Η υπέρβασις του αίματος δια του πνεύματος καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ (Ματθ. 10,36)
Καραβάτζιο, «Δείπνο στους Εμμαούς», 1605/1606. Πινακοθήκη Μπρέρα, Μιλάνο.
Έ
χει σημασία, θεωρώ, οτιδήποτε ακούμε ή διαβάζουμε να τίθεται στις ορθές του βάσεις και να μην σπεύδουμε να βγάζουμε συμπεράσματα. Τα συμπεράσματα μοιάζουν πολλές φορές με τα κουτσομπολιά της γειτονιάς ή του καφενείου: παρότι εν πολλοίς ανυπόστατα, έχουν καταλυτική δράση και επιρροή στο συναίσθημα, μας πυροδοτούν και μας πολώνουν. Όταν το συναίσθημα πολωθεί, ο νους θολώνει, δεν μπορεί να κρίνει και να διακρίνει. Και μεγίστη και πρωτίστη αρετή, η της διακρίσεως. Όταν αργότερα ‘συνέλθουμε’ και αποκτήσουμε μια σφαιρικότερη και βαθύτερη διόραση και εποπτεία, κατανοούμε ότι είχαμε φερθεί ανοήτως. Μέσα από το ιστολόγιο αυτό, δέκα χρόνια και κάτι μήνες πλέον, ουδέποτε επιχείρησα να θεολογήσω ή ψευδο-θεολογήσω ή, πιστεύω, ουδέποτε προέταξα κάποιον επιτήδειο ‘εξυπνακισμό’ για να τεκμηριώσω σκέψεις και στοχασμούς. Απλώς κατέθεσα και καταθέτω πάντοτε αυτούς τους στοχασμούς όσο πιο ελεύθερα και ανεμπόδιστα. Έχει την αξία του αυτό που προ-σημειώνω διότι υπάρχουν έγκριτα και δόκιμα ιστολόγια θεολόγων και θεολογούντων και