C-Man

Column

C-man Vrije uitloopren voor de scharrelmens

Ik was nog geen tien minuten op het terrein of ik was mijn portemonnee al kwijt. Noem het maar op: vijftig euro, bankpas, creditcard, identiteitskaart, NS- en sportschoolabonnement. Het complete plastic deel van mijn identiteit in één klap pleite.

Het was 3 augustus, een dag na volle maan, de tweede dag van het jaarlijkse Landjuweel op Ruigoord. Het plensde van de regen, en ik had net het kampement van mijn vrienden gevonden – aan het eind van Main Street

rechtsaf vlak voor de acidbus en dan bij de tweede yurt links het moeras in. Het verlies, dat me onder normale omstandigheden in een acute depressie zou hebben gestort, liet me merkwaardig genoeg volkomen koud. Eigenlijk wel relaxed dat ik nu niet de hele tijd hoefde op te letten of mijn spulletjes nog wel in de juiste zak zaten – essentieel op een festival waar je nooit weet wanneer je welke drugs binnen krijgt. We stonden met een mannetje of dertig als sardientjes opeengepakt onder een piepklein zeiltje te pimpelen toen er – ik zweer het je – een knoepert van een regenboog verscheen. De volmaakte parabool leek exact de noord- en zuidgrens van de culturele vrijhaven te markeren. En ik had nog niet eens geïnhaleerd.

Landjuweel doet denken aan India; één groot circus met freaks, knullige workshops en amateuristisch campingcabaret, waar tussen de modder grote en kleine wonderen flonkeren.

Hoogmis van de verbeelding

Jarenlang was ik vaste bezoeker van deze officieel drie dagen durende hoogmis van de verbeelding, maar de laatste jaren was er een zekere Ruigoordmoeheid opgetreden. Naarmate je ouder wordt en steeds meer aan je gemakje hecht, begin je je te ergeren aan de chaos, de modder, de doorgetripte mafkezen, het gebrek aan hygiëne. Je bauwt gemakzuchtig de clichés van anderen na. Ruigoord? Een vervallen openluchtmuseum voor pathetische ouwe hippies die maar niet doorhebben dat ze allang zijn ingehaald door de tijd. Alsof het alternatief zo aantrekkelijk is: de hopeloos verdeelde en eeuwig veron-

gelijkte burgerij in hun wereld van massahysterie en megamarkten, achterdocht en veiligheidsobsessie, waar iedereen een ster wil zijn maar niemand een ander durft aan te kijken uit angst in elkaar te worden geslagen. Respect, weet je wel?

Tribal gathering

Landjuweel is een vrije uitloopren voor de scharrelmens, de jaarlijkse tribal gathering van de good guys. Het begint al wanneer je bepakt en bezakt het terrein oploopt. Wildvreemden – mannen, vrouwen, kinderen – kijken je aan, lachen je toe. Je raakt verward, want je hebt geen idee wie het zijn, terwijl ze jou wel lijken te herkennen. Zo kan je ook met elkaar omgaan, ik was het al bijna vergeten. Zoals elk goed festival moet je ook Landjuweel eigenlijk van begin tot eind meemaken. Een avondje festival meepikken kan leuk zijn, maar is net zoiets als na tien minuten een optreden verlaten, middenin een verzengende gitaarsolo. De Landjuweelbeker moet helemaal leeg worden gedronken als je echt verzadigd wilt raken – en drie dagen van de week erna de tijd hebt om te recupereren. Landjuweel doet denken aan India; één groot circus vol met freaks, knullige workshops en heerlijk amateuristisch campingcabaret, waar tussen de modder grote en kleine wonderen flonkeren. Maar Landjuweel is – net als ieder ander festival trouwens – ook afzien, waardeloze dj's met dikke ego's, totale uitputting, krampachtig je drol binnenhouden als je zweterig en bevuild in

een smoorhete tent probeert te slapen, terwijl het doffe gedreun van de dieselgenerator van het twintig meter verderop aangemeerde zeeschip in alle cellen van je lichaam resoneert.

Het duurde tot de vierde dag na het festival tot ik eindelijk iemand van Ruigoord aan de telefoon kreeg. Ja hoor, mijn portemonnee was ingeleverd bij het kantoortje. Er ontbrak nog geen dubbeltje. En weet je, ik had mijn passen nog niet eens laten blokkeren. Soms is het gewoon moeilijk weer cynisch te worden.