't Pallieterke van 1 juni 2017

73ste jaargang • nummer 22 • donderdag 1 juni 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Deze week

De gekelderde boskaart

Praten met Ebru Umar Bladzijde 11

De gevaarlijke bocht van Wouter Beke Een meerwaardebelasting is plots niet langer een absolute must voor CD&V-voorzitter Wouter Beke. De eis van de Vlaamse christendemocraten verlamde de federale regering al maanden. Krijgt de regering-Michel voor haar laatste twee jaar dan toch een doorstart? Niet zeker. Wellicht wil Beke iets in ruil voor zijn soepelere houding inzake vermogensfiscaliteit. Een compensatie van miljoenen euro’s voor de Arco-coöperanten, bijvoorbeeld. Op kosten van de belastingbetaler.

In de herfst van vorig jaar leidde het bijna tot de val van de regering-Michel. CD&V-kopstukken Wouter Beke en Kris Peeters wilden enkel een verlaging van de vennootschapsbelasting toekennen indien daarvoor in ruil een meerwaardetaks op aandelen wordt ingevoerd. Voor N-VA en Open Vld was dat onaanvaardbaar.

Zij krijgen nu al de wind van voren van zelfstandigen en ondernemers die via hun vennootschap een deel van hun loon laten uitbetalen in dividenden. De roerende voorheffing daarop is ondertussen opgetrokken tot 30 procent. Een financiële aderlating voor veel ondernemers. Berekeningen leren ook dat een meerwaardebelasting voor 70 tot 80 procent door Vlamingen zal worden betaald.

Sinds de crisis rond de koppeling meerwaardebelasting-vennootschapsbelasting is de regering de facto in lopende zaken gegaan.

En rees de vraag of niet beter vervroegde verkiezingen worden uitgeschreven. Want een gescleroseerde regering kan niet niets doen, terwijl er de komende twee jaar nog voor 6 tot 8 miljard euro besparingen moeten worden doorgevoerd.

Maar zie, vorig weekend leek de lucht boven de Wetstraat plots op te klaren. In weekendinterviews in De Standaard en Le Soir maakte Wouter Beke een opvallende bocht. Een meerwaardebelasting op aandelen is niet langer een absolute CD&V-eis. Beke ziet eerder heil in een nieuwe fiscale hervorming die leidt tot meer ‘rechtvaardige fiscaliteit’.

N-VA en Open Vld uit de tent lokken Vanwaar die bocht? Bij sommige politieke waarnemers en belanghebbenden kon de pret niet op. Pieter Timmermans, topman van de werkgeversorganisatie VBO, twitterde dat een meerwaardebelasting definitief van tafel was.

Wouter Beke temperde dat enthousiasme. Voor hem is die belasting geen must, maar er moeten in de plaats wel andere fiscale hervormingen komen. Wat die zijn, blijft onduidelijk. Een verdere verhoging van de roerende voorheffing? Een aanpassing van de vastgoedfiscaliteit, met onder andere het invoeren van een belasting op reële huurinkomsten? Beke stelt niets voor. Blijkbaar wacht hij op de voorstellen van N-VA en Open Vld. Hij wil hen uit hun tent lokken. Indien zij met onpopulaire voorstellen komen, kan Beke hen de schuld geven. De bocht van Beke is dus een gevaarlijke CD&V-zet. Ook al omdat het wellicht slechts om een toegeving gaat waarbij Beke hoopt iets in ruil te krijgen. En dan denken we

meteen aan een oplossing voor de 800.000 Arco-coöperanten. Deze beleggers in de financiële poot van de christelijke arbeidersbeweging dachten jarenlang dat ze spaarders waren en hopen op een compensatie voor de miljoenen die ze verloren bij de ondergang van Dexia, waarin Arco zwaar had belegd.

Een regeling zou de belastingbetaler miljoenen euro’s kosten. Beke maakte in de kranteninterviews duidelijk dat er eerst een oplossing moet komen voor Arco en dat er pas daarna gesproken kan worden over een gedeeltelijke privatisering van Belfius. De boodschap is duidelijk.

Daarmee zitten Open Vld en zeker N-VA in een moeilijk parket. Bij monde van Johan van Overtveldt en ACW-pitbull Peter de Decker heeft de N-VA zich altijd verzet tegen een regeling voor de Arco-coöperanten waarbij de factuur grotendeels naar de belastingbetaler wordt doorgespeeld. De privatisering van Belfius is voor de rechterflank van de regering dan weer belangrijk. De opbrengst daarvan kan helpen om de staatsschuld te doen dalen.

Dreigen met een linkse coalitie Met zijn bocht kan Beke ook druk zetten op N-VA met het oog op de verkiezingen van 2018 en 2019. Geen meerwaardebelasting, maar wel een ‘rechtvaardige fiscaliteit’, is wellicht codetaal voor nieuwe belastingverhogingen. Dat terwijl de fiscale druk in België met 46 procent al tot de hoogste van Europa behoort. N-VA wil graag naar de kiezer stappen met de trofee van de verlaagde belastingen.

Daarom dat de door de regering-Michel beloofde verlaging van de personenbelasting in de tijd gespreid is en pas in 2018-2019 op kruissnelheid komt. Van die trofee zal niet veel meer overblijven als de CD&V nog een belastingverhoging binnenhaalt.

En als dat bij de onderhandelingen met de andere regeringspartijen moeilijk zal verlopen, kan tacticus Beke dreigen met linkse coalities in de grote steden in 2018. Een soort groenrood-oranje alliantie van Groen-sp.a-CD&V. Een nachtmerrie voor Bart de Wever en consorten.

Om nog maar te zwijgen van de parlementsverkiezingen van 2019. De N-VA uit de Vlaamse regering houden, wordt moeilijk. Maar een centrum-linkse coalitie op federaal vlak van CD&V, cdH, de groene partijen plus PS en sp.a, is geen utopie. Wouter Beke zou dan zelfs het premierschap durven opeisen.

Joke Schauvliege kreeg het hard te verduren

‘De Zes’ weer wat minder Vlaams?

In de faciliteitengemeente Sint-Genesius-Rode hebben alle inwoners een tweetalige brief in de bus gekregen met de sterke aanbeveling om zich op het gemeentehuis als Franstalig te registreren. Wie dat doet, zal gedurende vier jaar vanuit de gemeente steevast in het Frans worden aangeschreven, net alsof hij of zij in Brussel zou wonen. Zelfs minderjarigen worden hiertoe uitgenodigd.

Deze maatregel druist regelrecht in tegen de bestuurstaalwet en de fameuze omzendbrief-Peeters, waarin de faciliteiten beschouwd worden als een middel tot integratie en waarbij Franstaligen telkens opnieuw een vertaling moeten opvragen.

Het is op basis van deze duidelijke regelgeving dat het verboden was om tweetalige kiesbrieven rond te sturen. Omdat Damien Thiéry dit verbod aan zijn laars lapte, werd zijn benoeming tot burgemeester van Linkebeek zeer terecht geweigerd. De Raad van State bevestigde trouwens de niet-benoeming van Thiéry.

Toch was dit arrest een vergiftigd geschenk.

Sinds de BHV-wetten van 2012 is een tweetalige kamer van de Raad van State bevoegd voor alle geschillen inzake de faciliteitengemeenten, en dus niet langer een eentalige (Vlaamse) kamer. Om de niet-benoeming van Thierry te compenseren, gaf diezelfde Raad van State de suggestie mee dat er in de faciliteitengemeenten registers zouden aangelegd worden van inwoners die al hun correspondentie in het Frans willen ontvangen.

Dit kan wel een wens zijn van de Franstaligen, maar voor dit soort registers bestaat er geen enkele wettelijke basis en bijgevolg is de aanleg ervan volstrekt illegaal.

Windels Bij haar ophefmakend ontslag begin dit

jaar had voormalig schepen Geertrui Windels (CD&V) nog aangeklaagd dat de N-VAministers Weyts en Homans in dit netelige dossier geen stelling durfden innemen. Op 16 mei ging minister van de Vlaamse Rand Ben Weyts dan toch in de tegenaanval. Hij riep de Rodenaars op om een klacht neer te leggen tegen het aanleggen van de taalregisters, hetgeen kort nadien ook gebeurde door de Vlaamsgezinde oppositie. Ondanks deze klacht hebben de Franstaligen hun (dure) campagne in uitvoering gebracht.

Het is nu aan de Vlaamse regering (en meer bepaald minister Homans van Binnenlands Bestuur) om kordaat op te treden: de registers moeten kort en goed worden verboden en alle inschrijvingen moeten naar de prullenmand. Als dit soort registers ongemoeid wordt gelaten, dan is het hek van de dam: dan evolueren de zes randgemeenten naar een Brussels taalstatuut, waarbij de noodzaak om Nederlands te leren onderuit wordt gehaald.

Minister Homans mag dit niet op de lange baan schuiven. Ook in Wezembeek-Oppem, Kraainem en Linkebeek heeft men gelijkaardige beslissingen genomen en zijn er taalregisters in de maak. Er moet dus dringend worden opgetreden. Vlaanderen kan zich niet veroorloven dat de taalwet buitenspel wordt gezet.

‘t P.

2

Actueel

1 juni 2017

Trividend verzamelt vooral verliezen

Ook Gentse stadsscholen schaffen geschenk voor Moederdag af “Niet alle kinderen groeien op in een gezin met een mama en een papa. Na overleg besloten we om af te stappen van het traditionele moeder- en vaderdaggeschenkje. Uiteraard vinden we het belangrijk dat ouders eens in de bloemetjes worden gezet en daarom organiseren alle scholen iets voor de ouders tijdens de week van 22 mei!”

Dit bericht kregen de ouders van de Gentse stedelijke school De Kleurdoos. Wis Versyp (Vlaams Belang) vroeg op de gemeenteraad uitleg aan schepen Decruynaere (Groen). En ja, de schepen bevestigde dat er dit jaar in de klassen niet meer geknutseld wordt voor Moederdag of Vaderdag. Want wat met de kinderen in moeilijke gezinssituaties, of die twee vaders hebben, of een moeder en ook nog een plus-moeder, enzovoort?

In de plaats worden alle ouders eens per jaar op de school uitgenodigd waar de kinderen iets voor hen organiseren. Zij gaf wel toe dat er heel gemengde reacties waren van de ouders op deze beslissing.

Zuid-Afrika:

Van geweerde president tot gegijzelde burgemeester

Burgemeester gegijzeld Ook op lager vlak gaat het in Zuid-Afrika met een rotvaart bergaf. Neem nu die rellen in de

Opgericht in 2001 Trividend werd opgericht in december 2001 als een initiatief van verschillende solidaire financiers binnen de sociale economie. Op de webstek lezen we dit: ‘Zij zagen de nood aan ongeborgde kredieten (onderhandse leningen zonder garantiestructuur) en risicokapitaal in de sector, waarbij hun inbreng in Trividend als een hefboom werd gebruikt om middelen uit de private sector en de overheid aan trekken.

Ze slaagden in hun opzet.

Trividend werd een mooi voorbeeld van publiek private samenwerking. In 2010 werd Trividend erkend door de Vlaamse Overheid als het Vlaams Participatiefonds voor de Sociale Economie.’ Aldus de tekst op de webstek.

Landuyt

In het “nieuwe” Zuid-Afrika gaat het van kwaad naar veel erger, en het ergste is dat de afgang niet meer in de schoenen van het destijds als onmenselijk gedoodverfde blanke bewind kan worden geschoven.

Bij wat ons vanuit de “regenboognatie” de jongste weken ter ore komt, zijn de “witten” van ver noch van dicht betrokken. Al doet het ANC-bewind wreed zijn best om die witte “gronddieven” de schuld te geven van alles wat sinds de landing van Jan van Riebeeck in 1652 in de soep gedraaid is, bij de akkefietjes die vandaag het land van Sarie Marais beroeren, zijn uitsluitend zwarte broeders betrokken.

Laat ik ter zake komen. De grootste vakbond van het land, Cosatu, die uitsluitend zwarte werkers groepeert én die een niet onaanzienlijk aandeel heeft gehad in de opmars van het ANC, heeft zowaar aan president en ANC-boegbeeld Jacob Zuma laten weten dat het hem van nu af aan verboden wordt nog het woord te komen voeren op bijeenkomsten van die vakbond. Aanleiding tot dat drastische verbod, was een samenscholing van Cosatu in Bloemfontein waarop de president zo hard was uitgejouwd dat het spreken hem onmogelijk werd gemaakt. Toch wel een ernstig teken aan de wand, dat het de eerste keer is sinds het aantreden van Nelson Mandela dat een president van de republiek te maken krijgt met zo’n vernederend verbod, waarvoor de vakunie als redenen aanvoert: leiderschapsstijl, schandalen en corruptie. Meneer de president, slaap zacht, zou Boudewijn de Groot zingen.

Trividend kwam in het nieuws omdat het een lening aan de linkse nieuwssite Apache zou hebben geweigerd (zie ook het artikel op bladzijde 3 van collega Ceder).

Trividend biedt (achtergestelde) leningen aan en neemt ook kapitaalparticipaties tot 150.000 euro. Volgens de webstek is professor Koen Schoors (UGent) voorzitter van de raad van bestuur.

Noord-West-provincie, in een zwarte voorstad van Lichtenburg, de geboortestad van generaal Koos de la Rey, waar zijn indrukwekkend doch verwaarloosde ruiterstandbeeld prijkt.

De naam ‘Ditsobola’, zal geen lezer iets zeggen, maar ook daar gaat het uitsluitend om een zwart onderonsje. De ditsobolanen zijn daar niet te spreken over de volgens hen ondermaatse dienstverlening van de “municipaliteit” en hebben daarom de raadsleden en de burgemeester, allemaal zwarten, gegijzeld. De gemeenteraadsleden hebben ze na korte tijd gelost, maar de burgervader kon pas worden bevrijd op O.-L.-H.-Hemelvaart om één uur ’s nachts door de plaatselijke (zwarte) politie, die prompt 32 oproerkraaiers gevangennam. De oproerige dorpelingen hadden in de gauwte ook het gemeentehuis in de fik gestoken, allicht zonder zich af te vragen wie voor een nieuw gebouw zal mogen opdraaien. Wie weet dat in Zuid-Afrika het leeuwendeel van de belastingen wordt afgedokt door de witte minderheid des lands, kent het antwoord op die vraag waarschijnlijk wel. En toch liepen, onlangs, op de universiteit van Pretoria studenten op de campus rond met een T-hemdje waarop duidelijk te lezen stond: “One settler, one bullet” (een kolonist, een kogel). Uiteraard heeft de academische overheid die oproep niet als racistisch veroordeeld, want zwarten kùnnen niet racistisch zijn. Hoe vertrouwd zal die stelling onze lezers in de oren klinken…

In 2001 was de regering-Dewael aan de macht in Vlaanderen. Waarom werd dit initiatief toen genomen?

‘Een financieel zetje geven aan Vlaamse zaakvoerders die winstbejag ondergeschikt maken aan ecologisch, ethisch en sociaal ondernemen’. Dat is grosso modo de bedoeling van Trividend, een initiatief van de Vlaamse minister van Werkgelegenheid, Landuyt (sp.a), en zijn collega van Financiën en Begroting, Van Mechelen (VLD)’, schrijft De Standaard begin 2002.

Het fonds is een ‘tripartite’ van de Vlaamse overheid, bedrijven uit de privésector (Bacob, KBC, Gevaert, P&V en VKW) en organisaties uit de sociale economie. Samen maken ze in eerste instantie een miljoen euro aan risicokapi-

taal vrij. Vandaag is dat opgelopen tot bijna 2,5 miljoen euro.

Overgedragen resultaat Trividend werd van meet af aan opgericht als een commerciële cvba. In de statuten wordt ook bepaald wat er gedaan wordt met de winst (als er winst gemaakt wordt, natuurlijk). In het (laatste) jaarverslag van 2015 vinden we op bladzijde 7 een interessante tabel. We krijgen de ‘vergelijkende balans’ over de periode 2011 tot 2015.

Wat opvalt is dat het overgedragen resultaat (in de praktijk verlies) toenam van -262.475 euro in 2011 tot -714.997 euro in 2015. In mensentaal: de onderneming maakte elk jaar in die periode verlies waardoor de totale verliezen eind 2015 al ruim 700.000 euro bedroegen.

Belangrijk is dat Trividend geen vzw is maar een commerciële cvba. De verliezen uit het verleden vormen voorlopig geen probleem, aangezien de kapitaalbasis voldoende groot is.

Maar de bedoeling van de vennootschap is wel om positieve resultaten te boeken.

Besluit Op de webstek “positive-entrepreneurs.be” lezen we dat ‘sociaal ondernemen rendabel kan zijn’. Kan zijn. In de praktijk blijkt dat een stuk moeilijker. Trividend realiseerde in de laatste jaren telkens een boekhoudkundig verlies.

Het is wachten op de resultaten over 2016.

Misschien komt er wel een (positieve) verrassing uit de bus.

Thierry Debels

hvo

De Chinese mondialisering

Uit de smalle beursstraat

Terwijl de Verenigde Staten de weg van het soft-protectionisme inslaan en de Europese leiders niet verder raken dan het geven van moralistische lessen, bereidt China zich voor op een nieuwe economische mondialiseringsgolf.

delsoorlog tussen China en de VS. De Amerikanen zouden hun dollar dermate doen verzwakken dat de Amerikaanse producten veel goedkoper werden en de Chinese veel duurder. Maar daar kwam niets van in huis. Meer nog, er werd een handelsakkoord gesloten dat aan Amerikaanse landbouwers en bedrijven en de Amerikaanse agro-industrie toegang verleent tot de Chinese markt. Een handelsakkoord met een waarde van 2,5 miljard dollar. Dat is de aanpak van Xi Jinping: van staat naar staat trekken en handelsakkoorden sluiten.

Een cartoon uit 2016 doet in financiële kringen nog altijd de ronde. Begin 2016 crashte de Chinese beurs, en in de cartoon komt een bode aan de leider van de Chinese Communistische Partij zeggen dat de beurskoersen kopje-onder zijn gegaan. Die barst in tranen uit en zegt: “Dit is het einde van de Communistische Partij.”

Amerikaans soft protectionisme Zover kwam het niet, want de beurskoersen herstelden zich snel. Wat de cartoonist vooral wou aantonen, was de verstrengeling van de Chinese elite met de moderne kapitalistische economie. Anno 2017 gaat dit nog een stapje verder. De Chinese president Wi Jinping is zijn land aan het voorbereiden op een nieuwe economische globaliseringsgolf. Hij heeft de omstandigheden mee. De Verenigde Staten waren decennialang de herauten van de vrijhandel. Dat is onder president Trump gewijzigd. De VS kiezen voor een softe versie van het protectionisme. Niet het totaal sluiten van de grenzen voor buitenlandse goederen. Wel een selectieve aanpak, afhankelijk van het belang dat het land heeft bij de import van bepaalde producten.

Ook de Europese Unie lijkt af te dwalen van haar rol als verdediger van vrijhandel. Niet dat de Europese Unie protectionistisch wordt. Dat zou een exporteconomie als Duitsland nooit aanvaarden. Maar het Europese discours gaat de laatste

tijd vooral over waarden en normen. De Europese leiders lijken onder impuls van Angela Merkel net een stel dominees die constant levenslessen geven en waarschuwingen de wereld in sturen. Economische belangen lijken op de tweede plaats te komen. Bovendien is de economische relatie tussen de VS en Duitsland naar een dieptepunt gezakt sinds Donald Trump zijn ergernis uitte over de vele Duitse wagens die de Amerikaanse markt overspoelen; wat in het autogekke Duitsland zeer slecht is gevallen.

Handelsoverschot Op het vlak van vrijhandel en economische globalisering is zo een gat ontstaan en de Chinezen zijn daar nu in gesprongen.

President Xi Jinping bewandelt daarbij twee pistes. De eerste is het vrijwaren van het Chinese handelsoverschot. Dat is een factor van economische en politieke macht. Vorige maand kwam het handelsoverschot van China uit op 262,3 miljard yuan, circa 38 miljard dollar. Dit was in maart nog ruim 164 miljard yuan. De export steeg stevig, gemeten in yuan met 14,3 procent. De VS daarentegen hebben een handelsdeficit van 347 miljard dollar. Trump wil dat verminderen, maar dat wordt een werk van lange adem.

Xi Jinping doet er alles aan om de huidige situatie te bestendigen. Zijn bezoek aan de VS een maand geleden was een succes. Aanvankelijk werd gevreesd voor een monetaire en han-

‘One Belt One Road’ Een tweede piste die de Chinezen zijn ingeslagen, is de ontwikkeling van nieuwe zijderoutes. Het is een echo van de oude handelsroutes uit de middeleeuwen, die vooral door Marco Polo in Europa tot de verbeelding spraken. Het plan anno 2017 heet OBOR of One Belt One Road. Bedoeling van de Chinezen is een steeds groter deel van de handelsstromen van het Euraziatische continent in te pikken. Dat kan door het uitbouwen van een wegeninfrastructuur. De Aziatische investeringsbank maakt daar 100 miljard dollar voor vrij. China zelf pompt nog eens 113 miljard dollar in die nieuwe handelsroute. Ze zou reiken tot Londen.

De nieuwe zijderoutes zijn voor de Chinezen de ideale manier om hun productieoverschotten van staal, aluminium en cement kwijt te raken. Via de huidige kanalen, zoals handel met de Europese Unie, is dat niet mogelijk. Communistisch China wordt de motor van het kapitalisme van de 21ste eeuw.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

1 juni 2017

Over Apache, Kifkif en andere roodhuiden Het is oorlog tussen Apache en Liesbeth Homans. Apache is een linkse nieuwswebstek die zichzelf graag beroemt op onafhankelijkheid en “diepgaande onderzoeksjournalistiek.” Ambitie heeft de webstek genoeg. Geld om die waar te maken niet. Dus rekende Apache op een injectie van 150.000 euro risicokapitaal van Trividend (het Vlaamse Participatiefonds voor Sociale Economie). En daar heeft Homans nu, om politieke redenen, een stokje voor gestoken. Tenminste, dat beweert Apache.

De eerste rel tussen N-VA en Apache dateert van vorig jaar. In de nasleep van het Gentse Optima-schandaal had de nieuwswebstek beweerd dat er ook in Antwerpen dubieuze contacten bestaan tussen politiek en bedrijfswereld. Meer bepaald zou de exkabinetschef van Bart de Wever, Joeri Dillen, zijn politieke invloed gebruikt hebben om bepaalde vastgoedtransacties te “vergemakkelijken”. Zowel De Wever als Dillen hebben daar verontwaardigd op gereageerd. Dillen eist via de rechtbank zelfs een grote schadevergoeding van Apache.

Apache voelt zich geviseerd Tom Cochez en Karl van den Broeck, de twee gangmakers van Apache, zijn ervan overtuigd dat de recente blokkering van de steun, die ze reeds als verworven beschouwden, alles te maken heeft met die kwestie. De Vlaamse overheid is immers de voornaamste aandeelhouder in Trividend en het was de vertegenwoordiger van Homans die een beslissend pleidooi hield tegen het toekennen van een kapitaalinjectie aan Apache.

In principe heeft Homans uiteraard gelijk.

Apache is geen project om sociale tewerkstelling te realiseren. Niet dat er helemaal geen argumenten te vinden zijn om steun te verantwoorden aan onafhankelijke journalistiek.

Maar dan wel onder de juiste rubriek en toegekend aan alle politieke strekkingen. Bij ‘t Pallieterke heeft de boekhoudster geen werk met het inschrijven van stortingen van de Vlaamse regering of enige andere overheid.

Het is opvallend dat er in de zaak-Apache streng wordt toegekeken op de toekenningsvoorwaarden voor de steun. De Vlaamse overheid keert immers jaarlijks miljoenen euro’s uit aan honderden clubjes, onder een veelheid van goed klinkende noemers. In dit ons-kent-onswereldje zijn de regels voor toekenning van de steun vaak nogal vaag en de controle erop nog vager. Alles verloopt in ieder geval een stuk gesmeerder als de vereniging in kwestie een progressieve agenda dient, al dan niet verdoken.

Veel geld, geen enkele representativiteit Zo worden, onder de noemer “bewegingen die gericht zijn op maatschappelijke verandering”, jaarlijks vele euro’s overgemaakt aan Vluchtelingenwerk Vlaanderen (ideologisch gestuurde vluchtelingenlobby), Kifkif (multiculturele propaganda), Hand-in-Hand (hetzelfde eigenlijk), GetBasic (betaalt de extreemlinkse webstek DeWereldMorgen), Liga voor Mensenrechten (extreemlinkse drukkingsgroep), het Ethisch Vegetarisch Initiatief, Climaxi (klimaatfanatisme vermengd met tiersmondisme), en vele andere verenigingen die in dezelfde hyperprogressieve sfeer actief zijn. Het aantal rechtse of Vlaamsgezinde bewegingen op de lijst bedraagt nul.

Sommigen van deze clubjes slagen erin uit vele ruiven te eten. In een vorig artikel gaf ik al het voorbeeld van de radicale ecologisten van de Bond Beter Leefmilieu, die bedolven worden onder subsidies afkomstig van vijf verschillende niveaus: gemeentelijk, provinciaal, Vlaams, federaal en Europees. Ik zie het voor TAK of Pegida nog niet gebeuren.

Anderen eten zelfs meerdere keren uit dezelfde ruif. Vluchtelingenwerk Vlaanderen krijgt van de regering-Bourgeois geld als “beweging” (161.000 euro), als “sociale werkgever” (32.000 euro) en als project van “cultureel erfgoed” (43.000). Het mag een tragische grap heten dat degenen die het land liefst willen overstromen met vluchtelingen erin slagen zichzelf te laten betoelagen onder de vlag van “steun aan het culturele erfgoed”.

Het Minderhedenforum, bekend als aanstichter van het beruchte Pietenpact, krijgt jaarlijks een vast bedrag van 710.000 euro.

Daarenboven ontvangt de organisatie elk jaar

aanzienlijke bedragen voor “specifieke projecten”. In 2016 was dat 1.500.000 euro, zoals bleek uit een parlementaire vraag van Tom van Grieken aan Homans.

Het gaat dus in de meeste gevallen om linkse bewegingen die slechts een marginaal segment van de publieke opinie vertegenwoordigen, maar die toch kunnen blijven bestaan en agiteren dankzij een blijvend infuus met belastinggeld. De N-VA heeft deze situatie niet gecreëerd. Maar men zou op zijn minst toch mogen verwachten dat de partij pogingen zou ondernemen om deze ondemocratische situatie recht te zetten.

