't Pallieterke van 24 mei 2018

74ste jaargang • nummer 21 • donderdag 24 mei 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Deze week Fort Europa is zo lek als een zeef 2 Briefje aan Wouter van Besien 3 Hoe mei ’68 ontspoorde (deel 6) 5 Catalaanse nationalisten niet uitgeteld 5 Moeilijk samenleven in Roeselare 7 Op de praatstoel: Anke Van dermeersch 11

Een nieuwe linkse en anti-Vlaamse hetze Het misbruik van de dramatische dood van de Koerdische peuter Mawda is een onderdeel van een aan Franstalige kant georkestreerde hetze tegen alles was niet links is. Overgoten met een anti-Vlaamse saus. De meeste media spelen in dit theater een smerige rol.

Even de feiten op een rij: vorige week kwam aan een achtervolging van een bestelwagen vol illegalen een dramatisch einde. Verschillende politiewagens probeerden de bestelwagen tot stilstand te brengen, maar zoals zo vaak gaan mensensmokkelaars driest te werk. Uit wat nu geweten is, probeerden ze de zogenaamde vluchtelingen als menselijk schild tegen de politie te gebruiken. Dat zou de doodsoorzaak zijn van de Koerdische peuter Mawda (2 jaar), die door een politiekogel geraakt zou zijn. Dit alles in de voorwaardelijke wijs, aangezien een onderzoek voor duidelijkheid moet zorgen.

Dat geldt echter niet voor een militante linkerzijde, die de zaak meteen aangreep om aan lijkenpikkerij te doen. De linkerzijde wordt daarin geholpen door de media, die alle zin voor redelijkheid verloren hebben. De hele zaak wordt bovendien nog eens met een antiVlaams sausje overgoten. Gewoon omdat de feiten zich in Wallonië (Henegouwen) hebben voorgedaan en het daar als een hot item wordt gezien.

In elk geval is het daar al dagen voorpaginanieuws en is de zaak-Mawda het eerste onderwerp tijdens de televisiejournaals. In tegenstelling tot de Vlaamse zenders, waar iedereen het had over de niet-selectie van Radja Nainggolan voor het WK voetbal.

Aangestuurd door PTB/PVDA De Franstalige linkerzijde trok alle registers open en kwam met het klassieke discours dat in die kringen al sinds de jaren zestig wordt gehanteerd: de politie schiet op migranten, de politiek keurt dat goed, politie en politiek zijn één rechtse pot nat. Het zijn fascisten, racisten en nazi’s. En meteen werd met de vinger gewezen naar minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) en Theo Francken (N-VA). Niet toevallig Vlamingen, dus kunnen dat enkel slechte mensen zijn. Het is nu wachten op de eerste ‘opiniemaker’ die vindt dat er in Vlaanderen te weinig verontwaardiging

is over de zaak-Mawda, wat aantoont dat Vlamingen bijna van nature racisten zijn. De obligate Youssef Kobo probeerde het, maar de man werd gelukkig genegeerd.

Le Soir, La Libre Belgique, SudPresse, RTBF en RTL-TVI gingen in elk geval graag mee in de hetze. Daarin gesteund door een aantal nuttige idioten van boven de taalgrens, Joël de Ceulaer voorop. Hij vindt dat de politiek de taak heeft de zaak tot op het bot uit te spitten en schaart zich achter de advocaten van de ouders van het overleden Koerdische meisje. Die willen een parlementaire onderzoekscommissie naar haar dood.

Joël toch, zou men geneigd zijn te zeggen. Om te beginnen is het aan de rechterlijke macht om een onderzoek te voeren naar de feiten. Waar is het dogma van de scheiding der machten heen? Ten tweede is zelfs voor een kind duidelijk dat de hele zaak wordt uitgebuit door extreemlinks, met in dit geval het aan de PVDA gelinkte Progress Lawyers Network. We moeten de zaken eens bij naam noemen: het maatschappelijk debat wordt al te vaak gedomineerd door extreemlinks, en door

sociaal assistenten en aanverwanten, die leven van de migratiecrisis. Het is de PTB/PVDA die de zaken op de spits drijft en met onzin op de proppen komt zoals “dit regeringsbeleid doodt kinderen”.

linkse inhakken zo pijnlijk dat ook de eerste minister denkt te moeten bijsturen. Maar een illegaal - dus een crimineel - ontmoeten op het eigen kabinet is een stap te ver.

Paniek bij Charles Michel

En wat met de N-VA in dit alles? ‘Walgelijk’ noemde Theo Francken de recuperatie van deze zaak door Franstalig links, en dat is meer dan terecht. Anderzijds, Francken moet opletten. Zich in de slachtofferrol wentelen mag af en toe, maar de Vlamingen hebben dat niet graag. De N-VA gaat niet vrijuit, want de aanpak van de transmigranten is veel te soft. Francken verwijst naar de autonomie van de lokale overheden en ziet het als hun taak om de illegalen op te pakken, maar de N-VA mag best wat meer druk zetten.

Daarmee zal hij meer stemmen halen dan door de Calimero uit te hangen. Francken tweette fel dat de wereld echt onverdraagzaam is omdat de N-VA-praalwagen vorige zaterdag op de Belgian Pride Parade werd aangevallen door linkse activisten. Wat had men verwacht? Dat een evenement dat allang door linkse groepjes is gekaapt de partij met open armen zou ontvangen?

Men kan zich afvragen wat politieke partijen (ook MR, Open Vld, CD&V en verzameld links waren er aanwezig) daar te zoeken hadden. Francken, Zuhal Demir (ook al woest om de aanval) en co zouden beter nadenken over de perceptie bij de achterban betreffende bepaalde prioriteiten die de partij in dit debat stelt. Dat men tegen de discriminatie van mensen met een andere geaardheid is, is nogal wiedes. Maar waarom zich profileren op thema’s als genderneutrale toiletten en verkeersborden? Door de N-VA-achterban wordt daar meer en meer over gemord, want bij de bevolking zijn de promotors van dat beleid de risée.

En het zijn de ministers die de klappen mogen incasseren, niet de interne lobby rond Piet de Bruyn en aanverwanten. Een Vlaams-nationale partij met een rechts economisch programma heeft andere prioriteiten, om het beleefd uit te drukken.

Men zou ermee kunnen lachen en het wegwuiven, maar omdat de meeste Franstalige media mee op de kar van extreemlinks zijn gesprongen, is bij premier Charles Michel (MR) voor het eerst sinds lang paniek te merken.

Aanvankelijk bleef hij kalm en wees hij met een beschuldigende vinger naar de mensensmokkelaars, die volgens hem de grootste verantwoordelijken zijn van het drama. Hij wees ook op het relatief royale asielbeleid in België - weinig landen nemen in verhouding tot de bevolking meer illegalen op - maar benadrukte tegelijk het belang van de rechtsstaat en stelde dat die ‘transmigranten’ hier zonder probleem asiel kunnen aanvragen.

Plots schoot Michel echter in een kramp en regelde hij een ontmoeting met de ouders van Mawda. Er werden zelfs foto’s genomen. Meteen doet dat vragen rijzen. Wat doen illegalen bij een premier nog voor het onderzoek is afgelopen? Hoe moeten de politieagenten die de achtervolging met gevaar voor eigen leven hebben ingezet zich nu voelen? Blijkbaar is het

N-VA gaat niet vrijuit

2 Actueel Fort Europa is lek als een zeef

24 mei 2018

Van 16 tot 18 mei vergaderden meer dan 130 politiebonzen uit 52 landen in Dublin ter gelegenheid van de 46ste Regionale Conferentie van Interpol in Europa. Ze konden in de Ierse hoofdstad vernemen dat het gebruik van de gegevensbank van Interpol inzake gestolen of verloren reisdocumenten sinds 2014 met meer dan 200 procent is gestegen – en meer dan 600 procent in de Schengenzone. Frontex laat intussen weten dat in de EUlidstaten ieder jaar duizenden vervalste identiteitsdocumenten worden aangetroffen.

Wie nog durft te spreken over ‘Fort Europa’ is duidelijk een beetje wereldvreemd en is blijkbaar niet bekend met het Noordstation in Brussel, de metro in Milaan, Genua, Parijs en ruime omgeving, Calais, Zeebrugge, de grensovergangen tussen Italië en Frankrijk, de parkings langs de autosnelwegen, de Westhoek,…

We moeten er geen tekening bij maken dat de zogenaamde transmigranten die men er zal aantreffen in de meeste gevallen op illegale manier in Europa zijn aangekomen en veelal gebruik hebben gemaakt van vervalste documenten en van de diensten van mensensmokkelaars. Tegelijk toont hun aanwezigheid aan dat de Europese grenzen zo lek zijn als een zeef, de buitengrenzen van de Schengenzone in het bijzonder.

De internationale politieorganisaties Europol en Interpol mogen dan, zoals in Dublin, wel beweren hoe goed en belangrijk ze zijn voor de internationale politiesamenwerking, op het terrein is daarvan weinig te merken. Sommige politici zullen het in alle talen ontkennen, maar het aantal illegalen neemt toe, mensensmokkel is minder dan ooit onder controle en men heeft geen zicht meer op de verblijfplaats van vele illegalen en minderjarige migranten.

Eind november 2016 signaleerde ‘t Pallieterke als eerste in dit land het belangrijke probleem van onvindbare minderjarige migranten in Europa.

Optimistische noot Bij dit alles is enkel criminaliteit aan de orde.

Politiediensten lijken geen vat meer te hebben op georganiseerde bendes die gretig gebruik maken van vervalste documenten. Valse papieren zijn volgens Frontex een essentieel element bij het smokkelen van drugs, wapens, gestolen voertuigen, migranten en andere mensen.

Uiteraard vallen vervalste documenten ook in handen van (potentiële) terroristen. Volgens Frontex worden de meeste valse documenten onderschept op luchthavens. Vooral reizigers vertrokken in Turkije en Senegal blijken nogal eens de verkeerde pas bij te hebben. Ook aan de grensovergangen tussen Oekraïne en Polen wordt nogal gefraudeerd.

Toch klinkt er een optimistische noot op het hoofdkwartier van Frontex in Warschau.

Volgens de organisatie, formeel het Europees Agentschap voor het beheer van de operationele samenwerking aan de buitengrenzen van de lidstaten van de Europese Unie genoemd, werden in 2017 door de EU-lidstaten ‘slechts’ 6.700 frauduleuze documenten aan de Schengengrenzen gesignaleerd.

Dat zou het laagste cijfer zijn sinds 2013, ook al neemt het aantal reizigers toe. Langs de

andere kant neemt het aantal vervalste documenten toe bij migranten die aankwamen in Griekenland en naar andere EU-landen proberen te reizen.

Moeilijk Frontex probeert op alle vlakken de ervaring op het terrein te benutten. Dat gebeurt door de grensposten te versterken met specialisten in het onderscheiden van vervalsingen.

Sommigen onder hen trekken zelfs naar Afrika om collega-grensbewakers op te leiden. Aan de Europese buitengrenzen krijgen de bewakers voortaan een album ter beschikking met afbeeldingen van alle soorten internationale paspoorten, identiteitskaarten en visums.

Maar ook criminelen blijken over gesofisticeerde apparatuur te beschikken. Ze slagen er naar verluidt steeds beter in schitterende vervalsingen te maken. Microchips, laserperforaties, vingerafdrukken en foto’s in paspoorten weten ze moeiteloos te reproduceren. Het probleem voor de grensbewakers is dat sommige paspoorten wel degelijk echt zijn, maar door criminele organisaties geproduceerd worden op basis van valse of minder beveiligde documenten, zoals vervalste geboorte- en huwelijkscertificaten.

Er wordt door criminelen ook uitgekeken naar mensen die fysiek gelijken op een potentiële klant om een correct paspoort te stelen.

Fraudedetectie wordt dan zeer moeilijk, uiteraard.

Criminelen zijn aan zet Volgens verschillende politiediensten blijft het op die manier dweilen met de kraan open.

Migranten die aangetroffen worden in WestVlaanderen, worden teruggebracht naar de Franse grens, en Frankrijk verbant hen terug naar België.

Ook bomen kappen langs de snelwegparkings brengt weinig soelaas. Het politiek correcte denken en handelen laat onder andere in dit land blijvend toe dat mensensmokkelaars en illegalen vrijwel ongestoord hun gang kunnen gaan. De beperkte juridische en materiële middelen bieden niet echt uitzicht op een oplossing. Zolang illegalen niet van hun vrijheid worden beroofd, en zonder een kordaat terugkeerbeleid, zullen de inspanningen van Interpol, Europol en Frontex weinig veranderen aan de situatie in ‘Fort Europa’, en blijven criminelen aan zet. Niet de vergaderende politiebonzen van Interpol in Dublin, wel de grensbewakers en de politiemensen op het terrein worden daarmee dagelijks geconfronteerd.

RIRO

‘Quantité négligeable’ Charlie Calvo Chaplin heeft opnieuw een boek geschreven, “Leve politiek”. Hij doet daarin – naast allerlei groene zotternijen – enkele voorstellen die de wenkbrauwen doen fronsen.

Zo wil hij de zes bestaande parlementen in België door één nationaal parlement vervangen, en de bevoegdheden die nu bij de deelstaten zitten, zoals welzijn en onderwijs, zouden dan in regionale kamers binnen dat ene nationale parlement behandeld worden.

In die zin spreekt hij van een ‘ontmoetingsfederalisme’ in één groot parlement.

Net als voor 1995 zouden de parlementsleden dan een dubbel mandaat hebben.

Bovendien wil hij een aantal bevoegdheden herfederaliseren, zoals buitenlandse handel, die nu voor 83 procent door Vlaanderen wordt gedragen. Kortom, terug naar la Belgique à papa. De afkeuring was algemeen.

De communautaire haviken in de Kamer, Hendrik Vuye, Barbara Pas en Veerle Wouters lachten er eens goed mee en aanzagen de capriolen van Calvo als quantité négligeable, onbeduidend. Ze lieten zich niet verleiden om daarover nog zinloze discussies op te zetten.

Een terugkeer naar het België van gisteren is uitgesloten. Zij oordeelden bijgevolg wijselijk dat naar de toekomst moet gekeken worden, waarin Vlaanderen méér zelfstandigheid moet krijgen en niet opnieuw aan de hand van de kwade feeks België moet gaan lopen. Men kan zich afvragen wat er speelt in het hoofd van dat groene woelwater …

Dochter Verhofstadt actief in Europees Parlement Het is niet echt een primeur – de informatie werd al gepubliceerd door Kaaiman en ’t Scheldt – maar ook de lezers van dit weekblad mogen weten dat de dochter van Guy Verhofstadt sinds kort actief is in het Europees Parlement. Charlotte Verhofstadt werd in 2014 Master in de Rechten aan de UGent. Haar masterproef had als ronkende titel: “How the expulsion of migrants can violate their right to private and family life: the case law of the European Court of Human Rights”.

Volgens haar profiel op LinkedIn, een socialenetwerksite, studeerde ze ook aan de universiteit van Wenen.

Dat moet in 2016 geweest zijn, volgens een berichtje op een andere site. In Oosten-

rijk behaalde ze ook een diploma, een Master of Arts in Human Rights. Mensenrechten zijn haar stokpaardje. Op haar Facebookprofiel plaatste ze enkele maanden geleden de slogan ‘Kein mensch is Illegal’. Dat geeft onmiddellijk aan aan welke zijde van de liberalen ze zich bevindt.

Ze werkte, volgens door haar geplaatste informatie op Facebook, een tijdje in Bar Jan Cremer in Gent. Vervolgens werd dochter Verhofstadt medewerkster van Hilde Vautmans.

Op 5 december 2017 vergezelde Charlotte parlementslid Vautmans tijdens een werkbezoek in Syrië. We wensen mevrouw Verhofstadt uiteraard veel succes en een mooie loopbaan.

Thierry Debels

Niet langer zakendoen met Iran

Uit de smalle beursstraat

Na het afsluiten van de nucleaire deal met Iran dachten veel Vlaamse bedrijven dat ze eindelijk zaken zouden kunnen doen met die beloftevolle markt van 80 miljoen inwoners. Het afschieten van de deal door Donald Trump slaat die hoop weg. Vooral omwille van de extraterritorialiteit van de Amerikaanse sancties, wat inhoudt dat de VS Europese bedrijven die zaken willen doen met Iran zware boetes kunnen opleggen.

relatief gezonde economie heeft. De corruptie is er lager dan in de Arabische landen. Al moet gezegd dat de macht van de Republikeinse Garde maakt dat die een parallelle economie beheert die moeilijk te beconcurreren valt. Maar aan de andere kant, Iran bezit een aantal economische eigenschappen waar men hier jaloers op kan zijn.

De staatsschuld bedraagt minder dan 20 procent van het bbp, tegenover 100 procent in België. En de sterkte van het land blijven de gas- en oliereserves: respectievelijk de tweede en vierde grootste voorraden ter wereld. Het Franse Total had daar zijn oog op laten vallen. Dat de olieprijzen sinds kort wat stijgen – nooit een goede zaak voor de economie -, is een gevolg van het Amerikaanse njet tegen de deal.

Achttien maanden geleden gingen zo’n honderd Belgische bedrijven op handelsmissie in Iran. Ze hoopten er tal van investerings- en exportmogelijkheden te vinden. De relaties met het land van de ayatollahs waren aanzienlijk verbeterd na het afsluiten van de nucleaire deal.

Voor Europese bedrijven leek Iran een interessante groeimarkt. Een land met 80 miljoen inwoners, waar – in tegenstelling tot Saoedi-Arabië – een ondernemerscultuur heerst en waar vrouwen deel uitmaken van het economische proces. En inderdaad, de Belgische – vooral Vlaamse – export naar Iran nam de voorbije twee jaar toe met 20 procent richting 600 miljoen euro.

De kans dat die export de komende jaren zal toenemen, is klein. Meer nog, er bestaat een gegronde vrees dat Europese bedrijven het sjiitische land links zullen laten liggen nu de Amerikaanse president de nucleaire deal naar de prullenmand heeft verwezen. Nieuwe sancties zitten eraan te komen.

Niet langer zakendoen met Iran is de boodschap. Zeker gegeven het feit dat de Amerikanen dreigen met sancties tegen bedrijven die toch zaken doen met dat land. In het verleden hebben de VS – die zelf staan op hun nationale soevereiniteit – boetes opgelegd aan banken die zaken deden met ‘schur-

kenstaten’ zoals Iran. In 2014 kreeg het Franse BNP Paribas een boete van 9 miljard dollar wegens verboden dollartransacties met Iran en Soedan. Geen enkel Europees bedrijf en geen enkele Europese bank wil het risico lopen zulke bedragen te moeten ophoesten.

Schending van de mensenrechten Eigenlijk was het ondanks de dooi in de relaties met Iran al zeer moeilijk om zaken te doen met dat land. Er waren nog andere sancties – onder andere wegens de schending van de mensenrechten – die de handelsrelaties bemoeilijkten.

Ondanks de groei in het voorbije jaar is Iran nog altijd maar de 51ste handelspartner voor België. Ook al had Credendo, het vroegere Delcredere of de openbare exportkredietverzekeraar, de notering van Iran als investeringsland al twee keer verhoogd.

Die markt is aantrekkelijk, en niet alleen omdat de bevolking met bewondering naar de westerse economieën kijkt. In Iran is in bepaalde sectoren een performante parallelle economie ontstaan. Het land bouwt zijn eigen auto’s.

Onder andere de Franse autoconstructeurs Peugeot en Renault willen er fabrieken neerpoten om de lokale markt met eigen productie te benaderen. Het is ook zo dat Iran een

Zonder de dollar De enige verandering die er de komende jaren kan komen voor Vlaamse bedrijven, is dat er een systeem ontstaat waarbij men handel kan drijven met of investeren in Iran zonder de wereldmunt die de dollar is. Kan dat met de euro, waarbij over een mogelijke leningfinanciering van projecten nog altijd het zwaard van Damocles hangt?

Slechts 20 procent van de internationale handel is in euro’s; voor de komst van de euro waren de Europese munten goed voor 15 procent van de transacties. Een alternatief voor de dollar is de euro nog niet. De Chinese yuan? Dat is niet voor morgen, en dat zou een nederlaag zijn voor het Westen.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

24 mei 2018

De VRT manipuleert Maandagavond, VRT-nieuws op televisie. Het gaat nogmaals over de anonieme getuige die vorige week opdook en Michel Libert aanduidde als de ‘reus’ van de Bende van Nijvel. De man, anoniem met bivakmuts en handschoenen, wordt geïnterviewd door VRTjournaliste Sofie Demeyer. De man getuigt dat hij bij Westland New Post actief was en allerlei opdrachten moest uitvoeren. Tijdens het interview krijgen we gedurende enkele seconden beelden te zien van de Vlaamse Militanten Orde (VMO) en even later ook beelden van leden van het Front de la Jeunesse.

Dat is regelrechte manipulatie vanwege de VRT, want de VMO is nooit in verband gebracht met de Bende van Nijvel. Zelfs het Front de la Jeunesse, een radicaal-rechtse organisatie aan Franstalige kant, had niets te maken met de Bende, wat men ook moge beweren. Alles wat deze nieuwe getuige komt zeggen, staat letterlijk te lezen in boeken die over de Bende van Nijvel of over Westland New Post verschenen zijn. Wie die boeken grondig leest, kan er gemakkelijk zelf een persoonlijk verhaaltje aan breien. Let wel, de meeste van die boeken zijn geschreven door linkse journalisten zoals Hugo Gijsels, Walter de Bock en Paul Ponsaers en werden uitgegeven bij linkse uitgeverijen zoals Kritak en EPO.

Valse verbanden en onwaarheden Hugo Gijsels was zogezegd een kenner van ‘extreemrechts’. Hij hield een fichebak bij over iedereen die actief was in rechtse of Vlaamsnationalistische milieus. Gijsels stond erom bekend overal rechtse complotten te zien, en veel van zijn “onderzoekswerk” bestond uit: A kent B, en B kent C, dan kent A ook C. Met zulke redeneringen kun je alles bewijzen.

De drie boeken die VRT-journalist Guy Bouten schreef over de Bende, staan vol veronderstellingen en hypothesen. Er staan zelfs flagrante onwaarheden in, maar zo worden wel verbanden gelegd die er niet zijn. En het zijn wel de boeken waar de huidige generatie naar grijpt om meer te weten te komen over de Bende.

In Het Nieuwsblad van vorig weekeinde wordt teruggeblikt op de acties van de Cellules Communistes Combattantes (CCC). En wat lees ik in de tekst: “En het zijn zo al woelige tijden met onstabiele regeringen, extreemrechtse terreur door de Bende van Nijvel en de Koude Oorlog die op dat ogenblik nog altijd in alle hevigheid woedt.” Voor Pieter Huyberechts, journalist en schrijver van het stuk, is het dus een vaststaand feit: de Bende van Nijvel is extreemrechts. Alleen, daar is objectief beschouwd geen enkel bewijs van.

Ik weet één zaak zeker: elke getuigenis die verwijst naar extreemrechts, is tijdverlies en een doodlopend spoor. Ik lach me te pletter bij de uitspraken van advocaat Jef Vermassen die overtuigd is dat de daders uit Westland New Post komen. Ach, kom nu… Alle leden van Westland New Post - het waren er maximaal een vijftiental - werden door het gerecht geïdentificeerd. Er is een proces geweest. Er werd geen enkele link gevonden met de Bende van Nijvel. Natuurlijk, als de VRT beelden manipuleert en betogende VMO-militanten laat opduiken in een filmpje over de Bende van Nijvel, dan krijg je zulke zelfbevestigende theorieën. De wijze waarop linkse journalisten zo gefocust de daders blijven zoeken in extreemrechtse kringen, roept vragen op. Het lijkt een dwangmatige fascinatie, zoals konijnen naar een lichtbak kijken. Alleen zal de waarheid over de Bende van Nijvel ergens anders moeten gezocht worden.

K arl van C amp

‘t Pallieterke en de eencelligheid van links Gaan we wat terug in de tijd, dan was Etienne Vermeersch vast een van de belangrijkste toonzetters die sommige linkse dromen doorprikte. De Gravensteengroep ging daarop door.

Marc Elchardus is dezer dagen de bekendste socialist die op zijn minst erkent dat opvattingen of analyses van rechtse en conservatieve mensen niet per definitie meteen naar de hel moeten worden gejaagd.

De auteur Marnix Peeters past ook in dit rijtje. Peeters is columnist bij De Morgen. In zijn jongere jaren werkte hij voor Studio Brussel, Humo en Het Laatste Nieuws. Dinsdag kwam hij in een lang interview in eigen krant verrassend scherp uit de hoek.

Op de vraag welk maatschappelijk probleem hem raakt, zegt hij dat hij tegelijk een abonnement had op De Rode Vaan en op ’t Pallieterke, omdat hij probeert “de clash van uitersten te doorgronden”. Hij refereert aan een interview van Joël De Ceulaer met Dries Van Langenhove van Schild & Vrienden. “Ik smul daarvan.

Ik ben het in geen honderd jaar met die man eens, maar ik vind dat fantastisch om te lezen.”

Peeters ergert zich aan de giftige reacties op dat interview: “Dit is het nieuwe fascisme hé.

Dit is gewoon wat Rudof Hess en Joseph Goebbels vroeger deden!... Waar moet het met je intelligentie naartoe als je alleen nog maar door het sleutelgat van het progressief lesbianisme wilt kijken? … Als je alleen nog maar de Rode Vaan leest. Die progressieve eencelligheid, die onverdraagzaamheid vind ik heel vreemd en gevaarlijk.”

Peeters verwijst ook nog naar de collaboratiereeks van Maurice De Wilde, waar ook oostfronters in primetime het woord kregen. “Wat een onwaarschijnlijke verrijking om die mensen tenminste hun mening te horen zeggen en wat een verarming en verschraling die we nu doorvoeren.”

