Επίκεντρο σώμα ή σώμα μηδέν..., Στρατής Παρέλης

Στρατήσ Παρζλησ

Επίκεντρο ςϊμα ή ςϊμα μηδζν...

ISBN: 978-618-5609-02-3

Αθήνα 2021

2

3

ISBN: 978-618-5609-02-3 ΢ΣΡΑΣΗ΢ ΠΑΡΕΛΗ΢ 2021

΢το διαδίκτυο: http://stratisparelis.blogspot .com Ε-Mail: stratisparelis@gmail.com

4

5

Ήταν ωραίο που ζβαηεσ τισ λζξεισ ςτθν περιπζτεια του ποιιματοσ, ιταν ωραία! κι ζνιωκα πάντα πωσ ανικεισ ςε μια μυςτικι αριςτοκρατία. παιδευόςουν πολφ να βρεισ τθν κατάλλθλθ, είχεσ επιμονι να αποδίδει τθν ουςία: κι ιξερεσ πάντα να ακοφσ αυτά που δεν ακοφγονται, και κείνα που δεν βλζπονται να βλζπεισ!

6

ζνα βαρφκυμο φεγγάρι απόψε που ενορχιςτρωςε θ γαλινθ μια φυλακι από κρφςταλλο. αρχίηουν άςτρα να μιλοφν για ςζνα. είςαι ςαν μια φωτιά που καίει όλα ςυκζμελα. κραδαίνει μνιμεσ ο ουρανόσ. κάτι αρχαίοι κεοί που εξαφανιςτικαν πιραν μαηί τθν λεβεντιά που δεν κατζχουμε. γίναμε ςαν ανδρείκελα ςτο άςτυ. άςτα να πάνε αν κζλεισ να το ποφμε αλλιϊτικα και δθλαδι!

7

Σε άλλη γλϊςςα η καταγραφή...

εδϊ είναι το εργαηόμενο φωσ και πράττει εξαλλοςφνεσ

ςτθν ματιά μου μζςα ςτον κορμό επάνω του δζντρου που λογάκια λζει αζρινα

ξυνό είναι το νερό, λζω, ''κα το πιω'' πίνω και ςυμπεραίνω καμπυλότθτεσ επάνω ςτου ταψιοφ τα αμαγείρευτα

να ο γάτοσ που λθςμονά τθν φφςθ του να ο χαδιάρθσ φίλοσ μου ο ςκφλοσ γερνοφν κι αφιερϊνουν τθν ηωι τουσ ςτο αφεντικό- δεν είμαι εγϊεγϊ ανικω ςτουσ μθ ζχοντεσ παρά μια ςκζψθ και εκείνθ πανταχοφ γδαρμζνθ

και ςαν μια γραμμικι γραφι που αποφλοιϊνεται και απεκδφεται ςχιματα ςτθν αιωνιότθτα και αποδίδει

8

διφοροφμενεσ εκλάμψεισ ιρεμα με τοποκετεί πάνω ςτα πράγματα, να μθν βλογάω τθν φλθ, να γερνάω αςχθμάτιςτοσ, ςαν το διςφλλαβο νερό, να αςχθμαίνω και να ομορφαίνω πάραυτα, με ςπουδαιότθτεσ που εκκεντρικά κατζχω ςτον αιϊνα αυτόν τον ςκουριαςμζνο πια που ηοφμε... Αφγουςτοσ 20/8/2021

9

νιϊκω ότι κα ηιςουμε κυμωμζνοι και με τθν καρδιά μασ γεμάτθ πίκρα και πόνο. πϊσ να προλάβεισ τθν αποκθρίωςθ; θ Άρνθςθ δεν είναι κζςθ και θ κζςθ ηθτάει αίματα για να κατοχυρωκεί. τί να επικαλεςτϊ που να ''πιάνει;'' αποςυντονίηομαι κυνθγϊντασ μια Ακωότθτα που δεν υπιρξε κι οφτε κα υπάρξει!

10

κα πνιγϊ ςε μάτια κα χακϊ ςε αςφςτολεσ κραυγζσ που αφινουν τον κάκε ζρωτα εκτεκειμζνο και κα μείνω λυπθμζνοσ ςτθν αυγι που κα με ζχει κατακρεουργιςει κάκε λζξθ να μαηεφω κοχφλια ςτθν ακρογιαλιά που ο κάνατοσ κα παίηει λίγα λίγα τα ιμάτιά μου κα φφγω ρακζνδυτοσ και μελαγχολικόσ ςε όλα αλιτθσ! με ςϊμα μθδενικό με επίκεντρο ςϊμα που το διαβάηει θ κάλαςςα και το μοιρολογά το κρφο φεγγάρι...

11

φυτρϊνει μια λφπθ μζςα μου που τθν πολεμϊ. ο Χρόνοσ διφοροφμενοσ ςκορπά αόρατεσ ακινθςίεσ. ςκοπεφω ελπίδεσ αλλά ο βιοποριςμόσ όλα μου ''τα χαλά''. όταν καταλαβαίνω τα ''ςθμαντικά'' ζχουν κυριαρχιςει τα αςιμαντα,- και με παιδεφουν. ςτθν ραχοκοκαλιά μου παίηει νότεσ θ ηωι. μπουκάρω ςε κλειςτό παράδειςο. το μζλλον μοιάηει κλειδωμζνο ''μυςτικό''. πουκενά δεν το αγγίηεισ. και ςπρϊχνω ςτθν μεγάλθ κατθφόρα τθν ευαιςκθςία μου, για να αντζξω...

12

ςτο τελικό γινόμενο είςαι μια αναπνοι από κείνεσ που ποτζ δεν μπορϊ να αντζξω, το μυαλό μου ςτροβιλίηεται ςε μαγκωμζνεσ ςτροφζσ και κζλει να ςε απακανατίςει τονίηοντασ τα μάτια ςου τουσ προβολείσ των πνευμάτων· ουςιαςτικά είςαι ενόσ ποιιματοσ θ αξία που εκτινάχτθκε και ζφταςε ςτον Θεό και ςτον αικζρα, μια υμνωδία που τραμπάλιςε ο ουρανόσ να ςμίξει με τθν λυρικι κάλαςςά ςου!

13

όταν δεν μιλάσ είςαι λουλοφδι,

λουλοφδι που ανκίηει μεσ τα μάτια μου

ηω ανείπωτεσ κφελλεσ που με κλονίηουνε ευτυχιςμζνα είςαι μια κοντινι φωτιά που επιτείνει υπερβολικά το μαρτφριο ηεφω τισ αναςφάλειεσ μου ςτο υνί,

ςκάβω και ςκάβω μζςα μου

αναηθτϊντασ ςε προτοφ με αφανίςεισ!

14

επικροτϊ τον ουρανό και νοςτιμεφομαι τθν λυρικι όψθ του. κζλω του φιλιοφ ςου το νζκταρ. πίκραναν όλα και δεν τα μπορϊ. αναηθτϊ καταφφγιο ςε λαχανιαςμζνα ποιιματα. πϊσ να ομορφφνεισ τον κόςμο με τθν μελαγχολικι ςου γραφίδα;;;

15

για να νιϊςουμε νικθτζσ όλοσ ο Χρόνοσ μασ κοιτάηει καρδιά μου και ςζβεται.

κόβονται ςτθν μζςθ τα δίχτυα

κανείσ δεν πιάςτθκε ςτθν φάκα του καιροφ περιπλανιόμαςτε αφινοντασ να μθν ςκοράρει θ ηωι μασ φυςάει και κοιμόμαςτε φυςάει και ξυπνάμε το ςφμπαν είναι ουδζτερο ζνασ μθχανιςμόσ απατθλόσ που μασ αφομοιϊνει...

16

ο ζρωτασ από μια άλλη οπτική!..

ςτο επίκεντρο ενόσ ςϊματοσ ό,τι ςυμβαίνει είναι οργαςμόσ και είναι τελετιμπορεί να ςυμβάλλει κι ο ζρωτασ, θ βακιά προςζγγιςθ όντοσ και όντοσ όντωσ πάντωσ ςυμβαίνουνε καφματα! είτε προχωριςεισ ςτο ''νόθμα'' είτε και όχι ι Φφςθ ςε αγνοεί εδϊ που πράττονται όλα με μυςτικότθτα και μετά αναφαίνουν, κυρίαρχθ δφναμθ είναι θ ηζςθ μυςτιριο κατακόκκινο, πάκοσ και πόκοσ, ουδαμϊσ ςτερθμζνο από ζμπνευςθ, υπζρτατο ''ψζμα αλθκινό'', εμπαίηει όλθ τθν κακεςτθκυία αρετι μασ και τθν θκικι και βάλει εναντίον κάκε κακομοιριάσ που απόμεινε να ζχουμε!

21/8/2021

17

ιδρφοντασ τθν ςιωπι ανζτειλα τισ πικροδάφνεσ, λιακάδα, μπεςαλισ ο Αφγουςτοσ, τρζμει από ςυγκίνθςθ μζςα ςτο χάραμα, όλα μια προςταγι ποιθτικι που βρίκει κόςμων αοράτων αναμζτρθςθ του κεοφ με το χάοσ διαυγισ ευκολοςφντριφτθ αιωνιότθτα ανυπολόγιςτα πριμοδοτοφμε τθν μελαγχολία με ερείςματα πρίμοσ καιρόσ για ψζματα και για ελάχιςτθ αλικεια διαβαίνουν οι άνκρωποι, χάνονται ςτα αχόρταγα κοιμθτιρια χαηεφω πάνω ςτθν προβλιτα, τα καράβια αργοφν, κανζνα πια ταξίδι δεν τελεςφορεί ραγίηω τισ ψυχολογίεσ μου και παραμζνω λακρεπιβάτθσ...

