Για μια χούφτα αστέρια by Εκδόσεις Οσελότος

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΛΕΒΕΝΤΑΚΗ

Για μια χούφτα αστέρια

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ:

Εμμανουέλα Κακαβιά ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σ

ο σ ε λ ότ ο ς

Για μια χούφτα αστέρια Βασιλική Λεβεντάκη Παιδική λογοτεχνία Εμμανουέλα Κακαβιά Όλγα Παλαμήδη Βασιλική Λεβεντάκη Αθήνα, Mάιος 2012

ISBN 978-960-9607-58-2 Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com, ocelotos@otenet.gr www. ocelotos. gr

e—mail:

Στην Αντιγόνη μου…

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μικρή γωνιά της γης, άπλωνε τα κάλλη της μια πόλη ξακουστή, με λαμπρή Ιστορία και πανάρχαιο όνομα, η Αθήνα. Οι ποιητές υμνούσαν με την πένα τους τις χάρες της, κι οι συγγραφείς αφιέρωναν ολόκληρες αράδες για την αρχοντιά της. Οι ταξιδιώτες μαγεύονταν απ’ τη φιλοξενία της και δεν χόρταιναν να περιγράφουν, ώρες ατέεεεελειωτες, τους θησαυρούς της σπάνιας κληρονομιάς της. Και εκείνη; Καθόταν αναπαυτικά στον θρόνο της, απολαμβάνοντας ανενόχλητη τους καρπούς της φήμης της.

Ώσπου ήρθε ο χρόνος να τη φθείρει, και χέρι χέρι με τον άνθρωπο τη μορφή της ν’ αλλάξει. Λες και ζήλεψαν την αστείρευτη ομορφιά της και βάλθηκαν να την καταστρέψουν. Σιγά σιγά και προσεχτικά, έσπειραν την ασχήμια στις γειτονιές της. Τα χαμηλά σπιτάκια με τις αυλές εξαφανίστηκαν και ψηλά κτήρια στριμωγμένα το ένα δίπλα στ’ άλλο άρχισαν να προβάλλουν. Οι χωμάτινοι δρόμοι, με τις φυλλωσιές των δέντρων σε κάθε τους πλευρά, στρώθηκαν με τόνους τσιμέντο, που λαίμαργα ζητούσε να καταβροχθίσει κάθε επαφή με το φυσικό τοπίο.

Και τα λουλούδια; Mε δυσκολία κατάφερναν ν’ ανθίσουν ανάμεσα στα κενά απ’ τις πλάκες των πεζοδρομίων, γι’ αυτό και μαραίνονταν σύντομα απ’ τη δίψα, ποδοπατημένα απ’ την αδιαφορία των περαστικών. Όσα δε, συνέχιζαν να επιβιώνουν, προσπαθούσαν με δυσκολία ν’ αναπνεύσουν, εγκλωβισμένα σε γλάστρες στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών. Ακόμα κι ο ήλιος έχασε τη λάμψη της ακτινοβολίας του κι οι αχτίδες του κηρύχτηκαν επικίνδυνες για την υγεία των πολιτών. Εξαίρεση δεν αποτελούσε το φεγγάρι, που έριχνε ξεθωριασμένες τις ασημένιες ανταύγειες του στο νυχτερινό νεφέλωμα, παρατηρώντας μελαγχολικά τις αλλαγές που σημάδευαν ετούτη την πόλη.

σο για τ’ αστέρια... «Μα δεν μπορεί... Κάπου εκεί πάνω πρέπει να ’ναι... κάπου εκεί κρύβονται, ανάμεσα στα σύννεφα, ψηλά στον ουρανό! Πρέπει να τα βρω! Πρέπει οπωσδήποτε να τα δω να λαμπυρίζουν, όπως στις εικόνες των βιβλίων ή στις ταινίες... Ναιαιαιαιαιαι! Χιλιάδες αστέρια απλωμένα, ν’ αστράφτουν σαν ασημένια φωτάκια αναμμένα για την πιο όμορφη γιορτή του κόσμου! Τόσο κοντά μου, που αν θελήσω, μπορώ ν’ απλώσω το χέρι για να μαζέψω μια χούφτα από δαύτα, και προσεχτικά να τα φυλάξω κάτω απ’ το μαξιλάρι μου για να σκορπίζουν φως στα όνειρά μου και να πραγματοποιούν όλες μου τις επιθυμίες... Αρκεί μονάχα να τα βρω...» Η Ηλέκτρα, πατώντας στις μύτες των ποδιών της, προσπαθούσε να διακρίνει μέσα απ’ το τζάμι του παραθύρου της τ’ αστέρια να φεγγίζουν μέσα στη νύχτα, στολίζοντας το σκοτάδι με την ιδιαίτερη λάμψη τους. Μήνες τώρα η ίδια ιστορία. Καρτερικά να περιμένει, 7