Radicaal rechts moet nu niet denken dat

Kim Jong-un bereidt zich voor op de historische ontmoeting met Donald Trump op 12 juni

Briefje aan Wouter van Besien

Hoofddoekenvriend Mijnheer de doordrammer,

Er beweegt iets aan de linkerzijde, waar almaar meer auteurs, columnisten er een hekel aan hebben dat sommige kameraden vanuit een doorgeslagen ijver voor politiek correct eenheidsdenken het spreekrecht van rechts willen kortwieken. De slinger slaat door en dat doctrinaire is nu ook weer niet waar zij van dromen. een nieuwe vriend is opgestaan. Maar Peeters heeft wel de verdienste dat hij tenminste het debat open wil houden. “Af en toe draai ik weleens een vijs los om de dingen van een andere kant te horen… Niet alles moet passen in wat de culturele elite als politiek correct beschouwt”, besluit hij.

Die elite zal ooit beseffen dat ze het sociale doel met hun eenrichtingsdenken niet dichterbij heeft gebracht, integendeel. Het ‘statement’ van Peeters herinnert aan wat Bart De Wever hem in een bredere context antwoordde in een interview in De Morgen in december 2009 (toen al): “De progressieven krijgen nu op alle vlakken slaag. Zelfs in hun discours over de sociale normen. Hun analyse dat volledige zelfbeschikking de ideale samenleving oplevert, is niet uitgekomen. Het heeft een maatschappij opgeleverd waarin zelfmoord, drugs, medicijnen, agressie en een algemeen gebrek aan voornaamheid zo pertinent zijn geworden, dat men schrééuwt om een antwoord. We moeten niet terug naar de jaren ‘50, maar diarree is geen oplossing voor constipatie, zoveel is duidelijk.”

Het zou niet slecht zijn als ook gelovigen ter rechterzijde eens vaker een en ander lezen in de media van de overkant. Al weten we ook wel dat in dit tijdperk van ontlezing vooral de kijkbuis (en in mindere mate de radio) de opinies bespeelt. En ergert. Terecht, want ook daar – en vooral daar - loopt nog veel ultralinks volk rond met altijd weer de gloeiende ijzers in de hand. Op zoek naar schuldige tongen.

Dat (radicaal) rechts daarop reageert, is in een democratie een evidentie. Als men ook in die kringen het debat fatsoenlijk houdt, schieten we misschien wat op en wordt een rustiger confrontatie van ideeën een opstap naar wat meer contentement aan beide kanten van het politieke bos. Een bos zonder eencelligheid.

AP

3

Het klopt dat uw partij het in de peilingen goed doet. Jarenlange indoctrinatie in het onderwijs en de jeugdbewegingen hebben hun werk gedaan. In Antwerpen komt gij zelfs op de tweede plaats, weliswaar op ruime afstand van de door u uitgespuwde N-VA. Met de gemeenteraadsverkiezingen in het vooruitzicht gaat dat allemaal in uw koppeke spelen en gij gaat er dan ook in geloven dat gij de meerderheid gaat kunnen breken. Gij moogt dat geloven, natuurlijk, maar voor het zover is, zal er toch eerst heel veel water langs het Steen moeten vloeien. “Na jaren van polarisatie wil de partij volop gaan voor een ééngemaakte stad en komaf maken met stigmatiseren en discrimineren”, zegt gij hardop. Verbinden, heet dat tegenwoordig. We kennen dat bij Groen. Als het van jullie afhangt, wordt ook rond de N-VA een cordon sanitaire gelegd, zoals Joske Geysels in zijn ultieme democratische bevlogenheid dat destijds deed rond het Vlaams Belang. Wie wat rechts is en daar ook voor uit komt, heeft het aan zijn rekker.

Die moet gestigmatiseerd, verdacht gemaakt en uitgesloten worden! Over verbindende verdraagzaamheid gesproken… Verboden te verbieden, behalve als het over rechts in de politiek gaat. Inspraak is er voor gelijkgezinden, maar niet voor hen die het met jullie volledig oneens zijn. Dan wordt door die andersdenkenden gepolariseerd en worden mensen tegen elkaar opgezet. Komaan, zeg!

Om de culpabilisering van uw tegenstrevers nog wat aan te zwengelen, komt gij met een plan voor ‘zero discriminatie’. Daarin springt het pleidooi voor de afschaffing van het hoofddoekenverbod in het oog. Wie een openbare functie heeft, mag voor jullie zonder probleem een hoofddoek dragen, want – zegt gij – “voor ons is het belangrijk dat mensen kunnen geloven en denken wat ze willen, en toch één stad vormen”. Ik wil wel, maar waarom daar dan per se een hoofddoek bij hoort, blijft voor mij een raadsel. Geloven en denken wat men wil, hangt volgens mij niet af van vestimentaire gewoonten. Een neutrale overheid en neutraal bediend worden, dat is voor iedereen het beste. En ik weet dat de grote meerderheid van de bevolking er ook zo over denkt. À propos, mogen kep-

peltjes en kruistekens dan ook? En roze Hare Krishnagewaden? En partijspeldjes, groepskentekens en ‘buttons’?

Het is toch bizar dat progressieven zich jaren geleden hebben afgezet tegen de druk van de rooms-katholieke Kerk op onze samenleving, en aanstuurden op een egalitaire en geseculariseerde samenleving met een absolute scheiding van Kerk en Staat, zonder uiterlijke tekens. Kruisbeelden verdwenen nagenoeg overal en christelijke gewoonten en tradities werden verbannen.

En vandaag zijn het precies dezelfde progressieven die erg tolerant staan tegenover een nieuwe godsdienst in onze gewesten die zelfs nog een stap verder gaat dan de verdoemde Kerk in het versterken van de greep op z’n gelovigen en zelfs op de hele samenleving. Gij die de heraut zijt van het zogenaamde vrije denken en de vrije wil van de mens, vergeet dat tal van vrouwen met een hoofddoek daarvoor niet zelf hebben mogen kiezen, maar dat doen uit onderdanigheid en zelfs angst voor de mannelijke dominantie in hun godsdienst, die geen uitzonderingen en interpretaties toestaat. Wat denkt gij overigens over de letterlijke positie van de vrouwen in moskeeën, die naar aparte zalen worden gestuurd, maar zeker niet in de buurt van de mannen mogen bidden? Mocht in katholieke kerken de fysieke scheiding tussen mannen en vrouwen nog bestaan, gij zoudt er met volle geweld tegenaan beuken.

En ik zou het nog begrijpen ook.

Voor mij is het duidelijk: gij dramt gewoon door in de hoop tal van allochtone kiezers aan uw kant te krijgen. En dat alles overgiet gij met een saus van ‘verbondenheid en zonder polarisatie’. Ik zeg u dat gij met uw pleidooi de polarisatie alleen nog maar aanwakkert. En dat gij onze eigen mensen die vinden dat anderen zich te onzent moeten aanpassen inzake omgang met elkaar nog maar eens schoffeert. Uw heilsleer is dan ook nefast. Dat zal u duidelijk worden zodra uw nieuwe vrienden ertoe overgaan om ook u een aantal beperkingen op te leggen. Ga eens bij uw groene vriend Luckas van der Taelen in de leer. Die weet intussen al wel beter, op basis van voortschrijdend en op ervaring gebaseerd inzicht.

4

Dossier

24 mei 2018

Geboorte van een staat (3)

Tussen 1936 en de geboorte van de joodse staat in 1948 blijft het enkel van 1940 tot 1945 rustig in Palestina. In de andere jaren wordt al een officieuze joods-Arabische oorlog uitgevochten.

De Arabische opstand Met de komst van Duitse migranten gaat de spanning naar een hoogtepunt. De Duitsers brengen hun kennis en een enorm kapitaal (vooral in goederen) mee. Het aantal bedrijfjes stijgt van 6.000 naar 14.000. Veel Arabieren haten die successen. Ze begrijpen niet dat zij als mohammedanen geen voorrechten meer hebben, verafschuwen seculiere joden die vrouwen als gelijken in plaats van als lastdieren en broedmachines beschouwen. In april 1936 ontploft de ketel.

Arabische bandieten vermoorden een paar joodse buspassagiers en uit wraak kelen joden een paar Arabieren. Dit is de kans waarop grootmoefti Hoesseini van Jeruzalem gewacht heeft om de leiding van de Arabieren op zich te nemen en andere Arabische clans uit te schakelen, bij voorkeur met moord. Arabieren verbranden oogsten van joden, vernietigen boomgaarden en bedrijfjes van joden, en ze liquideren joodse passanten. Tezelfdertijd roepen de Arabieren een algemene staking uit.

Geen probleem voor de joodse bedrijfsleiders die hun Arabische medewerkers vervangen door joodse arbeiders. Dankzij de Arabische staking krijgen de joden een monopolie in de fruit- en groentesector. De Britse overheid reageert lauw. Ze zendt een commissie ter plaatse na het einde van de zes maanden durende staking. Een commissielid stelt een beetje naïef de vraag of de vrede niet beter gediend is met een opsplitsing van Palestina. joodse vertegenwoordigers reageren aarzelend in het openbaar, maar achter de schermen jubelen ze. De joodse staat komt dichterbij. De commissie stelt ten slotte twee autonome regio’s voor plus een centrale enclave rond Jeruzalem onder direct Brits bestuur. “Neen”, zeggen de Arabieren.

Dus herbegint de Arabische opstand, bloediger dan tevoren. Arabische vrijwilligers uit de ommelanden helpen daarbij. De joodse defensieorganisatie Hagana voert represailles uit, importeert wapens en vormt zich om tot een echt leger. De Britten, die ook slachtoffers tellen door Arabische aanslagen, gaan er met de vuile voeten door. Ze executeren daders of delen lange gevangenisstraffen uit. De Britse regering steunt aanvankelijk het verdelingsplan, maar trekt de staart in want ze wil met het oog op nazi-Duitsland de Arabische staten in de omgeving als bondgenoten en uitvalsbasissen voor Britse legers behouden. In augustus 1939 eindigt de zogenaamde Arabische opstand, met 7.000 slachtoffers, en 60 procent daarvan Arabieren.

Liever olie dan opsplitsing Tijdens de oorlog blijft het kalm, want het Britse leger is massaal aanwezig. De grootmoefti is tijdens de opstand gevlucht en hij arriveert in Duitsland als gast van Hitler. Gedurende heel de oorlog steunen de joden de Britten in hun oorlogsinspanning.

Inmiddels is duidelijk dat het VK een verarmde natie is die grootmacht speelt bij gratie van de Amerikanen. President Roosevelt staat ambivalent tegenover de joodse aspiraties in Palestina, want hij denkt aan de belangen van de olie-industrie in de Arabische landen. Zijn opvolger Truman heeft daar minder oog voor, sympathiseert met de joden en kijkt met één oog ook naar de joodse stem in belangrijke staten als New York en Californië.

De Britten willen nog niet wijken; ze verkiezen ook die olie. Palestina moet daarom een unitaire staat blijven, en de honderdduizenden joodse vluchtelingen in WestDuitse kampen krijgen officieel geen toestemming om zich in het land te vestigen.

Officieus zijn er 20.000 welkom, en verder komen er iedere maand 1.000 illegalen ’s nachts aan met Italiaanse scheepjes.

De Arabieren (1.300.000) eisen de onmiddellijke onafhankelijkheid nu ze nog een

meerderheid bezitten tegenover de 560.000 joden. Ze willen zelfs drie joodse ministers in een regering van tien aanvaarden en het Hebreeuws mag tweede taal worden in joodse districten. joodse migranten zijn niet welkom. De Arabieren gebruiken veel grote woorden, maar ze staan feitelijk nergens.

Tezelfdertijd organiseren de joden zich; ze creëren al een echte staatsstructuur, met schaduwministeries.

Verdeling en een officieuze oorlog De Britten worden inmiddels zowel door Arabieren als door joden aangevallen, en ze geven het op. Ze leggen het lot van Palestina in handen van de Verenigde Naties, die in november 1947 de opdeling goedkeuren. De verrassing komt uit Moskou. Voor één keer gaan Truman en Stalin akkoord. De Sovjet-Unie spreekt zijn sympathie uit met het joodse lijden in de Shoah en wil vooral de Britten weg uit het Midden-Oosten. Bijna alle Arabische staten zijn nog reactionaire monarchieën, terwijl veel joden links zijn.

Natuurlijk genieten de joden meer sympathie dan de Arabieren in de VN. Staten die joodse migranten in de jaren dertig weigerden, kunnen hun schuldbesef afkopen.

De joden maken indruk door hun economische prestaties in Palestina, spreken veel beter Europese talen en ze gebruiken geen holle retoriek. Evenwichtig is de verdeling van Palestina niet. 840.000 Arabieren krijgen 7.000 km² met een joodse minderheid van 10.000 mensen. 540.000 joden ontvangen 9.000 km², waar ook 400.000 Arabieren wonen. Het joodse gebied moet wel nog honderdduizenden joodse vluchtelingen opvangen.

Jeruzalem en wijde omgeving worden een internationale zone. Onmiddellijk na de goedkeuring door de VN herbegint de Arabische terreur tegen joodse nederzettingen en personen. De Britten, verbitterd over joodse aanslagen, gaan vooral tegen joodse milities tekeer en laten wapenleveringen toe aan kleine Arabische legertjes. De grootmoefti voert vanuit Egypte het opperbevel, maar in de praktijk moeten die legertjes zijn aanhangers bevoordelen en gematigde Arabische tegenstanders vermoorden. Chaos is de norm, en de Arabieren slagen er zelfs niet in dienstplicht in te voeren. Daartegenover staan de efficiënte joden, die belastingen heffen, illegaal wapens importeren, een militaire structuur bezitten en wel de dienstplicht invoeren om zoveel mogelijk mannen en vrouwen op te leiden. Vanaf einde 1947 en heel het voorjaar van 1948 is Palestina in een open oorlog verwikkeld. Arabieren slagen er toch in alle wegen naar Jeruzalem af te snijden, waar de joodse bevolking verhongert. joodse soldaten veroveren de havenstad Haifa waar al voor de stichting van Israël Arabieren op de loop gaan. joodse colonnes krijgen de vesting Safed in handen, waardoor ze het hele noordoosten van Palestina overheersen. Overal woedt terreur en contraterreur. Het bekendst is de moordpartij van april 1948 in het Arabisch dorp Deir Yassin in de toekomstige internationale zone, waar joodse troepen ongeveer 120 Arabische burgers vermoorden die, al naargelang de bron, geschoten hebben of onschuldige slachtoffers zijn. De Arabieren vermoorden als wraak 80 joodse dokters en verpleegsters op weg naar Jeruzalem. Het nieuws van Deir Yassin wordt met veel Arabische hyperbolen verteld, zodat overal Arabieren (175.000 volgens joodse bronnen) vluchten. De Britten evacueren in die chaos inmiddels hun troepen en in de ochtend van 14 mei strijken ze hun vlag. Om 16 uur roept eerste minister David Ben-Goerion de staat Israël uit. Truman erkent meteen Israël en twee dagen later volgt Stalin. Spoorslags beginnen vijf Arabische staten een oorlog op alle fronten.

Jan Neckers

(vervolg en slot volgende week)

Roddels uit de Wetstraat Alles bespreken Barbara Pas (VB) vindt dat het parlement alle voorstellen dient te bespreken die er ingediend worden, alleen al uit principe. Men kan ze dan na bespreking aanvaarden of wegstemmen. Zo zou een democratie moeten werken. Uitzonderlijk worden wel eens voorstellen niet in overweging genomen, vaak die van haar eigen partij. En daar wordt de vrije meningsuiting dan gefnuikt, vindt zij. De procedure van de inoverwegingneming moet dan ook afgeschaft worden, want alle voorstellen moeten een eerlijke kans krijgen. Hoewel alle partijen – van N-VA tot PS – in de commissie zegden voorstanders te zijn van vrije meningsuiting, stelden zij dat als de mensenrechten in het gedrang komen, men daar toch een halt tegen moeten kunnen toeroepen. Volgens Pas gaat het daar helemaal niet om, wel om ongemakkelijke thema’s voor het regime: “Collega’s, niemand van u heeft kunnen antwoorden op mijn vraag welke mensenrechten in het gedrang komen bij die wetsvoorstellen die hier geweigerd werden.

Welke mensenrechten komen in het gedrang bij een voorstel tot splitsing van het land? Welke mensenrechten komen in het gedrang bij de bespreking van een amnestievoorstel? U weet zeer goed, collega’s, dat het daar geen fluit mee te maken heeft. Het zijn puur de voorstellen die gevoelig zijn voor dit regime die men weigert.” België zal nooit een zuivere democratie worden, zelfs niet als er Vlaams-nationalisten in de regering zitten.

Ook zij willen duidelijk geen bespreking van voorstellen tot splitsing van het land, of van voorstellen tot amnestie. Het is maar dat we het weten. De VB-fractie kreeg enkel steun van Vuye en Wouters.

Elk zijn achterban Natuurlijk kwam op donderdag, na de grote vakbondsbetoging van de dag voordien, het pensioendossier ter sprake. Het stond in de sterren geschreven dat alle oppositiepartijen van heel links tot progressief alle registers nog eens kwamen opentrekken tegen de pensioenpolitiek van de regering. Grote woorden werden niet geschuwd. Ook regeringspartij CD&V kwam heel voorzichtig wat vragen stellen ‘uit bezorgdheid voor de mensen’, kwestie van de ACV-achterban te vriend te houden. Oud-minister van Pensioenen Vincent van Quickenborne (Open Vld) en minister Bacquelaine (MR) kwamen het regeringsbeleid verdedigen. N-VA hield zich opvallend afzijdig.

Nochtans voert Peter de Roover in grote dossiers altijd graag het woord. Vond hij dat de liberalen het regeringsbeleid ter zake voortreffelijk verwoordden? Of is het omdat zijn achterban toch steeds meer mort over het pensioenbeleid dat hij vaak hartstochtelijk mee verdedigt?

Politieke spelletjes In de Kamercommissie Defensie kwam het tot een zoveelste harde aanvaring tussen minister van Defensie Vandeput (N-VA) en beroepszageman Van der Maelen (sp.a) over het aanslepende F-16-dossier. Dirk van der Maelen kwam zeggen over een mail te beschikken waaruit moet blijken dat Steven Vandeput al in 2017 op de hoogte was dat het mogelijk zou zijn de Belgische F-16’s langer operationeel te houden. Die mail zou komen van een topmilitair en zou gevoelige informatie bevatten. De mail zou als hoofdgeadresseerde luitenant-generaal Claude van de

Voorde hebben, oud-chef van de luchtcomponent en gewezen kabinetschef van Vandeput. Vreemd, want op dat moment had Van de Voorde het kabinet al een tijd verlaten.

Vandeput stond volgens Van der Maelen in kopie. Hij eiste daarom dat Van de Voorde opnieuw zou gehoord worden in de commissie, en deze keer onder ede. Karolien Grosemans (N-VA), de degelijke voorzitster van de commissie, wees de sp.a’er er fijntjes op dat de commissie Defensie geen onderzoekscommissie is, en dat dus onmogelijk is. Vandeput werd lastig, temeer omdat de socialist stond te zwaaien met de fameuze mail, maar die niet ter inzage wilde geven; wat de coalitiepartners CD&V en Open Vld ook niet konden pruimen. Bovendien wist de minister gewoonweg niets van die mail af. Het werd dus een weinig fraai welles-nietesspelletje waar uiteindelijk niemand bij gebaat is. Na de commissievergadering bleef de vraag waarom Van der Maelen zijn bron niet wilde prijsgeven. Daardoor belandde het dossier alweer in de sfeer van politieke spelletjes en goedkope verdachtmakingen.

Voer voor debat De kostprijs van de immigratie is een thema dat al vaak ter sprake kwam in de parlementaire debatten (en daarbuiten). Vlaams Belang vraagt daar al jaren naar, en Bart de Wever herhaalde al vaak dat migratie de samenleving inderdaad geld kost. Exacte cijfers daarover kon en wilde men om meerdere redenen nooit geven. Vaak waren er geen voorhanden, of men schoof de vraag om politieke redenen voor zich uit. Cijfers zouden immers door alle kanten van het politieke spectrum naar goeddunken kunnen uitgelegd worden. Daar lijkt nu verandering in te komen, want minister van Financiën Van Overtveldt en staatssecretaris Theo Francken hebben een allesomvattende studie besteld om de economische impact op onze sociale zekerheid, de arbeidsmarkt en de productiviteit vast te stellen, objectief en wetenschappelijk gekaderd. Een belangrijk aspect daarin zal de kostprijs van de gezinshereniging zijn. Zo’n studie is een goede zaak, al zijn velen ervan overtuigd dat een en ander zal kunnen dienen om het discours in de kiescampagne van volgend jaar te stofferen. Maar goed, het zij zo. Dan kan men tenminste een debat voeren dat niet enkel op goedkoop sentiment en simplistische slogans gebaseerd is.

5

Actueel

24 mei 2018

Catalaanse nationalisten 50 jaar na mei ’68 (deel 6) niet uitgeteld De Catalanen mag je onderschatten, de democratie niet. Puigdemont, hier en daar al flink uitgelachen, is erin geslaagd een interessante zet te doen in zijn schaakspel met Madrid. Hij zelf blijft voorlopig in ballingschap (in Duitsland), maar zijn compagnon Quin Torra, die vorige week maandag zijn opvolger werd als president van het Catalaanse parlement, toont zijn tanden.

Op 1 oktober vorig jaar werd in Catalonië een referendum de grond in getimmerd, waar ondanks de matrakskes toch twee miljoen kiezers kwamen opdagen om met 90 procent pro onafhankelijkheid te kiezen.

Op 27 oktober riepen de Catalanen de onafhankelijkheid uit. Wat nadien volgde – van de arrestaties en de vlucht van andere Catalaanse leiders naar het buitenland tot de verkiezing van Torra – is bekend.

In een eerste ronde, haalde de kandidaat van Junts per Catalunia geen absolute meerderheid, dat klopt, maar wel een gewone of eenvoudige meerderheid. En die volstond vorige week maandag wel, nadat vier afgevaardigden van de radicaal linkse separatisten (CUP) zich ook in de tweede stemronde onthielden.

De Catalaanse nationalisten én Puigdemont zetten hiermee een stap vooruit in hun tactisch steekspel, want Torra voldeed aan de Spaanse eis richting Catalaanse parlement om een “niet vervolgde politicus” tot opvolger van Puigdemont te benoemen.

Torra is een jurist, en nadat negen Catalaanse leiders werden opgesloten en anderen in ballingschap werden gejaagd, was hij voor Puigdemont een van de nog weinig resterende opties om opnieuw aan zet te komen.

Terzijde: Torra is volgens Prof. Bart Maddens (in De Standaard) een schuchtere intellectueel, zonder veel charisma, maar wel iemand die perfect past in de strategie waarmee de Catalaanse nationalisten het Spaanse slot proberen te kraken. Madrid had met Torra geen alibi meer om artikel 155 te handhaven (via dat artikel heeft Madrid in oktober vorig jaar het zelfbestuur van Catalonië opgeheven en de regio tijdelijk onder centrale controle gebracht).

Reacties De oprispingen in de Spaanse en Spaansgezinde pers waren geen verrassing. De Spaanse krant El Mundo sprak meteen over “de buikspreker van Puigdemont”. Andere kranten hadden het over “de marionet”. De socialist Miguel Iceta verweet Torra dat hij “een overgangsfiguur” wou zijn.

Het valt op dat ook de buitenlandse pers – de financiële bladen voorop - zichzelf wou overtreffen in afkeurende commentaren. Dat was zo in De Tijd (“nationalistische hardliner”), in L’Echo (“un pur et dur”), in Het Financieel Dagblad (“fanatieke separatist”)… Voor Vlaamsgezinden niet geheel onverwacht, zo’n krampen in de buik van de werkgevers, die de facto elke spanning op het politieke veld verafschuwen. Zie ook hun onheilspellende en huilerige reacties op de Brexit, op Trump, op politieke verschuivingen in Oost-Europa, in Italië…

De VRT-correspondent Sven Tuytens vond al meteen dat Puigdemont “feitelijk” troonsafstand heeft gedaan, waardoor hij “zijn politieke lot zou hebben bezegeld”. We zullen zien. De kans is net iets groter dat dit niet het geval is.

Best mogelijk dat Torra plezier beleefde aan die haastige kritiek. Hij liet er geen twijfel over bestaan dat een terugkeer van Puigdemont zijn doel is, samen met de restauratie van de

Catalaanse wetten, de opening van Catalaanse ambassades, de vrijlating en terugkeer van zijn kameraden. Ook met hun intentie om in oktober nieuwe verkiezingen te organiseren, blijven de Catalanen opnieuw de vlam steken onder hun ambities.

De Catalanen hebben ook het Europese establishment tegen, voor zover dat nog reële macht heeft. Als er een ergens een rimpel verschijnt op het politieke wateroppervlak, wordt de doorgaans saaie EU-machinerie meteen een reactionaire kracht, zeker als het over de roep om autonomie binnen het eigen territorium gaat. Dat ondervonden de Schotten, maar ook de Britten, de Grieken, de Oost-Europeanen, en vandaag ook nog de Italianen.

Spaanse politieke reactie De Spanjaarden zagen met de komst van Torra de bui al meteen hangen en probeerden weer stoer te doen met dreigementen.

De Spaanse premier Mariano Rajoy zei meteen te zullen toeslaan “zodra Torra de grondwet schendt”.

Torra leek niet erg onder de indruk. Hij bezocht maandag zijn gevangen genomen medestanders, onder meer Jordi Turull en Josep Rull, die hij samen met twee naar België gevluchte “ballingen” tot lid van zijn regering wil benoemen. “In geen enkel ander Europees land zouden jullie in de gevangenis zitten”, was zijn statement.

Rajoy liet maandag dan weer verstaan dat hij artikel 155 mogelijks zou handhaven na wat hij “een provocatie” van Torra noemde. Hij wil dat de Catalanen hun wetten respecteren, zoniet is een dialoog onmogelijk. Niet toevallig zei Rajoy dat voor een bijeenkomst van bedrijfsleiders in Vigo (zie hoger). “La loi est la règle du jeu”, declameerde hij. De Spaanse vice-premier Soraya Sáenz de Santamaria zei dat ze dat de Spaanse regering “haar plicht vervult om de rechten van de Catalanen te verdedigen”. De rechten van een (ruime) minderheid dan wel.

De Spanjaarden hanteren argumenten met een gat in… Hoe lang kan een staat dit ongestraft doen?

Eeuwige grondwet?

Eeuwige grens?

