Ο μονόδρομος της ζωής ενός μικρού μετανάστη

143 × 210 SPINE: 9.6 FLAPS: 70

ΑΘΑΝΆΣΙΟΣ ΓΕΡΑΣΊΜΟΥ ΑΘΑΝΆΣΙΟΣ ΓΕΡΑΣΊΜΟΥ

Τ

ο βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας είναι μια προσωπική αφήγηση. Το έγραψα κυρίως για τα παιδιά μου και τον εαυτό μου. Ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα, και δεν έβρισκα το θάρρος να το ολοκληρώσω εδώ και χρόνια. Φοβόμουν τον εαυτό μου, και όλες αυτές τις αναμνήσεις που θα ξεσκόνιζα. Και πράγματι, ζορίστηκα πάρα πολύ, μα τελικά αποφάσισα να μοιραστώ την πολυκύμαντη ζωή μου με τους δικούς μου και να την καταγράψω για τις επόμενες γενιές. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου θα με γνωρίσουν καλύτερα οι άνθρωποι που με περιβάλλουν αλλά κυρίως, ελπίζω να διδαχθούν από τα παθήματα αλλά και τα κατορθώματά μου οι επόμενες γενιές που σήμερα χτίζουν το μέλλον τους. Θέλω να ευχηθώ στον κόσμο να είναι υγιής, ευτυχισμένος, προπαντός αγαπημένος και να ζει με ειρήνη.

ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

ISBN 978-960-564-722-3

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | ΤΗΛ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Ο μονόδρομος της ζωής ενός μικρού μετανάστη

Τιτλος Ο μονόδρομος της ζωής ενός μικρού μετανάστη

Συγγραφέας Σειρα Επιmελεια - Layout - Design Copyright© 2018

Πρώτη Εκδοση

Αθανάσιος Γερασίμου Λογοτεχνία [1358]1218/24 Myrtilo, Λένα Παντοπούλου Αθανάσιος Γερασίμου Αθήνα, Δεκέμβριος 2018

ISBN 978-960-564-722-3

Ο συγγραφέας φέρει την αποκλειστική ευθύνη για τις γνώμες και περιγραφές που διατυπώνονται σε αυτό το βιβλίο. Οι εκδόσεις “Οσελότος” δεν φέρουν αρμοδιότητα για την επιβεβαίωση ή την άρνηση του περιεχομένου ούτε παρέχουν εγγύηση για την αλήθεια των δηλώσεων του συγγραφέα. Εναπόκειται στον αναγνώστη να κρίνει ανεξάρτητα για το αν γίνεται δέκτης ψευδών δηλώσεων ή όχι. Οι εκδόσεις “Οσελότος” δεν φέρουν καμία ευθύνη προς οποιοδήποτε πρόσωπο ή οντότητα θίγεται ή υφίσταται απώλεια ή ζημία προερχόμενη από τις πληροφορίες που περιέχονται στο παρόν βιβλίο ή τη χρήση αυτών ή την πίστη σε αυτές.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ:

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

Αθανάσιος Γερασίμου

Ο μονόδρομος της ζωής ενός μικρού μετανάστη

Ο μικρός από το χωριό «Πύργοι»

Ο

ι Πύργοι, είναι ένα μικρό χωριό της Δράμας με πολύ παλιά ιστορία, πάνω από χίλια χρόνια, που φτάνει μέχρι και την εποχή της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Παλιά, όπως μας έλεγαν οι παππούδες μας, υπήρχαν σ’ αυτό τρεις μεγάλοι πύργοι και ζούσαν εκεί μέχρι και χίλια άτομα. Αργότερα, κατά την τουρκοκρατία, υποτάχθηκε και αυτό, όπως όλη η Ελλάδα, για τετρακόσια χρόνια. Οι Έλληνες τότε υπέφεραν πολλά, δεν είχαν σχολεία, κράτος, θρησκεία και ζούσαν στη σκλαβιά. Δεν το έβαλαν όμως κάτω. «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», όπως λέει και ο λαός. Επαναστάτησαν και έδιωξαν τους Τούρκους όπως τους άξιζε. Εκείνη την εποχή υπήρχαν στην περιοχή επτά χωριά. Κάποια ήταν ελληνικά και κάποια τούρκικα. Όταν έφυγαν οι Τούρκοι, τα χωριά αυτά διαλύθηκαν. Οι σημερινές γενιές είναι μόνο δώδεκα και κανείς δεν γνωρίζει από πού προέρχονται. Πρέπει να ήταν αρχικά κάποιοι κυνηγημένοι που έψαχναν μέρος να κρυφτούν και που στην διάρκεια των χρόνων κράτησαν μυστικό τον τόπο απ’ τον οποίο προήλθαν.

