Post 6e jaargang Nr.1 - april 2003 Historisch Genootschap Oud Middelye - Middelie

Van de voorzitter.

Het voordeel of beter het mooie van de winterperiode is dat de details van Middelie beter zijn te zien; worden niet ontrokken aan het oog door het bladerdek van planten, struiken en bomen, afgezien van de uitheemse groenblijvers.

Begrijpelijk maar tegelijk jammer is dat er veel cultuur historische details zijn verdwenen; de snelheid en moderne mogelijkheden anno 2003 geven veel maar nemen ook door mensen uit de achterons liggende tijden als van waarde geachte zaken die wij nu als cultuur historie aanduiden.

Toch zijn ze er nog maar het is opletten geblazen zowel letterlijk als figuurlijk want anders zie je ze niet meer. Het op een gepaste manier zichtbaar en/of tastbaar houden van wat achter ons ligt is een belangrijke doelstelling van onze vereniging. Het landelijk thema is dit jaar 2003, het jaar “van de boerderij”. In NoordHolland is het de stichting “Vrienden van de Stolp”die in dit kader veel initiatieven ontplooit om in de eerste plaats zoveel mogelijk te doen aan de in standhouding van de karakteristieke stolpboerderijen. Gelukkig vinden we er in Middelie ook nog een aantal waarvan er velen echter onoordeelkundig zijn “aangepast”. Als vereniging haken we graag in op het jaar van de boerderij met een aantal activiteiten om aandacht te vragen voor deze vorm van huisvesting als basis van het al vele eeuwenlange bestaansrecht van ons dorp als boerengemeenschap. Ik hoop dat we ondanks dat we straks het vele groen de details zal bedekken door de bomen het bos zullen blijven zien. Ik wens u weer veel leesplezier en een mooie zomer toe.

Piet Laan, voorzitter

◄●

Algemene

Ledenvergadering op 16 april 2003.

Plaats: Café Ossebaar te Middelie, aanvang 20.00 uur.

De vergadering duurt ongeveer een half uur.

Daarna zal vòòr en nà de pauze Rien Heukelom vertellen over de lintbebouwing o.a. Middelie verder heeft zijn moeder films gemaakt van en over Middelie welke ook vertoont worden. Rien is een geboren Middeliër en heeft historische geografie gestudeerd.

Agenda voor 16 april 2003: 1. Opening 2. Notulen vorige vergadering 3. Mededelingen en ingekomen stukken 4. Jaarverslag secretaris 5. Jaarverslag penningmeester 6. Verslag kascommissie 7. Benoeming kascommissie 8. Vaststelling contributie; voorstel € 12,50 9. Bestuursverkiezing: ● kandidaat voor penningmeester: Jack Dekker.

Kandidaten voor de functies van de aftredende bestuursleden kunnen zich vòòr aanvang van de vergadering melden bij de voorzitter of de secretaris.

10. Nieuws van de Stichting Historisch Zeevang 11. Rondvraag.

12. Sluiting

◄●

rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

Lijst van schenkingen aan het

Historisch Genootschap Oud-Middelye.

De vereniging “Oud Middelye” heeft de afgelopen tijd weer een aantal oude foto’s, materialen en (gebruiks-) voorwerpen mogen ontvangen van diverse mensen. Wij bedanken de schenkers van deze, voor ons waardevolle artikelen, dan ook met recht hartelijk.

Mevr. Has-Sijken 3 plakboeken met krantenknipsels Middelie/Zeevang Fotoalbum en losse foto’s Schilderij van de zuivelfabriek “Ons Belang” Schoenmakersleest Beschuittrommel Botervaatje e.a. gebruiksvoorwerpen.

Dhr. Henk de Vos Keulse pot Stormlantaarn e.a.

Dhr. Rien Heukelom Krantenknipsels (van zijn vader) Tijdsperiode +/- 1950 tot 1970 3 videobanden over Middelie (van zijn moeder)

Bruiloftslied Wegenkaart Sigarettenroller Kroontjespen En div. snuisterijen Breiboek “Te kust en te Keur” Melkwattenschijven Vloerkleedjes Lampetkan 2 aardewerk schalen Kaaszetter Snoepjesfles met stop Doos met kleding, sprei, peluwen, kleden.

Foto’s gekregen van; P. Huiberts Pz. Klazien van Pol-Hendriksen Mevr. Vink Mz. uit De Rijp Familie Beets uit Oosthuizen Mevrouw Worp-Slot T. Huiberts-Wakker Mevr. E. Vink-Laan Mevrouw Hooyberg-Kolebrander Mevrouw Bloem-Bark via de familie Klopper uit Jisp Wapentegeltje Zilveren lepeltje (gebroken) Diversen boekjes.

Streekarchief Waterland “West Friesland, oud en nieuw” 41 ste t/m/ 65 ste bundel Jaaruitgave 1974 t/m 1998 Mevrouw Has “De speelwagen” 1947-1951 Mevrouw T. Sanders Patroontekenboek Mevrouw N. bij ’t Vuur Diverse foto’s Mevrouw T, Huiberts uit Beemster Tekstboekjes (Kinder)operetten “De bonte droom van het circus” rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

Even voorstellen……

Mijn naam is Jack Dekker en sinds eind vorig jaar behartig ik de financiën van de vereniging. Ik probeer zo goed als mogelijk de lege plaats van de stoel van de penningmeester op te vullen die, zoals u weet, door het overlijden van onze dorpsgenoot Jan Beets is ontstaan.

Samen met mijn vrouw Lia woon ik al sinds 1976 in Middelie, en wij bewonen het huis aan de Zijvend 3. Waar nu onze hal en slaapkamer is, was vroeger het bijkantoortje van de Rabobank Zeevang. Daar heb ik vroeger bij gewerkt.

stuk weiland op naam van zijn vrouw Jannetje Groot. Dit huis van Klaas Rijke (perceel B1024) grensde aan het stuk weiland B 1023 waarop zijn weduwe Jannetje Groot in het jaar 1922 het huis Zijvend 3 liet bouwen.

Zij verkocht het direct aan Klaas Janszoon Plas, zonder beroep. Later is zijn weduwe Grietje Molenaar eigenaar geworden, en nog later werden de eigenaren als volgt: 5/8 deel weduwe Grietje Molenaar.

1/8 deel Jan Klaaszoon Plas, winkelier te Middelie 140.

1/8 deel Simon Langenberg, veehouder te Purmerend.

En voor

1/8 deel Klaas Arendszoon Plas, Nu werk ik als bedrijvenadviseur bij een bakker te Beemster andere Rabobank. Mijn broer heeft de historie en wat later weer wijzigde in; van ons huis eens nagetrokken bij het Kadaster 3/12 deel Jan Klaaszoon Plas, als voren in Alkmaar en dat zit als volgt in elkaar.

1/3 deel Simon Langenberg, als voren Aan het begin van de vorige eeuw was ene 1/3 deel Klaas Arendszoon Plas, als voren Klaas Rijke eigenaar van perceel B 1024, 1/12 deel Klaas Janszoon Plas, bestaande uit een huis, erf en schuur, groot 9 smid bankwerker te Wormer. are 75 centiare. Zeer waarschijnlijk woonde Het huis en erf wordt tenslotte in 1953 hij daar ook. Hij was werkman te Middelie en verkocht aan de Boerenleenbank “Middelie”. na zijn dood, waarschijnlijk in 1916, kwam het rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

▲ De Rabobank in de zeventiger jaren.

In 1954 wordt het gebouwtje Zijvend 2 geplaatst. Mevrouw Groot woonde er toen, werkzaam als kassier van de Boerenleenbank, en dat is de moeder van Anjo Lof - Groot (nu woonachtig aan het Edammerdijkje) en Kees Groot (nu woonachtig in Warder.) Mevrouw Groot verhuisde in 1975 naar Edam. Wij worden in 1976 de nieuwe huurders en in 1990 worden wij eigenaar.

In welk pand woonden Klaas Rijke en zijn vrouw Jannetje Groot?

Jannetje Groot (of haar erfgenamen) verkochten dit in 1925 aan Jacobus Slot, veehouder te Middelie 132.

Jacobus Slot, (dan wel zijn erfgenamen) verkocht dit in 1966 aan Hans Jurgen Lange (inderdaad, de vader van.)

H.J.Lange sr. werd geboren op 14 april 1937 is monteur en kwam uit Buren (Duitsland) H.J.Lange sr. verkocht dit pand (Middelie 132) in 1977 aan Jan Sebastiaan Adam Henri van Sprang.

Dhr. van Sprang, geboren op 13 mei 1940, is manager, later hoofd opleiding, vorming en

training. Deze woonde eerst in Sint Jansklooster.

Pand Middelie 132 is nu Zijvend 16.

Van Sprang verkoop Zijvend 16 in 1985 aan Martin Peters, die er nu nog woont.

Nou mensen, het is me al met al toch nog een heel verhaal geworden. En dan heb ik het nog niet eens gehad over onze twee dochters, waarvan Sandra inmiddels getrouwd is en in Grootebroek woont en jongste dochter Marije die nog thuis woont. En dat dacht u van mijn andere hobby, lange afstand fietsen! Dat is ook leuk! De echtgenoot van medebestuurslid Gerry van Wegen is ook zo’n fietsgek heb ik al begrepen, die gaat dit jaar op de fiets naar Santiago de Compastello (ik hoop dat ik het goed schrijf) dus genoeg te vertellen.

Jack Dekker

◄●

rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

van rustend veehouder, in zijn eigen vertrouwde omgeving en goed verzorgd, een einde gekomen Onze oud-plaatsgenoot Jan Laan (overleden in 1987) door zijn sterven op 75 jarige leeftijd. heeft na zijn arbeidzame leven als landman, (boer of Traditiegetrouw was ook hier besloten, veehouder) zijn levensherinneringen in deze plaats aan uitgezonderd de notariële beschikking het papier toevertrouwd. voornoemd, alle nagelaten bezittingen publiek te Het verhaal is in de vorige De Post in verschillende delen verkopen. Wettige contracten voor huurders van gepubliceerd, dat is de duidelijkheid van het verhaal niet landerijen, bestonden er niet, een opzegtermijn ten goede gekomen daarom wordt het nogmaals maar nu van drie maanden voor land, (vóór Kerstmis) in het geheel incl. het laatste deel afgedrukt, redactie.) dan, en de eventuele boerderij met erf tot 1 mei daaropvolgend, was voldoende om tot pachtvrije verkoop over te gaan. De gemakkelijkste en eerlijkste manier, om de erfenis aan de talrijke wettige erfgenamen toe te delen, door de notaris te Edam, waarvan bekend was, dat die doorgaans Marten's zaken regelde.

Dat zou de moeite om te verdelen best waard wezen, want nadat hij was gaan stilleven, had hij er her en der nog land bijgekocht en dat had hij vast niet gedaan als hij het geld er niet voor beschikbaar had. Dus zuiver geldbelegging, om het aan deze en gene te verhuren, want de plaats waar Marten zelf op boerde was groot genoeg.

Zoo was er gesproken en gegist door de bevolking, over de grootte van zijn vermogen, ja, als je geld had deed je wonderen als je het niet had dan was het vaak donderen, werd vaak gezegd.

Hij had de tijd ook mee gehad, want de prijzen, vooral van land, waren in de loop der jaren belangrijk gestegen, zoo ging dat. Maar zand ▲ Jan Laan. erover, hij was er niet meer. Zoo was het een druk geloop geweest langs de weg deze morgen De verkoping was aangekondigd per want al wat boer was spoedde zich naar Axwijk, advertentie in de sinds 1854 verschijnende waarin het café van Schilp de verkoping werd Purmerender Courant, een in de omgeving gehouden. In het land kon men toch niet veelgelezen blad. Maar ook zonder deze werken, aangezien het door de vele regen bijna berichtgeving wist het hele dorp allang dat de blank stond en nu bij dat stille druilerige mistige boerderij en al het land van ouwe Marten Bark weer de molens die het overtollige water verkocht werd, evenzo dat hij zijn huishoudster moesten wegmalen, toch niet draaiden. Maar per testament goed had bedeeld door haar het afgezien daarvan, zo’n grote verkoping kwam woonhuis met inboedel na te laten, het huis niet veel voor en was voor velen een mooi waar zij na de dood van Martens vrouw, samen verzetje. Je hoorde en zag nog weer het een en al vijftien jaar hadden gewoond. Het huwelijk ander. Voor allen, zowel kooplustigen en vooral van Marten en zijn vrouw was kinderloos de huurders en pachters als gegadigden van de gebleven. Zij hadden gunstig geboerd en flink te verkopen landerijen, was het bepaald een wat geërfd, maar toen hij zijn vrouw op spannende en belangrijke gebeurtenis. Zo ook nauwelijks zestigjarige leeftijd verloor, was voor voor Dirk Jz. Bark, die om verwarring van de hem de aardigheid om nog langer te boeren er talrijke Barken te voorkomen in de volksmond af. Hij liet een burgerwoonhuis bouwen en ging Dirk van Aal genoemd werd en ook tot de daarin wonen met een huishoudster, nadat hij pachters behoorde. Niet zoals de naam zijn boerderij met achttien morgen land aan een misschien doet vermoeden tot de erfgenamen, neef (oomzegger) ook Marten Bark had daarvoor was zijn familierelatie te ver af. Zijn verhuurd. Doch dit voorjaar was aan die periode vader was nog maar een volle neef van wijlen rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

De grote verkoping.

Marten Bark. Toch wilde Dirk zijn van Marten gepachte land graag kopen en liever nog wat meer ook van het in zijn omgeving te veilen land. Hiervoor is echter geld nodig en aangezien hij daar momenteel maar in geringe mate over beschikte, had hij zich met dit probleem tot Ds. van der Ploeg gewend, waar hij, dankzij zijn diakenschap, veel contact mee had. Een dorpsdominee, destijds een soort autoriteit, vertrouwensman en vraagbaak voor zijn leden op zowel geestelijk als stoffelijk gebied, was in deze ook als bemiddelaar opgetreden, waardoor Dirk verzekerd was dat hij bij aankoop, met het betreffende land als onderpand, tegen een matige rente over het benodigde geld zou kunnen beschikken. In de herberg waren de talrijke tafeltjes tegen de wand allemaal flink bezet, allen door vier tot zes stoelen omringt.

Hier was het al een gezellige drukte en straalde de met turven volgepropte grote potkachel flink warmte uit.

