Kwets 94 september 2015

Onafhankelijk Maandblad voor de vrije Wetteraar Jaargang 8 • nr 10 • september 2015 • € 2,5

Protest Kortenbos tegen hoge factuur rioolaansluiting

Staf Pijpe over de Wetterse kermis van weleer

Wim De Craene

SPECIAL 25 jaar / Levenslang MET POSTER

¿Kwets • september 2015 • 2

Inhoud - September 2015

Vlaamse Filmkens Gemeentelijke erfgoedtentoonstelling

8

Philippe Poissonnier Franse ex-profwielrenner uit Massemen

36

48

Achter de schermen van de Wetterse donderdagmarkt

West Rim Wetterse band zingt voor de paus

40

Abonneer via kwets.be HoofdREDACTIE FRANK POOSEN EINDREDACTIE HUGO VAn HEDDEGHEM, JORIS VAN HEDDEGHEM, GUY JOORIS, RAF DE GRAEVE vormgeving RAF DE GRAEVE, TOM de roOSE druk de canck advertenties Raf de graeve 0495/214664 verantwoordelijkE uitgever Piet de Keulenaer info info@kwets.be FOTOREDACTIE DIDIER VERBAERE WEDSTRIJD raf DE GRAEVE COVERFOTO katty bogaert REDACTIEADRES VICTOR VAN SANDELAAN 134, 9230 WETTEREN e-mail REDACTIE@KWETS.BE ABONNEREN piet de keulenaer 0496 572 609 of VIA WWW.KWETS.BE OF STORT €25 voor 12 nrs. OP REKENING BE64 8916 3403 5052 MET MEDEDELING NAAM EN ADRES

¿Kwets • september 2015 • 3

¿Kwets • september 2015 • 4

beeld

spraak

Oogststoet neemt een rare wending Nu de mensen niet meer ter kerke gaan, komt de kerk tot bij de mensen. Een beetje zwalpend weliswaar.

Foto Bert Ydiers

¿Kwets • september 2015 • 5

Edito Komen stemmen door Piet De Keulenaer, Savas Moschidis stapt uit de gemeenteraad. Hij zetelde als onafhankelijk raadslid nadat hij vlak na de verkiezingen in 2012 Respect had verlaten, die andere liberale partij die net een dreun van jewelste had gekregen. De partij nochtans waarvoor hij in 2006 Open VLD had ingeruild, schatplichtig als hij was aan kopman Govaert, splijtzwam bij de liberalen. Dezelfde partij die voor de moeder aller verkiezingen in 2014 opnieuw moest en zou opgaan in Open VLD, op last van Herman De Croo, beducht als die was voor het gele gevaar.

De potjes die in het verleden overkookten, waren van geen tel, stemmenbehoud wel. Savas bleef alleen achter. Stiekem was hij misschien graag aangeschoven aan de dis bij Open VLD. Aangezien zijn vrijgekomen zitje nu terug gaat naar Respect, kan Govaert een extra slippendrager in stelling brengen. Zo wordt de liberale fractie met Respect en Open VLD samen meteen de tweede grootste in de gemeenteraad, na CD&V, en wordt de oppositie verder gedecimeerd. Die telt door al deze fratsen samen 5 zetels, de meerderheid heeft er 22. Een toonbeeld van democratie, zoveel burgerstemmen samen vertegenwoordigd in de coalitie.

Maar een bestuur is meestal maar zo goed als zijn oppositie. Als het alert moet blijven omdat er over de rug wordt meegekeken. Als het zich moet wapenen tegen andere opinies. Raadsleden uit de meerderheid moeten zich eerder gedeisd houden. Stemvee omwille van partijtucht. De menukaart ligt vast. De discussie wordt intern gevoerd, heet dat dan. Ik zou ze nochtans graag weer eens op de gemeenteraad zien. Wat geeft het? Er komt toch geen mens meer naar kijken.

Savas grapt dat hij in 2018 misschien terug kandidaat zal zijn. Mogen we hem verzoeken dat niet te doen? Een goed restaurant is in Wetteren vandaag belangrijker dan een zetel in de gemeenteraad. ¿Kwets • september 2015 • 6

Winnaar

& Verliezer

van de maand

Massemenaar Fred François

Field Liberation Movement

Voor de 44ste keer bereikte Alfred François (65) de eindmeet van de dodentocht in Bornem. De Massemenaar is daarmee recordhouder, samen met Hugo Bonnyns uit Aarschot. Hij miste twee edities, de eerste omdat hij het toen nog bescheiden evenement in Bornem niet kende en de tweede keer omdat hij moest tappen op een trouwfeest van een vriend.

Hoewel Fred daar zelf weinig belang aan hecht, deed hij de 100 km op 16 augustus in een mooie tijd van 16 uur en 17 minuten. In Het Nieuwsblad zei hij: ‘Het regende niet echt heel hard. Verder was het de hele nacht zalig wandelweer, er was heel veel zuurstof en dat is altijd een goede zaak als je aan het wandelen bent.’

Fred beschouwt de Dodentocht als de hoogmis van de wandelaars. Maar volgens hem zijn er mooiere tochten dan het uit zijn voegen gebarsten initiatief in Bornem.

Het lijkt van gisteren geleden, maar het was in mei 2011 dat actievoerders van de Field Liberation Movement een proefveld met genetische gewijzigde (ggo) aardappelen in Vantegem probeerden te vernietigen. Ondanks de weerklank in de pers haalden de tegenstanders van ggo’s hun slag niet thuis.

Want de wetenschappers achter de veldproef willen nu een nieuw experiment beginnen met bintje, een aardappel die commercieel gezien heel belangrijk is. Ze willen meerdere genen voor resistentie tegen de aardappelziekte inbouwen. De ingebrachte genen tegen de schimmel komen zelf ook uit (wilde) aardappelen. De aardappelziekte zou in ons land jaarlijks voor 55 miljoen euro economische schade aanrichten. De eerste planten moeten normaal binnen twee jaar op het veld staan. Pas daarna kan worden gedacht aan eventuele commercialisering van het ‘Wetterse’ ggo-bintje. Maar een belangrijke factor daarbij is natuurlijk ook de publieke opinie.

Eric Bracke / foto’s archief

Waarom vinden gehandicapte

jongeren de weg naar scouts Sint-Jan niet?

Tot nu toe zal de gehandicaptenwerking van scouts Sint-Jan, de zogenaamde AKABE (Anders KAn BEst), dit werkjaar met amper vier leden starten.

Het ledental taant al enkele jaren en daarom nam scouts Sint-Jan een drastische beslissing. Als het tij dit jaar niet keert, houdt AKABE Wetteren op te bestaan.

‘We hopen van ganser harte dat het niet zover moet komen’, zegt groepsleider Nicolaï Braeckman. ‘Dit jaar beginnen we aan ons tiende jaar AKABE en we zijn nog steeds enorm gemotiveerd. We vinden dat ook kinderen met een beperking bij ons een plaats moeten krijgen. Al draag ik uiteraard geen oogkleppen. Een groep met slechts vier leden is te klein. Afgelopen jaar gebeurde het dat de leiding een tof spel had voorbereid, maar er door omstandigheden slechts één lid of zelfs niemand kwam opdagen.’

Om het tegenvallende ledenaantal te verklaren, moeten we volgens Nicolaï Braeckman vooral kijken naar andere jeugdbewegingen voor gehandicapten in de buurt.

‘Zo is er bijvoorbeeld AKABE Aalst’, zegt hij.

‘Die scoutsgroep richt zich enkel op gehandicapten. Bij ons is AKABE een extra. De kers op de taart, zeg maar. Hierdoor kunnen we slechts een beperkt deel van onze leidingsploeg gebruiken voor de AKABE en moeten we alle leden met een beperking samenvoegen in één groep. Aalst kan, in tegenstelling tot Sint-Jan, de AKABE wel onderverdelen in verschillende leeftijdscategorieën. Ook heeft AKABE Aalst geen leeftijdsgrens. Bij ons mogen AKABE-leden niet ouder zijn dan 21 jaar. Dit is een bewuste keuze. We blijven immers een jeugdbeweging.’

‘Deze visie heeft uiteraard tot gevolg dat als leden te oud worden voor onze scouts, ze naar andere jeugdverenigingen trekken.

We hebben onlangs onze grens verhoogd van 18 naar 21 jaar, maar veel verder willen we niet gaan. Bij AKABE Zele hadden ze lange tijd geen grens en kwamen er na een tijdje ook bejaarde gehandicapten naar de scoutsactiviteiten. Deze mensen hebben vaak meer medische begeleiding nodig, wat extra druk legt op de leidingsploeg.

Zij hebben uiteindelijk 25 jaar gekozen als maximale leeftijd. Ons idee om AKABE enkel voor jongeren aan te bieden, zal misschien onze kop kosten, maar een jongere van 8 jaar met een beperking samen laten spelen met iemand van 50 lijkt ons niet werkbaar.’

Concreet zal scouts Sint-Jan begin 2016 evalueren of ze al dan niet doorgaan met AKABE, al zal het ledental hiervoor sterk moeten toenemen. Tot dan zal de leidingsploeg nog eens alles uit de kast halen. ‘Te weinig Wetteraars weten dat in hun gemeente een jeugdvereniging voor gehandicapten bestaat’, zegt Nicolaï Braekman.

‘We moeten nog harder proberen AKABE Wetteren in de kijker te plaatsen. Tot nu toe richtten we onze promo vooral op het MPI Sint-Lodewijk in Kwatrecht. Maar veel leerlingen daar komen van heinde en verre, waardoor ze niet echt ons doelpubliek vormen. Daarnaast zijn het vooral de ouders die we moeten overtuigen om hun kind naar de scouts te sturen. Mocht iemand weet hebben van bepaalde verenigingen waar we ons eens kunnen voorstellen, stuur gerust een mailtje naar groepsleiding@scoutssintjan.be. Ook ouders met vragen kunnen op dat adres terecht.’

Cedric Matthys / foto’s Esther Monteyne ¿Kwets • september 2015 • 7

Gemeentelijke Erfgoedtentoonstelling

Drie om nooit te vergeten

Onder supervisie van archivaris Jeroen Trio hebben Daniël De Mol en Dirk De Backer een unieke overzichtstentoonstelling georganiseerd en een publicatie voorbereid van al de Vlaamse Filmkens die drie Wetterse auteurs Felix De Moor, Karel Uyttendaele en Gaston M. Van der Gucht geschreven hebben.

Bijna iedereen, zeker zij die het vrije onderwijs doorliepen, is vertrouwd met de Vlaamse Filmpjes. De reeks wordt al sinds 1930 uitgegeven door de Goede Pers in Averbode. De katholieke Vlaamsche Filmkens waren de tegenhanger van Abraham Hans Kinderbibliotheek, de Hansjes, die toen ook populair was. De teneur was katholiek en Vlaams, wat niet belette dat er een periode was waarin er een Franstalige versie onder de naam Presto Films op de markt kwam. Die korte verhalen, verpakt in een klein formaat, telden steevast 32 pagina’s.

Soms vond je er illustraties in. Ze verschenen aanvankelijk om de veertien dagen en vanaf 1960 wekelijks. In 1946 werd de spelling aangepast, zo veranderde Vlaamsche in Vlaamse. Vanaf 1970 prijkte Vlaamse Filmpjes op de cover. Deze reeks had een tweevoudig doel: jonge auteurs laten ontluiken en ze een kans bieden om schrijver te worden en vooral de jeugd – tien- tot dertienjarigen als doelgroep – spannend leesvoer bezorgen, lokaas voor het lezen van romans op latere leeftijd

Generatiegenoten Felix De Moor, Karel Uyttendaele, met als pseudoniem Lode De Visscher, en Gaston M. Van der Gucht voelden zich aangetrokken tot het schrijven van Vlaamse Filmkens. Toeval of niet, ze waren generatiegenoten en ze hadden alle drie een job in het onderwijs.

De Moor en Van der Gucht waren onderwijzers in het Sint-Franciscus Salesiuscollege in Wetteren en Karel Uyttendaele werd econoom in de Rijksmiddelbareschool van Oostakker. En schrijven was voor alle drie meer dan een hobby, zeg maar een metier, een passie. ¿Kwets • september 2015 • 8

Gaston Van der Gucht

Felix De Moor

“ Vlaamse Filmkens als spannend leesvoer voor jongeren en lokaas voor het lezen van romans op latere leeftijd Het oeuvre van Gaston M. Van der Gucht (1922-2009) werd meermaals bekroond.

Hernomen Dialoog kreeg de prijs van de eerste creatie van Vlaams toneelwerk door het Nationaal Toneelverbond van België, Mariaspel van Lebbeke (1960) werd door het Davidsfonds gelauwerd. Ook zijn jeugden kinderboeken vielen binnen de prijzen: Doorbijten Maaiken (1951), prijs voor het beste meisjesboek, Bunkerratten (1952) en Olifantenwraak (1963), de A.Joosprijs van het Davidsfonds, Boefjes uit mijn straat (1957), de Reinaertprijs. Daarenboven werd hij tweemaal begiftigd met de Provinciale Prijs voor Letterkunde van de Provincie Oost-Vlaanderen: in 1958 met zijn jeugdboek De Madonna van de Knechtjes en in 1960 met zijn roman De Moordenaar leeft gelukkig.

Hij schreef tussen 1947 en 1958 zeven Vlaamse Filmkens. Avontuur en spanning gewaarborgd in onder meer Wing Wong en de Rovers, Het rechte spoor,De geheimzinnige straal.

Lode De Visscher (1925-2007) schreef zes Vlaamse Filmkens in de periode 1949-1951.

Het Spookkasteel, cowboys en indianenverhalen als Arendsklauw, De Roodhuid en historische verhalen als Gekruiste Zwaarden spraken tot de verbeelding.

