Oosteeklo Vandaag februari 2021

Oosteeklo Vandaag foto: Erkan Yalcin

1 de maand. - Teksten voor volgende uitgave binnen vóór maandag 22 februari 2021 24ste jaargang - Nr 4 - februari 2021 - oplage 1350 ex. - Verschijnt de eerste week van

Oosteeklo leeft

Es ‘t eetn aw greed?

Kunst - De tentoonstelling van Herman Van den Broecke elke zaterdag en zondag van 14.00 u. tot 18.00 u. in galerie William Wauters, Antwerpse Heirweg 5

Apotheker van wacht Assenede, Kaprijke en Sint-Laureins 09 039 90 00 Tandarts van wacht 09 033 99 69

- In het beeldenbos permanente tentoonstelling van mieja d’hondt, Ton Kalle, Yvan Theys, Mark Cloet, Paul Van Gysegem

Vrije Vrouwenbond - Ledenbijeenkomst met koffietafel: maandag 1 maart van 13.30 u. tot 16.30 u. in de parochiezaal; inschrijven (maar ook tijdig afmelden) bij Annette Meulewaeter tel. 09 373 77 77 Kijk op www.oosteeklo.be voor de meest actuele informatie.

Humor Ik ging wandelen met mijn vriendin en we liepen langs twee honden die aan het paren waren.

Mijn vriendin vroeg: “Hoe weet zo’n mannetje dat het vrouwtje klaar is voor seks?”

Ik antwoorde haar: “Het mannetje kan dat ruiken bij het vrouwtje, zo functioneert dat in de natuur.”

We liepen verder en kwamen bij de schapenkudde, de ram was net bezig een ooi te dekken. Mijn vriendin vroeg opnieuw: “Het gaat er nogal op zeg, hoe weet zo’n mannetje dat het vrouwtje klaar is voor seks?”

Ik antwoordde opnieuw: “Het mannetje kan dat ruiken, zo functioneert dat in de natuur.”

We liepen verder en kwamen aan bij een weiland met koeien, de stier was zich net aan het uitleven op 1 van de koeien.

“Zo dan, die twee leven zich helemaal uit zeg. De stier zal het ook kunnen ruiken dat de koe klaar is voor de seks?”

Ik antwoorde bevestigend: “Inderdaad, dit is de natuur. Alle dieren kunnen ruiken wanneer het vrouwtje klaar is voor seks.”

Na het wandelen bracht ik mijn vriendin terug naar haar woning.

Ik kuste haar en nam afscheid en zei: “Tot gauw.”

Huisartsenwachtpost Tel. 1733 Boven de spoeddienst van AZ Alma te Eeklo

UITVAARTVERZORGING

Foto: Myriam Standaert

Kip met kastanjechampignons en madeira Benodigdheden: - 2 grote of 4 kleine kippenfilets - peper en zout

De Wyn

De witte eik

Funerarium .

Oosteeklo-Dorp 17, 9968 Oosteeklo Altijd bereikbaar op: 09 373 70 97 Oosteeklo - Bassevelde Lembeke - Assenede

Voor iedere ceremonie een verzorgde begeleiding

- 3 eetlepels bloem - een klontje boter

- 500 g kastanjechampignons - 3 fijngesneden sjalotjes

- 2 geplette teentjes look - 200 ml madeira

- fijngehakte peterselie Bereiding: - Snijd de kippenfilets horizontaal in twee of in stukjes.

- Kruid de kippenfilets met peper en zout.

- Wentel ze in de bloem, klop er de overtollige bloem af.

- Snijd de kastanjechampignons in schijfjes.

- Bak de filet bijna gaar in de boter.

- Haal de kip uit de pan en bak de champignons bruin op een hoog vuur.

- Voeg indien nodig nog een beetje boter bij.

Lief & Leed Overlijdens

We melden het overlijden van: Cyriel Van Kerckvoorde

° 27/04/1937 † 02/01/2021) echtgenoot van Andrea Van Wynsberge

Foto: familie Van Kerckvoorde

Godelieve Van de Velde ° 19/04/1926 † 17/01/2021

Foto: familie Van de Velde

- Laat de sjalotjes en de look met de champignons meebakken.

