www.arenalokaal.nl – jaargang 21 – week 53 – woensdag 30 december 2015
Graafse Annebé Verstege schrijft geschiedenis
De lekkerste tournedos van de regio Reserveer Rese Re se erv rvee ee er voor voorr een stijlvolle stij st ijlv ij l ol lv olle le e avond avo vond nd een tel tel 0486 0486 86 45 45 13 28 28
uw w gastheer gasth thee hee eerr
Het Witte Huis à la Carte is dagelijks geopend www.het-wittehuis.nl, Reekseweg 7, Zeeland (Nbr)
Door Freddy Klooté GRAVE - Het was altijd ondenkbaar in de wereld van de gulle lach die Carnaval heet. Een vrouw als Prins(es). Nee, ook wat dat betreft is carnaval altijd een feest van tradities geweest. Met vastomlijnde patronen, voorspelbare programma’s. Vaste activiteiten op vaste tijdstippen. Een programmablaadje was eigenlijk niet nodig. In 2000, zo wil het verhaal, stelde Jolanda Adams zich beschikbaar om de eerste Prinses van Pothuusburg te worden. In plaats van het op de knieën gaan voor zo’n aanbod – Jolanda is het Graafse synoniem voor feest, plezier, succes, creativiteit, vernieuwing, perfecte organisatie, etcetera etcetera – kon het bestuur zich hier niet in vinden. De jeugd gaf een paar jaar geleden het voorbeeld met de eerste Jeugdprinses. Vorig jaar was zelfs naast de Prinses ook haar hele klein gevolg van het vrouwelijk geslacht. 2015 zal in de annalen van Pothuusburg voortleven als het jaar van Prinses Titia 1. Annebé Verstege. Meisjesnaam Verhaaren. Aha. Van “de” Verhaarens? “Ja”, lacht ze, “dochter van Ben en Zus Verhaaren. Mijn vader was Prins in 1980. Vier ooms van me zijn ook Prins geweest. Een paar neven waren Jeugdprins. Al vroeg zat ik bij de dansgarde. Ik was Hofdame toen de helaas veel te jong overleden oom Wim Prins was. Diezelfde functie heb ik bekleed toen Roland Wolters Prins van Pothuusburg was. Mijn broer Arno is trouwens ook Jeugdprins geweest. Ik ben al 25 jaar lid van de Kleuners, een eigen carnavalsgroep die altijd met de optocht
meedoet. Dit jaar mogen we GVV’57 bedanken voor de aangeboden ruimte om onze wagen op te bouwen. Verder heb ik nog in het groepje de Eskimo’s gezeten. Ja, en dan natuurlijk met Pascale Lubbers en Marleen Peters als de Graafse Vrouwen vijf keer aan de Pronkzittingen meegedaan. Dit jaar dus niet, want de Pronkzittingen worden altijd aan de Prins en nu dus Prinses aangeboden”. Een cv vol Pothuusburg, een leven met in de winter carnaval als hoogtepunt. Prinses Titia 1 De bedenker van deze grote omwenteling binnen Pothuusburg was de vorige Prins Tita, Frans Mol. Hij benaderde Annebé al in maart 2015. Eerst officieus, zomaar tijdens de Graafse markt. Later hebben we nog een paar keer lang met elkaar gesproken. Ik hoorde zijn ervaringen als Prins, maar we wisten toen nog niet wat het bestuur ervan zou vinden. Natuurlijk heb ik er met mijn man Freek over gesproken. Hij werd in de wandelgangen ook al als de nieuwe Prins genoemd. Hij stond er volledig achter: “Wat zal ik genieten als jullie dat als vrouwen voor elkaar krijgen”. Toen brandde het Palazzo, de centrale feesttempel van Pothuusburg, af. “Je zult dit jaar toch Prins worden”, zei vriendin Pascale. “Toen heb ik haar over mijn voorlopige plannen verteld. Die plannen werden snel daarna definitief, toen Frans Mol het in de bestuursvergadering aankaartte en groen licht kreeg. De voorbereidingen konden beginnen”.
Lees verder op pagina 3
Veel belangstelling voor Raad van Inspiratie ‘Historisch Grave’ GRAVE - Begin november vond de inspiratieavond ‘Historisch Grave’ plaats. Een bijeenkomst waar zo’n 120 betrokkenen hun visie over de historische identiteit van Grave met elkaar deelden. Bijzonder succesvol, gezien de talrijke creatieve en kansrijke ideeën die deze avond heeft opgeleverd. Voor de Raad van Inspiratie zijn ruim twintig aanmeldingen binnengekomen. Met de kandidaten worden in de loop van januari motivatiegesprekken gehouden en op basis hiervan wordt een goede samenstelling gezocht. Na de oprichting gaat de raad aan de slag met het bedenken van een ambitieus en kansrijk perspectief voor Historisch Grave.
‘Contact met mensen altijd een hoogtepunt’ dershond”, met een zich haastende kapelaan en de pastoor met sigaar en een goed glas wijn zijn al lang voorbij. Met 2016 binnen handbereik, tijd voor een terug- en vooruitblik naar wat eens het Rijke Roomse Leven was. “Vier uitvaarten in vijf dagen”, klinkt het vermoeider dan bedoeld. “Ik klaag echt niet. Het is mooi dat je er op zulke emotionele momenten voor de mensen kunt zijn. De gesprekken met de nabestaanden geven ook inspiratie om ze bij te staan. Al meteen na het telefoontje waarbij het overlijden wordt gemeld, zorg je dat je steun kunt geven, troost kunt bieden. Je bezoekt de familie een paar keer en zorgt dat het contact optimaal blijft. Je luistert naar de wensen, geeft desgevraagd advies, Als je na de uitvaart het gevoel hebt dat je ze iets van verlichting en berusting hebt kunnen geven, rijd ik met een goed gevoel naar Door Freddy Klooté huis. Vaak ook moe. Want je geeft enorm veel enerGRAVE – Pastoor René Aarden is net terug uit Mal- gie. Het klinkt misschien raar, maar ik kan ook heel den. Die parochie heeft hij er dit jaar tijdelijk bij ge- slecht tegen verdriet. het raakt me enorm”. kregen. “Nog een paar weken”, zucht hij. “De mensen zijn er aardig, het is goed verlopen, maar het was De Kerk in 2015 wel zwaar”. Naast de Elisabethparochie, met Gra- “Het afgelopen jaar was het in de St.Elisabethparochie ve, Velp, Escharen en Gassel is het al zeven dagen vergelijkbaar met het jaar ervoor. Met Doopsels, vol gas geven, met Malden erbij was het maar net Communie, Vormsel, ziekenzalving en uitvaarten. te behappen. De tijden van “Dagboek van een her- Dank aan de vrijwilligers daarbij die een enorme
steun zijn. De huwelijken in de kerk? Geen enkel. Die tijd is misschien wel voorbij. De bijeenkomst van alle verenigingen, vrienden en kennissen van de familie Beukering na de brand in het Palazzo was een bijzondere gebeurtenis. De saamhorigheid voelde goed. Ook over de ruim drie zomermaanden dat de kerk geopend is geweest voor bezoekers ben ik heel tevreden. Ruim 4000 mensen hebben in die tijd de Elisabeth bezocht. Rondgekeken, soms even genoten van een meditatief stiltemoment. Ook daar heb ik een goed gevoel over. Echt negatief ben ik over de vele aanslagen, IS en andere terreurgroepen. In de wereld begrijpt men elkaar niet meer, of wil men elkaar niet meer begrijpen. Ik zit zelf gelukkig meestal in een sfeer waar mensen nog veel samen willen doen. Overal waar ik bijgeroepen word zie ik mensen die elkaar de helpende hand willen bieden. Natuurlijk loop ik ook tegen onverschilligheid aan. Ik kom ook mensen tegen die ongelukkig zijn. Maar de goede dingen overheersen. Ik voel veel hunkeren naar die goeie oude tijd van rust, zekerheden en regels. Als reactie op de haastmaatschappij. Niemand is meer onbereikbaar. Het er moeten zijn is bijna een verplichting geworden”.
Lees verder op pagina 3
grave gassel escharen velp - reek schaijk zeeland oventje langenboom ravenstein herpen demen dieden deursen dennenburg huisseling neerloon overlangel keent neerlangel koolwijk