1 minute read
Poesía. Gañadores ―Ben Veñas Maio
Mata-lo tempo1
E se sei?
May Jailer
Libre de cabo co rumor en espera. O mar mexe un corpo que non esquece a paixón. A areia chega a cada recuncho.
Somérxeste no azul dunha nova etapa, deixarás atrás todo o pasado, nadarás esquecendo o porvir.
A calor, a suor, a túa pel coloreada polo sol
cinco días. Un paseo, un cigarro un caderno, un bolígrafo negro, poesía de vida afastada, de mentes abertas e longas carreteiras.
Aquel verán que pasamos buscando unha gasolineira na que mercar xeo e matámolo tempo como Xela, aquel que corría máis rápido que todas as noites de ladaíñas e sexo e lento guitarreo.
O noso xullo en procesión.
1 Carta en resposta a Xela Arias e o seu texto “Mata-lo tempo” E se eu vou ao revés, e non estou de acordo co que ti fas, ou co que cres? Se o digo con respecto,
só estou dicindo o que penso. A xente pide sinceridade, e logo oféndelles tanta franqueza.
Piden ouvir só verdades, e moléstalles tan pouca «delicadeza». E se eu quero falar
aínda que todo o mundo cale? E se non quero cantar a canción que só ti sabes? Se non digo «éme igual»,
será porque si importa, e se eu quero baixar inda que o resto vaia en contra? E se xa non quero ocultar
o que agora todos saben? E se non quero conformar co que a outros si lles vale?
E se quero debuxar aínda que agora ninguén pinte? E se eu quero bisbar
inda que todo o mundo grite? E se eu quero berrar o que ninguén cre saber?
E se antes que rifar eu prefiro ler? Isto só son as dúbidas
dunha nena soñadora, aínda que ao mellor ten máis sentido cando o leas nunha hora
(e, si, quero rematar con puntos suspensivos, como unha recta que non ten orixe nin final coñecidos)