- Voeg er de kip bij.

Verantwoordelijke uitgever: drukkerij Stoop bvba,

- Giet er de madeira bij en warm het goed op.

- Voeg er een klein beetje water bij zodat het niet te droog wordt.

Kon. Albertstr. 13, 9968 Oosteeklo Tel. 09 373 74 57 - Fax 09 373 92 11 Werkten hieraan mee: Erkan Yalcin, Fleur Lamont, Guido Van der Eecken, Ivan Bernaerdt, Jonas De Ruyck, Maarten Lippens, Myriam Standaert en al wie ons informatie of foto’s bezorgde.

Ze zei: “Tot ziens en wees voorzichtig, oh ja! Laat je testen op Covid-19.”

- Strooi er de peterselie over.

Aardappelpuree past er goed bij. (M.S.)

Alle teksten en foto’s vind je ook terug op www.oosteeklo.be,

Zij: “Schijnbaar ben jij je reukvermogen kwijtgeraakt.”

Smakelijk!

toestemming teksten, foto’s en/of ontwerpen over te nemen

“Waarom zeg je dat?”, vroeg ik haar.

Stuur je vragen en suggesties naar myriam@oosteeklo.be.

2

Redactie: Maarten Lippens, redactie@oosteeklo.be www.oosteeklo.com, www.9968.be. Het is verboden zonder of te kopiëren, deze blijven volle eigendom van de uitgever.

Column

Bob, onze roodharige kat ziet voor het eerst sneeuw. Hij staat te trappelen om buitengelaten te worden, tot hij enkele ogenblikken later beseft dat sneeuw nat en koud is.

Hij staat sneller dan het licht weer op onze mat binnen en kijkt me met een verontwaardigde blik aan.

Foto: Fleur Lamont

Fleur volgde de liefde en kwam in mei 2020 in ons dorp terecht. Ze werkt als regioverantwoordelijke bij thuiszorgorganisatie Wit-Gele Kruis West- Vlaanderen.

In haar vrije tijd houdt ze ervan om te genieten van de kleine dingen in het leven.

Een jaar lang schrijft ze zich een weg tussen de actualiteit binnen en buiten ons dorp.

De dag dat de sneeuw kwam en ging.

De sneeuw is er kort na de middag, op de derde zaterdag van januari. Dikke vlokken dwarrelen uit een loodgrijze hemel op ons dorp neer.

Michiel, onze hond, kat en ik kijken elk met zijn eigen blik naar de witte pluisjes die zich verweven tot een heus tapijt.

Eindelijk! Mika, onze blonde labrador, huppelt vrolijk rond in de tuin en verbaast zich dat de witte smurrie door haar warme adem verdwijnt.

Een misnoegde kat slentert richting de zetel. Ik kan hem bijna horen mompelen van ergernis.

Michiel en ik houden van sneeuw, dus trekken we onze warme jassen, muts en sneeuwlaarzen aan en trekken de deur snel achter ons dicht. Want het wordt nog steeds snel donker in deze tijd van het jaar en we willen graag nog even genieten van het moois die de sneeuw met onze omgeving doet. Vergezeld van onze enthousiaste viervoeter, trekken we met z’n drieën richting het dorpsplein waar we ons avondmaal zullen gaan ophalen.

We voegen ons bij de rij mensen die zich heeft gevormd bij de rode foodtruck op het dorpsplein. De geur die er vandaan komt doet ons watertanden. Het is muisstil afgezien van de mensen die het eten aan het klaarmaken zijn. Want, zoals van ons wordt verwacht, draagt iedereen een mondmasker. Dat heeft als nadeel een fysieke barrière te zijn als het op communi-

Kaantjes uit de smoutpot

Op ons vorige artikel over de ‘Gelte’ (gecastreerde zeug) kregen we uit diverse hoek een paar reacties. Blijkbaar worden onze bijdragen goed gelezen en dit kunnen we alleen maar toejuichen. Nog even toelichten en verduidelijken.