18

μικρζσ απαρθγόρθτεσ φωνοφλεσ για να αποςτθκίςω κακϊσ θ μζρα προχωρά και θ νφχτα φεφγει με τα μεγάλα ςκοτεινά τςόκαρά τθσ. ζνασ μπουχόσ από άςτρα και τθσ νυχτερίδασ ο χορόσ κάπου κοντά ςτα ξθμερϊματα να δζνει το τοπίο με τισ ςκιζσ του. και είπα και είδα και ςιϊπθςα· ςτον παφλαςμό τθσ κάλαςςασ πζφτουν ολόβαρεσ οι μνιμεσ· ςε αγαπάω πίςω από μία τθσ ψυχολογίασ όψθ που ο άνκρωποσ είναι ςκαρί που χάνεται, τον παίρνει μαηί τθσ ο ρουσ του ουρανοφ κι θ νφχτα!

19

τησ εορτήσ του Αυγοφςτου η μζρα...

μια νωκρι γενναιότθτα ςτιγμισ που παίηει ολόκλθρον τον εαυτό τθσ και τον κατακρθμνίηει ςτθν απϊλεια·

ζνα κεόςταλτο φωσ, καλοκαίρι και να μαίνεται ο Αφγουςτοσ που ςοροπιάηει με ευχζρεια Δθμιουργοφ τα πάντα και αποδίδει εφςθμα ςτα παρτζρια των ςπιτιϊν, με τα λουλοφδια όλα θκικά δικαιωμζνα!

λαμπρι ευχαριςτία! Μζγασ είςαι κόςμε μασ, Μζγασ! με τθν χαροφμενθ ςιλουζτα ςου που ςουλατςάρει ςτα νυφοπάηαρα των επαρχιϊν, αναηθτϊντασ χείλθ ρόδινα για να φιλιςει! Μζγασ είςαι κόςμε μασ! Μζγασ!

20

ο ιλιοσ ςυλλαβίηεται από μζςα ςαν φμνοσ ι και ςαν εςϊτατοσ καθμόσ· αντθχοφν τα λιβάδια του κι απθχοφν τθν φροντίδα πακιαςμζνου κεοφ! κάποτε θ λιακάδα όλα τα χρυςϊνει, ι πζφτει μία ευλογία βροχι, τα λόγια ξεκυμαίνουνε μεσ τθν πολφχρωμθ μζρα και υψωμζνθ τθν ςθμαία τουσ κρατοφν οι περιϊνυμοι πανςζδεσ!

21

μια φρυκτωρία να επικοινωνιςει θ νίκθ μασ με ςζνα φωσ αγγελόκρουςτο τθσ κακαρισ αυγισ και μζνουμε να ςε διαβάηουμε χρόνια πολλά και ζνα λιγνό αεράκι ζρχεται να ςου μιλιςει πριν εςφ κάτι να πεισ

με ζρωτα ςου ιρκαμε και με μεγάλο πάκοσ και ςτα πολλά ςου καφματα ακόμα ζνα πρόςκεςε εςφ που αγαποφςεσ πάντα μόνο αφαιρζςεισ κοίταξε τϊρα που κα λιϊςεισ και πολλά δεν κα μπορζςεισ..

22

ςτον πιο κακαρό ιχο του μεςθμεριοφ ο άνκρωποσ είναι κακθλωμζνοσ και μακαίνει. δίπλα του κυλοφν τα ποτάμια οι εμπνεφςεισ οι αζρινεσ οι κακθλωτικζσ μαρτυρίεσ τθσ χαράσ. εγκαταλείπουμε επιφάνεια για να δοφμε το βάκοσ! με παράξενο τόκο κα πλθρωκεί θ ελευκερία μασ. κακθμαγμζνθ. ηω τθν φιλολογία τςαλακϊνοντάσ τθν! διψϊ για εικόνεσ μιασ και θ κάκε ςκζψθ ςε μια όαςθ αντικατοπτρίηεται παρά τθν ζρθμο που μασ κυκλϊνει...

23

ταξιδεφουνε μεσ τον καιρό, κάποτε διςυπόςτατα κάποτε όχι, αρπαγμζνα από τον χρόνο, με ςυμβολιςμό και οξείδωςθ, τυγχάνουν πράγματα τυγχάνουν αρικμοί, αγκυλϊνουν και μετροφν τα χρόνια με ραγιςματιζσ επάνω τουσ, τϊρα τα ανακαλφπτω ςτθν ακινθςία τουσ- κάποτε ωραία φιλοξενοφςαν και προςτάτευαν τθν ηωι:- είναι οι κλιβερζσ φιγοφρεσ ενόσ κόςμου που μασ αφινει. του ποιιματοσ θ φιλοςοφία τα βρίςκει και επάνω τουσ ηωγραφίηει όπωσ ο φακόσ μιασ φωτογραφικισ μθχανισ: τον ρου του Χρόνου και τθν ςτακερι απϊλεια!

24

ωραίο βράδυ το μετά τθσ πανςελινου ανεμίηουν τα μαλλιά των δζντρων ζνα δαςφ φωνιεν κρζμεται ςτον ουρανό

ηθτάνε ζρωτα τα ςϊματα

θ Ποίθςθ είναι μια αρετι επί των ςυςτθμάτων να δεισ που υπερζχει και ςτθν ςίγαςι τθσ! προ τθσ υπάρξεωσ ζχει ανακαλφψει τισ Αξίεσ και ζναν Θεό που κάνει όλα να του υπακοφνε: όπωσ μια ζμπνευςθ τον ουρανό ςιδζρωςε και ατςαλάκωτοσ απόψε μασ αφιερϊνεται!

25

μια εκδοχή... κάποιοσ φορά το μεκυςμζνο ςαρκίο μου κάποιοσ φορά τον ουρανό. αμετάκλθτα είναι ο εκείνοσ που δίνει παρόν ςτθν κατάςταςθ. κιόλασ θ καταιγίδα των λζξεων ξζςπαςε πάνω μου: όπωσ να βγικα λυτρωκείσ από παράξενθ κολυμπικρα. θ ''ζννοια'' ςυναρμολόγθςε τθν ζννοια και μου αποδοκικαν, ωραιότθτεσ του καλοκαιριοφ. αφινω να με μάκει θ αφεντιά ςου αλλά εκείνα που κρυφά υπεραςπίηομαι ποτζ κάνεισ ςασ δεν κα ξζρει!

26

υπάρχω ςαν παραμυκζνιοσ γίγαντασ που φοβικθκε να αφιςει τα πλάςματα να τον πλθςιάςουν. ςτθν ιςτορία μου εφκρυπτεσ αξίεσ και λυπθτερά γεγονότα. τι να ςε εντυπωςιάςει θ εποχι; τθν ςιχάκθκα!! ; άνοιξα ζνα λαγοφμι, μπικα. αιωροφμαι πάνω από πολφχρωμεσ λζξεισ. τρυπϊ το τςόφλι τθσ πραγματικότθτασ. κοντρολάρω μια τιποτζνια ανάγκθ για μία λφπθ φονιά. πϊσ να ομολογιςω πεταλοφδεσ μεσ τον βοριά που με κυνθγά; ςου ανικω ςτο μζροσ που ζχω ςβθςτεί, ακοφγοντασ τθν μουςικι που θ κάλαςςα μόνο ςυνκζτει. ο άλλοσ είμαι ζνα φλφαρο ποτάμι που διαβάηω κι άλλο το μζςα μου. κι άλλο. κι άλλο...

27

εκβάλλω αινίγματα και είμαι θ κανατθφόρα ςυνάντθςθ του νεροφ με τθν φωτιά. πνεφμα και φλθ, διάπυροσ νουσ, φουρτουνιαςμζνοσ από τισ αγρφπνιεσ και τον άμεμπτο ορίηοντα τον ρομαντικϊν ψευδαιςκιςεων. αφουγκράηομαι φτερουγίςματα πουλιϊν που ηθτοφν μια ελευκερία ιδεϊδθ. ζχω τα ίχνθ τθσ Ιδζασ πάνω μου να με πονοφν και να με μαρτυροφν που πολφ κα τθν πίςτεψα. γι αυτό ποιϊ!

28

ςυνειδηςιακόν...

αφινω το φεγγάρι να με πλθμμυρίςει, όμορφθ αποκακθλωμζνθ νφχτα κρϊηουν τα άςτρα ςαν πουλιά μακρινά που για τόςα επαίρονται γαντηϊνεται ζνασ ναφτθσ ςτον ουρανό όλο πρίμα το πάμε ςεβαςμό μθν μπορϊντασ το ςκοτάδι γράφει άτςαλα πάνω μου αρνιζμαι κα μαρτυριςω όςα και ςε μια Βίβλο κα καταγραφοφν κάπου εκεί ςτθν χάςθ του φεγγαριοφ ο κόςμοσ ματωμζνοσ αναφλζγεται θ ταραχι πανθγυρίηει ςτθν ραχοκοκαλιά μου τόςθ αρχιτεκτονικι ο ςκελετόσ και πζρα βρζχει αν πεισ πωσ κα τον προςτατζψεισ τάςςεται θ αγάπθ ςϋζνα φροφριο χειλιϊν να μζνει ακοίμθτθ τάςςονται οι ερωτευμζνοι ςτθν δθμοκρατία των αιςκιςεων ω επιδερμίδα!