Het argument van “de grondwet” is zwak…

Om het scherp te stellen: grondwetten zijn de sokkel onder een democratie, zolang een meerderheid ermee wil leven.

Dat is in Spanje natuurlijk wel zo, in Catalonië niet meer, weze het met een klein verschil. Bovendien is het duidelijk dat nogal wat staten van de huidige EU (en daarbuiten) ontstaan zijn “ondanks” de grondwet van de entiteit waartoe ze voordien behoorden. Bestaan er eeuwige grenzen?

In een politieke entiteit, met eigen parlement, een eigen democratie, een eigen taal, cultuur, geschiedenis en sociaaleconomisch weefsel, “beweegt” het maatschappelijk weefsel als het volk dat wil.

De verleiding is groot om die knoop in de Spaanse staatshuishouding te vergelijken met Vlaanderen en België, maar die vergelijking loopt mank. Ook het Vlaams Parlement is een democratisch verkozen orgaan, maar dan wel een van een meerderheid binnen de Belgische staat. Het is bekend dat onder meer Hugo Schiltz op het einde van zijn leven zei dat het Vlaams Parlement de facto een niet te kloppen meerderheid was binnen de Belgische context.

Belgische grondwet of niet.

De Catalanen, binnen Spanje een ingekapselde minderheid, krijgen het nog veel lastiger.

Hun verbannen en gevangen leiders worden nog niet meteen uit hun gevangenissen en uit ballingschap bevrijd.

Maar de Catalaanse democratie leek de voorbije minstens de deur te openen naar beter weer. Het kan de komende weken, maanden en jaren alle kanten uit, maar als Spanje een democratie blijft, zullen de Catalanen winnen. Al zullen ze vermoedelijk nog lang moeten schaken.

Anja Pieters

In eerdere bijdragen over mei ‘68 werd een brede waaier geopend omtrent de problematiek van Leuven Vlaams en de impact op onze Vlaamse gemeenschap. De bevoorrechte getuigen gaven hierbij een eigen kijk vanuit een algemeen maatschappelijk perspectief en spaarden hun kritiek niet omtrent de gekende dooddoeners. In deze bijdrage brengt Dolf Wieërs, als oud-KSA-bondsleider van de Dietse Demerbronnen uit Bilzen en als oud-student Architectuur aan St.-Lucas Gent zijn persoonlijk en bescheiden verhaal van een modale burger geplaatst in een lokale context en probeert hij enkele gevolgen en pijnpunten naar het heden te vertalen.

KvC

Mei ‘68, een student getuigt

Het verhaal van mei ‘68 moet men na 50 jaar evalueren in functie van de historische en sociale context, zoals Geert Goubert in ’t Pallieterke reeds ten dele heeft aangegeven. Niet altijd dezelfde tenoren met hun eigen waarheid moet men aan het woord laten. Die misbruiken hun getuigenis trouwens vaak als pr-stunt. De visie en de ervaring van de gewone student eens laten horen, is zeker zo boeiend. Laat dit het verhaal zijn van een modale student en burger...

Na de Marsen op Brussel en de hatelijke, zelfs racistische francofone tegenbetoging met slogans als ‘Keer terug naar uw dorp’, voelden we ons als jonge generatie gesterkt om op te komen voor onze identiteit en de vraag om respect voor eigen taal en cultuur.

Als student die in 1966 zijn middelbare studies aan een bisschoppelijk college beëindigde, heb ik dit gebeuren van op een zekere afstand kunnen meemaken. Het was enerzijds de tijd dat het gebruik van het Frans nog een superieur gevoel gaf en anderzijds dan weer de tijd van de ABN-kernen die in de colleges het gebruik van keurig Nederlands propageerden. Ook de tijd dat het voorzichtig opkomen als zelfbewuste Vlaming vaak in een naoorlogs perspectief werd geplaatst en de sociale druk van de Kerk en de traditionele politieke partijen erg sterk wogen op onze schouders.

“La tolérance n’est pas tolérer l’intolérance des autres.”

In het rustige provinciestadje Bilzen, waar ik woonde, waaide stilaan een nieuwe wind en werd vanuit het Davidsfonds een festival opgezet, Jazz Bilzen, dat later geschiedenis maakte en dat in dit ingeslapen Demerstadje enige sociale verontwaardiging opriep.

Ook de priester-leraars in het college waar ik schoolliep, waren erg begaan met wat leefde onder de jeugd en diep gekwetst door het mandement van de Belgische bisschoppen.

Samen met mijn medestudenten stapte ik enthousiast mee in de optocht rond Leuven Vlaams onder het welwillende oog van het lerarenkorps. Als bondsleider van de plaatselijke KSA voelde ik aan dat er onderhuids iets broedde en dat de tijd en de geest van ‘moeten’ stilaan verleden tijd was...

Later, als student in Gent, nam ik samen met mijn lief deel aan de betogingen in Gent en Leuven en genoten we van het optreden van Jef Burm in de schouwburg van Gent, waar hij ‘Mijnheer de Kardinaal’ als een persiflage op ‘Mijnheer de President’ bracht.

De slogans ‘Leuven Vlaams’ en ‘Walen buiten’ kregen een bredere en grotere betekenis als wel respect voor onze eigen taal en cultuur. Wie dat niet kan opbrengen, hoort hier niet thuis. “La tolérance n’est pas tolérer

l’intolérance des autres.” De historische en sociale context kreeg door mei ‘68 een stevige schok, want zowel de traditionele politieke partijen als de Kerk schudden hevig op hun grondvesten. Waar men vroeger vaak gemakkelijk geklasseerd werd in het ene of het andere schuifje bleek de jeugd plots te beseffen dat de maatschappij bestond uit een kast met verschillende laden. Exemplarisch is de anekdote van mijn oom, die als eerste voornaam Marie had, bij de gemeentelijke verkiezingen opkwam onder het mom van Christelijke Liberale Volksunie en door zijn eerste voornaam veel vrouwelijke kiezers wist te bekoren. Een illustratie van het kleurrijke regenbooggevoel en het ontluikende feminisme.

Kerk bloedt, Leuven bloeit Ook de Kerk moest flink wat pluimen laten, want haar gezag werd door mei ‘68 en het opgelegde mandement flink afgekalfd. Met lede ogen moest de kerkelijke overheid toezien hoe de jeugd afstand nam van het gezag, ondanks de moedige tegenstem van Monseigneur Desmedt. De tijd van moeten werd een tijd van mogen, of anders gezegd, van alles kan en niets moet.

Historisch gezien is dankzij ‘Leuven Vlaams’ de stad Leuven en ook het hinterland geen tweede Brussel geworden en bloeit deze stad zoals weleer. Ook het sociaal engagement dat vele mei ‘68-studenten opnamen, bleef een belangrijke factor voor de huidige samenleving. Veel van mijn lotgenoten namen en nemen nog steeds hun sociale verantwoordelijkheid, waarbij niet welvaart maar welzijn hoog in het vaandel wordt gedragen.

Als gewezen docent in het Hoger Onderwijs bloedt mijn hart echter wanneer ik moet vaststellen dat heden ten dage het Engels, in vervanging van het Frans, onze moedertaal meer en meer verdringt. Zowel in het onderwijs als in het dagelijkse leven vliegen de Engelse teksten en slogans je om de oren en is het respect voor het Nederlands veel te vaak zoek. “Sic transit gloria mundi”, om het eens in het Latijn te zeggen.

Dolf Wieërs

Student te Gent 1966-1971 Eredocent Architectuur UHasselt

6

Dwars door Vlaanderen

Tijd voor oplossingen Vreselijk toch wat er in Molenbeek allemaal gebeurt! Zonder meer onthutsend is het, maar de plaat is stilaan behoorlijk grijsgedraaid. Misschien is het na de diagnose tijd voor wat remediërende reflectie?

Vorige week werd een nieuw hoofdstuk geschreven in het epos vol verontwaardiging over - nog maar eens - Molenbeek, een gemeente die betreffende internationale renommée Manneken Pis en het Atomium achter zich heeft gelaten. We weten dat er al heel lang iets grondig fout zit in die gemeente, en dan hebben we het niet alleen over terrorisme. Zelfs zonder dat is het een plek die je makkelijk als shit-, hell- en andere ‘hole’ kan omschrijven. Dat dan plots de Canadese journaliste Katie Hopkins daar, tussen Hemelvaart en Pinksteren, haar opwachting maakt voor terreinonderzoek, bezorgt ons een dubbel gevoel. Heel wat van haar verontwaardiging is terecht, al slaat ze de bal helemaal mis door een ontploffing in het nabijgelegen Koekelberg automatisch als een aanslag te bestempelen. En dat interview met burgemeesteres Schepmans heeft iets hilarisch. Makkelijk op te zoeken, zelfs via Google, want het volstaat de naam van beide dames als zoekterm in te voeren.

Bestuurlijk vacuüm Als het allemaal zo triest niet was, zouden we in dat Engels van de Molenbeekse burgermoeder de humor van ‘Allo Allo’ of La Grande Vadrouille ontwaren. Maar haar gewauwel over een lijst met gevaarlijke verdachten waar ze niets mee moest doen omdat het haar bevoegdheid niet was, dat zegt iets over het bestuurlijke vacuüm waarin dat schorem zich beweegt. Haar als moreel medeverantwoordelijk bestempelen, is te makkelijk, maar dat het tekenend is voor de belabberde manier waarop Brussel wordt bestuurd, staat als een paal boven water. Nu goed, het hele voorval zegt meer over de stijl van Hopkins dan over Molenbeek. En haar wandeling in boerka door de gemeente ging gepaard met heel wat gedoe over vrouw-zijn, vrijheid, et cetera.

Boodschap en verpakking zijn twee verschillende zaken, en wanneer die niet matchen is dat altijd een spijtige zaak.

Misschien moet Hopkins eens Anke Van dermeersch contacteren? Met een voet op een koran gaan staan (deze keer geen Louboutin), of klacht indienen tegen de Koran in naam van het Europese Verdrag van de Rechten van de Mensen (EVRM), dat trouwens ingeroepen werd om het VB buiten de wet te stellen, het is een stijl die Hopkins wel zal liggen.

FLN En zoals dat gaat met citytrips, ze zijn van korte duur. Katie Hopkins vertrok, maar de plaatselijke realiteit blijft. Verontwaardiging over Molenbeek, het doet wat denken aan die oude reportages over Borgerhout. En de cameraploegen die nachtelijke politiepatrouilles volgden. ‘Brussels by night’, het blijft een geliefkoosd recyclageconcept. Alleen, hoe los je dit op?

Inburgering, de dada van de N-VA? Maar inburgeren in welk geheel? De sociologische realiteit van oud-Molenbeek? De Lubbeekse realiteit staat daar mijlenver van af. Kijk maar hoe die stad in amper twee decennia fundamenteel wijzigde.

Net zoals Vlaanderen er helemaal anders begint uit te zien dan dik tien jaar geleden.

Dat Theo Francken de migratiekosten wil gaan berekenen, is een mooie pr-stunt, maar niet meer dan dat. Trouwens, stond dat niet in het verketterde 70-puntenplan van meer dan een kwart-eeuw geleden?

Als Kamerlid kreeg Francken de bijnaam Franck Xerox, als gevolg van zijn werkwijze, die in andere domeinen als plagiaat zou worden bestempeld. Zal men de demografie nog onder controle krijgen? Kan men de dingen aan de bron aanpakken en heel wat zaken terugschroeven? Gezinshereniging, bijvoorbeeld.

Durft men maatregelen te treffen om de terugkeer te stimuleren en voor sommigen (of velen) dwingend te maken? Zo ja, dan plaatst dit de legalisten in keizer-kosterland Vlaanderen voor een erg moeilijke oefening. Maar ze moet gemaakt worden, want we willen niet terechtkomen in een FLN-scenario (“la valise ou le cercueil”)?

En dan laten we in het midden van wie de KNIN. bedreiging komt.

24 mei 2018

Het zoveelste Gentse schandaal In verwaarloosde en donkere tuinen blijkt soms onder iedere steen een massa ongedierte te krioelen. In het paarsgroene Gent zit de verrotting even diep. Na de schandalen met Optima, PubliPart en de Ghelamco Arena, met haar beroemde Skybox, komen nu meerdere schandalen aan het licht in het stadsontwikkelingsbedrijf SoGent. De Algemene Directeur van SoGent, Nachtergaele, ontdekte dat de Directeur Projecten (verder DP) ernstige en waarschijnlijk strafbare onregelmatigheden heeft gepleegd bij het toekennen van bouwprojecten.

De vertegenwoordigster van een architectenbureau dat kort tevoren een project in de wacht had gesleept, werd daarna als jurylid aangesteld om de offertes van andere architectenbureaus te beoordelen. Dat wekte minstens een vermoeden van partijdigheid. Het was slechts één van de voorbeelden van de inteelt en van de “ons kent ons”-mentaliteit die de samenstelling van die jury’s, onder verantwoordelijkheid van DP, kenmerken. Een goede relatie met DP of één de “vaste” juryleden was duidelijk belangrijker dan professionalisme, een gunstige prijs of een degelijk ontwerp. In die kleine visvijver van bevriende architecten konden de prijzen natuurlijk gemakkelijk opgedreven worden. Heel vaak werd het duurste ontwerp gekozen.

“Gewenst” en “ongewenst” Bij het beoordelen van offertes wordt een puntensysteem toegepast, maar de punten werden op bevel van DP tweemaal aangepast om de best geplaatste maar “ongewenste” kandidaat te elimineren en de opdracht door te schuiven naar het slechtst geplaatste maar “bevriende” bedrijf. Dat is valsheid in geschrifte. Bovendien kregen de “vrienden”

de aanbeveling hun prijs iets te verlagen, terwijl de “ongewensten” in de waan werd gelaten dat een prijsverlaging niet nodig was. Dat is flagrant in strijd met de wet op de overheidsopdrachten. Nachtergaele bracht Sven Taeldeman op de hoogte, de socialistische schepen van Stadsontwikkeling, Ruimtelijke Planning en Wonen, die intussen voorzitter was geworden van SoGent. Maar die weigerde de nodige maatregelen te nemen. Wat niet verbazend was, want Taeldeman, zijn kabinetsattaché en DP waren oude vrienden, die elkaar de hand boven het hoofd hielden. Daarop liet Nachtergaele een onafhankelijk onderzoek uitvoeren door een advocaat die het absolute vertrouwen genoot van het stadsbestuur. Die stelde een rapport op, waarin niet alleen de aangehaalde misbruiken werden bevestigd, maar ook de mogelijke betrokkenheid van ambtenaren van SoGent. In het rapport werd niet uitdrukkelijk gezegd dat de Procureur des Konings op de hoogte gebracht moest worden, maar het werd krachtig gesuggereerd. Taeldeman negeerde het rapport en liet een ander advocatenbureau een nieuw rapport opstellen. Dat was van in het begin een farce. Het tweede rapport was alleen gebaseerd op de verklaringen van amb-

tenaren – heel vreemd, vermits die ambtenaren betrokken partij konden zijn – zonder dat ook maar één dossier werd opgevraagd en zonder dat ook maar iemand poolshoogte kwam nemen in de kantoren van SoGent. Bovendien mochten die ambtenaren geen rechtstreeks contact hebben met het advocatenbureau: ze moesten hun verklaringen eerst naar Taeldeman doorsturen, die ze na controle doorgaf, of niet. Niemand weet hoeveel stukken er misschien zijn weggefilterd.

Ontslag Ten slotte werden beide directeurs ontslagen, zowel klokkenluider Nachtergaele als manipulator DP. Nachtergaele vocht zijn ontslag aan en hij kreeg gelijk. Natuurlijk, hij had alleen zijn verdomde plicht gedaan. Liesbeth Homans liet als Vlaams minister van Binnenlands Bestuur het ontslag vernietigen, maar in Gent veegden ze daar flagrant hun laarzen aan: hij mocht niet eens meer zijn eigen kantoor binnen. Intussen raakte het stadsbestuur verder verstrikt in een web van leugens. Dat kwam toevallig aan het licht toen Johan Deckmyn (VB) vroeg wie aanwezig was geweest op de 68 “netwerkmomenten” van SoGent in de beroemde Skybox van Ghelamco. Daarbij was voor 71.000 euro aan spijs en drank verteerd. Anders dan bij de andere diensten had SoGent niet altijd de namen van de deelnemers opgegeven. Eerst beweerde het stadsbestuur dat alleen de Algemene Directeur van SoGent daarop kon antwoorden, en vermits hij ontslagen was… En zelfs daarna, toen het ontslag van Nachtergaele vernietigd was, kwamen zij niet met die namen boven water. Men beweerde ook dat men over het ontslag van beide directeurs geen nadere gegevens kon verstrekken omdat er tussen Nachtergaele, DP en het stadsbestuur een “dading” was, een juridische overeenkomst, dat men niet over het conflict zou communiceren. Maar intussen raakte bekend dat Nachtergaele die dading niet had ondertekend, zodat ze niet rechtsgeldig was. Intussen was een ware hetze tegen Nachtergaele georganiseerd. Hij zei daarover: “Taeldeman heeft in 2017 alles geprobeerd om mij in diskrediet te brengen. [zijn kabinetsmedewerker] heeft mijn VISA-uittreksels van de laatste 7 jaar laten controleren. De goede oude KGB is terug. Hij heeft niets gevonden.” (HLN, 27 april 2018) De oude KGB, ja. Of de socialistische Gentse maffia, die in niets moet onderdoen voor de PS. Behalve dan in het aanwerven van huurmoordenaars… Terwijl dit ‘t Pallieterke persklaar wordt gemaakt, houden Johan Deckmyn (VB), Van Laeken (CD&V) en Siegfried Bracke (N-VA) in de Gentse gemeenteraad interpellaties over deze zaak. Dit krijgt zeker een vervolg.

De helden van Antwerp Airport Op 15 mei bestond de verbinding Antwerpen-Londen City Airport 25 jaar. Het was de eerste lijn die (dankzij pionier Freddy van Gaever) in Antwerpen van start ging.

Voordien was er al wel de verbinding Antwerpen-London Heathrow die door Sabena werd gevlogen met een Boeing. Het lawaai dat dit vliegtuig produceerde was koren op de molen van de anti’s.

Voordien was Antwerp Airport zo dood als een pier. Wij herinneren ons de tijd toen er alleen maar sport- en schoolvliegtuigen op de luchthaven stonden. Toen Nobels-Peelman, een metaalconstructiebedrijf uit SintNiklaas, ooit met twee ‘serieuze’ vliegtuigen naar Tancarville in Frankrijk vloog om daar de beroemde brug te laten zien (als voorbeeld van hoe het in Antwerpen ook zou kunnen), kwam de luchthaven even in de belangstelling. Journalisten als Jan Brusselaers (Het Handelsblad, later Het Nieuwsblad), Jacques Rom (La Libre Belgique) en Willy Heyninck (Het Laatste Nieuws/De Nieuwe Gazet), grepen de gelegenheid aan om op de mogelijkheden te wijzen van de luchthaven. Daarop begon de strijd tussen voor- en tegenstanders. De meeste politici waren voor de ontwikkeling van de luchthaven, in de eerste plaats de Volksunie onder leiding van Hugo Schiltz. Die deed, nuchter als steeds, realistische voorstellen. Voor die van het Vlaams Blok/Belang mocht de startbaan verlengd worden tot Broechem of Viersel (het dorp van VUM-baas André Leysen, die een fanatiek voorstander van “Deurne” was). De liberalen waren uiteraard voor de Antwerpse luchthaven.

De socialisten waren tegen, op Lode Craeybeckx (Antwerps burgemeester), Maurice

Dequeecker (burgemeester van Deurne) en deputé Marc van Santvoort na. Die richtte zelfs een provinciale commissie op, pro luchthaven. Bij de toenmalige CVP was het mossel noch vis, zoals steeds. Maar uiteindelijk had een niet-Antwerpse minister, Hilde Crevits (toen Openbare Werken), de moed om de Krijgsbaantunnel te laten aanleggen en de startbaan virtueel te verlengen. Handel en industrie (op kop de Kamer van Koophandel) deden positieve voorstellen.

Sindsdien is het met de luchthaven crescendo gegaan. Zij kwam, wat de uitbating betreft, onder leiding van Marcel Buelens, in Franse Egis-handen. Marcel slaagde erin Jetair (nu TUI) naar Antwerpen te halen. Die maatschappij heeft sindsdien goed bezette lijnen op Spanje, Marokko, Kroatië, Italië, Frankrijk en Oostenrijk.

VLM vliegt opnieuw naar London City. En verder naar München, Slovenië (Maribor, waar ze de luchthaven uitbaat) Aberdeen, Birmingham en Zürich. Ook Keulen en Rostock worden aangevlogen vanuit Antwerpen.

Er zijn plannen om in de herfst naar Manchester te vliegen. Flybe vliegt via Southend, eveneens vanuit Antwerpen naar Londen. ***** Op vrijdag 18 mei kende het districtsbestuur van Deurne de titel “Ereburger” toe

aan Danny Cabooter, medestichter van het Stampe en Vertongen Museum in Deurne.

De viering vond plaats in het districtshuis van Deurne.

Danny Cabooter is, samen met de halve Zuid-Afrikaan Karel Bos, de stichter van het Stampe en Vertongen Museum. Dat museum brengt hulde aan de luchtvaartpioniers Jean Stampe en Maurice Vertongen. Daarnaast herbergt het een indrukwekkende collectie vliegtuigen, historische documenten en geeft het een mooi overzicht van de luchtvaartgeschiedenis in Antwerpen. Elk jaar organiseert het museum ook de “Stampe Fly In”, een vliegshow die veel vliegtuigspotters aantrekt en de luchthaven van Deurne uitstraling geeft. Het museum heeft een niet te verwaarlozen toeristische aantrekkingskracht die het district ten goede komt.

Danny Cabooter heeft een indrukwekkende carrière in de luchtvaart achter de rug, met 24.000 vlieguren, zowel bij de luchtmacht als daarbuiten, o.m. bij luchtvaartmaatschappijen op de Antwerpse luchthaven. Mede dankzij de vrijwillige inzet van Danny Cabooter vertelt het Stampe en Vertongen Museum de bezoeker het verhaal van de luchtvaart in Antwerpen. Danny Cabooter speelt een niet te onderschatten rol in de uitstraling van het district Deurne tot ver buiten de districtsgrenzen. Hij is ook betrokken bij de organisatie die geregeld de vliegdag voor kinderen met een beperking opzet, een uniek gebeuren dat honderden jongeren een onvergetelijke luchtdoop bezorgt.

Pagadder

Onze naaste buren

24 mei 2018

En we rijden, rijden, rijden, rijden, rijden Nu het weer wat beter wordt en de dagen lengen, is het misschien het moment voor een dagje uit in Nederland.

Toerisme aan banden?

Neen, ga niet naar toeristenvallen als de Keukenhof of het Outletcenter in Roermond. Bezoek nou eens prachtige plaatsen als Leiden, Deventer, Naarden (Muiderslot niet vergeten), Oudewater, enzovoort. Zo u wil, kan u zelfs nog een bezoek aan Amsterdam brengen … zolang het nog mogelijk is. De stad verzuipt iedere dag wat meer in een toeristenstroom die doet denken aan de drukste dagen in Venetië. Meer dan 20 miljoen mensen struinen daar het hele jaar door rond en jaarlijks komen er nog 1 miljoen bij. In de Kalverstraat, op het Rokin en het Damrak, is ellebogenwerk noodzakelijk. Het nieuwe linkse stadsbestuur wil ingrijpen al zal het niet meer worden dan “Kurieren an Sympton”. Toerbussen mogen eerlang hun vee niet meer in het centrum uitladen; Airbnb wordt aan banden gelegd; aanlegsteigers voor rondvaarten moeten naar de buitenwijken; kaaswinkels en ijssalons krijgen een numerus clausus (veel van die zaakjes zijn soms witwaswinkels voor druggeld). Die maatregelen zullen een beetje helpen, maar niet veel zolang Schiphol lagekostenmaatschappijen binnen harkt die dagelijks duizenden citytrippers uitspuwen.

Zeven snelheidszones Overigens, u kan best (en voorlopig nog altijd) met de auto

Den Vaderlandt ghetrouwe

naar Amsterdam gezien u goedkoper naar Barcelona vliegt dan met de trein naar ons aller (Vlamingen en Nederlanders) hoofdstad reist. Sorry Antwerpen.

Maar - leuk of niet - Amsterdam is nu eenmaal de belangrijkste stad van het Nederlandse taalgebied. Vergeet niet gouden munten uit uw grootvaders sok te peuteren, want parkeren in de beste parkeergarage onder het Waterlooplein kost 5 euro per uur en 20 euro voor een dagpasje (te bestellen op het internet). Over dat rijden valt wel iets te zeggen. Vraag aan uw passagier als een gier naar de verkeersborden te kijken.

In 2012 verhoogde Nederland de snelheid op de snelwegen naar 130 km per uur. Dat is inmiddels de snelheid op 60 procent van de autowegen, maar zeker op de snelwegen in de Randstad is het uitkijken, want “alternatieve” snelheden zijn daar meer regel dan uitzondering. Ga je in Breda de VlaamsNederlandse grens over, start je met 130, maar aan de Moerdijk moet je al matigen; een paar kilometer voor Dordrecht wordt het 100 en eens je op de Rotterdamse Ring rijdt, is het 80. Tussen Amsterdam en Maastricht, een afstand van 220 kilometer, zijn er zeven verschillende snelheidszones. De boetes in Nederland zijn niet min. En zij die ervoor doorgeleerd hebben, beweren dat de pakkans zeven keer groter is dan in Vlaanderen.

De Nederlandse dienders gedogen hier niet en handhaven wel degelijk, want de snelheidsovertreders zijn toch meestal ongevaarlijke gewone Nederlanders.

Hectometerpaaltjes Waar uw columnist (en hij niet alleen) het schompes bij krijgt, zijn de hectometerpaaltjes die je overal in een flits voorbijrijdt. Ze zijn klein, niet altijd goed leesbaar en op veel plaatsen staat in een witte rechthoek 6-19 h. Zelfs veel Nederlanders vragen zich af wat dat feitelijk voor gevolgen heeft. Dat is het tijdvenster en feitelijk is er maar één.

