76ste jaargang • nummer 07 • donderdag 20 februari 2020
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,50
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Na jaren van revolutie willen veel Egyptenaren enkel stabiliteit” Onderzoeksjournalist Jens De Rycke trok voor ’t Pallieterke naar Egypte op zoek naar christenen die trachten te overleven in de voor hen niet altijd even vriendelijke islamitische wereld. Hij sprak er met George, een christen, die getuigt hoe christenen in Egypte in de revolutionaire tijden steeds vaker het slachtoffer werden van terreuraanvallen en ergere discriminatie. En waarom het erger kan dan dictator al-Sisi.
Lees de volledige reportage van Jens De Rycke in Egypte op blz. 11
Niet één inschrijving Het was een liedtekst die linksen en pacifisten dikwijls citeerden: “Stell’ dir vor es ist Krieg, und keiner geht hin.“ Daaraan dachten wij toen we lazen dat geen enkele student zich had ingeschreven voor de nagelnieuwe imamopleiding aan de KUL, die vroeger katholiek was.
Die opleiding was een van de vele onzinnige plannetjes die Koen Geens had uitgebroed. Dat was zogezegd om bij te dragen tot een “Europese islam”. Het werd dus een mislukking. Niet zo tragisch als de andere mislukkingen van Geens inzake justitie, met vervroegde vrijlatingen en enkelbanden en zo. Dit keer werd er niemand vermoord, beroofd of verkracht als gevolg van zijn briljante initiatieven. Dit keer was het alleen belachelijk. En volkomen voorspelbaar natuurlijk. Als iemand imam wil worden, dan kiest hij natuurlijk voor een échte imamopleiding, bij échte moslimgeleerden die de échte islam onderwijzen, met echte vrou-
wenbesnijdenissen, kindbruidjes, gedwongen huwelijken, Jodenhaat, terreur tegen ongelovigen en moorden op ‘afvalligen’. Die gaat natuurlijk niet naar Leuven, maar naar “De Edele Al Azhar” in Caïro. Ja, dat ding heet echt zo. Niet één moslim had belangstelling voor die Leuvense ‘verlichte’, bijgeschaafde, geschoren en gewassen kopie die men “Europese islam” noemt. Natuurlijk niet. Zoals klaarblijkelijk ook niemand oor had naar de plannen van Koen Geens als “koninklijk opdrachthouder”. Misschien zijn daar wel een paar goedgelovigen naartoe gekomen. Maar ze zijn het ook heel vlug weer afgestapt.
De separatisten danken Paul Magnette
Natuurlijk was een N-VA-PS-regering al maanden een utopie. Zelfs indien zo’n paars-gele regering uit de startblokken zou schieten, zou ze snel struikelen. In die zin heeft PS-voorzitter Paul Magnette gelijk om zijn ergernis tentoon te spreiden. Maar in zijn linkse razernij heeft hij de separatisten echt wel een handje geholpen. Waarvoor dank. “Wij zijn niet de dweil van de Wetstraat.” Dat verklaarde Koen Geens (CD&V) vorige zondag in een - bij wijze van uitzondering blijkbaar druk bekeken uitzending van De Zevende Dag. Hij uitte met de nodige tremolo’s in zijn stem zijn ongenoegen over de manier waarop PS-voorzitter Paul Magnette zijn rol als ‘koninklijk opdrachthouder’ had getorpedeerd. Politiek is vaak slecht theater, maar dit was theater van een iets beter niveau. Schitterend was de reactie op het gezicht van Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken, die iets verder toekeek en een lach amper kon onderdrukken toen Geens het had over “de CD&V heeft ook overtuigingen.” In de hele politieke carrousel van de Wetstraat werd de voorbije weken en maanden één zaak over het hoofd gezien: de PS en de Franstaligen waren ervan overtuigd dat de traditionele Vlaamse partijen wel overstag zouden gaan en een federale regering zonder de N-VA zouden vormen. Tenslotte gedragen christendemocraten, liberalen en socialisten zich al decennia als een voetveeg of dweil van de Franstaligen en de PS in het bijzonder. Met als gevolg 6 miljard euro Vlaams-Waalse transfers per jaar (we nemen even de minimalistische cijfers). Ook nu wachtten Paul Magnette en co geduldig af.
