Τεύχος 855

KOKETA FREE PRESS

855

08.05.2025

SBARI • ΠΑ

Ν ΑΔ

• Σ ΤΟΙ ΧΕ

CU

ΛΛ

FO

Ε

ΙΑ

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ! ΔΩΡΕΑΝ ΟΔΗΓΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΚΑΘΕ ΠΕΜΠΤΗ

ΑΓ

Ν

ΎΠ

ΩΝ

2025

ΙΚΑ • ΑΝ

Νο

Ω

ΣΙ

Η ΜΌΤ ΤΕΣ Ε

από εδώ, οι ζωντανοί

Ν

Τ

2

LiFO

08.05.25

8 ΣΤΗΛΕΣ πολιτικο επταημερο

www.lifo.gr

γιάννησ πανταζόπουλοσ

ΔΥΟ ΔΕΚΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. ΒOΥΛΗΣ 22, 105 63 ΑΘΗΝΑ T 210 3254 290 F 210 3249 785 info@lifo.gr

talking points

γιάννησ παντελάκησ

akροβατωντασ

εκδοτης/διευθυντησ

ερωφιλη κοκκαλη

πο(ρ)νογραφια

Στάθης Τσαγκαρουσιάνος chief executive officer Μιχάλης Μιχαήλ chief operating officer/commercial director Θανάσης Χαραμής σύμβουλος σχεδιασμού Γιάννης Καρλόπουλος διευθυντρια συνταξησ Ζωή Παρασίδη διευθυντής εντυπησ εκδοσησ Τάσος Μπρεκουλάκης διευθυντής mikropragmata.lifo.gr Άρης Δημοκίδης υπευθυνη πολιτικου ρεπορταζ - ερευνασ Βασιλική Σιούτη αρχισυνταξία Γιάννης Πανταζόπουλος αρχισυνταξία podcasts Μερόπη Κοκκίνη συντονισμοσ υλησ Νινέττα Γιακιντζή –––––– εμπορικο τμημα advertising director Ξένια Στασινοπούλου direct sales director Κώστας Μαντάς head of digital advertising Άννα Λαπαρδάγια direct sales Γιώργος Λυκουργιώτης advertising manager Πωλίνα Κουτσοβίλη (pkoutsovili@lifo.gr) advertising coordinator Κατερίνα Κουρμούζη (kkourmouzi@lifo.gr) head of creative Βασίλης Καψάσκης branded content managers Φιλιώ Ράγκου, Ιωάννα Παναγοπούλου digital campaign manager Γιώργος Γιαννή advertising executive Χριστίνα Καλλή –––––– ψηφιακή ανάπτυξη/προγραμματισμός lifo.gr Άγγελος Παπαστεργίου –––––– συντακτικη ομαδα Θοδωρής Αντωνόπουλος, Λουίζα Αρκουμανέα, Γιάννης Βασιλείου, Ίωνaς Καλλιμάνης, Ντίνα Καράτζιου, Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος, Λασκαρίνα Λιακάκου, Τίνα Μανδηλαρά, Αργυρώ Μποζώνη, Μαρία Παππά, Στεφανία Παπαδημητρίου, Χρήστος Παρίδης, Δημήτρης Πολιτάκης, Γιώργος Τσαγκόζης συνεργατεσ Τζούλη Αγοράκη, Έφη Ανέστη, Αλέξανδρος Βουρλάκος, Ειρήνη Γιαννάκη, Λίνα Ιντζεγιάννη, Χάρης Καλαϊτζίδης, Μίνα Καλογερά, Ερωφίλη Κόκκαλη, Υρώ Κολιακουδάκη, Δημήτρης Κυριαζής, Χρυσέλλα Λαγαρία, Στέλλα Λιζάρδη, Νίκος Γ. Μαστροπαύλος, Νίκη Μηταρέα, Αγιάτη Μπενάρδου, Παναγιώτης Ορφανίδης, Γιάννης Παντελάκης, Σταυρούλα Παπασπύρου, Νικόλας Σεβαστάκης, Δέσποινα Τριβόλη, Φώντας Τρούσας, Θοδωρής Τσάτσος, Φώφη Τσεσμελή, Νίκος Τσέφλιος, Κορίνα Φαρμακόρη αρχισυνταξία ειδησεων Σωτήρης Βαλάρης, Χρύσα Γρίβα, Μίλτος Τσεκούρας newsroom Αγάπη Βαρούνη, Μιχάλης Γιαννακίδης, Πέτρος Κράνιας, Πέννυ Μαστοράκου, Μαρία Μπαρλή, Λία Φασόλη social media Τατιάνα Τζινιώλη –––––– podcasts/vidcasts καμερα-μονταζ Ιωάννα Σπανού ηχοληψια Φαίδωνας Κτενάς, Αλέξανδρος Αντωνίου –––––– ατελιέ αrt director Βανέσσα Φερλέ, Μαργαρίτα Καμαριώτη αssistant art director Μπιάνκα Σαμαρά φωτογράφοι Σπύρος Στάβερης, Πάρις Ταβιτιάν, Freddie F., Γιώργος Ξανθινάκης, Νίκος Κατσαρός διαμόρφωση ψηφιακής εκδοσης Μαρούσα Θωμά, Ελπισία Σπαθάρη επιμελεια κειμένων Μαρία Δρουκοπούλου, Μυρτώ Αθανασοπούλου –––––– λογιστηριο οικονομική διεύθυνση Δημήτρης Τασιόπουλος λογιστήριο Βασίλης Κοτρωνάκης, Άκης Ιωάννου, Έφη Ηλιοπούλου γραμματεία Βιβίκα Ανδριανάτου –––––– κωδικος εντυπου 7639 –––––– μετοχος/νομιμοσ εκπροσωποσ Ευστάθιος Τσαγκαρουσιάνος ––––––

ΚΟΚΕΤΑ

στο εξωφύλλο: H Ισμήνη φωτογραφημένη από τον Νικόλα Γκάτσιο.

index855

βασιλική σιουτη

15

71

MET 230578

παρακαλουμε

ανακυκλωστε

LiFO 08.05.25

3

Feedback

Είναι το chemsex η νέα μεγάλη απειλή για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα;

ΟΠΤΙΚΗ ΓΩΝΙΑ

Μακρύ, δυστοπικό καλοκαίρι

Τι ακριβώς είναι το chemsex, γιατί παραμένει ταμπού ακόμα και μέσα στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και γιατί έχει συνδεθεί μαζί της; Ποιοι είναι οι κίνδυνοι και γιατί η δαιμονοποίηση δεν είναι λύση; Ειδικοί από τον χώρο της υγείας μιλούν στη LiFO.

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΟΛΙΤΑΚΗ

Γιατί δεν μου είπε κανείς πόση μοναξιά θα νιώθω ως νέα μητέρα; ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΤΡΙΒΟΛΗ

«Γιατί δεν μου είπατε τίποτα; Κανείς δεν λέει τίποτα», μου είπε μια φίλη μου πρόσφατα μεταξύ αστείου και σοβαρού. Από πίσω ακουγόταν το κλάμα της κόρης της που είναι τεσσάρων μηνών. Σκέφτηκα πόσο δίκιο είχε. Ένα από τα μεγάλα παράδοξα της πρώτης μητρότητας, αυτής που περνάς όταν πρωτοπαίρνεις ένα μωρό στα χέρια σου, είναι το πόσο μοναχική είναι. Και το αναφέρω ως παράδοξο γιατί περνάς κάτι που έχουν περάσει εκατομμύρια γυναίκες πριν από σένα, μαζί με σένα, αλλά και πάλι νιώθεις μόνη. Μπορώ ήδη να φανταστώ τα σχόλια τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο, κάτι σαν Χορό σε αρχαία τραγωδία, αν αποτελούνταν από καραφλούς μεσήλικες με τσαντάκια σε καφενείο («Έλα, κούκλα μου, γεννούσανε γυναίκες στα χωράφια δίπλα στην κατσίκα κι ακούμε κι εσένα τώρα»).

4

LiFO

pageviews

LiFO.gr

ΟΠΤΙΚΗ ΓΩΝΙΑ

podcasts που αξίζει να ακούσετε

ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ

ti δ ι α β α σ α με αυ τη την εβ δομ α δ α σ το

Αρχές Μαΐου και η επίσημη έναρξη της «σκληρής» τουριστικής περιόδου βρίσκεται προ των πυλών, αν και πλέον αυτή μοιάζει σαν να μη λήγει ποτέ. Όλοι οι προορισμοί έχουν γίνει πια «prime» και καμιά εποχή του χρόνου δεν είναι αρκετά ψυχρή για να κρατήσει τους τουρίστες μακριά. Και πού ’σαι ακόμα… Σύμφωνα με τις προβλέψεις του υπουργείου Τουρισμού, το 2028 αναμένονται πάνω από 40 εκατομμύρια επισκέπτες ως αποτέλεσμα και των γεωμετρικά αυξανόμενων αφίξεων από χώρες-αγορές όπως η Κίνα και η Ινδία. Ίσως θα πρέπει να κλείσουμε από τώρα κανένα υπερτιμημένο δωμάτιο για το καλοκαίρι εκείνο, γιατί έξι μήνες πριν, όπως έχει γίνει πλέον το σύνηθες (και αν βρεις), δεν θα είναι πια αρκετοί. Τα καλοκαίρια μας δεν είναι αυτά που ήταν κάποτε.

5

ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Μπορεί «το καλύτερο σεξ που έκανες ποτέ» να σε καταστρέψει αν αφεθείς τελείως; Πόσο πιθανό είναι η αναζήτηση της υπέρτατης ηδονής να καταλήξει σε μια προσωπική αλλά και συλλογική, εν μέρει, τραγωδία; Αν αποφασίσεις να ανοίξεις παρτίδες με τα chems, τι χρειάζεται οπωσδήποτε να προσέχεις; Ο Π. έχει αϋπνίες και νευρικά ξεσπάσματα ύστερα από chemsex. Το χειρότερο, όμως, είναι το «άδειασμα» που νιώθει, πάει καιρός που δεν βρίσκει ευχαρίστηση σε τίποτα έξω από «αυτό». Ήδη έχει προβλήματα στη δουλειά του, ακόμα και στις φιλικές του σχέσεις εξαιτίας της συμπεριφοράς του. Ξέρει τι φταίει, το παλεύει, αλλά «είναι ζόρι». Ο Σ. μου λέει ανήσυχος για έναν ακόμα γνωστό του που μαθεύτηκε πως «έφυγε» από ανακοπή ύστερα από ένα sex party διαρκείας. Ο Η., έχοντας φτάσει στα όριά του ύστερα από τέσσερα χρόνια τακτικής χρήσης, κατέφυγε σε ψυχολόγους και συμβούλους απεξάρτησης. Ενάμιση χρόνο μετά είναι «καθαρός», αλλά ακόμα δυσκολεύεται να συνευρεθεί ερωτικά χωρίς chems. Δεν του κάνει καν κέφι, νιώθει κιόλας ότι «γέρασε» πρόωρα, βλέποντας τον εαυτό του στον καθρέφτη.

Ακολουθήστε τα podcasts της LiFO στην Apple, στο Spotify ή στο LiFO.gr

1

«Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα» «PULP FICTION» ΜΕ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ

2

«Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές «THE REVIEW» ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΠΑΡΙΔΗ

Ο Γ. φρίκαρε όταν, έχοντας συνέλθει από τις καταχρήσεις που έκανε σε μια ερωτική συνεύρεση με chems, ανακάλυψε στο σώμα του σημάδια κακοποίησης τα οποία δεν έχει ιδέα πώς προέκυψαν – ίσως δεν έπρεπε να ενδώσει στην πίεση ενός εφήμερου εραστή να πιει «λίγο παραπάνω να χαλαρώσει», αλλά ήταν τόσο γοητευτικός, κι έπειτα, τι θα μπορούσε να πάει στραβά; Ο Ν., πάλι, έχει να λέει για εκείνη τη φορά που ο άνθρωπος με τον οποίο έκλεισε sex date με chems «κουβάλησε» άλλους τρεις και επέμενε να συνευρεθούν όλοι μαζί. Αρνήθηκε, διαπληκτίστηκαν έντονα και φοβισμένος κάλεσε την αστυνομία, συγκεκριμένα το Τμήμα Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας, που θεωρούσε πιο «friendly». Τελικά τον άφησαν να φύγει από εκείνο το σπίτι. Αργότερα έμαθε ότι στο ίδιο Τμήμα έχουν απευθυνθεί επίσης για βιασμούς και άλλες παραβιαστικές συμπεριφορές στο πλαίσιο τέτοιων «συνεδριών», παρότι περιστατικά σαν αυτά δεν είναι δική του αρμοδιότητα. Ας σημειωθεί εδώ ότι η αστυνομία γενικά δεν ασχολείται πλέον με τη χρήση αλλά μόνο με την κατοχή και το εμπόριο παράνομων ουσιών, ούτε προβαίνει σε κατ’ οίκον έρευνες χωρίς ένταλμα. Σε περιπτώσεις, τώρα, θανάτων από ουσίες γενικά σχηματίζεται αρχικά δικογραφία για το ενδεχόμενο ανθρωποκτονίας και ακολουθεί ιατροδικαστική και τοξικολογική εξέταση. Η τελευταία αναφέρει μεν το αίτιο θανάτου, αλλά όχι τις συνθήκες, εφόσον, δε, η ανθρωποκτονία αποκλειστεί, η σορός παραδίδεται στους οικείους.

ΤΑΞΙΔΙΑ Γειτονιές της Ελλάδας «Κολωνάκια και καφετέριες θα βρεις παντού. Mια καλή ζωή όχι» ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΥΡΙΑΖΗ

Ο Φίλιππος Παπαδημητρίου γεννήθηκε κοσμοπολίτης, όμως αποφάσισε συνειδητά να αποκτήσει τον δικό του τόπο και να γίνει αγρότης στην Αγριλίτσα Αργολίδας. Όπως μας λέει, νιώθει πως η ζωή στο χωριό ήρθε νομοτελειακά στη ζωή του, καθώς για χρόνια προσπαθούσε να ξεφύγει από κάθε πόλη όπου έμενε. Πιστεύει βαθιά στην αποκέντρωση, γι’ αυτόν τον λόγο αποφάσισε να συστήσει την ΑΜΚΕ «Το Χαμόγελο του Χωριού». Μέσω αυτής πρωτοστατεί στην «Ανασυγκρότηση των Κοιλάδων Δυτικής Αργολίδας», μια πρωτοβουλία σε συνεργασία με τοπικούς φορείς και τον δήμο Άργους-Μυκηνών για την επανακατοίκηση και την ανάπτυξη των Κοιλάδων Δυτικής Αργολίδας με στόχο να αντιμετωπιστεί η οικονομική και δημογραφική κατάρρευση της περιοχής, που οδηγεί με γοργούς ρυθμούς στην ερημοποίηση. «Γεννήθηκα στην Αθήνα τον Μάιο του 2002. Οι γονείς μου δούλευαν στον κλάδο των Οικονομικών και Εμπορικών Υποθέσεων του υπουργείου Εξωτερικών και έτσι λίγους μόλις μήνες μετά μετακομίσαμε αρχικά στο Ισραήλ και μετέπειτα στις Βρυξέλλες και το Πεκίνο. Στις αρχές του 2010 μ’ έστειλαν οι γονείς μου πίσω στην Αθήνα για να με φροντίσουν οι γονείς της μητέρας μου στο πατρικό της, στη Νέα Φιλαδέλφεια».

3

Η σκληρή αλήθεια για το ύπουλο ιντερνετικό κράξιμο «ΜΙΚΡΟΠΡΑΓΜΑΤΑ» ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΗ ΔΗΜΟΚΙΔΗ

4

Υπήρχαν και «άσχημα» αγαλματίδια στην αρχαία Αθήνα «ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΠΟΛΗΣ» ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ

5

Ο «δράκος της Θράκης»: Mια υπόθεση που έμεινε για πάντα στο σκοτάδι «ΑΛΗΘΙΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ» ΜΕ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΤΣΕΦΛΙΟ

08.05.25

LiFO 08.05.25

5

22.05.2025 Ωδείο Αθηνών

Μιλώντας ανοιχτά για όσα πολλές φορές μένουν στο περιθώριο ή αμφισβητούνται

Το «The Upfront Initiative», η πρωτοβουλία της LiFO και της Tsomokos για την ισότητα, τη συμπερίληψη, την ποικιλομορφία και τη διαφορετικότητα στον χώρο εργασίας και στην κοινωνία, επιστρέφει με σημαντικούς ομιλητές και επίκαιρες συζητήσεις.

Το συνέδριο που έγινε θεσμός επιστρέφει για 4η συνεχόμενη χρονιά, την Πέμπτη 22 Μαΐου, στο Ωδείο Αθηνών, ανανεωμένο και πιο επιδραστικό από ποτέ. Περισσότερες από 50 προσωπικότητες από τον χώρο του πολιτισμού, των επιχειρήσεων, της πολιτικής, των media, του ακτιβισμού και της κοινωνίας των πολιτών μοιράζονται τις εμπειρίες τους και συζητούν ανοιχτά θέματα που αφορούν την ισότητα, τη διαφορετικότητα και τη συμπερίληψη στους χώρους εργασίας αλλά και στην καθημερινή ζωή. Και ενώ έννοιες όπως η ισότητα και η διαφορετικότητα έχουν πλέον σταθερή θέση στον δημόσιο διάλογο, το φετινό «The Upfront Initiative» στέκεται με καθαρή ματιά απέναντι στις τρέχουσες εξελίξεις και θέτει καίρια ερωτήματα: «Τι κά-

6

LiFO

νουμε όταν αυτονόητες αξίες τίθενται υπό αμφισβήτηση; Και πώς μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά, χωρίς να αφήνουμε κανέναν πίσω;». Στο φετινό συνέδριο συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, οι Δημήτρης Παπαϊωάννου, Αφροδίτη Παναγιωτάκου, Νίκη Λυμπεράκη, Άκης Σκέρτσος, Μαρίνα Σάττι, Αντώνης Καραμπατζός, Κατερίνα Βρανά, Μαίρη Συνατσάκη, Άρης Δημοκίδης, καθώς και πολλές ακόμα σημαντικές προσωπικότητες απ’ όλο το κοινωνικό φάσμα. Μπες στο upfront.gr, μάθε περισσότερα για τους ομιλητές, τα πάνελ και την agenda του συνεδρίου και κλείσε τη θέση σου δωρεάν για να πάρεις κι εσύ μέρος στη συζήτηση για το μέλλον της ισότητας και της συμπερίληψης σε καιρούς αμφισβήτησης.

08.05.25

LiFO 08.05.25

7

talkofthetown 08—14 ΜΑΐΟΥ 2025 Νο 855

Έχετε επιστροφή φόρου: Οι συχνότερες περιπτώσεις phishing p Δύσκολο να είσαι δημοσιογράφος στις ΗΠΑ p Στο μυαλό είναι ο στίχος. Το νου σου, ε; p

8

LiFO

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΠΤΑΗΜΕΡΟ

Τι περιμένει ο Μητσοτάκης από τη Μελόνι και τι φοβάται από τον Μερτς Ο πρωθυπουργός περιμένει από την Ιταλίδα πρωθυπουργό Τζόρτζια Μελόνι μια κίνηση καλής θέλησης για τη Hellenic Train και προβληματίζεται για τις συνέπειες που θα έχει η αυστηροποίηση της μεταναστευτικής πολιτικής του νέου Γερμανού καγκελάριου Φρίντριχ Μερτς.

απ ό τh βασιλ ικη σιουτη

Με βασικό εργαλείο τις κυλιόμενες δημοσκοπήσεις, η κυβέρνηση προσπαθεί στοχευμένα να εστιάσει με παροχές και μέτρα, όπως αυτά που ανακοινώθηκαν πρόσφατα, στα ειδικά κοινά που θεωρεί ευκολότερο να κερδίσει. Αυτό που επιδιώκουν στο Μέγαρο Μαξίμου τώρα, πάση θυσία, είναι να ανεβάσουν τα δημοσκοπικά ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας στην εκτίμηση ψήφου πάνω από το 30%, διότι, όσο παραμένουν κάτω από το όριο αυτό, κινδυνεύουν να σταθεροποιηθούν στα χαμηλότερα όρια και να απολέσουν την εικόνα της πολιτικής κυριαρχίας. Κάτι τέτοιο θα δυσκόλευε ακόμα περισσότερο την προσπάθεια για ανάκαμψη και συσπείρωση εν όψει των επόμενων εκλογών και, όπως λένε οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, «οι εκλογές κερδίζονται από τώρα και όχι την προεκλογική περίοδο, που θα είναι αργά». Κάποιες δημοσκοπήσεις που έγιναν αυτές τις μέρες εμφανίζουν την κυβέρνηση κοντά στο ποσοστό του στόχου και αυτό τους δίνει την ικανοποίηση ότι τα μέτρα που ανακοινώθηκαν έφεραν αποτέλεσμα, άρα είναι σε καλό δρόμο, θεωρούν.

ΣΤΟΧΟΣ Η ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑ Ο Μάκης Βορίδης ανέφερε ότι ο στόχος είναι το σκαλοπάτι του 30%, στο οποίο θέλουν να πατήσουν, να γίνει στα επόμενα δύο χρόνια 35%, για να πάρουν αυτοδυναμία στις εκλογές, καθώς αυτή είναι η στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας για το 2027 και όχι οι συνεργασίες, αφού το ΠΑΣΟΚ απέρριψε κατηγορηματικά αυτή την προοπτική, παρά την προσπάθεια προσέγγισης που υπήρξε το προηγούμενο διάστημα. Από τη στιγμή, λοιπόν, που δεν έχουν πιθανούς κυβερνητικούς εταίρους, θεωρούν ότι η στρατηγική της αυτοδυναμίας είναι μονόδρομος και πρέπει να τα δώσουν όλα τώρα για να παραμείνει η προοπτική αυτή δυνατή. Έτσι εξηγείται και η αρκετά επιθετική ρητορική που έχει υιοθετηθεί τελευταία από ορισμένους υπουργούς και βουλευτές, οι οποίοι πολώνουν το κλίμα σκοπίμως για να συσπειρώσουν το κοινό τους στο πνεύμα του «Μητσοτάκης ή χάος», επιχειρώντας να εμφανίσουν το κυβερνών κόμμα ως τον μοναδικό εκφραστή του ορθολογισμού.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΟΜΠΗΣ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΑΧ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ Η σκιά των Τεμπών όμως είναι εδώ, όσο κι αν η κυβέρνηση έχει πετύχει να μην κυριαρχεί πλέον επικοινωνιακά, όπως το προηγούμενο διάστημα. Τα λάθη στη διαχείριση της επόμενης μέρας έχουν κοστίσει και αυτό δεν θα αλλάξει, ειδικά όσο η κυβέρνηση επιμένει να μην τα παραδέχεται, όπως π.χ. με την παρέμβαση στον χώρο του δυστυχήματος πριν ολοκληρωθεί η έρευνα, κάτι που

08.05.25

ΗoReCa Empowered:

Εκπαιδεύοντας τους επόμενους πρωταγωνιστές στην καφεστίαση Η ΦΕΤΙΝΗ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ξεκινά και για μία ακόμη χρονιά η Ελλάδα αποτελεί κορυφαίο προορισμό. Δημιουργούνται όλο και περισσότερες ευκαιρίες για τον κλάδο της εστίασης και της φιλοξενίας, λοιπόν, και αναδεικνύεται η σημασία της επένδυσης στην εκπαίδευση και κατάρτιση του ανθρώπινου δυναμικού. Εδώ έρχεται και φέτος το HoReCa Empowered της Coca-Cola Τρία Έψιλον που, παρά τις προκλήσεις που σχετίζονται με την εύρεση εξειδικευμένου προσωπικού, ανοίγει ένα πεδίο για εξέλιξη, καινοτομία και ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του κλάδου. Προκειμένου να στηρίξει την ανάγκη των επιχειρήσεων για εξειδικευμένο προσωπικό, φέτος το HoReCa Empowered, ένα από τα μεγαλύτερα δωρεάν εκπαιδευτικά προγράμματα του κλάδου που προσφέρει σε νέους επαγγελματίες ολοκληρωμένη γνώση πάνω σε τεχνικές και τάσεις στον καφέ και στα Premium Spirits, υλοποιεί και έναν διευρυμένο κύκλο σεμιναρίων σε τέσσερις τουριστικές περιοχές της Ελλάδας. Από τις 5 έως τις 20 Μαΐου, στη Θεσσαλονίκη, την Κέρκυρα, την Κρήτη τη Ρόδο και την Αθήνα θα πραγματοποιηθούν masterclasses σε αναγνωρισμένες επιχειρήσεις καφεστίασης που γίνονται κέντρα εκπαίδευσης, καινοτομίας και δικτύωσης για τους επαγγελματίες του κλάδου. Κορυφαίοι επαγγελματίες του HoReCa, συνεργάτες της CocaCola Τρία Έψιλον, θα εκπαιδεύσουν νέους επαγγελματίες στις σύγχρονες τάσεις και τεχνικές mixology, spirits και καφέ, βοηθώντας τους να εξελίξουν τις γνώσεις και τις δεξιότητές τους, να δικτυωθούν και να χαράξουν τη δική τους επιτυχημένη διαδρομή. Τα σεμινάρια θα αποτελούνται από δύο μέρη. Στο πρώτο, με τίτλο «Coffee: Brew-

Feel-Repeat», οι Coffee Experts της Coca-Cola Τρία Έψιλον, Στάθης Κορέμτας και Σάββας Πετρούτσος, θα εκπαιδεύσουν τους συμμετέχοντες στις βασικές αρχές και τεχνικές παρασκευής καφέ με τη χρήση εξειδικευμένων εργαλείων. Το δεύτερο μέρος των masteclasses θα επικεντρωθεί στα cocktails. Οι συμμετέχοντες θα μάθουν τις σύγχρονες τεχνικές ανάμειξης και το κατάλληλο σερβίρισμα, θα αποκτήσουν γνώσεις σχετικά με τα αποστάγματα, τις βασικές αρχές κυκλικής οικονομίας και τη βιωσιμότητας στον χώρο του bar, καθώς και στο ζήτημα της φιλοξενίας και της δημιουργίας μιας ξεχωριστής εμπειρίας για τον πελάτη. Οι θεματικές του είναι τέσσερις: «Hospitality & Mixability» με τους Βασίλη Κυρίτση, Schweppes Lead Activation Strategist, Μαίρη Ταλαιπώρου, Schweppes Head Brand Ambassador για Ελλάδα & Κύπρο, Γιάννη Οικονόμου και Πέτρο Μυτιληναίο, Schweppes Brand Activators, «The Art of Simple Perfection: Why Ingredients Matter» με τους Τζώρτζια Παπαγιαννοπούλου και Δημήτρη Καϊταλίδη, Three Cents Brand Activators, «Bartending in the Modern Age» με τον Θοδωρή Αναγνώστου, Edrington Brand Ambassador και «Exploring Spirits Basics» με διακεκριμένους και έμπειρoυς εισηγητές της WSPC. Με την ολοκλήρωση των σεμιναρίων, όλοι οι συμμετέχοντες θα λάβουν πιστοποίηση παρακολούθησης για να ενισχύσουν το βιογραφικό τους. Παράλληλα, θα έχουν τη δυνατότητα να διεκδικήσουν παγκοσμίως αναγνωρισμένες υποτροφίες στον καφέ από τον Specialty Coffee Association και στα premium spirits από τoν οργανισμό WSPC, ενισχύοντας σημαντικά τις επαγγελματικές τους προοπτικές και την παρουσία τους στον κλάδο της καφεστίασης.

Από τις 5 ως τις 20 Μαΐου η πρωτοβουλία της Coca-Cola Τρία Έψιλον στηρίζει τον κλάδο της φιλοξενίας και της εστίασης με έναν ενημερωμένο κύκλο σεμιναρίων.

Οι εγγραφές στα masterclasses έχουν ξεκινήσει, στην ιστοσελίδα του HoReCa Empowered.