29

όνειρο και πϊσ αλλιϊσ...

ανάφλεξθ όπωσ από βενηίνθ φλζγεται θ βάτοσ απόψε διανυκτερεφω

κυρτόσ

ζνα καμίνι που επιφορτίηεται αυγουςτιάτικεσ πυκνότθτεσ επάνω ςτα φυτά αφινει το πρωί τθν παςπαλιςμζνθ αικάλθ του

φπνοσ αλλά όχι και φπνοσ αντικειμενικά απουςιάηω βροντοφωνάηω ςαν νερό του καταρράκτθ κι ωραία τα μακθματικά δεν ςζβονται τουσ διςταγμοφσ ςτα κφματα..

θ κάλαςςα είναι ταξίδι είναι περιπζτεια αν δεν τθσ αφιερωκείσ τθν πάτθςεσ καθμζνε μου κοςμοπολίτθσ γαρ των ςτίχων ποφ αλλοφ κα πασ από μια χϊρα ονειρικι που είναι θ παράλια ηϊνθ ενόσ τρανταχτοφ ονείρου...

30

η υψιπζτεια

ιδοφ το κλιβερό φορτίο μου πζρδικεσ κατοικοφν τον Άδθ και πολλαπλάςια τα βιματά τουσ γίνονται μεσ τον αικζρα· με μιαν ανζςπερθ πεμπτουςία ςυμπίπτουν γφρω μου οι αγνότθτεσ- ίςωσ αυτό να κυνθγοφςα πάντα: ακραίο και απόλυτο φωνιεν που δεν οξειδϊνεται αλλά καλά το νόθμα κρατεί και του καθμοφ μου το οργανάκι ακόμα· γζλιο που προκαλεί θ πραγματικότθτα! ανάβει ςαν ο αναπτιρασ μου και φςτερα ζνασ αζρασ τθν ςτομϊνει·

άρατε πφλασ ο ποιθτισ

είναι μια διςυπόςτατθ φωνι που δεν μεταγλωττίηεται ποτζ του· βλζπε πϊσ και ο ίδιοσ ριματα υπερπθδά και γεγονότα! κριαμβικόσ χαμαιλζοντασ αλλάηει το φαιό ςε τυρκουάη και νζμεται τισ άκαμπτεσ βεβαιότθτεσ. βραδυφλεγισ ζωσ τον κάνατο: μζντορασ αφανϊν κι ωραίων ακραιοτιτων..

31

τζττιξ...

τηιτηίκια ευκφβολα Ιαπετοί που επιφορτίςτθκαν το καλοκαίρι διδάςκουν ζνταςθ και ανωφζρεια των ςυγκινιςεων τηιτηίκια οκνά και πάλι όχι κρφβονται πίςω από το φφλλωμα το ςτιλπνό τθσ μουριάσ και τετερίηουν ςαν πριόνια του καφςωνα-

ομονοοφν με το φωσ και διαλαλοφν το τιτάνιο ψωμί, μια ηφμθ απ' όπου κι εμείσ ίςωσ πλαςτικαμε, πζρα απ' τισ μυκολογίεσ, και αναβλφηει τραγοφδι από μζςα τουσ, ςτο ντάλα μεςθμζρι, εκεί που θ ςπίκα είναι ζρωτασ λυςιτελισ, και ρζςτα δίνουνε οι ϊρεσ από το μεγάλο χαρτονόμιςμα τθσ αιωνιότθτασ...

32

μαχαίρι δίκοπο... με κωμικά ςκζρτςα αφινει χνάρι θ πραγματικότθτα τόςα ξεβίδωτα πράγματα γφρω μου και να ςκεφτείσ ότι εγϊ μια ηωι ο ζρμοσ βιδϊνω ο κφριοσ Αυταπατοφλθσ είναι πάντα λίγο εαυτοφλθσ -να κοίτα που το είπα και ασ είχα διςταγμό- πρζπει να βρεισ το ποίθμα και να το νικελϊςεισ, μθν φαίνεται το καθμζνο απθρχαιωμζνο ξεχειλϊνουν οι Ιδζεσ αν δεν τισ φοράσ υποςτθρικτικά υπζφερα ςε καλοκαιρινά προςκυνιματα βλζπω ολόγυρα ζνα μαχαίρι δίκοπο δεν λυπάται και κόβει τθν μουςικι και τθν ψυχι μου, τθν νότα του πουλιοφ και τον ζρωτα!...

24/8/2021

33

αφινω το κακετί να με διαπερνά είναι νόθμα όλα πριν απ' το νόθμα, είναι επιτελείο μπολιάηονται με τθν μελαγχολία μου και εκςταςιάηονται με ακακόριςτεσ προκζςεισ άμωμα! θ Αττικι απόλυτθ μεσ τθν λιακάδα γυμνωμζνθ ωσ τα αμπζλια τθσ ηει ςτον μπελά τθσ αςτραπισ! όταν ξαφνικά θ ηωγραφικι των λζξεων ςταματά αγγίηω τα ςίδερα και ςπικίηει το χζρι μου ςαν ζνα θχθρό λεξιλόγιο και επάνω του ανεβαίνουν πυγολαμπίδεσ που ανκοφοροφν τον ζρωτα. θ διαφάνεια διάπλατα ανοίγει ςφνορα αλλιϊτικα και νιϊκω ζλξθ για ζναν αζρα που με κυβερνά και με κατατροπϊνει!..

34

μολϊν λαβζ...

ο αιϊνασ επιςτατεί τςαλακωμζνεσ Ιδζεσ τόςθ φοβία γφρω μασ τόςοσ βαρφγδουποσ κάνατοσ ω εκνικό μεράκι μου μπαρουτοκαπνιςμζνθ μου αρετι! ξυπόλυτοσ κι αναςτενάρθσ πάνω ςτα κάρβουνα χοροπθδϊ τα λυςςαςμζνα ψάλλω και μου τα ψάλλουνε οι μζρεσ που περνοφν αφινω πίςω μου τθν κάκε αιςκαντικότθτα με κουρελιάηει ο αιϊνασ και με κονιορτοποιεί μπουχόσ από αυτό που είμαι και τι κ' απογίνω!

35

ηλιοςτάλακτη!..

οπουδιποτε δεν φτάνω είςαι εςφ, ξακρίηεισ ςαν λουλοφδι φιλντιςζνιο αίμα ςτολίηει τα ςεπτά πζταλά ςου καρυκεφεισ τθν πλουραλιςτικι άποψι μου: θ ηωι χτίηει γφρω μασ υπεροψίεσ γωνία των αντιφάςεων ζνα αθδόνι τραγουδά, είναι θ ψυχι ςου θ αζρινθ δεν είςαι χοϊκι εςφ είςαι ζνα μπουρδουκλωμζνο αςτζρι που ζπεςε και πιάςτθκε ςτα δίχτυα του ψαρά τθσ κάλαςςασ μακριά μου και κοντά μου ακτινοβολείσ θλιοςτάλακτθ!...

36

θ ηαχαρζνια αρρϊςτια μου μια απειλι κοντά μουγράφω τθν επικετικι γφρω μου νφχτα ο ςτίχοσ είναι ξίφοσ που ζχω πλιρθσ νοιματοσ και ςυνουςίασ ανοίγει χαντάκι όπου κα περπατιςω ψάχνοντασ τισ ουτοπίεσ!

37

ςτρατηλάτεσ του όρθρου...

τουμπερλζκι εκκωφαντικό από τα πανθγφρια του Αυγοφςτου και μετά ξεφτίηει θ νφχτα, πάμε για το πρωί

γεννιόμαςτε

με άλλον τρόπο κι είμαςτε ευχαριςτθμζνοι που αναςαίνουμε, εκπροςωποφμε μια γαλαντόμα χαρά που πλθμμυρίηει το Σφμπαν. ανατείλαμε ςτθν αφετθρία του χρόνου και είμαςτε που παγιδευτικαμε κανάςιμα μεσ τθν ζμπνευςθ, ςτρατθλάτεσ ςε τρομερι εκςτρατεία. νάτο το προοπτικό μασ ςχζδιο, ο ουρανόσ που αναβλζπουμε, νάτο! ερθμίτεσ ς' ζνα βουνό από Απόφαςθ και Δφναμθ, μεκοφμε από εγωιςμό κι από επιτυχία!

38

παρότρυνςη!... αποδεικνφεισ κάτι που αποςοβείται μεσ το φωσ ειμαρμζνθσ κατόρκωμα, τυφλό τερτίπι τθσ ακαναςίασ κι ασ είςαι λυπθμζνοσ και εξερευνθτισ ςε μια παρτίδα ςκάκι που κα ςε τςακίςει ο φόβοσ ςου τϊρα το νφχτιο δράμα γδφςου και προχϊρθςε ςτο φωσ όμορφο φροφτο μεσ τον ιλιο λάμπει και ςπικίηει το ςταφφλι γεφςου, απόλαυςε το γαλανό φορτίο του ουρανοφ επάνω ςτισ ςελίδεσ ςου εκβάλλει ζλα κατά εμάσ πορφυρογζννθτε,

ζλα κατά εμάσ!

39

η άδουςα αλςφλλια όψη του προαςτίου...