Een paar lezers verwarden steriliseren met castreren, maar dit is geenszins hetzelfde, er is een zeer wezenlijk verschil.

Bij steriliseren is het de bedoeling om onvruchtbaarheid te verkrijgen en het wordt meestal uitgevoerd door de zaad- of eierleiders af te binden of door te knippen.

Hierbij blijven de geslachtshormonen in productie en blijft dus ook de geslachtsdrift of paringsdrang behouden. Deze hormonen worden via de bloedbaan verspreid en hier wordt niet aan geraakt.

Daarentegen beoogt men bij het castreren om net die productie van de geslachtshormonen te stoppen. Deze worden bij vrouwelijke dieren in de eierstokken en bij mannelijke dieren in de teelballen aangemaakt en dus moeten die operationeel verwijderd worden.

Tegenwoordig kan het ook met medicatie (medicinale of chemische castratie), in dit geval verschrompelen de teelballen of eierstokken. Meteen is dit ook een antwoord aan wie zich verwonderde dat het woord castreren ook voor vrouwelijke dieren gebruikt wordt. Maar of je het nu

‘castreren’ of ‘lubben’ of ‘snijden’ noemt, voor beide seksen is de bedoeling dezelfde en is er geen verschil in woordkeuze.

Het gebeurt nog vrijwel altijd operatief, het ‘snijden’ is de ingreep en de castratie het gevolg. Door het castreren stopt niet alleen de paringsdrang maar worden ook alle verdere geslachtelijke lichamelijke ontwikkelingen verhinderd met als nevenwerking dat het vlees veel malser wordt en de dieren flink in gewicht kunnen toenemen, wat voor consumptiedieren zeker een bijkomend voordeel is.

Een gelubd dier wordt niet meer bronstig en kan, uiteraard, ook geen nakomelingen meer krijgen. Hieruit volgt dat ‘gelte’ soms ook gezegd wordt van een geslachtsrijpe zeug die nog niet geworpen heeft (zoals een ‘vaars’ bij runderen) of van een zeug die om onbekende redenen onvruchtbaar blijkt te zijn (zoals een ‘kween’ bij runderen). Bij mijn weten zijn tegenwoordig enkel nog kattinnen en teven de enige vrouwelijke dieren die gecastreerd worden. Bij de teven wordt hierdoor ook de hinder bij de periodieke menstruatie voorkomen.

Guido Van der Eecken

Wil je wat meer uitleg over een heem- of volkskundig onderwerp? Stuur uw vraag naar ordevandesmoutpot@oosteeklo.be.

3

catie aan komt. Maar heeft als voordeel dat mijn neus wel warm blijft. Intussen is de avond gevallen en is het al flink afgekoeld.

Ik sta wat om me heen te kijken. Ik kijk naar de inktblauwe hemel en daarna naar de lichtjesslinger die het kraam een gezellige sfeer geven. Achter het kraam torent de grote vredesboom op het plein boven ons uit. Alsof hij waakt over ons.

En dan valt mijn blik op ‘Den Broaven’.

Op zijn schouders en helm ligt een laagje sneeuw. Ik vraag me af hoe verschrikkelijk het moet geweest zijn als soldaat op een dag zoals vandaag: kreunend onder het gewicht van een zware rugzak en in een uniform die je amper warm houdt op een dag als deze. Op een plek zijn ver van huis, in een modderige loopgraaf met amper bescherming tegen de bijtende kou. Verschrikkelijk. Ik kom plots terug naar het heden, ik word geroepen om onze bestelling aan te nemen. Terwijl we naar huis wandelen werp ik een laatste blik op het standbeeld. Wat hebben we toch geluk in een tijd zoals waarin we nu leven. Een zin uit het gedicht van Rudyard Kipling schiet door mijn hoofd: ‘Lest we forget’. Laten we het niet vergeten.

