Τα βρόμικα ράσα

Γιάννης Βασιλακόπουλος ΟΙ ΦΑΚΕΛΟΙ ΤΟΥ ΤΖΟ ΙΟΡ∆ΑΝΙ∆Η

ΤΑ ΒΡΟΜΙΚΑ ΡΑΣΑ

ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

ΤA ΒΡΟΜΙΚΑ ΡΑΣΑ

Για κάθε σύμπτωση σε πρόσωπα και καταστάσεις δεν ευθύνεται ο συγγραφέας.

Τιτλος Συγγραφέας Σειρα Επιmελεια - Διορθωση

Layout - Design

Copyright© 2012

Πρώτη Εκδοση

Τα βρόμικα ράσα Γιάννης Βασιλακόπουλος Ελληνική λογοτεχνία [1358]1012/19 Δημήτρης Καραναστάσης Myrtilo, Λένα Παντοπούλου Γιάννης Βασιλακόπουλος Αθήνα, Νοέμβριος 2012

ISBN 978-960-564-003-3

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν.

2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 e-mail: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΑ ΒΡΟΜΙΚΑ ΡΑΣΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Περιεχόμενα

Ο Ρεπόρτερ

9

Ο Αρχιεπίσκοπος εκοιµήθη...

21

Αυτόν, τον τελειώσαµε...

33

Τα µυστικά του Μοναστηριού

43

Έγκληµα στον Άγιο Παύλο

53

Η Μπέµπα Μπλανς δεν ήταν µόνο αρτίστα...

61

Κρανίου τόπος

71

Τα τροµερά τεκµήρια

79

Το καταραµένο ροζ

89

Τι συνέβη στο γιατρό;

99

Καθώς έπεφτε η αυλαία

105

Ο Ρεπόρτερ

Α

πό το βαφτιστικό του όνοµα «Ιορδάνης» είχε κρατήσει µονάχα το «Τζο», κι ας ήταν αυτό που σήµερα λέµε «Ελληνάρας». Είχε τους λόγους του, όμως. Πρώτον, γιατί το επώνυµό του ήταν Ιορδανίδης – και το Ιορδάνης Ιορδανίδης του φαινόταν κάπως αστείο, σαν φίρµα βιοτεχνίας του 1960 ή σαν όνοµα κονφερασιέ της ίδιας χρονικής περιόδου. Δεύτερον, διότι δεν βρισκόµαστε πια στην εποχή όπου ο Κωνσταντινουπολίτης παππούς του παράτησε τη µαγεία του Βοσπόρου και τα νυφοπάζαρα της παραλίας του Ορτάκιοϊ κι ήρθε για να µεγαλουργήσει ως δερµατέµπορας στην Αιόλου, µ’ αυτό ακριβώς το όνοµα. Τότε, πουλούσε… Αυτός όµως, ήταν ένας από τους γνωστότερους ρεπόρτερ-ερευνητές στην Ελλάδα. Το όνοµα αυτό, που το ’χε δημιουργήσει τεµαχίζοντας αιµοσταγώς

ΤΑ ΒΡΟΜΙΚΑ ΡΑΣΑ

9

το βαφτιστικό του στις πρώτες τάξεις του Γυµνα­ σίου, έκρινε πως ταίριαζε στην ιδιότητά του. Γεννούσε ένα µυστήριο, προσέδιδε ένα κύρος. Και στο κάτω κάτω, χωρούσε στη µεταλλική πινακίδα που βρισκόταν πάνω στο γραφείο του, στην εφημερίδα «Η Είδηση», όπου, εκτός από ρεπόρτερ, εργαζόταν και ως αρχισυντάκτης. Το «Ιορδάνης Ιορδανίδης» δεν θα χωρούσε µε τίποτα. Ενώ το Τζο… Από την ώρα που τελείωνε με τον µαραθώνιο του ρεπορτάζ και πήγαινε στα γραφεία της εφηµερίδας, θα τον έβρισκε κανείς χωµένο σε χειρόγραφα και φακέλους, να ξεσκαρτάρει φωτογραφίες ή µε το τηλέφωνο κρεµασµένο στ’ αυτί σαν σκουλαρίκι. Δεν κυνηγούσε όποιο όποιο ρεπορτάζ, ασχολούνταν µόνο τα µεγάλα και κάπως επικίνδυνα θέµατα. Φίλοι και συνάδελφοι τον έλεγαν χαϊδευτικά «παλαβό», λόγω της άγνοιας κινδύνου που τον διέκρινε. Αλλά τον αγαπούσαν ή τον συµπαθούσαν έστω. Κάποιοι πάλι, μόνο τον ανέχονταν. Ο λόγος είναι απλός. Στα τριάντα πέντε, είχε ήδη πίσω του δεκαπέντε χρόνια καριέρας «από τότε που ήµουν δευτεροετής φοιτητής της Νοµικής», συνήθιζε να λέει, όταν –σπάνια, η αλήθεια είναι– µιλούσε, µε καµάρι 10

