HANDBAGAGE: EEN MOOI DING
Herwig Blockx
De stf'eneiken flitsen aan beide kanten van de weg voorbij. Ertussen hangt zoveel vocht dat het net lijkt alsof we door een dik wolkenbed rijden. Nog meer van dat hemelvocht plenst ongenadig op het reeds kletsnatte landschap neer. Van ver zie ik iets op de weg liggen.
Als we er voorbij rijden herken ik het onfortuinlijke slachtoffer
meteen: ·una jineta !!!" Aruz kijkt me, enigszins verwonderd, zijdelings aan: ·seguro ? Donde ?" ·En la carretera; tenemos que parar" maak ik hem duidelijk dat we moeten stoppen. In de gietende regen loop ik snel terug. Verbazingwekkend hoe ver je dikwijls te voet terug moet als je in een flits iets hebt gezien langs de kant van de weg. Het moét een Genetkat zijn: niets heeft zo'n gestreepte wasberenstaart. Op de plek des onheils gearriveerd zie ik onmiddellijk dat we. geluk hebben; ze Is zo goed als "gaaf" op een gat in haar flank na waar nog wat bloed uitstroomt. Enkele uren is ze dood, meer niet. Ik twijfel geen moment en begin de terugtocht naar de wagen In looppas met een bengelende Genetkat in mijn rechterhand. De anderen zijn Inmiddels uitgestapt. De verbaasde uitroepen zijn ni�t van de lucht als ik met mijn buit arriveer; Genetkatten zijn nu éénmaal ongelooflijk mooie dieren. "Vas a llevarla ?" vraagt Aruz me verbaasd als ik aanstalten maak om in de koffer wat plasticzakken uit mijn rugzak te halen . "Naturalmente, para dibujarlo" luidt mijn stellige antwoord. Ik kan me moeilijk iets mooier voorstellen om te tekenen en we vertrekken vandaag terug naar Belgiê. Bovendien is Bartje gegarandeerd geïnteresseerd in de schedel: drie redenen te over om het kleinood terdege In te pakken. Een uur later zit ik op de bus naar Madrid te suffen. Naar buiten kijken heeft geen enkele zin: er valt een on-Spaanse schandalige hoeveelheid regen. Jammer genoeg waren ook de afgelopen tien dagen zo. Onze midwinterse Kraanvogelexcursie is uit gedraaid op een uitgeregende flop. Als klap op de vuurpijl lag het openbaar vervoer tussen Kerstmis en Nieuwjaar op apegapen zodat we bij de verplaatsingen veel te veel tijd moesten doorbrengen in uitgeregende steden ... Zelfs de twee Grijze Wouwen die ik te zien kreeg, doen niets af aan dat gevoel van mislukking. Dit is immers Extremadura: akkers dienen hier dooraderd te zijn met droogtebarsten,
73