Het betekent dat je de maximumsnelheid op die paaltjes moet respecteren tussen die uren. Later en vroeger mag je gas geven tot 130. Veel Nederlanders nemen geen risico en houden zich liever aan de 100 of 120 op uren die buiten dat venster vallen. Ook onthouden dat de snelheidsbeperking op de matrixborden boven de snelweg absolute voorrang heeft op de hectometerpaaltjes.

Rijkswaterstaat heeft het doel geformuleerd de snelheid uniformer te maken en streeft officieel naar 80 procent wegen met een snelheid van 130 km per uur. Een illusie, natuurlijk, want de Randstad stikt al van de overbevolking en het wordt almaar drukker. Vergeet die maximumsnelheid daar. Nog een Nederlandse eigenaardigheid. Er bestaat geen minimumsnelheid op de snelwegen.

Probeer dus eens 50 per uur te rijden. Alle kans dat u eruit geplukt wordt en een zware boete krijgt wegens het in gevaar brengen van andere weggebruikers.

Willem de Prater

Moeilijk samenleven in Roeselare Voor de tweede keer is in Roeselare een mars tegen politiegeweld uitgedraaid op … allochtoon geweld. De aanleiding? Een jonge zwarte Afrikaan, Lamine Bangoura, werd enkele weken geleden uit een woning van het OCMW gedreven, wegens het niet betalen van de huur. De man, een gekende drugdealer in Roeselare (en waarschijnlijk gebruiker van het betere spul), geraakte door de uitzetting volledig buiten zichzelf en overleed enkele tellen later.

Voor enkele linkse organisaties en voor sommige zwarte en allochtone groepen in de Rodenbachstede was het duidelijk: door poli-

tiegeweld is die jonge allochtoon overleden.

Een onderzoek dat uitwees dat er geen politiegeweld was gebruikt, bracht blijkbaar geen

rust in de gemeenschap. Een eerste manifestatie, vorige week, die aan de Botermarkt eindigde, liep uit de hand: ruiten van het politiekantoor sneuvelden en men probeerde brand te stichten.

Dat was al een eerste waarschuwing voor het stadsbestuur: hier broeit iets.

Tweede (ernstige) waarschuwing Voorbije zaterdag was het opnieuw prijs. Een nieuwe manifestatie lokte vrij veel volk, ook van buiten Roeselare. De systeempers mag het dan hebben over een “gemengd publiek” met veel Roeselarenaars, en over een “vreedzame sfeer”, feit is dat hier - met uitzondering van hoogstens een tiental blanken, - sprake was van een toeloop van allochtone jongeren.

Feit is dat de jonge Afrikaanse organisator niet onmiddellijk sussende woorden sprak en dat er geen sprake was van een ‘vreedzame sfeer’. “Jullie hebben ons niet onder controle”, riep de man uit, wat een uurtje later waar bleek te zijn. En: “Zolang de overheid geen fout bekent, zullen we verder doen, steeds weer.”

De manifestatie ontaardde opnieuw in vernielingen in het centrum.

De bedoeling is duidelijk, hopelijk ook voor het stadsbestuur. Wat deze allochtone gemeenschap wil, is een eenzijdige schuldbekentenis van stad of politie. Zelfs als het onderzoek aangeeft dat de politie in deze geen enkele fout kan worden aangewreven! Feiten zijn belangrijk, maar véél belangrijker is natuurlijk de stelling dat blanke politiemensen racistisch optreden tegen mensen met een allochtone achtergrond.

Piet van Nieuwvliet

Zoek de Waalse kunst Vlaanderen promoot de komende jaren zijn eigen ‘Vlaamse meesters’ als Rubens, Bruegel en Van Eyck. Daarover bestaat in Wallonië een zekere ergernis. Ondanks het feit dat tal van werken van Waalse meesters – schilderijen, beeldhouwwerken, enz. – in internationale musea te vinden zijn, spreekt men hier meestal van Belgische of zelfs Vlaamse kunst.

Het was Le Vif die de kat de bel aanbond. In een lang artikel met als titel ‘de kunst tot meerdere glorie van Vlaanderen, niet van Wallonië’ kroop zelfverklaard Vlaanderen- en Vlaamsnationalisme-kenner Pierre Havaux in zijn pen. Havaux was de man die indertijd Hendrik Vuye bijna achtervolgde toen die als professor staatsrecht aan de universiteit van Namen duidelijk blijk gaf van Vlaams-nationale sympathieën.

Wat is nu het thema dat Havaux ontdekt heeft? Wel, hij stelt met enige jaloezie vast dat Vlaanderen de komende jaren de eigen bekende schilders promoot die internationaal bekendstaan als ‘Vlaamse meesters’. Pieter Paul Rubens in 2018, Pieter Bruegel de Oude in 2019, en Jan van Eyck in 2020. Drijvende kracht is Vlaams minister van Toerisme Ben Weyts (N-VA). Hij trekt de kar, in navolging van zijn leermeester Geert Bourgeois, die zich jarenlang met het toerisme bezighield. De Vlaamse regering investeert 26 miljoen euro via subsidies in allerlei evenementen. Ander voorbeeld: het huis in de Brusselse Marollen waar Bruegel ooit gewoond zou hebben, wordt vernieuwd en daar heeft Vlaanderen 1,6 miljoen euro voor veil, of 60 procent van het budget.

7

Los Flandes Op zich hebben de Franstaligen daar geen probleem mee, maar ze stellen vast dat deze Vlaamse acties de eigen kunstproducties uit de periode tussen de 14de en de 17de eeuw in de vergetelheid duwen. Terwijl de Vlaamse kunst of de Vlaamse meesters, volgens Waalse historici en kunstkenners, niet enkel het huidige Nederlandstalige gebied bestrijken. Spraken in de 17de eeuw de Spanjaarden over de Zuidelijke Nederlanden, dan was het over ‘Los Flandes’. Daar viel ook het huidige Wallonië – het prinsbisdom Luik uitgezonderd – onder. Wie het artikel in Le Vif leest, ziet de auteur al komen: waarom niet ook een aantal andere en dus Waalse kunstenaars bij het project betrekken? Een idee dat ook geopperd werd door Vlaams Parlementslid Rik Daems (ja, die is nog actief in de politiek).

Kortom, zich enkel beperken tot het huidige Vlaanderen zou een fout en een anachronisme zijn.

Want wanneer men het over de Vlaamse Primitieven heeft, moet er ook aandacht worden besteed aan Rogier vander Weyden, aka Roger de la Pasture, uit Doornik. Men kan uiteindelijk een discussie voeren over het historische feit dat die man toen

Praalwagen van N-VA aangevallen Naar jaarlijkse traditie was er een delegatie van N-VA aanwezig op de Pride, de optocht in Brussel van homo’s en lesbiennes. Dat is niets nieuw. Sinds 2003 loopt elk jaar een kleine groep N-VA’ers mee. Vijftien jaar later is de delegatie al groter en rijdt ook een vrachtwagen mee.

De laatste jaren kreeg de groep N-VA’ers tegenkanting. Meestal bleef het bij scheldwoorden, en wat spuwen, of in het ergste geval werd met een drankblik gesmeten. Dit jaar was er eerst een actie van de Franstalige vzw Ex Aequo, waarvan een dertigtal leden op de grond gingen liggen, een “die-in” noemen ze dat. Ze hielden zo al ‘dood’ liggend een minuut stilte om te protesteren tegen de aanwezigheid van de praalwagen van de N-VA. De coördinator van de actie verklaarde: “We hebben deze actie uitgevoerd ter nagedachtenis aan de personen die aan hiv zijn overleden en om te protesteren tegen de aanwezigheid van de extreemrechtse politieke partij, die fundamenteel onze strijd schaadt.”

Later volgde er nog een “hardere” actie, uitgaande van Franstalige organisaties zoals “La Gauche Anti-capitaliste” en “Jeunes anticapitalistes (JAC)”, een extreemlinks “collectief”, bevolkt met een allegaartje van anarchisten en marxistische “democraten”. De N-VA’ers kregen scheldwoorden als “assassins” en “fascistes” naar het hoofd geslingerd. Linkse militanten probeerden affiches en spandoeken van de N-VA-praalwagen te trekken. In totaal werden zo’n vijf linkse tegenbetogers opgepakt. Bij de gearresteerden was ene Axel Farkas, gekend beroepsagitator ter linkerzijde. In 2014 stond hij derde op de lijst van PTB als kandidaat voor de Ligue Communiste Révolutionnaire.

Li bia bouquet in een stad woonde die Frans kroondomein was, gewrongen tussen de graafschappen Vlaanderen en Henegouwen. Eigenlijk is de boodschap aan Waalse kant duidelijk: de Vlaamse aanpak is te reductionistisch, en er wordt net niet gesproken over het zoveelste nationalistische complot.

Te gek voor woorden, natuurlijk. Cultuur is een bevoegdheid van de gemeenschappen en dus is deze ‘regionale’ aanpak logisch. In Wallonië is de reactie vooral het gevolg van frustratie over het feit dat de eigen kunst als ‘Vlaams’ of ‘Belgisch’ wordt gedefinieerd, nooit als Waals. Philippe George, conservator van de schatten in de kathedraal van Luik, schreef er een studie over, ‘Art et patrimoine en Wallonie des origines à 1789. Essai synthèse à la lumière des collections américaines et européennes’.

Hij komt tot het besluit dat meer dan 30 Waalse kunstwerken te bezichtigen zijn in de 24 grote Franse musea in de VS. Schilderijen, maar ook andere fraaie zaken. Zoals in de Pierpont Morgan Library in New York, waar de koperen en zilveren triptiek van de abdij van Stavelot (12de eeuw) te bewonderen valt. Maar dat is in de VS niet ‘made in Wallonia’ maar Belgische kunst. Philippe George vindt dat jammer. Hij is van oordeel dat de Franse Gemeenschapsregering het eigen kunstpatrimonium meer moet promoten. Volledig terecht. Alleen kan dat niet door nu vooral jaloerse blikken te werpen richting Vlaanderen.

Picard

8

De wereld rond

24 mei 2018

Morele oorlogsvoering van Hamas Zoals wel vaker het geval is, gebeurde de beoordeling van de incidenten aan de grens met Gaza volgens een systeem van twee maten en twee gewichten. Israël kreeg de volle laag, maar over de suïcidale strategie van Hamas om de eigen bevolking als schild en bliksemafleider te gebruiken, werd nauwelijks een woord gerept. Toch lijkt die aanpak een nieuw hoofdstuk in het conflict in te leiden. Destructiever dan ooit.

Stel u voor dat u enkel één of twee zenders had die u zouden informeren over hetgeen zich vorige week aan de grens met Gaza gebeurde? Geen alternatieve informatiebronnen, sociale media en dergelijke die de dingen wat in perspectief plaatsen. De argeloze kijker zou helemaal ten prooi vallen aan het simpele verhaal van goed versus kwaad, nog meer dan al het geval is. En het slachtoffer in dit toonbeeld van onversneden manicheïsme is natuurlijk het ‘Palestijnse volk’, verdrukt en vervolgd door het boze Israël.

Stellen we het te scherp? Bij het bekijken van het VTMnieuws over de feiten hebben we alleszins niet die indruk.

Overigens met dank aan Robin Ramaekers, het Kuifje van de Medialaan, die zowaar ten prooi viel aan een drone die, naar zijn zeggen, pepperspray verspreidde. Soms bezorgt het theatrale plaatsvervangende schaamte.

Voorspelde ramp De berichtgeving over deze en eerdere incidenten was een toonbeeld van wat men in het jargon ‘asymmetrische psychologie’ noemt. In de wijze waarop de feiten gepercipieerd worden, blijkt Israël als de uitgesproken sterkere partij een psychologisch nadeel te ondervinden, aangezien de sympathie op vrij natuurlijke manier in de richting van de zwakkere gaat.

De lat wordt hoger gelegd en een systeem van twee maten en twee gewichten wordt gehanteerd. Burgerdoden aan Palestijnse zijde - Hamas begreep dat als geen ander - versterken dat effect. Maar wanneer we daar abstractie van maken, komt een realiteit tevoorschijn die toch wat genuanceerder oogt.

Wat zich aan de grens met Gaza afgespeeld heeft, werd al maanden geleden voorspeld. Israël wist dat de situatie in Gaza

al een tijd erg gespannen was. Voeg daarbij de 70ste verjaardag van de Joodse staat (de nakba of ramp voor de Palestijnen) en een escalatie wordt onvermijdelijk. Israël had duidelijk gewaarschuwd dat ‘activiteiten’ binnen een bepaalde perimeter van de grens niet gedoogd zouden worden, benadrukken de apologeten van de Joodse staat.

Uiteindelijk hebben ze niets meer gedaan dan de grens verdedigd. Klopt, maar een objectief tegenargument is dat het gebruikte geweld disproportioneel was. Er werd behoorlijk wat geschoten op actievoerders die op zich geen veiligheidsbedreiging vormden. En toch. Wie met vrouw en kind naar zo’n zone trekt, is mee schuldig aan de slachtoffers. Dit was geen kleine optocht. Hamas mobiliseerde zo’n 40.000 man die de grens op dertien plaatsen belaagden.

Morele veroordeling Het afgelopen decennium hebben Israël en Hamas drie oorlogen in Gaza uitgevochten, en volgens de meeste analisten staat nummer vier voor de deur, voor zover die al niet begonnen is. Nieuw is alvast de gewijzigde strategie van Hamas. Uit ervaring leerde Hamas dat het met stenen en raketten niet lukt tegen de Israëlische strijdkrachten, maar wat als burgerslachtoffers tot psychologische hefboom gebruikt worden? Precies dat gebeurde de voorbije week. Eerder dan op militair vlak, wordt de strijd moreel en politiek gestreden. Lang duurde het niet voor Israël internationaal de paria werd. Human Rights Watch had het over een “bloedbad”, verschillende Europese regeringen riepen de Israëlische ambassadeur op het matje en op vraag van Polen hield de VN zelfs een minuut stilte voor de slachtoffers. Enkel stevig Amerikaans weerwerk kon vermij-

Buitenlands spervuur Venezolaanse nepverkiezingen Het is heel gewoon dat dictators knoeien met het tellen van de stemmen. Volgens officiële cijfers haalde de partij van Poetin bij de verkiezingen van 2007 in de deelrepubliek Tsjetsjenië 99,4 procent van de stemmen. Kim Jong-Un kreeg in 2014 zelfs 100 procent van de kiezers achter zich. Maar bij de recente verkiezingen in Venezuela begon het bedrog al bij de opkomstcijfers.

Officieel was de opkomst 48 procent, maar niemand gelooft dat. Gewoonlijk staan er bij verkiezingen in Venezuela ellenlange wachtrijen, maar nu was het heel de dag doodstil in de stemlokalen. Als dat opkomstcijfer al vervalst is, dan kan men helemaal geen waarde hechten aan de telling van de stemmen. President Maduro en zijn Cubaanse adviseurs waren slim genoeg om niet te beweren dat hij een overwinning van Noord-Koreaans of Tsjetsjeens kaliber had behaald. Hij probeerde een schijn van geloofwaardigheid te wekken door “slechts” 68 procent van de stemmen op te eisen, en zelfs 21 procent te gunnen aan de ongevaarlijke oppositiekandidaat Henri Falcón.

De enige échte oppositiepartij MUD had opgeroepen de verkiezingen te boycotten omdat men op voorhand wist dat ze vervalst zouden worden. Of dat een verstandige zet was? Veel aanhangers van MUD die de voorbije jaren heel dapper hebben gemanifesteerd tegen het socialistische regime, en harde klappen hebben geïncasseerd, voelen zich nu verraden. Bij het socialistische publiek klonk het “Viva Maduro!” na de overwinningstoespraak

Diplomatieke valies den dat de Veiligheidsraad het Israëlische optreden zou veroordelen. We hadden het over twee maten en twee gewichten. In tegenstelling tot de forse kritiek aan het adres van Israël valt het op hoe Hamas daarvan gespaard blijft. In 2005 werd de Gazastrook ontruimd, en sindsdien duikt de metafoor van ‘grootste gevangenis ter wereld’ steevast op. De manier waarop het gebied door buur Israël ingekapseld wordt, heeft de levenskansen ervan sterk gehypothekeerd. Dat klopt. Maar dat ook Egypte de grens gesloten houdt, is geen punt van kritiek. Net zomin als de terreur tegen de eigen bevolking, de corruptie en het wanbeheer van Hamas.

Strategie zonder finaliteit Wat is de finaliteit van de nieuwe Hamas-strategie? De morele veroordeling? Wellicht, maar praktisch levert dat niets op. Er zit iets fatalistisch in, wat contrasteert met een figuur als Arafat, die wel een terrorist was, maar nooit de praktische oplossingen uit het oog verloor. Wanneer je je burgerbevolking naar de grens stuurt, wetende dat een groot deel dat niet zal overleven, waar ben je dan mee bezig? En wat te denken van de willekeurige aanvallen met messen tegen burgers in Israël?

Experts hebben hier een verklaring voor. Lange tijd draaide het om het vinden van oplossingen die werkbaar waren, al dan niet via de tweestatenoplossing. Sinds midden de jaren negentig is men de dingen veel resoluter en principiëler gaan benaderen, overigens ook aan Israëlische zijde. Onlangs liet de Palestijnse leider Abbas (die de plak zwaait in de Westelijke Jordaanoever) verstaan dat de staat Israël als dusdanig het probleem is. Niet de uitwassen of de uitbreiding dus.

Het verwerven van de controle over de Gazastrook had een kans op vreedzaam samenleven kunnen bieden, maar onmiddellijk werden de beschikbare middelen voor de aanschaf van wapentuig gebruikt. En de eigen bevolking wordt gebruikt als menselijk schild.

Michaël Vandamme

Trump en Moon gaan nauw samenwerken om top tussen VS en Noord-Korea te doen slagen!

van de president erg slapjes. De toehoorders, met ingevallen en grauwe gezichten, zagen er uitgeput en hongerig uit, niet stralend van socialistisch geluk.

Annexatie en provocatie Vorige week wezen we op de gevaarlijke expansie- en annexatiepolitiek van China in de Zuid-Chinese Zee. Toen ging het om de omstreden Spratley-eilanden, waar Chinese troepen in strijd met het internationaal recht luchtafweer- en antischipraketten hadden opgesteld.

Nu krijgt dat incident een nog akeliger vervolg op de Paracel-eilanden, die ten noorden van de Spratley’s liggen en ook door Vietnam en Taiwan worden opgeëist.

Daar gedroegen de Chinezen zich nog arroganter en provocerender: zij lieten gevechtsvliegtuigen en zelfs een strategische bommenwerper van het type H-6K op één van de Paracel-eilanden landen. De H-6K, een moderne tegenhanger van de oude Amerikaanse B-52, kan uitgerust worden met atoomwapens. Intussen bouwt China ijverig aan een tweede vliegdekschip. De Chinese draken, zowel de land-, de zee- als de luchtdraken uit de oude Chinese mythologie, zijn ontwaakt.

Siberië onverdedigd Hoe onrustwekkend die maritieme expansie van China ook is, al dat getouwtrek rond die strategische eilandjes is kinderspel in vergelijking met het langetermijnplan van de Chinezen op het Aziatische vasteland, duizenden kilometers noordelijker, langsheen de grens met Rusland.

Daar bereiden de Chinezen zich in alle stilte voor op de herovering van Siberië. Of toch minstens van de stukken Siberië die China sinds 1689 (!) aan Rusland, en later aan de USSR, heeft moeten afstaan. Hoe vreemd het ook klinkt, Poetin blijft hardnekkig blind voor de Chinese schaduw die over Siberië valt. Vorig jaar liet hij Chinese militairen zelfs overlevingsoefeningen houden in het Siberische Ergakigebergte. Hij laat toe dat massa’s Chinese immigranten zich in Siberië vestigen. Hij stond zelfs de strategische eilanden Bolshoi Ussuriisky en Tarabarova af aan de Chinezen.

Veel Russen, ook uit oppositiekringen, noemden dat een regelrechte capitulatie.

Momenteel levert de Russische militaire industrie zelfs meer moderne wapensystemen aan de Chinezen dan aan de eigen strijdkrachten! Het gaat om mijnenvegers, onderzeeërs, gevechtsvliegtuigen en luchtafweerraketten.

Intussen wordt de verdediging van Siberië, met zijn fabelachtige bodemrijkdommen, schromelijk verwaarloosd.

“Animals” MS-13 is één van de grootste en gewelddadigste misdaadbenden in de VS. Drughandel, moorden, folteringen, kinder- en tienerprostitutie, afpersing, mensensmokkel, verkrachtingen, MS-13 heeft dat allemaal op zijn palmares.

De misdaden van MS-13 zijn politieke springstof in het debat over veiligheid, maar ook in het immigratie- en asieldebat, want MS-13 is een importproduct uit Latijns-Amerika. De wortels ervan liggen bij de honderdduizenden “vluchtelingen” uit El Salvador die in de jaren tachtig in de VS neerstreken. Het aantal Salvoranen in de VS steeg toen van 94 000 tot 465 000. President Trump had overschot van gelijk toen hij die bandieten “animals” noemde, beesten. In overdrachtelijke betekenis van het woord is dat zeker waar. Maar zo had Nancy Pelosi, fractieleidster van de Democraten in het Huis van Afgevaardigden, het niet begrepen. Zij stelde heel demagogisch de vraag of Trump “dan niet geloofde in het vonkje goddelijkheid, in de waardigheid en de waarde van ieder mens”. Zou mevrouw Pelosi zo’n holle, sentimentele en zoetsappige onzin blijven uit-

kramen als zij zelf het slachtoffer werd van de “animals” van MS-13? Zou zijn dan nog in hun “vonkje goddelijkheid” geloven?

Ramadanstraffen Muhammad Hussain, de grootmoefti van Jeruzalem en de Palestijnse gebieden, en de voorzitter van de Opperste Fatwa Raad van de Palestijnen, heeft opgeroepen “achter iedereen aan te gaan” die tijdens de ramadan overdag in het openbaar zou eten “en hem voor de rechtbank te slepen.” Hij citeerde een uitspraak van de Profeet die ooit zei dat “hun bloed vergoten mocht worden”. Niet echt nieuw. Vorig jaar had hij ongeveer hetzelfde gezegd. Dat sluit aan bij een vrome traditie in heel de moslimwereld.

Mensen die in Iran tijdens de ramadan publiekelijk iets eten of drinken, worden als straf gegeseld. De openbare aanklager heeft de straf vastgelegd op 74 zweepslagen, plus een gevangenisstraf. Dat is nog mild vergeleken met IS, dat om die reden ooit twee jongens liet ophangen. De Taliban lieten voor zo’n pietluttigheid zes burgers doodschieten. Saoudi-Arabië. Pakistan en zelfs Tunesië – vorig jaar nog! – bedenken overtreders met geldboetes en celstraffen.

Het nabije buitenland

24 mei 2018 EEN BOEK OVER MEI ‘68 Een boek van een kopstuk van de mei ’68-gebeurtenissen in Frankrijk levert interessante inzichten over wat Raymond Aron terecht als een ‘carnaval’ bestempelde, maar tot op vandaag wel nefaste gevolgen heeft.

De rechtse publicist Eric Zemmour is vooral bekend om zijn politiek incorrecte uitspraken rond islam en migratie, hetgeen hem meer dan eens een proces opleverde. Zemmour schrijft regelmatig interessante boekrecensies in Le Figaro. Zo ging hij recent dieper in op Rebelle Jeunesse van Henri Weber (Ed. Robert Laffont). Weber is oud-PS-senator, maar hij was ook één van de aanvoerders van de Parijse mei ’68-beweging.

Hij was één van de oprichters van Ligue Communiste Révolutionnaire (LCR) en tot begin de jaren tachtig was hij bij extreemlinks actief. Daarna deed hij aan wetenschappelijk onderzoek, om zich uiteindelijk bij de PS aan te sluiten en daar carrière te maken. In zijn boek blikt Weber terug op die woelige meidagen.

Daaruit blijkt dat er van in het begin twee tot drie bewegingen binnen het protest van de studenten waren. En het was meer doordacht dan het ‘carnaval’ zoals de liberale filosoof Raymond Aron het benoemde.

De ‘culturele revolutie’ is geslaagd De politieke beweging van de ‘68’ers bereidde zich voor op een politieke revolutie en een algemene staking. De ‘culturele’ beweging was die van de emancipatie van het individu. En dan waren er nog de stakingen en de vakbondprotesten die een deel van Frankrijk een tijdlang lamlegden.

De eerste beweging mislukte en dat is volgens recensent Zemmour een goede zaak. Het heeft ervoor gezorgd dat een burgeroorlog en een dictatuur vermeden werden. De tweede

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE ‘culturele revolutie’ is wel geslaagd. Alle post-mei ’68-ideologieën zijn nu dominant geworden, stelt Zemmour: feminisme, antiracisme, links pedadogisme, ecologisme,… Gevolg is dat die culturele revolutie geleid heeft tot het ineenschrompelen van klassieke en traditionele structuren zoals het gezin, de Kerk en de natie. In de plaats kwam de vrije markt.

Veel mei ‘68’ers hebben de maatschappelijke omvorming kunnen realiseren omdat ze zoals Henri Weber gekozen hebben voor de macht. De linkse partijen, de ambtenarij, de magistratuur, het onderwijs, de media en de culturele wereld werden tot hun huidige vorm gekneed door de mei ‘68’ers. Ze verburgerlijkten – dat bleek bij Weber duidelijk door zijn huwelijk met iemand uit de progressief-burgerlijke familie Servan-Schreiber - maar zorgden ervoor dat hun ideeën maatschappelijk dominant werden.

Zemmour verwijst naar de strategie die Weber in zijn boek uit de doeken doet: de oude maatschappij moet vernietigd worden en dat gebeurt in verschillende stappen. Het eerste doelwit was de universiteit, het onderwijs. Een duidelijk gramsciaanse aanpak, waarbij niet de economie moet gecontroleerd worden maar wel eerst het brede economische bestel.

De arbeidersbeweging dacht ook gewonnen te hebben dankzij de Akkoorden van Grenelle, met een verhoging van de minimumloon (+35 procent) en een algemene loonsverhoging (+10 procent), maar dat was volgens Zemmour een pyrrusoverwinning. De druk van de economische mondialisering zette de sociale bescherming onder druk.

