Im43

İşçi sınıfı ve Greif direnişi Greif direnişi, sınıf mücadelesinin bu çok zorlu eşiğinin aşılmasına ve daha ileri bir mücadele kanalının açılmasında (fiili kitle grev ve işgallerinin yaygınlaşması, taban örgütlülüğü ve inisiyatifinin gelişmesi, daha ileri taleplerin gündemleşmesinde, vd) önemli bir adım ve maya olabilir. Bu yüzden Greif direnişinin bu dinamikleriyle simgeleştirilmesi ve çekim gücünün artırılması, eylemli ve etkin sınıf dayanışması platformlarının oluşturulması, dayanışmanın asıl olarak da bizzat işçi sınıfının içinden örgütlenmesi, organize sanayi bölgelerine, okullara, mahallelere, kent merkezlerine taşınması, işçi sınıfının ortak mücadele istemlerinin yaygınlaştırılmasıyla bütünleştirilmesi, öncelikli bir görevimizdir. ''5

yaşasın

sosyalist

işçi demokrasisi Sayı: 43 Şubat 2014 1 TL

DEFOLUN GİDİN İŞÇİLERİN KAPISINDAN!

Ankara İKM’den Kadın ve Kent paneli İşçi Kadın Meclisi ilk paneli olan “Kadın ve Kent” konulu paneli Ankara Eğitim-Sen 5 Nolu şubede gerçekleştirdi.

Panel, karşılıklı söyleşi şeklinde ilerledi. İKM adına söz alan konuşmacı ise İKM’nin kadın sorununa nereden baktığını tarihsel süreçle ilişkilendirerek anllatı ve İKM’nin hangi ihtiyaç ve talepler üzerinden " 7 oluştuğunu, bu sürecin İKMli kadınları ileriye taşıdığının önemi vurgulayarak deneyimlerini aktardı.

Seçimler Kent ve Sınıf İşçi Meclisi’nin bir süredir devam ettirdiği “Sınıf Mücadelesi” panellerinin dördüncüsü İstanbul’da gerçekleştirildi. Yapılan bu ilk konuşmaların ardından söyleşi kısmına geçildi. Söyleşide öne çıkan mevcut durumda arkasında durulabilecek bir programa sahip olan bir parti veya kişinin olmadığı, sandığın sistemin sarsılan imajını " 4 tazelemek için...

Defolun gidin işçilerin kapısından!Biz sınıf bilinçli işçiler AKP’nin bozduğunu düzeltmeye aday değiliz. Rejim krizi sistemin çürümüşlüğünün kanıtlarını istifra ettirecek şekilde her gün önümüze boca ediyor. “Devlet” denen şeyin uğruna ölünecek bir şey değil, yıkılması gereken bir sömürü, baskı ve yalan makinesi olduğunu gösteriyor. Oysa biz işçiler kendi kendimizi yönetebiliriz; medyanıza, bürokrasinize, ordunuza, polisinize, politikacılar sınıfınıza, varlığınıza ihtiyacımız yok. Nefret ediyoruz sermaye temelindeki demokrasinizden! Bizim ihtiyacını duyduğumuz demokrasi, bugünkü toplum,

sermaye ilişkisinin kaldırılmasını çağırıyor. Bu rejim krizi, sizin tarih olma zamanınızın geldiğini gösteriyor. Bu yüzden bu seçimlerde sizlere oy vermeyeceğiz, hiçbirinize yedeklenmeyeceğiz.

Defolun gidin işçilerin kapısından, ayakkabı kutularınızı alıp hepiniz, ait olduğunuz yere patronların villalarına yürüyün bakalım! Çünkü bastırdığınız oy pusulalarınıza Gezi’de genç yaşına karşın ölümü samimiyetle kucaklayarak yaşamını temize çekmiş işçi ve öğrencilerin anısına saygıyla onların isimlerini yazacağız; siz hangi parfümü sıksanız çürüyerek kokuşmuşluğunu örtemeyecek olan yaratıkların değil!

Berkin Elvan'ı yüzbinler uğurladı Yüz binlerce insan mezarlığa uzun bir yürüyüşün ardından ulaştı. Yürüyüş mezarlık içerisinde sessiz bir şekilde devam etti. Berkin Elvan'ın defin işlemi ardından Gezi'de yaşamını yitirenlerin aileleri birer konuşma yaptılar. Berkin'in Mezarlığını ziyaret eden kitle yavaş yavaş mezarlıktan ayrılarak Taksim meydanında karanfiller gerçekleştirilmek istenen anma için yola çıktı. Kitle sıklıkla “Katil Devlet Hesap Verecek” sloganını haykırdı. Polisin kurtuluş' da yaptığı sert saldırı sonrasında kitlenin büyük çoğunluğu dağıldı.

Dağılan insanlar İstiklal Caddesine doğru geçerek buradaki eyleme dahil olmaya çalıştılar. Polis Ergenegon caddesinde çift taraflı olarak kitleye saldırdı. Pangaltı ve Dolapdere civarında da yoğun çatışmalar yaşandı

" 10

Burjuva demokrasisinden vazgeçme korkusu!

Temsili demokrasinin “düzeltilmesi” gayretleri, nedense Gezi’nin –siyasal ve toplumsal durumu değiştirmek için yığınların doğrudan mücadele girişkenliğinin- “düzeltilmesi” ile başlıyor! Nasıl bir yaşam istiyoruz, kimin için kime karşı bir demokrasi istiyoruz sorusunla devam ediyor... " 13

2

işçi meclisi

Gururla söylüyoruz ki

8 Mart bizim günümüz!

Biz işçi ve emekçi kadınlar, bir kez daha eşit, özgür, kendi kararlarımızı kendimizin verebildiği bir yaşam için sokaklardayız. 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü’nü kapitalistlerin vahşi sömürüsü altında dökülen kanlarımızla tarihe biz yazdık.

Gururla söylüyoruz ki 8 Mart bizim günümüz!

bedenimizi değil irademizi “Nasıl olsa hiçbir şey olmaz” rahatlığıyla çiğneyen tacizcilerin, tecavüzcülerin yakasına yapışacağız. Kadın ve çocuk bedenini erkeklerin cinsel hazzına amade gösteren, kışkırtanlardan hesap soracağız. Kadın cinselliğini aşağılayan, küfür edenlerin anında karşısına dikileceğiz.

Eşit, özgür, başı dik, kaderini kendisinin belirlediği bir yaşam, her işçi, emekçi kadının hakkıdır. Fakat hayat bize her zaman gösterdi ki, hak verilmez alınır! Özgürlük ve eşitlik kadınlara altın tepside sunulmaz. Özgürlük işyerinde, evde, sokakta mücadele ederek kazanılır.

Eşitlik ve özgürlük istiyoruz! Sırf kadın olduğumuz için eğitim hakkından yoksun bırakılmamak, oyun çağında evlendirilmemek istiyoruz! İşe alınmak, istediğimiz mesleği yapıp yükselebilmek, yaşamın her alanında erkeklerle eşit söz ve hak sahibi olmak istiyoruz! Sahip olduğumuz “yasal kazanımları” dahi kullanamıyoruz! Başka yolu yok: Cesaretle, hayatımızdaki taşları yerinden oynatarak harekete geçeceğiz. Her bir kadının özgürlük savaşımı diğerinin yolunu açar, ona kendisinin de kazanabileceğini öğretir. Ve bu kazanım yalnızca kadın için söz konusu değildir, bu kazanım toplumun da kazanımıdır.

Bu yolda emekçi kadın dayanışmasını daha fazla seferber edeceğiz.

Kadın cinayetlerinin, kadına yönelik taciz ve tecavüzün; kısacası her türlü şiddetin son bulması için mücadeledeyiz. O halde biz kadınları yaşamda yok sayan zihniyetin yakasından elimizi eksik etmeyeceğiz. Kadına şiddet uygulayanları, eziyet ve baskı ile sindirenleri, şiddeti kollayan ve koruyanları yaşamda barındırmayacak; dişe diş mücadeleyle tecrit ve teşhir edecek, fiili ve yasal yaptırımlarla bedelini ödeteceğiz.

Bizi sokağa çıkmaya bile ürküten, yaşamlarımızı altüst eden sistemin yarattığı baskıcı zihniyete karşı tüm gücümüzle yaşamdayız. Yalnız

Gücümüz kendi kollarımızda! Fakat bu gücü ancak mücadele içinde hissedebilir, büyütebiliriz. Yakınarak, söylenerek, sızlanarak değil, sokakları mücadeleye yol eyleyerek kendimize güvenimizi kazanabiliriz. Bizi bakabi-

leceğimizden fazla çocuk doğurmaya yaratarak öğreniyorlar, öğrenecekler. itenlere tepkimizi koyacağız! Dört Milyonlarca işçinin dünü, bugünü ve duvar arasında körelmeye, evin büyarınının tekelci kapitalistlerin kartün yükünü omuzlamaya, toplumun ları için yıkıma uğratılmasına karşı ve ailenin hizmetkarı olmaya, erkeğe kendi geleceğimizi kuracağımız söbağımlı kalmaya daha fazla boyun mürüsüz, sınıfsız yeni bir yaşam müeğmeyeceğiz! Bizi köleleştiren aile cadelesinde çelikleşmeliyiz. Sınıf düşbağları yerine kadın ve erkeğin, çomanı ile aynı gemide olmadığımızı, cuklarımızın; eşit, özgür bir yaşamı sermaye büyürken işçilerin öldüğünü paylaşacağı günler hayal değil! görerek sınıf kinimizi büyütmeliyiz.

Biz hem kadın hem de işçiyiz. Kadın Tekelci kapitalistlerin bölgesel çıkarolduğumuz için aşağılanıp ezilirken, ları için kışkırttıkları savaşların, bu uysal ve edilgen işçiler olarak göklere toprakların Patriot’larla cehenneme çıkarılıyoruz! Burjuvalar kadınlığıçevrilmesinin karşısına dikilmeliyiz. mıza sözde merhamet ediyor, bize erkeklerle “fırsat eşitliği” sağlanmaKapitalistlerle, sınıf düşmanları ile, sından dem vuruyor, kampanyalar Kürt halkının eşitlik ve özgürlüğüdüzenliyorlar. Kurtarıcımız kesiliyor, nü tanımayanlarla, Paris’te üç kadın 8 Mart’ı bizimle birlikte kutlama yurtseveri hunharca katledenlerle cüretini gösteriyorlar. Kadını erkeği barış olmayacağını yüzlerine haykırile onlar bizim düşmanımız! Erkek malıyız! Kadınların sistem içerisinde işçilerden daha düşük ücrete, yarıdan söyleyecekleri sözler ve bu düzeni fazlamız sigortasız çalıştırılıyoruz. değiştirecek güçlerinin olduğunu Erkenden çöken bedenlerimiz, iş ve bağırmalıyız suratlarına! ev yükü altında yıpranan sinirleri8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar mizle emeklilik hakkından da yok- -http://zaferyuksel77.tumblr.com Günü, kapitalizmle ve erkek egesun, en ağır koşullarda çalışıyoruz. menliği ile mücadelede yeni bir soluk olsun! İşyerinde, evde, sokakta eşit, Kadınlar işçi sınıfının saflarına her özgür, başı dik kadınlar olmak için geçen gün daha fazla katılıyorlar. mücadele saflarında yerimizi alalım! Özgürleşmemiz için, üzerimizdeki çifte baskı ve sömürüden kurtuluşun yoluna akmamız için bundan büyük Yaşasın 8 Mart Dünya Emekçi Kabir fırsat olamaz. Bu paha biçilmez dınlar Günü! dersi kadın işçiler büyük bedeller ödeyerek, şimdiden örneklerini de Kurtuluşumuz sosyalizmde!

Kadınlar Haziran Direnişi’nde çoğunluktu AKP istatistiklerine inanılacak olursa, 2013’te kadınlara dönük cinayet, şiddet, taciz ve tecavüzlerde çok nisbi bir düşüş oldu. Eğer bu doğruysa bunun tek açıklaması, yüzde 52’sini kadınların oluşturduğu Haziran Direnişi’dir!

Onun yarattığı toplumsal sağaltım ve özgürlük soluğu, yanı sıra muhafazakar kesimler üzerinde de basınçtır. AKP’nin –şimdi yine dönüp kendisini vuran- Kabataş kara mizanseni de bunun kanıtıdır!

Kadın hareketi, buna karşın – 2012’de kürtaj yasağı ve Hindistan’da tecavüze karşı isyan gibi etkenlerle yaşadığı canlanmadan sonra- 2013’te gündemde giderek arka plana düştü. Burjuva neoliberal kadın platformunun yaşadığı iflas ve yoğunlaştırdığı “kadın girişimciler” kampanyaları dışında liberal reformist kadın kampanyalarını bile bir süredir durdurması, feministlerin hegemonik etkisinin sürmesine karşın 2012’deki canlanmaya ve asıl Gezi’deki kadın dinamizmine yanıt verememesi, küçük burjuva sol ve devrimcilerin her zamanki kendiliğindenciliği ile kadın hareketinde nisbi canlanma döneminde yönelmesi sonra gündem değişimleri ile bir yana bırakması, bunun nedenleri arasındadır.

AKP’nin vitrinlik “aile bakanı”nı da geriye çekmesi ve kadın sorunun medyadan da (magazinleştirilen kadın cinayetleri dışında) neredeyse silinmesi, yerel seçim gündeminden dışlanması, bir suskunluk fesadına işaret ediyor. Burjuva neoliberal seçim platformunda kadınlara reva görülen neredeyse tek şey, kadınlara yerel seçimlerde göstermelik ve biçimsel “azınlık” kotası!

Kadınlar Haziran Direnişi’nde çoğunluktu, efendiler! Haziran Direnişi’nde, meydan işgallerinde, forumlarda yer alışları da biçimsel temsiliyet değil, cinsel-siyasal-toplumsal bastırılma ve köleleştirilmeye karşı isyanın, siyasete kendi fiili özgürlük ve eşitlik özlemleriyle, sokak, işgal, eylem demokrasisiyle doğrudan, etkin katılım, özneleşen yer alış ve müdahalelerinin ifadesiydi. Kabataş provokasyonu üzerinden örtülmek istenen asıl budur. Erdoğan, deşifre olan “benim türbanlı, hamile bacımı taciz ettiler” yalanını umutsuzca sürdürmeye çabalarken, gerçekte “türbansız, evli, hamile ve anne olmayan kadınlara taciz meşrudur” demeye getiriyor. Neoliberal muhalefet, buna tecavüzcü AKP'lilerin, dincilerin nasıl korunduğunu söyleyerek cevap vermeye çalışıyor.

Neoliberal kapitalizmin kadınların cinselliğine, bedenine, ruhuna, emeğine nasıl bir el koyma ve tecavuz sistemi olduğuna dair tık yok! Burjuva güçler çatışmasında, kadın bedeni, cinselliği, emeği, yaşamı yalnızca burjuva neoliberal politikanın alçaltılmış, edilgen bir nesnesinden ibaret. Perdelenen, kadınların özgürlük isyan ve direnişindeki yükseliş. Perdelenen bunun kadının bedeni, cinselliği, emeği ve yaşamı üzerindeki erkek egemenliği ve dizayncılığında yol açtığı kriz.

Ve perdelenen, kadınların özgürlük çığlığının “din, aile, ev, gelenek, işbölümü, devlet…” kasıntısına da, neoliberal kurtların seçim platformuna da, neoliberal meta-kadın demokrasisi fantezilerine de, liberal reformist kadın özürcülüğüne de sığmadığı gibi, tümünün krizinin bir dinamiği olması! Toplumsal emeğe ve doğaya neoliberal kapitalist el koyma ve tecavüz sistemini; ayrılmaz bileşeni aile ve cinsiyetçi işbölümüyle birlikte hedefe koyarak üzerine gitmemiz, derinleştirmemiz gereken budur.