LiFO 08.05.25

9

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΠΤΑΗΜΕΡΟ

α πό τh βα σι λι κη σ ιου τη

talkofthetown

Τα λάθη στη διαχείριση της επόμενης μέρας έχουν κοστίσει και αυτό δεν θα αλλάξει, ειδικά όσο η κυβέρνηση επιμένει να μην τα παραδέχεται.

10

LiFO

δεν έπρεπε να γίνει. Η δίκη, όταν ξεκινήσει, θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε νέες αποκαλύψεις για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο σιδηρόδρομος, ενώ το μεγάλο αγκάθι για το Μέγαρο Μαξίμου αυτήν τη στιγμή είναι τι θα γίνει με την παραπομπή του Κώστα Αχ. Καραμανλή, η περίπτωση του οποίου είναι αυτή που έχει κοστίσει περισσότερο στην κυβέρνηση. Θα παραπεμφθεί ο πρώην υπουργός Μεταφορών για κακούργημα, όπως ζητάνε οι συγγενείς και φαίνεται να συμφωνεί και η αντιπολίτευση; Θα τολμήσει η κοινοβουλευτική πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας να τον απαλλάξει, όπως θέλει ο ίδιος; Ή θα επιλέξουν την παραπομπή για πλημμέλημα, με την οποία θα προσπαθήσουν να ξεμπερδέψουν όσο πιο γρήγορα γίνεται και με τη λιγότερη δυνατή δημοσιότητα, κάτι που προτείνουν πολλοί στη Νέα Δημοκρατία, θεωρώντας ότι αυτή η επιλογή θα τους βγάλει από τη δύσκολη θέση; Η προϊσταμένη της Διεύθυνσης Σιδηροδρομικών Μεταφορών, η οποία κατηγορείται για το κακούργημα της παρακώλυσης συγκοινωνιών με θανατηφόρο έκθεση, όπως και ο προϊστάμενος της Γενικής Διεύθυνσης Μεταφορών κατά την απολογία τους κατέθεσαν έγγραφα που είχαν συντάξει και αποστείλει στο γραφείο του υπουργού Μεταφορών από τον Σεπτέμβριο του 2021, με τα οποία εισηγούνταν την αύξηση της χρηματοδότησης του ΟΣΕ, καθώς και προσλήψεις, επισημαίνοντας την πιθανότητα ατυχημάτων, αν αυτά δεν γίνονταν. Σύμφωνα με πληροφορίες, αυτά τα ενημερωτικά σημειώματα και οι προειδοποιήσεις προς τον πρώην υπουργό δεν ήταν τα μοναδικά που είχε λάβει. Κατά τη διάρκεια της δίκης θα αποκαλυφθούν και τα υπόλοιπα, αλλά ο εφέτης ανακριτής αυτά επέλεξε για να στείλει τη δικογραφία στη Βουλή –όχι και τόσο άμεσα, σύμφωνα με όσα λένε οι συγγενείς– μετά τις συγκεκριμένες απολογίες, που έγιναν δύο χρόνια μετά. Η αντιπολίτευση έχει θέσει ήδη το αναμενόμενο ερώτημα: αν τα στελέχη του υπουργείου Μεταφορών, που δεν είχαν τη δυνατότητα να λαμβάνουν αποφάσεις, κατηγορούνται για κακούργημα, τότε με ποια λογική ο Κώστας Αχ. Καραμανλής, τον οποίο είχαν ενημερώσει και του είχαν εισηγηθεί λύσεις, θα κατηγορηθεί με την ελαφρύτερη κατηγορία του πλημμελήματος; Αυτό είναι ένα σημαντικό ζήτημα που έχει να αντιμετωπίσει τώρα η Νέα Δημοκρατία και δεν είναι καθόλου εύκολο, χωρίς να κατηγορηθεί πάλι για συγκάλυψη. Από το περιβάλλον του Κώστα Αχ. Καραμανλή, πάντως, διαρρέει ότι οι αποφάσεις για όλα λαμβάνονταν από το Μαξίμου, το οποίο είχε ενημερώσει, και ότι είχαν ληφθεί και αποφάσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του ΟΣΕ, αλλά αυτή καθυστέρησε λόγω της γραφειοκρατίας του ΑΣΕΠ και της έγκρισης από το υπουργείο Οικονομικών. Αυτή, όπως πληροφορούμαστε, θα είναι σε γενικές γραμμές και η υπερασπιστική του γραμμή. Η κυβέρνηση δεν επιθυμεί τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής, όπως ορίζει το άρθρο 86 του Συντάγματος, καθώς θεωρεί πως αυτό θα έχει πολιτικό κόστος, το οποίο θέλει να αποφύγει. Εκείνο που κερδίζει έδαφος, όπως αναφέρουν κυβερνητικές πηγές, είναι το να επαναληφθεί η ντρίπλα που έγινε με τον Χρ. Τριαντόπουλο, με απευθείας παραπομπή στο δικαστικό συμβούλιο και του Κώστα Αχ. Καραμανλή, που ελπίζουν να τον απαλλάξει. Η περίπτωσή του ωστόσο είναι αρκετά διαφορετική και αφορά την ουσία της αναζήτησης των ποινικών ευθυνών για το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών.

Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗ HELLENIC TRAIN, ΠΟΥ ΕΠΑΝΕΞΕΤΑΖΕΤΑΙ Μιλώντας στη LiFO, ο αναπληρωτής υπουργός Μεταφορών, Κωνσταντίνος Κυρανάκης, ανέφερε ότι η σχέση του ελληνικού Δημοσίου με τη Hellenic Train είναι υπό διαπραγμάτευση. Η κυβέρνηση έχει διατυπώσει την απαίτησή της και προς την ιταλική εταιρεία και προς την ιταλική κυβέρνηση να βάλουν δικά τους χρήματα και να κάνουν σοβαρές επενδύσεις σε νέα τρένα, γιατί «αυτά που κυκλοφορούν σήμερα στο ελληνικό δίκτυο, τα οποία είναι κυριότητας του ΟΣΕ και τα μισθώνει η Hellenic Train κάθε χρόνο, είναι μεγάλης παλαιότητας, με αποτέλεσμα να έχουμε συχνές βλάβες και η ποιότητα της υπηρεσίας να μην είναι καθόλου καλή». Η ιταλική κυβέρνηση, ωστόσο, έχει εκφράσει και εκείνη την απαίτησή της από την ελληνική κυβέρνηση να υπάρχουν οι σωστές υποδομές για έναν ευρωπαϊκών προδιαγραφών σιδηρόδρομο. Ο σιδηρόδρομος, όμως, δεν ήταν ποτέ η προτεραιότητα ούτε της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία τώρα εξετάζει αν θα πρέπει να ασχοληθεί στα σοβαρά με τον εκσυγχρονισμό του, ώστε να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης. Ο πρωθυπουργός έχει ανοιχτούς διαύλους εδώ και καιρό με την Ιταλίδα πρωθυπουργό Τζόρτζια Μελόνι για το θέμα της Hellenic Train, που πήρε η ιταλική δημόσια εταιρεία έναντι ευτελούς τιμήματος στα χρόνια της κρίσης και για την οποία έχουν προκύψει επίσης ποινικές ευθύνες από τη διαδικασία της ανάκρισης. Συγγενείς θυμάτων έχουν ζητήσει την αναβάθμιση του κατηγορητηρίου της Hellenic Train από πλημμέλημα σε κακούργημα και η ίδια έχει αναθέσει εδώ και καιρό τη διαχείριση της εικόνας της στην Ελλάδα σε μεγάλη γνωστή και ισχυρή επικοινωνιακή εταιρεία. Σύμφωνα με πληροφορίες από την κυβέρνηση, τις επόμενες ημέρες αναμένεται να γίνει συνάντηση Μητσοτάκη - Μελόνι για να συζητηθούν τα θέματα που προέκυψαν μετά τα Τέμπη για τη σχέση των δύο μερών.

Η ΑΥΣΤΗΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Προβληματισμός υπάρχει και για το μεταναστευτικό τις τελευταίες μέρες, καθώς η σκληρή ρητορική του Μάκη Βορίδη δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, που αναμένεται να ενταθεί το επόμενο διάστημα. Η κυβέρνηση αδυνατεί για την ώρα να λύσει γρήγορα και αποτελεσματικά το πρόβλημα της νόμιμης μετανάστευσης και να ικανοποιήσει τα αμέτρητα αιτήματα των επιχειρήσεων, κυρίως στον τουρισμό, στις κατασκευές και στη γεωργία, όπου δέχεται μεγάλες πιέσεις λόγω της έλλειψης προσωπικού στους τομείς αυτούς. Από την άλλη πλευρά, παρατηρείται νέα αύξηση στις αφίξεις μεταναστών χωρίς έγγραφα, την ώρα που στις κυλιόμενες δημοσκοπήσεις που παρακολουθεί η κυβέρνηση η πλειοψηφία τάσσεται κατά της παράνομης μετανάστευσης και απαιτεί αυστηρά μέτρα, κι αυτό είναι ένα θέμα που έχει πολιτικό κόστος για τη Νέα Δημοκρατία. Εκείνο που θα επιδεινώσει την κατάσταση περαιτέρω, όμως, είναι η αυστηροποίηση της γερμανικής μεταναστευτικής πολιτικής που θα εφαρμόσει ο νέος καγκελάριος Φρίντριχ Μερτς. Η αυστηροποίηση αυτή περιλαμβάνει επιστροφές μεταναστών στις χώρες εισόδου στην Ε.Ε., ειδικά όσων θεωρούν ότι «δεν ενσωματώνονται» και δεν είναι «χρήσιμοι για τη γερμανική οικονομία», όπως αναφέρει κυβερνητική πηγή που δεν κρύβει τον προβληματισμό της, καθώς η Ελλάδα θα υποχρεωθεί να τους δεχθεί, ενώ οι επιστροφές στις χώρες προέλευσής τους όσων δεν δικαιούνται άσυλο παραμένει κυρίως μόνο στη ρητορική του αρμόδιου υπουργού. Αν ο αριθμός των αφίξεων και των επιστροφών από τη Γερμανία στην Ελλάδα αυξηθεί σημαντικά πάλι, τότε ενδέχεται η ελληνική κυβέρνηση να μην είναι έτοιμη γι’ αυτό, καθώς ήδη τελευταία υπάρχει πρόβλημα με τη χρηματοδότηση της μεταναστευτικής πολιτικής, το οποίο δεν έχει αντιμετωπιστεί ακόμα.

TALKING POINTS

ΧΡΗΣΤΟΣ ΞΕΝΑΚΗΣ « Έχετε επιστροφή φόρου: Οι συχνότερες περιπτώσεις phishing» α π ό τ ο ν γ ι ά ν ν η π α ν τα ζ ό π ουλο

Πώς μπορεί να προστατευτεί κάποιος; Μιλά στη LiFO ο καθηγητής Κυβερνοασφάλειας στο Τμήμα Ψηφιακών Συστημάτων του Πανεπιστημίου Πειραιώς και επικεφαλής της Εθνικής Ομάδας Κυβερνοασφάλειας, Χρήστος Ξενάκης. Τι θα λέγαμε ότι είναι το phishing; Και τι συμβαίνει με τις διαδικτυακές απάτες; Το phishing είναι μια τεχνική που χρησιμοποιεί μεθόδους εξαπάτησης με σκοπό να ξεγελάσει τον χρήστη ώστε να αποκαλύψει προσωπικά ή ευαίσθητα δεδομένα του, όπως οι κωδικοί πρόσβασης, τα στοιχεία των τραπεζικών του λογαριασμών και οι αριθμοί καρτών. Συνήθως, αυτό γίνεται με τη μορφή πλαστών emails, SMS ή ιστοσελίδων που μιμούνται αξιόπιστες υπηρεσίες. Ο επιτιθέμενος προσπαθεί πολλές φορές να μιμηθεί έναν πραγματικό ιστότοπο και στη συνέχεια να ζητήσει από τον ανυποψίαστο χρήστη να επιβεβαιώσει το όνομα του λογαριασμού του και τον κωδικό πρόσβασής του. Η τεχνική αυτή χρησιμοποιείται πλέον ευρέως για τη λήψη ευαίσθητων πληροφοριών και προσαρμόζεται σε οποιεσδήποτε νέες κοινωνικές συνθήκες, στοχοποιώντας εντατικά απλούς χρήστες και επιχειρήσεις όλων των μεγεθών. Ποιες είναι οι πιο συνηθισμένες μορφές phishing; Τα παραπλανητικά μηνύματα έχουν αυξηθεί πάρα πολύ. Ναι, πλέον τα παραπλανητικά μηνύματα έχουν αυξηθεί θεαματικά, ιδίως τα τελευταία χρόνια. Μία από τις πιο συνηθισμένες μορφές phishing είναι το email phishing, δηλαδή ψεύτικα emails που φαίνονται να προέρχονται από τράπεζες, δημόσιες υπηρεσίες, ταχυδρομικές εταιρείες, ή δημοφιλείς πλατφόρμες. Συνήθως περιέχουν συνδέσμους που οδηγούν σε πλαστές σελίδες, ζητώντας από τον χρήστη να εισαγάγει προσωπικά στοιχεία ή κωδικούς. Μία ακόμα είναι το SMS phishing (Smishing), μηνύματα που λαμβάνεις στο κινητό και περιλαμβάνουν κακόβουλους συνδέσμους ή πληροφορίες που παραπέμπουν σε υποτιθέμενα επείγουσες καταστάσεις, όπως καθυστερημένες παραδόσεις, τραπεζικά προβλήματα ή πακέτα που δεν παραλήφθηκαν, και οδηγούν σε πλαστά sites. Το voice phishing (vishing) αφορά τηλεφωνικές κλήσεις από άγνωστους αριθμούς, κατά τις οποίες οι απατεώνες προσποιούνται ότι είναι υπάλληλοι τραπεζών, τεχνικής υποστήριξης ή κρατικών φορέων και στόχο έχουν να αποσπάσουν προσωπικά ή τραπεζικά στοιχεία. Μια πολύ διαδεδομένη μορφή vishing είναι οι κλήσεις από άτομα που ισχυρίζονται ότι κάποιος συγγενής του χρήστη είχε ατύχημα ή βρίσκεται σε σοβαρό κίνδυνο, και ζητούν άμεσα χρήματα για «νοσηλεία», «δικηγόρο» ή «εγγύηση». Η πίεση και το συναισθηματικό σοκ χρησιμοποιούνται για να παρακαμφθεί η κρίση του θύματος και να το οδηγήσουν σε άμεση δράση. Το social media phishing είναι μηνύματα ή σχόλια σε πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης (όπως Facebook, Instagram, LinkedIn) που περιέχουν ύποπτους συνδέσμους ή ψευδείς διαγωνισμούς. Συχνά, πρόκειται για άτομα που προσποιούνται ότι είναι φίλοι ή επαφές του χρήστη για να αποκτήσουν αξιοπιστία και να τον πείσουν να αλληλεπιδράσει. Πώς μπορεί να προστατευτεί κάποιος από αυτά; Η προστασία ξεκινά πάντα από την ενημέρωση. Ορισμένα απλά βήματα που μπορούν να εφαρμόσουν όλοι για να προστατευτούν όσο το δυνατό περισσότερο είναι τα εξής: να είναι επιφυλακτικοί με μηνύματα που ζητούν προσωπικά στοιχεία, ακόμη και αν φαίνονται επίσημα· να ελέγχουν πάντα τη διεύθυνση του αποστολέα και τη διεύθυνση URL· να μην κάνουν κλικ σε συνδέσμους που φαίνονται ύποπτοι, ειδικά σε μηνύματα που πιέζουν για άμεση δράση.

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο lifo.gr.

08.05.25

LiFO 08.05.25

11

Μ. Ηρωίδη: Η στρατηγική πίσω από τη νέα εποχή των προϊόντων χωρίς αλκοόλ Η Marketing Director της Ολυμπιακής Ζυθοποιίας, Μαρία Ηρωίδη, μιλά για τη νέα τάση της αγοράς και για τα αντανακλαστικά που απαιτούνται ώστε να είσαι πάντα ένα βήμα μπροστά. ΑΠΟ ΤΗN ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

Τ

α τελευταία χρόνια κάτι έχει αλλάξει στον τρόπο που διασκεδάζουμε. Οι νέες γενιές δημιουργούν τις δικές τους τάσεις, δίνοντας εκ νέου νόημα στις εξόδους, στα πάρτι και στον τρόπο που απολαμβάνουμε τα πράγματα. Μία από αυτές τις τάσεις φαίνεται να είναι η ολοένα αυξανόμενη προτίμηση στα ποτά με χαμηλή ή μηδενική περιεκτικότητα σε αλκοόλ. Η μπίρα χωρίς αλκοόλ μπορεί κάποτε να ήταν μονόδρομος για τον «οδηγό» της παρέας ή για όσους έκαναν διατροφή, αλλά πλέον έχει εξελιχθεί σε μια εξαιρετικά δημοφιλή και σταθερή επιλογή που συνδυάζει τη γεύση με την ευεξία. Όταν γίνεται λόγος περί μπίρας χωρίς αλκοόλ, δεν γίνεται να μη μιλήσουμε για τη ΦΙΞ Άνευ. Έχοντας πιάσει τον παλμό της αγοράς, η Ολυμπιακή Ζυθοποιία έδειξε τον δρόμο στην αντίστοιχη κατηγορία στην Ελλάδα, ενώ συνεχίζει να διευρύνει τις επιλογές των καταναλωτών.

12

LiFO

Η ΦΙΞ ΑΝΕΥ ΣΑΝΓΚΟΥΙΝΙ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΗΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗΣ «Ως εταιρεία αντιληφθήκαμε νωρίς ότι η μη αλκοολούχα μπίρα δεν αποτελεί πλέον απλώς μία ακόμη εναλλακτική, αλλά μια συνειδητή επιλογή για τους σύγχρονους καταναλωτές. Η ΦΙΞ Άνευ καθιερώθηκε και ηγείται της κατηγορίας της διότι προσφέρει την αυθεντική γεύση μπίρας, άνευ αλκοόλ και με λιγότερες θερμίδες. Μια επιλογή με ξεκάθαρη ταυτότητα και εμπειρία που ξεχωρίζει. Αντίστοιχα, η ΦΙΞ Άνευ Λεμόνι και τώρα η ΦΙΞ Άνευ Σανγκουίνι δημιουργήθηκαν για να ενισχύσουμε την απόλαυση με έναν πιο παιχνιδιάρικο και φρουτώδη χαρακτήρα. Η φρεσκάδα και η διαφοροποίηση που φέρνουν στο ποτήρι απευθύνονται σε ένα κοινό που ψάχνει κάτι ιδιαίτερο, μια μπίρα με στυλ, προσωπικότητα και μια δόση ανατροπής, που μπορεί να την απολαύσει οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας και σε οποιαδήποτε περίσταση», εξηγεί η Μαρία Ηρωίδη, Marketing Director της Ολυμπιακής Ζυθοποιίας.

08.05.25

Η ίδια βλέπει τη στροφή προς τα ποτά με χαμηλό ή καθόλου αλκοόλ ως κομμάτι ενός νέου τρόπου ζωής και διασκέδασης που δίνει έμφαση στο ευ ζην. Ανταποκρινόμενη σε αυτή την αλλαγή, η εταιρεία επενδύει σε προϊόντα που προσφέρουν επιλογές χωρίς συμβιβασμούς στη γεύση. «Η στροφή προς τις μπίρες και τα ποτά με λίγο ή καθόλου αλκοόλ δείχνει μια βαθύτερη αλλαγή στις προτεραιότητες των καταναλωτών. Δεν είναι απλώς μια νέα κατηγορία προϊόντων, αλλά μέρος ενός σύγχρονου τρόπου ζωής που δίνει έμφαση στην ευεξία, την ισορροπία και την αυθεντικότητα. Οι νεότερες γενιές, όπως η Gen Z, οδηγούν αυτή την αλλαγή, αναζητώντας αυθεντικές εμπειρίες που ευθυγραμμίζονται με τις αξίες τους, χωρίς να θέλουν να κάνουν “εκπτώσεις” στη χαρά της παρέας και του “ανήκειν”, ούτε φυσικά στη γεύση και την απόλαυση. Έτσι, οι καταναλωτές επιλέγουν όλο και περισσότερο προϊόντα που τους επιτρέπουν να νιώθουν καλά με τον εαυτό τους, κάτι το οποίο για τα brands σημαίνει ουσιαστική καινοτομία – όχι μόνο στη σύσταση και τη γεύση, αλλά και στη φιλοσοφία του εκάστοτε προϊόντος». Έτσι, είναι σαφές ότι η ΦΙΞ Άνευ δεν εμφανίστηκε απλώς για να καλύψει ένα κενό στην αγορά, αλλά και για να γίνει κομμάτι ενός νέου τρόπου ζωής. Γι’ αυτό και η νέα ΦΙΞ Άνευ Σανγκουίνι δεν είναι μόνο μια επέκταση του portfolio των προϊόντων της Ολυμπιακής Ζυθοποιίας, είναι η πιο πρόσφατη εξέλιξη στον «διάλογο» της εταιρείας με μια νέα, δυναμική γενιά καταναλωτών.

ΜΙΑ ΤΑΣΗ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΖΥΘΟΠΟΙΙΑ Πώς θα μπορούσε η άνοδος της μπίρας χωρίς αλκοόλ, όμως, να επηρεάσει τη συνολική εικόνα και εξέλιξη της σύγχρονης ελληνικής ζυθοποιίας; Μιλάμε για μια παροδική τάση ή για μια εξέλιξη που ήρθε για να μείνει; Σύμφωνα με την κ. Ηρωίδη, πάντως, η Ολυμπιακή Ζυθοποιία έχει ήδη θέσει τις βάσεις της στρατηγικής της. «Οι μπίρες χωρίς ή με χαμηλή περιεκτικότητα σε αλκοόλ επαναπροσδιορίζουν το τι σημαίνει μπίρα σήμερα. Δεν πρόκειται για εφήμερη τάση, αλλά για μια νέα προσέγγιση που αναδεικνύει την ποιότητα και τη γεύση των προϊόντων. Την ίδια στιγμή, ανοίγουν τον δρόμο για διαφοροποίηση και διευρυμένη προσφορά επιλογών, αλλά και πιο ουσιαστική σύνδεση με τους καταναλωτές», εξηγεί. Όσο για τα σχέδια επέκτασης του portfolio της εταιρείας, περιλαμβάνουν καινοτομία και αύξηση των καταναλωτικών επιλογών. «Η αγορά των μη αλκοολούχων ποτών αποτελεί έναν ολόκληρο κόσμο δυνατοτήτων. Στόχος μας είναι να συνεχίσουμε να καινοτομούμε με φρέσκες ιδέες, εμπνέοντας νέες συνήθειες, με προϊόντα που ανταποκρίνονται σε πραγματικές ανάγκες. Με τη ΦΙΞ Άνευ καταφέραμε να γεφυρώσουμε το αυθεντικό και την παράδοση με το σύγχρονο. Αντίστοιχα, φέτος, και με τον Mythos, λανσάραμε τον νέο Mythos 0,0%, ο οποίος προσφέρει μια πλήρη γευστική εμπειρία που διατηρεί όλα τα χαρακτηριστικά Mythos με μηδενικό αλκοόλ. Μια νέα πρόταση με μοντέρνο χαρακτήρα και σαφή ταυτότητα για όσες και όσους θέλουν να απολαύσουν τη γεύση της αγαπημένης τους μπίρας χωρίς κανέναν περιορισμό. Παράλληλα, συνεχίζουμε δυναμικά τον εμπλουτισμό του χαρτοφυλακίου μας, όχι μόνο στην μπίρα αλλά και σε νέες, αναπτυσσόμενες κατηγορίες, όπως ο μηλίτης και τα αναψυκτικά/mixers. Στόχος μας είναι να προσφέρουμε ποιοτικές και γευστικές επιλογές που καλύπτουν διαφορετικές προτιμήσεις και περιστάσεις. Η σειρά Tuborg Mixers εξελίσσεται συνεχώς, με νέες δροσιστικές γεύσεις που

μπορούν να καταναλωθούν είτε σκέτες με πάγο είτε ως μέρος ενός mocktail. Παράλληλα, έχουμε διευρύνει την παρουσία μας στα μη αλκοολούχα προϊόντα και στην κατηγορία του μηλίτη, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το Somersby Strawberry & Lime 0,0%, το οποίο μάλιστα είναι το πρώτο προϊόν μηλίτη χωρίς αλκοόλ στην Ελλάδα», συμπληρώνει η Μαρία Ηρωίδη. Σε μια εποχή που διαρκώς μεταβάλλεται, λοιπόν, είναι σημαντικό να νιώθουμε ότι έχουμε «συμμάχους» στην προσπάθειά μας να ζήσουμε πιο υπεύθυνα και υγιεινά, αγκαλιάζοντας τη βιωσιμότητα και την ευεξία σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητάς μας. Και προϊόντα όπως αυτά που διαθέτει στο χαρτοφυλάκιό της η Ολυμπιακή Ζυθοποιία το κάνουν όχι μόνο πιο εύκολο αλλά και απολαυστικό.

«Η στροφή προς τις μπίρες και τα ποτά με χαμηλό ή καθόλου αλκοόλ δείχνει μια βαθύτερη αλλαγή στις προτεραιότητες των καταναλωτών».

ΜΑΡΊΑ ΗΡΩΊΔΗ, MARKETING DIRECTOR ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΉΣ ΖΥΘΟΠΟΙΊΑΣ

LiFO 08.05.25

13

α πό τον γ ι ά νν η πα ν τελά κη

talkofthetown

Στις ΗΠΑ του Τραμπ συμβαίνουν απίστευτα πράγματα που θα ζήλευαν τα πιο απολυταρχικά καθεστώτα. Διώκουν ακόμα και δημοσιογράφους που θεωρούν ότι έκαναν ρεπορτάζ τα οποία ενίσχυσαν τη «νοθεία» στις προηγούμενες εκλογές.

14

LiFO

AKΡΟΒΑΤΩΝΤΑΣ

ΠΟ(Ρ)ΝΟΓΡΑΦΙΑ*

Δύσκολο να είσαι δημοσιογράφος στις ΗΠΑ

Στο μυαλό είναι ο στίχος. Το νου σου, ε;

Η διακυβέρνηση Τραμπ αποκτά ολοένα περισσότερο χαρακτηριστικά ολοκληρωτικού καθεστώτος. Η Αμερική δεν μοιάζει καθόλου με αυτό που ήταν.