Neem daar de door ‘68’ers gepromote massa-immigratie bij, die de klassieke arbeidersklasse uit de steden deed wegvluchten. Het ‘oude proletariaat’ lijkt vreemd genoeg het grootste

VAN SCHELDWOORD TOT TROFEE De Ierse filosoof Edmund Burke wordt vaak beschouwd als grondlegger van het conservatieve denken. Bart de Wever maakte er nooit een geheim van dat Burke zijn inspiratiebron is. Hoeft het dan te verbazen dat de Antwerpse burgemeester, vorige week in Londen, de ‘Edmund Burke Award 2018’ in ontvangst mocht nemen?

Edmund Burke werd in 1730 geboren te Dublin. Een twintigtal jaren later zakte de hooggestemde Ier af naar Londen om er rechtsgeleerdheid te gaan studeren. Toch lag zijn hart al snel bij de meer politiek-filosofische vraagstukken. Tussen 1766 en 1794 zetelde hij in The House of Commons, het Britse Parlement.

Hij was lid van de Whig Party, van de 17e tot diep in de 19e eeuw de voornaamste tegenhanger van de Tory Party, thans de Conservatieve Partij. De Whigs braken een lans voor het (verder) tot stand brengen van de scheiding tussen de rechterlijke, uitvoerende en wetgevende macht. De aanhangers van de Whig Party propageerden daarnaast klassiek liberale recepten. Ook Burke pleitte voor een sterk doorgedreven vrijemarkteconomie.

Dolle Fransen Niet toevallig was het de bekende Schotse econoom Adam Smith die zei: “Burke is de enige man die er, aangaande economische onderwerpen, precies dezelfde standpunten op nahoudt als ik. Ondanks het feit dat we elkaar nooit eerder ontmoet hebben.” Liberaal of niet, toch kon Burke evengoed thuishoren bij de Tory Party.

Veel van zijn standpunten worden vandaag overduidelijk beschouwd als behoudsgezind. Zo verzette hij zich, aan het einde van zijn leven, met klem tegen de Franse Revolutie. Als de Fransen, volgens hem, al iets hadden bereikt, dan was het wel

MAI ‘68 IN DEUTSCHLAND: DE ERFENIS (1) “Leuven Vlaams!” en “Walen buiten!” zijn parolen die onze mei ‘68’ers beslist nog goed (of slecht) in de oren klinken. Of zindert bij sommigen “Bourgeois buiten!” en “Alle macht aan de arbeiders!” nog feller na? Was mei ’68 een grap of een gruwel? Een thema of een trauma? En betrof het één beweging, of bewoog er én hier én overal wat?

En niet binnen dat ene jaar maar over meerdere woelige jaren verspreid. Ik weid even uit, want elke mei ’68 legde wel een ander ei, niet het minst Mai ’68!

Voetvolk Terwijl ik zelf de pijn van een zoveelste politieknuppel op mijn bips wegwreef, of in Leuven aan het waterkanon wist te ontkomen door fluks onder een geparkeerde auto te duiken, ging het er in Amerika al een stuk ernstiger aan toe. Daar kwam het voetvolk voor meer burgerrechten op straat, vooral dan voor de zwarten, en schreeuwde men forse kreten tegen die vermaledijde oorlog in Vietnam. Dat protest verscherpte toen achtereenvolgens Malcolm X, Martin Luther King en Robert Kennedy werden vermoord. Die lont aan het sociale vuur sloeg wel degelijk naar Europa over.

Frankrijk wist niet wat het aan moest met opstanden van arbeiders, want die eisten meer vertegenwoordiging in de ondernemingsraden en minder allesoverheersende autoriteit. In Italië dreven Noord en Zuid economisch uit elkaar, terwijl de autochtone bevolking in Noord-Italië zich door die stroom zuiderse immigranten – landgenoten – echt bedreigd voelde.

De Joden van mei ‘68 In Rebelle Jeunesse gaat Weber ook dieper in op zijn kinderjaren en de wortels van zijn familie. Men kan zich afvragen wat dit in het boek komt doen, maar eigenlijk is het zeer relevant, ook met het oog op de mei ’68-revolte. Weber is afkomstig uit een familie van Poolse Joden die naar Frankrijk waren gevlucht.

Nu is het zo dat het gros van de Joden die door het Vichy-regime werd uitgeleverd aan nazi-Duitsland, bestond uit Poolse vluchtelingen. En kijk, veel chefs van mei ’68 hebben Joodse wortels. Hetgeen in die tijd trouwens leidde tot antisemitische uitspraken van Georges Marchais, voorzitter van de Communistische Partij. Hij noemde studentenleider Daniel Cohn-Bendit een ‘Duitse Jood.’

Volgens Zemmour is de afkomst van Weber en co niet zonder belang. Hij verwijst daarbij naar de postnapoleontische periode, toen veel jonge Fransen gefrustreerd waren dat ze de glorieuze tijden van de ‘Grande Armée’ niet hadden meegemaakt en droomden van grootse daden. Daarbij zochten ze wanhopig naar een zaak om voor te vechten.

Welnu, volgens Zemmour – zelf van joodse origine - was het met de mei ‘68’ers als Weber niet anders: “In de jaren zestig willen zij hun harde strijd tegen nazi’s en fascisten voeren. In hun revolutionaire drang maken ze gebruik van het geseculariseerde messianisme en vervangen ze de Talmoed van hun voorouders door de werken van Leon Trotsky. Ze zoeken overal racisten en fascisten. Zelfs waar er geen zijn.” We merken dat vandaag nog, vijftig jaar na mei ’68.

Salan

ENGELAND Moedig volk Vorige week ontving de Antwerpse burgemeester in Londen de ‘Edmund Burke Award 2018’. Dat is een prijs die toegekend wordt door de overkoepelende alliantie van Europese conservatieven, waar de Britse Tories prominent deel van uitmaken.

Dat Burke nog altijd op een voetstuk staat, mag blijken uit het feit dat naast deze Britse prijs nog een andere ‘Edmund Burke Award’ bestaat, die jaarlijks door het Amerikaanse tijdschrift ‘The New Criterion’ wordt uitgereikt. Dat De Wever de trofee kreeg, mag eigenlijk weinigen verbazen. Los van de filosofische overeenkomsten is de N-VA in de afgelopen jaren een loyale partner geweest binnen de ECR, de fractie van Europese Conservatieven en Hervormers in het Europees Parlement. De N-VAleider kwam in het verleden al op de koffie bij de voormalige Britse premier David Cameron. Ook met de excentrieke Boris Johnson, vroeger burgemeester van Londen en thans minister van Buitenlandse Zaken, klikt het erg goed op persoonlijk vlak.

Voor een overwegend Brits en zeer eurosceptisch publiek, stond De Wever vorige week stil bij de Brexit. De N-VA-leider stelde “de soevereine keuze van een trots en moedig volk te respecteren”. Die uitspraak bracht Kris Peeters (CD&V) ertoe zich luidop af te vragen in ‘De Tijd’ of de Schotten, die streven naar afscheuring van Groot-Brittannië en EU-lidmaatschap willen, volgens De Wever dan geen trots en moedig volk zijn. Wat zou Burke vinden van de EU? De Wever was stellig: “Had Burke vandaag geleefd, hij zou gegruwd hebben van de nieuwe elite van bureaucraten die controle probeert te krijgen over ons leven.”

De N-VA’er ging zover te stellen dat, bij ongewijzigd beleid, de EU mogelijk zal imploderen. Een boodschap die er bij de radicale vleugel van de Conservative Party inging als zoete koek.

SD

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

Maartse buien In Praag wenkte een soort ‘communisme met een menselijk gelaat’, meer bepaald dat van de Tsjech Alexander Dubcek. Maar mooie lentes duren niet altijd zo lang. Dat mocht ook zijn voorganger, de Slowaak Antonin Novotny, ondervinden. In Polen staken maartse buien op, onlusten vanwege tienduizenden studenten die in Warschau om minder stalinisme en om minder censuur schreeuwden. Helaas had staatsbaas Wladyslaw Gomulka daar geen oren naar. Integendeel. Hij liet die onlusten neerslaan en noemde hun leiders, vooral kunstenaars en intellectuelen, raddraaiers… Enkel in Nederland bakte de mei ’68-beweging het heel bont: met ‘Ban de bom’, de ‘witte plannen’ van de kleurrijke Provo’s en de latere ‘Kabouterbeweging’ kwam een nieuw Nederland tevoorschijn, wat deze maatschappij nog steeds kleurt.

Opvallend toch dat steeds weer studenten – die doen wat ze willen – samen met schrijvers én intellectuelen – die denken wat ze willen – het voortouw in die bewegingen namen. Heel verschillende protestbewegingen die uiteindelijk één gemene deler nastreefden: een meer evenwichtige maatschappij van mondige burgers! Ook in Duitsland, toen nog West- en OostDuitsland. Hier doemen meteen grote verschillen op, zowel tussen beide Duitslanden als tussen West-Duitsland en de hierboven beschreven landen.

Maandagavondoptochten In Oost-Duitsland, officieel de DDR, was de speel- en protest-

FRANKRIJK

slachtoffer van de ‘chienlit’, het zootje, zoals Charles de Gaulle de gebeurtenissen noemde.

RIGHT OR WRONG schade aanrichten in de samenleving. De filosoof wees onder andere op het omverwerpen van de bestaande instituties, het verketteren van de Rooms-Katholieke Kerk en de teloorgang van de traditionele waarden en normen.

Meer dan tweehonderd jaar na zijn overlijden heeft Burke nog steeds miljoenen aanhangers, wereldwijd. Zijn politieke inzichten inspireren velen. Zo kende de ‘Edmund Burke Stichting’, in 2000 opgericht, heel wat jaren succes in Nederland. Drijvende krachten achter het conservatieve platform waren onder andere de cultuurcriticus Bart Jan Spruyt en de Leidse rechtsfilosoof Andreas Kinneging.

In Vlaanderen is de naam Edmund Burke rond 2003 voor het eerst doorgedrongen tot de brede massa, toen een jonge politicus van N-VA in een essay stelde dat Burke gold als zijn inspiratiebron. Die toen nog onbekende politieker was Bart de Wever.

Door de journalistieke goegemeente – denk aan de vegetarische bakfietsmutsjes van ‘De Standaard’ en ‘De Morgen’ die in hun roomblanke wijken wonen – werden conservatieven verketterd. Het dagblad ‘De Standaard’ omschreef vijftien jaar geleden, in een artikel over de Britse filosoof Roger Scruton, ‘de conservatief’ als een fundamentele hypocriet die cultureel-ethisch traditionalistisch is maar sociaaleconomisch absolute vrijheid wil om ongestoord zijn kapitalistische gangen te gaan (…) een zeurkous die alleen antwoorden van gisteren heeft voor de problemen van morgen.

In Vlaanderen is het voor een deel de verdienste van Bart de Wever, dat het begrip ‘conservatief’ anno 2018 al een pak minder spottend wordt gebruikt en een minder negatieve lading heeft gekregen.

Sterker nog: vijftig jaar na de linkse opstand van mei ’68 zijn er heel wat studenten in Vlaanderen die zich fier ‘conservatief’ noemen.

9

DUITSLAND

tuin zeer klein. Een eerste elpee van The Beatles kon nog net, maar een beatdemo in Leipzig voor 800 jonge kijk- en danslustigen was de DDR-bazen een westerse doorn in het socialistische oog. Hun politie sloeg dat zootje “nietsnutten” in elkaar, zij het dat die beatopstand een begrip gebleven is. Toen een optreden van de Rolling Stones in de befaamde Waldbühne van WestBerlijn op wat relletjes uitmondde, ging de deur helemaal dicht.

Immers, Oost-Duitsers die West-tv konden kijken, hadden dat niet mogen zien. Meteen verbood Walter Ulbricht, de staatschef, alle import van westelijk tuig!

Maar precies de zachte verzuchtingen naar meer democratie, meer menselijke democratie, naar hervormingen ‘tout court’ lieten vooral de protestantse kerkgemeenschappen niet onberoerd. Vanwaar zou anders het woord ‘protestant’ komen? Precies die protesten in Oost-Duitsland in de jaren zestig kan men als de voorlopers beschouwen van de vreedzame maandagavondmarsen in Leipzig en andere steden in 1989. Vreedzame protesten, bevolkt met diverse jeugdbewegingen, tal van christelijke gelovigen en nog een rist kritische ‘marxisten’ hebben finaal de Berlijnse Muur omvergeduwd. Van mei 1968 tot 9 november 1989: of hoe een fluwelen revolutie zelfs – of juist daardoor? – een systeem van beton kapot kreeg. Dit was geen ‘Wirtschaftswunder’ maar een ‘Soziales Wunder’! Joachim Gauck, de vorige Duitse president en voormalig Oost-Duits dominee, schreef in zijn biografie: “Wij ‘maken’ geen demonstraties, de demonstraties ‘maken’ het volk.”

(vervolg volgende week)

Gilbert Druant

10

Beeldspraak

24 mei 2018

MEDIALAND Circus rond Harry en Meghan Zaterdag was het weer prijs, deze keer met een Brits prinselijk huwelijk. Niet dat prins Harry ook maar enige kans maakt ooit op de Britse troon te raken, maar toch plooiden nogal wat nieuwsredacties zich dubbel om hun lezers, kijkers of luisteraars rechtstreeks en zo uitvoerig mogelijk op de hoogte te houden van het huwelijk.

De zelfverklaarde kwaliteitspers deed duchtig mee. Wat had u gedacht? Die ‘royals’ doen verkopen, en dan blijkt ook voor kranten als De Morgen en De Standaard het goedkope hemd nauwer te zitten dan de kwaliteitsrok. Let wel, in plaats van de royaltypulp zo plat mogelijk te verkopen, verpakken ze die dan in reportagetjes met enkele beschouwingen over het kleurtje van Meghan Markle, en wat de gewone maar vooral de gekleurde Londenaar in de straat daarvan zou vinden. Of hoe men met wat moeite altijd wel een smoes kan verzinnen om lekker mee te draaien in het royaltycircus. Toegegeven, er zijn er weinig die het zo bruin bakken als de Britse pers en hun paparazzi. Daar werd diep in het verleden van Meghan Markle gegraven, maar speelde bovendien de vader van de bruid de laatste weken een merkwaardige rol. In de pers verschenen namelijk opvallend veel foto’s van het type “vader Markle eet een hotdog” en “vader Markle speelt golf”, tot bleek dat hij zich voor die “spontane” foto’s had laten betalen door de paparazzi. Het droeg ertoe bij dat hij bij zijn aanstaande schoonfamilie nogal slecht in de smaak viel, en dat opvallend snel een oplossing gevonden werd toen hij uiteindelijk door medische problemen verhinderd werd af te reizen naar Groot-Brittannië om zijn dochter naar het altaar te begeleiden.

Bart de Wever is overal Sommige lezers zullen zich nog de Mechelse catechismus herinneren, van de tijd lang vóór de CD&V ramadankalenders uitdeelde. Die catechismus bevatte een reeks kant-en-klare vragen en antwoorden – vandaag zou men het modern een “FAQ” (“frequently asked questions”) noemen. Eén van die vragen luidde: “Waar is God?” Met als antwoord: “God is overal: in de hemel, op de aarde, en op alle plaatsen.” Bij de N-VA kunnen ze stilaan een Antwerpse catechismus beginnen opmaken, met als één van de vragen: “Waar is Bart de Wever?” En als antwoord daarop: “Bart de Wever is overal: in de kranten, op televisie, op de radio, en in alle andere (sociale) media.”

Het volstaat dat Bart de Wever één welgemikte uitspraak over kerncentrales doet, of meteen raast het debat in alle media.

En daarnaast een metadebat, over de vraag of Bart de Wever eigenlijk wel iets mag zeggen over die kerncentrales, en of dat wel aanleiding tot een publiek debat zou mogen geven. Idem dito als hij iets zegt over het al dan niet aanwezig zijn van enige “dash” in de federale regering. Of het politieke belang van Antwerpen versus Brussel. De meeste politici kunnen er alleen maar van dromen dat ze de politiek en de media zo kunnen domineren dat elke uitspraak die ze doen meteen dagenlang voor debat zorgt. Sommigen doen krampachtige pogingen om in die positie te geraken, zoals Kristof Calvo. Opnieuw heeft hij een boekje afgescheiden met een hoop pietluttige “ideeën”, enkel en alleen bij mekaar geschreven om de tegenpartij zoveel mogelijk te provoceren. Je weet maar nooit dat ze misschien toch een beetje reageren. Vergeefse moeite, maar het wordt met de dag gênanter.

VTM naar weelderige lokalen in Antwerpen In het najaar van volgend jaar verhuist VTM Nieuws, zowel de redactie als de tv-studio, naar Antwerpen. De verhuis vormt een onderdeel van de concentratie van alle nieuwsredacties van De Persgroep en Medialaan in een “Newscity” aan het Kievitplein. Naast VTM Nieuws zullen ook de redacties van Het Laatste Nieuws, De Morgen, Humo en Dag Allemaal op die locatie gehuisvest worden.

Bart de Wever vond de verhuis van VTM Nieuws naar Antwerpen niet meer dan logisch. Hans Bonte in Vilvoorde had iets meer moeite om enige logica in de verhuis te vinden. De lezer mag raden hoe dat zou komen. Ook bij de vakbonden wist men het enthousiasme over de verhuis binnen de perken te houden. Daar vreest men vooral voor “synergieën” tussen de redacties, waardoor er wel eens banen zouden kunnen sneuvelen.

Waardoor ze impliciet toegeven dat het economisch inderdaad onzinnig is de verschillende redacties over Vlaanderen gespreid te houden, en dat er eigenlijk inhoudelijk weinig argumenten tegen de verhuis in te brengen vallen.

De Persgroep zoekt synergieën Zoals geschreven moet de nieuwsredactie van VTM Nieuws

FILM nauwer samenwerken met de redacties van Het Laatste Nieuws en De Morgen. Humo (weekblad) en De Morgen (krant) moeten nauwer samenwerken, o.a. worden de webstekken van beide publicaties omgevormd tot één webstek. Humo en De Morgen zullen ook geleid worden door één hoofdredacteur, zijnde Jörgen Oosterwaal. Vraag is ook of de webstek van HLN.be kan behouden blijven naast die van VTM-nieuws.

De vrees van de vakbonden voor ontslagen is niet ongegrond. De voorbije maanden zijn al enkele tientallen mensen moeten vertrekken. Er is sprake dat in totaal zo’n 120 medewerkers de laan worden uitgestuurd, in dit geval zelfs letterlijk, de Medialaan uit.

Laat die popcorn maar staan

A Quiet Place

VRT en VTM noemen Maduro “omstreden” Zondag vonden in Venezuela presidentsverkiezingen plaats.

Dat president Nicolás Maduro die met de vingers in de neus zou winnen, stond bij voorbaat vast, omdat de oppositie de verkiezingen boycotte. Hun belangrijkste kandidaten mochten niet eens meedoen, en hoe dan ook werd gevreesd voor massale verkiezingsfraude. Het is altijd leuk de journalistjes van de VRT te zien kronkelen wanneer het eens over Venezuela moet gaan.

“Dankzij” het socialistische beleid van Nicolás Maduro en zijn voorganger Hugo Chávez zit het land financieel en economisch volledig aan de grond, ondanks zijn enorme olierijkdommen.

Dat ligt natuurlijk moeilijk bij de rood-groene omroep, maar aangezien de catastrofe onmogelijk te ontkennen valt, probeert men dan maar de geschiedenis te vervalsen door de luisteraar of de kijker in het ongewisse te laten van de precieze aard van de “Venezolaanse” revolutie die Chávez doorvoerde. Daarom ook is Nicolás Maduro als president “omstreden”, in plaats van gewoon te zeggen dat hij een linkse dictator is die politieke opponenten zonder schroom de gevangenis in zwiert. Wanneer het over Viktor Orbán of Donald Trump gaat, is men bij de VRT een pak minder terughoudend in de woordkeuze.

Niet dat ze bij VTM zoveel beter zijn: in de verslagen over de presidentsverkiezingen op zondag en maandag, valt nergens het woord “socialisme”, “communisme” of iets in die aard. Er wordt wel verteld dat het land een economische puinhoop is, maar bij VTM vermijdt men halsstarrig de oorzaak van dat probleem bij naam te noemen. Geen enkele verwijzing is er naar de linkse ideologie van Maduro. Als u ons niet gelooft, de nieuwsuitzendingen zijn nog op internet te bekijken.

De Standaard, superdivers en supernaïef Bij De Standaard vonden ze het verleden week nog maar eens nodig de lof te zingen over de “superdiversiteit” in Vlaanderen.

Superdiversiteit staat daarbij voor minstens een minorisering van de Vlaamse bevolking in de Vlaamse steden en dorpen, en als het even kan zelfs een volledige minorisering van alles wat nog maar van ver naar westerse beschaving ruikt.

Het is verbazingwekkend hoeveel plezier men beleeft aan de aan de gang zijnde wegzuivering van de Vlaamse aanwezigheid in Vlaanderen, en hoe men daarbij zomaar de meest racistische uitspraken rondstrooit.Zo lazen we met stijgende verbazing het relaas van een koppel dat voor hun spruit specifiek op zoek was gegaan naar een zo “zwart” mogelijke school. Van witte scholen met te veel blanke kindjes werden ze namelijk naar eigen zeggen “zenuwachtig”. Zeg eens het omgekeerde, en je krijgt de hele goegemeente over je heen, maar wie “zenuwachtig” wordt van te veel blanke kindjes wordt bij De Standaard op applaus onthaald. Eén vraag ontbrak in het interview, namelijk hoe vaak het kind in kwestie nu al van zijn “superdiverse” klasgenootjes te horen krijgt dat het als ongelovige zal branden in de hel, en of het tijdens de speeltijd nog wel een appel of andere versnapering durft te eten nu de ramadan aangebroken is.

Ook een interview met Luna Lybeer, dochter van (sp.a’er) Thomas Siffer paste in de reeks. Zij mocht komen snoeven hoe kosmopolitisch ze wel niet is. Letterlijk met iedereen uit de hele wereld kan ze goed overweg. Alleen tegenover Belgen – of naar we vermoeden, eigenlijk alleen maar Vlamingen – heeft ze vooroordelen. Maar dat ligt niet aan haar, wel aan die achterlijke “Belgen” die als enig volk ter wereld zo “gesloten en bang voor het onbekende” zijn. Een mens vraagt zich af waarom ze niet voorgoed haar koffers pakt en hier wegblijft, in plaats van zichzelf telkens weer te komen pijnigen tussen als die “gesloten en bange” “Belgen”.

Een pr-oorlog met dode kleuters Zowel in eigen land als in de Gazastrook brak verleden week een kleine pr-oorlog uit met een dode kleuter. In eigen land ging het om de kleine Mawda, een Koerdische kleuter van twee, die tijdens een achtervolging door de politie om het leven kwam. Volgens de politie werd uit zelfverdediging geschoten toen de vluchtauto de politieagenten wou rammen, terwijl de ouders van de kleuter alleen maar een emotioneel verhaal willen ophangen over hoe de kleine Mawda uiteindelijk gestorven is. In de Gazastrook gaat het dan weer om de acht maanden oude Laila, die volgens haar ouders gestorven zou zijn door het inademen van traangas, afgevuurd door Israëlische soldaten.

Israëlische dokters beweren dat het kind een hartafwijking had.

Opvallend: de media smeren het emotionele verhaal van de ouders breed uit in hun kolommen. Maar noch het ene ouderpaar noch het andere krijgt de vervelende vraag voorgeschoteld waarom Laila en Mawda zich bevonden waar ze zich bevonden toen ze stierven. De parallellen met de manier waarop de media omgingen met het verhaal rond de Koerdische Aylan, die zo’n drie jaar geleden aan zijn eind kwam op een Turks strand, zijn opvallend. Deontologisch valt wel één en ander op te merken aan de manier waarop bepaalde media hun gebruikers een emotioneel rad voor de ogen proberen te draaien, in plaats van hen correct en degelijk te informeren.

De nieuwe horrorsensatie, met opvallende slagzin “If they hear you, they hunt you” (“als ze je horen, jagen ze op je”, heeft met een bescheiden productiebudget van 17 miljoen dollar al bijna 300 miljoen dollar wereldwijd opgebracht. En dat is niet verrassend.

“A Quiet Place”, geregisseerd door acteur John Krasinski, heeft een vrij simpele, doch originele, sci-fipremisse. In de zeer nabije toekomst wordt onze planeet belaagd door bloeddorstige buitenaardse monsters, die jagen via geluid en alleen via geluid, want ze zijn stekeblind.

De enige manier om te overleven is dus om muisstijl te zijn. Dat klinkt op het eerste gezicht misschien niet moeilijk, maar het supergevoelige gehoor van de monsters maakt zelfs van dagdagelijkse handelingen een uitdaging.

Geluid en stilte Krasinski speelt zelf de rol van het gezinshoofd, Lee Abbott. Zijn vrouw Emily Blunt is tegenspeelster, Evelyn Abbott. Zij hebben hun drie kinderen, waarvan de jongste pas vier jaar is, noodgedwongen moeten leren om muisstijl door het leven te gaan om veilig te blijven. Wanneer ze willen communiceren, doen ze dat in gebarentaal, wat ze hebben moeten leren voor hun oudste dochter die doof is, of heel zachtjes fluisterend. Door de manier waarop hun huis geluiddicht is gemaakt, wordt duidelijk dat het gezin zich al lang succesvol in leven houdt. Maar, wanneer de camera onthult dat Lee en Evelyn een nieuw gezindslid verwachten, slaat bij de kijker al snel de paniek toe. Hoe gaan ze er in hemelsnaam voor zorgen dat Evelyn haar baby kan baren zonder dat de monsters haar horen? En hoe leer je een pasgeboren baby stil te zijn?

Krasinski, vooral bekend van zijn rol als de cynische ‘nice guy’ Jim Halpert in de hitserie “The Office”, bracht met “A Quiet Place” zijn horrordebuutfilm als regisseur. Hoewel de film wordt geplaatst binnen het horrorgenre, vertelt Krasinski in interviews dat hij het script nooit zag als horror, en dat is te merken. “A Quiet Place” is geen typische horrorfilm van dertien in een dozijn. Hoewel het prominente horrorelement zeker niet weg te denken valt, is de film vooral een psychologische familie-survivalthriller waarin het angstaanjagende vooral bestaat in het geluid en de stiltes. Krasinski levert een uitzonderlijke prestatie om de film rondom dit aspect te laten draaien. Geluid en stilte worden in de film gebruikt als voornaamste schrikaspect, dat voortdurend op de loer ligt.

