Uit de vereniging: Wandelontmoetingen

Wandelontmoetingen

Vertel ons over een wandelontmoeting die je nog altijd is bijgebleven en krijg in ruil het boek Op Pieterpad thuisgestuurd. Dat was de vraag aan lezers van Toorts in december. Geniet mee van deze bloemlezing van mooie herinneringen die wij ontvingen…

Vertrouwen

“Lang geleden liep ik het eerste stuk van het Pieterpad in Groningen met twee vriendinnen. Ik had zwaar liefdesverdriet, paniekerig over het uitgaan van de relatie met mijn grote liefde. Maar het wandelen deed mij goed. Ergens onderweg zag ik een ouder stel in een bootje langs de kant rustig koffie drinken. Op de één of andere manier gaf dat beeld mij zó’n rust en het vertrouwen dat ook ik als ik oud was met een geliefde ergens rustig koffie zou drinken. Dat gaf mij moed. Lang leve wandelen, de rust die het geeft om te kijken en te ervaren, lang leve het Pieterpad!”

Letterlijk

“Wat mij altijd is bijgebleven is de bijzondere ontmoeting tijdens een van de etappes van het Pieterpad. Op een prachtig smal bospad liep ik, ver van huis, mijn collega letterlijk tegen het lijf. We wisten van elkaar niet dat we beiden hetzelfde pad wandelden; ik vanaf het noorden en mijn collega vanaf het zuiden.”

Jagen en lachen

“Mijn mooiste wandelontmoeting was in een klein dorpje in Oost Duitsland. Een oude man die daar woonde vroeg mij waarom prins Bernard nooit meer kwam. Hij had met zijn kameraden jaren geleden met Bernard gejaagd en veel gelachen.”

Op stap met verhalen

“Omdat het op mijn werk niet lekker ‘liep’, nam ik in de zomer van 2011 alle vakantiedagen op en besloot ik het Pieterpad te gaan lopen, van Holten naar de Pieterberg. Al bij mijn eerste pauze kwam ik hem tegen: een man die vrijwilligerswerk had gedaan in Ghana, zo vertelde hij. Hij vertelde dat hij na een pauze van twee maanden naar Haïti zou gaan. Hij liep het Pieterpad om "Ghana achter zich te laten en naar Haïti toe te lopen." In plaats van twee maanden verlof te vullen met familie- en vriendenbezoek had hij besloten te gaan lopen: “Wie me wil zien, moet maar naar me toe komen." Zo waren we allebei met onze eigen ‘verhaal’ op pad. We hebben die middag verder samen opgelopen tot hij naar zijn hotel ging en ik naar mijn Vrienden op de Fiets-huis.

De volgende dag kwamen we elkaar onderweg weer tegen! De een was aan het pauzeren, de ander sloot aan, en zo ging dat de volgende dagen steeds weer. Hele stukken liepen we samen op; er waren veel mooie, boeiende en persoonlijke gesprekken, maar ook konden we hele stukken zwijgend samen oplopen. Na ruim een week nam hij afscheid met "Tot op de Pieterberg!" Hij zou een dag pauze nemen en nam aan dat ik dat ook wel een keer zou doen. Dat is er niet van gekomen; ik heb de tocht naar de Pieterberg verder zonder pauzedagen afgemaakt. In Maastricht heb ik op de Keizer Karelbrug een ansichtkaart voor hem gekocht en beschreven en op de Pieterberg heb ik het kaartje in een plastic zakje bij het eindpunt achtergelaten. Twee dagen later kreeg ik een appje dat hij de kaart gevonden had. We hebben elkaar gefeliciteerd en het beste gewenst voor de toekomst.”