Veel geklaag, geen actie Maar dat gebeurt dus niet. Af en toe is er wel een incident met de partij. En dan gaan N-VA’ers klagen over het gedrag van deze of gene vereniging. Zoals wanneer Homans ontdekte dat de campagne tot verbanning van Zwarte Piet werd gevoerd met de subsidies van haar departement voor het Minderhedenforum.

Vorige week was er nog een rel tussen Theo Francken en Kifkif, omdat deze club een spotprent had geplaatst waarin hij en Gwendolyn Rutten werden afgebeeld als gevangenen van IS, klaar om onthoofd te worden.

Francken doet de waarheid geen geweld aan wanneer hij Kifkif bestempelt als “een gesubsidieerd haatclubje”.

Maar de subsidies komen wel van een Vlaamse regering waarin zijn eigen partij de grootste is. Wat doet die aan de situatie? Niets. Integendeel zelfs: collega Thierry Debels berekende dat al deze “haatclubjes” in 2016 aanzienlijk meer subsidies hebben ontvangen dan het jaar voordien. Voor Handin-Hand ging het zelfs over een stijging van 45 procent. Het is helaas stilaan een patroon geworden in de manier waarop de N-VA aan politiek doet: luidkeels een probleem aankaarten en er vervolgens volstrekt niets aan doen.

Homans en Demir hebben zich bijvoorbeeld de laatste maanden goed laten gaan in hun (terechte) kritiek op het Gelijkekansencentrum UNIA. Maar Hendrik Vuye ontdekte dat met de laatste federale begroting aan dit militante agentschap bijkomende werkingsmiddelen zijn toegekend. Is dat niet godgeklaagd?

Alleen al hun gevoel voor democratie zou de excellenties van N-VA moeten vertellen dat eenzijdige politieke propaganda met steun van de staat een aanfluiting van de democratie is. Maar blijkbaar is dat geen voldoende stimulans tot actie. Zelfs de aantoonbare vijandigheid van verschillende van deze groeperingen voor de N-VA zelf en hun pogingen tot sabotage van een immigratiebeleid met een democratisch draagvlak (cf. de Liga, Vluchtelingenwerk, UNIA, Myria, ...), worden enkel beantwoord met wat gemor in de media, zonder plan of poging om aan de gesubsidieerde antidemocratie een einde te maken.

De guerrilla tegen Apache verandert daar niet veel aan: het is niet voldoende om enkel incidenteel en ad hoc in te grijpen wanneer iemand te veel kritiek geeft op Bart de Wever.

Ik geef het niet graag toe, maar in het geval van Apache kan men trouwens nog betogen dat onafhankelijke journalistiek - links of rechts - een maatschappelijk nut heeft.

Dat kan men niet zeggen van al die gesubsidieerde, extremistische groeperingen met meer personeel dan leden. Met hun intellectuele terreur tegen elke vorm van identiteitsbeleid of immigratiebeperking, vormen ze een zware ballast voor het open debat en democratische evoluties. Zolang N-VA ze blijft subsidiëren, ga ik de jammerklachten van de partij over de onvermijdelijke en volkomen voorspelbare incidenten niet meer al te ernstig nemen.

Jurgen Ceder

Trouwstoet Het seizoen van de claxonnerende trouwstoeten is weer aangebroken. Geen weekend gaat voorbij of we zien lange karavanen van toeterende sportwagens en “strech limos’ voorbij rijden. Bij de autochtone bevolking levert het onbegrip op.

In Dilbeek raakten een vijftal agenten gewond toen ze probeerden zo’n karavaan aan de kant te zetten. Het Marokkaanse gezelschap was afkomstig uit Sint-Joost-Ten-Node en kwam in Dilbeek trouwfoto’s nemen.

Een dag nadien passeerde een andere karavaan, komende uit Molenbeek, en op weg naar een feestzaal in Dilbeek. Deze keer greep de Dilbeekse politie niet in, maar begeleidde de stoet naar de zaal. Met niet minder dan vijf politiewagens! U wou toch ook meer blauw op straat, nietwaar?

De komende weken zal er minder geclaxonneerd worden, want sinds vorige vrijdag is het ramadan, en dan wordt er niet getrouwd.

Maar vanaf zondag 25 juni mag terug volop getrouwd en geclaxonneerd worden. Onze politie, uw vriend, staat paraat. Voorlopig nog zonder hoofddoekjes…

Doel 4 Vorige vrijdag werd kernreactor Doel 4 onverwacht stilgelegd. Niks ergs aan de hand, een lekje in de waterleiding, en zaterdag was alles hersteld.

Doel 4, dat is de kerncentrale waar op 5 augustus 2014 een sabotagedaad werd gepleegd. Tot op heden is de dader niet gevonden. Binnen twee maanden vieren we

3

Ramadan zorgt voor problemen op de werkvloer

de derde verjaardag van die sabotage, die ons land miljarden euro’s gekost heeft. Kerncentrales worden geacht bij de best beschermde gebouwen te behoren, en daarom alleen al is het beangstigend dat een saboteur zo’n slag kon slaan. Maar het is nog veel beangstigender dat drie jaar na datum nog geen dader kon gevonden worden. De groep potentiële daders die toegang had tot het lokaal, is nochtans heel beperkt.

‘Het onderzoek loopt nog’, blijft Koen Geens orakelen.

Briefje aan Meyrem Almaci

Groen opperhoofd Mevrouw de huiswerkmaakster, Gij zijt vorige zondag op de Zeve(re)nde Dag van de staatsomroep uw zeg komen doen over de ambities van uw partij in Antwerpen en daarbuiten. Het viel mij op dat gij u de vrouwelijke variant van staatsmannelijke manieren en allures hebt aangekweekt.

Niet alleen hebt gij de losse truien, de afgewassen jeansbroeken, de haren in de war en het goedkope brilletje ingeruild voor een stijlvolle kledingcode, gij hebt ook het oude drammerige jargon van de vorige generaties groenen achter u gelaten; iets wat uw kompaan en tafelspringer uit Mechelen nog niet echt onder de knie heeft. Meer dan ooit representeert gij een begoede middenklasse van hoogopgeleide bewoners - veelal welgestelde tweeverdieners - van fraaie verkavelingen die vaak ver van de sociale problemen leven waarmee de lagere sociale klassen in hun buurten reeds decennia geconfronteerd worden en waar geen bakfiets te bespeuren is omdat men dat daar gewoon niet kan betalen of omdat men vreest dat die toch vlak voor de voordeur gepikt gaat worden.

Ik heb het dan over armoede, vervreemding en uitsluiting van eigen mensen, waarvoor gij de kaart niet trekt en die u en uw clan dan ook niet voorzien van ingekleurde bolletjes in de stemhokjes. Die kiezen vaak voor de socialisten of het Vlaams Belang of de N-VA of zelfs voor de Amadezen van de PVDA. Groen moet het hebben van de intellectuele wereldverbeteraars, de culturo’s en de vanop een afstand en met overheidsgeld gesubsidieerde ‘nieuwkomers’. Maar die laatsten lijken niet altijd toe te happen… In ‘t stad huist uw publiek in de culturele buurten zoals op het Zuid en in de elitaire wijken waar bijvoorbeeld Kristien Hemmerechts woont en in de al genoemde verkavelingen rond de stad. Niet in de gore woonblokken of de uitgeleefde en vaak door andere culturen en godsdiensten ei zo na overgenomen buurten.

Uw pleidooi voor het optrekken van het minimumloon naar de Europese armoedegrens klinkt goed, maar het responsabiliseren van de ‘grote vermogens’, zeg maar ‘de rijken’, neigt heel sterk naar het kiezers afsnoepen van de communisten van de PVDA die al jaren schreeuwen dat de ‘rijken de crisis moeten betalen’. Ook de geruchten over een kartel of een ander samenwerkingsverband tussen Groen en de socialisten – in Antwerpen tenminste – lijken eerder inge-

geven door strategische dan wel uit sociale overwegingen. Want groenen en roden hebben elkaar nooit echt gevonden. Het standenverschil was altijd te groot.

Groen, sp.a en PVDA. En daarnaast het Vlaams Belang dat al dan niet met het uitdelen van pinten tijdens ‘tournées générales’ een niet onaardig deel van ‘de kleine man’ aanspreekt. En jawel, ook de N-VA met haar vele ex-VB-kiezers…

Gij hebt duidelijk een probleem met democratisch verkozen rechtse meerderheden die er kwamen omdat de burgers dat wilden omdat zij decennialang door progressieve of uitgesproken linkse besturen in de steek zijn gelaten en het pamper- en subsidiëringsbeleid voor minderheden en vreemdelingen behoorlijk beu zijn, terwijl zijzelf al jaren in wachtrijen voor sociale woningen en dergelijke staan. Om nog te zwijgen van de islamisering van hun buurten, waar zij zich onzeker, onveilig en zelfs ‘vreemden’ zijn gaan voelen.

Van Trump tot De Wever is dan ook maar een hele kleine afstand voor u. Als gij uithaalt naar uw burgemeester met onder meer het statement “Ik wil geen stad die verlamd wordt door angst en cynisme, maar één met perspectieven en hoop”, dan vraag ik mij in alle ernst af of gij dan toch iets wilt doen voor de hierboven genoemde Vlamingen. Ik durf het te betwijfelen. Gij hebt een andere agenda, want gij hebt immers maar één ambitie en dat is: ‘De Wever weg.’

Gij zegt ook, om hem te jennen en in een slecht daglicht te stellen: “We willen een fulltimeburgemeester voor alle Antwerpenaren. Daar snakken steeds meer mensen naar.” Waarmee gij doelt op zijn dubbelmandaat als praatbarakker en burgemeester. Vreemde redenering is dat toch, want uw fractievoorzitter in de Kamer, de al genoemde politieke hyperkineet Calvo, dramt tot onze oren ervan tuiten de mantra af dat De Wever niet naar de Kamer komt omdat hij zich alleen met Antwerpen lijkt bezig te houden; haast voltijds dus. Wel dan?

Is het dat niet wat gij wilt? De groene logica is iets zeer vreemds…

Ik denk dat gij dan ook wel meer dan een tandje zult moeten bijsteken om de rechterzijde aan de kant te krijgen en stemmen af te snoepen van uw linkse concurrenten. Maak uw huiswerk dus maar even opnieuw.

4

Dossier

1 juni 2017

Joe Hill Terroristen die zichzelf opblazen, krijgen van sympathisanten de titel “martelaar”.

Maar een echte “martelaar” neemt geen onschuldigen mee in zijn dood, die gaat alleen naar het einde. Zoals Joe Hill deed.

Nog altijd is Joe Hill de bekendste “martelaar” van de Amerikaanse arbeidersbeweging.

In de vroege jaren zeventig werd hij weer een idool van links dankzij Joan Baez en Pete Seeger (al zingt Paul Robeson de ballade van Joe Hill veel mooier).

Rond 1 mei programmeerde de VRT toen altijd de sociale filmdrama’s “Adalen 31” of “Joe Hill”, twee prachtige films geregisseerd door de Zweed Bo Widerberg. Maar ook twee jaar geleden werd Hills executie, honderd jaar geleden, massaal in de VS herdacht.

Rusteloos Joseph Hillström was een Zweed. Toen hij 8 jaar was, stierf zijn vader, een spoorwegarbeider, bij een arbeidsongeval. Hillström kreeg tuberculose, overwon zijn ziekte, maar zijn gezicht en lichaam vertoonden zware littekens. Hij geleek maar weinig op de acteur Thommy Berggren in de film. Na de dood van zijn moeder migreerde Hillström in 1902 op zijn 22ste naar de VS. De jonge Zweed was de klassieke “man van duizend stielen” die overal werk aannam.

Lang duurde dat nooit, want hij had temperament, liet zich niet door de bazen ringeloren en begon zeer vroeg zijn medearbeiders te verenigen om gezamenlijk sociale eisen te stellen. Waarna Hillström onmiddellijk aan de deur gezet werd. Hij leerde vlug en vrij goed Engels en veranderde zijn naam in het kortere Joe Hill. Hij was een rusteloze natuur die niet lang ergens bleef; hij vertrok naar het westen van de VS, waar hij van noord tot zuid allerlei klussen opknapte. Hij maakte zelfs de beroemde aardbeving van San Francisco mee.

Zijn favoriete vervoer was zich aan boord hijsen van een vrachttrein. Meestal botste hij dan op andere illegale passagiers met wie hij informatie uitwisselde. Hij bleef die treinen gebruiken nadat hij zich meer en meer met het IWW inliet.

Het IWW De vakbond I(ndustrial)W(orkers of the) W(orld) was een nieuw en radicaal verschijnsel in de Amerikaanse sociale verhoudingen.

Vakbonden bestonden wel, maar die waren altijd per beroepsgroep georganiseerd. Met de migranten uit Europa die einde 19de begin 20ste eeuw massaal toestroomden, arriveerden ook marxistische en socialistische ideeën.

Het IWW verzamelde alle beroepsgroepen onder één koepel. Het verwierp radicaal het kapitalisme en vond dat bedrijven moesten geleid worden door de eigen arbeiders. De vakbond voelde zeer weinig voor overleg met de bazen en verkoos liever de directe aanpak, de harde algemene staking.

Dat stond zo haaks op de Amerikaanse mentaliteit dat gezagsdragers graag hun oren lieten hangen naar de wensen van de bedrijven en met harde hand optraden om stakingen te breken met behulp van politie of staatsmilities. De bazen aarzelden niet een beroep te doen op gewelddadige boeven en stakingsbrekers. Het IWW bestond ook niet uit doetjes en die draaiden de hand niet om voor zware vechtpartijen.

In sommige mijnen en bij spoorlijnen waar de vakbond sterk stond, was “rood of geen brood” geen theorie maar praktijk. Hill voelde zich in zijn sas in sociale conflicten en overal waar hij tijdens zijn zwerversleven een baantje aannam, preekte hij het credo en probeerde hij een vakbondsorganisatie op poten te zetten.

Hij begon liedjesteksten te schrijven; hij gebruikte eenvoudige en gemakkelijke Engelse woorden die ook begrepen werden door recent aangekomen immigranten. Hij schreef de teksten op de muziek van hymnes van het Leger des Heils die veel IWW’ers kenden omdat ze bij hun stakingen dikwijls op een afdeling botsten die probeerde met muziek het conflict te verzachten. De teksten van Hill stonden in het rode The Rebel Song Book, dat nog altijd bestaat.

Joe Hill was dus een bekende figuur, maar niet een van de leiders van het IWW.

Zwijgen tot ter dood Eind 1913 trok hij naar Utah, waar hij ging werken in een mijn niet ver van Salt Lake City.

Op zaterdagavond 10 januari 1914 verscheen hij bij een dokter met een zware verwonding: een kogel door een long. Hij verklaarde dat hij ruzie had gemaakt over een vrouw en meer wilde hij niet zeggen.

De maandag daarna las de arts dat een kruidenier (een vroegere politieman) en zijn zoon die zaterdag vermoord waren. Er was niets gestolen en uit de getuigenis van een andere zoon bleek dat de voortvluchtige dader een rode bandana droeg en waarschijnlijk gewond was. De dokter gaf Hill aan en die werd niet zachtzinnig gearresteerd. In zijn kamer vond de politie een rode bandana.

Hill was niet de enige die achter de tralies terechtkwam, want de politie vermoedde dat de moord een wraakactie was op de vroegere politieman. Maar Hill werd verdachte nummer één omdat hij hardnekkig weigerde te vertellen hoe hij gekwetst werd. Zijn IWWverleden sprak natuurlijk niet in zijn voordeel, maar hij deed er ook alles aan om zichzelf in de problemen te brengen. Twintig maanden bleef hij in de gevangenis zonder dat hij iets vertelde over wat er gebeurd was. Op zijn proces verklaarde hij theoretisch correct dat hij niet moest bewijzen dat hij onschuldig was. De overheid moest maar bewijzen dat hij schuldig was.

Hij was niet tevreden met zijn advocaten, zette hen aan de deur en verdedigde zichzelf, waarbij hij verschillende keren woedend incidenten creëerde. Het proces was geen farce zoals men later beweerde, maar Hills gedrag overtuigde de jury dat hij wel degelijk de moordenaar was. Unaniem kreeg hij de doodstraf. Zijn testament was een echte Joe Hill tekst: “My will is easy to decide for there is nothing to divide”. “Onmiddellijk regende het verzoeken uit de hele VS om het vonnis niet uit te voeren. Zelfs president Wilson (Democraat) vroeg de gouverneur van Utah om de executie uit te stellen, omdat Hill een Zweed was en hij met Zweden wilde overleggen. De gouverneur (een Republikein) had er geen oren naar. Men bond Joe Hill op een stoel, blinddoekte hem en kleefde een witte vod op zijn pak ter hoogte van zijn hart. Traditioneel was één van de geweren waarmee hij werd doodgeschoten geladen met een losse flodder.

Schuldig of niet schuldig?

Bibliotheken zijn er sindsdien geschreven over de schuld of onschuld van Joe Hill. De waarschijnlijkste versie is dat hij gelijk had.

Hij en een vriend maakten ruzie over een dame en zijn vriend schoot hem neer, nam het hazenpad en verdween voor altijd. Hill zweeg om de reputatie van de dame niet te beschadigen, zoals zij tientallen jaren later in een brief bevestigde.

De dader was waarschijnlijk een Noorse beroepscrimineel die later nog een van de lijfwachten van Al Capone werd. Blijft de vraag waarom Hill vrijwillig de dood inging, en waarom die vriend en die vrouw niet spraken toen het duidelijk was dat Hill voor het executiepeloton zou eindigen. Zijn recentste biograaf schrijft dat dit de wil van Hill zelf was. Hij was een van die zeloten die zijn leven opofferde om het IWW een martelaar te bezorgen. Met succes, want de herinnering bleef bestaan en werd in 1969 op het festival van Woodstock door Baez nog eens extra leven in geblazen toen zij het liedje zong dat in de jaren dertig op korte tijd geschreven en gecomponeerd werd in dat eenvoudig Engels dat Joe Hill altijd gebruikte.

“I dreamed I saw Joe Hill last night, alive like you and me” “Says I but Joe you’re ten years dead, I never died says he”.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Ambtsplicht Bij de aanvang van een plenaire zitting wordt altijd voorgelezen wie zich verontschuldigd heeft. Dat is belangrijk, want als men een geldige reden heeft, dan telt die afwezigheid niet mee wanneer wordt nagegaan of men bij 80 procent van de stemmingen aanwezig was. Van die 80 procent hangt immers af of men zijn volledig hongerloon krijgt of niet. Zo hoorden we woensdag de naam van Elio di Rupo noemen die zich verontschuldigd had ‘wegens ambtsplicht’. Niemand stelt zich daar vragen bij, tenzij wij, de wakkere redacteurs van ’t Pallieterke. Wat bleek? Di Rupo was op het moment van de zitting in de Kamer aan het manifesteren in de straten van Brussel tegen Trump. Ambtsplicht noemt de gestrikte dat…

Misschien kan de deontologische commissie van de Kamer zich eens over dat ‘bedrog’ buigen en zijn reden van afwezigheid verwerpen?

Dat lijkt ons iets voor Peter de Roover, om daar eens een staatszaak van te maken.

Hoe vaak nog?

De tragische gebeurtenissen die de islamistische terreuraanslagen zijn, zorgen op den duur voor obligate vertoningen. Het was woensdag niet anders, toen Kamervoorzitter Bracke de aanslagen in Manchester noemde en enkele ogenblikken stilte vroeg ter nagedachtenis van de slachtoffers. Op zich is daar niks mis mee, natuurlijk, maar men kan zich de vraag stellen hoeveel keer men nog zo’n herdenkingsmomenten gaat moeten inlassen en achter de feiten zal moeten nahollen.

Men belooft wel altijd niet te zullen toegeven aan haat en terreur, maar niemand durft het kwaad met naam en toenaam noemen, laat staan dat men ongezien harde maatregelen in het vooruitzicht stelt. Als de Europese landen niet bikkelhard gaan optreden, zowel preventief als effectief, en hun grenzen wagenwijd openhouden, dan zullen de Kamerleden nog vaak een minuut stilte moeten houden.

Als het goed is…

Jan Penris van Vlaams Belang had vragen bij het zogenaamde Kanaalplan, dat in beeld moet brengen wie in het Brusselse woont en of daar geen schuiladressen zijn voor gangsters en terroristen. Met andere woorden: doorgedreven domiciliecontrole. De politiediensten zouden uitstekend werk verrichten, en daar feliciteerde hij minister Jan Jambon ook voor.

Alleen, de gemeentelijke administratieve verwerking van de gegevens zou nogal stroef verlopen. De minister erkende dat en hij beloofde meteen nog meer ondersteuning aan te bieden, zoals in Molenbeek al is gebeurd. Iedereen content dus. Jan Penris liet dat op zijn eigen manier blijken: “Mijnheer de voorzitter, mijnheer de minister, uw partij had bij de verkiezingen een schitterende slogan: Denken, Durven, Doen.

Denken doet u, u hebt een aantal van onze gedachten zelfs overgenomen, waarvoor dank. Durven doet u ook, er zijn nog een paar stormers in uw partij en ze zijn ook bij de mijne welkom. Wat doen betreft, zou ik u het woord van De Strangers willen meegeven, want wij zijn allebei fan van die groep: a g’iet wilt doeng, is ’t klèr joeng, doeget mor doeget goe.”

Afschaffen die (h)a(n)del!

En ja, Veerle Wouters (ex-N-VA) was ook weer op de afspraak. Deze keer had ze het

over een mogelijke tussenkomst destijds van Albert II om een adellijke titel te bekomen voor de omstreden zakenman George Forrest. Omdat de toekenning van adellijke titels medeondertekening van de minister van Buitenlandse Zaken vereist, stelde zij dan ook voor meer transparantie te voorzien voor de Kamerleden en het dus uit de beslotenheid van bepaalde cenakels te halen. Voor minister Reynders is er niks aan de hand en verloopt alles volgens de regels. Punt.

In haar repliek schakelde Veerle een versnelling hoger door te stellen dat het toekennen van adellijke titels niet meer van deze tijd is. In een moderne democratie leven burgers, en daar horen geen edellieden bij. “Wij hebben absoluut geen nood aan Belgische edellieden”, zei ze.

Misschien kan ze haar handtekening doen toevoegen aan het ‘voorstel van verklaring tot herziening van artikel 113 van de Grondwet voor wat betreft de afschaffing van de adel’ van Barbara Pas (VB). Zij diende dat voorstel reeds in op 21 oktober 2014.

Weer in beeld Jawel, hij is nog onder ons! We hebben het over Pieter de Crem, de staatssecretaris voor Buitenlandse Handel. Bart de Wever vroeg zich ooit hardop af waarmee die eigenlijk zijn dagen vult. Hij kreeg in de Kamer voorwaar een vraag voorgeschoteld, zij het dan van een brave partijgenote, de Kempense Griet Smaers.

Het was zo een typische vraag om ‘iets’ te vragen. Het ging over de evolutie van de buitenlandse investeringen in België. Algemene vraag, algemeen antwoord. Het heeft geen zin erop in te gaan. Maar Pieter was weer in beeld geweest. En daar was het uiteindelijk allemaal om te doen. Geeuw!

Reisbureau Maingain Enkele maanden geleden had de hoofdredacteur van ’t Pallieterke het er al over in een gestoffeerd artikel: er was een voorstel van resolutie ingediend door Olivier Maingain (Défi, vroeger FDF) om een initiatief te doen nemen ten aanzien van Duitsland om de militaire pensioenen van nog enkel tientallen militaire collaborateurs – een dertigtal – die ‘damals’ een tijdlang de Duitse nationaliteit hadden, te doen afnemen.

Omdat Maingain een pitbull is die zijn prooi niet lost, had hij op 28 april jl. een brief geschreven aan de bevoegde Kamercommissie met het voorstel om met een delegatie van de Kamer, ‘experten’ van CEGESOMA (Studieen Documentatiecentrum Oorlog en Hedendaagse Maatschappij) en de Groep Herinnering, en vertegenwoordigers van de regering, naar Duitsland te trekken om de dossierbeheerders van de geïncrimineerde oorlogspensioenen te ontmoeten. De commissie legde een verzoek in die zin voor aan de Conferentie der voorzitters (de fractievoorzitters van de erkende fracties in de Kamer).

Er bleek geen enkel verzet te zijn, ook niet van de drie aanwezige N-VA’ers in die vergadering. Meer nog: de conferentie stemde zelfs in met de tenlasteneming van de reis- en verblijfskosten van deze delegatie. Hoewel geen lid van de Conferentie, was Maingain toch de ganse duur van deze vergadering aanwezig…

Zeer vreemd, want nergens in het verslag van dat gremium staat in welke hoedanigheid hij daar was. Of was het als toekomend reisen delegatieleider?

Actueel

1 juni 2017

Echo’s uit de Koepelzaal

Peter Benoit in stilte in ere hersteld Het was een eigenaardige e-mail die ik vorige week op 22 mei ontving van een Vlaamse vriend: “Op zondag 28 mei 2017 om 10u15 organiseert de stad Antwerpen (schepen voor patrimonium Caroline Bastiaens) een herinhuldiging van het gerestaureerde monument voor Peter Benoit, maar veel ruchtbaarheid wordt daar blijkbaar niet aan gegeven. Jammer want Peter Benoit verdient beter. Deze plechtigheid gaat door aan de tuin van de Harmonie waar het Benoitmonument staat.

Daarom deze oproep om nu zondag te zorgen voor een mooie Vlaamse aanwezigheid, liefst met wat leeuwenvlaggen.”

Een vraag die ik me stel: waarom werd er zo weinig ruchtbaarheid gegeven aan deze herinhuldiging? Want het klopt, in de klassieke tijdschriften van de Vlaamse Beweging heb ik geen letter, geen aankondiging teruggevonden. Blijkbaar gaven de organisatoren (stad Antwerpen, Prov. Antwerpen en het Peter Benoitfonds) er de voorkeur aan om zo weinig mogelijk ruchtbaarheid te geven aan de bijeenkomst. Straf.

Vlaamsgezind Inderdaad, Peter Benoit verdient beter.

Niet voor niets is hij onze grootste componist die prachtige muziek gecomponeerd heeft.

