ANGkOR WAT

De tijd staat stil

Een bezoek aan de magnifieke tempels van Angkor Wat in Cambodja stond al lang op mijn verlanglijst. In februari was het zover. Door het coronavirus was het uitgestrekte gebied bijna verlaten. Een geluk bij een ongeluk, want in december werd ik bij de archeologische schatten in Petra, Jordanië soms bijna overlopen door de vele busladingen Chinese en andere toeristen.

Voor durfals is het de perfecte tijd om te reizen, want overal in de wereld lopen de bezoekersaantallen stevig terug. Je moet wel stalen zenuwen, een fikse dosis optimisme en een goede gezondheid hebben, want om omringd door hoestende mensen met mondkapjes rond te lopen is ook niet je van dat. Voordelen zijn er wel. Een bezoek aan Angkor Wat is een stuk goedkoper. Om meer bezoekers te verleiden heeft de Cambodjaanse overheid iets bedacht. De normale toegangsprijzen blijven wel bestaan: respectievelijk $37 voor 1 dag, $62 voor 3 dagen en $72 voor 7 dagen. Maar je mag nu 2, 5 of 10 dagen voor die prijzen in het gebied verblijven. Tien dagen lijkt mij wat overdreven, maar twee tot vijf dagen behoren zeker tot de mogelijkheden.

Tuktuk, scooter of fiets

Ik koos er zelf voor om vanuit Siem Reap op de fiets te gaan; vrijheid blijheid. Via mijn hostal kon ik voor 15 dollar een tuktuk voor een hele dag huren, dus als je geen zin hebt om in +35 graden Celcius tussen de 20 tot 35 km per dag te fietsen is dat een prima optie. Aan de muur van mijn fietsverhuurbedrijf was een ouderwets paar Hollandse klompen aan de muur gespijkerd. Ik was dus niet de eerste ‘Crazy Dutch’ die op de fiets ging. Scooters zijn ook makkelijk te huren en het verkeer valt wel mee dus dat is prima te doen. Vergeet niet om voor je naar de tempels gaat eerst naar het ticket center te gaan, want dat is de enige plek waar je entreekaarten kunt kopen.

Eén van de toegangspoorten

Groot gebied

Een korte geschiedenisles. De tempels zijn gedurende een periode van honderden jaren gebouwd. Daarom is het zo uitgestrekt, bijna 300 vierkante kilometer zelfs. Al rond 800 begon men met bouwen en dat duurde tot wel 1500, daarna werden de tempels verlaten en pas eeuwen later weer herontdekt. Het is een herinnering aan het ooit zo machtige khmer Rijk, dat toen heel de regio besloeg. Het is dus niet één tempel; het zijn er vele tientallen met daarbij prachtige toegangspoorten en nog eens honderden andere archeologische vondsten. Het is niet voor niets dat Angkor Wat in films als bijvoorbeeld Tomb Raider wordt gebruikt. Het is werkelijk uniek wat je hier te zien krijgt. Gelukkig liggen de meest bezochte tempels niet al te ver van elkaar.

Boomwortels

Als je onder een van de magnifieke toegangspoorten fietst en daarna door de met boomwortels overwoekerde Ta Prohm tempel loopt voel je je onvermijdelijk echt wel een avonturier. Alles ademt hier geschiedenis uit, vooral als er zo weinig toeristen zijn. Als je voor eigen vervoer kiest, heb je allerlei extraatjes. Na een uitputtende tocht waarbij ik was verdwaald was een ijskoude Angkor bier echt wat ik nodig had. Voor extra amusement werd meteen gezorgd. Een tuktuk bracht een aantal enorme stukken ijs, die onder mijn ogen gezaagd en verhakseld werden voor de vele straatrestaurantjes ter plaatse. Dit is wat reizen is, dacht ik toen. Prachtige beelden

Siem Reap

Siem Reap is bovendien een alleraardigste plaats. Vanwege de tempels is er een overvloed aan goedkope hostals en hotels. Voor minder dan 5 euro lig je in een slaapzaal, ik betaalde minder dan 20 euro voor een eigen kamer en er was een heerlijk zwembad bij. Siem Reap heeft een Pub Street, waar veel kroegen, restaurants en massage en tattoo salons zijn. Daar is het elke avond feest; een halve liter bier kost soms maar 50 cent en cocktails gaan voor 1 dollar de deur uit. Eten is net als in de rest van de regio spotgoedkoop. Je vindt hier verder plekken waar je gebakken kakkerlakken of tarantula’s kunt eten. En wil je wat roken? Dat is geen enkel probleem. Als je in de buurt van Pub Street bent, laat bijna elke tuktuk-driver je wel een zakje wiet zien. Maar blijf wel voorzichtig. En verwacht geen topkwaliteit. Ik heb me in ieder geval prima vermaakt in Siem Reap en ik vond Angkor Wat echt geweldig.