άδουν τα δζντρα κι αναμεταξφ τουσ κεόρατα γίνονται με τιμαλφι επάνω τουσ ςτολίδια φυλλϊματα και τισ πνοζσ του αζρα άγραφο το χειροκρότθμα των αγγζλων και κακϊσ αφανζρωτο ακοφγεται πίςω απ' τισ μυρςίνεσ ο αποταμιευμζνοσ μόχκοσ μου ςκόνθ και ςτάχτθ: τον καταλαβαίνω που επικροτεί το Τίποτα και το επιδοκιμάηει. κατά τα άλλα ζνα ψευτοςοβαντιςμζνο δειλινό αντιφωνεί και ςτου ποιιματοσ τθν ςθμαςία λεμονιζσ φυτρϊνει να ψικυρίςει απαντοχι ο πόκοσ μου!

40

ο παπποφσ!... ςτο μάκροσ των θμερϊν, πίςω ο παπποφσ μου φυτεφει πολυόμματεσ τριανταφυλλιζσ κι εκείνθ τθν λεμονίτςα τθν χιλιόδοξθ! τον βλζπω που καπνίηει ολοζνα και βαςτά ζναν ςουγιά για μπόλι και για κζντριςμα προςεκτικό επάνω ςτο κορμί τθσ νεραντηοφλασ. πόςο βακιά μου άφθςεσ αποτφπωμα τθν φωτεινι ςου αγάπθ! είναι ς' εγριγορςθ ο νουσ και τα κυμάται: λζω χαράματα που μου ζλεγεσ τισ υπερφμνθτεσ τισ αγωνίεσ ςου τισ δοξαςμζνεσ!

41

μζςα ςε νευρικά φαινόμενα ιρκε θ μζρα καλι. άνοιξε τα παράκυρά μασ και ςτολίςτθκε τα ςκουλαρίκια των θλιαχτίδων. ακόρυβα, ζςμιξε των πουλιϊν τα λεγόμενα με κελαθδίςματα των αιςιόδοξων ελπίδων. απίκωςα μια ςυμπάκεια ςτα φαρδιά ρείκρα των χαμόγελων ακοφω τριγφρω- παίηει με αινίγματα θ κάλαςςα ςτθν ςελίδα ςου ζνα κοτςφφι λζει λόγια τθσ αγάπθσ θ πραγματικότθτα ςυνκζτει πάνω ςτα γεγονότα απορίεσ κουρζλια ανζμου ξζφτια ςζρνονται ςτον ουρανό ςυντελείται ςε όλα το ποίθμα!

42

διαπιςτϊςεισ του ουρανοφ και του γιαλοφ...

ό,τι ξεγράφεται αφινει μια οςμι από χρυςάφι χαμζνο· ολοζνα ςυναδελφϊνονται οι επιδιϊξεισ μασ κι ολοζνα λειτουργοφμε κατά αντιπαλότθτα και ξεκυμαίνουμε το μοςχοβολιςτό ανκάκι τθσ ψυχισ μασ. μάκε με να δζχομαι τθν μαρτυρία ςου ταπεινό αςτεράκι τθσ νφχτασ, μάκε με! ο άγγελοσ χτενίηει τθν ατμόςφαιρα με τα μάτια του και χαλά τα ςθμάδια του ψεφδουσ. ςτο άναυδο θλιοβαςίλεμα ζπεςε το νόμιςμα που πλθρϊνει τον Άδθ-βρόντθξαν άρματα πολεμιςτϊν και ζνα Τίποτα μου φάνθκε θ αιωνιότθτα. το ςκζφτθκα πολφ: μια τςακιςμζνθ καμπφλθ είναι κι θ ηωι που δεν τθν ςυνεφζρνεισ. ομορφότεροσ μου φάνθκε κάποια ςτιγμι ο περίγυροσ. διςτακτικόσ ο αζρασ ντεραπάριςε πίςω απ' τισ μυρςίνεσ. τραγοφδθςε λοιπόν, τραγοφδθςε! μια λφπθ πολεμάμε που ποτζ τθσ δεν ςϊνει!!

43

μυθολογία νζασ εκδοχήσ..

με ιρεμο γλυκό πάκοσ ξθμερϊνει. για να με δεχτείσ ςτο φωσ ςου ςτφλωςε τα μάτια ςτον ουρανό. μειλίχιο είναι και πεκαίνει το φεγγάρι. οι μινεσ πεκαίνουν, οι χρόνοι μασ. μια αυτοψία πάνω ςτθν καλάςςια γαλινθ κα δείξει πωσ όλα πζραςαν ςωςτά. εφκρυπτοσ ο κόςμοσ, κομματιάηεται και χάνεται ςτο βάκοσ του Πουκενά. κα λυτρωκοφμε ανικοντασ ςε μια μυκολογία ιερατικι. εκεί που εμείσ δεν είμαςτε εμείσ, είμαςτε εκείνοι που κα λείψουν...

44

και τισ εικόνεσ να αγαπάσ και τα καφματα. και τθν περιουςία του όρκρου και το όμορφο τοφλι του δειλινοφ. κακίςαμε ςτθν παραλία και ςυηθτοφςαμε. πϊσ ξανανιϊνει ο ζρωτασ άμα τον ςυντθρείσ! όμορφα νφχτωνε κυμάμαι. ςε φίλθςα γκρεμίηοντασ όλεσ τισ ςίγουρεσ καςτρόπορτεσ. αγαπθκικαμε!

45

θ φτζρνα ςου ανάμεςα ςτθν χλόθ και του λιβαδιοφ τθν απλωςιά: ηουηοφνια, ζντομα χιλιάδεσ, πανδαιςία χρωμάτων, μεςθμεριάτικο φωσ διαςταλμζνοσ άνεμοσ και ολοζνα δάχτυλο κεοφ να ςπρϊχνει όλα προσ το Γεγονόσ! μια ερμαφρόδιτθ ςιωπι και ιχοσ μόνο από τθν καρδιά του λίκου. ςε δαιμόνια ςθμάδια ζχω ςταμπάρει τθν ευχαριςτία μου χαρά που δίνει τοφτο το τοπίο!

46

ζνα μπαγιάτικο αντίο που ςκοντάφτει ςτθν απόφαςθ να χακοφμε λιγότερο ευεξιγθτεσ οι μπερδεμζνεσ κουβζντεσ μασ ξεπατικϊνω τθν ηωι ςου και τθν αντιγράφω ςτθν ηωι μου: ωραία κάποτε που ερωτευόμαςταν!

47

επίκεντρο των ςκζψεων είναι πάντα ζνα ςϊμα που λαχανιάηει επίκεντρο των πόκων είναι πάντα ζνα ςϊμα που λατρεφεται επίκεντρο του ζρωτα είναι πάντα ζνα ςϊμα που δεν μιλά αγκαλιάηει και αγκαλιάηεται, ςαν ζνα όμορφο μνθμείο που θ ηωι ποντάρει τα πάντα επάνω του!

48

από τα νερά ζρχεται δροςερό αεράκι ζκφραςθ ζχει το μεςθμζρι ευτυχι ςτο παρτεράκι ςου φφτρωςε λάγνα μαντηουράνα κάλλιςτοσ ιλιοσ κάλλιςτθ ηωι.

ςκζπθ 'πο πάνω απ' το κεφάλι ςου τα ποιιματα αςκενοφνε γφρω ςου όλα μα εςφ υγιαίνεισ μεσ τα κυςιαςτιρια είςαι το ςϊμα το αγαπθμζνα αγνό που κα επιφορτιςτεί τισ αμαρτίεσ μασ και κα χακεί με ςζνα...

49

τςαλακϊνω τα δνοφερά ακοφραςτα βράδια μου και θ ςελινθ με παρακολουκεί. είναι ςαν από ζνα παραμφκι που αναςταίνω τθν φωνι των ςωμάτων μασ που ερωτεφονται και παλεφουν μεσ τα ιδρωμζνα ςεντόνια ςμίγοντασ ό,τι οι πόκοι ςυλλάβιςαν!

50

ςαφζςτατο γίνεται που πονείσ: κάποτε είχεσ ενκουςιϊδεισ ελπίδεσ τϊρα ςου απομζνουν τα τριαντάφυλλα να τα μυρίηεισ και να ηει κοντά ςου κάκε ξανατονιςμζνθ ελπίδα..

51

κρίςιμθ ςφμπτωςθ πζλαγο να αφινει ίχνοσ κοχυλιϊν ςτθν παραλία.

και όπωσ προςπακϊ να ερμθνεφςω τισ προκζςεισ,

ζνα θλιοβαςίλεμα με διαψεφδει:

ηω ουτοπίεσ επικζσ!

52

Κυριακή 29/8/2021

αντθχϊντασ πάνω ςτο καφκαλο του ουρανοφ θ νφχτα βάφει τα λάγνα τθσ μάτια και αποχωρεί- πάμε για το ξθμζρωμα. Κυριακιβαριά ςαν τθν κλθρονομιά τθσ καλάςςθσ. ξεςτομίηω κάτι παρκζνεσ εκφράςεισ και το λεξιλόγιο μου κυμϊνει. όμωσ ζχω αφιερϊςει κάρρθτα πολλά να θμερζψω τουσ ανζμουσ. ςιμερα κα ςαλπίςει αλλιϊσ το κακετί. όμορφοσ κόςμοσ ασ ζρκει - πάνω απ' τα βουνά που ςχεδιάηουν μιαν ανάςταςθ κορυφαία και μόνθ!

53

με ςπουδι γράφω τθν άςπονδθ φιλία μου κουράςτθκε κι θ ίδια και

με τθν πραγματικότθτα.

κουράςτθκα κι εγϊ, αιϊνεσ να τθν κυνθγϊ. μια φανταςία πια,

κζλω εφπλαςτθ και μυςτθριϊδθ.