Een beetje jammer is dat Krasinski zichzelf niet heeft kunnen bedwingen hier en daar toch de klassieke ‘jumpscares’ te gebruiken. Voor mijn gevoel zijn die schrikmomentjes overbodig en niks toevoegend aan het geheel. Vaak worden ze niet eens veroorzaakt door het echte gevaar en zijn daarom alleen afleidend van de psychologische bedrukking die de film zo spannend maakt. In feite zijn de monsters maar een formaliteit, want vanaf het moment dat ze je horen ben je eigenlijk al afgeschreven. Maar, de psychologie van het stil zijn om in leven te blijven, legt een bijna onmogelijk te begrijpen druk op de personages. Probeer maar eens door vijf dagdagelijkse taken te geraken zonder geluid te maken, of een hele dag niet te praten.

Jonge dove actrice Over het acteerwerk valt niets negatiefs te zeggen, integendeel. Naast Emily Blunt verdient vooral de dove actrice Millicent Simmonds veel lof. Met nog maar één andere langspeelfilm op haar naam levert de jonge actrice een bijzonder knappe emotionele prestatie waarin ze zichzelf overtreft.

Maar ook de rest van de cast verdient een pluim. Vooral de natuurlijke en realistische chemie tussen Krasinski en Blunt geeft de film een geloofwaardige diepgang.

“A Quiet Place” is een verhaal over overleven en beschermen. Een verhaal over de intense band tussen gezinsleden onderling die met niets anders kunnen communiceren dan lichaamstaal en oogcontact. Een film waarbij je continu op het puntje van je stoel zit. Daarnaast mogen we genieten van prachtig CGI-werk van de Industrial Light & Magic studio, die het angstaanjagende monster ontwierp.

Hier en daar een aantal iets te voorspelbare actie-reactie verhaallijnen (een omhoog stekende spijker in een traptrede kan niet anders dan voor problemen zorgen, vooral op die manier), maar al met al hoop ik dat toekomstige horror/ sci-fi-films een voorbeeld nemen aan “A Quiet Place”. Zelfs indien u totaal geen horrorfan bent, zoals ik, zal “A Quiet Place” u niet teleurstellen. Des te meer indien u, net als ik, wel een sci-fi-fan bent. Een film die u het best vereert met een cinemabezoek en een stille snack.

Thirza Nerissa

Op de praatstoel

24 mei 2018

Praten met Anke Van dermeersch

11

“Geen hoofddoek voor meisjes jonger dan 18” Anke Van dermeersch van Vlaams Belang publiceert een tweede boek. Haar lange benen en rode pumps op de omslag zetten de Koran letterlijk een hak. Polemiek hoort bij een partij die weinig klank en beeld krijgt op het politiek correcte forum. Guerrilla-marketing en opstand trachten continu de deur open te breken naar Jan en Mie Modaal. Haar nieuweling vermengt een autobiografie met politieke kennis. Ook put Van dermeersch uit de fotoalbums die zij opbouwde nadat zij in 1991 verrassend Miss België was geworden en nadien had rondgezworven als kandidate voor de MissWereldprijs. Het rebelse ligt haar.

den heb je dezelfde trend, een omvolking van de oorspronkelijke bevolking die een minderheid wordt door het lakse immigratiebeleid.

Vandaag staan geen moslims of Afrikanen aan de leiding van onze steden, maar dat kan snel omslaan, Zuid-Afrika bewijst dat.”

Haar dagen en nachten zijn kosmopolitisch. Het netwerk van de ex-Miss omspant de globe. Als de studenten in Nicaragua revolteren dan flitsen in het midden van de nacht de ongefilterde berichten van vriendinnen in dat land op haar smartphone. Rond haar pols draagt de politica drie fluobandjes met de woorden “Immigratiestop.be-Antwerpen is van ons”. Op haar bureau ligt geen stapeltje van “A.N.K.E., politiek incorrect”, want de verkoop, langs internet, loopt lekker en overtallige exemplaren zijn er niet.

Anke Van dermeersch, Vlaams parlementair voor VB, ziet in de Carnotstraat, op de grens van Borgerhout en Antwerpen, de vlaggen hangen voor de ramadan, die op 16 mei begon: “De islam bezet met zijn symbolen steeds vrijpostiger de publieke ruimte in de Vlaamse steden. Zelfs de braafste en meest verdraagzame Vlaming zal zich almaar onbehaaglijker voelen bij die uitingen van opdringerigheid en verovering.” ‘t Pallieterke: hoe reageert u concreet?

Anke Van dermeersch: “Ik werk aan een wetsvoorstel om een hoofddoekverbod op te leggen aan meisjes tot de leeftijd van 18 jaar. De inspiratie komt uit mijn contacten met moslima’s die mij hielpen bij het schrijven van mijn eerste boek, “Hoer noch slavin”, van 2012, en uit een gelijkaardig voorstel van de Oostenrijkse regeringspartij FPÖ. Die wel niet zo ver gaat als ik, zij wil de regel beperken tot de scholen.

Het nieuwe wetsvoorstel sluit aan bij mijn succesvolle actie voor een boerkaverbod in België en dat leidde tot een kettingreactie van gelijkaardige wetten in Europa. De hoofddoek is een symbool van de islam en de Koran, die bol staat van oorlogsretoriek. Met zo’n ideeën mag je jongeren tijdens hun opvoeding niet vergiftigen. Een hoofddoekverbod kan leiden tot een bezinning bij de jonge moslims in Vlaanderen.” ‘t Pallieterke: de Koran is een gevaarlijk boek, en u zet er letterlijk een hak op.

Anke Van dermeersch: “In de Koran staan ongeveer 160 oproepen tot haat. Zoals je wist wat er kon gebeuren als je “Mein Kampf” las, is het lezen van de Koran even verhelderend.

De terreurdaden van de jongste jaren, IS en de opmars van de moslims in Europa zijn gebaseerd op de Koran. En die wordt hier vrij en massaal verkocht. Het boek is zelfs een handleiding om te komen tot MeToo-verhalen. Waarom mogen jonge meisjes zich niet zomers kleden en flaneren in AntwerpenNoord zonder afkeurend gefluit te horen, als het daar al bij zou blijven.

De Koran predikt de onderwerping van de vrouw aan de man en leidt tot de structurele discriminatie. De Koran is een gevaarlijke creatie die oproept ongelovigen te vervolgen en te doden. Het is eveneens een krijgshandboek dat aanspoort tot gewapend militantisme. Ik zal het Europees Hof van de Rechten van de Mens aanspreken om een veroorde-

Anke Van dermeersch: “Ja, voor honderd procent. Het aantal moslims in onze steden groeit van dag tot dag door de vluchtelingencrisis, de asielkwestie en hun hoge geboortegraad. De armoede in onze steden kan je niet bestrijden als er doorlopend mensen bijkomen zonder goede opleiding, zonder vermogen, zonder talenkennis, vaak zonder veel goesting om de kansen die hen hier geboden worden te grijpen.

Ik wil terug naar een wet-Gol die in de jaren zestig, zeventig en tachtig in voege was, om de migratie te gidsen en te beteugelen. Hoe kan een autochtone Antwerpenaar zich thuis voelen in zijn stad als in de Carnotstraat religieuze vlaggen hangen bij de start van de vastenmaand, de ramadan? In Antwerpen groeien de getto’s waar niet-moslims onwelkom zijn.”

ling van het boek uit te lokken en te bevelen dat de Koran hier enkel mag verkocht worden met een waarschuwing over zijn hatelijke en opruiende aard.” ‘t Pallieterke: de Koran is hartstikke fout, maar wat met de Bijbel? Dat is evenmin een zacht boek.

Anke Van dermeersch: “Dat is hét klassieke en foute tegenargument. De Koran is letterlijk het woord van God, en trouwens enkel legitiem in het Arabisch. De Koran mag niet geïnterpreteerd worden. In het Oude Testament staan bloeddorstige passages, maar, die zijn ingebed in lang vervlogen tijden en werden door interpretaties en modernisering ontdaan van hun scherpte en dwang.

De Bijbel is geschreven door mensen, door scribenten en heeft een pacifistische boodschap. De Koran is een militaire en oorlogszuchtige tekst. De Bijbel kan je rijmen met de democratie, maar de Koran niet. Die streeft een theocratie na met de overlapping van Kerk en Staat. Voor de goede orde, ik ben katholiek, getrouwd voor de Kerk en mijn twee kinderen zijn gedoopt.” ‘t Pallieterke: u kwam voor de eerste maal op bij de liberalen...

Anke Van dermeersch: “Ja, in 1999, de periode van de euforie over de Burgermanifesten van Guy Verhofstadt, en ik presteerde goed. Toen Verhofstadt om machts- en carrièreredenen de PS aan boord van zijn regering hees, was het voor mij gedaan bij de Vlaamse liberalen. Het vacuüm op rechts werd kort gevuld door Lijst Dedecker. Ik koos voor het Vlaams Belang omwille van het cordon sanitaire dat ik zeer onrechtvaardig vond en vindt.

Als Bekende Vlaming wilde ik mij inzetten voor de underdog in de politiek. (lacht) Mijn aard is zeer rebels.” ‘t Pallieterke: had u een Vlaamsgezinde thuis?

Anke Van dermeersch: “Thuis hing af en toe de Vlaamse Leeuw uit. Mijn vader had sympathie voor de Volksunie. Na zijn vroege dood, ik was zes, lag het moeilijker. Mijn moeder had haar handen vol om met een klein weduwenpensioen voor mijn opvoeding te zorgen. De familie had geen collaboratieachtergrond, er waren allerlei nuances. Na de bommenregen op de Duinstraat in de Seefhoek werd een tante versuft en onder het vuil, met een kind in haar armen, teruggevonden in haar trappenhal waar ze was gaan schuilen, en daar is jarenlang over verteld in de familie.

Vrouwen willen bij voorrang, het is hun aard, een goede opvoeding voor hun kinderen. Dat komt bij mij ook op de eerste plaats, op de tweede plaats ben ik politica en op de derde plaats wil ik schrijven.” ‘t Pallieterke: waarom schreef u dit boek?

Anke Van dermeersch: “Het is een boek en een getuigenis voor vrouwen. Zij hebben een mening, maar, ze schrijven zelden politieke boeken. Ik wil aantonen dat het mogelijk is

Vrouwen tegen islamisering Anke Van dermeersch is voorzitster van de internationale vereniging VrouwenTegenIslamisering, een kind van haar eerste boek, “Hoer noch slavin”, uit 2012: “De vereniging heeft contacten over gans de wereld. Door “Hoer noch slavin” waarin moslima’s getuigden, ken ik de familiedrama’s die de afvalligen meemaken. Volgens de Koran is dat uitschot,. Met weinig middelen, bijvoorbeeld door een harde affiche, lokken wij polemiek uit. Iedereen helpt mee op basis van het eigen talent, als bedenkster van acties, als schrijfster, of als tekenaar. Er zijn vrouwen in de vereniging uit de partijpolitiek, andere dan weer niet. Een gelijkaardige vereniging is Dones Contra La Islamizatcio in Catalonië. Daar hoor ik dat er ongerustheid is over de rol van de linkse nationalisten in de coalitie van de independentisten. Zij streven naar open grenzen. ‘SOM Catalans’, dat ik steun, zijn rechts-nationalisten die streven naar een onafhankelijk Catalunya. Maar als de huidige machtspartijen en de links-nationalisten zo voortgaan, zou dat kunnen leiden tot een eerste islamitische vrijstaat in onafhankelijk Catalonië.”

‘t Pallieterke: gaat u voor een immigratiestop?

om als vrouw, moeder en echtgenote een politieke carrière uit te bouwen en ambitieus te zijn. In A.N.K.E vind je dure woorden noch theorie, wel mijn verhaal over hoe ik startte vanuit een moeilijke situatie, rechten studeerde, advocate werd, doorbrak als Miss België en kandidaat-Miss in internationale wedstrijden, mijn man verloor na hem jarenlang te hebben verzorgd, en in de politiek belandde.” ‘t Pallieterke: minister worden, is te gemakkelijk in België, en de heren en dames leggen weinig tot geen verantwoording af voor hun daden, vindt u?

Anke Van dermeersch: “Voor ministers aangesteld worden, zou er een openbare hoorzitting moeten zijn om hen te testen op hun bekwaamheid. Dat is één. Bovendien zouden zij persoonlijker verantwoording moeten afleggen. Dat is twee. Bijvoorbeeld, de lawine van onderwijshervormingen in het Vlaams onderwijs en de bijhorende ontregelingen heeft alles te maken met een resem ministers die telkens wilden scoren en waarbij men vragen kan stellen over hun kennis.

De ene dag leiden zij het departement openbare werken en de volgende dag is onderwijs hun opdracht.

Ik denk aan Laurette Onkelinx, die als minister van de ene bevoegdheid naar de andere huppelde. Ik denk aan mijn leeftijdgenote Freya van den Bossche, die vanuit het niets meteen een grote ministeriële verantwoordelijkheid kreeg en later onder pek en veren de laan werd uitgestuurd door sp.a.” ‘t Pallieterke: het vragenuurtje in het parlement is een klucht, beweert u.

Anke Van dermeersch: “Zo mag je het noemen. De vragen dienen volgens het reglement gekoppeld te zijn aan de actualiteit, worden vooraf beoordeeld, krijgen groen of rood licht - dus passeren al of niet de censuur -, en nadien word je vaak met een kluitje in het riet gestuurd. Het vragenuurtje wordt gemanipuleerd door de meerderheid en de regimepartijen, wat ondemocratisch is en de macht versterkt van de traditionele politici. Soms is de vraag kunnen stellen belangrijker dan een antwoord krijgen, want een ongecensureerde en provocatieve vraag zal bellen doen rinkelen.” ‘t Pallieterke: de zorg en de armoedebestrijding moeten anders en beter, toch?

Anke Van dermeersch: “Ik heb jarenlang mijn man verzorgd die leed aan een neurologische ziekte die zijn vroege dood werd. Ik spreek dus uit ervaring als ik een betere en minder ambtenaarlijke zorg eis. Mijn beste vriendin zit in een rolstoel en wacht door administratieve en juridische beslommeringen reeds jaren op een zorgbudget. Anderzijds wil ik ook een heroriëntering van de Vlaamse begroting. Waarom moet Vlaanderen jaarlijks 53 miljoen euro ontwikkelingsbijstand schenken aan Zuid-Afrika dat, na de wittebroodsweken onder Mandela, een “failed state”, een mislukt land, dreigt te worden. Ik denk onder meer aan de plaasmoorden op blanke boeren, aan de criminaliteit in de grote steden, aan de achteruitstelling van de minderheid van Boeren in dat land.

Zuid-Afrika is voor mij hét voorbeeld van een minderheid van oorspronkelijke bewoners, de blanken van de VOC (Verenigde Oostindische Compagnie), die zienderogen verzwakt door een vijandig beleid. In onze ste-

‘t Pallieterke: er blijven vluchtelingen toestromen en dat zal decennia blijven duren…

Anke Van dermeersch: “Je kan hen niet massaal, zoals vandaag, een bed en brood geven. Dat leidt hier tot nieuwe vormen van criminaliteit, denk aan eremoorden, aan vetes tussen clans en families die in Antwerpen met granaten en kalasjnikovs worden uitgevochten. Een Syriër, een Irakees of een Somaliër zal zich hier ontheemd blijven voelen, en uit die onrust kan van alles ontstaan dat het leven van de autochtoon ontregelt of in gevaar brengt.

Zelfs een Irakese christen die ginds de moslimterreur ontvluchtte, blijft in de eerste plaats een Irakees op de dool. De vluchtelingen hebben er zelf alle belang bij om met onze hulp in hun land van herkomst of regio te blijven en daar de kans te krijgen of te grijpen om hun leven uit te bouwen. ‘t Pallieterke: u ziet en hoort dat advocaten die pleiten voor criminelen soms betaald worden met druggeld, juist?

Anke Van dermeersch: “Ik ben jarenlang advocate geweest, gespecialiseerd in internationaal belastingrecht. Om de hele waaier van de advocatuur te bestrijken, ben ik in een assisenzaak eenmalig opgetreden voor de slachtoffers. Ik eis dat advocaten de bronnen van hun eregeld bekendmaken, want het is mijn overtuiging, gebaseerd op eigen onderzoek en de opmerkingen van het publiek, dat zij meermaals betaald worden met geld uit verdorven bronnen. Assisen werd hervormd, echter niet zoals het hoort. Politieke processen moeten open en bloot gevoerd worden voor een volksjury, dat is een zuivere democratische controle. De wet is belangrijk, maar ook het maatschappelijke draagvlak van een wet. De tendens is vandaag zoveel mogelijk kwesties die bij assisen horen door te schuiven naar de rechtbanken van eerste aanleg.” ‘t Pallieterke: wapens buiten de diensturen bij de politie en bij geoefende burgers, vindt u dat verdedigbaar?

Anke Van dermeersch: “De Koude Oorlog is geen Warme Oorlog geworden door een evenwicht in de wapenwedloop. Ook op microniveau kan je dat beginsel toepassen.

Dus, ja, voor mij mogen politieagenten in hun vrije tijd hun wapen bij zich hebben en indien nodig gebruiken. Ik voeg daar de sportschutters aan toe, mits zij een behoorlijke opleiding krijgen. Soldaten in de straten zijn oké en dat heeft de veiligheid bevorderd. Maar zo kan het niet ten eeuwige dage blijven. Pleit ik daarmee voor excessen zoals in de VS? Neen. Dus geen wapens in en rond de scholen. Trouwens, er is iets dat effectief is, niet leidt tot doodslag, en hier toch verboden wordt, echter niet in Duitsland. Pepperspray is een goede verdediging tegen schorremorrie.”

Frans Crols

A.N.K.E.; uitgeverij Egmont; prijs 15 euro; te bestellen via www.uitgeverijegmont.be of telefoon: 0472 60 35 52.

12

Cultuur

24 mei 2018

Jan Leyers kritisch over Allah

Boek

“Allah in Europa” is het reisverslag van Jan Leyers in Europa op zoek naar diverse facetten van de islambeleving op ons continent. Het resultaat is verhelderend.

Maar, hoe moet het nu verder?

Eerder verscheen van Jan Leyers (°1958) “De weg naar Mekka”, waarin hij zijn reisbelevenissen op zoek naar de islam buiten Europa uit de doeken deed. En een paar jaar voordien was er al zijn “In de schaduw van het kruis”. Het nieuwe boek, dit jaar verschenen, is een coproductie van uitgeverij Das Mag met Canvas en de Nederlandse VPRO. En jawel, er bestaat een bekende reportagereeks van de reis op VRT tv.

Jan Leyers bezoekt een indrukwekkend aantal islamitische organisaties, moskeeën, bedrijven, personen, scholen, slachthuizen, beurzen, et cetera, van Zweden tot Frankrijk, van Bosnië tot Groot-Brittannië, met de bedoeling meer te weten te komen over de groeiende islam in Europa. Daarbij tracht hij de zaken objectief te benaderen, verschillende facetten aan bod te laten komen en af en toe stelt hij al eens een kritische vraag.

Ongelovig De ondertitel luidt “Het reisverslag van een ongelovige”. Leyers doet zijn zoektocht naar de islam vanuit vrijzinnig perspectief. In het Nederlandse taalgebied is zijn aanpak ongetwijfeld uniek. Zijn reisverslag kan niet vergeleken worden met de “oriëntalistische” reisverslagen van de afgelopen 300 à 400 jaar, waarbij het vooral ging over beschrijvingen en zelden moslims werden geïnterviewd. Wie niet veel kaas gegeten heeft van de islam en graag wil weten hoe moslims van diverse pluimage denken over de wereld waarin zij leven en hun relaties tot andersdenkenden, komt beslist aan z’n trekken. Taalkundig is het een mooi werkstuk en het is heel vlot geschreven. Met zijn 471 bladzijden is het een eerder volumineus boek, maar het verveelt eigenlijk nooit.

Wat wel mankeert aan het boek is een conclusie. Dat Leyers na vele gesprekken en reizen (en vorige publicaties) geen duidelijke besluiten trekt uit zijn interessante ervaringen, verbaast een beetje. Het kan toch niet anders of hij moet, na zo’n lange geografische en intellectuele zoektocht, een zekere kijk op de islam hebben? Mocht het niet van de uitgevers? Heeft hij schrik van z’n eigen conclusies? Moest hij de kerk, euh moskee, in het midden houden?

Nu ja, dat gebrek aan besluiten wordt voor een stuk gecompenseerd door een aantal kritische vragen, en opmerkingen her en der, en bovendien kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat we vooral ook tussen de lijnen moeten lezen. Desalniettemin, de tijd van vrijblijvende observaties zou, gezien de sterke groei van het aantal moslims in Europa en een reeks islamitische terroristische acties en andere pijnlijke vormen van radicalisering, stilaan tot het verleden moeten gaan behoren. Beleidsconclusies dringen zich op.

Jan Leyers, “Allah in Europa”, Das Mag Uitgevers, 2018, 471 blz.

Prijs: 22,99 euro. ISBN 978 9492 4784 29

MOSLIMBROEDERSCHAP IN BRUSSEL Als het regent in Parijs, dan druppelt het in Brussel. Maar als het regent in het Midden-Oosten, dan stormt het vaak in Brussel.

Heel wat allochtone inwoners van de hoofdstad voelen zich nu eenmaal veel meer verbonden met Palestina – zelfs al komen hun voorouders uit pakweg Marokko – dan met de stad waar ze wonen en vaak zelfs geboren zijn. Dus is Brussel de eerste plaats waar stevig betoogd wordt wanneer het conflict in de Gazastrook weer eens uit de hand loopt. Op de meest recente betoging kon de opmerkzame waarnemer een aantal Brusselse parlementsleden van de PS ontwaren. Eén van hen, Jamal Ikazban, poseerde met de obligate Palestijnse vlag rond de schouders terwijl hij de viervingerige groet van de Moslimbroederschap bracht.

U weet wel, de wat schimmige organisatie die als doel heeft seculiere democratische regeringen te vervangen door een islamitisch kalifaat onder de sharia. Maar van wat islamextremisme is de Brusselse PS al lang niet meer vies, natuurlijk.

STOFZUIGERMAN Saif Mabrouk, bijgenaamd de stofzuigerman, is een ijverige werknemer van Ivago.

Vorig jaar werd hij uitgeroepen tot “Wijste Gentenaar van 2017”. Misschien wegens zijn uitzonderlijke ijver, zijn opgewekt humeur of zijn Marokkaanse - of Tunesische? - afkomst.

Maar, nu blijkt dat deze “Wijze Gentenaar” als reactie op een Facebookfoto van twee kussende homo’s heeft geschreven dat “homo’s ziek zijn en hulp nodig hebben”. Daar had het bij kunnen blijven, als die twee homo’s daarover geen klacht waren gaan indienen bij de politie. Allochtoon of niet, moslim of niet, wijs of niet, Saif moest door het stof kruipen en zich verontschuldigen. Schepen van Gelijke Kansen Resul Tapmaz (sp.a) reageerde met gepaste verontwaardiging: “Dit vind ik bijzonder erg. Ik veroordeel dan ook elke vorm van geweld.” Van geweld was hier geen sprake, maar met die sluwe formulering kon Tapmaz

LVM

vermijden dat hij zich moest uitspreken over de alomtegenwoordige homohaat bij zijn islamitische achterban. En om het helemaal ingewikkeld te maken: in dat milieu gaan haat en bruut geweld tegen homo’s dikwijls hand in hand met heimelijke homoseksualiteit. Er gaapt in de islamitische wereld een brede en diepe kloof tegen de luidkeels verkondigde theorie over homoseksualiteit en de stiekeme praktijk.

MIGRATIESTOP Ook Saoedi-Arabië heeft last van illegale immigranten. De voorbije jaren staken zo’n 500.000 Ethiopiërs met bootjes de Rode Zee over om in Saoedi-Arabië te geraken. De Ethiopiërs kunnen daar iets gemakkelijker aan werk geraken, maar dikwijls worden ze door de Saoedi’s gedwongen tot mensonwaardige arbeid. Vorige zaterdag kwam de Ethiopische premier Abiy Ahmed overgevlogen naar Riyad voor een officieel bezoek bij de Saoedische regering. Saoedi-Arabië is immers begonnen met de uitzetting van al die Ethiopiërs.

160.000 zijn er al teruggestuurd, de rest moet nog volgen. De Ethiopische premier kon bekomen dat een duizendtal Ethiopiërs die in de gevangenis zitten, ook worden vrijgelaten en gerepatrieerd naar hun vaderland.

Complexe techniek, eenvoudig mooi Met zeven installaties van de Finse Eija-Liisa Ahtila geeft M-Museum Leuven een mooi beeld van de evolutie in het werk van één van de belangrijkste hedendaagse visuele kunstenaars.

Eija-Liisa Ahtila (°1959) is een Finse filmmaakster die hoge toppen scheerde op alle belangrijke internationale kunstmanifestaties zoals Manifesta, Documenta en de biënnales van Venetië, Sao Paulo en Sidney. Ze kreeg tentoonstellingen in de meest toonaangevende musea, onder andere het Museum of Modern Art in New York, Tate Modern in Londen en Guggenheim in Bilbao. Wie dat allemaal gemist heeft, kan nu naar M - Museum Leuven, naar haar eerste solotentoonstelling in ons land die in zeven installaties een overzicht geeft van haar werk.

Eija-Liisa Ahtila onderzoekt in haar filmische installaties manieren om verhalen te vertellen.

In haar vroeger werk stonden individuen centraal, de jongste tien jaren verschoof ze haar focus naar de wereld en de natuur rondom ons. Twee werken op de expo illustreren deze evolutie perfect. ‘Het geschenk’ uit 2001 en ‘Horizontaal’ uit 2011. ‘Het geschenk’ brengt vijf verhalen van kwetsbare vrouwen met een psychose.

