VIII Concurso Literario Mª Vitoria Taboada

IES Ramón Mª Aller Ulloa Deseño: SARA CAPISCOL PÉREZ

VIII CONCURSO LITERARIO Mª VITORIA TABOADA 2021

VIII CONCURSO LITERARIO Mª VITORIA TABOADA 2021 RELATO CURTO: 1º Premio: Ana Novo Cuñarro Natureza Accésit: Vicente José Mosquera Valero A primeira visita do Camiñante do Abismo ao seu fogar POESÍA: 1º Premio: Andrea Segade Rozas Alma ambulante, Soños e Aparencias SKETCH TEATRAL: Deserto ILUSTRACIÓNS: Portada: Sara Capiscol Pérez Contraportada: María Armada sobre o cartel de Sara Capiscol INTERIORES: Samuel Portas Rocha Matías López Rodríguez Nancy Virginia Sueiro Pérez María Otero Castro Cristina Fandiño Calvelo Coordinación ilustracións: María Armada Rodríguez

Relato curto

1º Premio 1º Premio

Natureza Chegou novembro, e con el, Lisbeth. Sen avisar, sen pedir permiso. Cando me quixen dar conta, xa o corredor do apartamento estaba ateigado de cadros a medio rematar e as mañás recibíanme cun arrecendo a café e a melodía da risa daquela artista que vivía a medio camiño entre as táboas dun escenario e a miña cama.

O cuarto de baño xa non me pertencía. As repisas víronse, en menos de dúas semanas, invadidas por botes de escuma para os rizos incontrolables de Lisbeth e fitas para recollelos en desordenados moños nos que perdía pinceis e plumas estilográficas.

Samuel Portas Rocha

1º Premio

Sempre a atopaba facendo algo, nunca queda. O seu espírito hiperactivo de artista impulsábaa a escoitar música a todo volume, pasando por Haydn e Bon Jovi en menos dunha hora, e escribindo versos tan brillantes como desordenados, mentres enchía de cores un lenzo e baleiraba o seu corpo de enerxía. Porque Lisbeth era, sen querelo, unha adicta á xenialidade, e eu deixeime levar por ela: dende a súa euforia no momento da creación ata a delicadeza salvaxe do tacto da súa pel núa polas noites.

Nunca a vía durmirse e xamais a vin erguerse polas mañás, mesmo pensei, durante un tempo, que padecía de insomnio. Confirmei o meu erro a noite do catorce de novembro, cando volviamos á Coruña dende Madrid, e o sono lle gañou a batalla no avión, deixando un bosquexo a medio trazar.

Tanto era o seu cansazo que nin conta se dera de que as rodas do avión xa bicaban a terra. No traxecto en coche ata o apartamento mantívose queda, en silencio absoluto, subíndolle o volume á música da radio e, ao chegar, pechouse no cuarto de baño, deducín que para desmaquillarse, mais non a oín saír antes de quedar durmido. Á mañá seguinte descubrina no cuarto que empregaba como obradoiro tirándose fotos co disparador automático da

cámara. Estaba completamente núa e tiña a pel pintada con motivos vexetais de diversos tons verdes e amarelos.

- Que fas? – preguntei, sen saír do meu abraio.

- Fotografías da natureza para a miña próxima exposición – respondeu ela, comprobando as instantáneas que acababa de sacar.

- Da natureza? Non terías que saír fóra para iso? - Hai moita natureza nun corpo humano, somos parte dela.

- Entón por que a pintas sobre a túa pel?

- Porque a maioría de persoas, coma ti hai un momento, non a ven.

Pode parecer unha conversa sen sentido ningún, pero todo con Lisbeth tiña un significado máis aló das verbas, así que continuei: - Entón estás simplificando a túa arte para que todos a vexan?

- Para nada – contestou, ollándome a través dos rizos que lle caían diante da cara –, estou sacando a relucir os trazos que están aí, pero ninguén se decata da súa presenza. A arte non se simplifica nin se complica, porque iso chámase hipocrisía.

- Hipocrisía é poñer da túa parte para que a arte a comprenda todo o mundo - inquirín, con malicia.

- Hipocrisía, meu rei, é intentar ampliar ou reducir os teus sentimentos para que “todo o mundo” te entenda – dixo, e mentres saía do cuarto, escoitei: hipocrisía é pensar que todo o mundo ten intención de entenderte.

Ana Novo Cuñarro

Accésit

1º Premio

A primeira visita do Camiñante do Abismo ao seu fogar Encorábaste rodeado da máis fría escuridade que viras nunca antes na túa vida, pero iso xa non importa, morriches despois de todo. Ao contrario que moitos nesta situación, ti xa tiñas aceptada a idea de vivir aquí, sabías que o único interesante deste lugar era a tranquilidade da soidade.

Non sei por que chamaches a atención deses suxeitos na parte traseira xunto a tenda. “Aquí non se che perdeu nada”, “métete nos teus asuntos”, “ti non viches nada”, dicían para que os deixases, e invadido por un medo irracional, plenamente xustificado, a verdade, procederías a retirarte. No entanto, escoitaches o grito do que parecía unha parella. Tanto que saíches da vista dos agresores, marcaches o número da policía no teu móbil e informáchelos de todo antes de, nun acto de idiotez, volver ingresar onde saíras momentos atrás para ameazar os estraños suxeitos con chamar as autoridades. Obviamente non lles fixo graza ningunha, porque te miraron con furia mentres te botabas enriba, sen saber que estaban a punto de chegar.

Aos poucos minutos, as sereas da policía escoitábanse moi cerca, o que forzou os teus atacantes a retirarse para non ser descubertos, deixándote en paz. Ti xa non sabías nin onde

1º Premio

estabas, zurráronche tanto e tan forte que o verías todo borroso e sen poder escoitar máis que un asubío continuo. Terías a cara inchada e chea de hematomas xunto con algún óso roto e un ardor no abdome, que tiñas húmido. Sentías o teu corazón latexar máis lento e tiñas á vez máis frío. Respirar con normalidade parecíache imposible, mentres os teus ollos se pechaban pouco a pouco, coma se non durmiras ben a noite anterior. O último que lograches ver, foron dúas siluetas borrosas do que parecían persoas ao teu carón.

Matías López Rodríguez

1º Premio

Tras perder a conciencia acabaches aquí, xunto a min, na máis absoluta escuridade do que a min me gusta chamar fogar, o abismo. Pero, de verdade é tan malo estar aquí? Digo eu, non é que fixeras nada interesante antes de chegar aquí, verdade? (...) Non mintas, ambos sabemos o que facías.

Levantábaste cada mañá no teu solitario piso alugado, e tras unha triste cunca de café da noite anterior, saías ao teu traballo mal pagado nunha oficina do centro da cidade. Tras a dura e longa xornada laboral, recibindo queixas do teu superior, volvías

ao teu fogar despois de pasar pola mesma tenda de

sempre a mercar comida precociñada de microondas para cear esa noite e deitarte vendo as noticias do día no televisor ata quedar durmido, e volta a empezar ao día seguinte. Moi monótono e xenérico, pero non aburría facer o mesmo día si e día tamén? Soamente de pensalo dáme dor de cabeza. Aínda que pensándoo ben, iso é .... o que fago ... eu .... aquí. ......

Deixando de lado os meus pasatempos.... Que fas aquí?

Non acostumo recibir moitas visitas deste estilo no Abismo.... nin recibir visitas, a verdade... NON DIXEN NADA! (...) Eh? Que nin sequera ti sabes por que estás aquí? Pois estamos ben, porque unha vez aquí non existe forma ningunha de volver a ningún plano material. Quedarás aquí a pasar o resto

1º Premio

dos teus días xunto cunha servidora. Pero onde están os meus modais, non me presentei aínda!

Lamento moito non presentarme antes, sinto que tiveses que escoitar a alguén que nin sequera sabes quen é. As miñas máis sinceras desculpas. Dito isto, preséntome. Son Yamiya, e son a encargada de vixiar e custodiar este lugar dende que teño memoria. Por desgraza para ambos, e como dicía, non podemos saír deste lugar por ningún medio interno. Aproveitando que aínda non perdiches o norte gustaríame preguntarche algo. Queres ver o meu castelo? Non é moito, pero pareceríache incrible o que pode facer unha con tempo libre e escuridade sólida e.... un momento. Aínda non perdiches a cabeza? Conservas os teus sentidos? Pola túa mirada deduzo que así é. Déixame recordar se se pode.... si.... non... talvez.... se facemos iso e aquilo.... Xa está!

Boas novas! Inda temos unha oportunidade de saír de aquí, é moi pequena pero podería servir. E antes de que o digas, si, díxeno en plural, porque nós os dous ímonos ir xuntos deste antro. O único que temos que facer é usar o teu corpo material para introducir a miña conciencia e saltar ao mundo máis próximo nese momento para que non morras totalmente e eu poida acompañarte alí como... como era? Xa recordo!... un espírito gardián ou unha invocación máxica. Que che parece o trato? Saímos de aquí e vivimos aventuras xuntos.

1º Premio

Tomarei o teu silencio coma un si, podo ver o desexo na túa mirada.

Soamente por curiosidade, gústache máis a fantasía ou a ciencia ficción? Non podemos elixir o noso destino, pero se imos estar xuntos mellor será que nos levemos ben, non che parece? (...). Deberías aprender a expresarte máis, soamente é o consello dunha amiga, pero alá ti.

Todo listo? Estás preparado mentalmente para o salto? Se todo sae ben, ao rematar soamente terás unha lixeira dor de cabeza e unha fatiga tremenda. Vou comezar a conta de tres.

Unha...... dúas..... e tres!

Vicente José Mosquera Valero

Poesía

1º Premio Alma ambulante Agochada no máis profundo.

Baleira, escura.

Búscase, non se atopa.

Itinerante, perdida.

Expresa o inefable, reiterada, incomprendida.

Mirada atípica, integramente esquecida, sen nada.

Sen afán, sen vida, inamovible.

Mala sona por pouca facundia.

Calada, taciturna.

Alegacións propias ante a ignominia Irrefutable e concluínte.

Ela decidida, segura.

Nancy Virginia Sueiro Pérez

1º Premio Soños Iso que tanto queres e por tempos, adías e esqueces.

O que te ampara, no que te fundes, do que te vales.

Que excitan, que alentan, que conturban.

Que precisan proposición, determinación.

Crer en ti, en poder, en alcanzar, en lograr.

Nin imposibles, nin inatinxibles.

Só únicos e indelebles.

Mario Otero Castro

1º Premio Aparencias A soas.

Pensamentos, tristura, choros.

En compañía.

Pensamentos, alegría, sorrisos.

Por dentro.

Dubidas, conflitos, guerra.

Por fóra.

Seguridade, confianza, paz.

Aparencias, enganan.

Vemos, ás veces, o ficticio, o finxido.

Andrea Segade Rozas

Cristina Fandiño Calvelo

Portada e contraportada: Sara Capiscol Pérez Maquetaxe: Biblioteca Mario Pereira IES Ramón Mª Aller Ulloa Lalín, xaneiro 2022