τι να τθν κάνω τθν φτθνιάρικθ λογικι που μπάηει παντοφ αντιφάςεισ που δαγκϊνουν;

τϊρα

ηθτϊ ζνα αόρατο ςκοινί που ενϊνει το φαρδφ πλατφςκαλο του ουρανοφ με τισ φοβίεσ μου;- και πϊσ αλικεια κάποτε τισ εξουδετερϊνουν;!

54

ςοφπερ ςαν μανιφζςτο και ομολογία κατιτίσ...

νάτο που ηοφνε μζςα μασ πθχυαία φωνιεντα δωςίλογα. (και να κζλεισ να κρφψεισ κάτι, πάντα ςε μαρτυροφν..) πϊσ να το κάνουμε; ηοφμε με ςυςτολι παροιμιϊδθ! κανζναν δεν προφταίνω πόνο. όλοι με βρίςκουνε. λυπάμαι εδϊ και λυπάμαι εκεί- πόςο λυπάμαι! ποιιματα ξυπόλυτα αυτοκτονοφν μπροςτά μουαφινοντασ κλθρονομιά μια δαιδαλϊδθ ψυχολογία βουλιαγμζνθ. (όςο κοιτάηω να τα πω καλά, τόςο μπερδεφομαι...) εδϊ πάλι με βρίςκει θ ςυνομοταξία των ακϊων και με κζλει αρχθγό. τί να τουσ πω; δεν νοιάηομαι. κζλω ζνα ηωντανό θςυχαςτιριο και να με βρουν εκείνα που είναι για μζνα Τφχθ και Μοίρα! καλθμερίηω!

55

άτμητη προςωπογραφία...

ρίχνω κφβουσ μζςα ςτο διαςτελλόμενο νερό, είμαι τιξαν το ςφμπαν είμαι αερικό πλθκυντικόσ διδάςκαλοσ ενικόσ ερθμίτθσ αποταμιεφω αγακά επικυμιϊν, μου φτάνουν οι προκζςεισ, τισ προςκζςεισ δεν τισ αγαπϊ, διάγω κλείνοντασ τον εαυτό ςτον εαυτό του ποιόσ δζχεται να είναι αυτό που δεν είναι; με προφταίνουν οι Αντιφάςεισ και με κακίηουν ςτο εδϊλιο. τί να απολογθκϊ; αφοφ και ό,τι λζω με καίει και με λαβϊνει...

56

αυτό που περιςπάται είναι θ οδφνθ αυτοφςια. ςτα μάτια είναι ςαν λόγχθ θ Στιγμι- κρυφακοφνε πίςω απ' τισ κουρτίνεσ οι υποψιαςμζνοι και τρζχουν προσ τθν εγκαρτζρθςθ· ςυνθκίηεισ αν πεισ, να μθν ςου περιςςεφουν όλα και να υπομζνεισ· ςτον κορυφαίο ιλιο τθσ μζρασ είναι πολλαπλά τα μαρτφρια· με πόςα ποιιματα να τα απαλείψεισ;;;

57

αυτι θ μουςικι που βουλιάηει ανάμεςα ςε μια κικάρα και μια νότα ιλιου, είναι θ καυμαςτότερθ. τρζχουν μζςα τθσ πουλιά και τθν κανοναρχοφν αχαρακτιριςτοι δραπζτεσ από τισ φυλακζσ του φεγγαριοφ. εκεί που νιϊκεισ να ςου αρζςει θ νφχτα, εκεί ενόσ παραμυκιοφ το ςκθνικό ςου αποκαλφπτεται και τότε θ φπαρξθ ςου ζχει αινίγματα που δεν τα εξιχνίαςεσ : να όπωσ είςαι ο μόνοσ πετεινόσ που λάλθςεσ κι ακόμα δεν κα ξθμερϊςει...

58

ζνα μικρό παιδάκι περπατάει τςιτςίδι μεσ το μεςθμζρι. ο Αφγουςτοσ είναι δθκτικόσ. εκεί που περπατοφν οι γλάροι ςτθν ακρογιαλιά, το καλοκαίρι ςχθματίηει μιαν ανάγκθ από ςτίχουσ. θ Κυριακι είναι θ φλογοβόλα Κυριακι. διπλϊνεται ςτθν μζςθ και είναι μια ανζφικτθ τςιγγάνα μάγιςςα αιωνιότθτα!

59

αντίφαςη...

νφχτα είναι κα περάςει. δάκνοντασ τα τρυφερά ςυμπεράςματα των λουλουδιϊν. ενόσ βαςιλικοφ θ ζξαψθ με ςκλάβωςε και δεν αντζχω. καρφιτςϊνω τισ λζξεισ μου επάνω ςτον ντελικάτο κορμό τθσ μουριάσ που ηει με ζκπαγλεσ ματαιότθτεσ! ανκίηει το φεγγάρι. μιςοκατεςτραμμζνο από τθν υπερβολικι προςιλωςθ ςτον ουρανό. φκαρμζνο είναι και το Ποίθμα: ενςκιπτει μζςα του κάκε μεςάνυχτο που δεν χρονολογείται. ξεχνιζμαι διαβάηοντασ κάτι που είναι φωτιά. όπωσ γεννιζται ζνασ ςτίχοσ ζτςι θ ηωι κακοδθγεί τθν τόλμθ τθσ. ευτυχιματα μεσ τθν καρδιά μου, αποταμιευμζνεσ ελαφρότθτεσ, κρουςτζσ μελαγχολίεσ πίςω ςτθν αυλι, εκεί που μίλαγε θ γιαγιά μου και ορκϊνονταν οι ορτανςίεσ και οι γαριφαλιζσ. ζνα λιανό αεράκι με εμπαίηει και με ςυμπονά: ποιόσ τθν αντζχει τόςθ Αντίφαςθ;

60

χαίρου αιττθτθ ψυχι νεράιδα! ςε φανταςίωςθ ξυπνάει το κορμί και κα πεκάνει από ςτερθμζνο πόκο.

δφςκολο και να το ςκεφτείσ αυτό.

μαδάει το άςτρο και οι τοφφεσ του γιρλάντεσ τθσ φωτιάσ μεσ τον αικζρα. όλοσ κλονίηεται ο ουρανόσ. χαρά ςε μασ που αγαπιόμαςτε!

61

κα ηιςουμε τον Χρόνο ςε ανταπόδοςθ· πεκαίνει κανείσ αφινοντασ πίςω του τθν μοίρα· ςκαρφαλϊνω ςτα ταπεινά αινίγματα, κάπου είμαι εγϊ που εξθμζρωςα τθν κφελλα, κάπου είμαι εςφ που λάτρεψεσ τον ουρανό- όμωσ πϊσ μπορείσ να ηεισ με αβρότθτεσ; κζλει ςκλθρόπετςουσ θ εποχι. κοιτϊ το φεγγάρι: ζνα νόςτιμο αεράκι ανεβάηει τθν ζκπλθξθ ψθλά· νομίηω κάπου νικάμε!

62

ζνςτικτο που καρφϊνεται ςτα πάκθ μιλϊ ςτθν λεμονιά μου μετά το καταλαβαίνω είναι ο παπποφσ μου που μιλά εκείνθ αφιονίηει τα άνκθ τθσ και με ςκλαβϊνει είμαι μια χαμζνθ φωνι που μζνει ακατοίκθτθ ςτα όνειρα εξοβελίηω το κακό και εγκακιδρφω μια κουβζντα που τα απλά δικαιϊνει...

63

γυρίηει ο καιρόσ ςε ταλαιπωρθμζνα παραμφκια, ανταπαντϊνται οι μοναξιζσ μασ και μασ κάνουν τρωτότερουσ οι νφχτεσ φζρνουνε μελαγχολία- όςο ο ιλιοσ βαςιλεφει είμαι χαροφμενοσ ευπροςιγορο είναι το άςτρο και μθνφματα ςτζλνω ςτθν ωραία ςελινθ ανοίγεται ζνασ τάφοσ ςιωπισ ο νεκρόσ αναςταίνεται μζςα ςε ανκιςμζνεσ προςμονζσ όλοι ποντάρουν πάνω του για τθν ακαναςία τςαλακϊνεται θ ςυνείδθςι μου ςαν θ χλόθ που ζνασ αγριόχοιροσ τθν τςαλαπατά κακεφδω λυπθμζνα ευτυχιςμζνοσ βεγγαλικό είναι πάντα ο ςτίχοσ!

64

το φιλί κουρδίηει το ςϊμα ςαν όργανο απτό και φυςάει ςτον νου απολυμαντικόσ αζρασ ςπικίςαμε μεσ το καταμεςιμερο ςε άγγιξα με όμορφα και δυνατά βραχυκυκλϊματα κάρβουνο θ φωνι και πριμοδοτεί τον πόκο ςου τον πόκο μου χρϊμα ςτθν φλθ δίνουμε και πνοι ταχυτιτων ςτθν ερωτικι καταβφκιςθ εκεί που είςαι είμαι ζνα όνειρο ςαρκικό...

65

ακόμθ με κατοικϊ. ςτα βάκθ μου είναι ςπαρμζνθ μια προςιλωςθ· κανζνα απόκτθμα που να μθν είναι κρφψαλο του φεγγαριοφ· περνά μια θλιαχτίδα ςτα ςπλάχνα μου και τα ροδίηει· ςφυρίηει ζντονοσ αζρασ· άκροιςμα των ερϊτων ο καθμόσ· μιλϊ μζςα ςε καλπωρι από άνκθ· ςιωπθλά βιματα με απάγουν ςτο όνειρο με τουσ ροδϊνεσ· κα ξθμερϊςει πάραυτα ςε ζνα κόςμο που όλο δυςκολεφει...