Nochtans is hij in het buitenland nauwelijks bekend. In Gazet van Antwerpen lees ik op maandag een verslag van de herinhuldiging van het monument. In geen enkele zin van het artikel wordt verwezen naar de Vlaamsgezindheid van Peter Benoit. Geen letter over het feit dat hij streefde naar een vernederlandsing van het muziekonderwijs. Geen ver-

wijzing naar zijn “Het lied der Vlamingen”, geen verwijzing naar zijn pleidooi voor culturele samenwerking met Nederland. Tegen het Belgische (Franstalige) establishment in, startte hij met een Vlaamse muziekschool, die later, in 1898, het Koninklijk Vlaams Muziekconservatorium in Antwerpen werd. In 1995 werd de naam van het conservatorium aangepast: Koninklijk Conservatorium Antwerpen. Weg met het ‘Vlaamse’ in de naam.

Van de Velde Als Vlaamsgezinde streed Benoit voor de oprichting van een eigen Vlaamse opera en hij ijverde ook voor een eigen Vlaams operagebouw. Dat operagebouw werd enkele jaren na zijn dood op de Frankrijklei te Antwerpen gerealiseerd.

Benoit stierf op 8 maart 1901. In 1934 werd voor het operagebouw in Antwerpen een imposant herdenkingsmonument ingehuldigd. In 1951 verhuisde het monument naar het Harmoniepark, waar het verkommerde en ten prooi viel aan vandalisme. Enkele jaren geleden heb ik deelgenomen aan een Peter Benoitwandeling (met mijn Marnixring), en we konden toen vaststellen dat het monument een dringende restauratie nodig had.

Zelfs de graffiti werden niet meer verwijderd.

Het is de verdienste van Luk Lemmens, Benoit-liefhebber en N-VA-gedeputeerde, dat het monument na dertig jaar moeizame dossierstrijd, eindelijk is gerestaureerd. Overigens, het monument werd ontworpen door Henry van de Velde, architect en vormgever, maar vooral één van de belangrijkste Belgische architecten. Het is bovendien het enige werk in Antwerpen van deze architect.

Henry van de Velde werd na de oorlog ten

onrechte – zoals zovelen – beschuldigd van collaboratie, maar het kwam nooit tot een proces. De man ging wel in vrijwillige ballingschap naar Zwitserland, waar hij in 1957 overleed.

Operagebouw Het was de wens van Luk Lemmens en het Benoitfonds (en vele anderen) dat het monument zou herplaatst worden op het plein voor het operagebouw, waar het oorspronkelijk stond. Dat is historisch gezien de enige logische locatie. Maar om zogezegd ‘stedenbouwkundige’ redenen kan dit niet.

En zo blijft het Peter Benoitmonument weggestoken in een hoek van het Harmoniepark.

We zijn benieuwd wanneer de eerste graffiti terug opduiken.

Blijft de vraag waarom de vorige (socialistische) stadsbesturen, provinciebesturen en andere overheden nooit iets hebben ondernomen om de verwaarlozing van het monument tegen te gaan.

Het monument is in ere hersteld en daar zijn we blij mee. En het Benoitfonds is bezig, samen met deFilharmonie, om alle werken van Peter Benoit opnieuw uit te voeren en te verzamelen op een cd. Noteer alvast de datum van 10 november 2018 (volgend jaar) wanneer “De Oorlog” wordt uitgevoerd, door deFilharmonie (sinds kort met de nieuwe naam: Antwerp Symphony Orchestra) in de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen.

Vlaanderen mag meer dan trots zijn op de muziek van Peter Benoit. Maar wie diens Vlaamsgezindheid probeert weg te gommen, doet aan geschiedenisvervalsing.

K arl van C amp

Anderlechtfeest verknald door Brusselse dwergen Anderlecht is opnieuw kampioen geworden en heel het land heeft het geweten. Normaal gezien gaat het binnenhalen van de landstitel gepaard met groot feestgedruis, maar ditmaal stak het Brussels Gewest daar een stevige stok voor: geen grote parade door het centrum van Brussel of de Heizel, geen kampioenenviering en zeker geen ontvangst door de Brusselse regering.

‘On ne trinque pas…’

De onwil van het Brussels Gewest heeft alles te maken met de weigering van Anderlecht om mee te werken met de grote droom van Vld’er Guy Vanhengel: het megalomane Eurostadion in Grimbergen. Vanhengel en zijn kompaan Rudy Vervoort wonden er in de Franstalige pers geen doekjes om: “On ne trinque pas avec des gens incorrects.” Anderlecht heeft inderdaad al een tijd geleden afgehaakt en blijkbaar is die beslissing definitief. Velen hadden gedacht dat de weigerachtige houding van het Anderlechtbestuur slechts een strategisch maneuver was om een lagere huurprijs af te dwingen (brouwers zoals InBev willen immers altijd het onderste uit de kan), maar de voorbije maanden is het bij Vanhengel en Ghelamco beginnen dagen dat de keuze van Anderlecht definitief is.

Erg verwonderlijk is dit niet. Zelfs voor een grote club als Anderlecht is het ontworpen Ghelamcostadion veel te ruim. Het huidige

Vanden Stockstadion kan maximaal 21.500 toeschouwers ontvangen. Anderlecht wil dit optrekken naar 30.000, maar het bouwen van een derde ring is in het Astridpark niet evident en zal vooral niet leiden tot een betere voetbalbeleving. Daarom is Anderlecht al geruime tijd vragende partij voor een nieuw stadion elders in Brussel. Maar de club vreest terecht dat een verdrievoudiging van de capaciteit naar 60.000 plaatsen zal leiden tot een ‘leeg’ gevoel bij de wedstrijden, een totaal gebrek aan sfeer en bijgevolg ook… zwakkere resultaten.

Geen spatje hoop Vanhengel verwijt de directie van de paarswitte club woordbreuk, maar hij zou toch vooral in eigen boezem moeten kijken. Hij heeft met Ghelamco gekozen voor een buitengewoon arrogante bouwheer, die het niet eens nodig vond ernstig in overleg te treden met zijn belangrijkste potentiële huurder. Net zoals de gemeente Grimbergen werd ook Anderlecht voortdurend voor voldongen feiten geplaatst.

5

Er werden tijdens de voorbereidende fase bij de Vlaamse overheid allerlei ontwerpen ingediend die niet eens besproken waren met de club en ook bij de bouwplannen zelf kreeg Anderlecht geen inspraak. Is het dan verwonderlijk dat je het deksel op de neus krijgt?

Het belachelijke gedrag van Vanhengel en minister-president Vervoort toont vooral aan dat de breuk tussen Anderlecht en Ghelamco niet meer te lijmen valt.

Mocht er nog een spatje hoop zijn, dan had Vanhengel zich wellicht iets diplomatischer opgesteld, maar nu lijkt het water definitief voorbij de molen. Dat betekent niet dat het project van het Eurostadion voorgoed van tafel is. Ghelamco is immers vooral geïnteresseerd in de grote commerciële campus die naast het stadiongebouw zou opgetrokken worden. Die reusachtige donut (met een binnenpark van 2 hectare) kan contractueel evenwel niet opgetrokken worden zonder tegelijk het Eurostadion te bouwen. Het Ieperse bedrijf zal dan ook alles uit de kast halen om zijn plannen door te zetten, zelfs al hebben ze geen topclub die jaarlijks voor 10 miljoen euro aan huurinkomsten zorgt.

Bij Anderlecht zijn ze niet te spreken over de zielige houding van het Brussels Gewest. Operationeel manager Van Biesbroeck en communicatieman David Steegen pikken het niet dat ze worden weggezet als incorrecte mensen.

Ze krijgen woedende reacties van hun supporters, die niet kunnen begrijpen dat hun club zo hautain wordt behandeld door de Brusselse politici.

Kleine meneertjes Veel kiezers zullen Vanhengel en Vervoort door dit incident niet verliezen, want het overgrote deel van de Anderlechtsupporters woont buiten Brussel. Maar toch is het stadiondossier stilaan erg schadelijk aan het worden voor het imago van de Brusselse regering: het werd een schoolvoorbeeld van amateuristische aanpak, gebrek aan transparantie en belangenvermenging.

Wat ook het eindresultaat zal zijn, veel eer valt er voor Vanhengel en Vervoort in dit dossier niet meer te rapen. Ze hebben zichzelf te kijk gezet als politieke dwergen die niet in staat zijn om enige allure te geven aan hun stad. Zelfs de bouw van een voetbalstadion is voor die kleine meneertjes te hoog gegrepen.

BL

Bossen van Vlaanderen In 1991 liep de televisiereeks De bossen van Vlaanderen, over moorden en duistere zaken, het geheel badend in dat broeierige clichésfeertje waarop de VRT het patent heeft. Na de moord op de boskaart van de onfortuinlijke Joke Schauvliege (een archetypisch Vlaams meisje) en de stampei over dit al jaren aanslepende nachtmerriedossier, kon een debat in het Vlaams Parlement niet uitblijven. Geert Bourgeois (archetypisch Vlaams noestigaard) begon met een verklaring over de goede bosarbeid van de Vlaamse regering die nu wel haar huiswerk gaat overdoen. Over de eerder gevolgde bizarre communicatiestrategie sprak de minister-president niet. Verder in het debat merkte hij nog op dat een eensgezinde regering op doordachte wijze werk zal gaan maken van het hele spul. Schauvliege van haar kant hield staande dat haar kaart, gelet op de beperkingen, een prachtstuk was, maar dat nu de aanpak zal veranderen omdat men anders zou zijn vastgelopen. Een uitgelezen kans voor de oppositie om de diep verdeelde regering aan te vallen.

Pispaal Om eens flauw te doen: wij zien door de bomen het bos niet meer. Het gaat over boscriteria, oppervlakten, eigendomsrechten, kapvergunningen, lokale overheden en zelfs over het bebossen van onbebost bosgebied. Het is dan niet moeilijk om met alles te gooien en te goochelen. Elisabeth Meuleman (Groen) vond de Vlaamse bosbedekking – dertien procent – bijzonder schraal en ze stelde dat er onder Schauvliege zienderogen bos verdween. Wat de regering nu flikte, was overigens knullig en absoluut wanbeleid. Bruno Tobback (sp.a) kon het niet laten iets over de klimaatverandering te zeggen, maar hij hing toch vooral een verhaal op over een Vlaamse regering die verkocht was aan grondspeculanten en natuurhatende bedrijven, en over het bedrieglijke gekonkel met de boskaart. Stefaan Sintobin (VB) vond het boskaartgedoe op zijn minst amateuristisch. Hij leek het wel jammer te vinden dat Schauvliege zowat iedereens “pispaal” is, zelfs van haar coalitiepartners. Tijd om daar misschien eens de politieke consequenties aan te verbinden, aldus nog Sintobin.

Instrumentendecreet Lydia Peeters (Open Vld), die een verdacht optimistische liberale visie verkondigde, kreeg Tobback en Meuleman over zich heen. De bossen zijn vogelvrij verklaard en als het van de liberalen afhangt, blijft geen boom overeind staan. Wilfried Vandaele (N-VA) die zich steeds als overtuigd bosmens heeft gemanifesteerd sprak zijn hoop en geloof uit in de “doorstart” die de regering nu zal maken. Enige hoon was zijn deel, want N-VA en Open Vld streven nu eenmaal de totale ontbossing van Vlaanderen na, tenminste in de roodgroene lezing van de zaken. Lode Ceyssens (CD&V) scheen geit en kool te willen sparen; hij pleitte voor bedachtzaamheid en voor de bescherming van bos en burger, een mooie vondst.

Blijft het aanvoelen, vooral ter linkerzijde, dat de zaak naar de Griekse kalender wordt verschoven, omdat de regering er niet uitkomt en er lokale verkiezingen in de lucht hangen.

Een indruk die niet wordt verzwakt door het aangekondigde tovermiddel van een instrumentendecreet dat maar eerst eens goed op poten moet worden gezet om het ruimtelijkeordeningsbeleid te “flankeren”. Misschien wordt tekortgeschoten wat bosbeleid betreft, maar over het rijke woekeren van decretaal kreupelhout mag zeker niet worden geklaagd.

5 minuten persoonlijke moed!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg Mentaliteitswissel (2/2) Alle zin (en vooral onzin) die over het Nederlandstalig onderwijs in Brussel verteld wordt ten spijt, ligt niet daar de sleutel van meer tweetaligheid. Enkel een mentaliteitswijziging in het Franstalig onderwijs kan hier verandering in brengen.

We hadden het vorige week over die (gebrekkige) tweetaligheid in Brussel, dat immer terugkerende pijnpunt. En zeggen, zo besloten we, dat er in wezen een relatief eenvoudige oplossing voor is. Voor zover men ergens een knop kan omdraaien. We komen erop terug.

Hoe vaak horen we het argument niet als het over het Nederlandstalig onderwijs in onze hoofdstad gaat? Een zegen voor de toekomst, aangezien we hier stuk voor stuk leerlingen afleveren die onze taal machtig zijn. Een zegen voor hen, zeker op de arbeidsmarkt, maar eigenlijk voor iedereen die het goed meent met het Nederlands in Brussel. En zie, je kan er zelfs voetballende mascottes voor vinden: Kompany en Lukaku. Spreek echter niet over de keerzijde van de medaille, of je bent een doemdenker. Hier wordt het succes door het getal bepaalt. Hoe meer leerlingen, hoe beter. Kwantiteit, dat is prioritair. Vragen stellen over kwaliteit, dat doen enkel kniezers.

1 juni 2017

FlixBus Een Limburgse chauffeur van een FlixBus is zes uur vastgehouden en ondervraagd om zijn eventuele betrokkenheid bij mensensmokkel na te gaan. Door zijn verhaal over illegale vluchtelingen, die als verstekelingen in de bagageruimte van de FlixBussen van Brussel-Noord willen meereizen naar Londen, kwam hij onder de aandacht van de Belgische en Bitse douane.

De chauffeurs worden verantwoordelijk geacht als er verstekelingen aan boord zijn, en moeten voor het vertrek iedere passagier en de bagage meermaals controleren. Staf-Cars uit Lommel rijdt als onderaannemer met 21 bussen voor FlixBus en vraagt meer samenwerking met de Brusselse autoriteiten en de politie.

Rusthuizen Woonzorgcentra zijn de laatste jaren het gat in de markt voor vele organisaties die zich specialiseerden in serviceflats en woonzorgcentra. Dikwijls een totaalaanbod van diensten en verblijven, de hemel in afwachting van het hiernamaals. Senior Assist is een grote speler met 22 rusthuizen in Wallonië, 17 in Vlaanderen en 6 in Brussel. Ook in het buitenland beheert deze groep enkele rusthuizen. De groep kwam echter in financiële problemen, waardoor onrust ontstaan is in de rusthuizen in Lummen en Beringen. “Welke rusthuizen worden er verkocht en aan wie?” De woordvoerder

van Vlaams minister Jo Vendeurzen liet weten op de hoogte te zijn van de financiële moeilijkheden van Senior Assist, en wacht af of er snel een overnemer kan gevonden worden voor de woonzorgcentra die afgestoten worden.

Ducatt falliet Door het bezoek van vele wereldleiders aan Brussel en de gruwelijke aanslag in Manchester is het faillissement van Ducatt in Lommel op de achtergrond geraakt. De baan van 144 medewerkers staat op de helling. Eerst was er Emgo gloeilampen, een joint venture tussen Philips en Osram, dat de boeken moest sluiten, omdat Europa de productie van gloeilampen verbood. De LRM en Capricorn Cleantech Fund namen in 2010 de productie over en begonnen met het produceren van ultra dun glas voor zonnepanelen. Het begin van een lijdensweg met aanklachten van ongeoorloofde staatssteun en korte noodkredieten, die bijna zeven jaar zou duren en zijn slot krijgt met het faillissement van de Duitse producent van zonnepanelen, Solar World, de grootste afnemer van glas van Ducatt.

Miserie in de gelederen Wat te verwachten viel, is gebeurd. Ann Soete van de Brugse N-VA heeft na haar ontslag als fractieleidster ook haar kandidatuur voor de volgende gemeenteraadsverkiezingen ingetrokken. Bij gebrek aan eensgezindheid

Gebrekkig onderwijsniveau Toegegeven, we maken er een beetje een karikatuur van, maar er zit een serieuze grond van waarheid in. Als men sommige debatten van de VGC volgt, krijgt men haast de indruk dat het Nederlandstalig onderwijs een soort van dominante factor is in het Brussels onderwijslandschap. In werkelijkheid tekent het voor ongeveer één vijfde van het aanbod, afhankelijk van het niveau. Amper 20 procent. In essentie ligt de sleutel voor een meer tweetalig Brussel - begrijp: een Brussel waar het Nederlands op een plaats komt die dichter komt te liggen bij wat het zou moeten zijn - bij het Franstalig onderwijs. En ook daar stelt zich een kwaliteit-kwantiteit-probleem. Het marktaandeel is erg groot, maar het onderwijsniveau, de taal van Vondel voorop, is bedroevend slecht.

Antonio Tejero U zal ons niet betrappen op goedkope clichés over de actoren van de res publica, maar als men sommige parlementaire verslagen leest, krijgt men de indruk in een kleutertuin te zijn beland. Toen N-VA-parlementslid Liesbet Dhaene de hierboven geschetste onderwijsproblematiek in de VGC aankaartte, kreeg ze alle banbliksems over zich heen.

“Dit is een echt schandaal”, dixit Stefan Cornelis (Open Vld). Let op: hij bedoelde niet de onderinvestering van het Franstalig onderwijs in lessen Nederlands, maar wel het feit dat Dhaene dit durfde aankaarten. Wat later moeide ook Jef van Damme (sp.a) er zich mee: “Het valt op dat de N-VA in deze VGC-Raad de helft van haar spreektijd steevast wijdt aan wat de Franstaligen zouden moeten doen. Het is heel opvallend dat de N-VA altijd opnieuw zegt: het zijde gij!” En dan wat verder in het debat: “En de vreemdelingen! Het is altijd de rechterzijde met het Vlaams Belang en de N-VA die beweert dat het aan de ‘anderen’ ligt. De hand in eigen boezem steken is blijkbaar heel moeilijk.” Waarom voelen we plots sympathie voor luitenant-kolonel Antonio Tejero wanneer we dit lezen?

Serener is de aandacht die La Libre Belgique aan het onderwerp besteedt. “In 2003 sprak nog 40,2 procent van de Brusselaars Nederlands op een ‘goed tot uitstekend’ niveau”, legt Dhaene uit. Tien jaar later zakte dit aandeel naar 25,1 procent.

Het stemt tot nadenken, want daar ligt de oorzaak van de mistoestanden in ziekenhuizen, bij de brandweer, politie, noem maar op.

KNIN.

Almaci, Meeuws en Van Besien samen tegen De Wever

is er voorlopig geen opvolging voorzien. Er is zelfs méér. In het zog van Ann haken er nog een drietal leden af. In 2012 haalde Ann Soete 5.620 voorkeurstemmen en steeg het aantal gemeenteraadszetels voor de N-VA van twee naar tien. Nu gooit ze dus de handdoek: “De situatie die zich het laatste jaar in de plaatselijke afdeling heeft voorgedaan, kan ik niet verzoenen met mijn persoonlijke morele integriteit en met mijn zelfrespect.”

Alweer Ghelamco Dat Leopold Lippens, burgemeester van Knokke-Heist, het steeds groots ziet en alles groot aanpakt, is algemeen gekend en dat wordt meestal gewaardeerd. Waarom geen tweede golf in zijn stad? Die kan er nog wel bij. Grote mannen zoeken grote mannen, dus sprak hij het Ieperse bedrijf Ghelamco aan om die plannen verwezenlijkt te zien. Ja, Ghelamco van de Gentse Buffalo’s en van het betwiste “Brussels?” voetbalstadion. Wat die Ieperlingen in amper enkele jaren bereikt hebben, grenst aan het bijna onmogelijke. Daarbij denken we aan die andere Ieperlingen die in hun overmoed dachten Amerika te kunnen veroveren, wat hun ondergang betekende.

Luchtwegen en geldmachines Burgemeester Termont wuifde ooit de kritiek op zijn circulatieplan weg met de dooddoener: “De belangrijkste wegen zijn de luchtwegen.”

Tja, wie durft dan nog zeuren over middenstanders die hun omzetcijfers zien kelderen, mensen die met hun zieke hond niet meer tot bij een dierenarts raken, of verse producten die niet tijdig bij winkels en restaurants in het centrum geleverd kunnen worden? Alsof zonder het circulatieplan mensen in Gent op straat zouden creperen, zoals na een gifgasaanval. Al die hypocrisie over het milieu en de “luchtwegen” is nu ontmaskerd door één enkel cijfer: in Gent worden elke dag voor 18.562 euro boetes uitgedeeld aan mensen die geflitst worden… Nee, niet omdat ze te snel rijden, maar omdat ze, meestal per vergissing of uit onoplettendheid, door een “knip” rijden, een stuk straat waar men alleen met een vergunning door mag. Gedesoriënteerde chauffeurs – zelfs inwoners raken sinds het circulatieplan gedesoriënteerd – rijden instinctief dikwijls achter andere automobilisten aan, in de hoop dat die wél een uitweg uit het doolhof zullen kennen, en rijden zo zonder het te merken in de cameraval: 55 euro boete. Vorige week stond de teller al op 370.000 euro. Dat is 14,8 miljoen oude franken. Alleen al voor de “knips”. De boetes voor het overtreden van de absurde maximumsnelheid van 30 km per uur zijn daar nog niet bijgeteld. Gelooft u echt dat dat circulatieplan alleen is opgesteld uit oprechte en altruïstische bezorgdheid om de “luchtwegen”? Of gaat het, net als bij de flitscamera’s, vooral om het geld?

Herrie over “gevang” van Francken in de Antwerpse Polder De volksmond noemt de gesloten instelling voor illegale criminelen, die door staatssecretaris Theo Francken in Zandvliet wordt gepland, kortweg “het gevang”. De inrichting die er tegen 2020 moet komen, zorgde voor deining in de districtsraad van maandagavond te Berendrecht. Voor alle duidelijkheid: het gevang zal niet bestaan uit een gebouw zoals in Beveren, maar uit 145 containers. Die worden aangebracht uit het Nederlandse Tilburg, waar ze reeds dienden als gevangenis.

Theo Francken had na veel gepalaver, dat al in december vorig jaar startte, een plek uitgekozen in de Noordlandpolder van Zandvliet.

Volgens de N-VA stoorde dat niemand, want onbewoond. Hoewel, vlakbij de schapenwei waarin het containerdorp zou neergepoot worden, ligt een poldergehuchtje rond een anderhalve eeuw oude herberg met de naam “De Leeuw van Vlaanderen”. Die naam alleen al zou door de N-VA moeten worden gekoesterd. Niets daarvan: de partij vindt de ligging van de containergevangenis uitstekend.

Ontvangst zonder lokaal coalitiepartner sp.a N-VA wilde het bezoek van de staatssecretaris aan de plaats van het verderf zo onopgemerkt mogelijk laten plaatsvinden, wegens een te vrezen opstand van de bevolking.

Aldus gebeurde het dat Theo zich naar het Antwerpse Noorden verplaatste. Hij kwam in alle vroegte op dinsdagmorgen 23 mei in Zandvliet toe.

En werd er opgewacht, niet door een juichende menigte, maar door het voltallig N-VAbestuur, districtsburgemeester Geeraerts en

schepen Rudi Sempels op kop. Van socialisten (die eeuwenlang baas speelden in NoordAntwerpen) was niemand te zien. Zij vormen nochtans met de N-VA de meerderheid.

Het waarom van hun afwezigheid? Zij waren te laat verwittigd van de komst van Theo. Bovendien zouden de onderhandelingen over de locatie zonder de plaatselijke districtsmandatarissen gevoerd zijn. Alleen en uitsluitend onder de “Heren van de stad”.

Komt maandag de aap uit de mouw tijdens het vragenhalfuurtje dat de samenscholing van de raad voorafgaat. Een kind kon weten dat er heibel zou zijn. Het bestuur (dat vreesde voor een betoging van “Hoekbewoners”) had een politiemacht van zes agenten laten aanrukken. Maar die bleek uiteindelijk niet nodig. Alles bleef bij braafjes vragen stellen.

“Minachting en onderwaardering” Merkwaardig was dat burgemeester Geeraerts niet aanwezig kon zijn. Zijn taak werd dan maar overgenomen door schepen Bartholomeeussen (sp.a), die in een vorige

legislatuur districtsburgemeester speelde. Hij was klaarblijkelijk op vragen voorbereid. Hij zei begrip te hebben voor de onrust bij de bevolking, die volgens hem de komst van Francken en van het gevang moest vernemen via de pers. “Pas na aandringen kregen wij een mailtje met een summiere schets van het project”, zei hij. De plaatsvervangende burgemeester zei ook dat de noodzaak van zo’n instelling niet wordt betwist. “De inplantingskeuze gebeurde echter zonder enig overleg met het district. Dit geeft blijk van minachting en onderwaardering door het stadsbestuur.”

Bartholomeeussen stipte aan dat de keuze een verloochening betekent van het Ruimtelijk Structuurplan voor Berendrecht-Zandvliet-Lillo, dat vorig jaar tot stand kwam. Meteen worden ook de toekomstplannen voor het terrein bij de autoweg A12 (recyclagecentrum, parking voor vrachtwagens en een wegrestaurant, met renovatie van de Weeltjeshoeve) van tafel geveegd. Bartholomeeussen zei ten slotte dat het bezoek van Francken duidelijk om een briefing ging van het N-VApartijbestuur. “Gelukkig komen er nog verplichte inspraakprocedures en een aanvraag tot bouwvergunning”, besloot de plaatsvervangende burgemeester.

Het laat zich aanzien dat Zandvlietenaren en andere polderbewoners zich niet zullen neerleggen bij de zonder meer genomen beslissing. Het gevang klaar tegen 2020? Niemand die het gelooft.

Pagadder

7

Onze naaste buren

1 juni 2017

Den Vaderlandt ghetrouwe

Voltooid leven

Je moet de Nederlanders bewonderen. Ze slagen er altijd opnieuw in taalkundig virtuoze vondsten tevoorschijn te toveren voor soms minder fraaie dingen.