Fleur Lamont

Vrienden van de poëzie Geboortedorp Op een steenworp van het plein tuurt een eenzame haan op de verweerde toren vanop de lege kerk over middenstand en grafzerk Plaatselijk verkeer houdt halt in de bebouwde kom Verkavelingen staan verlaten De vlag halfstok naast het appartementsblok Laat thuis, dood na middernacht!

Geen feest meer in de straat De tapkraan staat droog We waren beter wat langer blijven plakken aan den toog Jonas De Ruyck

We zullen doorgaan…

Deze maand leggen we ons oor te luister bij de oudere Oosteeklonaren.

Ongeveer vijfendertig van hen wonen verspreid over twaalf Woonzorgcentra van A (Aalter) tot Z (Zelzate). Zij zijn nog steeds trouwe lezers van onze dorpskrant.

Hoe beleefden zij de voorbije weken, maanden, jaar? Hoe gaat het met hen nu ze al hun eerste vaccinatie kregen?

In verscheidene WZC in onze buurt blijft, voor het welzijn van de bewoners, bezoek toegelaten, weliswaar in beperkte mate, daarom werden deze interviews afgenomen met de hulp van hun kinderen.

Foto: Patricia Van Vooren

Foto: Vera De Wever

Albert De Wever (91) verblijft, net als zijn vrouw Lisette De Baets (86), sinds kort in het WZC Ave Maria in Sleidinge. De familie krijgt elke vrijdag een mail en kan dan de bezoeken boeken voor de volgende week.

Albert: “Ik ben zondag 17 januari voor de eerste maal gevaccineerd. Het verliep allemaal zeer vlot, afdeling per afdeling, want we mogen niet samenkomen met een andere afdeling. De verpleegster maakte mijn arm bloot en dan kwam de dokter om het spuitje te geven. Het was een heel fijn naaldje. Ik heb er op het moment zelf en ook de volgende dag niks van gevoeld. Ik voel mij nu wel geruster en veiliger na het krijgen van de spuit.

Ik vind het wel moeilijk dat mijn dochter Vera niet altijd mag komen. Ze mag ook maar 45 minuten blijven. We zien elkaar drie keer per week in de cafetaria met mondmasker en achter plexiglas. Ze mag één persoon meebrengen, dat moet niet altijd dezelfde zijn. Er is één keer bezoek op de kamer toegelaten op voldoende afstand van elkaar. Ik mis mijn kleinzoon en zijn gezinnetje, maar gelukkig komen die eens aan het venster zwaaien. Ik kijk er naar uit dat Vera meer op bezoek mag komen en dat ook andere familieleden eens op mijn kamer mogen komen. Ik ben blij dat de dagen al wat lengen en ik hoop om snel eens buiten te kunnen.”

Suzanne Philips (76) in WZC Sint-Jozef in Assenede vertelde het volgende: “Ik ben gevaccineerd op dinsdag 19 januari. Ik voel me goed na de vaccinatie. Nu is het een drietal weken wachten op het tweede spuitje. Het is niet gemakkelijk om in isolatie te leven. Ik mag één vaste bezoeker ontvangen. Dit kan de ganse week door tussen 14.00 u. en 17.00 u. Dan is er ook nog een ‘losse’ bezoeker, dat mag om de twee weken iemand anders zijn.

Maar de vaste en losse bezoeker mogen niet tegelijk op bezoek komen, want er mogen slechts twee mensen op de kamer zijn. Aangezien de bar niet open is, moeten we op de kamer blijven en we leggen daar al eens een kaartje of we teerlingen wel eens. In april had ik zelf corona, gelukkig niet te erg. Toen mocht ik niemand ontvangen en moest ik met mijn kinderen en kleinkinderen praten door het raam.

Dat waren de langste weken van mijn leven. Nu kijk ik uit naar ieder bezoek. Als de wereld opnieuw opengaat, kijk ik er vooral naar uit om eens een bezoek te brengen aan mijn kinderen en kleinkinderen, een keer ergens anders een koffietje drinken en een stukje taart eten, een keer zelf naar de winkel gaan… kortom buiten kunnen!”