Toen aan de grote ronde tafel achter in de zaal de notaris, omringd door zijn klerk en de aanwezige erfgenamen, hadden plaatsgenomen, was om prompt 10 uur met de verkoping een aanvang genomen. Eerst de gebruikelijke voorwaarden waaronder de verkoping plaatsvond, voorgelezen door de notaris, beginnende met:

Heden de 10e november 1862 enz. de verkoping geschied voor elk perceel bij opbod en afslag, voor elk perceel wordt plok of strijkgeld aan de hoogste bieder uitbetaalt, de verkoper behoudt zich het recht voor zoveel combinaties van percelen te vormen als zij nuttig en nodig acht, ten slotte zal alles tezamen in afslag aangeboden worden, tevens behoud verkoper het recht voor, om bij gebleken onvoldoende garantie tot nakoming zijner aangegane verplichtingen, iemand als koper te weigeren, betaling der kooppenningen, plus de daarop rustende onkosten, uiterlijk zes weken nà heden, ten mijne kantore, waarna overdracht formeel volgt.

bieder twintig gulden plokgeld te verdienen.

Hoe is het jongens … slapen jullie nog?

Is hij niks waard, zo’n mooie grote boerderij, kom nou! Drieduizend gulden wordt er geboden. 'Drieduizend heb ik … wie beter?'. Er wordt ja gezegd. 'Eenendertighonderd … wie verbetert dat bod van eenendertighonderd gulden?!'

De eerste bieder knikt.

'Tweeëndertighonderd heb ik daar … wie beter?

'Tweeëndertighonderdvijftig' zegt de tweede bieder. 'Tweeëndertighonderd en vijftig!' 9De eerste bieder weer drieëndertighonderd. 'Wie verbetert dat bod van drieëndertighonderd?' Hij kijkt eens rond en richt zijn ogen op de pachter, maar die heeft een blik alsof hij er geen belang bij heeft. Die denkt: ik doe niet mee aan die opjagerij, dat plokgeld gun ik die plokkenjagers wel. 'Drieëndertighonderd gulden eenmaal ….

Drieëndertighonderd andermaal!' Er word geknikt door de eerste bieder.

'Drieëndertighonderd en vijftig ….. wie beter dan drieëndertighonderd en vijftig ….. Niemand beter dan drieëndertighonderd en vijftig gulden?

Drieëndertighonderd en vijftig, eenmaal…. ' De tweede bieder knikt weer. 'Vierendertighonderd gulden heb ik daar… wie verbetert dat bod van vierendertighonderd gulden?

Vier en dertighonderd gulden eenmaal… en vierendertighonderd gulden andermaal…..' en hij geeft een tik met de hamer op de tafel.

Hierna begon de afslager - een humoristisch persoon met een flink stemgeluid, die deze functie had als bijbaantje en veel van de bezoekers bij naam en toenaam kende gewapend met de afslagerhamer zijn werkzaamheden. Na het aflezen van nummer en oppervlaktegrootte van perceel no. 1 de boerderij en erf, vraagt hij: 'Wie zet deze boerderij nu eens netjes in …voor de hoogste

rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

De naam wordt genoteerd en het uitgeloofde plokgeld wordt overhandigd door de afslager met een knipoog en de opmerking: 'Dat is de eerste winst'. Dan vervolgt hij. ' Verkoper vraagt er duizend gulden boven, pas op je mijnen!…. duizend … negenhonderd … om achthonderd gulden … zevenhonderd … zeshonderd… om vijfhonderd gulden … vier honderd … drie honderd … om twee honderd gulden … honderdtachtig … honderdzestig ….om honderd- en veertig gulden … honderdtwintig … om honderd gulden… 'MIJN" roept M. Bark de pachter. De spanning is gebroken en er wordt druk gemompeld en genoteerd en gelag besteld door velen. De plokhaler geeft zijn tafelgenoten een rondje. De klerk heeft de koper en het bedrag genoteerd en dan wordt de verkoping voortgezet, voor elk perceel land hetzelfde ritueel, aankondiging van naam, nummer en grootte, met er aan het uitgeloofde plokgeld, afhankelijk van grootte. Van de vier percelen land, die in de nabijheid van de boerderij gelegen waren en het eerst geveild werden, had Marten slechts het achter het huis gelegen perceel op tien gulden gemijnd. De overige waren in andere handen overgegaan, soms door gegadigden gemijnd, soms had het door de afslager geklonken: 'Om één aan je been', wat betekende dat er niet gemijnd werd en de hoogste bieder er aan was blijven hangen, zoals dat dan genoemd werd.

Maar bij de daarop volgende combinatie van de boerderij en die vier percelen had Marten weer gemijnd op vijftig gulden. Vervolgens kwamen de verderop verspreid liggende percelen aan bod en werden verkocht al of niet bij de afslag gemijnd. Toen alle bij Marten in huur zijnde percelen geveild waren werd, zeker om hem nog een kans te geven, alles opgeteld, in combinatie gebracht, al het geveilde; boerderij met ± twintig morgen land, staande op ƒ 27102 werd nadat er duizend gulden boven werd gevraagd, door Marten op honderd gulden gemijnd.

Intussen is het twaalf uur geworden en kondigt de afslager aan dat er een half uur gepauzeerd werd om de inwendige mens te versterken, en wat bij te komen van de inspannende bezigheid, zei hij lachend. Meteen werd de ronde tafel voorzien van belegd brood en koffie, ook de meeste bezoekers haalde de meegebrachte boterhammen te voorschijn en bestelde daar koffie bij. Er werd in de zaal, die

nevelig was van de tabaksrook onderwijl drukgepraat over de hoge prijzen ook hier deze morgen geboden voor het land dat die veel hoger waren als een tien of vijftien jaar geleden, waar tevens bij werd opgemerkt dat de pachten van het kerkeland toen ook maar zoowat de helft van nu deden. Sommige waren in een luidruchtige, vrolijke stemming vanwege de talrijke borrels welke zij van de bekende vrijgevigheid der plokkenhalers, als traktaties ontvangen hadden. Dirk, die niet tot dat uitverkoren gezelschap behoorde, al had hij ook niet steeds op een drogie gezeten moest zorgen dat hij straks niet beneveld was door drank als zijn land aan bos kwam. Hij had tijdens zijn verpozing buiten, waar ook de waterplaats ergens in een hoek geplaatst was, Marten nog even gesproken en gefeliciteerd met zijn koop, deze vond het ook duur, maar was er toch blij mee, als ik het hou ten minste zei hij erbij, want het is nog niet afgelopen, alles ken me op het laatst nog afgemijnd worden, Ja dat is wel zoo zei Dirk, maar dat zou ik niet denken. “Nou is jouw land an de beurt zeker, nou doe je best Dirk”. “Ja reken maar, ik zal blijd wezen als allen goed en wel is afgelopen, wat een spanning”. “zeg dat wel, zoo ‘n dag komt wel op je zenuwen aan, en het duurt zoo lang, wat een gemelk zoo “n grote verkoping, het komt zoo wel goed aan de prijs er wordt geen stukkie weggegeven, daar zorgen de plokke-jagers wel voor”. Spoedig daarna werd de veiling hervat, met de opmerking van de afslager; ziezoo nu staan wij er weer sterk voor en gaan weer met frissche moed beginnen, met No.15 van het program. Noemt naam, nummer en grootte op, waar mag ik mee beginnen heren. Dirk had het op een redelijk bedrag ingezet, waarna het opbieden was begonnen en uiteindelijk de hoogste bieder het plokgeld in ontvangst kon nemen, bij de afslag werd niet gemijnd. No16 onderging hetzelfde lot en No.17 werd in afslag door Dirk op twintig gulden gemijnd.

Hierna werden de bedragen der drie nummers, welke Dirk in pacht had opgeteld en staande op ƒ 4780,- bij afslag in combinatie gebracht en door Dirk op dertig gulden gemijnd. Op de No18 en 19 waar hij ook wel zin in had, liet hij daar niets van merken, toen ook die geveild waren, werden ook die in gecombineerd en

rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

afgemijnd, door iemand uit Hobrede.

Vervolgens werden deze 5 nummers opgeteld en staande op ƒ 8050,- werd er bij afslag ƒ 1000,- boven gevraagd bij ƒ 120,- werd er tot grote schrik van in spanning verkerende Dirk, die op 100,- had willen mijnen, mijn geroepen door diezelfde Hobreėr boer. Dat schot was mis. Dirk zijn tafelgenoten, konden zijn teleurstelling, duidelijk van zijn bleek, vertrokken gezicht aflezen, maar ja, daar was niets aan te doen, deze man was hem voor geweest. De veiling ging onverdroten voort, nu de volgende nummers in een heel gedeelte van de polder, voor Dirk te veraf gelegen, om het redelijkerwijs te kunnen gebruiken, hij wist nauwelijks waar het lag ergens over het Die. Nog een beetje afwezig, zonder veel interesse volgde hij het verdere verloop, en hoorde nog juist op tijd dat No.20 en 21 in combinatie in afslag gemijnd werden. Nu nog twee nummers. Weer piekerde Dirk er over dat het land hem ontgaan was en dat nog wel door een van buiten het dorp. Had hij nou maar eerder gemijnd, maar nu was het te laat, tenzij, maar nee, dat kon hij toch niet doen, maar toch…, als hij het waagde, bij de laatste combinatie alles af te mijnen, was hij er wel zeker van dat Marten zijn bod wilden handhaven. Zoo piekerde en overwoog hij die mogelijkheid, nu toch even goed de veiling in de gaten houden, nu gingen de laatste twee nummers in afslag en werden gemijnd op ƒ 20,- . Hierna de laatste vier in combinatie, was het slot om een, het blijft zoo. De laatste vier waren dus aan twee eigenaars over gegaan. Dirk kon ze wel en uit het feit dat zij elk twee stukken gemijnd hadden, vermoede hij dat zij het dus wel graag wilden hebben, de een voor ƒ 4360,- zoo ongeveer 3 hectare, de ander zoowat vier morgen voor ƒ 4510,samen ƒ 9000,-. Nu maakte de afslager bekend dat al het geveilde stond op een bedrag van ƒ 44242,- , dat dit het slotnummer was, wie nou zijn centen nog bewaard heeft, verkoper vraagt er ƒ 5000,- boven, wie mijnt is koper van het hele geval, daar gaat ie ƒ 5000,- om ƒ 4500,- , ƒ 4000,- , ƒ 3500,- , ƒ 3000,- , ƒ 2500,- , ƒ 2000,- , ƒ 1800,- , ƒ 1600,- , ƒ 1400,- , ƒ 1200,- om ƒ 1000,gulden ƒ 900,- , ƒ 800,- , ƒ 700,- , ƒ 600,- , ƒ 500,- gulden ƒ 400,- , ƒ 300,- , ƒ 200,- om

ƒ 100,- gulden ƒ 90,- , ƒ 80,- , ƒ 70,- , ƒ 60,- om ƒ 50,- gulden “MIJN” klinkt het als een angstkreet door de zaal, en men en ziet dat dit Dirk van Aal is, die als gehypnotiseerd meteen is opgestaan en om het tafeltje waar de geschrokken Mark Bark zit en meteen aan hem vraagt of hij zijn bod gestand wil doen.

Deze nu Dirk zijn opzet begrijpend stemd begrijpend stemt gretig toe en gezamenlijk lopen zij op de ronde tafel aan. De meeste bezoekers beginnen nu de opzet van Dirk in te zien, je moet toch maar durven. De twee kopers van de laatst geveilde percelen gaan nu ook naar de tafel toe en vragen of ook zij hun percelen mogen behouden. Dirk zich gesterkt voelend, door deze vrijwillige aanbieding, stelt hun beide voor, hem elk ƒ 50,- gulden winst te geven, waarop de ene rap zegt “Nou het is mij zoo duur zat, hou het dan zelf maar, dan wil ik het wel van je huren, ook de ander wil dat wel, maar niet meer geld betalen”. Dirk overwegende dat je ijzer moet smeden als het heet is en je hier toch ook moeilijk nog een langdurige na-verkoping kunt houden, slaat toe bij handklap, goed begrepen hè, jullie doen je bod gestand, hetgeen ze bevestigen. Nu wendt Dirk zich tot de notaris en vraagt om de door hem gekochte boerderij, te willen splitsen in de vorm, zooals ieder hier aan tafel heeft kunne volgen. Deze drie staan reeds als kopers te boek en de rest van vijf stukken land in het noordeind hou ik zelf. De notaris vraagd of de verkopers, daar mede kunnen instemmen, zijnerzijds wil hij het wel accepteren. De erfgenamen zullen ook wel gedacht hebben als de notaris het goed genoeg vindt, waarom zullen wij er dan tegen zijn, dus stemmen zij toe, en kan ondertekening volgen. Dirk bied de inmiddels als enige nog aanwezige tafelgenoten ondertusschen een consumptie aan op de goede afloop, om kort daarop even als de andere de tuisreis te aanvaarden, eerst samenlopend en nog druk redenerend met Marten en vervolgens in zijn eentje op huis aan. Wat een dag, maar toch had hij zijn doel toch bereikt en stapte met een voldaan gevoel de hem zoo vertrouwde boerderij binnen, hing zijn door de regen tijdens zijn drie kwartier durende wandeling, nat geworden pet en jas aan de spijker in de koestal en trof de hele familie reeds bezig aan het middagmaal rond

rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

de tafel. “Eet smakelijk”aldus begroete Dirk zijn gezin, in totaal negen personen de boerin Aaltje, kees de knecht, Grietje de meid, vier schoolgaande kinderen, Jan Piet, Wolmoed en Neeltje en dan nog twee jongeren Trijntje en Antje. Wat ben je laat begon Aaltje, de buren benne allang thuis, dus ik dacht hij zal ook zoo wel komme, maar toen alles gaar was, hebbe wij het maar op tafel zet en zijn alvast begonnen. Jij hebt zeker wel land kocht dat je zooveel later thuis kwam. Ja dat heb je goed geraden, wij worden weer groter boer, ik heb alle vijf stukjes land hier in dit end gekocht.

Ondertusschen had Dirk een bord vol aardappelen en rode kool opgeschept, waar Aaltje vet en reuzel met wat uitgebakken spek bijvoegde en begon met smaak te eten. De andere werden inmiddels door Grietje van het nagerecht, warme karnemelkschepap voorzien.

Dan krijgen wij die drie stukkies van die Hobreėr er zeker bij vroeg Kees, die ook wel al had gehoord dat die land huurde van Marten Bark.. Ja Kees het ligt vlak bij dat van ons en Jan komt met April ook van school, dus kunnen wij het er wel bij hebben. Ja dat komt mooi uit vond Kees ook. Aaltje had nog wel veel meer willen vragen, maar met alleman aan tafel kon zij toch niet over de prijs die zij ervoor betalen moesten, praten, dat deed je niet waar zooveel volk bij zat, die hadden daar niets mee nodig. Dat zou zij vanavond wel aan de weet komen. Er werd dus verder oppervlakkig over gesproken, Marten had zijn plaats met het erbij horende land gekocht en de rest was door Edammers gekocht.

