73ste jaargang • nummer 34 • donderdag 24 augustus 2017
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,30
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Wat moet er eerst nog gebeuren? In 2004 leek de Spaanse conservatieve regering van Aznar op een comfortabele herverkiezing af te stevenen. Maar dan gingen de bommen in het station van Madrid af: 191 mensen stierven, honderden geraakten gewond. Drie dagen later wonnen de socialisten de verkiezingen, met de belofte onmiddellijk alle Spaanse troepen uit Irak terug te halen. Het was zeker dom van Aznar om het Baskische ETA aanvankelijk van de aanslag te beschuldigen. Maar dat was niet de reden van de onverwachte nederlaag. De Spanjaarden zagen de islamitische aanslagen als het resultaat van de oorlogen van Bush en de Spaanse betrokkenheid bij diens pogingen tot pacificatie van Irak. Het altijd parate westerse schuldgevoel liet zich gelden: als ze ons haten, zal dat wel zijn om wat we hen misdaan hebben. Dus kozen de Spanjaarden voor de socialisten, en voor de illusie dat “ze” ons met rust zullen laten als wij hen met rust laten.
Normale jongens Spanje leefde vervolgens 13 jaar zonder grote aanslagen. Sommige regeringsleden durfden zich al op de borst kloppen en ze verklaarden dat deze rust het gevolg was van “de lange ervaring met binnenlands terrorisme” en de “betere integratie van moslims”. Die Spaanse overmoed ligt aan diggelen. De daders van de aanslagen in Barcelona waren geen teruggekeerde Syriëstrijders, bebaarde salafisten of criminelen die niets meer te verliezen hadden. Het waren “normale jongens”, die voorheen nooit voor problemen hadden gezorgd en niet bij de politie bekend stonden als geradicaliseerd. Oud of jong, eerste of vierde generatie, Aziaat of Afrikaan, crimineel of brave jongen, vluchteling of ingezetene, er is maar één rode draad die alle daders van de terreurgolf in Europa lijkt te verbinden: hun godsdienst. De moeder van een jonge dader kon het niet geloven. “Iemand moet hen gek gemaakt hebben”, stelde ze. Dat klopt: ene Mohammed, die leefde in de 7e eeuw. Geen enkel niveau van integratie waarbij moslims moslims blijven, kan blijkbaar verhinderen dat sommigen uit hun godsdienst de inspiratie halen voor onbeschrijflijke daden van haat tegen hun gastsamenleving.
lijk in staat zijn om ideologieën achter gewelddaden te herkennen en te veroordelen. Toen in Charlottesville, aan de andere kant van de oceaan, een extreemrechtse betoger, alleen, zonder daartoe door zijn geestgenoten opgeroepen te zijn, inreed op tegenbetogers, struikelden de Europese leiders over elkaar in hun haast te benadrukken dat zijn daad wel het gevolg moest zijn van een extreemrechtse ideologie. Schultz, Guterres, Merkel en May toonden zich zelfs verontwaardigd dat Trump extreemrechts niet bij naam had genoemd, maar had volstaan met “alle vormen van haat” te veroordelen. Een paar dagen later richtte een georganiseerde groep op het eigen continent een veel grotere moordpartij aan. Geen “lone wolf” deze keer. Geen geïsoleerd incident, want deel van een vast patroon van moordzucht in gans Europa. Begaan door islamieten, in naam van de islam en gesteund door religieuze voorschriften. Daartoe opgeroepen door
islamitische terreurgroepen en radicale moslimpredikers. En toch kreeg niemand van de Europese leiders het voor elkaar om het adjectief “islamitisch” voor het woord “terrorisme” te plaatsen. In schril contrast tegenover de week ervoor, bleek niemand bereid de ideologische beweegredenen van de daders te benoemen.