Een paranoïde vrouw verstopt zich onder haar ziekenhuisbed, de woede van een vrouw die de vorm aanneemt van een orkaan die door het appartement raast, een tienermeisje dat doodsbang is om haar huis binnen te gaan…

Het zijn filmpjes van amper negentig seconden. Ondanks de korte duur van de verhalen die bovendien op verschillende monitoren in de museumzaal vertoond worden, ervaar je als toeschouwer toch een unieke en intieme éénop-één kijkervaring. ‘Horizontaal’ vult met zes gigantische schermen een volledige museummuur (zie afbeelding).

Op elk scherm is in een aparte film telkens een ander stuk van een dertig meter hoge spar geprojecteerd. Je ziet dat de zes films op afzonderlijke tijdstippen zijn gemaakt want de lucht op de achtergrond wil al eens verschillen. De boom is horizontaal geprojecteerd. Van links naar rechts zien we de stam in de grond geworteld, waarnaast een personage staat dat de schaal aangeeft, de kruin van takken en de top die meest meegeeft met de wind.

We horen de wind en het ritselen van de naalden. Het is tegelijk een overdonderend en een intiem portret van een prachtige boom.

Vissers en boodschap Nog een opvallend werk op de tentoonstelling is ‘Vissers’ (2007). Je ziet een zestal jonge zwarten in een gammel bootje. Met snelle en krachtige peddelslagen proberen ze van het strand weg te geraken. Je denkt dan in deze tijden: toch niet weer bootvluchtelingen. Maar het zijn vissers aan een West-Afrikaanse kust die elke dag, soms urenlang, moeten vechten om de brute kracht van de branding te overwinnen voor ze in zee kunnen vissen. Er staat veel wind en zware golven doen keer op keer hun bootje kapseizen en telkens weer moeten ze hun vissersmateriaal bij elkaar zwemmen. EijaLiisa Ahtila liet het tafereel rechttoe rechtaan filmen, met als resultaat dat je niet anders kan dan geboeid te blijven kijken naar deze visueel aantrekkelijke film. Ook ‘De Annunciatie’ (2010) is heel bijzonder. Het is een installatie met drie filmprojecties waarbij één van de centrale motieven van de christelijke iconografie gereconstrueerd en opnieuw uitgevoerd wordt.

Ahtila verwijst met dit werk naar beroemde schilderijen waarop kunstenaars door de eeuwen heen Maria Boodschap hebben afgebeeld. Het is altijd uitkijken met hedendaagse reconstructies en interpretaties van Bijbelse thema’s, maar deze opvoering door amateurtoneelspelers uit Helsinki, met in de hoofdrollen ook een duif, een raaf en twee ezels, ontroert en beklijft. Eija-Liisa Ahtila werkt graag met grote ruimte-vullende installaties die vaak bestaan uit verschillende projecties op meerdere schermen. Je krijgt als toeschouwer simultaan diverse gezichtspunten aangereikt, waarbij je je voortdurend bewust bent dat je ogen van het ene scherm naar het andere springen.

Als je wat langer op een scherm blijft hangen, vraag je je tijdens het kijken af wat de aandacht trok en vasthoudt. Om dan de toeschouwer geboeid te houden, moet je als kunstenaar heel wat in huis hebben. En dat heeft Eija-Liisa Ahtila. De techniek die ze zowel tijdens het filmen als bij de projecties hanteert, is heel complex. Het resultaat zijn gewoon mooie beelden die je heel diep raken.

MMMV Tentoonstelling ‘Eija-Liisa Ahtila’, nog t.e.m. 16 juni 2018, M - Museum Leuven, www.mleuven.be

RAMADANSLUIPSCHUTTER In sommige moslimlanden worden mensen beboet, afgerost, in de cel gegooid of zelfs geëxecuteerd omdat ze tijdens de ramadan in het openbaar iets eten of drinken. Kan zoiets alleen gebeuren in Pakistan, Afghanistan of Verwegistan? Nee, zelfs in Nederland.

De openlijk homoseksuele islamitische politicus Tofik Dibi - een zeldzaamheid, inderdaad! - publiceerde een foto van zichzelf als sluipschutter, met als bijschrift: “Ik tijdens de ramadan als jullie op een terrasje een drankje doen.” Als het een grap was, dan toch van het soort dat wij niet mogen maken. Is hij een losgeslagen puber? Nee. De 37-jarige Dibi is parlementslid voor GroenLinks in de Tweede Kamer!

Was u even vergeten hoe het ook alweer zat met dat middeleeuwse epos Reynaert de vos?

Dit gaat u nooit meer vergeten. Een combinatie van cultuur, natuur en avontuur. Stap op de fiets en beleef het mee.

De middeleeuwen zijn nog nooit zo leuk geweest...

bon voorvoor gratis toegangsticket Volgende week, de lezers van ’t Pallieterke: Deze bon geeft recht op een gratis toegangsticket van 5 t/m 21 mei 2018, een gratis voor ditReserveer kunstzinnig avontuur, opticket basis van beschikbaarheid. uw plaatsen online, knip de bon uit en toon deze aan de balie.

Vanwege de beperkte bezoekerscapaciteit per uur, dient u vooraf online twv 15 euro. > bestel je tickets. uw tijdslot te reserveren, via www.vossen.vlaanderen U kunt de tocht met eigen fiets rijden of u kunt bij ons een fiets huren à ¤ 10 p.p.

U dient ook deze online te reserveren, samen met uw toegangsticket.

Actueel

24 mei 2018

Het griezelverhaal van een levende dode Het klinkt hoogst onwaarschijnlijk wat de 70-jarige Mike Bonnette op zondag 15 april in de ochtend op ‘sy plaas’ in Meyerton (vroeger Transvaal, nu Gauteng) bij een aanval van drie getaande schurken heeft moeten ondergaan.

Boven het relaas van zijn griezelige martelgang geeft de vette titel het aan: “Wonderwerk nà wonderwerk red sendelingboer se lewe in plaasaanval”.

De idealistische boer probeerde zijn veldwerk te paren aan daadwerkelijke inzet voor de behoeftige zwarte gemeenschap in zijn dorp, waarvoor hij zelfs een kerk had gebouwd waar ook zijn anderskleurige medemensen voluit hun geloof konden beleven. Vrouw Margaret was alvast vertrokken naar de kerk waar het echtpaar elke zondag de (protestantse) eredienst meeviert. Mike moest enkel nog het hek van hun ‘plaas’ dichttrekken en dan zou ook hij vertrekken. Dacht hij, want toen hij uit zijn ‘bakkie’ was gestapt, voelde hij op zijn schouder plots een hand, van een ‘korte’ gestalte met duidelijk slechte bedoelingen die hij wel baas dacht te kunnen. Tot hij moest vaststellen dat hij met drie boeven te doen had, en dat zij gewapend waren. Na een revolverslag op zijn hoofd, voelde de boer bloed over zijn gezicht lopen en werd hij duizelig. Daardoor kon hij nog weinig beginnen tegen dat drietal dat hem brutaal zijn huis in sleurde. Zij wilden weten waar de kluis was waar hij zijn geld in verstopte. In zijn ‘kombuis’ (keuken) verzekerde hij de rovers dat hij geen kluis bezat, laat staan een hoop geld, maar daar nam de ‘korte’ geen genoegen mee en meteen voelde boer Mike aan wat hem te wachten kon staan, want in ’t Engels hoorde hij de man vragen waar het strijkijzer was.

‘Gij hebt ons land gestolen!’

Mike werd de veranda in gedreven, waar een snoer en een stekker uit een lamp werden gerukt en de boer het snoer om zijn nek gedraaid kreeg, terwijl ze maar bleven vragen waar zijn kluis was en hij maar bleef herhalen dat hij er geen had. Een van de booswichten begon hem te wurgen, terwijl de anderen zijn huis doorzochten en alles uit de kasten graaiden om toch maar die kluis en waardevolle voorwerpen te ontdekken. Ook zijn trouwring wilden zij, en toen hij die niet van zijn vinger kon krijgen, dreigden zij die af te snijden.

Met het stukje zeep waar hij om gevraagd had, kreeg hij dan toch de ring afgeschoven, maar toen moest het ergste nog komen. “Gij spreekt niet!”, snauwde de ‘korte’ en hij begon met zijn tanden alvast de koperkabels van de elektriciteitsdraad af te stropen. De kerel werd steeds nijdiger en herhaalde in het Engels wat hij al zo dikwijls van zijn ‘leiders’ gehoord had: “Gij hebt ons land gestolen!’

Wonder boven wonder De ‘korte’ draaide de blote koperdraad om Bonnettes enkels, met de bedoeling het snoer in het stopcontact te steken en de schakelaar aan te zetten. Door een beweging van hun slachtoffer schoot het snoer echter uit de muur en sprong de hoofdschakelaar af, waardoor het hete water in de ketel begon af te koelen en de beoogde elektrocutie faalde. Wat wél werkte, was het alarmsysteem bij het plaatselijke politiekantoor. Niets te vroeg, want Mikes folteraar was begonnen met hem over heel zijn lichaam te bewerken met de elektriciteitsdraad, terwijl hij de anderen toebrulde dat zij de kookketel moesten gaan halen. Toen zij die ketel over de boer leegkieperden, bleek het kookwater al lauw te zijn. Doodschieten dan maar, zal de bendeleider gedacht hebben. De deerlijk toegetakelde boer werd naar de badkamer gedreven, uit het zicht van de twee medeplichtigen. De ‘leider’ wou niet dat zij toekeken als hij die ‘witte bastaard’ ging neerschieten. Ook dàt ‘feest’ ging niet door, want op het nippertje verscheen de politie, en de aanranders sloegen als hazen op de vlucht. Wel ‘vergaten’ zij niet de spaarcenten van het echtpaar en hun werkers mee te grissen, evenmin als de juwelen, de mobiele telefoon en andere waardevolle buit. Reactie van zendelingboer Bonnette: “De Heer heeft van in het begin zijn hand over mij gehouden en wonderwerk nà wonderwerk verricht.” Helaas hebben andere boeren minder geluk. Tien dagen later werd de landbouwgemeenschap in Zuid-Afrika opgeschrikt door zeven ‘plaasmoorde’ binnen acht dagen, terwijl in het Westen politici en media blijven zwijgen als … vermoord. hvo

13

Opgelet! Graag uw aandacht voor de GDPR Op vrijdag 25 mei treedt de strenger gemaakte Europese wetgeving in voege inzake privacyregels: de GDPR, of in het Nederlands AVG, voluit: Algemene Verordening Gegevensbescherming. Oorspronkelijk is deze Europese wetgeving er gekomen om de macht van internetgiganten als Google en Facebook binnen de perken te houden. Firma’s zoals Google en Facebook houden immers uw persoonlijke interesses in het oog, zonder dat u het weet, om u zo gerichte publiciteit te kunnen sturen.

Maar de nieuwe wetgeving gaat veel verder: iedereen die persoonlijke gegevens bijhoudt van een persoon, moet dat melden aan die persoon. Een school die informatie bijhoudt over de allergieën van een leerling, moet dat melden aan de ouders en de leerling. Een tennisclub die noteerde dat een bepaald lid geen mosselen lust en enkel vlees eet, moet dat melden aan dat bepaalde clublid. Een jeugdvereniging die op een fiche noteert dat een van de leden nachtmerries heeft op kamp, moet dat melden.

Je mag ook niet zomaar digitale nieuwsbrieven meer sturen. Ook ‘direct marketing’, vrij vertaald het toesturen van een gratis proefnummer, wordt bemoeilijkt door de nieuwe wetgeving. Dat heeft ook gevolgen voor ’t Pallieterke.

Elke week sturen we een elektronische nieuwsbrief naar duizenden e-mailadressen. Met de jaren hebben we namelijk duizenden emailadressen verzameld. U bent misschien een van die gelukkigen die elke woensdag onze nieuwsbrief in zijn of haar mailbox vindt. Die nieuwsbrief moet u eraan herinneren dat het nieuwe ’t Pallieterke in de dagbladhandel ligt.

Maar ook SCEPTR en Polemos versturen natuurlijk nieuwsbrieven.

Door de nieuwe wetgeving mogen we enkel nog nieuwsbrieven sturen naar die mensen die er uitdrukkelijk toestemming hebben voor gegeven. Daarom doe ik graag deze oproep naar onze lezers die graag onze nieuwsbrieven blijven ontvangen: u dient zich opnieuw in te schrijven op de verzendlijst. Opgelet, het gaat hier enkel om digitale berichten, dus als u geen internet heeft, moet u geen actie ondernemen.

Via ’t Pallieterke worden verschillende digitale nieuwsbrieven gratis rondgestuurd. Voor elk van die nieuwsbrieven dient u zich in te schrijven. Op elk moment kan u zich terug uitschrijven; onderaan elke nieuwsbrief vindt u bovendien een link om uit te schrijven.

Wilt u onze nieuwsbrieven blijven ontvangen, surf dan als de bliksem naar: www.pallieterke.net: om op de hoogte te blijven van onze wekelijkse inhoud. www.sceptr.net: onze digitale nieuwswebstek. www.polemos.be: om op de hoogte te blijven van onze boeken. www.klauw.net: voor wie graag op de hoogte blijft van onze nevenactiviteiten.

U dient enkel uw e-mailadres in te vullen, geen naam of andere gegevens. U krijgt automatisch een bericht om uw inschrijving te bevestigen en wanneer u bent ingeschreven.

Doe het vandaag nog, want we houden graag contact met onze lezers via die elektronische nieuwsbrieven.

Karl van Camp

Centrale banken spelen gevaarlijk spel Europees Parlementslid Sander Loones is de drijvende kracht achter ‘Leergeld.eu’. Met dit initiatief vraagt de ondervoorzitter van N-VA aandacht voor het ontspoorde monetaire beleid van de Europese Centrale Bank. Tijdens een debat van ‘Leergeld.eu’ trokken de Vlaamse econoom Geert Noels en de Amerikaanse financiële journaliste Danielle DiMartino Booth aan de alarmbel.

Zo’n honderd geïnteresseerden zakten vorige week af naar het Brusselse ‘Thon Hotel’, voor een studiemiddag over monetair beleid.

Organisator Sander Loones (N-VA) slaagde erin tal van vooraanstaande sprekers uit te nodigen. De Amerikaanse Danielle DiMartino Booth werkte negen jaar voor de Amerikaanse Centrale Bank (Fed), in Dallas. Over haar ervaringen schreef ze vorig jaar het ophefmakende boek “Fed Up – An insider’s take on why the Federal Reserve is bad for America”. DiMartino Booth laakt het gevaarlijke eenheidsdenken dat heerst binnen de muren van de centrale banken. Honderden economen met doctoraatstitels staren zich dag na dag blind op achterhaalde modellen die het financiële systeem moeten doorgronden en het monetaire beleid moeten uitstippelen.

Ivoren toren De Vlaamse econoom Geert Noels deelt de bekommernis van de Amerikaanse gaste.

In de ivoren toren van de Europese Centrale Bank in Frankfurt worden negatieve effecten van het gratisgeldbeleid over het hoofd gezien.

Nieuwe zeepbellen ontstaan binnen het financiële systeem, vastgoed wordt steeds duurder en pensioenfondsen moeten steeds meer risico’s nemen om aan hun verplichtingen te voldoen. Noels stoort zich aan de houding van de Italiaan Mario Draghi, de gouverneur van de

ECB, die er steeds meer een geheime agenda op na lijkt te houden, ten voordele van de armlastige Zuid-Europese landen. De bemoeienis van de Europese Centrale Bank zorgt onderhand voor eigenaardige toestanden. Noels verduidelijkte: “De centrale banken kopen nu obligaties van vastgoedbedrijven, zijn dan bang dat vastgoed te duur wordt en sturen dat dan in ander beleid weer bij. Er ontstaat een planeconomie voor onze ogen.”

Weerwerk kwam er van Stéphane Rottier, thans werkzaam bij het Internationaal Monetair Fonds, maar in een niet zo ver verleden adviseur van Peter Praet, de hoofdeconoom van de ECB. Volgens Rottier was het noodzakelijk dat de Europese Centrale Bank drastische maatregelen nam, omdat de laatste financiële crisis zo hevig van aard was. Rottier merkte fijntjes op dat de Europese Centrale Bank actie onderneemt terwijl veel Europese regeringen nalaten de broodnodige structurele hervormingen door te voeren. Het is maar de vraag of zorgenkind Italië zijn begroting op orde krijgt en zijn schuldenberg kan doen krimpen, nu twee uitgesproken eurosceptische partijen, Lega en VijfSterren, in de regeringsbanken plaatsnemen.

Via de webstek www.leergeld.eu kunt u berekenen hoeveel geld u, door de extreem lage rentes, gedurende de afgelopen jaren reeds bent misgelopen.

LU

Conservatieve zege In de voorbije maanden heeft Oostenrijk vier regionale verkiezingen doorworsteld.

De regering, bestaande uit de conservatieve christendemocratische ÖVP en de nationalistische FPÖ, kwam versterkt uit die stembusslagen. Zoals we ook aan de resultaten in Salzburg konden merken.

Bondsland Salzburg kiest De zittende ‘Landeshauptmann’ Wilfried Haslauer en zijn ÖVP konden met 38 procent van de stemmen spreken van een “bevestiging van een solide en toekomstgericht beleid”. De grote verliezers in deze verkiezingen waren opnieuw de peilingbureaus, die deze ÖVPoverwinning niet hadden zien aankomen, en het in verschillende berichten zelfs over een “te verwachten afstraffing door de kiezer” hadden.

Noch de opiniepeilers noch Groen hadden er rekening mee gehouden door die Oostenrijkse kiezer zo zwaar te worden afgestraft. Want ook Groen was een grote verliezer. De partij verloor 10,8 procent en kwam uit op een povere 9,3 procent. Ook de sociaaldemocraten verloren – opnieuw – en haalden nog slechts 20 procent binnen (min 3,3 procent).

FPÖ-partijvrouw Marlene Svazek was tevreden: haar liberaal-nationalistische partij ging er niet alleen nog iets op vooruit en haalde bijna 19 procent van de stemmen binnen, misschien zit er zelfs regeringsdeelname in.

De winst van FPÖ had echter nog een pak

hoger kunnen liggen, want in Salzburg kwamen … twee ‘freiheitliche’ partijen op! In de aanloop naar de verkiezingen werd na een bittere interne strijd de jarenlange landsvoorzitter Karl Schnell aan de kant geschoven. Schnell richtte de Freie Partei Salzburg op, en haalde in één keer 4,5 procent van de stemmen binnen, waardoor hij op een zucht van de kiesdrempel van 5 procent bleef, geen enkele zetel kon verzilveren en daarenboven de moederpartij aardig wat stemmen kostte.

De links-liberale NEOS-partij, die voor de eerste keer in Salzburg aantrad, kon onmiddellijk rekenen op een eclatant resultaat en scoorde met 7,27 procent zeer behoorlijk.

In elk geval heeft de verdeeldheid aan rechtse kant voor verwarring gezorgd. Tot overmaat van ramp voor de FPÖ werd bekend dat Haslauer graag een ‘zwart-groen-paarse’ coalitie op de been wil brengen. Met NEOS en met Groen dus. Winst boeken, maar in een verdeeld kamp zitten, dan kun je dus wel degelijk verliezen.

Piet van Nieuwvliet

14

Brieven

24 mei 2018

Pinksterlast

geschreven op pinkstermaandag 2018 Het pinksterfeest ging aan de maatschappij voorbij.

Die maatschappij kreeg er maar weinig notie van, want overdonderd door de gender pride werd zij en door de start van Sinksenfoor en ramadan.

De Sinksenfoor blijft later open, hoorden wij, niet om de pinkstergeest, maar om dat ander feest dat in de multiculturele maatschappij veel prominenter in de media is geweest.

Veni Creator Spiritus, waar is de tijd?

Je vindt nu op de Sinksenfoor ook al halal, allicht tot spijt van ’t stuk chagrijn dat het benijdt.

En dan maar janken dat het last krijgt van zijn … gal.

Mei ‘68

Palestijnen

Pallieterke, Met veel belangstelling las ik de 5 delen van de reeks ‘50 jaar na mei ‘68’.

Een aspect van onze Vlaamse strijdbaarheid verdient ook even belicht te worden. De dreigende verfransing van de Leuvense omgeving tot aan de randgemeenten van Brussel had ook sociale gevolgen. Walter Luyten (VU-medewerker) en zeker Willy Kuypers (geëngageerde duizendpoot die bij elk strijdmoment actief betrokken was, die zich bijna dagelijks inzette om Vlaamse eisen op het voorplan te brengen) vroegen aandacht voor de asociale bedreiging van het Vlaamse karakter van de streek.

De welstellende Franstalige medewerkers van UCL en aanverwante ondernemingen kochten systematisch gebouwen en bouwgronden op en beletten de Vlaamse inwoners op die manier zich in de eigen omgeving te vestigen. De oprichting van een Franstalige school in Heverlee - zoals Geert Goubert in deel 5 vermeldde - vormde dan ook een enorme bedreiging voor een verdere verfransing en er werd dan ook terecht actie tegen die school gevoerd, zelfs stevig betoogd.

De asociale aanslag op het Leuvense kreeg natuurlijk de steun van talrijke immobiliënbemiddelaars, Leuvense winkeliers, omwille van het onmiddellijke en makkelijke geldgewin. Het was ook een element dat de Franstalige studenten aanzette tot acties als ‘Nous restons’.

Gelukkig was de splitsing van de faculteiten er in 1963. Binnen KVHV was er wel wat onenigheid omdat ‘men’ de slogan “Walen buiten” te agressief vond. Omschrijvingen als ‘Franstaligen naar Wallonië’ werden schijnbaar aanvaard, maar bij ‘schilderwerken’, tijdens betogingen werd die vermaledijde slogan toch telkens gebruikt. Na het bisschoppelijke mandement van 13 mei 1966 keerde de leuze in volle glorie terug, net als “Leuven Vlaams”.

Erik Berghmans preses verbondswacht KVHV 1966-1967 en medeheroprichter van VNSU in 1962.

Boekverbrandingen Pallieterke, In Duitsland is de boekverbranding door de naziregering herdacht. Toen Straatsburg op het einde van de Tweede Wereldoorlog “bevrijd” werd door de Fransen, werd de universiteitsbibliotheek compleet opgestookt en werden beelden van Griekse filosofen verbrijzeld. Gaat president Macron nu ook een herdenkingsdag houden?

C. Vossen - Brecht

Kruisende woorden oplossing 1109

HvO

Pallieterke, Meestal wacht ik ongeduldig op uw blad, doch als ik zo een artikel lees vol ziekelijke afkeer tegen alle moslims (om het voorzichtig te zeggen), dan heb ik het al gelezen. Laat mij duidelijk zijn: ik erger mij blauw aan de achterlijke islam en aan allen die denken hier hun misdadige woestijnleer te moeten invoeren hetgeen het einde van onze cultuur, normen en zeden betekent.

Wie zich niet aanpast aan onze normen moet ophoepelen. Dat zal helaas nooit meer gebeuren. Dat is echter wat anders dan de ziekelijke haat tegen al wat moslim is. Anders kan ik de sympathie van zo velen voor het agressieve Israël niet verklaren. Hoe kan men aanvaarden dat een volk dat zo veel heeft geleden, zich nu zelf als agressor gedraagt en het hen niet eens gunt een eigen staat te vormen om ze beter te kunnen onderdrukken? Brutale moorden op een weerloze bevolking interesseren hen niet. Toppunt is dat de pleger van bewust artikel euforisch wordt als een als monster verkleed schreeuwend en kronkelend wicht (dat niets te zoeken heeft op een Europees festival) uitroept: “Volgend jaar in Jeruzalem.” Europa is zich blijkbaar enorm aan het uitbreiden. Wat ik ook niet begrijp, is het misbaar over de gevreesde atoombom van Iran.

Waarom durft Israël zijn buur ontzeggen wat het zelf bezit, of meent ge dat Israël zal terugschrikken voor een atoomoorlog als het goed uitkomt? Ze hebben natuurlijk het agressieve Amerika (dat steeds weer de wereld in brand steekt) achter zich.

Eugeen S’heeren – Sint-Truiden

Moordende doctrine Pallieterke, Zowat alle politiekers en de media hebben het dagelijks oeverloos over het streven naar integratie in onze samenleving van de islam, multicultuur, integratie, diversiteit en inclusief samenleven van alle mensen ongeacht hun geloof. Dit is puur uit gewoonte, al dan niet met woestijnzand in de ogen, want de islam is geen geloof, wel een doctrine. Een leer die je even letterlijk en slaafs móét volgens als het communisme. Is er een verschil tussen Mao’s rode boekje voor de kudde en Mo’s Koran? Géén verschil! Geloof staat voor waarden, is een privézaak, een morele visie. En als je wilt afhaken, moet dat kunnen. Een doctrine is een leer die iedereen vermoordt die anders gaat geloven of denken. Je uiten als homo, vrijdenker of uit de kudde stappen levert je een fatwa of levenslange veroordeling op. Voor een doctrine ben je een slaafs bezit, een nummer, zoals in China, waar de kuddeleden nu zelfs voor de minste misstap strafpunten krijgen. De islam is even onmenselijk en hersenspoelend.

S U E

E

N X

L

E O

E

E N D

R

U C O S K

S

X W

E N X

R I J

L O T

X

E

X

R

K

E N X

N S

P

E

L

E G X

X

E

C

X

L

A

I

S N E

E

S

Pallieterke, De stad Antwerpen (met N-VA aan het stuur) en het OCMW zijn begonnen aan het bouw- en woonproject BREM 16, aan de Lange Bremstraat in Merksem. Het “cohousingproject” CURANT voorziet in zestien modulaire wooneenheden plus vier ontspanningsruimtes. Zestien “Vlaamse jongeren” gaan daar samenhuizen met zestien “nieuwkomers” voor een intensieve integratiebegeleiding. Twee jaar duurt dat project, en dan komen die wooneenheden vrij voor andere “kwetsbare groepen”.

De buurtbewoners kunnen rekenen op lawaai en parkeerproblemen. De overgebleven bejaarde autochtonen in de appartementsgebouwen van De Ideale Woning - vijftig nationaliteiten bij elkaar -, zijn goed af. In hun appartementen worden lekkende kranen niet gerepareerd, want op termijn zullen die blokken worden platgelegd. Sommigen dokken maandelijks zo’n 150 euro aan het OCMW voor een poetshulp die vier keer per maand drie en een half uur komt afstoffen.