“Kadın güvencesiz çalıştırma +evlilik, aile + 3 çocuk paketi”nin, yerel seçimlerden sonra yeniden gündeme gelecek ilk yapısal saldırılardan biri olabileceğini de belirtelim.

İşçi Meclisi - Yerel Süreli Siyasi Dergi - Sayı: 43- Fiyat: 1 TL Pina Basım Yayım San. ve Tic. Ltd. Şti. adına sahibi Hüseyin Kezik Sorumlu Yazı İşleri Müdürü: Ali Filizler Adres: İstiklal Caddesi Balo Sk. No: 32 Kat. 2 Daire No: 8 Beyoğlu/İstanbul Tel: 0 212 244 56 70 Hesap No: İş Bankası Koca Mustafapaşa Şubesi 1105 0792812 Baskı: Özdemir Matbaası Adres: Davutpaşa Cad. Güven Sanayii Sitesi C Blok No:242 Topkapı/İstanbul Tel: 0212 577 54 92

3

işçi meclisi

Defolun gidin işçilerin kapısından!

İlginçtir, hiçbir burjuva partinin seçimlere enerjik bir yüklenmesi olmadığı görülüyor. AKP karşıtı geniş fakat parçalı cephe, açığa çıkan tüm yolsuzluklar ve onlara karşı reaksiyon olarak yapılan yargı, MİT, polis, vali, bakanlıklardaki Gülenci kadro temizliklerinin kitlelerin oy durumunda çok büyük değişime yol açmayabileceğini gördükleri için insanların yaşamını daha doğrudan etkileyen futbol, medya, internet vs. toplumsal gündemler üzerinden AKP’nin oy kaybı yaşamasını bekliyor Bu yazının hazırlandığı sırada girilen Mart ayı, normal koşullarda bir yerel seçim yarışına sahne olmuyor. Normalliğin yitimi, Türkiye burjuvazisinin 2007-2008’den bu yana çıkmış göründüğü rejim krizi ve ekonomik krizden, bu kez çok daha derin bir siyasal-toplumsal-ekonomik krize yuvarlanmış olmasından kaynaklanıyor. 30 Mart seçimlerine burjuva partilerin yerel seçim projeleri, sokak mitingleri ve vaatleriyle değil; görünüm itibarıyla Gülen-Erdoğan, Cemaat-AKP, Polis İstihbarat-MİT savaşıyla giriliyor. Bu açıdan yaşanan sadece bir yerel seçim süreci değil; Gezi’yle birlikte toplumsal meşruiyetini yitirdiği görülmüş, 17 Aralık’tan bu yanaysa oyları açıkça tırpanlanmaya çalışılan bir hükümetin rakip sermaye çevreleri tarafından olabilecek en az kazabelayla indirilme süreci…

Bu iki kesim arasındaki açık savaşın arkasında, daha önceki yazılarımızda açtığımız bir dizi etmen nedeniyle bozulan ittifakın ardından yaşanan bir varolma-yokolma mücadelesi yatıyor.

AKP orduyu ve bağlantılı sivil faşist odakları kısmen gerileterek devlet yoluyla tahakküm ayrıcalıklarında değişiklik yarattığı on iki yıllık iktidarının ardından, Erdoğan’ı koruyarak devam etmenin zorlanmasını yaşıyor. Erdoğan sadece bir isim değil; dış ve iç politika ve sosyoekonomik ilişkilerde AKP pragmatizminin, faydacılığının, devletle birlikte büyüyen inşaat-enerji vb. sektörlere dayalı ticari zenginleşme ve ayrıcalıklarla büyüyen sınıf kesimlerinin, muhafazakâr bir iç ve dış politikanın simge lideri. İktidarı süresince evine giren çıkan milyar dolarlarca salma, haraç, kesintiyle Karunlaşmış bir burjuva O. Devlette AKP’yle birlikte eğitim, yargı ve poliste yerleşikleşmiş Gülen küresel kontra-şirketler grubu ve onun operasyona başlamadan önce havayı koklayarak Erdoğan’dan desteklerini çektiğini gözlemlediği diğer burjuva kesimler, sağı-solu belli olmamaya başlayan bu lideri oy aldığı kesimler nezdinde gözden düşürerek, olmadı istifa etmeye zorlayarak safdışı etmeye uğraşıyorlar. Tapeler bunun için…

Tapelerin ortaya dökülmesinin sınıf bilinçli işçiler açısından sonucuysa, zaten bilinen Erdoğangillerin yolsuzlukları, yalancılıkları, iktidar hırsları, belkemiksizlikleri, kendi lehlerinde bir güç ve sermaye yoğunlaşması için herşeyi yapabilecek olmaları değil. Onların muarızlarıyla beraber tüm bu devlet yapısının baştan aşağı çürümüşlüğü.

Burjuva politikacılar sınıfının bir bütün olarak A veya B partisi fark etmeyecek derecedeki asalaklığı görülüyor. Burjuva siyasetin herkesi aptal yerine koyma sanatı olması gerçeği… Bir yalanlar rejiminde yaşıyoruz. En büyük yalan bir insanın diğer insanları girişim-yatırım özgürlüğü adı altında sömürmesi; buradan başlayarak ilerleyen bir silsile içerisinde inşa olmuş bir sömürü dünyasında yaşıyoruz. Peki, bu rejim krizinde, bu seçim sürecinde bunları dillendiren var mı?

AKP’nin yüzde 40’ın üstünü yalnız “aklanma ve güvenoyu” değil, her türlü muhalefeti bastırmayı “meşrulaştırma” olarak değerlendireceği biliniyor.

MHP zaten uzun yıllardır merkeze oturtulmuş

bir sistem partisi olarak, bir şey yapmamayı sanat düzeyine taşımış bir oluşum.

Bekliyor ve parlamenter varlığım ülkedeki ezen ulus milliyetçiliğini ayakta tutmaya, demokrasinin gelişimini engellemeye zaten yeter diyor.

CHP seçim taktiğini AKP-MHP’den devşirme adaylarla iyice merkeze yerleşerek sermayeye güven vermek, onun dışında bir şey yapmamak olarak belirledi. CHP’nin yerine zaten Gülen cemaati daha önceki davalarda uygulanmış tescilli kontra metotlarla savaşıyor! Oturduğu yerden belediyelerin ve hükümetin kucağına düşmesini bekleyen CHP’nin tek derdi, AKP’nin bozduğunu düzeltmek, yani devletin “güçler ayrılığını” restore etmek. “Hele şu AKP bir gitsin de bakarız…” diyenler; İP, TKP, Halkevleri, ÖDP vb. partiler hepsi CHP’nin arkasına diziliyor. Hatta Gezi “sahi ora-

da nasıl hepimiz kardeştik” denilerek bu fırsatçı ittifakın altlığı kılınmaya çalışılıyor.

BDP devletle görüşmelerin AKP’yle endekslenmiş olması nedeniyle titrek bir genel politika izliyor. Onu AKP sonrasındaki bir iktidarın müzakereyi ilerletmeyeceği korkusu geride tutuyor, bu yüzden sadece yerel seçimleri müzakereye destek için güvenoylamasına çevirdiği Kürdistan’da oylarını arttırmanın peşinde, bununla sınırlı bir ulusal politika yürütüyor.

HDP ise bir butik parti görünümünde, “isteyene böyle birşeyimiz de var” diyerek ortaya sürülüyor, İstanbul adayı ise İmralı-Kandil görüşmelerinden kampanya yürütmeye bile vakit ayırmıyor. İlginçtir, hiçbir burjuva partinin seçimlere enerjik bir yüklenmesi olmadığı görülüyor. AKP karşıtı geniş fakat parçalı cephe, açığa çıkan tüm yolsuzluklar ve onlara karşı reaksiyon olarak yapılan yargı, MİT, polis, vali, bakanlıklardaki Gülenci kadro temizliklerinin kitlelerin oy durumunda

çok büyük değişime yol açmayabileceğini gördükleri için insanların yaşamını daha doğrudan etkileyen futbol, medya, internet vs. toplumsal gündemler üzerinden AKP’nin oy kaybı yaşamasını bekliyor. Hiçbirinin gündeminde AKP’nin sokaktan, kitlelerin özgücüyle, devlet mekanizması parçalanarak devrilmesi yok. Tersine krize karşı seçim bandajının işe yaramayarak kitle tepkisinin seçim meçim dinlemeyecek hale gelmesinden korkuyorlar. Bu yüzden gençlere dönük “oy ver” kampanyaları yeniden ısıtılıyor. Sistem kontrollü geçiş istiyor.

Biz sınıf bilinçli işçiler AKP’nin bozduğunu düzeltmeye aday değiliz. Rejim krizi sistemin çürümüşlüğünün kanıtlarını istifra ettirecek şekilde her gün önümüze boca ediyor. “Devlet” denen şeyin uğruna ölünecek bir şey değil, yıkılması gereken bir sömürü, baskı ve yalan makinesi oldu-

ğunu gösteriyor. Oysa biz işçiler kendi kendimizi yönetebiliriz; medyanıza, bürokrasinize, ordunuza, polisinize, politikacılar sınıfınıza, varlığınıza ihtiyacımız yok.

Nefret ediyoruz sermaye temelindeki demokrasinizden! Bizim ihtiyacını duyduğumuz demokrasi, bugünkü toplum, sermaye ilişkisinin kaldırılmasını çağırıyor. Bu rejim krizi, sizin tarih olma zamanınızın geldiğini gösteriyor. Bu yüzden bu seçimlerde sizlere oy vermeyeceğiz, hiçbirinize yedeklenmeyeceğiz.

Defolun gidin işçilerin kapısından, ayakkabı kutularınızı alıp hepiniz, ait olduğunuz yere patronların villalarına yürüyün bakalım! Çünkü bastırdığınız oy pusulalarınıza Gezi’de genç yaşına karşın ölümü samimiyetle kucaklayarak yaşamını temize çekmiş işçi ve öğrencilerin anısına saygıyla onların isimlerini yazacağız; siz hangi parfümü sıksanız çürüyerek kokuşmuşluğunu örtemeyecek olan yaratıkların değil!

4

işçi meclisi

Seçimler Kent ve Sınıf Mücadelesi İşçi Meclisi’nin bir süredir devam ettirdiği “Sınıf Mücadelesi” panellerinin 4. İstanbul’da gerçekleştirildi.

“Seçimler, Kent ve Sınıf Mücadelesi” başlığıyla gerçekleştirilen panel İsmail Beşikçi Vakfı’nda yapıldı.

Panelde ilk olarak Devrimci Proletarya yazarları söz aldı. Devrimci Proletarya yazarı konuşmasında bu seçimlerin bir yerel seçim olmanın ötesine geçtiğinin vurgusunu yaptı. Konuşmasının devamında sınıf devrimcilerinin seçimlere yaklaşımını anlattı. Sınıf devrimcilerinin bugün açısından dar bir boykotçuluk tutumlarının olmadığını sosyalist bir belediyecilik formülasyonuna uyan bir aday çıkartma yada buna uygun bir programı olan bir adayı destekleme tutumlarının da olabileceğini belirtti. Ancak bugün böyle bir durumun olmadığını da sözlerine ekledi. Konuşmanın devamında ise düzen partilerinden emekten yana işçi emekçilerin ihtiyacına uygun bir kent anlayışını

ve yaklaşımını beklemenin saflıktan öteye geçmeyeceğini, liberal reformistlerin seçim yaklaşımlarının da burjuva demokrasisine yedeklenmenin ötesinde olmadığı vurgusu yapıldı.

HDP’nin secim bildirgesinin Avrupa Birliği yerel yönetimler bildirgesinin bir yansımasından başka bir şey ifade etmediği bu anlamda HDP programının işçi sınıfına, kent yoksullarına bir şey veremeyeceği üzerinde duruldu. Halkevleri, ÖDP ve TKP gibi güçlerinse mızmız CHP’li olduğu “AKP gitsinde nasıl giderse gitsin” anlayışında oldukları dile getirlildi.

Yerel seçimler sonrası AKP hükümetinin oy oranlarına göre bir strateji geliştireceğini ama her şeyden önce kendimizi krizin ortasında bulacağımızı, bu kriz sonrasın da kemer sıkma politikalarının yürürlüğe gireceği, Ulusal İstihdam Stratejisi’nin daha hissedilir bir şekilde yaşamımıza yansıyacağı vurgusu da yapıldı.

Zentiva’ya dair

Bir işgal sesi de Lüleburgaz’da bulunan Zentiva işçilerinden gelmişti. Greif işçileri gibi tamamen fabrikayı işgal etmiş olmasalar da fabrikadan ayrılmayarak kararlılıklarını göstermişlerdi. Petrol İş’in örgütlü olduğu Zentiva’da direniş 6. gününde anlaşma ile sonlandırıldı.

Zentiva’ya biraz içeriden bakacak olursak; Zentiva’da çalışanların tümüne yakını 1992 girişli.

Daha önceki çalışmışlıkları göz önüne alınınca bir bölümü emekliliği hak ederken geri kalanının ise 3-5 sene arasında bir süreleri var emekliliğe. Üretimde daralma gerekçesiyle işçi çıkarılmasını işçiler yalanlıyor. 1992 yılında 120 milyon adet olan üretim bugün itibariyle 250 milyon adete çıkmış durumda. Zaten ilk başta üretimde daralma diyen Zentiva daha sonra işçiler işe gelmiyorlardı, sürekli rapor alıyorlardı gibi yan yollara sapıyor. İlaç sektöründe bir çok firma var. Yılbaşından önce aralarında anlaşıyorlar ve işçi maliyetlerini belirli bir düzeye çekmeye çalışıyorlar. Sektörde

Diğer bir Devrimci Proletarya yazarı ise sınıf mücadelesi üzerinden Greif işgalinin önemli bir noktada durduğunu, neoliberal kapitalizmin sistemleşmiş krizlerini ancak sokakta çözüleceğini, ancak sokaktan anladığımız şeyin sosyalizm ışığında ancak anlamlı olacağını aksi taktirde burjuva demokrasisinde sönümleneceği üzerinde durdu.

Sandıktan çıkartacağımız şeyin işçi sınıfının talepleri olması gerektiği belirtti.

Yapılan bu ilk konuşmaların ardından söyleşi kısmına geçildi.

Söyleşide öne çıkan mevcut durumda arkasında durulabilecek bir programa sahip olan bir parti veya kişinin olmadığı, sandığın sistemin sarsılan imajını tazelemek için bir araç olarak kullanılmaya çalışıldığı, buna karşı işçi sınıfının Gezi Direnişi ile hızlanan sokak kültürünün ehlileştirme çabasına karşı sandığı da Haziran Direnişi’nin vurgulanması

mavi yakalı bazında en yüksek ücretler şimdilik Zentiva’da. Aslında Zentiva karını işçi maliyetleri üzerinden de maksimize etmek için çift yönlü bir saldırı gerçekleştiriyor. Şu anda aynı işi yapan 40 kadar işçi asgari ücret düzeyinde çalışıyor. Öncesinde yeni bir işçi işe alındığında eski çalışanların %70 inden daha az ücrete çalışması toplu sözleşmeyle engelleniyordu. Hangi pazarlığın ürünüdür bilinmez Petrol-İş 3 sene önceki toplu görüşmede bu barajı kaldırıyor. Ondan sonra işe alınanlar da asgari ücret ve biraz üzerinden iş başı yapıyor. Hali hazırdaki işçilerin kazanımlarını korumak için tüm bir sınıfın çıkarlarından geri adım atmak ilk defa gördüğümüz bir durum değil.

Gene tahmin edersiniz ki işten çıkarmalar asgari ücret üzerinden çalışan işçilerden değil 92 girişli işçiler arasından yapılıyor. Peki gerçekten bir kazanım mı bu direniş, yoksa bir saldırının ötelenmesi mi. Öncelikle Zentiva yıl sonuna kadar işçi çıkarılmayacağını beyan ediyor.