Foto: Eric Catelyn

Simonne De Baets (84) verblijft in WZC Sint-Vincentius te Kaprijke:

“Ik heb mijn eerste vaccinatie gekregen op woensdag 21 januari. De tweede vac4

cinatie zal ik normaal op 11 februari ontvangen. Ik voel mij goed en heb voorlopig geen bijwerkingen. Ik ben het hier al goed gewoon. Ik vind het alleen jammer dat er zo weinig bezoek mag zijn, maar we worden hier goed in de watten gelegd. Sinds 20 januari zijn er opnieuw verstrengde maatregelen voor het bezoek.

Er mag maar één vaste bezoeker komen, maar deze mag wel elke dag langskomen. Bij het binnenkomen van het gebouw wordt de temperatuur genomen van de bezoeker, de naam genoteerd en ook het uur van aankomst. Het bezoek mag niet langer dan een uur. De bezoeker is ook verplicht om een medisch mondmasker te dragen. Er mag niets gegeten of gedronken worden op de kamer door de bezoeker. Het bezoek mag ook alleen maar doorgaan op de kamer.

Ik hoop dat als alles weer wat normaal wordt, ik opnieuw meer bezoek mag ontvangen, ermee naar de cafetaria kan gaan en dat ik naar de kapper kan!

Foto: Eddy Van Laere

Irène Philips (89) verblijft ook in het WZC Sint-Vincentius te Kaprijke: “Ik woon hier al elf jaar. Ik ben hier heel graag. Mijn kamer is zeer huiselijk ingericht. Ik mag elke dinsdagvoormiddag meehelpen met voorbereidend werk voor het eten, normaal is dat groente snijden, maar vandaag maakten we vlaai.

De samenstelling was ongeveer dezelfde als mijn recept. Ik heb me de voorbije maanden al regelmatig heel triest en soms zelfs kwaad gevoeld. Maar ik kan niet anders dan mij neerleggen bij de situatie. Ondertussen praten mijn kinderen en het personeel hier mij moed in om nog wat vol te houden. De maatregelen zijn hier heel streng, maar dat werpt zijn vruchten af, want er waren hier nog geen besmettingen! Ik heb tijdens en nadien niets gevoeld van de eerste vaccinatie.

Ik mag elke dag op mijn kamer bezoek ontvangen, maar dat moet een week lang dezelfde persoon zijn. Mijn kinderen (Christa, Eddy en Rita) moeten dus geduldig hun beurt afwachten.

Na de eerste golf ben ik een paar keer buiten geweest. Ik kijk uit naar het moment dat ik mijn volledige familie (kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen) terugzie en dat we samen Nieuwjaar kunnen vieren!”

Krasse tachtigers

We klopten ook aan bij een aantal krasse tachtigers die alleen zijn, maar nog zelfstandig wonen. Hoe ervaren zij de hele pandemie? Voelen zij zich eenzaam? Wat missen ze het meest? Waar kijken ze naar uit?

Bernice Van de Veire (88) woont na het overlijden van haar man, Firmin De Bock, al 14 jaar alleen in haar geboortehuis: “Ik mis de bijeenkomsten van OKRA en Samana (Ziekenzorg). De bijeenkomsten van Samana vinden elke keer in een ander dorp van onze gemeente plaats. Dit is voor mij telkens een reisje. Ik vind het wel fijn dat we regelmatig een kleine attentie krijgen van die verenigingen. Ik laat mij zeker vaccineren ook al moet ik daarvoor misschien naar Ertvelde. Ik weet altijd wat gedaan en verveel me nooit. Ik wandel met mijn rollator tot bij de bouwwerken in de buurt, want daar ben ik benieuwd naar. De thuisverpleging komt elke dag langs en ik kijk graag televisie. Ik denk dat het nog tot in het najaar zal duren vooraleer verenigingen hun activiteiten opnieuw zullen opstarten, want deze keer is ‘de Brit’ (de Britse variant van het Covid-19 virus) geen bevrijder, maar een bedreiger!”