H

Πάτσι Γουιντακουσάρα δεν περίμενε ποτέ ότι στη χώρα στην οποία ασκεί τη δημοσιογραφία επί τρεις δεκαετίες και είναι επικεφαλής του γραφείου της «Φωνής της Αμερικής» για τον Λευκό Οίκο θα αντιμετώπιζε κάποια στιγμή το ζήτημα της ελευθερίας της έκφρασης. «Ούτε που φανταζόμουν πως θα έπρεπε να αγωνιστώ για την ελευθερία του Τύπου στις Ηνωμένες Πολιτείες», λέει στην «Guardian». Ο Ντόναλντ Τραμπ, αφού χαρακτήρισε τη «Φωνή της Αμερικής» ριζοσπαστική και αντιτραμπική, υπέγραψε πρόσφατα ένα εκτελεστικό διάταγμα με το οποίο διέκοψε τη χρηματοδότησή της μέσω της μητρικής της Εταιρείας για τα Παγκόσμια Μέσα Ενημέρωσης (USAGM). Η «Φωνή της Αμερικής», που ιδρύθηκε το 1942 για να αντιμετωπίσει τη ναζιστική προπαγάνδα, παράγει πρόγραμμα σε δεκάδες γλώσσες και ακούγεται από 350 εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης. Στις ΗΠΑ του Τραμπ η δημοσιογραφία δέχεται μεγάλη επίθεση: οι προεκλογικές απειλές του Αμερικανού Προέδρου εναντίον πολλών μέσων ενημέρωσης υλοποιούνται εδώ και κάποιες εβδομάδες· στις ΗΠΑ που συχνά θεωρούνταν πρότυπο ελευθερίας του Τύπου δημοσιογράφοι διώκονται· μεγάλα ή μικρά μέσα βλέπουν δημοσιογράφους να αποκλείονται από τον Λευκό Οίκο και τα άλλα κέντρα εξουσίας. Η κυβέρνηση Τραμπ, με όπλα τη συκοφαντία και την οικονομική πίεση, γίνεται όλο και πιο επιθετική. Όποιο μέσο ή δημοσιογράφος κάνει κριτική στον Πρόεδρο των ΗΠΑ, αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα. Διεθνείς οργανώσεις για τον Τύπο πρώτη φορά αναφέρονται σε τέτοιο βαθμό στους κινδύνους που αντιμετωπίζει η δημοσιογραφία στις ΗΠΑ. Η διακυβέρνηση Τραμπ αποκτά ολοένα περισσότερο χαρακτηριστικά ολοκληρωτικού καθεστώτος και αυτό δεν αφορά μόνο τα μέσα ενημέρωσης και τους δημοσιογράφους αλλά επεκτείνεται στη Δικαιοσύνη, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στα πανεπιστήμια κ.ο.κ. Η Αμερική δεν μοιάζει καθόλου με αυτό που ήταν. Λίγες ημέρες πριν, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα του Τύπου, αρκετά ΜΜΕ στη χώρα μας αναφέρθηκαν στη διόλου κολακευτική χαμηλή θέση στην οποία βρίσκεται η αξιοπιστία των μέσων ενημέρωσης στην Ελλάδα, με βάση την ετήσια έκθεση των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα. Στην ίδια έκθεση περιγράφεται με ακόμα πιο μελανά χρώματα η κατάσταση στις ΗΠΑ. Επισημαίνεται επίσης ότι η κυβέρνηση Τραμπ υπονομεύει συστηματικά τα δικαιώματα των μέσων ενημέρωσης που απορρέουν από την πρώτη τροπολογία του αμερικανικού συντάγματος και γίνεται αναφορά στο αυτονόητο, ότι οι άγριες επιθέσεις εναντίον των ΜΜΕ έχουν ως τελικό θύμα τον ίδιο τον αμερικανικό λαό, ο οποίος στερείται την πρόσβαση σε αξιόπιστες πληροφορίες σχετικά με την κυβέρνηση. Ο Τραμπ, έχοντας ήδη ισχυρή πρόσβαση σε μεγάλα και ισχυρά ΜΜΕ αλλά και ιδιαίτερα στενές σχέσεις με αυτούς στους οποίους ανήκουν οι μεγάλες πλατφόρμες (π.χ. Ίλον Μασκ) ή αναγκάζοντας άλλους να υποταχθούν στην εξουσία του (Μπέζος, Ζάκερμπεργκ) –πράγμα που έκαναν με μεγάλη προθυμία−, έχει βάλει στόχο τα εναπομείναντα ανεξάρτητα ΜΜΕ που ακόμα βρίσκονται απέναντί του, και το κάνει με τον πιο ωμό και κυνικό τρόπο. Απαγορεύει στο Associated Press να έχει πρόσβαση στον Λευκό Οίκο και σε επίσημες εκδηλώσεις επειδή το πρακτορείο συνεχίζει να χρησιμοποιεί τον όρο «Κόλπος του Μεξικού» αντί «Κόλπος της Αμερικής» (όπως ο ίδιος αποφάσισε ότι θα λέγεται), περιορίζει τη φυσική πρόσβαση δημοσιογράφων σε κυβερνητικές πληροφορίες, τερματίζει την πρόσβαση του NBC News, των «New York Times», του National Public Radio και του Politico, και δεν αρκείται σε αυτά. Μαζί με τον Ίλον Μασκ προσβάλλουν δημόσια δημοσιογράφους για ρεπορτάζ που έκαναν και ζητούν την απομάκρυνσή τους. Ο Μασκ ζήτησε την πολυετή φυλάκιση του προσωπικού της εκπομπής «60 Minutes» του CBS επειδή φιλοξένησε κάποιον που τον επέκρινε για τις πολιτικές του. Ο Τραμπ μηνύει το CBS, το «Des Moines Register», την Gannet, ακόμα και το Pulitzer Center, επειδή δεν καλύπτουν τα γεγονότα με ευνοϊκό για εκείνον τρόπο. Στις ΗΠΑ του Τραμπ συμβαίνουν απίστευτα πράγματα που θα ζήλευαν τα πιο απολυταρχικά καθεστώτα. Διώκουν ακόμα και δημοσιογράφους που θεωρούν ότι έκαναν ρεπορτάζ τα οποία ενίσχυσαν τη «νοθεία» στις προηγούμενες εκλογές. Όμως, το αποκορύφωμα είναι η απόφαση του υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ να επαναφέρει έναν παλιό κανονισμό ο οποίος επιτρέπει την παρακολούθηση δημοσιογραφικών πηγών στο πλαίσιο ερευνών για διαρροή διαβαθμισμένων πληροφοριών και είχε καταργηθεί από την κυβέρνηση Μπάιντεν μετά από αντιδράσεις που είχαν προκληθεί όταν επί της προηγούμενης προεδρίας Τραμπ ελέγχθηκαν εσωτερικές επικοινωνίες δημοσιογραφικών οργανισμών όπως το CNN. Δύσκολο πια να είσαι δημοσιογράφος στις ΗΠΑ. Όπως είπε μια παλιά δημοσιογράφος, η Τίνα Μπράουν, «οι δημοσιογράφοι μπορούν να είναι πλέον όσο γενναίοι τους επιτρέπουν τα αφεντικά τους».

Σήμερα όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ακόμα και αυτά που δεν είναι επίσημα dating apps, εξυπηρετούν και πορνογραφικούς σκοπούς.

απ ό τ ην ερωφι λ η κ ο κ καλ η

Άλλωστε, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που να μην επηρεάστηκε βαθιά από κάποια μορφή πορνογραφίας, είτε μιλάμε για το old school «Playboy» είτε για τα porn sites.

* Ιστορίες για τον εξευγενισμό της

Ή

ταν τον μακρινό Ιούνιο του 2014, στο 18ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου. Τρία χρόνια μετά τα πογκρόμ της Χρυσής Αυγής, εννιά μήνες μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα (Killah P), έναν μήνα μετά την εκλογή της ως τρίτου κόμματος στο Ευρωκοινοβούλιο και σχεδόν έναν χρόνο πριν ζήσουμε το «πρώτη φορά αριστερά» με την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Μέσα στο νέο κύμα του queer trans (ΛΟΑΤΚΙ+) κινήματος συμμετείχαμε στο φεστιβάλ με workshops, ομιλίες κ.ά. Το σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων και η νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου ήταν ακόμα διεκδικήσεις. Με την ομάδα queer trans και άλλες ομάδες, όπως η Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας, είχαμε συμμετάσχει στις συνελεύσεις της διοργάνωσης με τον όρο να μην ακουστούν από τα μικρόφωνα σεξιστική και ομοφοβική ραπ. Υπήρξε έντονος προβληματισμός από τη διοργάνωση για τον μειωμένο αριθμό των εισιτηρίων χωρίς ραπ σκηνή και προφανώς δεν πήγε καλά αυτό. Με αφορμή το live του 12ου Πιθήκου, μια ομάδα queer trans ατόμων διαμαρτυρήθηκε με πορεία εντός της Πανεπιστημιούπολης, φωνάζοντας αντισεξιστικά συνθήματα και καταλήγοντας πάνω στην κεντρική σκηνή του φεστιβάλ με rainbow σημαία την ώρα της εμφάνισης της Μ. Κανά. Ναι, τελικά οι έντεχνες την πλήρωσαν τη νύφη! Θυμάμαι ακόμα κάποιους ραπάδες να μας πλησιάζουν μετά, προσπαθώντας να ηρεμήσουν τα πνεύματα και να διεκδικήσουν τον χώρο τους στη σκιά του πένθους. Λίγες ημέρες μετά, η ομάδα του νεοσύστατου τότε χιπ-χοπ καφενέ (Εργατική Λέσχη Περιστερίου), επηρεασμένη από τα ντράβαλα του φεστιβάλ, διοργανώνει μια εκδήλωση με θέμα τον σεξισμό και την ομοφοβία στη ραπ σκηνή. Η τρανς απόβαση στα Δυτικά άρχισε από το Φεμινιστικό Κέντρο της οδού Ερεσού. Τακούνια, βεντάλιες, καλιαρντά και μετρό μέχρι τη λεωφόρο Θηβών. Στην ταράτσα του καφενέ κόσμος, μπίρες, τσιγάρα, ένταση και open mic. Φωνές με κατανόηση, άλλες με ενσυναίσθηση, ανταλλαγή απόψεων και βιωμάτων. Θυμάμαι μια παρέα αγοριών που στο τέλος με πλησίασαν και μου χάρισαν τα CD με τις μουσικές τους. «Τα γράφουμε και τα πληρώνουμε μόνοι μας και δεν είναι σεξιστικά», μου είπαν όσο ο κόσμος είχε αρχίσει να αραιώνει και θα επέστρεφα στα Εξάρχεια με τον Κακοτέχνη. Το 2019 ο Kanye West, σε συνέντευξη με αφορμή την κυκλοφορία του «Jesus is King» στον Zane Lowe, εξομολογήθηκε τον εθισμό του στην πορνογραφία από την ηλικία των 5 ετών. Φταίει ο μπαμπάς του που γούσταρε πορνό; Φταίει το πορνοπεριοδικό; Φταίει το τυπογραφείο; Φταίει το αγοραστικό κοινό; Το coming out του ακολούθησαν κι άλλα αστέρια της μουσικής βιομηχανίας, όπως η Billie Eilish! Άλλωστε, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που να μην επηρεάστηκε βαθιά από κάποια μορφή πορνογραφίας, είτε μιλάμε για το old school «Playboy» είτε για τα porn sites. Σήμερα όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ακόμα και αυτά που δεν είναι επίσημα dating apps, εξυπηρετούν και πορνογραφικούς σκοπούς. Γυμνές φωτογραφίες για «μια προβολή» που ανταλλάσσονται μέρα νύχτα με σκοπό τη φαντασίωση και το σεξ. Ο Kanye είπε πως τον θεράπευσε ο Θεός, παρ’ όλα αυτά οι δημόσιες εμφανίσεις του με τις συντρόφους του τον διαψεύδουν, όπως και το περιεχόμενο των στίχων του έκτοτε. Γιατί χωρίς αυτό το περιεχόμενο ο Kanye δεν θα είναι ο Kanye. Χωρίς τον σεξισμό πολλοί ραπάδες δεν θα είχαν περιεχόμενο, άρα δεν θα είχαν ταυτότητα. Ο εθισμός του Kanye είναι αναπόσπαστο μέρος μιας ταυτότητας. Και οτιδήποτε έξω από αυτήν αναγνωρίζεται είτε ως εχθρικό είτε ως υστερόβουλο γιατί διαλύει την ταυτότητα. Ο Kanye τουλάχιστον έκανε το πρώτο βήμα. Αναγνώρισε και μοιράστηκε το δικό του «τραύμα». Σήμερα ένα εφηβάκι ακούει ραπ και τραπ, σκρολάρει στο TikΤok, κάνει subscribe στο YouTube, είναι θαυμαστής του Andrew Tate και η ιστορία του ίσως εμπνεύσει το σενάριο του επόμενου «Adolescence». Η σεξουαλική εκπαίδευση, η οποία σκανδαλωδώς απουσιάζει από τα σχολεία, αντικαθίσταται από στίχους μισογυνισμού, μισαναπηρίας και μη συναινετικού σεξ. Το χαρτζιλίκι που δίνουν οι γονείς πληρώνει τη συμμετοχή του παιδιού σε αυτή την κουλτούρα και κάποιοι γίνονται πλούσιοι από αυτό, όσο το παιδί ονειρεύεται τη δική του χλιδάτη ζωή. Γιατί μόνο το ταμείο μετράει και μόνο το ταμείο πονάει. Η κουλτούρα αυτή είναι πολύ πιο βαθιά από τη διόρθωση των στίχων ενός τραγουδιού. Το νεανικό πλήθος που τους οικειοποιείται πριν καν μάθει να κάνει σεξ είναι η ωμή πραγματικότητα. Και όπως έγραψε η πρώτη Ελληνίδα ράπερ Κατερίνα Γώγου: «Στο μυαλό είναι ο στόχος. Το νου σου, ε;».*

πόλης και της επιθυμίας.

* «Καμιά φορά (Στο μυαλό είναι ο στόχος)», Κ. Γώγου - Κ. Σφέτσας

08.05.25

ΚΟΚΕΤΑ

ΤΕΥΧΟΣ 2

Morning Wood. Το πρωί τούς ξυπνά με φιλιά… Η Αθήνα ξυπνά καυλωμένη, η Σελήνη Βαρδά την ψάχνει κάτω από λευκά σεντόνια, και ο Πάνος Τσομάκος σηκώνει ξεδιάντροπα την κάμερά του.

Πληγωμένα πλευρά, πληγωμένη καρδιά. Μια πρωινή προπόνηση με

τον πρωταθλητή taekwondo, Γιώργο Πανταζή. Καταγράφει (παπαρατσικά ερωτευμένος) ο Ραφαήλ Σουλιώτης.

Κάνε ααααα! Εξομολογήσεις στην καρέκλα του οδοντιάτρου.

Dr. Αλέξης Τζουμάνις και Dr. Σελήνη Βαρδά σε dent-à-dent συναντήσεις.

Koketa Club. Οι παλιοί θα σας έλεγαν, νέο αίμα. Εμείς σας λέμε,

7 φίλοι μας από την καλλιτεχνική σκηνή της πόλης σε 6 σουρεαλιστικές συζητήσεις.

Album Covers. Φίλοι και γνωστοί μεταμφιέζονται σε διαφορετικά εξώφυλλα άλμπουμ της cult ελληνικής δισκογραφίας. Επιμελούνται (μεγαλειωδώς) ο Γιώργος Κούμπος και ο Νικόλας Γκάτσιος.

Η drag εσταυρωμένη Χράζα. Γιατί αυτά που σήμερα κάνει η Τάμτα κάποιοι τα έκαναν χρόνια πριν, καλύτερα. Real-ellhniko-camp. Μια συνέντευξη της θρυλικής drag queen, resident του Bequeer, στον Οδυσσέα Γερονικολό.

Ζητείται επειγόντως μεταμόσxευση καημού. Ένα φωτογραφικό πρότζεκτ της Δώρας Παπανικήτα και μια αγγελία του Πάνου Μιχαήλ.

Τι φοράς σε ένα αλκοτέστ; Δεν είναι όλα αστεία, ρε παιδιά…

O Kωνσταντίνος Σαράντης και μια ομάδα από μικρά, αγνά κωλόπαιδα τη στήνουν στα μπλόκα της Αθήνας (περίπου). Το θέμα αυτό είναι προϊόν μυθοπλασίας.

Dean Sameshima, Young Men at Play #8, 2004

Οι γκέι στάβλοι της Αθήνας. Το νέο (παλιό) πρόσωπο του cruising

σε επιτόπια αποκλειστική έρευνα. Δύο ιδρωμένα ημερολόγια από τους φίλους μας Χ. και Ψ.

ΚΟΙΝΟΒΙΟ Ακριβό κομπρεσέρ μου / Φωτογραφίζεις με φιλμ; Δικαιολογήσου αμέσως! / Γκάλοπ / News from home / Η μητέρα μου γελά / Ακούνε τα καλά κορίτσια Πόλυ Πάνου; Μικρό κορίτσι, νταλκάς μεγάλος / Breaking Gay News / Κι αν ήσουν νονός μιας στάσης, τι όνομα θα της έδινες; / Έχεις τα πόδια του παππού σου ΜΟΔΑ Creative Direction: Ο τίτλος που αγάπησαν πολλοί, η δουλειά που δεν έκανε κανένας / Πόδια, πόδια, πόδια… / Δείξε μου την κοιλίτσα σου / Όσο εμείς μιλάμε, εσείς αγοράζετε AFTERHOURS Σε βλέπω στο ποτήρι σου / Νυχτερινό λεωφορείο / Θέλω να μας πάρει μαζί ο ύπνος

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

15

Λίγη ουσία,

E DITORIAL ΜΕ ΚΥΝΗΓΟΥΣΕ ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ όταν του έδειχνα τον πρώτο σκελετό αυτού του τεύχους, μέσα Απριλίου ακόμη. Nα έχουμε, λέει, και λίγη ουσία... Δεν μιλούσε ελληνικά και λίγα κατάλαβα από τα όσα είπε. Αυτή, μικρέ μου φίλε, ήθελα να του είχα πει, είναι η μόνη ουσία που με ενδιαφέρει εμένα, τα παιχνίδια μας πάνω στη φλογισμένη σχάρα του κόσμου. Ώσπου να καεί δηλαδή κι ο δικός μας κώλος. Ώσπου να σταματήσουμε να πίνουμε ακόμη γάλα και να αρχίσουμε να το φυσάμε. Ξεκινάω να γράφω αυτό το κείμενο στην ταράτσα ενός ξενοδοχείου στο κέντρο που εποπτεύει από ψηλά την Αθήνα. Εκεί έμενε, διαβάζω, ο Παπατάκης, κάθε φορά που επέστρεφε στην πόλη του. Δεν το έχει ανακαλύψει κανένας άλλος – μόνο όσοι τουρίστες μένουν στα δωμάτιά του. Κάθομαι μόνος μου τα πρωινά και βλέπω από εκεί πάνω τα πάντα: Λυκαβηττό, Ακρόπολη, θάλασσα, Βουλή, έναν νεαρό δίχως μπλούζα, με μαύρο bucket-hat, να ποτίζει τα λουλούδια της βεράντας ενός διαμερίσματος που έχει μάλλον κληρονομήσει. Είναι μόλις το δεύτερο τεύχος μας και ήδη δεν ξέρω τι θέλω να σας πω, περνάνε πράγματα γενικά από το μυαλό μου: είμαστε πολύ λίγοι και αυτό είναι πράγμα θλιβερό… Κάτι τέτοιο. Παρατηρώ από ψηλά αυτή την πόλη-θηρίο, σαρκοβόρο. Βλέπω πως κατάπιε στην κυριολεξία το άτυχο Λεκανοπέδιο και εξαπλώθηκε σαν πυρκαγιά, με τις τσιμεντένιες της φλόγες να φτάνουν ως εκεί που πάει το μάτι. Πέντε εκατομμύρια άνθρωποι, λέει εντυπωσιασμένη μια Γιαπωνέζα τουρίστρια στο δίπλα τραπέζι, ζούνε σ’ αυτή την πόλη. Σκέφτομαι τι συνδέει, αλήθεια, όλους αυτούς τους ανθρώπους. Είμαστε πολύ λίγοι –το ξέρω– όσοι μας απασχολούν τα μικρά δράματα και οι ακροβασίες αυτού εδώ του τεύχους. Ξέρω όμως ταυτόχρονα πως δεν θέλει πολύ. Αρκεί ένα φιλί, ένας χωρισμός, ένα χάπι, για να σπάσει κάτι μέσα σ’ έναν άνθρωπο. Να διαλυθεί αυτό που ο Χειμωνάς αποκαλεί «ξύλινη θήκη του μυαλού». Να συντριβεί η αλαζονική σιγουριά, η αθώα αστική πλάνη. Για να συντονιστούν έπειτα κι αυτοί στο ίδιο κανάλι με εμάς. Να πιάσουν ράδιο Μελαγχολία. Τα αγόρια που σου έκαναν bullying και καβαλούσαν ανέμελα τις μηχανές τους, φιλώντας κορίτσια στην οικοδομή. Αυτά που έμοιαζε κάποτε πως βρίσκονται πέλαγα μακριά από το δικό σου μυαλό. Αρκεί, φίλε μου, ένα φιλί για να ανοίξει σαν κρυφό σεντούκι, το τρυφερό κομμάτι κρέας του μυαλού τους. Να τρέξουν τα ζουμιά τους σαν δάκρυα πάνω στα μάγουλα. Γιατί λίγα είναι αυτά που μας χωρίζουν τελικά από τα παιδιά που χάνονται στη σκοτεινή (κι εθιστική) θύελλα του TikTok. Στο ίδιο σούπερ-μάρκετ ψωνίζουμε με την αγράμματη influencer, τα ίδια προφυλακτικά αγοράζουμε και με τις ίδιες τσόντες τις παίζουμε τα βράδια – μικρές καλλιγραφίες της ψυχής κάνουν τη διαφορά, τραύματα κρυμμένα κάτω από χανζαπλάστ, ακόντια που διασχίζουν το κάδρο των ματιών μας και βλέπουμε μονάχα εμείς: κάτι σαν συναισθηματική τηλεόραση του ενός. Απλά, τώρα, εδώ, βγάζουμε την οθόνη στη βεράντα και λέμε να, δείτε κι εσείς. Θέλαμε να γυρίσουν οι στρόφιγγες, να ανοίξουν οι μάνικες και να κυλήσει χύμα, έξω, αυτή η ενέργεια που όλοι ξέραμε ότι υπάρχει – αλλά πουθενά δεν έβρισκε τόπο να απλώσει. Είτε γιατί γίναμε όλοι τσιγκούνηδες και καχύποπτοι, είτε γιατί, εξοντωμένοι από τους πληροφοριακούς εθισμούς μας, δεν έχουμε χρόνο και χώρο για τίποτα. Σαν σουσάμια όλη η υπόγεια ενέργεια της Αθήνας πέφτει στα 4k χαντάκια του μυαλού μας, ενώ εμείς εδώ μιλάμε. Με κάθε νέο Airbnb, με κάθε νέο reel. Μέχρι να μη μείνει τίποτα, παρά η ανάμνηση μιας πόλης που κάποτε ήταν κάτι… Κι αυτό το κάποτε, όσοι από εσάς είστε στην ίδια ηλικία μ’ εμένα, δεν το έχετε καν ζήσει. Αλλά τι κάνεις αν είσαι ακόμη ζωντανός; Στεκόμαστε απέναντί σας με τη νοοτροπία (αληθινά) ευγενικών κωλόπαιδων. Και διεκδικούμε ξανά τον τόπο του εντύπου για ένα κοινό εξωγήινων στο οποίο κι εμείς ανήκουμε, που δεν έχει ξαναπιάσει χαρτί περιοδικού στο χέρι του. Νιώθουμε αστροναύτες που επιστρέφουν σε μια παλιά ατμόσφαιρα, με άδεια οικοδομικά τετράγωνα, στα οποία μπορεί να βρει χώρο το άστεγο και να φωλιάσει. Θεωρώ πως το γεγονός ότι σχεδόν το σύνολο του περιεχομένου της δεύτερης αυτής «Κοκέτας» μας δεν θα μπορούσε να δημοσιευτεί κυριολεκτικά πουθενά αλλού δικαιολογεί με τρόπο απόλυτο την ανάγκη της ύπαρξής της. Αν φαίνομαι κάπως ικανοποιημένος είναι γιατί είμαι: είδα πως η ιδέα μου δουλεύει και μπορεί να φέρει κοντά δεκάδες ταλαντούχα παιδιά με κόκκινες καρφίτσες στο χέρι, έτοιμα να σπάσουν του σύμπαντός μας την πλαστική στολή. Πως η χαρά είναι αυτό που λένε μια σταθερή δυνατότητα. Πως, ακόμη κι αν αφορά μόνο εμάς, το πάρτι μας αυτό κατάφερε να ηλεκτροδοτήσει ένα μικρό χωράφι. Έναν περίκλειστο κήπο, με άνθη σπάνια κι εξωτικά. Άνθη που στα μάτια (και τις σελίδες) άλλων δεν θα εμφανίζονταν. Περνάει κάποιος και μια γιρλάντα. Συνδέστε, παρακαλώ πολύ, και κάποιο ηχείο… Σήμερα θα γιορτάσουμε. Η μέρα βυθίζεται στο βάθος κι εμείς τελειώσαμε αισίως το δεύτερό μας τεύχος. Θα βγάλω λόγο:* Αγαπητοί μου φίλοι, Τα πράγματα είναι δύσκολα. Ο κόσμος άγριος κι εγώ μπορεί να ερωτεύομαι ξανά. Πετάξτε τα κινητά σας στη λεκάνη της τουαλέτας, βγείτε έξω και αφήστε την άνοιξη της Αθήνας να σας χτυπήσει σαν αστικό λεωφορείο που σκίζει τους δρόμους στο τέλος της υπηρεσίας του. Δείτε τη χαρά που βγαίνει από το να γνωρίζεις πού ανήκεις. Γιατί ακόμη κι αν έχουμε εναντίον μας μια ολόκληρη πόλη, ακόμη κι αν τα πέντε εκατομμύρια αυτής της πόλης επιθυμούν την εξόντωσή μας, μένει κάπου ένα μικρό χωριό ανθρώπων στους οποίους θα μπορούμε πάντα να δραπετεύουμε. Αβλέφαρα παιδιά, με σκασμένα χείλη και ασθενικές πλάτες. Με την κορμοστασιά του ανορεξικού, με ρούχα τρίτο χέρι. Γόνοι αγγέλων, όχι εφοπλιστών. Ανοίξτε τα παράθυρά σας και χαθείτε μέσα στα μάτια τους. Γιατί γι’ αυτά τα παιδιά, που είναι κυρίως οι φίλοι μας, θα σας μιλήσουμε στις σελίδες που ακολουθούν. Και προς Θεού μη μου ζητάτε άλλα πράγματα, κείμενα, προθεσμίες, εργασίες, δουλειές… Φτάνει. Τώρα ζω: τώρα ζούμε. Και με αυτό το τεύχος σάς βλέπω, σας χαιρετώ. Σας ερωτεύομαι: εσάς, τους ζωντανούς. Έπειτα, βλέπουμε… Ίωνας Καλλιμάνης

ΕΚΔΌΤΗΣ: Στάθης Τσαγκαρουσιάνος / CHIEF EXECUTIVE OFFICER: Μιχάλης Μιχαήλ / EΠΙΜΈΛΕΙΑ ΤΕΎΧΟΥΣ: Ίωνας Καλλιμάνης / CREATIVE DIRECTION: Γιάννης Καρλόπουλος / ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΉ ΟΜΆΔΑ: Δέσποινα Κακουλάκη, Κωνσταντίνος Σαράντης / ΣΥΝΕΡΓΆΤΕΣ: Σελήνη Βαρδά, Κιμώνα Βενιέρη, Οδυσσέας Γερονικολός, Νικόλας Γκάτσιος, Ίλυα Δέρβου, Νικήτας Δεσποτίδης, Δανάη Ιωάννου, Ναυσικά Κίρκη, Πετρίνα Κίτη, Αθηνά Κοτρόζου, Γιώργος Κούμπος, Στέφανος Μαρινόπουλος, Πάνος Μιχαήλ, Άννα Παπαδοπούλου, Αλέξης Τζουμάνις, Ισαάκ Τροχόπουλος / ΕΠΙΜΈΛΕΙΑ ΚΕΙΜΈΝΩΝ: Μαρία Δρουκοπούλου, Μυρτώ Αθανασοπούλου / ΑΤΕΛΙΈ: Βανέσσα Φερλέ, Μαργαρίτα Καμαριώτη / ΦΩΤΟΓΡΆΦΟΙ: Αμαλία Κωβαίου, Ραφαήλ Σουλιώτης, Πάνος Τσομάκος, Αθηνά Βασίλογλου, Δώρα Παπανικήτα, Spyros Rennt

16 08.05.25

σοβαρευτείτε, παρακαλώ

ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΜΑΣ ΤΕΥΧΟΣ Όλοι έλεγαν σκατά και παλιο-κουβέντες, δεν μου άρεσε αυτό. Δεν μου άρεσαν οι δύο νύφες που φιλιόσαντε. Γιατί δυο νύφες να φιλιόνται, εγώ δεν το έχω συνηθίσει… Αυτές, το ξέρω, είναι φίλες… Αλλά με τα σημερινά δεδομένα βγάζουν άλλο νόημα. Όσο για εσένα, πολύ ωραία τα κείμενά σου. Περίμενα μια άλλη εικόνα, πιο καθωσπρέπει. Όχι αυτό το αλήτικο. Όταν παίρνω ένα περιοδικό θέλω, όπως το σέβομαι εγώ, να με σέβεται και αυτό. Γεγονός είναι ότι σε καμάρωσα. Η κοινωνία μας με απογοήτευσε. Εμείς, σαν νέοι, είχαμε άλλον ορίζοντα μπροστά μας. Θέλαμε να μιλάμε ωραία, να φερόμαστε ωραία. Τώρα βλέπω ότι η νεολαία είναι φευγάτη… Φωτογραφία του Rankin, από το τεύχος TV Is Boring, του περιοδικού Dazed & Confused, 1994

- Η γιαγιά μου, Τιτίκα

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

Η «Κοκέτα» είναι ένα ερωτικό, μελωδικό -print- κάλεσμα. Μέσα στο αρχιπέλαγος της ακοινωνησίας, τον κυκεώνα των υπεκφυγών μας, την εναρμονισμένη μας ακηδία, τους αηδιαστικούς συμβιβασμούς μας, έχουμε ξεχάσει αυτό που αυτά τα εικοσάχρονα παιδιά επιμένουν να τραγουδάνε σε έναν κόσμο που δύει. Τι μας λένε; Το τραγούδι της κοκέτας Αφροδίτης τους θέλει να μας υπενθυμίσει πιο πολύ από την αρμονία και τον πόθο του ωραίου, έναν τρόπο για να ξυπνήσουμε από τον πόνο του εαυτού μας.

