AARON GLASSON

Aaron Glasson MOOIE MUURKUNST ALS MILIEUPROTEST

Kunstenaar Aaron Glasson woont in San Diego, Californië, maar heeft NieuwZeelandse roots. Hij maakt tekeningen en schilderingen vol beelden, waar je niet snel op uitgekeken raakt. Zijn liefde voor de zee en de natuur komt terug in zijn muurkunst met een kritische boodschap en hij is actief voor de milieuorganisatie PangeaSeed.

Door: Peter van Sparrentak

Je doet veel verschillende dingen: posters, illustraties, muurschilderingen, video’s …

Er zijn veel manieren waarop ik mijn creativiteit kan uiten. Sommige van mijn ideeën uit ik met bijvoorbeeld film of het bouwen van objecten. Ik vind het interessant om af te wisselen. De laatste tijd heb ik veel muurschilderingen gedaan. Dat vind ik leuk om te doen omdat het buiten is. Ik hou van het fysieke aspect en van de interactie met voorbijgangers.

Je bent art director voor PangeaSeed, een milieuorganisatie die zich inzet voor de oceanen.

In 2008 was ik actief voor Sea Shepherd bij een campagne om in Antarctica Japanse walvisjagers te verstoren. Na die actie kwam ik in contact met PangeaSeed, dat net was opgericht. Wat me aansprak was het plan om via kunst mensen bewust te maken van het belang van schone oceanen en al het leven in de zee. Met het project Sea Walls: Artists for Oceans vragen we kunstenaars

Colombo, Sri Lanka

een muurschildering te maken over een bepaald thema. Honderden kunstenaars uit de hele wereld deden dit al. En zo zijn op allerlei locaties muurschilderingen gemaakt, die in het teken staan van gezonde oceanen. We zijn nu met een team vrijwilligers uit Amerika, Canada, Australië en Nieuw-Zeeland. Via kunst, media, educatie en wetenschappelijk onderzoek willen we mensen bewust maken. We maken documentaires, geven workshops en houden festivals en exposities in de verschillende werelddelen. In maart/april hadden we een festival in Mexico en verder hebben we dit jaar in elk geval een evenement in Australië.

Typisch dat die Sea Walls-evenementen ook op bekende strandlocaties zijn, zoals Cancun (Mexico) en Honolulu (Hawaii).

Jazeker, maar op bijvoorbeeld Hawaii zijn mensen ook voor hun voedsel afhankelijk van de zee.

Wat motiveert je om je in te zetten voor de oceanen?

Ik surf al van jongs af aan. Ik ben geboren en opgegroeid in Nieuw-Zeeland. De zee vormde een belangrijk onderdeel van mijn jeugd. Daar komt denk ik mijn speciale waardering en bezorgdheid voor de zee vandaan. Verder heb ik veel gereisd en met eigen ogen gezien wat de gevolgen zijn van ons handelen voor het milieu. Ik zie de aarde als één groot ecosysteem. Onze keuzes en gedrag hebben verreikende gevolgen, positief of negatief. Ik word regelmatig ontmoedigd door onwetendheid bij mensen, maar even vaak word ik geïnspireerd door mensen die hard werken om menselijke fouten te herstellen.

Je schildert vaak beelden om een verhaal te vertellen. Zoals de muurschildering op een hostel in Colombo, Sri Lanka met drie vrouwen.

Sri Lanka heeft een gevarieerde, rijke natuur en is nog vrijwel onbedorven. Sinds het einde van de burgeroorlog heeft het land de laatste jaren een snelle ontwikkeling doorgemaakt. De economie groeit en het toerisme ook.

Ik zie de aarde als één groot ecosysteem. Onze keuzes en gedrag hebben verreikende gevolgen, positief of negatief.