Vlaams gezond verstand Iedere Vlaamse leraar kent al die modieuze woorden die uit het noorden aangewaaid komen en die verhullen dat het kennisniveau van de leerlingen jaar na jaar lichtjes daalt. De woorden die op dit ogenblik de Nederlandse politiek beheersen zijn “voltooid leven” en “voltooid geacht leven”. Die mooie brij betekent dat iedereen na zijn 75ste alle faciliteiten krijgt om er een einde aan te maken. Voorstanders zeggen dat dit zeker geen euthanasie is waarbij sprake is van ondraaglijk fysisch of psychisch lijden. Neen, wat denken jullie wel? “Maar sommige mensen denken dat het mooi geweest is en dat het wel volstaat. Ze hebben toch niet veel verlangens meer en kunnen er evengoed mee stoppen”. In een debat op de Nederlandse televisie kwam het gezond verstand weer eens van een Vlaming, de toekomstige gewezen rector van de Leuvense universiteit. Rik Torfs betoogde dat zogenaamde progressieven iedere dag een waslijst opstellen van wat een mens mag doen en vooral niet mag doen; waar ie niet mag gaan of staan, wat ie niet mag eten, wat ie niet mag denken. Maar zodra hij of zij er op een dag (misschien tijdelijk) genoeg van heeft, bestaan geen taboes en verboden en bezit iedereen het volledige zelfbeschikkingsrecht.

Bestuurlijke vernieuwing bij het huisvuil Dat “voltooid leven” speelt op dit ogenblik een hoofdrol in

de Nederlandse politiek. Het is het stokpaardje, zelfs de speerpunt van Alexander Pechthold, politiek leider van het links-liberale D66. Iedere dag wordt duidelijker dat het eerste deel van dit samengesteld woord belangrijker wordt dan het tweede.

Raar is dat niet, want Vlaanderen heeft nog niet zo lang geleden een paar klonen van D66 gekend en daar zag je hetzelfde verschijnsel.

D66 dat oorspronkelijk opgericht was voor bestuurlijke vernieuwing heeft inmiddels een broertje dood aan de oorspronkelijke ideologie. De gekozen minister-president is allang bij het groot huisvuil gezet, want daar maakt een D66’er geen enkele kans op, terwijl dat wel - in de toekomst - het geval kan zijn bij de traditionele achterkamertjespolitiek. Ook de gekozen burgemeester is niet langer nodig, want met het huidige antidemocratisch systeem waarbij de regering een of andere satraap benoemt, valt er meer voor D66 binnen te rijven als ze in de regering zetelt.

De in Vlaanderen bekendste burgemeesters, Eberhard van der Laan van Amsterdam en Ahmed Aboutaleb van Rotterdam, hebben geen enkele democratische legitimatie. En ten slotte is het kroonstuk van de bestuurlijke vernieuwing ook in de goot gegooid: het referendum. D66 aanbidt aandoenlijk de Europese Unie en wordt daarin alleen overtroffen door een seniele Verhofstadt.

De EU kan niet groot genoeg zijn, tot Nederland met het

Oekraïne-referendum aantoonde dat het genoeg heeft van machtswellustelingen als de corrupte dronkaard Juncker.

Sindsdien moet het referendum niet meer voor D66.

Arrogant Pechthold is er voorlopig in geslaagd de regeringsvorming de nek om te draaien. Deze zogenaamde liberaal wilde absoluut de groene fundamentalisten en ex-communisten van GroenLinks in de nieuwe regering en hij had er geen probleem mee de grenzen open te zetten voor hordes nieuwe gelukszoekers.

VVD en CDA hielden het been stijf en kozen voor de Christen Unie (naïef gelovig en ook met wat linkse trekjes begiftigd) als mogelijke vierde partner.

Maar de CU botst natuurlijk met dat “voltooid leven”. In een gesprek onder vier ogen (een regiefout van Rutte en Buma, die dat nooit hadden mogen toelaten) tussen Pechthold en CU-leider Segers gedroeg de D66’er zich onvoorstelbaar arrogant. Hij legde een lijstje met eisen voor en Segers mocht met ja of neen antwoorden, waarna Pechthold afvinkte. Natuurlijk weigerde Segers de mogelijkheid te aanvaarden dat iedere 75-plusser op eenvoudig verzoek zijn leven mag beëindigen, en daarmee was het gesprek ten einde.

Daarmee zit de regeringsvorming in het slop en dat is geen slechte zaak. Het nieuwe kabinet kan het geld niet door deuren en ramen gooien, want alle partijen bulken van de ideetjes om het te verwachten begrotingsoverschot (dat er waarschijnlijk niet komt) uit te delen.

Willem de Prater

De schande van de Waalse Krook Hoe komen duizenden middeleeuwse stukken van Gent in Nederlands privaat bezit terecht? Niet lang geleden, tussen 2012 en 2015, ontglipte een schat aan bodemvondsten de stroppenstad. Het verhaal begint bij de bouw van de nieuwe stadsbibliotheek aan de Waalse Krook. Daarvoor werd in 2012 een grote bouwput gegraven. Vanzelfsprekend voerde de stedelijke dienst archeologie op deze middeleeuwse site eerst een bodemonderzoek uit. Maar ze onderzochten slechts een deel van het terrein.

Een grote hoeveelheid aarde werd zonder onderzoek uitgegraven en afgevoerd via de Schelde, in 270 schepen met elk een lading van om en bij 150 ton.

Die grond belandde in Berlare, waar het diende voor dijkversterkingen langs de Schelde.

Vier Nederlanders, die met metaaldetectoren op schattenjacht gingen, kwamen daarop uit.

Drie jaar lang onderzochten ze de aangevoerde grond. Zij vonden ruim 4.000 archeologische voorwerpen. De schat is nu hun eigendom, omdat het in aangevoerde grond is ontdekt en niet in de bodem.

De vondsten waren zo belangrijk – met heel wat markante en tot de verbeelding sprekende objecten – dat zij er samen met Nederlandse specialisten een interessant en mooi geïllustreerd boek over schreven. “Gezocht en gevonden. Bodemvondsten uit Gent”, uitgegeven door de Nederlandse Uitgeverij PolderVondsten in 2016. Door dat boek raakte het verhaal bekend.

Bedenkelijke reactie van sp.a-schepen Gemeenteraadslid Karlijn Deene (N-VA) vroeg de Gentse schepen van Cultuur hoe het toch mogelijk was dat Gent totaal niet betrokken was bij de ontdekking van die schat.

Waarom weigerde de dienst archeologie om met de Nederlandse amateurarcheologen samen te werken?

En wat nu? Zullen die voorwerpen tenminste in Gent worden tentoongesteld? Schepen Annelies Storms (sp.a) antwoordde brutaal dat losse vondsten, zelfs al zijn ze decoratief, niet interessant zijn. Voor archeologen telt enkel wat ter plaatse ‘in situ’ wordt opgegraven. Volgens haar is er zelfs geen enkel wetenschappelijk bewijs voor dat die stukken een band hebben met de Waalse Krook.

Waarop Karlijn Deene reageerde dat de stad Gent er zelf schuld aan heeft dat de voorwerpen niet in Gent werden gevonden. Beweren dat er geen band is met de Waalse Krook is beneden alle peil. Het voorval is een schrij-

nend bewijs van hoe weinig het stadsbestuur eigenlijk om het historisch patrimonium van onze stad geeft.

Wij blozen van plaatsvervangende schaamte voor de manier waarop de schepen het verhaal durft ontkennen, en zelfs in het belachelijke trekt. Uit schrik om haar politieke verant-

Een geheim wapen tegen de PTB De nervositeit bij de PS over de opgang van de extreemlinkse PTB/PVDA blijft groot. Meer en meer groeit het besef dat noch partijvoorzitter Elio di Rupo noch Waals minister-president Paul Magnette een overwinning van Raoul Hedebouw en consorten zal kunnen tegenhouden. Binnen de Waalse socialistische partij wordt almaar meer gedacht aan het beperken van de schade. Dat zou dan moeten gebeuren via Waals minister van Binnenlands Bestuur, Pierre-Yves Dermagne. Een PS’er die vroeger zeer dicht bij extreemlinks stond.

Het was een zielig tafereel: ex-premier Elio di Rupo die vorige week deelnam aan de anti-Trumpbetoging in Brussel.

Het zal wellicht de eerste keer zijn geweest dat een voormalig eerste minister aanwezig was op een manifestatie tegen het bezoek van wat nog altijd een bevriend staatshoofd is. Di Rupo was niet eens discreet aanwezig. Hij stond de pers met plezier te woord. Als dit de strategie is van de PS om de neergang in de peilingen tegen te gaan, dan is men aan de Keizerslaan ver heen. Di Rupo die zich ophoudt tussen overjaarse hippies, vakbondslui en de extreemlinkse ‘nébuleuse’: het komt zeer pijnlijk over en het lijkt ook een wanhoopspoging. Het gros van de kiezers dat toevlucht zoekt bij de extreemlinkse PTB/PVDA zal niet terugkeren naar de PS omdat Di Rupo mee stapte in die anti-Trumpmanifestatie. Voor veel PS-kopstukken is het duidelijk: Di Rupo en Waals minister-president Paul Magnette zijn niet de figuren waarmee men in 2018 de gemeenteraadsverkiezingen kan winnen. Evenmin de parlementsverkiezingen van 2019.

Dermagne Dus moet men op zoek naar een alternatief. Niet om de opmars van de PTB te stuiten. Wel om de schade te beper-

ken. De naam die steeds meer valt, is die van Pierre-Yves Dermagne, Waals minister van Binnenlands Bestuur. Amper 36, maar een rijzende ster binnen de PS. Dermagne werd in januari minister, in de nasleep van de Publifin-affaire die zijn voorganger Paul Furlan tot ontslag dwong.

Het is op het eerste gezicht vreemd dat de man uit Rochefort een dam moet opwerpen tegen extreemlinks. Hij is elke dag strak in het pak gekleed. En zijn vrijetijdskledij bestaat uit Ralph Laurenhemden en -pullovers. Toch spreken verschillende elementen in het voordeel van Dermagne. Ten eerste is hij Mr. Proper, een politicus die niet besmet is door de graaicultuur bij de Waalse intercommunales. Al is hij niet tegen de cumul van politieke mandaten en bestuurszitjes. Dermagne heeft een zekere ernst over zich. En in het Waals Parlement countert hij de kritiek van de PTB. Als voordeel heeft hij wel dat de twee PTB’ers in de Waalse vergadering derderangsfiguren zijn die niet te vergelijken zijn met Raoul Hedebouw.

Met de paplepel De tweede troef van Dermagne is zijn familiale achtergrond. Vader Jean-Marie Dermagne stond bekend om zijn extreemlinks engagement. Samen met confraters als Michel Graindorge verdedigde hij 20 jaar geleden FGTB-woelwater

woordelijkheid bij dit geblunder? Het boek is nochtans duidelijk; het verhaal wordt helder uit de doeken gedaan en de band met Gent overduidelijk bewezen. Alle info over het boek en foto’s van een aantal vondsten zijn te vinden op de webstek http://www.gezochtengevonden.be.

Mathildis

Li bia bouquet Roberto d’Orazio. Die verzette zich met geweld tegen de sluiting van de Forges de Clabecq. Daarbij werd syndicaal geweld als protest tegen de sluiting niet geschuwd. De beelden van een bebloede curator Alain Zenner, ineengeslagen door woedende vakbondslui, zijn bekend. Vader Dermagne, ondertussen ook advocaat voor de Liga voor Mensenrechten, nam de verdediging van d’Orazio en co op zich. Zoon Pierre-Yves kreeg dat extreemlinks engagement met de paplepel mee. Hij nam als peuter deel aan antirakettenbetogingen. Maar vooral: in zijn jonge jaren stond de Ardennees zeer dicht bij extreemlinks.

Hij probeerde in Dinant-Philippeville eind jaren negentig zelfs een jongerenafdeling van de PTB op te richten. Zonder succes.

Velen zagen hem later aansluiten bij Ecolo of de PTB. Maar het werd toch de PS. Hij werkt voor de fractie in het Waals Parlement en later voor Waals minister van Binnenlands Bestuur Philippe Courard. Deze jonge advocaat komt dan in het vizier van Di Rupo. Het begin van een gestage opgang.

Als minister lijkt Dermagne wat bezadigder geworden, maar hij blijft bruikbaar om de radicale linkerzijde aan te spreken. Hij is openlijk republikeins, lange tijd een taboe binnen de belgicistische PS van Di Rupo. Dermagne zou zelfs heimelijk dromen van een aanhechting van Wallonië bij Frankrijk. Bovenal: hij is gefascineerd door de Franse Revolutie en door de periode van de Terreur onder leiding van Maximilien de Robespierre.

De man achter duizenden executies met de guillotine blijft een extreemlinks icoon. Eén van de kinderen van Dermagne heet trouwens Maximilien. Misschien een bonus voor wie PTB-kiezers wil aanspreken.

Picard

8

De wereld rond

1 juni 2017

Diplomatieke valies

Traditionele lijn van Trump Wie geloofde dat het Amerikaanse buitenlandbeleid in het Midden-Oosten drastisch ging veranderen met Donald Trump is eraan voor de moeite. Misschien wel sneller dan verwacht, speelt hij de traditionele soennitische kaart.

Hierdoor wordt niet alleen een groot economisch en diplomatiek potentieel ondergraven, de anti-Iraanse keuze is ook niet zonder gevaren.

Dat Donald Trump tijdens zijn bezoek aan Saoedi-Arabië op heel wat bijval kon rekenen, zal niemand verbazen. Want wat zeg je om een stelletje (Arabische) dictators blij te maken?

Om te beginnen zwijg je over mensenrechten, erg belangrijk voor de sfeerschepping. Vervolgens fulmineer je tegen aartsvijand Iran, dat doet het ook altijd goed. En dan is het tijd voor business. Toegegeven, hij sprak zich tegen “het terrorisme” uit, maar de verantwoordelijkheid voor die terreur schoof hij exclusief in Perzische schoenen. Onzin, natuurlijk, maar in die middens bepaalt het publiek welke partituur gespeeld wordt.

Nihil novi sub sole, denk je dan, ook al zien sommige medestanders het anders. De Britse historicus Niall Ferguson bijvoorbeeld. Hij ontwaart een heuse vernieuwende strategie in Trumps Arabische toer. De keuze voor de Saoedi’s (en dus tegen Iran) is ondubbelzinnig, alleen rekent hij op een andere relatie met het land. Eentje waarbij Riyad zich engageert zijn best te doen om die gewelddadige wahabitische gekte in te tomen. Optimisme is een morele plicht, vond destijds al Immanuel Kant (een uitspraak die zo vaak aangehaald is door Karl Popper dat velen hem als de auteur ervan zijn gaan beschouwen).

bije drie jaren stegen de militaire uitgaven van 2,7 naar 5 procent van het bbp (ter vergelijking: dit ‘land der Belgen’ is zelfs onder de 0,9 procent gezakt). Ondanks de moeilijke economische situatie kwam hiertegen geen protest. En daartegenover bevindt zich Trump, die de deur potdicht houdt.

Het Iraanse potentieel benutten Dat Amerikaanse standpunt is niet zonder risico’s. Emotionaliteit is in deze een slechte raadgever, het onder ogen zien van een bepaalde realiteit des te meer, of zou dat toch moeten zijn. Ongeacht de gevoelens die men voor Teheran koestert, Iran is een machtsfactor die niet zomaar zal verdwijnen.

Door het deels wegvallen van de internationale sancties is het ook een aantrekkelijk economisch potentieel geworden, zij het dat de kelk aan de Amerikanen voorbijgaat. Zo hangt het ‘Boeing-dossier’ in een taboesfeer. De vliegtuigbouwer sloot eerder een akkoord voor de levering van 110 toestellen aan Iran. Goed voor 20 miljard dollar en naar schatting 120.000

Democratisch draagvlak Er kleeft iets ambigu aan de Amerikaans-Iraanse relaties.

Het viel menig waarnemer op hoe weinig het thema van de internationale positie van Iran aan bod kwam tijdens de campagne van de Iraanse presidentverkiezing. Men zou dit kunnen verklaren door het land af te doen als een nepdemocratie met taboethema’s die gewoon niet aangesneden mogen worden, maar dat is wat bij de haren gegrepen. De werkelijkheid is dat de consensus hierover ruim is. In de perceptie van de kiezer wordt president Rohani geassocieerd met het kernakkoord. En net dit droeg bij tot zijn herverkiezing.

De politiek om zich als machtsfactor in de regio verder te blijven ontwikkelen, wordt geschraagd door een breed draagvlak – democratisch, zo u verkiest – bij de bevolking. De voor-

Trump deed gouden zaakjes in Saoedi-Arabië

Buitenlands spervuur Ramadanvieringen Er zijn nooit christenen die aanslagen plegen om het begin van de vasten te vieren, maar moslims hebben hun eigen vrome tradities. In Egypte bestormden moslims in legeruniformen een autobus met koptische christenen die onderweg waren naar een gebedsdienst in een klooster. De inzittenden moesten de islamitische geloofsbelijdenis reciteren. Wie dat niet kon, werd doodgeschoten. Balans: 29 doden, waaronder 10 kinderen. De aanvallers lieten pamfletten achter waarin de ramadan werd aangeprezen.

Op de Filipijnen hielden islamitische rebellen een vrachtwagen tegen en haalden de christelijke inzittenden eruit. Die mensen werden vastgebonden en doodgeschoten. In daaropvolgende gevechten tussen moslims en door de VS getrainde antiterreureenheden werden vijf soldaten, één politieman en dertien jihadisten gedood. Er zijn slechts 4 procent moslims op de Filippijnen, maar dat is genoeg om een regelrechte burgeroorlog te ontketenen. De ramadan is nog maar juist begonnen. Het ergste moet misschien nog komen. In 2015 begon de ramadan op 17 juni en op 26 juni pleegden islamitische terreurgroepen een reeks aanslagen in Frankrijk, Koeweit, Syrië, Somalië en Tunesië waarbij meer dan vierhonderd mensen werden vermoord. Die dag werd toen Bloody Friday (Vendredi Noir) genoemd.

Oorlog op de Filippijnen (1) De recente moorden op christenen in de Filipijnen maken deel uit van een islamitische terreur- en guerrillacampagne die al sinds de jaren zeventig woedt, niet alleen in de zuidelijke provincies waar de moslims in de meerderheid zijn, maar over heel het land, tot in de hoofdstad Manila. De moslims gebruiken dezelfde methoden als de Palestijnen, de Taliban, Al Qaida, IS en andere islamitische hyena’s: landmijnen langs drukke wegen en bomaanslagen op autobussen, scholen en marktplaatsen. In 2004 brachten de moslims een stampvolle ferry tot zinken met een bom die in het ruim gesmokkeld was; meer dan honderd mensen verdronken. Een grote overwinning voor de islam! De meeste Filipino’s zijn katholiek en dat geldt ook voor de slachtoffers, maar dikwijls worden “doelwitten” gekozen die typisch

christelijk zijn: zendelingen – soms ook protestanten – en vooral onderwijzers en leerlingen in katholieke scholen, die soms met dozijnen tegelijk worden ontvoerd, gefolterd en vermoord. Heel dikwijls worden ze een tijd gegijzeld en als levende schilden gebruikt. Helemaal in de traditie van islamitische terreurgroepen in het Midden-Oosten. Eén ding is voor de Filipino’s hoopvoller dan voor ons: hun leger verdedigt hen met hand en tand, zo goed als het met zijn beperkte middelen kan. Soms sneuvelen vele soldaten om enkele gijzelaars te bevrijden.

De regering in Manila heeft tenminste begrepen dat het oorlog is. Ze stuurt pantservoertuigen en commandotroepen op de islamitische moordenaars af. Onze politici sturen alleen advocaten. En bloemen, kaarsjes en teddyberen voor de zoveelste herdenkingsplechtigheid.

Oorlog op de Filipijnen (2) Een goede week geleden werd de Filipijnse stad Marawi bestormd door islamitische strijders. U zal vermoedelijk nooit van Marawi gehoord hebben, maar laat het duidelijk zijn, dat is geen dorpje, maar een stad met 200.000 inwoners. De jihadisten van de Maute-militie sparen niemand: zo werden acht arbeiders die op de vlucht waren voor het geweld, geëxecuteerd en in een ravijn geworpen. Op andere plaatsen werden de lichamen gevonden van vermoorde vrouwen en kinderen. 60.000 inwoners van de stad sloegen halsoverkop op de vlucht. Het Filipijnse leger heeft versterkingen laten aanrukken. Er waren de voorbije dagen zware straatgevechten. De Maute-militie is gelieerd aan IS. Het kalifaat in Irak en Syrië van Islamitische Staat mag dan op instorten staan, in andere delen van de wereld, zoals op de Filipijnen, begint de strijd nog maar goed.

Kindermoordenaars, met islamitisch certificaat Na de “geslaagde” aanslag in Manchester, waarbij opzettelijk kinderen en tieners als slachtoffers werden gekozen, verklaarde IS in een openlijke opeising dat kinderen legitieme doelwitten zijn in de jihad. Als iemand daar nog aan twijfelde, het is nu officieel. Jihadisten hebben al herhaaldelijk opzettelijk en doelgericht kinderen als doelwitten uitgekozen bij aanslagen. Die terroristische kindermoorden begonnen in Israël. Maar de Europese linkerzijde, de

jobs. Barack Obama tekende nog de nodige licenties. Vandaag bestaat de vrees dat Trump, als gevolg van een hardere opstelling ten aanzien van de Perzen, die gaat intrekken.

Een verscherping van de Amerikaanse attitude draait echter om meer dan het economisch plaatje. Een verharding aan Iraanse kant is een reëel risico, waardoor de gratuite beschuldigingen wel eens tot een ‘self fulfilling prophecy’ kunnen uitgroeien. Rohani mag dan een duidelijk mandaat van de kiezer gekregen hebben, binnen het complexe politieke spinnenweb dat het land kenmerkt, is zijn macht beperkt. Een escalatie in het Midden-Oosten valt in dit scenario niet uit te sluiten, maar zelfs als het zo’n vaart niet loopt, verspeelt men de mogelijkheid communicatiekanalen uit te bouwen die onontbeerlijk zijn om andere situaties – de oorlog in Syrië – te beïnvloeden.

Dat brengt ons bij het zwaardere diplomatieke spel, wat niet direct de habitat van de 45ste president van de VS is. “We kiezen partij voor één kamp in deze geopolitieke strijd”, vatte een onderzoeker van Carnegie de situatie samen. “In deze sektarische realiteit kozen we ervoor één zijde resoluut te steunen.”

Arabische koude oorlog Dat de geschiedenis steeds terugkeert, is klinkklare nonsens, maar historische parallellen zijn een realiteit. In de jaren 50 en 60 was sprake van een “Arabische koude oorlog”. Als belangrijkste actoren op het terrein wedijverden Saoedi-Arabië en Egypte voor invloed. Dit resulteerde in hun betrokkenheid bij verschillende kleinere conflicten in Syrië, Irak of nog Libanon en Jemen, zogenaamde proxy oorlogen. Het was in die tijd dat Egypte ook chemische wapens inzette. En in Jemen kwam de eerste samenwerking tussen de Saoedi’s en Israël tot stand; beide zagen een meerwaarde in het indijken van Egypte. Aanvankelijk namen de VS een afwachtende houding aan. Pas na hevig aandringen van Riyad, ging Eisenhower overstag. De Zesdaagse Oorlog in 1967 maakte een einde aan de verwarring.

De gelijkenissen met vandaag zijn reëel. In belangrijke mate treft men dezelfde ingrediënten aan, zij het dat ze een andere cocktail opleveren. Er is de opgang van Iran en een sektarisch (religieus) conflict dat als een rode draad door zowat elke twist loopt. Na de moeizame pogingen onder Obama om tussen beide kanten te laveren, kiezen de Amerikanen nu weer Michaël Vandamme kamp. Hetzelfde als toen.

media en ook sommige rechtse Jodenhaters, noemden dat toen “legitieme verzetsdaden”.

Zij werden pas woedend als de Israëli’s terugsloegen en de terroristen in hun holen gingen uitroken. Na “Manchester” ging Theresa May woest tekeer tegen “de aanhangers van deze boosaardige ideologie”. Terecht natuurlijk.

Maar het is duidelijk dat het weer bij woorden zal blijven: ze durfde die “ideologie” niet eens bij naam noemen. Ze gebruikte niet één keer het woord islam. Als ze het niet eens durft zeggen, durft ze het zeker niet doen.

Jeruzalem De wijsheid komt meer dan eens uit het Oosten. We bedoelen dit keer niet het boeddhisme of het taoïsme, maar het gezond verstand van de Hongaren, de Polen en de Tsjechen, die zich niet laten besmetten door de suïcidale waanzin van miljoenen mensen in de VS en West-Europa. Naar aanleiding van de vijftigste verjaardag van de bevrijding van Oost-Jeruzalem en de hereniging van de stad in 1967, keurde het Tsjechische parlement een resolutie goed waarin wordt gevraagd Jeruzalem te erkennen als de hoofdstad van Israël.

Zelfs de Amerikanen hebben dat nooit aangedurfd… Tegelijk veroordeelde het Tsjechische parlement de anti-Israëlische en pro-islamitische propaganda van de UNESCO, de culturele vleugel van de Verenigde Naties. De rechtstreekse aanleiding daarvoor was een recente UNESCO-resolutie waarin glashard ontkend wordt dat Jeruzalem historische banden heeft met het jodendom. Even leugenachtig en negationistisch als de krampachtige pogingen van de EU om de christelijke wortels van de Europese beschaving te ontkennen… Jeruzalem was al eeuwen een Joodse stad vóór Arabieren er met hun legers binnentrokken en als ultieme vernedering de Rotskoepel en de Al Aksamoskee bouwden op de fundamenten van de oude joodse tempel. Alsof christenen een kathedraal zouden bouwen in Mekka, op de plaats waar nu de Kaäba is, de heiligste plaats van de islam

Gekkenhuis Europa In Cherry Hinton, een voorstad van Cambridge, deed zich een incident voor dat recht uit Blackadder of Mounty Python lijkt te komen.

Maar het is helaas bittere ernst. De waanzin ervan is hallucinant. Tijdens een tuinfeest werd een humoristisch lied afgespeeld waarin de spot werd gedreven met de dood van Osama bin Laden. Een vrouwelijke politieagente die

dat hoorde, drukte op de “paniekknop” van haar bodycam, die alleen voor noodgevallen bestemd is. Zij vond dat een racistisch incident en er werd een helikopter met tien agenten op het feest afgestuurd. De karaoke-installatie werd in beslag genomen. Er werden geen arrestaties verricht, maar de zaak zal door justitie onderzocht worden als een racistisch incident en mogelijk als een haatmisdaad. Tien jaar geleden beweerde men dat Osama bin Laden geen moslim was en dat zijn terreurorganisatie niets met de echte “vredelievende en verdraagzame” islam te maken had. Nu kan men in het multiculturele Groot-Brittannië beschuldigd worden van racisme omdat men de spot met hem drijft. Dit ene extreme incident is slechts een symptoom van een psychische ziekte die heel onze politieke kaste en heel de mediawereld heeft besmet. Er is slechts één voorbeeld uit de moderne geschiedenis dat min of meer analoog is: de collectieve, destructieve vlaag van krankzinnigheid die China teisterde tijdens de Culturele Revolutie. Eén van de feestvierders vatte het heel goed samen: “De mensen [van de politie] die ons zouden moeten beschermen keren zich nu tegen ons. Omdat degenen die hen bevelen geven het helemaal verkeerd voorhebben, Theresa May.”

Barbaarse linkse Dokter Thierry Lecoquierre is niet één van de Hunnen van Attila, of één van de steppenruiters van Dzjenghis Khan. Hij is een linkse “Français de souche”, maar hij is even barbaars als die Aziatische heersers. In december 2015 lanceerde hij een oproep aan alle mannen van minderheidsgroepen om vrouwen die op het Front National hadden gestemd te verkrachten tot ze zwanger waren. Zij zouden dan halfbloedkinderen krijgen. Zo zou het extreemrechtse racistische vergif letterlijk in de kiem gesmoord worden, letterlijk en figuurlijk “tué dans l’oeuf” zoals hij in het Frans schreef. De Franse Orde van Geneesheren schrapte hem voor de duur van één jaar, maar hij heeft zelf besloten er de brui aan te geven en zijn medische praktijk op te geven. Het Franse gerecht, dat altijd tuk is op het veroordelen van blanken wegens echte of vermeende racistische uitspraken aan het adres van kleurlingen of moslims, was dit keer zeer mild. Lecoquierre kreeg niet eens een straf, alleen een waarschuwing.

Het linkse magazine L’Obs le Plus, waar hij zijn oproep tot verkrachtingen en rasvermenging publiceerde, werd al evenmin verontrust.

Risicovolle parlementsverkiezingen Met de parlementsverkiezingen van 11 en 18 juni spelen een aantal bekende kandidaten hoog spel. Politieke toppers als ex-premier Manuel Valls, FN-voorzitter Marine Le Pen, links woelwater Jean-Luc Mélenchon, draaikont Nathalie Kosciusko-Morizet van Les Républicains en Macrons vertrouweling Christophe Castaner moeten hun zetel binnenhalen om politiek te kunnen overleven.

Ex-premier Manuel Valls riep al tijdens de eerste ronde van de presidentsverkiezingen op om voor Emmanuel Macron te stemmen. Daarmee duwde Valls de PS nog wat dieper het moeras in. Maar La République en Marche weigerde Valls op de lijst te plaatsen voor de parlementsverkiezingen van 11 en 18 juni.

De spanningen tussen Macron en Valls waren gewoon te groot toen ze beiden minister waren onder François Hollande. Maar de president deed wel een ‘geste’ in de richting van Valls; bij de parlementsverkiezingen zou geen kandidaat van la République en Marche opkomen in de eerste kiesomschrijving van L’Essonne, waar Valls opkomt. Wat niet betekent dat de ex-premier gewonnen spel heeft. Zoals bekend verlopen ook de parlementsverkiezingen in twee rondes. In de eerste moet men 50 procent halen om verkozen te worden. Indien dat niet gebeurt, volgt een tweede ronde met meestal de twee beste kandidaten.

Soms is ook een ‘triangulaire’ mogelijk, met drie kandidaten, want iedereen die meer dan 12,5 procent van de stemmen der ingeschreven kiezers haalt, mag aan die tweede ronde deelnemen. De winnaar wordt de kandidaat met de meeste stemmen.

In de tweede ronde wordt wel eens gemarchandeerd, waarbij één van de drie kandidaten zich terugtrekt om een bepaalde rivaal te helpen, of een andere rivaal te doen verliezen.

Hoe liggen de kaarten voor Macron met dat kiessysteem?

Si la France m’était contée

Zeer goed, op het eerste gezicht. Hij komt op onder het motto ‘majorité présidentielle’. Naast de partij van Macron is er in zijn kiesdistrict ook geen tegenkandidaat van de PS. Valls stevent dus af op een herverkiezing. Tenzij Farida Amrani alle proteststemmen binnenhaalt. Deze kandidaat van het extreemlinkse La France Insoumise mag niet onderschat worden. Jean-Luc Mélenchon, presidentskandidaat voor La France Insoumise haalde in de eerste ronde van die verkiezingen 30 procent van de stemmen in de Essonne. Interessant detail: in de eerste ronde komt ook de linkse antisemitische komiek Dieudonné M’bala M’bala op, een groot tegenstander van Valls.

De comfortabele positie Mélenchon en Le Pen Een toppoliticus die van nabij zal worden gevolgd, is Jean-Luc Mélenchon. Hij verkaste naar Marseille om de PS’er Patrick Mennucci uit te dagen. Een gewaagde gok, want Mennucci is sterk verankerd in de Zuid-Franse havenstad. Maar Mélenchon heeft de peilingen mee. Hij zou in de eerste ronde 33 procent halen, voor Corinne Versini (La République en Marche, 26 procent) en Mennucci (13 procent). In de tweede ronde zou Mélenchon 56 procent halen. Maar peilingen blijven peilingen. In 2012 beet hij in het zand in Hénin-Beaumont, de ‘fief’ van Marine Le Pen. Uiteindelijk haalde de socialist Philippe Kemel de zetel binnen.

Die zit nu op de schop.

Marine Le Pen twijfelde lang om op te komen in eigen gouw, maar ze doet het nu toch. Een zetel in de Assemblée moet haar toelaten vijf jaar lang één van de belangrijkste gezichten van de oppositie te worden. Vijf jaar geleden was het één tegen allen voor Le Pen. Ze strandde net voor de meet, met 49,89 procent van de stemmen. Met 58,17 procent tijdens de eerste ronde van de presidentsverkiezingen in Hénin-Beaumont zit ze gebeiteld.

Leugens en recuperatie (Deel I) Na de jongste aanslag, tijdens een popconcert in Manchester, blijven nog veel vragen onopgelost. In hoeverre hebben veiligheidsdiensten en beleidsmakers gefaald?

Wie spint, twee weken voor de nationale verkiezingen, garen bij dit bloedvergieten? Zijn er werkelijk 23.000 jihadisten in het Verenigd Koninkrijk? En waarom blijven de meeste media als de dood om de oorzaak te benoemen, zijnde de radicale islam?

Madrid, Londen, Brussel, Nice, Manchester, Parijs… wie nog geen verband opmerkt tussen de veelheid aan terroristische aanslagen, zal het nooit inzien. Het islamisme houdt onderhand dit hele continent voortdurend in de greep. Iedere keer hetzelfde stramien: een losgeslagen moslim tracht zoveel mogelijk doden te maken. De ene herdenkingsoptocht is nog niet afgelopen, of de theelichtjes mogen in de volgende stad al aangestoken worden. De laatste tonen van John Lennons ‘Imagination’ weerklinken nog als elders opnieuw kalasjnikovs ratelen.

Medeleven en recuperatie Vorige week maandag was het opnieuw raak. Tijdens het concert van popdiva Ariana Grande, in de Manchester Arena, vielen meer dan twintig doden en een veelvoud aan gewonden, toen Salman Abedi zichzelf opblies te midden van honderden kinderen en tieners. “Alle aanslagen zijn laf, maar deze steekt er bovenuit”, stelde Prime Minister Theresa May (Conservatives).

Kort na de aanslag bezocht Queen Elizabeth II een ziekenhuis in Manchester waar gewonden verzorgd werden. Dit bracht de rechtse journalist en televisiepersoonlijkheid Piers Morgan ertoe om kritiek te uiten aan het adres van zangeres Ariana Grande.

“Als zelfs de koningin tijd vindt om de slachtoffers en nabestaan-

Gutmenschen, Schlechtmenschen Wie zijn Duits volledig vergeten is, nooit aandachtig geweest is in de les of Duits een stuitende rottaal noemt, kent vandaag toch minstens het woord Gutmenschen. Van de weeromstuit wordt links en rechts het tegenovergestelde gedoopt tot Schlechtmenschen. Gutmenschen zijn zeurderig politiek correct, Schlechtmenschen niet. Daar hoort u, lezer van het stoute ‘t Pallieterke, dus bij. Bart de Wever neemt het woord Gutmenschen op in het vocabularium van zijn jongste interviews.

Dat fluwelen, tuttige, lachwekkende en misprijzende woord is in Vlaanderen gemunt door Wim van Rooy, auteur van het islamkrakende “Waarover men niet spreekt” bij De Blauwe Tijger. Verkochte exemplaren: 11.000. Hij definieert er de naïeve, goedmenende mensen. Soms zijn het hansworsten, die zich graag supervriendelijk, meegaand, laf en vleierig tonen ten aanzien van moslims en hun godsdienst. De Gutmenschen die een vorkje mee prikken op de gemeenschappelijke maaltijd, de iftar, die dagelijks de ramadan breekt, zijn gefundenes Fressen voor de kletsmeiers van de VRT. Oh, hoe leuk, met mekaar babbelen over het weer, de kinderen, de vakantie, de buurt, de slechte racisten, de brave Gutmenschen die zich lenen voor de jaarlijkse poppenkast in de keuken van de Turk of de Marokkaan in de wijk. Over Manchester, de bommen in Brussel, de Bataclan, de amokmakers met hun huwelijkskaravanen die zelfs politiebegeleiding krijgen, zal het aan die rijkgevulde, calorieënverzadigde avondmaaltijden niet gaan.

Kirchentage Tijdens het voorbije weekeinde was het de jamboree van de

9

Het nabije buitenland

1 juni 2017

NKM en Castaner in gevaar Nathalie Kosciusko-Morizet van Les Républicains zit al een tijd in een oog van de storm. De Parijse bobo die zichzelf rechts noemt, hoopte op een postje in de regering van Edouard Philippe. Ze greep ernaast. Bij Les Républicains wordt ze gezien als een draaikont (eerst was ze voor Sarkozy, dan voor Juppé, daarna voor Fillon en nu voor Macron), en in haar eigen Parijs krijgt ze twee tegenkandidaten die dissidenten zijn van Les Républicains: Jean-Pierre Lecoq en de zeer gaullistische Henri Guaino. Deze ex-raadgever van Sarkozy zou wel eens voor de verrassing kunnen zorgen.

En dan is er Christophe Castaner. Hij is de invloedrijke woordvoerder van de regering en hij is verantwoordelijk voor de relaties met parlement. Een belangrijke functie, aangezien La République en Marche wellicht geen absolute meerderheid zal halen en dus met andere partijen coalities of samenwerkingsakkoorden zal moeten afsluiten. Zal Castaner dan nog go-between spelen? Leden van de regering die geen zitje veroveren in de Assemblée vliegen er zonder pardon uit liet president Emmanuel Macron weten. Castaner is hier een risicogeval. In Castaners Zuid-Franse kiesomschrijving werd mentor Macron bij de presidentsverkiezingen slechts derde, na Mélenchon en Le Pen. Castaner verloor er ook de regionale verkiezingen (2015).

In zijn eigen Forcalquier werd Castaner in 2014 burgemeester met … 22 stemmen voorsprong. Voor de parlementsverkiezingen neemt hij het weliswaar op tegen mindere goden van Les Républicains en het Front National, maar zijn tegenstanders verwijten Castaner dat hij te veel in Parijs zit en zijn Provence verwaarloost.

Salan

engeland

Right or wrong den te bezoeken, dan kan het meisje waar de slachtoffers geld voor betaald hebben, dat op zijn minst toch ook wel doen?”, vroeg hij zich retorisch af. De sneer is alvast niet in dovemansoren gevallen. Afgelopen weekeinde liet zangeres Grande weten dat ze terug zal keren naar Manchester om een benefietconcert te organiseren. Het geld zal naar – de nabestaanden en familie van – de slachtoffers gaan.

Gaat het waarlijk om medeleven, of speelt hier het overeind houden van het imago? Een benefietconcert staat altijd goed, weten de marketingjongens rond Ariana Grande. Cynici beweren dat zangeres Grande het leed aanwendt om zichzelf in de kijker te werken. Ook politiek werd er gesproken over recuperatie voor eigen gewin. Zo presenteerde de partij UKIP haar verkiezingsmanifest kort na het bloedbad. Leider Paul Nuttall begon zijn persconferentie met te wijzen op de gevaren van de radicale islam. De UKIP-aanvoerder sprak over “een kanker die de Britse samenleving teistert”.

Enkele politiek correcte deugmensjes, die in hun rol als journalist de UKIP-persconferentie bijwoonden, vonden de verwijzing naar de islam na de aanslag ‘disrespectvol’. “Misbruikt u deze aanslag niet voor partijgewin?” “Zegt u dat de premier persoonlijk verantwoordelijk is voor de aanslag?” “Is zeggen dat kaarsjes branden niet voldoende is, niet beledigend voor de mensen in Manchester?” Dat waren enkele ‘neutrale’ vraagjes die de opgetrommelde journalisten in petto hadden. Het vragenuurtje met de pers ontspoorde dan ook volledig toen UKIP-kaderleden de vragen van de journalisten beantwoordden met boegeroep.

23.000 jihadisten De suggestieve vragen van veel journalisten na iedere aan-

slag tonen aan hoe ziekelijk politieke correctheid als fenomeen is. Waarom zouden rechtse politici en opiniemakers, die al jaren waarschuwen voor de gevaren van de islam, niet met een beschuldigende vinger mogen wijzen? Waarom zouden uitgerekend diegenen die al jaren het gelijk aan hun kant hebben, hun mond moeten houden? Het maatschappelijke debat is wel degelijk gebaat met het noemen van man en paard. Zo is het nuttig om tot op de bodem uit te zoeken wat de inlichtingenen veiligheidsdiensten allemaal wisten over de terrorist Salman Abedi. Het lijkt er namelijk steeds meer op dat Abedi allerminst een onbekende was voor de mensen van inlichtingendienst MI5.

De minister van Binnenlandse Veiligheid, Amber Rudd, wil voorlopig niet reageren op de vraag of MI5 gruwelijk heeft gefaald.

Intussen wordt het aantal radicale islamisten in het Verenigd Koninkrijk geraamd op wel 23.000. Een hallucinant cijfer dat een pak hoger ligt dan eerdere schattingen. Zeker als we in overweging nemen - zoals veiligheidsexperts van MI5 in de Britse media deden - dat van minstens 3.000 van die islamgekken een directe bedreiging uitgaat. 3.000 tikkende tijdbommen, die ieder moment tot ontploffing kunnen komen, en dat is dan letterlijk te nemen… Volgens MI5 en MI6 lopen er thans minstens 500 onderzoeken in het Verenigd Koninkrijk naar terroristische verdachten. “De moeilijkheid blijft het inschatten van het risico.

Niet iedere radicale moslim gaat over tot terrorisme”, aldus politiebronnen. Als later blijkt dat Salman Abedi ingeschaald werd bij de groep radicalen die zogezegd ‘geen directe bedreiging’ vormde, dan zijn de rapen gaar. Dan moeten er hoe dan ook, figuurlijk, koppen rollen bij politie, justitie en politiek. Eerste minister Theresa May heeft er alle belang bij het MI5-onderzoek over de verkiezingen van 8 juni heen te tillen.

LvS

Bei uns in Deutschland Gutmenschen in de Messe Berlin. Daar liepen gedurende vier dagen de Deutscher Evangelischer Kirchentage, en voor het weekblad Die Zeit was dat een fraaie aanleiding om op drie volle bladzijden het begrip Gutmenschen te fileren. Een portret van de chef van de Gutmenschenclub, Heinrich Bedford-Strohn, met Romeinse col, ontbreekt niet. Hij is de voorzitter van de raad van de Evangelische Kirche. Het stuk wordt geïllustreerd met het bezoek van de lutherse bisschop aan ‘Obdachlose’ (daklozen) in München. Is het boze spotwoord Gutmensch een vondst van der Adolf? Neen, schrijft Josef Joffe. Evenmin mag men het koppelen aan een mensenhater als Friedrich Nietzsche. Hitler hetzte tegen de ‘gutmeinende’ mensen en Nietzsche stookte tegen zij die zich ‘güter Mensch fühlen’. In de beide betekenissen die de heren aanwenden, is het een synoniem van huichelaar. De Gutmensch begint jaren na de Tweede Wereldoorlog zijn publieke en moderne leven als broer van het politiek correcte. En is daarmee verwant met wat ‘Korrekten Einschatzung’ heette in de DDR. Correct was wat de communistische partij decreteerde en wie links of rechts afweek werd sociaal en politiek een melaatse. In de jaren negentig werd de Gutmensch voldoende stof voor de uitgave van een amusant tweedelig woordenboek, ‘Wörterbuch des Gutmenschen’.

Rechts noemt de Gutmensch een moraalapostel die zich het recht aanmeet om het spreken, denken en zich gedragen te overheersen. Links hanteert niet het woord Schlechtmensch, maar denkt wel exact dat bij de klassieke verwijten van racisme, homofobie en vrouwvijandigheid die iemand naar het hoofd worden geslingerd. Josef Joffe heeft een plezante en moderne venijnigheid klaar in de staart van zijn column over de Gutmenschen en dat doet hij met het Engelse ‘virtue signalling’. Er is

FRANKRIJK

DUITSLAND

geen winkel - of een restaurant of een warenhuis - meer die zichzelf respecteert die niet koketteert met ‘bio’ in de naam. Evenmin is er geen enkel energie- of autobedrijf meer dan zich niet ‘eco’ doopt. Woorden. Daden ontbreken meestal, of zijn volledig bijkomstig. Het parool van deze zakelijke Gutmenschen is: “Kijk, hoe leuk ik ben, ik kan toch niks boos doen.”

De fout Wat is de fout van de Gutmenschen? Politiek verslaggever Jochen Bittner zit er bovenop. Hij schrijft: “Een Gutmensch is iemand bij wie het morele oordeel begint bij het aanvatten van het denkproces in plaats van aan het einde.” Een Gutmensch wil aantonen wie de betere mens is en niet wie de beste argumenten heeft. Dat brave mensentype gelooft het boze te kunnen uitdrijven als het maar voldoende spuwt naar wat hij of zij ziet als slecht, rot, verwerpelijk. Deze ijver gelijkt op die van exorcisten, duiveluitdrijvers. Gutmenschen bewaken de grenzen van de meningencorridors zoals lijnrechters langs een voetbalveld. Wie uit de ‘Wohlfüllzone’ wegvlucht, wordt bestraft met gescheld. Aiman Mazyek, de voorzitter van de Moslimcentrale in Duitsland, twitterde dat “islamhaat en zogenaamde islamcritici grote maatschappelijke schade aanbrengen”. Zo? Haat richt steeds schade aan, waar haalt hij het echter om islamkritiek tendentieus gelijk te stellen aan haat?

Is er niks goed aan Gutmenschen? Sarah Schaschek, redactrice van het kindermagazine Zeit Leo, sust: “Rechtsconservatieve mensen willen de demonstrerende Gutmenschen die de Berlijnse Muur vreedzaam hebben doen omvallen met liederen, kaarsen en heel veel moed, doen vergeten.”

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

1 juni 2017

medialand

Film

James Bond achterna

Unlocked

Twitter blokkeert Geert Wilders in Duitsland Enkele weken geleden hadden we het al over het beruchte “Netzwerkdurchsetzungsgesetz” (NetzDG) van de Duitse minister van Justitie Heiko Maas (CDU). Volgens dat wetsvoorstel dienen sociale media “haatberichten” zo snel mogelijk te verwijderen, anders dreigen er torenhoge boetes, tot vijftig miljoen euro. Het wetsvoorstel riep heel wat verzet op in Duitsland. Critici wezen er bijvoorbeeld op dat het wetsvoorstel de vrijheid van meningsuiting in gevaar kan brengen, omdat privébedrijven wel eens geneigd zouden kunnen zijn preventief meningen te censureren om eventuele rechtszaken te kunnen vermijden.

Vandaag kennen we alvast één slachtoffer van het wetsvoorstel, en weten we dat de critici over de hele lijn gelijk hadden.

Toen Geert Wilders als reactie op de aanslag in Manchester een tweet plaatste waarin hij onder meer vaststelde dat “zij ons haten en ons vermoorden”, en opriep om “Europa te de-islamiseren”, werd die tweet in Duitsland prompt geblokkeerd door Twitter zelf. Maar het verhaal wordt nog straffer. Toen NOS-correpondent Jeroen Wollaars bij Twitter wou informeren wie de blokkering aangevraagd had, kreeg hij als antwoord dat Twitter “om redenen van privacy en veiligheid niets zegt over individuele accounts”. We mogen bijgevolg niet eens weten welk functionarisje van welk Duits departement deze censuur aangevraagd heeft. Daarmee weten we ook niet wat de precieze reden ervoor is, en wat er dus zo aanstootgevend was aan de tweet van Geert Wilders (volledige tekst: “They hate and kill us. / And nobody protects us. / Our leaders betray us. / Again. / Close our borders. / Deislamize our nations! / Now! / #Manchester”).

Zover zijn we dus gekomen in het Duitsland van Mutti Merkel: wie reageert op een terreuraanslag wordt gecensureerd, en je mag niet weten waarom en door wie.

Ramadanwensen van Gwendolyn Rutten Yasmien Naciri, naar verluidt onderneemster, en vooral dankzij haar hoofddoekje ook columniste bij De Morgen, hengelde op Twitter naar een paar ramadanwensen van politici. En dat kon de hipste partijvoorzitster van het land uiteraard niet zomaar aan zich laten voorbijgaan, dus wenste de Open Vld prompt “alle moslims een vreugde- en vredevolle ramadan”.

Het leverde Gwendolyn Rutten op Twitter enkele pittige commentaren op, in de trant van “u vraagt, wij kruipen en springen”.

Wel een beetje jammer dat de vreugde- en vooral de vredewensen van Gwendolyn niet internationaal tot alle moslims doorgedrongen waren, want dat had misschien het leven van enkele koptische christenen kunnen redden. Dan sprak de tweet van Vlaams Belang’er Sam van Rooy ons toch meer aan, met de sprekende statistiek dat tijdens de ramadan het aantal moslimaanslagen stijgt naar elf per dag, tegenover “slechts” vijf per dag de rest van het jaar. (U mag eens raden hoe het zit met de statistieken voor alle andere religies samen.)

Maar de Open Vld is niet de enige partij die moslimkiezers wil lijmen. Ook bij CD&V deden ze hun best, door alle moslims een “gezegende vastenmaand” toe te wensen. ‘t Is maar wat je een vastenmaand noemt. Na zonsondergang wordt er namelijk zodanig geschrokt en geschranst dat menig moslim aan het einde van de ramadan zelfs enkele kilootjes is bijgekomen, eerder dan een beetje af te vallen. Maar net zoals ze bij Open Vld denken dat de ramadan een vredesmaand is, denken ze bij CD&V dat de ramadan een vastenmaand is. Misschien zou Twitter beter zulke leugens blokkeren, in plaats van een Geert Wilders die de waarheid ongezouten opdient. Of is misschien net dat het probleem met Wilders?

Apache: subsidie of krediet?

Zou het kunnen dat iemand bij Trividend zijn linkse kaarten wat overspeeld heeft, en cavalier seul gegaan is toen hij contact opnam met Apache? Apache geeft trouwens zelf toe dat Trividend in het verleden steeds de boot afgehouden heeft, maar vindt het vandaag dan weer “wraakroepend” dat het de financiële steun (lees: belastinggeld) aan zijn neus voorbij zag vliegen. O ja, volgens Apache ging het helemaal niet om subsidies, slechts om een “krediet”. We vermoeden: zo een beetje zoals wij ook “krediet” verschaffen aan de Waalse en de Griekse economieën.

Lezers die het heel erg oneens zouden zijn met het kabinet van Liesbeth Homans, hoeven echter niet te wanhopen. Zij kunnen immers, zoals onder meer Groen-voorzitster Meyrem Almaci prompt deed, zelf hun centjes in Apache steken. “Omdat

persvrijheid en onderzoeksjournalistiek essentieel is”, schreef ze op Twitter. Het valt niet vaak voor dat we het zo eens zijn met haar, en we hebben haar uiteraard onmiddellijk het bankrekeningnummer van uw lijfblad doorgegeven. Als het volgend nummer van ‘t Pallieterke op glanzend luxepapier gedrukt wordt, weet u nu al waarom!

Saffie versus Aylan Herinnert u zich nog de foto van Aylan, de aangespoelde peuter op een Turks strand? Natuurlijk wel, hoe zou het ook anders kunnen, want de foto stond wekenlang, zo niet maandenlang, prominent in zowat alle media. Trouwens, de dood van de peuter was onze collectieve schuld, en om boete te doen dienden we de Europese grenzen volledig open te gooien, en de vluchtelingen per vliegtuig naar hier te halen. We zijn benieuwd of de foto van de achtjarige Saffie Rose Roussos, het jongste slachtoffertje van de aanslag in Manchester, ook wekenlang in de media de ronde zal doen. Op het ogenblik dat we dit schrijven, is die ronde nog niet eens begonnen, maar we zijn er zeker van dat die elke dag kan beginnen. Benieuwd ook wie volgens de weldenkende media de collectieve schuld zal dragen voor de aanslag, en welke draconische maatregelen allerlei opiniemakers zullen voorstellen, neen, eisen, om zulke aanslagen in de toekomst te vermijden.

Eerste reis van president Trump Een complete mislukking was het, de eerste reis naar het verre buitenland van de Amerikaanse president Donald Trump.

Niet één flater heeft hij begaan, niet één misplaatste tweet of een vuilgebekte toespraak. Enkel het standje dat 23 van de 28 NAVO-landen uitgedeeld kregen omdat ze te weinig bijdragen tot de defensie was de moeite van het vermelden waard.

Maar zelfs daarover viel eigenlijk weinig meer te zeggen dan dat Trump – God betere het! – in de grond gelijk heeft. Zelfs SintObama had al geëist dat alle landen minstens twee procent van hun bnp aan defensie zouden besteden, en hij had de NAVOlanden zelfs gedwongen dat nog eens opnieuw plechtig te beloven. Val daar Trump dus maar eens mee aan.