66

θ Αττικι ςφιχτό ςταφφλι λάμπει μεσ τον ιλιο ο ουρανόσ άλλοτε είναι χαρά και άλλοτε ςυνοφρυωμζνοσ δράκοσ ρθχά ποτάμια τον διαςχίηουνε ζνασ αρχαίοσ κεόσ αφινει ο οίκοσ του να φαίνεται ο απζραντοσ χαλάω το χαρτονόμιςμα: λίγα κζρματα που αγοράηω μία τιποτζνια γθ που τθν ρωτάω και ελλθνικά μου αποκρίνεται...

67

τθν αυγι κορφολογοφμε παραμφκια, αφινουμε τθν πόρτα ανοιχτι θ Αττικι ντφνεται με πορφφρα, μεςτϊνει τθν όψθ τθσ γεμίηει αίνιγμα κρατϊ το τρυφερό δϊρο ντουφζκι τθσ ςκζψθσ μου ποίθμα το χελιδόνι χτίηει τθν φωλιά του ςτον οίκο του φωτόσ είναι το ακριβό φωνιεν όλων των λεξιλογίων τραγουδϊ και ελίςςομαι ανάμεςα από κατεςτραμμζνουσ εαυτοφσ που ιταν κάποτε ο εαυτόσ μου ο ίδιοσ τί αφινω πίςω μου που δεν είναι άγγελοσ εκπεςϊν παντϊν των κρθςκειϊ ν και βάλε; λιγοςτεφω!

68

είμαςτε διάφανοι πια είμαςτε μια προςευχι των ακϊωνκυνθγάμε το μζλι και το ψωμί κυνθγάμε τον κακθλωτικό επιοφςιο τι γίνεται μ' αυτό το παιχνίδι που όλα αλλάηουν και το ορίηουμε εμείσ με πόςο κάρροσ κα ορμιςουμε ςτα γεγονότα; όπωσ ποντάρουμε μια νφχτα ςτθν ρουλζτα του ουρανοφ και επάνω μασ εφορμά το φεγγάρι...

69

πζραςαν κι ζφυγαν οι εκμυςτθρεφςεισ ζχω μια μνιμθ που καίει. ταράηεται μζςα μου το άνκοσ και ςτενογραφεί ςτο λάμποσ του θλιοβαςιλζματοσ. θ κουκουβάγια ηαλιςμζνθ πετά κατά τθν οςμι του ποντικοφ. θ νυχτερίδα κομπάηει. αςφνδετα μάτια και ςκζψεισ φκονοφνε το πζλαγοσ. βραδάκι. μια γυναίκα αγαπά να κοιτάηει κατά τθν προκυμαία. ςτα ςτικθ τθσ κοιμάται μια λαχτάρα να γυρίςει κάποιοσ που κρατάει το φιλί.

70

επιςτρζφω από τθν ψυχι ςου ξθμερϊνει το κορμί ςου είναι μία πλωτι οδόσ τθσ ουτοπίασ ερωτικά φϊτα ςε πλθμμυρίηουνε χαμογελάσ είςαι το νιοςτό φιλί και θ άπεφκθ ολοκάκαρθ νιότθ είςαι θ κάκε γενναιότθτα!

71

δόξα ςτα ζρθμα κορμιά που κα μασ παραδοκοφνε! εμείσ που ξζρουμε τθν Αλικεια τουσ, κα τα αγαπιςουμε όςο να γίνουνε ευτυχιςμζνα. δίπλα μασ! λίγο για μασ...

72

Μίκησ Θεοδωράκησ..

φυτίλι ο κάνατοσ που μασ ενϊνει φυτίλι ο καθμόσ πϊσ ταριχεφει ο αζρασ τισ ευωδιζσ και τισ επιςτρζφει πάνω από τα κοιμθτιρια, πϊσ μια πνοι κακαρι βαφτίηει φμνουσ τα κελαθδίςματα των πουλιϊν κι εκεί οι ψυχζσ ευλογοφνται όπου μιλιςανε ελλθνικά και πρόκοψαν! ζηθςεσ δφςκολθ πατρίδα και πικρι ανάςτθςεσ κι ζδωςεσ ςάρκα ςτα όνειρα πόςεσ ορχιςτρεσ οργανϊςανε τα λόγια ςου πόςεσ νότεσ ςε ζκρεψαν και βγικεσ απ 'τθν άλλθ όχκθ των τραγουδιϊν τιτάνασ που ςικωςε τον ςτεναγμό να τονε απικϊςει ςτον Όλυμπο τθσ μουςικισ! κοιμιςου τϊρα θ Ελλάδα κα αγρυπνά και κα ςε τραγουδάει!

73

οι φωνζσ των πλαςμάτων δεν δφουν είναι πόςιμεσ και ακροαματικζσ περιπζτειεσ απροβλζπτου. ςτον χρόνο αςτράφτει το ικοσ τουσ θ θκικι είναι ζνα λαγινι εφςχθμο ποτίηει τθν πραγματικότθτα με ςκζνοσ παρακολουκϊ δρομολόγια φκοράσ και βιοπορίηομαι αφινοντασ εκτεκειμζνο το φεγγάρι να μ' ακολουκεί και να με ςκεπάηει...

74

ταξιδεφω μζςα ςε λιακάδεσ πολφτιμεσ εναντιϊνομαι ςε οξειδϊςεισ Ανάςταςθ βιτρίνεσ

μείνε όπωσ είςαι καρδιά μου κιρυξε

φλφαρα είναι τα προάςτια επιδεικνφουν και άοκνα φϊτα ςτο βράδιαςμα εναντιϊςου

μείνε με λίγα και αιωριςου πάνω από το κακετί που ςε κζλγει!

75

επίκεντρο ςϊμα ουλαμόσ που πολεμά για μια νίκθ όλα τα δίνω τα υπάρχοντα μου για να νιϊςεισ ουρανό με χαμόγελο πάμε θ λφπθ είναι μια γδαρμζνθ αιςιοδοξία...

76

το ποίθμα είναι θ χϊρα μου θ φρυκτωρία μου θ καρδιά μουεπικοινωνϊ με ςιωπθρά λεξιλόγια ο ανκόσ τραγουδάει τθσ νιότθσ είμαι ο νουνεχισ που αγαπά τισ πεταλοφδεσ τόςο ςφντομθ ηωι και τόςο ςφμβολο επάνω τουσ ελευκερίασ ω ναι ο κόςμοσ που κατζφυγα περιςπωμζνοσ οξφτονοσ οςτεοκλάςτθσ ηόρικοσ πάντα ολοζνα ςκάβω και πουκενά δεν κατζλθξα κάτι μεγάλεσ γαλαρίεσ φωνθζντων μ' ζβγαλαν ςτθν άλλθ τθν μεριά ςτο φωσ!

77

βουνά...

εναγκαλίηομαι τα θχθρά βουνά και γράφω τόλμθ που ηωγραφίηει τον λίκινο ερμθτιςμό τουσνιϊκω το γενετιςιο ςκίρτθμα τουσ τθν ςτρατιωτικι τουσ πεικαρχία κόμποσ είναι ςτον λαιμό μου τα βλζπω να ζχουν χζρια φιλοξενοφν πουλιά και ζνα ελάφι όπωσ τθσ φωτεινισ κεάσ που τρζχει καταπαντοφ, όπωσ και θ καρδιά μου!

78

του Σεπτεμβρίου θ όψθ μια παράξενθ γεωγραφία, πριν ξθμερϊςει φϊτα αμυδρά ηθτάνε τθσ μελαγχολίασ ρζςτα, μιλάνε, ςιωπζσ ςτο ςκοτεινό παλάτι αγριεφονται, ακοφγονται οι μθχανζσ του όρκρου, υπεραςπίηεται θ αυγι μια νίκθ εφαρμοςμζνθ ο ουρανόσ φτφνει τα άςτρα του ςαν τα κουκοφτςια ςε ζνα δάςοσ πάνω θ ευχι τθσ νφχτασ πιάνει να ςτακοφνε όλα ς' ζνα φψοσ κεϊκό...

79

όταν ξαναγυρίςεισ κα είςαι ζφθβοσ, ςτθν γαλανι ταράτςα του ουρανοφ, κα ερωτεφεςαι καλόμοιρα κορίτςια, κα μιλάσ με το γζλιο ςου, κα μυρίηεισ λεβάντα και απ 'το ανοιχτό πουκάμιςό ςου κα φεφγουν πουλιά, όταν ξαναγυρίςεισ κα είςαι θ λεβεντιά που δεν ςυναντιςαμε ποτζ από τότε που χάκθκεσ! πζραςεσ ανάμεςα από τα όνειρά μασ ιξερεσ να μασ δαςκαλζψεισ, ζτςι είναι οι μακρινοί ιερομόναχοι των ςτίχων και κα κρατάσ ζνα γαρίφαλο ντροπαλό 80

που κα ξεκλειδϊνει όλεσ τισ γλϊςςεσ τθσ οικουμζνθσ για να ςυμπλζουνε ειρθνικά όλοι οι λαοί! όταν ξαναγυρίςεισ κα είςαι αρχάγγελοσ, μυςτθριακόσ τολμθτίασ των λίγωνκα δείχνεισ εκείνα που ποτζ μασ δεν φτάςαμε· κα πετάσ, δεν κα βαδίηεισ πια, ανάμεςά μασ...