Sonrası? Gene anlaşılıyor ki 10 işçinin bir yıl fazla

için kullanması sandıklardan Haziran Direnişinin sembollerinin ve kendi taleplerimizin çıkarılması daha da önemlisi bunun kitle çalışmasının yapılması gerekliliğine vurgu yapıldı. İşçi sınıfının kendi özlem talep ve ihtiyaçları arkasında birlikte hareket etmeye kendi gücüne güvenmesine ihtiyacı olduğu, sınıf devrimcilerinin de en başta ki görevininde bunun pratiğini gerçekleştirmek olduğu beliritildi.

Söyleşinin ardından konuşmaların burada kalmaması bunun için çalışmaların takibini yapmayı ve atılan adımları ve gerçekleştirilenleri paylaşma hedefi konmuş oldu.

Deneyim paylaşımı başta olmak üzere öneriler istekler ve kullanılabilecek araçlar “Sandık’ınız gibi değil” Facebook adresinden paylaşılabilecek. Panel videolarımız ise Youtube İşçi Meclisi(iscimeclisi) kanalından yayınlanacak...

çalışmanın maliyeti çalışan işçilere bölüştürülmüş gibi. Bu yıl için işçilere verilmesi düşünülen zam düşürülerek sendika aslında fedakarlıktan neyi kastettiğini de göstermiş oluyor. Ne garip, asgari ücretle çalışanların diğerlerinin düzeyinde çalışması için mücadele etmesi gereken sendika, maliyeti gene işçilere yıkıp, Zentivaya maliyetini böyle de düşürebilirsin diye öğütler verip, hatta bir anda yüklü bir tazminatın altına girmekten kaçınmaya da çalışan Zentivaya yol gösterip, bunu da kazanım olarak sunabiliyor. Çok da ileri görüşlü olmaya gerek yok. Bir kaç yıl sonra emekliliği gelenler zorla emekli ettirilecek. Zentiva onların yerine asgari ücretle işçi almaya devam edecek. Üretim sürecini garantiye aldığı bir noktada yeniden saldıracak. Tüm bunlar olurken de işçilere patronun işten çıkarmada ne kadar kararlı olduğu anlatılacak ki, yaşanan hak kayıpları kabul edilebilir kılınacak.

Güvenlik-Sen’den Taşerona Karşı Eylem Güvenlik-Sen üyesi olduğu için Çankaya Belediyesi’nin güvenliğinden sorumlu taşeron firması Düzey Güvenlik’ten atılan Ömür Tekin yine sokaktaydı. Ömür Tekin’in hak arayışına destek veren Umut-Sen üyeleri ve devrimci, demokrat, duyarlı kitle Yüksel Caddesi’nden Çankaya Beladiyesi önüne yürüdü. Çankaya Belediyesi önünde Ömür Tekin’in yaptığı basın açıklaması şöyledir: “Taşeron sistemi işçi ve sendika düşmanlığına her geçen gün bir yenisini ekli-

yor! Taşeron sistemi bugün işçilerin örgütlenmesinin, birlikte mücadelesinin, güvenli bir iş ve insanca bir yaşamın önündeki en büyük engeldir. Çünkü taşeronlaştırma işçilerin sözleşmeli çalıştırılma ile geleceksizleştirilmesi, kıdem tazminatlarının ve yıllık izinlerinin gasp edilmesi, keyfi uygulamalar ve işçilerin sorunlarına muhatap bulamaması demektir. Emekçiler için bu ihalelerin anlamı ise her ihale masasında bir mal gibi alınıp satılmaktadır. Çünkü taşeron sistemi güvenceli ve insanca çalışma hakkının

yok sayılmasıdır. Çünkü taşeron sistemi emekçilerin alınteri üzerinden rant sağlamaktır.

Ancak emekçilerin örgütlü mücadelesi ve sınıf dayanışması taşeron oyununu bozacaktır. Greif işçileri insanca çalışmak ve haklarını almak için verdikleri mücadeleyle hem taşeron sistemine hem de işçilerin sorunlarından uzak bürokratik sendikal anlayışa meydan okumuştur. İşçilerin kararlı duruşu ve ortak mücadelesiyle gerçek anlamda sınıf mücadelesi veren bir sendikal pratik

yaratılacaktır.

Sendikalı oldukları için işten çıkarılan DGDSEN üyesi Migros CEVA işçileri, Liman-İş üyesi Kumport işçileri ve Birleşik Metal-İş üyesi Luna Elektronik işçilerinin direnişi hepimize umut oluyor. Buradan taşerona ve haksızlığa karşı direnen tüm emekçileri selamlıyoruz ve bir kez daha haykırıyoruz: Sendika Hakkımız Engellenemez! Birleşe birleşe, örgütlene örgütlene kazanacağız, Zafer direnen emekçinin olacak!, Taşeron düzeni yıkılacak!”

5

işçi meclisi

İşçi sınıfı ve Greif direnişi Neoliberalizmin emeği parçalayıp görünmezleştirmesi, medya sansürü, sendikaların çürümüşlüğü, küçük burjuva solun sınıf kaçkınlığı, Gezi’den sonra üretim ilişkileri temelindeki mücadeleyi küçümseyen eğilimler, kent merkezlerinde olmayan direnişlerin yok sayılması, her şeyin burjuva neoliberal seçim platformuna havale edilmesi, işçi sınıfının önündeki güç ve eylem eşiğini yükseltiyor. İşçi hareketinde parçalı ve nisbi gelişim sürüyor. Büyük sanayi işçilerinin, taşeron ve güvencesiz işçi kesimlerinin ve “beyaz yakalı” işçilerin mücadele dinamiklerinde nisbi bir yükseliş eğilimi kendisini gösteriyor.

Son dönemlerde Tekel, Bosch, ŞişeCam, metal işçileri, THY, Antep Tekstil, Mersin Liman, İstanbul BEDAŞ gibi bir dizi önemli direniş yaşandı. Kazanımlar çok sınırlı olsa da, işçi eylem ve direnişlerinde bir zenginleşme sürecinin ve yeni mücadele döneminin ipuçlarının da ortaya çıkmaya başladığını görmeliyiz. Fiili kitle grevleri ve işgaller, kent merkezlerine taşınan direnişler, taban örgütlenemesi ve inisiyatifi, sendika bürokrasileriyle de mücadele, daha çok yönlü eylem ve mücadele biçimlerinin kullanılmaya başlanması, bunlar arasındadır. Gezi Direnişi ise, hem içindeki sınıf karakteri gelişmemiş yeni işçi kitleleri hem de işçi sınıfının öncü kesimleri açısından, ileriye doğru özümsenmeye başlanan yeni bir esin yarattı.

Bugün, başta Greif işçilerinin işgal ve eylemleri olmak üzere, Zenitva, Luna Elektronik… ve artan sayıda işçi direniş ve eylemi, baharda işçiden esen rüzgarların da artacağına işaret ediyor. Hele ki içinden geçtiğimiz kritik tarihsel süreçte, bu rüzgarı büyütmek, sınıf savaşımının gücünü ve siyaseti yeniden saflaştırıcı etkisini artırmak, işçi kitlelerindeki çok daha büyük birikim ve mücadele istemlerine yığınsallaşma kanalı açmak, öncelikli bir görevdir.

Neoliberalizmin emeği parçalayıp görünmezleştirmesi, medya sansürü, sendikaların çürümüşlüğü, küçük burjuva solun sınıf kaçkınlığı, Gezi’den sonra üretim ilişkileri temelindeki mücadeleyi küçümseyen eğilimler, kent merkezlerinde olmayan direnişlerin yok sayılması, her şeyin burjuva neoliberal seçim platformuna havale edilmesi, işçi sınıfının önündeki güç ve eylem eşiğini yükseltiyor. DİSK, TKP ve Halk Evleri gibi liberal reformistlerle birlikte CHP ve Sarıgül’ü işçilere pazarlamakla meşgul. KESK, yeni Milli Eğitim yasa tasarısı gibi çok ağır saldırıların gündemde olmasına karşın, sembolik işbırakma ve protestolar dışında, “kongre” vb gerçekçesiyle ölü böcek taklidi yapıyor. Böylesine kritik bir süreçte KESK sendikalarında umutsuzluktan, beklentisizlikten istifalar yaşanıyor. Fakat KESK “kongresi” neyse, liberal reformizmin yerel seçim “taktiği” de o: Tabandan mücadele inisiyatifini geliştirmek yerine temsili “yüksek” seçim oyun ve pazarlıkları;

mücadele yerine seçimlerin ikame edilmesi!

Greif işçilerinin fiili kitle grev ve işgali, alanlara, kent merkezine de taşınarak çeşitlenen eylemleri ise, işçi sınıfının mücadele girişkenliğinin (özü çürümüş bürokratizmden başka bir şey olmayan) burjuva temsili demokrasi ile bağdaşmazlığını ve ayrıştırıcılığını gösteriyor. Son dönemlerin en önemli işçi direnişi olan fiili kitle grevi ve işgaline parlamentarizm iştahının yüzde 1′i kadar bile yer vermeyen, Greif ’in ayırdedici niteliğini ise düpedüz sarsürleyen bürokratik burjuva ve reformist muhalefet partilerinin, sendikaların, liberal reformizmin, AKP’yi seçimlerle geriletme “yüksek politikası”nın da “düzeltilmiş parlamenter demokrasi” hayallerinin de zaten işçi sınıfı için olmadığı böylelikle daha açık görülüyor. Bu aynı

Kesmek”, sendika.org, 27 Şubat.) İşte bu yüzden; neoliberalizmin işçi sınıfının sınıf karakterini tahrip ettiği yerde, neoliberalizm karşıtlığındaki samimiyet ve tutarlılığının asıl ölçütü, neoliberal demokratizme karşı işçi sınıfının fiili kitle grevi demokrasisidir. İşçi sınıfının kendini dolaysız sınıf olarak, gerçek sınıfsal tepki ve istemleriyle, işçi sınıfının gerçek savaşım demokrasisiyle, fiili işgal, grev, eylemleriyle ortaya koymasında, bağımsız sınıf savaşımı ve siyaseti kanalını açmasında alınacak tutumdur.

Greif kitle grevi bu açıdan kritik bir ölçüt ve dinamiktir. İnisiyatifi grev kırıcı sendika bürokrasinden alan, taban örgütlenmesine dayalı bir fiili kitle grevi ve işgali, taşeron ve kadrolu işçilerin birleşik örgütlenme ve mücadelesi, belli bir

(fiili kitle grev ve işgallerinin yaygınlaşması, taban örgütlülüğü ve inisiyatifinin gelişmesi, daha ileri taleplerin gündemleşmesinde, vd) önemli bir adım ve maya olabilir. Bu yüzden Greif direnişinin bu dinamikleriyle simgeleştirilmesi ve çekim gücünün artırılması, eylemli ve etkin sınıf dayanışması platformlarının oluşturulması, dayanışmanın asıl olarak da bizzat işçi sınıfının içinden örgütlenmesi, organize sanayi bölgelerine, okullara, mahallelere, kent merkezlerine taşınması, işçi sınıfının ortak mücadele istemlerinin yaygınlaştırılmasıyla bütünleştirilmesi, öncelikli bir görevimizdir.

Son günlerde, işçilerin emekçilerin arasına girmeye cüret eden AKP milletvekilleri ve belediye adaylarına, işçiler içinden tepkiyle asgari ücre-

Greif kitle grevi bu açıdan kritik bir ölçüt ve dinamiktir. Gezi ile sınıf ekseninden bağ kurma çabası, daha çok yönlü eylem ve hareket biçimleri, Greif direnişinin ayırdedici niteliklerini oluşturuyor. blokun, Taksim Dayanışmasında Gezi’deki fiili işgal demokrasisi ve kitle militanlığını geriye çekip tasfiye etmeye çalışanlar olması hiç raslantı değil. Yine Kent Mitinginde, bir çok kitle eyleminde, işçiler, işçi sınıfı adına tek bir konuşmaya, belirime yer verilmiyor. İşçi sınıfına, layık görülen yalnız ekmek mücadelesi! Siyaseten ise, burjuva temsili siyaset platformuna, “AKP’ye oy yok” kampanyalarına katılmaktan ibaret! Sendika bürokratlarının pek sevdiği “tepkinizi sandıkta gösterin” klişesi, liberal reformist işçi siyasetinin biricik sloganı haline geliyor. (Örneğin bkz. Zafer Aydın, “Emek Hırsızlarına Fatura

devrimci siyasal öncü etki içermesi, ücretli kölelik düzenine karşı sloganlar, Gezi ile sınıf ekseninden bağ kurma çabası, daha çok yönlü eylem ve hareket biçimleri, Greif direnişinin ayırdedici niteliklerini oluşturuyor. Burjuva güçler yörüngesinde eriyikleştirilen ve birbirine karşı kutuplaştırılan işçilerin, asıl kendi bağımsız ve dolaysız sınıf örgütlenmeleri ve mücadele istem ve inisiyatifleri temelinde, sermayeye karşı nasıl gerçek bir işçi sınıfı kutbu oluşturabileceklerini gösteriyor. Greif direnişi, sınıf mücadelesinin bu çok zorlu eşiğinin aşılmasına ve daha ileri bir mücadele kanalının açılmasında

tin, hayat pahalılığının hesabını sorma örnekleri de ortaya çıkmaya başladı. İşte yaygınlaştırılması, yığınsallaştırılması gereken Greif işçilerin, kendi tepki ve istemlerini haykıran işçilerin örnekleridir.

Yalnız AKP’nin değil tüm neoliberal düzen partilerinin neoliberal seçim faaliyetleri, karşılarında hesap soran, söz, toplantı, eylem özgürlüklerini fiilen kullanan işçileri, kitleleri bulmalıdır. 8 Mart, Newroz, gençlik, 1 Mayıs, Gezi eylem ve etkinliklerinde, kadın, Kürt, genç işçilerin, öncü işçilerin, direnişteki işçilerin konuşması sağlanmalıdır.

6

işçi meclisi

Greif işgali’nin sesi Kadıköy’de Fabrika İşgali ve Fiili Grev eylemini sürdüren Greif işçileri ile dayanışma eylem ve etkinlikleri artarak devam ediyor. Bu eylemlerden biride Kadıköy’de gerçekleştirdi. Dayanışma eylemi için saat: 18.30'da Kadıköy Boğa Heykeli’nde toplanmaya başlandı. Greif işçilerinin de Boğa Heykeli’ne gelmesiyle sloganlar eşliğinde yürüyüş saatini beklemeye başladı. Saat 19.00 gibide yürüyüş başladı. Greif işçileri en önde “İşgal grev direniş” pankartlarıyla yürürken dayanışma için gelen kurumlarda “İşgalci Greif İşçileri Onurumuzdur” pankartıyla yürüyüşteki yerini aldılar.

Yaklaşık 300 kişilik kitle sloganlarla Boğa Heykeli’nden İskele Meydanı’na doğru yolu trafiğe kapatarak yürüdüler. Yürüyüş esansında “İşgal, Grev, Direniş”, “Kurtuluş Yok Tek Başına, Ya Hep Beraber, Ya Hiç Birimiz”, “Kahrolsun Taşeron Köleliği” ve “Kahrolsun Ücretli Kölelik Düzeni” sloganları sıklıkla

atılırken direnişçi Feniş Alüminyum İşçileri’de eyleme pankartlarıyla katıldı. İskele Meydanı’na gelindiğinde Greif işçileri adına bir basın açıklaması gerçekleştirildi. Greif baş temsilcisi Orhan Purhan konuşmasında yaşadıkları süreci aktardı ve .taşeronluk sisteminin bir kölelik sitemi olduğunu, Greif direnişinin bu sisteme karşı önemli bir yerde durduğunu söyledi. Purhan sendikaların kendilerini yalnız bıraktığını ve Greif işçileriyle dayanışmanın önemli olduğuna da vurgu yaptı ve bu amaçla bir yevmiyeni Greif işçisi ile paylaş kampanyası örmeye çalıştıklarını söyledi. Basın açıklamasının ardından eylemciler marşlar ve halaylarla eylemlerini devam ettirdi.