Hij schreef verschillende romans, zoals Pel-

grims der verzoening (1953), Van Olav en Oliva (1954), Die cleyne chronycke (1956), Zelfkant (1958), Kruispunten (1961) en gedichten, haiku’s en kwatrijnen. Hij verleende ook zijn medewerking aan de Wetterse Poëziemarkten van 1968 en 1971.

Felix De Moor (1922-1987) bijt de spits af met maar liefst 54 Vlaamse Filmkens op zijn actief. Ze verschenen tussen 1947 en 1976. Hij behandelde diverse thema’s, onder meer: Een bewogen vakantietocht (jongensavonturen), Om de geheimzinnige ruimtestralen (een snuifje sciencefiction), De inspecteur had wroeging (detectiveverhaal), Opdracht:rood gevaar (hedendaagse geschiedenis, de Koude Oorlogperiode), Karel en de Elegast, De Slag bij Kassel (historische verhalen, gebeurtenissen).

In zijn omvangrijke oeuvre vallen vooral Atsjoem het knechtje van de Sultan (1957), Joessoef en de Sprekende Kruik en De Wraak van de Watergeest (1958) op.

Met ‘Drie om nooit te vergeten’ krijgt u de gelegenheid om drie geboren vertellers te ontdekken of te herontdekken.

Guy Jooris / foto’s archief

Karel Uyttendaele

Openingsuren Bib tijdens de kermis zaterdag 5 september van 10 tot 16 uur, zondag 6 september van 10 tot 17 uur maandag 7 september en dinsdag 8 september van 15 tot 20 uur vanaf woensdag 9 september tot en met zaterdag 26 september tijdens de openingsuren van de bibliotheek. ¿Kwets • september 2015 • 9

Kortenbos protesteert tegen factuur rioolaansluiting In juni 2013 startte fase 2 van de rioleringswerken in de wijk Kortenbos in Massemen. Bij die werken werd niet alleen het wegdek vernieuwd en een fietspad aangelegd, maar ook een gescheiden rioleringsstelsel, noodzakelijk om de Europese waterzuiveringsnorm te halen.

Tijdens de werken werden alle woningen aangesloten op dat gescheiden rioleringsnetwerk. Normaal gezien moet de aanvrager van een nieuwe aansluiting op een riolering een belasting betalen aan de gemeente om de kosten te dekken. In dit geval was er echter geen aanvraag vanuit de bewoners, zij geloofden namelijk dat hun huis al vroeger aangesloten was op het netwerk, terwijl ze volgens de gemeente loosden in ‘een (al dan niet) ingebuisde gracht’.

De inwoners waren zich dus van geen ¿Kwets • september 2015 • 10

“ Een overheid die zich niet houdt aan de voorwaarden die zij zelf heeft vastgelegd, creëert wantrouwen en rechtsonzekerheid Jef Bracke

kwaad bewust, tot ze eind juni 2015 een factuur in de bus kregen voor 530 euro, te betalen binnen de twee weken na ontvangst.

Voor veel buurtbewoners was het niet vanzelfsprekend om dat bedrag op zo’n korte termijn op te hoesten. Benny De Mey en Antoine Berckmoes zijn daarop een petitie gestart. Jef Bracke, een inwoner van de Oordegemsesteenweg en voormalig gemeentesecretaris is hen achteraf bijgesprongen.

Kosteloos Volgens hen deelde de gemeente op de infovergadering over de werken mee dat de werken kosteloos zouden zijn voor de buurtbewoners. Bracke benadrukt dat een deel van de werken dat ook was, maar betreurt de onduidelijke communicatie. ‘Niet alleen de riolering is vervangen, maar onder meer ook het elektriciteitsnet Die vervanging was wel kosteloos. Iedereen heeft zelfs

een volledig nieuwe elektriciteitskast gekregen. De verwachting was dat ook de heraanleg van de riolering kosteloos zou zijn.’

De huizen zouden ook al aangesloten geweest zijn op een openbaar afvoerkanaal.

Verder hebben de buurtbewoners zelf nooit gevraagd om de werken te laten uitvoeren.

Volgens de buurtbewoners is dat cruciaal aangezien in een reglement duidelijk staat dat de aanvrager de belasting betaalt.

Het antwoord van de gemeente op de petitie volgde ongeveer een maand later. Volgens de gemeente waren de huizen helemaal niet aangesloten op het rioleringsnetwerk, maar werd het afvalwater geloosd in een overdekte gracht. Wanneer riolering wordt aangelegd in een straat, is het volgens Vlarem (Vlaams reglement betreffende de milieuvergunning, rdg) verplicht dat alle huizen erop aangesloten worden. De inwoners van de wijk Kortenbos hadden dus eigenlijk geen andere keuze. Zij kregen de boodschap dat er sowieso betaald moest worden, maar kregen wel uitstel tot eind augustus om de betaling te regelen.

Riool of gracht Maar de inwoners van de Kortenbos zijn het niet eens met de gemeente over de definitie van een riool. Volgens De Mey en Berckmoes waren vele inwoners van de Oordegemsesteenweg aangesloten op een rioleringsstelsel met kolken en rioolmonden, toch moesten zij betalen.

Inwoners van de Maelbroekstraat en het deel van de Oordegemsesteenweg dat in de eerste fase van de werken werd heraangelegd, verkeerden in dezelfde situatie. Zij moesten echter geen belasting betalen, waardoor volgens de bezielers van de petitie het gelijkheidsbeginsel met de voeten getreden werd.

Gilbert De Keulenaere, ploegbaas bij De Moor, het bedrijf dat de werken uitvoerde, betwist echter het verhaal van de buurtbewoners. ‘In de wijk Kortenbos was er in sommige straten een gracht en in andere een ingebuisde gracht. Dat wil zeggen

Volgens de gemeente waren de huizen helemaal niet aangesloten op het rioleringsnetwerk, maar werd het afvalwater geloosd in een overdekte gracht

dat het vuile water gemengd wegloopt. Bij een riolering is er een aparte buis voor regenwater, dat naar de beek gaat en een buis voor afvalwater, dat verwerkt wordt in het waterzuiveringsstation. In het bewuste geval was er dus geen riolering aanwezig.’

Belastingsreglement Verder staat er in de gemeenteraadsbeslissing duidelijk dat de belasting eisbaar is op het moment van de aanvraag. Als er geen aanvraag gebeurd is, zou de belasting in principe niet geïnd kunnen worden. De reactie van De Mey, Berckelmoes en Bracke was kort maar krachtig.

‘Een belastingreglement geeft rechten aan de overheid om een belasting te heffen binnen de voorwaarden die in het reglement worden vermeld. Een reglement geeft ook rechten aan de burger omdat het reglement de rechten van de overheid omlijnt en dus beperkt. Een overheid die zich niet houdt aan de voorwaarden die zij zelf heeft vastgelegd creëert wantrouwen en rechtsonzekerheid.’

Ook de redenering dat aansluiting op het rioleringsstelsel verplicht is en de belasting voor de inwoners onvermijdbaar was, zou incorrect zijn.

‘Wat er in het Vlarem is opgenomen heeft op zich niets te maken met gemeentelijke belastingen. In het Vlarem kunnen wel verplichtingen worden opgenomen voor de burgers. Door de gemeente kunnen daar belastingen aan gekoppeld worden, maar enkel wanneer de gemeenteraad dit beslist. In het gemeenteraadsbesluit van 29 december 2013 is daar geen sprake van.

Vlarem wordt zelfs niet vermeld. De verwijzing naar het Vlarem is dan ook niet terzake. Door de reglementering hieromtrent ruimer te maken dan waarop ze eigenlijk van toepassing is, maakt het schepencollege zich schuldig aan machtsoverschrijding, het eigent zich bevoegdheden toe van de gemeenteraad.’

Ook op dit laatste bezwaar heeft de gemeente gereageerd. Haar standpunt blijft dat er geen riolering lag. ¿Kwets • september 2015 • 11

Toch hadden er in het verleden al mensen een rioolaansluiting aangevraagd, gekregen en de toenmalige rioolbelasting betaald. Het schepencollege verduidelijkte dat wie al betaalde voor een aansluiting, geen nieuwe factuur ontvangen had. Het college verduidelijkt echter niet waarom het nu plots van mening is dat er geen riolering lag. Nochtans voldoet volgens Vlario (overlegplatform en kenniscentrum voor rioleringen- en afvalwaterzuivering in Vlaanderen) een buis onder de grond waarin afval- of regenwater wordt getransporteerd aan de definitie van een riool.

Jef Bracke betwist de gegevens van de gemeente. ‘Vroeger werden aansluitingen door particulieren gerealiseerd, meestal na een mondeling akkoord van de Massemse gemeentesecretaris. De betrokkenen betaalden niet aan de gemeente voor een aansluiting maar de gemeente had er ook geen kosten aan.’

¿Kwets • september 2015 • 12

Het college stelt in haar reactie dat er in de wijk enkel in de Loweestraat riolering aanwezig was. ‘Na de fusie van Massemen en Wetteren is de Loweestraat volledig heraangelegd, dus daardoor zijn er wel gegevens van aansluitingen. Het valt trouwens ook op dat er zelfs in de eerste fase van de werken aan de Maelbroekstraat en het eerste deel van de Oordegemsesteenweg gesproken wordt over woningen die vermoedelijk niet aangesloten zijn. Het is toch niet geloofwaardig dat het gemeentebestuur niet zou weten wie wel en niet aangesloten is op het rioleringsnetwerk?’

Hoe de buurtbewoners zullen reageren op het laatste besluit van het schepencollege, weten ze zelf nog niet. ‘We gaan het antwoord samen bekijken en bespreken welke stappen we nog kunnen ondernemen.’

Rein De Grieve/ foto’s Pol De Wilde

¿Kwets • september 2015 • 13

Kermis-datjes uit lang vervlogen tijden Wist je?

Dat in de 19de eeuw de feestelijkheden op de vooravond van kermis met grof geschut ingezet werden Dat tijdens de kermis de politieklok niet werd geluid en dansfeesten toegelaten waren ‘in daartoe beschikbare plaatsen’ Dat jong en oud wilde dansen, zeker op de kermis, wat de hoge burgerij niet altijd zinde. Het gemeentebestuur zocht de gulden middenweg en gelastte de politie alleen een wakend oog ‘op deze huysen’ te houden Dat het er soms zeer luidruchtig en heftig toeging met het gooien van voetzoekers en vuurkeien. Sinds 1868 verbood de gemeenteraad bij politiereglement ‘in straten of openbare plaatsen het schieten met vuurroeren, oplaten van vuurpijlen en het doen springen van klakkebussen’ Dat er al eens iets sensationeels werd georganiseerd. In 1848 ging ‘eenen lochtbal’ op. De luchtballon landde in Schellebelle en veroorzaakte brand in een hooiopper.

Dat 1866 het enige jaar zonder kermis was wegens de cholera-epidemie. De jaarmarkt ging wel door.

Dat de jaarmarkt op de Vennemansdries (het Felix Beernaertsplein) ook door vreemde kooplieden, vooral Duitsers, werd bezocht Dat de traditionele ommegang van de Reuzen een prioriteit was Dat het Kloefkensbal op de Markt de tweede dinsdag van de kermis na 1900 voor het eerst werd georganiseerd en als afsluiter van de kermis gold met een grote tombola om middernacht.

Dat in de kermisprogrammatie vooral uitvoeringen van muziekstukken, concerten en festivals voor harmonieën, fanfaren en koormaatschappijen op de kiosk ‘ter groote markt’ en op ‘den Aard’ veel bijval kenden. En verschillende bals lokten de verstokte dansers ¿Kwets • september 2015 • 14

Dansen springhen is het leven, wat kan een kermis beter geven Wist je?

Dat op het einde van de 19de eeuw kermistoneel door verschillende toneelkringen als Voor Taal en Vaderland, Zucht naar Kunst en Met Tijd en Vlijt opgang maakte Dat er voor elk wat wils was: feestavonden, allerlei tentoonstellingen, kaartspellen, duivenwedstrijden.

Dat handboog-, gaai- en balpijpschietingen en volksspelen zeer in trek waren.

Dat in de eerste helft van de 20ste eeuw hondenkoersen, ringsteking met rijwielen en ‘velokoersen voor juniors’ werden ingericht Dat competitievoetbal met kermis in de verf werd gezet: Buitengewone match Racing Wetteren I tegen Cercle Sportif Forestois I Dat het vuurwerk voor feeëriek lichtspektakel zorgde, zoals in 1935 het ‘Japaneesch vuurwerk’ Guy Jooris / repro Wesley Poelman Bron: René Uyttendaele, Wetteren 1780-1900 en 1900-1952, Kroniek van een gemeente

¿Kwets • september 2015 • 15

Staf Pijpe en de kermis van vroeger

Gustaaf Van Den Berge, alias Staf Pijpe, was naast brandweercommandant ook jarenlang waard in café Florent (nu de Gouden Kraan) op de Markt. Van achter zijn toog maakte hij de kermis vanop de eerste rij mee.

