Ideja zločina smišljena je u Srbiji, što je i dokazano

Nedavno je sa španskog jezika prevedena studija Jovana Čubranovića „Najveći zločin u istoriji“, objavljena u Meksiku 1934. godine. Čubranović je sav svoj život posvetio borbi za crnogorsku slobodu, protiv karađorđevićevske okupacije. Objavljivanje ove knjige zbiva se u momentu kada se nad Crnom Gorom iznova nadvija avet okupacije i razdržavljenja

Francuska, nezadovoljna porazom, nikada nije prihvatila sakaćenje kao riješenu stvar; čekajući priliku za osvetu, sa dobro pripremljenim oružjem. Tako je prošlo nešto više od četrdeset godina. Nastali su sukobi, koji su bili na ivici rasplamsavanja strasti i izazivanja rata. To je dovelo do formiranja vojnih saveza na obije strane, što je izazvalo teške i ubrzane situacije u Evropi. Kasnije je rusko-turski rat, sa svojim diplomatskim efektima, pogoršao situaciju. Rusija je 1877. godine stala u odbranu Crne Gore, Bugarske i Srbije, u pobuni protiv Turske imperije, u koju su bili uključeni. U teškoj borbi u kojoj su se Turci hrabro i lukavo borili protiv Rusa, Rusi su, međutim, nadmoćnom silom zauzeli Plevnu. Vojske pobjednika krenule su na Carigrad, koji je bio blizu pada. Visoka Porta se predala i car je formulisao mirovni ugovor iz San Stefana, kojim je sultan Osman izgubio vlast nad većinom svojih hrišćanskih podanika; balkanske države su emancipovane, a Osmansko carstvo svedeno na gotovo beznačajnu teritoriju, sa samo četiri i po miliona stanovnika. Rusija, prinuđena od drugih velikih sila, intervenisala je između poraženih i pobjednika, poništila Sanstefanski ugovor i zamijenila ga Berlinskim, u kome su te teritorije uređene, uz ogromne ustupke za Tursku, zadržavajući njen suverenitet nad ratom emancipovanim narodima. Kao takav, Balkan je postao bure baruta, jer je od potpisivanja ovog ugovora Istočna Evropa bila potresena i s ogorčenjem se borila. Srbija i Bugarska su se borile. Bugari su zauzeli Rumeliju. Grci, Bugari, Srbi i Crnogorci ratovali su protiv Turske; i Grci i Srbi protiv Bugarske, sve dok nije izbio svjetski rat koji je sve ove probleme zahvatio vatrom.

U rusko-turskom ratu, car je želio da stigne do Carigrada, tvrdeći da brani slabe narode slovenskog porijekla, jer se pretpostavlja, da u venama balkanskih naroda teče moskovska krv. Ocijenjeno je da ove razlike proizilaze iz atentata na Franca Ferdinanda, prijestolonasljednika austrijskog prijestola, izvršenog u Sarajevu, jer je optuženi Gavrilo Princip bio bosanski student, u službi Beograda, koji je vjerovao da je Srbin, a, nadalje, zato što je Bosna i Hercegovina pripojena Austrougarskom carstvu, na inicijativu Fransiska Hosea, kao pokrajine sa stanovništvom sličnog porijekla. Evropom se proširila panika; u Beču je vladalo ogorčenje, u Srbiji strah, a drugdje tragične slutnje.

Nestrpljenje nihilista je ubrzalo atentat na ruskog monarha, njegovu ženu i njihovu djecu, pod izgovorom liberalnih ideja. Do danas je nepoznato ko je bio krivac, podstrekač ruske revolucije da počini tako beskoristan zločin

Fransisko Hose je znao da je ideja zločina kreirana i smišljena u Srbiji, što je i dokazano, po priznanju potpredsjednika Savjeta ministara Srbije, Ljube Jovanovića. Austrija je tražila satisfakciju; Srbija je ponudila da ispita slučaj i kazni krivce, ali je Austrija, sumnjajući u moguću istinitost ponuđene istrage, htjela da postavi svoje sudije, da to saznaju na teritoriji Srbije. Osjećajući se krivom, Srbija je to odbila, znajući da je štite Rusija i Francuska. Petar I, kralj Srbije, suprotstavio se i mobilisao svoje snage protiv Austrije. Rusija je kritikovala stav Austrije, što je primoralo Njemačku da posreduje u razlikama, uključujući Belgi- ju. Engleska je intervenisala; Francuska je bila ogorčena i, nakon što su prepiske, bilješke i poruke protesta prešle preko svih sila, nastao je veliki univerzalni rat koji je, sa takvim užasom, učinio da granice Univerzuma vibriraju više od četiri godine u najstrašnijoj tragediji koju pamtimo. Krvave stranice istorije dovode nas do uvjerenja da je istinsko porijeklo svih međunarodnih ratova, pored naglašene ekspanzionističke ambicije nad stranim teritorijama, uglavnom posljedica odbrane koncepata koji podrazumevaju nezavisnost naroda. Godine 1917. ambasador Sjedinjenih Američkih Država u Parizu, gospodin Šarp, pitao je u ime predsjednika Vilsona kakav je cilj saveznica u nastavku borbe. Šef francuskog kabineta, gospodin Brijan, odgovorio je jasno, bez sumnje, u ime svoje vlade, da oni brane priznavanje principa nacionalnosti. Francuska je rekla istu stvar 1914, dajući izjave koje su imale reperkusije ši-