81

ςωπαίνει και είναι αναπνοι θ νφχτα ζχει πλοφτο και κλεμμζνα λόγια ερωτικά κυματίηει ςαν ςτο ιςτό θ ςθμαία θ ζνδοξθ

κάπου ανκίηει με καντιλια θχθρά των κοιμθτθρίων· απόψε ο νεκρόσ είναι ςαν ποιθτικόσ καλπαςμόσ κα φτάςει ωσ τον ουρανό και το ξζρει νιϊκει ακόμα κι εκλιπϊν είναι πλαςμζνοσ από ηφμθ τιτάνια

ςτισ φυλλωςιζσ των δζντρων ζνα ντροπαλό αεράκι ςκουντά τα κακζκαςτα πλζκονται μφκοι πλζκονται ςυηθτιςεισ και το κουβεντολόι φτάνει ωσ το πρωί- εκεί που όςοι αγρυπνοφνε ακοφν τθν μουςικι πια αλλιϊτικθ δοςμζνθ απ' το μζςα μζροσ τθσ καρδιάσ!

82

λοφηομαι τθν εφθμερία του ουρανοφ επαγρυπνϊ ςε λζξεισ ηω ςε πυρίτιδα αναςφάλειασ ζτςι ο κόςμοσ μου είναιΜα όμωσ κοίτα που εκείνοσ που τραγουδά είναι ζνα εφπλαςτο ςχιμα προςφεφγει ςτισ πλατιζσ ακροάςεισ και γιγαντϊνεται με ψυχι που δεν κζλει ποτζ να λυγά· νεφελθγερζτθσ πάνω απ' όλα αφινει ςτθν ιερότθτα ζνα άλικο γαρίφαλο και κινεί για περιπζτειεσ ελευκερίασ!!!

83

λυπάμαι πζρα απ' τουσ τάφουσ ολθμζρα ακονίηω ζνα μαχαίρι άπονο περπατϊ ζξω απ' το κοιμθτιριο, κάτι μου ψικυρίηει κάνατο εδϊ όλεσ οι φτϊχειεσ δίνονται δωρεάν οι άνκρωποι ζχουν υποταγμζνθ μια Τφχθ κα χακοφμε όπωσ παράξενα ηιςαμε αυκαιρετϊντασ ζξω απ' τα ηϊδια, ςτθν άλλθ άκρθ των ελπίδων αινίγματα τθσ ηωισ μπερδζματα παράξενα λιϊνουμε πριν μασ αγγίξει θ απϊλεια είμαςτε ζνα γζνοσ ατυχθμάτων...

84

η μουςική...

να πω ευτφχθμα το φωσ που ζρχεται όλοσ ο κόποσ μου είναι αίμα και ςτο ξθμζρωμα που ςφφηει από κακαρότθτεσ νοθμάτων, ιεροφάντθσ είναι ο ποιθτισ.

ςε άγγιξα θλιόλουςτθ Ιδζα, ςε εγκολπϊκθκα οςμίςτθκα τα μυςτικά φτερά ςου ζςτρεψα ςτθν Ανατολι το πρόςωπό μου, ςε ζφταςα μοιραςμζνοσ ςε πραγματικότθτεσ που με φκονοφν και πονάνε.

και τϊρα που κατάλαβα ότι χωρίσ τθν μουςικι πουκενά δεν κα φτάςω υιοκετϊ μεσ τθν αγρφπνια μου τισ διδαχζσ ςου, μουςικι μεσ τον νου μου μεσ τθν ψυχι μου μουςικι ολοςτρόγγυλθ και τελεία που από ςζνα κανζνα φφοσ ποτζ δεν εξζχει...

85

αξονικι πατρίδα μου ιλιε αςφνταχτε χαράσ ζχω ευαγγζλια ςκαρφίηομαι φμνουσ τθσ γραφισ ω παντεπόπτθ μου τι δρα μζςα μου και δεν το ορίηω; ςωματικά ςμικρφνομαι πίπτω ςε ςφάλματα που ςυρρικνϊνουν το φψοσ μου- ςϊηομαι από θκικζσ που δεν ξζρω ετοφτθ θ αρχιτεκτονικι του ςκελετοφ κάπου αποςαρκρϊνεται και κρθμνίηει τον κάκε ςπόνδυλό μου ξαφνικά εκπεςμόσ ποφ κα είμαι αν όχι ςτθν πλαγιά του βουνοφ όπου μοιράηονται τα ιμάτιά μου ςε μιαν άλλθ νφχτα που το φεγγάρι γιόρταςε τθν αυτοκρατορία του;...

86

ο ποιητήσ..

είναι τα πάκθ μια κονςόλα ιχων που εντείνονται ςε όλεσ τισ μεκόδουσ τθσ υποταγισ. ποφ πιγε θ κζλθςθ μου; ςτόμωςε το ςπακί των αιςκθμάτων. μπορϊ και να λυγάω τϊρα όπωσ ζνα κλαδί που ευεπίφορο κρατάει το ανκάκι τθσ λεμονιάσ αλλά το κλζβει από παντοφ ο αζρασ. πϊσ τα μιλϊ τα δφςκολα! τϊρα που γζραςα το ξζρω. μ' ακοφω και δεν με καταλαβαίνω πια που δεν φοβικθκα τα δφςκολα και κρυμματίςτθκα ςαν ψίχουλο άρτου που το παίρνει ζνα μυρμιγκι ςτθν φωλιά του. ανάποδα όλα τα κοιτϊ. λογιάηω κι όλα ανάποδα μου πάνε. τι κα αλφαδιάςω πζςτε μου.. ο δραγουμάνοσ των ανζμων ηεφει ςτο άρμα του τον άνεμο ο ποιθτισ..

87

χάραμα, μια φωτεινι εξάχνωςθ πριν απ' το φωσπλατφτερθ Στιγμι, ςκζψθ πλατφτερθ, ακοφω ςάλπιγγεσ ουράνιεσ, ζνδοξο ζχουν φφοσ, χρυςοί ιχοι ξεχφνονται ςτθν γθαιϊρεσ που με μετακίνθςαν μεσ το Διάςτθμα, ςιωπι όπωσ εκείνθ των κεκοιμθμζνων με απάγει ςτισ κφρεσ τθσ διακονίασ, όπου για μία προςευχι και για μια κζαςθ παράξενθ αγρφπνθςα...

88

ανάλαφρεσ καμπφλεσ, κάπου εκεί ςτον ουρανό, φωταγωγοφν ωραία τθν νφχτα όπωσ ζνα κορίτςι περπατά μεσ τθν πρωτεφουςα μια τολμθρι πρωκιζρεια λουςμζνθ ςτο παράξενο φωσ· ςτθν Ακθνάσ ςυνωςτιςμόσ και πθγαινζλα για να ζχει θ ηωι διάρκεια ςουλάτςο παραδϊκε, τουρίςτεσ και θμεδαποί που δίνουν νότα ςτο νυχτερινό κεατράκι τθσ πόλθσ. το πρωί περιγελϊ τα ςυμβάντα και ξεκαρφϊνω τθν πραγματικότθτα απ' τον ςταυρό τθσ. αρχίηω εργαςία. δίνω απόχρωςθ ςτον τιποτζνιο γεγονόσ τθσ φπαρξθσ...

89

κάπου είναι ο λζοντασ τθσ γραφισ και τον ςυναντϊ, χαράματα Πζμπτθσ, να βρυχάται ευτυχιςμζνα. φυςάει λίγο- ίςωσ από τον φεγγίτθ τθσ ζμπνευςθσ. μια τςαλακωμζνθ βροχι αναδιπλϊνεται και νοτίηει τθν ατμόςφαιρα. ςτουσ υπολογιςτζσ τα ςπαςμζνα προγράμματα εκδικοφνται ςπάηοντασ με τθν ςειρά τουσ τα νεφρα. ανικω ςτθν χωρία των τροβαδοφρων που αγαποφν τα λουλοφδια. ανικω ςε τοφτο το ςφννεφο που λαμπρφνεται όςο ξθμερϊνει..

90

κάπου ςτα ςτικθ μου ο Χρόνοσ ζχει ξοδζψει τα μολφβια του. κλίψεισ να τισ μετρϊ και να μθν ςϊνονται. επενδφςεισ πάνω ςτα κλωνάρια των άςτρων, λφνω και δζνω μεσ τον φπνο ςου, από παντοφ ς' αγαπϊ, ςβιςε με όταν ανάβω, μείνε κοντά μου δυναμιτίηοντασ το χϊμα μου, ςτερζωςε τον μφκο μου ςτθν οικουμζνθ. κολλοφν επάνω μου τα ξεκολλθμζνα· με τρϊει τςεκουράτθ φωτιάμελαγχολίεσ με ηϊςανε· τϊρα ο λυπθμζνοσ ουρανόσ εδράηεται μζςα μου, κάτι τραγοφδι λζω που με ξεπερνά και με απογειϊνει....

91

ψιχάλιςε ςιγαλινά, βράχθκα, ςτεγνϊςανε επάνω μου τα ροφχα, ζχω τθν υγραςία ενόσ φιλιοφ ςου ςτον νου. είςαι πολφ ψθλά, μαντόνα των πακϊν μου, πριγκθπζςα κεοτικι! ταράηεισ τουσ καθμοφσ μου ακόμα, ακόμα και όταν δεν γράφω γράφω πόκουσ καφτεροφσ ςτον νου πάντα ςτον νου....

