75ste jaargang • nummer 01 • donderdag 3 januari 2019
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,50
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Het Texas van Vlaanderen blijft top”
Lees op blz. 5
Hét ondernemersgebied van Vlaanderen is de westelijke provincie, ‘het Texas van Vlaanderen.’ De West-Vlamingen hebben een gezonde eigendunk en terecht. Karel Cambien prikt in een nieuw boek koppen en generaties van ondernemende West-Vlamingen aan mekaar. Uit de citaten rijst een West-Vlaanderen op waarop men nog jaren kan steunen. Karel Cambien schrijft haast een halve eeuw over het ondernemerschap in Vlaanderen.
Rechter beslist: kalifaatgezinnen moeten worden opgehaald Lees het volledige interview met auteur Karel Cambien op blz. 11
Asielzoekers moeten binnenblijven
De Oostenrijkse regering plant een verplichte nachtelijke aanwezigheid van vluchtelingen en asielzoekers in de officiële opvangplaatsen. Een uitgewerkte regeling hierover zou snel worden opgenomen in de huishoudelijke reglementen van de opvangcentra, aldus vicepremier Heinz-Christian Strache (FPÖ). Na een paar moordpartijen in wezigheidscontroles vanzelfspreSteyr en Innsbruck hadden Stra- kend. Asielzoekers moeten zich che en de FPÖ-fractievoorzitter nu al melden bij de portier telkens Johann Gudenus zich uitgesproken ze het opvangcentrum verlaten of voor dit nachtelijk uitgaansver- weer binnenkomen. De bedoeling bod. is het aantal gewelddaden, verIn beide gevallen worden na- krachtingen, nachtelijke rellen en melijk Afghaanse asielzoekers vechtpartijen, en excessief alcoverdacht van de zware criminele holgebruik tegen te gaan. feiten. De Oostenrijkse bondskanDit zal opnieuw voor het nodige selier Sebastian Kurz (ÖVP – chris- progressieve boegeroep zorgen. tendemocraten) had in eerste in- Want die regeling zal wel weer in stantie gesteld dat een wettelijke strijd zijn met dit of dat abstracte regeling hem niet mogelijk leek. mensenrecht! Het zal allicht weer De minister van Binnenlandse stigmatiserend zijn volgens een Zaken, Herbert Kickl (FPÖ), werkt bepaalde linkerzijde, want ‘onintussen aan een wettelijke rege- vriendelijk voor migranten’. Maar ling die een uitgaansverbod zou mag de veiligheid van onze dames voorzien tussen tien uur ’s avonds en van onze jonge vrouwen ook en zes uur ’s morgens. Met aan- nog iets kosten?
Een Brusselse kortgedingrechter besliste woensdag dat België alles moet doen om de vijf kinderen van twee Syriëstrijders naar België over te brengen. Niet alleen de kinderen, ook de moeders moeten teruggebracht worden, eist de rechter, ook al staat vast dat die lid zijn van een terroristische organisatie. Ze zijn daar trouwens voor veroordeeld. Zelfs de kinderen van de grootste misdadigers moeten geholpen worden. Maar daar gaat het niet om. De minderjarigen bevinden zich niet in België en verschijnen ook niet aan de grens om beroep te doen op onze hulp. Wat de rechter wil, is dat de overheid een gevaarlijke missie in een oorlogsgebied gaat ondernemen om enkele kalifaatkinderen, samen met hun moeders, te gaan ophalen.