Niet getreurd echter, volgens Björn Soenens wachten president Trump bij zijn aankomst in de VS opnieuw enkel en alleen maar grote problemen. En zal zijn afzetting echt niet lang meer op zich laten wachten … zoals Soenens nu al vier maanden bijna elke week voorspelt. Misschien krijgt hij ooit wel eens gelijk – in 2023 of zo!

Complottheorieën Ine Roox volgt voor De Standaard de Amerikaanse politiek.

Een braaf meisje, dat wel, maar naar wij vermoeden niet al te slim, en zeker niet bekend met het Nederlandse spreekwoord dat wie in een glazen huis woont, beter niet met stenen gooit.

Afgelopen week schreef ze immers een lang stuk over de complottheorieën van de aanhangers van Donald Trump. Die denken immers dat binnen de Democratische partij allerlei krachten samenspelen om de vuile was zoveel mogelijk binnenskamers te houden, en dat ze daarbij kunnen rekenen op de samenwerking van minstens een deel van de Amerikaanse justitie. Kenmerkend voor zulke complottheorieën: geen concrete bewijzen, maar elke gratuite bewering wordt wel gretig opgepikt door gelijkgezinde media die mekaar eindeloos blijven herhalen en citeren, in de hoop dat er toch maar iets van zal blijven hangen. Komt het de lezer soms bekend voor? Het begint stilaan toch pijnlijk te worden voor de Ine Rooxen, Björn Soenensen, de New York Times’s en de Washinton Posts van deze wereld.

Al vier maanden zit Donald Trump in het Witte Huis, en al vier maanden lang spitten hordes zelfbenoemde onderzoeksjournalisten de handel en wandel van president Trump en zijn entourage minutieus uit, en al vier maanden lang beweert men dat het personeel van het Witte Huis lekt als een zeef, en al vier maanden lang worden er allerlei onderzoeken gevoerd naar een Russische connectie met het campagneteam van Trump… En wat heeft dat tot dusver opgeleverd aan concrete bewijzen? Niets!

Nog steeds staat elk verhaal over de Russische beïnvloeding van de Amerikaanse presidentsverkiezingen bol van de zou’s en de zoudens, en raakt men niet verder dan dat iemand al dan niet anoniem meent dat er een beïnvloeding zou kunnen geweest zijn. Maar noem dat geen complottheorie, want Ine Roox is een ernstige jongedame die voor een kwaliteitskrant werkt. Of wat dacht u wel?

Als ik de naam Michael Apted lees, trek ik de bioscoop in met meer dan gewone verwachtingen. Voor mij is de Britse regisseur (intussen al 76 jaar) in de eerste plaats verbonden met de documentaire televisieserie “Seven Up”, waarin hij sinds de jaren zestig van vorige eeuw een groep mensen volgt en daar om de zeven jaar verslag over uitbrengt. Aanvankelijk waren dat kinderen met hun dromen en wensen.

Intussen zijn het volwassenen die met vallen en opstaan proberen het beste te maken van hun leven. Het is één van de schitterendste tv-reeksen die ik ken, tegelijk sociologische studie en geschiedenisles. Want er is in al die jaren veel gebeurd en veranderd in de wereld (de volgende aflevering van “Seven Up” is voorzien in 2019).

Michael Apted is een gedegen vakman die naast zijn televisiewerk een mooie filmcarrière heeft uitgebouwd, waarin hij heeft kunnen werken met de meest bekende acteurs. Dat is ook het geval met “Unlocked”. Noomi Rapace, Orlando Bloom, Michael Douglas en John Malkovich krijg je niet alle dagen op één affiche.

Rapace vertolkt een efficiënte geheim agente die haar job eigenlijk niet meer ziet zitten, maar als er op haar wordt gerekend om een islamitische aanslag met Russische biologische wapens in Londen te voorkomen, aanvaardt ze. Binnen de kortste tijd zit zowat iedereen haar op de hielen. Dat levert een aantal actiescènes op die door Apted vakkundig in beeld worden gezet. Echter, we hebben dit soort achtervolgingen, schietpartijen, personages met een dubbele agenda en uiteindelijk een finale afrekening al wel vaker gezien in actiethrillers. Het script blinkt met andere woorden niet uit door inventieve verrassingen. En, eerlijk gezegd, ook Apted is niet bepaald in topvorm. Het lijkt allemaal iets te veel routine en te weinig verfrissende originaliteit. Alsof iedereen ervan overtuigd was dat de invalshoek van een vrouwelijke James Bond voldoende was om de aandacht gaande te houden.

K.T.

De beeldhouwer en zijn vrouwen

Rodin Er werden de jongste jaren heel wat films over kunstenaars gemaakt – schilders, beeldhouwers, schrijvers – en aangezien die meestal slechts op een matige belangstelling in de bioscoop konden rekenen, is de logische vraag: wie steekt daar zijn geld in? En dan blijken daar dikwijls heel wat instanties, rijke bewonderaars en overheidssubsidies achter te zitten. Niets op tegen, natuurlijk, omdat je in die films niet alleen kennismaakt met een stuk cultuur, maar ook met het vaak turbulente leven van mensen die niet zijn zoals u en ik.

Wat “Rodin” betreft, leek Jacques Doillon mij de laatste persoon om het leven van de beroemde beeldhouwer te verfilmen. Doillon is een wat koele regisseur die zijn films mooi in beeld zet, iets te bestudeerd mooi. Doillon houdt ook van een rustige stijl en een kalm ritme. Misschien past zo’n aanpak als je denkt aan de “rust” die uitgaat van Rodins bekendste werk, Le Penseur, maar haast al diens andere werken tonen een dynamiek die nauw verbonden is met zijn persoonlijkheid, en die was niet bepaald gewoon. Hij mocht dan getrouwd zijn met zijn brave Rose, hij had jarenlang een verhouding met zijn “leerlinge” Camille Claudel – een al even bevlogen kunstenares – en tussendoor scharrelde hij ook wat met de dames die fungeerden als model.

Bovendien was Rodin zijn leven lang gefrustreerd door zijn arme afkomst en zelfs toen hij beroemd en bekend was, was hij ervan overtuigd dat het Parijse kunstmilieu hem niet helemaal aanvaardde.

Alles is bij wijze van spreken aanwezig voor een woelige biografische film, maar dat kun je bij Doillon vergeten. Toch zit zijn aanpak er niet helemaal naast, vooral omdat hij heel wat aandacht besteedt aan de totstandkoming van Rodins werken. Haast minutieus volg je een creatie en geholpen door een uitstekende Vincent Lindon kom je hoe dan ook onder de indruk van een kunstenaar die zichtbaar lijdt als het establishment zijn beruchte beeld Balzac afwijst. De voor de rest academische, klassieke aanpak neem je er dan maar bij, net als het vele “artistiek verantwoorde” vrouwelijk naakt.

P.S. “Rodin” was in competitie in het Filmfestival van Cannes, met als winnaar van de Gouden Palm het Zweedse “The Square”, waarover later meer. Intussen kun je al gaan zien naar de openingsfilm van het festival, “Les fantômes d’Ismaël”; niet bepaald een aanrader.

Steun STEUN

BE63 7360 1247 8308

BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB) (BIC KREDBEBB)

K.T.

Op de praatstoel

1 juni 2017

11

Praten met Ebru Umar

“Waarom zou ik als vrouw geen mening over de islam mogen hebben?”

In Nederland is ze beroemd, maar vooral ook berucht. Het concept van ‘rond de pot draaien’ is haar onbekend en een trefzekere pen koestert ze als heus handelsmerk.

En dat laatste doet ze vanaf volgende week ook voor dit blad. Maar wie is Ebru Umar precies? De meningen over haar zijn talrijk en divers. We doken in de archieven, maar daar namen we geen voldoening mee. Dus trokken we naar Rotterdam voor een têteà-tête, een kennismaking. In de bistro pal tussen het Kralingse Bos en de Kralingse Plas (nee, dat is geen grap) stellen we dankzij onze nieuwe collega vast dat je geen verankering van generaties moet hebben om oer-Hollands te zijn...

Even zag het ernaar uit dat Ebru Umar voor een ‘gewoon’ leven weggelegd was. Haar ouders zijn beiden arts, wat van verder studeren een vanzelfsprekendheid maakte. Heel even studeerde ze rechten, maar dat vond ze eigenlijk “stom”. Automatisch vuurt ze de gangbare clichés over de opleiding en vooral over de rechtenstudenten af. We laten begaan om haar, eens uitgeraasd, met de eigen juridische achtergrond te confronteren. De scene zou in Vlaanderen ruimschoots volstaan voor een gênant moment en wat gemompelde verontschuldigingen, maar collega Ebru beantwoordt dan ook aan alle kenmerken van de Hollandse furie. Begrijp: ze trekt er zich geen bal van aan en tatert duchtig verder.

Het werd dus geen rechten, maar bedrijfskunde. Anders dan haar twee zussen die met een paramedische keuze nauwer aansloten bij de biotoop van hun wieg. “Mijn ene zus is medisch bioloog en doceert, de andere werkt als psychologe”, legt ze uit. “Weet je, ik ben altijd omringd geweest door artsen. En als artsenkind heb ik mezelf gezworen het nooit te worden. Nooit. Artsenkinderen komen immers niet op de eerste plaats, die is voor de patiënten weggelegd.”

We zaten bij bedrijfskunde, een opleiding die haar via een klassiek traject in, jawel, het bedrijfsleven bracht. “Ik liep stage bij Shell, ABN Amro en ING”, legt ze uit. “Ook werkte ik voor Kluwer. Je zou kunnen zeggen dat ik in 1996 begon te werken, om er in 2005 mee te stoppen (lacht). De ervaring was wat ze was. Ik werd er niet armer van, maar het was niet het leven dat ik wou. Toen ik voor Kluwer werkte, moest ik wetenschappers wereldwijd verleiden om gratis iets te schrijven, wat de uitgeverij dan later voor grof geld verkopen kon. Ik mocht de wereld rond reizen, goed voorzien van een stevige “corporate card” voor de obligate onkosten. Maar toch. Bij een andere uitgeverij was ik Business Development Manager, maar dat vond ik ‘superstom’.

Want van al die ideeën, daar kwam toch niets van terecht. Sinds 2005 ben ik fulltime gaan schrijven. En voortaan ook voor ‘t Pallieterke.” *** ’t Pallieterke: ook in Vlaanderen beginnen we graag met het begin. Wie is Ebru Umar? Op en top Hollands, dat merkten we van het eerste moment, maar de naam klinkt alvast niet Fries…

Ebru Umar: “Kan ik niet ontkennen (lacht).

Als kind van Turkse ouders had ik aanvankelijk de Turkse nationaliteit, en daar wil ik maar wat graag van af, we hebben het er straks nog wel over. Later verkreeg ik de Nederlandse nationaliteit, waardoor ik nu gekneld zit met een dubbelnationaliteit. Voor onze afspraak moest ik op het Turkse Consulaat hier in Rotterdam zijn. Een calvarie is het om die Turkse nationaliteit van me af te schudden. Anders dan wat vaak beweerd wordt, kan dit, alleen doet Turkije zo ontzettend moeilijk tegen wie zo’n verzoek indient. Het gaat ook gepaard met bangmakerij. Afstand doen van de Turkse nationaliteit zou een heleboel rechten die je in Turkije kan uitoefenen doen vervallen. Onzin, maar velen trappen erin. En dan laten ze dingen maar zoals ze zijn.” ’t Pallieterke: men kent je vooral als columniste in Metro - daar hebben we het zo dadelijk over -, maar je werkt ook voor Libelle. Toch geen evidente combinatie?

Ebru Umar: “Klopt, en daar komt nu ‘t Pallieterke bij (lacht). Al grappend zeg ik wel eens dat ik in 2005 gestopt ben met werken, van dan af ben ik van mijn pen beginnen leven.

Uiteraard zijn de interviews die ik voor Libelle afneem iets helemaal anders dan wat ik in Metro schrijf. Maar toch, het is schrijven om den brode en nog eens op een erg prettige manier. Metro en Libelle zijn voor mij een topcombinatie; het maakt het mogelijk kritisch te zijn rond maatschappelijke thema’s

Ode aan Atatürk Dat kritiek op het Turkse regime verstrekkende gevolgen kan hebben, ondervond Ebru vorige zomer. Ze was er op vakantie en vlak voor haar terugkeer kreeg ze huisarrest. Drie weken lang mocht en kon ze Turkije niet verlaten, drie weken van onzekerheid. “Nederland heeft toen ontzettend veel voor me gedaan”, stelt ze. “Zo was er steeds een diplomaat consulair medewerker in mijn buurt, 24 uur op 24 uur. Het was een beetje mijn levensverzekering om erger te voorkomen. Ook mijn moeder kwam over. Ze drukte me op het hart niet te vluchten, wat op zich wel een optie was. Echter, dat mijn problemen op termijn alleen maar vergroot. Uiteindelijk kwam het toch goed.”

“Zelfs als ze in een Turkse gevangenis zou belanden, zal ze kritiek blijven uiten”, zei Haci Karacaer, voormalig directeur van Milli Görus in Nederland ooit over haar. En gelijk heeft hij.

“Ik blijf twitteren over Erdogan”, zei ze de dag na haar arrestatie. “Als ‘klikturken’ daar moeite mee hebben: jammer dan.” “Zoals élke Nederturkse vrouw werd mij door mijn ouders echter ingepeperd dat er maar één verantwoordelijk is voor de financiering en vormgeving van haar eigen leven: ik”, zei ze jaren geleden in een interview. “En dat was vroeger wel anders.

Toen trouwden meisjes, kregen ze kinderen, specialiseerden ze zich in de keuken en werden ze 350 procent afhankelijk van hun man. Die ze als het meezat niet fysiek mishandelde maar wel mentaal. Want welke man vindt een vrouw die niets anders doet dan voor de kinderen zorgen en koken na 18 jaar huwelijk nog boeiend? Of zelfs na 18 maanden?”

En zal het verbazen dat ze hoog oploopt met Atatürk, grondlegger van de seculiere Turkse Republiek? ”Ja, noem hem een dictator. Een dictator die zijn wil als wet oplegde. En zijn wil was het onherroepelijke fundamentele recht dat vrouwen gelijkwaardig zijn aan mannen, terug te geven aan vrouwen. (...) Het zijn altijd machthebbers, of het nou die met zwaarden of bijbels zijn, die vrouwen hun rechten ontnemen. Dictators van het geloof, despoten in een huishouden, dominante mensen – áltijd mannen –, die bepalen wat een vrouw mag en wat een vrouw moet laten. Zoals elke vrouw van mijn generatie ben ik fan van Atatürk, de generaal die niet alleen een veldslag in de Dardanellen won met de opbeurende woorden aan zijn manschappen: ‘Vandaag verwacht ik dat jullie sterven. Maar doe dat tergend langzaam zodat er hulptroepen kunnen komen.’”

en tegelijkertijd mijn vrouwelijkheid ten volle te beleven.”

Theo van Gogh ’t Pallieterke: Theo van Gogh is cruciaal geweest in je leven. Zijn webstek ‘de gezonde roker’ was je eerste journalistieke forum. En uiteindelijk nam je, na zijn dood, die column in Metro van hem over.

Ebru Umar: “Hij was een bijzonder man!

Je moet weten dat ik hem tegen mijn zin voor het eerst ontmoette. Ik worstelde met liefdesverdriet, voelde me beroerd en wou enkel mijn bed als habitat. Een vriendin dacht daar anders over. Het was in 2001, ze had net een kind gekregen, kon eindelijk eens een avond uit en wou op stap gaan. Ze had afgesproken met Theo, die om 1 uur ‘s nachts opdook, uren te laat. Het grappige was dat hij er ook niet echt zin in had. Bekende mensen zijn vaak niet geïnteresseerd in het ontmoeten van andere mensen; het was voor hem niet anders. Nu goed, hij was er en begon te provoceren, zowat het enige waar hij écht goed in was. ‘Pim Fortuyn wordt onze volgende minister-president’, zei hij. ‘Dat mag ik hopen, dan word ik zijn woordvoerder’, repliceerde ik.

Theo: ‘Moet ik hem voor je bellen?’ Waarop ik de discussie smoorde door te zeggen dat ik hem daarvoor niet nodig had. Theo en ik vertoefden toen in totaal andere milieus. Je zou kunnen zeggen dat hij me redde uit het leven dat ik toen had. Maar die ontmoeting was ook de basis voor een vriendschap.”

Atheïstische dochters ’t Pallieterke: we lezen je columns en we volgen je op Twitter. Van de islam laat je geen spaander heel, wat toch geen evidentie is voor iemand met jouw achtergrond…

Ebru Umar: “Mijn ouders zijn gelovig, maar hun drie dochters zijn atheïstisch. Zeker mijn moeder gelooft heilig, en dat mag, zolang ze me er niet mee lastig valt. ‘Is er dan werkelijk niemand in dit land die moslims duidelijk kan maken dat je best je geloof kunt aanhangen zonder dat je daar op straat mee hoeft te koketteren’, schreef ik ooit in een opiniestuk in NRC Handelsblad. Ik neem er geen letter van terug.” ‘t Pallieterke: je wordt gewaardeerd én verguisd voor je expliciete standpunten. Feminisme is een ankerpunt, ook in je kritiek op de islam, maar zorgt dat voor bevoorrechte banden met – zeg maar – de vrouwenbeweging?

Ebru Umar: “Daar heb ik geen enkele relatie mee. Hoogstens met wat collega-journalisten.

Nederland is heel erg politiek correct én het zwaartepunt neigt duidelijk naar links. Onder vier ogen krijg ik af en toe steun, maar je met mij associëren is een bocht te ver. De druk die men op Libelle uitoefent is reëel, maar

gelukkig heb ik een schat van een professionele hoofdredacteur die me uit de wind zet.” ’t Pallieterke: en daar komt er dus nog Michaël Vandamme eentje bij...

Zo gezegd...

Geert Wilders omschreef ze ooit als “de clown van Nederland”, Job Cohen was in haar ogen “een lulletje rozenwater” en Hirsi Ali vond ze “een manipulatieve despotische Einzelgänger”. Dit maar om te zeggen dat een zekere ‘franc-parler’ stevig met haar DNA verweven is. Maar wie wind zaait, zal storm oogsten. Ook de reacties die ze te incasseren krijgt zijn niet van de poes.

“Arrogant”, “brutaal”, “hysterisch” (“hoe cliché om dit over een vrouw te zeggen”, zegt ze geërgerd) en sinds kort ook “Metromonster”, een verwijzing naar haar column in de gratis krant. “Nu ja, dat laatste, ‘Metromonster’, vind ik nog een leuke Geuzennaam”, lacht ze, terwijl ze van haar thee nipt. Is deze minzame vrouw dezelfde persoon die op frequente basis haar pen in vitriool doopt? “Zal wel schizofrenie zijn zeker”, glimlacht ze. “Opmerkelijk is het toch hoe men mensen graag in hokjes stopt, en het liefst nog in slechts ééntje. Dat ik in mijn columns mijn uitgesproken mening over heel wat maatschappelijke onderwerpen ventileer, doet geen afbreuk aan het feit dat ik me bij Libelle als een vis in het water voel. Kijk, ik ben ook maar een normale vrouw, nou ja (lacht). Ik heb vrienden, sport veel, ga graag shoppen, maar waarom zou ik geen uitgesproken mening over pakweg de islam of Erdogan kunnen hebben?”

12

Cultuur

1 juni 2017

De papieren revolutie

Adoratio Dit jaar zijn we toe aan de 24ste editie van Laus Polyphoniae, de zomerse ode aan de meerstemmige muziek. Met het jaarthema maken de inrichters van AMUZ een zeer brede spreidstand. De adoratie gericht aan heiligen, martelaren en geliefden, is een onderwerp vol lyrisch leven, dat zowat het leeuwendeel van de oude kunst omspant.

Noord en zuid Zowel de begeerte naar het eeuwige leven als die naar de vleselijke genoegens hield de ongetemde middeleeuwer in de ban.

Die hartstochten waren door de dwang van de clerus permanent met elkaar in oorlog.

Maar wat niet openlijk beleefd kon worden, kreeg hoe langer hoe vaker uiting in letteren en muziek. Nadat de poëtische ontboezemingen van Petrarca (1304-1374) over zijn liefde voor de onbereikbare Laura de toonzetting binnensloop, kreeg ook in de muziek de wereldse liefde een bescheiden plaats.

AMUZ nodigde professor Vanscheeuwijck uit om het petrarcaanse Canzoniere (liedboek) toe te lichten (23 augustus).

Doorheen de maar liefst 70 concerten, die van 18 tot en met 27 augustus in de Antwerpse binnenstad zullen plaatsvinden, heeft de geest van Laura het duidelijk moeten afleggen tegen die van Maria. Nog lang nadat Petrarca een andere richting aanwees, bleven de composities die de Heilige Maagd bezingen in de Lage Landen toonaangevend.

Hier tekent zich op het festival een eerste contrast af tussen de muziek van het stijf devote noorden en die van het frivole zuiden.

De organisatoren lieten het door religieuze gezangen gedomineerd programma uitlopen op een apotheose, die het wereldlijke en het hemelse diplomatisch in één optreden samenbundelt. Choeur de Chambre de Namur en Ensemble Clématis sluiten het festival af met een eigenwijs meesterwerk van Orlandus Lassus (1532-1594) (27 augustus, Sint-Pauluskerk). De componist leek ooit iets van de zuiderse flair op te pikken door een profaan lied als basis te nemen voor een mis.

Religieuze tegenstellingen Laten we even het schijnbaar grenzeloze universum van de religieuze muziek induiken. Ook daar zorgen de tegenstellingen, die gelijke tred houden met de omwentelingen begin 16de eeuw, voor een interessante variatie. Bij het optreden van Psallentes lijkt

Op een open wereld Bierflesjes en -blikjes met daarop een politiek correcte boodschap? Dat hadden we nog niet gezien, maar de Nederlandse biergigant Heineken is zo vriendelijk om die omissie weg te werken. Heineken lanceert een campagne voor een ‘open wereld’ en doet dat met volgende boodschap die op flesjes en blikjes wordt afgedrukt: “Op een open wereld! Op een open wereld zonder grenzen of beperkingen. Op het geloof dat er meer is dat ons verbindt, dan ons verdeelt. Op het vinden van raakvlakken. Hef dus het glas met de persoon naast jou. Want een vreemdeling is een vriend waarmee je enkel nog geen koude Heineken hebt gedeeld.” Pedanter kan het niet. En die aansporing is ook niet zonder risico’s. De vreemdeling die een potentiële vriend is, zou zo maar eens een moslim kunnen zijn die alco-

er nog geen vuiltje aan de lucht. Het vrouwelijke ensemble zal gregoriaanse gezangen ten gehore brengen, weliswaar naar een 16de-eeuws handschrift (24 augustus, SintAndrieskerk). De dames zullen zingen met een vanzelfsprekendheid, alsof de oer-middeleeuwse galm zich niets van het opkomende nieuwe geloof had aan te trekken. De Mariaverering komt, zoals hierboven gesuggereerd, sterk uit de verf. Twee mooie voorbeelden worden gebracht door de Britse ensembles Stile Antico en Contrapunctus, die gretig putten uit hun vaderlands repertoire. Laatstgenoemd gezelschap brengt Mariale polyfonie van John Baldwin (voor 1560-1615) uit de tijd volgend op het juk van Hendrik VIII (24 augustus, Sint-Jacobskerk).

Dat brengt ons meteen bij de andere zijde, die geen boodschap meer had aan Maria en de heiligen. Ook voor de protestantse zang wordt op de podia van de bisschoppelijke metropool een plaats gereserveerd. De leidende stem ter zake wordt geleverd door Huelgas Ensemble onder leiding van Paul van Nevel. Vijfhonderd jaar nadat Martin Luther zijn thesen tegen de kerkdeuren te Wittenberg nagelde, voert het gerenommeerde ensemble het werk van Luthers toonzettende vrienden op (25 augustus, Sint-Pauluskerk). Men vermoedt het niet, maar deze muziek zou zelfs Bach geïnspireerd hebben bij het componeren van protestantse missen.

Vox Luminis doet er met een viering rond het gekende “Ein feste Burg ist unser Gott” nog een schepje bovenop (22 augustus, SintJacobskerk). Het is aan de toeschouwer om de parallellen en de tegenstellingen tussen katholieke passie en protestantse austeriteit te filteren. Al deze contrasterende lijnen maken Laus Polyphoniae meer dan zomaar een concertenreeks.

Voor meer informatie en het ganse programma kunt u terecht op www.amuz.be.

Een programmaboekje kunt u verkrijgen in de kantoren van Amuz, Kammenstraat 81 te Antwerpen (03 202 46 69).

Tom

Ter gelegenheid van de honderdste verjaardag van de Russische Oktoberrevolutie organiseert het Art & Design Atomium Museum, samen met het designmuseum van Moskou, de tentoonstelling ‘De papieren revolutie’.

Constructivisme In het zog van de Oktoberrevolutie in 1917 installeerden de bolsjewieken de Proletarskaya Kultura, een orgaan dat bepaalde dat de rol van kunst in de nieuwe socialistische staat erin bestond het proletariaat te ‘verlichten’. In 1920 verving Lenin de traditionele academies voor schone kunsten door een ‘staatskunstschool’.

Er was geen plaats meer voor de bourgeoiskunst. In dat klimaat floreerde de Russische avant-garde en groeide het Constructivisme.

Die verwierp het idee van de autonome kunst en oordeelde dat kunst moest ‘geconstrueerd’ worden. De kunstenaars maakten collages van verknipte foto’s, tekenden abstracte patronen van kleurvlakken, plaatsten diagonaal gedrukte letters. Vandaag is dat heel gewoon, maar toen was het revolutionair.

De Constructivisten vonden dat hun kunst ten dienste moest staan van de nieuwe maatschappijordening die werd gemaakt na de Russische Oktoberrevolutie, waarvan ze de idealen deelden. Hun werk werd pure propaganda voor de Sovjet-Unie.

Stalin Collages van Lenin op een tractor, volgestouwd met glunderende moeders en gelukkige kinderen, en van reuzengrote revolutionaire vuisten die de bourgeoisie vermorzelen en waar het bloed afdruipt.

Boeren die met de rode vlag in de hand de wereld veroveren. Bevrijde arbeiders bij krachtig rokende fabrieksschoorstenen. Machtige soldaten, geconstrueerd uit geometrische vormen, die ‘voor de verdediging van de SovjetUnie’ door de affiche stappen.