Wist je dat? * Op 1 januari 2021 telde Oosteeklo 2723

inwoners. In 2020 waren er 22 geboortes en 19 overlijdens. Het aantal inwoners daalde licht doordat er meer mensen vertrokken dan hier kwamen wonen.

* Oxfam Wereldwinkel Oosteeklo is

op zoek naar nieuwe vrijwilligers om het team te versterken. Er wordt vooral hulp gezocht om de winkel open te houden. De winkel is telkens open op dinsdag-, zaterdag- en zondagvoormiddag. Vrijwilligers bepalen zelf hoe vaak ze willen ingezet worden. Ook achter de schermen kan je van dienst zijn, gaande van etalages inrichten over activiteiten organiseren tot administratieve taakjes verrichten. Je kiest zelf wat je wil doen en hoeveel tijd je wil investeren. Voor elk wat wils! Ben jij op zoek naar een nieuwe hobby? Wil je eens wat meer ‘uit je kot komen’? Of zet je je gewoon graag in voor het goede doel?

De wereldwinkel zal je met open armen ontvangen. Voor meer info: mail naar info@wereldwinkel-oosteeklo.be of kom eens langs tijdens de openingsuren.

* In de Ertveldesteenweg, de Kerrestraat, Oosteeklo-Dorp, de Oosthoek, de Stroomstraat, de Veldstraat en de Vlasgaardstraat ruimen afvalpeters en -meters regelmatig het zwerfvuil op.

Wie ook zwerfvuilmeter of -peter wil worden, neemt contact op met de milieudienst. Je krijgt een hesje, een grijper, een rol vuilniszakken, handschoenen en een ring om de zak mee open te houden. Voor gezinnen zijn er ook een paar bolderkarren. Om te zien welke straten er al opgeruimd zijn, kan je kijken op https://weplog.be. Daarin kan je ook zelf ingeven als je een straat opgeruimd hebt. Op die manier combineer je bewegen en een goed werk doen. Hoe minder afval er ligt, hoe minder het aanzet om er nog wat bij te gooien.

* Het scenario van Lisa, de nieuwe te-

lenovelle op VTM, werd geschreven door oud-Oosteeklonaar Hugo Van Laere en zijn team. Het scenario van Sara en Familie is ook van hun hand.

Puur natuur Op www.oosteeklo.be plaaten we elke week een actuele foto. In deze dorpskrant voorzien we elke maand een foto onder de rubriek ‘puur natuur’.

Gaby Kerckvoorde (85), bij de oudere Oosteeklonaren bekend als Gaby van Benoits, verveelt zich geen minuut: “In de voormiddag doe ik huishoudelijk werk (koken, bakken, de was en de plas). Na een middagdutje kijk ik graag televisie (live en programma’s die ik opneem), lees ik een boek of doe ik nog wat huishoudelijk werk zoals strijken of naaien. Ik mis de dagelijkse bezoekjes van mijn vele vrienden, maar nu houden we telefonisch contact. Ik kijk uit naar de vaccinatie. Ik hoop dat ik, van zodra het toegelaten is en ik voldoende hersteld ben van mijn heupoperatie opnieuw met mijn wagen boodschappen kan doen en een uitstapje kan maken met vrienden naar een restaurant in de buurt of eens te voet tot aan de bank kan stappen.”

Eliane Van de Walle stuurde ons deze foto van een ooievaar die ze spotte tussen Oosteeklo en Lembeke.

Stuur jouw natuurfoto op hoge resolutie (afdrukkwaliteit) naar redactie@oosteeklo.be en misschien komt die volgende maand op deze plaats.

Huishoudelijke taken doet Gaby nog steeds met veel ijver en plezier!

Voor de dingen die niet meer zelfstandig lukken, kan ze gelukkig rekenen op de goede zorgen van onder meer haar zoon Dany.

Het is duidelijk dat we allemaal nog een beetje moeten doorbijten en ons heel strikt aan de maatregelen houden. Vanaf dat de oudste inwoners allemaal gevaccineerd zijn, verhoogt de kans dat er versoepelingen in zicht komen. Ga zoveel mogelijk naar buiten en beweeg. (M.L.) 5

6

Oe zoe da nog zijn mee?