De zwarte weduwen Het gaat ook niet over de humanitaire argumenten die wel degelijk kunnen aangevoerd worden om de kinderen uit Syrië te halen. Het probleem is dat een rechter-dictator zich in de plaats stelt van de regering en het beleid gaat bepalen. Door deze inbreuk op de scheiding der machten maakt hij het onmogelijk rekening te houden met alle andere overwegingen die een democratisch verantwoordelijk bestuur wel moet maken, zoals de risico’s verbonden aan dergelijke operaties of de weerslag op de samenleving van de repatriëring van jihadistische gezinnen die vrijwillig zijn vertrokken en die hun virulente haat jegens onze samenleving meer dan duidelijk hebben gemaakt. De Nederlandse inlichtingendienst AIDV wees erop, in een rapport vorige maand, dat niet alleen de IS-mannen een gevaar zijn. Ook de vrouwen worden in de strijd ingeschakeld en zijn bij hun terugkeer een magneet voor nieuwe rekruten. Kinderen van negen jaar krijgen reeds gevechtstraining en les in terrorismetechnieken. Jihad-expert Montasser AlDe’emeh waarschuwde voor de gevaren van geïndoctrineerde kinderen aan wie “de haat met de paplepel” wordt meegegeven. Erger, de rechter eist ook dat we de terroristische moeders meenemen. Zijn argument luidt dat het onmenselijk is kinderen van hun ouders te scheiden. Is het de rechter ontgaan dat de kinderen precies in die penibele situatie zijn terechtgekomen door het fanatisme van hun ouders? En dat scheiding van hun ouders het beste is dat die kinde-
ren kan overkomen, en misschien zelfs de enige kans om hen uit de apocalyptische wereld van jihad en terreur te halen? De beslissing heeft deze keer enkel betrekking op kinderen en moeders - de vaders zijn vermoedelijk gesneuveld - maar dezelfde argumentatie kan uiteraard toegepast worden op levende vaders. Niets verhindert dat een volgende beslissing van een activistische rechter de overheid verplicht om ook de mannelijke Syriëstrijders te gaan ophalen en te verenigen met hun kinderen.
Child Focus Als België het vonnis niet binnen veertig dagen toepast, moet een dwangsom van 5.000 euro per dag betaald worden. Dit straffe resultaat werd behaald dankzij de pleidooien van topadvocaat Walter Damen. Opmerkelijk toch, hoe terroristen en moordenaars steeds beroep kunnen doen op de elite van onze raadsmannen. Het vonnis werd toegejuicht door Heidi de Pauw van Child Focus, de organisatie die destijds, in de nasleep van de affaire-Dutroux, door de overheid werd opgericht om vermiste kinderen terug te vinden. De houding van Child Focus is een waarschuwing tegen die “onafhankelijke” instellingen die worden belast met een taak die eigenlijk de overheid toekomt. De organisatie wordt ruim voorzien van overheidsmiddelen, maar hoeft geen democratische verantwoording af te leggen en kan zich, wanneer ze relevantie zoekt of haar voorzitter een aura van morele superioriteit wil verschaffen, gerust permitteren tegen het algemeen belang en het democratisch gelegitimeerde beleid in te gaan. Om zijn beslissing te rechtvaardigen, verwijst de rechter naar het Kinderrechtenverdrag en het onvermijdelijke Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM). Eens te meer blijkt hoe internationale verplichtingen, aangegaan door de vorige politieke generatie en ongeremd uitgebreid door activistische rechtspraak, de democratie hebben vergrendeld. Voor wie u
ook stemt, rechters zullen bepalen welk beleid kan gevoerd worden.
Hoe “niet-verbindende” akkoorden verbinden Het is goed in dat verband even te herinneren aan de gevaren van het pact van Marrakesh en andere zogenaamd “niet-verbindende” internationale engagementen. Hoewel deze enkel “zacht recht” opleveren, kunnen ze wel degelijk gebruikt worden in de wildgroei van interpretaties van zeer dwingende normen. Eén van die normen waarnaar de kortgedingrechter in deze zaak expliciet heeft gerefereerd, is het beruchte artikel 3 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. Dat bevat een verbod op foltering, waar iedereen kan achterstaan en dat duidelijk genoeg is. Maar hetzelfde artikel vermeldt ook een verbod op “onmenselijke of vernederende behandeling. Wat is onmenselijke behandeling en wat niet? Dat kan u even goed beoordelen als een hoogopgeleide en ervaren rechter. Door het Hof van Straatsburg is het al gebruikt om de uitzetting van een gewapende Somalische overvaller te verhinderen, omdat in zijn thuisland een burgeroorlog woedt. België werd veroordeeld omdat het de terrorist Trabelsi had uitgeleverd aan de VS en dit voor hem had kunnen leiden tot een levenslange gevangenisstraf, wat volgens het Hof een onmenselijke straf is. Het Verenigd Koninkrijk werd verplicht om sociale voorzieningen te geven aan afgewezen asielzoekers. Artikel 3 is een van de passe-partoutartikelen van het EVRM. Het kan toegepast worden op vrijwel alle politieke twistpunten, door zowel nationale als internationale rechterbanken. Hoe het wordt ingevuld, hangt af van referentiepunten zoals het pact van Marrakesh, dat met zijn zeer ideologische en eenzijdige opvattingen voortaan de leidraad zal zijn voor de mensenrechtenbenadering van migratie en asiel. De ruimte voor nationale democratieën om zelf nog een beleid te voeren krimpt steeds verder in. JURGEN CEDER