Gustaaf Van Den Berge (84) was amper één jaar oud toen zijn ouders begonnen met café Florent. Samen met zijn vrouw nam hij in 1962 de zaak over en bleef er tot 1979 pinten tappen. Staf herinnert zich de kermis vooral als een drukke, maar erg winstgevende periode. ‘Met de opbrengst kon ik mijn belastingen voor een heel jaar betalen’, zegt hij. ‘Je kon destijds ook iets meer in den duik doen, hé. Dat mag ik nu zeggen, want de feiten zijn toch verjaard.’ (lacht) ‘Ook herinner ik me dat we erg goede banden handen met de foorkramers. Er wa¿Kwets • september 2015 • 16

“ De kinderen van het MPI mogen de maandagnamiddag gratis op de kermismolentjes

ren maar twee cafés op de Markt waar zij om water mochten komen en café Florent was er één van. Die mensen waren doodgelukkig met een emmer fris water, zodat ze zich wat konden opfrissen. Daarnaast mochten de foorkamers mensen laten bellen naar de vaste lijn in ons café. Het is trouwens net door die goede band dat ik hen in 1979 om een gunst kon vragen. Samen met Carlos Van Hoorde, toenmalig voorzitter van de Gebuurtedekenij Markt, had ik het plan opgevat om eens met de kinderen van het MPI Sint-Lodewijk in Kwatrecht naar de kermis te gaan. Uiteraard kon de school dat zelf niet betalen, dus ik ging op ronde bij de foorkramers. Binnen de kortste keren kon ik er een paar overtuigen om die kinderen met een beperking een ritje voor niks aan te bieden. We pikten er een maandagnamiddag uit wanneer er toch niet veel volk naar de kermis kwam en ik sprak mijn

brandweerlieden aan om wat te helpen.

Met enige trots kan ik zeggen dat de traditie tot vandaag standhoudt. Het is er zelfs nog op verbeterd. Verschillende nieuwe foorkramers hebben zich aangesloten. Zo is er bijvoorbeeld een kraam dat gratis oliebollen uitdeelt aan de kinderen. Een evolutie die ik enkel kan toejuichen.’

Kloefkensbal Als Staf Pijpe vertelt over de kermis komt ook het Kloefkensbal vaak ter sprake. De dinsdag na jaarmarkt maakten de foorwagens plaats voor een houten dansvloer. De Wetteraars gaven nog een keer het beste van zichzelf als afsluiter van de kermis. ‘Het Kloefkensbal kreeg die naam omdat iedereen kwam dansen op zijn klompen, kloefers in het Wetters’, zegt Gustaaf Van Den Berge.

‘Qua sfeer valt het Kloefkensbal te vergelijken met Bal 1900 dat tijdens de Gentse Feesten op de Kouter wordt georganiseerd.

Al geeft Bal 1900 weer hoe de burgerij destijds danste, ons bal was er voor iedereen.

Wetteraars van alle rang en stand feestten samen.’

‘Het Kloefkensbal is langzaam uitgedoofd.

Steeds meer mensen moesten werken de dag na het bal en namen niet meer speciaal een dag verlof. We hebben er nieuw leven kunnen inblazen door het vanaf 1971 te vervroegen van de dinsdag naar de vrijdag voordien, maar uiteindelijk mocht het niet

“ Het Kloefkensbal was te vergelijken met Bal 1900 op de Gentse Kouter baten. Toch hou ik er veel mooie herinneringen aan over. Zo zie ik nog zo de kloef voor mij. Dat was een verlichte klomp die hoog boven de menigte hing. Het was elk jaar een fameus werk om die daar te krijgen.

Met ongeveer vijf man spanden we een kabel van het gemeentehuis naar de kerk waar we dan de kloef over schoven.’

De befaamde kloef heeft de tand des tijds trouwens doorstaan. Hij lag jarenlang op zolder in de antiekwinkel van Noëlla Baele naast het gemeentehuis. Ze wou niet dat de kloef na haar dood verloren zou gaan en schonk hem daarom aan de Heemkundige Kring. Zij willen het stuk opknappen en tegen de kermis van 2016 in ere herstellen. Een brokje geschiedenis krijgt opnieuw haar plaats.

Cedric Matthys / Foto’s Didier Verbaere

¿Kwets • september 2015 • 17

¿Kwets • september 2015 • 18

Uitneembaar katern Special Wim De Craene

¿Kwets • september 2015 • 19

Wim De Craene en de rusteloosheid van een getalenteerd singer-songwriter

¿Kwets • september 2015 • 20

Wim De Craene Special In de eerste helft van de jaren 80 had Guy Jooris verscheidene gesprekken met Wim De Craene. Zijn pennenvrucht verscheen in het maandblad Trude en kwam uitgebreider aan bod in zijn boekje Wetteren, een cultureel profiel. Dit interview dient tot leidraad voor een bondig carrière-overzicht.

Wim De Craene groeide op in Melle in een streng katholiek gezin met zeven kinderen. Zijn vader was landmeter-architect, zijn moeder huisvrouw. Van jongs af kleurde Wim buiten de lijnen. Hij liep school in Wetteren in het College en het Koninklijk Atheneum, studeerde verpleegkunde en trok een poos naar Sint-Lucas in Gent. Kortom, een einddiploma behaalde hij niet. Waar de meeste van zijn leeftijdgenoten graag een balletje trapten, was Wim gebeten door het gitaarspel.

Een gitaar aanschaffen, daar hadden zijn ouders geen oren naar. Zakgeld was uit den boze, maar Wim had het ludieke idee om fotogrammen te maken. Hij bracht die lichtbeelden op hout met succes aan de man, en de gitaar was binnen. In Wetteren maakte hij deel uit van vele muziekgroepjes, en was hij bij de jeugdbeweging en jeugdclub De Reinaert.

De jaren 60, Ramses Shaffy In Melle zag de jonge tiener Miel Cools aan het werk, wat voor hem een hele ontdekking was.

‘Imposant, magic in die tijd. Ik greep later de kans om het voorprogramma van zijn tournee in te vullen. Door hem kwam ik in contact met het monument Ramses Shaffy. Wat een openbaring! Hij nodigde me uit om naar Amsterdam te komen. Halleluja, mijn hart barstte open. Wat een tijd, volop in die sublieme flowerpower-periode!’

De 18-jarige Wim mocht er zelfs optreden

“

in het café-chantant ’t Cloppertjen. Shaffy zal een icoon blijven voor De Craene. Zijn zoon kreeg zelfs zijn voornaam mee.

Na een verblijf van een jaar in Amsterdam nam Wim zijn intrek bij Tim Visterin –Ach meneer, een mooie vogel wil ik zijn- in Antwerpen. Tim leerde hem gitaar spelen. Tot dan was zijn muzikale kennis beperkt tot een zevental akkoorden. De jazzgitaar beviel hem nog het best. Intussen had hij al een heel repertoire en traden ze samen geregeld op.

‘Eigenlijk rolde ik van het een in het ander, van een vrij landelijke gemeente Melle naar het bruisende Amsterdam bij Ramses Shaffy en daarna in de legendarische De Muze in Antwerpen waar ik Ferre Grignard leerde kennen.’

Ramses Shaffy nodigde me uit om naar Amsterdam te komen.

Halleluja, mijn hart barstte open

De jaren 70, bloeiende periode van de kleinkunst Door toedoen van Kamiel Pauwels van het theaterbureau Spiraal en Louis De Vries, manager van The Pebbles, lag zijn eerste single Recht naar de kroegen en de wijven en Rozerood-Oranje bij de platenboer.

Met matige respons. Een vaste standplaats had hij intussen nog niet.

Hij ruilde Antwerpen voor de Brusselse Rue sans Soucis en pikte al enkele tv-optredens mee. Na ommetjes in anonieme dorpjes en alweer in Antwerpen en Gent, nestelde hij zich in Wetteren, waar hij de liefde vond. Zijn eerste elpee Wim De Craene uit 1973 was geen hoogvlieger. Maar zijn volgende, Brussel uit 1975, was een schot in de roos met het nummer Rozane, opgedragen aan ex-vriendin en actrice Chris Thys, als uitschieter. De teksten voor Brussel schreef hij in de grote dagen van de Kneut in Laarne. De kleinkunsttrein stond op de rails. Net zoals Johan Verminnen, Jan De Wilde, Zjef Vanuytsel en Kris De Bruyne doorkruiste hij het Vlaamse land, van berookte liedjes¿Kwets • september 2015 • 21

Wim De Craene Special cafés tot uitpuilende parochiezalen.

1975 was een boerenjaar, want ook met de elpee Alles is nog bij het oude met Tim als voltreffer gooide hij hoge ogen. Wim ging bezield door. De single Marcellino (1976) werd zeer goed onthaald en een merkwaardig duet met Della Bosiers in Mensen van 18 sierde de elpee Wim De Craene is ook nooit weg (1977).

In 1978 arceerde hij zijn veelzijdigheid met zijn eerste musical Help ik win een miljoen.

Het waren jaren van hoogtij voor de kleinkunst, voor De Craene, maar met een contradictorische vaststelling: alhoewel alle voorstellingen sterk aansloegen, bleef de platenverkoop aan de magere kant.

‘Kleinkunst - Ernst van Altena lanceerde het woord - is een fenomeen dat ons eigenlijk voorafging en waaraan we dapper verder hebben gebouwd. Iedereen duwde ons in de nek dat we cultuur aan het bedrijven waren. We hebben dat allemaal sterk geloofd. De kater na het ontwaken is veel later gekomen. De rockjazz zat al in volle elan. Al die jaren heb je nummers geschreven en opgetreden. Je kon geen tijd maken om rond te kijken, bagage op te doen. Hier leef je niet in Frankrijk of in Amerika.

Daar heb je bredere horizonten voor tournees, het uitgeven van platen en de tijd ertussen om na te denken. Hier moet je constant doorspelen. ’t Is anders financieel niet haalbaar. Luistermuziek wordt niet meer gekocht. De muziek wordt geaccentueerd en de tekst is bijzaak. Je moet een tekst schrijven die goed en licht klinkt in functie van de muziek.’

De jaren 80, breek uit jezelf Hij experimenteerde met andere stijlen zoals pop, rock, disco en elektronische muziek. ¿Kwets • september 2015 • 22

“

Luistermuziek wordt niet meer gekocht.

Je moet een tekst schrijven die goed en licht klinkt in functie van de muziek

De elpee Perte Totale uit 1980, met het frisse geluid van enkele leuke nummers en anekdotes, kondigde een overgangsperiode aan. Ook uiterlijk onderging De Craene een gedaanteverwisseling: van de zanger met lang haar en dikke snor naar de gladgeschoren rocker in een leren jekker. Hij slaagde er echter niet in een nieuw publiek aan te spreken. In die periode verbleef hij ook in Keulen bij de Duitse Headband.

‘Het heimwee naar mijn vroegere nummers luwde niet. Ik bleef vereenzelvigd met Rozanne en Tim. Jari De Meulemeester van de Ancienne Belgique belde me onlangs nog op: ’Wim, d’er is op de radio een hele herleving van je vroegere producties.’ Raar, hé. Hoe komt dat nou?’

In 1983 werkte hij voor het BRT-programma Vinger in de Pap en op de Socialistische Omroep hoorde je hem met strijdliederen en teksten over sociaal engagement.

De singles Rikky en Laat me met je meegaan kwamen op de markt. En bij zijn tweede deelname aan Eurosong haalde hij met Kristien de derde plaats in een tumultueuze finale die door Pas de Deux werd gewonnen. In 1984 werd zijn elpee Kraaknet bekroond met de prijs van de beste Nederlandstalige elpee.

Op de elpee Via Dolorosa uit 1988 toont Wim De Craene met de titelsong, Levenslang en Breek uit jezelf zijn onmiskenbare talent.

14 september 1990 Het nieuws op de radio van zijn overlijden sloeg iedereen met verstomming. Waarom? Vertwijfeling? Een gebroken liefdesrelatie? Hij was amper 40. Over dit tragische voorval hangt een sluier van gissingen.

Guy Jooris foto’s archief Ramses De Craene

www.houseandgardenwetteren.com | houseandgardenindoor@skynet.be Weekdagen open 10-12u & 13u30-18u | Za open 10-18u | Zo open 10-12u en 14-17u Woe gesloten| Zuiderdijk 25 | 9230 Wetteren | T: 09 365 77 98 ¿Kwets • september 2015 • 23

Ramses De Craene ‘Mijn vader was een rasartiest’

Ramses De Craene, enig kind van Wim, spreekt nog steeds met veel lof en bewondering over zijn vader. Zijn te vroege overlijden laat hem nog altijd niet los.

‘Hij was er één uit de duizend, een grote meneer in het circuit’, beklemtoont Ramses. ‘Dat ondervond ik recent eens te meer bij de samenstelling van de box Integraal met zijn hele oeuvre van zeven reguliere cd’s en een met onuitgegeven nummers. Hij heeft er maar liefst 140 op zijn repertoire, voor het merendeel zelf geschreven. Tim, Rozane, Mensen van 18 zijn evergreens, maar hij heeft ook in het begin van ¿Kwets • september 2015 • 24

Wim De Craene Special de jaren 80 voor de SOM, de Socialistische Omroep, nummers geschreven en strijd- en protestliederen vertolkt die even belangrijk zijn. Ik denk hierbij aan De kleine man van Louis Davidse en Lege buik van Jaap van de Merwe, een lied dat hij in bossanovastijl bracht. Hij leefde voor zijn muziek. Wim, zijn gitaar, zijn piano: ze waren onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Over melodieën werd grondig nagedacht, soms in samenwerking met Tars Lootens en Jean Blaute. Muzikaal sterke nummers gecombineerd met de zanglijn en de tekst vormden een harmonieus geheel.’ (lacht) Hij sprong ook al eens uit de band, zoals met Ik kan geen kikker van de kant afduwen van Peter Koelewijn, waarschijnlijk tussen pot en pint in zijn stamkroegen de Kneut en Romantica bedisseld. Hoe gek ook, het viel reuze mee.

Het Franse chanson ‘Hij had een voorliefde voor het Franse chanson, hij keek op naar Michel Sardou, Julien Clerc, Michel Fugain, Serge Gainsbourg, France Gall, Jacques Dutronc en Johny Hallyday. Frankrijk bood ruimere horizonten.’

‘Hij was ook een fantasierijk en veelzijdig man. Vergeet niet dat hij twee musicals geschreven heeft.

