Μπόραθ, το μυστικό όπλο Μέρος Δεύτερο: Συμμαχία, Μέρος Τρίτο: Επιστροφή

Γ Ι Α Ν Ν Η Σ

Κ Α Μ Π Ο Υ Ρ Ο Π Ο Υ Λ Ο Σ

ΜΠΟΡΑΘ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΟΠΛΟ Μέρος ΔΕΥΤΕΡΟ

ΣΥΜΜΑΧΙΑ

ΜΕΡΟΣ ∆ΕΥΤΕΡΟ ΕΚΔΟΣΕΙΣ

σ εΑ λ ότ Σ Υ Μ οΜ ΧοΙς Α

Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σ

ο σ ελότο ς

Τιτλος Μπόραθ, Το Μυστικό όπλο Μέρος δεύτερο – Συμμαχία Μέρος τρίτο – Επιστροφή Συγγραφέας Γιάννης Καμπουρόπουλος Σειρα Λογοτεχνία [1358]1011/18 Σχεδιασmοσ πρωτοτυπου

εξωφυλλου Βασίλης Ζογκόλης

Σχεδιασmοσ Τιτλων Γιάννης Καμπουρόπουλος Επιmελεια κειmένου Όλγα Παλαμήδη

Επιmελεια εκδοσησ Copyright© 2011 Πρώτη Εκδοση ISBN

εκδόσεις οσελότος Γιάννης Καμπουρόπουλος Αθήνα, Οκτώβριος 2011 978-960-9499-93-4

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσί­ ας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχα­ νικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, ανα­ μετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com, ocelotos@otenet.gr www. ocelotos. gr

e-mail:

Γ ι ά ν ν η ς

Κ αμ π ο υ ρ ό π ο υ λ ο ς

Μέρος δευτερο

συμμαχια

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ελότο ς

Ο

Γιάννης Καμπουρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα.

Αγάπησε την Ιστορία, τη Μυθολογία, την Επιστημονική Φαντασία, τις περιπέτειες. Από μικρό παιδάκι έπλαθε ιστορίες, επηρεασμένος από τα βιβλία που διάβαζε και τις ταινίες που έβλεπε στην τηλεόραση. Αγάπησε τη μουσική. Σπούδασε ηχολήπτης, ασχο­ λήθηκε ενεργά με τη μουσική, και κατάφερε να βγάλει δίσκο ως τραγουδιστής-μέλος μιας ταλαντούχας μπάντας. Για πολύ καιρό δεν είχε σκεφτεί ποτέ να κάνει πράξη τη δημιουργία μιας ιστορίας, γιατί ήταν απασχολημένος με τις μελωδίες του. Τώρα όμως πήρε φόρα, γράφει και σενάρια, παίζει και μουσική. Όχι, δεν έχει βγάλει προσωπικό δίσκο ακόμη. Γνωρίζει πολύ καλά δυο ξένες γλώσσες και έχει φτιάξει άλλες δυο δικές του.

ΑΠΟΤΟΜΗ ΠΡΟΣΕΔΑΦΙΣΗ

Τ

ο κρέλτιο καταδρομικό είχε βάλει πορεία για την επιφάνεια του Μάραωθ Φλετ. Ήταν ένα καταδρομικό τύπου ΚΡ-1, με μεσαίο οπλισμό και χώρο για δεκαπέντε άτομα. Οι δυο Κρέλτιοι πιλότοικαταδρομείς ετοίμαζαν το σκάφος για προσεδάφιση. Ο ένας γύρισε προς τον χώρο προσωπικού. «Κύριε Φέρια, ετοιμαστείτε. Σε λίγο, θα προσεδαφιστούμε κοντά στις ενδείξεις ζωής. Να είστε έτοιμος. Το όπλο σας βρίσκεται δίπλα σας, στον ειδικό οπλοβαστό». Ο Φέρια τον κοίταξε απ’ το βάθος. «Ευχαριστώ, υποσμηναγέ Μπόσετ. Θα είμαι έτοιμος». Ύστερα, γύρισε προς τα δύο παιδιά, τον Ράμπαρ και την Άνετ. «Είστε καλά; Άνετ, Ράμπαρ;...» ρώτησε μαλακά. «Όσο καλά μπορεί να νιώσει κάποιος που τον αρπάζουν από το σπίτι του... και τον πάνε κάπου αλλού», αποκρίθηκε σταθερά ο Ρά­ μπαρ. Η Άνετ έτρεμε από φόβο. Ο Ράμπαρ την κοίταξε και συνοφρυώ­ θηκε. «Ελπίζω να άξιζε τον κόπο τότε που σας έσωσα τη ζωή, κύριε Φέ­ ρια», του είπε κοφτά. Ο Φέρια τον έπιασε από τον ώμο. Ένιωθε σαν πατέρας του. Το παιδί αυτό το είχε συμπαθήσει από τότε που τον έσυρε απ’ τη φλεγό­ μενη άκατό του, πριν από πέντε χρόνους. «Αγόρι μου, δεν σε αρπάζω από πουθενά. Σε γυρίζω στους ομοί­ ους σου. Στους ομοίους σας. Είστε άνθρωποι-υβρίδια, όπως ήταν κι η μητέρα σου, Ράμπαρ, και ο πατέρας σου, Άνετ. Ανήκετε στην πιο σπάνια φατρία του σύμπαντος. Και αν το έκανα αυτό, αν σας άρπα­ ξα όπως λέτε, το έκανα γιατί τώρα δεν σας ζητώ εγώ βοήθεια, αλλά όλος ο κόσμος του γαλαξία Βάλεκ. Αλήθεια», είπε γυρίζοντας στην Άνετ, «θυμάσαι το σημάδι του πατέρα σου;» Η Άνετ κούνησε το κεφάλι της. «Ναι… το θυμάμαι», απάντησε σιγανά. «Κι εκείνος ήταν υβρίδιο, καλή μου. Αλλά δεν το ήξερε. Το χρέος να μάθετε δεν ήταν δικό σας... Ήταν δικό μας, ως Φύλακες, ως Λοκ,

