Reportage | 1:1 begeleiding fotografie
PRIVÉLES VAN EEN KAMPIOEN
Iedereen kan leren fotograferen, zegt Raymond Wennekes. Over zeenaalden met ADHD, witbalans en heeeeel veel geduld. Malini Witlox.
Rob Aarsen.
Je hebt fotograferende duikers en duikende fotografen. Ik reken mezelf tot de eerste groep. Bij duiken in Nederland gaat in ongeveer zeventig procent van de gevallen de camera mee (die ene keer dit jaar dat ik die niet bijhad, kwamen we een sepia en een dahlia tegen, karma oh karma). Als ik tijdens het duiken iets bijzonders zie, pak ik de camera erbij. Klik, klik, zwem door. Soms hang ik wat langer bij mijn object, maar na een paar minuten zwem ik toch weer verder. Ik doe niet aan nabewerking, het is zoals het is. Ik fotografeer met een tweedehands camera (Canon G9) uit 2007, zonder flitsers of lampen. En je hebt mijn tegenhangers. De duikende fotografen. Vaak gaan ze met een koelkastmodel onderwaterhuis het water in, de flitsers hangen als octopusarmen aan het huis. Regelmatig kopen ze nieuwe gadgets, ze hebben verschillende verwisselbare lenzen. Als hun camera het vooraf begeeft duiken ze niet. En ze hangen rustig een uur of langer op één plek, hopend dat dat ene aasgarnaaltje nét tegen hun lens aanspringt. Als de hoofdredacteur van Onderwatersport (hij is van de tweede categorie) me vraagt of ik een dag op pad wil met tweevoudig Nederlands kampioen Raymond Wennekes, twijfel ik even. Ik wil geen duikende fotograaf worden en bovendien vind ik het een beetje eng om mijn foto’s aan Raymond te tonen. Het is toch een beetje alsof Mozart me hoort piano spelen. Aan de andere kant; bij bijna al mijn foto’s loop ik tegen hetzelfde probleem aan. Ondanks de aanschaf van een speciaal magentafilter blijft het water groen. En van die mooie foto’s van bijvoorbeeld
36
Onderwatersport | augustus | september 2018
een kokerworm met een zwarte achtergrond zoals Raymond maakt, wil ik ook wel maken. Raymond stelt me meteen gerust, zijn een op een cursus is voor alle niveaus. Dus zowel de fotografen die van alles meesjouwen en al prachtfoto’s maken, als voor degenen die “kiekjes” maken – zoals hij het noemt – en zichzelf willen verbeteren. Ook met mijn gebruikte camera kan ik mooie plaatjes maken, al is de afdrukvertraging wat langer. Vooraf mail ik mijn leerdoelen: scherpere foto’s krijgen en weg met dat groene water. Het liefst heb ik een zwarte achtergrond. Ik stuur hem vooraf wat goed gelukte en minder goed gelukte foto’s.
Dobbelstenen en Nemo-visjes Op een zondag in juli spreken we af voor de een op een cursusdag bij Scharendijke. Er zijn twee opties. Twee duiken en iets minder theorie of één duik en wat meer theorie. ‘Bij onderwaterfotografie zijn drie dingen belangrijk,’ legt Raymond uit. ‘Scherpte, belichting, compositie.’ Wat ik vrees volgt: een uiteenzetting over diafragma en sluitertijd. Boven water speel ik er regelmatig mee, maar onder water – met handschoenen of wanten aan – vind ik het bedienen van die knoppen een ramp. Bovendien ben ik meer van de praktijk dan van de theorie. Gelukkig kiest hij niet voor moeilijke woorden, maar voor Jip en Janneke: ‘Hoe groter het diafragma, des te meer licht valt er op de beeldchip. Bij een kleiner diafragma krijg je meer scherptediepte.’ We oefenen met gekleurde dobbelstenen en de meegebrachte Nemo en Dory-visjes. Ik krijg meteen een paar nuttige tips.
37