Marş ve halayların ardından Greif işçileri Kadıköy’de dayanışma masası açılacağı duyurusunu yaptılar. Eylem “Yaşasın Sınıf Dayanışması” sloganıyla sonlandırıldı.

Greif direnişi ile dayanışma standları

İşçiler eylemlerinin sesini duyurmak İstanbul’un en hareketli ve günde yüz binlerin kullandığı İstiklal Caddesi’nde dayanışma ve bilgilendirme standı açtılar.

Hadımköy’de ki fabrikadan gelen 50 işçi Tarlabaşı Bulvarı’nda otobüsten inerek Galatasaray Lisesi önüne yürüdü. “İşgal grev direniş” yazılı pankartları ile yürüyen işçiler Taksim’in Gezi eylemlerinden aşina olduğu “Bu daha başlangıç mücadeleye devam”, “Her yer Greif her yer direniş” sloganları ile İstiklal’e girdi.

Galatasaray Lisesi önünde pankartları ile konumlanan işçiler burada bir basın açıklaması yaptılar.

Basın açıklamasında şunlara yer verildi; “Greif kazanırsa işçi sınıfı ve emekçiler kazanır. Her türlü saldırıyı bertaraf eden direnişimiz 19. gününe girdi. Bütün işçi arkadaşlarımızın söz ve karar hakkına sahip olduğu örgütlülüğümüzde şimdiden çok şey kazandık. Biz biliyoruz ki direnişlerde sınıf dayanışması önemlidir. Hele bizimki gibi ABD Emperyalizminin önemli sermaye kuruluşlarından birinde taşeron köleliğine karşıysa.

Duyarlı işçi kardeşlerimizi eylemli sınıf dayanışmasını büyütmeye çağırıyoruz. Biz biliyoruz ki Greif işgalimiz kazanırsa işçi sınıfı kazanacaktır. Her türlü kötülüğün kaynağı bu sömürü ve baskı düzeni kaybedecektir.”

Basın açıklaması işçiler tarafından sıklıkla “Direne direne kazanacağız”, “Bu daha başlangıç mücadeleye devam”, “işgal Grev Direniş”, “Yaşasın sınıf dayanışması” sloganları ile kesildi.

Açıklamanın ardından stant Gal-

atasaray Lisesi’nin önüne kuruldu. İşçiler eylemi destek ve dayanışma için gelenlerle stant önünde halaylar çektiler.

İşgalci Greif İşçileriyle dayanışma için Kadıköy’de ki Karaköy-Eminönü İskelesi’nin önünde de bir dayanışma masası açıldı. Greif işçileriyle bir yevmiyeni paylaş kampanyasının duyurusunun yanı sıra dayanışma kartları ve bir dayanışma kutusu ile

sınıf dayanışmasını örmek için açılan masa Greif işçileri ile daynışmanın adresi oluyor. İhtiyaç listesinin asılı olduğu masaya işçi ve emekçiler yoğun ilgi gösteriyorlar. Sesli ajitasyonla Greif direnişinin sınıf mücadelesinin en önemli soluğundan biri olduğu, taşeron köleliğine karşı Gref

direnişinin kazanmasının sınıfın kazanımı olacağı vurgusu yapılıyor.

iletişim bilgileri üzerinden direnişe destek olabilirsiniz.

İşçi ve emekçilerin yoğun ilgisiyle masada Greif işçilerinin başlattığı imza kampanyası katılım oldukça yüksekti. Vapur geliş ve gidişlerinde sesli ajitasyon yapılarak Greif işçilerinin sadece kendileri için direnişte olmadığı vurgusu ve bir yevmiyeni Greif işçileriyle paylaş kampanyasının duyurusu yapıldı.

Greif işçilerinin kendileride dayanışma ziyaretlerini aksatmıyorlar. Grei,f işçileri sınıf dayanışması adına Punto deri ve Kazova direnişçisi işçilerle buluştular.

Direnişçi işçiler hem birbirlerine deneyim aktardılar hemde birbirlerine moral verdiler.

Uzun soluklu ve kitlesel işçi direnişlerinde olduğu gibi Greif direnişinde işçilerin maddi olarak sıkışmaya yaşayacaklardır. Böyle uzun soluklu bir direnişte işçiler ile sınıf dayanışmasını örmek önemli bir noktada duruyor.

Greifle dayanışma masalarının yaygınlaştırılması önemli bir noktada duruyor. Bir yevmiyeni Greif işçisiyle paylaş kampanyasını yükseltmek sınıf devrimcilerinin önemli bir görevi.

Greif direnişiyle açılan masalardan ve internetten ulaşılabilecek olan

Ayrıca daha kitlesel ve ses getirici eylemlerle Greif direnişiyle dayanışmayı yükseltmek gerekmekte.

7

işçi meclisi

Mücadele Kadını Özgürleştirir!

Ankara Kadın Platformu’nun ”Emeğimiz Hayatımız Özgürlüğümüz İçin Bir Aradayız Alanlardayız!” çağrısıyla 8 Mart’ta kadınlar saat 13.00'de Kurtuluş’ta buluştu.

“Erkek Egemenliğine Devlete Sermayeye İtaat Etmiyoruz Direniyoruz” imzalı Ankara Kadın Platformu’nun ortak pankartının arkasında sayıları onbinleri bulan kadınlar kendi örgütlerinin pankartlarıyla yer aldı.

Dövizlerde dünya kadın önderlerin

yanı sıra yakın zamanda ayrıldığı sevgilisinin otobüste silahla vurarak öldürdüğü üniversite öğrencisi Özge Gündoğan ve Fransa’da katledilen Kürt kadın önderlerinden Sakine Cansız, Leyla Kulaksız ve Fidan Doğan’da unutulmadı. İşçi Kadın Meclisi de eyleme ”Günleri Mevsimleri Düşlerimize Göre Yeniden Yaratacağız” pankartının arkasında; “’İşgalci Greif İşçilerine 8 Martın Kızıllığıyla Bin Selam”; ”Kadını Mücadele Özgürleştirir”;

“Greif Emekçi Kadın Komisyonuna Bin Selam”; “Güvenceli İş Cinsiyetsiz İşbölümü” yazan dövizlerle katıldı. Yürüyüş sırasında İşçi Kadın Meclisi “Greif ’e Bin Selam, Mücadeleye Devam”; “Cinsel, Ulusal, Sınıfsal Sömürüye Son”; “Sermayeye Ucuz İş Gücü Olmayacağız”; “Kadın Sokakta Özgürleşir”; “Jin, Jiyan, Azadi”, “Mücadele Kadını Özgürleştirir” sloganları attı. Önceki yıllara oranla çok daha kitlesel olan yürüyüş korteji farklı

renklerin bir aradalığıyla dikkat çekiciydi. Gezi’de özellikle kadınların ön saflarda olmasının yansımasıydı belki de bu. İşçi kadınların bedeller ödeyerek mücadele tarihine kazandırdıkları 8 Mart’ın emekçi yönü eylemin tüm kitleselliğine rağmen maalesef gözlenemedi. Bunun yerine daha çok AKP’ye, patriarkaya, militarizme karşı sloganlar atıldı.

Ankara İşçi Kadın Meclisi

Ankara İKM, Kadın ve Kent panelini gerçekleştirdi İşçi Kadın Meclisi ilk paneli olan “Kadın ve Kent” konulu paneli Ankara Eğitim-Sen 5 Nolu şubede gerçekleştirdi.

Panelde kapitalizmin kentleri, kentin yeniden sermayenin isterleri doğrultusunda şekillenmesi, kentsel dönüşümün asıl yüzü, işçi sınıfının, Kürt emekçilerin, LGBTİ’lerin, kent yoksullarının, utanmadan “kenti ıslah” adlı projelerle şehrin dışına itelenmeleri ve bu süreçte özellikle işçi kadınların yaşadıkları sorunlar, seçim sürecinde burjuva partilerin, sermaye devletinin kadına yaklaşımları, Dünya Emekçi

Kadınlar Günü ve seçim süreciyle birlikte, kent ve kadını konuştuk.

Ankara Üniversitesi İLEF-Kadın Çalışmaları’ ndan Prof. Dr. Funda Şenol Cantek ‘in renkli sunumu ile de birlikte panel interaktif bir şekilde ilerledi.

medaya yansımasına dair çeşitli örnekler üzerinden konu tartışıldı. Toplumsal cinsiyet rolünün devletin her türlü politikasına yansıdığı ve kadının üzerindeki baskıyı böylelikle meşru kılma çabasını, ötekileştirmeyi ,ikincilleştirmeyi katmerlendirdiğinin de vurgusu yapıldı.

Kamusal alan özel alanın ayrımının tarihçesi ve bu ayrımda kadının konumu, tarihsel süreçte kadının ikincil konuma düşme süreçleri konuşuldu. Kadının egemenler tarafından aciz ve ikincil görülmüş olmasının altı çizilerek bu konunun karikatür dahil görsel

İKM adına söz alan konuşmacı ise İKM’nin kadın sorununa nereden baktığını tarihsel süreçle ilişkilendirerek anllatı ve İKM’nin hangi ihtiyaç ve talepler üzerinden oluştuğunu, bu sürecin İKM'li kadınları ileriye taşıdığının önemi vurgulayarak deneyimlerini aktardı. Bu

süreçte verdikleri onurlu sınıf mücadelesiyle bizleri sonsuz heyecanlandıran, cesaret veren GREİF’te şanlı bir direniş gösteren sınıf kardeşlerimize de selam göndererek, bu süreçte sınıf mücadelesinin kadınları özgürleştirme süreci vurgulandı. Kadın sorununun sınıfsal bir sorun olduğu, ancak ve ancak sınıf mücadelesi içinde cinslerin de özgürleşebileceğinin altını çizildi.

Panel, karşılıklı söyleşi şeklinde ilerledi.Panel sonrası oluşturulan GREİF’e destek kutusuna da katılanlardan büyük bir destek geldi.

Greif’te Coşkulu 8 Mart Sabahın erken saatlerinde hatta günler öncesinden 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü etkinliğinin heyecanı sarmıştı Greif ’teki işçileri en çokta direnişin hep en önünde olan Greif’li kadın işçiler bu heyecanı duyumsadı. İşçiler fabrika önünde yakılan ateşin harıyla misafirlerini bekliyorlardı. Saat 14.00 dan itibaren gelmeye başlamıştı fabrikanın bu gün ki misafirleri ve 8 Mart’ı Greif’deki işçilerle kutlama kararı alan devrimci, demokrat, ilerici kurum ve konuklar.

Devrimci Proletarya, Direnişteki Punto Deri İşçileri, İnşaat İşçileri Sendikası, Fen-iş İşçileri, Bursa Greif Direnişiyle Dayanışma Platformu, DİP, İMD, EKA, Adalet Arayan İşçi Aileleri, Çarşı Grubu, BDSP, ÇHD istanbul Şubesi etkinliğe katılan kurumlardı.

Saat 15.30'da salonun dolmasıyla etkinlik başladı.

Greif direnişçisi bir kadın ve erkek işçinin şiir ile salonu selamlaması ve bu güne kadar emek mücadelesinde yaşamını yitirenler için yapılan saygı duruşu ile etkinlik başladı. İşçiler kendi emekleriyle hazırladıkları “Yaşamın yarısından kavganın yarısına! Yaşasın 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü!” pankartlarını salona asmışlardı. Saygı duruşunun ardından

açılış konuşmasını yapmak için Greif Emekçi Kadın Komisyonu adına işçilerden Sevim sahneye geldi. Sevimin ardından kadın işçilerin fabrikada yaşadıkları sorunları anlatmak için Kader sahneye geldi. Kader konuşmasında “Biz erkek işçilerden çok daha fazla eziliyoruz. Maaşımız bile onlardan düşük, gece mesaiye kalırken eve nasıl döneceğimize ses etmeyenler bu direnişte kadın başınıza ne işiniz var diyorlar. Çünkü biz daha fazla mücadele etmek zorundayız dedi.”

Etkinliğe yaklaşık 1500 kişi katıldı kader konuşmasını “Yaşasın Sınıf Dayanışması” diyerek sonlandırdı. Salonda oldukça coşkuluydu sık sık sloganlar atıldı. Fabrika baş temsilcisi Orhan Purhan örgütlenme sürecini anlatmak için sahneye çağrıldı. Purhan salondan yükselen “İşgal grev direniş!” sloganıyla sahneye çıktı.

Purhan konuşmasında “Direnişe yönelik baskı ve karalamalara karşı direnirken sendikaları tarafından sahiplenilmediğini ifade etti.

Sendikanın yaptığı açıklamalarla direnişçileri hedef göstermesini ve “TİS sürecinde tek yetkili yönetim kuruludur” sözünü eleştirerek, kendi komitelerinin asil söz sahibi olduğunu ifade etti.

“Sendikalara çöreklenmiş hain bürokratlardan bunların hesabını soracağız” diyen Purhan’ın konuşması “Kahrolsun sendika ağaları!” sloganıyla kesildi. Purhan konuşmasının devamında “Bugüne kadar işçi sınıfının elin-

den alınan hakları kazanmak için mücadeleyi sürdürüyoruz, yeni kazanımları da işçi sınıfına armağan etmek boynumuzun borcudur” dedi.

Kadın direnişçilerin sergiledikleri kararlı duruşu selamlayan Purhan, kazanıma olan inancını “Ya kazanacağız ya kazanacağız” sözüyle gösterdi.

Purhanın ardından grup Emeğe Ezgi sahne aldı. İşçiler ile birlikte coşkulu türküleri ve çekilen halaylarla Emeğe ezgi programını sonlandırdı. İşçilerden Sevda Akyürek’in kızı Tuğçenur konuşmasını yaptı. Ve “Yaşasın onurlu mücadelemiz!” sloganıyla Tuğçenur sahneden indi.

Erkek işçilerden birinin mücadele arkadaşı olan Meral abla sahneye geldi. Direnişi ailece sürdürmenin gururunu yaşadığını belirten Meral abla mücadelenin ve kadınların mücadelede ki önemine dikkat çekti.

8 Mart etkinliği Ekrem Ataer’in sahneye gelmesiyle devam etti. İşçileri oldukça coşturan Ataer’in programı sık sık sloganlarla kesildi.

Greif işçilerinden Yunus ve Emel sahneye çıkarak etkinlik için hazırladıkları türkülerini seslendirdiler. Etkinlik sırasında dışarıdan gelen mesajlarda okunuyor İşçi Kadın Meclisinin mesajı da kürsüden okundu. İşçiler ve Ümraniye’den gelen Emekçi Kadın Komisyonunun şiir dinletileriyle etkinlik devam etti.

8

işçi meclisi

Mart-Haziran süreci üzerine

Mart-Haziran dönemini, iki kademede ele alıyoruz. Kapitalist güçler mücadelesinin odaklandığı ve kitleleri de birbirine karşı soğurmaya çalıştığı 30 Mart yerel seçimlerine kadar olan süre ve sonrası. Mart ayına doğru gidilirken, sertleşen rejim krizi ve yerel seçimler dolayında siyasal-toplumsal gerilimin giderek tırmandığı açık Türkiye’de Mart-Haziran süreci, kapitalist ekonominin kriz ve sarsıntıları, derinleşen rejim krizi ve çatışmaları, seçimler ve Gezi etkeni ile birlikte yoğrulacak. Şubat ayında, kitlelerde ve sokaklarda belli bir yeniden canlanma eğilimi kendisini gösteriyor. İşçi direniş ve eylemlerinde parçalı bir artış eğilimi bu yılın Ocak-Şubat ayları itibarıyla da sürüyor. Greif, Zentina işgalleri, Yatağan direnişi, taşeron yol işçilerinin eylemleri, öğretmen grevi öne çıkan dinamikler. Greif işgal ve direnişi, son dönemlerdeki en önemli işçi eylemi olarak, süreçteki işçi sınıfı dinamiğini de daha görünür hale getiriyor. Yeniden yaygınlaşmaya başlayan “Hükümet İstifa!” eylemleri, İnternet baskı ve sansürüne karşı Taksim eylemleri, Kürt kent yoksulu ve gençlerin militan 15 Şubat eylemleri, Roboski’deki eylemler, futbol taraftarlarının eylemleri, öğrenci eylemleri, mahalle eylemleri, kamyoncu-taksici eylemleri, kentsu-doğa eylemleri… Kadın, gençlik, Kürt eylemleri de önümüzdeki haftalarda sokakların ve alanların doğal kimlikleri olmakla kalmayacak.