THC fietsslot

koH cHaNG Paradijs iN THailaNd

Het moeilijkste is om weer weg te gaan

Het eerste dat je na aankomst op het vliegveld in Bangkok doet is een lokale SIM-kaart kopen. Voor nog geen 30 euro heb je dan 28 dagen overal in Thailand een prima dekking.

Het is Chinees Nieuwjaar en tienduizenden bezoekers wurmen zich door de straten en smalle stegen in Chinatown in Bangkok. Het coronavirus is in januari nog een Aziatisch fenomeen. Dat zie je terug op straat; westerse toeristen dragen geen mondkapjes, vrijwel alle Chinese bezoekers plus een groot deel van de Thai wel. Het mag de pret niet drukken. Het is heerlijk om door de steegjes te dwalen om allerlei eettentjes te proberen. Na een paar dagen is het echter tijd om lekker zorgeloos op een strand te chillen.

Professioneel jointjes draaien

strand op koh Chang (Trat) duurt negen uur. Al snel blijkt dat ik ‘the perfect beach’ heb gevonden. De eigenaar van het kleine resort waar ik een bungalow heb is een sympathieke Welshmen die ooit in het Westland werkte. Zijn bijbaantje toen: professioneel jointjes rollen voor een coffeeshop. Mijn eerste joint is dus perfect en omdat hij pure Thaise wiet gebruikt ben ik al snel helemaal mellow. Ik zou zes dagen blijven, maar dat wordt twee weken. Het leven is ongelooflijk relaxed. Omdat klong kloi het meest zuidelijke stukje koh Chang is, is het er heerlijk rustig. Wat vroeger Lonely Beach werd genoemd is nu echt niet meer eenzaam, hier heerst de rust nog. Elke dag eindigt met hetzelfde ritueel; de relaxte eigenaar die inmiddels een vriend is draait zijn perfecte jointjes, we blowen wat en drinken een biertje met zijn Thaise vrouw en andere gasten die aanwezig zijn. Ik ontmoet een stel uit Leiden en katwijk, andere nationaliteiten, maar allemaal houden we van wiet en een chill gesprek. Ik stel het vertrek twee keer uit, maar ik wil Angkor Wat zien, dus na twee weken vertrek ik. Eén ding weet ik zeker; hier kom ik graag een keer terug.

‘Er was geen draagvlak’

Gwendolyn Rutten, leidster van de liberale partij Open VLD, lanceerde onlangs ‘100 Ideeën voor een Betere Toekomst’. Op nummer 67: ‘Legaliseer softdrugs en hef er een tax op.’ Wel jammer dat Rutten er straks mee ophoudt als partijvoorzitster.

Politici, rechters, politiecommissarissen: als het over cannabis gaat, zien ze vaak pas het licht na hun pensioen of als ze geconfronteerd worden met persoonlijk leed. Zolang ze in functie zijn, houden ze zich dwangmatig aan de heersende wetgeving, en bevestigen zo het negatieve imago van ‘softdrugs’. Dat Gwendolyn Rutten dat woord verkiest boven cannabis is op zich al veelbetekenend, en ik vraag me ook af waarom ze legalisering nu pas op de agenda zet. Waar was ze toen de conservatieve partijen onder impuls van Bart De Wever een nultolerantie doordrukten? De liberalen zaten tussen 2014 en 2018 nochtans mee in de regering. Waarom heeft Rutten haar stem niet laten horen toen ze nog mee in de cockpit zat van de Belgische politiek?

‘Voortschrijdend inzicht’

‘Voortschrijdend inzicht’ zal allicht een rol spelen maar het is een te gemakkelijk excuus. Het verbod op cannabis is per definitie in strijd met de liberale waarden en met de persoonlijke verantwoordelijkheid die de liberalen de burgers toedichten. Rutten maakte op dat vlak nog altijd dezelfde denkfout als haar liberale collega en bijna-naamgenoot Mark Rutte, die blijkbaar ook nog eens een fysieke afkeer heeft van cannabis. Wie zichzelf liberaal noemt, geeft de plant volledig vrij en laat de handel en productie over aan de privésector, zoals de voorbije jaren is gebeurd in de VS.

Meerderheid

‘Er was geen draagvlak’: ook een terugkerend excuus in de Belgische politiek. Maar hoe groot moet dat draagvlak dan zijn, als je weet dat alleen de rechtse NV-A, het extreemrechtse Vlaams Belang en verschrompelde christendemocratische partij CD&V in dit land nog tegen legalisering zijn? In Vlaanderen vormen ze samen misschien nog een nipte meerderheid, maar dan zou eerst het cordon sanitair rond het Vlaams

Belang moeten sneuvelen. Voor de rest zijn intussen alle andere partijen gewonnen voor legalisering: Groen, de socialistische SP.A, de linkse PVDA en in Wallonië zelfs het hele politieke spectrum. Als vandaag iemand een wetsvoorstel zou indienen om cannabis uit de strafwet te halen, zou dat in de kamer probleemloos een meerderheid halen. Zeker nu België bijna anderhalf jaar na de val van de regering nog altijd geen nieuwe bestuursmeerderheid heeft.

