Μια ιδιαίτερη πρόσκληση

Mπήκα στο σχολικό και κάθισα πλάι στην Μπριγκίτα. «Πώς μπορεί κανείς να φτιάξει κέικ χωρίς αλεύρι;» ρώτησα.

Η Μπριγκίτα σήκωσε τα μάτια της από το βιβλίο της, Αρχαία Ελληνική Ποίηση, και με κοίταξε. «Τώρα αυτό είναι ακόμα ένα αίνιγμα Ιωάννη; Όπως εκείνο, «πώς ονομάζουμε ένα μπούμερανγκ που δε λειτουργεί;» «Α εκείνο είναι απλά ένα ξύλο!» Πόσο μου άρεσε εκείνο το ανέκδοτο! «Αλήθεια σοβαρά τώρα, πρέπει να φτιάξω ένα κέικ χωρίς αλεύρι από σιτάρι για τα γενέθλιά μου. Και μια που εσύ είσαι ιδιοφυία σε όλα...»

Το είπα για κομπλιμέντο, όμως τελικά το ύφος μου βγήκε πιο σαρκαστικό. Στη Μπριγκίτα άρεσε να επιδεικνύει το μυαλό της και έμαθα πολλά ανέκδοτα απ’ αυτήν. Τώρα όμως χρειαζόμουν τη βοηθειά της. «Γιατί δε ρωτάς την κ. Βάνα;» μου πρότεινε η Μπριγκίτα. «Ή μήπως είναι ακόμα θυμωμένη μαζί σου επειδή είχες βάλει σκαθάρια στα παγάκια τότε που κάναμε το πείραμα;»

Καλά η καθηγήτριά μας της Φυσικής δεν είχε καθόλου χιούμορ. «Κάλεσα την καινούρια συμμαθήτριά μας την Αλίκη στα γενέθλιά μου», εξήγησα στην Μπριγκίτα. «Όμως έμαθα ότι είναι αλλεργική στο σιτάρι». «Μάλλον είναι αλλεργική σ’ εσένα» είπε η Μπριγκίτα χαμογελώντας πονηρά. «Θα το κοιτάξω, απλά για να ενθαρρύνω αυτά τα καλά αισθήματα που βγαίνουν από μέσα σου». «Ωραία!» Ήμουν πολύ χαρούμενος για να σκεφτώ να ανταποδώσω με κάποια προσβλητική φράση. «Πρέπει να τη συμπαθείς πολύ την Αλίκη για να μπαίνεις σ’ όλη αυτή τη διαδικασία», μου είπε η Μπριγκίτα. «Απλά προσπαθώ να είμαι καλός!» Της απάντησα.

Η Αλίκη ήρθε στο σχολείο μας πριν από ένα μήνα. Τον περισσότερο χρόνο ήταν κλεισμένη στον εαυτό της, κάτι που έκανε όλους τους φίλους μου να πιστεύουν ότι ήταν ψωνισμένη. Για παράδειγμα την ώρα του φαγητού η Αλίκη καθόταν πάντα μόνη και έτρωγε φαγητό που κουβαλούσε από το σπίτι της. Κάποια μέρα που ήθελε να αγοράσει φαγητό από την καντίνα ρωτούσε την κ. Ντίνα αν οι τορτίγιες ήταν φτιαγμένες από καλαμποκάλευρο ή από σιτάρι.

Μια μέρα ήμουν ακριβώς από πίσω της και την άκουσα να ρωτάει, «Αυτό είναι πουτίγκα ή κρέμα ζαχαροπλαστικής;» «Πουτίγκα είναι» απάντησα εγώ. «Τη φέρνουν σε μορφή σκόνης σε τεράστια δοχεία, σαν εκείνα με τα χρώματα». Τα είχα δει όταν κάποια φορά ήμουν τιμωρημένοςκαι βοηθούσα στην κουζίνα Η Αλίκη χαμογέλασε, αλλά όχι η κυρία Ντίνα. «Τα λουκάνικα είναι μόνο από κρέας;» ρώτησε στη συνέχεια η Αλίκη.

