Spreekbuis

ketbal en begon met badminton, zo had ik tenminste een eilandje voor mezelf. Een tijd lang durfde ik niet met korte mouwen naar school te gaan. Mijn polsen waren belachelijk dun, zonder dat ik daar iets aan kon veranderen. Bedekken dan maar. Dat leek mij toen de makkelijkste oplossing. Later vond ik het ook bijzonder onaangenaam om te zwemmen in een publiek zwembad. Het voelde alsof iedereen naar mij keek. Ik was me zeer bewust van mijn lichaam met weinig kleren aan.

Een buitengewoon brutale klasgenoot vroeg tijdens het omkleden voor lichamelijke opvoeding eens:

“Hebt gij anorexia ofzo?” En zo begint het op een bepaald moment toch te spelen. Ik stopte met bas-

De groeispurt kwam er uiteindelijk toch! Op een jaar of twee tijd schoot ik de lucht in en liet ik de anderen achter mij. Nu ben ik 1 meter 89 en nog steeds een spicht. Maar een spicht met zelfvertrouwen, dat zeker. De dunne polsen zijn gebleven, de ingedeukte borstkas ook. Als ik een broekriem koop moet ik aan de kassa gaan vragen of ze een paar gaatjes extra zouden willen prikken. En nog altijd vrees ik de gym. Ach, laat die gains maar zitten, ik stuif jullie wel voorbij op de Sint-Kwintensberg. Kijk naar mij! Ik ben een outlier.