Bijtende honden
• “Ongehoord populisme” 13
Zoals altijd waren er nu ook weer commentatoren en professoren die kwamen vertellen dat de angst voor het terrorisme toch wel overdreven is, door het aantal slachtoffers te vergelijken met die van andere onwaarschijnlijke doodsoorzaken. Zo hebben we de laatste jaren al vergelijkingen gehoord met de gevaren van bijtende honden, keukentrapjes, blikseminslagen, slechte suikers in cola, wurgseks en de legendarische “everzwijnen en herten” van professor Coolsaet, waarvan men zegt dat die allemaal evenveel slachtoffers maken als terrorisme. Die cijfers kloppen meestal niet, maar daar gaat het niet om. De vergelijkingen verraden een hardnekkige onwil om de werkelijke betekenis van de aanslagen te zien. Bijtende honden zijn niet de gewelddadige uitdrukking van zware culturele spanningen in de samenleving. Bijtende honden genieten geen stiekeme sympathie bij bepaalde delen van de bevolking. Bijtende honden importeren geen achterlijke gebruiken, discrimineren geen vrouwen en plegen geen geweld tegen homo’s. Bijtende honden vragen niet dat een hele samenleving zich aanpast aan de eisen van hun religie. Bijtende honden zijn geen voorbode van een sociale ontwrichting die steeds meer op burgeroorlog zal gaan gelijken.
• Gille van Binst en de Kanarieclub
Koppige blindheid
Staat van ontkenning De politieke leiders van Europa blijven in hoogste staat van ontkenning. In hun reacties op Barcelona beklemtoonden ze dat de aanslagen “barbaars”, “krankzinnig” en “schaamteloos” waren. Niemand nam het woord “moslim” of “islam” in de mond. Nochtans hadden dezelfde leiders precies één week voordien getoond dat ze wel dege-
Deze week • Ebru Umar aan het woord
2
• De PS isoleert zich meer en meer
3
• Briefje aan Marino Keulen
3
• Vlamingen worden federaal in de zak gezet
5
• Eurostadion: naar de grote finale
6 15
Toen in juni moslimterroristen nabij London
Bridge zoveel mogelijk mensen poogden neer te steken op straat, waren twee mannen een café binnengevlucht, om daar onder een tafel te schuilen. Een filmpje, dat opdook op internet, laat horen hoe één van beiden heel boos wordt en “rotte moslims!” roept. De tweede man, naast hem onder de tafel, wijst hem onmiddellijk terecht: “Zwijg, idioot! Dit zijn geen moslims.” De anekdote illustreert op tragikomische wijze hoezeer een fatale ziekte het afweersysteem van de westerse samenlevingen heeft ondermijnd. Met de dood voor ogen en angstig verscholen voor terroristen, die hem liefst de keel willen oversnijden, was die bange blanke man nog steeds niet bereid de aard van de bedreiging te herkennen. Zijn verontwaardiging keerde zich liever tegen degene die het gevaar bij naam durfde te noemen. Maandag lekte via ‘Het Laatste Nieuws’ een alarmerend intern rapport uit van een concentratieschool in Ronse. Hierin staat beschreven hoe moslimkleuters van 5 jaar andere kindjes uitschelden voor “varkens”, op de speelplaats Koranverzen declameren en met een vinger op de keel moordbewegingen maken. Ouders die worden aangesproken over de problemen, steunen hun kind en lachen ermee, zegt het rapport. Karin Heremans van het Gemeenschapsonderwijs toonde zich vooral boos over het lekken van het rapport: “We moeten de stigmatisering tegengaan.” Wat zou de reactie van het GO en de politieke wereld geweest zijn als autochtone kleuters plots de Hitlergroet zouden brengen en alle niet-blanke kindjes zouden vergelijken met dieren? “Vooral niet stigmatiseren”? Je vraagt je af wat er nodig is vooraleer de westerse mens bereid is het dodelijke gevaar te zien dat zijn samenleving bedreigt. Echt, wat moet er nog gebeuren? Jurgen Ceder