παριστάνοντας την κοιμισμένη, να πέσουν όλοι για ύπνο, ώστε εκείνη να γλιστρήσει απ’ το κρεβάτι της, αθόρυβα και προσεχτικά, μην ξυπνήσει και τον αδελφό της τον Κίμωνα, στο παράθυρο να στηθεί, λαχταρώντας να τα αντικρίσει. Τα φανταζόταν απλωμένα σ’ ολόκληρο τον ουρανό, να την περιμένουν να τα συναντήσει, έτοιμα να γίνουν το μυστικό πέρασμα που θα την οδηγήσει σ’ έναν κόσμο φανταστικό, αλλιώτικο απ’ αυτόν που όλοι γνωρίζουν. Γιατί ήταν σίγουρη πως πίσω απ’ αυτή τη λάμψη, μια παραμυθένια πόλη κρυβόταν. Μια πόλη γεμάτη παιχνίδια και ζαχαρωτά, χαρούμενα παιδιά που έπαιζαν ανέμελα στους δρόμους ή που κυλιόνταν στο χορτάρι, ζαλισμένα απ’ τα αρώματα των λουλουδιών και των λαχταριστών καρπών που κρέμονταν απ’ τα δέντρα. Εκεί, δεν υπήρχαν αυστηρά ωράρια, ούτε ανύπαρκτος χρόνος για παιχνίδι. Τα παιδικά χαχανητά δεν πνίγονταν πίσω απ’ τους τσιμεντένιους τοίχους, παρά έσκιζαν τον αέρα με τη δύναμη της έντασής τους. Εκεί, η άνοιξη είχε χρώματα και μουσικές απ’ τα πουλιά, που ελεύθερα πετούσαν ανάμεσα στα δέντρα, σκορπώντας λογιών λογιών τιτιβίσματα. Ναι, όλα τούτα κι άλλα πολλά συλλογιζόταν κάθε βράδυ, κολλημένη πίσω απ’ το τζάμι, όπως κάθε παιδί που λαχταρά την ξεγνοιασιά για οδηγό στα βήματά του. Μα πάλι, κι αν τίποτα απ’ αυτά που ονειρευόταν δεν κατάφερνε ποτέ να συναντήσει, ήθελε μόνο μια χούφτα αστέρια να κρατήσει για συντροφιά κάτω απ’ το μαξιλάρι της... 8