Her birinin siyasal-toplumsal rejim krizinin dinamikleri olduğu baharda yeniden belirginleşecek. 8 Mart, son dönemde kadınlara dönük cinayet ve saldırılarda yeni bir sıçrama dalgası koşullarında gerçekleşecek. Kürt ekseninde de son haftalarda bir gerilim artışının işaretleri var. Siyasetin kilitlendiği yerel seçimlere yaklaştıkça, burjuva gerici rejim çatışma ve “şok”ları da büyüyor, karşılıklı deşifrasyonlar ve çürümüşlük, yoğunlaşan baskılar, yasaklar, sansür de sokakların öne çıkan gündemi.

Mart-Haziran dönemini, iki kademede ele alıyoruz. Kapitalist güçler mücadelesinin odaklandığı ve kitleleri de birbirine karşı soğurmaya çalıştığı 30 Mart yerel seçimlerine kadar olan süre ve sonrası. Mart ayına doğru gidilirken, sertleşen rejim krizi ve yerel seçimler dolayında siyasal-toplumsal gerilimin giderek tırmandığı açık. Mart ayında ekonomide de yeni bir develuasyon ve sarsıntılar dalgasının gelmesi de güçlü bir olasılık. (Türkiye’deki rejim krizinin derinleşmesi, seçim belirsizliğinin yanısıra dünya çapında siyasal-ekonomik istikrarsızlığın artması, FED politikalarından sonra, Çin ve Rus ekonomilerinde de sert fren işaretleri bunu koşulluyor. AB’nin Türkiye’nin üyelik sürecini askıya alabileceği, vb söylemleri de yeni spekülatif atakların habercisi.) AKP Hükümeti, Cemaate ve muhtemelen onunla birlikte paketlemeye çalıştığı Gezi’ye büyük bir operasyonun yasal ve psikolojik altyapısını hazırlamaya çalışırken, giderek vites büyüten çizikler de yemeye devam ediyor. Karşılıklı vites büyüten istihbarat harekatlarıyla yaşanan, bir tür devlet kanlı ishali! Rejim kriz ve çatışmasının şiddeti, kapitalist güçleri her zamanki oy avcılığı ve rant hesaplarının ötesinde, kitleleri daha fazla imdada –burjuva siyaset sahnesine- çağırmaya zorluyor.

Kitlelerin gündemi ise, tepki ve istemlerini gerçekleştireceği hayaliyle neoliberal kapitalist güç ve partilerden birine ya da ötekine devretmek değil, bir bütün olarak, özgürlük çığlığı üzerindeki bu mali oligarşik boyunduruğun yönetsel zafiyet ve çürümesini açığa çıkarmak ve derinleştirmek, bu alçaklıklar rezalethanesine karşı kendi bağımsız tarihsel mücadele inisiyatifini geliştirmek olmalıdır. Mart ayı boyunca, her türlü ani gelişmeye, büyüyebilecek siyasal-ekonomik sarsıntı ve saldırılara da hazır olmalıyız.

Burjuva muhalefet partileri ve bunların çevresinde toplanmış liberal reformistler ise, neoliberal burjuva demokrasisi sınırları içinde bile yerel seçimlerin meşruluğunu tartışmalı hale getiren hükümetin tekçi güç temerküzüne karşı, “ara rejim” vb diye vızıldanmakla yetiniyorlar Herkesin yerel seçim sonuçlarına göre yeniden pozisyon alacağı Nisan ayından itibaren ise, rejim dengesizleşmesinde yeni durum ile birlikte, ekonomik sorunlar, zam dalgası ve kemer sıkma paketi, 1 Mayıs’a doğru yeniden yükselecek meydanlar gerilimi, işçi ve Gezi nabzı daha fazla kendini hissettirecek.

Burjuva devlet arbedesi ve yerel seçimler, tüm Mart-Haziran döneminin temel bir girdisi olacağından, buradan başlayalım.

AKP Hükümeti, devletin ve toplumun adeta tüm devindirici organlarını bastırıp elinde toplamaya çalışarak, ne kadar gözü dönmüş bir güç kasılması içinde görünüyorsa, gerçekte o kadar bir ölüm kalım savaşı vermektedir. Yüzde 40’ın üstünü yalnız “aklanma ve güvenoyu” değil, her türlü muhalefeti bastırmayı “meşrulaştırma” olarak değerlendireceği biliniyor. Burjuva muhalefet partileri ve bunların çevresinde toplanmış liberal reformistler ise, neoliberal burjuva demokrasisi sınırları içinde bile yerel seçimlerin meşruluğunu tartışmalı hale getiren hükümetin tekçi güç temerküzüne karşı, “ara rejim” vb diye vızıldanmakla yetiniyorlar. Her zaman ki gibi, seçim vb ile büyülenmiş, her şeylerini sandığa yatırmış durumdalar. AKP ciddi bir oy kaybı yaşamazsa, muhtemelen seçim sonuçlarının meşruluğunu daha fazla sorgulayacaklar!

(Gerçi bu, seçimlerde de ciddi bir yolsuzluk algısı ile birleşirse, farklı sonuçlara da yol açabilir.) Ama şimdi AKP’ye karşı tüm vızıldanmalarına karşın, daha fazla korktukları: 1- Asıl kitlelerin gözünde neoliberal demokrasinin geriye kalmış son çıpalarından seçimlerin meşruluğunu yitirmesi, ve 2- Kitlelerin gerçekten gözünü karartması! CHP, AKP’yi ancak ve lütfen “istifaya çağırmaya” cesaret edebildi! CHP ancak Erdoğanların son ses kaydının patlamasından sonra kontrollü bir biçimde sokakların önünü bir nebze açıyor görünse de, onu asıl ele veren, neoliberal demokrasi sınırları içinde ve göstermelik bir özgürlük ve demokrasinin vaadinden

bile ödü patlaması. CHP bir TV programında, bunca yolsuzluğu kamuoyu yoklamalarında umursamaz görünen kitleleri azarlıyor ve sinik ve silikliğinin asıl nedenini beyan ediyor: “Yine AKP kazanırsa, isyan çıkar!” Kitleleri “ara rejim”, burjuvaziyi “isyan çıkması” ile korkutup oturduğu yerden belediyelerin ve hükümetin kucağına düşmesini bekleyen CHP’nin tek derdi, “devletin bekası”nı, AKP’nin elinden kurtarmak! Kitlelerin büyüyen tepkisine karşı o pek sevgili çürümüş devletinin bekasını savunmak.

BDP de Kürt halkını Cemaat, CHP ve Ulusalcılar-faşistler (“çözüm” sürecinin bitirilmesi), AKP’yi de yeniden savaş ve isyan ile korkutarak süreci idare etmeye çalışıyor. AKP de zaten düşman kardeşine yıkmaya çalıştığı dev tele kulak skandalını patlatarak, korku senaryolarını körüklüyor. Hepsi korku politikası yapıyorlar ve hepsinin korkusu: Rejim ve sistemin artan kırılganlığına seçim çıpası ve bandajının işe yaramaz hale gelmesi ve kitlelerin tepkisinin seçim meçim dinlemeyecek hale gelmesi!

Küresel mali oligarşi ve TÜSİAD ise, bir yandan AKP’yi silkelemenin dozunu artırırken, halen yumurtaları kırmadan kontrollü geçiş derdinde görünüyor. Ekonomik ve siyasi krizin –Türkiye’yi bir dizi küresel, bölgesel stratejik konuda devre dışı bırakacak ve etkileri Türkiye ile de sınırlı kalmayacak- bir çöküntüye dönüşmesi, ve tabii asıl daha şiddetli kitle hareketlerinin yükselmesi, onların korkusunu oluşturuyor. AKP’ye alternatif çıkarma sorunları ile birlikte, siyasal krizi; AB, Gül, CHP, seçimler gibi bir dizi kontrol mekanizmaları oluşturarak yönetebilir hale gelme, AKP’yi de dengeleyip evcilleştirme girişimleri, AKP’ye oyalama taktikleriyle birlikte karşı ataklar için zaman ve fırsat kazandırmaktan başka bir sonuç vermemiş görünüyor. Yolsuzluk ve HSYK meselelerinin devleti altüst etmesine karşın kitlelerin oy durumunda çok büyük değişime yol açmayabileceğinin görülmesiyle, Gezi’yi de daha

9

işçi meclisi

fazla istismar etmeye başladılar. Aziz Yıldırım tarafından Gezi sloganlarının önceden önünün açıldığı, Ali İsmail Korkmaz ile Aziz Yıldırım ve Ali Koç’un, Gezi ile Silivri’nin birlikte paketlendiği Fenerbahçe taraftarlarının 300 bin kişilik yürüyüşü… Kabataş provokasyonunun deşifre edilmesi… Tartışma gündeminin medya-internet baskı, yasak, sansürüne doğru kayması… Bunun bazı göstergeleri. Gerçekten de, yolsuzluk ve HSYK gibi konulara kitleler tepki duysa da, doğrudan gündelik yaşamlarını etkilemeyen, tepedeki, bürokratik meseleler olarak hayırhah bakabiliyorlar. Gezi, futbol, medya, internet, baskı, yasak, sansür, dizayncılık ise çok daha damardan toplumsal ve gündelik yaşam üzerinden siyaset konuları! (Devrimci hareket halen bunu pek kavramamış görünse de, burjuvazi ve liberal reformistler bu alanı daha etkin değerlendiriyorlar.) Seçimlere doğru ekonominin de yeniden gündemleşmesini bekleyebiliriz.

8 Mart ve Newroz vesilesiyle, kimlik siyaseti de liberal reformist bir çerçeveden neoliberal seçim platformuna bağlanmak istenecektir. Bir taşta iki kuş politikasıdır; hem AKP’yi kitlelerin tepkileri üzerinden daha fazla sıkıştırma, hem

de “ara rejim” ile korkutulan kitlelerin Gezi dinamiklerini neoliberal demokratizme soğurma!

Yerel seçimler, yalnız burjuva güçlerin iktidarı yeniden paylaşma ve dizayn mücadelesinde bir uğrak değil, neoliberal burjuvazinin (çatışan güç ve eğilimlerinin) yönetme ve meşruluk zafiyetini giderme çabasıyla dört elle sarıldığı bir araçtır.

Bunlara karşı da #direnGezi…

AKP ne kadar Gezi ile tüm muarızlarını birlikte paketlemeye çalışıyorsa, TÜSİAD’ın belli kesimlerinden, CHP ve BDP’ye ve bunların çevresinde öbeklenmiş ulusalcı ve liberal reformistlere –hatta Cemaate kadar- tüm bir AKP muhalefeti de Gezi üzerinden politika yapmaya çalışıyor. Gezi’de farklı ve çelişkin sınıf ve katmanlar, çok çeşitli eğilimler yer aldığından, hepsi Gezi’de kendi dilek ve gereksinimlerinden bir şey bulabildiğinden, ve tabii her sınıf ve kesimin Gezi tahayyülü farklı olduğundan, bunu “doğal” görenler olabilir. Fakat “doğal” olmayan, tıpkı genel, soyut, sınıflar üstü bir demokrasi anlatısıyla yapılmakta olduğu gibi, genel, soyut, sınıflar üstü bir Gezi anlatısıyla; ve Gezi’yi de en zayıf ve geri yanlarına indirgeyerek bu

sınıfsal, siyasal ayrımların üstünün örtülmesi, ve Gezi’nin en geri, hatta gerici politikaların ve liberal oportünist ittifak ilişkilerinin kılıfı olarak kullanılmasıdır. TKP’nin Türk devletine ve bayrağına olan sevdasını Gezi üzerinden aklamaya kalkışması, veya “Adalete Fener Yak” eyleminde el çabukluğuyla Aziz Yıldırım ve Ali Koç’un Ali İsmail Korkmaz ile, Gezi’nin Silivri ile birlikte paketlenmesini bile sevinçle karşılaması gibi… Veya HDP’nin yerel seçim programında, neoliberal yönetişim doktrinlerini bir tutam Gezi sosuyla süsleyerek meşrulaştırmaya çalışması gibi…

Net bir ayrım yapmamız gerekiyor. Ayrım Ali İsmail Korkmazlarla Ali Koçlar arasındaki ayrımdır. Ayrım, direnişteki Greif işçileriyle bürokratik sendika-parti-seçim platformu arasındadır. Ayrım Gezi’yle neoliberalizm arasında ve bizzat Gezi içinde, onun en zayıf karnından içini boşaltmaya çalışan liberal reformizm arasındadır. Ayrım neoliberalizm ile kitlelerin özgürlük ve demokrasi istemi arasındadır, ve bu ayrım ancak toplumsallaşmış sınıf karşıtlığı ve sosyalist demokrasi ekseninden konulabilir.

Newroz’a doğru…

Kürt hareketi, tarihsel öneme sahip Rojawa kazanımı dışında, bağlandığı neoliberal “çözüm süreci”ni beklemeye indirgenmiş, daha geriye düştüğü bir yıl geçirdi. 2013 1 Mayısı, Haziran Direnişi ve 17 Aralık krizi, her birinde çok belirgin yalpalamalar ve geri tutumlar gösterdi. Kürt hareketinin bizzat kendisine dönük saldırılardaki; binlerce KCK tutsağı, Roboski katliamı, Rojawa’ya karşı MİT operasyonları, AKP-Barzani tezgahları, “demokratikleşme paketi” tacizleri…-tutumu da daha ileri olmadı.

Haziran Direnişine Kürtlerin katılım oranının BDP’nin oy oranının –özellikle de Türkiye metropollerinde- üzerinde (yüzde 15) olması, Kürt işçi, kent yoksulu ve gençlerin kitle militanlığının önemli bir dinamiğini oluşturmasını vurgulamak gerekir. Öcalan sürekli neoliberal “çözüm” süreci ve bunun içinde kendisinin “etkisizleştirileceği” korkusunu ileri sürüyor olsa da, neoliberal politikalarla asıl buna bağlanarak etkisizleştiren Kürt hareketinin tabanını oluşturan Kürt işçi ve yoksul emekçi dinamiğidir.

BDP-HDP’nin yerel seçim programı, yalnız iki noktadan eleştirildi: 1- Merkezi iktidar olmadan bunların gerçekleşebileceğini sanmak hayalcilik ve kitleleri kandırmaktır. 2- Öcalan “isyanlar çağı bitti, müzakereyle politika yapacağız” diyor, bunların müzakereyle olmasını beklemek hayalcilik ve kitleleri kandırmaktır. İki eleştiri de yanlış değil, fakat ilginç olan BDP-HDP’ye bu eleştirileri getiren küçük burjuva grupların, HDP’nin programının kendisini eleştirmekten kaçması, hatta “ilgisiz kalınamayacak talepler” diye olumlaması. Oysa HDP’nin programı, çok bariz bir neoliberal reformist programdır. (AB yerel özerklik şartı ve mali oligarşik yerel yönetişim yönergelerinin biraz Gezi’yle süslenmiş ve –HDP’deki halkçı, sosyal demokrat, troçkist, feminist, anarşist, sivil toplumcu, vb akımları da gözeterek- küçük burjuva sosyal liberal demokratizmle soslandırılmış halidir.) Halkçı devrimci demokratizmden sosyal liberal demokratizme doğru gerilen küçük burjuva akımlardan, HDP programını eleştirenler bile, neoliberal yönetişim demokrasisinin büyüsüne kapılmakta, yalnızca bunun uygulanıp uygulanamayacağını ya da nasıl uygulanabileceğini sorun edinmektedir!