Τότε δεν κρατήθηκα και είπα, «ούτε το κρέας εδώ είναι σκέτο κρέας».

Και πάλι η Αλίκη χαμογέλασε, ενώ η κυρία Ντίνα δεν χαμογέλασε! «Κάνεις δίαιτα;» τη ρώτησα. Κούνησε το κεφάλι της. «Κάτι τέτοιο –αποχή από το σιτάρι. Είμαι αλλεργική».

Είχα ακούσει πολλά για αλλεργίες σε διάφορες τροφές, όπως σε ξηρούς καρπούς. «Υπάρχει σιτάρι στα λουκάνικα;» «Ναι, μπορεί να υπάρξει. Το γράφουν ως νισεστέ στις ετικέτες τους» μου απάντησε η Αλίκη. «Εγώ ξέρω τόσα ονόματα για τροφές που έχουν σιτάρι που η κ. Ντίνα δεν φαντάζεται. Κι αν θέλω να το σκάσω από το σχολείο, ένα κρακεράκι είναι αρκετό. Όμως τα επείγοντα στο νοσοκομείο είναι πολύ χειρότερα από το σχολείο».

Αναρωτήθηκα αν θα μπορούσα κι εγώ να κάνω πλάκα σε περίπτωση που είχα το πρόβλημα της Αλίκης. Ένοιωσα πολύ άσχημα πραγματικά. Κατάλαβα πως αν οι φίλοι μου κι εγώ είχαμε δώσει χρόνο να μιλή

σουμε με την Αλίκη, αντί να μιλάμε μεταξύ μας γι’ αυτήν, θα ξέραμε τι συμβαίνει. Θα είχαμε κατανοήσει το πρόβλημά της. Ήταν τότε που εμένα μου ήρθε αυτή η θαυμάσια ιδέα. Να καλέσω την Αλίκη στα γενέθλιά μου. «Σ’ ευχαριστώ πολύ Ιωάννη, όμως ξέρεις δεν συνηθίζω να πηγαίνω σε πάρτι. Όταν δεν μπορείς να φας ό,τι τρώνε όλοι οι άλλοι δεν είναι καθόλου εύκολο». «Μην ανησυχείς. Στο δικό μου πάρτι δεν θα έχεις τέτοιο πρόβλημα» της υποσχέθηκα.

Και τώρα έπρεπε να βρω κάτι που γίνεται χωρίς αλεύρι.

Την επόμενη μέρα η Μπριγκίτα ήρθε και κάθισε πλάι μου την ώρα του φαγητού έχοντας μαζί της ένα μάτσο χαρτιά.

Διάβασα την πρώτη συνταγή. «Κόψτε έξι στρογγυλά κομμάτια από λαδόκολλα... Χτυπήστε τα ασπράδια των αυγών μέχρι

να γίνουν σφιχτή μαρέγκα... Φαίνεται πολύ περίπλοκο».

Μου έδειξε μια άλλη συνταγή. «Αυτή έχει μέσα ξηρούς καρπούς».

Άρχισα να διαβάζω, «Χτυπήστε τους κρόκους επί πέντε λεπτά, προσθέστε το ριζάλευρο... τι είναι το ριζάλευρο; Δεν το έχω ξανακούσει». Η Μπριγκίτα μου έδειξε μια ακόμα συνταγή. «Τι θα έλεγες για ένα τσιζ κέικ;» Διαβάζω, «Στραγγιστό γιαούρτι και μαρμελάδα λεμονιού; Γιάκ!» Τότε η Μπριγκίτα μου πέταξε τις συνταγές. «Βρες τα μόνος σου» μου είπε! «Υπάρχει μία ακόμα συνταγή που είναι τόσο απλή που δεν μπήκα καν στον κόπο να την τυπώσω». Μου εξήγησε πώς γίνεται. «Μπριγκίτα μου αυτή είναι τέλεια ιδέα! Είναι τόσο απλή! Φανταστική!» «Μα σου είπα ότι είναι πολύ απλή, Ιωάννη μου». Η Μπριγκίτα έσκυψε πάλι πάνω στο χαρτιά της. «Σου έκανα και μια λίστα από διάφορα σνακς που δεν έχουν αλεύρι, αν θέλεις να είσαι τόσο καλός μαζί της».