Het is daarbij een uitdaging om de mooie en diverse natuur te behouden. Ik heb er twee jaar gewoond en kunst gedoceerd aan de universiteit. Deze schildering maakte ik afgelopen december. De vrouwen representeren elk een etnische of religieuze groep in het land. De vrouw links is Singalees, die in het midden Tamil en de rechter vrouw is moslim. Ik wilde hen schilderen, omdat vrouwen er in de publieke ruimte ondervertegenwoordigd zijn. Het

beeld gaat over de onderlinge verhouding die ze met de zee hebben. Zo stijgt de zeespiegel en zit de aap links op een stuk verbleekt koraal.

Als je er goed naar kijkt, ontdek je steeds meer details.

Ja, ik kan echt werk waarderen, waar je lang naar kunt kijken. Dat je elke keer weer iets nieuws ziet. Dat probeer ik ook te doen met mijn werk.

Vorig jaar maakte je voor Seawalls in Cancun een van de muurschilderingen op een blok woningen.

Samen met mijn vriendin Celeste Byers maakten we een vier etages hoge muurschildering. Deze beeldt een Maya-vrouw uit, gekleed in traditionele Mayaanse kleding, die sinds de jaren zeventig in een van deze oude woningen woont. Ze was de eerste van vier generaties vrouwen uit haar familie, die hier opgroeide. Er zijn beelden te zien uit verschillende tijden. Die tijgers leefden lang geleden in deze omgeving. En meer dan vijftig jaar geleden was het land van Cancun een dichte jungle, die voor duizenden jaren bewoond is geweest door de Maya’s.

Heb je een creatieve opleiding gedaan?

In mijn jeugd heb ik altijd getekend. In Nieuw-Zeeland heb ik de kunstacademie gevolgd en verder heb ik geleerd door zelf te doen en te kijken naar anderen. Ik heb altijd al van kunst en de natuur gehouden en uiteindelijk heb ik beide kunnen combineren.

Heb je ook al in Europa geschilderd?

Afgelopen jaar heb ik een schildering gemaakt voor Sea Walls in Tallinn, Estland. Dat was de eerste keer in Europa. Ik was er uitgenodigd voor Mextonia, een groot muurkunstfestival. Het doel van het festival was om met muurschilderingen de inheemse cultuur van Estonia te vieren. Gedurende de tijd van de Sovjet-Unie werd veel van die cultuur onderdrukt. Mijn schildering gaat over het eiland Kihnu in de Oostzee, dat grotendeels afhankelijk is van de zee. De volkscultuur is er zo uniek, dat het beschermd is als Unesco werelderfgoed. De vrouw in het midden is de 90-jarige volksmuziekzangeres Kihnu Virve. Ik heb haar ontmoet en ze heeft me allerlei verhalen verteld. Op het eiland was visserij altijd een belangrijke inkomstenbron, maar dat is veranderd. Er is weinig vis meer en jongeren trekken weg om werk te vinden. Op de foto die ik van de schildering heb gemaakt, zie je mij in het gras liggen.

Je eigen schilderingen en tekeningen zitten vol details. Opvallend is je protesttekening ‘Protect the Sacred’.

Dat is een poster om het protest te ondersteunen van milieugroepen en indianen tegen de aanleg van de Dakota Access oliepijpleiding. De opbrengst van de verkoop gaat naar de demonstranten.

Hoe is het om te strijden voor het milieu in Trumps Amerika?

Ik merk dat er onder mensen veel meer solidariteit is om echt samen iets positiefs te doen. Zo was er in Los Angeles in januari een groot protestevenement, Into Action, waar kunstenaars, muzikanten en activisten samenkwamen.

www.aaronglasson.com www.pangeaseed.foundation

GOAT GIRL We zijn al stoned van nature

Goat Girl is een van de hippe bands uit Londen van dit moment, met het gelijknamige debuutalbum net uit. Het gaat over Londen, maar ook over een fantasiewereld waar net zulke mooie en vreselijke dingen gebeuren als in het echt.