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

πάντως, για τον εαυτό του. Αυτό, του είχε δώσει τη δυνατότητα να δηµιουργήσει µια παχιά, χορταστική ατζέντα γνωριµιών και πηγών, που περιελάμβανε, από κατάδικους και βαρυποινίτες, που τους είχε γνωρίσει όταν καταγινόταν µε το αστυνοµικό ρεπορτάζ, ως µεγαλοεπιχειρηµατίες και κορυφαίους πολιτικούς παράγοντες, της Ελλάδας και του εξωτερικού. Μα οι φίλοι του ήταν λίγοι, καλοί και παλιοί. Κάποιοι από το σχολείο, άλλοι από τον στρατό και µερικοί απλοί άνθρωποι χωρίς οφίτσια. Τη μια στιγμή τον έβρισκες να περνά όµορφα σε µια ταβέρνα κοντά στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάµατος, όπου είχε φίλο τον ταβερνιάρη, ή ανακατεµένος µε µεροκαµατιάρηδες σ’ ένα λαϊκό καφενείο, κι αµέσως µετά, µεταµορφωµένο, σφιγµένο στο άβολο µετάξι της γραβάτας του σε κάποια επαγγελµατική, πολιτικού ή κοσµικού χαρακτήρα, εκδήλωση, παρέα µε βουλευτές, υπουργούς ή και τον πρωθυπουργό τον ίδιο. Τους ήξερε όλους, κι όσους δεν γνώριζε, μπορούσε εύκολα να το κάνει. Είχε το ταλέντο να γίνεται εύκολα –αν και κάποιες φορές πρόσκαιρα– συµπαθής, ως και αναγκαίος θα έλεγε κανείς.

ΤΑ ΒΡΟΜΙΚΑ ΡΑΣΑ

11

Όταν ξεδιπλωνόταν η φιγούρα του από το µικρό, στενόχωρο γραφείο του µε τη µεταλλική πινακίδα «Τζο Ιορδανίδης Ρεπόρτερ-Ερευνητής», αποκαλυπτόταν ένα ψηλό, αντρικό κορµί που κατέληγε σ’ ένα κεφάλι µε αραιωµένο µαλλί κι έξυπνη φάτσα. Συνήθιζε να φλερτάρει µε έναν παιχνιδιάρικο λόγο όλες τις γυναίκες που συναντούσε, από την πιο µικρή σε ηλικία συνάδελφό του, ως και την κυρία Ευδοκία, µια πενηνταπεντάρα καθαρίστρια του µεγάρου της εφηµερίδας. Όλες κολακεύονταν απ’ αυτή τη διαρκή διάθεσή του για φλερτ. Υπήρχαν, άλλωστε, πολλές φήμες για την ερωτική ζωή αυτού του περίπου γοητευτικού τριανταπεντάρη, που φαινόταν ότι είχε τον τρόπο του µε τα θηλυκά. Εκείνος όµως, προτιµούσε να αναφέρεται µε κάποια «επαγγελµατική» πικρία στον διαλυµένο γάµο του µε τη Νανά και να µην βγάζει τις παρτενέρ του άστατου ερωτικού του βίου στη λοταρία. Ο Τζο δεν είχε αυτό που λέµε «λεφτά». Πληρωνόταν καλά, αλλά δεν απόταζε φράγκο τσακιστό στην τσέπη του. Ξόδευε τα χρήματά του όχι µόνο σε γλέντια, αλλά και σε φιλανθρωπίες ή δίνοντας δανεικά σε φίλους και «φίλους» που τα είχαν ανάγκη. Οι δι12

