Μονομάχος by Εκδόσεις Οσελότος

170 × 240 SPINE: 2 FLAPS: 60

Έξυπνο, ζωντανό, ευρηματικό, συμβολικό, αλληγορικό, διδακτικό, αισθαντικό, ευαίσθητο, συγκινητικό. Π. Νικόδημος Σκρέττας, αρχιμανδρίτης, αναπληρωτής καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

0_cover_monomaxos1.indd 1

Η Ελένη Αργυροπούλου γεννήθηκε στη Λάρισα το 1989. Κατάγεται από τα Τρίκαλα. Έζησε τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια στη Λαμία και στο Λιτόχωρο. Σπούδασε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Α.Π.Θ. και κατόπιν εργάστηκε ως εκπαιδευτικός Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια της Θεσσαλονίκης. Σήμερα ζει στα Χανιά και εργάζεται σε Δημοτικό σχολείο. Ξεκίνησε τη συγγραφή από πολύ μικρή ηλικία. Aυτό είναι το πρώτο βιβλίο που αποφάσισε να μοιραστεί με ένα ευρύτερο κοινό.

ΜΟΝΟΜΑΧΟΣ

Μια δραματική βιωματική ιστορία υπό μορφήν παραμυθιού, μέσα από τα μάτια ενός «μονομάχου», που συνδυάζει την αγνότητα και την αφέλεια της «παιδικής» ψυχής ενός ψαριού με την αναγκαστική ηλικιακή ωρίμανση που επιφέρει η σκληρή πραγματικότητα. Η συγγραφέας καταφέρνει να συνδυάσει την τραγικότητα και την ωμή πικρή αλήθεια με την γλαφυρότητα και την αλληγορία ενός σουρεαλιστικού διηγήματος. Στο τέλος, η ελπίδα υπερισχύει, με όπλο το χαμόγελο. Όπως ο Κύριος Μπαμπάς! Χαμογελά, και δεν μπορεί κανείς να του το στερήσει… Σπύρος Κουλουμπής, Ιατρός, Βιολόγος phd, ραδιοφωνικός παραγωγός.

ονομάχοι μιας γλυκόπικρης παράστασης παλεύουν μέχρι να πέσει η αυλαία. Ο ένας έχει για όπλο το «εγώ» του και ο άλλος το χαμόγελό του. Ο κύριος «Μπαμπάς» και η συντροφιά του, το ψάρι. Κομπάρσοι σε κάτι που τους χρωστούσε πρωταγωνιστικό ρόλο. Θέαση ζωής μέσα από ακίνητα μέλη και αντίληψη αυτής από μια διαφορετική οπτική. Εγκλωβισμένες ψυχές που ζητάνε τη λύτρωση. Ένα συγκινητικό και αλληγορικό διήγημα που απευθύνεται σε ανθρώπους κάθε ηλικίας.

ΕΛΕΝΗ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Έχει κάτι από Σαιντ Εξυπερύ. Μια λεπτή ειρωνεία, μια πικρή αλήθεια που διαχέεται σε όλο το κείμενο, την οποία ένας αγαθός και χωρίς εμπειρίες ήρωας διηγείται σαν το πιο απλό πράγμα… Με εξέπληξε πολύ ευχάριστα η εξυπνάδα και η τεχνική, ο εικαστικός τρόπος περιγραφής κάποιων χαρακτηριστικών εικόνων του χώρου. Ένας χώρος που σφράγισε τη συγγραφέα. Η κινητικότητα και η ακινησία, το φως και η σιωπή. Όλα λαλίστατα. Μέσα από τα μάτια ενός ψαριού που τυχαίνει να είναι ένας μονομάχος. Ένας «μονομάχος» όπως ο πατέρας της. Αγγέλα Μάλμου, εκπαιδευτικός-συγγραφέας.

ISBN 978-960-564-255-6

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

6/4/2015 11:45:09 πμ

ΕΛΈΝΗ ΑΡΓΥΡΟΠΟΎΛΟΥ

Μονομάχος

Μονομάχος Ελένη Αργυροπούλου Εφηβική λογοτεχνία Myrtilo, Λένα Παντοπούλου Ελένη Αργυροπούλου Αθήνα, Απρίλιος 2015

ISBN 978-960-564-255-6

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ:

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ.: 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

Στον μπαμπά, Γεώργιο, που κοιμήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 2015, Θεοφάνεια, σε ηλικία 59 ετών, έχοντας υπομείνει αγόγγυστα δεκαπέντε έτη αναπηρίας. Σε έναν άνθρωπο που με δίδαξε πολλά μέσα από το παράδειγμα και την τεράστια υπομονή του. Στη μητέρα μου που στάθηκε δίπλα του από την πρώτη στιγμή και κατέβαλε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μη χαθεί το χαμόγελό του. Που σήκωσε μαζί του ένα βαρύτατο σταυρό και τον πήρε στην πλάτη της αδιαμαρτύρητα και με περίσσια αγάπη. Σε όλους τους ανθρώπους που πάσχουν από ανίατες ασθένειες και αγωνίζονται με πίστη.