PKK 17 Aralık krizinde, bir dizi yalpalamadan sonra AKP’yi kollayan bir pozisyona girdi. Bu

pozisyon, diğer her şey bir yana, Gezi’ye dönük özeleştiri, yerel seçimlerde Gezi’ye hitap etmeye çalışma, ve asıl olarak da Gezi sürecinde kurulan Gezi-Lice halkların kardeşliği köprüsüyle de bağdaşmamaktadır. Son birkaç haftada Öcalan ve PKK yine “adım at” ile sınırlı gerilimi biraz tırmandırsa da, yeniden başlatılacağını açıkladığı liberal reformist özerklik kampanyası bile yerel seçimlerden sonraya bırakılmış durumdadır.

Rejim kriz ve çatışmaları vesilesiyle Kürdistan’da bir dizi büyük aşiret ve cemaatin desteğini AKP’den çekip BDP’ye destek verecek olmasıyla, oylarını ve belediye sayısını artıracağı beklentisine bağlanmış durumdadır.

Diğer taraftan AKP Hükümetinin Barzani’yle tezgahlamaya çalıştığı Güney Kürdistan petrollerinden pay ve rantını büyütme operasyonu da, ABD, İran, Irak vbnin müdahelesiyle uluslar arası bir krize dönüştü. Bu gündemde pek öne çıkmıyor görünse de, petrol, enerji ve nakil hatları üzerinde paylaşım ve egemenlik, Kürt sorununun da merkezindeki temel etkenlerinden biri.

Palazlanan ve kendilerini “ulusalcı-Gezicilik” ile meşrulaştırmaya çalışan ulusalcı-faşist çetelerin Kürt halkına karşı provokatif, saldırgan kampanyaları yeniden gemi azıya almış durumda.

Urla’daki ve Kürdistan’daki BDP seçim faaliyetlerine karşı saldırılar… Kürdistan ve sınır bölgelerindeki “güvenlik” yolları, “güvenlik” duvarları, kalekollar, tam hız sürüyor.

Newroz bu koşullarda gerçekleşecek, yerel seçimlere ve sonrasındaki liberal reformist özerklik kampanyasına bağlanacak. Kürt Halkında geçen Newroz’da Öcalan’ın mektubuyla yaratılmaya çalışılan beklentinin çok düştüğünü, fakat kafa karışıklığının sürdüğünü, tepkinin ise arttığını söyleyebiliriz. Kürt halkında bir yandan pasif bekleyişin yarattığı umutsuzluk, sıkıntı; işçi, kent ve kır yoksulları, gençler ve kadınlarda Rojawa

ve Gezi ile mücadele özleminin canlanması; “hiç olmazsa savaş bitti, çözüm sürecinde de bir iki adım atılsa normalize oluyoruz” diyenler (daha ziyade orta ve üst sınıflar), çözüm sürecini oyalanma ve aldatılma olarak görüp Öcalan ve BDP’ye güvensizlik ve tepkileri artanlar da var. Kürt hareketinin yine Kürt halkına başvurma ve Newroz’da bir çıkış yapma mecburiyeti var, fakat yerel seçimlerde Urfa gibi süprizlere bağlanan umutlar, Öcalan için imza kampanyaları ve liberal reformist özerklik kampanyaları Kürt emekçilerin artan tepkisini soğurma çabasının ötesine geçmiyor.

Kürt hareketinde egemen olan neoliberal reformist çizgi, neoliberal müzakere sürecini tarihsel kazanım diye sunsa ve her şeyini bunu koruma ve sürdürmeye bağlasa da, Kürt halkının neoliberal burjuva demokrasisinin sınırlarına çarpıp hayal kırıklığıyla birlikte tepki dinamiklerinin de arttığı bir süreç yaşanıyor. Kürt sorununda burjuvazinin neoliberal “çözüm” sürecinin çözümsüzlük olarak iç yüzünü açığa çıkaracak, rejim krizini bu yönden de derinleştirecek biçimde konumlanmalı; Kürt halkının tam ve fiili hak eşitliğini, ayrılıp bağımsız devletini kurma hakkını, tüm ulusal demokratik haklarını kazanmasını, Kürt işçi sınıfı, kent ve kır yoksullarının ulusal-sınıfsal tam kurtuluşunun gerçekleşeceği sosyalist devrim ve sosyalist federasyon için mücadeleyi gündemleştirmeliyiz.

10

işçi meclisi

Berkin Elvan'ı yüzbinler uğurladı Berkin Elvan birçok ilde yüzlerce noktada yapılan eylemlerle son yolculuğuna uğurlandı. İstanbul’da gerçekleştirilen cenaze töreni için sabahın ilk saatlerinden itibaren Okmeydanı Cemevi’ne insan seli vardı.

Berkin’in cenaze töreni için ilk önce Okmeydanı Cemevi’nde bir tören yapıldı. Ardından Berkin’in vurulduğu yere gidildi. Şuan ise on binler Okmeydanı’ndan Şişli Cami önüne sel gibi akıyor. Yürüyüş kortejinde cenaze aracı da var. Şişli Cami önünde de bekleyiş başladı. Kortejin buraya ulaşmasını bekleyen kitle “Berkin Elvan ölümsüzdür” sloganlarını haykırdı. Şişli Cami’nden sonra Feriköy Mezarlığına yürüyüş devam etti. Şişli Camisi önünde kitlenin toplanması ve Berkinin Cenazesinin gelmesiyle kitle sloganlar ile Feriköy mezarlığına doğru yürüyüşe geçti.

Yüz binlerce insan en önde Berkin’i taşıyan cenaze aracı arkasında Berkin’in ailesi ve diğer gezi şehitlerinin ailelerini taşıyan iki minibüsün ardında sloganlarla yürüdü.

Kitle Şişli Camisi önünden Osmanbey metrosuna doğru yürüyerek Kurtuluş Caddesi üzerinden Feriköy’e doğru yürüdü. Osmanbey metrosu önünde dört TOMA, yüzlerce polis ve akreplerle barikat kurmuşmuştu.

Yüz binlerce insan mezarlığa uzun bir yürüyüşün ardından ulaştı. Yürüyüş mezarlık içerisinde sessiz bir şekilde devam etti. Berkin Elvan'ın defin işlemi ardından Gezi'de yaşamını yitirenlerin aileleri birer konuşma yaptılar. Berkin'in Mezarlığını ziyaret eden kitle yavaş yavaş mezarlıktan ayrılarak Taksim meydanında karanfiller gerçekleştirilmek istenen anma için yola çıktı.

Polis Taksim Meydanını boşalttı. Kazancı yokuşunda bulunan bir gruba coplarla saldırıldı. Kurtuluş'tan İstiklal'e kadar çatışmalar geç saatlere kadar devam etti. Taksim ve civarında polis ablukası sabaha dek devam etti.

Osmanbey metro durağına ulaşan kitleye polis çok sert şekilde saldırdı. Metronun kenarında sıkışan insanların üzerine ve bir börekçi dükkanını içine onlarca gaz bombası atıldı. Bir çok insan bu ilk saldırıda fenalık geçirdi.

Kitlenin bir kısmı cevahir önüne doğru çekilirken aralarında Devrimci Proletarya ve Sınıfsız okurlarının da bulunduğu kitle kurtuluşa doğru çekildi. Ayrıca Taksim ve İstiklal’de de çatışmalar yaşandı. Kurtuluşta bir barikat kuruldu.

Kitle sıklıkla “Katil Devlet Hesap Verecek” sloganını haykırdı. Polisin kurtuluş' da yaptığı sert saldırı sonrasında kitlenin büyük çoğunluğu dağıldı. Dağılan insanlar İstiklal Caddesine doğru geçerek buradaki eyleme dahil olmaya çalıştılar.

Polis ile eylemciler arasında bir çok noktada çatışma yaşandı. Polis Ergenekon Caddesinde çift taraflı olarak kitleye saldırdı. Pangaltı ve Dolapdere civarında da yoğun çatışmalar yaşandı. Şişli Cami önünde de kitle uzun süre dinlendi.

Yüzlerce insan Taksim Meydanında toplandı.

Gezi parkını kapatan polislere kitle "Polis Simit sat Onurlu Yaşa ” sloganını haykırdı.

Polis aynı saatlerde Harbiye civarında ara sokaklara girdi. Polis Taksim'de ki kitleyi İstiklal ve Sıraserviler Caddesine doğru sürdü.

Mezarlığa yürünen caddelerde Devrimci Proletarya ve Sınıfsız yazılamaları yapıldığı gözlendi.

Ayrıca Komünist Devrim Örgütü yazılamaları yapıldığı da görüldü.

Bir kez daha yüz binlerce işçi, emekçi, kadın ve genç kapitalist sistemden hesap sorma bilinciyle umudun çocuğu Berkin’i uğurladı.

11

işçi meclisi

“İki Cam mı, İki Can mı” diyen Mersin Üniversiteliler Ankara’daydı Mersin Üniversitesi’nde üniversite yönetiminin sorumsuzluğu sonucu hayatını kaybeden arkadaşlarının hesabını sormak için başlattıkları direniş sonucunda soruşturma ve tedbir terörüne mağruz kalan ve ardından üniversite girişinde Kapı önü Fakültesi’ni kurarak direnişlerini devam ettiren işçi-öğrenciler kamuoyunu arttırmak için bugün Ankara’daydı.

engellediğini vurguladılar. Ayrıca Mersin Üniversitesi kapı-önü fakültesi öğrencileri YÖK disiplin yönetmeliğinin öğrenciler üzerindeki baskına da değinerek, bu sorunun tüm üniversite öğrencilerin sorunu .olduğunu dile getirdiler

Meclisteki açıklamadan sonra Ankara Üniversite-

3 haftalık tedbir kararıyla eğitim hakları engellenen 26'sı 1'er dönem, 49 işçi-öğrenciye de ayrıca 1 hafta ile 1 ay arasında değişen uzaklaştırma cezası verildi.Bu öğrenciler bugün seslerini duyurmak için mecliste Hüseyin Aygün ile bir basın açıklaması gerçekleştirdi. Basın açıklamasında ”Bizler Mersin Üniversitesitesi kapıönü fakültesi olarak bugüün insani bir mücadele vermekteyiz.Ölen iki arkadaşımızdan başka öğrencinin ölmemesi üniversitenin yaşam alanı olabilmesi mücadelesini vermekteyiz ve vermeye de devam edeceğiz.

Taleplerin yerine getirilip cezaların kaldırılması soruşturmaların durdurulması için elimizden gelen her türlü mücadeleyi yürüteceğiz.” diyerek eğitim haklarının

si Cebeci Kampüsüne giden öğrenciler burada da bir basın açıklaması yaptılar. Cebeci Kampüsün’de diğer öğrencilerin dayanışmasıyla fakültelerde bu durumu anlatarak ”Diren Mersin Ankara Seninle” sloganı dayanışmaya çağrıldı.

Mersin Üniversitesi öğrencileri daha sonra ise Güvenparkta diğer Ankaradaki öğrencilerle birlikte saat 17.30 ta bir basın açıklaması düzenlediler.

Tedbir kararının konmasının ardından 1 ay boyunca kapı önünde direnişte olan Mersin Üniversiteli işçi-öğrenciler bu direnişin diğer şehirlerdeki üniversitelerde yankı bulmayışından kaynaklı sitemlerini belirttiler. YÖK’ün; 6 Kasım’ın hemen sonrasında yürülüğe koyduğu yeni disiplin yönetmeliğinde yer alan “Soruşturma esnasında öğrenciye tedbir amaçlı uzaklaştırma verilebilir.” maddesi Mersin Üniversitesi plot bölge seçilerek uygulamaya bu şekilde sokulmuş oldu.

Bu sistemin sadece Mersin Üniversitesi ile kalmayıp tüm üniversitelerdeki devrimci, demokrat muhalif kültürün yıkılmasına yönelik bir saldırı olduğunu belirtmek gerekir.

Mersin Üniversitesinde Eylemler Devam Ediyor

Yaklaşık üç haftadır üniversite önünde bekleyişlerini sürdüren öğrenciler çeşitli eylemlerle hem taleplerinin kabul edilmesini hem de soruşturmaların geri çekilmesini istiyorlar Mersin Üniversitesi’nde tedbir kararı uygulanarak üniversiteye girişleri engellenen 27 öğrenci yaklaşık üç haftadır “kapıönü üniversitesi”nde bekleyişini sürdürüyor.

KYK’da kalan Bahar ve Feride’nin üniversite yönetiminin sorumsuzluğu sonucu hayatını kaybetmesi ile başlayan tepki eylemleri rektörlük işgali ile devam etmiş ve rektör yardımcısının taleplerin kabul edildiğini ifade etmesi ile eylemler sona ermişti. Rektör yardımcısı bu eylemlerden dolayı hiç bir öğrenciye soruşturma açılmayacağını söylemesine rağmen MEÜ öğrencileri ikinci döneme “başlayamamıştı!” 121 kişiye soruşturma açılırken 26 kişiye ise üniversiteye girmemeleri için tedbir kararı alınarak üniversite kayıtları durduruluştu.

Yaklaşık üç haftadır üniversite önünde bekleyişlerini sürdüren öğrenciler çeşitli eylemlerle hem taleplerinin kabul edilmesini hem de soruşturmaların geri çekilmesini istiyorlar. Üniversite içinden ise destek eylemleri devam ediyor. Bugün (4 Mart Salı) 12.00'da rektörlük binası önünde biraraya gelen öğrenciler sloganlarla rektörü protesto etti.

“Soruşturmalar çekilsin, talepler yerine getirilsin, eğitim haktır engellenemez” “haberini yaptık, şahidiz söz verdinin soruşturmalar geri çekilsin” “tedbire soruşturmalara karşı fen edebiyat fakültesinde boykot var”, “ pankartları ile yürüyüşe geçen öğrenciler “yaşasın öğrenci dayanışması, kurtuluş yok tek başına ya hep beraber ya hiç birimiz, yök polis medya bu abluka dağıtılacak, polis defol üniversiteler bizimdir,

baharı-ferideyi unutma unutturma, Mersin’den Hevsel’e direnişe bin selam” sloganları ile üniversite kapısına geldi. Kapı önünde bekleyen Emek ve Demokrasi Platformu temsilcileri, BDP mezitli eşbaşkanları, Tedbirli öğrecilerin aileleri ve öğrenciler, üniversite içinden gelen arkadaşlarını sloganlarla karşıladılar. Öğrenciler adına yapılan basın açıklamasında “Birinci dönemin başından beri binlerce öğrenci KYK’ya ve Rektörlüğe defalarca dilekçe yazdı.Tek istediğimiz sağlık, temizlik sorunlarının halledilmesi, yurda yol yapılması, otobüslerin yurda kadar gitmesi ve kampüs içerisinde ücretsiz olmasıdır. Gayet insani bu talepler yerine getirilmedi, aksine görmezden gelindi.” denildi. Ayrıca üniversite yönetiminin hiçbir talebi yerine getirmediği gibi 121 öğrenciden rektörlüğün kırılan iki camının hesabının sorulduğu ifade edildi.

Açıklamanın ardından içerisinde tedbirli öğrencilerin ailelerinin de yer aldığı bir heyet rektörle görüşmeye gitti. Heyeti beklerken oturma eylemine geçildi. Alınan bir kararla üniversite giriş kapıları kapatıldı ve öğrencilere boykot çağrısı yapıldı. Ancak ortak bir tutum olmaması

nedeniyle kapılar tekrar açıldı. Halaylarla ve sloganlarla heyetin dönmesi beklendi.