- Πάνος Μιχαήλ

* Ελπίζω πως πιάνετε εδώ την αναφορά στη Μαλβίνα…

17

M ORNING WOOD

Η Αθήνα ξυπνάει καυλωμένη. Ανάγνωση με το ποτήρι γάλα σου…

ΤΟ ΠΡΩΊ ΤΟΎΣ ΞΥΠΝΆ ΜΕ ΦΙΛΙΆ. ΤΟΥΣ ΧΑΪΔΕΎΕΙ ΑΠΑΛΆ ΤΑ ΜΑΛΛΙΆ. ΚΑΙ ΜΕΤΆ; ΣΕΞ. ΜΕΤΆ ΑΥΝΑΝΙΣΜΌΣ. ΜΕΤΆ ΠΑΡΤΟΎΖΑ. ΜΕΤΆ ΚΑΎΛΕΣ – ΑΤΕΛΕΊΩΤΕΣ ΚΑΎΛΕΣ. ΤΟΥΡΊΣΤΕΣ, ΦΊΛΟΙ 'Ή ΚΑΙ ΕΝΤΕΛΏΣ ΆΓΝΩΣΤΑ Σ’ ΕΜΆΣ ΠΡΌΣΩΠΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΜΙΛΟΎΝ, ΔΊΧΩΣ ΝΤΡΟΠΈΣ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΩΙΝΈΣ ΤΟΥΣ ΚΑΎΛΕΣ. ΕΠΙΜΈΛΕΙΑ: ΣΕΛΉΝΗ ΒΑΡΔΆ

| ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΕΣ: ΠΆΝΟΣ ΤΣΟΜΌΚΟΣ

18 08.05.25

Domi, 24, μηχανικός πλοίων / Indri, 23, φιλόσοφος. Όνομα, ηλικία, ιδιότητα: Τι ώρα ξυπνάς; 12:00 / 12:30. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις; Φιλάω και χαιρετώ τις γάτες / Πίνω νερό. Τι τρως για πρωινό; Αυγά / Σάντουιτς. Τι έχεις πάντα στο κομοδίνο σου; Baby oil / Ένα βιβλίο. Ξυπνάς καυλωμένο/-ος; Ναι και όχι, κάποιες φορές / Ναι, αρκετά συχνά. Θεωρείς ότι είναι ακόμα taboo να μιλάμε για τον αυνανισμό; Ναι, δυστυχώς / Ναι, δυστυχώς. Αυνανίζεσαι συχνά; Αρκετά συχνά / Αρκετά συχνά. Περίγραψέ μας το τελευταίο πρωινό σου σεξ: Too personal / Too personal. Βλέπεις σεξουαλικά όνειρα; Ναι / Ναι, καμιά φορά. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διάβασες; The faggots and their friends between revolutions / Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι. Ποια είναι η Tracey Emin; Who is this? / Δεν ξέρω.

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

19

ΦΩΤΟ: ΑΘΗΝΆ ΒΑΣΙΛΌΓΛΟΥ

Κάρμεν, 23, visual artist

Τι ώρα ξυπνάς; Νωρίς. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις; Stretching, και μετά βγάζω τον σκύλο μου βόλτα. Τι τρως για πρωινό; Ένα μάγκο. Τι έχεις πάντα στο κομοδίνο σου; Tiger balm και κάτι σε σοκολάτα. Ξυπνάς καυλωμένη; Πολλές φορές. Εξαρτάται από το όνειρο που έχω δει. Θεωρείς ότι είναι ακόμη taboo να μιλάμε για τον αυνανισμό; Θεωρώ πως δεν θα έπρεπε να είναι taboo, αλλά αυτό προϋποθέτει να νιώθει κάποιος άνετα να μιλήσει γι’ αυτό. Ο τρόπος και ο συνομιλητής παίζουν επίσης μεγάλο ρόλο. Πόσο συχνά αυνανίζεσαι; Για ’μενα, από πολύ μικρή, είναι σαν ένα καθημερινό ritual. Θες να μας πεις κάτι για τα sex toys σου; Έχω μια μικρή, αλλά ποικιλόμορφη συλλογή. Διάφορα χρώματα και διάφορες χρήσεις. Βλέπεις σεξουαλικά όνειρα; Βλέπω γενικά πολύ έντονα όνειρα, με πολύ έντονα συναισθήματα και ενδιαφέρουσες εικόνες – το σεξ δεν είναι συχνά στη θεματική τους. Έχεις κάνει σεξ στο όνειρό σου με κάποιον συγγενή\εργοδότη; Είναι περίεργο, αλλά ναι… Τις περισσότερες φορές που βλέπω σεξ στον ύπνο μου είναι με κάποιο απαγορευμένο άτομο. Παίζει παιχνίδια το υποσυνείδητό μου. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διάβασες; Διαβάζω ένα πολύ σχετικό βιβλίο αυτή την περίοδο, το The function of the orgasm του Wilhelm Reich.

20 08.05.25

Τι ώρα ξυπνάς το πρωί; 6 π.μ. Πού βρίσκεται το σπίτι σου; Μένω με το αγόρι μου στο Σίδνεϊ. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις; Τρώω κάτι και συνήθως πάω στο γυμναστήριο. Τι τρως για πρωινό; Σπιτική γκρανόλα και γιαούρτι. Tι έχεις πάντα στο κομοδίνο σου; Τα κλειδιά μου, το πορτοφόλι μου, φωτογραφίες με το αγόρι μου κι εμένα που βγάλαμε σε ένα photo booth, τσιγάρα, λιπαντικό... Ξυπνάς καυλωμένος; Πάντα. Tι κάνεις γι’ αυτό; Χρησιμοποιώ αυτή την ενέργεια για να πάω στο γυμναστήριο ή τον παίζω και πάω μετά γυμναστήριο. Θεωρείς ότι είναι ακόμη taboo να μιλάμε για τον αυνανισμό; Δεν νομίζω. Πόσο συχνά το κάνεις; Σχεδόν καθημερινά. Θες να μας πεις κάτι για τα sex toys σου; Έχω ένα cock ring από ανοξείδωτο ατσάλι που εφαρμόζεται όταν είσαι ξεκαύλωτος, και μπορείς να το κρατήσεις για όσο θέλεις. Περίγραψέ μας το τελευταίο πρωινό σου σεξ: Το αγόρι μου κι εγώ ξυπνήσαμε καυλωμένοι σε μέρα που κανείς μας δεν δούλευε, οπότε ξεσκίζαμε εναλλάξ ο ένας τον άλλο. Πιο περίεργη ερωτική ιστορία; Μου είχαν πάρει πίπα και σε ένα νεκροταφείο στην πόλη μου. Αυτό ήταν πραγματικά κουλό. Μοιράσου μαζί μας κάποιο μυστικό για τη σεξουαλική σου ζωή που δεν ξέρει κανείς. Το αγόρι μου κι εγώ είμαστε μεγάλοι exhibitionists. Μας αρέσει οτιδήποτε outdoors. Ποια είναι η μεγαλύτερη φιλοδοξία σου στη ζωή; Να μετακομίσω στο εξωτερικό και να τα καταφέρω στην καριέρα μου ως DJ και tattoo artist. Επίσης, να ταξιδέψω περισσότερο. Η ζωή μπορεί μερικές φορές να μοιάζει πολύ απομονωμένη στην Αυστραλία.

Izaäk, 24, tattoo artist

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

21

Κυριάκος, 39, ζωγράφος

Τι ώρα ξυπνάς το πρωί; Στις 8 συνήθως. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις; Πλένομαι και φτιάχνω καφέ. Τι τρως για πρωινό; Σπάνια τρώω. Αν φάω, θα φάω ψωμί με μέλι ή δημητριακά. Tι έχεις πάντα στο κομοδίνο σου; Τα τσιγάρα μου. Ξυπνάς καυλωμένος; Ναι, σχεδόν πάντα. Tι κάνεις γι’ αυτό; Δίνω λίγο χρόνο στις καύλες μου. Χαϊδεύομαι. Τον παίζω συνήθως. Πόσο συχνά το κάνεις; Τι να κάνω; Σεξ; Όσο πιο συχνά γίνεται. Αυνανισμό κάθε μέρα σχεδόν. Έχεις κάνει σεξ στο όνειρό σου με κάποιον συγγενή\εργοδότη; Ναι. Παραήταν διαστροφικό για να μπορέσω να το περιγράψω. Μοιράσου μαζί μας κάποιο μυστικό για τη σεξουαλική σου ζωή που δεν ξέρει κανείς. Πέρασα ένα διάστημα τεσσάρων χρόνων χωρίς καμία σεξουαλική επαφή. Ξυπνάς στον ύπνο σου γιατί κατουριέσαι; Όχι ακόμα. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διάβασες; Το Οι απόψεις ενός κλόουν του Heinrich Böll. Ποια είναι η μεγαλύτερη φιλοδοξία σου στη ζωή; Να αφιερωθώ ολοκληρωτικά στην τέχνη. Αν είσαι σε σχέση, πώς τα πάει ο σύντροφός σου με τις πρωινές καύλες; Δεν είμαι σε σχέση. Αλλά με την προηγούμενη σχέση μου κοιμόμασταν με σεξ και ξυπνάγαμε καυλωμένοι και έπαιζε σεξ σχεδόν πάντα, όταν προλαβαίναμε, ή, έστω, αυνανισμός. Ποια είναι η Tracey Emin; Ποια είναι η Tracey Emin; Κάτι ακόμη να προσθέσεις; Υγεία, καύλα και επανάσταση.

22 08.05.25

Χριστίνα, 25

Τι ώρα ξυπνάς το πρωί; 1, 2… Like το μεσημέρι πάντα. Γι’ αυτό δουλεύω και πιο αργά, γιατί δεν μπορώ να ξυπνήσω το πρωί. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις; Ταΐζω τη γάτα μου. Είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να με κάνει να σηκωθώ από το κρεβάτι. Βάζω καφέ και μέχρι να γίνει πλένω πρόσωπο, δόντια και κατουράω. Τι τρως για πρωινό; Τίποτα. Πίνω καφέ και καπνίζω. Ξυπνάς καυλωμένη; Σπάνια. Έχω παρατηρήσει ότι τα άτομα με πουλί ξυπνάνε καυλωμένα πολύ πιο συχνά. Αν κοιμηθώ όμως με κάποιον, είναι πολύ μεγαλύτερες οι πιθανότητες να ξυπνήσω και να έχω καύλες. Θεωρείς ότι είναι ακόμα taboo να μιλάμε για τον αυνανισμό; Ναι, προφανώς περισσότερο για τις θηλυκότητες. Πόσο συχνά το κάνεις; Εξαρτάται. Τώρα παίζει να έχω και μήνα. Έχω ξεχάσει. Αλλά όταν έκανα μπάφους, ήμουν πολύ πιο καυλωμένη. Περίγραψέ μας το τελευταίο πρωινό σου σεξ. Ήμουν με το αγόρι που βγαίνω τώρα. Είχαμε ξυπνήσει κάπως καυλωμένοι και απλώς τον ξύπνησα, τον σήκωσα και του πήρα πίπα. Βλέπεις σεξουαλικά όνειρα; Ναι. Αν βλέπω ότι κάνω κάτι με ένα guy, αυτό δεν με επηρεάζει καθόλου. Αλλά, αν δω ότι κάνω κάτι με κοπέλα, χύνω στον ύπνο μου. Στον ξύπνιο μου ντρέπομαι πάρα πολύ. Μοιράσου μαζί μας κάποιο μυστικό για τη σεξουαλική σου ζωή που δεν ξέρει κανείς. Δεν μπορώ να κάνω πρωκτικό σεξ. Αλλά μου αρέσει πάρα πολύ να βάζω πράγματα στον κώλο των άλλων. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διάβασες; Το τελευταίο που προσπάθησα να διαβάσω, το ξεκίνησα για τρίτη φορά, είναι το Bell Jar της Sylvia Plath. Έχω φτάσει στη σελίδα 150 και νιώθω ότι δεν με ενδιαφέρει τίποτε απ’ όσα λέει. Ποια είναι η μεγαλύτερή σου φιλοδοξία στη ζωή; Ρε, με τρίγκαρε πάρα πολύ αυτή η ερώτηση γιατί δεν έχω καμία… Δεν ξέρω, ίσως θα ήθελα να είμαι πολύ δημιουργική. Κάτι ακόμη να προσθέσεις; Μμμμμ…

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

23

E

δώ και πάνω από τρεις εβδομάδες, η περιοχή γύρω από το σπίτι μου στα Πετράλωνα ξυπνά πολύ νωρίς το πρωί απ’ τα χτυπήματα των οικοδομικών μηχανημάτων: εταιρείες σκάβουν τους δρόμους για να «φυτέψουν» οπτικές ίνες, ιδιοκτήτες ανακαινίζουν τα διαμερίσματά τους, κάποιοι κατεδάφισαν ολόκληρο τον τελευταίο όροφο μιας κοντινής μου πολυκατοικίας. Έπινα τσάι και κοίταζα από το μπαλκόνι τους εργάτες να γκρεμίζουν τους τοίχους, κι ανάμεσά τους, αυτός που κόπιαζε περισσότερο, ήταν ο χειριστής του κομπρεσέρ. Οι εργασίες ξεκινούν από τις 8 κι έχω την αίσθηση πως ολόκληρη η πόλη ανοικοδομείται σαν να έχει προηγηθεί κάποια τρομερή καταστροφή ή να πλησιάζει ένα σπουδαίο γεγονός, μετά το οποίο τίποτα στην Αθήνα δεν θα είναι πια το ίδιο. Φαντάζομαι πως κάπως έτσι θα έμοιαζε η πόλη τις παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων ή και νωρίτερα, τα χρόνια της εσωτερικής μετανάστευσης, όταν ο πληθυσμός της πολλαπλασιάστηκε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Το χτίσιμο είναι ταυτισμένο στο κεφάλι μου με την ανάπτυξη, έστω την ανάπτυξη του χειρότερου είδους. Κι ενώ δεν ήμουν εδώ για να ξέρω, φαντάζομαι πως όταν το αστικό τοπίο μεταβαλλόταν και εξαφανίζονταν οι διπλοκατοικίες και οι αυλές, υπήρχε η αίσθηση πως κάποιοι θα έρχονταν να κατοικήσουν στην κολοσσιαία χουντική πολυκατοικία. Και μπορεί να μη μάθαινες ποτέ το όνομά τους, ωστόσο απ’ τις κουζίνες τους θα έβγαινε η μυρωδιά του κρεμμυδιού που ξεφλουδίζεται ή θα τους άκουγες να μιλάνε στα παιδιά τους. Το 2025, η οικοδομική δραστηριότητα γνωρίζει πάλι έξαρση, αλλά ο πληθυσμός της πόλης διαρκώς φθίνει: ό,τι ανακαινίζεται γύρω μου, γνωρίζω πως θα γίνει Airbnb, όσο περισσότερα διαμερίσματα χτίζονται τόσο λιγότεροι άνθρωποι θα κατοικούν κοντά μου. Είναι μια ενοχλητική αντιστροφή της κανονικότητας, πλέον δεν έχω κανέναν λόγο να υπομένω τον θόρυβο του κομπρεσέρ, που μες στον ύπνο μου θυμίζει ήχο μυδραλιοβόλου και με ξυπνάει τρομοκρατημένο. Κοιτώντας τις πόλεις από το αεροπλάνο, ανάμεσα στο χωρίς τέλος πράσινο ή καφέ ή γαλάζιο, υποθέτουμε πως αυτές αποτελούν «τον χώρο του ανθρώπου», τον χώρο που εμείς χτίζουμε και γκρεμίζουμε, και είναι το δικό μας, όχι το φυσικό περιβάλλον: ο νόμος είναι το κομπρεσέρ μας και ως εκ τούτου είναι ωραίο που το αστικό τοπίο μεταβάλλεται διαρκώς, γιατί αντικατοπτρίζει τη δική μας αλλαγή. Όταν όμως το σκέφτομαι καλύτερα, συνειδητοποιώ πως οι πόλεις δεν ανήκουν στον άνθρωπο εν γένει: από τα βουλεβάρτα του Haussmann στο Παρίσι, που σχεδιάστηκαν ώστε να μην τα κλείνουν εύκολα τα οδοφράγματα κατά τις εξεγέρσεις, έως τα ονόματα των δρόμων και των πλατειών στην Αθήνα, η πόλη αναδεικνύεται ως ένας χώρος όπου πάντα κάποιος μένει απ’ έξω. Έτσι σφραγίζεται ο δημόσιος χώρος στις πόλεις εδώ και αιώνες και πλέον το ίδιο συμβαίνει και με τα σπίτια μας που αγοράζονται από επενδυτές, οι οποίοι δεν σκοπεύουν καν να τα επισκεφτούν. Επιστρέφοντας τώρα στο δικό μου στενό, πρέπει να πω πως τον μεγαλύτερο θόρυβο τους τελευταίους μήνες τον προκάλεσαν οι εργασίες κατεδάφισης δυο μονώροφων σπιτιών του Μεσοπολέμου. Ήταν κτίρια «ανάξια προστασίας», μικρά και χωρίς τον παραμικρό διάκοσμο, ό,τι πρέπει για να αντικατασταθούν με αυτές της νέας γενιάς πολυκατοικίες που σήμερα έχουν γίνει όλες γκρι με λευκές λεπτομέρειες, αποστειρωμένες σαν εταιρικά γραφεία. Και αυτή την παράλογη διαδικασία εκδίωξης των κατοίκων ακριβώς μέσω της δημιουργίας νέων κατοικιών, των ανακαινίσεων και των αναπλάσεων φαίνεται πως δεν τη σταματάει τίποτα. Οπότε δεν μπορώ καν να φανταστώ πότε θα σταματήσει να με ξυπνάει το κομπρεσέρ των διπλανών. Πιθανότατα θα συνεχίσει μέχρι που δεν θα μένει κανένας δίπλα μου –και μάλλον δεν θα μένω ούτε εγώ πια εδώ–, αλλά τουλάχιστον τότε θα σταματήσει γιατί δεν θα έχει απομείνει και κανείς για να το βάλει μπρος και να σκάψει.

Ακριβό κομπρεσέρ μου ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΉΤΑ ΔΕΣΠΟΤΊΔΗ

ΈΠΙΝΑ ΤΣΆΙ ΚΑΙ ΚΟΊΤΑΖΑ ΑΠΌ ΤΟ ΜΠΑΛΚΌΝΙ ΤΟΥΣ ΕΡΓΆΤΕΣ ΝΑ ΓΚΡΕΜΊΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΤΟΊΧΟΥΣ, ΚΙ ΑΝΆΜΕΣΆ ΤΟΥΣ, ΑΥΤΌΣ ΠΟΥ ΚΌΠΙΑΖΕ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ, ΉΤΑΝ Ο ΧΕΙΡΙΣΤΉΣ ΤΟΥ ΚΟΜΠΡΕΣΈΡ.

24 08.05.25

RACHEL WHITEREAD, HOUSE, 1993

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

25

Φωτογραφίζεις με φιλμ; Δικαιολογήσου αμέσως! ΑΠΟ ΤΗΝ ΆΝΝΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΎΛΟΥ

ΚΑΚΈ ΦΑΣΈΕ, ΣΕ ΠΙΆΣΑΜΕ…

A

ναλογικές κάμερες παππούδων και θείων βγαίνουν από σκονισμένα συρτάρια και ξαναζωντανεύουν σε νέα χέρια. Το Instagram, πλέον, μια ρετροτοπία. Σκαναρισμένα φιλμ παντού. Χρόνια ερειπωμένοι σκοτεινοί θάλαμοι γεμίζουν ξανά, και η βραδύτητα κερδίζει τη μάχη στην εποχή της απόλυτης ταχύτητας. Πρόκειται για νοσταλγική παρόρμηση; Αισθητική επιλογή; Προνόμιο μουσάτων και τατουαρισμένων φασέων; Ή μήπως, τελικά, για μια βαθύτερη αναζήτηση; Φωτογραφίζοντας με κινητό ή με ψηφιακή κάμερα, έχεις σήμερα τη δυνατότητα να κάνεις άπειρα κλικ, ανέξοδα και χωρίς κανέναν περιορισμό. Γιατί, λοιπόν, εμείς οι φιλμάτοι επιλέγουμε οικειοθελώς να περιοριστούμε σε 36 ή ακόμα και 16 καρέ, τη στιγμή μάλιστα που το κόστος του φιλμ έχει εκτοξευτεί; Πόσες φορές δεν έχουμε ανησυχήσει για το αν θα μας φτάσουν τα ρολάκια; Πόσα «γαμώτο, μου τέλειωσε το φιλμ» έχουμε πει; Πόσα δυνητικά πλάνα έχουμε χάσει γιατί πολύ απλά ξεμείναμε; Πρόκειται για μαζοχισμό; Ας το πάρουμε αλλιώς… Το παράδοξο με την ψηφιακή φωτογραφία είναι ότι οι απεριόριστες επιλογές που προσφέρει, μαζί με την αδιάκοπη ροή φωτογραφιών, οδηγεί συχνά σε έναν κορεσμό και σε μια διαρκή αίσθηση του ανικανοποίητου. Η αναλογική φωτογραφία μπορεί να είναι μεν δεσμευτική και περιοριστική, αλλά ακριβώς λόγω αυτού κάθε καρέ αποκτά τη δική του μοναδική αξία. Ο Κούντερα στο βιβλίο του με τίτλο Η βραδύτητα αναρωτιέται «γιατί χάθηκε η ηδονή της βραδύτητας». Πράγματι, σε μια εποχή αυτοματοποίησης και ραγδαίων ταχυτήτων, η ηδονή της βραδύτητας όχι μόνο έχει εκλείψει αλλά έχει ενοχοποιηθεί ως το κατακάθι των αργόσχολων. Μέσα σε αυτό το ατέρμονο κυνήγι χρόνου το να επι-

δοθεί κανείς στη βραδεία διαδικασία της αναλογικής εμφάνισης και εκτύπωσης είναι ίσως μια προσπάθεια ανάκτησης αυτής ακριβώς της ηδονής. Στον αναλογικό κόσμο η μετάβαση από τη λήψη στην υλικότητα δεν είναι στιγμιαία. Παρατηρώντας σταδιακά την εικόνα να γεννιέται στον σκοτεινό θάλαμο, από το αρνητικό στο θετικό, από το μικρό στο μεγάλο, περνώντας διαδοχικά από τα τρία μπάνια της εμφάνισης, του στοπ και της στερέωσης, έχεις την αίσθηση ότι ο χρόνος επιμηκύνεται και επιβραδύνεται. Αναρωτιέμαι εάν τελικά η αναβίωση του φιλμ έχει να κάνει με μια ενδόμυχη ανάγκη να αφεθούμε. Η εξέλιξη της ψηφιακής φωτογραφίας έχει οδηγήσει αφενός σε υψηλή αποδοτικότητα και αποτελεσματικότητα, αφετέρου έχει συρρικνώσει και περιορίσει τον ανθρώπινο παράγοντα. Και ως ανθρώπινος παράγοντας νοείται, φυσικά, η έννοια του ευτυχούς λάθους, του τυχαίου, της έκπληξης. Ίσως η επιστροφή στον αναλογικό κόσμο έχει τελικά να κάνει με την αναζήτηση ακριβώς αυτού του στοιχείου. Όσοι έχουν καταπιαστεί με το φιλμ, μπορούν να κατανοήσουν τη βαθιά ικανοποίηση που έρχεται τη στιγμή της αποκάλυψης των εμφανιζόμενων εικόνων, την ικανοποίηση της αναμονής όπως και την έκπληξη που γεννούν τα ευτυχή «ατυχήματα». Μέσα από τις θολές λήψεις, τα double exposures και τα light leaks έχουν τραβηχτεί, άλλωστε, οι πιο ποιητικές και λυρικές φωτογραφίες. Ίσως, τελικά, και η ίδια η σύγκριση μεταξύ αναλογικής και ψηφιακής φωτογραφίας να είναι κάπως άτοπη. Είναι σαν να συγκρίνουμε το κερί με τη λάμπα. Και τα δύο εκπέμπουν φως, αλλά το καθένα με τον δικό του μοναδικό και ξεχωριστό τρόπο… Πίσω στον θάλαμο: Με το συνηθισμένο τελετουργικό τοποθετώ το αρνητικό φιλμ στον μεγεθυντήρα και στη βάση του, το χαρτί. Ανοίγω τον χρονοδιακόπτη. Η λάμπα ανάβει. Ο χρόνος μετρά αντίστροφα.

3, 2, 1… Καλωσήρθατε σε έναν ανάποδο κόσμο.

ΓΚΑΛΟΠ: Ρωτώντας τους πολύ μικρούς σοφούς ΑΠΟ ΤΗΝ ΊΛΥΑ ΔΈΡΒΟΥ Ο μέσος άνθρωπος καταναλώνει 15-25 κομμάτια τούρτας γενεθλίων ετησίως, ανάλογα με το πόσους φίλους έχει, αν έχει παιδιά κ.λπ. Εγώ φέτος έφαγα 137 και αγαπημένο μου ήταν ένα κομμάτι red velvet της οκτάχρονης Ανδριάνας, στις 23 Νοεμβρίου. Κάποιες κουραστικές μέρες στη δουλειά θα ευχόμουν να είχα μια τέτοια τούρτα. Στον παιδότοπο όπου δουλεύω κάνω face painting, μια δουλειά που θέλει πολλή υπομονή, γιατί, όπως καταλαβαίνετε, τα περισσότερα παιδιά δεν μπορούν να κάτσουν ακίνητα για πολλή ώρα. Όταν κάθονται στην καρέκλα και πιάνουμε λίγη κουβέντα, μου λένε τι θέλουν να τα βάψω. Συνήθως ζητάνε κάτι απλό, όπως Spiderman ή μονόκερο. Κατά καιρούς, όμως, μου ζητάνε και κάποια πιο κουλά, π.χ. μια φορά ένα εξάχρονο κορίτσι μού ζήτησε να της κάνω στο μάγουλο «το πουλί της ΑΕΚ», και εννοούσε τον δικέφαλο αετό. Όσο τους ζωγραφίζω τα πρόσωπα, μου κάνουν πολλές ερωτήσεις: αν είμαι ζωγράφος, αν είναι αληθινές οι βλεφαρίδες μου, γιατί

έχω σκουλαρίκια, αν έχω αγόρι, γιατί δεν έχω αγόρι, αν είμαι εγώ αγόρι, γιατί δεν είμαι αγόρι (ούτε εγώ ξέρω), αν είμαι βαμπίρ (μακάρι να ήμουν) κ.ά. Σήμερα αποφάσισα να τους κάνω εγώ κάποιες ερωτήσεις: —Πώς θα ήθελες, ιδανικά, να περάσεις τα γενέθλιά σου; Να πάω βόλτα. Στην Αμερική.