Wat een voorrecht toch, uw overheersing zelf te mogen betalen. In Irak kregen veel christenen eind het jaar 2002 een pamflet in de brievenbus met de boodschap “islim teslim” (bekeer je en wees veilig), maar dat is hier en M.M. - Antwerpen nu overbodig.

Sabena bis Pallieterke, De piloten van Brussels Airlines hebben hun lesje uit het Sabena-debacle nog niet geleerd (of ze lijden aan geheugenverlies). Zij dreigen met nieuwe stakingen (meervoud) in juni.

Hun argumenten, de werkdruk en de zgn. minderwaardige hotels waar zij op kosten van BA overnachten, zijn niet meer dan smoesjes om hogere lonen te kapen. Ik slaap altijd in goedkopere hotels dan de hunne en slaap er goed.

Geef hen een hoger loon en zij slikken die eisen in. Het gaat om niets anders dan om loon al worden zij goed betaald, zoals ze trouwens schreven in hun “Open brief” aan de bevolking. Laat Lufthansa BA maar uitkleden en de niet rendabele vluchten afschaffen. De Brusselaars willen niet dat hun vliegtuigen over hun stad vliegen al heeft BA de naam “Brussel” in haar logo staan. Weg met die hardleersen. Ik zal wel naar Eindhoven, Oostende, Schiphol, Keulen, Düsseldorf, Luxemburg, Londen of Parijs reizen als het moet (niet naar Charleroi, want daar voel ik mij niet thuis). Dat ze hun klanten/ passagiers gijzelen, kan niet door de beugel. Ik zal er niet om malen als de piloten andermaal de dupe worden van hun ijdelheid (of die van hun vakbonden). Of staan die piloten reeds te trappelen om bij Ryanair aan de slag te kunnen? Was het geen Belgische premier die ooit zei “trop is te veel en te veel is trop”?

Ivo van Hamme – Antwerpen

Agressie Pallieterke, Volgens sommige media zal het brandweerpersoneel leren omgaan met agressie. Dat is dan wel de gemakkelijkste oplossing met een meer dan twijfelachtig resultaat. De agressie repressief bestrijden en daadwerkelijk bestraffen, is de beste oplossing, maar daar durven onze bange politiekers niet aan beginnen.

Hubert Buysse – Deinze

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

ABONNEMENTEN

L

E

Ideaal wonen…

Reddy de Mey - Oostende

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A A U D I O V I B L I E D E R E C D E G E N E R D E R E N X G L E R X N T G X A F W A S X L O N G E R X N O O D H I M M E R S X I R X B U I T E J E B X T E X N K L E I X U N I L D A R T S X D

Oldtimers moeten naar de keuring

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

24 mei 2018

‘De Tovenaar’ was de baas Voor de finale van de Europa League stond Marseille op zijn kop. De verwachtingen waren groot. Spijtig genoeg was Atletico Madrid de tegenstander. De Spanjaarden waren duidelijk een maatje te groot voor Marseille. De Fransen werden met 3-0 in de pan gehakt.

Dat heeft als gevolg: Raymond Goethals blijft god aan de Middellandse Zee! Raymond was de trainer toen Marseille de Champions League won, en dat zijn ze daar nog niet vergeten. Bernard Tapie, de grote baas van Olympique Marseille, gaf later toe dat hij even schrikte toen hij zijn nieuwe trainer leerde kennen. Hij vond hem maar een raar ventje.

Een maand later at Tapie uit de hand van Raymond!

‘De Tovenaar’ was de baas en niemand anders. Dat ondervond ook Eric Cantonna, de sterspeler van Marseille. Raymond had hem uit de ploeg gezet. Voor de match kwam de woedende midvoor verhaal halen bij Goethals en riep: “Eric Cantonna zit niet op de bank!” De Brusselaar keek hem glimlachend aan en antwoordde: “Oké, Eric, zet er u dan maar naast.”

Columbo Ondanks wat velen dachten, was Raymond Goethals niet de man die iets aan het toeval overliet. Toen ik bij Toulouse voetbalde en tijdens de winterstop in België vertoefde, werd ik door hem opgebeld. De bazin van een taverne in Aalst, waar we hadden afgesproken, moet zeker gedacht hebben dat Columbo in haar zaak binnenkwam, want Raymond had zijn stokoude regenjas weer eens uit de kast gehaald. Hij wou meer informatie over het Franse voetbal en vuurde zijn vragen af.

“Betalen ze goed in Frankrijk? Betalen ze op tijd? Zijn de verplaatsingen met het vliegtuig? Stelt de competitie daar iets voor?” Enzovoort...

Ik zei hem dat er maar één probleem was voor mij, ik ben bang om te vliegen. Hij keek

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

mij zuchtend aan, trok aan zijn sigaret en zei: “Ik ook!”

Hij had in ieder geval goed geluisterd, en schijnbaar geloofde hij mij, want kort daarna is hij samen met Martin Lippens naar Bordeaux vertrokken, en later bij Marseille terechtgekomen, met het gekende succes.

Over vliegtuigen gesproken. Wij deden met Toulouse onze verplaatsingen met een klein vliegtuigje dat plaats bood aan 25 passagiers.

Na een wedstrijd in Dijon was er een defect aan het vliegtuig en de wisselstukken moesten van Toulouse komen. Dat kon pas de volgende dag. Er waren twee mogelijkheden: we gingen op hotel en vertrokken de volgende dag rustig naar onze thuishaven, of we huurden zes taxi’s en vertrokken nog dezelfde avond richting Toulouse, een slordige 550 kilometer. Ik koos voor het hotel, maar tot mijn consternatie opteerden die Fransen voor de taxi’s. In de vroege uurtjes zijn we eindelijk in Toulouse geraakt.

Frieda, mijn vriendin, geloofde geen bal van mijn verhaal.....

Gille van Binst

Roskammen

Als de geschiedenis zich herhaalt Tromgeroffel en bazuingeschal viel in de media nauwelijks te horen na de plotse contractverlenging - met twee jaar - voor bondscoach Roberto Martinez. Er was vooral sprake van collectieve verbazing. Dat verwondert niet. Alle violen speelden vele maanden hetzelfde: de grote entree van Michel Preud’homme als sportieve baas van de Rode Duivels na het WK. Het deed sterk denken aan de vroegere roep om Eric Gerets als bondscoach aan boord te halen. Die klonk bijna een decennium lang. Telkens dook wel weer een obstakel op. Tot Vadertje Tijd zijn werk had gedaan en het beeld van “de leeuw” als stuwende kracht achter grensverleggende duivelssuccessen definitief diende opgeborgen. Het ziet ernaar uit dat de geschiedenis zich herhaalt en men ook MPH nooit de hemel zal in prijzen als een onnavolgbare bondscoach. De winnaar van een duel dat er nooit kwam, heet Roberto Martinez, ongeacht het resultaat van “zijn duivels” in Rusland. Valt dat mee, dan is de kans reëel dat de Spanjaard als een icoon zijn contractverlenging aanvat. Valt het tegen, zal zowel de voetbalbond als hij spitsroeden moeten lopen. Maar dat scenario zal niets veranderen aan het feit dat nog twee jaar “continuïteit” onder Martinez verzekerd blijft.

Ofwel dat die abrupt wordt afgebroken, mits een riante ontslagvergoeding. Wat het op het WK zal worden, is koffiedik kijken.

Konijnenpoot Zeker is dat de verwachtingen niet geleden hebben onder het debacle van het voorbije EK. Daarvoor zorgen unisono de media, de door hen opgefokte publieke opinie, de ganse WK-marketing én de “gouden generatie” duivels. Een amalgaam van steile verwachtingen maakt de opdracht van Martinez er niet eenvoudiger op. Zeker indien hij zich niet laat misleiden door het klatergoud van een bijna feilloos afgelegd parcours in de poulefase. Het herinneren aan de “konijnenpoot” van wijlen Guy Thys was terecht toen de loting Bosnië, Griekenland, Estland, Cyprus en Gibraltar als tegenstanders van de duivels toewees. Die poule als winnaar afsluiten was gezien de meeste wedstrijden meer een formaliteit dan een prestaZo goed als niks. Dat is weinig, zult ge zeggen.

Het belette niet dat de kassier van KV Oostende een hoogdag beleefde. Met als bonus dat het ‘Antwerpse’ samenraapsel werd ingeblikt met drie-één.

Salut en de kost

Galante Gert Van analisten, verlos ons Heer. Van al wat ze, al dan niet gewapend met passer en meetlat, in ons oor probeerden te blazen, hebben we niet gek veel opgestoken. Het kan ook zijn dat we slecht van aannemen zijn, dat zou veel verklaren. Voor ons blijft voetbal in de eerste plaats een vermakelijk spelletje waarover we na afloop kunnen nakaarten; vraag ons niet er zwaarwichtige overwegingen aan vast te knopen.

De uitzondering binnen het kringetje van zelfgenoegzame kenners die de regel bevestigde en die ons wel beviel, was Gert Verheyen.

Nu hij als trainer aan de slag gaat bij KV Oostende, zullen we zijn gevatte commentaar moeten missen. Verheyen verstond de kunst op een altijd hoffelijke manier nagels met koppen te slaan. Die gevatheid en dat inzicht is niet iedereen gegeven.

Prof van het jaar Is er iemand die Hans Vanaken de titel ‘profvoetballer van het jaar‘ misgunt? Wij alleszins niet. We zijn niet van het soort dat kwistig stroop aan de baard smeert van voetbalvedetten. Anderzijds, we kunnen niet ontkennen dat Vanaken zich mettertijd ontpopt heeft

tot één van de sterkhouders van Club Brugge.

Dat hij technisch veel in zijn mars heeft, zal al wie ogen in zijn kop heeft met plezier beamen.

Genoeg met bloemen gesmeten. Een dikke proficiat, en punt aan de lijn.

Uitbollen Met dank aan de artiesten die het beste van zichzelf gegeven hebben, het doek is grotendeels gevallen over de competitie 2017-2018.

Dat Club Brugge verdiend kampioen is, weten we onderhand. Wil dat zeggen dat de overige ploegen mochten uitbollen verleden weekeinde omdat er toch niets meer te verhapzakken viel? Het is maar hoe ge het bekijkt. Er stonden niet te verwaarlozen troostprijzen op het spel. Genoeg om nog een laatste ‘efforke’ te doen.

Volle bak Waarom de wedstrijd tussen Oostende en Antwerp in een uitverkocht stadion werd gespeeld, is een vraag waarop ze alleen aan de kust het antwoord kennen. Zou het kunnen dat de rood-witten zo geliefd zijn in de koningin der badsteden dat de mensen daar te allen prijze hen van dicht willen bewonderen?

Een andere uitleg hebben we niet. Wat viel er te winnen of te verliezen voor beide ploegen?

15

tie. Dat was ietwat andere koek in de enige (oefen)wedstrijd onder Martinez die volgens de Europese waardeschaal in het voetbal er echt toe deed. Medio september 2016 gingen de duivels in het Heizelstadion kansloos onderuit tegen Spanje. Sindsdien kenden ze het woord “verliezen” niet meer.

Troef Allicht ligt het mee daaraan dat de duivels gewillig meegaan in de op volle gang gekomen WK-hype. Eden Hazard stelde onomwonden dat de deuren van het voetbalparadijs - bij Real Madrid? - voor hem kunnen opengaan na terugkeer uit Rusland. Lees “met op zak een WK-finale of, in het slechtste geval, net ietsje daar onder”. Axel Witsel liet vanuit China weten dat hij niet tevreden kan zijn met een halve finale.

Of Martinez die uitspraken even graag hoort als de ongeremde fantasie van de gedienstige media, is maar de vraag. Zeker met in zijn achterhoofd de gedachte dat het in Rusland om een WK gaat, dat met een intercontinentaal deelnemersveld kwalitatief wel wat hoger staat aangeschreven dan het EK waarin Wales een einde maakte aan alle opgefokte Belgische dagdromen. In Nederland weten ze over dergelijke dromen alles. In drie WK-finales riep een knettergek geworden Holland zich telkens voorbarig uit tot wereldkampioen. Tegen West-Duitsland (1974), tegen Argentinië (1978) en tegen Spanje (2010) werd telkens verloren. Nog een eind verwijderd van een eerste WKfinale, zijn de duivels alvast gewaarschuwd.

Zeker nu Martinez, met zijn zielig “njet” tegen Nainggolan, supporters, media en de man/ vrouw in de straat tegen zich in het harnas heeft gejaagd. Het is een retorische vraag of hij dat zal ondervinden mocht op 2 juni tegen Portugal het resultaat al wat tegenvallen.. een edel begrip, maar kan niet beletten dat eigenbelang soms de bovenhand krijgt. Twee Japanners, Kubo van AA Gent en Morioka van Anderlecht, konden zich nog eens in de kijker spelen in de hoop dat de Japanse bondscoach niet blind zou zijn voor hun gewaardeerde inspanningen, waardoor de kans erin zit dat we hen binnenkort op het WK terugzien.

We hielden onze zakdoek in handbereik, want het was voorspelbaar dat er tranen zouden vloeien in sommige stadions. Club Brugge zwaaide ouwe taaie Timmy Simons uit. Olivier Deschacht heeft na 603 matchen trouwe dienst bij Anderlecht negen kansen op tien zijn laatste wedstrijd voor paars-wit gespeeld. En op het Kiel werden vaste waarde en publiekslieveling Herman Losada en trainer Marc Brys met hartzeer uitgewuifd. We wensen hen alle succes van de wereld toe in hun nieuwe omgeving.

Niet enkel de Japanners deden een poging om zich in de vitrine te plaatsen, zo waren er meer. Ook een aantal onderdanen van Philippe den taaie deden een extra poging, in de ijdele hoop dat bondscoach Martinez hen alsnog zou selecteren voor het WK. De kans is groot dat ze eerder de benen mogen gaan strekken in een paradijselijk oord waar niet gevoetbald wordt.

Wat ook niet te versmaden is.

Strijd om plaats twee

Bangelijke col

De top drie van de rangschikking was al zeker van Europees voetbal. Mooi meegenomen, maar er zat meer in. De tweede plaats is niet te versmaden, omdat het de kans biedt zich via voorrondes te plaatsen voor de Champions League. Een voorrecht dat Standard of Anderlecht te beurt viel. Daar mochten ze nog eens voor bikkelen voorbije zondag. Standard had het met Charleroi aan de stok. Die van Anderlecht mochten hun waterkans op plaats twee voor eigen publiek proberen waar te maken tegen Genk.

Het werd, zoals verwacht, uiteindelijk bingo voor de mannen van Ricardo sa Pinto.

Of moeten we schrijven de mannen van Preud’homme? Antwoorden op deze meerkeuzevraag mag, maar is niet verplicht.

Voorbije zaterdag stond de koninginnenrit van de Ronde van Italië op het programma. We hebben de beklimming van de Monte Zoncolan niet toevallig uit het sportnieuws van de voorbije week geplukt. Voor de meeste renners was de beklimming van die angstwekkende col een uitdaging waarmee ze niet konden lachen.

Over een harde dobber gesproken. Oordeel zelf. De Zoncolan is 10,1 kilometer lang, heeft een gemiddeld stijgingspercentage van 11,9 procent en stroken die oplopen tot 22 procent.

We zagen renners die, eens de top bereikt, nog amper ‘pap’ konden zeggen. Toch een dikke proficiat voor zoveel moed en zelfopoffering.

In de vitrine Zulte-Waregem en Lokeren mochten het nog eens onder elkaar uitvechten in de finale van de play-off 2. Daarna volgen wat schermutselingen in de marge, en dan komt de langverwachte vakantie in zicht. Niet iedereen speelde de voorbije dagen voor nougatbollen. Voor sommigen stond er op het einde van de feestelijkheden nog iets op het spel. Clubliefde is

IJdele hoop

Verrassende Froome Dat het op de Monte Zoncolan een strijd zou worden tussen de favorieten was voorspelbaar.

Minder voorspelbaar was de ritzege van Chris Froome die, ere wie ere toekomt, de rozetruidrager met allure achter zich liet in de akelige slotklim. Al naderde Simon Yates tot op enkele meters van zijn landgenoot. Verliezer van de dag was Hollands glorie, Dumoulin, die een halve minuut moest prijs geven aan rozetruidrager Yates. Waarmee de Nederlandse euforie niet meer is wat ze geweest is.

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet Nainggolan en de naadloze nieuwsjagers

24 mei 2018

Kent u ‘Nieuwsjagers’? Vast niet. Niet aantrekken, u bent niet de enige. Er kijken nu eenmaal niet zo veel mensen naar dat programma op VIER. En zij die wel kijken, vallen meestal in slaap voor hun toestel. Dat hoeft op zich niet erg te zijn, maar in de kruispuntbanken van het internet staat u geboekstaafd als kijker van duidingsprogramma’s.

Leer ermee leven.

Ik ben evenwel een enthousiast kijker. Dat geef ik toe, zonder schaamte. Tussen mijn vele reizen voor ’t Pallieterke door - van koffie op het Kremlin, een whisky op het Witte Huis en een tikkeneitje met Erdogan - boeit het me wel om te zien hoe de minder fortuinlijke collega’s van de vaderlandse mainstreampers zich door de dag worstelen. ‘Nieuwsjagers’ geeft een blik op het reilen en zeilen van Het Nieuwsblad, Vlaanderens tweede grootste krant.

“Een dode Vlaming is een goede Vlaming” Vooral Liesbeth van Impe schittert in haar rol als hoofdredactrice die moeilijke ethische dillema’s voor gewone stervelingen begrijpelijk maakt. Zo geeft ze grif toe dat het haar medewerkers ten strengste verboden is haar bij een aanslag van moslimextremisten te wekken uit haar siësta. Daar ligt geen hond nog van wakker. Zij ook niet. Bovendien zijn aanslagen vervelend, want ze stigmatiseren de arme drommels die ze plegen. Het verkoopt ook geen kranten meer. Tenzij? Tenzij er ook een Belgje dood is. Dan doet ze één oog open voor een Waaltje en twee voor een Vlaming. “Een dode Vlaming is een goede Vlaming”, is dan ook al langer het credo van Van Impe. Dat maakt haar een graag geziene gaste in politieke villa’s, ‘Ter-

zakes’ en ‘Afspraken’, waar dode Vlamingen, ondode Vlamingen en Kristien Hemmerechts verzamelen blazen.

Ik moest deze week opnieuw aan Liesbeth denken. Over hoe ze weer een ethisch dilemma moest trotseren voor de dinsdagkrant: met welk nieuws openen? Enerzijds was er de peuter die in voorlopig onduidelijke omstandigheden stierf door een politiekogel. Anderzijds was er de heisa over een getatoeëerde voetballer die niet naar het wereldkampioenschap mag in Rusland deze zomer. De peuter had het voordeel dat je met de juiste framing het wapen in de handen van Jambon of Francken kon leggen. En de voetballer?

Die heeft dus tattoos en mag niet mee naar het WK. Liesbeth heeft vast uren liggen piekeren om uiteindelijk voor de tattoos te gaan.

“Hij werd al eens dronken achter het stuur betrapt” Het kindje was namelijk geen Belg, en een mens moet zijn eigen doctrine trouw blijven.

En dat framen kan altijd morgen nog. De pagina’s 1, 2 en 3 van de krant werden aan de nietselectie besteed.

Alsook de sportpagina’s 1 tot 7. En de opiniebladzijden, uiteraard. Als één vrouw schaarde ze zich achter de voetballer met de aanhef: “Hij

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A

Onze intieme vriend Recep Tayip Erdogan heeft in Sarajevo duizenden Europeanen, ah nee, Turken, gevraagd om hun stem. En hij heeft hen wat opgeruid. Tiens, Sarajevo, is daar ooit niet eens een serieus brandje ontstoken?

Zo moet dat Wij zijn het na het betreurenswaardige overlijden van de kleine Mawda eens met onze zeer diverse, extreemlinkse vrienden die daarna op straat zijn gekomen: agenten hebben géén recht op zelfverdediging, ze moeten zich overhoop laten rijden. Zeker door illegalen. Waar zou het anders met de wereld naartoe gaan!

B C D

Eindeloos vervolg(d)

E

In Spanje wordt episode nr. 531 geschreven in de grimmige soap “Catalonië pesten”.

Hoewel alle voorwaarden vervuld zijn om het beruchte artikel 155 in te trekken, wil de door de EU zeer gewaardeerde heer Rajoy dat niet doen. Is het omdat hij Mariano heet dat hij een marionettenregering wil?

F G H

Mais non!

I

Heel opmerkelijk: een Franse minister meent buurland Italië de les te moeten spellen over wat de Italianen te doen en te laten hebben.

Allemaal uit angst dat de eurozone zou kapseizen. Dat zegt dan iets over de “sterkte” van die zone, als één land dat vlot onderuit zou kunnen halen, denken wij dan.

J K L

Weer niks

HORIZONTAAL A. Met een lach en een traan B. Loofboom - Belgisch premier periode 1961-1965 C. Een aanwijzing geven - Ginds Muziekschijf D. Russische jongensnaam - Deel van een leger E. Vol plichtplegingen F. Nederlandse dierentuin - Smerig G. Europeaan - Hoeveel het er zijn H. Aangeboren neiging - Gemeente in Zeeland I. Chinese deegslierten - Versieren J. Toeristische plaats in Egypte - Op honing gebaseerde drank - Neodymium K. Voegwoord - Zilver - Titel van het staatshoofd van voormalige Italiaanse republieken L. West-Vlaams grensdorp - Bloem uit de composietenfamilie

VERTICAAL 1. Meer in de Andes tussen Peru en Bolivia 2. Grote vogel - Zijrivier van de Ourthe 3. Weggeworpen voorwerp terugbrengen 4. Groente - Vaartuig 5. Frans eiland - Netwerk van Microsoft voor email en toegang tot Internet - Pers. vnw.

6. Japanse vechtsport - Vlaams agent schap verantwoordelijk voor afvalbeleid en bodemsanering 7. Voegwoord - Iets nieuws introduceren 8. Deelnemend aan een feestelijk gebeuren 9. Modern Hebreeuws - Eerder dan je gedacht had 10. Senior - Hondensoort - Deel van het testament 11. Patrones van de muzikanten - Nauwe 12. Lidwoord - Kijk vergenoegd DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1109 VINDT U OP BLZ. 14

krant. Als u het zou proberen, was u naadloos nieuwsjagend aan een verkeersbord genageld.

Voetballers mogen echter wat meer in medialand. En ook wat meer loon krijgen. Als een levensreddende chirurg een stevige boterham verdient, willen ze de fiscus op die asociale kwiet afsturen. Klopt die fiscus aan bij een Rode Duivel, dan is die zelf asociaal. En wie daar wat van zegt, moet bij radio Klara zijn, om half drie ’s nachts. De toon is alvast gezet. Als u ooit heeft overwogen om u even volledig van de media en de buitenwereld af te sluiten, kunnen we u deze zomer warm aanbevelen.

Mijnheer Pallieter

Absurdistan Hij weer

Kruisende woorden 1110

rookt af en toe, hij werd al eens dronken achter het stuur betrapt en hij komt al eens te laat op training,” waarna de krant vervolgens de trainer afschilderde als een dikke Spaanse blaaskaak die niks van voetbal kent. Het is dat mijnheer zelf een paellavreter is, anders had UNIA zich ermee bemoeid. Vooral dat vergoelijkend zinnetje “hij werd al eens dronken achter het stuur betrapt” blijft nazinderen. Alsof bezopen op de openbare weg rijden ook maar enige relevantie heeft in het licht van een tattoo die tegen een bal trapt.

Het is weinigen gegeven om beschonken rijdend genade te vinden in de ogen van een

Wij hebben zondagavond angstvallig naar alle nieuwsuitzendingen gekeken. Helaas, ook nu weer hebben wij moeten vaststellen dat het de Heilige Geest niet is gelukt om in politieke milieus zijn werk te doen.

Het idee is alles Veronderstel dat er statiegeld komt op blik en plastic, wie zal er dan moeite doen om alles weer binnen te brengen, denkt u? Juist, dezelfde mensen die nu zorgvuldig recycleren.

In feite wordt daarmee de recyclage gewoon verplaatst. Als mensen maar kunnen denken dat ze goed bezig zijn...

onderwijs in Nederland een halt toe te roepen.

Zeker op zo’n momenten is het te betreuren dat wij geen Nederlanders meer zijn.

Bij kaarslicht In 2025 doven we het licht in alle kerncentrales, volgens de huidige plannen. Of we daar dan klaar voor zullen zijn, dat interesseert geen kat. Wie nu aandelen van kaarsenfabrikanten koopt, zou dan weleens een slag kunnen slaan.

Toekomst Vorige week presenteerde de faculteit Architectuur van de KU Leuven in het Waasland de resultaten van een drie jaar durende studie naar de toekomstmogelijkheden van Doel. Die zijn er wel degelijk, maar de Beverse meerderheid van CD&V en N-VA weigert ze in ogenschouw te nemen. Tot voor de vorige verkiezingen dacht N-VA daar heel anders over. Maar toen zat ze in de oppositie.

Ja, toch?

Onze alom gewaardeerde Vrouwenraad is tot de conclusie gekomen dat er te veel hoogopgeleide, oude, blanke mannen in panels zitten. Wij veronderstellen dan dat de Vrouwenraad pleit voor deelname van laaggeschoolde, jonge, gekleurde vrouwen.

Het ene, het andere Wij hebben ze weer voorbij zien vliegen, de ramadanwensen van autochtonen die zo blij zijn dat ze dat in het Arabisch kunnen wensen aan de islamitische medeburgers. Een Zalig Pinksteren daarentegen, dat kan er blijkbaar heel wat moeilijker af.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Nu doen Als we Bart Tommelein mogen geloven, liggen er te weinig zonnepanelen op Vlaamse daken. Daar helpen alleen drastische maatregelen bij: afbreken, die daken!

Hier en aan de overkant Applaus voor de vereniging Beter Onderwijs Nederland, want die stapt naar de rechtbank om de verdere verengelsing van het hoger

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be