Διάβασα τη λίστα. «Σ’ ευχαριστώ Μπριγκίτα, η λίστα σου είναι τέλεια! Είσαι φίλη!» Σηκώθηκε να φύγει. «Εύχομαι να πετύχουν όλα!» μου είπε. Ξαφνικά τα λόγια της φίλης μου με έκαναν να σκεφτώ πολύ σοβαρά. Στ’ αλήθεια ήθελα να είμαι τόσο καλός; «Ε! Μπριγκίτα, θα ήθελες να έρθεις κι εσύ στο πάρτι μου. Είναι το απόγευμα του Σαββάτου».

Με κοίταξε γεμάτη έκπληξη. «Θα δω το πρόγραμμά μου και θα σου απαντήσω» μου είπε.

Ήμουν έτοιμος να σχολιάσω μια άλλη δραστηριότητα που συμμετείχε η Μπριγκίτα – όμως σκέφτηκα να κρατήσω το στόμα μου κλειστό. Το τραπέζι στο πάρτι μου εκείνη τη χρο νιά είχε τελείως διαφορετικά πράγματα. Ο Λούης είχε φέρει αποξηραμένα μήλα. Η Ντέμη έφερε λαχανικά και ντιπ. Εμείς φτιάξαμε μικρές πίτσες με ρυζάλευρο.

Και τότε βλέπουμε τη μαμά να καταφθάνει μ’ ένα σκεπασμένο δίσκο. Τον άφησε στο τραπέζι κι εγώ πήγα και σήκωσα το καπάκι! Μπροστά μας υπήρχε ένα τεράστιο κέικ που έμοιαζε να είναι φτιαγμένο από αφράτα φιστίκια χρωματισμένα καφέ. Όλοι έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Η Αλίκη γέλασε με την καρδιά της. «Είναι θαυμάσιο κέικ με καραμελωμένα ποπ κορν!» «Ακριβώς. Σκέτα ποπ κορν, καστανή ζάχαρη και βούτυρο. Πολύ καλαμποκένιο ε!» Όλα τα παιδιά φώναξαν με ενθουσιασμό. Η ιδέα ήταν καταπληκτική.

Αργότερα, όταν αποχαιρετούσα τους καλεσμένους μου, με πλησίασε η Αλίκη και μου είπε: «Ιωάννη αυτό ήταν πολύ γλυκό εκ μέρους σου. Ενώ ήταν τα δικά σου γενέθλια εσύ σκέφτηκες να ευχαριστήσεις εμένα». Η Μπριγκίτα χαμογέλασε ειρωνικά. Εγώ κοκκίνησα. «Με βοήθησε η Μπριγκίτα» είπα. «Κι εδώ που τα λέμε, δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω χωρίς τη δική της βοήθεια».

Η Μπριγκίτα με κοίταξε σαν να ήμουν ένα πρόβλημα μαθηματικών που προσπαθούσε να λύσει. Έπειτα χαμογέλασε. «Απίθανο πάρτι Ιωάννη».

Νομίζω πως εκείνη την ημέρα ο κύκλος των φίλων της Μπριγκίτα αυξήθηκε τουλάχιστον κατά μία. Το ίδιο κι ο δικός μου.

Της Christine Venzon Μετ.: Φρίντα Τσίνογλου-Λαμπριανίδου