1.1.2. Dyrektywa Siedliskowa

ROZDZIAł 1 Sieć Natura 2000

1.1. Podstawy tworzenia sieci Natura 2000

Podstawą tworzenia sieci Natura 2000 są zapisy dwóch dyrektyw Unii Europejskiej: l Dyrektywy Rady 79/409/EWG z 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa, tzw.

Dyrektywy Ptasiej (DP); l Dyrektywy Rady 92/43/EWG z 21 maja 1992 r. o ochronie siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory, tzw. Dyrektywy Siedliskowej (DS).

Poniżej przedstawiono krótką charakterystykę obu dyrektyw.

1.1.1. Dyrektywa Ptasia

Celem Dyrektywy Ptasiej jest utrzymanie populacji wszystkich gatunków ptaków naturalnie występujących w stanie dzikim na terytorium państw członkowskich UE na poziomie odpowiadającym wymaganiom ekologicznym, naukowym i kulturowym lub dostosowanie ich populacji do takiego poziomu (art. 1 i 2).

W kolejnych artykułach dyrektywa ta: – zobowiązuje państwa członkowskie UE do podjęcia działań wymaganych dla osiągnięcia ww. celu (art. 2); – zobowiązuje państwa członkowskie UE do zachowania, utrzymania lub odtworzenia – zarówno na obszarach chronionych, jak i poza nimi – siedlisk gatunków ptaków opisanych w art. 1 dyrektywy oraz wymienia najważniejsze związane z tym środki (art. 3); – zobowiązuje państwa członkowskie UE do podjęcia szczególnych środków ochronnych w stosunku do gatunków wymienionych w załączni‑ ku I dyrektywy oraz w stosunku do regularnie występujących gatunków wędrownych ptaków nie wymienionych w załączniku I. W szczególności, zobowiązuje państwa do wskazania i ochrony obszarów o kluczowym znaczeniu dla zachowania

tych gatunków oraz określa podstawowe zasady ochrony tych obszarów (art. 4); – zobowiązuje państwa członkowskie UE do wprowadzenia ogólnego systemu ochrony wszystkich gatunków ptaków, o których mowa w art. 1 dyrektywy oraz określa najważniejsze zasady ochrony (art. 5); – zobowiązuje państwa członkowskie UE do wprowadzenia zakazu handlu dzikimi gatunkami ptaków, z wyjątkiem gatunków wymienionych w za‑ łączniku III dyrektywy (art. 6); – zobowiązuje państwa członkowskie UE do zapewnienia przestrzegania odpowiednich zasad dotyczących polowania na ptaki oraz określa listę gatunków ptaków (załącznik II dyrektywy), które mogą zostać uznane za łowne na podstawie przepisów prawa krajowego (art. 7); – zobowiązuje państwa członkowskie UE do wprowadzenia zakazu stosowania metod chwytania lub zabijania ptaków wymienionych w załączniku IV dyrektywy (art. 8); – ustala warunki stosowania przez państwa członkowskie UE derogacji od postanowień art. 5, 6, 7 i 8 (art. 9); – zaleca państwom członkowskim UE zachęcanie do badań i innych prac wymaganych jako podstawa do ochrony i wykorzystywania populacji ptaków wymienionych w art. 1, w szczególności dotyczących tematów wymienionych w załączni‑ ku V (art. 10); – zobowiązuje państwa członkowskie UE do zapewnienia, by żadne wprowadzanie gatunków ptaków nie występujących naturalnie na ich terytorium nie przynosiło uszczerbku miejscowej florze i faunie (art. 11); – zobowiązuje państwa członkowskie UE do przekazywania Komisji Europejskiej (co trzy lata) sprawozdań dotyczących wykonywania przepisów krajowych ustanowionych na podstawie tej dyrektywy (art. 12); – określa warunek, iż stosowanie środków podjętych zgodnie z tą dyrektywą nie może doprowa-