Svi saveznici su imali istu ideju kao borbeno oružje. S obzirom na to da su Njemačka, Austrija, Turska i Bugarska bile povezane, mislilo se na njihovo slabljenje, ali pošto je Germansko carstvo, čvrsto konstituisano svojom homogenošću, bilo neosvojivo, bilo je pristupačnije oslabiti ostale tri nacije jer su ih sačinjavali fragmenti naroda, koji su imali priliku da se odvoje od glavne grupe i ostvare svoju nezavisnost. U Austrougarskoj se čeho-slovačka grupa izjasnila u korist saveznika, nadajući se, možda, oslobođenju svojih drugova po porijeklu a njihovu ratobornost priznale su Velika Britanija, SAD i Francuska. Bosanci i Hercegovci su se pobunili u Sarajevu, da se oslobode austrijskog jarma. Turci su pretrpjeli ustanak Arapa islama, povezujući svog šefa sa neprijateljima Visoke Porte i proglašavajući se za kralja Hedžaza.

Centralne sile su odlučile da uznemire saveznike, jer su bile u posjedu Belgije, potiskujući ime ove nacije i mijenjajući ga u „Flandrija i Valonija“, s motivom da bude konstituisana od flamanske i valonske grupe koje, živeći povezane posebno vjerskim vezama, nijesu namjeravale da se odvoje.

Djelo Jovana Čubranovića objavio je Montenegrin American Association Cetinje. Izvorni naziv knjige glasi „El crimen mas grande de la historia“. Sa španskog je prevela mr Dragana Otašević rom svijeta. Istovremeno, Turska je protestovala protiv vjerovatne okupacije Carigrada od strane Rusa, skrivajući se iza principa svoje nacionalne nezavisnosti. U Sjedinjenim Državama, predsjednik Vilson je branio iste principe, kao što se jasno vidi u njegovih četrnaest tačaka, posebno u devetoj, desetoj i jedanaestoj.

Ali, s obzirom na široko rasprostranjene ideje nacionalizma, Flamanci su, počevši od 1876. godine, započeli rad na organizovanju autonomne države, zadatak koji su nastavili da razvijaju u budućnosti. Godine 1903. i Valonci su imali ideju da se osamostale, zbog čega su se udaljili od Flamanaca. Njemci su, uprkos zajednič-

Fransisko Hose je znao da je ideja zločina kreirana i smišljena u Srbiji, što je i dokazano, po priznanju potpredsjednika Savjeta ministara Srbije, Ljube Jovanovića. Austrija je tražila satisfakciju; Srbija je ponudila da ispita slučaj i kazni krivce, ali je Austrija, sumnjajući u moguću istinitost ponuđene istrage, htjela da postavi svoje sudije, da to saznaju na teritoriji Srbije kom frontu belgijskog otpora, odlučili da unište Belgiju. Svim poznatim sredstvima, upornošću i inteligencijom, osvojili su sljedbenike, posebno među Flamancima. Zbog etničkog stanja savezničkih zemalja, njihovi neprijatelji su tražili načine da ih oslabe, jer je Rusija bila najranjivija tačka za akciju rastapanja; jer je integrisala populaciju od sto šezdeset miliona duša, koju čine mnogi narodi: jedni istog porijekla, drugi srodni, a neki više bez srodstva sa prethodnim. Održanom pod dominacijom careva, dugi niz godina je njihovo stanje korišćeno za postizanje željene svrhe. Iako se radi o narodu nesumnjivo najvelikodušnijem na svijetu, po mišljenju mnogih kompetentnih pisaca o ovoj temi, rezultat je bio poznat vrlo brzo, jer nije bio pripremljen za praksu naprednih ideja i, posljedično, pao je pod uticaj komunističkih teorija. Prethodno, poslije epohe tiranije, posljednji car je promovisao Hašku konferenciju; predložio je opšte razoružanje Sila; pokrenuo je integraciju Suda mira, kome bi razlike država morale da se potčine, da bi se spriječio rat. Uprkos njihovoj dobroti, već poznati pisci neumorno su propovijedali pobunu seljaka, protiv šefova Vlade, da ih oslobode ropstva i dobiju kontrolu nad zemljom, ne razmišljajući da je takvom izmiješanom narodu potrebna jaka vlast, koja nastavlja tradiciju, usvajanjem modernijih sistema vlasti, u okviru mogućih sredstava i svojih specifičnosti. Ali, nestrpljenje nihilista je ubrzalo atentat na monarha, njegovu ženu i njihovu djecu, pod izgovorom liberalnih ideja. Do danas je nepoznato ko je bio krivac, podstrekač ruske revolucije da počini tako beskoristan zločin. Saveznici i drugi snažni narodi su ćutali, nadajući se da će iskoristiti tu nekontrolisanu pobunu. (Nastavlja se)