Help, ik win een miljoen en Jan de Lichte. Op het podium kon hij zich als entertainer ontpoppen. Een geboren acteur toch. Telkens ik Della Bosiers of actrice Magda Cnudde ontmoet, wordt door hen altijd zijn keurig Nederlands bewierookt.’

Contrasterende gevoelens ‘In de omgang kon hij zeer aangenaam, minzaam zijn. In een mindere periode was hij soms koppig, lastig, provocerend. Alles en nog wat moest het ontgelden, van de politiek tot VTM die met programma’s als Tien om te zien het Nederlandstalige lied geenszins een dienst bewees. Dat donkere kantje aan hem bracht hem soms in verbittering. De derdewereldproblematiek lag hem na aan het hart. Hij bewonderde Bob Geldof die met de opbrengst van zijn megacon-

“

Hij heeft maar liefst 140 nummers op zijn repertoire, voor het merendeel zelf geschreven

cert Live Aid projecten steunde in Afrika. (mijmert) De verhuis naar Gent viel tegen. Mochten wij in dat landelijke, stille Ten Ede gebleven zijn, dan zou mijn vader nog leven en veel optredens hebben in de culturele centra. Daar ben ik zeker van. Zijn overlijden kwam totaal onverwachts. Enkele weken voordien haalde hij tijdens de Gentse Feesten op het grote podium bij Sint-Jacobs nog veel open doekjes.

Helaas…’

In een interview over Wim De Craene stak Jan Delvaux van de Belpop-encyclopedie de loftrompet over jou. ‘Een pluim voor zoon Ramses die Wims muziek na zijn dood in ere houdt’ ‘Ik ben heel fier om de zoon van Wim te zijn.

Na zijn overlijden wilden we graag om de vijf jaar een hommage brengen aan mijn vader. In 1995 was er de eerste tribute op de Markt in Wetteren met onder andere Ramses Shaffy, in 2000 de twee Milleniums op de Aard. In 2005 organiseerde ik een tournee onder de noemer Wim De Craene en Jong. In 2010 volgde 20 jaar later, een grote tournee door Vlaanderen met 35 optredens en met de medewerking van Della Bosiers, Andrea Croonenberghs, Tom Van Landuyt en William Souffreau. En Kwets brengt op 5 september 2015 Wim De Craene 25 jaar levenslang.’

In het najaar 2010 verscheen Back to Back, een verzamel-cd met liedjes van Wim De Craene en Boudewijn De Groot, bekroond met een gouden plaat voor de verkoop van meer dan 10.000 exemplaren. De teller staat nu al op 12.500. En sinds de box Integraal dit voorjaar op de markt kwam, prijkt hij al wekenlang in de Vlaamse Ultratop. ‘(even stilte) Ik heb nog één huldebetoon gepland, op 30 januari 2016 in Gent aan de Frère Orbanlaan. De Frère Orbanlaan waar het fatum 25 jaar geleden toesloeg.

Mag ik je de titel verklappen? Hier laat ik je los, Wim. Dan is voor mij de cirkel rond en kan ik in alle sereniteit een hoofdstuk afsluiten.’

Guy Jooris / foto’s Didier Verbaere, archief Ramses De Craene ¿Kwets • september 2015 • 25

1970: geschoold in de klas van Ramses Shaffy

1950: eerste foto

1970: eerste promotiekaart

1971: als Sir Fra 70’s: ‘Brussel’ repeteren op een zolderkamer

1959/1960: Melle gemeenteschool, 4de leerjaar 1981: kermis Laarne met partner-gitarist Elie Cazaerck

1974: op het Bru 1980’s: vakantie in Frankrijk / altijd klaar voor een grapje

1984: met vriendin Katty 1989: laatste fotosessie met fotografe Katty

¿Kwets • september 2015 • 26

1981: fotosessie Blondie met kleding van de sponsor

1981: opnames clip ‘Zonder Benzine’

1975: de niet altijd zo devote Wim De Craene

ancis Ceecer / toegangskaart

1975: Wim en Ramses en Pipoe uit ‘Morgen wordt beter’

1977: op Nekka ‘Mensen van 18’ met Della Bossiers

1977: Kindermusical ‘Help Ik win een miljoen’ met Mia Grijp

usselse Muntplein

1976: ‘Rozane’ in het BRT-programma ‘Oogstappel’ 1980’s: met zijn groep Perte Totale

1980: fotosessie Perte Totale, ruines Bakker De Rudder

’ voor BRT Hitring, brandweer Wetteren zorgt voor regen

1978: geplaagd door politie riep hij zichzelf uit als ‘Gezocht’

1980: God, jij lijkt de renner wel (De Renner / Perte Totale)

Fotoselectie William Van Keymeulen Foto’s: archief Ramses De Craene, William Van Keymeulen

80’s: eeuwige scout, de ‘groene’ Wim De Craene

¿Kwets • september 2015 • 27

De muziek van Wim De Craene

Kroniekschrijver met een gitaar Denk je aan de muziek van Wim De Craene, dan gaan je gedachten automatisch naar nummers als Rozane, Tim, Marcellino,Mensen van 18, Breek uit jezelf … Niet verwonderlijk, want het zijn allemaal liedjes die je 25 jaar na zijn dood nog wekelijks op de radio te horen krijgt. Wie even rustig de tijd neemt om de acht cd’s uit de recent uitgebrachte verzamelbox Wim De Craene- Integraal te beluisteren, zal echter een veel grotere muzikale wereld ontdekken, een wereld vol branie, poëzie, rebellie, maar ook van vallen en opstaan… ¿Kwets • september 2015 • 28

We legden ons oor te luisteren bij een paar mensen die Wim jarenlang van nabij hebben gevolgd om aan de weet te komen hoe hij doorheen zijn carrière als mens en als muzikant is geëvolueerd.

William Van Keymeulen leerde de jonge De Craene begin jaren 70 kennen, net nadat hij zijn eerste single Recht naar de kroegen en de wijven had ingeblikt.

‘We raakten doodgewoon aan de praat aan de toog van Café Romantica, bij Jean en Julie. Het was het begin van een hechte vriendschap

Wim De Craene Special waarbij muziek niet noodzakelijk op de eerste plaats kwam, ook al was ik van veel van Wims muzikale plannen op de hoogte. Hij had net zijn wilde jaren met Ramses Shaffy in Amsterdam achter de rug en zijn droom – muzikant worden – kreeg stilaan vorm.’

‘In die periode was het al links en rood wat de klok sloeg bij hem: De Boudewijn de eerste straat, De kleine man, De rode heuvel… zijn eerste elpee uit 1973 is één groot verzet tegen alles wat kleinburgerlijk en rechts is. Het optredencircuit in Vlaanderen was toen absoluut nog niet zoals het er nu uitziet, er waren de jeugdclubs, de Chiroen scoutsverenigingen, allemaal erg basic. Het is meer dan eens gebeurd dat Wim zomaar zonder microfoon of versterker op het podium kroop om zijn ding te doen.’

‘Hij was ook constant bezig met het schrijven van teksten en liedjes en één van zijn plannen in die periode was een opera wijden aan het anarchistisch personage van Jan De Lichte. Hij kon als geen ander een alledaags gebeuren in doorleefde teksten beschrijven, ik zie hem als iemand die constant kroniekjes schreef over de wereld om hem heen.’

Gitarist Luc De Clus leerde Wim kennen net nadat hij zijn eerste elpee had uitgebracht.

‘Ik speelde toen als twintiger in een balorkest uit het Ninoofse, maar via onze Wetterse drummer Jo Soetaert kwam ik bij Wim terecht omdat die eigenlijk weg wilde uit dat keurslijf van de kleinkunstenaar met zijn gitaar. Het mocht best wat harder en ritmischer en dat kwam goed uit, want ik was ook actief bij de Aalsterse rockgroep Irish Coffee met o.a. frontman William Souffreau.’

‘Ik nam meteen ook de toetsenist en de drummer mee en herinner me dat er toen in die hardrockmiddens wat lacherig werd gesproken over die Wetterse zanger waarmee we gingen repeteren en optreden. Toch wel frappant dat die gasten nu maar al te graag als ‘leeftijdsgenoten’ aantreden op allerlei tribute-concerten… Eind 1974 hadden we na een van onze

optredens een zwaar auto-ongeval waarbij de toetsenman het leven liet. De platenfirma bleef echter druk zetten om een nieuwe elpee klaar te stomen. Zo kwamen we bij arrangeur/producer Jean Blaute in het Zottegemse terecht.’

William Van Keymeulen: ‘Toen platenfirma Omega Wim in 1975 vroeg zijn elpee Brussel te maken had hij het idee er een echt conceptalbum van te maken, iets wat toen erg in zwang was (de hoes van Brussel verwijst ongegeneerd naar de prismafoto op Dark side of the moon van Pink Floyd, dg). Het William Van Keymeulen was de bedoeling om het nummer Tim breed uit te smeren over één kant van de plaat, maar dat plan kreeg geen groen licht. Mede daardoor kwam Rozane op deze elpee terwijl ook nogal wat nummers bestemd voor het Jan De Lichte-project werden hergebruikt.

Jean Blaute: ‘Toen Wim hier binnenliep was ik meteen onder de indruk van zijn présence. Een heldere, zuivere stem, niet gelikt, ‘pinneke just’. Echt heel geloofwaardig. Zijn nummer Rozane is bovendien qua tekst en structuur heel open, met een mooie melodie waar je enorm veel zelf kan invullen. De platenfirma had na dit album meteen door dat er nog meer mooie dingen zouden komen, dus de opvolging was verzekerd.’

Eind 1975 komt Alles is nog bij het oude uit, met daarop alsnog het (ingekorte) nummer Tim en de coverfoto genomen vóór café De Kneut.

Jean Blaute: ‘De voorbereidingen op dat album verliepen nogal… losjes. Ik herinner me dat we na een veel te korte repetitie in De Kneut belandden waarna Wim ’s avonds ‘al bleitend’ en in paniek wist te verkondigen dat we nog helemaal niet klaar waren met onze voorbereidingen voor de opnames van de volgende dag…

Luc De Clus

Luc De Clus: ‘Hoe dan ook, na die twee elpees was Wim echt goed vertrokken, ik denk dat we in 1976 op zijn minst 100 optredens hebben gedaan. Het concert tijdens de editie van Nekka 1977 moet zowat het hoogte¿Kwets • september 2015 • 29

Wim De Craene Special punt in Wim zijn carrière geweest zijn. In mijn geval kwam al dat gerij en gespeel bovenop een job in het familiebedrijf, want ik was eerlijk gezegd niet geneigd om fulltime als muzikant aan de slag te gaan, wegens veel te onstabiel.’

Wim was wel voor de volle honderd procent bezig met muziek en daar heeft hij wel degelijk een prijs voor betaald. Eind 1977 bracht hij het album Wim De Craene is ook nooit weg uit, maar het commerciële succes daarvan bleef uit, ondanks pareltjes als Marcellino en Mensen van 18. Ondertussen was hij ook aan de slag met de ingehuurde Duitse Headband, een duur vehikel waar hij nooit de vruchten heeft van kunnen plukken.

William Van Keymeulen: ‘Eind de jaren 70 zat de hele kleinkunstscene letterlijk en figuurlijk op zijn gat. Dat werd pijnlijk duidelijk toen de première van Wims nieuwe elpee in Wetteren op een regelrechte flop uitdraaide (er daagden amper 80 man op, dg). De jeugd wilde punk en voor iets anders was geen plaats meer. Plots werd het ‘leven als artiest’ getransformeerd in ‘overleven als artiest’ en dat heeft zeker zijn invloed gehad op het werk van Wim.’ Luc De Clus: ‘Hoe goed de liedjes van Wim ook in de oren lagen, het bleven toch ‘maar’ radiohits. Van de best scorende elpees zijn in die tijd misschien hooguit duizend exemplaren verkocht. Niet verwonderlijk dus dat Wim na een tijdje op zoek ging naar meer commercieel succes.’

De jeugdmusical Help, ik win een miljoen’(1978) was een zoveelste bewijs van Wims veelzijdigheid als liedjesmaker, maar bracht helaas weinig zoden aan de dijk. Het eerstvolgende album Perte Totale (1980) was een welhaast wanhopige poging om het tij te keren met draakjes van nummers erop als Auto&garage en een aan Peter Koelewijn en Raymond van het Groenewoud schatplichtig Saint-Tropez. Alle intimi zijn het er over eens dat Wim in deze periode krampachtig op zoek was naar een manier om zijn onmiskenbare talent als muzikant te gelde te maken, zij het niet altijd op de juiste wijze.

Jean Blaute: ‘Wim had zich thuis geïnstalleerd met een paar synthesizers en een viersporen bandrecorder en deed niets anders dan nummers maken en opnemen, als stond hij aan de lopende band. Die zoektocht naar nieuwe stijlen heeft zijn creativiteit en zijn eigenheid ¿Kwets • september 2015 • 30

eigenlijk een beetje gewurgd. Ik begrijp nog altijd niet waarom hij zo nodig een cover moest maken van Ik kan geen kikker van de kant afduwen van Peter Koelewijn.’

In 1983 keerde Wim dan toch terug naar zijn roots met het album Kraaknet. Met het openingsnummer Kristien nam hij bovendien deel aan de preselecties voor het Eurovisie Songfestival. Het was tekenend voor die tijd dat het nummer de duimen moest leggen voor Rendez-vous van Pas De Deux. Wim woonde ondertussen in Gent met zijn nieuwe levensgezellin Katty Bogaert die onder andere ook een paar van zijn elpeehoezen ontwierp. In 1988 verJean Blaute scheen tegen alle verwachtingen in toch nog een nieuwe elpee Via Dolorosa. Ook op dit album kon Wim het niet laten om te experimenteren en vermengde hij zijn typische stijl met Arabische invloeden.