De tentoonstelling ‘De papieren revolutie’ is gewijd aan grafisch design uit de jaren 1920 en 1930 en belicht de visuele identiteit van de Sovjet-Unie, gecreëerd door Constructivistische kunstenaars.

Dat gebeurt met affiches, postkaarten, boeken en magazines van alle grote namen uit die tijd en stijl.

hol absoluut haram vindt en bovendien tracht zijn heilige vastenmaand door te komen. Wij staan niet in voor de gevolgen. Heineken ook niet, durven we vermoeden.

organiseerde de aanslagen van 2015 in Parijs en van 2016 in Brussel. Men onderzoekt nog of Abrini en de massamoordenaar(s) van Manchester contact met elkaar hadden.

Moslim met hoedje

Gentse loges

Oorspronkelijk werd gezegd dat de aanslag in Manchester niets met België te maken had.

Dat had een zekere nieuwswaarde, omdat het zeldzaam en ongewoon was, zoals alle berichten van het genre “man bijt hond”. Bij bijna alle aanslagen in Frankrijk waren daders of organisatoren uit België, meestal Molenbeek, betrokken. Maar helaas, het bleef niet duren. Men ontdekte dat de Marokkaanse Belg Mohamed Abrini, bekend als “de man met het witte hoedje”, in 2015 naar Manchester was getrokken voor een verkenningsoperatie. Abrini woonde en werkte in Molenbeek. Hij

De loges hebben hun slag thuisgehaald: hun pion Rik van de Walle wordt rector van UGent. Niet omdat hij de rectorverkiezingen eerlijk heeft gewonnen, maar omdat de tegenkandidaat de handdoek in de ring gooide. Hoe dat zit met de democratische legitimiteit, zullen we ons maar niet afvragen… Aan de VUB is de greep van de loges nog verstikkender, maar ook in UGent zijn zij machtig, meedogenloos en bekrompen. Dat blijkt duidelijk uit de vuile oorlog die rond de rectorsverkiezingen werd gevoerd. De twee vorige rectoren hadden een katholiek profiel en dat was voor de rabiaat antiklerikale en antichristelijke logebroeders een doorn in het oog. Of een passerpunt. Zoals gevlekte hyena’s (wetenschappelijke term Crocuta crocuta, we zijn immers onder academici) storten ook logebroeders zich het liefst op welpen of gewonde dieren: hun eerste slachtoffer was de vorige rector, mevrouw Anne de Paepe, die na de dood van haar echtgenoot een kwetsbaar doelwit was.

Zij werd onder druk gezet, bedreigd en geïntimideerd tot zij haar kandidatuur voor een tweede ambtstermijn introk. Het gaat om een invloedrijke groep academici en politici, onder wie enkele decanen en bestuursleden van de universiteit, die allemaal vrijmetselaars zijn en die allemaal “hun” kandidaat Rik van de Walle steunen. Eens De Paepe uitgeschakeld was, werden de andere tegenkandidaten het mikpunt van de hetze. Daarbij riep men zelfs op tot het verspreiden van laster en verdachtmakingen via de sociale media. Regeringscommissaris Yannick de Clerk is een bekende vrijmetselaar, die als regeringscommissaris belast is met het toezicht op UGent, de Associatie

Op de korrel - Er werd in het verlengd weekeind van O.-L.-H.-Hemelvaart in

Brussel tegen Trump betoogd door zo’n 6.000 actievelingen (door de VRT voor de Goede Zaak aangedikt tot 9.000, en waarom verbaast mij dat niet?).

- Die 6.000 (politieraming) waren op Trump afgestuurd door liefst 70 verenigingen, vakbonden inbegrepen, d.i. 85,71 betogers per organisatie.

- Als ik tot de organisatoren van die massale samenscholing had behoord, dan zou ik daar echt niet trots op zijn.

- Een mens zou toch verwachten dat de opwarming van de aarde vele tienduizenden voor zo’n nobele zaak warm zou hebben doen lopen.

- Tja, dat krijg je dan, als zoveel beledigde madammen hun… pussy sturen.

- Onze (?) premier Michel toonde zich helemaal niet beledigd door Trumps betuttelende eis om veel meer geld in de NAVO te stoppen.

- Volgens mij voelde hij zich, in plaats van gegeneerd, veeleer geïnspireerd door Trumps vraag om meer… transfers.

- Volgens de media voelde Melania Trump zich duizend keer meer in haar sas tussen de kleine kinderen in de door haar bezochte ziekenhuizen dan onder de grote kinderen die de wereldproblemen proberen op te lossen… hvo

Constructivistische kunstenaars liepen in de jaren twintig en ook nog begin de jaren dertig vol overtuiging achter de communistische idealen aan. Korte tijd later zou de Grote Zuivering van Stalin velen van hen nekken. Het abstracte experiment in dienst van de propaganda werd vervangen door het socialistisch-realisme. Dat werd de officiële stijl waartoe de Russische kunstenaars zich dienden te bekeren.

Het Constructivisme mag dan snel en drastisch zijn uitgeroeid door Stalin, het heeft een grote invloed gehad op belangrijke West-Europese stromingen zoals Bauhaus en De Stijl. Die invloed is het duidelijkst merkbaar in de architectuur, het grafisch design en de mode (unisekskleding), en ook in theater, film en dans.

MMMV Tentoonstelling ‘De papieren revolutie, grafisch design in de Sovjet-Unie (19201930)’, van 7 juni tot 8 oktober, Art & Design Atomium Museum, www.adamuseum.be UGent en het Universitair Ziekenhuis. Hij zei: “Dé loge bestaat niet, het zijn allemaal individuen. Als er druk uitgeoefend is op Anne De Paepe, dan is dat vanuit een individu en niet vanuit de loge.” Dat is natuurlijk even belachelijk als beweren dat er geen politieke partijen, jeugdbenden of lobbygroepen bestaan, maar alleen “individuen”. Een vrijmetselaar die zou moeten optreden tegen de intriges en machinaties van andere vrijmetselaars… De logebroeders blijven een negentiende-eeuwse oorlog voeren tegen het christendom, dat intussen machteloos en tandeloos geworden is. Zoals hyena’s bijten zij nog steeds in de kadavers van Borgiapausen, prinsbisschoppen en inquisiteurs die al eeuwen dood zijn, maar zij zijn te laf om ten strijde te trekken tegen de levende religieuze fanatici die ons vanuit de islamitische wereld overspoelen.

Zangeres Ariana Grande is overtuigd

Boeken

1 juni 2017

13

De kloof: is Europa nog van ons?

In tijden van polarisatie dient ‘het moedige midden’ van zich te laten horen, moeten Esther de Lange en Ivo Belet gedacht hebben. Hun plannen voor de toekomst hebben beide Europese Parlementsleden neergeschreven in ‘De Kloof’. Een boek dat niet overtuigt en weinig tot niets toevoegt aan het debat over de toekomst van de EU. Als ‘De Kloof’ één ding pijnlijk aantoont, dan is het wel hoezeer de christendemocratie de maatschappelijke trein mist.

Europa, of beter: de Europese Unie, is de jongste jaren het maatschappelijk debat danig gaan beheersen. De asiel- en migratiecrisis, de perikelen rond de euro en Griekenland, het vertrek van het Verenigd Koninkrijk door de Brexit… het lijkt alsof alles wat de EU aanraakt verandert in lood. Toch mag het kind niet met het badwater weggegooid worden, zo oordelen de Nederlandse Esther de Lange (CDA) en de Vlaamse Ivo Belet (CD&V). Beide parlementsleden behoren in het Europees Parlement tot de christendemocratische EVP-fractie. De Lange en Belet ergeren zich aan het oprukkende populisme, zoveel is voor de lezer wel duidelijk. Het Europese project moet volgens hen versterkt worden, tegen de heersende kille wind in. Toch willen zij geen naïeve ‘believers’ genoemd worden die – zoals bijvoorbeeld Guy Verhofstadt – blindelings hollen naar meer en meer EU. Er is nood aan een genuanceerd debat, zo oordelen de auteurs.

Een sterker Europa Een hervormende doch verbindende positie willen innemen, het lijkt typerend voor de politiek die de christendemocraten, in het midden van het politieke spectrum, eigen is. Om de

harten van de burgers (opnieuw) te veroveren dient “de EU zich heruit te vinden”. Klinkt mooi, maar tezelfdertijd weinig origineel en concreet.

Wat is immers het verschil tussen een eurofiele liberaal als Verhofstadt die “meer Europa” wil, en christendemocraten als Belet en De Lange die “een sterker Europa” voorstaan? Krampachtig proberen de auteurs in hun boek aan te tonen waar de verschilpunten liggen, maar hun voorbeelden en argumentatie overtuigen maar ten dele. Zeker voor wie het stemgedrag in het EU-parlement van de verschillende fracties erbij neemt. De sociaaldemocraten, liberalen én christendemocraten stemmen op zowat alle belangrijke punten identiek. Hoezo verschillen?

De Lange en Belet komen in ‘De Kloof’ tot weinig schokkende vaststellingen. De interne markt wil inzetten op arbeidsmobiliteit, over de grenzen heen. Maar, stellen zij vast, “we leven heel lokale levens in deze steeds meer geglobaliseerde wereld”. Verrassing! En wat te denken van dooddoeners als “in vergelijking met de rest van de wereld gaat het ons Europeanen nog altijd relatief voor de wind. Een overgrote meerderheid van de mensen zegt dat in enquêtes ook”. Fijn nieuws voor Spanje, Griekenland en Italië, waar meer dan 40 procent

van de jongvolwassenen zonder baan zit. ‘De Kloof’ staat bol van dit soort gemeenplaatsen.

Zo is er volgens de auteurs een sociaal contract tussen de burgers en de staat: “Dat contract over vrijheden, rechten en plichten moet een evenwicht garanderen tussen economische groei en sociale ontwikkeling (…) de markt moet in dienst staan van de samenleving en niet andersom.” Op zijn zachtst kunnen we dit allemaal niet nieuw noemen. Eigenlijk is het gewoon irritant om te lezen, aangezien Belet en De Lange meestal niet verder komen dan een opsomming van deze platitudes. Nergens lezen we een dieper bezielend verband.

Lange lijst met gemeenplaatsen Wat leren we nog meer? Op de pagina’s 156 tot 158, in een hoofdstuk over migratie, lezen we dat we “hard moeten zijn om het zachte te kunnen beschermen”. Vervolgens dat “wie het kwetsbare wil beschermen, moet ook hard kunnen zijn” en “Europa moet hard kunnen zijn om zijn zachte waarden en de kwetsbaarsten te kunnen beschermen”. Driemaal dus een quasi identieke en nietszeggende zin die een ergerlijk soort taalspelletje bevat, dat je in een opstel verwacht van studenten uit de eerste graad van het secundair onderwijs. De twee schrijvers willen hun boek voorts wat meer warmte helpen uitstralen, door met persoonlijke anekdotes in het rond te strooien. Dit levert vooral een warboel op, aangezien niet duidelijk is wie van de twee politici aan het woord is. Op de pagina’s 212 en 213 van ‘De Kloof’ staan niet

minder dan vier verschillende lettertypes. Het moedige midden blijkt hier vooral het warrige midden te zijn. Dit hele boek vat de huidige toestand van de christendemocratie samen: het heeft de diepgang van een plas water, is zoutloos, is richtingloos en bij momenten zo nietszeggend dat het uiterst irritant wordt. Ons advies? Geef met Moederdag dit boek gerust cadeau aan uw al even irritante schoonmoeder.

Esther de Lange & Ivo Belet, “De Kloof: Is Europa nog van ons?”, Lannoo 2017, 236 p.

LvS

“Uw dood kan ons slechts verrijken”: de Open Frontbrieven 1917-1919 Gedurende de loopgravenoorlog tijdens de Eerste Wereldoorlog werd elk Vlaamsgezind initiatief systematisch door francofone officieren tenietgedaan of belachelijk gemaakt. De bestaande taalwet in verband met het Belgische leger werd stelselmatig met de voeten getreden en geminacht. De flamingante soldaten kwamen in het verdomhoekje van de machtelozen terecht.

Zij waren na jaren geduld dat getreiter en die minachting kotsbeu en besloten in 1917 in actie te treden. Tot dan had de Vlaamsgezinde Heldenhulde zich ontfermt over het geestelijke welzijn van de soldaten. Maar dat was uitsluitend een culturele aangelegenheid. Nu gingen de Vlaamsgezinde soldaten een stap verder: ze betraden de clandestiene politieke arena. Na het voorbeeld van de Tsjechen en de Slowaken binnen het Oostenrijks-Hongaarse leger en de Finnen en Polen binnen het tsarenleger, kwa-

men een aantal Vlaamse soldaten (vooral van de lagere kaders) in actie. Ze vonden dat ze niet langer konden zwijgen. “Hier ons bloed, wanneer ons recht” wilden ze in daden omgezet zien. De jonge Vlaamsgezinde soldaten overlegden en vormden een uitgebreid netwerk dat we beter kennen als de Frontbeweging.

Postzegel Op 11 juli 1917 werd een eerste open frontbrief (aan het adres van koning Albert I) verspreid. Er zouden in totaal een veertigtal van

dergelijke al of niet uitgebreide pamfletten, liederen en gedichten volgen. Allemaal hadden ze hetzelfde thema: het onrecht tegen en de minachting tegenover de Vlaamse soldaten aanklagen en het eisen van een aantal politieke rechten voor de Vlamingen na de oorlog (Vlaamse regimenten, een eigen universiteit en zelfbestuur).

De frontbrieven maakten uiteraard heel wat ophef binnen het Belgische militaire en politieke establishment. Er werd dan ook duchtig jacht gemaakt op de opstellers en de verspreiders van de frontbrieven.

Voor de totstandkoming van het Vlaamsnationalisme is deze verzameling Open Frontbrieven dan ook van cruciaal historisch belang. Eenmaal Vlaanderen ook eigen postzegels zal mogen laten drukken, zal ongetwijfeld de reproductie van een dergelijke historische frontbrief een postzegelthema vormen.

Kijk maar naar Finland, Ierland en andere landen. Thans werden voor het eerst al deze frontdocumenten verzameld, beschreven en van historisch-wetenschappelijke commentaar voorzien. De Open Frontbrieven worden omschreven als “levende teksten”. Een resem medewerkers verleenden hun medewerking: Raf Praet, Romain Vanlandschoot, Jan Velaers, Daniël Vanacker, Frank Seberechts en vooral Luc Vandeweyer. Vandeweyer, hoe interessant zijn teksten ook mogen zijn, valt graag op door het hanteren van een zuiver academisch taalgebruik, maar voor de modale lezer is het schier onleesbaar. Een dieptepunt vonden we wel de zin: “Het metrum van het gedicht, dat redelijk goed wordt aangehouden, is een anacephalische anapaestische tetrameter (u- uuuu- uu-), een metrum dat typisch is voor spottende, humoristische gedichten” (p. 81). Raak daar maar wijs uit. Van de andere kant, we moeten ook vermelden dat Vandeweyer (verbonden aan het Algemeen Rijksarchief Brussel) elders in het boek een verrijkende bijdrage levert over de boetecompagnies binnen het Belgische leger. Iedere legerdivisie had er een of twee. Alvast interessante leesstof.

Verder hebben we niets dan lof voor het boek “Alleen in u – o koning - geloven wij nog”, de eerste publicatie van de door het ADVN opgerichte uitgeverij Peristyle. Iedere Frontbrief/lied/gedicht wordt degelijk ingeleid door een historicus of filoloog. Daarna volgt een korte inhoud van het document waarbij de vragen wat, wie, waarom, wanneer en waar

beantwoord worden. Aan de hand van een dergelijk duidelijk inzicht kan de lezer dan het eigenlijke stuk (afgedrukt op lichtgrijs papier) tot zich nemen. Mijns inziens een vruchtbare werkwijze.

Radicalisering Binnen een jaar radicaliseerde de Frontbeweging en komen we tot verzen als “Uw dood kan ons slechts verrijken,/Omdat wij Vlamingen zijn!/” Duidelijk gericht aan het adres van de Belgische hogere officieren. Tijdens de wintermaanden 1917-‘18 verschenen er ook brieven gericht tot internationale instellingen (paus, de Amerikaanse president Wilson en de geallieerden).

Na de wapenstilstand van 11 november 1918 verdwenen de Open Frontbrieven niet dadelijk van het toneel. Er verschenen er nog enkele. Daarna evolueerde de Frontbeweging tot een zuiver politieke partij: het Verbond van Vlaamsch-Nationalisten, beter bekend onder de naam Frontpartij.

Een oerdegelijke historische publicatie die haar nut zal bewijzen, maar hoe dergelijk prestigieus werk kan verschijnen zonder register(s) is me een raadsel.

Pieter Jan Verstraete

Guy Leemans, Raf Praet, Luc Vandeweyer en Frans-Jos Verdoodt (red.), “’Alleen in u – o koning - geloven wij nog’: open brieven van de Vlaamse Frontbeweging tijdens de Eerste Wereldoorlog”, Antwerpen, uitg.

Peristyle 2017, 383 blz., 29,50 euro.

ISBN 978 90 8268 400 1 Het boek is te koop via de webwinkel van ’t Pallieterke. (+ 6 euro verzendingskosten).

14

Brieven

1 juni 2017

In herinnering

Debatclub

Johan van Herreweghe Ons weekblad moest vorige week omwille van O.L.H.-Hemelvaart een dag eerder verschijnen, zodat we pas deze week een in memoriam kunnen wijden aan Johan van Herreweghe. Johan is ons op zondag 21 mei na een lange ziekte ontvallen. Hij was van 1975 tot 2011 medewerker aan dit weekblad, waarbij hij gedurende tien jaar de vaste Gentse correspondent van ’t Pallieterke is geweest. Al in 2011 moest hij noodgedwongen, om gezondheidsredenen, stoppen met schrijven.

Johan werd op 29 maart 1952 in Aalst geboren. Hij haalde aan de Gentse universiteit een licentie Germaanse filologie. Hij promoveerde bij de gekende professor Gilbert de Smet, die jarenlang de hoofdredacteur van Wetenschappelijke Tijdingen is geweest.

Het onderwerp van zijn thesis had zowel taalkundige als historische aspecten, vermits ze betrekking had op brieven naar het thuisfront van Duitse jongens uit de huidige Oostkantons die opgeëist waren om met de ‘Grande Armée’ van Bonaparte aan de rampzalige Ruslandcampagne deel te nemen.

Johan was een overtuigd nationalist en Heel-Nederlander. Al zeer jong had hij zich in de Vlaamse Beweging geëngageerd. Aan de universiteit was hij eerst terechtgekomen bij het KVHV, dat in 1968 door Vik van Branteghem in Gent heropgericht was. Vandaar stapte Johan over naar ‘Werkgroep Alternatief’, een eveneens door van Branteghem opgerichte studentengroep die dezelfde naam droeg als die van een door hem uitgegeven tijdschrift. ‘Alternatief’ was ongetwijfeld ook Vlaams en katholiek, maar minder studentikoos en maakte meer werk van religieuze en politieke verdieping. Het lijdt geen twijfel dat Johan zich er veel beter thuis voelde. Hij werkte er samen met een aantal mensen die later in verschillende en soms uiteenlopende richtingen naam zouden maken. Bijvoorbeeld de briljante jurist en flamboyante Vlaams-nationalist Marcel Storme aan de ene kant en de eerder Belgischgezinde conservatieve katholiek Fernand Keuleneer aan de andere kant. Bij ‘Alternatief’ leerde hij nog een andere medewerker kennen: Leo Custers, de latere hoofdredacteur van ‘t Pallieterke. Bij ‘Alternatief’ vond Johan ook een paar studenten die hem hielpen bij het uittikken van de autobiografische voordracht van priester Gantois, die hij met de Werkgroep De Nederlanden uitgegeven heeft onder de titel: “Hoe ik mijn volk en mijn taal terug vond?”

Johan van Herreweghe is voorzitter geweest van de Werkgroep De Nederlanden, want hij was - zoals zijn zoon Volkwin het tijdens de uitvaart benadrukte - een overtuigde HeelNederlander. Hij was o.a. daarom zeer actief in de Zuidelijke Nederlanden (die door sommigen Frans-Vlaanderen of Zuid-Vlaanderen worden genoemd). In 2009 gaf hij nog, in samenwerking met Luc Rochtus en Kristof Papin, en met de steun van de Marnixring Lieven Gevaert, een prachtig en luxueus naslagwerk over dat gebied uit. Het heet gewoon: “De Zuidelijke Nederlanden”.

Johan was trots op de Nederlandse taal die hij koesterde. Als taalleraar probeerde hij zijn liefde voor het Nederlands over te dragen op een volgende generatie. Hij was uiteraard een flamingant in de klassieke betekenis van dat woord en was lid van verschillende Vlaamsgezinde organisaties. Zo was hij van zeer nabij betrokken bij de werking van de overkoepelende organisatie De Draak, die zich voor het Nederlandse aspect van Gent inzette door o.m. elk jaar een prijs uit te reiken aan een handelszaak met een passende en originele Nederlandse naam. Kortom, Johan was op alle fronten actief. We zullen hem missen. Onze oprechte deelneming aan zijn echtgenote Patricia en zijn kinderen.

’t P

De Vlaamse vakman

Kruisende woorden oplossing 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 A W I L L Y A L B E R T I B A N I J S X D A R X O E N C A D X D R A M A T U R G D R I T X A M X K A L E R E N A R C I S M E X E N I F E X A U X K A L O T X D G E L X V O O S X C T R L H M O L R N S T E D E X I I B E D E K T X I X S T E J A N D X U U R X S P O T K A S X P I U X L I E G E L R E F X S M A K X L A N

Syrië onder druk Pallieterke, Een Amerikaans rapport meldt dat het “Syrische regime” duizenden gevangenen heeft vergast in een crematorium van de (kleine) gevangenis in Syadnaya. Een nieuwe hollywoodiaanse story. Meteen grijpt de Israëlische minister Yocan Galant de gelegenheid aan om op te roepen de Syrische president te vermoorden. Wat is er echt aan de hand? Het Westen krijgt een nieuwe hysterieaanval, nu het Syrische leger, geholpen door Hezbollah, Rusland en Iran, IS steeds meer in het nauw drijft. En bovendien draagt het memorandum dat vier veilige zones voorziet al vruchten.

Er zijn nu 219 gewapende groepen en 1.505 wooneenheden die zich hebben aangesloten bij de Syrische verzoeningsbeweging. Als dit voortgaat, zullen de terroristen in Syrië ooit daadwerkelijk opgeruimd worden, en dat is voor het Westen een nachtmerrie. De creativiteit om steeds weer nieuwe leugens te verzinnen, blijft echter onuitputtelijk. Daarmee willen ze het moreel van de terroristen opkrikken, het moreel van Syrië ondermijnen en druk uitoefenen op Rusland en Syrië. Grote ondernemingen met weinig blijvend resultaat.

Pater Daniel Maes - Syrië

De Debatclub organiseert op donderdag 8 juni het laatste debat van dit seizoen. Nemen plaats aan de debattafel: Pater Daniel Maes, reeds zeven jaar werkzaam in Qâra, ten zuiden van Aleppo, in Syrië. Zijn getuigenis: “De radicale islam is een groter gevaar dan Rusland” en “De berichtgeving over Syrie is de grootste medialeugen van deze tijd”.

Prof. dr. Amin Makar, chirurg-oncoloog (Universiteit Antwerpen) en christelijke Egyptenaar.

Het thema van het debat is: Assad of IS? Plaats van het gebeuren is traditiegetrouw Hotel de Basiliek (Trooststraat 22, Edegem). Het debat start om 20 uur. Inkom: 5 euro (studenten 3 euro) Wie wenst kan om 18 uur deelnemen aan de receptie en het lichte diner.

Op voorhand inschrijven is hiervoor verplicht: info@ debatclub.org – 0498 77 48 71 40 euro p.p. (inkom van 5 euro inbegrepen) over te maken op het rekeningnummer van de Debatclub: BE20 7350 4124 1556.

Optima

Politiek benoemden

Pallieterke, De correctionele rechtbank in Gent legde Jeroen Piqueur, de gewezen sterke man van Optima, een strafrechtelijke veroordeling op, 4 maanden celstraf, een boete van 1,5 miljoen euro, circa 2,3 miljoen euro aan inkomsten uit de misdrijven worden verbeurd verklaard, en hij mag drie jaar nergens bestuurder zijn, wegens grootschalige fraude met rekeningen en vennootschappen in belastingparadijzen in de periode 2007-2013. Piqueur overweegt in beroep te gaan. Een beroepsprocedure werkt opschortend voor de celstraf. Echter, de celstraf wordt niet uitgevoerd, want in ons land geldt de regel dat veroordelingen tot en met 4 maanden cel niet worden uitgevoerd, ook geen enkelband. De eis van het openbaar ministerie was wel 18 maanden met uitstel. Maar dit (met uitstel) kon niet omdat een Spaanse rechtbank in 2009 al een gevangenisstraf van 21 maanden oplegde.

Toppunt was dat Piqueur deed alsof hij van niets wist. Was de Nationale Bank op de hoogte van de veroordeling in 2009? Blijkbaar niet, want zij zette alleszins in 2011 het licht op groen voor de overname van de Ethias Bank door Optima en verklaarde Piqueur “fit en proper”. Er kwam alleszins ook nu geen reactie van de Nationale Bank. Dit geeft mij wel de indruk dat de regeling op voorhand afgesproken werd en herinnert me aan de graaicultuur waar men nu, zegt men, hard aan werkt. Zelfs Koen Geens werkt hard aan een nieuw wetboek, waardoor alle opgelegde straffen zullen worden uitgevoerd.

Gustaaf van de Cloot - ‘s-Gravenwezel

Bezet gebied Pallieterke, ‘Bezet gebied’, zo noemen sommigen het Bijbelse hartland. ‘Kolonisten’, zo worden de vreedzame Joodse bewoners genoemd. ‘Apartheid’, dat wordt Israël verweten. Israël zou een racistische staat zijn. Zionisme is tegenwoordig een scheldwoord voor een misdadig regime.

Israëlische soldaten gebruiken overmatig veel geweld. Onschuldige Palestijnen worden onderdrukt en genadeloos geëxecuteerd. Herkent u deze misleidende terminologie?

Ik durf beweren dat ik Israël goed ken en dat geen van de bovenstaande beweringen klopt.