Inmiddels hadden Kees en de jongens de kamer verlaten en zich naar de zolder begeven om het voor een dag benodigde hooi van de hooiberg op de zolder te brengen. Het dagelijks werk, genaamd “hooi afgooien” wat in het voorjaar als het hooivak beneden de zolder in zekere zin werd hooi “opsteken”, om via hooiluiken langs de buitenwand, vier maal per dag een portie hooi tusschen de koeien in naar beneden te schuiven, wat in de Noord Hollandsche stolpboerderij een gemakkelijke methode was en nog is, al komt de bouw van een stolpboerderij als veestalling tegenwoordig niet meer voor. Dat karweitje was spoedig klaar, zoodat Kees in een hoek een nestje maakte om onder een koedek en wat

hooi een dutje te doen, terwijl de jongens zich vermaakten om van balken en binten in het hooi te springen en te ravotten, een mooie speelplaats in de winter. Dirk had hoofdpijn van de spanning, de rook en de drank en kroop de bedstee in om een tijdje te rusten. Grietje ruimde de tafel af om daarna de vaat af te wassen. De meisjes speelde stilletjes wat met wat poppen, tekende poppetjes of knipte uit oude kranten want lawaai maken mocht niet als vader te bed lag. Moeder Aaltje zat in haar stoel de kousen te stoppen, een ook bijna dagelijks wederkerend werk, met vier schoolgaande kinderen altijd op klompen.

FamilieLaan.

◄●

Op zoek naar sporen uit het verleden.

Voor de uitbouw van hun woning aan het Edammerdijkje heeft de familie de Graaf grond uitgegraven en gestort op het veldje bij de familie Karsten. Wetende dat er langs het dijkje en Axwijk al vele eeuwen bewoning is geweest, bracht ondergetekende op het idee dat er in die uitgegraven grond ook wel interessante dingen gevonden zouden kunnen worden. Zo stonden dan na wat organiseren op een zaterdagmorgen dit voorjaar een aantal personen en kinderen uit de hoogste klassen van de school klaar om de mogelijke “schatten” te bergen. Er was hulp ingeroepen van een deskundige, de heer Bosman uit Purmerend die na enkele blikken over de hopen grond al snel de hoop de grond insloeg. “Jammer mensen maar hier zit niets bijzonders in”. Toch maar even snuffelen. Wat onbetekenende scherven en een medicijnpotje uit begin 20e eeuw. Dat er langs het dijkje wel wat te vinden is werd bewezen door Ton van

rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

der Wegen. Hij kwam ter demonstratie met een hele doos scherven e.d. aan die hij eerder bij zijn huis aan het dijkje had opgegraven. De heer Bosman kon zodoende toch tekst en uitleg geven. In de bagger langs de slootkant werd nog een oor van een aardewerk pot gevonden uit de 13e á 14e eeuw. Na een uurtje ging eenieder weer zijn weg. Aan de kleding van de kinderen was te zien dat zij zich toch wel vermaakt hadden.

Deze actie leverde dus niet veel op maar we houden de moed er in en als u van plan bent iets

uit te graven of te gaan zoeken, laat het ons dan even weten. De heer Bosman als archeoloog wil ons altijd helpen op zoek naar sporen uit het verleden. Van heel andere aard was het vinden van slakkenhuizen in de bagger uit het Rijperpoldertje.

Deze spiraalvormige slakkenhuizen heb ik in de Zeevang nooit aangetroffen. Voer voor de biologen? ◄●

Piet Laan.

▼ Lay-out van de Boerderij van J. Vink (Pruim)

Zie artikel/foto ►

Middelie 111, later Middelie 99

Pinken

Varkens

stal

stal

4

Varkens

stuks

stal

Hooiberg

Hooiberg

Lange laag 10 koeien

Stal

Keuken

Woonkamer

Korte laag 6 pinken

Slaaapkamer

Slaaapkamer

rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

Een arbeidersgezin uit Harderwijk, die in Middelie terecht kwam.

Gé Koster in gesprek met Henk Hendriksen.

De boerderij naast de school van Middelie:

Middelie no. 111 en daarna 99 (nu dokterspraktijk, zie inzet) te wonen. Henk vertelde dat Ma Vink zó schoon was, dat ze met een stofdoek achter je stoel stond, als je dan opstond meteen het geheel weer een beurt kreeg. Hendriksen had land in beheer bij de boerderij achter de school; “de Vijfvurrel”

▲ Boerderij van J. Vink. (Pruim)

naast de “2e Bokkeweid, in de bocht bij Hen Veen (Hans Jurgen Lange) en de Schout aan de jaagweg, nu de tuinderij, de 2e vanaf de klemweg. Natuurlijk werkte hij ook op de boerderij van Piet Huiberts in het noordeinde no.1. Hij had altijd een tuin waarin van alles verbouwd werd. De tuin was achter de Ned. Hervormde kerk, hij teelde daar ook kivietsbonen, een gewoonte op de Veluwe die je met stroop at (in Middelie zag je die niet). Ook maakte moeder Lubbertje melkmoes- groente, iets wat we hier niet kennen, dat bestond uit; melk, karnemelk, gort, krenten, rozijnen, spek, worst en groenten.

Vader Hendriksen ging later bij de coöp in Kwadijk werken, daarna bij de melkfabriek. In 1959 verhuisden ze naar het noordeinde no. 27 aan de rechterkant van de dubbele woning, rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D bewoners: Jan (Pruim) en Maartje Vink-Vink kregen twee kinderen; Pieter geboren op 21 april 1906, boer en gemeenteontvanger, getrouwd met Trien Sanders op 19 april 1930.

Dochter Grietje geboren op 4 september 1910, getrouwd met Klaas Brouwer.

Inmiddels waren Jan en Ma Vink naar de Zijvent no. 4 verhuisd. De boerderij werd verhuurd aan P. Huiberts van no.1, die er een knecht c.q. zetboer opzette; Reindert Dorreweert uit Harderwijk.

De familie Dorreweert deed een soort woningruil met de familie Gerrit Hendriksen en zo kwamen Gerrit Hendriksen met zijn vrouw Lubbertje uit den Bos en 4 kinderen; Janna, Henk, Klazien en Teunis in 1947 op

Voor u gelezen.

▲ Henk Hendriksen.

waar ze achter het huis een schuur hadden met een varken. Als dat varken naar de markt of slager moest, ging dat over het erf van Chris Klok (nu Bianchi), ze hadden n.l. op no. 27 alléén een loopbruggetje. En wéér verhuisden ze. Nú naar de Zijvent, nieuwe woningen van de melkfabriek.

In 1972 is Hendriksen gepensioneerd bij Ons Belang. Ze verhuisden naar een bejaardenwoning aan de Gruttostraat. En dat alles niet zo gemakkelijk meer ging, was de laatste verhuizing naar Oosthuizen; het bejaardenhuis “de Seevanck”, boven de ingang, de mooiste woning van het hele huis. Gerrit was 75 en Lubbertje 86 jaar toen ze overleden.

Henk Hendriksen is getrouwd met Alie de Boer in 1963 en hebben 2 zoons.

Henk en Alie gingen in het huisje van Gerrit Doets wonen, dat zij kochten van de erven Doets in 1962 en het zelf helemaal opknapte.

Thans no. 66, bewoners nu; Eric en Willeke de Wildt-Muts.

Henk is inmiddels in de Vut bij de P.W.N. waar hij 28½ jaar gewerkt heeft en woont in Oosthuizen, waar hij in 1992 een nieuw huis liet bouwen.

Gé Koster.

In het boekwerk “Het boerenerf als brandpunt van natuur, landschap en cultuurhistorie”wordt een oproep gedaan aan geïnteresseerden om vanuit hun herinnering een beeld te schetsen van het boerenerf waar u als kind opgroeide en/of speelde. Het boek is eigenlijk een verslag van een bijeenkomst van de Stichting Werkgroep Boerenerven in samenwerking met de Vereniging Natuurmonumenten en het Nederlands Centrum voor Volkscultuur.

Geconstateerd wordt dat het boerenerf een vergeten onderdeel is van onze cultuurhistorie.

Met name de snelle ontwikkeling van de landbouw van het kleinschalige veelal handmatige werk naar een op meer productie gerichte en gemechaniseerde werkwijze na de tweede wereldoorlog zijn de tradionele boerenerven drastisch veranderd omdat er andere eisen aan het erf werden gesteld. Ook door maatschappelijke ontwikkelingen (industrialisatie, supermarkten) kregen de erven een andere functie en uiterlijk. Het voorerf veranderde van nuts erf (groenten en fruit) in een sier erf (bloemen en gazon). Ook andere elementen zijn verdwenen zoals het kalverweidje, boenwal, bleekveld, kippenhok, hooiklomp, regenbak, insteekhaventje, emmerrek e.d.

Tevens verdwenen planten en bomen van het voor erf. Schrijver dezes hoopt eigenlijk met dit stukje bij de lezers de behoefte op te wekken om hun herinnering en kennis niet verloren te laten gaan maar deze op te schrijven, te tekenen of in een gesprek met mensen van “OudMiddelye” door te geven. Het kan een leuk middagje worden! Dus beste mensen graaf eens in uw herinneringen en laat iets van u horen.

Piet Laan

◄

◄

rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

Herinneringen aan een Voorganger.

De voorganger van mijn Vader was dokter Ten Have, die heel lang arts in Middelie is geweest: van rond de eeuwwisseling tot 1930. In het begin van zijn tijd in Middelie woonde hij met zijn gezin in het “oude” doktershuis dat kort voor de Eerste Wereldoorlog vervangen is door het nu nog bestaande huis aan het Edammerdijkje.

Ik weet alleen dat dokter Ten Have smetvrees had. Hij was reuze bang met een of andere bacterie of virus besmet te raken. Buurman Hooyberg wist te vertellen dat dokter Ten Have het stuur en het zadel van zijn fiets iedere ochtend ontsmette waartoe hij een pluk watten met een ontsmettingsvloeistof vochtig maakte om daarmee over zadel en stuur te wrijven. Ook vertelde men dat hij bij de patiënten de deuren met zijn voet open schopte, omdat hij de deurkruk niet wilde aanraken. Ik heb mij dikwijls afgevraagd hoe hij dan wel een patiënt kon onderzoeken.

Voor zover ik weet had dokter Ten Have twee zonen, die naar verluid de kastanjeboom achter het huis hebben geplant.(*) Tot mijn grote verrassing en verbazing heeft één van zijn zonen in 1975 in het Purmer kerkblad ook herinneringen aan Middelie uit zijn jeugd geschreven.

Niets is leuker dan te lezen hoe het er in de eerste twee decennia van de vorige eeuw in Middelie toeging en te constateren dat ongeveer 30 jaar later zo weinig is veranderd.

Sibrand P. Martens (*) Bij de artikelen die mevrouw A. Has aan onze vereniging heeft geschonken zat ook een nummer van het Purmer kerkblad uit 1975 waarin Anthny ten Have het hierna volgende artikel heeft geschreven.

(Redaktie)

Hier volgt wat A.. Ten Have schreef:;

Herinneringen aan het Middelie uit mijn jeugd.

ketels van het stoomgemaal van de Zeevang aan de weg naar Kwadijk langs de Purmerringvaart.

Ongeveer 100 meter vanaf de driesprong in Axwijk hield de sintelverharding op en begon een grintweg met een halve meter breed paardenpad 1 van klinkers in het midden. Deze verharding zette zich voort tot het doodlopende einde van de weg, ongeveer 150 meter voorbij de kruising met de spoorlijn van Purmerend naar Oosthuizen. Verkeer met wagens verder dan de spoorlijn was niet mogelijk; tussen twee smalle klaphekjes konden alleen voetgangers oversteken. De verbinding tussen de dorpsweg en de jaagweg van Edam naar Oosthuizen werd ook toen tot stand gebracht door de nieuwe rijweg; maar er was ook nog een voetpad dat voor verbinding zorgde. Dit voetpad begon ongeveer 100 meter noordelijk vanaf het punt waar de weg - tot daar de Zijvent geheten haaks ombuigt in noordelijke richting. Soms was er mond- en klauwzeer onder het vee dat in het land liep waarover het pad ging. Als men dan het besmette land verliet, stond er een bak met een ontsmettende vloeistof waarin men eerst zijn schoeisel moest schoonmaken om verspreiding van mond- en klauwzeer te voorkomen. Hoewel Middelie dus bijna geheel met paard en wagen of auto te berijden was, zag men deze vervoersmiddelen maar weinig. Het gebruik van de auto was in het gehele land nog maar gering, van de Middelieër boeren had nog maar een enkele paard en wagen. Eén van de zeer weinige auto’s die men in Middelie wel eens kon zien, was die van dokter Jelgersma uit Purmerend; een auto met een brandweerrode autokleur, linnen dak, buitenboord een koperen versnellingshandel en een dito handrem. Bij het oude doktershuis 2 waar wij de eerste jaren verbleven, was een schuur welke als stal voor twee paarden was ingericht. Bij oude ansichten van de heer W. de Ruiter uit Kwadijk trof ik geen foto aan waarop het gehele huis was afgebeeld; slechts een foto van de noordelijke helft.