Zijn nieuwe compagnons de route Mark Malyster en Guus Roan leidden het geheel uitstekend in goede banen. Nooit meer vergeten en Levenslang zijn eigenlijk een schreeuw om aandacht voor zijn gekwelde ziel, maar het is vooral het (alweer) van de radio bekende nummer Breek uit jezelf dat bleef hangen.

Jean Blaute: ‘Toen ik dat nummer hoorde wist ik meteen: die heeft heel goed naar Débranche van France Gall geluisterd. Feit is wel dat de tekst op zijn minst voor de helft autobiografisch is. Wim wou echt komaf maken met het verleden en was volop zoekende naar iets nieuws.’

Dat nieuwe kwam er uiteindelijk niet, de compleet op een VTM-publiek gerichte single Enkel in een broekje ten spijt. Ook in de privé-sfeer ging het Wim niet voor de wind, door zijn breuk met Katty belandde hij in een uitzichtloze depressie die ‘m naar de bijhorende pillen deed grijpen.

William Van Keymeulen: ‘Wim zat nog boordevol plannen, onder andere met Marijn Devalck en Koen Crucke, dus zijn dood kwam echt compleet onverwacht. Hij wou ook een elpee vol pianomuziek maken, want weinig mensen weten dat hij ook best zijn mannetje kon staan aan het klavier. Het was één van de drie ‘onvoltooide’ projecten van Wim zoals ik het zie. Eerst was er Jan De Lichte, dan Tim en uiteindelijk dat allerlaatste project... Ik zal me Wim De Craene altijd herinneren als een liedjesmaker pur sang die helaas veel te vroeg gestorven is.’

Dirk Gossye / foto’s: Dirk Gossye, archief

Jonge performers nog steeds begeesterd door Wim De Craene

Naar aanleiding van de hommage aan Wim De Craene, 25 jaar na zijn overlijden, zochten we enkele jonge zangers en zangeressen op en vroegen wat Wim voor hen nog betekent, zo lang na datum. Wat hun favoriete nummer is, en welk nummer ze gaan brengen op 5 september op Den Dries. De jeugdige Wetterse muzikale erfenis en connectie aan het woord.

Wim Van Poucke ‘Eerlijk gezegd, ik ken zijn muziek enkel via de televisiereeks op de vrt van Belpop. Hij kwam over als een echte en vooral oprechte artiest. Heel doorvoeld en heel persoonlijk. Het spijt me dat ik hem nooit

“

Ik hoop dat er ooit iemand iets in de voering van mijn jas schrijft Lynn Vanden Broecke

live heb zien optreden, ik zou misschien wel background geweest zijn in zijn band (lacht).

Dat ik nu als jonge gast in de line-up van de tributeband mag staan is fantastisch. Het eerste nummer dat me van hem te binnen schiet is uiteraard Tim. Wereldklasse! Ik doe bij de Magnificent Twelve, de muzikanten die de verschillende zangers en zangeressen begeleiden, de backings. Solo ga ik Rozane zingen, wat een eer.’

Niels François ‘Ik ken Wim De Craene niet zo goed, om maar niet te zeggen amper.

Uiteraard ken ik zijn bekendste hits zoals Tim, Rozane en Rikki.

Of dat laatste nu door de cover van De Orde (Nederlandstalige band ¿Kwets • september 2015 • 31

rond Jelle Lauwers, jvh) komt laat ik even terzijde. Los van het feit dat ik niet opgegroeid ben met zijn muziek en zijn repertoire niet zo goed ken, ben ik enorm enthousiast om deel te nemen aan dit evenement. Ik ben me ervan bewust dat Wim vroeger, en wellicht nog steeds, een icoon voor Wetteren was. Ook ben ik een enorme fan van Nederlandstalige muziek, met Vlaamse rap op de eerste plaats. Het nummer dat mijn raphomie Clifferd en ik samen brengen is Rozerood Oranje. Ons beiden onbekend toen Kwets dat in ons mande smeet. Net die onbekendheid van het nummer heeft ons aan het denken gezet.

We dompelden ons onder in de tekst en gingen op zoek naar wat, volgens ons, Wim hiermee wou vertellen. Dit bracht ons op het idee om de tekst om te vormen naar een dialoog tussen Wim en wij. Waar we het precies over hebben in onze dialoog met Wim laten we volledig aan de interpretatie van het publiek over.’

Jelle Lauwers ‘Het rare is dat ik me door geen enkele Nederlandstalige artiest beïnvloed vind. Ondanks het feit dat ik sinds kort zelf in het Nederlands zing. Ik heb het gevoel dat op die manier mijn boodschap directer overkomt. Bovendien is het een mooie taal, zowel om te schrijven als te zingen. De muziek van Wim ken ik via de radio, en als Wetteraar ben je toch altijd dat net ietsje meer geïnteresseerd. En ook wel fier, eigenlijk. Wat me vooral opvalt is hoe Wim heel gevat met woorden speelt en het zo herkenbaar is wat een jongeman meemaakt, en al zeker als het de liefde betreft. Ikzelf ga Rikki brengen. Een vrolijk melodieus liedje dat nochtans alweer over strubbelingen gaat. Zo typisch.

Mocht ik de tristesse van sommige van zijn nummers in zulke melodietjes kunnen stoppen, ik zou zeer tevreden zijn (lacht). Ik ben ervan overtuigd dat Wim ontroerd, fier en trots zou zijn, mocht hij weten dat de nieuwe jonge generatie muzikanten hem nu echt naar waarde schat. In eigen gemeente nog wel. Blij dat ik mee doe, man.’

Thomas Mortier ‘Mijn eerste contact met Wim De Craene moet als kleuter in de auto van mijn moeder zijn geweest. Ik was geen getuige van een tafereel op de achterbank, maar wel veelvuldig beluiste¿Kwets • september 2015 • 32

“

Mocht ik de tristesse van sommige van zijn nummers in zulke melodietjes kunnen stoppen, ik zou zeer tevreden zijn Jelle Lauwers

raar van Het Beste van WDC. Mijn moeder had die op een cassette en zo werd ik cultureel verantwoord naar school gebracht. Ook Clouseau’s Hoezo zat in de cassettespeler van de auto.

Mijn vader had de blauwe van de Beatles, deze was waarschijnlijk reeds op cd, want mijn vader pakte graag uit met de nieuwe snufjes. Dus daarmee waren mijn voornaamste muzikale invloeden tot nu toe er al op kinderlijke leeftijd doorgejaagd. Ik heb Wim De Craenes muziek later herontdekt. Ondertussen heb ik een groot deel van zijn catalogus achter de kiezen.

Bij mijn favoriete nummers zijn Wat ben ik voor een mens, Titine en vele andere waaronder uiteraard de prachtige classics. Ik hou niet van zijn politieke nummers, ze voelen gedateerd aan en ik ben tout court niet zo aan dat genre. Ik vind Wim De Craene de allerbeste in het subtiel omschrijven van de eenzaamheid, en hij heeft enkele beroemde verhalen die meesterlijk filmisch zijn: Tim, Kristien en Rozane,... ze snijden diep in de ziel. Kwets heeft me gevraagd om Boudewijn de eerste straat te zingen, ik ga dat dus doen. Ook al behoort het helemaal niet tot mijn favorieten. Maar ’t komt wel goed, heel goed.’

Cliff Coolens

“

Van kleinkunst naar hip, het is maar een kleine hop Cliff Coolens

Ik heb Wim De Craene nooit persoonlijk gekend. Ik was amper 3 jaar toen hij het leven liet. Maar bij ons thuis werd er veel over hem gepraat en werden zijn cd’s, of waren dat nog vinylplaten, grijsgedraaid. Hij was een jeugdvriend en leeftijdsgenoot van mijn ouders en zat regelmatig in de kroeg bij Jean en Julie. De sappige anekdotes passeerden regelmatig de revue aan de eettafel. Het is misschien vreemd om te zeggen, maar zo ontstond bij mij het gevoel dat ik de persoon Wim De Craene toch een beetje kende. Ik heb hem altijd al een intrigerend persoon gevonden. Ik kan mij ook nog een Wim De Craene-tribute concert voor de geest halen op de Markt van Wetteren in 1995.

Dat heeft toen een diepe indruk op mij nagelaten. Balthazar Boma die geen kikker van de kant kon afduwen, hilarisch gewoon. Ik denk dat Ramses Shaffy daar toen ook een nummer van Wim heeft gebracht. Het is voor mij dan ook een gigantische eer om 20 jaar later op mijn beurt een ode te brengen aan de kleinkunstgod van Double You City. Het repertoire van Wim spreekt voor zich: Alles is nog bij het

Wim De Craene Special oude, Levenslang, Mensen van 18, Rozane, … en in het bijzonder Tim. Stuk voor stuk nummers die bij mij wel een of andere snaar raken. Onbewust inspireert Wim De Craene mij, dan vooral op tekstueel vlak. Van kleinkunst naar hip, het is maar een kleine hop (lacht). Het nummer dat ons is toegewezen (Rozerood Oranje, jvh)) kende ik tot voor kort enkel van titel. We vonden het in eerste instantie geen evidente opdracht om dit liedje te brengen, aangezien wij eerder rijmers dan zangers zijn. Maar na een aantal luistersessies, brainstorms en de hulp van Koen Bracke zijn we er toch in geslaagd er een eigen draai te geven aan. Bedankt aan Kwets om ons als hiphoppers de kans te geven in dialoog te treden met Wim De Craene!’

Lynn Vanden Broecke ‘Ik moet toegeven dat ik in mijn hele leven enkel bij deze twee nummers bewust naar de tekst luister: Tim en Rozane. Als kind had ik bij het nummer Tim steeds een beeld voor ogen. Een kleine blonde jongen wandelt aan de hand van papa op de dijk. Wanneer dan de zin hier laat ik je los kwam zag ik steeds die jongen de Schelde intuimelen. En dan fantaseerde ik, zonder nog eigenlijk verder te luisteren naar de tekst, dat Mieke, die zich ondertussen ergens vasthield aan de takken van de bomen, hem er wel weer uit zou helpen. Bij Rozane, hoop ik altijd stiekem dat er ook iemand iets in de voering van mijn jas schrijft. Zo iets waar je geen weet van hebt en als je het dan ontdekt … dat je hart lang nasmeult. Het nummer dat ik samen met Louise Geerebaert zing, Meisjes van Mariagaard, kende ik helemaal niet. Bij de eerste luistersessie stond ik er niet echt voor te springen. Heel veel tekst en naar mijn gevoel wat eentonig. Maar naargelang ik me de tekst eigen kon maken, vind ik het wel een grappig liedje. Enerzijds het beeld van de brave meisjes met hun uniformen uit de vrome school, anderzijds wilde wulpse meiden die de zomervakantie en ook het schooljaar maximaal benutten. Best ophitsend vrolijk en misschien wel juist (lacht).’

Brecht De Moor ‘Ik zat nog op de lagere school toen mijn moeder mij haar oude gitaar overhandigde, met daarbij een boekje volgekladderd met Vlaamse klassiekers. Eentje daarvan wist mij toen al

“

Via de cassettes van mijn moeder werd ik in de auto cultureel verantwoord naar school gebracht Thomas Mortier

“

Hij speelde met muziek en woorden als geen ander Brecht De Moor

te raken: Tim. Ik besloot dan maar even te grasduinen tussen de platen van mijn ouders, en daar trof ik het album Kraaknet aan, wat nog steeds mijn absolute favoriet lp is van De Craene. Op deze plaat hoor je volgens mij het best waar Wim voor staat: een solide song, gefundeerd op een krachtige en duidelijke tekst, met doordachte akkoorden... maar met een enorme hoek af. Hij was een man die het experiment nooit schuwde. Neem nu Rikky, in zijn kern is dit een parel van een kleinkunstnummer, maar Wim zit er niet verveeld mee om een dikke kitschlaag toe te voegen. Die snijdende synths, het bombastische drumgeluid, het kunstmatige koortje, ... heerlijk! Hij speelde met muziek en woorden als geen ander.’

Wim Van Caelenbergh ‘Het was een mooie septemberdag, ik was achttien en als vrijwilliger aan het werk op kinderboerderij Diggie in Brakel. De radio bracht het nieuws dat Wim De Craene overleden was, en tot op vandaag denk ik bij het horen van zijn naam en zijn liedjes aan dat moment, en aan wat het bij ons teweegbracht. Zijn muziek gaf mij toen al het aangenaam weemoedige gevoel van voorbije zomers, heimwee naar dingen die je zelfs nooit beleefd hebt of durfde te beleven.

Je kon voelen dat het over intens leven ging.

Het waren ook mijn eerste jaren als kampvuurgitarist, Tim en Rozane zaten in de liedjesmap, maar werden nog overgeslagen omwille van te moeilijke Fmaj7’s en Gsus4’n. Tegenwoordig haal ik ze graag boven, al dan niet bij het kampvuur, en dan zie ik dat ze nog lang niet uitgewerkt zijn. Integendeel. Wim en zijn kompanen hebben de muzikale map verrijkt met letterlijk tijdloze nummers. Ik wil al lang Mensen van 18 in de vingers zien te krijgen, ik zal mij binnenkort eens samen zetten met één van Wims muzikanten, ‘t is er het moment voor!’ ¿Kwets • september 2015 • 33

Koen de Gussem ‘Wim is voor mij vooral melancholie in tekst en muziek. Hij slaagt erin een geweldig gevoelig lied te brengen dat toch geen melig plastiekerig clouseau-gehalte krijgt. Ik ben ook enorm fan van hoe hij situaties schetst in zijn teksten en vaak zingt over kennissen en vrienden bij voornaam, zo voelt het allemaal heel dichtbij. En als het dan nog eens een Wetteraar is, die in de kringen van ons eigen ouders vertoefde, wordt dat alleen maar versterkt. Opvallend mooi vind ik dan ook zijn accent en stemgeluid. Een soort Vlaamse boerkesversie van David Bowie, met een scheut Hollands en een fameus rollende RRRR. Mijn persoonlijke favorieten zijn Rode Heuvel, Laat me met je meegaan, Rikky, Tim...