Door: Arjan van Sorge

Van de vier vrouwen die de band vormen zijn er twee op persreis over het vasteland, namelijk Rosy Bones (drums) en Lottie ‘Clottie Cream’ (zang, gitaar). Echte Londenaren die aan den lijve ondervinden hoe hun stad zich verkoopt aan het grote geld en hoe gewone

mensen daarvoor moeten wijken. Op een ondergrond van zowel lieflijke als schurende popmuziek verhaalt Lottie over fictieve personages die ook iets dergelijks meemaken.

De verhouding met Londen is er een van haat en liefde.

Verandering

De verhouding met Londen is er een van haat en liefde. Rosy woont in een groen en gezellig buitenwijkje, Lottie in ZuidoostLonden, in een van de hotspots van gentrificatie nu. Lotti: “Er zijn hele wijken waar de sociale samenstelling omgegooid is. Het is raar om te zien in hoe weinig tijd er zoveel verandert. Het was altijd heel leuk daar, op een gegeven moment kwamen er veel kunstenaars en studenten omdat die arm waren. Als er nu iets begonnen wordt is het door bedrijven die de oorspronkelijke bewoners wegdrukken, het voelt als een onrechtvaardige stad. Er is zeker gebrek aan controle over wat er aan het gebeuren is.”

Illegale high

Hoe staan de bandleden tegenover wiet en hasj? Rosy: “Mijn zusje is een big stoner, ik neem wel eens wat van haar wiet, en dan ben ik een half jaar later nog high. Het doet iets met m’n hersens, niet leuk. Dus dat is mijn ervaring met wiet.” Lottie: “We zijn er niet tegen, maar het werkt gewoon niet echt. Ik heb meestal niet zo’n zin om het te gebruiken. Maar de cultuur eromheen en het bestaan ervan is echt te gek! Het is nu wel een beetje een maffe illegale high, maar... het zal wel de kant op gaan van andere drugs zoals alcohol en tabak.”

Andere wereld

“Het is het gevoel van een ervaring van een andere wereld, dat je iets ervaart van de karakters die je kan aannemen. Misschien is dat wel vergelijkbaar met wiet roken. Niet zo serieus zijn over jezelf maar relaxen en het leven vanuit ander perspectief bekijken. Een beetje als trippen.” Rosy: “Onze muziek is aardig lui en wat slordig, misschien is het lekker om een joint te nemen en naar het album te luisteren.”

Ruimte maken

Lottie: “Ik heb wel gesmookt, maar het werkt niet. Ik word er wat paranoia van. Maar misschien moet ik er wat meer relaxed over doen... Het was heel belangrijk toen ik wat jonger was, het hoorde erbij, met vrienden en zo. Ik houd er wel van om wat hasj te roken in m’n eentje, vlak voor ik ga slapen, maar dat is toch wat anders. Ik kan me wel voorstellen dat je graag rookt om wat ruimte in je hoofd te maken, niet over al te veel na te denken, of te intens. Dat is misschien een goede manier om liedjes te schrijven.”

Constant stoned

Rosy: “De andere bandleden blowen af en toe. We zijn allemaal een beetje angstig aangelegd, dus het past niet heel erg goed. Maar zo nu en dan...” Lottie: “Moet je blowen om muziek te kunnen maken? Als ik het doe heeft het niets met muziek te maken. We nemen wel andere drugs. We zijn eigenlijk al constant stoned, we zijn relaxed en chilled out, dat kan gewoon niet nog meer. Wij zijn meer van de upper drugs, die ons levendiger en wakkerder maken.”

Leuker

“Dat maakt misschien dat je op een andere manier liedjes schrijft, meer opgewonden voor het nieuwe dat gaat komen. Daar mee optreden maakt het leuker, je zegt dingen over de microfoon die je normaal niet zou zeggen, je denkt op een andere manier. Als ik dan in plaats daarvan zou blowen, zou ik niets meer zeggen... We zijn van nature al stoned, dat hoeft niet nog meer, we hebben het al in ons bloed.”

Links Rosy, rechts Lottie