Captain America, 4 χρονών –Να κάνω πιτζάμα πάρτι! Μονόκερος, 5 χρονών –Ένα ταξίδι στο Παρίσι.

—Και τι θα έκανες στο Παρίσι; —Θα καθόμουνα σπίτι και θα ξάπλωνα… Μπλε χιονονιφάδα, 4 χρονών —Αν άλλαζες χρώμα τον ουρανό, τι χρώμα θα τον έκανες; Λιλά.

—Και τη θάλασσα; Φούξια. Παναθηναϊκός, 9 χρονών —Μπλε, για να είμαι ο Captain America. Πώς σε λένε; Ίλυα.

—Δουλεύεις εδώ; Ναι.

Captain America, 4 χρονών —Αν τα ζώα μπορούσαν να μιλήσουν, ποιο πιστεύεις ότι θα ήταν το πιο ευγενικό; Το άλογο.

—Και το πιο αγενές; Λιοντάρι ή τίγρης.

Spiderman, 4 χρονών —Τι πιστεύεις ότι γίνεται όταν μεγαλώνεις; Έχω δει στην τηλεόραση ότι φοράς ρούχα που είναι γιγάντια.

—Κι όταν γίνεσαι μεγάλος, σαν τους γονείς σου, αλλάζεις; Όχι, μένεις ίδιος.

Elsa, 4 χρονών — Ωριμάζεις, αποκτάς ευθύνες, σταματάς να εξαρτάσαι από τους γονείς σου, ξεκινάς να έχεις δική σου ζωή και νομίζω είναι μια περίοδος προσαρμογής. Παναθηναϊκός, 9 χρονών —Πιστεύεις ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί; Ναι.

Elsa 4, χρονών —Aν γινόσουν πρωθυπουργός, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα άλλαζες; Θα άλλαζα τους νόμους στα σχολεία, να κάναμε τα Σαββατοκύριακα μάθημα και όλη την υπόλοιπη εβδομάδα ρεπό. Παναθηναϊκός, 9 χρονών -Θα έφτιαχνα τα τρένα.

Spiderman, 12 —Πιστεύεις ότι οι άνθρωποι γεννιούνται καλοί ή γίνονται; Εξαρτάται απ’ το πώς θα τους μεγαλώσουν οι γονείς τους. Αν έχεις καλούς γονείς, νομίζω ότι δεν

γίνεται να γεννηθείς ο πιο κακός άνθρωπος του κόσμου, στην πορεία γίνεσαι, με τη βοήθεια των γύρω σου.

Spiderman, 12 —Tι είναι κάτι που κάνουν οι μεγάλοι που θα ήθελες κι εσύ να κάνεις; Να πιω καφέ.

—Έχεις δοκιμάσει; Ναι, και μ’ αρέσει. Παναθηναϊκός, 9 χρονών –Θα σκαρφάλωνα πολύ ψηλά. Μονόκερος 5 –Μια ρόδα. Μπλε χιονονιφάδα, 4 χρονών —Αν μπορούσες να φτιάξεις το φανταστικό σου σπίτι, πώς θα έμοιαζε; Σίγουρα θα είχε πολλούς ορόφους. Θα είχα σίγουρα μια παρά πολύ μεγάλη τηλεόραση, οι τοίχοι θα ήταν γεμάτοι με πολλά χρώματα και θα είχε έναν μηχανισμό ώστε το βράδυ να γίνεται ντίσκο για να χορεύω.

—Θα έμενες μόνη σου σε αυτό το σπίτι ή θα ήσουν με κάποιον άλλο; Σίγουρα θα είχα ένα κατοικίδιο, μάλλον μια γάτα, και θα ήθελα να μένω με την κολλητή μου. Παναθηναϊκός, 9 χρονών

26 08.05.25

News from Home Ο ΙΣΑΆΚ ΜΑΣ ΓΡΆΦΕΙ ΑΠO ΤΗ ΝΈΑ ΥΌΡΚΗ

τύχει να μπεις στο βαγόνι με φωνακλά, τρελούλη ή βρομικούλη, don’t worry, συμβαίνει και στους καλύτερους (εμάς δηλαδή). Στην επόμενη στάση αλλάζεις και πας στο διπλανό. Μην παίρνεις ποτέ την τρέλα προσωπικά. Θα κατέβουμε Canal για να κάνουμε βόλτα στις γκαλερί στην Tribeca και να περάσουμε από τα αγαπημένα μου κοσμηματοπωλεία και μετά για dumplings με τέσσερα δολάρια. Μετά θα ανέβουμε προς το Village και θα περάσουμε από το Tokyo να πάρω το τσεκ, αλλά πριν θα σε πάω στο μοναδικό dollar slice μαγαζί που έχει μείνει, λίγο πριν από το πάρκο στην Ένατη. Ένα ο καθένας, με μπούκοβο και ρίγανη. Θα πιάσουμε την Τέταρτη και θα την πάρουμε όλο δεξιά μέχρι να φτάσουμε στη Washington Square, το κέντρο του κόσμου. Θα πετύχουμε καλή μέρα, νομίζω. Αν είναι Τετάρτη, θα έχει σάλσα. Μπορεί να πετύχουμε την τζαζ μπάντα, ή αυτόν που σέρνει το πιάνο του εκεί, ή αυτόν με το ηχείο που παίζει μόνο Sade. Κάπου εκεί, ανάμεσα στους σκέιτερ, τους φοιτητές, θα λιαστούμε, ή στο γρασίδι ή σε παγκάκι, με τους οπαδούς του Χάρε Κρίσνα να βαράνε ακατάπαυστα τα κουδούνια τους. Έπειτα ανεβαίνουμε για ένα γρήγορο στο KGB, ελπίζοντας ότι δεν θα έχει open mic, και αν έχεις όρεξη για χορό θα πάμε απ’ του Frankie. Θα πιούμε τη μαργαρίτα μας με 27 δολάρια, αλλά δεν πειράζει, γιατί δεν φάγαμε ποτέ βραδινό. Την ώρα που θα είμαστε έξω για τσιγάρο, κάποιος θα τρώει πόρτα κι εμείς θα νιώθουμε καλύτερα. Μέσα θα παίζει το «Hollywood» της Madonna και θα σου λέω «πάμε, θα το χάσουμε». Κατά τις 2 θα θέλουμε να πάμε σπίτι. Το Uber έχει 80 δολάρια, άρα θα αρκεστούμε στο 4. Στο μετρό θα είμαστε εμείς και κάμποσοι άστεγοι. Ένα λεοπάρ Helmut κι ένα Rick Owens στραφταλιζέ. Θα σε βάλω να κάνεις τη Ζουγανέλη, αλλά θα μου λες πως δεν ξέρεις τα λόγια. Σπίτι, ύπνος – και πάλι απ’ την αρχή. Καλή επιτυχία στο περιοδικό! xx Ισαάκ Τροχόπουλος

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

AΠΟ ΤΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ

ESTATE OF CHANTAL AKERMAN / SILVER PRESS

∑

την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, κάποιος σαν να παρακοιμάται. Ξύπνημα πριν από τις 12 ελπίζω. Ιδανικά 9-10, χουζούρικα. Ξυπνάω με φως στα μάτια. Κοιτάω απ’ το παράθυρο τους περαστικούς, αυτούς που μαζεύουν τα σκουπίδια, πουλιά που περνάνε από το περβάζι και μωρά αρουραίους που τρέχουν παιχνιδιάρικα γύρω από τους κάδους. Μπροστά στο παράθυρο πάντα μια εξάδα μπανάνες, τρία αβοκάντο και κάνα μάνγκο. Το φουτόν στο πάτωμα να φέρνει στο λοφτ του Ζόραν (λέμε τώρα). Μια αρβανίτικη μαξιλαροθήκη απ’ τη Φωφώ στην Αστυπάλαια και μια περουβιανή του 19ου αιώνα από ένα estate sale στο Village. Τώρα, θα μου πεις, τη ρώτησες και σ’ το είπε; Τα βιβλία στοίβες στο πάτωμα. Τα περισσότερα απ’ τη Βιβλιοθήκη και κάποια που κουβάλησα εγώ. Η ντουλάπα γεμάτη, και ακόμα ένα rack με τα παλτά στον διάδρομο να κλείνει τον δρόμο. Δηλαδή, αν ποτέ θες να μπεις στο δωμάτιό μου, να ξέρεις: πλάγια σαν το καβούρι. Πρωινό πάντα στο κρεβάτι, γιατί δεν συμπαθώ την τραπεζαρία σ’ αυτό το σπίτι που είναι επιπλωμένο απ’ τον δρόμο. Εδώ το λένε stooping – πρακτικότατο. Γκρανόλα με γιαούρτι και φρούτα (κατεψυγμένα), μπέιγκελ, αυγά με φέτα που μου τα έμαθε η Λυδία και είναι μούρλια, ψωμί με μαρμελάδα ή μπαγιάτικα κρουασάν στη φρυγανιέρα: αυτά για πρωινό. Α, και καμιά μπανάνα απ’ το περβάζι. Αυγά με ρέγουλα γιατί έπεσε θανατικό και πλέον πάει 8 δολάρια η δωδεκάδα. Τα πιάτα δεν θα τα πλύνω τώρα, ελπίζω όμως σήμερα, πάντως max σε τρεις μέρες. Τώρα ήρθε η ώρα να ρίξω κάτι πάνω μου και να βγω. Day to night είναι το μυστικό αυτής της πόλης – να το θυμάσαι όταν με επισκεφτείς γιατί θα σου φωνάξω. Δηλαδή να σ’ το πω απλά: μένω Brooklyn, άρα ένα 40λεπτο απ’ το Μανχάταν. Άρα δεν παίζει να γυρίσω για να αλλάξω, άρα πρέπει να είμαι έτοιμος/-η για όλα. Που σημαίνει κάτι ανάμεσα σε Τάλιτα Γκέτι και Rick (σ.σ. Owens). Πάντα μα πάντα γυαλιά ηλίου, γιατί, όπως σήμερα, θα βγει ο ήλιος και θα ψάχνεις να κρυφτείς, και πάντα ένα διάτρητο μικροσκοπικό μπλουζάκι σε περίπτωση που «βγούμε βγούμε». Σημαντικό σε όλα αυτά είναι, βέβαια, και η σωστή τσάντα, αυτή που τα χωράει όλα, αλλά δεν είναι και πολύ μεγάλη. Που δεν θα σε κάνει να φαίνεσαι σαν 16χρονο μετά το σχολείο αλλά ούτε και fashion victim. Το παπούτσι, δε, απίστευτα σημαντική επιλογή. Μανχάταν σημαίνει ευθεία διαρρύθμιση, που σημαίνει περπάτημα. Έχε τον νου σου μη μου βάλεις εκείνο το καινούργιο μοκασίνι γιατί σε κόβω κατά το μεσημέρι με εκείνα τα στραφταλιζέ παντοφλάκια απ’ την Chinatown. Που είναι μούρλια βέβαια, αλλά για το σπίτι.

Tο σκάμε απ’ το σπίτι. Βαράμε την πόρτα, δεν κλειδώνουμε ποτέ. Και τρέχουμε προς το μετρό. Πηδάμε τα κάγκελα και μπαίνουμε στο σωστό –ελπίζω– τρένο. Τώρα πρόσεχέ με, κάτι πολύ σημαντικό. Πάντα μα πάντα κοιτάς πού θα κάτσεις πριν κάτσεις – θα με θυμηθείς. Επίσης, αν

Η μητέρα της γελά – η Chantal Akerman γράφει

ΚΑΤΆΛΑΒΑ ΒΑΘΙΆ ΜΈΣΑ ΜΟΥ ΠΩΣ Η ΜΗΤΈΡΑ ΜΟΥ ΉΤΑΝ ΤΟ ΚΈΝΤΡΟ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΆΣ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΤΏΡΑ ΠΟΥ Η ΜΗΤΈΡΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΕΔΏ, ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΠΙΑ ΚΑΝΕΊΣ.

—CHANTAL AKERMAN

Y

πάρχουν βιβλία που σε βάζουν για ύπνο. Άλλα που στέκονται υπομονετικά στο κομοδίνο και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή. Υπάρχουν βιβλία που θες να βουτήξεις μέσα τους, να κάτσεις σε μια πολυθρόνα και να παρατηρείς ό,τι γίνεται γύρω. Υπάρχουν κι εκείνα όμως που σου ανοίγουν την καρδιά στα δύο, σου λένε θα σου πω μια ιστορία και μετά ξέχασέ την, ή μην την ξεχάσεις ποτέ. Το βιβλίο Μy mother laughs της Chantal Akerman είναι ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα στη μητέρα της, Νατάλια, που είναι άρρωστη. Ίσως, πάλι, είναι μια επιστολή της ίδιας προς τον φόβο της πως χωρίς αγάπη δεν θα ζήσει. Το έργο της Chantal είναι ένα εξομολογητικό έργο. Σε αφήνει να μπεις μέσα στην αφήγηση, να περπατήσεις στις Βρυξέλλες σαν να ήσουν εκεί, να πονέσεις κι εσύ μαζί της. Να αναρωτηθείς πώς είναι να πενθείς τη μητέρα σου, ενώ είναι ακόμη ζωντανή. Και ύστερα, πώς είναι να είσαι κόρη χωρίς μαμά. Είναι μεσημέρι. Μπαίνεις σε ένα τοπικό εστιατόριο στις Βρυξέλλες, ένα κορίτσι κάθεται απέναντί σου. Τρώτε. Αφού τελειώσει το φαγητό της, ανοίγει ένα βιβλίο. Πρώτες σελίδες. Εσύ ξέρεις ότι σε λίγο θα πονέσει κι εκείνη. Πώς να της πεις πως η Akerman έγραψε «Ι begin to prepare myself for her death». Πώς προειδοποιείς αυτό το γλυκό κορίτσι που μόλις τελείωσε το γεμάτο κρέας πιάτο του ότι το βιβλίο είναι γεμάτο στιγμές μιας ζωής που πέρασε; Η Akerman περιγράφει την καθημερινότητα, με τη μαμά της να χάνει τις δυνάμεις της μέρα με τη μέρα. Παράλληλα, αφηγείται τη ζωή της στο Παρίσι, στη Νέα Υόρκη, στις Βρυξέλλες. Στα διαφορετικά σπίτια που έκανε δικά της. Έτσι, βλέπουμε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τη ζωή. Μέσα από τη βαθιά θλίψη καταγράφει λεπτομέρειες: τι αρέσει στη μαμά της να τρώει και τι όχι, πώς πίνει τον καφέ της, τι ακούει και τι βλέπει. Μοιάζει σαν ένα ζωντανό ποίημα, σαν να έκοψε και να έραψε όσα χρειάζονταν πριν εγκαταλείψει και η ίδια τον κόσμο. Ο τρόπος γραφής της μοιάζει αθόρυβος, αλλά καταφέρνει μέσω μικρών αντικείμενων και φράσεων να σε αγγίζει εκεί που δεν το περιμένεις. Γράφει με επαναλήψεις, κόβει φράσεις και τις συνεχίζει αργότερα. Δείχνει τη σύγχυσή της. Δείχνει την παρατηρητικότητά της, την αγωνία της για όλα. Παρ’ όλα αυτά, δεν ανακουφίζεται από το γράψιμο. Στο εσωτερικό του βιβλίου: τα μαγειρέματα, τα σχόλια, οι κύβοι ζάχαρης, τα νοσοκομεία, όλα είναι στο ίδιο πιάτο. Η μητέρα της έχει επιβιώσει από το Άουσβιτς, αλλά το βάρος αυτό είναι πάντα μαζί της στο δωμάτιο. Έχει επιβιώσει, αλλά τώρα η καρδιά της με δυσκολία τα καταφέρνει. Όπως γράφει η Chantal: «Ιf life leaves her body, she’ll leave with it». Το βιβλίο μοιάζει με μια προσπάθεια να μη φύγει η μαμά της, να μη διαλυθεί η μνήμη της, να μπορέσει να επιβιώσει ακόμη και μετά τον θάνατό της. Το να καπνίζει στο μπαλκόνι και να γράφει σε αυτό το δωματιάκι στο διαμέρισμα της μητέρας της είναι τα πράγματα που την κρατάνε στη ζωή. Το κορίτσι στο εστιατόριο αφήνει το βιβλίο στο τραπέζι δίπλα στο πιάτο του. Βγάζει ένα στιλό και σε ένα σημειωματάριο γράφει: στο σπίτι αυτό δεν μένει πια η μαμά, μόνο η μυρωδιά που άφησε. Και το βιβλίο My mother laughs μένει εκεί. Και περιμένει να μπει η Chantal στο εστιατόριο και να συνεχίσει το γράψιμο.

27

Ακούνε τα καλά κορίτσια Πόλυ Πάνου; Μικρό κορίτσι, νταλκάς μεγάλος

«ΓΕΙΑ ΣΟΥ, ΖΩΉ ΦΑΡΜΑΚΕΡΉ, ΓΕΙΑ ΣΟΥ, ΖΩΉ ΜΟΥ ΜΑΎΡΗ, ΣΤΆΛΕΣ ΕΊΝΑΙ ΟΙ ΧΑΡΈΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΒΟΥΝΆ ΟΙ ΣΥΜΦΟΡΈΣ ΣΟΥ»: Η 23ΧΡΟΝΗ ΑΘΗΝΆ ΜΙΛΆ ΓΙΑ ΤΑ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΆ ΚΕΛΑΗΔΊΣΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΜΕΓΆΛΗΣ ΕΡΜΗΝΕΎΤΡΙΑΣ.

Η Πόλυ Πάνου; Ναι... κάνει συχνές εμφανίσεις στο σποτιφαϊκό μου ρεπερτόριο, κυρίως επειδή έψαχνα το «Τι σου ’κανα και πίνεις» στα άλμπουμ της Μαρινέλλας. Δεν ήταν η λαμπρότερη στιγμή μου, αλλά τι να κάνω; Σαν παιδί της ξενιτιάς κι εγώ, ψάχνω κάθε αφορμή να συνδεθώ με την εθνική μου ταυτότητα. Βγαίνει λίγο πιο έντονα η ανάγκη να ακούω ρεμπέτικα και λαϊκά την ώρα που σχεδιάζω σωλήνες και τέντες στο Rhino (τα παιδιά της αρχιτεκτονικής θα καταλάβετε... ίσως;). Η μουσική της με ταξιδεύει σε μια άλλη εποχή, σε έναν Πειραιά των ’60s, σε ένα ταβερνάκι, μ’ ένα ναυτάκι να με σερβίρει παγωμένο κρασί από μια τσίγκινη κανάτα, ίσως και με ένα άλλο να με ταΐζει γαριδάκι συμιακό· την Πόλυ να τραγουδάει live κι εμένα, σαν την Αλίκη, να τρέχω να φιλήσω έναν λεβέντη που φεύγει με το βραδινό καράβι, ο οποίος θα μου στέλνει γράμματα, και δεν θα με κάνει ghost. Ε, και κάπως έτσι χτίζονται τα πλοία και τα κτίρια, και οι τέντες, και παίρνω μια πανέμορφη προαγωγή γιατί η Πόλυ με κρατάει locked in: Πόλυ Πάνου στο γραφείο. Πόλυ Πάνου στα Lidl. Πόλυ Πάνου στο Fit One. Πόλυ Πάνου στο U-Bahn. Ελπίζω όλοι όσοι κάνετε δουλειές γραφείου να έχετε καλά ακουστικά –συνιστώ ανεπιφύλακτα noise-cancelling της Sony– και να ακούτε χωρίς ντροπή μερακλίδικη μουσική. Εκτός απ’ όταν κάνετε σημαντικές πράξεις – τότε να κλείνετε τη μουσική, παρακαλώ πολύ!

Κι αν ήσουν νονός μιας στάσης, τι όνομα θα της έδινες; ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟ ΣΑΡΆΝΤΗ

ΜΙΑ ΧΑΡΤΟΓΡΆΦΗΣΗ ΤΩΝ ΠΙΟ ΕΞΩΠΡΑΓΜΑΤΙΚΏΝ ΟΝΟΜΆΤΩΝ ΣΤΆΣΕΩΝ ΑΣΤΙΚΉΣ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΊΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΉΝΑ.

Τα TAP ΣΤΟ GRINDR είναι πλέον προσβάσιμα μόνο στους επί πληρωμή χρήστες, λες και αυτή η εφαρμογή cruising δεν είχε γίνει αρκετά δυσλειτουργική. Αγαπητά gays, πάρτε το απόφαση, είμαστε όλοι πλέον εκεί για τα adgames – δυστυχώς δεν θα φτάσω στο μήνυμά σου. Ψάξε με στο Les Pompeurs ή στους στάβλους στο Γκάζι (για τους οποίους θα διαβάσετε προς το τέλος του τεύχους).

ΝΤΆΛΙΕΣ, ΓΑΡΔΈΝΙΕΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΆ ΟΠΩΡΟΦΌΡΑ Μια «Ντάλια» στο Παλαιό Ψυχικό, μια «Γαρδένια» στου Ζωγράφου, κάτι «Φιστικιές» στη Νέα Σμύρνη, «Ηλιοτρόπιο», «Πασχαλιάς και «Παπαρούνας» στον οικισμό Τιτάν της Μάνδρας και πολλά, μα πολλά, «Πεύκα» και «Πευκάκια» ξέμειναν εκεί, στα ταμπλό των λεωφορείων, σαν αειθαλή φυτά που οι κάτοικοι των περιοχών τους αρνούνται να κόψουν, έστω κι αν δεν τα είδαν ποτέ οι ίδιοι ανθισμένα.

ΟΙ ΣΎΓΧΡΟΝΕΣ ΠΗΝΕΛΌΠΕΣ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΈΣ ΠΟΥ ΈΦΥΓΑΝ Η «Λίτσα» κάνει τρεις εμφανίσεις στις γραμμές 790, Α13 και 12. Η «Χαρούλα», κάπως πιο εξωστρεφής και με μια αδυναμία στον αριθμό 3, ακούγεται στις γραμμές 304/5, 316, 322 και 323. Η «Γιάννα» δεν λέει πολλά και συμπληρώνει τις ώρες της «Χαρούλας» στις γραμμές 314 και 319. Στο τρόλεϊ 3 κάνουν μεταθανάτιες εμφανίσεις οι αδερφές «Άννα και Μαρία Καλουτά». Η «Σόνια» στην Αλεξάνδρας γεννήθηκε το 1930 ως παραδοσιακό καφενείο-καζάνι της Τέχνης για να καταλήξει από μαρκίζα σε ξεθωριασμένη ταμπέλα. Κοντά στη Δάφνη βρίσκεται και η δισύλλαβη «Νανά», στη γραμμή του Α3. Στις γραμμές 450, 451 και 460 ελπίζω να θάφτηκε από έρωτα το δίδυμο «Μήτσος - Άννα».

28 08.05.25

E

ΦΩΤΟ: ΝΙΚΟΛΑΣ ΓΚΑΤΣΙΟΣ

χω τα μαλλιά μου μαζεμένα ψηλά σε μια αλογοουρά με μια κόκκινη κορδέλα τυλιγμένη γύρω από τις μπούκλες μου – έτσι τα είχα χτενισμένα όταν έπαιζα μπάσκετ στην ομάδα του λυκείου μου, για να νιώθω πιο θηλυκή. Όταν φορούσαμε σορτς κάτω από το γόνατο για να μην προκαλούμε τα βλέμματα, για να είμαστε ντυμένες «κατάλληλα». Σήμερα θα πάρω το μετρό, είμαι πολύ κουρασμένη... Και πού να παρκάρω; Στον συρμό απέναντί μου ένα κοριτσάκι γύρω στα έξι με κοιτάει. Ανταλλάζουμε μερικά ντροπαλά χαμόγελα και καθώς με κοιτά κάπως της κάνω ένα νεύμα. Εκείνη κρύβεται πίσω από τον ώμο της μητέρας της, κοκκινίζοντας. Η μητέρα της κάθεται δίπλα της, ο πατέρας της απέναντι από τη μητέρα της, δίπλα μου. Στα ακουστικά μου ο Βοσκόπουλος, «Μια γυναίκα μια ζωή…». Νιώθω αυτοπεποίθηση και χαρά μόνο και μόνο από τον αέρα και τον ήλιο που μπαίνουν από τα παράθυρα του μετρό, τρυπώνοντας στις μικρές σπηλιές πίσω απ’ τα γόνατά μου. Η μικρή παίζει με το τηλέφωνο της μητέρας της και κρυφά βγάζει μια φωτογραφία μου. Ανάβει το φλας. Νιώθω σαν κούκλα σε φυσικό μέγεθος. Η κούκλα σε φυσικό μέγεθος ενός παιδιού. Της αρέσει η πράσινη φούστα και η κόκκινη κορδέλα που φοράω. Παράλληλα, πάνω μου κολλημένο το βλέμμα του σαρκοφάγου θηρίου απ’ τη διπλανή θέση. Τα μάτια του στα πόδια μου – και πάντα μου έλεγαν πως έχω τα πόδια του παππού μου… Αλλά στον κόσμο του μικρού κοριτσιού, στον κόσμο που ανήκω εκείνη τη στιγμή, αναζωπυρώθηκε η αθωότητα της ύπαρξής μου. Μέσα από τα μάτια αυτού του παιδιού που του αρέσουν η πράσινη φούστα μου, οι πολύχρωμες κάλτσες μου και η κόκκινη κορδέλα μου.

Έxεις τα πόδια του παππού σου… ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΜΏΝΑ ΒΕΝΙΈΡΗ

ΤΟ ΛΑΎΡΙΟ ΑΝΉΚΕΙ ΣΤΗΝ ΑΘΉΝΑ; Σύντομη ιστορία των συγκοινωνιών της πόλης: στις 4 Φεβρουαρίου του 1885 πάτησε τις ρόδες του στην Κηφισιά το «Θηρίο», το οποίο θα ένωνε μέχρι και το 1938 Αθήνα, Κηφισιά και Λαύριο. Τη θέση του πήρε ο Ηλεκτρικός, αλλά από τη διαδρομή του ξέμειναν μια «Αλυσίδα» στα Άνω Πατήσια και κάτι «Σίδερα», πρώην ισόπεδες διαβάσεις, στις γραμμές 402 και 421 ως υπενθύμιση της παλιάς Αθήνας.

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

ΟΙ ΑΝΏΝΥΜΕΣ Απομεινάρι της εποχής που η εκφώνηση αποτελούσε ιδέα επιστημονικής φαντασίας, η «Στροφή» 1, 2 και άλλη μία στον πληθυντικό, «Στροφές», στη γραμμή Α3 και οι «Πολυκατοικίες» 1, 2, 3 και 4 έδωσαν κάπως αυθαίρετα το όνομά τους στις αντίστοιχες στάσεις ή, μάλλον, έδωσαν αυθαίρετα το όνομά τους στις αντίστοιχες στάσεις οι επιβάτες που τις φώναζαν για να τις ορίσουν ως το σημείο αποβίβασής τους.

Ο ΧΡΙΣΤΌΣ, Η ΠΑΝΑΓΊΑ ΚΑΙ ΚΆΠΟΙΟΣ ΠΟΥ «ΠΕΡΙΜΈΝΗ»

ΆΞΙΕΣ ΑΝΑΦΟΡΆΣ ΚΑΙ ΣΤΆΣΗΣ

Ο «Χριστός» των γραμμών 305 και 319 είναι κυριολεκτικά το Προσκύνημα της Αναστάσεως στα Σπάτα. Η «Παναγία» συναντά τον γιο της στην ίδια διαδρομή και περιοχή με τον Ναό της Κοιμήσεώς της. Στις γραμμές 219 και 816 μας «Περιμένη» η πλατεία ενός ανθρώπου με το ίδιο επίθετο, που υπήρξε δήμαρχος της Νέας Σμύρνης και σίγουρα κάτι θα περίμενε.

Ο «Μαχαραγιάς», νυν Γήπεδο, στη γραμμή Α13 του Περιστερίου. Μια στάση «Ρεκόρ» στα Σπάτα στη γραμμή 304/5. Πάμε για «Καν-Καν» στη γραμμή 21 και για «Βενζίνα» στη 19. Μια ξεχασμένη «Σαγιονάρα» στην αφετηρία του 824 και κάποιος που βρέθηκε να περπατάει –μόνο αν διαβαστεί με αντίστοιχη προφορά– «Ξυπόλητου» στη Μεσογείων (Α5 και Β5). Η «Ελούλου» στη γραμμή 049 και η παρήχηση με το ντελούλου δεν μπορεί παρά να είναι μια ευτυχής συγκυρία σήμερα. Και η διαδρομή κλείνει με «Μοναξιά» στον Μαραθώνα στη γραμμή 314, όπως αρμόζει σε κάθε διαδρομή που σέβεται τον εαυτό της.

EIKONOΓΡΑΦΗΣΗ: NICOLAS HUBESCH

29

ΤΗΝ ΊΔΙΑ ΏΡΑ, ΣΤΟ ΓΑΛΆΤΣΙ, ΜΙΑ ΠΡΩΙΝΉ ΠΡΟΠΌΝΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΟΝΊΚΗ ΑΡΕΤΉ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΎΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΎ ΝΕΑΡΌ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΉ TAEKWONDO ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΉ ΤΗΣ ΓΙΏΡΓΟ ΠΑΝΤΑΖΉ. ΚΕΊΜΕΝΟ: ΊΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΆΝΗΣ. ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΕΣ: ΡΑΦΑΉΛ ΣΟΥΛΙΏΤΗΣ. ΤΗΝ ΊΔΙΑ ΏΡΑ, ΣΤΟ ΓΑΛΆΤΣΙ, ΜΙΑ ΠΡΩΙΝΉ ΠΡΟΠΌΝΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΟΝΊΚΗ ΑΡΕΤΉ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΎΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΎ ΝΕΑΡΌ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΉ TAEKWONDO ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΉ ΤΗΣ ΓΙΏΡΓΟ ΠΑΝΤΑΖΉ. ΚΕΊΜΕΝΟ: ΊΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΆΝΗΣ. ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΕΣ: ΡΑΦΑΉΛ ΣΟΥΛΙΏΤΗΣ.

30 08.05.25

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

31

τα κορεάτικα «τάε» σημαίνει «πόδι» ή «χτύπημα με το πόδι», «κουόν» σημαίνει «χτύπημα με το χέρι» και «ντο» σημαίνει «τρόπος ζωής» ή πειθαρχία. Σε ελεύθερη απόδοση, το taekwondo αναφέρεται στον σωστό τρόπο να μάχεσαι μόνο με το σώμα σου. Και στο «μάχομαι» οι αθλητές του taekwondo κυριολεκτούν. Στον Αθλητικό Σύλλογο Φωτιά στο Γαλάτσι, η Αρετή Αθανασοπούλου στέκεται μπροστά από μια μεγάλη τηλεόραση και παρακολουθεί κάποια νεαρή αθλήτριά της που βρίσκεται σε αγώνα στο εξωτερικό. Αυτό που βλέπουμε εμείς μοιάζει με χορογραφία σε νερό: λευκές λιτές στολές, πόδια που εκτείνονται, ιπτάμενα σώματα και χορευτικές κλοτσιές. Κινήσεις σαν χάδι, που είναι όμως, όπως μας λέει η Αρετή, αληθινά επίπονες – απλώς δεν φαίνεται. Μαζί της είναι ο Γιώργος Πανταζής, φίλος μας και πρωταθλητής taekwondo. Είμαστε οι καλεσμένοι τους, κι εκείνοι βρίσκονται στο δεύτερο σπίτι τους. Μας προσφέρουν τυροπιτάκια, κόκα-κόλα, καφέδες, νερό. Η τηλεόραση συνεχίζει – η κοπέλα χάνει. Η Αρετή μιλά σαν μαμά, συχνά πριν από τον Γιώργο, λέγοντάς μας αυτά που ξέρει πως εκείνος ίσως ντραπεί να μας αποκαλύψει. Θέλει να σιγουρευτεί πως τον έχουμε καταλάβει και, λιγάκι καχύποπτα, να σιγουρευτεί πως θα τον προσέξουμε. Άλλωστε, για εκείνον είναι η δεύτερη μητέρα του, και για εκείνη το παιδί της – η ζωή του Γιώργου είναι η επέκταση και των δικών της ονείρων. Η έλλειψη πόρων είναι το βασικό πρόβλημα για το οποίο μας μιλάνε, προτού προλάβουμε να πούμε κάτι άλλο. «Είμαστε αθλητές και δουλεύουμε επαγγελματικά. Στους αγώνες στο εξωτερικό αντιμετωπίζουμε επαγγελματίες, οι οποίοι είναι όλοι έμμισθοι αθλητές», λέει εκείνος. Είναι ένα άθλημα το οποίο, παρά την αστρονομική του δημοτικότητα, δεν έχει καταφέρει ακόμα να συγκεντρώσει τα βλέμματα των χορηγών. Στην Ελλάδα υπάρχουν περισσότερα από 400 σωματεία taekwondo. Είναι το δεύτερο σε δημοτικότητα άθλημα, βάσει των ατομικών δελτίων αθλητών, στην ίδια κατηγορία με το ποδόσφαιρο και αμέσως πριν από το μπάσκετ. Μόλις το 2000 το άθλημα μετατράπηκε σε ολυμπιακό και με τους Ολυμπιακούς του 2004 οι αθλητές που προπονούνταν στο taekwondo, από εκεί που ήταν χομπίστες, βρέθηκαν στην καρδιά της δράσης. «Εκείνη την εποχή όλοι κάναμε απλώς μια πολεμική τέχνη, κάτι σαν χόμπι τα απογεύματα», ξεκινά να μας λέει η Αρετή. «Υπήρξαμε τυχεροί, γιατί εκείνη τη χρονιά ήμασταν στην κατάλληλη ηλικία. Όσοι προκριθήκαμε, προχωρήσαμε». Είναι η πρώτη χρυσή Ελληνίδα, παγκόσμια πρωταθλήτρια taekwondo, και ολυμπιονίκης με συμμετοχή στις Ολυμπιάδες του 2000 και του 2004. Ο Γιώργος, κι αυτός πρωταθλητής και κάτι σαν σούπερ στάρ της σχολής του, είναι μαθητής της από 4 ετών. Εμείς όμως τον γνωρίσαμε ως ένα από τα πιο εντυπωσιακά ανερχόμενα μοντέλα της γενιάς μας και ήρθαμε σήμερα εδώ για να παρακολουθήσουμε μια προπόνησή του και να μάθουμε πού χτυπά πραγματικά η καρδιά του. Συνήθως οι γονείς επιλέγουν το άθλημα, μια καραμπόλα από τυχαιότητες οδηγεί το παιδί σε ένα άθλημα: η γειτνίαση με κάποιον σύλλογο ή κάποιο γήπεδο, η επιρροή των φίλων κ.ο.κ.

«Εγώ ήμουν απλώς ένα υπερκινητικό παιδί που έπρεπε κάπου να πάει, κάτι να κάνει με την ενέργειά του. Ξεκίνησα όταν ήμουν πέντε χρονών, ένα παιδάκι με μια άσπρη ζώνη, χοντρούλικο, με μάγουλα, που ερχόταν κι έκανε taekwondo κάθε μέρα στις έξι το απόγευμα. Ήταν δίπλα στο σπίτι μας και έκανε ήδη και ο μεγάλος μου αδελφός, που τότε ήταν σημαντικό, οπότε έτσι ξεκίνησα. Με διάβαζε η μάνα μου και ήμουν με το ένα πόδι όρθιο, έτοιμος να φύγω να πάω να περιμένω να ανοίξει η σχολή. Πήγαινα πάντα πρώτος», μας λέει ο Γιώργος. Σταδιακά ο ίδιος διεκδίκησε τη θέση του. Και αφού «ξυλοφόρτωσε» όλα τα παιδάκια που ήταν στο τμήμα του, ανάγκασε τη δασκάλα του να τον ανεβάσει επίπεδο και να τον εντάξει σε αγωνιστικές ομάδες. Στον πρώτο αγώνα που έπαιξε με ένα μεγαλύτερο αγόρι έφαγε τόσο ξύλο, που στο βίντεο του αγώνα το σώμα του φαίνεται να εκτοξεύεται από τη μία πλευρά του κάδρου στην άλλη. Τότε έβαλε τα κλάματα, έμεινε λίγο στην αγκαλιά της δασκάλας του, αλλά τελικά το περιστατικό αυτό τον πείσμωσε ακόμη περισσότερο. Σήμερα, είναι κάτι σαν ο σελέμπριτι του συλλόγου του. Το taekwondo είναι ακόμη ένα άθλημα που οι μανάδες δεν αντέχουν να παρακολουθούν όταν αγωνίζονται τα παιδιά τους. Η μητέρα του Γιώργου δεν μπορεί να δει τους αγώνες, τον περιμένει όμως στην πόρτα όποτε γυρίζει σπίτι, περήφανη και ανακουφισμένη. Και η μητέρα της Αρετής πρώτη φορά την είδε να αγωνίζεται στην Ολυμπιάδα, και δεν πίστευε πως αυτό είναι που έκανε τόσα χρόνια η κόρη της. Είναι ταυτόχρονα όμως κι ένα από τα λίγα αθλήματα που παραμένουν καθαρά, καθώς, όπως μας λέει η Αρετή, κανένας χημικός συνδυασμός δεν σε βοηθά να ξεπεράσεις την πίεση, να ενισχύσεις τις ψυχικές σου αντοχές και να αφήσεις πίσω τον φόβο και τον πόνο από τα χτυπήματα του αντιπάλου. «Στις πολεμικές τέχνες νομίζουν όλοι ότι αυτό που πραγματευόμαστε είναι η βία. Στην πραγματικότητα, αυτό που θέλεις είναι να ισορροπήσεις λίγο κάποια πράγματα, να προστατεύεις τον αδύναμο, θες τα παιδιά που έχουν χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση να δυναμώσουν το εγώ τους, για να μπορούν να σταθούν στη σύγχρονη κοινωνία. Γι’ αυτό, από πολεμική τέχνη, το taekwondo έγινε άθλημα, γιατί εκπαιδεύει τα παιδιά». Το taekwondo αναφέρεται σε μια από-

32 08.05.25

λυτη σύνδεση ανάμεσα σε σώμα, μυαλό και ζωή, στην εναρμόνισή τους. «Πρέπει το μυαλό σου να είναι καθαρό απ’ όλα», αυτή είναι η συμβουλή που δίνει η Αρετή στους αθλητές της που βλέπουν το άθλημα σοβαρά. «Πρέπει να είσαι προσηλωμένος και αυτό σημαίνει: δεν χάνομαι σε οικογενειακά προβλήματα, δεν χάνομαι σε σχέσεις, δεν χάνομαι στο έχω ραντεβού για δουλειά, δεν χάνομαι για το πανεπιστήμιο, δεν χάνομαι για τίποτα και κανέναν». «Τόσα χρόνια, με το που έμπαινα στη σχολή, ήταν αδύνατο να κρυφτώ, η δασκάλα ήξερε ακριβώς τι έχω», λέει ο Γιώργος. «Χώρισε, δεν χώρισε, τι έχει, τι έκανε. Θα σας τα πω εγώ, τα ξέρω όλα με μια ματιά του… Πότε είναι στενοχωρημένος, τι έχει, τα ξέρω όλα. Αυτό είναι ένα δέσιμο το οποίο δεν μπορεί να το αντιληφθεί κανένας, μόνο οι αθλητές που είναι χρόνια με έναν προπονητή», συνεχίζει εκείνη. Για τον Γιώργο το taekwondo είναι μια εξάρτηση χωρίς την οποία δεν μπορεί να ζήσει. «Όταν έχω ξεκούραση μία εβδομάδα, νιώθω ακόμη πιο κουρασμένος μετά. Χωρίς πρόγραμμα, δεν μπορώ να λειτουργήσω σε τίποτα στη ζωή μου. Θυμάμαι, στο λύκειο, το σπίτι μου ήταν το αμάξι. Πήγαινα σχολείο, φροντιστήριο, προπόνηση, μπάσκετ, παντού με το ταπεράκι μου. Αλλά ποτέ δεν έχασα τους φίλους μου… Και στο σχολείο ήμουν το παιδί που έτρωγε αυγά στην τάξη, ενώ όλοι έτρωγαν τυρόπιτες. Έγινε ένας τρόπος ζωής που και να σταματήσω τώρα το taekwondo, πάλι έτσι θα συνεχίσω να ζω…» Κι ενώ θαυμάζουμε την αυτοπειθαρχία που απαιτεί η άσκηση ενός αθλήματος σε τόσο υψηλό επίπεδο, η Αρετή μας λέει (καθησυχάζοντας κάπως την ανασφάλειά μας) πως το κύτταρο του πρωταθλητή δεν είναι πάντα χρήσιμο. Για παράδειγμα, εκείνη την κρατούσε κολλημένη σε σχέσεις από τις οποίες θα έπρεπε να είχε φύγει νωρίτερα, γιατί οι αθλητές αυτοί είναι μηχανές, φτιαγμένες να επιμένουν και να προσπαθούν. Μηχανές βαθιά ευγενικές και πεισματάρικες. Αλλά, όπως μου λένε, δεν αξίζουν όλες οι σχέσεις και όλες οι συνθήκες την ίδια ταλαιπωρία. «Δυστυχώς ή ευτυχώς, έτσι είμαστε φτιαγμένοι. Όσοι κάνουμε πρωταθλητισμό θα σπάσουμε τα μούτρα μας και θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε, αλλά δεν αξίζουν όλες οι σχέσεις και οι καταστάσεις την ίδια προσπάθεια και ταλαιπωρία», λέει κλείνοντας. Γιατί βαθιά μέσα τους είναι κι αυτοί μικρά παιδιά, με πληγωμένα πλευρά και πληγωμένη καρδιά. Που μαθαίνουν να ελέγχουν τις μάχες του σώματος, γιατί ξέρουν πως αυτές της καρδιάς είναι χαμένες από χέρι. Χοροπηδάω λίγο ακόμη πάνω στο τατάμι του συλλόγου· ζηλεύω την πειθαρχία τους, κι ας ξέρω πως ποτέ δεν θα τα καταφέρω, και πως αντί για τα όρια του σώματός μου, θα εξερευνώ μια ζωή αυτά της σκέψης μου. Παιδιά, σας ευχαριστούμε!

Ο Γιώργος και η Αρετή φωτογραφήθηκαν στο Α.Σ. Φωτιά, Συρακουσών 86, στο Γαλάτσι

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

33

KANE AAA!

Πείτε μας κάτι που δεν θα θέλατε να μάθουν οι γονείς σας. Δεν με πειράζει, ας τα μάθουν όλα. Ωστόσο, δεν θα ήθελα να μάθουν ότι άλλαξα πινακίδες σ’ ένα αμάξι και κυκλοφορούσα μ’ αυτό. Ποιο είναι το μεγαλύτερο ψέμα που έχετε πει; Δεν λέω ψέματα, γιατί μετά πρέπει να τα θυμάμαι. Αλλά, γενικά, έχω πει. Το μεγαλύτερο είναι ότι δεν έχω κερατώσει, ενώ είχα. Πότε και πού υπήρξατε ευτυχισμένος; Ε, με τον πρώτο μου έρωτα υπήρξα ευτυχισμένος. Ήταν πραγματικά έρωτας. Δεν μπορώ να σου πω μια στιγμή, ήταν αγκαλιές, φιλιά, τσακωμοί – μετά τα βρίσκαμε σε πέντε λεπτά. Αυτό ήταν κάτι ευτυχισμένο που πέρασε. Ποια είναι η τελευταία φορά που κλάψατε; Ε, δεν θυμάμαι, πριν από δύο χρόνια. Όταν χώρισα με αυτό το κορίτσι. Τελείωσε γιατί εγώ έκανα μια επέμβαση στα μάτια, εκείνη δεν μπορούσε να έρθει και της είπα να χωρίσουμε. Θεωρούσε πολύ σημαντικό αυτό που είχε να κάνει. Και φαντάσου, εγώ δεν έβλεπα καθαρά για έναν μήνα. Μετά τον μήνα, όμως, ξεκινάς να βλέπεις κανονικά. Να κάνεις κι εσύ… Πείτε το πιο χαζό πράγμα που πιστεύατε μικρός. Το πιο χαζό πράγμα που πίστευα μικρός; Ε, πίστευα πως οι άνθρωποι αλλάζουν εύκολα, αλλά δεν αλλάζουν. Θέλουν πολύ χρόνο και δουλειά για να αλλάξουν. Πάντως, δεν πίστευα ούτε σε σούπερ ήρωες ούτε στον Άγιο Βασίλη. Α, μια φορά είχα θάψει κάτι λεφτά στον κήπο, γιατί πίστευα πως θα βγει δέντρο με λεφτά. (γέλια) Πείτε κάτι που έχετε πει και το έχετε μετανιώσει. Έχω πει πολλά και τα έχω μετανιώσει. Δεν τα θυμάμαι όλα. Είχα πει στην αδελφή μου ότι θα της σπάσω τα δόντια – ε, αυτό το μετάνιωσα μετά. Ήμουν μικρός τότε. Κάτι που κάνετε εντελώς μόνος; Περιποιούμαι παρά πολύ τα δόντια μου. Αυτό. Είναι όλα άσπρα. Ανήκω στο 1% που έχει τόσο λευκά δόντια. Και όταν τελείωσα το σχολείο και άρχισα να βγάζω τα δικά μου λεφτά, άρχισα να τα περιποιούμαι περισσότερο. Έχετε μια ιδιαίτερη σχέση με τα δόντια σας. Ναι, κάθε 15 μέρες στον οδοντίατρο είμαι, με έχουν μάθει. Χρειάζεται να τα προσεχείς. Μου άρεσε από πάντα όμως να τα προσέχω και να ασχολούμαι. Έχω περάσει και από πολλούς οδοντιάτρους, μέχρι που ήρθα εδώ και ο γιατρός μού έκανε 18 ενέσεις γιατί ο προηγούμενος τα είχε κάνει χάλια. Θέλετε να πείτε κάτι για το κλείσιμο; Να ανήκετε στο 1%, να έχετε λευκά δόντια.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΎΜΕ ΠΟΛΎ ΤΟΝ ΔΡΑ ΑΝΔΡΈΑ ΚΑΣΟΎΧΑ ΓΙΑ ΤΗ ΒΟΉΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΦΙΛΟΞΕΝΊΑ ΣΤΟ ΙΑΤΡΕΊΟ ΤΟΥ (ΜΑΚΡΥΝΊΤΣΑΣ 8-10).

ασθενής A

1

Εξομολογήσεις στην καρέκλα του οδοντιάτρου. Dr. Αλέξης Τζουμάνις και dr. Σελήνη Βαρδά σε dent-à-dent συναντήσεις.

34 08.05.25

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

ασθενής B

Ποιο είναι το μεγαλύτερο ψέμα που έχετε πει; Νομίζω το μεγαλύτερο είναι ότι έλεγα στους γονείς μου πως πήγαινα σχολείο και δεν πήγαινα. Γενικά, δεν λέω ψέματα. Υπάρχουν τα καλά και τα κακά ψέματα, αλλά εγώ δεν λέω. Θυμάστε κάτι που έχετε κλέψει; Όταν ήμουν δέκα χρονών είχα κλέψει τσίχλες από το περίπτερο. Ήμουν παιδί όμως. Τις έβαζα στις τσέπες. Φοβάστε τον οδοντίατρο; Όχι, τα πάω καλά, δόξα τω Θεώ. Πονάτε; Ναι, πονάω λίγο. Είχα πάρει μια αντιβίωση γιατί πονούσα πολύ και τώρα είμαι καλύτερα. Πότε κλάψατε τελευταία φορά; Το 2017, για μια πρώην μου. Τι πιστεύετε για τους εξωγήινους; Δεν μας επηρεάζουν. Ή, αν το κάνουν, είναι πολύ μακριά. Εκτός αν ζούμε στο Μάτριξ. Πότε και πού υπήρξατε ευτυχισμένος; Όταν ήμουν μικρός και μου είχαν πάρει δώρο ένα τζιπάκι μικρό. Βέβαια χάλασε την ίδια μέρα, γιατί το έβγαλα στη βροχή. Φυσικά, τα συναισθήματα, όταν είσαι παιδί, είναι διαφορετικά απ’ ό,τι όταν μεγαλώνεις. Τι σημαίνει για σας δυστυχία; Οι αρρώστιες. Τα θέματα υγείας. Δεν παίρνουμε τίποτα μαζί μας… Πείτε μου κάτι που έχετε πει τη λάθος στιγμή. Είπα στο δικαστήριο «δεν φταίω εγώ». Ήταν η λάθος φράση τη λάθος στιγμή. Πείτε μας κάτι χαζό που πιστεύατε μικρός. Πίστευα ότι ήμουν διαφορετικός, αλλά δεν ήταν χαζό. Πείτε κάτι χαζό που πιστεύετε μεγάλος. Πιστεύω στους ανθρώπους. Αυτή είναι η αλήθεια.

35

2

CREATIVE DIRECTOR Σήμερα, όταν δεν είσαι σίγουρος τι ακριβώς επαγγέλλεσαι, πιθανότατα λες πως είσαι creative director.

Ένας σιωπηλός ιός, μια πανδημία για την οποία δεν μιλά κανείς: μανάδες, κρύψτε τα παιδιά σας από τη μάχη του creative direction. Η ΔΑΝΆΗ ΙΩΆΝΝΟΥ σε μια επιτόπια έρευνα για το επάγγελμα που σαρώνει γύρω μας τους ανθρώπους σαν κρυφή πανδημία.

36 08.05.25

Ξεφυλλίζοντας τα πενιχρά ελληνικά περιοδικά (μόδας και μη), ξεπηδά σαν προϊόν που αγωνιωδώς πρέπει να πωληθεί ένας ανοίκειος τίτλος: insert mid-popular όνομα, «creative director». Λίγο παρακάτω, ένα editorial, φθηνή απομίμηση μιας φωτογράφισης που συναντήσαμε στον διεθνή Τύπο λίγους μήνες πριν, με copyright ή συνοδευτικό κείμενο μεταφρασμένο στο ChatGPT και από κάτω ξανά ένας διακριτικός, αλλά προφανής υπότιτλος: «Επιμέλεια/Creative direction: προσθέστε insta-popularname». Πόσους creative directors μπορεί να αντέξει μια χώρα; Λίγα χρόνια πριν και εν μέσω πανδημίας, το Central Saint Martins πραγματοποιούσε σεμινάρια εξ αποστάσεως πάνω στο Art & Creative Direction. Σε μια περίοδο που η καλλιτεχνική παραγωγή είχε παραλύσει, ένα από τα πιο σημαντικά πανεπιστήμια design και μόδας πήρε την πρωτοβουλία να ενθαρρύνει τους επαγγελματίες να ασχοληθούν με έναν εξαιρετικά εξειδικευμένο ρόλο, ο οποίος στα ελληνικά δεδομένα παραμένει ένας τίτλος για όσους δεν έχουν εξειδικευτεί σε κάτι αλλά αρέσκονται να καταπιάνονται επιφανειακά με όλα. Η λέξη-κλειδί είναι η εξειδίκευση. Ο ρόλος του creative director παλιά περιλάμβανε τη δεξιότητα αλλά και τη δυνατότητα της δημιουργίας concepts που συνδύαζαν μια ποικιλία ερεθισμάτων. Σκοπός ήταν η επιτυχής προώθηση του προϊόντος, το οποίο όχι μόνο δεν θα θύμιζε κανένα άλλο του είδους του αλλά θα συνδύαζε την προώθηση με την αισθητική. Σήμερα, όταν δεν είσαι σίγουρος τι ακριβώς επαγγέλλεσαι, πιθανότατα λες πως είσαι creative director. Μια γρήγορη ματιά στα bios ανερχόμενων λογαριασμών στο Instagram αποδεικνύει πως κάθε είδους ιδιότητα συνοδεύεται και από τον τίτλο του CD. Και ενώ οι δουλειές που αντικρίζουμε είναι αμφιβόλου ποιότητας και αυθεντικότητας, οι self-titled καλλιτεχνικοί διευθυντές επιβεβαιώνουν το σόφισμα «ό,τι δηλώσεις, είσαι». Δουλειές ανέμπνευστες, μπερδεμένη αισθητική και μια ανάγκη «εξελληνισμού» όλων των concepts που έχουμε δει στο εξωτερικό. Επονομαζόμενοι σχεδιαστές, στυλίστες, φωτογράφοι αλλά και influencers «επιμελούνται καλλιτεχνικά» projects, τα οποία δεν είναι παρά φτηνές απομιμήσεις όλων όσα βλέπουμε έξω, απλώς σε μια υπερβολικά επιτηδευμένη και υποκριτικά προβοκατόρικη εκδοχή τους. Οι επαγγελματίες του χώρου των τεχνών στην Ελλάδα έχουν πάψει να επιθυμούν την εκπαίδευση ή την κατάρτιση σε οποιονδήποτε τομέα ενδιαφέροντος. Στην πραγματικότητα, το πέρασμα από διαφορετικά πόστα και μια λογική «κάνω-λίγο-από-όλα-και-συμφέρω» επικρατεί στους περισσότερους καλλιτεχνικούς ρόλους. Εξειδικευμένοι επαγγελματίες παραμένουν εκτός, καθώς ξεπηδούν από παντού ξεχασμένες fashion enthusiasts που αναλαμβάνουν ανερχόμενα brands με προσδόκιμο ζωής 2 χρόνια, αρθρογράφοι που ξέρουν λίγο από πολιτική, κοινωνία αλλά και μόδα (το κουτσομπολιό πληρώνεται ακριβά εξάλλου) και «αυτοδημιούργητοι» καλλιτέχνες (πάντα) από καλές οικογένειες που παρουσιάζουν δουλειές εύπεπτες στο μάτι άλλα και στο μυαλό. Κοινό σημείο όλων αυτών; Είναι όλοι τους «creative minds». Τη δεκαετία του ’90 στην παγκόσμια (εκτός Ελλάδας) κουλτούρα η καλλιτεχνική επιμέλεια αποτελούσε μια δεξιότητα η οποία συνοδευόταν από βαθύτατη γνώση της Ιστορίας, δυνατότητα συνδυαστικής σκέψης στο πεδίο των κοινωνικών και πολιτικών ζητημάτων και ικανότητα ανάπτυξης και επίβλεψης ενός δημιουργικού project που θα ενίσχυε την ταυτότητα του εκάστοτε προϊόντος, περιοδικού ή brand. Ο creative director, πέρα από συντονιστής, ήταν και ο ιθύνων νους των concepts των συλλογών και των θεματικών αλλά και της προώθησής τους. Την ίδια περίοδο, στην Ελλάδα, όποτε οι «μονόφθαλμοι» κυριαρχούσαν, «ξεβλάχευαν» και αναίσχυντα αντέγραφαν τα ίδια concepts, έθεταν ταυτόχρονα στέρεες βάσεις για τη σύγχρονη ελληνική μη-αισθητική. Τελικά, τι είναι το creative direction στην Ελλάδα σήμερα, εάν όχι ένα μέσο απόκρυψης της ανεπάρκειάς μας; Λίγο σκρολάρισμα στα social, 2-3 boards στο Ρinterest με catchy τσιτάτα, ένας καθρέφτης λερωμένος με κραγιόν και ένας αυστηρά δομημένος μικρόκοσμος που ανταλλάσσει φιλοφρονήσεις είναι αρκετά για να χρίσει ο καθένας τον εαυτό του creative director. Απαίδευτοι «δημιουργοί» παντός τύπου με ημίμετρες ιδέες και ακόμη πιο ανεπαρκή ικανότητα στην υλοποίηση παλεύουν να πουλήσουν αναμασημένες αισθητικές σε ένα κοινό το οποίο έχει εγκαταλείψει προ πολλού κάθε επιθυμία για εκπαίδευση. Πούλα τον εαυτό σου ακριβά και το ταλέντο θα έρθει. Και αν δεν έρθει, δεν πειράζει. Πάντα θα υπάρχει ένας τίτλος να σε περιμένει, ακόμη και αν η θέση ήταν προ πολλού κατειλημμένη.

GETTY MUSEUM COLLECTION

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

37

Πόδια, πόδια, πόδια… ΔΕΊΞΕ ΜΑΣ ΤΟ ΠΑΤΟΎΜΕΝΌ ΣΟΥ. ΕΠΙΜΈΛΕΙΑ: ΝΑΥΣΙΚΆ ΚΊΡΚΗ Δάφνη, Zara (από το Λονδίνο), €26 Μαρία, Miista (sample-sale Ελλάδα), €160 Άλκης, Dior (Vestiaire Collective), €900 Στεφανία, Chanel (της τα χάρισε μια φίλη της γιαγιάς της), €0 Χρυσούλα, Impala skate (της τα χάρισε μια φίλη της), €0 Πάρης, Vans (vinted), €35 Μαρία, Ellesse (της τα είχαν κάνει δώρο στο λύκειο), €100-κάτι Johannes, Vibram (official site) €120

…

ΛΕΣ ΜΕ ΡΩΤΆΤΕ ΑΠ

ΌΠ

ΟΎ

ΨΩ

Ν

Ω ΊΖ

Δείξε μου την κοιλίτσα σου…

ΓΝ

Έ Τ Σ Ω

Ι ΦΊ Α Κ Σ

Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΊΑ ΤΩΝ CROP TOPS ΚΑΙ Ο ΜΟΝΌΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΆΣΤΑΣΗΣ. ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΛΉΝΗ ΒΑΡΔΆ

Φίλες μου, γεια. Η πρώτη παρατήρηση ήρθε κάπως τυχαία. Συναντάς αγόρι σε πάρτι: μακρύ μαλλί, μπάφος στο χέρι, πρόσωπο μπλαστρωμένο με κρέμες –από εκείνα τα δέρματα που γυαλίζουν σαν καλοβουρτσισμένα παπούτσια– και crop top, είτε κάποιο Τ-shirt κομμένο άτσαλα με ψαλίδι χειροτεχνίας, είτε το παλιό παραδοσιακό λευκό αμασχάλωτο μπλουζάκι του κρεοπώλη και παππού, τρία νούμερα μικρότερο· να γλείφει κυριολεκτικά το δέρμα και να αφήνει το V έκθετο στα (πολύ ευπρόσδεκτα) αδιάκριτα μάτια των γύρω. Κουρασμένο ζεντάκι μπαίνει σε πάρτι και δεν έχει ιδέα τι σημαία ανεμίζει ο διπλανός του. Gay ή απλώς φασέος; Million dollar question στις μέρες μας. H «Κοκέτα», όμως, ως γνήσια αντιδραστική Αθηναία δεν χάνει πολύ μυαλό στα identity politics, γιατί έχει σιχαθεί τη δικτατορία των crop tops με τις φλατ κοιλιές. Ζητά crop tops για όλα και βρίσκει τη λύση μόνο σε ένα πράγμα: στην επανάσταση. Gay, straight, λεσβία, τώρα που πλησιάζει το καλοκαίρι δείξε μου την κοιλίτσα σου, κι ας μην μπορώ να καταλάβω τι είσαι.

38 08.05.25

ΟΣΟ ΕΜΕΙΣ ΜΙΛΑΜΕ, ΕΣΕΙΣ ΠΑΡΑΓΓΕΛΝΕΤΕ… Ένα σακίδιο για όλους και όλοι για ένα

Η ΠΕΤΡΊΝΑ ΚΊΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΣΆΝΤΑ ΠΟΥ ΈΣΒΗΣΕ ΚΆΘΕ ΆΛΛΗ, ΣΤΗΝ ΑΘΉΝΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΌΣΜΟ. Μετρό, γραφείο, εκδρομή, ταξίδι με αεροπλάνο. Το North Face Borealis Classic δεν είναι μόδα, είναι υποδομή. Είναι το απόλυτο εργαλείο του αστικού νομάδα, του ανθρώπου που κουβαλάει τη μέρα του στην πλάτη του. Με κορδόνια ελαστικά, πολλές θήκες και χρώματα ουδέτερα –μαύρο, μέντα, χακί–, το σακίδιο αυτό είναι η επιτομή της χρηστικότητας. Χωράει το λάπτοπ σου, το κολατσιό σου, τη μάνα σου και τον πατέρα σου. Ένα ξεχασμένο βρακί που το πηγαινοφέρνεις απ’ το κάμπινγκ στον γκόμενο, ψίχουλα από μια θρυμματισμένη μπάρα, μια κάρτα γυμναστηρίου που έληξε το ’22, ένα παλιό καλώδιο που «μπορεί να χρειαστεί»: ό,τι κρύβεις, το κουβαλάει εκείνο. Το Borealis δεν είναι fashion statement – γι’ αυτό ακριβώς έγινε. Είναι αυτό που φοράς όταν δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς. Όταν έχεις πολλά να κουβαλήσεις και λίγα να αποδείξεις. Το βάζεις στην πλάτη και τελείωσε: είσαι έτοιμος για τη μέρα, για το deadline, για τη μετακόμιση, για τη συνάντηση στο κέντρο και το περπάτημα στην Πάρνηθα. Το Borealis είναι το αντι-στυλ που έγινε στυλ. Όχι από πρόθεση αλλά από αναγκαιότητα. Δεν διεκδικεί ρόλο σε tribe, και όμως είναι παντού. Από τις μοτοπορείες των couriers μέχρι τα ιδιωτικά σχολεία στα βόρεια και τα γραφεία tech start-ups στην Καλλιθέα. Στην Αμερική το φοράνε μαθητές. Στην Ευρώπη, καμένοι remote workers. Στην Ιαπωνία είναι trend στους urban hikers. Στην Ελλάδα, το φοράς γιατί έχει ακόμα μέσα το τάπερ που ξέχασες χθες. Είναι το default σακίδιο του δρόμου. Το Borealis (όπως και το Kånken της Fjällräven) ξεκίνησε ως technical gear για hiking, αλλά μπήκε στα αστικά περιβάλλοντα λόγω της gorpcore κουλτούρας. Είναι πια κάτι σαν το Levi’s 501 των σακιδίων: παντός καιρού, παντός φύλου, παντός επαγγέλματος. Κάθε φορά που το βλέπεις στον δρόμο (και το βλέπεις συχνά) είναι λίγο διαφορετικό – γιατί το φοράει κάποιος διαφορετικός. Δεν θα ποσταριστεί στο Instagram. Δεν θα φανεί στην εξοδό σου. Δεν πρόκειται για κάποιο ιδιαίτερο αντικείμενο, είναι όμως ιδιαίτερα ειλικρινές. Σε μια εποχή υπεραισθητικής, curated ρούχων και δήθεν «effortless» επιλογών, το Borealis απαντά: απλώς κουβαλάω. Και όμως, με τρόπο σχεδόν ειρωνικό, η χρηστικότητά του κατέληξε να το κάνει ακριβώς αυτό, ένα statement μέσω της απόλυτης ουδετερότητας. Και όσο κι αν φαίνεται ουδέτερο, μπορείς τελικά να χαρτογραφήσεις ολόκληρη την ελληνική κοινωνία μέσα από τις πλάτες που το κουβαλάνε.

3

Φοιτητής του Πολυτεχνείου: Πρώτο έτος, δεύτερο ή έβδομο, δεν έχει σημασία. Κουβαλάει καλώδια, εργαλεία, μια σακούλα με μπουγάδα για τη μάνα του, ένα Red Bull που κυλάει στον πάτο του από πέρσι και ένα καινούργιο σύγγραμμα. Θα τον δεις να τρέχει για το μετρό, να κατεβάζει torrents με το κινητό και να λέει «μετά το πτυχίο φεύγω εξωτερικό».

Barista στα Πετράλωνα: Δεν το γεμίζει ποτέ, αλλά της πάει. Το σακίδιο είναι ξεκάθαρα υπερβολή σε σχέση με το τι κουβαλάει. Της χρειάζεται για την εικόνα: casual, cool, ικανή. Λίγο «έχω και βουνό στο πρόγραμμά μου». Μέσα του υπάρχει πιθανώς ένα τάπερ με σούπα, παγούρι, τσιγάρα, ένα βιβλίο του Φουκό, ένα scrub προσώπου και σημειώσεις για κάποιο workshop που δεν θα πάει ποτέ.

Tech Bro με το e-scooter: Πλένει το σακίδιο. Ρυθμίζει τα straps. Έχει μέσα manifestation calendar, AirPods και μια υπερτιμημένη μπάρα βρόμης. Καθηγήτρια Αγγλικών: Το πιο οργανωμένο Borealis της λίστας. Planner, βιβλία, σημειώσεις, μια εφεδρική ομπρέλα. Κάθε αντικείμενο έχει θέση, ακόμα και τα αυτοκόλλητα που βάζει στα τετράδια ορθογραφίας. Δύο ζευγάρια γυαλιά και ένα ζευγάρι ψηλά παπούτσια για το ποτό αργότερα. Στυλίστρια που το φοράει ειρωνικά: Το αγόρασε πριν γίνει viral trend στο TikTok. Το συνδυάζει με Rick Owens. Γίνεται κομμάτι της μετα-ειρωνικής performance της. Η «το πήρα για hiking» τύπισσα: Το Borealis αυτό έχει πάει Αμοργό, αλλά τώρα πάει ΔΕΗ. Μέσα: άμμος από το Αγκίστρι, σαγιονάρες, φορεμένες κάλτσες και αντηλιακό. Τα σκουλαρίκια που πήρε το καλοκαίρι από το Μοναστηράκι έχουν αφήσει σκουριά στην μπροστινή θήκη.

Urban mom με λειτουργικό άγχος: Τάπερ, αντισηπτικά μαντιλάκια, σνακ και παυσίπονα. Όχι γιατί «χρειάζονται» αλλά μήπως χρειαστούν. Α, και μια αλλαξιά μήπως ιδρώσει το μικρό στην παιδική χαρά (την κουβαλάει μέρες).

Old-school πρακτικό τυπάκι: Δεν ξέρει καν ότι όλοι έχουν το ίδιο. Το πήρε για την αντοχή. Το χρησιμοποιεί με τον ίδιο τρόπο εδώ και δέκα χρόνια. Είναι ήρεμος. ΥΓ.: Insider Alert Αν θες να πάρεις – μην πάρεις. They’ve had their time. Ν., 22, Λονδίνο

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

39

40 08.05.25

Η Τερψιχόρη δεν θέλει να τη στενεύουν άλλο τα παπούτσια της

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

41

ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΕΣ: ΑΜΑΛΙΑ ΚΩΒΑΙΟΥ ΚΑΡΤΕΣ: ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ

7 ΦΊΛΟΙ ΜΑΣ ΑΠΌ ΤΗΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΉ ΣΚΗΝΉ ΤΗΣ ΠΌΛΗΣ ΣΕ 6 ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΙΚΈΣ ΣΥΖΗΤΉΣΕΙΣ.

O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

42 08.05.25

Απλώνοντας ρούχα με τη Δανάη στο κέντρο του κόσμου

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

43

Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης 44 08.05.25

Οι γονείς της Αγγελίνας κάποια στιγμή κουράστηκαν να παρακολουθούν τις παραστάσεις που οργάνωνε ως παιδί

H Soraya Oronti φαίνεται να έχει μια κάποια εμμονή με τα αμάξια LiFO ΚΟΚΕΤΑ

45

ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΥ ΣΑΡΆΝΤΗ

ΣΤΑ 22 ΤΗΣ Η ΤΕΡΨΙΧΌΡΗ ΨΆΧΝΕΙ ΠΑΠΟΎΤΣΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΧΩΡΆΝΕ ΤΗΝ ΚΑΡΙΈΡΑ ΕΝΌΣ ΜΟΝΤΈΛΟΥ, ΤΟ VOGUING, ΤΗ ΜΕΤΑΝΆΣΤΕΥΣΗ, ΤΗΝ ΤΡΑΝΣ ΤΑΥΤΌΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΌΤΗΤΆ ΤΗΣ. ΤΗΣ ΑΡΈΣΕΙ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΆΕΙ ΣΕ ΨΗΛΆ ΤΑΚΟΎΝΙΑ, ΕΙΔΙΚΆ ΌΤΑΝ ΠΡΌΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΠΑΣΑΡΈΛΕΣ, ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΈΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΈΦΤΕΙ, ΑΛΛΆ ΜΌΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΆΝΕΙ DIP ΣΤΟ VOGUING. ΠΙΣΤΕΎΕΙ ΌΤΙ Η ΖΩΉ ΕΊΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΉ ΠΡΆΞΗ, ΝΤΥΜΈΝΗ ΜΕ ΧΙΟΎΜΟΡ ΚΑΙ ΩΡΑΊΑ ΤΣΊΤΙΑ.

ΔΑΝΆΗ ΔΈΔΕ ΓΙΟΡΤΆΖΕΙ ΤΑ 20 ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΑΘΉΝΑ ΜΕ ΜΙΑ ΚΙΘΆΡΑ ΣΤΟ ΧΈΡΙ ΚΑΙ ΠΟΛΛΆ ΛΟΥΛΟΎΔΙΑ ΓΎΡΩ ΤΗΣ. ΤΗΣ ΑΡΈΣΕΙ Η ΘΆΛΑΣΣΑ ΤΗΣ ΠΌΛΗΣ, ΑΛΛΆ ΠΡΟΤΙΜΆ ΑΥΤΉΝ ΤΗΣ ΡΌΔΟΥ, ΌΠΟΥ ΚΑΙ ΜΕΓΆΛΩΣΕ. ΤΟ ΚΟΜΜΆΤΙ ΤΗΣ «ΑΎΡΙΟ» ΤΗΝ ΈΚΑΝΕ ΓΝΩΣΤΉ, ΑΛΛΆ ΣΊΓΟΥΡΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΤΡΟΜΆΖΕΙ ‒ ΜΆΛΛΟΝ ΤΗΝ ΕΝΘΟΥΣΙΆΖΕΙ. Η ΜΑΜΆ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΎΕΙ ΠΩΣ ΘΑ ΉΤΑΝ ΠΟΛΎ ΚΑΛΉ ΩΣ ΨΥΧΟΛΌΓΟΣ.

Η

Τέρψη, τακούνι ή φλατ;

Δανάη, απλώνεις ρούχα; Απλώνω ρούχα. Απλώνω ρούχα, γιατί μένω μόνη μου. Είναι ο δεύτερός μου χρόνος στην Αθήνα, άρα όλες τις δουλειές του σπιτιού πρέπει να τις κάνω εγώ. Honestly, πίστευα ότι θα ήταν κάτι δυσκολότερο συναισθηματικά. Μεγάλωσα αρκετά ανεξάρτητη. Η μητέρα μου με είχε προετοιμάσει για το ότι πρέπει να βγεις εκεί έξω και να παλέψεις γι’ αυτό που θέλεις σε οποιονδήποτε τομέα. Άρα, το να απλώσω ένα ρούχο δεν μου φάνηκε ποτέ δύσκολο, να σου πω την αλήθεια. Η μουσική μπήκε στη ζωή μου απ’ όταν ήμουν πολύ μικρή, γιατί με την τέχνη ήθελα να ασχοληθώ από πάντα. Ξεκίνησα τον χορό από τα 3 μου και χόρευα μέχρι και τα 18 μου περίπου. Πάντα έδινα την ψυχή μου σε αυτό. Και πάντα ζωγράφιζα κι έγραφα, ποιήματα, πεζά – έγραφα αρκετά. Είχα και κάτι δερμάτινα βιβλιαράκια που τα τελείωνα μέσα σε δύο χρόνια. Σε αυτά έγραφα, ας πούμε, την εξέλιξή μου. Θέλω να πιστεύω ότι όταν μεγαλώσω θα τα ανοίξει κάποιος κάποτε και θα με δει, ας πούμε. Όταν έγινε η καραντίνα και δεν μπορούσα να κάνω μαθήματα χορού, κάθισα με τον εαυτό μου και αναρωτήθηκα πραγματικά αν έχω φτάσει σε σημείο που αγαπώ αυτό που κάνω και αν θέλω να το κάνω για το υπόλοιπο της ζωής μου, γιατί αυτό συμβαίνει όταν η τέχνη γίνεται η δουλειά σου. Και, τελικά, με τον χορό δεν είχα και την καλύτερη σχέση. Ήταν μια σχέση αγάπης και μίσους. Είχα φτάσει σε ένα σημείο που δεν ήξερα αν το έκανα πιο πολύ για τον εγωισμό μου ή γιατί όντως το αγαπούσα. Νομίζω ξύπνησα μια μέρα και συνειδητοποίησα ότι δεν θέλω να πονάω άλλο σωματικά, γιατί ο χορός το έχει αυτό.

@TERPSICHORREE

Έχω ζήσει με φλατ όλη μου τη ζωή, οπότε θέλω τακούνι, γιατί νιώθω ότι σκοτώνει τη δυσφορία μου. Γιατί, ας πούμε, βρε παιδί μου, το πατούμενο, όταν σου σηκώνει το πόδι και σ’ το λυγίζει, είναι σαν κορσές, δεν μπορώ να σ’ το εξηγήσω, αλλάζει όλη σου η κοσμοθεωρία. Άρα, τακούνι. Άμα μου σπάσει, θα πάρω άλλο, έτσι κάπως αντιμετωπίζω και τη ζωή. Περισσότερο μού σπάει το τακούνι της ζωής παρά το κανονικό. Γιατί, όπως έχει πει η Celine Dion, εγώ φοράω τα παπούτσια, δεν με φοράνε εκείνα. Δηλαδή βλέπω αυτά τα Ντόλτσε απέναντι, είναι 40 νούμερο, δεν μου κάνουν, αλλά θα τα κάνω να μου κάνουν. Εντάξει, δεν μπορείς να φοράς όλες τις ώρες τακούνια. Κάποιες μέρες δεν φοράμε τακούνια· τις μέρες που είμαστε λίγο μόνες μας, που χρειαζόμαστε λίγο χρόνο. Γιατί εκεί δεν υπάρχει performance, είσαι εσύ κι ο εαυτός σου. Το τακούνι είναι ένα περιτύλιγμα για σένα. Όχι απαραίτητα μόνο για σένα, αλλά κατάλαβες, είναι η ασπίδα μου για έξω, αλλά αυτή μετά –μέσα– καταργείται. Γιατί, στην πραγματικότητα, για ποιον θα το βάλω; Εγώ σπίτι μου μόνη μου δεν χρειάζομαι το τακούνι, είμαι εγώ. Δεν θα σου πω ψέματα, νιώθω ότι παίζω ή στο «Dolce Vita» ή στους «Στάβλους της Εριέτας Ζαΐμη». Κάπως έτσι κάνω cope. Δεν είναι performance ακριβώς. Γιατί τι ορίζεις ως performance; Δηλαδή και αυτήν τη στιγμή αυτό που κάνουμε δεν με αναγκάζει να μπω σε μια συνθήκη; Ακόμα και ο ρόλος μου ως πωλήτριας είναι ένα performance. Το ότι περπατάω στον δρόμο είναι ένα performance. Ακόμα και το ότι θα κάτσω στο σπίτι μου και θα κλαίω μπορείς να το δεις ως μια performance. Απλώς δεν ξέρουμε το σενάριο. Κάποιος άλλος το ξέρει, ίσως και κανένας. Δεν θα το άλλαζα, μου αρέσει έτσι όπως είναι. Για μένα δεν υπάρχει το φίλτρο. Δεν κανονίζω το πώς θα φαίνομαι. Και να το κανονίσω, θα φαίνομαι από κάθε πλευρά, και για μένα αυτό δεν κανονίζεται. Αν ήμουν σχήμα, θα ήμουν τρίγωνο μάλλον, έτσι σαν τις πυραμίδες, που δεν τις έχω δει ποτέ κιόλας. Όσο μεγαλώνω, μου βγαίνει πολύ η επιθυμία να ξανασυνδεθώ με την κουλτούρα μου γιατί δεν είχα πολλή επαφή με αυτήν. Για κάποια χρόνια υπήρχε μια άρνηση. Όταν μεγαλώνεις σε μια οικογένεια μεταναστών, με μια μαμά από την Πολωνία που έφυγε όταν έπεσε το Ανατολικό Μπλοκ κι έναν μπαμπά που άφησε την Αίγυπτο στα ’80s-’90s, μεγαλώνεις πολύ με το πρότυπο της ντροπής και του πώς πρέπει να φαίνεσαι σε μια κοινωνία όπου υπάρχει πολύ έντονο white washing και cultural washing. Τώρα, τα τελευταία χρόνια, προσπαθώ όσο γίνεται να το αποδομήσω και να μπορέσω να το κατακτήσω ως ταυτότητά μου περισσότερο. Εγώ μια ζωή έπρεπε να προσαρμόζομαι, να μην την παρουσιάζω ποτέ. Τώρα πια προσπαθώ να διεκδικώ τον χώρο μου. Το voguing για μένα είναι μια μορφή τέχνης και έκφρασης. Δεν είναι χορός, αλλά political statement. Από τη στιγμή που θα πιάσω το χέρι μου και θα το χαϊδέψω και θα σου το δείξω στο πλαίσιο μιας performance, αυτό τι δηλώνει; «Κοίτα το δέρμα μου, κοίτα πόσο ωραίο είναι» – αλλά εσύ δεν καταλαβαίνεις ότι κάνω αυτή την κίνηση. «Κοίτα τον λαιμό μου, δεν έχω το μήλο του Αδάμ». Όλα αυτά τα έκαναν πρώτα τρανς γυναίκες. Ήταν η προβολή της ανασφάλειάς τους. Έχω κατακτήσει το σώμα μου και δεν επιτρέπω σε κανέναν άλλον να το ορίσει. Το ορίζω εγώ. Από τη στιγμή που σου δείχνω αυτά, χρειάζεται να σου πω κάτι άλλο με λόγια; Είναι μια φαντασία. Και για μένα, μέχρι τα 15, όλο αυτό ήταν μια φαντασία και θα συνεχίσει να είναι, δεν σταματάει ποτέ αυτό. Δηλαδή το ότι κάθομαι τώρα εδώ και φοράω αυτή την κοντή φούστα κατά τη γνώμη μου είναι μια πολιτική πράξη. Απλώς, ξέρεις, πολλές φορές σκέφτομαι «ωραία τα κάνω όλα αυτά, αλλά τα κάνω για μένα;». Έχω κάνει και το coming out μου ως τρανς, πρώτα κοινωνικά, για δύο χρόνια, και μετά ξεκίνησα τη διαδικασία της φυλομετάβασης. Αλλά γιατί το έκανα αυτό; Γιατί, όπως είπες, περνάω από άλλους. Ενώ, άμα δεν υπήρχε η συνθήκη των άλλων, δεν θα χρειαζόταν να περιμένω να προσδιοριστώ κοινωνικά. Αλλά αυτό είναι και το πιο safe, αυτό που μπορεί να με κάνει κι εμένα να νιώθω άνετα, για να συνεχίσω να υπάρχω. Στην Ελλάδα, ας πούμε, άμα πεις σήμερα ότι είσαι γυναίκα, πρέπει να μοιάζεις και να συμπεριφέρεσαι σαν γυναίκα. Δηλαδή η γυναίκα ορίζεται ως αυτό που καταλαβαίνει ο άλλος. Εμένα ξέρεις τι με εκνευρίζει; Δεν γίνεται να φεύγω από εδώ, να παίρνω το τρένο και να βλέπω την αφίσα του Μάρκου Σεφερλή όπου είναι ντυμένος cross κι αυτό να περνάει, ενώ εμένα με δείχνουν... Πρέπει να ξεκινήσουμε να βλέπουμε τα τρανς κορίτσια και σε άλλους ρόλους – ανυπομονώ να δω τρανς επιστήμονες. Τις ορμόνες μου τις παίρνω από τρανς επιστήμονες. Δηλαδή, εγώ αν αύριο θέλω να γίνω διδακτόρισσα στο Πολυτεχνείο, γιατί να μην μπορώ; Γιατί να μην μπορώ να δώσω στην κρατική σχολή επειδή είμαι τρανς; Εγώ, που κυνηγάω και το όνειρο της χορεύτριας, ξέρω ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μη με επιλέξουν γιατί πάντα θα μπει στη μέση το τρανς. Σίγουρα, μπορεί να υπάρχει κάποια εξαίρεση. Μπορεί να είμαι λάθος, αλλά να σου πω κάτι; Δεν έχει φτάσει κάτι στα αυτιά μου, ούτε και στους υπόλοιπους, φαντάζομαι. Οπότε, όταν μου μιλάς για τέχνη και μου λες ότι πήγες στο Μέγαρο Μουσικής και είδες την τάδε παράσταση, δεν με αφορά από τη στιγμή που δεν είμαι included. Η gay κοινότητα, επίσης, πρέπει να καταλάβει ότι διεκδικούμε χώρο παράλληλα κι εμείς, τα τρανς άτομα. Εγώ τώρα φοράω το φουστάκι μου κι εσύ μετά θα μπορέσεις να βάλεις το κροπ που δεν σε άφηνε να βάλεις η μαμά σου γιατί ντρεπόταν για το τι θα πει η γειτονιά. Μπορεί να ακούγεται χαζό, αλλά εμένα αυτήν τη στιγμή με κάνει να νιώθω όμορφα αυτό το παπούτσι, το λουστρίνι. Έχω βαρεθεί όλη μου τη ζωή να φοράω αυτά τα γαμημένα αθλητικά επειδή φοράω 44,5 και πλέον έχω την ευκαιρία να φοράω αυτά τα λουστρίνια. Ναι, καταλαβαίνω ότι κι αυτό μπορεί να το βάλουμε σε κουτάκι, αλλά εγώ δεν το βλέπω έτσι. Κι αυτό για μένα είναι μια προσωπική κατάκτηση. Δηλαδή, ξέρεις, εγώ με αυτά τα παπουτσάκια θέλω να γράψω ιστορία. Θα της δώσω και τίτλο. Τι τίτλο; Εεε... «Η Περπατημένη».

46 08.05.25

Αγαπημένη δουλειά, πέρα από το να πλένεις και να απλώνεις ρούχα; Να ποτίζω λουλούδια. Έχω πάρα πολλά στο μπαλκόνι μου γιατί προσπαθώ να έχω τη φύση κοντά μου – και στην Αθήνα αυτό δεν γίνεται. Έχω πολλά λουλούδια. Αν μπορούσα να έχω ένα μόνο, θα διάλεγα μια κερασιά. Δεν ξέρω, μου αρέσουν οι κερασιές. Υπήρχαν στον δρόμο για το σπίτι μου, στο εξοχικό. Πάντα, όταν πηγαίναμε, τις έβλεπα από το παράθυρο. Εγώ τη ζωή μου σε καλοκαίρια τη μετρούσα: ήλιος, ζέστη, θάλασσα. Και μόνη και με φίλους. Εξαρτάται από τη μέρα. Αλλά μ’ αρέσει να είμαι μόνη μου. Και μουσική – όχι πάντα. Μ’ αρέσει η σιωπή. Το spice της ζωής μου; Το πόσο δραματική είμαι. Oh, really dramatic. Δηλαδή, νιώθω σαν να παίζω συνεχώς σε ταινία του Παπακαλιάτη.