6

Γι ά ν ν η ς Κ α μπο υρό πο υ λο ς

να σας το πούμε όταν θα ερχόταν εκείνη η ώρα... Όπως θα το λέγαμε σε εκείνους, αν ήταν στη θέση σας». Ο Ράμπαρ τον ξαναρώτησε λίγο απότομα: «Τι θα πει αυτό;» «Τι σας κάνει Φύλακές μας;» ρώτησε δειλά η Άνετ. Ο Φέρια χαμογέλασε. «Παιδί μου καλό, εσείς κι εγώ, κι ο ταξίαρχος Σόλεσερ Μότκιε είμαστε, πώς να το πω... σχεδόν ίδιοι. Είμαστε κι εμείς υβρίδια σαν κι εσάς, μόνο που κάποτε οι πατέρες μας δεν μας δημιούργησαν σωστά. Το βάρος μας ήταν να διαφυλάξουμε μέσα στον χρόνο την ύπαρξη δυο υβριδίων στη Γαία, και όλων των άλλων μακριά από τα χέρια των ανθρώπων». Ο Φέρια πήρε μια ανάσα. Δίπλα του ένας βομβητής τον ειδοποί­ ησε ότι η κάθοδος άρχιζε. «Και τι θα γίνουμε εμείς;» ρώτησε με αγωνία η Άνετ. Το σκάφος άρχισε να κουνάει καθώς κατέβαινε προς το έδαφος του Φλετ. Ο Φέρια της έπιασε το χέρι. «Μαχητές και σωτήρες. Γι’ αυτό δημιουργηθήκατε. Σ’ αυτό θα επιστρέψετε... Τα υπόλοιπα, μικρή μου, θα τα μάθουμε όταν κατέ­ βουμε». «Δεν θέλω να πεθάνω!» φώναξε η Άνετ. «Κρατηθείτε!» ακούστηκε η σταθερή φωνή του σμηναγού Άλκιτ. Το σκάφος άρχισε να προσεδαφίζεται. Το πρώτο πράγμα που αντίκρισαν οι πέντε επιβάτες του κατα­ δρομικού, ήταν η παρθένα βλάστηση. Τίποτε που να καταδείκνυε πολιτισμό δεν υπήρχε εκεί κοντά. Ο σμηναγός Άλκιτ προχώρησε μπροστά, ζωσμένος τον πολεμικό του εξοπλισμό. Πίσω του ακολου­ θούσε ο Φέρια μαζί με την Άνετ και τον Ράμπαρ. Ουραγός ερχόταν ο υποσμηναγός Μπόσετ, κι εκείνος πάνοπλος. Γύρω τους πετάγονταν κάποιες φορές παράξενα ζώα του δά­ σους. Διάφορα πολύχρωμα πουλιά τιτιβίζανε στα δέντρα. Τα πυκνά χόρτα έφταναν μέχρι τη μέση τους. Ο ήλιος ερχόταν αρκετά ζεστός στα πρόσωπά τους, ενώ λίγο πιο δίπλα του, σαν παράξενο άστρο, πρόβαλε ο κυανός δίσκος του πολύ μακρινού ήλιου του Φρεκ. Η Άνετ προχωρούσε με αγωνία, ενώ ο Ράμπαρ επεξεργαζόταν τα γύρω. Ο Φέρια βρισκόταν ανάμεσά τους.

Μ πό ραθ, το μ υ στικο οπ λ ο

7

Για λίγο, προχωρούσαν χωρίς να μιλάνε. Ο σμηναγός Άλκιτ κρα­ τούσε τον ενδείκτη ζωής και κατευθυνόταν σε ένα συγκεκριμένο ση­ μείο. Ο Φέρια τον ρώτησε: «Πού πηγαίνουμε ακριβώς, σμηναγέ;» «Βόρεια. Εκεί έχουμε ενδείξεις ύπαρξης ζωής. Απέχουμε ακόμη κάπου 5 κέρτες». «Σμηναγέ, θα ήθελα να σας εξηγήσω κάτι». Ο Φέρια στάθηκε. Όλη η ομάδα σταμάτησε. «Οι άνθρωποι-υβρίδια γενικώς δεν έχουν οπλισμό. Ωστόσο, δεν γνωρίζω τι μπορεί να έχει αλλάξει, χίλιους χρόνους τώρα. Επί­ σης, σκεφτείτε τη σοβαρή πιθανότητα οι Κορχιανοί να απήγαγαν ή να κακομεταχειρίστηκαν τους Μπόραθ. Αυτό σίγουρα θα τους έχει κάνει να χάσουν την ψυχραιμία τους. Σε κάθε περίπτωση, σμηναγέ, προσέξτε πολύ πού θα κάνετε χρήση των όπλων σας. Μπορεί να μην είναι ενεργά ακόμη, αλλά ως ανθρώπινα όντα έχουν εξαιρετική δύ­ ναμη και τέλεια φυσική κατάσταση... Καλύτερα να μεταχειριστούμε την πειθώ. Άλλωστε, έχουμε έρθει ως φίλοι κι όχι ως εχθροί εδώ». Ο σμηναγός Άλκιτ κοίταξε με σταθερό βλέμμα τον Φέρια. Το πρόσωπό του έδειχνε έξυπνο άνθρωπο, ενώ τα χαρακτηριστικά του πρόδιδαν εμπειρία. Οι τρόποι του φανέρωναν ότι ήταν τέλεια εκπαι­ δευμένος. Το σώμα του, καθώς και του υποσμηναγού, ήταν σε πολύ καλή φυσική κατάσταση και καλογυμνασμένο. Και ήταν και αξιωμα­ τικός, δηλαδή ήξερε από αποφάσεις και ευθύνες. Ωστόσο, δεν ενο­ χλήθηκε από αυτή την επισήμανση του Φέρια. «Πολύ καλά, κύριε Φέρια. Θα έχω το νου μου. Άλλωστε, οι διατα­ γές μου είναι σαφείς: πρέπει να σας προστατέψω και να υπακούσω στις εντολές σας». «Σ’ ευχαριστώ, φίλε μου... Και τώρα, σας ακολουθούμε!» δήλωσε ο Φέρια με εμπιστοσύνη. Η ομάδα ξεκίνησε πάλι. Ξαφνικά, η Άνετ ρώτησε τον Φέρια: «Ανθρώπινα όντα; Είναι, δηλαδή, σαν κι εμάς;» «Φυσικά! Αν υπάρχει κάποιος, καλή μου, που τους μοιάζει εδώ πέρα, αυτοί είσαστε εσύ κι ο Ράμπαρ!» αποκρίθηκε ο Φέρια. Προχωρήσανε ακόμη περίπου 2 κέρτες ανάμεσα σε άγρια βλά­ στηση και πανύψηλα δέντρα, ώσπου φάνηκε μπροστά τους ένα μι­ κρό ποτάμι. Ο σμηναγός Άλκιτ ένευσε να σταματήσουν.

