Τρεις βινιέτες του Νοέμβρη…
Ι. Η Μεγάλη Εικόνα… Υποτίθεται πως το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούμε να δούμε την περίφημη μεγάλη εικόνα. Ξυπνάς και βρίσκεσαι κατευθείαν μέσα στο στίβο… είσαι σχεδόν γυμνός, συντροφιά με το μυαλό σου κι ένα σπαθί. Αυτά έχεις… και ολόγυρά σου ένα περίεργο, άγνωστο, αφιλόξενο σκηνικό… δεν ξέρεις ούτε που είσαι, ούτε γιατί είσαι εκεί, ούτε τι πρόκειται να συμβεί… με μια έννοια θα πρέπει να τα σκηνοθετήσεις εσύ όλα… όλα; χι ακριβώς… γιατί ξαφνικά, από το πουθενά εμφανίζεται το πρώτο… το πρώτο λιοντάρι… το πρώτο από τα πολλά, τα αναρίθμητα που θα ακολουθήσουν… φόβος, ανησυχία, πανικός, κρύος ιδρώτας… τι είναι αυτό και πώς βρέθηκε εκεί; Το σίγουρο είναι ότι δεν είναι φιλικό. Και σε ορέγεται… Αλλά αυτή είναι η μικρή εικόνα. Κάθε λιοντάρι είναι μια μικρή εικόνα. Το μικρό τμήμα ενός μεγάλου τέμπλου… ενός απέραντου τέμπλου… κι εσύ δεν έχεις ιδέα ούτε καν για τον εαυτό σου… Άλλο ένα πρόβλημα… θα πρέπει να μαθαίνεις μαχόμενος. Δεν υπάρχει χρόνος ούτε χώρος για ανάπαυση και περισυλλογή. Ο χρόνος που υπάρχει είναι ακριβώς όσος χρειάζεται για να μάχεσαι. Άρα, όσο μάχεσαι θα πρέπει να μάθεις και να σκέφτεσαι, να οργανώνεις και να οργανώνεσαι… να δρας. Το πρώτο λιοντάρι θα το φονεύσεις σχετικά εύκολα. χι γιατί ξέρεις, τίποτα δεν ξέρεις ακόμη. Απλά γιατί είσαι ‘φρέσκος’ στο στίβο, δυνατός και ακμαίος. Επίσης επειδή δεν έχεις σκεφτεί ακόμα σε βάθος. Δεν έχεις περάσει στη σκοτεινή πλευρά της σκέψης, στο στοχασμό. Οι άνθρωποι δεν καταθλίβονται επειδή σκέφτονται. Καταθλίβονται επειδή στοχάζονται όσα σκέφτηκαν… αλλά αυτό αργεί ακόμα. Το επόμενο λιοντάρι ίσως να αργήσει λίγο. Εσύ όμως συνεχίζεις να μάχεσαι, να μαθαίνεις, να μεγαλώνεις. Είσαι ακόμη νέος, αισιόδοξος, αλαζόνας. Και οι δεξιότητές σου στο χειρισμό του σπαθιού βελτιώνονται. Επομένως όλα είναι δυνατά… νομίζεις…