Ο ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΕΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ

5

Το χωριό, που πήρε το όνομά του από τους πύργους που υπήρχαν εκεί, βρίσκεται σε μια πανέμορφη περιοχή και περιβάλλεται από καταπράσινα βουνά. Το πιο ψηλό από αυτά είναι το λεγόμενο «Φαλακρό» που φτάνει σε υψόμετρο τα 2.200 περίπου μέτρα. Για αρκετά χρόνια λειτουργούσε εκεί χιονοδρομικό κέντρο, αργότερα όμως το χιόνι δεν ήταν αρκετό κι έτσι αναγκάστηκαν να το κλείσουν. Θα ξεκινήσω την ιστορία μου από τους γονείς μου. Πρώτα γεννήθηκε η μητέρα μου και τρία χρόνια αργότερα ο πατέρας μου. Ήταν και οι δύο από φτωχή οικογένεια. Γνωρίστηκαν, αγαπήθηκαν και πολύ γρήγορα παντρεύτηκαν. Τότε ήταν δύσκολες εποχές, το ζευγάρι δεν μπορούσε να είναι μαζί αν δεν παντρευόταν πρώτα, έτσι οι γάμοι γίνονταν πολύ σύντομα. Έκαναν πρώτα την αδελφή μου και μετά από δύο χρόνια πήρα σειρά κι εγώ. Στην αρχή ο πατέρας μου δεν με αναγνώρισε για δικό του παιδί. Με είχαν κάνει όταν ήταν φαντάρος, σε κάποια άδεια που είχαν βρεθεί βιαστικά, και δεν το θυμόταν. Νόμιζε πως η μητέρα μου με είχε κάνει με άλλον, μου τα ’λεγε εκείνη αργότερα. Δεν του κρατάω κακία, ήταν καλός άνθρωπος και πέρασε κι αυτός μεγάλη ταλαιπωρία. Έζησε μέσα στη φτώχια και δούλευε από μικρό παιδί για να ταΐζει την οικογένεια και τ’ αδέλφια του. Εμένα στην ουσία με μεγάλωσε η μητέρα μου. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ φτωχικά. Λαχταρού-

6

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ

σαμε πολλά πράγματα. Κρέας τρώγαμε μόνο τα Χριστούγεννα και το Πάσχα αλλά πότε έτσι πότε αλλιώς τα καταφέρναμε. Η μητέρα μου έλεγε πως όταν γεννήθηκα είχα πολύ μεγάλο κεφάλι και πως μου το έδεναν με πανιά για να μικρύνει! Απίστευτα πράγματα! Τουλάχιστον μου έμεινε λίγο μυαλό μετά από αυτό. Θυμάμαι είχαμε κάμποσα ζώα. Ένα μεγάλο άσπρο μουλάρι - αυτό μας το είχε δώσει το κράτος και πραγματικά μας έσωσε - ένα βόδι, μια αγελάδα, ένα γαϊδουράκι και κάποια ακόμη. Είχαμε και κάτι χωραφάκια, τίποτα σπουδαίο. Αυτή ήταν όλη η περιουσία των γονιών μου. Όταν μεγάλωσα λίγο και άρχισα να καταλαβαίνω, ήμουν πολύ άτακτος Σε ηλικία έξι ετών με έστειλαν σχολείο, όμως ήμουν χοντροκέφαλος, ξύλο απελέκητο που λένε. Μετά το σχολείο μας βάζανε και δουλεύαμε. Πού να μάθουμε γράμματα! Δεν είχαμε ούτε τετράδια και βιβλία, στην πρώτη τάξη γράφαμε πάνω σε μια πλάκα με κιμωλία. Εγώ ήμουν και αριστερόχειρας. Έγραφα με το αριστερό μέχρι την τρίτη τάξη. Ώσπου ήρθε μια καλή δασκάλα και με ωραία λόγια και χάδια με έπεισε να προσπαθήσω να γράφω με το δεξί. Μέχρι τότε ήμουν αγριεμένος, απ’ τους γονείς μας δεν βλέπαμε ούτε ένα χάδι, μόνο δουλειά και σφαλιάρες. Με τον καιρό όμως το είχα συνηθίσει και δεν με πείραζε.

Ο ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΕΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ

7

Με την αδελφή μου πάντα μαλώναμε. Εκείνη όλο κάτι έκανε κι εγώ πήγαινα και της το χαλούσα. Μέχρι και σήμερα δεν τα βρίσκω μαζί της. Δεν ξέρω, μπορεί να φταίω κι εγώ. Ο καλύτερος φίλος για μένα ήταν ο σκύλος μου. Μου τον είχε χαρίσει ο παππούς μου, ο πατέρας του πατέρα μου, όταν ήταν ακόμα κουτάβι. Τον μεγάλωσα με πολλά ζόρια αλλά έγινε ένας πολύ όμορφος και γεροδεμένος σκύλος. Τον ονόμασα Ταρζάν. Ήμασταν πολύ δεμένοι μεταξύ μας και πρόσεχε ο ένας τον άλλον. Μέχρι και σήμερα δεν τον ξεχνάω, ακόμα και στον ύπνο μου τον βλέπω κάπου κάπου. Τον κράτησα για τέσσερα χρόνια, μετά δυστυχώς μας χώρισαν. Με πήραν οι γονείς μου στη Γερμανία κι αυτό το καημένο με έψαχνε. Μας έλεγαν οι χωριανοί πως επί έξι μήνες ούρλιαζε κάθε βράδυ. Έκλαψα πολύ που τον άφησα πίσω. Για τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου όμως δεν στεναχωρήθηκα καθόλου. Ήταν πολύ τσιγκούνηδες, δεν μας έδιναν ποτέ τίποτα. Κατάφερα να τελειώσω το δημοτικό και πήρα το απολυτήριό μου με επτά. Μετά έδωσα εξετάσεις για το Γυμνάσιο και πέρασα, τι να το κάνεις όμως; Η φτώχεια η άτιμη ήταν μεγάλη. Ο πατέρας μου βρισκόταν ήδη δύο χρόνια στη Γερμανία, όταν πήγε και η μητέρα μου εκεί μαζί του. Μείναμε λοιπόν μόνοι με την αδερφή μου να φροντί-

8

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ

ζουμε όλο το νοικοκυριό και να προσέχουμε και τα ζώα. Η αδελφή μου τότε ήταν δεκατεσσάρων χρόνων κι εγώ δώδεκα. Πότε ήμασταν αγαπημένοι, πότε με μάλωνε με το παραμικρό, πότε κλαίγαμε και οι δύο, να πάρει η ευχή, ήταν πολύ δύσκολα. Τα λεφτά που μας έστελναν οι γονείς τα κρατούσε εκείνη κι εγώ έπρεπε πάντα να της ζητάω. Δεν μου έδινε φράγκο, ήταν πολύ τσιγκούνα. Μέχρι και σήμερα δεν έχει αλλάξει καθόλου. Δεν την παρεξηγώ όμως, τόσα ξέρει τόσα κάνει. Τα χρήματα τα έκρυβε σ’ ένα τραπέζι, στο συρτάρι. Πίσω από το συρτάρι υπήρχε ένα άνοιγμα κι εγώ ο πονηρός πήγαινα και γυρνούσα το τραπέζι ανάποδα, έπαιρνα αυτά που ήθελα και το έβαζα πάλι στη θέση του. Μετά πήγαινα στον μπακάλη και έπαιρνα πλακωτό ή καμιά κονσέρβα. Το πλακωτό είναι δύο μπισκότα με ένα λουκούμι στη μέση. Μου άρεσε πολύ, μέχρι και σήμερα μου αρέσει. Η αδελφή μου δεν με έπαιρνε χαμπάρι. Κάπου κάπου έλεγε πως της έλειπαν λεφτά. Της έλεγα κι εγώ, «μήπως δεν ξέρεις να μετράς καλά», κι εκείνη με πίστευε, σκεφτόταν πως μπορεί να κάνει λάθος. Εγώ τότε ησύχαζα κι έλεγα μέσα μου, «πού να ’ξερες τι γίνεται...» Τζάμπα τα κλείδωνε η καημένη. Ήταν όμως πραγματικά τσιγκούνα, δεν μου έδινε τίποτα. Είχα σταματήσει κι εγώ να ζητάω αφού το κόλπο μου έπιανε.

Ο ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΕΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ

9

143 × 210 SPINE: 9.6 FLAPS: 70

ΑΘΑΝΆΣΙΟΣ ΓΕΡΑΣΊΜΟΥ ΑΘΑΝΆΣΙΟΣ ΓΕΡΑΣΊΜΟΥ

Τ

ο βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας είναι μια προσωπική αφήγηση. Το έγραψα κυρίως για τα παιδιά μου και τον εαυτό μου. Ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα, και δεν έβρισκα το θάρρος να το ολοκληρώσω εδώ και χρόνια. Φοβόμουν τον εαυτό μου, και όλες αυτές τις αναμνήσεις που θα ξεσκόνιζα. Και πράγματι, ζορίστηκα πάρα πολύ, μα τελικά αποφάσισα να μοιραστώ την πολυκύμαντη ζωή μου με τους δικούς μου και να την καταγράψω για τις επόμενες γενιές. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου θα με γνωρίσουν καλύτερα οι άνθρωποι που με περιβάλλουν αλλά κυρίως, ελπίζω να διδαχθούν από τα παθήματα αλλά και τα κατορθώματά μου οι επόμενες γενιές που σήμερα χτίζουν το μέλλον τους. Θέλω να ευχηθώ στον κόσμο να είναι υγιής, ευτυχισμένος, προπαντός αγαπημένος και να ζει με ειρήνη.

ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

ISBN 978-960-564-722-3

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | ΤΗΛ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς