3 Kerk Gassel
wordt niet verkocht
5 ZLTO Mill-Grave
opent Ezeltjespad
14 Win een
Arena Beauty Bon
15 Kerstles
‘t Raamdal succes
17 Nieuwjaarsreceptie in Escharen
grave, escharen, gassel en velp
a.s. zondag
OPEN van 12.00 tot 17.00 uur Albert Heijn van der Burgt Hoofschestraat 2-8, Grave Margriet Siebers-Leurs verloor twee kinderen
‘Ik wil bij mijn gevoel blijven’ GRAVE - De donkerte van de einddecemberdagen is voor velen aanleiding om het leven de revue te laten passeren. Blijde gebeurtenissen worden nog eens in een gouden lijst samen met familie en vrienden besproken. Gemis van mensen die daar ook bij hadden kunnen zijn, wordt dubbel zo hard gevoeld. Het leven kent op die momenten de meest gevoelige verschillen. Margriet Siebers (66) kan er over meepraten.
Door Freddy Klooté
M
argriet Siebers, één van de vijftien kinderen van de bekende bakker Leurs uit Grave, wist al vroeg wat hard werken was. Zo gauw ze groot en sterk genoeg was om een gevulde broodmand te dragen, werd ook zij door haar ouders ingeschakeld. Het verbaasde haar niet: “Ik heb mijn ouders alleen maar gekend als hardwerkende mensen. Mijn moeder was een heel positieve vrouw. Daar lijk ik het meest op. Met mijn
Rianne.
vader was ik ‘twee handen op enen buuk’.” In 1968 trouwde ze met Harry Siebers, timmerman in de bouw. Het paar kreeg drie kinderen. Rianne (1969), die een HBO-studie recreatie en toerisme deed, Tom (1971) die de opleiding tot bakker volgde en Jeroen (1973), die ook de ‘Leursgenen’ had en banketbakker wilde worden. Na het overlijden van haar zus Riekie, ging Margriet fulltime in de winkel werken en verhuisde het gezin in 1988 naar de woning boven bakkerij De Snip. Een leven vol geluk en zonneschijn in het verschiet. Jeroen Het was een zomerse zondagmiddag, die vierde augustus 1996. De vakantie zat erop. Jeroen (22) en zijn vriendin Rhea den Oudsten gingen nog even een terrasje pakken op de Waalkade in Nijmegen. Op de motor natuurlijk. Hun vervoermiddel. Op de terugweg reed, pal voor de motor van het verliefde stel, een oudere man op
een snorfiets pardoes de weg op. Jeroen kon hem niet meer ontwijken. De botsing was onvermijdelijk en kende een dramatische afloop. Jeroen en de oudere man overleden ter plekke. Rhea werd zwaargewond naar het ziekenhuis vervoerd. “Vanaf dat moment kwamen we in een carrousel van emoties terecht. Het vreselijke verdriet om Jeroen, de bijna onhoudbare spanning over de toestand van Rhea, die een week in coma heeft gelegen. In die week moesten we ook Jeroen begraven. We leefden als in een nachtmerrie.” Margriet laat me uit één van de twee plakboeken, vol met ook persoonlijke verhalen, de krantenfoto’s van het ongeluk zien. Ik vraag me hardop af, of ze dit zonder tranen kan delen: “Ik kan niet huilen als er iemand anders bij is.” Rhea is helemaal genezen. Margriet: “Het contact met haar is na al die jaren nog steeds heel goed. Daar ben ik zo blij om.” Rianne “Toen Jeroen verongelukte, was Rianne (28) al een tijd aan het dokteren. Ziekenhuis in en uit. Men kon niet vinden wat ze mankeerde. Ze woonde inmiddels al vier jaar op zichzelf, had een relatie en verzorgde, als Ans Theekrans, de
recreatie op acht campingparken. Echt een extravert type. Als er te lachen viel, stond ze vooraan. En anders zorgde ze er wel voor dat er gelachen werd. Op 17 februari 1997 kreeg ze slecht nieuws uit het ziekenhuis. Dikkedarmkanker. Voor genezing was het al te laat. Positivo Rianne kwam weer thuis wonen, en pakte de draad ‘gewoon’ op. Ze bruiste nog van energie. Had allerlei dingen te doen die ze per
Ook op zondag de verste producten Wij zijn iedere zondag open!
12:00 tot 18:00 uur
Jeroen. se nog wilde meemaken. Met soulmate Quirijn van den Berk meedoen met Lingo. Ze deed het. Een ballonvlucht maken. Ze deed het. “Toen ik haar in de lucht, richting Hemel zag opstijgen, had ik het vreselijk moeilijk. De film met Jeroen kwam ook weer voorbij. Maar de energie
van Rianne raakte per dag meer op. Ze moest steeds langer in bed liggen. Beneden in de kamer. Toen zijn we zo enorm naar elkaar gegroeid. Wat hebben we met elkaar gepraat. En gelachen. Ze bleef vrolijk. Toen het steeds slechter met haar ging, wilde ze ook alle beslissingen zelf nemen. Loek Adriaans (be-
www.arenalokaal.nl – jaargang 19 – week 52 – vrijdag 27 december 2013
grafenisondernemer FK) werd door haar gebeld. De kist kwam thuis te staan. Quirijn moest hem beschilderen. Ik moest blauwe ruches maken. Toen ik daarmee klaar was, moest ze die keuren. ‘Pap, breng me even naar boven’. Lees verder op pagina 3.