25 januari 2014 , pag. 4
Daar
D
e eerste mensen kwamen uit Afrika. Ze liepen daar een beetje rond over de
savanne. Maar al vrij snel hebben ze gedacht: We gaan eens even een stukje verderop kijken. En dat deden ze. Zo hebben sommigen ooit Afrika verlaten. En van die groep - zo wil de wetenschap zijn wij afstammelingen. Die groep splitste zich weer. Sommigen trokken richting het oosten. Anderen naar het noorden. En altijd maar denken: Laten we eens even een stukje verderop gaan kijken. Wat is daar? Daar gaan we heen! Zo kwam de mens overal op aarde terecht. Het zit diep in onze genen. Altijd denken: Dáár moeten we zijn. Verlangen naar een plek waar je niet bent. Er alleen al over nadenken is al mooi. Mensen zijn nu al bezig een vakantie te boeken voor de zomer. Ze verheugen zich er enorm op om daar te zijn, op dat ene strand of op die ene berg. Afgelopen zomer ben ik met de trein dwars door Amerika getrokken. Dagenlange treinritten over vlaktes waar ooit miljoenen bizons gelopen hebben. Als je alleen reist kom je dan tijdens het diner in de restauratiewagon te zitten naast anderen, die ook alleen reizen. Daar komen mooie gesprekken van, die ook vaak gaan over wat er ons te wachten staat achter de horizon. Allemaal onderweg naar daar. ’Maar als je altijd verder wilt, ben je nooit tevreden, dat is ook niet helemaal goed’, zei de oudere dame die tegenover mij zat. Daar was ik het op zich wel mee eens. De man naast me zei zoiets van: ’Zoals zo veel dingen in het leven: een begin is vaak eng, een einde meestal verdrietig, daar tussenin moet het mooi zijn.’ Dat was dan ook wel weer zo. Ik dacht erover na, terwijl de trein zich gestaag richting zonsondergang bewoog. Achter die horizon vroeg ik me voor het eerst in weken weer eens af hoe het thuis, op Erica zou zijn. Daar mag ik ook graag wezen. En nu, een half jaar verder, thuis bij de kachel, zeilen mijn gedachten steeds vaker weer terug naar andere plekken. Daar. Wat is daar?