Samen houden we het vuurtje brandend

Bart kwam op de Hankstraat wonen tijdens de coronacrisis. Niet zo makkelijk voor hem, maar samen met zijn begeleider Kim heeft hij er toch wat van kunnen maken. Bijvoorbeeld met de Compaan. Een tablet waarmee hij zijn ouders kon bereiken.

Kim: “Bart’s wereld is niet zo groot. De groep, het dagcentrum, de vrijetijdsbesteding en zijn ouders. Die wereld is wel vol activiteit en gezelligheid en dat viel dus grotendeels weg.”

Bart: “niet meer naar een concert van Jan Smit, en dat is toch echt de beste. Ook niet naar papa en mama, pech! Maar met de Compaan. Dan kon ik ze zien en en horen.”

Kim: “we hebben in die tijd samen wel een goede band gekregen. Toen we weer wat meer mochten, gingen we dan ook direct op pad. Een rondvaart door de grachten, naar

Artis, bowlen, naar het strand. Het was een soort van zomervakantie met elke dag een uitje. De wereld werd weer wat groter. Nu moeten we dus weer gas terugnemen. Maar Bart en ik kunnen het denk ik wel aan, toch Bart?”

Bart: ja... en mijn verjaardag vieren.

Met de groep gaan we naar een pannenkoekenrestaurant. Die van mij met ham en kaas!”

Ze waren bij de opening van de Hankstraat en ze zijn er nu nog steeds. Joke en Nettie, zij aan zij. Ze ondersteunen de bewoners van de Hankstraat als gastvrouw en assistent-begeleider.

Joke: “ik werk op groepswonen en Nettie bij de appartementen, maar we hebben altijd veel overleg. Even een bakkie doen en horen wat er speelt op de andere groep en natuurlijk ‘hoe gaat het met je’. Na al die jaren ken je elkaar goed en weet je wat je aan elkaar hebt. Nettie is bijvoorbeeld rustig als het even spannend wordt en ik kan me best over dingen opwinden.”

Nettie: “dat is ook wel weer mooi want zo komt alles aan de orde. We vormen een soort van evenwicht.”

Joke: “corona hakte er stevig in. We werkten in gesloten bubbels om de cliënten te beschermen.”

Nettie:”je kwam elkaar wel even tegen op de gang, maar het was echt anders”.

Joke: “onze bewoners hadden het in die tijd niet makkelijk en tegelijkertijd, wat zijn we trots op ze. Ook nu met de nieuwe ‘golf’ houden ze zich weer goed aan de regels.”

Nettie: “ik ben wel blij dat we relatief snel konden vaccineren. Ik voel die opluchting na alle onzekerheid nog steeds. Dat houd ik vast. Weten dat het weer goed komt en elkaar boven water houden. Daar gaat het volgens mij om”.

Asseliena woont op de Fanny Blankers Koenlaan. De voorziening werd stevig geraakt in het begin van de corona-crisis en de bewoners moesten worden opgenomen in het ‘corona-hotel’ van Ons Tweede Thuis. Sanne is begeleider.

Asseliena: “het was zo raar. De begeleiders waren bijna onherkenbaar door veiligheidspakken en maskers. Ik was toen erg bang. En nu begint het misschien weer...”

Sanne: “jullie zijn nu wel allemaal gevaccineerd, maar helemaal zonder risico is het natuurlijk niet.”

Asseliena: “het is fijn om minder bang te zijn en ik geloof ook heus wel dat het goed gaat aflopen. Ik moet er gewoon niet teveel aan denken.”

Sanne: “wat ik in die tijd miste was de fysieke nabijheid. Dat ik even een arm om je kon leggen om je te troosten. Toen de ‘deuren’ weer open gingen kon dat wel en gebeurde er iets verrassends.”

Asseliena: “ja, voordat corona begon was ik niet zo knuffelig. Ik hield altijd een beetje afstand. Maar dat is nu anders, haha. Een fijne knuffel, daar kan ik nu van genieten!”

Sanne: “dat de regels weer worden aangescherpt is natuurlijk een tegenvaller, maar de verbinding die we hebben gekregen door dit samen mee te maken, die blijft.”