[Η ΠΑΓΚΟΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΥΝΘΗΚΗ – ΔΙΑΛΟΓΟΙ] Το μυητικό πλαίσιο
Night Sea Art Print by Kim von Essen
-Οι παλαιοί διδάσκαλοι γιόρταζαν τη στιγμή. Αυτό είναι αλήθεια. Όμως όχι με την έννοια που γνωρίζουμε σήμερα. Όχι, καθόλου με αυτή την έννοια. Για την ακρίβεια, γιόρταζαν την ιερότητα της στιγμής. Αυτό είναι πολύ διαφορετικό. Το να έχεις επίγνωση, βαθιά και απόλυτα, της ιερότητας… για τούτο γιόρταζαν, όχι γιατί προπαγανδίζεται το ‘τώρα’ έναντι του ‘τότε’… ο σημερινός άνθρωπος, ο άνθρωπος που εξόρισε την ιερότητα από τη ζωή του, δεν είναι ο άνθρωπος του ‘τώρα’ όπως ίσως νομίζουμε. Είναι απλά ένας αγχωμένος άνθρωπος. Ένας συμπιεσμένος, καταθλιπτικός οργανισμός. Μια μηχανή που λειτουργεί πυρετικά για να προλάβει να ζήσει… να ζήσει τι άραγε; Να ζήσει πώς; Αυτό που βιώνεται, είναι η απάντηση. Αυτό που εμπειρώνεται μέσα από τον τύραννο της κατάθλιψης. Που σημαίνει απλά, αυτό που απέμεινε. Όταν εξορίσεις το ιερό από τη ζωή σου, δεν μπορείς έπειτα να διαμαρτύρεσαι ότι έχεις μια άδεια ζωή. Αυτή σου απέμεινε, αυτή θα ζήσεις. Με διαφυγές, με σκεδάσεις, με ‘γλέντια’, με ‘τραγούδια και χορούς’. Όμως εκτός ιερότητας, μακριά από την ανάσα του είναι. -Και όταν εξοριστεί η ιερότητα, τι παίρνει τη θέση της; -Σο παράδοξο είναι πως όταν εκλείψει το ιερό, δεν παίρνει τη θέση του το ανίερο… μένει ένα μεγαλειώδες και πομπώδες… κενό. Αυτό δοξολογείται, αυτό υμνείται και αυτό αιωνίζεται… όταν εκλείψει το ιερό δεν έχουμε μια άμεση μετάπτωση στο βλάσφημο. Ο άνθρωπος φιλοξενεί όλες τις αμυντικές διεργασίες, όλους τους ευφυείς μηχανισμούς να βαφτίζει, να ονοματοδοτεί και να σημασιοδοτεί… αενάως… θα του πάρει καιρό να αντιληφθεί πως όλο αυτό που ζει είναι κάτι έξω από το ιερό, μακριά από το είναι. Μπορεί να ξυπνήσει ένα πρωί και να αναζητά τον εαυτό του. Θα τον καταλάβει