Levenslange zelfontwikkeling, dan wordt het nooit saai!

Na Duitsland, de voorbije twee edities, trekken we opnieuw naar de Verenigde Staten. We komen terecht bij Luc Van Vooren (44),zijn vrouw Cathy Schatteman (44) en hun zoon Jaron (13) in de buurt van Dallas in de Amerikaanse staat Texas.

Luc kwam 33 jaar geleden met zijn ouders Marc en Ria Van Vooren uit Assenede in de Bosstraat wonen.

Luc: “Ik mocht van mijn ouders mijn lagereschooltijd in de Gemeentelijke Jongensschool te Assenede afmaken, op voorwaarde dat ik elke dag vanuit Oosteeklo naar Assenede fietste.”

Luc deed dat en hij is blijven fietsen.

We hadden een fijne babbel met hem en zijn vrouw, na zijn wekelijkse fietstocht met zijn fietscompagnon afkomstig uit Ertvelde.

Luc ging na de lagere school naar het middelbaar bij de Broeders van Liefde in Zelzate. Na zijn studies voor burgerlijk ingenieur elektromechanica in Gent ging hij aan de slag op de Esso raffinaderij in Antwerpen, een onderdeel van moederbedrijf ExxonMobil. Die laatste is marktleider in het ontginnen van ruwe olie, het raffineren en verkopen van de afgeleide producten.

Waarom trok je naar het buitenland?

Luc: “In 2010 vertrok ik naar London.

Omdat we nog niet goed wisten wat de toekomst zou brengen en omdat mijn vrouw en zoontje niet meeverhuisd waren, pendelde ik wekelijks tussen London en België.”

Cathy: “Na één jaar zijn we met het hele gezin naar London verhuisd. Het begin van een buitenlands avontuur.”

Luc: “Bij het bedrijf bieden zich regelmatig nieuwe uitdagingen aan. Je kan je niet zelf kandidaat stellen, maar je wordt gevraagd om in een jobrotatie systeem te stappen. Zo kwamen we na London in Washington DC en Houston (allebei in de Verenigde Staten van Amerika) en Edmonton (Canada) terecht. Nu wonen we al anderhalf jaar in de buurt van Dallas waar de hoofdzetel van ExxonMobil gevestigd is.”

Wat doe je daar?

Luc: “Bij elk interne jobwissel krijg ik een andere rol, momenteel ben ik adviseur in de strategiegroep van het bedrijf.”

Cathy, psycholoog van opleiding, voert momenteel die job niet uit: “Het is niet evident door het veelvuldig verhuizen, maar ik ben wel altijd bezig en volg opleidingen, want door levenslange zelfontwikkeling wordt het leven nooit saai!”

Hoe blijf je op de hoogte van wat er in Oosteeklo en ons land gebeurt?

Luc: “We hebben wekelijks via Skype contact met onze ouders. Af en toe heb ik nog wel eens contact met Bert en Dries Wauters en Marijke Van Belleghem die opgroeide in de Oosthoek. Als we in België zijn, loop ik altijd eens binnen bij Joris en Liliane Wauters, de nonkel en tante van mijn pa. We volgen alles wat in België gebeurt via de website VRTNWS en Sporza. Het nieuws uit Oosteeklo volgen we nu ook via de website waar we de reportages lazen van de andere Oosteeklonaren in het buitenland.”

Cathy: “We kijken niet naar Amerikaanse televisiezenders, maar luisteren wel naar de radio en dan veelal naar QMusic en MNM. De Vlaamse media brengt op een journalistiek correcte manier nieuws uit de Verenigde Staten, wat niet kan gezegd worden van de Amerikaanse media.”

Hoe vaak kom je naar België?

Cathy: “Normaal gezien komen we één keer per jaar op vakantie naar België en onze ouders komen ook één keer naar hier. Het voorbije jaar is dat niet kunnen doorgaan.”

Wat mis je het meest van Oosteeklo en ons land?