Rektörle görüşmeye giden heyet Rektörün “yine” yerinde olmaması nedeniyle rektör yardımcısı ile görüştü.

Görümeden sonra kapı önüne gelen heyetin yaptığı açıklamaya göre Rektör yardımcısı soruşturmaların sonuçlandığını yazılı bir şekilde tebliğ edileceğini belirtirmiş “geri adım atmayacağız, yakında 8 Mart geliyor, 21 Mart geliyor bunlar o zamanda eylem yaparlar” diyerek bu soruşturmalarla ne amaçlandığını açıkça ifade etmiş.

Açıklamanın ardından öğrenciler forum yaparak bundan sonra nasıl devam edeceklerini tartıştılar.

12

işçi meclisi

Şubat ayında

en az 70 işçi yaşamını yitirdi… İşçi Sağlığı ve İş Güvenliği Meclisi olarak yazılı, görsel, dijital basından takip edebildiğimiz, emek-meslek örgütlerinden gelen bilgiler ve işçiler, işçi yakınlarının bildirimleri ışığında tespit edebildiğimiz kadarıyla Şubat ayında en az 70 işçi yaşamını yitirdi… İşçi ölümleri en çok inşaat, taşımacılık, tarım ve ticaret/eğitim/ büro sektörlerinde; Adana, Antalya, Hatay ve Kocaeli’nde yaşandı… Çocuk, kadın, göçmen ve yaşlı emekçiler korunmuyor…

Sigortasız, düşük ücretli, taşeron çalışmanın başat olduğu inşaat sektöründe ölümler oransal olarak da artıyor. İnşaat işkolunda 17’si düşme nedenli olmak üzere 30 işçi can verdi…

Tır, kamyon, minibüs, otobüs, ticari taksi, kargo araçlarını kullanan şoförler ve muavinlerinin güvencesiz çalışma koşulları ölümlere davetiye çıkarıyor. Taşımacılık işkolunda 9 işçi can verdi…

Devlet ister sertifika versin ister yönetmelik çıkarsın tarım sektörü emekçilerinin sorununun özüne değinmiyor. Adı artık “sürü yönetim elemanı” olan çobanların ve mevsimlik tarım işçilerinin çalışma koşullarında bir değişiklik yok. Tarım işkolunda 7 emekçi can verdi…

Çok farklı meslek gruplarını içeren ticaret/büro/eğitim/güzel sanatlar işkolunun ortak yönünü çalışma koşullarının hızla güvencesizleştirilmesi ve sonucunda emekçilerin işsiz kalması oluşturuyor. Ticaret/büro/eğitim/ güzel sanatlar işkolunda 7 emekçi can verdi… Üçü 14 yaş ve altı, ikisi 15-17 yaş aralığında 5 çocuk işçi can verdi…

12 yaşındaki tarım emekçisi Ahmet Güneysu elektrik çarpması, 15 yaşındaki çoban Seyrani Köstü silahla vurulma, 16 yaşındaki Suriyeli inşaat işçisi Abdul Hakim ve 17 yaşındaki inşaat işçisi Emre Aksüt düşme, 13 yaşındaki futbolcu Yavuzhan Gemisi ise antreman esnasında fenalaşma sonucu can verdi…

gelip ekonominin canlanması için Suriyeli işçileri beklediklerini belirten açıklamaları yaparken bu işçiler sigortasız ve ucuz işgücü olarak ölmeye devam ediyorlar.

Suriyeli 6 işçi; inşaat işçileri Zeki Cuma Ahmed, Ghaıyath Alezza, Abdul Hakim, Cesim El Musd, Mustafa Javuer ve atık kağıt işçisi Ahmed Melli sigortasız çalışırken ve günde yemek + 10 TL kazanmak için can verdi… 2013 yılında 22 göçmen işçinin yaşamını yitirdiğini tespit etmişken 2014 yılının ilk iki ayında ise şimdiden 13 göçmen işçi aramızdan ayrıldı… *51 yaş ve üstünde çalışan 9 işçi can verdi… Emeklilik çağında aramızdan ayrılan işçiler inşaat, taşımacılık, tarım, tekstil, ticaret ve eğitim işkollarında çalışıyorlardı…

4 kadın işçi can verdi… 18 yaşındaki mevsimlik tarım işçisi Sibel Can Polatlı romörktan düşme, 36 yaşındaki halı fabrikası işçisi Fatma Ünlübaş servis kazası, 35 yaşındaki işsiz öğretmen Gamze Filiz Arslan intihar, 25 yaşındaki çocuk giyim mağazası işçisi Derya Borçin ise trafik kazası sonucu can verdi…

*Şubat ayında 5 işçi Adana’da; 4’er işçi Antalya, Hatay ve Kocaeli’nde; 3’er işçi İstanbul, Konya ve Zonguldak’ta can verdi…

*İzmirli deri sanayicileri, Antep Büyükşehir Belediye Başkanı adayı eski Bakan Fatma Şahin ve nice sermaye temsilcileri Suriye savaşındaki rollerini görmezden

Greif, Luna, Punto Deri, Migros&Ceva, GF-Hakan Plastik, Zentiva ve ülkemizin dört bir yanında direnen işçileri selamlıyoruz…

Seçim endüstrisi

İş cinayetlerinin sorumluları devlet ve sermayedir. Yaşanan her işçi ölümünde adalet sağlanmalı ve sorumlular en ağır biçimde cezalandırılmalıdır…

Yerel seçimler için devlet harcamasının, 500 milyon lira olacağı tahmin ediliyor. Bunun yaklaşık 200 milyon lirası, büyük burjuva partilerine resmi devlet yardımları, geri kalanını da Yüksek Seçim Kurulu’nun harcamaları oluşturuyor.

Toplam seçim harcamalarının ise 4-5 milyar doları bulacağı tahmin ediliyor. Geçen yerel seçimlerde bu rakam, 3 milyar dolar olarak hesaplanmıştı.

Burjuva parti ve adayların kapitalist seçim endüstrisine ürettirdikleri seçim mal ve hizmetlerinin finansmanının büyük bölümü de yine kapitalist para babaları tarafından yapılıyor. Büyük ve yerel patronların burjuva adayları finanse etmesi de, seçim borsasındaki parti kılığındaki şirketlerden hisse alıp, gelecekteki rant dağılımına yatırım yapmak anlamına geliyor.

500’er işçinin çalıştığı 50 büyük fabrika yatırımına yetecek bu muazzam miktar, nasıl bir seçim endüstrisinin oluştuğunu da gösteriyor. Bir belediye başkan adayının seçim kampanyasının asgarisini, seçim bürosu, ses düzenleri, kiralık araçlar, afişler, broşürler, pankartlar, bayraklar, miting organizasyonları, promosyonlar, kamuoyu yoklamaları, medya-bilbord ilanları, imaj mühendisliği, ulaşım, konaklama, vd. oluşturuyor.

Metropollerde en basit bir muhtarlık adaylığı için asgari harcama 10 bin liradan başlıyor. İlçe belediye başkan adaylığı 50 bin lira, il adaylığı 200 bin lira, büyükşehirler için 1 milyon liraya çıkıyor. İstanbul, Ankara gibi metropol adayları için 5-10 milyon lirayı bulabiliyor.

Günümüzde burjuva seçim kampanyalarının baştan sona her kademesi, her türlü girdi-çıktısı bir kapitalist seçim endüstrisine dönüşmüş durumunda. Burjuva partilerin ve önde gelen adaylarının seçim kampanyaları milyon dolarlık anlaşmalarla “halkla ilişkiler” şirketleri tarafından tasarlanıyor, adayların konuşurkenki jest ve mimikleri bile “imaj mühendisliği” şirketleri tarafından hazırlanıyor. Seçim endüstrisinin merkezinde de reklam-pazarlama endüstrisi yer alıyor. Kapitalizmde her şey gibi yalan da yüksek karla tasarlanıp üretilen bir meta.

Şu pek ünlü “seçme ve seçilme hakkı”, daha ilk elde şuna indirgenir: İşçi emekçi seçmen, tekelci kapitalist seçim endüstrisi tarafından önüne konan tapon mallardan birini satın almaya koşullandırılan tüketiciye indirgenmiştir. Seçilme hakkı ise, “paran kadar” olduğundan zaten fiilen yoktur. “Seçim hizmetleri”nin de tümüyle özelleştirilmiş tekelci kapitalist bir endüstriye dönüşmüş olması, seçmen adı altında eritilen işçi emekçiler ile seçilen adı altındaki yöneticiler arasındaki sınıf ayrımını daha da yükseltmektedir.

Kapitalist seçim endüstrisinden bahsetmişken, işçi emekçiler ile yönetici adayları arasındaki sınıf ayrımı kadar bürokratik ayrıma da işaret eden

2014 / Şubat ayında yaşamını yitiren işçiler Hakan Dağ, Hasan Akar, Hasan Tahsin Güneysu, Ahmet Güneysu, Sibel Can Polatlı, Turan Temiz, Seyrani Köstü, Osman Durgun, Hüseyin Bayrak, Ersin Erdoğan, Recai Akol, Hayati Sönmez, Hayrettin Balık, Fatma Ünlübaş, Ahmet Bilir, Murat Doğancı, Gamze Filiz Arslan, Minnet Poyraz, Nizam Arslanoğlu, Erdem Cenk Döndü, Muharrem Çınar, Mehmet Ceylan, Derya Borçin, Hacı Mustafa Köse, Emre Aksüt, Halil Akkaş, Zeki Cuma Ahmed, Ali Saba Güneş, Hamit Değirmenci, Gürkan Ünal, Orhan Bulut, Temel Şahin, Mustafa Ay, Ercan Özbahçeci, Volkan Karakaya, Cemal Üstündağ, Mustafa Gözcü, İsmail İnderes, Ghaıyath Alezza, Abdul Hakim, İrfan Yenibolat, Yunus Demir, Tayfun Kızılkanat, Kamil Şafak, Cesim El Musd, Mustafa Javuer, Yaşar Erdiner, Ahmet Salih, Hüseyin Al, Zeki Alkanlı, Metin Arslan, İlhami Nergiz, Yener Oktan, Hakan Alev, Hayrettin İyiyazıcı, Selami Kubilay, Mehmet Koç, U.A., Bayram Altundal, Mehmet Sabih Akın, Zülküf Temur, Salih Adıyan, Şahin Burhan Tekin, Yavuzhan Gemici, Seyithan Akbalık, Mehmet Coşkun, Murat Meşin, Ahmed Melli ve ismini öğrenemediğimiz iki işçi…saygıyla anıyoruz! İşçi Sağlığı ve İş Güvenliği Meclisi

komik bir ayrıntıya da değinmeden geçmeyelim.

Hazır Giyim tekellerinden Sarar Grubunun sahibi C. Sarar, Türkiye’de yılda 15 milyon takım elbise satıldığını, yerel seçimlerde satışların 1.5-2 milyon adet civarında artacağını hesap ederek üretimi artırdıklarını belirtiyor. Yalnızca yerel seçimler için, 2 milyon yönetici adayı kostümü satılıyor.

1400 belediye başkanı, 3100 il genel meclis üyesi, 34 bin belediye yerel meclis üyesi, 38 bin muhtar adayı ve seçimlere katılan 4 büyük, 20 civarında küçük parti olduğu düşünüldüğünde rakam abartılı değil. Burjuva seçim platformu, hani o en halka yakın geçindiği yerel seçimlere, hatta belediye yerel meclis üyesi ve muhtar adaylarına bile, bir nevi resmi devlet azameti simgesi olan takım elbise giydirerek, tek tip griliğini ve bürokratik karakterini de ele veriyor.

Yerel yönetim adaylarına 2 milyon yeni takım elbise, seçimlerin nasıl bir tek tip endüstriyel, bürokratik, erkek egemen, kasvet ve kasıntı ruhuyla yoğrulduğunu ortaya koyuyor.

Yerel belediye meclisi üye ve muhtar adaylarının bile çoğunluğunun ilk iş olarak gidip jilet gibi yeni takım elbiseler alması, burjuva temsili demokrasinin en alt düzeydeki yerel yöneticiliğinin bile nasıl bir ayrıcalıklı ve halkın üstünde bürokratizm olduğunun alameti farikasıdır.

13

işçi meclisi

Burjuva demokrasisinden vazgeçme korkusu!

AKP Hükümeti, tüm pılısı pırtısı ve “paraleli” köşegeni ile tarihe gömülmelidir ve gömülecektir. Fakat hele ki neoliberal mali oligarşik burjuva demokrasisi koşullarında, yürütmenin, bürokrasinin, baskı aygıtlarının büyüyen gücü karşısında, demokratizmin başını döndüren parlamentarizmin ne kadar zavallı bir “dayanak” olduğu ortada. AKP Hükümeti zıvanadan çıktıkça, TÜSİAD, CHP, Sarıgül, BDP çevresinde öbeklenmiş reformist sol, daha da geri, daha da güdük bir liberal demokratizme tav oluyor, kitlelerin özgürlük ve demokrasi istemini daha da geriye çekmek için çırpınıyor.

Hayır, AKP, kitlelerin öz gücüyle indirilmelidir.

AKP’nin gitmesi yetmez, Roboski katili Genelkurmay görevden alınmalıdır, MİT kapatılmalıdır, HSYK, RTÜK, YÖK, BIT ve tüm üst kurullar kaldırılmalıdır. Burjuvazi ve devletinin tüm yolsuzluk, cinayet ve örtülü operasyonları açığa çıkarılmalı ve hesabı sorulmalıdır. Banka, borsa, holding, müteahhit devleti yıkılmalıdır.

Bu istemlerin anlamı, kitlelerin bilinç ve mücadelesini, genel olarak bir hükümet karşıtı siyasallaşmayla yetinmeyerek, siyasette en özsel olan şeye, devlet iktidarı, sınıf iktidarı sorununa doğru derinleştirmesidir.

Liberalizm, hatta neoliberalizm, sınıfsal-toplumsal savaşımların siyasal alana doğru genişlemesini kabul etmeye –hele ki 3 yılda dünya çapındaki kitle isyan ve direniş dalgalarından sonra, ister istemez- hazırdır, daha doğrusu mecburdur. Ama devlet iktidarı ve teşkilatının onun eylem alanı ve istemleri dışında kalması koşuluyla. (Bkz. Lenin, Sınıf Savaşımının Liberal ve Marksist Anlayışı).

Hükümetler gelip gidebilir, ordu, polis, istihbarat, üst kurum ve kurulların yöneticileri değişebilir, bu kurumların her birinde de mali oligarşinin istediği farklı düzenlemeler yapılabilir… Fakat devlet bürokrasisi, baskı, yönetim ve dizayn aygıtları daha da büyük bir mali oligarşik güç merkezileşmesi ve yoğunlaşmasıyla yerinde durmaya devam eder. Günümüzde yürütmedeki güç temerküzü nedeniyle hükümütleri indirmek daha zor ve daha önemli olabilir, fakat, burjuva mali oligarşik dik-tatörlük aygıtı olarak, tüm topluma dal budak salan ve tüm yaşamsal gözenekleri tıkayan, dizayn eden, bastıran, denetleyen, güdümleyen bu devlet iktidarı, doğrudan ve dolaylı olarak bağlı tüm kurum ve organizasyonları ile birlikte parçalanıp yıkılmadan, burjuvazinin sınıf egemenliği ortadan kaldırılamaz, sınıfsal-toplumsal kurtuluşun önü açılamaz.