8

Γι ά ν ν η ς Κ α μπο υρό πο υ λο ς

«Θα ξεκουραστούμε εδώ. Υποσμηναγέ, έλεγξε το νερό εάν πίνε­ ται! Κύριε Φέρια, θα σας πρότεινα να ξαπλώσετε λίγο, καθώς και τα παιδιά. Θα φυλάξουμε εμείς σκοποί!» Ο Φέρια συγκατένευσε. Πλησίασαν την όχθη του ποταμιού. Τα καθάρια νερά του κυλούσαν αργά πάνω από έναν πυθμένα καλυμμένο με παράξενους κρυστάλλους. Σε κάθε διάθλαση του φωτός έπαιρναν έναν αλλόκοτο χρωματισμό. Η Άνετ έσκυψε και κοίταξε. «Περίεργο! Τι να είναι αυτοί οι κρύσταλλοι;» Κανείς δεν ήξερε. Ο σμηναγός πλησίασε γρήγορα τον Φέρια. «Εντόπισα οικισμό λίγο παρακάτω, στα ανατολικά. Εάν αληθεύ­ ουν οι πληροφορίες σας, τότε έχουμε μπροστά μας έναν ολόκληρο κόσμο από Μπόραθ, κύριε Φέρια». «Ίσως...» είπε εκείνος. «Μα καλά θα κάνουμε να προσέχουμε». Ο υποσμηναγός έφερε δύο παγούρια νερό για τους προστατευ­ όμενούς τους. Τα έδωσε και όλοι ήπιαν και ξεδίψασαν. Ακολούθως, εκείνος άνοιξε το σακίδιο εκστρατείας του και πρόσφερε από ένα κουτί ξηρά τροφή στον καθένα. «Εσείς, υποσμηναγέ;» ρώτησε ο Φέρια. «Εγώ είμαι καταδρομέας, κύριε Φέρια!» του απάντησε γελώντας. Και σηκώθηκε να πάει να φυλάξει στην πίσω μεριά, προς το δάσος, αντίθετα από τον σμηναγό του, ο οποίος θα φυλούσε κοντά στους τρεις, στην όχθη του ποταμιού. Ο Ράμπαρ κι η Άνετ έφαγαν με όρεξη τη στρατιωτική τροφή. Συ­ ζήτησαν και λίγο μεταξύ τους. «Πού έμενες;» ρώτησε η Άνετ. «Στην Τούλας, έξω απ’ την Καρέστε, στον οικισμό των καλλιερ­ γητών. Εσύ;» «Στην Ώολα, λίγο πιο μακριά απ’ τη Γάρεθ Λάα, την πρωτεύουσα». Η κοπέλα κοίταξε λοξά τον Ράμπαρ. «Ξέρεις...» του είπε δειλά, «είχα φοβηθεί. Μην παρεξηγήσεις ό,τι σου έδειξα στην Κρέλτεα». «Μην ανησυχείς! Άλλωστε, με κολακεύει μια κίνηση σαν κι αυτή...» απάντησε ζεστά ο Ράμπαρ. «Ράμπαρ... τι θα γίνει εδώ;» ξαναρώτησε η Άνετ. Τα μάτια της έδειχναν έναν συνεχή φόβο. Το πρόσωπό της ήταν ένα μείγμα αμεθιανών χαρακτηριστικών, και τα ελαφρά σχιστά μάτια της τρεμόπαιζαν κάτω από ένα βαθυπράσινο βλέμμα. Τα χείλη της

Μ πό ραθ, το μ υ στικο οπ λ ο

9

ήταν πολύ αρμονικά, σχεδόν τέλεια, και το μέτωπό της φωτεινό δί­ πλα από το σημάδι σαν ελιά. Τα μαλλιά της ήταν καστανά και κοντά, στο ύψος του λαιμού. Τα χέρια της όμορφα και μακριά, ενώ το κορμί της με τέλειες αναλογίες και σωστά γυμνασμένο. Ο Ράμπαρ την κοίταξε. «Είχες ποτέ όνειρα που να σχετίζονται με την ελιά που έχουμε στο κεφάλι;» «Ναι! Πολλές φορές! Έβλεπα ότι βούλιαζα μέσα της κι ύστερα τον πατέρα μου, σαν να με καλεί! Είναι τρομακτικό όσο το σκέφτομαι!» έκανε ζωηρά. Ο Ράμπαρ ξαφνιάστηκε. «Κι εγώ... έβλεπα τη μάνα μου...» είπε αργά. Σκεφτόταν. «Περίεργο...» Η Άνετ τον κοίταξε. Το αγόρι είχε την ίδια ηλικία με εκείνη. Το πρόσωπό του έμοιαζε ίδιο με της Άνετ, σαν να ήταν αδέλφια, και μάλιστα δίδυμα. Μόνο που εκείνος, εκτός του ότι είχε μαύρα μαλλιά και σταχτοπράσινα μάτια, είχε πιο σκούρο δέρμα από εκείνη, και τα ανδρικά του χαρακτηρι­ στικά ήταν αρκετά αρρενωπά, σε ένα εξίσου καλογυμνασμένο σώμα με τέλειες αναλογίες. Ακόμη κι η ελιά βρισκόταν στο ίδιο ακριβώς σημείο, μόνο που του Ράμπαρ ήταν λίγο πιο μεγάλη. Τον κοίταξε επίμονα. «Ράμπαρ... μου μοιάζεις πολύ!» «Το ξέρω... Το παρατήρησα κι εγώ». Τα δύο παιδιά κοιτάχτηκαν. Αναρωτήθηκαν μήπως όλα αυτά ήταν αλήθεια. Μήπως τελικά ήταν όντως έτσι η πραγματικότητα και δεν τους απήγαγαν με σκοπό να τους κάνουν κακό. Ο Ράμπαρ συνήλθε πρώτος. «Φάε. Θα πρέπει να φας καλά», της συνέστησε. Η κοπέλα συνέχισε το φαγητό της. Μόλις τελείωσαν, πήρε τα άδεια κουτιά και τα έχωσε σ’ έναν στρατιωτικό κάδο απιοντισμού. Ξαναπλησίασε τον Ράμπαρ και τον έπιασε από το μπράτσο. «Ράμπαρ... συγχώρα με... αλλά... θα ήθελα να νιώθω πως κάποιος με προσέχει», του είπε δειλά. Σχεδόν έτρεμε. Τα μάτια της ήταν πάλι ανήσυχα. Ο Ράμπαρ την έπιασε από τη μέση. «Έχεις τον λόγο μου, όμορφη δεσποινίδα!» της είπε χαμογελώ­ ντας. «Δεν θα σε πειράξει κανείς».