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

κοί του άνθρωποι τον επέπλητταν γι’ αυτό, και τον προέτρεπαν να µην είναι κορόιδο. «Δεν είµαι κορόιδο, ξέρω τι κάνω. Μ’ αρέσει να βοηθάω τους ανθρώπους, γιατί δεν ανέχοµαι την αδικία που κυκλοφορεί», ισχυριζόταν ξανά και ξανά, όποτε η περίσταση οδηγούσε στη σχετική κουβέντα. Κι είχαν να το λένε πολλοί φίλοι και συνάδελφοί του, πως δεν ήταν λίγες οι φορές που έµπαινε µπροστά σε προβλήµατα και δυσκολίες, δίνοντας λύσεις µε τρόπο που θύµιζε κάποιες φορές πρωτόγονο πολεµιστή, άλλοτε έµπειρο διαπραγµατευτή, ή απλώς άνθρωπο που ήξερε να αξιοποιεί τις άκρες του. Για όσους πάλι δυσπιστούσαν ή τον κατηγορούσαν για επίδειξη των διασυνδέσεών του, είχε έτοιµη την απάντηση µε ύφος που εξέπεμπε µια αινιγµατική αυτοπεποίθηση. «Εγώ γίνοµαι εύκολα πιστός φίλος, δύσκολα εχθρός. Αλλά επικίνδυνος εχθρός». Και τα δύο τα είχε αποδείξει ουκ ολίγες φορές. Το βράδυ έφυγε πάλι τελευταίος από την εφηµερίδα. Τον τελευταίο καιρό το είχε παρακάνει ερευνώντας µια µεγάλη υπόθεση κλοπής αρχαιοτήτων από το Μουσείο της Ακρόπολης. Το θέµα έµοιαζε

ΤΑ ΒΡΟΜΙΚΑ ΡΑΣΑ

13

Ο

Τζο Ιορδανίδης, ένας ρεπόρτερ από αυτούς που δεν κάθονται φρόνιμα, μπλέκει στην υπόθεστην αρχή σοβαρό, αν και τετριμμένο, ως ζήτηµα ση του θανάτου ενός φωτισμένου ιεράρχη. Ποτουλιτικοί, κοινού ποινικούμυστικές δικαίου.υπηρεσίες, Το ρεπορτάζ ωστόσο, ιερωμένοι, απειλές, συνθέτο παζλσε μίας περίεργης και σκοτεινής ιστορίας, στην τοντουν οδήγησε µιαν έκπληξη, αποκαλύπτοντας ότι οποία ο ήρωάς μας χώνεται κάθε μέρα πιο βαθιά, και γυο εγκέφαλος αυτής της συµµορίας αρχαιοκάπηλων, ρισμός δεν φαίνεται να υπάρχει. Ο δρόμος προς την αλήβρισκόταν στο δεν γραφείο τουστρωμένος αντιπροέδρου της κυθεια, άλλωστε, είναι ποτέ με ροδοπέταλα. βέρνησης. Στο τέλος, αποκαλύπτει πράματα και θάματα, και όχι πάντα του Θεού. αυτά, βέβαια, Κι είναιαυτός αποκυήματα του Έπρεπε να τοΌλα διασταυρώσει. ο δρόµος νου ενός φαντασιόπληκτου συγγραφέα. Διότι, δεν είναι περιελάμβανε δυσκολίες, µπόλικο σκοτάδι και συδυνατόν να συμβαίνουν αυτά σε ανθρώπους της Εκκληχνές απειλές που εκτοξεύονταν δια «Τότε, τηλεφώνου σίας, στην οποία όλοι μας ανήκουμε. γιατί τα από γράάγνωστες απόΕ,τη μέρα με που η εφηµερίδα κυφεις;» θαφωνές, ρωτήσετε. αφήστε εμένα… Είπαμε, συγγραφέας είμαι, φαντασία έχω, ακόμα κι αν αυτή αγγίζει κλοφόρησε µε πρωτοσέλιδο: τα όρια της παράνοιας. Ευτυχώς, πάντα υπάρχουν κά«ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΥ Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ποιοι που μπορούν να διακρίνουν μικρές αλήθειες πίσω ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ». Εναλλακτιαπό τις αράδες μιας ευρηματικής αφήγησης. κά, αυτόσυνοµιλούσε το βιβλίο είναιως μιααργά αστυνομική ιστορία πολιΟ Τζο µε πηγές στομετηλέτικές προεκτάσεις. Θα ’ρθουν κι άλλες, γιατί αυτός ο Τζο, φωνο, δεχόταν ανθρώπους στο γραφείο του, µελεόλο με ενοχλεί και μου αραδιάζει περιπέτειες. Όρεξη να τούσε έγγραφα, αξιολογούσε φωτογραφίες. πα’χουμε, εγώ να γράφω, ο «Οσελότος» να εκδίδει,Και κι εσείς, ράλληλα, έγραφε ένα ρεπορτάζ που εκείνη τη μέρα να διαβάζετε.

µετρούσε επτά καθηµερινές συνέχειες στην πρώτη σελίδα της εφηµερίδας. Μόλις έκλεισε πίσω του τη φτηνή –από κόντρα πλακέ– πόρτα ISBN της αίθουσας σύ978-960-564-003-3 νταξης, κοίταξε το ρολόι του. Μεσάνυχτα. Αλλά νύΕΚ∆ΟΣΕΙΣ χτας Αυγούστου. Τόσο που αισθανόταν ότι ο σ ε λγλυκιάς, ότ ο ς

14

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Γιάννης Βασιλακόπουλο

Τ Α Β Ρ Ο Μ Ι Κ Α ΡΑ Σ Α

ΟΙ ΦΑΚΕΛΟΙ ΤΟΥ ΤΖΟ ΙΟΡ∆ΑΝΙ∆Η

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΑ ΒΡΟΜΙΚΑ ΡΑΣΑ

τον καλούσε. «Μην πας ακόµα σπίτι σου, περπάτησε µε». Η χαµογελαστή μορφή του Μπάµπη, του νυχτερινού κλητήρα της εφηµερίδας που µετρούσε τρειςτέσσερις ώρες μέχρι να τελειώσει τη βάρδια του, βρήκε απάντηση στην κεφάτη χαιρετούρα του Τζο. Προχώρησε λίγα µέτρα, ύστερα γύρισε και του προσέφερε τσιγάρο. Άναψε κι αυτός ένα. Είπαν µερικές φιλικές, γενικές κουβέντες πριν τον καληνυχτίσει οριστικά. Κατέβαινε τη λουσµένη από το φεγγάρι του Αυγούστου οδό Αµερικής, η οποία ήταν ήσυχη, άδεια, σχεδόν νεκρική, µιας και τα µιλιούνια των πρωτευουσιάνων του χειµώνα, δεν ήταν τώρα, παρά οι αδειούχοι του Αυγούστου. Μπήκε σε ένα µπαρ, από τα ελάχιστα που ήταν ανοιχτά στη Βουκουρεστίου. Παρήγγειλε µια σκέτη, παγωµένη βότκα. «Το καλοκαίρι πίνουµε άσπρα ποτά» συνήθιζε να λέει, και την ήπιε αργά χαζεύοντας µε βλέµµα αδιάφορο τις δυο τρεις παρέες, που του φαινόταν πως είχαν ξεµείνει στην Αθήνα να φυλούν τις Θερµοπύλες αυγουστιάτικα και παρήκµαζαν στο µπαρ. Μια ψηλή, όµορφη, γυναικεία φιγούρα τον πλησίασε, θαρρείς σαν άγγελος, για να νικήσει καταλυτικά την πλήξη

ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

οσελότος

ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

ΤΑ ΒΡΟΜΙΚΑ ΡΑΣΑ ο σ ε λ ότ ο ς

15