Ο Σπλατς και η Ζαργάνα by Εκδόσεις Οσελότος

210 × 280 SPINE: 3.6 FLAPS: 70

Η Ντιάνα Νασιοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Εργάστηκε ως καθηγήτρια καλλιτεχνικών μαθημάτων στη δημόσια εκπαίδευση. Είναι μέλος του ΕΕΤΕ και της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών. Εικονογραφεί η ίδια τα βιβλία της, «Ταξιδεύει» ζωγραφίζοντας και ονειρεύεται γράφοντας.

Ν Τ Ι Α Ν Α Ν Α Σ ΙΟ ΠΟΥΛΟΥ– Π Α Π Α Γ Ε Ω Ρ Γ ΙΟΥ

Άλλα έργα Ο ιππότης Λη, η πανοπλία και η μαγική ζώνη Οσελότος, 2016

Ο Σ Π Λ ΑΤ Σ Κ Α Ι Η Ζ Α Ρ ΓΑ Ν Α

Ένα παιδικό παιχνίδι χάνει τον δρόμο του και βρίσκεται στην αγκαλιά ενός παιδιού που ξεκινάει τη ζωή του απ’ την αρχή – σε μια άλλη πατρίδα. Ένα μπουκάλι με νερό βρίσκεται σε λάθος τόπο ακριβώς τη σωστή στιγμή και δροσίζει τα χείλη δυο ναυαγών μεταναστών. Μια μικρούλα ζαργάνα –με κίνδυνο της ζωής της– γλυτώνει από ένα παράνομο ψάρεμα και καθοδηγεί τους παρά λίγο θηρευτές της να προσφέρουν βοήθεια σε δυο ταλαιπωρημένους μετανάστες ναυαγούς. Μια δυνατή φιλία, από εκείνες που ευτυχώς δεν υπάρχουν μόνο στα παραμύθια, ενώνει όλους αυτούς τους τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους χαρακτήρες και δίνει χαρά, ελπίδα και δύναμη σε όλους όσους την μοιράζονται. Μια τέτοια φιλία έχει τη δύναμη να χαρίσει ζωή!

Χορεύοντας με τις μέλισσες, Οσελότος, 2016. Black and White or... The dominant other, Οσελότος, 2016. Ιγκουάνα Goo, Οσελότος, 2015 Ο τοίχος του μαντολίνου, Οσελότος, 2015. Το αφτί της τύχης - Όχι άλλο κούρεμα, Οσελότος, 2014. Κάνοντας τον κροκόδειλο να γελάσει, Πολύτροπον, 2013. Ο δράκος ο... Ημιτελής, Οσελότος 2012.

ISBN 978-960-564-520-5

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ

οσελότος Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108

ocelotos@ ocelotos.gr www. ocelotos. gr

0_cover_splats.indd 1

Τα παραμύθια του Οσελότου, Τόμος Ι, συλλογικό έργο, Οσελότος, 2012. ΕΚΔΟΣΕΙΣ

οσελότος

Στοίχημα ζωής, Οσελότος, 2011. dianasiopoulou@gmail.com

6/15/2017 10:25:14 AM

Τιτλος: Ο Σπλατς και η Ζαργάνα Συγγραφέας: Ντιάνα Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου Σειρα: Εφηβική λογοτεχνία [3358] 0617/16 Layout - Design: Myrtilo, Λένα Παντοπούλου Εικονογραφηση: Ντιάνα Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου Copyright© 2017: Ντιάνα Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου Πρώτη Εκδοση: Αθήνα, Ιούνιος 2017 ISBN 978-960-564-520-5