ονοµάχος κλεισµένος στη µικρή του γυάλα. Κάποιος είπε πως θα του έκανε καλό να τον κοιτάει. Και µια µέρα έβαλαν το ψάρι στη βιβλιοθήκη, απέναντι από το κρεβάτι του. Κοιτάει. Τι άλλο κάνει; Τι άλλο µπορεί να κάνει; Κόκκινο ψάρι µε σκισµένη ουρά. Στον πάτο της γυάλας. Κολυµπά στο υγρό του σπίτι. Τον βλέπει άραγε και το ψάρι; Απορεί µήπως, γιατί εκείνος δεν κολυµπά; Μάλλον δεν έχει ουρά. Αλλά έχει πόδια. Οι άνθρωποι δεν έχουν τέτοια; Μάλλον είναι ένα πολύ όµορφο ψάρι. Πώς αλλιώς εξηγείται που όλη µέρα δεν κάνει τίποτα άλλο από το να το κοιτά; Πού και πού µπαίνει µια όµορφη κυρία στο δωµάτιο. Του µιλά, τον χαϊδεύει, τον φιλά. Κάθε µεσηµέρι, φέρνει έναν µεγάλο δίσκο µαζί της. Κάθεται απέναντί του µιλώντας ήρεµα, ενώ πάντα τσιµπάει από το πιάτο και του δίνει στο στόµα. Μερικές φορές τον αφήνει να προσπαθήσει να φάει µόνος του. Τότε συνήθως ακούγεται ο ήχος από το πιρούνι που πέφτει στο πάτωµα και μετά έρχεται η κυρία και το σηκώνει από κάτω. ***

Ρίχνει και σ’ εµένα φαγητό µερικές φορές. Βλέπω τα χείλη της να ανοιγοκλείνουν όταν τρίβει το φαγητό µου πάνω από τη γυάλα. Από τον θόρυβο, δεν ακούω καλά, αλλά µάλλον θα λέει πόσο όµορφο είµαι. Δεν εξηγείται. Αλλιώς γιατί ο κύριος δεν βγαίνει από το δωµάτιο ποτέ; Όλη µέρα µε κοιτά. Είµαι πολύ όµορφο ψάρι. Πρώτα µε είχαν κάτι παιδιά στο σπίτι τους. Έτρεχαν συνεχώς στο δωµάτιο φωνάζοντας πολύ δυνατά. Επίσης, µου έριχναν τόσο πολύ φαγητό, που πονούσε η κοιλιά µου. Και έβαζαν τα δάχτυλά τους µέσα στη γυάλα. Τότε κατέβαινα χαµηλά στον πάτο, για να µην µε βγάλουν έξω, όπως έβγαζαν εκείνο το κίτρινο πουλί από το κλουβί του που πετούσε µέσα στο δωµάτιο και µετά καθόταν στον ώµο των παιδιών. Τι χαζό πουλί. Εγώ είµαι πιο όµορφο, είµαι κατακόκκινο και κολυµπάω. Εκείνο σιγά µην ξέρει κολύµπι. Όλη µέρα κουνιέται σαν το χαζό σε µια κούνια. Εγώ δεν έχω κούνια, γιατί δεν θέλω. Άµα ήθελα, θα είχα και κούνια και τραµπάλα. Αλλά είµαι πιο έξυπνο. Δίπλα στη γυάλα µου υπήρχε ένα µπλε πλαστικό δοχείο όπου ζούσαν δύο χελώνες. Αυτές δεν έκαναν κούνια ούτε κολυµπούσαν. Μάλλον ήταν πιο χαζές από το κίτρινο πουλί, που όλο έχανε τα πούπουλά του και γινόταν το χαλί κίτρινο. Αυτές είχαν και λίγο νερό. Μάλλον θα ζήλεψαν από µένα. Αλλά δεν κουνιούνταν πολύ. Σαν τον κύριο εδώ. Μάλλον είµαι πολύ όµορφο. Αφού όλη µέρα µε κοιτάει και µε κοιτάει χωρίς να φεύγει ποτέ. Μερικές φορές χτυπά το τηλέφωνο. Τότε τον βλέπω να το σηκώνει αργά, και αν κατορθώσει να μην του πέσει στο πάτωµα όπως το πιρούνι, και δεν µπει η κυρία να το σηκώσει από το πάτωµα και να τον χαϊδέψει στην

πλάτη, τότε µιλάει. Αλλά τόσο χαμηλόφωνα που δεν ακούω τι λέει. Το πρόσωπό του είναι στρόγγυλο σαν το φεγγάρι. Το έχω δει το φεγγάρι. Είναι τέλειο. Θα ’θελα να πάω εκεί. Αλλά δεν ξέρω αν έχει νερό. Αν δεν έχει, µπορεί τελικά να µην είναι τόσο ωραίο. Όταν σκοτεινιάζει το δωµάτιο, προτού η κυρία κλείσει τα παντζούρια, το βλέπω στον ουρανό και συγκινούµαι. Μου έρχεται να βάλω τα κλάµατα, αλλά δεν το κάνω, για να µην πληµµυρίσει το δωµάτιο, γιατί είναι πολλά τα δάκρυα. Το ξέρω ότι είναι πολλά, γιατί µια µέρα είδα την κυρία να έχει γυρισµένη την πλάτη στον κύριο που κοιµόταν και να τα σκουπίζει µε ένα χαρτομάντιλο. Έτρεχαν συνέχεια. Είχα φοβηθεί τότε πολύ να µην πέσουν στη γυάλα µου και πληµµυρίσουµε. Θα µε κατηγορούσαν ίσως τότε και θα µε έδιωχναν. Αλλά εδώ µου αρέσει, γιατί όλο µε κοιτούν και µου θυµίζουν πόσο όµορφο πρέπει να είµαι. Αλλιώς δεν εξηγείται. Μια µέρα µπήκε στο δωµάτιο ένα κορίτσι µε µια γάτα στην αγκαλιά. Πολύ χαζό κορίτσι που έδωσε τη γάτα στον κύριο.

170 × 240 SPINE: 2 FLAPS: 60

0_cover_monomaxos1.indd 1

ΜΟΝΟΜΑΧΟΣ

ΕΛΕΝΗ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

ISBN 978-960-564-255-6

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

6/4/2015 11:45:09 πμ