Wanneer ik nu - bijna 77 jaar oud - nog eens aan de tijd van mijn jeugd in Middelie terug denk, is er daar zoals bijna overal, wel het een en ander veranderd. Ik hoop dat het U enigermate 1 In mijn jeugd was de weg geteerd maar in het midden zal interesseren wanneer ik U iets over Middelie was nog duidelijk het paardenstraatje te herkennen. Hier en daar staken de klinkers nog door het asfalt. zo uit de jaren van 1905 tot na de eerste wereldoorlog vertel. Laat ik maar beginnen met 2 Toen het nieuwe doktershuis gebouwd werd is daarbij de verkeersmogelijkheden van toen. Komende oud hout van deze woning gebruikt voor het aftimmeren van Edam langs “het dijkje naar Edam“ was de van de zolder en het dienstbodekamertje. In dat hout zat weg voorzien van een sintellaag als wegdek. De helaas houtworm en daarmee zijn later bijna al onze meubelen geïnfecteerd. sintels werden geleverd door de vuren onder de rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

Het op de foto voorkomende deel van een waarin de bochten nog draaipalen 4 stonden om gepleisterd gevelvlak is een stuk van de zijgevel de jaaglijn van de rijweg te houden en werd bij van het café “De Rustende Jager” annex het begin van de Weere met het pontveer kruidenierswinkel gedreven door buurman Jan overgezet om de rit te vervolgen langs het dijkje Klok. Het op de foto ontbrekende deel van ons van de Overweerse polder naar Purmerend. huis bestond uit nog een rechts van de deur Het polderwater van de Zeevang was niet alleen gelegen kamer. als vaarwater belangrijk, viswater was het voor In beide kamers waren twee bedsteden aanwezig mijn buurman Klaas Spaans. Dat was een echte geweest. In onze tijd ging het blijkbaar niet meer beroepsvisser. Hij viste met rechte netten, welke aan om dokter en zijn gezin in bedsteden te hij van oever tot oever in de sloot uitzette; twee laten slapen, dus bouwde men tegen de stuks op enige afstand van elkaar met zijn zuidelijke gevel een slaapkamer aan, welke schuitje er tussenin. Met een lange stok met een vanuit de woonkamer door de ruimte van een verdikt uiteinde - hij noemde dat de schakelstok weggebroken bedstede te bereiken was; de drie - dreef hij dan de vis in de netten. Ook fuiken nog aanwezige bedsteden gaven kastruimte. behoorden tot zijn uitrusting. Vertoonden de Mijn vader schafte zich in tegenstelling met zijn netten gaten, dan boette hij ze zelf. Hij voorganger geen paarden aan maar verkoos de beschikte over een taanketel om ze te tanen en fiets als vervoermiddel. Lopen en fietsen was het zo voor bederf te behoeden. De hengelsport wat de Middelieërs deden om zich te werd vooral bij de bruggen in de dorpsweg verplaatsen. Sommigen toen al meer bejaarde bedreven; bij de hoeken van de stenen dorpsgenoten prefereerden nog het schuitje om landhoofden was het goed karper vangen. op visite te gaan. Het verkeer te water was toen Tenslotte diende het water bij vorst ook voor eigenlijk het belangrijkste. Uitgezonderd het ijsvermaak, schaatsenrijden en priksleeën. Bij stuk land achter het erf van de boerderij was er sneeuwval tijdens een ijsperiode werden vanuit voor de boeren geen enkel stuk land zonder Axwijk door de IJsbond enkele banen geveegd boot of schuitje te bereiken. Langs de oostzijde onder andere naar het rad, de tocht van Jan van de dorpsweg liep de Gouwsloot, vanaf het Tuin 5 en het vervolg er van langs de noordzijde Noordeinde bij de spoorlijn tot de Zijvent. De van het land waar het voetpad naar de Hoornse vlonders waarover men de huizen aan de Jaagweg door liep. Ook de Jaagvaart werd overzijde van de sloot kon bereiken, waren geveegd, hieraan stonden bij sterk ijs koek-engeheel berekend op het verkeer door de sloot. zopies. Als je op de geveegde banen reed, De loopplank was zo hoog boven het water dat rammelden de baanvegers - kenbaar aan een men er met een roeiboot, zittend op de doft, rode band om een arm - met hun bus om een onderdoor kon; voor een boot met koeien of cent rijker te worden. Een cent was toen nog hooi moest de plank op de leuning gelegd heel wat, de halve cent bestond nog als wettig worden om de doorvaart mogelijk te maken. betaalmiddel. De eerste schaatsenrijders op de Ook de Purmerringvaart vervulde voor Middelie sloten van de Zeevang waren altijd in die tijd nog een functie in het verkeer te Volendammers; met de kousen op de schaatsen water. Wanneer van de Zuiderzee te Edam werd en de muilen in de handen op de rug. binnengevaren en vervolgens door de ringvaart richting Kwadijk werd gekoerst, kwam men al 3 Wat wij in onze jeugd De Overhaal noemden wordt hier varende langs twee koffiehuizen, het eerste bij Het Rad genoemd. Om de boten over de dijk te trekken werd een touw rond een rad gedraaid. Zo’n rad moet er in het rad 3, het tweede even voor de Kwadijker de jeugd van Ten Have nog gestaan hebben. brug. Bij beide café’s bevond zich een aanlegsteiger voor de toen nog varende 4 De draaipalen waren in mijn jeugd al verdwenen, maar beurtdiensten. Eén van deze beurtdiensten werd langs b.v. de Oude Rijn zijn ze weer in ere hersteld. gevaren vanuit Leeuwarden met het SS. “De 5 Grappig is te lezen dat een tocht naar degene genoemd Stânfries” en ging via Purmerend naar werd die in het dorp daaraan grenzend woonde. Wat hier Amsterdam. Sommige boeren uit Middelie tocht van Jan Tuin wordt genoemd, noemden wij de tocht maakten dinsdags, om naar de markt te gaan, van Leegwater. In die boerderij woonde Jan Tuin Jr., die nog gebruik van de trekschuit van Bram blind was, met zijn moeder toen nog bij Leegwater in de Klumpenaar van Axwijk. Deze vertrok van het boerderij. rad, het paard jaagde langs de Purmerringdijk rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

Het café van mijn buurman werd nooit door water werd per spoorwagon aangevoerd en aan hen overgeslagen op hun tocht. Enige malen het station verstrekt. Het uit een op het erf heb ik het meegemaakt dat op het begin van de geslagen Nortonpomp verkregen grondwater Wijzent bij Axwijk wedstrijd op de prikslee is werd door enkele boeren als drinkwater voor gehouden. De deelnemers prikten dan om turf het vee gebruikt. In mijn jeugd was Middelie voor de behoeftige weduwen van het dorp; dit ook verstoken van elektriciteit.

De gebruik heeft niet lang stand gehouden. wegverlichting bestond uit een schaars aantal Doordat in de omgeving en Middelie zelf vrij petroleumlantaarns. Deze werden ‘s morgens geregeld tyfus voorkwam en de “huisjes” schoongemaakt en gevuld, bij het donker (toiletten) veelal boven de sloot uitmondden, worden werden ze aangestoken. De hoeveelheid was het Zeevangswater meestal met er in aanwezige petroleum was bij het opsteken typhusbacillen besmet. Waterleiding ontbrak, dit steeds zo groot dat ze op het gewenste uur had tot gevolg dat het schoonmaken van uitgingen. De lantaarns werden door Siem melkemmers en bussen op het boenwalletje in Potgiesser verzorgd en opgestoken. Ook voor de sloot gebeurde. Hierdoor kreeg men de verlichting van de huizen was men op besmette melk en de Amsterdammers kregen petroleum aangewezen. In tegenstelling met de tyfus door het niet koken van de melk. Het slot Purmer waar men op vele plaatsen van brongas was een artikel in “Het Leven” (in die tijd een gebruik kon maken, kon dat in Middelie niet. veel gelezen geïllustreerd blad) met foto’s om Het was wel aanwezig maar niet exploitabel; de aan te tonen hoe schandalig het daar in de doopsgezinde predikant ds. A. van der Goot Zeevang wel toeging. Het ontbreken van heeft enige tijd een gashoudertje in het slootje leidingwater maakte dat men bij brand voor naast zijn tuin gehad, maar de vreugde was van bluswater ook op slootwater was aangewezen. korte duur. Het elektrische net verscheen nog Men beschikte over twee handbrandspuiten; voor de eerste wereldoorlog. Het was een gepompt werd er per spuit door vier man bovengronds net; houten palen waarlangs een tegelijk.

Ingevolge een gemeentelijke nuldraad en vier stroomdraden waren verordening werd iedere jongeman van 18(?) gespannen. Het beginpunt was in het jaar bij de brandweer ingedeeld. De pompers Noordeinde bij de spoorlijn, daar stond het werden elk kwartier afgelost, ik had de functie van pomper tweede kwartier. Behalve bij een paar oefeningen heb ik overigens nooit dienst behoeven te doen, want brand kwam maar zelden voor. Na afloop van een oefening kregen de opgeroepen leden een dubbeltje voor een glas bier. Voor drink- en ander huishoudelijk water was men op regenwater aangewezen.

Voor het van het dak opvangen van het regenwater werden meestal op het erf in de grond aanwezige gemetselde stenen bakken gebruikt. Bij enkele kleinere woningen werd het water nog opgevangen in de regenton onder een transformatorhuisje. Door de lange leiding was pijp vanaf de dakgoot. Wanneer een regenbak er in Axwijk al zoveel spanningverlies dat de niet meer bruikbaar was, werd hij in de regel lampen in huis meestal maar zeer matig licht vervangen door een uit betonnen ringen gaven. Heel erg werd dit in de oorlogsjaren toen opgebouwde bak. Het van het dak afkomstige één van de stroomdraden verwijderd en water was niet geschikt voor direct gebruik, het verkocht werd omdat het koper zo duur was moest nog gefiltreerd worden. Bij langdurige geworden. De posterijen zorgden nog goed voor droogte raakten de regenbakken leeg. Er kwam ons. Nu heb ik, in de stad wonend, maar één dan waterdistributie. Uit de bij de kerken bestelling per dag; in Middelie had men een aanwezige “kerkenbakken” kon men dan per ochtend- en een middagbestelling. En wat voor dag één of twee emmers water halen. De zomer één. De bode, Tames Winkelaar, had van alles van 1911 was er een van uitzonderlijke droogte; bij zich, postzegels, formulieren, adreskaarten en de kerkenbakken raakten toen ook leeg. Het nog veel meer. Ook nam hij alles mee wat men rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

wilde versturen, postpakketten, aangetekende fanfarecorps Crescendo oefende het gehele jaar brieven, enz. Had men geen postzegel bij de op zaterdag onder leiding van de dirigent de hand en was er haast bij de brief, dan deed men heer Veneman uit Edam. Concerten werden de brief met het geld voor de zegel in de gegeven in een daartoe van banken en lessenaars brievenbus en alles kwam in orde. In de tijd dat voorziene koeboot. Al musicerend werd door de ik in Middelie woonde waren er nog een groot Gouwsloot gevaren, langs de Zijvent werd de aantal autochtone bewoners. muziek marcherende ten gehore gebracht.

Zij droegen merendeels voor Noord-Holland Crescendo was ook altijd present op de dag typisch éénlettergrepige eigennamen. Veel waarop de schoolkinderen van de vijfde en voorkomend waren bijvoorbeeld de namen zesde klas éénmaal per jaar hun schoolreisje Laan, Bark, Plas, Vink en Worp. In een maakten. Voor de kinderen was ‘s morgens het telefoongids van 1967 vind ik alleen de naam verzamelpunt de trekschuit, die bracht hen met Vink nog zesmaal vermeld. In Middelie zijn dus de begeleiders van die dag naar het station veel van de echte bewoners van vroeger Kwadijk-Edam. Tegen de avond bij de verdwenen en is veel import aanwezig. Tussen terugkomst was Crescendo bij het rad present. die autochtone bewoners was veel Na de aankomst van de schuit ging het met de familieverwantschap. Dit kwam doordat muziek voorop naar het schoolplein waar een huwelijken tussen neef en nicht geen wethouder tot besluit een kort toespraakje hield. zeldzaamheid waren. Reden hiervoor was de Een merkwaardige gebeurtenis vond ik het als wens het land in de familie te houden. De op 6 januari een man verscheen met een grote inwoners van Middelie waren Hervormd of papieren ster aan een lange stok bevestigd. De Doopsgezind. Ik zou niet durven zeggen welk ster kon ronddraaien om de spijker waarmede kerkgenootschap de meeste lidmaten telde. Bij hij aan de lat zat. De man liep langs de weg, een gemengd huwelijk tussen een Hervormde en stond af en toe stil, zong dan een drie Koningen een Doopsgezinde gold als vaste regel dat de uit lied. Als hij aan de regel toe was “0, ster jij moet het huwelijk geboren jongens het geloof van de zo stil niet staan” gaf hij de ster met zijn hand vader aannamen en de geboren meisjes dat van een zet zodat die ging draaien, zong het lied de moeder. Ook het dagelijks leven van de verder af om vervolgens wat geld op te halen.

Middelieërs moet in de loop der tijden wel Af en toe verscheen “de hardloper”. Die man veranderd zijn. De pandoeravondjes in de presteerde het gedurende zeer lange tijd zijn winter zullen door radio- en televisiebenen in beweging te houden door ze door uitzendingen wel vrijwel tot het verleden zijn optrekken van de knieën beurtelings vrij van de gaan behoren. Evenals vroeger zal er grond te houden. Hij maakte daardoor maar waarschijnlijk nog wel gelezen worden. Voor weinig snelheid; bij het ophalen van het geld bij wie daar prijs op stelden waren er boeken de huizen verplaatste hij zich niet, de benen verkrijgbaar van de Maatschappij tot Nut van bleven wel in beweging. het Algemeen. Ds. A. van der Goot beheerde de De kermis nam in dit nog tamelijk geïsoleerde kist met boeken. Deze kist werd door het Nut dorp een belangrijke plaats in waar echt naar toe elk jaar verwisseld, zodat er dan weer andere en werd geleefd. Het vieren van de kermis begon nieuwere boeken verkrijgbaar waren. 6 op zondagmiddag om twaalf uur. De eerste Door de rederijkerskamer werden elk jaar een uren waren meer bestemd voor de kinderen en paar toneelstukken ingestudeerd en opgevoerd. jeugdige personen. Pas om vier uur begon de De uitvoeringen werden gegeven in de herberg muziek voor de dans in de herbergen te Axwijk van Paulus Molenaar te Axwijk. Paulus zelf te spelen. Dan kwamen er langzamerhand wat speelde vaak een rol in het op te voeren stuk; hij ouderen kijken. ‘s Maandags ging de zaak al om had het dan evengoed druk met het werk in het tien uur open, dat was DE DAG. Dinsdags was café, zodat de souffleur hem nogal eens tot de het nog wat napret voor de ware kermisklanten. orde moest roepen als hij op moest komen. Ook Was de kermis bedoeld om louter vreugde te aan zijn zoon Klaas werd al op jonge leeftijd een scheppen, de lotingsdag was een dag van rol toebedeeld. Behalve de beide te Axwijk vreugde en droefenis. gelegen café’s was er meer in het midden van Op de lotingsdag kregen de jongemannen die op het dorp nog een derde van Gerrit Purmer die grond van hun leeftijd in aanmerking kwamen naast caféhouder ook barbier was. Het om het volgende jaar hun militaire diensttijd te rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

vervullen, door het trekken van een nummer uit evenveel lootjes als jongemannen, de beslissing of ze al of niet in dienst zouden moeten. Na de trekking werd geruime tijd in de cafés vertoefd om de vreugde van het vrij loten te vieren, dan 6

In mijn jeugd beheerde o.a. mijn vader deze boeken. Er was toen geen kist, maar er werd een groot aantal boeken gekocht, die aan de leden werden uitgedeeld. Deze boeken moesten om de veertien dagen doorgegeven worden. Als kinderen hebben we dikwijls geholpen om die stapel boeken, die bij Van den Hoorn in Purmerend gekocht werden, te kaften.

wel het feit van het er in geloot te zijn wat te verzachten. De dienstplichtigen konden hun diensttijd verkorten door het volgen van de wapenhandel. De wapenhandel werd door een beroepssergeant gegeven in een leegstaand leslokaal van de school. De cursus bestond uit wat leren marcheren, wat gymnastiek doen en zich de rangen en regels van de militaire dienst wat eigen te maken. Zo af en toe kom ik nog wel eens in Middelie -ik kan dat niet latenmaar veel vreugde beleef ik er niet meer aan.

Weg is de mooie dorpsweg met zijn bomen en de gouwsloot. Weg zijn de fruitbomen op de erven van de boerderijen (vroeger allemaal nog door boeren bewoond), en weg de melkschuitjes en boten in de slootjes langs de erven. Als ik naar een oude foto van de Zijvent met zijn vele lommerrijke bomen aan weerszijden kijkt en met de toestand vergelijk waarin deze zich nu bevindt, kunt U zich mijn gemis aan vreugde bij een bezoek aan Middelie waarschijnlijk wel indenken. Het bedrijf van IJsbrand Bark de scheepstimmerman was al lang kwijnend door het toenemend gebruik van ijzeren jollen. Op zijn werf stond een helling met slee en kaapstander om de koeboten voor reparatie uit het water te trekken. In de loods voor de bouw van nieuwe boten en schuitjes gaf hij het hout de juiste gebogen vorm door er een vuurtje van houtkrullen onder te stoken. Ook de warme bakkers met hun specialiteiten behoren helaas tot het verleden. Eén was een bijzonder goede warme bollen bakker, een andere had zich meer de kunst van lekkere beschuitbollen te maken eigen gemaakt, weer een andere was de banketen koekbakker. Eén bakker was zich de grens van zijn kunnen bewust, hij had boven de deur van zijn oven (de ovens werden toen nog met takkenbossen en lange turf gestookt) dit rijm aangebracht:

“Al had ik Salomo's wijsheid en Keizers gezwin, toch kan ik niet bakken naar ieder zijn zin.”

Ik weet niet of het opschrift nog aanwezig is, het was in de bakkerij van Cees Molenaar, gelegen net voorbij de meest noordelijke "laan" (oprijlaan) van het dorp naar de boerderij van Jan Westerneng. Ik zal maar niet trachten me verder nog iets te herinneren nu me nog juist te binnen schiet welk een heerlijk paasbrood al die Middelieër bakkers bakten, met spijs er in, de lekkerste die ik ooit gegeten heb" Ir. A. Ten Have 7, Haarlem

◄●

7 Anthony Ten Have werd op 18-6 1898 te Blokzijl geboren, waar zijn vader toen waarschijnlijk arts was. Op 1 September 1911 ging hij naar de HBS in Hoorn, waar hij in 1916 zijn einddiploma HBS-B behaalde. Na zijn opleiding tot ingenieur landmeten kwam hij in dienst van de Dienst Publieke Werken van Amsterdam.

Anthony zat in de klas bij Jacobus Van der Goot, de zoon van de Doopsgezinde Predikant Van der Goot in Middelie, die op 28 Maart 1926 te Middelie is overleden.

Ook deelde hij de klas met Juriaan Pauw uit Middelie die op 18 Juli 1919 overleed en met Jkhr Hendrik Albert Van Foreest, wiens vader arts te Oosthuizen was. Zijn oudste zus Titia Agatha zat toen al op de HBS en zijn jongste zus Bertha Jacoba zou in 1913 volgen.

Jacob Molenaar uit Middelie was een jaar eerder op de HBS gekomen en werd eerst 1e Stuurman bij de H.A.L. en later kapitein.

Willem Reginus Drost uit Purmerend, die later burgemeester van Kwadijk , Middelie en Warder zou worden werd in 1909 ingeschreven bij de HBS te Hoorn Arnold Van der Goot, de oudere broer van Jacobus, was al in 1908 naar de HBS gegaan. Hij werd later drogist in Vlaardingen.

Veearts Jan Stapel uit Oosthuizen was in 1907 op de HBS gekomen. Hij woonde toen in Oudendijk.

Jan Koster uit de Beemster, die later Kaashandelaar in Oosthuizen werd was in 1912 op de HBS gekomen. Hij heeft nog in het “nieuwe” doktershuis, waar later zijn kleindochter zou komen wonen, bij de familie Ten Have gelogeerd.

Al deze jongens en meisjes, tezamen met vele leerlingen uit Purmerend, Edam en Volendam reisden met de trein naar Hoorn. De leerlingen uit Middelie stapten aan het Nooreinde, waar een stationnetje was, in de trein.

In 1921 kwam er een HBS in Purmerend.. In dat jaar lieten de meeste leerlingen uit deze plaatsen zich van Hoorn naar Purmerend overschrijven.

rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

Van schelpenpad tot racebaan, de ontsluiting van Middelie.

Het was donker buiten, de lucht was zwaar bewolkt, bovendien was het derde kwartier en de maan dus nog niet op. Het was koud guur weer, het vroor net niet. Aanvankelijk kon Dirk Bark het pad bijna niet onderscheiden en was voorzichtig de eerste post overgelopen, maar spoedig kon hij toch het hem zo vertrouwde weggetje en de overbruggingen flauwtjes onderscheiden. Hij kwam een enkeling tegen met een kaarslantaarn bij zich welke hij, terwijl ze in het passeren elkaar met “genavend” groetend herkende aan de stem. In het laatst haalde hij iemand in die ook een lantaarn droeg; het bleek Jan Pieterz. Stijns te zijn die ook naar de kerkenraadsvergadering moest, dus liepen zij samen verder.

“Zo Jan, heb je de straatverlichting maar meenome” zei Dirk na de begroeting. “Ja man zonder dat is het op mijn leeftijd eigenlijk niet vertrouwd om zonder licht op pad te gaan; ’t is smal en glad en die posten met een halve leuning, ik wor een daggie ouwer. Ik zou er wel wat voor over hewwe as de weg er ’s wat opknapt werd”. “Ja dat zou een goed idee wezen” antwoordde Dirk, “geef me maar een arm dan hewwe steun an mekaar”.

of met hondenwagen te bereiken langs de dijkjes van Edam en Kwadijk naar Axwijk. De “dorpsweg” door de Zijvend en Middelie bestond uit een smalle strook grond met een pad van schelpen en aan beide zijden een gouwsloot; posten over de doorlopende sloten om in het Noordeinde plotseling op te houden bij de laatste behuizingen. Dus praktisch al het vervoer van personen en goederen ging met de roeiboot of koeboot, intern of naar de omringende dorpen. De fiets bestond nog niet, laat staan de auto en paarden had men in het dorp niet nodig.

Twee nieuwe uitvalswegen.

In 1660 verleenden de Staten van Holland octrooi aan de steden Amsterdam, Purmerend, Monnickendam, Edam en Hoorn om de steden met elkaar te verbinden door trekvaarten te graven met daarnaast een jaagpad. Het was een groot werk wat op zich een interessant artikel kan opleveren door de notulen van de “gecommitteerden der vijf steden” te lezen, dit is echter niet zo eenvoudig omdat het allemaal in sierlijk oud Nederlands is geschreven. Ik bepaal mij dus tot wat voor Middelie van belang is. Het graven van de trekvaart tussen Edam en Oosthuizen had in eerste plaats voor de boeren het nadeel dat het jaagpad een obstakel vormde om het doorsnede land achter de trekvaart te bereiken en zij eisten en kregen dan ook gedaan dat de doorvaart zo min mogelijk belemmerd werd en zij mochten ook gebruik maken van de trekvaart zonder te betalen.

Reeds in 1663 kocht de stad Edam het stuk land waarop het zuiderlandpad kwam te liggen en in 1665 is sprake van het noorderlandpad bij de tol of klem aan de trekvaart. Er kwam dus hierdoor meer Dit stukje tekst uit de “bronnen van Jan Laan”, mogelijkheid om het dorp, zij het te voet, te we schrijven dan 1863, bracht mij ertoe om iets bereiken of te verlaten. De stad Edam voelde meer te vertellen over de ontsluiting van zich kennelijk voldoende verantwoordelijk voor Middelie. Tot 1660 was ons dorp alleen te voet haar poorters te Middelie, want de bruggetjes en rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

klaphekken in de voetpaden werden door de gecommitteerden der steden onderhouden.

Echter na twee eeuwen hadden zij daar kennelijk niet zoveel zin meer in; want in een brief d.d. 18 augustus 1863 beklaagd het gemeentebestuur van Middelie zich over de ongunstige staat waarin de paden en bruggetjes zich bevinden en vragen om verbetering.

Breedsprakig en vriendelijk wordt geantwoord dat er nergens een overeenkomst is te vinden die aangeeft dat de gecommitteerden tot de direktie der wegen en vaarten van de zes steden, (Enkhuizen is inmiddels tot het verbond van de vijf genoemde steden toegetreden) verplicht zijn de paden te onderhouden, en dus niet ingaan op het verzoek om in de herstelling van dat pad te voorzien. Op 12 november 1863 nog een bevestiging aan de heer de Burgemeester van Middelie “ met de eer U hierbij een afschrift dier missive toe te zenden en zo nodig ik U uit voor het geval dat de kennisneming van dat stuk U tot eenige verdere bemerkingen aanleiding mogt geven, mij daarin bekend te maken.

Getekend de Commissaris des Konings in de Provincie NoordHolland”. Dat is wel het geval maar het zal ruim 40 jaar duren aleer door onderzoek en naar oordeel van de gecommitteerde van Edam de heer H.J. Calkoen de provincie “op historische en zedelijke gronden verplicht is tot het onderhoud der paden”. Het Noorderlandpad werd in 1905 een echte nieuwe rijweg. Het Zuiderlandpad heeft onveranderd als zodanig dienst gedaan tot ± 1960.

van 1 el; geraamde kosten ƒ. 26.000,00. De gemeenteraad besluit in haar wijsheid dat er maximaal ƒ. 13.000,00 beschikbaar gesteld kan worden. Toch wordt er een bezoek gebracht aan de Commissaris des Konings om te proberen wat geld los te krijgen van de provincie.

Augustus 1868 komt er antwoord van de provincie dat zij het idee toejuichen en prachtig dat er ƒ. 13.000,00 voor uitgetrokken wordt maar de provincie doet niet mee omdat de doodlopende weg alleen maar van plaatselijk belang is. Dit gezegd zijnde wordt opnieuw aan de dienst waterstaat in Hoorn gevraagd om een nieuw plan dat de provincie zou kunnen doen besluiten om wel mee te financiëren.

Dat levert twee plannen op; het eerste is de dorpsweg te verbreden tot 4 m., het wegdek te verharden met klinkers tot 2.65 m., het

noorderlandpad op dezelfde wijze tot een nieuwe rijweg te maken waarin dan 12 bruggen gebouwd dienen te worden, doorvaart breedte 3.50 m, het geheel te beschoeien; geraamde kosten ƒ. 63.000,00. Het tweede plan was nog ingrijpender; dat voorzag in de genoemde verbetering en verharding van de weg en dan geen nieuwe rijweg op het noorderlandpad maar het doortrekken van de weg van het noordeinde tot en met een aansluiting op het zeevangsdijkje Een groot plan. in het westeinde van Oosthuizen; inclusief 3 De wens van Dirk en Jan druppelde maar extra kunstwerken, bruggen over o.a. de langzaam door doch in 1867 besloot het college watering en de enge wijzend worden de kosten van B. en W. toch om de Dienst Waterstaat te begroot op ƒ. 75.400,00.

Hoorn een begroting op te laten maken om het In april 1870 worden deze grote plannen door dorpspad of gouw te verbeteren en te de gemeenteraad besproken. Eigenlijk lijkt 1/6 verbreden. Die begroting komt er: verbreding deel maar subsidiabel. Vertwijfeld wordt de van de weg tot 5 el met een voetpad ter breedte goegemeenschap om hun mening en bereidheid rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

om mee te financiëren gevraagd wat echter maar een toezegging oplevert van ƒ. 4.069,00. Na ampele deliberatie wordt afgezien van deze plannen. Toch moet er wat gebeuren en in de raadsvergadering van december 1870 wordt een vereenvoudigde versie van het eerste plan aangenomen; geraamde kosten ƒ. 11.600,00 uit te voeren in maximaal 10 jaar. Daartoe wordt het volgende jaar de belasting van gemeentewege met totaal ƒ. 1.000,00 verhoogd zodat de financiële gevolgen goed zijn te overzien. Het eerste deel, de Zijvent, inclusief een brughoofd met een post ter breedte van 1.31 m. en schoeiing aan twee zijden wordt in 1872 uitgevoerd door de plaatselijke timmerman A. Molenaar voor een bedrag van ƒ. 750,00.

Voor hetzelfde wegvak moet P. Rol een aarden baan maken ter breedte van 1.23 m. aan weerskanten te voorzien van taaie zoden tot een hoogte van 22 cm. boven Zeevangsland; de baan tot de schoeiingen aanvullen en het voetpad te verharden met 3 cm. sintels; totale lengte 698 m. Het begin is er. In 1873 opnieuw een stuk, lengte 366 m., in dezelfde uitvoering.

Een uitvoerig bestek waarin ook hergebruik van oude materialen en toepassing van bossen riet wordt geeist. Voor de doopsgezinde kerk de kaai opnieuw te stellen. Opnieuw timmerman A.

Molenaar en ditmaal Cornelis Nierop, arbeider, voor het aanvullings- en grondwerk. Voor 1874 een dito verhaal. Omdat het gemeentebestuur het onbillijk vindt dat de “Noordeinders” wel al hogere belasting moeten betalen en er nog niet van profiteren wordt het laatste stuk in z’n geheel aanbesteed en uitgevoerd. Daar wordt nog een geldlening voor aangegaan bij de gegoeden onder de bevolking à ƒ. 9.000,00, dat is de raming voor het resterende deel van het dorp. Dat werk wordt uitgevoerd in 1875 door A. Molenaar en Arend Klok ook timmerman voor ƒ. 5.720,00; het grondwerk door D. Vels te Kwadijk voor ƒ. 1.420,00.

Opnieuw aan de slag.

De situatie was dus niet wezenlijk veranderd en Dirk en Jan zouden nog steeds dezelfde verzuchting kunnen slaken. De noordeinders moesten ± drie kwartier lopen om bij de overhaal te komen als zij naar Purmerend wilden; naar Edam was ongeveer een uur lopen en naar Hobrede, Oosthuizen en Warder kon net zo goed van de roeiboot gebruik gemaakt worden. Paard en wagens waren er niet; mogelijk een enkele boer met land achter de boerderij met uitgang op de jaagweg. Dat kon dus geen stand houden; de ontwikkeling op velerlei gebied ontging ook menig Middeliër niet. Dat werd nog duide-lijker door de aanleg van de spoorlijn tussen Purmerend en Hoorn welke ook net een puntje van het noord-einde afsneed.

De Vervoersmogelijkheden namen echter toe want al snel na de voltooiing van de lijn in 1884 kwam er een stationnetje zodat een reis per trein naar Kwadijk of Oosthuizen of verder mogelijk werd. Lang heeft dat station echter niet bestaan. Toch scheen dat de betere vervoersmogelijkheden door de spoorverbinding stimulerend rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

werkte om aan de ongerieflijke dorpsweg verbetering aan te brengen. Eén van de eerste pleitbezorgers zal ongetwijfeld de in 1877 benoemde en op Axwijk woonachtige dokter G. Drost zijn geweest. Van gemeentewege was een riante woning voor hem gekocht. Al spoedig verzocht hij om daar een schuur bij te mogen bouwen omdat hij van paard en koets gebruik wenste te maken want dat was hij gewend. Zoals gezegd, hij stond niet alleen.

Maar dat was toch een kostbare ingreep waarbij in de behoudende gemeenteraad zomaar geen meerderheid te vinden was. Het zou tot 1890 duren voordat de gouw echt tot een berijdbare weg zou worden omgevormd. Ook nu zou het weer zowat een tien jarenplan worden want het werk werd bij stukjes uitgevoerd. De weg werd verbreed tot ± 2.5 m. met in het midden een paardenpad van klinkers; de bestaande posten werden vervangen door ophaalbruggen. De vier huizen en boerderijen “over het spoor” bleven van de luxe verstoken, de weg werd verbeterd tot aan de spoorlijn; verder kon je lopen door de zware klaphekken over het spoor. De verbetering sloeg aan en al spoedig ontstond de aandrang om het noorderlandpad of noorderweggie ook tot rijweg om te vormen, zodat Middelie ook per as vanaf de jaagweg bereikbaar is. Het jaagpad langs de trekvaart is bij de inventarisatie van 1864 al aangeduid als grindweg, ± 2.5 m. breed. Na lang touwtrekken met de landeigenaren welke een extra prijs bedingen omdat de gemeente het land kopen wil, wat uiteindelijk lukt voor ƒ. 8.400,00 zijnde

ongeveer het dubbele van de gangbare prijs voor zeevangs grasland, komt het in 1905 tot aanbesteding en uitvoering. De weg wordt hetzelfde als de dorpsweg met een ophaalbrug over de gouwsloot en een vaste brug over de durk met hekwerk langs de klem, deze “kunstwerken” uitgevoerd door aannemer P. Laan Mzn. voor ƒ. 1.191,00.

Eerste verlichting.

Onze reizigers Dirk en Jan zouden nog tevredener kunnen zijn want in 1902 wordt ook openbare straatverlichting aangeschaft. Deze bestond uit ijzeren palen van ± 2.5 m. voorzien van een kastje, aan vier zijden glas met aan één zijde een deurtje, binnenin een petroleum- lamp.

Net onder de lamp een dwarsstang waar een laddertje tegenop gezet kon worden. De lantaarnopsteker ging volgens gemeentelijke instruktie met ladder, olie en lucifers het hele dorp door, lopend, waarbij hij op de heenreis de lampen vulde en op de terugreis aanstak. De tussenliggende afstand was ongeveer 100 m. De man, ene Siem Potgieser, moest zoveel olie in de lamp doen dat de lamp op een bepaalde tijd tussen 10 en 11 uur ’s-avonds vanzelf uitging.

De verlichting werd gebruikt tussen 1 oktober en 31 maart. Dit systeem heeft gewerkt tot ± 1915 bij de komst van elektriciteit in Middelie.

Anekdotisch klinkt de in 1922 vastgestelde “motorverordening” omdat het wenselijk is om ene verordening tot regeling van het verkeer in de bebouwde kom van Middelie vast te stellen in verband met het gebruik van motorrijtuigen; dit is alles wat met mechanische kracht wordt voortbewogen anders dan langs spoorstaven.

Overdracht.

In juli 1933 besluit B. en W. van Middelie om de dorpsweg vanaf het Zeevangsdijkje tot het noordeinde en de nieuwe rijweg of klemweg met bruggen en schoeiingen aan het Hoogheemraadschap NoordHollands Noorderkwartier te rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

verkopen voor ƒ. 1,00. Deze zal de weg verbreden tot 3 m. en verbeteren. Nederland verkeert dan in de crisistijd van de dertiger jaren; groot zijn de aktiviteiten in Middelie niet maar de zuivelfabriek “ Ons Belang” groeit en het vervoer van de grondstof melk en de afvoer van producten gaat per vrachtauto’s die een betere weg vragen. Het beding wordt gemaakt dat het Hoogheemraadschap voor maximaal ƒ.40.000,00 aan verbeteringen zal aanbrengen in de vorm van verbreding, aanpassing van bruggen en verplaatsing van lantaarnpalen.

Verder dat de werkzaamheden zoveel mogelijk zullen worden uitgevoerd door tewerkgestelde werklozen uit de gemeenten Middelie, Kwadijk en Warder. In dat kader is de binnengouwsloot, (dit is de meestal smalle sloot aan de westkant van de weg) voor een groot deel gedempt en waar nodig voorzien van een hek met betonnen palen en harmonicagaas bevestigt onder en boven aan een ijzeren stang door de palen. Ook de dijkjes langs de Zeevang vanaf Kwadijk en Edam, die in eigendom en beheer zijn bij de polder Zeevang krijgen op z’n beurt aanpassingen. Goedkeuringen van G.S. in 1933 – 1948 en 1960.

jaagweg t.b.v. het langzame verkeer en ontsluiting van de percelen land en de huizen aan de jaagweg; dit komt voor rekening en in eigendom van de provincie. Zo worden doorgaande verbindingen gerealiseerd tussen de dorpen van de Zeevang onderling en inderdaad ook tussen Middelie en Oosthuizen. De gemeente Middelie en ook Warder met z’n vergelijkbare situatie als lintdorp midden in het land, wil ook graag van de gelegenheid gebruik maken om zich mede in de vaart der volkeren te verheffen door de dorpsweg aan te passen. Een telling in 1961 van het aantal motorvoertuigen dat van de dorpsweg gebruik maakt geeft aan een 150 tal bewegingen. Dat is voldoende reden om de weg drastisch aan te passen; de bruggen kunnen worden vervangen door duikers want er behoeft niet meer te worden gevaren, het vergraven en dempen van sloten inclusief de eeuwenoude gouwsloot, bochten worden rechtgetrokken, de aarden baan verbreden tot 8 m. en de verharding tot 5 m. Dan ligt het P.W.N. even dwars, want die hebben geen geld om het waterleidingnet tegelijkertijd aan te passen; ook het P.E.N. wil geen duit in het zakje doen. Het touwtrekken duurt zowat 3 jaren wat tot gevolg heeft dat de begroting van ƒ.

540.000,00 met ƒ. 50.000,00 moet worden overschreden. Daar heeft het Hoogheemraad schap geen zin in. Als alternatief wordt gevonden dat dan het zuideinde van Middelie tot de klemweg volgens plan wordt uitgevoerd en dat het noordeinde het met wat minder moet doen; een verharde weg van 4 m. i.p.v. 5 m. geen demping van de gouwsloot; de betonnen bruggen blijven intact en alzo geschied. Dat maakt dat de weg in het noordeinde toch iets meer historisch aanzicht heeft dan het zuideinde hoewel anno 2003 ook het noordeinde een wegbreedte heeft van bijna 5 m. Efficiënt en rationeel, de weg in Middelie staat op de kaart.

Dirk Bark en Jan Stijns voelden zich op het schelpenpad niet altijd even veilig en verlangden naar een betere weg. Die is er gekomen, in ruwweg 100 jaar, met horten en stoten. Zij zouden nu raar opkijken als zij hetzelfde traject lopend af zouden leggen en zich beslist niet veilig voelen op de racebaan die vele weggebruikers er nu van maken.

Grote aanpassing.

Na de tweede wereldoorlog komt alles in een stroomversnelling en dat vraagt ook om weer betere wegen. In ons dorp is echter nog veel bij het oude gebleven. De aanzet tot drastische verandering op velerlei gebied in Middelie wordt gegeven door de aanvraag tot ruilverkaveling in de polder Zeevang en met name het in tweede instantie aangenomen plan om de percelen weiland, die grotendeels alleen per vaartuig bereikbaar zijn, te ontsluiten en dus via wegaanleg ook per as te kunnen bereiken. In mei 1953 verleent G.S. toestemming aan de plaatselijke commissie en de cultuur technische dienst om een tweetal proefwegen aan te leggen.

Deze worden gelegd in het noordeinde en gemaakt, één van vliegas en één van slakkenzand. Er wordt veel gesputterd dat het veel te duur wordt, maar de boeren die hun land aan deze proefwegen hebben zijn enthousiast.

Eén proefweg loopt vanaf het eindpunt van Middelie tot de enge wijzend richting Oosthuizen; zou dan toch het plan van ruim 80 jaar geleden…. Ruim 25 km. nieuwe wegen Piet Laan. ◄ worden in het kader van de ruilverkaveling aangelegd waaronder de parallelweg langs de rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

De zo(o)n(en) van de smid van Middelie.

De smid had drie zonen. Zijn oudste zoon Kees (Cornelis) was vernoemd, zoals te doen gebruikelijk in die tijd, naar zijn vader. Zijn middelste zoon Jaap (Jacob) was vernoemd naar de vader van zijn vrouw.

De jongste zoon Johan, was vernoemd naar zijn jongste broer.

De nu volgende ontboezeming gaat over Jaap en niet over Jan, zoals per abuis in een vorige editie stond vermeld.

En Jaap, dat ben ik en ik stel me dan ook als JAAP VENNIK nu aan u voor.

Middelie had eind jaren 20 begin 30 nog zijn paardenstraatje en het landpadje (met klaphekjes) vanaf de Dorpsweg (naast Willem Sijken) naar de Jaagweg. Het was ook in die jaren dat Middelie wel eens werd bezocht door een Chinees mannetje met een bakje voor zijn buik, bevestigt met een riem om zijn hals (kassiesventer. Hij verkocht zakjes pinda s en kon bitter weinig Nederlands spreken, dachten wij. Het enige wat hij zei was: "Pinda, pinda.

Lekka, lekka. Kope, kope ?" En hij zal ook wel een bedrag genoemd hebben. Omdat het veelal nogal kleine kereltjes waren dorsten wij (Tinus van der Hudding en ik) zo n mannetje wel te plagen. Maar eens kwam zo n kereltje achter ons aan en wist Tinus te grijpen. Met beide handen greep hij Tinus bij zijn haren en zei: "Ophijse, ophijse?" Omdat dit vlak voor de smederij gebeurde, kwam mijn vader op het tumult af en werd de zaak gesust.

samen naar school liepen, ging dat vaak niet gewoon langs de weg maar via de erven van de mensen. Later in de hogere klassen moest je de atlas wel eens mee naar huis nemen om b.v. de plaatsnamen uit je hoofd te leren. Die atlas droeg je dan onder je bloes. Toen we op weg naar school dan ook op het randje van een volle gierkelder achter op het erf bij Meindert Worp liepen, gleed die atlas natuurlijk onder mijn bloes vandaan daarin. Paniek. Hoe krijg je zoiets weer schoon. Zoveel mogelijk in het gras afgeveegd. Dat lukte natuurlijk niet. De atlas had een andere kleur gekregen maar meester vond dat geen mooie. Dus nablijven.

In onze rit naar school passeerden we de brug nabij de boerderij van Leegwater. We klommen via de schuine stangen boven op de brug en schuifelden dan naar het brede stuk vooraan.

Daarop stonden we dan te dansen en te blèren.

In dat middaguur zaten ze bij de familie Leegwater vaak nog te eten en dat konden wij van de brug af zien. En wij maar schreeuwen wat ze aten en dat ze weer een hap in hun mond staken. Dat begon Leegwater uiteraard danig te vervelen en stapte naar de meester. Weer een hele middag schoolblijven. Nou was ik dat nablijven wel aardig gewend, maar erger was het toen we een hele week achtereen moesten nablijven, keurig met de armen over elkaar van 3 tot 5 uur. Waarom? Kinderen van ver kwamen op de fiets en die zette ze dan aan de overkant van de school op het erf van Vink tegen een paar bomen. Op een keer hadden wij ze allemaal in de sloot gezet. Netjes achter elkaar en alleen de zadels en sturen staken boven water uit.

Ook zijn we wel over de school geklommen. Via een nogal hoog hek achter school (erfscheiding met het erf van de meesterswoning) en kolenschuurtje konden we op de school komen.

Dan naar voren op het dak van de raadkamer Daar stonden we in de goot naar de voorbijgangers te schreeuwen.

Meester was die dag niet thuis, maar toen hij het de volgende dag had vernomen werden we alsnog op gepaste wijze gestraft.

Meester kon mooi voorlezen. In zo’n voorleesuurtje zat ik te friemelen met een vlakgommetje. Mocht niet. Ik moest het meteen bij hem inleveren Dat ging hem niet vlot genoeg en zei toen:"Vlug, vlug, vlug". Dus dacht ik dan zal ik het hem maar toegooien en maakte ook de aanstalten daartoe. Fout.

Mijn Schooltijd en …

Ik loop eigenlijk te hard van stapel en zal ik maar beginnen met mijn eerste schooldag. Dat was in april 1929. (Een schooljaar liep toen nog van april tot april) Ik wilde naast mijn buurmeisje Aafje Slot, waarmee ik in de afgelopen zeer strenge winter veel bij ons thuis had gespeeld, in de bank schuiven. Maar tot mijn grote woede en verdriet mocht dat niet en moest ik naast een voor mij geheel vreemd jochie zitten. Hij heette Jan Ossebaar. Later, na de lagere school, veel mee opgetrokken. ‘s Middags kwam ik thuis en zei dat ik niet meer naar school wilde. Maar ik had nog niks te willen. Een jaar later ging ook mijn buurjongen Tinus naar school en het kattenkwaad kwam op gang. Slootje springen. Soms er in. Overal tegenaan schoppen. Kapotte klompen. Als we rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

▲ Schoolfoto ca. 1936, Jaap 4e van rechts bovenste rij

"Wat zullen we nu krijgen" zei hij "Als jouw vader nog een gulden van mij krijgt, dan gooi ik het hem toch ook niet toe" "Nee" zei ik "Maar mijn vader zal ook niet zeggen als hij nog een gulden van u moet krijgen, vlug, vlug, vlug". De klas barstte in lachen uit en ik moest toch nog even nablijven. Dat nablijven vonden mijn ouders -en dan voornamelijk mijn moederhelemaal geen probleem. Bij haar gold wel het motto, hoe langer hoe liever.

De vader van Jaap Steenman dacht er echter anders over. Jaap moest ook eens nablijven, maar zijn vader kwam hem halen. Op klompen klepperde hij zo de klas in Dat was vermakelijk en meester wist niet wat hij hoorde. Maar Jaap kon met zijn vader mee naar huis. In een van de lagere klassen moest ik eens nablijven toen op een gegeven moment de juf naar de kast liep, haar jas aantrok, haar haren kamde en vertrok.

Zij was me blijkbaar op dat moment helemaal vergeten. Ik ben toen ook maar weggegaan.

Johan 4e van rechts onderste rij

Voor een optocht op koninginnedag wilde ik een auto maken door twee oude fietsen naast elkaar met elkaar te verbinden. Een proefrit liep echter uit de hand in de bocht bij Hen Veen.

Het meegeven wat je op een fiets in de bocht doet kon in deze auto niet. Gevolg rechtdoor naast het bruggetje van Sijken de sloot in. Kreeg de fietsen boven op me. Resultaat, een bijna verdronken chauffeur, geen auto op koninginnedag en 2 fietsen waarvan de voorvorken verbogen waren..

Tussen het huis en stal van v.d. Hudding en de woning rechts daarnaast, bewoond door een oud vrouwtje (Geertjebuur), was een smal slootje. Achter hun huis had de familie v.d.

Hudding hun plee. (een w.c. bestond in die tijd nog niet) boven die sloot Daarnaast was een grote mestvaalt, waarvan de gier ook wel in dit slootje kwam. Daartussen was een plank over de sloot gelegd en konden we zo op het erf van Geertjebuur komen. Op haar erf stonden een paar perenbomen, als u begrijpt wat ik bedoel. …mijn Kattenkwaad Tot op een keer ik over die plank liep en Tinus Ik heb diverse malen half en ook helemaal in de achter mij die plank kantelde. Ik gleed er vanaf sloot gelegen. Dat kon gemakkelijk want er was en zakte tot mijn middel in de str.... water genoeg. Meestal leverde dat verplichte viezigheid/drek. Ik kon er maar met moeite bedrust op. uitkomen. Ik was gewoon zwaar van de drek.

Mijn moeder blij. Nam me mee naar de sloot rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

En de rest van de dagen.

Naast ons woonde Arie Rijken met zijn vrouw.

Oude mensen. (Ome Arie en tante Wol, noemde wij hun). Zij hadden een klein winkeltje en verkochten knotjes wol en sigaren. Ome Arie was een klein gebocheld mannetje en ging een dag in de week per hondenkar naar Edam om zijn koopwaar aan de man te brengen. Die hondenkar was een tweewielig karretje, waarop Ome Arie met enige moeite plaats nam en dan door zijn hond werd voortgetrokken. De overige dagen verbleef dat beest in een hok achter huis. en een paar keer per dag werd hij in het bleekveldje losgelaten........

Op een dag vroeg ome Arie mij of ik zijn dakgoot eens wilde uitrapen. Nadat ik dat gedaan had, gaf hij mij een dubbeltje. Uit beleefdheid zei ik dat dat niet hoefde. "O nee", zei hij en stak het dubbeltje weer in zijn zak. Dat was even pech hebben.

Op een zomerse dag had ik op het voetbalveld meer geluk. Ook de ijscoman was er met zijn kar. Een klein trommeltje met het deksel niet helemaal dicht stond midden op de kar tussen de ijsbussen in. Iedereen stond naar de wedstrijd te kijken. Op mijn tenen kon ik net bij dat trommeltje komen en pikte er een kwartje uit.

Wat ik deed was niet in de haak, besefte ik. En met dat kwartje thuiskomen kon ook niet. Dus maar een ijsje gekocht. Het duurste. Kostte 5 cent. In de rust, toen er meer mensen om de kar stonden, maar weer eentje gekocht. Tegen het einde van de wedstrijd maar weer eentje gekocht. Aan zijn gezicht kon ik zien dat de man het niet helemaal vertrouwde, maar hij zei niks.

Met een dubbeltje kon ik wel thuiskomen en zeggen dat ik het gevonden had. Maar met een dubbeltje en 5 losse centen kon ik dat niet waar maken. Vandaar dat ik 3 maal een ijsje kocht Toch heb ik van dat overgebleven dubbeltje met Tinus een doosje sigaretten gekocht. Op het landpadje richting Jaagweg hebben we dat doosje soldaat gemaakt en ieder achter elkaar 5 sigaretten opgerookt. Daarbij tegenover elkaar natuurlijk stoer doen en voorzichtig proberen op je longen te roken. (inhaleren). Half gestikt en straal misselijk waren we toen de sigaretten op waren.

Een paar dubbeltjes kreeg ik mee als ik naar de kapper moest. In café Wakker moest ik eens even wachten voordat kapper Uco me kon helpen. Al spelenderwijs met het dubbeltje slikte ik ze op een gegeven moment door. Hard rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

achter de smederij en daar moest ik me uitkleden. Het ergste werd in die sloot er vanaf gespoeld en ik in mijn blootje de weg over gerend naar huis. Meteen naar bed.

Middelie heeft ook een tijd een voetbalclub gehad MVV. Ik was eigenlijk nog te jong om er lid van te worden. Ik ging er wel af en toe heen om te kijken, ofschoon mijn moeder dat liever niet had, want meestal leverde dat niet zoveel goeds op. Inderdaad. Tijdens de rust gaat Jaap met de handen in de zakken en nog een jongen in het doel staan. Smeriger plek was er niet te vinden. Komt een bal op me af en ik wip een beetje omhoog om deze te keren. Dat had ik nou net niet moeten doen. De bal haalde me onderuit en ik klapte in volle lengte voorover zelfs met mijn hoofd in de prut.

Bij buurvrouw Slot moest ik eens eieren halen.

Ik deed ze in mijn beide broekzakken en raakte met een van de buurmeisjes een beetje aan het maljagen. Opeens voelde ik nattigheid. Van buurvrouw kreeg ik nieuwe eieren mee en mijn moeder had weer eens een leuk wasklusje.

Die kippen van buurman Slot liepen ook wel eens op de weg. Niks geen probleem, want verkeer was er amper. Maar bij mij kwam natuurlijk zo n luid kukelende kip onder mijn voorwiel. Botste tegen een lantaarnpaal en het voorwiel was krom. Zelf kwam ik er nog aardig goed vanaf.

Door het dorp reed er zo nu en dan een bus.

Haltes waren er niet. Als je mee wilde dan stak je je hand maar op. Hard fietsend kon je de bus net bijhouden. Mijn fiets was een doortrapper.

Van de voorrem was het remblokje versleten.

Niks geen probleem. Als ik wilde stoppen deed ik gewoon mijn klomp tussen de trapper en het frame. Gevolg was dan een lange streep in het grind. Maar eens op een keer stopte de bus nogal plotseling en ik kon niet anders dan naar links zwenken. Vloog door het hekje bij Aafje Franken (Aafie van Dien) en botste tegen het oude houten schuurtje. Behalve dat ik mij behoorlijk bezeerde kon op de fiets niet meer gereden worden. Het frame was dusdanig verbogen dat het voorwiel niet meer heen en weer kon.

Bij Axwijk ging hij rechtsaf en stopte niet eerder dan dat hij voor het hek van het weiland stond.

Nou moest ik toch nog een heel eind met hem terug lopen. Ik dorst niet meer het risico te nemen om weer op zijn rug te gaan zitten en dan weer bij de fabriek of bij de stal te belanden.

Natuurlijk liep niet alles altijd naar wens. Mijn jongste broertje (Johan) had ik eens aan een lang stuk touw gebonden. Hij was mijn paard. We kwamen vanaf de Jaagweg het landpadje af. We moesten alleen nog het bruggetje bij de Dorpsweg over. Ik hield het hekje open opdat mijn paard met het touw om zijn middel door kon lopen. Opeens komt dat touw vast te zitten in een schalm van de ketting en Johan, zo klein als hij was, schuift precies onder de brugleuning door zo het water in.

Kopje onder aan het touw gehangen kon hij geen kant op. Gelukkig was op dat moment de schoonvader van buurman Slot (opa Franken) het gemaaide gras (hooi) in de wegberm daar terplaatse aan het bijeen harken. Hij overziet de situatie en stapt meteen het water in en houdt Johan in zijn armen boven water en roept -ik hoor het nog- mensen help, mensen help. Wie hem uiteindelijk heeft geholpen weet ik echt niet meer, maar als hij er op dat moment niet geweest was, dan had het wel anders gelopen.

Zeker weten. Ook was er een floralia-vereniging in Middelie met een uiteindelijke tentoonstelling in café Molenaar Daar stonden dan de bloemen die de schoolkinderen (of hun moeder) hadden moeten verzorgen tentoongesteld.

Zaterdagmorgen op de dag van de tentoonstelling had ik in een bloes (die mijn moeder meestal zelf maakte).een grote scheur opgelopen. Voordat ik s middags naar de tentoonstelling mocht kreeg ik eerst een andere aan. Toen ik bij het café kwam raakte ik aan het ravotten met andere jongens. Zat bij een van hen op zijn rug en op een gegeven moment kieperde hij mij in de struiken die langs het hek voor het café stonden. Ze waren pas afgetopt en staken als stevige stokken omhoog. Ik kwam er op mijn rug in en mijn bloes was van achteren aan flarden. Toen mijn moeder die ook naar de tentoonstelling zou gaan, kwam aanlopen, werd zij door enkele meiden meteen ingelicht.

Behoorlijk over de rooie werd ik mee naar huis genomen en kreeg wederom een schoon overhemdje aan. Aan de hand van mijn moeder gingen we weer richting tentoonstelling en ik rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

jankend naar huis gerend, want ik dacht dat ik dood zou gaan. Geen paniek, zei me moeder.

De volgende dag mijn behoefte op de pot gedaan en daar kwamen 2 verkleurde dubbeltjes weer tevoorschijn.

Een geliefde bezigheid van Tinus en mij was het schommelen in een jol. We gingen ieder in een punt zitten en dan maar heen en weer schommelen net zolang totdat hij water schepte.

Op het laatst dreven de beuntjes in het water.

Buurman v.d. Hudding kwaad, want hij was met een halve klomp een heel tijd bezig om het water er uit te krijgen voordat hij kon gaan melken.

Buurman v.d. Hudding had een vrachtauto met demontabele schotten. Cor Rijke, ook nog een kwajongen, chauffeerde veel op deze auto. Toen we een keer van Edam kwamen, stopte hij halverwege het Edammerdijkje en zette Tinus en mij boven op de cabine met onze ruggen tegen het schot. Ofschoon we echt niet zo bang waren uitgevallen, vonden we dit toch niet zo n jofel ritje, want we konden ons nergens aan vasthouden.

De porseleinen potjes boven in de lantaarnpalen moesten het vaak ontgelden. Het was beslist een hele kunst om deze te raken. Ten minste dat vonden wij.

Aardig om te vertellen is wel dat ik eens een paard van de melkfabriek moest halen om beslagen te worden. Ze stonden op stal bij Plas tegenover de Doopsgezinde kerk of ze liepen in het weiland in het Rijperpoldertje, tegenover Klumpenaar. Dit paard, een zeer mak beest (heette Dickie, zeker vanwege zijn omvang) stond bij Plas. Met alleen een touw om zijn nek liep ik er mee de weg op. Ik besloot op zijn rug te gaan zitten en bij het hek van de kerk klom ik er op. In een sukkeldrafje ging het richting smederij, dacht ik. Bij de fabriek bleef hij echter staan, maar na enige flinke aansporingen ging hij toch weer verder. Bij ons aangekomen riep ik ho. Maar dat was Dickie niet van plan. Hoe ik ook schreeuwde en aan het touw of aan zijn manen trok, Dickie liep in dezelfde draf verder.

moest in het café netjes naast haar blijven zitten en mocht niet naar buiten. Na een poosje daar lijdzaam te hebben gezeten, dacht ik, ik kan eigenlijk wel op het toneel gaan zitten dan kan ik mooi het hele café overzien. Dus opeens ren ik bij haar vandaan en, ofschoon er een brede trap was, plaats ik mijn handen op het toneel en spring omhoog. Had ik nou maar het rad van fortuin, dat daar terplekke stond, gezien. Niet alleen mijn overhemdje was aan de voorkant onherstelbaar kapot maar ook mijn hemd was kapot en ik had de krassen op mijn lijf. De rit naar huis ging in snel tempo. ‘s Maandagsmorgens, toen ik naar school moest, kwam ik weer van bed af.

Toen ik na mijn schooltijd als eerste baan een kantoorbaantje bij een bank in Purmerend kreeg (later bij de waterleiding) zei buurvrouw v.d.

Hudding: "Dat is niks voor Jaap, hij zit liever in de hoogste boom" Dat was toen misschien wel zo, maar met de jaren komt het verstand zullen we maar zeggen en word je wel rustiger. Dit waren zo’n beetje de hoogtepunten uit mijn jeugd. Echter vele malen meer dan ik hier verteld heb kwam ik met natte (o.a. door ijsjebochelen) en/of kapotte/smerige kleren thuis.

Kentekens uit die jaren zijn op mijn knieën en op een bovenbeen nu nog goed te zien. Na schooltijd moest ik mij ook altijd meteen omkleden en kreeg ik mijn oudste plunje aan. Ik ben b.v. eens na de zaterdagse was- en schoonmaakbeurt op de fiets gestapt en bij het stoomgemaal bij de zwemmers gekeken. Achter op mijn fiets gezeten stond ik uiteraard zo dicht mogelijk bij de waterkant en natuurlijk kieperde ik met fiets en al in de ringvaart. Ik kon me wederom verschonen.

Ja, ik geloof wel dat ik mijn moeder veel extra werk heb bezorgd. Ik weet het eigenlijk wel zeker.

Jaap Vennik.

◄●

Belevenissen uit de kinder- en jeugdjaren van Trien Huiberts Jansd. 1914 – 1938.

Trijntje is geboren in Middelie op 6 februari 1914. Ze werd Trien genoemd en was het enige en jongste meisje uit het gezin. Ze had vijf oudere broers, de twee oudste jongens: Piet en Jaap waren halfbroers, haar vader was nl.voor de tweede keer getrouwd. Met de drie broers Siem, Jan en Willem was het leeftijdsverschil groot, de jongste; Willem scheelde 11 jaar in leeftijd met Trien.

Vader Jan Huiberts is geboren op 19 augustus 1864, moeder Wol de Vos op 2 november 1875.

▲ Vader Jan Huiberts en Moeder Wol de Vos

Ze waren 50 en 42 jaar dat hun dochtertje Trien werd geboren. De oudste zoon Jaap en zijn vrouw Aagt hadden toen al een dochtertje; Neel van twee jaar, dus was de kleine Trien al tante vóórdat ze werd geboren.

Vader Jan boerde op “de Laan” (nu nr. 44, D. Kooyenga) daarnaast stond een kleinere boerderij, waar zoon Jaap met zijn gezin woonde en werkte.

Moeder Wol en de kleine Trien, ongeveer 1932. ► rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

De eerste jaren van Trien haar leventje werden gekenmerkt door ziekte. Kort na haar geboorte werd haar moeder ernstig ziek, ze kreeg buikvliesontsteking, waar veel mensen in die tijd aan stierven. Als laatste redmiddel schreef de huisarts een flinke hoeveelheid jonge jenever per dag voor. Het was een z.g.’paardenmiddel’, maar het heeft moeder Wol wèl gered. Kleine Trien kreeg engelse ziekte, was daardoor zwak en groeide niet. Ze zat in een wagentje en om aan te sterken kreeg ze “kufkusmeel” dat haar broer in Amsterdam voor haar kocht. Met drie en een half jaar leerde ze lopen en een jaar later was ze een gezonde kleuter.

▲ Het z.g. Pokkenbriefje van Trien.

Trien was een half jaar oud dat de familie naar hun nieuwe huis aan de Dorpsweg (nu nr. 47 Jan Huiberts) verhuisde. Broer Piet trouwde met Lijsje Vink en zij gingen in de boerderij op de Laan wonen. Hun nieuwe huis, gebouwd door timmerman Elbert Hooijberg, was voor die tijd een ‘luxe’ woning. Een voor- en achterkamer, met schuifdeuren ertussen, zogenaamde ‘kamers en suite’. In de voorkamer woonden ze ’s winters, daar werd de kachel gestookt.

De achterkamer was de ’pronkkamer’, met een tafel, mooie met pluche beklede stoelen en een buffet met daarin het mooie servies en op een tafeltje in de hoek stond een groot beeld “vaders maaltijd” genaamd. In deze kamer zaten ze nooit, die was echt alléén voor de pronk.

Tijdens de voorjaarsschoonmaak die klaar moest zijn vóór Middelieërkermis, ging de kachel eruit en werd er niet meer gestookt. ’s Zomers woonde het gezin in het gezellige zijkamertje en als het koud was werd het petroleumstel aangestoken, met een deksel erop tegen het loeven, dan was het tóch lekker warm. De keuken was aan de achterkant. Boven één grote slaapkamer met twee vaste ledikanten, één voor vader en moeder en één voor Trien.

De kamer had een balkon, waarvan de deuren zomers dag en nacht open stonden.(Dus moeten de zomers vroeger écht véél warmer zijn geweest dan die van tegenwoordig!)

Op het erf stonden twee walnotenbomen en een paar fruitbomen. De groentetuin werd voor eigen gebruik keurig bijgehouden, ‘s zomers verse groenten en ’s winters ingemaakte sla- en snijbonen.

Trien was blij dat ze naar school mocht, want door het grote leeftijdsverschil met haar broers had ze het gevoel dat ze als enig kind in het gezin opgroeide. Toch kijkt ze terug op mooie jeugdjaren. Als ze jarig was kreeg ze mooi speelgoed en mocht ze “theemeisjes” vragen, deden spelletjes en kregen lekkere koek en snoepjes. Trots was ze op haar ansichtenalbum waar wel 400 verschillende kaarten in zaten. Op de lagere school kreeg ze les van juffrouw Jongsma, drie klassen, samen ± 45 kinderen.

Tekenen deed ze op een lei met een griffel, daar hoorde een sponzendoosje bij, daarin zat een spons en een doekje om het leitje schoon te maken. In de hoogste klassen kreeg Trien les van de onvolprezen meester Zinkweg, een ▲ Trien en haar moeder voor hun huis (is nu nr. 47) strenge maar uitstekende onderwijzer. rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

“Na de lagere school, volgde de huishoudschool en daarna nog twee jaar modevakschool”.

Door haar slechte ogen dat een handicap voor haar was, heeft ze niets met deze opleiding kunnen doen. Tijdens de schoolvakantie ging ze met haar vader en moeder logeren bij haar broers; Jan in Haarlem of bij Siem in Utrecht.

Ze gingen lopend van Middelie naar Edam, namen het trammetje naar Amsterdam en gingen verder met de trein, in die tijd een héle belevenis voor zo’n klein dorpsmeisje. Trien had ook haar taak in het huishouden en stond iedere ochtend om zes uur op, dan veegde ze met ‘stoffer en blik’ de trap, de gang en de keuken, dit deed ze op haar knieën! Haar moeder deed dan in die tijd de woonkamer, daarna gingen ze brood eten en de afwas volgde, het schillen van de aardappelen en de groente die schoongemaakt moest worden.

brood voor 11 cent en kadetten voor 3 cent.

Zaterdag: wasdag, dan hielp vader altijd mee. De was ging in een grote houten teil met sop, vader Huiberts stampte ’drie kwartier’ met de houten wasstamper door de was. Dan moest de was “op de bleek”, elk huis had in die tijd een speciaal bleekveldje in de zon. ’s Avonds ging de was “in de broei”, in een teil met kokend sop dat werd toegedekt met dekens, daardoor bleef het sop goed warm en de volgende morgen werd er wéér ‘drie kwartier’ gestampt, dan werd de was uitgespoeld en ging het op het “klerenrek” of aan de lijn.

De meeste dagen werden er aardappelen, groenten en vlees gegeten. Op zaterdag kwam er vaak z.g. grutterskost op tafel, zoals gort met rozijnen of boffers (drie in de pan). Broeder is ook zo’n èchte grutterskost. Het wordt gemaakt van een mengsel van meel, melk en eieren, die goed “geklutst” moet worden. Het mengsel gaat in een katoenen zak die dichtgebonden word, in een grote pan met kokend water met een schoteltje op de bodem, daar bovenop gaat de zak met deeg. Dit moet één uur koken, een half uur op de ene en een half uur op de andere kant.

Als je geluk hebt is de broeder gaar, maar soms zit er een z.g. “pul” in (ongaar gedeelte).

Broeder eet je met stroop, boter of suiker. Als er iets van over is kun je het de volgende dag opbakken in een beetje boter, erg lekker!

De familie Huiberts woonde in een gezellig buurtje met veel kinderen. Op “de Laan”: Trien, haar broers Jaap en Piet met hun vrouw en kinderen.

Klaas- en Betbuur (nu nr. 48) hadden ook een groot gezin. Klaasbuur was werkman en boerde wat voor zichzelf. Betjebuur was een lieve hartelijke vrouw, ze ging twee keer in de week met de petroleumkar bij haar klanten in het dorp langs en vulde hun tweeliterkruikjes met petroleum voor 12 cent. Op nr.46 (nu Chr. Klok) woonde Martebuur met zijn dove huishoudster Peet Hetjes. Tegen Peet moest je door een grote hoorn praten, die ze tegen haar oor hield, zo kon ze je nog een beetje verstaan.Als ze zelf tegen andere mensen iets ▲De buurkinderen van Trien, Lies en Griet Beunder zei, kwam daar altijd in onvervalst Middelies in hun nieuwe jurken gemaakt door moeder Wol. achteraan; “ hè je ’t hoort!”. Ze had een goed Kleding maakten moeder en Trien zelf. De hart, als er in de buurt een kind ziek was kwam boodschappen werden thuis bezorgd en bij Peet met een schaaltje “bessenpent”. Op nr. 51: bakkerij “De Vennoot” kochten ze een pannebakker Willem de Ruiter en zijn vrouw Trijntje rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

▲ Trien met vriending Aal Hooyberg, op de achtergrond het huis van Klaas Vroom en Betje hier staat nu nr. 51. ( Let op de hooiklampen)

met hun drie zonen, waar Trien wel eens oppaste.

Naast de bakkerij stond toen nog een klein huisje, aan de kant van de Klemweg, daar woonden Dirk Beunder en zijn vrouw Engeltje, ze hadden drie dochters: Griet, Trien en kleine Liesje. Dirk was invalide, hij had één goeie arm en zoals toen werd gezegd, aan de andere kant een “stompie”. Om zijn gezin te onderhouden kreeg hij geld van de doopsgezinde kerk, ▼ Boerderij stond naast het huis van Jan Huiberts op de laan waar de oudste zoon Jaap en zijn vrouw Aagje woonden.

Dirk en Engeltje ventten ook met de petroleumkar langs de deur om zo zelf nog een paar extra centen te verdienen. ’s winters bracht Gerrit Wakker kolen bij hen van de Diaconie. ’s Zomers verdiende hij zelf wat bij, door bij de boeren in de buurt te helpen bij de hooibouw.

Hoewel daar iedere cent wel twee keer omgekeerd moest worden voordat hij werd uitgegeven, waren Dirk en Engeltje gastvrije, vrolijke mensen. Op bruiloften in de buurt waren ze graag geziene gasten, deden leuke voordrachten en konden prachtig zingen. Hun favoriete voordracht was; “Ik heb zo’n tureluur, ik heb zo’n tureluur en zoveel geld”, en ook met: “het bedelend paartje” was succes verzekerd. Stuk voor stuk goede buren, waar je van op aan kon als je hulp nodig had.

Trien las graag meisjesboeken, met Sinterklaas kreeg ze altijd een boek. Haar mooiste boeken waren: Afke’s tiental, Miep Hofland, Reintje van de watermolen en Ine en haar moeder. Zondag ’s middags ging ze met haar vriendinnen: Neel Huiberts, Lies Visser, en Aal Hooijberg pandoeren (kaartspel). ’s Zomers maakten ze fietstochten naar het strand bij Bergen aan Zee.

rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

Op de kermissen in de buurtgemeenten Kwadijk en Warder waren ze ’s middags van de partij, ’s avonds mochten ze niet van hun ouders. Naar de uitvoeringen van de verenigingen in Middelie mochten ze wel ’s avonds, zoals de rederijkerskamer de fanfare en de staatspensionering.

In de zomer mochten Trien en de buurmeisjes; Griet, Trien, Neel en Aagt nà het eten nog een uurtje naar buiten.

Het breiwerk ging mee, de tijd moest wel nuttig besteed worden! Zo liepen ze op de weg, met alle vijf een bol wol vastgespeld met een grote veiligheidspeld op hun blouse, de breipennen stevig vast onder de armen en flink doorbreien.

En onder véél gegiechel werden door de vriendinnen de jongens uit Middelie besproken.

Op 16-jarige leeftijd mocht Trien meespelen met de rederijkerskamer “Eendracht maakt Macht” waar ook vader Huiberts en broer Piet toneel speelden. Oók was ze lid van de gymvereniging “Hercules” en van de meisjeskrans, waar ze mooie handwerkjes maakte.

Vader Jan zat in veel besturen van verenigingen

en haar moeder ging naar de doopsgezinde zusterkring, daar kwamen de vrouwen uit het dorp gezellig bij elkaar om te handwerken. De vrouw van dominee Wagemaker las dan een verhaal of boek voor.

Gastdagen waren een welkome afwisseling in het gezin die waren gezellig, met lekker eten, moeder kon heel lekker koken. Voor Trien was vooral het toetje een feest, een grote pudding, in de vorm van een vis en heerlijke bessepent erbij.

Ook kwam er familie “op de thee en ‘t half zessie”, ze kregen om halfdrie een kopje thee en om halfzes stond er een heerlijke broodmaaltijd klaar. Haar slechte ogen ervaarde Trien als een grote handicap, als klein meisje moest ze al naar een oogarts in Amsterdam. Hij schreef haar elk jaar een bril voor met steeds sterkere glazen en zei toen ze ouder werd; er is voor jou straks geen bril meer! Ze was 18 toen ze bij haar broer Siem logeerde in Utrecht, die vond ook dat zijn zusje wel erg slecht kon zien en heeft een afspraak voor haar gemaakt in het Sint Antonius ziekenhuis in Utrecht. Bij deze oogarts kwam

▼ Toneelvereniging “Eendracht maakt macht” 1932

rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D

naar voren dat zij aangeboren staar had en daaraan al op tweejarige leeftijd geopereerd had kunnen worden! Tijdens die operatie zijn de lenzen uit haar ogen gehaald en deze werden vervangen door de glazen in haar bril! Ze zegt hierover; na die operatie ging er ‘een wereld voor me open.’

In 1934 ontmoette Trien Jaap Kramer uit Warder en kregen verkering. Na een paar jaar verloofd te zijn geweest trouwden ze op 19 april 1938. Het bruidspaar ging met de taxi van Willem de Ruiter naar het gemeentehuis (waar nu de OLSchool staat) de gasten volgden met

Uit

het Fotoarchief

de bus. Wethouder Plas voltrok het huwelijk met een toepasselijke speech. Dié dag vertrok Trien uit Middelie en ging bij Jaap op de boerderij aan de dijk wonen. Ze kregen samen 6 kinderen. In het buurtje waar Trien opgroeide is in de jaren veel veranderd.

Haar ouderlijk huis staat er nog altijd en het doet haar vooral goed, dat er nu,’ negenentachtig jaar later’, wéér een Jan Huiberts woont, de achterkleinzoon van haar vader Jan Huiberts.

Wil Vink

◄●

Zomaar een foto uit het archief.

Schoolfoto uit

Middelste rij vlnr: Gert-Jan Hendriksen, Mar Meyeringk, Willeke Laurink, Yvonne Kluitenberg, Gemma Vink, Cham v.d. Heide, Kajo Vroom, ??? .

Achterste rij vlnr: Kathy Slooten, Erik Greuter, Marcel van der Hudding, Simon Zijp Pietre Rol, Wim Niggebrugge, Erik Meester.

Voorste rij vlnr: Peter Moenis, Linda Dekker, Ineke de Boer, Mirjam Wouda, Ingrid Raad, Gerrie Boogaard, Ilonka Vroom.

rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr [|áàÉÜ|áv{ ZxÇÉÉàáv{tÑ bâw@`|wwxÄçx Wx cÉáà D