Luc: “We missen in de eerste plaats onze familie en vrienden, maar ook de gezelligheid van de kleine dorpen en steden in België met de pleintjes met horecazaken en terrassen. Hier vind je heel weinig plekken waar je rustig een avondje kan gaan tafelen of op café gaan.”

Cathy: “Het eerste wat we kopen als we in België zijn, is garnaalsalade met grijze garnalen en lekker donker brood, want dat vind je hier niet.”

Luc: “We rijden zeker ook altijd eens naar een frituur voor frieten met stoverijsaus en een frikandel en een viandel.”

Wat mis je niet van ons land?

Luc: “We missen niet echt iets. Hier is alles 7/7 bijna de hele dag beschikbaar. Je kan bijvoorbeeld ook heel laat ’s avonds nog naar grote winkelketens. En er is hier heel veel ruimte om te leven. De Texaan is veel positiever ingesteld, in vergelijking met veel Vlamingen die wel eens durven klagen, maar dat heeft misschien te maken met het weer. Wij wonen in een heel zonnig en droog klimaat. Waar wij wonen gaat het leventje tijdens deze pandemie gewoon zijn gang, omdat op het platteland, waar wij wonen er minder problemen zijn dan in de grote steden. Onze zoon zit in de middelbare school. De klassen zijn heel ruim en in elke klas hangen camera’s waardoor, wie dat wil, ook van thuis de lessen kan volgen. We prijzen ons heel gelukkig. We hebben het hier heel goed en ook de sociale zekerheid is 7

Foto: Luc Van Vooren

voor wie een job heeft goed geregeld. In België en Europa moet iedereen ook in zijn handen wrijven hoe goed ze het wel hebben in vergelijking met heel veel andere plekken op de wereld!”

Hoe hebben jullie de voorbije politieke periode ervaren?

Luc: “De voorbije periode duidt aan dat mensen nog altijd in staat zijn om gewillig een leider te volgen die stomme dingen zegt. Mensen moeten zich bewust zijn van de polarisatie in de wereld, niet alles geloven wat iemand zegt en rustig blijven.”

Cathy: “Het was op sommige momenten wel vrij beangstigend als je weet dat in onze regio veel republikeinen (Trumpaanhangers) wonen en iedereen op het platteland een wapen in huis heeft, maar uiteindelijk is het hier heel rustig gebleven.”

Luc: “We voelen ons heel veilig en de gemeenschap is hier heel divers samengesteld. Het leuke is dat iedereen hier goedendag zegt tegen iedereen en gemakklijk een babbeltje slaat, maar dit betekent niet dat je daar heel intense contacten mee hebt.”

Kom je ooit terug in België wonen?

Luc: “Dat weten we niet met zekerheid.

Alles hangt af wat er zich op professioneel vlak aandient en uiteraard waar onze zoon wil studeren Gent is nog steeds een zeer goede en realistische optie.

Het visum voor ons verblijf in Amerika loopt vijf tot zeven jaar. Ik weet nooit wanneer ik opnieuw zal verhuizen, dat maakt het leven voor ons nooit saai. Er is altijd iets nieuws.”

Cathy: “Als wij op een nieuwe plek terecht komen, dan gaan we eerst uitgebreid op verkenning in die streek en de ruime regio. Dat zijn dan onze reizen en vakanties. Zo bezochten we al bijna veertig nationale natuurparken in Canada en de Verenidge Staten.”

Luc: “Er is wel een grote kans dat we ooit terug in België komen wonen, maar dat hangt van tal van factoren af. We zien wel.

We staan open voor alles!”

Luc en Cathy tot ziens op een gezellig terras in Oosteeklo met toastjes met garnaalsalade en frikandellen. (M.L.)

8

Rijkestraat 50a, 9967 Oosteeklo | www.vandevoorde-mds.be | 09 373 81 71 | info@vandevoorde-mds.be

GARAGE VAN DE VOORDE

MDS BVBA

NEW FORD KUGA

MOOI ONTWORPEN, OPMERKELIJK EFFICIËNTMEER DAN BEHENDIG