10

Γι ά ν ν η ς Κ α μπο υρό πο υ λο ς

Η κοπέλα αγκάλιασε τον Ράμπαρ σχετικά αμήχανα, αλλά σιγά σιγά αφέθηκε στην αγκαλιά του. Εκείνος την ένιωσε να χαλαρώνει, καθώς εκείνη άρχισε να κλαίει. Ο Φέρια κοιτούσε από μακριά τα δύο νεαρά παιδιά. Του άρεσε η σκηνή αυτή, ήταν απόλυτα αρμονική. Άθελά του η σκέψη του γύρισε στη γραμματέα του, τη Μάκετ. Άραγε, πρόλαβε να κρυφτεί στην πα­ τρίδα της; Ο πατέρας της τη φυγάδευσε, όπως είχε συνεννοηθεί; Ο Ουλ δεν ήθελε με κανένα τρόπο να κινδυνέψει η πιστή του γραμματέας. Και γι’ αυτό είχε συνεννοηθεί με την ίδια και τον πατέρα της, ο οποίος ήταν διευθυντής ενός ερευνητικού εργαστηρίου κρυ­ στάλλων των Λέερσατ, να την κρύψει στα ειδικά καταφύγια που είχαν στα ορυχεία της χώρας τους, για να μην την έβρισκαν οι Μπόργκιλ. Ένιωσε να τη νοσταλγεί. Του έλειπε η φροντίδα της. Το γλυκό της πρόσωπο. Το όμορφο χαμόγελό της, η εξυπνάδα της και ο τρυφερός δυναμισμός της. «Γέρασες, Ουλ... Τι ζητάς από μια νεαρή; Ποτέ δεν θα σε καταλάβει!» σκέφτηκε με μελαγχολία. Κοιτούσε τα δύο αγκαλιασμένα παιδιά. Γι’ αυτόν, η γαλήνη της συντροφιάς είχε περάσει προ πολλού. Γιατί εκείνος κάποτε έκανε τις επιλογές του... Ξαφνικά, ο σμηναγός Άλκιτ πετάχτηκε σαν να τον χτύπησε ρεύ­ μα. «Άγνωστοι! Όλοι κάτω! Υποσμηναγέ, με λαμβάνεις;» μίλησε στον πομπό του και ταυτόχρονα όπλισε και σκόπευσε στο σημείο όπου είχε ένδειξη. «Θετικό! Έχω πέντε επαφές! Έχουμε επισκέψεις από ανατολικά!» Αμέσως ο Φέρια και τα παιδιά κυλίστηκαν στο έδαφος και καλύ­ φθηκαν πίσω από τα δέντρα. Ο σμηναγός σύρθηκε προς ένα μικρό ανάχωμα και βρέθηκε δίπλα στους προστατευόμενούς του. Έφερε το μηχάνημα διόπτευσης υπεριωδών μπροστά του. «Το όπλο σας, κύριε Φέρια!» Ο Φέρια όπλισε. Ο σμηναγός έβαλε τις θερμικές διόπτρες στα μά­ τια του, ενώ κρατούσε το όπλο του προτεταμένο και οπλισμένο να ρίξει θερμικό ή ιοντικό λέιζερ, ή και βομβίδα κρυσταλλικών ιόντων, εάν χρειαζόταν. «Μίλα μου, υποσμηναγέ!» «Αναμένω! Στόχοι πλησιάζουν».

Μ πό ραθ, το μ υ στικο οπ λ ο

11

«Έχω οπτική επαφή! Επί σκοπόν! Θα περιμένεις αναγνώριση από εμένα!» «Διατάξατε!» απάντησε ο υποσμηναγός. Ξαφνικά, ο σμηναγός Άλκιτ φώναξε δυνατά: «Αλτ! Μην πλησιάζεις!» Πάτησε τη σκανδάλη των θερμολέιζερ. Μια ακτίνα έφυγε κι έσκασε κοντά σε έναν κορμό. Ο φλοιός του δέντρου ανατινάχτηκε και κάηκε τρίζοντας στο σημείο όπου χτυπήθηκε. Ο σμηναγός περί­ μενε με ψυχραιμία. «Σμηναγέ! Σταμάτησαν...» του ψιθύρισε ο υποσμηναγός. «Ψάχνουμε τους Μπόραθ! Παρακαλώ υποδείξτε κάποιον να έρ­ θει για να μιλήσουμε! Δεν επιθυμούμε βία», φώναξε ο σμηναγός με πρόσωπο στραμμένο προς τα δέντρα. Καμία απάντηση. Καμία κίνηση. Σαν να μιλούσαν στον αέρα. Όλοι είχαν παγώσει στις θέσεις τους. «... υποσμηναγέ;…» «Τίποτε... Δεν κινείται κανείς». «Ούτε από εμένα...» «Διάολε!» χαμογέλασε ο σμηναγός. Στον μηχανισμό διόπτευσής του άρχισαν να εμφανίζονται δεκά­ δες μορφές ζωντανών οργανισμών σε σχήμα ανθρώπων. «Σμηναγέ! Είναι πολλοί». «Τους βλέπω». Ο Φέρια κοίταξε κι εκείνος. Γύρω τους είχαν μαζευτεί πολλές δε­ κάδες άνθρωποι, με κάτι παράξενα μεγάλα τόξα και βέλη. Άλλοι κρά­ δαιναν σπαθιά κι άλλοι μεταλλικά τσεκούρια. Φορούσαν πανοπλίες από ένα αλλόκοτο υλικό αλλά άψογα κατεργασμένο, σαν χοντρό ύφασμα. Σιγά σιγά άρχισαν να τους κυκλώνουν. Ο σμηναγός έσφιξε τα δόντια. «Με το σήμα μου, πυρ κατά βούληση!» «Όχι!» πετάχτηκε ο Φέρια. «Είναι οι Μπόραθ! Μη!» Σηκώθηκε όρθιος, αφήνοντας την κάλυψή του. «Κάτω!» ούρλιαξε ο Άλκιτ. Δεν πρόλαβε. Αμέσως ένα βέλος σφύριξε και τρύπησε τον ώμο του Φέρια. Ο Αρασιανός κλονίστηκε κι έπεσε κάτω. Ο σμηναγός απά­ ντησε αμέσως με μια βολή και ο Μπόραθ που είχε ρίξει έπεσε κεραυ­

12

Γι ά ν ν η ς Κ α μπο υρό πο υ λο ς

νόπληκτος από μια ακτίνα ιονολέιζερ. Το άψυχο σώμα του τινάχτηκε προς τα πίσω. Η Άνετ φωνάζοντας έπεσε επάνω στο σώμα του Φέρια, ο οποίος προσπαθούσε να απαλλαγεί απ’ το βέλος. Οι Μπόραθ σήκωσαν όλοι μαζί τα όπλα τους. Η κοπέλα άρχισε να τσιρίζει από τρόμο. Γύρισε και κοίταξε τους παράξενους ανθρώπους. Και ξαφνικά, ενώ οι δυο κατα­ δρομείς ήταν έτοιμοι να ανοίξουν πυρ αδιακρίτως, οι Μπόραθ κατέ­ βασαν τα όπλα τους, ενώ οι Κρέλτιοι έμειναν ψύχραιμοι στις θέσεις τους. Η κοπέλα έμεινε να κοιτάζει με δάκρυα στα μάτια, μα τούτη τη φορά έμοιαζε παραξενεμένη παρά τρομαγμένη. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν όλοι τους μια ελιά σαν τη δικιά της και του Ράμπαρ. Έμοιαζαν όλοι μεταξύ τους, και μάλιστα έμοιαζαν και με τα δύο παιδιά. Οι Μπόραθ κοιτούσαν το ίδιο πράγμα: μια κοπέλα κι ένας νεαρός, ολόιδιοι με αυτούς, και μάλιστα εκείνη είχε πέσει προ­ στατευτικά επάνω στον Φέρια. Ένας άνδρας κινήθηκε μπροστά, αφήνοντας με αργές κινήσεις το όπλο του. Σήκωσε το χέρι του. «Νιίμ ροτόολ... Ακίιχ Μπόραθιιμ... Νίιμ ροτόολ...» [Μη χτυπάτε… Είμαι ο αξιωματικός… Μη χτυπάτε…] «Στάσου εκεί!» πρόσταξε ο Άλκιτ τον ιθαγενή. Ανασηκώθηκε ελαφρά, κρατώντας έτοιμο το όπλο του. «Σμηναγέ!» μίλησε κοφτά ο Μπόσετ στον πομπό. Ο σμηναγός Άλκιτ κοιτούσε με τεράστια προσοχή την όλη σκη­ νή. «Αναμένεις... Τι βλέπεις εσύ;» «Έχουν σταματήσει! Είστε καλά;» «Ναι...» απάντησε και στράφηκε στον τραυματισμένο Αρασιανό. «Κύριε Φέρια... είστε καλά;» «Ναι...» Ο Φέρια ανασηκώθηκε. Η πληγή του αιμορραγούσε. Ο άνδρας Μπόραθ κοιτώντας τον σμηναγό που τον σημάδευε, σήκωσε τα χέ­ ρια και ξανάπε στην παράξενη γλώσσα του: «Φίοοχ! Ασσούλ κέετ!» [Ψύχραιμα! Οπισθοχωρήσατε!] Οι Μπόραθ έκαναν δυο βήματα πίσω. Κατόπιν, ο αξιωματικός τους πλησίασε τον Φέρια και την κοπέλα. Την κοίταξε καλά. «Εέτ Μπόραθ, κίλεε;» [Είσαι Μπόραθ, κορίτσι;] τη ρώτησε ήρεμα.

Μ πό ραθ, το μ υ στικο οπ λ ο

13

Η κοπέλα σάστισε, δεν καταλάβαινε λέξη. Ο Φέρια στράφηκε στον άνδρα. «Τχε! Λέαν! Λέαν!» του έκανε κι έδειξε σαν να εννοούσε κάποιον «αρχηγό». Ο άνδρας πλησίασε τον Φέρια. Είδε και τον Ράμπαρ. Εκείνος κά­ θισε απέναντι από τον άνδρα Μπόραθ, ο οποίος κοιτούσε παραξενε­ μένος· κι ετούτο το αγόρι τούς έμοιαζε. Πίσω του, ο σμηναγός σημάδευε τους άλλους Μπόραθ. Ο Φέρια τον πλησίασε πονώντας. «Σμηναγέ, κατέβασε το όπλο. Πρέπει να τους αφήσουμε να μας πάρουν. Κάν’ το, φίλε μου...» Ο σμηναγός γύρισε στον Φέρια και τον κοίταξε. «Ελπίζω να ξέρετε τι κάνετε, κύριε Φέρια». Και γυρνώντας στον πομπό του. «Υποσμηναγέ. Ανάπαυσις. Οπισθοχώρησε κι έλα προς τα εδώ... Μη χρησιμοποιήσεις το όπλο σου». «Ελήφθη!» Ο σμηναγός αποφασιστικά κρέμασε το όπλο του στον ώμο. Γύρι­ σε προς τον Φέρια και τα δύο παιδιά. Ο άνδρας Μπόραθ τους κοίτα­ ξε. Το βλέμμα του έγινε σκληρό. «Εέτ βαλκ ναχάα τε νι, Μπόραθιιν αασθέ... Νι μέτχοολ εέτ!» [Έχετε μαζί σας κάποιους που μας ανήκουν... Είστε αιχμάλωτοι!] Ένευσε σε μερικούς δικούς του. Αμέσως τους πλησίασαν και τους έψαξαν. Πήγαν να πάρουν τα όπλα των καταδρομέων, εκείνοι όμως αντιστάθηκαν και οι Μπόραθ αγρίεψαν. Πιάστηκαν στα χέρια. «Σμηναγέ, άφησέ τους!» φώναξε ο Φέρια. Το τραύμα του τον πονούσε πολύ. Η Άνετ τον κρατούσε. Ο Ράμπαρ κοιτούσε τα υβρίδια που τον έψαχναν. Προσπαθούσε να τους καταλά­ βει. Μεταξύ αυτών ήταν και γυναίκες πολεμιστές, ίδια κι απαράλλαχτα μάχιμες με τους άνδρες, φορώντας τις ίδιες πολεμικές στολές. Οι Μπόραθ έδεσαν τους αιχμαλώτους τους και τους οδήγησαν προς τον οικισμό, τον οποίο είχε επισημάνει ο σμηναγός πιο πριν. Αμίλητοι οι ταλαίπωροι δέσμιοι άφησαν να τους πάνε μπροστά σε ένα περίεργο πλήθος από άνδρες, γυναίκες και μικρά παιδιά, το οποίο τους κοιτούσε βλοσυρά, σχεδόν εχθρικά. Ήταν όλοι τους σαν αδέλφια. Και όλοι είχαν τις ίδιες φορεσιές, αλλά με διαφορετικά χρώματα ο καθένας.

14

Γι ά ν ν η ς Κ α μπο υρό πο υ λο ς

Ο άνδρας που προπορευόταν τους ένευσε να σταματήσουν. Κατευ­ θύνθηκε μόνος του σε ένα σπίτι. Τα σπίτια τους ήταν καμωμένα από εκείνους τους κρυστάλλους που είχαν δει στον πυθμένα του ποταμιού, και ήταν «δεμένα» με αρμούς από πέτρα. Τα τετράγωνα διαχωρίζονταν από λιθόστρωτους δρόμους, εξαιρετικά λείους και ίσιους, χωρίς την παραμικρή ατέλεια. Υπήρχε μια πλατεία σε σχήμα παραμορφωμένου κύκλου, και στη μέση της έτρεχε νερό από έναν μεταλλικό κρουνό. Τα πάντα ήταν αρμονικά και με τάξη. Οχήματα δεν υπήρχαν πουθενά. Αργότερα, ο άνδρας βγήκε μαζί με έναν ηλικιωμένο. Προχώρησαν και πλησίασαν τους αιχμαλώτους και πρώτα τον Φέρια, ο οποίος υπέ­ φερε. «Τχε!... Λέαν...» μουρμούρισε εκείνος. Κατέρρευσε αμέσως μετά στο έδαφος λιπόθυμος. Ο ηλικιωμένος έπιασε με την παλάμη του το μάγουλό του κι έμοιαζε πολύ βλοσυρός. Ύστερα, πρόσταξε τους μαχητές του: «Ισφέτιιχ! Αλουεέ ιτ χουμχοέθεχιι ιλάαϊμ Ακίιχφερ!» [Λύστε τους! Πηγαίνετε τους ανθρώπους στην οικία μου (του αρχηγού)!] Στην έκπληξη των οπλισμένων μαχητών του, ο ηλικιωμένος επανέ­ λαβε πιο δυνατά. «Ισφέτιιχ!» [Λύστε τους!] Οι αιχμάλωτοι οδηγήθηκαν σε ένα σπίτι. Εκεί, τους έδωσαν νερό και τους φρόντισαν. Στους στρατιώτες επέστρεψαν τα όπλα τους, προς με­ γάλη τους έκπληξη. Τα δύο παιδιά τα μεταχειρίστηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Ο Φέρια μεταφέρθηκε σε ένα σπίτι, το οποίο ήταν κάτι σαν θερα­ πευτήριο. Του αφαίρεσαν το βέλος, του έδεσαν την πληγή και την απο­ λύμαναν με ένα παράξενο υγρό που άφριζε. Ο ηλικιωμένος άνδρας πρόσταξε κάτι τον νεαρό κι εκείνος βγήκε αμέσως να εκτελέσει την προσταγή του. Σφύριξε γρήγορα δυο φορές και ένα παράξενο εξάποδο ζώο, πολύ όμορφο και γερό, τον πλησίασε. Το καβάλησε και άρχισε να καλπάζει μέσα στο δάσος, προς τα βόρεια. Ο ηλικιωμένος ξαναγύρισε στον Φέρια, ο οποίος έδειξε να συνέρχε­ ται, και κάθισε δίπλα του. Ο Φέρια τον κοίταξε με θολό μάτι. «Τχε!... Λέαν!...» επανέλαβε. «Και γιατί ο ξένος θέλει να δει τον Λέαν; Δεν φτάνουν οι επιδρομές;» είπε ο γέρος σε καθαρή γαίεα διάλεκτο, αφήνοντας τον Φέρια άναυδο.

ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΠΟΡΑΘ

Ο

ηλικιωμένος άνδρας καθόταν σε έναν θρόνο από ένα σκούρο καφετί ξύλο, πολύ όμορφα δουλεμένο. Δίπλα του στέκονταν πάνοπλοι τέσσερις Μπόραθ, μάλλον κάτι σαν προσωπικοί φρουροί του. Απέναντί του είχε τους πέντε ξένους, τον Φέρια, την Άνετ και τον Ράμπαρ, και τέλος τους δυο Κρέλτιους πιλότους-καταδρομείς. Εκείνοι φορούσαν απλώς τις στολές τους, χωρίς να φέρουν τον οπλι­ σμό τους. Ο σμηναγός παρακολουθούσε με εξαιρετικό ενδιαφέρον τη συζήτηση, χωρίς όμως να σταματά στιγμή να βρίσκεται σε επα­ γρύπνηση. Ο υποσμηναγός ήταν πιο χαλαρός και περιεργαζόταν το σπίτι του ηλικιωμένου. Ο ηλικιωμένος μίλησε πάλι. «Είχαν έρθει πριν από πολλές περιόδους. Άρπαξαν κάμποσους άνδρες και γυναίκες απ’ το γειτονικό χωριό. Μας έκαναν να πιστέ­ ψουμε ότι ήταν φίλοι και μας χτύπησαν. Κατέβηκαν πολλά σκάφη τους στη χώρα μας...» Ο Φέρια κούνησε το κεφάλι του. «Δυστυχώς...» Ο ηλικιωμένος συνέχισε. «Οι πρόγονοί μας μας είπαν ότι πεθάνατε όλοι. Μονάχα το Συμ­ βούλιο των Πέντε γνωρίζει την αλήθεια. Είμαστε μια ανάδελφη φα­ τρία, κύριε. Όταν ήρθαν, δεν ξέραμε πως είναι τα ίδια παιδιά εκείνων που αφάνισαν τον κόσμο σας. Τώρα το μάθαμε κι αυτό. Δυστυχώς, τα μόνα πραγματικά αδέλφια μας ζουν μακριά από εμάς, στον Βάλ­ κραμ...» «Στον Βάλκραμ; Τα αδέλφια σας;» ρώτησε απορημένος ο Φέρια. Ο Άλκιτ συμπλήρωσε αμέσως. «Μα αυτοί θεωρούνται εδώ και μια εκατοστή χρόνους ότι είναι πειρατές. Χτυπούσαν τα διαστημόπλοιά μας». Ο ηλικιωμένος έδειξε να εκπλήσσεται. «Οι Βάλκραμ; Δεν νομίζω, στρατιώτη». «Τι σας κάνει, σεβασμιότατε, να πιστεύετε ότι οι Βάλκραμ είναι αδέλφια σας;» Ο ηλικιωμένος σήκωσε τα φρύδια του.

16

Γι ά ν ν η ς Κ α μπο υρό πο υ λο ς

«Μα η κοινή μας καταγωγή και η κοινή μας γλώσσα!» απάντησε φυσικά. Ο Φέρια έμεινε με ανοιχτό το στόμα. «Οι πατέρες μας ήταν αδέλφια με τους Βάλκραμ. Εκεί έμειναν οι Μπόραθ στην πρώτη γενιά. Ήταν διαφορετικοί. Με τη βοήθειά τους έφτιαξαν πολιτισμό, μαζί πολέμησαν στον Μεγάλο Πόλεμο. Και μετά εμείς φύγαμε κι εκείνοι υπέστησαν τις συνέπειες του Μεγάλου Ηφαι­ στείου... Κρύφτηκαν όσοι γλίτωσαν». Ο Άλκιτ ξαναμίλησε. «Σεβασμιότατε, ο Βάλκραμ καλύπτεται σε τεράστιο βαθμό από θάλασσα. Η ξηρά είναι πολύ μικρή και στενή. Είστε βέβαιος;» «Στρατιώτη, αν και τρεις φορές τους χρόνους σου, θυμάμαι τι λένε οι Γραφές πολύ καλά... Ο Βάλκραμ ήταν πλανήτης όσο και ο δι­ κός μας, με εύφορα δάση, με λίμνες, με ποτάμια!» «Δεν έχει μείνει και τίποτε πλέον!» έκανε ο υποσμηναγός Μπό­ σετ. Ο Φέρια πήρε τον λόγο. «Σεβασμιότατε, πρέπει να σας εξηγήσω τον λόγο που ήρθαμε μέ­ χρι εδώ. Και γιατί μαζί μας έχουμε τα δύο αυτά παιδιά...» «Τα παιδιά αυτά είναι Μπόραθ. Μας ανήκουν. Ανήκουν εδώ που είναι και η φατρία τους. Αλλά πώς ξέφυγαν;» Ο Φέρια στριμώχτηκε. Η Άνετ κι ο Ράμπαρ γούρλωσαν τα μάτια τους. «Πρέπει να μιλήσω στον αρχηγό Λέαν περί αυτού, σεβασμιότα­ τε... Λυπάμαι...» απολογήθηκε ο Φέρια. «Και πού ξέρεις εσύ, ένας Γαίεος, για τον αρχηγό Λέαν;» τον ρώτη­ σε λίγο αυστηρά. «Μου το ζητάς απ’ την αρχή. Πώς ξέρεις τι είμαστε και ποιοι είναι αρχηγοί μας;» Ο Φέρια σοβάρεψε. «Σεβασμιότατε, συγχωρέστε με. Δεν μπορώ να σας πω. Δεν έχω δικαιοδοσία να το πω σ’ εσάς, αφορά εκείνον και μόνο». Ο ηλικιωμένος σηκώθηκε από τον θρόνο του. Κοιτούσε τους ξέ­ νους βλοσυρός. «Οι όμοιοί σας ήρθαν εδώ και μας κακοποίησαν. Πήραν εκατο­ ντάδες. Να τους κάνουν τι; Πού ξέρουν εκείνοι; Ήρθαν τυχαία;» «Όχι!» πετάχτηκε η Άνετ. «Ήρθαν να κλέψουν τους Μπόραθ, για να τους κάνουν δολοφόνους!»

Μ πό ραθ, το μ υ στικο οπ λ ο

17

Ο Φέρια την έκοψε αυστηρά. «Άνετ! Σταμάτα!» Ο ηλικιωμένος στάθηκε και γύρισε προς το κορίτσι. «Τι να τους κάνουν;...» «Δολοφόνους!» είπε ξανά η Άνετ, αλλά αυτή τη φορά με λιγότερη ορμή. Ο ηλικιωμένος σταμάτησε να σκεφτεί. Κοίταξε τον Φέρια. Συνο­ φρυώθηκε και έμοιαζε να συννεφιάζει. «Εσύ είσαι ο αρχηγός αυτής της αποστολής;» ρώτησε βαριά. «Ναι, εγώ...» Ύστερα, ο ηλικιωμένος στράφηκε στα παιδιά. «Εσύ, λεβέντη μου, ήξερες για τους Μπόραθ; Για τον πλανήτη μας ήξερες τίποτε;» Ο Ράμπαρ απάντησε με σιγουριά. «Όχι! Τίποτε απολύτως... Εγώ, μέχρι πριν από μερικές περιόδους, δεν ήξερα καν ότι ανήκω σε κάποια φατρία με το όνομα Μπόραθ...» Ο ηλικιωμένος στράφηκε προς τους ένοπλους Μπόραθ. «Λέσεχ ιμίιτ. Τιφέ τε νι ανεέχε...» [Αφήστε με μόνο μαζί τους. Θα σας ειδοποιήσω...] τους πρόσταξε. Εκείνοι κοιτάχτηκαν για λίγο κι ύστερα αποχώρησαν από την αί­ θουσα. Τότε, ο ηλικιωμένος στράφηκε στον Φέρια. «Αφού λοιπόν δεν ήθελες να μας κάνεις κακό, έφερες δυο παιδιά Μπόραθ εδώ, θες να δεις τον Λέαν, μιλάς για την κάστα Τχε, και δεν μου αποκαλύπτεις τον λόγο. Μου γεννάται, λοιπόν, ένα ερώτημα: γιατί έκανες τον κόπο; Και γιατί τα παιδιά δεν ξέρουν τίποτα; Γιατί έφερες μαζί σου δυο στρατιώτες, οι οποίοι δεν μας χτύπησαν, παρά μόνο για άμυνα;» Ο Φέρια δεν μιλούσε. Κανείς δεν μιλούσε. Ο άνδρας συνέχισε. «Έχω ειδοποιήσει όλες τις κάστες, και τις πέντε. Δεν μου αρέσει να έχω ξένους που δεν μιλάνε. Αν θες να δεις τον Λέαν, πρέπει να ξέρω γιατί είσαι εδώ». «Τον λόγο», τον διέκοψε ο Φέρια, «θα τον μάθει μόνο εκείνος, σε­ βασμιότατε. Εάν έχετε αντίρρηση, τότε αφήστε τους άλλους τέσσε­ ρις να φύγουν κι εμένα κάντε με ό,τι θέλετε... Αλλά μόνο στον Λέαν θα μιλήσω, είτε αυτό είναι αγένεια είτε όχι!» επανέλαβε με σταθερή φωνή.

Γ18 Ι Α Ν Ν Η Σ

ΚΓι άΑ Π υρό ΟποΥ ν ν η ςΜ Κ α μπο υ λο ςΡ Ο Π Ο Υ Λ Ο Σ

ΜΠΟΡΑΘ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΟΠΛΟ

Είχε σηκωθεί και εκείνος. Ο ηλικιωμένος τον πλησίασε με βλέμμα σκληρό. «Ξένε! Τολμάς και με απειλείς; Μπορώ να σε σκοτώσω εάν το θε­ λήσω!» «Κάντε το!» τον προκάλεσε ο Φέρια. Ο σμηναγός έκανε να σηκωθεί, για να προστατεύσει τον υπουρ­ γό, αλλά εκείνος τον σταμάτησε με ένα νεύμα και συνέχισε το ίδιο σταθερά. «Ήρθαμε στους Μπόραθ ως φίλοι και σύμμαχοι. Λυπούμαστε ει­ λικρινά για την επιδρομή των ομοίων μας. Μη με αναγκάζετε όμως να πω περισσότερα. Είστε αρχηγός και καταλαβαίνετε καλύτερα από κάθε άλλον τι πρέπει ν’ ακουστεί και σε ποιον...» Ο ηλικιωμένος κοίταξε τον Φέρια σαν να ήθελε να τον εξαφανί­ σει. Ο Φέρια τον κοιτούσε αποφασισμένος. Ξαφνικά, μια λάμψη φά­ νηκε στα μάτια του γέρου. «Σύμμαχοι είπες;... Σύμμαχοι εναντίον ποιανού;» «Κατά των Μπόργκιλ!» αποκρίθηκε εκείνος τονίζοντας κάθε λέξη. Το Συμβούλιο των Πέντε είχε μαζευτεί. Το στρογγυλό τραπέζι από μαύρο μάρμαρο είχε ετοιμαστεί κατά το πρωτόκολλο. Γύρω του κάθισαν οι αρχηγοί των πέντε καστών, ο ένας δίπλα στον άλλον. Σε σειρά κάθισαν ο Φέρια κι ο σμηναγός Άλκιτ. Τα δύο παιδιά δεν επιτρεπόταν να παρευρίσκονται, καθώς και κανένας άλλος Μπόραθ. Ήταν το Ανώτατο Συμβούλιο. Ο Ράμπαρ και η Άνετ βρίσκονταν σε άλλο κτίσμα μαζί με τον υποσμηναγό Μπόσετ. Ο αρχηγός Λέαν ήταν ένας υπερήλικας Μπόραθ με σιδερένιο σώμα και μάτι κοφτερό. Πρέπει να ήταν πάνω από ογδόντα χρόνων, αλλά ήταν διαυγέστατος. Στο Συμβούλιο υπήρχε και μια ηλικιωμένη γυναίκα. Ο Φέρια παρατήρησε ότι στο μέτωπό της φορούσε μια κορ­ δέλα από φύλλα μαύρου λεπτού μετάλλου και ήταν εμφανώς λυπη­ μένη. Κοίταζε χωρίς να βλέπει. Ο Λέαν πήρε πρώτος τονΜΕΡΟΣ λόγο. ΤΡΙΤΟ «Έμαθα ότι λέγεσαι Φέρια κι εσύ είσαι ο σμηναγός Άλκιτ. Ήρθατε Π Ι Σ να Τ Ρτον ΟΦ Η εγώ. Σας ακούω, λοι­ εδώ για κάποιο λόγο και Επρέπει μάθω πόν...» μίλησε σε σωστή γαίεα προφορά. Ο Φέρια ξερόβηξε ελαφρά. Δίπλα του ο σμηναγός πάντα προσε­ Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σ

ο σ ελότο ς

Μ πό ραθ, το μ υ στικο οπ λ ο

19

κτικός και έτοιμος. Είχε καρφωμένη τη ματιά του στους Πέντε Αρχη­ γούς και τους περιεργαζόταν. Ο Φέρια σηκώθηκε. «Σεβασμιότατοι, έρχομαι ως φίλος από τον πλανήτη Γαία. Μαζί μου έφερα δύο παιδιά Μπόραθ. Μαζί μου, επίσης, έχω και κάτι ακό­ μη που πρέπει να δείτε. Ο λόγος για τον οποίο ήρθαμε εδώ είναι γιατί στη Γαία, στις πατρίδες μας, ξέσπασε πραξικόπημα. Πριν από λίγο καιρό εδώ, στον πλανήτη Φλετ, προσγειώθηκαν σκάφη των πραξικο­ πηματιών και απήγαγαν δικούς σας ανθρώπους. Ανθρώπους Μπό­ ραθ. Ο σκοπός των κακόβουλων είναι να μετατρέψουν τους Μπόραθ σε Μπόργκιλ. Κάποιοι εξ αυτών βρήκαν, φαίνεται, τους κρυστάλλους Λέερ και ενεργοποίησαν τα πρώτα υβρίδια κάνοντάς τα Μπόργκιλ. Η Γαία και οι όμοροι πλανήτες Εώθ και Άλεβ έπεσαν και παντού επι­ κρατεί πανικός. »Κάποτε, οι πατέρες σας άφησαν κληροδότημα μυστικό δυο υβρίδια, και οι απόγονοί τους είναι αυτά τα δύο παιδιά. Η δική μου δουλειά ήταν να έρθω εδώ και να σας ζητήσω να πάρετε αυτό», έβγαλε το κουτάκι που του είχε δώσει ο Σόλεσερ, «και να γίνετε οι σύμμαχοι Μπόραθ. Οι φονικοί Γκιλ πρέπει ν’ αφανιστούν!» Ο Λέαν σηκώθηκε όρθιος και το βλέμμα του σπινθήρισε. Έδειξε τον Φέρια με το δάχτυλο. «Μονάχα ένας Λοκ έχει τη δικαιοδοσία να μιλάει γι’ αυτά! Ποιος είσαι εσύ;» Ο Φέρια ανασήκωσε το κεφάλι του. «Το όνομά μου είναι Ουλ Φέρια, μα το πραγματικό μου είναι Ουλ Μπόραθλοκ. Ο άνδρας που έχω δίπλα μου είναι ο σμηναγός Άλκιτ, του στρατού της φατρίας των Κρελτ. Έρχεται κατ’ εντολήν του διοικητή του Σόλεσερ Μότκιε, ή αλλιώς Σόλεσερ Μπόραθλοκ. Ένας Φύλακας Λοκ πρόδωσε το μυστικό κι έγινε Μπόρκιλοκ. Αυτός έφτιαξε ξανά τις δυνάμεις των Μπόργκιλ... Το όνομά του είναι Μελκ Κλέφορτ...» Το Συμβούλιο των Πέντε στάθηκε αμίλητο. Ένας άλλος αρχηγός πήρε τον λόγο. «Αν είσαι Λοκ, πρέπει να το δούμε. Αλλά δεν βρέθηκε επάνω σου το σπαθί των Λοκ. Μήπως δεν μας λες την αλήθεια;» «Ξένε, εάν λες ψέματα, θα πεθάνετε. Μέσα εδώ, μ’ αυτά τα λόγια παραβιάζεις τους κανόνες μας...» ξαναμίλησε ο Λέαν ήρεμα.