Μελαγχόλησε... Απογοητευμένη τραβήχτηκε απ’ το τζάμι και κάθισε σκεφτική στο κρεβάτι της. «Κι αν δεν υπάρχουν;» ψιθύρισε. «Αν όλα αυτά είναι παραμύθια των μεγάλων, για να ξεσηκώνουν τη φαντασία«Μα των πού μικρών;» αναρωτήθηκε. χάθηκαν τ’ αστέρια;» αναρωτιέται τα Τι; βράδια Τότε ζούσε τόσα χρόνια σ’ έναψηλά ψέμα;στον Άδικα περίη Ηλέκτρα, κοιτάζοντας ουρανό! μενε να απλώσει το χέρι; Α! Όχι, αυτό δεν μπορούσε με «Ποιος τα πήρε; Πού τα έκρυψε; Γιατί;»… τίποτα να το δεχτεί! Κι η περιπέτεια ξεκινάει… Ηλέκτρα, η Νεφέλη, Θυμωμένη, πετάχτηκε όρθια,Η με τα φουντωτά πυ-ο Τζίμης και οτης Κίμωνας παίρνουν τις τη μεγάλη μα της και ρόξανθα μαλλιά ν’ ακολουθούν βιαστικές επικίνδυνη απόφαση να ταξιδέψουν ως τον Όλυμπο κινήσεις, κι έτρεξε στο γραφείο του πατέρα της, όπου με την ελπίδα πως ο Δίας θα τους βοηθήσει στην δεκάδες βιβλία μ’ όλων των ειδών τις γνώσεις περιμέπροσπάθειά τους να λύσουν το μυστήριο γύρω απ’ ναν στα ράφια, για να μοιραστούν τη σοφία τους. την εξαφάνιση των αστεριών. Θα πετύχουν άραγε τον «Ιστορία, ιστορία, ιστορία,οαμάν σκοπό τους; Θα θελήσει Δίας πια!» και οι μουρμούρισε άλλοι θεοί να καθώςσταθούν διάβαζεστο τους τίτλους με τη σειρά, «λογοτεχνία, πλευρό των παιδιών; Θα καταφέρουν ποίηση, τα πάλι, αρχαίες επιστήμες, τα ιστορία... θαρραλέανα παιδιά να ξεπεράσουν τα εμπόδιατώωπου ωωραπροσμένουν μάλιστα, ουράνια σώματα! Α! Ουράνια... ουραστο δρόμο τους, ώστε στο τέλος να νός... Λες;» επιστρέψουν τ’ αστέρια στον ουρανό; Άρπαξε το βιβλίο και έτρεξε στο δωμάτιό της. Κάθισε σε μια γωνιά του κρεβατιού της, άναψε το φως δίπλα της και ξεκίνησε να το ξεφυλλίζει. Πέρασε την πρώτη σελίδα, πάει κι η δεύτερη, τρίτη, τέταρτη, δέκατη, εικοστή πρώτη... τίποτα. ISBNμια 978-960-9607-58-2 Ολόκληρα κατεβατά κι ούτε εικόνα, έτσι για δείγμα. Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σ ο σ ε λ ότ οείναι ς «Μα τι σόι βιβλίο αυτό, χωρίς εικόνες;» σκέφτηκε, κι απογοητευμένη το πέταξε στο πάτωμα κι έκανε να το φως, καθώς ο κοντόχοντρος τόμος Βατάτζη 55, 114σβήσει 73 Αθήνα ΤΗΛ . : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com άρχισε να κυλά σαν μπάλα πάνω στα πλακάκια, για να www. ocelotos. gr σταματήσει μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, ανοιγμέ10

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΣΟΥ ΦΙΛΟΣ

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΛΕΒΕΝΤΑΚΗ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ

νος περίπου στη μέση, στο πολυπόθητο για την Ηλέκτρα σημείο. Ναι, μπορούσε να το δει ξεκάθαρα, παρά το ελάχιστο φως, αλλά και την απόσταση που τους χώριζε. Ένα τεράστιο αστέρι, που έπιανε μόνο του μια ολόκληρη σελίδα, βρισκόταν σχεδόν απέναντί της, έτοιμο να της αποδείξει την ύπαρξή του. Η μικρή γούρλωσε τα μάτια, βγάζοντας μια κραυγή θριάμβου, που όμως βιάστηκε να πνίξει, σαν είδε με την άκρη του ματιού της τον Κίμωνα να κουνιέται, έτοιμος να ξυπνήσει. «Συγκρατήσου, Ηλέκτρα... συγκρατήσου...» μονολόγησε σφίγγοντας τα δόντια, και περπατώντας με μεγάαααλη προσοχή, πλησίασε το πεταμένο βιβλίο, κι αφού το μάζεψε απ’ το πάτωμα, βάλθηκε να διαβάζει. Και τι δεν έμαθε! Όχι μόνο υπήρχαν αστέρια, αλλά στην πραγματικότητα ο αριθμός τους περνούσε κατά πολύ τις χιλιάδες κι έφτανε στα δισεκατομμύρια, νούμερο που το μικρό κορίτσι ούτε καν μπορούσε να υπολογίσει. Έφεγγαν κάθε βράδυ στον ουρανό, σκορπώντας απλόχερα τη λάμψη τους, ακόμα και στις μεγάλες πόλεις, δίνοντας στον κόσμο την ευκαιρία να θαυμάσει την ομορφιά τους. Η Ηλέκτρα κοίταξε για λίγο ψηλά, στο ταβάνι της κάμαράς της. Ναι, πράγματι, έβλεπε κι εκείνη αστέρια τη νύχτα, σαν έπεφτε να κοιμηθεί, μόνο ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ: που ήταν από πλαστικό, και μ’ ειδική κόλλα καμωμένα. Όσο για τη λάμψη Εμμανουέλα Κακαβιά τους; Ψεύτικη κι αυτή, για να ξεχωρίζουν μονάχα σαν έσβηναν τα φώτα, χαρίζοντας μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα στον χώρο. Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σ

ο σ ε λ ότ ο ς

11 ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

οσελότος