Nek uitsteken

Maar dan moet natuurlijk wel iemand zijn of haar nek uitsteken, en daar lijkt voorlopig niemand toe bereid. Ja, er zijn grotere problemen in het land en de wereld maar een maatschappelijke aanvaarding van cannabis zou al een hele hoop kleinere issues kunnen oplossen, en de staat een hoop geld opleveren. ‘Legaliseer softdrugs en hef er een tax op’ zegt Gwendolyn Rutten, op een manier die niet bepaald veel liefde voor de plant suggereert. Het zou de basis van een wetsvoorstel kunnen zijn. Nu blijft het bij een vrijblijvend ‘idee voor een betere toekomst’ van een afscheidnemende partijvoorzitster.

Nultolerantie

Op nummer 96 in de ideeën-top 100 van Rutten staat nog iets wat ons, cannabisconsumenten, aanbelangt: ‘Nultolerantie voor alcohol en drugs achter het stuur.’ Niks nieuws onder de zon, ook niet in linkse of liberale kringen. Als je met de auto moet rijden, mag je niet blowen (of andere illegale producten gebruiken). Het is een even domme en ongenuanceerde wet als het verbod op cannabis zelf. De meeste studies tonen aan dat de consumptie van cannabis weinig of geen invloed heeft op de rijvaardigheid, en zelfs aanzet tot voorzichtiger rijden. Los daarvan blijven stoffen als CBD en THC veel langer detecteerbaar in het bloed, en ben je als gewoonteroker ook strafbaar als je niet geblowd hebt. Dubbele discriminatie dus, ingegeven door een dubbele ontkenning van de wetenschappelijke feiten, over Intimidatie

Een vriend van mij testte vorig jaar positief op cannabis bij een speekseltest. Logisch, hij rookt al jarenlang elke dag zijn spliffs. Nooit problemen gehad, een fijne vader, een goeie collega, een man vol energie en levenslust. Hij moest liefst drie keer voor de rechter verschijnen, kreeg een tijdelijk rijverbod opgelegd en werd onderworpen aan tussentijdse urinetests. Hij moest uiteindelijk 2000 euro boete betalen en het ‘vergrijp’ komt ook nog eens op zijn strafblad. De vrouw van mijn vriend smeekt hem intussen om te stoppen met blowen, ook in het belang van de kinderen. Als zovelen zwicht ze voor de intimidatie van politiek, gerecht en politie. Als je de mensen maar genoeg onder druk zet, zullen ze vanzelf wel in de pas gaan lopen. En na hun pensioen kunnen al die wetsdienaars dan berouwvol erkennen dat ze heel hun loopbaan fout bezig waren.

Door: redactie Highlife

Nature Strikes Back!

Van 16 tot en met 25 april presenteert het Imagine Film Festival in Eye Amsterdam diverse themaprogramma’s, waaronder Nature Strikes Back! Gemuteerde bijen, enorme vloedgolven, oneindige droogte, gierende meteorieten en Het Einde van De Wereld: al sinds king kong (1933) wordt de mens in de genrecinema door de aarde gestraft voor haar uitbuiting.

Hoe dik aangezet sommige eco-horror en cli-fi ook is, de realiteit begint de laatste tijd griezelig veel op fantastische fictie te lijken. Met een stijgende zeespiegel, eindeloze bosbranden, Aziatische tijgermuggen in de polder en het Coronavirus, lijken de films van vroeger ons te hebben willen waarschuwen voor wat eraan zat te komen. Imagine kijkt tijdens Nature Strikes Back! vanuit de verbeelding naar de maatschappij van nu en de toekomst. Als onderdeel hiervan presenteert Imagine een panel over de talloze manieren waarop sciencefiction en speculatieve fictie de gevolgen van de klimaatcrisis kunnen verbeelden: van de Apocalyps tot een nieuwe wereldorde, en van kleine, filosofische verhalen tot oplossingsgerichte hope punk. Futuristen, filmliefhebbers en sci-fi schrijvers buigen zich niet alleen over hoe de toekomst er volgens de fictie uit zal zien, maar juist ook hoe we zouden willen dat deze eruit gaat zien.

Documentaires

Naast fantastische fictie presenteert Imagine dit jaar tevens een aantal bijzondere documentaires. ‘Wrinkles the Clown’ portretteert een horrorclown die je als ouder kunt inhuren om ongehoorzame kinderen in het gareel te houden, maar die door diezelfde kinderen als held en inspiratiebron wordt omarmd. Tot slot vertonen we een fascinerend en vertederend portret van de legendarische animator en special effects-tovenaar Phil Tippett. Van Jabba the Hutt tot de monsterlijke insecten in Starship Troopers: Tippett creëerde verschillende legendarische filmfiguren. Het volledige programma en de synopsissen van de films zijn te vinden op de website van Imagine Film Festival.

www.imaginefilmfestival.nl