Ik krijg bij De Craene nostalgie en heimwee naar een tijd waarin ik nog niet eens geboren was.’

Kasper en Mathilde De Moor ‘Wim De Craene is niet enkel ons jeugdidool (één van onze eerste gedeelde jeugdherinneringen was dansen op bongo boe-

¿Kwets • september 2015 • 34

“

Nostalgie en heimwee naar een tijd waarin ik nog niet eens geboren was Koen De Gussem

tiek), maar vooral zonder enige twijfel de grootste Nederlandstalige songschrijver. Hoewel de appreciatie voor zijn werk terwijl hij nog leefde beperkt bleef, haalt de huidige generatie muzikanten duidelijk nog veel inspiratie bij zijn muziek. Artiesten als Senne Guns hebben een prachtig eigen repertorium gebouwd op de funderingen van Wims gedurfde popplaten.

Als Bongo met zijn koopwaar tijdens kermis alweer langs de terrassen loopt, zal opnieuw duidelijk worden dat alles nog steeds bij het oude is.’

Joris Van Heddeghem / foto’s archief

KEUKENS ■ DRESSINGS ■ INBOUWKASTEN ■ TOTAALINRICHTING ■ BADKAMERMEUBELEN

KEUKENS

38 KE TEN EFFE UKEN TO CTI S ON EF GE STE Paepestraat 117 LD 9260 Wichelen Tel. 052.42.85.99 Fax 052.42.85.93

■ duizenden mogelijkheden ■ alle maatwerk voor bureau, schuifdeurkasten, badkamermeubelen, enz...

■ eigen plaatsingsdienst AL NZA O O ■ zéér sterke prijs/kwaliteit RA T 0 M EXT 35 MET NGS EN ■ zéér vriendelijk onthaal SSI TEN DRE KAS W U ■ totaal vrijblijvende prijsofferte O INB ■ alle topmerken toestellen 2

www.qualitaskeukens.be Kwets-180514.indd 1

Wij zijn gelegen op de grote baan LEDE-WICHELEN. Rechtover sportcentrum Sanitas (±1,5 km van Droomland en Brantano).

Open alle dagen van 9.30-12 u. en van 13.30-18 u.

Gesloten op woensdag en zondag

23/05/14 15:42

¿Kwets • september 2015 • 35

’Ik leefde als een paus toen ik wielrenner was’

Philippe Poissonnier, een Franse ex-prof uit Massemen

Wetteren is een wielergemeente, dankzij Achiel Buysse en als voormalige aankomstplaats van de Ronde van Vlaanderen. Toch weten weinig Wetteraars dat er in Massemen nog een ex-prof woont. Langs de Brusselsesteenweg spreken we met de Fransman Philippe Poissonnier (64). Hij reed voor ploegen als Fangio, Safir en KAS. Hij reed de grote rondes en klassiekers, maar leidt nu een bescheiden leven. ‘Zelfs mijn buren en collega’s weten niet dat ik profwielrenner ben geweest.’

Naast zijn job als draaier-frezer in Laarne spendeert de Franse ex-prof vooral tijd in zijn duiventil. Hij begon op zijn 27ste als amateur en was al 30 toen hij prof werd. ‘Nadat ik naar de koers was gaan kijken in mijn dorp, besloot ik om te stoppen met roken ¿Kwets • september 2015 • 36

“ De renners van vandaag hebben te weinig uithoudingsvermogen. Ze koersen niet het jaar door, ze trainen het jaar door

en drinken en te beginnen met koersen’, vertelt hij. ‘Ik had me goed geïnformeerd en wist hoe ik moest trainen als een echte renner. Ik werkte destijds bij de fietsenfabriek van Flandria en ik kon als werknemer een fiets kopen voor 5.000 Belgische frank, geen geld.’

Wat was de eerste koers die u heeft gewonnen?

Dat herinner ik me niet meer. Bij de amateurs won ik meerdere koersen, maar bij de profs heb ik twee koersen gewonnen. Mijn eerste koers reed ik voor een patissier uit Armentières (zijn geboortestad, vlakbij de Belgische grens, lvi) Hoe verliep die eerste koers?

Ik weet niet meer op de hoeveelste plaats ik geëindigd ben, maar ik amuseerde me rot.

Was het uw droom om wielrenner te worden?

Neen, helemaal niet. Op mijn werk praatte ik met de Vlamingen over de koers. Ik supporterde voor de Franse renners en zij voor Freddy Maertens, die ze Lippe noemden. De Fransen wonnen niets, tot Bernard Hinault klassiekers begon te winnen. Ik ben me dus voor wielrennen gaan interesseren door mijn collega’s.

Vier jaar na uw debuut als amateur bent u prof geworden.

Fangio had me gevraagd, maar ik heb niet direct toegezegd. Ik wist niet goed wat ik moest doen, want renners verdienden niet veel. Uiteindelijk heb ik toegezegd, op voorwaarde dat ik evenveel zou verdienen als in de fabriek van Flandria. Het bestaan als prof was ideaal, ik werd betaald om te fietsen!

Het was alsof het elke dag vakantie was. Ik leefde als een paus.

Jean-Jacques Vandenbroucke, de vader van Frank, heeft me gevormd. Ik heb Frank goed gekend, ik kwam regelmatig bij hem thuis.

Was het een schok voor u toen u vernam dat hij overleden was? (geëmotioneerd) Ja, zeker en vast. Ik was elke dag bij hen thuis. Naar de begrafenis ben ik niet geweest, omdat ik wist dat er ook Franse journalisten zouden op af komen als ik

“ Mijn drie fietsen zijn eens gestolen in de Libbrechtstraat.

Sindsdien heb ik nooit meer gekoerst

zou gaan. Ploegsteert (de heimat van Vandenbroucke, lvi) ligt vlakbij de Franse grens.

U hebt twee profkoersen gewonnen.

Herinnert u die zich nog?

Ik heb een kermiskoers in Lommel gewonnen en een etappe in de Ronde van Duitsland. Ik reed toen in de ploeg van Michel Pollentier. Hij zei op een bepaald moment Val maar aan! Ik heb dat gedaan en ik won de koers. Alle grote renners kwamen me nadien feliciteren, Guido Van Calster was de eerste die naar me toekwam. Telkens we om het uur op de radio hoorden dat ik gewonnen had, riep Pollentier luid Poissonniiiieeeer! Dat herinner ik me nog goed.

U hebt zelfs de drie grote ronden uitgereden in één jaar tijd?

Ja, en vroeger was dat veel zwaarder dan nu. Ik reed de Ronde van Spanje in mei, de Ronde van Italië in juni en in juli de Ronde van Frankrijk. Nu worden die koersen op andere momenten gereden.

U hebt negen weken gekoerst in tien weken tijd. Dat is toch opmerkelijk.

Ja, ik reed wedstrijden van februari tot oktober. Nu rijden de meeste renners dertig of vijftig koersdagen per jaar. Dat is niet eens twee maanden koers. Ik reed meer dan tweehonderd wedstrijddagen. Met zestig ¿Kwets • september 2015 • 37

Hebt u nog contact met uw ex-collegarenners?

Vroeger dronk ik wel eens een glas in een bar in Noord-Frankrijk met ex-collega’s, maar nu heb ik geen contact meer met hen. Enkele jaren geleden ben ik Michel Pollentier wel nog eens tegengekomen, tijdens een veldrit in Massemen.

koersdagen kan je onmogelijk twee grote ronden rijden, laat staan drie. De renners van vandaag hebben te weinig uithoudingsvermogen. Ze koersen niet het jaar door, ze trainen het jaar door.

Het is dus niet onmogelijk om de drie grote ronden in één jaar te rijden, zelfs nu?

Neen, dat hangt af van de sponsor en de wil om het te doen. Nu vallen de renners ook regelmatig. Dat begrijp ik niet. Als een renner nu gelost wordt, stopt hij met trappen.

Als er iemand valt of een lekke band krijgt, wachten de volgwagens hem op en brengen hem weer naar voor. Dat bestond niet in mijn tijd.

Mist u het wielrennen niet?

In het begin was het moeilijk. Ik ben gestopt in 1988, op mijn 37ste. Ik werd vertegenwoordiger voor de fietsenfabriek van Francesco Moser, maar dat heb ik niet lang gedaan. Ik moest overal langsgaan en proberen te verkopen, en dat was mijn ding niet.

Ik heb daarna een tijd gestempeld, maar ik wilde opnieuw aan de slag als draaier-frezer, net als voor mijn wielercarrière. Ik heb me herschoold om met computergestuurde machines te werken. Nu werk ik bij Beernaert in Laarne.

Hoe bent u hier in Wetteren beland? (lacht) Ik heb mijn vrouw Karine leren kennen tijdens de Sluitingsprijs in Putte-Kapellen. De vonk is overgeslagen en we zijn in Schellebelle gaan wonen. Nadien zijn we verhuisd naar de Libbrechtstraat in Wetteren-centrum. Toen de grootmoeder van Karine overleed, zijn we in haar huis in Massemen komen wonen.

Voelt u zich hier thuis?

Ja, zeker in Massemen. Ik heb veel contact met de buren, en dat was in Wetteren niet echt het geval. Ik speel met de duiven, net als de meeste van mijn buren.

En, al veel gewonnen?

Neen. Ik heb er geld aan verloren. Ik heb er een dertigtal, maar mijn schoonvader, die naast ons woont, had er zeker honderd.

Maar ik wil wel winnen, zoals in de koers. ¿Kwets • september 2015 • 38

Blijft u hier in Wetteren na uw pensioen?

Volgend jaar ga ik met pensioen, en misschien verhuizen we naar Frankrijk, naar mijn geboortedorp. Daar hou ik nog steeds van. Ik heb altijd willen terugkeren, maar mijn vrouw wilde dat niet.

Weten uw collega’s dat u wielrenner bent geweest?

Ik denk dat ze het nu wel weten, maar ik praat daar niet over. Mijn directeur heeft het gezien op internet. Zelfs mijn buren weten niet dat ik coureur ben geweest.

Fietst u nu nog?

Niet meer, ik heb zelfs geen koersfiets meer.

In de Libbrechtstraat zijn mijn drie fietsen gestolen, in een gemeenschappelijke fietsenstalling in ons appartement. Nadien heb ik nooit meer gekoerst. Ik rijd enkel nog een ritje met de fiets van mijn vrouw.

Ik heb een hartstilstand gekregen in 2011 en ze hebben me moeten reanimeren. Ik heb nadien moeten revalideren, en uit onderzoek bleek dat ik hartritmestoornissen had. Ik moet nu elke zes maanden op onderzoek.

Wie zijn uw favoriete renners van het moment?

Ik hou van de Spaanse renners: Contador, Valverde, Rodriguez. Voor Alberto Contador heb ik grote bewondering. Je ziet hem echt afzien om te winnen. Van Chris Froome zijn stijl hou ik niet zo. Die rijdt helemaal anders, met dat systeem van wattages en zo. Ik bedoel niet doping, al zijn de renners altijd een stap voor op de controleurs.

Hebt u zelf doping gebruikt?

Op het hoofd van mijn kinderen: nooit tijdens de rondes. Nooit.

En in andere koersen?

Zoals de meesten, hé. In de criteriums nam ik amfetamines, om voor spektakel te kunnen zorgen. Ik spreek niet over gesofisticeerde doping, hé. Niet over epo, cortisonen of testosteron die door dokters werden toegediend. Die raakte ik niet aan.

Wie gaat de Ronde van Spanje winnen?

Nu Contador er niet bij is, zal Nairo Quintana wel winnen.

Lieven Van Imschoot / foto’s Pol De Wilde en archief

¿Kwets • september 2015 • 39

West Rim: Folking all over het Vaticaan

Stel: je richt een band op met broers en zussen. Niet te groot, gewoon als hobby, je hebt immers nog een job en andere hobbybands. Je krijgt wat aanhang.

Mensen appreciëren wat ze horen. Her en der word je gevraagd voor optredens en op een avond komt er een Servische bisschop op je afgestapt: ‘Jullie zouden voor paus Franciscus I moeten spelen.’

Even later sta je met die band op het Sint-Pietersplein voor een menigte van een kleine tienduizend man te spelen.

Als opwarming voor de paus. Dat overkwam West Rim. De band is intussen al terug van het grote avontuur. We gingen op bezoek bij multiinstrumentalist Aendrik De Brant.

Hoe is het jullie vergaan in het Vaticaan?

Dat is ons zeer goed bevallen. Rome is een zeer mooie stad. En om er dan ook nog eens te mogen spelen, dat is echt ongelofelijk.

We waren daar voor drie dagen en even¿Kwets • september 2015 • 40

veel optredens. Op de eerste dag speelde we voor de Vlaamse delegatie van misdienaars. ’s Anderendaags traden we op voor misdienaars uit 23 verschillende landen. Alles bij elkaar een kleine tienduizend man.

Da’s heel wat voor een band die niet zo intensief bezig is met optreden. Met West Rim werden we gevraagd om daar als een soort van opwarmer voor de paus te spelen. Iets waarvan we dachten dat het niet zou lukken. Niet alleen omdat we dachten dat het publiek daar eigenlijk vooral voor de paus was, maar ook omdat er zoveel verschillende nationaliteiten waren. En bovendien spraken ze allemaal andere talen, maar op dat vlak kunnen we ons mannetje staan.

Hoe was de ambiance?

Fantastisch. Ondanks de enorme hitte op het plein, zo’n veertig graden zonder een streepje schaduw.