Bu gerçekleşmedikçe, kararsızlık, oynaklık, duraksamalar, iktidar bunalımları, sonuçsuz bakan ve kabine değişikliği komedileri, anayasa tartışmaları, devlet kurumlarında daha beter düzenlemeler, yapbozlar, yeniden yapılanma ve restorasyon döngüleri, bunların burjuva mali oligarşik sınıf kesimleri arasında yeniden paylaşımı veya el değiştirmesi ve kitlelere karşı daha ölümcül dizaynından başka bir şey görülmeyecektir. Tüm eski devlet aygıtı, tepeden tırnağa bürokratik, tepeden tırnağa anti-demokratik, hiçbir ciddi demokratik reformu, hatta HDP’nin yerel seçim programındaki liberal reformları bile gerçekleştirmekte yeteneksiz ve engelleyici olmaya devam etmek üzere, burjuva sınıf kesimleri arasında bileşim ve ağırlık değişimlerinden öteye gitmeyecektir. Özgürlük ve demokrasi: Hangi sınıf için, hangi sınıfa karşı? Özgürlük ve demokrasi sorunu, evet çok yakıcıdır, fakat hangi sınıf için, hangi sınıfa karşı? “Sermaye temelinde bir demokrasi mi, sermayenin kaldırılması temelinde bir demokrasi mi”? Bu en temel sorulara yanıt vermeyen her

türlü özgürlük ve demokrasi vaadi, bir lafazanlık olmaktan öteye geçmez. Çünkü ufku, burjuvazinin mali oligarşik sınıf egemenliğinin sözde “düzeltilmesinden”, gerçekte ise idealize edilmesinin ötesine geçmez! Neoliberal burjuva demokrasisinin tam da fiili ve zora dayalı yönetim biçimi olarak iç yüzünün olanca açıklığıyla sırıttığı bir siyasal-toplumsal kriz sürecinde, kitlelerin özgürlük özlemini baştan çıkaran tatlı dilli bir kapitalizm özürcülüğü olmanın ötesine geçmez: “Hele bir şu AKP gitsin de…”

AKP gidecek zaten de, o zaman medyada işçi direnişleri manşetten mi verilecek, MİT kapitalizmin gerçekleri hakkında kitleleri bilgilendirme kurumu mu olacak?! Çoktan sosyalizm basınç ve tehditinden, sınıfsaltoplumsal belli bir güç dengesine dayalı olmaktan, kolektif hak ve özgürlüklerden boşanan burjuva neoliberal demokrasi, küreselleşme koşullarında eşitsiz gelişimi hızlanan burjuva mali oligarşik sınıf kesimleri arasındaki demokrasi sorununa indirgenmiştir. Neoliberal demokrasi, ezilen cins, ezilen ulus, ezilen mezhep ve yerellerden de burjuva kesimleri de (gerilimli, çatışmalı biçimlerde de olsa) kapsamaya çalışmakta, hatta bu kesimlerde burjuva girişimciliği geliştirmek için özel politikalar uygulayabilmektedir. İşçi sınıfının, kent ve kır yoksullarının, konum kaybı içinde olan geniş katmanların, ezilen kitlelerin hak ve özgür-lüklerinde ise geriye gidiş hızlanmaktadır.

Kitlelerin ekonomik, toplumsal sorun ve istemleri, “temsili siyaset” konusu olmaktan bile çıkartılmış, temsili siyasetin kendi içinde de alanı alabildiğine daraltılmış, devlet-ticaret-şirket sırrı kapsamı alabildiğine genişletilmiş, devletin kontrgerilla yö-netmelikleri yasallaştırılmaya başlanmış, kitlelerin siyasette dolaylı temsil ve etki kanalları bile kaldırılmıştır. Halkı temsil eder görünümündeki burjuva demokrasisinin iç yüzü, kitlelere burjuva mali oligarşik iktidarın temsilcisi olmayı zorla dayatma olarak açığa çıkmıştır! Tekelci kapitalizm ve mali oligarşisi kitleler için özgürlük değil, kitlelerin emeği, yaşamı, düşünceleri ve iradesi üzerinde azami egemenlik ister.

Burjuva demokrasisinden vazgeçme korkusu!

Küçük burjuva liberal ütopik-demokratizmin tüm yaptığı ise, burjuva mali oligarşik demokrasinin gerçek işleyişinin “bir AKP kazası” diye özürcülüğü, ve buna karşı neoliberal demokrasinin farazi biçimini realize etme gibi fuzuli bir işe kalkışmaktır. Küçük burjuva demokratizmin en büyük korkusu, göbekten bağlı olduğu burjuva demokrasisinden vazgeçme korkusudur. Böylece tüm mücadele, burjuva demokrasisinin “halk temsiliyeti” görünümünü korumak ve geri getirmeye indirgenmiş oluyor!

Temsili demokrasinin “düzeltilmesi” gayretleri, nedense Gezi’nin –siyasal ve toplumsal durumu değiştirmek için yığınların doğrudan mücadele girişkenliğinin- “düzeltilmesi” ile başlıyor!

Gezi, en zayıf yanından, bağımsız sınıf karakteri ve karşıtlığının gelişmemişliğinden ve antikapitalist dinamiklerinin zayıflığından soğurularak, liberal demokratizme entegre edilmek isteniyor.

TÜSİAD’ın belli kesimleri, CHP, BDP ve bunların çevresinde öbekleşmiş ulusalcı ve liberal reformizm, tabii ki Gezi’nin şampiyonlarıdır, onu dar bir anti-AKPci liberal reformizm sınırları içinde tutmak ve mali oligarşik devlet iktidarındaki tahribat ve meşruluk kaybının neoliberal demokratizme bağlanmış bir meşruluk yaması olarak kullanma koşuluyla! Zaten engelleyemez oldukları sınıfsal-toplumsal hareketlerin yükseliş ve siyasallaşma eğilimini de kabul etmeye hazırdırlar, hükümetlere karşı liberal reformist muhalefet sınırlarında tutma ve gerektiğinde burjuva güç mücadelelerinde, kendi çıkarları doğrultusunda kullanabilme koşuluyla!

Sosyalist işçi demokrasisi Peki Gezi, Gezi’nin ağırlığını oluşturan işçi kitleleri, işçi ve işçileşen kadın, genç ve Kürtler, ağırlaşan baskılar ile kurtarılmayı kendilerinden bekleyen ama kendilerine karşı bir neoliberal devletin “düzeltilmesi” hayali parantezine sığar mı?

Bu soru, nasıl bir yaşam istiyoruz, kimin için kime karşı bir demokrasi istiyoruz sorularının yanıtına bağlıdır.

Bileşiminde yapılacak değişik ve düzenlemeler ne olursa olsun, burjuva mali oligarşik yürütme, polis, ordu, MİT, yargı, medya, üst kurullar, ve bunlarla –devletle- kaynaşmış banka, borsa, holding, müteahhitler temelinde bir demokrasi mi? Yoksa bunların – işçi sınıfı ve kitlelerin gerçek sınıfsal, toplumsal, cinsel, ulusal, bireysel özlem ve girişkenliğinin önündeki tüm engellerin- kaldırılması temelinde bir demokrasi mi?

Sosyalist işçi konseyleri demokrasisi: Bu, işçi sınıfının ve kitlelerin özgürlük ve demokrasi özlemlerini ve bu yöndeki aşağıdan çaba ve inisiyatiflerini engelleyen tüm bu eski devlet ve sermaye şebekesinin yıkılıp, yerine yepyeni, proleter, gerçekten proleter devrimci demokratik organların, yani işçilerin, kent ve kır yoksullarının iktidar organlarının geçirilmesi demektir: Toplumsallaşmış proletaryanın, yani toplumun ezici çoğunluğunun, yalnız kendi temsilcilerinin seçilmesi ve geri çağırma hakkı için değil, ama yönetime doğrudan katılarak ve yer alarak kendi gerçek ihtiyaç ve özlemleri doğrultusunda kendi kararlarını alması ve uygulaması, siyasal-toplumsal-ekonomik yaşamda gerçekten köklü ve devrimci değişimler için girişkenlik ve bağımsızlık gösterme yetkisini kendi ellerine alması demektir.

14

işçi meclisi

Berkin Elvan kavgamızda yaşayacak Gezi Direnişi’nde Okmeydanı’nda polisin gaz fişeği ile vurularak ağır yaralanan, 269 gündür yoğun bakımda ölüme direnen 15 yaşındaki Berkin Elvan bu sabah saat 7'de yaşamını yitirdi.

Ailesi Elvan’ın hayatını kaybedişinin Twitter hesabından “Halkımıza: Saat 07.00 Berkin Elvan evladımızı kaybettik.

Başımız sağolsun” sözleriyle duyurdu.

Berkin’in hayatını kaybedişinin ardından liseliler, başta Okmeydanı olmak üzere İstanbul’un dört bir yanından direnişçiler Okmeydanı Eğitim ve Araştırma Hastanesi önünde toplanmaya başladı.

Onlarca ilde eylem çağrıları yapıldı. Başta üniversite öğrencileri olmak üzere sokaklara çıkıldı. Onlarca üniversitede öğrenciler dersleri boykot ederek derse girmediler. DİSK yaptığı açıklama Berkin için greve gideceğini haykırdı. Gezi Direnişi’nin özgün eylemlerine bir yenisi daha eklendi. Birçok farklı noktada yapılan oturma eylemleri Berkin’in ekmek almaya giderken öldürülmesine atıf yaparak ekmeklerle yapıldı.

Berkin’i sermaye devleti alçakça katletti. Aylarca ufacık olduğunu bilsekde umut umut beslediğimiz Berkin’in

uyanma haber gelmedi. Berkin uyanıpta o koskoca gülen yüzüyle aramıza dönemedi.

Hayır, o ölmedi…

Berkin Haziran Direnişi ile dahada harlanan kavgamızda yaşayacak. Haziran Direnişi’nin coskusuyla hatırlanacak hep. Berkin’in direnişi ve mücadelesi binlerce Berkin’e ışık olacak. Çürümüş ve elbet yıkılacak olan kapitalist devlet mekanizmasına karşı öfkemizle, yaşı belki küçük ancak direnişi büyük bu güzel insanın anısı önünde saygıyla eğiliyoruz.

Kapitalizm gölgesini satamadığı ağacı keser!

Haziran Direnişi, Taksim Gezi Parkı ve ağaçların yıkılıp yerine bir neo-Osmanlıcı iktidar abidesi ve neoliberal sermaye tapınağı AVM’nin çöreklendirmek istenmesinden ateş aldı.

Haziran Direnişi’nden sonra, Ankara’da ODTÜ ormanlarının yıkımına ve Tuzluçayır’da Cami projesine karşı önemli direnişler yaşandı. İstanbul’da Kuzey Ormanları Savunması, Kent Hareketleri ve İstanbul Forumlarının çağrısı ve yıkım hedefindeki çok sayıda mahalle, tarihsel ve doğal alan inisiyatifinin katılımıyla gerçekleştirilen Kent Mitingi’ne yaklaşık 30 bin kişi katıldı.

yıkarak yol yapımı, İstanbul’da 3. Havaalanı ve 3. Köprü projeleri, Nükleer Santrallar, HES’ler, ÇED raporlarının valinin keyfine bırakılması… tepkileri büyütüyor, kent-kültür-doğa direnişlerinin de birbiriyle etkileşim içinde yaygınlaşmasının zemini oluşturuyor.

belediye üst kurulu biçimindeki İl (Yatırım-bn) Koordinasyon Kurulları geliyor. 1 Mayıs’a doğru Gezi meydanları gerilimi de büyüyecek.

Gelişmeler, kent-ortak yaşam ve eylem alanı-doğa-kültür mücadelelerini yaygınlaştırıp yığınsallaştırmaya adaydır.

Bugün yalnızca İstanbul’da 90’a yakın, Ankara’da 30’un üzerinde büyük çaplı kentsel dönüşüm projesi yürürlüktedir. Topbaş ve Gökçeklerin tek seçim vaadi yangına körükle

Haziran Direnişi’nin açtığı yoldan parçalı biçimlerde gelişen, fakat yaygınlaşma ve yığınsallaşma dinamiği de taşıyan kent-doğa tepki ve direnişlerini, Gezi’nin ve Marx’ın

Ankara’da Atatürk Orman Çiftliği’nde yargı kararına karşın üçüncü Başbakanlık Sarayı’nın yapımına pervasızca devam edilmesi, Ege Üniversitesi’nde yine ormanları

Rantsal dönüşüm derhal durdurulsun! Tüm ihaleler, projeler derhal iptal edilsin! Yapılmış ve yapılmakta olan tüm rant projeleri, yıkıma uğratılan, yerinden edilen işçi, emekçilerin bağımsız mücadele komiteleri ve meslek örgütlerinin olduğu komisyonlar tarafından soruşturulsun! İşçi ve emekçilerin rantsal dönüşümden uğradığı tüm zararlar tazmin edilsin!

Kürdistan’daki kalekol, sınır duvarı, askeri araçlar için savaş yolu yapımları derhal durdurulsun!

Kürt halkının Roboski ve sınır bölgelerinde yapılan kalekol ve “güvenlik” duvar ve yollarına karşı eylemleri sürüyor.

Ankara Macunköy’de Devlet Tiyatroları Atölyesinin bulunduğu arazideki ağaçların yıkılmaya başlanması üzerine tiyatro sanatçıları çadır kurarak direniş nöbeti tutmaya başladılar.

Kahrolsun neoliberal rant projeleri ve “projeci belediyecilik”!

Haziran Direnişi meydanları üzerindeki toplantı ve eylem yasakları derhal kaldırılsın!

Yerel seçimlere yaklaşırken, bir yandan neoliberal sermaye ve devletinin rantsal dönüşüm saldırganlığı hızından bir şey kaybetmeden sürerken, rantsal dönüşüme tepki ve direnişler de yaygınlaşıyor.

Diyarbakır’da Hevsel Bahçeleri’nin yıkımına karşı Kürt emekçileri ve gençleri direniyor ve direnişi Gezi tarzı bir işgal ve ortak yaşam alanına çeviriyor. İstanbul forumları Hevsel’le dayanışma eylemi yapıyor.

den, mahallemden, sosyal yaşam ve eylem alanlarımdan, ağacımdan, suyumdam elini çek!

Kuzey Ormanları, Hevsel, Macunköy direnişlerini büyütelim, yaygınlaştıralım!

giden ölçek büyütmüş rant projeleri.

Sarıgül “İstanbul’un 39 ilçesine marka caddeler, kültür ve inanç AVM’leri” vaat ediyor! Yarım ağız Kuzey Ormanlarını koruyacağız, derken 3.

Köprü ve Havaalanı yapımını derhal durduracağız, demekten bile demekten aciz. Kürdistan’da yılda yaklaşık 150 civarında yeni kalekol inşası devam ediyor. Sayıları İstanbul’da 100’e, Türkiye’de 310’a ulaşan büyük AVM sayısı, önümüzdeki 2 yılda yüzde 50 artacak. Ve zaten yerel seçimlerden sonra uygulamaya geçecek yeni belediye yasası düzenlemesi ile tüm temel belediye kararlarını Valilerin onay ve koordinasyonuna bağlayan

“kapitalizm gölgesini satamadığı ağacı keser” sloganı ve antikapitalist bir eksende bütünleştirmek ve ilerletmek için mücadele etmeliyiz. Kentsel-rantsal dönüşümün durdurulması, sınıfsal-toplumsal somut birleşik mücadele istemi haline gelmelidir.

Kapitalizm gölgesini satamadığı ağacı keser!

Kent ve doğa üzerindeki banka, borsa, holding, müteahhit diktatörlüğüne son!

Emeğimden, bedenimden, zihnim-

Kent hakkı, sermaye diktatörlüğüne karşı isyan, sosyalist devrim, özgürlük hakkıdır!

Seçimler, çürüyen neoliberal kapitalizm ve devletini aklamanın ve meşrulaştırmanın aracıdır. Gezi sokak çocuğudur, sandıklar ıslahevi!

Burjuva partilere ve liberal reformistlere oy yok!

Sandığa, kendi bağımsız sınıfsaltoplumsal mücadele talep ve sloganlarımızı atalım!

Mücadeleyi fiili kitle grev ve işgalleri, sokak meclisleri, yığınsal ve örgütlü eylemlerle sokaklardan yükseltelim!

15

iล รงi meclisi