3 minute read
“Een zekere mate van dwang is nodig”
from Iets rechtzetten
by René Paas
Advertisement
De brief laat aan duidelijkheid niets te wensen over. De burgemeesters die voorzitter zijn van een veiligheidsregio en de commissarissen van de Koning, die ‘als rijksheer’ gevraagd zijn om te helpen voorzien in voldoende capaciteit voor de opvang van vluchtelingen, vinden dat de tijd voor vrijblijvend en vrijwillig gepraat voorbij is.
Wij vragen vandaag “het kabinet met klem om het instellen van juridisch instrumentarium in de vorm van aanwijzingsbevoegdheid en een mogelijkheid tot vorderen van opvangmogelijkheden. Dit is nodig om de druk van de vluchtelingenstroom op de samenleving gelijkmatig over het land te verspreiden en om met spoed opvanglocaties beschikbaar te krijgen. Op dit moment vindt medewerking voor het oplossen van het opvangvraagstuk plaats op vrijwillige basis. De grenzen van wat mogelijk is op basis van vrijwilligheid, zijn nu bereikt. Een zekere mate van dwang is nodig om ook de toekomstige vluchtelingenstroom op te kunnen vangen.”
Daadkracht essentieel
Ik ben blij met deze brief, niet alleen vanuit Groningen, maar vanuit alle burgemeesters en commissarissen van de Koning die hierin een rol hebben. Ook de helderheid ervan ervaar ik als steun, want de toestand in TerApel wordt opnieuw onhoudbaar, door gebrek aan opvangcapaciteit in de rest van het land. Dat er problemen zouden ontstaan, ook als Poetin niet zijn buurland was binnengevallen, was te voorzien. Ik heb er indringend voor gewaarschuwd. Maar ik was niet de enige.
Maar nu Europa ineens veel Oekraïense vluchtelingen moet opvangen, wordt de situatie werkelijk rampzalig. Koffi e drinken is niet verboden, maar daadkracht is essentieel. Burgemeester Koen Schuiling hee namens de Veiligheidsregio Groningen opnieuw een ‘bijstandsverzoek’ moeten indienen bij het rijk.
De opvang van vluchtelingen, alle vluchtelingen, is door haar omvang een nationale kwestie geworden. Die kun je niet alleen in Ter Apel oplossen. Als iedereen meewerkt, is het goed te doen. Maar het wordt hoog tijd dat het kabinet zich van de medewerking van alle Nederlandse gemeenten verzekert.
© neirfy
April
April
Handen schudden of niet?
April was een maand met veel gezichten. Allereerst was het de maand waarin de Russische inval in Oekraïne dagelijks zijn schaduw over onze samenleving werpt. En waar ik inval schrijf, is oorlog natuurlijk beter op zijn plaats.
Commissaris van de Koning in Groningen
April
April was ook de maand waarin je aan de hoeveelheid bijeenkomst en afspraken buiten de deur duidelijk kunt zien dat de Corona-maatregelen niet meer gelden. Het wemelt werkelijk van de uitnodigingen. Er zijn veel inhaaleff ecten. Maar de grote hoeveelheid ontmoetingen is er zeker een. Het zijn er zoveel, dat je soms buiten adem raakt.
We hebben echt iets in te halen en willen elkaar nu ook echt in de ogen kunnen kijken, lijkt het. En dat levert soms ongemakkelijk momenten op. Hoe doe je dat ook al weer, handen schudden? Of blijven we dat in de toekomst overslaan en geven we een boks of een elleboog? Veel ontmoetingen beginnen met een lichte verwarring. Alleen zoenen blij voorlopig nog uit den boze, geloof ik.