Elke aanwezige op het plein had een sjaaltje aan van zijn nationaliteit. We vroegen aan de mensen om hun sjaaltje uit te doen en om ermee te zwaaien. Eerst waren het

enkel de Vlamingen die meededen. Maar na een tijdje deed iedereen mee. Ook de kardinalen heb ik achteraf gezien op de foto’s.

Heel leuk om te zien dat niet enkel wij ons amuseerden. Naar het schijnt stond iedereen zelfs op de stoel.

Wat vond de paus van jullie optreden?

We hebben hem niet echt gesproken. Naar verluidt zou hij alles via de live streaming gevolgd hebben in een van zijn vertrekken. De organisatie zei tegen ons dat hij graag weet wat er aan het gebeuren is op het plein. Maar hij kan er niet bijzijn omwille

zige bisschoppen en kardinalen. De locatie was prachtig. Deze keer speelde we op een dakterras met uitzicht op het Sint-Pietersplein. Echt heel mooi. Daar kwamen we de bisschop van Zrenjanin, Ladislav Nemet, opnieuw tegen. Hij vond ons optreden heel goed. Op de foto’s achteraf zagen we dat hij ook met zijn sjaaltje boven zijn hoofd aan het zwaaien was. van veiligheidsmaatregelen. Normaal gezien zou de paus meteen na zijn toespraak vertrekken naar een volgende afspraak, maar hij maakte tijd vrij om toch met enkele dichtbij zijnde misdienaren te spreken. We waren niet zo ver verwijderd van waar hij zat, dus konden we eigenlijk in de rij glippen en duizenden mensen voorbijsteken.

Maar we vonden dat we al een mooi moment hadden beleefd en uit respect voor de misdienaars bleven we ter plaatse. Toen de paus vertrok keek hij toch eens naar ons en stak hij zijn duim omhoog. Dat was meer dan voldoende.

Hebben jullie die Servische bisschop nog gezien?

‘Op ons derde en laatste optreden hebben we hem gezien. Dat was een soort van ‘afterparty’ voor de organisatie en de aanwe-

Christelijke visie De band West Rim kwam met bisschop Nemet in contact op een verjaardagsfeest van de Gentse bisschop Luc Van Looy. ‘Kort samengevat kunnen we zeggen dat hij een muziekliefhebber is’, zegt De Brant.‘Later werden we nog eens gevraagd om te spelen op een ander evenement in het bisschopshuis voor het IJD (Jongerenpastoraal Vlaanderen, gm). Het was eigenlijk een combinatie van die twee contacten.‘ De aandachtige lezers onder u zullen het misschien wel al vermoeden, maar een groot deel van West Rim is christelijk. ‘Onze nummers gaan telkens over een emotie. In dat opzicht is het niet zozeer religieus, maar eerder universeler. Door ons geloof krijgen onze liedjes toch onze christelijke visie

mee.’ De teksten worden geschreven vanuit het standpunt van een twintiger die terugblikt op zijn nog korte bestaan. En kijkt ook vooruit richting volwassenheid. Dat is de rode draad doorheen het repertoire van West Rim. ‘Onbedoeld’ voegt Aendrik eraan toe. ‘Het is zo dat als iemand een nummer schrijft en het dan laat horen aan de rest, iemand anders het meeneemt naar huis, zodat hetzelfde nummer anders en beter klinkt. Zo gaat het van hand tot hand en telkens wordt het een beter nummer.’

Momenteel werkt West Rim aan een album, maar wie nu al zit te popelen om nummers van de band te horen kan alvast terecht op: https://www.reverbnation.com/westrim Gert Meersman / foto’s West Rim

¿Kwets • september 2015 • 41

Vierkantspuzzel Wat is de gemeenschappelijke en Wetterse link tussen de vier afbeeldingen?

Nieuwe opgave:

Aan de hand van vier foto’s of illustraties zoeken we een band met Wetteren: dat kan een persoon, een gebouw, een gebeurtenis, een begrip zijn.

Wie denkt de oplossing te kennen, mag ze voor 15 september mailen naar info@kwets.be of sturen naar Kwets vzw, Victor Van Sandelaan 134, 9230 Wetteren. Uit de inzendingen zal een min of meer onschuldige Kwetshand de winnaar selecteren. De winnaar ontvangt een geschenkbon voor een menu ter waarde van 50 euro in Brasserie Manjefiek (info onderaan deze pagina).

Oplossing puzzel vorige maand: Vorige maand was de opgave misschien wat misleidend want de Wetterse vereniging die we zochten bestaat al een hele tijd niet meer. Het VHW was destijds het Verbond der Handelaars van Wetteren.

Uitleg tips: - linksboven: een fragment uit het logo van het VHW. - rechtsboven: het logo van de winkelketen Kruidvat, die nu gehuisvest is in het gebouw waar destijds de feestzaal van het VHW was.

- linksonder: ook dancing Blitz vond zijn onderkomen in dit gebouw in de Florimond Leirensstraat met achtergevel aan parking Den Berg.

- rechtsonder: de namen van de bestuursleden van het VHW.

Deze maand zoeken we een Wetterse handelszaak.

Veel succes!

En de winnaar van de vorige puzzel is Mastelinck Rudy.

in samenwerking met

¿Kwets • september 2015 • 42

In de marge

Soms vraagt een mens zich af...

?

We bouwen aan de toekomst, we leven voor elkaar, zingt Luc De Vos met enige ironie in de Gorki-song Soms Vraagt Een Mens Zich Af. In deze gelijknamige rubriek hekelt Eric Bracke recente uitschuivers in de gemeentepolitiek.

Soms vraagt een mens zich af hoe een wildvreemde bij zijn eerste bezoek naar Wetteren kijkt. Om eerlijk te zijn, ik neem af en toe de proef op de som. Een frisse blik kan ons, habitués, immers veel leren. Meestal is het antwoord niet al te vleiend voor mijn thuisstadje. Vooral de Grote Markt - zo zeggen ze het vaak - vinden ze weinig uitstraling hebben. De fontein is volgens de meesten simpelweg lelijk. Ook de leegstand in de winkelstraten ontgaat de vreemde bezoekers niet Maar af en toe zijn er ook verrassende positieve geluiden te horen. Zo was Henk De Smet, de architect van het winnende ontwerp voor Cordonnier dat nu ergens in het onderste vriesvak van het bestuur zit, bijna euforisch toen hij Wetteren tijdens de kermisdagen bezocht. Hoe de stroom volk door die smalle, vaak kronkelige straatjes uitmondde op het marktplein, maakte grote indruk op hem.

Er zijn inderdaad weinig gemeenten van deze omvang die tijdens hun bijna een week durende kermis zoveel volk op de been kunnen brengen. Maar de dynamiek van de kermis staat in schril contrast met de ontvolkte straten op andere momenten. Toch ken ik een aantal mensen dat ook op dooie dagen van Gent naar Wetteren fietst om hier een paar karakteristieke kroegen te bezoeken.

De Britse kunstenaars Jan Williams en Chris Teasdale van The Caravan Gallery waren drie jaar geleden vooral getroffen door de boeiende architecturale contrasten in de Wetterse straten. Jan en Chris vellen nooit een oordeel, ze zoeken de schoonheid ook in lelijke dingen. De beelden die ze met hun camera’s van Wetteren maakten, spreken boekdelen. De schraalheid die eruit spreekt is trouwens niet uniek voor Wetteren, Engelse arbeidersstadjes zien er vaak nog schrijnender uit. The Caravan Gallery wordt er soms gevraagd om sociaal-artistieke projecten op te zetten en daarbij gebruiken ze wel eens leegstaande winkelpanden.

Het is een minder krampachtige manier om met

het fenomeen om te gaan dan de benadering van schepen Herman De Wulf. In de vorige Kwets verdedigde de schepen van Lokale Economie de taks (bijdrage) voor handelaars in het kernwinkelgebied. Met dat geld zou een nieuwe handelsvereniging promotionele initiatieven moeten organiseren. De verbetenheid van De Wulf om zijn voorstel door te drukken, werkt veeleer fnuikend. In plaats van de zelfstandigen hun arm om te wringen, moet hij een positieve sfeer creëren. Daarvoor moet hij uitgaan van onze sterkte en die ligt momenteel op het culturele vlak. De bib, het culturele centrum, de academies en de cafés en restaurants met hun optredens lokken veel mensen van buiten de gemeente. Of laat bijvoorbeeld iemand met kennis van zaken een expositie organiseren in leegstaande panden in de winkelstraten en je krijgt honderden mensen van buiten Wetteren die door het handelsgebied flaneren. Culturele uitstraling en commercie gaan immers hand in hand. Spreek creatieve mensen als Henk De Smet en Jan en Chris van The Caravan Gallery aan en laat ze ideeën uitwerken om de dynamiek aan te zwengelen. Als er animo is, doen de handelaars met plezier een duit in het zakje.

Eric Bracke / foto The Caravan Gallery

¿Kwets • september 2015 • 43

Volkstuintjes in Overbeke

Het binnenhalen van de oogst De zomer was droog en heet, vruchten zijn rijp en binnen, hier heeft de mens met zwoegen z’n hoogste doel bereikt.

De schoonheid van de buurt, ’t ontwaken van de wijk, hier heeft de mens gewonnen, de arme grond verrijkt.

Foto’s Christine Onraedt

¿Kwets • september 2015 • 44

Doordeweeks ’t Is dinsdagavond. De smaak van rode wijn hangt me halvelings in de mond, en het deuntje van die min of meer wereldbekende Amerikaanse singer-songwriter speelt nog steeds in mijn hoofd. Het valt niet maar niet weg te denken, zoals dat gaat bij sommige liedjes. Ze spoken, willens nillens, de hele tijd door iemands hoofd. Het hoeft daarom niet per se een slecht lied te zijn, maar ze doen het gewoon. Gelukkig is het lied in kwestie niet Heyah Mama van K3 – dat nummer mag wat mij betreft vijf meter diep begraven en vervolgens overgoten worden met gewapend beton.

Ik vraag me af wat er bij Karen, Kristel en Kathleen door het hoofd spookte toen de tekstschrijver hen voor het eerst de tekst voorlegde. Die laatstgenoemde moet een sloeber geweest zijn: ‘Ik wil jou, jij wil mij; Ik weet een plekje waar ze ons niet vinden; Jij mag me verslinden’. Verstoppertje spelen was duidelijk een van ‘s mans specialiteiten. De kinderhit gaat verder: Doe het heel zachtjes; Geen kreetjes en geen lachjes. ‘Natuurlijk’, dacht ik.

Het zou op z’n minst gezegd niet verstandig zijn om jezelf tijdens een potje verstoppertje op zo’n idiote wijze te verklappen.

Mij maak je niet wijs dat K., K. en K. onmiddellijk dolenthousiast waren en er een potentiële kinderhit in de Lage Landen in zagen, tenzij ze zelf niet vies waren van een spelletje links of rechts. Later bleek K. dit vermoeden te bevestigen. Maar geen kwaad woord over K3. Het vrolijke trio heeft ongetwijfeld vele kinderharten gestolen, en ik vermoed dat de papa’s zich ook wel kostelijk amuseerden tijdens de een of de andere liveshow.

Maar wat ik vooral apprecieer aan deze doordeweekse dinsdagavond is de herinnering aan het verlossende gevoel dat ik had toen ik daarnet in mijn vertrouwde, bijna aftandse Opel Corsa City terug naar huis reed na een lange werkdag. Het instappen in Overschelde om vervolgens de Noordlaan op te rijden richting het pittoreske Kwatrecht – waar het leven naar verluidt soms heel schoon kan zijn – heeft iets magisch.

Al minstens even magisch is die parel van Bruce Springsteen, die sinds die rit huiswaarts al de hele avond door mijn hoofd raast.

We’d go down to the river; And into the river we’d dive; Oh down to the river we’d ride…

Jelle Lauwers ¿Kwets • september 2015 • 45

Kortgeknipt

September is de kermismaand. Maar dat wil niet zeggen dat er niet geleerd moet worden. Ook door de grote mensen. De gratis computercursus van de bib is een buitenkansje voor wie weinig of niets kent van de mogelijkheden van het internet of de computer. Inschrijven in de bibliotheek, Markt 27. De les is van 9 tot 12 uur op dinsdag 1 en op donderdag 3, 10, 17 en 24 september. Op de laptops voor de deelnemers staat Windows 10.

De Vlaamse Filmpjes wakkeren al sinds 1930 de leeshonger aan bij kinderen van 10 tot 13 jaar. De uitgeverij Averbode deed daarvoor ook een beroep op de Wetterse auteurs Felix De Moor, Karel Uyttendaele (alias Lode De Visscher) en Gaston M Van der Gucht. In de bibliotheek loopt vanaf vrijdag 4 tot en met 26 september een expositie met alle covers van de Wetterse Vlaamse Filmpjes. Samenstellers Daniël De Mol en Dirk De Backer maakten over het onderwerp een erfgoedpublicatie (3 euro). Tijdens de kermisdagen is de expositie open op zaterdag van 10 tot 16 uur, zondag van 10 tot 17 uur en maandag en dinsdag van 15 tot 20 uur.

Ze zijn met veel, van eigen bodem en verrassend goed. Op vrijdag 4 september speelt The Grassroots Movement voor het cultuurcafé Nova in de Molenstraat een gratis concert. Aanvang 20 uur. ¿Kwets • september 2015 • 46

sen interpreteren de mooiste liedjes van Wim. Kaarten kosten in voorverkoop 5 euro (8 euro aan de kassa).

Maar het wordt moeilijk kiezen voor de Wetterse muziekliefhebber, want ook de Wetterse indierockers van Delta Crash barsten van talent. Zij staan in de Lemon Bar op het podium. De avond erna garanderen Peamels & Vincke ambiance in de hippe bar aan het station.