92

ευτυχϊσ τισ κάλαςςεσ τισ ερμινευςα ςωςτά και πάντα, μζςα ςτα καλαςςινά χαράματα ζκλειςα όλθ τθν κζλθςθ να αιςιοδοξϊ. βουλιάξανε τα λόγια μου ςε παραμφκια αζρινα. του Σεπτεμβρίου οι ξαφνικζσ βροχοφλεσ ζφεραν μια γεφςθ λφπθσ πάνω ςτα φυτά και ζναν κεό παράμερα που μελαγχολεί. κι εςφ ζδειχνεσ αφθρθμζνθ, αγγίηοντασ τα δροςερά τριαντάφυλλα και λζγοντασ κείνο το τραγουδάκι που ακοφν ακόμα τα παιδιά που παίηουν με τουσ βϊλουσ και πετοφν ςτα ςφννεφα...

93

θ πνοι του κορμιοφ μου πάνω ςτο ςϊμα ςου μια γιορτι τθσ αφισ, ζνασ ςυλλαβιςμόσ καταρράκτεσ να ςε πλθμμυρίηουν ςε ςυγχορδία των αιςκιςεων ξαπλωμζνθ ςτθν κλίνθ κάτω από τθν κλθματαριά κι ενϊ ζνα γατί κα παίηει εκεί ςτα πόδια ςου με όςθ τθν χαρά του χαρά μου...

94

κα φανερϊςω τον καταρράκτθ που μιλά επάνω ςτο βουνό και τθν λίμνθ που μαηεφει το νερό και το αποταμιεφει ο ιλιοσ κουβαλά τθν ηαλάδα τθσ μζρασ πάνω ςτα δζντρα φιλοξενοφνται δροςερά φυλλϊματα αποχρϊςεισ τθσ ψυχισ μου ζχει το μεςθμζρι μία κυκλοκυμία ανζμου ςπρϊχνει τα ςφννεφα ςτον ουρανό βάλλω και ξαναβάλω εναντίον μιασ κατάκλιψθσ κάπου νικάω...

95

μιλϊ άρα υπάρχω!... γφρω μου όλεσ οι ματαιότθτεσςυντονιςμζνεσ· απθχοφν ρεφματα μιασ ουςίασ εξαςκενθμζνθσ που γεννά μελαγχολίεσ και λφπθ· κάπου με τολμθρι καρδιά πάω· θ Ακινα παςπαλίηεται με γφρθ ερωτικι και κανακεφει το ηεςτό φκινόπωρο. μιλϊ άρα υπάρχω! και λιϊνω τθν ζχιδνα που με απειλεί, τθν φονικι ζχιδνα τθσ απογοιτευςθσ. κα νικιςουμε πάλι!

96

εφπλαςτθ δίχωσ φλθ είςαι, μια κατάλθξθ ερωτικι. φουντϊνεισ ςαν τθν λεμονιά μου φουντϊνεισ με λεμονανκοφσ και πάκοσ. ςτα μαλλιά ςου θ αφι μου βγάηει πόκου ςυμπεράςματα όπωσ χαϊδεφω το κεφάλι ςου και ξζρω που υπάρχει θ αιωνιότθτα. μια πεταλοφδα αβρι κινάει για τθν αγάπθ και το φωσ του ιλιου όμορφα τθν παραςζρνει ςτθν γζνεςθ τθσ φωνισ ςου ςτο γαλανό τραγοφδι του ουρανοφ...

97

μάςθςα τθν αφράτθ ςάρκα ςου το τραγανό περγαμόντο μοςχοβολοφςεσ λουλουδζνια υπόςχεςθ και ιςουνα αγζρωχθ ςαν μια νεράιδα που αλαφροπατεί επάνω ςτθν ακφμαντθ λίμνθ-

ςε φίλθςα κυμάμαι ο ιλιοσ ζλαμπε και ραγίηονταν ςε μυριάδεσ κομμάτια απρόςιτοσ κι όλο να κυριεφει τα δάςθ τισ μυρτιζσ και τθν καρδιά μου..

όλοσ μια γλφκα ο ουρανόσ!

98

να θ δθμιουργόσ ςελινθ και να εςφ το γενετιςιο άςτρο το υπζρλαμπρο που ςαρϊνει τισ ςπθλιζσ των νεφϊν και χλιμιντρά ςαν ζνα ατίκαςο άλογο, ςτον φπνο μου μζςα, ςτον ξφπνο μου.

όλοσ ζνα τριαντάφυλλο ο ουρανόσ ςε φιλοξενεί με αναμμζνα κεράκια και ςερπαντίνεσ υπόλευκεσ των νεφϊν.

κρίαμβοσ είναι θ δικι μου ελπίδα.

παραςφρομαι ςε ποιθμάτων απόχθ και ζνα φωσ εφςθμο με ςυλλαμβάνει και με αποδίδει ςτον αιϊνα μασ τον ςκλθρό..

99

ό,τι μπαροφτι μου φφλαξεσ το ζχω και φτιάχνω μ' αυτό τα καφτερά βόλια μου τα κανατερά. εξαιτίασ τθσ φωνισ μου κα τιμωρθκϊ. μια ξφλινθ φανταςία ροκανίηεται ςτα ποιιματα που μου απομζνουν ηωντανι δυναςτεία. ςκλθρότθτα δείχνουν οι λίκοι που απζςπαςα από τθν αςτιρικτθ μοναξιά ςου. μζτρθςα ςωςτά κι ασ βγικε λάκοσ το αποτζλεςμα. ανωφζρεια ζχουν οι λζξεισ και ςε απομονϊνουν πάραυτα από τον κόςμο που ετάχκθσ. χωρίσ αντιρριςεισ: είςαι επιγραμματικι φωνι του όντοσ που μία ηωι γυρεφει υποφερτι...

100

εξουςία απϊτατθ ο κάνατοσ κουτρουβαλιάηει τουσ παλαιςτζσ τθσ αιςιοδοξίασ· ακολουκοφν δζςποτεσ τθσ ςκζψθσ που παςχίηουν για κάτι που να διαρκεί· αναςτζλλονται όμωσ οι πραγματικότθτεσ και μπουκϊνονται με γεγονότα ρθμαγμζνα. με κλειδί ποίθμα άραγε μια απλότθτα κα ξεκλειδϊςουμε ι κα βρεκοφμε υποχείρια του πόνου;

101

Κυριακή... ζρχεται θ μζρα από τθν Ανατολι, γεμάτθ πνεφματα και ςυγκινιςεισ, ξαφνιάηεται από τον ρυκμό των ωρϊν και αφινει τουσ ιχουσ να τθν διαπερνάνε, ο φπνοσ τελείωςε, πάει ο φπνοσ· τα χζρια μου βάφονται με θλιαχτίδεσ, εντείνουν τθν αφι τουσ, παραμζνουν ολοκάκαρα, όπωσ ςτθν πρϊτθ μζρα τθσ Δθμιουργίασ, και παντοφ πνζει ζνασ Ζρωτασ, ευλογθμζνοσ, ηεφει τα κορμιά και κάνει ολόλαμπρθ τθν Κυριακι, κακϊσ τίποτα δεν εμποδίηει τθν μαγεία και ζνασ άγγελοσ ξεφλουδίηει τθν ατμόςφαιρα να φανεί το γαλανό το φροφτο του ουρανοφ!...

102

ηει ζνα άνκοσ μζςα μου ζνα βακφ ανάλλαχτο άνκοσ αρχαιοτροπεί και μου μιλά με ευωδιζσ κίονεσ μιςογκρεμιςμζνοι μεσ τθν χλόθ αφινουνε να διαφαίνεται θ πάλαι δόξα είναι ο ναόσ κάτι που πζραςε και άφθςε το αχνάρι του εκεί είναι ο ναόσ μιασ πίςτθσ άλλθσ και μιασ άλλθσ ελπίδασ...

103

ο ιλιοσ αμζριμνοσ ςαν πρόβατο βαδίηει ςτα ςτρωτά λιβάδια τθσ θρεμίασ. μεκϊντασ από κείνον πάω ςτθν ςκιτθ μου. με μόνθ παρθγοριά τισ κθλαςτικζσ λζξεισ μου. απρόςμενα θ Αττικι είναι θ τροφόσ μου, θ ωμι ςφνεςθ να διαβαίνω δάςθ ζμορφα και να με κουρελιάηει ο αδάμαςτοσ αζρασ!

104

μιλάνε οι κιποι το δειλινό υφαρπάηει τθν ποιθτικότθτα τθσ νφχτασ βάνδαλοι αιϊνεσ κατατροπϊνονται από μια θλιαχτίδα το πρωίμπικε φκινόπωρο οι αξίεσ αμβλυνκικαν μελαγχολϊ επικόσ είναι ο ιλιοσ κακ' όλα του επικόσ και ςτα χρϊματα ποντάρουν οι ποιθτζσ τθν φιμθ τουσ ςτα χρϊματα τθσ χαράσ όςεσ μεκόδουσ βρικα τόςεσ και απζρριψα ςτθν τφχθ όλα άφθςζ τα κατζλθξαςε βλζπω κορίτςι είςαι ο αττικόσ ουρανόσ και θ υποταγι μου ς 'ζνα ποίθμα ς' ζναν ςτίχο!

105

ζρωτασ απροόπτου!...

το μαφρο είναι μαφρο κι αν χακεί κα δυςκολζψουνε οι αποχρϊςεισ.

ςτθρίηω το ςκοτάδι ςτο φωσ και φςτερα

μακαίνω τθν φωνι των χρωμάτων.

νάτο το λουλουδάκι ςου που όμορφα

μυρίηει κάτω από τον ιλιο! ζμεινεσ

να και εςφ που για αλλοφ ξεκίνθςεσ να πασ και

για πάντα ςτθν καρδιά μου!

106