De termen die gebruikt worden, geven een verkeerd beeld van wat er echt aan de hand is. Op een slinkse manier wordt Israël telkens weer weggezet als schurkenstaat of een corrupte bananenrepubliek. De Joden hebben het altijd gedaan. Met de halve waarheden en hele leugens die niet alleen in de media gebruikt worden, wordt de Joodse staat en het Joodse volk veel schade aangedaan. Laten we een vuist maken tegen de steeds toenemende Jodenhaat en Israëlhaat!

JDS - Dilbeek

ABONNEMENTEN

1059

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Pallieterke, Enkele weken geleden mocht Marc Descheemaecker in De Afspraak bij Bart Schols de absurd hoge inkomens en bonussen van politiek benoemden in de raden van bestuur komen verdedigen. Hij deed dat met altijd weer dezelfde foute vergelijking dat “in de privé” eveneens hoge lonen en vergoedingen worden betaald.

Zelfs in mega verlieslatende overheidsbedrijven betaalt de overheid haar CEO’s en beheerders absurd véél geld. Van de NMBS kreeg Descheemaecker 1,3 miljoen euro afscheidspremie, terwijl hij er nog beheerder is. (Volgt daarop nog een tweede afscheidspremie misschien?) Tevens is hij voorzitter van Brussels Airport, een Europese Investeringsbank, De Lijn, en waar nog allemaal… Is dat in bijberoep, of als hobby?

In verlieslatende privébedrijven krijgt de CEO géén hoge wedde: die vliegt eruit om nooit meer terug te komen, zonder afscheidspremie. Terwijl in ons land politiek benoemden verder carrière maken en op televisie mogen beweren dat zij dat ‘verdienen’.

Wel, zij verdienen dat niet, maar zij ontvangen het wel. Allemaal belastinggeld, door privébedrijven opgehoest! In dit land lopen er honderden (indien al niet duizenden) politici en politiek benoemden rond die zo meer ‘verdienen’ dan de president van de Verenigde Staten.

Met pensioenen is dat precies hetzelfde.

Ambtenaren hebben een bijkomend pensioen dat een veelvoud is van wat iemand die in de privé heeft gewerkt als zoethoudertje krijgt: niet eens 1,200 euro per maand. Zonder afscheidspremie.

Politici en ‘nieuwsmakers’ vallen om van de arrogantie en eigenwaan, het natuurlijke en onvermijdelijke product van betaald te worden boven de waarde.

Zij denken dat de mensen allemaal debiel zijn, terwijl dat enkel de domoren zijn die hen geloven en nog voor hen stemmen. België, het enige land ter wereld waar de uitleg belangrijker is dan de feiten.

Marc Bertrand - Edegem

Bonte burgervader Pallieterke, Alle gekheid op een stokje. Of was hij van zijn melk? Ik kan het niet begrijpen dat een burgemeester zoiets durft zeggen.

Een hoofddoek toestaan voor de Belgische politievrouwkes? Ik zie dat als een grote vernedering voor jullie die altijd paraat staan als het nodig is.

Ik was veertien jaar beroepsmilitair en ik zou me niet goed gevoeld hebben na zo een uitspraak. Ik wens jullie veel sterkte toe. Zonder hoofddoek. Ik wens de minister van Binnenlandse Zaken proficiat.

Robert de Mol - Ninove

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

1 juni 2017

Vakantie in Spanje

Roskammen

Het voetbalseizoen 2016-2017 zit erop. De spelers kunnen op vakantie. Bij Anderlecht was dat in mijn tijd drie weken. Voor het licht op groen werd gezet, moest iedereen bij onze verzorger Fernand Beeckman passeren, die ons woog en de resultaten ophing in de kleedkamer. Zo kon men de mannen eruit pikken die tijdens hun verlof een beetje hadden gezondigd en overgewicht meesleepten.

Die werden dan bij de voorbereiding van het nieuwe seizoen extra onder handen genomen. Die sukkelaars brachten het merendeel van hun tijd ‘s morgens door in het Zoniënwoud, waar boslopen van 10 tot 15 kilometer op het menu stonden. De zondaars werden begeleid door Martin Lippens, die, op de fiets, ervoor zorgde dat er niet werd gesjoemeld.

Jean Thissen was altijd van de partij, hij kampte gans zijn carrière met overgewicht.

Hij hoefde maar naar eten te kijken om bij te komen. Iedere morgen vertrok hij naar het bos gekleed als iemand die op wintersport gaat.

Zelfs als het zeer warm was, maar hij liet de anderen afzien.

Beeckman verzamelde oude wapens. Ik had hem een geweer cadeau gedaan, dat op mijn zolder lag. ‘Den Beeck’ durfde wel eens 2 kilogram minder invullen achter mijn naam, dan dat het in werkelijkheid was; zo kon ik ontsnappen aan het Zoniënwoud!

Sean Connery Mijn vast vakantieadres was de Marbella Club in Spanje. Ik was aan het leren golfen.

Het hotel had een eigen golfbaan, dat was ideaal. Op een dag kwam ik het clubhuis van de golf binnen, en er zaten drie mannen aan de toog.

Na een tijdje vroeg één van hen of het mij interesseerde samen een partijtje te spelen. In het gezelschap was er een sympathieke Schot, die vroeg wat ik deed in het leven. Toen ik hem vertelde dat ik bij Anderlecht voetbalde, reageerde hij enthousiast! Hij was supporter van Dunfermline en had ons zien spelen

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

voor de Europacup tegen zijn ploeg. Na achttien holes dronken we enkele grote pinten en namen afscheid.

Ik besloot nog een pintje te pakken en knoopte een gesprek aan met de barman, die mij vroeg: “Ken je die Schot niet, met wie je hebt gespeeld?” Toen ik het antwoord schuldig bleef, keek hij mij verbaasd aan. “Dat was Sean Connery”, zei hij glunderend. “James Bond?”, riep ik. Als verzachtende omstandigheid kon ik alleen inroepen dat deze James Bond vrij kaal was en geen zwart haarstukje droeg zoals in zijn films.

Ik heb hem nog eens ontmoet op een terras ‘in de Puerta Bannus’. Hij wist nog wie ik was, want hij zwaaide naar mij. Ik raapte mijn moed bij mekaar en vroeg of we samen op de foto konden, anders zouden mijn vrienden mij niet geloven! Mijn handtekening heeft hij niet gevraagd...

Gille van Binst

Een schriller contrast kan niet Jurgen van den Broeck (34) zet straks een punt achter zijn wielercarrière. In de voorbije Ronde van Italië eindigde hij 91ste met drie uur en drie kwartier achterstand op eindwinnaar Tom Dumoulin. Jurgen was gestart als meesterknecht voor Steven Kruijswijk, ondanks zijn laattijdige opgave nog een Hollandse topper.

Veel steun kreeg hij op de Italiaanse cols niet van de laatste Belg die een aantal jaren de illusie levend hield dat wielerland België nog meetelde in het grote rondewerk. Van den Broeck werd in de Ronde van Frankrijk van 2010 derde. Dat was het beste Belgische Tourresultaat, 34 jaar na de eindzege van Lucien van Impe in 1976. Op het podium in Parijs stond Jurgen echter niet.

Pas toen ruim een half jaar later én de Spanjaard Alberto Contador én de Rus Denis Menchov wegens doping uit de eindstand verdwenen, schoof Jurgen op van plaats vijf naar plaats drie. Een jaar na de winst van Van Impe in de Tour won Michel Pollentier de Giro. En Johan de Muynck deed hem dat een jaar later na. Na dit duo gaapt de grote Belgische (ronde)leegte. In 2012 was er heel even hoop, door de derde plaats in de Giro van Thomas de Gendt, na een groot nummer op bergreus Stelvio. Nu moest, met zijn 34 lentes en op plaats 13 in de eindstand, oude trouwe Maxime Monfort de Belgische “eer” redden. In schrille tegenstelling daarmee pronkte, naast winnaar Dumoulin, nog een Nederlander in de top tien: Bouke Mollema.

Zonder het ongelukkige uitvallen van Kruijswijk, twee dagen voor het einde, waren het er drie geweest. Pertinenter kan de tegenstelling van de Hollandse klim en de Belgische neergang in de hiërarchie voor het grote rondewerk niet meer worden.

“Oude zagen” De krant Het Laatste Nieuws had het briljante idee om De Muynck en Pollentier gezamenlijk met een en ander te confronteren. Zij schilderden zichzelf af als “mogelijke oude zagen”, terwijl de krant stellig niet alleen stond met de conclusie dat beter even geluisterd werd naar wat beiden te zeggen hadBeveren? We hadden op zijn minst verwacht dat hij zou zeggen: “Nu ga ik supporteren voor mijn nieuwe ploeg.” We kijken al uit naar de volgende wedstrijd tussen Waasland-Beveren en Club Brugge. In de hoop dat hij geen gat in de lucht springt als Club scoort.

Wim I

En nu platte rust, zonder bal Warm Genk De Limburgers heten u welkom. Meestal toch, want als een derby geboekt staat tussen Racing Genk en Sint-Truiden zijn de wederzijdse hartelijke welkomstgroeten ver te zoeken. Voorbije zaterdag was het zover en mochten de twee ploegen uit het bronsgroene eikenhout ons nog wat proberen te vermaken, met een finaleplaats in de play-off 2 en Europees voetbal als vooruitzicht. Sint-Truiden startte dan wel als underdog, dat betekende nog niet dat de Kanaries bereid waren zich gewillig te laten nekken in de Luminus Arena. Dat het niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk warm zou worden in Genk, stond op voorhand vast.

Ontsnapt Sint-Truiden knoeide met de kansen en was een maatje te klein voor Racing Genk. Dat de Kanaries op hun roeper kregen, hoeft geen drama te zijn. Ten eerste mogen ze vervroegd op vakantie en ten tweede zijn ze aan een

15

mogelijk Europees avontuur ontsnapt. Want deelname aan de voorrondes van de Europa League is niet altijd een geschenk om te koesteren. De kans dat een tegenstrever van het zevende knoopsgat uit een van God en klein Pierke verlaten oord uit de bus komt, is niet denkbeeldig. Met alle moeizame en kostelijke verplaatsingen, die doorgaans veel voeten in de aarde hebben, als toemaatje. STVV heeft zich eervol geweerd in play-off 2. Meer moet dat niet zijn.

Rare supporter De tien jaren die Philippe Clement als speler bij Club Brugge doorbracht, liggen al een tijd achter de rug. Daarop volgde zijn doortocht bij Germinal-Beerschot, om vervolgens als staflid in het Jan Breydelstadion aan de slag te gaan.

Een taak die hij zes jaar volhield. Dat hoofdstuk is nu afgesloten. Clement gaat zijn ervaring ten dienste stellen van Waasland-Beveren. “Na tien jaar als speler en zes jaar als trainer word ik nu gewoon supporter van blauw-zwart”, vernemen we. Wat moeten ze daarvan denken in

We weten niet wat ze aan het bekokstoven zijn in het sanhedrin van de Bosuil, maar onze natte vinger zegt dat de kans bijzonder klein is dat Wim de Decker volgend seizoen nog aan de bak komt als trainer van Royal Antwerp FC. Als we de bal misslaan, zoveel te beter, want ze zijn hem veel dank verschuldigd in DeurneNoord. De Decker verstond de kunst om uit een allegaartje, waaronder enkele kwade penningen die de revue passeerden, een hechte ploeg te smeden. Met het gekende en succesvolle resultaat als gevolg. De Moor heeft zijn plicht gedaan, en we willen niet vooruit lopen op de gang van zaken, maar we vrezen dat de Moor mag gaan. Of op een zijspoor wordt gezet.

Wim II Wim de Decker heeft alleszins zijn debuut als trainer en psycholoog niet gemist en heeft alvast een getuigschrift met grote onderscheiding op zak. Als het zover komt dat hij voor bewezen diensten bedankt wordt, zal zijn opvolger over goede adelbrieven moeten beschikken en zich moeten bewijzen, anders is het kot te klein in Deurne-Noord. De gevierde redder die de Great Old, na lange tijd, opnieuw naar eerste bracht, en die we vertrouwelijk Wim mogen noemen, ligt nog altijd in de bovenste lade bij de supporters van de liefdevolle kleuren. Terecht. Er zijn er nog niet veel die het hem gaan nadoen. Tenzij Bico terugkeert naar de Bosuil, want die wordt ook op handen gedragen in Deurne.

Oranje triomf Het zal groot feest geweest zijn bij onze Dietse stamgenoten na de ruim verdiende eindoverwinning van Tom Dumoulin in de Giro.

Het zag er even naar uit dat de Colombiaan Quintana met de roze trui zou mogen pronken in Milaan, maar dat was zonder de tijdrit gere-

den. “Toen ik de Giro won”, wist De Muynck, “geen spoor van collectieve waanzin of door een mediahype gecreëerd delirium. ‘Goed gereden’ klonk het en dat was het.” Rekening houdend met het door media en entourage opfokken van prestaties die in “hun tijd” amper aandacht kregen, betekent die uitspraak wel wat. Dat vermindert niet als Pollentier bevalt van “maar vent toch, is dat alles?” als hij schema’s en programma’s van sommige jonge renners bekijkt en die vergelijkt met de zijne van weleer. “Waar en hoe hij had leren klimmen?” vroegen ze hem bij zijn profdebuut in de Ronde van Romandië. “Thuis in de polders door op training tegen de wind in te blijven beuken”, had hij geantwoord.

Gebrek aan training en inzet noemt hij trouwens de eerste oorzaak van de nu al decennia aanslepende Belgische stilstand in grote rondes. Als De Muynck daaraan toevoegt “dat een grote motor helpt naast de keuze voor de minder gemakkelijke weg”, zegt hij in feite net hetzelfde als bondscoach Kevin de Weert, die stelt dat bij ontluikend Belgisch wielertalent dringend nood is aan een continu volgehouden mentaliteitswijziging, die natuurlijk talent met gewilde karaktersterkte zodanig kneedt, dat het resultaat uitmondt in - en vasthoudt - wat “klasse” heet. “Vraag hier tien jonge renners wie ze willen worden en het antwoord is negen keer Tom Boonen”, aldus de bondscoach. Nederland mag dan een nog vlakker polderland zijn dan Vlaanderen, blijkbaar kozen Dumoulin, Mollema en Kruijswijk in hun opmars naar het statuut van toprenner voor veelzijdiger idolen. Dat legt hen in Giro, Tour en Vuelta geen windeieren. Die zijn al (te) lang voorbehouden voor “wielerland” België zonder ronderenners. kend. Daarin toonde Dumoulin wel zijn meesterschap, maar de dagzege moest hij overlaten aan zijn landgenoot Jos van Emden, die zich de gelukkigste man op aarde noemde. En dat was eraan te zien. We zullen de eerstvolgende dagen maar wegblijven uit Nederland. We willen wel meefeesten, maar onze noorderburen kennende, gebeurt dat altijd in de overtreffende trap. En dat is voor ons een beetje van het goede te veel.

Jens Van Lochristi naar Knokke-Heist en vervolgens van daar naar Moorslede. Om een dag later tegen de klok te rijden rond de kerktoren van Beveren. Hetzelfde scenario, maar dan in rechte lijn, in Ans om te eindigen in Tongeren.

Dat noemen ze dan de Baloise Belgium Tour.

Wie zei er dat die van Brugge achteraan in de rij moeten gaan staan? Alleszins iemand die Jens Keukeleire niet goed kent. De 28-jarige West-Vlaming mocht zelfs op het hoogste schavotje, onder luid applaus van de toeschouwers, die het niet meer dan redelijk vonden dat het UCI-reglement werd toegepast. Wat zegt dat reglement? Dat een renner die in de laatste drie kilometer ten val komt dezelfde tijd krijgt als de winnaar van die rit. Wat Jens Keukeleire goed uitkwam, nadat hij kennis had gemaakt met het Tongerse asfalt. Einde goed, alles goed.

Meer dan straf We moeten toegeven dat het een heel straf nummer is waarmee olympisch kampioene Nafi Thiam uitpakte in het Oostenrijkse Götzis, de bakermat van de meerkampers. Terwijl de toeschouwers stonden te braden onder een ongenadige zon, kroonde Thiam, die blijkbaar geen last had van de hitte, zich tot de op twee na beste zevenkampster aller tijden. En liet ze ook nog drie persoonlijke records sneuvelen.

Dat ze zo vroeg op het seizoen al in bloedvorm zit, belooft voor het wereldkampioenschap in Londen dat geprogrammeerd staat in augustus. Thiam is amper 22 en op dit ogenblik de meest complete atlete van de wereld. Zeg dat wereldrecordhouder tienkamp, Ashton Eaton, het gezegd heeft. En we gaan hem niet tegenspreken.

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet “Ik wil de leadzanger worden” - “Antwerpen heeft een man met een baard nodig, geen Wiener Sängerknaapje.”

1 juni 2017

Sp.a en Groen timmeren voortaan samen aan de weg in Antwerpen, tegen het gruwelijke N-VA-monster. Groen-voorzitter Wouter van Besien sloeg de handen in elkaar met sp.a-voorzitter Tim Mees, een onverschrokken nieuwkomer aan de linkse sterrenhemel. “Excuseer, mijnheer Pallieter. Het is Meeuws. M.E.E.U.W.S. Meeuws, zeg maar.

Tom Meeuws van de Antwerpse sp.a. Gaat u dat juist opschrijven? Nee, niet de coureur.

Ik ben de voorzitter van de Antwerpse sp.a. Wij hebben een big band.”

Waarvan akte. Tam Mus en Wouter van Besien zitten een beetje verveeld met de situatie. Hun kartelgesprekken zijn te vroeg uitgelekt via de pers. Een rechtstreeks gevolg is hun dappere zoektocht naar meer diversiteit. In hun nietsontziende honger naar meer kleur in hun rangen, moet het ondertussen ver zoeken zijn naar een meerderjarige moslimmedemens die geen uitnodiging kreeg om op de lijst te staan.

Alleen wie al eens een vrouw stenigde, werd streng geweigerd en doorgestuurd naar de CD&V-lijst van Kris Peeters, waar die gretig werd opgenomen. Maar zoveel activiteiten achter de schermen konden niet onopgemerkt blijven in de pers. Tam Muis vindt het uitlekken niet erg. “Het hoge woord is eruit. We gaan er samen voor.

Wij van de sp.a zijn de grootste oppositiepartij. Wij hebben een ‘big band’ en Wouter heeft een fijne ‘jazz combo’. Samen gaan we een rockconcert geven dat Antwerpen nog lang zal heugen. Ik word de leadzanger, natuurlijk.

The Tom man from Antwerp.”

WOUTER: “Verschoning, beste collega Mos, maar over de postjes hebben we het nog niet...

TIM: “Meeuws, Wouter, het is Meeuws. Zoals de befaamde voetbalcoach Walter Meeuws. Ik zie mezelf ook als een coach die…”

WOUTER: “Wel, Walter, ik zou het vel van de beer nog niet verkopen. Daarvoor is het toch nog veel te vroeg. Iedereen weet trouwens dat een big band aan boord hebben van de ‘sp.aTitanic’ niet zo heel veel uitmaakt, hé man. Ik geef graag toe dat we een leadzanger nodig hebben, maar dan wel één met een baard. Niet zo’n Wiener Sängerknaapje.”

WALTER: “Dat is waar. We hoeven dat vandaag nog niet aan te kondigen, dat ik burgemeester word. Belangrijk is dat we ons focussen op onze gemeenschappelijke vijand. De smeerlappen die onze stad nu al vijf jaar in een ijskoude greep houden en asociale praat verkopen…”

WOUTER: “Die linkse stielbedervers van de PVDA. Goed gezegd, Tom.” TOM: “Ja, nu zeg je het juist. Ik heet Tom. Zie je wel dat het kan? We zetten stappen vooruit.

Maar ik had het eigenlijk over Bart de Wever en zijn kornuiten. We moeten hen nu uit het stadhuis verdrijven.”

Pallieter: we hebben het even opgezocht, mijnheer Meeuws. Als we uw naam googelen, komen we tot de vaststelling dat u vooral bekend staat voor het organiseren van klungelige islamitische offerfeesten waarbij dieren nodeloos lijden. Is dat voor

Kruisende woorden 1060

Groen aanvaardbaar?

TUMTIDUM: “Dat telt niet. Dat was twee weken voor ik sp.a-voorzitter werd. Waarom toch altijd die oude koeien uit de gracht halen?

Belangrijk is dat we dezelfde waarden delen.

Overkapping van de Ring en de overkapping van vrouwen, als ze daar zelf voor kiezen.”

WOUTER: “Zelf voor kiezen. Dat mag. Of hun man, natuurlijk. We moeten verbindend nadenken, en het kan niet zijn dat vrouwen beginnen polariseren in deze stad. Maar ik denk dat u een punt heeft, wat betreft de slachtpartijen

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C

Heibel in de tent De protesten in het noorden van Marokko blijven duren en lijken zelfs te escaleren. Ze worden dikwijls geduid als sociaal-economisch, maar op de achtergrond wappert steevast de vlag van de Imazighen, de Berbers. Het wordt nog boeiend daar.

Het vlindereffect Sinds de invoering van de LEZ-zone in Antwerpen, hebben ze het net buiten die zone geweten: de parkeeroverlast neemt er hand over hand toe. Wat op de duur zal nopen tot nieuwe maatregelen vanwege de overheid. Het LEZ-steentje blijft rollen.

D E F

Nadenken!

Wij zijn het volledig eens met alle feministen: schandalig dat aan studentes wordt aangeraden om met een mooi decolleté naar de proclamatie te komen. Iedereen weet toch dat het dan te laat is. Het examen gaat eraan vooraf.

G H

Heel vreemd

I

Alarm in de vaderlandse pers, uiteraard de Vlaamse, want dat is ons vaderland: er zijn almaar meer kansarme leerlingen. Als je jaren aan een stuk kansarmen importeert, is daar toch minstens een deel van de verklaring te vinden.

J K L HORIZONTAAL

A. Denkwijze van een wielrenner B. Vlaamse rivier - Bourgognewijn C. Noordpoolbewoner - Internetlandcode voor Brunei D. Onderwerp van een artikel - Bezittelijk vnw. - Lidwoord E. Drievoudig Braziliaans wereldkampioen Formule 1 F. Internationaal rechercheteam - Granaat G. Gevechtssport - Overdraagbare virus ziekte H. Volledig - Kunstmatig opgeworpen woonheuvel - Voorzetsel I. Eetlepel - Boerderij - Deelbaar door twee J. Zuiveren van een vloeistof K. Heraldisch motief - Deel van een verwarmingsinstallatie L. Zo maar neerzetten - Achter De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1059 vindt u op blZ. 14

van Waldek hier. Dat kunnen we niet tolereren. Zeker nu ik ook nog eens hoor dat hij oude koeien in de gracht duwt en die dan nog weigert eruit te halen. Zijn partij mag blijven, maar van deze schlagerzanger geen eieren meer.”

TAM: “We bellen u nog, mijnheer Pallieter. We moeten één en ander nog een beetje afstemmen, maar na de zomer staan we er. Met een nieuw concept voor de stad. Sterker dan ooit en verenigd in onze strijd.”

WOUTER: “Hey, slome, heb jij toevallig het nummer van Peter Mertens?”

Mislukt

Verticaal

1. Bagatellen 2. Weekdier - Voornaam van de mol 2017 in het gelijknamige programma op Vier 3. Vruchtje van de koning van de bomen - Sinte 4. Franse stad - Ooorspronkelijke provincie van Ierland 5. Met een hoge leeftijd - Titaan 6. Christusafbeelding - Opera van Verdi 7. Nihonium - Nederlands publiek omroepbestel - Gehucht van de gemeente Ravels 8. Eiland van Tanzania - Oost-Vlaams dorp 9. Inkomstenbelasting - Van het nodige voorzien 10. Centrum voor Leerlingenbegeleiding - Afkorting van de Amerikaanse munt - Organische stof van plantaardige of dierlijke oorsprong 11. Vrouwelijk hert - Harde materies die in de aardbodem voorkomen 12. Technische school - Kunstwerk Voegwoord - Muzieknoot

Wij hebben het geprobeerd ten kantore: onze big boss wijsmaken dat zijn heir pennenlikkers collectief tot de islam was overgegaan. En derhalve recht had op de nodige extra rustpauzes en verdere consideratie. En wat doet hij? Ons hartelijk uitlachen. Astemblieft!

Een snuifje?

De Antwerpse haven zorgt dan wel voor een aanzienlijk deel van de Vlaamse welvaart, een al te groot deel daarvan wordt letterlijk opgesnoven. Het wordt zorgwekkend: wat ooit de koekenstad was, is nu meer en meer de cocaïnestad. Inclusief een schietpartij, af en toe.

rieuze menselijke voorloper, blijkt veel eerder dan aangenomen in het Middellandse Zeegebied rondgelopen te hebben. Vandaar die jaarlijkse zomermigratie, dat is gewoon terug naar de bron!

Hellhole Wij hebben het altijd geweten: Brussel is een gevaarlijke stad. Zie maar naar de 20 km door Brussel. Zelfs door een startpistool kan een mens gewond worden. Aan zijn oor. Een prinselijk schot, om zo te zeggen. Tegenslag voor de eerste Charel des lands.

Over centen Wij leren alweer bij. De belgische staat blijkt één van de slechtste betalers van openstaande facturen. Een mens vraagt zich af wat ze dan wel doen met al dat geld dat ze elk jaar opnieuw van de Vlamingen afnemen...

Naarstig Door een samenwerkingsakkoord tussen Vlaanderen en Frankrijk, moet de taalkennis Frans van Vlaamse leerkrachten op peil worden gebracht. Zoals de trouwe lezer weet, zijn de Vlamingen die bekrompen mensen die al jaar en dag la belgique om zeep helpen...

Heel inclusief Het Nyansapo Fest, kent u het? Een feestje in Parijs, alleen voor zwarte mensen. De socialistische burgemeester van Parijs heeft wel enkele toegevingen kunnen afdwingen, maar de zelfs niet helemaal onderliggende boodschap blijft overeind: zoveel mogelijk zonder blanken. Zwarten onder elkaar. Tja.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Vooruitgang Wie durft er beweren dat de wetenschap geen vorderingen maakt? Er is zowaar een nieuwe wetenschap opgedoken: de handdrukkunde! Wij danken de president van de Verenigde Staten om de katalysator te zijn geweest.

Inzicht En plots moet de wetenschap zich weer aanpassen: de Graecopithecus, een redelijk myste-

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel .be