Buiten gekeken
The incredible Marc (Houtribdijk, 9-2-'86) We zijn er zowaar even stil van geworden. Voor ons: de dijk waarop we ondertussen al enkele kilometers rijden. Met de nimmer afwijkende Hollandse liniaal is hij kaars-recht tot aan de horizon gespannen. Links van ons: leegte. Rechts van ons: meer van dat ultieme "niks" ... Het ljsselmeer doet vandaag zijn naam immers alle eer aan. Ijs zo ver het oog reikt, een keihard toegevroren dode watervlakte tot aan de horizon. Een grijswitte kille leegte die krakend zucht onder een strak blauwe winterhemel: een haast abstract landschap van arctische allure. Daarstraks zijn we op een miniparking even uitgestapt. Aan de rand van het "water" stonden wat afgeknakte rietstengels. Normaal gezien banaal om naar te kijken maar nu was elke stengel gevat in een cylindervormige huls van jawel, weeral ijs. Onwezenlijk mooi vond ik die ingepakte kadootjes uit het ijspaleis van koning winter. Ondanks de bittere kou ben ik er even gehurkt gaan bij zitten. Als Fred Hazelhoff dit zou zien ... Mijn fototoestel ? Thuis gelaten, natuurlijk . ..
Met
de heersende noordooster zou dat trouwens toch een hele klus geweest zijn, maakte ik me zelf wijs toen ik terug instapte. Op de kaart zie ik nu dat er halfweg de dijk een parking is. André is dadelijk akkoord om daar nog even te stoppen. "Er zal waarschijnlijk niks zijn maar je weet maar noo ... " "Daar is een wak" onderbreekt hij mij en we minderen al vaart. De kijker tovert een onwezenlijk Scandinavisch wintersprookje tevoorschijn. De omringende ijsvlakte en het felblauwe water in het wak zijn het decor voor baltsende brilduikertjes. Twee mannetjes doen hun best om een vrouwtje te verleiden en voeren een geweldige show op, net alsof ze niet door hebben dat de temperatuur nu een flink eind onder 0 zit. Wat verder weg, tegen de achterrand van het wak liggen als grijze onderzeeërs ook enkele grote zaagbekken. De mannetjes zijn hun zalmroze decembergloed al grotendeels kwijt maar als er één rechtop in het water komt om met zijn vleugels te slaan zie je waarom onze noorderburen deze vogel "boterbuik" noemen. Telkens opnieuw zetten ze af om op zoek te gaan naar vis onder de rand van het ijs. "Als ik nu een 600 mm had" zucht André en ik moet hem volmondig bijtreden. Ook de andere mensen, we zijn met 3 wagens, staan vol enthousiasme naar dit schouwspel te staren. We rukken ons los van deze levende reclamespot voor vogels kijken en enkele honderden meters verder doemt "in the middle of nowhere" de parking op. De dijk wordt er breder, er is een strook kiezels afgezoomd door wat kunstmatige "duintjes". Tussen de talud van dit walletje en de parking heeft men zowaar een plantsoen met gekweekte struikjes neergepoot: de beschaving is nooit veraf in de lage landen. 152