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

0_soma_splats_2.indd 2

6/13/2017 3:07:44 PM

Ντιάνα Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου

0_soma_splats_2.indd 3

6/13/2017 3:07:49 PM

0_soma_splats_2.indd 4

6/13/2017 3:07:49 PM

Εισαγωγή

ι γυρεύει ο Σπλατς στα βράχια του έρημου νησιού και πώς βρέθηκε εκεί; Πώς συνέβη και παγιδεύτηκε η μικρή ζαργάνα σε δυο σταλιές θαλασσινού νερού, δίπλα στον Σπλατς; «Σπλατς», τι όνομα κι αυτό, πάντα έτσι φώναζαν άραγε αυτόν τον μικρούλη; Και η ζαργάνα, που η ζωή της τώρα κινδυνεύει, υπάρχει περίπτωση να καταφέρει να κολυμπήσει ξανά με τις άλλες ζαργάνες και τα ψάρια, ελεύθερη στη γαλάζια θάλασσα; «Στις μεγάλες δυσκολίες, τότε που όλα μοιάζουν να έχουν χαθεί, λύση με ψυχραιμία μόνο θα βρεθεί, αν ενωθούν οι σκέψεις και οι δυνάμεις εκείνων που έχουν αδικηθεί και πάρουν με το μέρος τους αυτούς που ηθελημένα ή αθέλητα τους αδίκησαν» έλεγε κάθε λίγο ο αρχηγός του κοπαδιού των μαρίδων και των σαρδέλων, που σαν πιο μικρά ψαράκια που ήταν, κινδύνευαν πολύ απ’ τα μεγαλύτερα ψάρια κι από τους ψαράδες...

0_soma_splats_2.indd 5

6/13/2017 3:07:50 PM

6 0_soma_splats_2.indd 6

6/13/2017 3:07:55 PM

παιδικός σταθμός δίπλα στη θάλασσα ξεχειλίζει από χαρούμενες παιδικές φωνές και γέλια. Τα παιδιά έχουν ένα σωρό παιχνίδια γύρω τους, το αγαπημένο τους όμως είναι ο χαμογελαστός Μίκυ. Ο Μίκυ είναι ένας λαστιχένιος ποντικούλης, με μεγάλα μάτια, πλατύ χαμόγελο και πεντακάθαρα ρούχα. Όταν τα παιδιά τον ζουλούν, τσιρίζει σαν αληθινό ποντικάκι και φωτίζει σαν πορτατίφ, κι όταν τον πετούν στον αέρα, χοροπηδά μετά σαν τόπι. Καθώς όμως τον πετούν ψηλά... «Πιο ψηλά! Πέτα τον πιο ψηλά!» «Κοίτα πώς χοροπηδάει! Σαν αληθινός!» «Και σε μένα πέταξέ τον... Οοοπ! Τον έπιασα! Ωχ, όχι! Πετάχτηκε έξω απ’ το παράθυρο...» «Πω, πω... Πάει, έπεσε στη θάλασσα...» «Έκανε ένα σπλατς και χάθηκε. Ίσως από δω και πέρα θα πρέπει να τον λέμε Σπλατς... Αντίο Σπλατς... Θα σε ξαναδούμε ποτέ άραγε;» Ώσπου να πεις «κύμινο», τα κύματα και ο αέρας παρέσυραν τον μικρούλη Σπλατς αρκετά μακριά. Τον πήγαν στα βράχια του απέναντι ερημονησιού κι έμεινε εκεί, να τον χτυπούν τα κύματα για μέρες. Τα χρώματά του τώρα έχουν ξεθωριάσει, έχει παντού γρατζουνιές και πίσσες και δεν φωτίζει πια... Έχει αφεθεί στην τύχη του μέρες τώρα, να τον πηγαινοφέρνει το κύμα μέσα σε μια μικρή λακκούβα γεμάτη θαλασσινό νερό, επάνω στα βράχια, δίπλα στη θάλασσα, με μοναδική του παρέα αμίλητες πεταλίδες και ακατάδεχτες γαρίδες. «Κανείς δεν θα παίξει μαζί μου πια, ούτε θα έχω κάποιον να κουβεντιάζω», σκεφτόταν λυπημένος ο Σπλατς, πιστεύοντας πως θα περάσει την υπόλοιπη ζωή του ολομόναχος, δίχως φίλους, χωρίς παιδιά να παίζουν μαζί του. Αυτό τον πονούσε περισσότερο απ’ όλα. Κι ενώ ένα ακόμα ξημέρωμα έβαφε ρόδινο το νερό της λακκούβας τού Σπλατς, καθώς ήταν γυρισμένος στο πλάι, τι να δει! Ένα μικρό ψάρι, παράξενο, αδύνατο, μακρουλό και γυαλιστερό, με μια τεράστια πριονωτή μύτη, μοιραζόταν τη ρηχή λακκούβα μαζί του! «Ωωω!!! Για δες, ένα ψάρι που προσπαθεί να... αδυνατίσει κάνοντας ηλιοθεραπεία!» «Γλουπ, ουφς, γλουπ, ουφς...»