Tom Meganck en Bram De Winne pakken diezelfde zaterdag 5 september uit met een foodtruckfestival tijdens hun Fête à la Gare. Al vanaf 11 uur kun je aan de busparking nabij het station terecht om te smullen. ‘s Avonds treden The Horny Horses, DNFA & youngbeatz op. Zondagmorgen loopt het foodtruckfestival vanaf 10.30 uur.

In de namiddag is er om 15 uur koers op rollen. ‘s Avonds kan je de match CyprusBelgië volgen op een groot scherm.

Op kermiszondag kan je ook in het cultuurcafé Nova vanaf 11u30 aperitieven terwijl The Biekband vertrouwde popliedjes brengt. Om 15 uur is er een koffieconcert gepland met D’eaux sérieuses

Kwets organiseert op zaterdagavond 5 september een ode aan Wim De Craene die 25 jaar geleden overleed. Op het pleintje voor de vroegere De Kneut, de verdwenen kroeg die afgebeeld staat op de hoes van Alles is nog bij het oude, speelt een elfkoppige band meer dan twintig nummers van De Craene. Een verrassend gezelschap van gastzangers en -zangeres-

Alvorens je naar dat koffieconcert of de koers op rollen trekt, kan je ze op zondag 6 september nog eens bewonderen: onze Reus en zijn gemalin. De eeuwenoude traditie komt omstreeks 14.30 uur weer tot leven weer tot leven. Dan strekken de bijna 400 jaar oude Reus en Reuzin hun stramme benen en stappen en dansen op de Markt en in de centrumstraten.

Het kermistoneel van Zucht naar Kunst is al vele decennia een populaire klassieker.

Met Een rits te ver van Jon van Eerd kiest regisseur Hugo Fransaert voor een kolderie-

lende spetters aangeboden door het gemeentebestuur. Wie daarna nog niet naar huis wil, kan in de Lemon Bar misschien naar Bates vs. Timka

ke komedie die zich afspeelt op een camping. Afspraak in cc Nova op maandag 7, vrijdag 11 en zaterdag 12 september om 20 uur. Tickets kosten 9 euro. Bestellen via 0495 47 18 90 of www.zuchtnaarkunst.be De publiekstrekker van Wetteren-kermis blijft de wielerwedstrijd op maandag 7 september om 14 uur, het zogenaamde Dernyfestival van Wielerclub Wetthra.

Bij het ter perse gaan, waren de namen van de deelnemers nog niet bekend. Eén winnaar is wel al bekend: Clara van de vroegere Frituur Sport komt dinsdag nog eens frieten bakken in de tent op de Zeshoek.

Vanaf halftwaalf schudt ze de eerste krokante frietjes op. Clara serveert ze met haar befaamde stoofvlees. In diezelfde tent kan je donderdag 3 en zondag 6 september trouwens ook de wedstrijden van de Rode Duivels volgen.

Op donderdag 10 september vindt naar jaarlijkse gewoonte de Wetterse avondmarkt plaats op het Stationsplein en in de Nieuwstraat. Om 20 uur verzorgt de Koninklijke Harmonie Les Bons Vivants het kermisconcert op het pleintje voor de Green Note. Daarna presenteert het restaurant The B. Goose, de krokante band met de fantastische zanger Wim Van Poucke.

Vuurwerk, zeg je? Dat is er ook. Naar jaarlijkse gewoonte worden de kleurrijke, knal-

Ook na kermis is Wetteren niet dood. Picnic music lijkt een Wetterse variante op Boterhammen in het park. Op 11 september kun je van 12 tot 14 uur aan cultuurcafé Nova genieten van een concert van Just the tree of us.

Je kunt ter plaatse pistolets kopen. De formule wordt een week later herhaald met op het podium de groep Moods.

Zondag 13 september is het Open Monumentendag. In de Wegvoeringstraat wordt het kasteel Vilain XIII opengesteld van 10 tot 18 uur. Tijdens de rondleidingen in de kamers en het park kom je ook meer te weten over de kleurrijke figuur van Burggraaf Charles Hypolite Vilain XIIII, de burgemeester die Wetteren stedelijke allures wou geven.

Om 15 uur houdt prof. Johan Mertens in Van Hauwermeirsmolen in de Watermolenstraat in Massemen een lezing over de geschiedenis van het graan van de prehistorie tot vandaag. Vanaf 10 uur zijn er ook rondleidingen in de draaiende molen.

Zondag 20 september organiseert Toerisme Wetteren een begeleide Floraliëntocht vanaf 10 tot 13 uur en vanaf 14 tot 17 uur.

Deze fietstocht staat in het teken van de Dag van de Landbouw en wordt begeleid door een gids. Vooraf inschrijven in het Infopunt op de Markt. Deelnameprijs: 2 euro.

Op woensdag 23 september wordt in cc Nova om 20 uur de film Simple Simon van regisseur Andreas Öhman vertoond.

Het hoofdpersonage is een 18-jarige jongen met het syndroom van Asperger. De film wordt ingeleid door actrice Marijke Pinoy en haar zoon Titus. De opbrengst van de filmavond gaat naar Tanderuis vzw, de thuisbegeleidingsdienst autisme. Toegang 15 euro.

Ook de dag erna, donderdag 24 september is er film in cc Nova @ the movies pakt uit met Brabançonne, een feel good-prent waarin een Vlaamse en een Waalse harmonie strijden om de Europese kampioenstitel.

De film is doorspekt met populaire Vlaamse en Franse deuntjes. Toegang: 7 euro.

Wie geïnteresseerd is in de geschiedenis van de hedendaagse jazz moet vrijdag 25 september aankruisen in zijn agenda. Docent Frederik Goossens komt dan van 9 tot 12 uur in De Poort (boven de bib) uiteenzetten waarom jazz na WOII nooit meer zou zijn wat het geweest was. Jonge wolven zoals Charlie Parker en Dizzy Gillespie introduceerden toen namelijk de heel complexe bebop die zich maar bleef vernieuwen. Toegang: 9 euro.

Eric Bracke ¿Kwets • september 2015 • 47

Achter de schermen van...

de markt in Wetteren ‘Hier vond ik de liefde van mijn leven’ Greet Maes (52) staat al 30 jaar op allerlei markten in Vlaanderen en Brussel maar de donderdagmarkt in Wetteren is haar favoriete plek. En niet alleen omdat in haar textielkraam, pal voor de dekenij, de zaken goed draaien.

De flamboyante verkoopster vond hier zopas ook de liefde van haar leven. ‘Sinds vorig jaar bracht een collega-bloemenhandelaar mij wekelijks een ruiker bloemen. Een onbekende aanbidder bestelde die daar. De bloemenman vertelde me enkel dat de man, een vijftiger, altijd rondliep in wit hemd en zwart pak, maar kende hem verder niet.

Ik werd zo nieuwsgierig, wou weten wie hij was en keek zelf ook uit. Na precies een jaar kwam de man zelf aan mijn kraam een reuzeboeket afgeven. Ik was overdonderd en kreeg meteen een waw-gevoel. We zijn nu sinds zes weken een gelukkig paar. Hij is de man van mijn leven. Op woensdagavond blijf ik zelfs slapen bij hem in het centrum van Wetteren. Ik woon in Dendermonde en dat scheelt toch wat in het vroege opstaan op donderdag’, straalt Greet.

Hugo Van Heddeghem

¿Kwets • september 2015 • 48

We kennen allemaal het gevoel dat de donderdagmarkt met zich meebrengt.

De geur van vers gebakken brood, snoep en wafels hangt in de lucht en het is gezellig druk. Maar hoe gaat het er aan toe voor de gemiddelde Wetteraar de er zijn inkopen doet?

Het is nog vroeg wanneer de eerste marktkramers aankomen. Rond 5 uur begint het plein al vol te lopen. De kramen die in het midden staan eerst, vervolgens de marktkramers die eten verkopen. Niet veel later hangt de eerste kip al aan het spit, langzamerhand verspreidt de geur zich over het hele plein.

Rond een uur of zeven begint de markt echt vorm te krijgen. De laatste kramen komen toe en stallen hun waar uit, dat neemt vrij veel tijd in volgens Baeyens. ‘Als ik mijn hele kraam moet opzetten, ben ik een uur bezig. Ik kan al eerder mensen bedienen, maar dan is het allemaal wat zoeken.’ (lacht) Ook op de terrasjes zit er nu al volk te genieten van een kopje koffie, uitbaters en klanten door elkaar. Lachend roepen de marktkramers naar elkaar, ze zijn in een goede bui.

Het belooft een zonnige dag te worden en dat betekent meestal een goede verkoop.

Stefanie Sergeant / foto’s Pol De Wilde

Onder het toeziend oog van Stijn Van Damme (marktcoördinator) parkeert een marktkramer zijn kraam aan de rand van het plein.

Heel precies, want elk kraam heeft zijn eigen plekje volgens Yves Baeyens (marktkramer). ‘We krijgen een bepaalde ruimte toegewezen die we mogen gebruiken, maar niet iedereen houdt zich eraan. Je moet op je strepen staan, letterlijk, want de buren durven elkaars ruimte innemen.’

¿Kwets • september 2015 • 49

Briefopener

Brief aan het eind van een te korte vakantie Beste S.J. uit W. Jullie kennen mij niet, beste S.J., ik jullie wel. ’t Is te zeggen, ik zie jullie wel eens het broodnodige kattenkwaad uithalen op de diverse speelplaatsen. Bij nader inzien is de kans dat jullie mij wel kennen redelijk groot. Ik ben die iets oudere doch bedeesde jongen die geniet van de schoolgaande jeugd in het straatbeeld van Double You City. Broodjes etend op de vele bankjes in het centrum en via smartphones allerlei weetjes en vooral foto’s uitwisselend.

S.J. staat uiteraard voor schoolgaande jeugd. En zo zijn er nogal wat in deze intellectuele gemeente. ’t Zal niemand verbazen. Hier wordt de toekomst bezegeld.

Mijn jeugd stamt nog uit de tijd van liedjes als De meisjes van Mariagaard en De Schoolstraat. Niet toevallig liedjes van onze eigen Wetterse bard Wim De Craene. Over deze kwajongen lezen jullie elders in dit maandblaadje ongetwijfeld meer. Het was nog in de tijd dat de meisjes op de diverse scholen nog een uniformpje droegen. Het had wel iets. Aan de kleuren zag je meteen op welke school ze zaten en welke rooskleurige toekomst je al dan niet te wachten stond. Ikzelf ben kleurenblind en heb me dus niet zelden mispakt. Maar hoe dan ook, ik vond zo’n uniformpje wel wat hebben, ik schreef het al. Sommige meisjes waren daar trouwens heel creatief mee.

Jullie hebben het comfortabel nu, schoolgaande jeugd. Toen ik een kleine jongen was – nog voor ik interesse had voor schooluniformpjes, dus – ging het schoolleven er enigszins anders aan toe. ¿Kwets • september 2015 • 50

Ik licht dit even toe. Het begon om vijf uur toen de wekker afliep. Dat waren nog van die ijzeren wekkers die waarschijnlijk het huis en de alkoof waren binnengetakeld. In mijn herinnering beten ze terug als ze je durfde afslaan. Vervolgens waste je je van top tot teen met ijskoud water uit de waterput op het erf en zette je je aan je huiswerk.

Niet omdat je dit de vorige dag had verzuimd, God beware me, maar je zat op school of maakte je huiswerk. Een tussenweg was er niet.

Na het ontbijt (spek met eieren en een homp brood) stond je met je boekentas op straat en sloot je aan bij de zwijgzame colonne lotgenoten. Soms viel er, onder het gewicht van zijn boekentas, een kind om. Maar je moest verder, alsmaar verder. Na een uurtje ochtendgebeden prevelen op de onverharde voetpaden kwam je toe aan de ijzeren poort van het schoolgebouw. De studiemeester liet je met een geringschattende blik binnen en noteerde je naam. Waarom je naam? Gewoon omdat je nu eenmaal bestond.

Nadat de laatste kinderen, op brancards meestal, ook waren gearriveerd, werd het lerarenkorps met een zware loden sleutel uit de catacomben vrijgelaten. Toen kon het onderwijs een aanvang nemen.

Schrijven, lezen, rekenen, de rivieren van ons land… Ik heb het daar allemaal geleerd en ben er nog steeds dankbaar om. Mijn eerste grote liefde was de juf die me over mijn kortgeknipte haren streelde en zei dat ik 10 op 10 kreeg voor mijn stelwerkje. ’t Was daar en toen dat ik besloot alles in schriftjes te noteren. Ondertussen zijn het bierkaartjes en een geleende balpen geworden, maar soit de intentie was er. ’t Was een leerrijke tijd die ons klaarstoomde voor het leven. Ik werd iets ouder en mocht naar een iets grotere school vol Latijnse en Duitse naamvallen. Mijn stelwerkjes gingen er fel op achteruit, maar dat viel niet toevallig samen met het ontdekken van de diverse uniformpjes van de meisjesscholen.

Ik had enkele oudere broers en zussen die al eens een single in huis haalden. Voor jullie, huidige schoolgaande jeugd wil ik verduidelijken dat een single toentertijd een 45-toeren vinylplaatje was. Niet iemand die beweert dat hij happy is, maar toch op TV een lief zoekt.

Singletjes dus. Zoals De meisjes van Mariagaard of De Schoolstraat, maar laten we zeker niet de Zandstraat vergeten.

Hun kleuren ben ik vergeten, maar hun lach en gestolen kussen vergeet ik nooit meer toen ze lekker vooraan op de buis sprongen.

Onbekend Contact

¿Kwets • september 2015 • 51

Continuïteit en vernieuwing in software voor kmo’s • www.datam.be

Jozef Buyssestraat 72, 9230 Wetteren Tel.+32 (0)9 366 17 73 • E-mail: info@datam.be