De fuik van Koen Geens Alleen is de situatie anno 2020 enigszins veranderd. Bij de traditionele Vlaamse partijen heeft de CD&V blijkbaar als enige door dat ze voor haar overleven vecht. En dus was en is het lossen van de N-VA geen optie. Er worden over de recente onderhandelingen allerlei verhalen de wereld ingestuurd die elkaar tegenspreken, maar er kan toch een bepaalde lijn worden getrokken. N-VA en CD&V waren bereid om voor miljarden euro’s
aan nieuwe sociale uitgaven toe te kennen: hogere pensioenen, hogere uitkeringen,… Tenslotte hebben de kiezers - ook in Vlaanderen - op 26 mei 2019 gestemd voor een socialer beleid. Getuige daarvan de aantrekkingskracht van het sociale programma van het Vlaams Belang. In ruil daarvoor zou er gewerkt worden aan een staatshervorming met een splitsing van justitie, binnenlandse zaken en politie. Dat zou de sociale zekerheid grotendeels intact houden. Geens hoopte de PS zo in een fuik te krijgen waar de partij niet meer uit kon. En dus aan een preformatie te beginnen. Magnette had het plan door en saboteerde alles door zijn straffe verklaringen in de pers. Was er een paars-gele regering gekomen met een PS-voorzitter die zijn zenuwen meer onder controle had? Dat is nog maar de vraag. De kans is groot dat zo’n PS-N-VA-regering al over de eerste bananenschil zou zijn gestruikeld. Met toch vervroegde verkiezingen als gevolg. Waarna het andere luik van de linkse francofonie (Ecolo, PTB, cdH en Défi) vol op het orgel kon gaan en de PS zou aanvallen over de mislukte regering met de baarlijke duivel, N-VA genaamd. Bernard Demonty, journalist bij Le Soir, stelde het correct op Twitter: “Zelfs met een radicaal-links regeerakkoord zou de PS nog geen coalitie met de N-VA vormen.”
De diabolisering is totaal Wie spreekt met Franstalige politici, zeker van de linkerzijde, merkt bijna een fysiek ongemak als men de term N-VA laat vallen. De diabolisering van de Vlaams-nationalisten is totaal. Hierover valt bijna geen deftig gesprek meer te voeren. Die anti-N-VA-obsessie en de quasi-razernij die een Paul Magnette aan de dag legt, zijn paradoxaal genoeg een geschenk voor de separatisten. Het klopt wat Bart De Wever maan-
dagavond in Terzake zei, nl. dat de PS weet dat het met het huidige België afgelopen is. Alleen durft men dat niet aan de eigen achterban vertellen. De Belgische koe nog zo lang mogelijk melken, dat is wat de Franstalige socialisten willen. Een tactiek van de verschroeide aarde bijna. Een manier om die koe te melken is een zogenaamde Vivaldi-coalitie vormen. Dat betekent een factuur van tientallen miljarden euro’s. De Franstaligen denken nog altijd dat de CD&V de kar zal keren, maar dat is weinig realistisch. Ook al omdat Magnette, opgejaagd door een linkse basis, eist dat de Vlaamse christendemocraten en liberalen zich nog eens plechtig moeten excuseren voor het beleid van de regering-Michel. Wie is bereid om zich zo te vernederen? Magnette en co denken vanuit hun parallelle wereld dat dit mogelijk is. Ondertussen wordt duidelijk dat vervroegde verkiezingen onvermijdelijk zijn geworden, al kan het nog een paar maanden duren vooraleer iedereen dat beseft. En met het recente gedrag heeft de PS de separatisten een cadeau gegeven. Dat het Vlaams Belang de wind in de zeilen heeft en blijft groeien, is bekend. Over de N-VA bestond twijfel, maar de partij heeft zich door de agressieve tactiek van de PS en een gerichte interventie van Bart De Wever weer in de markt gezet. Koen Geens en Joachim Coens zouden de schade voor de CD&V kunnen beperken. Ondertussen is de belgicistische Open Vld het spoor bijster. Zowel voorzitter Gwendolyn als haar mogelijke opvolgers komen niet verder dan de kleutertaal van “verbinden” en “positief project”. Sp.a marginaliseert. Groen is over een top die het eigenlijk nooit heeft bereikt. Het worden uitdagende politieke tijden.