7 0_soma_splats_2.indd 7

6/13/2017 3:08:00 PM

«Τι γλώσσα μιλάς, αδύνατο ψαράκι; Τι προσπαθείς να μου πεις;» «Γλουπ, ουφς, γλουπ, ουφςςς…» «Λέξη δεν καταλαβαίνω. Τι κρίμα! Κι εγώ που πίστεψα πως –μετά από τόσον καιρό μοναξιάς– θα κουβέντιαζα, επιτέλους, με κάποιον...» «Δεν έχω καιρό για κουβέντες, γλουπ, χάνομαι…» «Μέσα σ’ αυτή τη ρηχή λακκούβα, με το τόσο λίγο νερό, ποιος μπορεί να χαθεί;» «Χάνομαι σου λέω... Κάνε κάτι... γλουπ, σε παρακαλώ! Είσαι η τελευταία μου ελπίδα!» «Και τι μπορεί να κάνει για σένα, ένα πρώην παιχνίδι, που δεν έχει το ίδιο καμία ελπίδα;» «Βοήθησέ με να ξεφύγω απ’ αυτή τη ρηχή λακκούβα το συντομότερο! Το νερό εδώ είναι χλιαρό και λίγο. Όταν ο ήλιος θ’ ανέβει ψηλά, το νερό θα ζεσταθεί πολύ και θα εξατμιστεί...» «Και δεν σ’ αρέσει το ζεστό νεράκι;» «Γλουπ, ουφς... Τι δεν καταλαβαίνεις; Στο ζεστό νερό θα γίνω ψαρόσουπα! Στο καθόλου θα γίνω παστή και αποξηραμένη! Αν δεν πέσω αμέσως στη θάλασσα, σε λίγο θα είναι για μένα πολύ αργά, γλουπ, ουφς…» «Θα κάνω ό,τι μπορώ, αν και θα προτιμούσα να μείνεις μαζί μου εδώ, να κουβεντιάζουμε...» είπε ο Σπλάτς, και –χραπ!– γραπώθηκε από ένα φύκι που είχε τη ρίζα του στη διπλανή λακκούβα, που ήταν πιο μεγάλη, πιο βαθιά, με πιο πολύ και πιο κρύο νερό και ήταν πιο κοντά στη θάλασσα. «Πιάσου τώρα κι εσύ μ’ αυτή τη μακριά σου πριονωτή μύτη από εμένα και, μόλις έρθει το μεγάλο κύμα, θα πηδήξουμε κι οι δυο στη διπλανή λακκούβα», είπε ο Σπλατς και, για μια στιγμή, ένιωσε σαν ήρωας που σώζει αυτούς που κινδυνεύουν. Πλάι του, το αδύναμο ψαράκι έμοιαζε να μην μπορεί ούτε ανάσα να πάρει και –αν και στεκόταν εντελώς ακίνητο– σίγουρα δεν έκανε ηλιοθεραπεία... Κρατημένοι σφιχτά ο ένας απ’ τον άλλον, ο Σπλατς και η μικρή ζαργάνα, περίμεναν το κύμα να σκαρφαλώσει στις λακκούβες των βράχων και, τη στιγμή που αυτό επέστρεφε ξανά στη θάλασσα, γλίστρησαν μαζί του απαλά στη διπλανή λακκούβα. «Ουφφφ... καλύτερα εδώ. Πιο πολύ θαλασσινό νερό, πιο κρύο, πιο πολύ οξυγόνο». «Τώρα θα ζήσεις, ψαράκι; Θα μείνεις μαζί μου να κουβεντιάζουμε;»

8 0_soma_splats_2.indd 8

6/13/2017 3:08:03 PM

«Τώρα έχω περισσότερες ελπίδες. Καμιά Δαργάνα δεν μπορεί να δήσει σε τόσο λίγο και τόσο χλιαρό νερό όπως εκείνο πριν. Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό που έκανες για μένα, είσαι τόοοσο καλός...» «Καλός ήμουν κάποτε, τότε που με ήθελαν όλοι. Τώρα πια δεν ξέρω τι είμαι. Τι είσαι όταν δεν σε χρειάζεται κανείς; Ας είναι. Είπες πως σε λένε... Δαργάνα; Τι παράξενο όνομα! Και τι παράξενη μύτη που έχεις – μακρουλή, μυτερή, πριονωτή! Εγώ είμαι ο Σπλατς». «Η μύτη μου αυτή με βοηθάει να βρίσκω την τροφή μου. Μάθε ακόμα πως όλες οι Δαργάνες είναι μακρουλές κι αδύνατες. Και το όνομά μου, μια χαρά το βρίσκω! Καλύτερο είναι το δικό σου; Άκου Σπλατς...» «Δεν με έλεγαν πάντα έτσι» ψιθύρισε ο Σπλατς λυπημένος. «Και πώς σε έλεγαν;»

9 0_soma_splats_2.indd 9

6/13/2017 3:08:05 PM