Μου αρέσουν τα οχήματα γενικά. Το κυριότερο όμως είναι το αυτοκίνητο. Έχεις δει την ταινία Titane; Είναι ένα παράδειγμα transhumanism, της σχέσης ανθρώπου και μηχανής. Και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι δεν πρόκειται μόνο για την τεχνολογία αλλά και για το πώς ο άνθρωπος συνδέεται με αυτήν. Στην ταινία, η γυναίκα, μετά από ένα ατύχημα, αντί να φοβηθεί τα αμάξια, τα ερωτεύεται, έχει σχέση με αυτοκίνητο και μένει έγκυος, γεννάει μια μηχανή. Είναι πολύ artistic και, για μένα, όταν τη βλέπεις, βγάζει νόημα. Πάντα είχα σύνδεση με το αυτοκίνητό μου, ειδικά στην Κύπρο. Αν πάθαινε κάτι, θα θρηνούσα σαν να έχασα άνθρωπο. Είναι σαν να είναι το «babe» μου. Η κουλτούρα των μηχανών και των μηχανολόγων στη Λεμεσό, όπου μεγάλωσα, ήταν πολύ έντονη. Ο κόσμος γύρω μου, οι παρέες, το παιχνίδι με τα μηχανάκια, όλα αυτά μού άνοιξαν τους ορίζοντες. Και τώρα θέλω να ανακτήσω αυτή την εικόνα. Ίσως είναι και αντίδραση, γιατί πάντα ήταν ανδροκρατούμενος ο χώρος. Θέλω να είμαι η πρώτη που θα κάνει ταπισερί αυτοκινήτων στην Κύπρο. Θέλω να φτιάχνω ρούχα για αυτοκίνητα, όχι για ανθρώπους. Από μικρή ήμουν προγραμματισμένη να είμαι δημιουργική, είχα καλλιτεχνική πλευρά. Πάντα ήξερα ότι θα ασχοληθώ με το fashion design. Μεγαλώνοντας, συνέδεσα δύο αγαπημένα μου παιχνίδια: τις Polly Pocket, που είχα όλη την ντουλάπα τους και τις έπαιρνα στο σχολείο και τις έντυνα, και τα εργαλεία του παππού μου, που ήταν κι αυτός σαν κι εμένα, μάζευε πράγματα από παντού. Συγκεκριμένα, είχαμε ένα τραπέζι με τη μέγγενη που το είχε φτιάξει αυτός, και όλα τα εργαλεία. Αυτά τα δυο μαζί εξηγούν πολύ καλά το πώς είμαι σήμερα. Η δουλειά μου είναι πια η ρακοσυλλογή. Είμαι «ρακοσυλλέκτρια» full! Και ο πατέρας μου το ίδιο. Η μάνα μου μας λέει πως έχει βαρεθεί να μαζεύει τα σκουπίδια μας. Από τα 12 μου το όνειρό μου ήταν να σπουδάσω στο University of the Arts London (UAL) και ό,τι έκανα πάντα ήταν προς αυτή την κατεύθυνση. Οι σπουδές μου ήταν στο Fashion Design Technology (Womenswear) στο London College of Fashion. Ήταν σημαντικό για μένα το σκέλος της τεχνολογίας και του τεχνικού κομματιού σε πατρόν, tailoring, ακόμα και digital fashion. Μετά τον Covid άρχισα να παρατηρώ τα υλικά γύρω μου πιο προσεκτικά. Βρήκα ένα πατάκι αυτοκινήτου με γεωμετρικά σχήματα και μια ιδιαίτερη υφή, το έραψα στο χέρι και το ερωτεύτηκα. Δεν ήξερα καν ότι θα μπορούσα να το δουλέψω στη ραπτομηχανή. Από εκεί ξεκίνησαν όλα. Δεν είναι ότι το υλικό έχει κάποια βαθιά συμβολική έννοια, απλώς μου αρέσει. Δεν ξεκίνησα με μια ιδέα και την έκανα υλικό, το υλικό με πήγε στην ιδέα. Όμως, όταν βρίσκω αυτό που με εμπνέει, είναι σαν να ανοίγει το μυαλό μου σε μια άλλη διάσταση. Αναρωτιέμαι τι υφή μπορεί να δημιουργηθεί, πού μπορεί να μπει στο σώμα. Όταν μιλάω με άλλους designers, βλέπω πόσο διαφορετική είναι η προσέγγισή μου. Κάποιοι θέλουν να πάνε με αυτό που πουλάει, με τις collections, με το τι συμβολίζει κάτι στην αγορά. Εγώ δεν ακούω αυτό. Ίσως είναι προνόμιο που έχω τον χρόνο και τον χώρο να κάνω αυτό που μου αρέσει, και όποιος το εκτιμήσει… Πάντα μου έλεγαν «σιγά μη φορέσει κανείς αυτά τα πράγματα», πολλοί το λένε ακόμα, αλλά δεν με νοιάζει. Δεν ξεκίνησα να το κάνω αυτό για να γίνω αποδεκτή. Μου αρέσει που μπορεί κάποιος ο οποίος δεν ανήκει σε κάποιον συγκεκριμένο κύκλο να πάρει κάτι δικό μου και να το φορέσει. Θέλω τα «freaks» αλλά και τα πιο «κλισέ» άτομα της γειτονιάς να το αγαπήσουν. Όταν κάποιος φοράει κάτι από παλιά υλικά, κάνει reclaim κάτι που θα πήγαινε στα σκουπίδια. Το sustainability για μένα είναι το πιο σημαντικό. Στη διαδικασία που ακολουθώ εγώ, δεν είναι αυτοσκοπός αυτό που κάνω να ακολουθεί ένα trend, αν και μπορεί να συμβαδίζει αισθητικά. Δεν μιλάμε μόνο για την εμφάνιση αλλά και για τη διαδικασία. Δεν λέω ότι είμαι «sustainable designer», γιατί είναι δύσκολο να το διατυμπανίζεις έτσι απλά. Είμαι υπέρ της διαφάνειας και μου αρέσει να δείχνω τι κάνω χωρίς greenwashing. Χρησιμοποιώ υλικά που άλλοι πετάνε, όπως ταπετσαρίες από αυτοκίνητα, δέρματα και δερματίνες. Είναι τρελό, τα πετάνε! Είναι κάτι που με απασχολεί γενικά. Για παράδειγμα, πέρσι και πρόπερσι, στην Black Friday, βγήκαμε με φίλες μου στην Ερμού και μοιράζαμε στατιστικά στον κόσμο για να τον ενημερώσουμε για την υπερκατανάλωση. Κάναμε και κάλεσμα online – και δεν ήρθε κανείς. Κανείς! Ήταν σοκαριστικό. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε. Και οι εργαζόμενοι στα μαγαζιά έμοιαζαν δυστυχισμένοι, το έβλεπες στα πρόσωπά τους. Ήταν θλιβερό. Όταν είδα τα designs μου να παρουσιάζονται σε διεθνείς σκηνές, ήταν κάτι μεγάλο για μένα. Όταν με προσέγγισε η στυλίστρια της Julia Fox δεν ήξερα καν ποια ήταν. Ήταν πολύ έντονη περίοδος, με δύο μήνες δουλειάς στο studio χωρίς καθόλου ζωή. Δεν ήξερα πώς δουλεύουν αυτά τα πράγματα, αλλά τελικά με βρήκαν και ήταν συγκινητικό. Όσο για την Ελλάδα, θέλω να ντύνω μόνο την Τάμτα. Στον ελεύθερό μου χρόνο κάνω μαθήματα ντραμς. Είναι το μόνο μουσικό όργανο που μπορώ να παίξω τεχνικά και αισθητικά. Θα ήθελα να παίζω jazz. Μου αρέσει επίσης το progressive metal. Και γενικά μου αρέσουν soundtracks από ταινίες, όπως το π – το 3,14. Με εμπνέουν πολύ τα μαθηματικά. Έχω αναπτύξει και το δικό μου μαθηματικό sequence και η ιδέα είναι να το δώσω σε άλλους καλλιτέχνες για να το ερμηνεύσουν με τον δικό τους τρόπο. Τώρα βγάλαμε και μια συλλογή κοσμημάτων με την Evgenia Zembyla, βασισμένη σε νομίσματα της Δυναστείας των Οροντιδών, απ’ όπου προέρχεται και το επίθετό μου. Μου αρέσει να αστειεύομαι πως προέρχομαι από βασιλική γενιά. Είχα επεξεργαστεί και το αντίστοιχο λήμμα στη Βικιπαίδεια, προσθέτοντας το όνομά μου, αλλά ένας editor με έκανε ban…

Πώς ήταν το παιδικό σου δωμάτιο;

Το δωμάτιό μου ήταν γεμάτο πόστερ Hannah Montana και ήταν τιρκουάζ – γενικά πολύχρωμο. Τώρα ο χώρος μου είναι ολόασπρος με μπαρόκ λεπτομέρειες και διάφορα είδη τέχνης. Με ηρεμεί το ολόασπρο, δεν μπορώ τα πολλά πολλά.

@SORAYA_ORONTI

@DANAIDEDE

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

Soraya, πες μου λίγο, γιατί σου αρέσουν τόσο τα αμάξια;

ΤΗΣ ΠΕΤΡΊΝΑΣ ΚΊΤΗ

ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΥ ΣΑΡΆΝΤΗ

Και η αλήθεια είναι ότι πάντα ήμουν καλύτερη τραγουδίστρια απ’ ό,τι χορεύτρια, αλλά ήταν και θέμα εγωισμού. Ο πατέρας μου ήταν μουσικός κάποια χρόνια της ζωής του και μεγάλωσα σε ένα σπίτι από το οποίο δεν έλειπε ποτέ η μουσική. Αλλά, επειδή ήταν το όνειρό του να γίνω μουσικός και τραγουδίστρια, ήθελα να το κάνω όταν θα ένιωθα ότι είναι μια εντελώς δική μου επιλογή, ότι το κάνω πραγματικά για τον εαυτό μου και δεν εκπληρώνω απλώς μια δική του επιθυμία. Αυτήν τη στιγμή απλώς γράφω τραγούδια και θα δω πού θα με πάει. Τώρα έχω και εργαλεία που δεν είχα μικρότερη: μπορώ να πάω στο στούντιο, έχω πολλά άτομα να με βοηθήσουν. Αυτό είναι σημαντικό... Αυτήν τη στιγμή είμαι λίγο στο κέντρο του κόσμου και νιώθω ότι έχω τα πάντα γύρω μου. Πάντα ήθελα να είμαι πολύ καλή σε αυτό που κάνω, και πάντα ήξερα ότι θα υπάρχουν χίλια όμορφα κορίτσια με πάρα πολύ ωραία φωνή. Αυτό που θα σε κάνει να ξεχωρίσεις είναι ότι εσύ θα κάνεις show up και θα είσαι εκεί. Νομίζω ότι κάπως –δυστυχώς– αφήνω κάποια κομμάτια της παιδικότητάς μου πίσω, βάζω μικρούς στόχους γι’ αρχή. Σίγουρα υπάρχει κάποιος μεγάλος, αλλά είναι λίγο θολός ακόμα. Θέλω να βρω τον ήχο μου και να έχω πολύ καλή σχέση με τους συνεργάτες μου. Παλιότερα έγραφα πιο πολύ για τα συναισθήματά μου, δηλαδή για το τι νιώθει η Δανάη. Με ενδιέφερε πάρα πολύ ο εαυτός μου, ενώ, μεγαλώνοντας, μαθαίνω λίγο να φτιάχνω τις σχέσεις με τους ανθρώπους μου· έχω παρατηρήσει ότι γράφω και για ό,τι παρατηρώ γύρω μου. Η μαμά μου πάντα κάνει πλάκα και μου λέει ότι θα έπρεπε να γίνω ψυχολόγος.

Η SORAYA ORONTI ΕΊΝΑΙ ΜΙΑ ΣΧΕΔΙΆΣΤΡΙΑ 25 ΕΤΏΝ ΠΟΥ ΚΑΤΆΓΕΤΑΙ ΑΠΌ ΤΗ ΛΕΜΕΣΌ ΤΗΣ ΚΎΠΡΟΥ. ΜΈΝΕΙ ΣΕ ΈΝΑ ΔΙΑΜΈΡΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΨΈΛΗ, ΑΛΛΆ ΈΧΕΙ ΑΛΛΟΎ ΤΟ ΑΤΕΛΙΈ ΤΗΣ. ΕΜΠΝΈΕΤΑΙ ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΤΙΚΉ ΚΑΙ ΤΟ ΉΘΟΣ ΤΩΝ IANNIS XENAKIS, HUSSEIN CHALAYAN ΚΑΙ HR GIGER. ΣΠΟΎΔΑΣΕ ΣΤΟ ΛΟΝΔΊΝΟ ΚΑΙ ΉΤΑΝ ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΒΑΣΙΚΟΎΣ ΔΙΟΡΓΑΝΩΤΈΣ ΤΟΥ POP-UP ΦΕΣΤΙΒΆΛ ΕΓΧΏΡΙΑΣ ΜΌΔΑΣ ΚΑΙ ΤΈΧΝΗΣ SOLACE. ΜΈΣΑ ΑΠΌ ΤΙΣ ΣΟΥΈΝΤ ΜΑΎΡΕΣ ΜΠΌΤΕΣ ΠΥΓΜΑΧΊΑΣ ΦΟΡΆΕΙ ΝΈΟΝ ΠΡΑΣΙΝΟ-ΠΟΡΤΟΚΑΛΊ ΚΆΛΤΣΕΣ.

47

ΤΗΣ ΔΈΣΠΟΙΝΑΣ ΚΑΚΟΥΛΆΚΗ

ΘΟΔΩΡΉΣ ΣΕΛΈΚΟΣ ΜΕΓΆΛΩΣΕ ΣΤΟ ΝΈΟ ΗΡΆΚΛΕΙΟ ΚΑΙ ΑΣΧΟΛΕΊΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΆΦΟ. ΣΤΑ ΠΡΏΤΑ ΤΟΥ ΒΉΜΑΤΑ ΉΤΑΝ ΜΈΡΟΣ ΤΗΣ ΚΟΛΕΚΤΊΒΑΣ ATH KIDS. ΈΧΕΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΉΣΕΙ ΒΙΝΤΕΟΚΛΊΠ ΓΙΑ ΚΑΛΛΙΤΈΧΝΕΣ ΌΠΩΣ Ο ETHISMOS, Ο SASKE, ΟΙ SWORR ΚΑΙ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΆ ΓΙΑ BRANDS ΌΠΩΣ Η MUERTE INC. ΠΑΛΙΌΤΕΡΑ ΆΚΟΥΓΕ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΗ HIP-HOP. ΤΏΡΑ ΑΚΟΎΕΙ JAZZ ΚΑΙ SOUL. Η ΠΡΏΤΗ ΤΑΙΝΊΑ ΜΙΚΡΟΎ ΜΉΚΟΥΣ ΤΟΥ ΟΝΟΜΆΖΕΤΑΙ «CAN YOU WATER A GARDEN WITH TEARS?». ΤΟΥ ΑΡΈΣΕΙ Η ΗΣΥΧΊΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΓΈΣ ΤΑΙΝΊΕΣ. Ο

Η AΓΓΕΛΊΝΑ ΕΊΝΑΙ ΜΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΟΠΟΙΌΣ 22 ΕΤΏΝ ΠΟΥ ΜΕΓΆΛΩΣΕ ΣΤΗΝ ΑΘΉΝΑ. ΌΤΑΝ ΉΤΑΝ ΜΙΚΡΉ ΉΘΕΛΕ ΝΑ ΓΊΝΕΙ ΗΘΟΠΟΙΌΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΈΑΣ, ΑΛΛΆ Ο ΔΡΌΜΟΣ ΤΗΝ ΠΉΓΕ ΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΉ ΚΙ ΈΤΣΙ ΈΒΓΑΛΕ ΤΟ ΠΡΏΤΟ ΤΗΣ ΤΡΑΓΟΎΔΙ ΤΟ 2023, ΠΟΥ ΛΈΓΕΤΑΙ «STA RIHA». ΑΓΟΡΆΖΕΙ ΑΚΌΜΗ ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΉΘΡΕΣ ΑΠΌ ΤΑ ΠΕΡΊΠΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΈΣΕΙ ΝΑ ΟΔΗΓΆΕΙ ΤΟ ΣΑΡΆΒΑΛΌ ΤΗΣ. ΚΟΙΜΆΤΑΙ ΚΑΛΆ ΤΑ ΒΡΆΔΙΑ, ΑΝ ΔΕΝ ΣΚΈΦΤΕΤΑΙ ΠΟΛΎ. ΌΤΑΝ ΑΝΕΒΑΊΝΕΙ ΣΤΗ ΣΚΗΝΉ, ΛΈΕΙ ΜΈΣΑ ΤΗΣ ΠΩΣ ΤΟ ΆΓΧΟΣ ΤΗΣ ΕΊΝΑΙ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΌΣ.

Φοράς ζώνη όταν οδηγάς;

Αγγελίνα, αγοράζεις συχνά ρύζι από το σούπερ-μάρκετ;

@THEODORE_SELEKOS

Ναι, πάντα με ζώνη, δεν μπορώ να ακούω αυτόν τον ήχο να χτυπάει στ’ αυτιά μου. Θυμάμαι τον παππού όμως, που ήταν πολύ λεπτός και δεν φορούσε ποτέ του. Μετά θυμάμαι κάτι Χριστούγεννα, που κάναμε γιορτή στο σχολείο. Ο φίλος μου ο Παναγιώτης κι εγώ θα ντυνόμασταν αγγελούδια. Και, ρε φίλε, έδωσαν στους γονείς υλικά για να ετοιμάσουν τη στολή του παιδιού – δεν ξέρω αν γίνεται ακόμα, λογικά θα γίνεται. Δηλαδή, έπρεπε να μου φτιάξουν τα φτερά. Εγώ τότε δεν κατάλαβα κάτι, απλώς θυμάμαι ότι πήγα στη γιορτή και κάπως όλοι γέλαγαν μαζί μου. Μετά είδα τον Παναγιώτη που είχε τα τέλεια φτερά, ήταν κυκλικά, ήταν σαν αγγέλου. Εμένα η μάνα μου τα είχε κάνει σαν αεροπλάνο, είχε κόψει ένα ορθογώνιο πράγμα με κάτι κοπές, και από την άλλη ήταν ο Παναγιώτης με τα φτερά του τα κυκλικά, τα ωραία. Εκείνος ήταν άγγελος κι εγώ αεροπλάνο. Αλλά στη φωτογραφία είμαι πολύ χαρούμενος. Αυτή είναι σίγουρα μια ιστορία που θυμάμαι. Γενικά, δεν ξέρω πού θέλω να πάω. Άμα είμαι καλά, μπορώ να είμαι παντού. Δεν είναι ότι θέλω να πάω κάπου συγκεκριμένα για να είμαι καλά. Πιο μικρός θα σου ’λεγα ότι ζω για τις πόλεις. Τώρα το σκέφτομαι. Ναι, η παύση και η παρατήρηση είναι στοιχεία που με ενδιαφέρουν. Δεν γίνεται εσκεμμένα, είναι η ανάγκη μου. Επειδή είμαι υπεραναλυτικός άνθρωπος, πολλές φορές η δουλειά και η τέχνη με βοηθούν να σταματάω να σκέφτομαι. Σταματάς για λίγο και παρατηρείς. Γενικά, εκτιμώ πάρα πολύ τη σιωπή. Εννοώ ότι είναι κάτι που με ηρεμεί. Όταν ξεκινάει μια ταινία, θα μου πάρει κάποια ώρα να μπω στο σύμπαν της, να συνηθίσω και να αφεθώ. Και είναι σημαντικές οι ταινίες που σου δίνουν τη δυνατότητα να μπεις στο σύμπαν τους. Δεν πιστεύω πως η συγκίνηση που προκαλεί μια ταινία είναι το μοναδικό κριτήριο για την επιτυχία της. Μπορεί αυτός που την κάνει να μη θέλει να σε συγκινήσει αλλά να σε σοκάρει. Η συγκίνηση κατηγοριοποιεί τις ταινίες. Το αν είναι πετυχημένη μια ταινία έχει να κάνει με τα κριτήρια του θεατή. Ναι, αν με συγκινήσει μια ταινία, θα την αγαπήσω, εννοείται. Αλλά είναι πολύ δύσκολο, ειδικά για μένα που είμαι κάπως στον χώρο. Το ότι θα δω ταινίες έχοντας ήδη φίλτρα είναι μείον για μένα. Τώρα πρόσφατα είδα τους Απόντες του Γραμματικού και συγκινήθηκα πάρα πολύ. Είναι κομμάτι μου πλέον αυτή η ταινία, την αγάπησα. Πιστεύω πως όταν ξεκινάς να βλέπεις πώς έχουν γυριστεί οι σκηνές σε μια ταινία και να παρατηρείς πράγματα που έχουν γίνει λάθος ή που είναι fake, τότε καταλαβαίνεις πως δεν έχεις συνδεθεί με την ταινία. Είναι αυτό που κάνουμε με τα θρίλερ, που λέμε ότι είναι ψέματα για να μην τρομάξουμε. Υπάρχουν, βέβαια, και ταινίες στις οποίες νιώθεις τεράστια αδικία, σε σημείο που δεν μπορείς να τις δεις άλλο. Αν μπορούσα αύριο να βρεθώ με μαγικό τρόπο σε ένα γύρισμα, θα ήθελα να πάω στο σετ του Παρίσι, Τέξας. Σε αυτά τα γυρίσματα θα ήθελα να ήμουν. Εκεί, που τα κάνανε και λίγο πιο χύμα τα πράγματα. Έλεγε πολύ ωραία πράγματα η Κλερ Ντενί σε μια συνέντευξή της. Πειραματίζονταν, κι αυτό μου άρεσε πολύ. Κινηματογράφο θα ήθελα να κάνω. Λειτουργώ σε αυτόν τον χώρο νιώθοντας σαν παιδί, πώς να σου το πω. Όταν άρχισα να δουλεύω, ένιωθα ότι είχα την αυτοπεποίθηση να κάνω κάτι καινούριο, την όρεξη να καταφέρω πράγματα. Θα ήθελα να πειραματιστώ στο σινεμά, πρώτα πρώτα επειδή είμαι θεατής και μου αρέσει πολύ να βλέπω ταινίες. Τελευταία, διαβάζω βιβλία νέων συγγραφέων. Έχω μπει στη διαδικασία του διαβάσματος και της έρευνας. Μου άρεσαν πολύ οι Νέες αθηναϊκές ιστορίες του Βακαλόπουλου. Τώρα έχω πάρει τον Οργισμένο Βαλκάνιο του Νίκου Νικολαΐδη. Τα δανείζομαι και τα επιστρέφω. Ετοιμάζω μια δουλειά που είναι ένα συνονθύλευμα εμπειριών και αναμνήσεων των τελευταίων χρόνων, ένα ντοκιμαντέρ. Υπάρχει σεβασμός στο υλικό, κυρίως γιατί δουλεύουμε πολύ με φιλμ τα τελευταία δύο χρόνια. Είναι κάτι οργανικό για μένα. Δεν απορρίπτω το ψηφιακό, αλλά το φιλμ σε οδηγεί αλλού. Υπήρχαν εικόνες που δεν ήθελα να θαφτούν. Είναι μια αφορμή να πάρουμε μια κάμερα και να γίνει κάτι. Δεν μπορώ να περιμένω. Μέχρι να έρθουν τα χρήματα και η συγκυρία, πρέπει κάπως να ξεκινήσεις. Αυτή η δουλειά με έχει κάνει πολύ χαρούμενο τον τελευταίο χρόνο, και είναι κάτι που θα μείνει.

Ρύζι, όχι, δεν αγοράζω. Τρώω όταν το μαγειρεύει η γιαγιά μου ή όταν το παραγγέλνω. Καλό είναι το ρύζι. Δεν μαγειρεύω γενικά, μόνο τοστάκια και αυγά τηγανητά. Πηγαίνω μία φορά την εβδομάδα στη γιαγιά μου, μου δίνει φαγητό και μετά τη βγάζω έτσι. Μεγάλωσα στην Αθήνα, ναι, λίγο στην Καλλιθέα, λίγο στη Νέα Σμύρνη, αλλά γειτονιά δεν έχω βιώσει, γιατί άλλαζα συχνά σχολείο. Έχω μια δίδυμη αδερφή. Δεν μοιάζουμε καθόλου. Εκείνη είναι η ιστορία της τέχνης και της μόδας. Ράβει ρούχα μόνη της, φαντάσου. Εγώ είναι σαν να κάνω κολάζ όταν ντύνομαι. Μερικές φορές πηγαίναμε στο σχολείο ντυμένες πριγκίπισσες, με τις αποκριάτικες στολές. Η αγαπημένη μου στολή ήταν του καλικάντζαρου, μια στολή καφέ και πράσινη. Βέβαια, ήταν πολύ άσχημη, αλλά ήταν η αγαπημένη μου. Έχω και κάποιες πολύ ντροπιαστικές ιστορίες, ρε φίλε. Από πολύ μικρή μάζευα όλες μου τις φίλες και κάναμε παραστάσεις, κάθε φορά. Μέχρι που οι γονείς δεν μπορούσαν άλλο και σταμάτησαν να μας βλέπουν. Τότε είχα ζητήσει από τον Αϊ-Βασίλη να μου πάρει μια κάμερα, έτσι τραβάγαμε βίντεο με την κάμερα του Αϊ-Βασίλη. Αν πίστευα ότι υπάρχει; Πίστευα σίγουρα μέχρι τη Δ’ Δημοτικού σίγουρα. Και μάλιστα τον υπερασπιζόμουν με μεγάλο πάθος. Ένιωσα κάποια προδοσία όταν το έμαθα, αλλά δεν θυμάμαι πώς αντέδρασα. Τώρα πιστεύω πως τα Χριστούγεννα είναι απλώς μια καπιταλιστική και υλιστική γιορτή. Γενικά, ακόμη αγοράζω πράγματα που είναι παιδικά. Επίσης, φοράω τα παιδικά μου δαχτυλίδια. Πολλά, με μικρές καρδούλες και σχεδιάκια, μου κάνουνε ακόμη. Μια φορά είχα αγοράσει και αυτό το παιχνίδι με τις μπουρμπουλήθρες, αλλά το σαπούνι ήταν χάλια και δεν γίνονταν μπουρμπουλήθρες. Τέλος πάντων, όλα τα παιδικά μου κοσμήματα τα φοράω ακόμη. Τώρα όμως, που δεν είμαι πια παιδί, δουλεύω. Κι αυτό το λέω επειδή βλέπω συχνά σχόλια κάτω από το τραγούδι μου «Άδεια» που λένε: «Δουλεύει αυτή; Τι άδεια θέλει;». Εννοείται πως δουλεύω. Μακάρι να μη δούλευα και να ασχολιόμουν μόνο με την τέχνη μου. Γενικά, από μικρή ήθελα να γίνω

48 08.05.25

Ζώης: Η αγαπημένη μου συνέντευξη ever είναι της Χειλουδάκη στη Ναταλία Γερμανού. Την ξέρω απ’ έξω. Μια κορυφαία στιγμή είναι όταν τη ρωτάει η Ναταλία: « Έχεις κάνει ποτέ κάτι με γυναίκα;». Και της απαντά η Τζένη: «Ναι, με ένα πάρα πολύ διάσημο μοντέλο που τα είχα στη Ρώμη». «Με ρωτάνε απ’ το κοντρόλ ποιο είναι αυτό το διάσημο μοντέλο», λέει η Γερμανού, για να της απαντήσει: «Η Κάρλα Μπρούνι». «Και πώς ήταν η Κάρλα Μπρούνι;» «Υπέροχη γυναίκα, αλλά εκείνη την περίοδο καταστροφική, Chanel». Χρήστος: «Και κατέληξα στο εξής: κανένας όμορφος άνθρωπος δεν μοιάζει με μοντέλο, καλή μου. De facto», έτσι κλείνει και το βιβλίο της Αίγλης και Κρίσης γωνία. Του το διάβαζα ένα βράδυ για να κοιμηθεί. Ζ.: Κι εγώ του έλεγα «κι άλλο, κι άλλο…» Είναι μια τριλογία βιβλίων, την ξέρω απ’ έξω: Οι άγγελοι δεν έχουν φύλο, Η Μαύρη Βίβλος και Αίγλης και Κρίσης γωνία. Πιστεύω ότι άμα αυτά γίνουν ταινίες θα σπάσουν το ρεκόρ ακόμη και του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Χ.: Λοιπόν, μπορώ να σου πω εγώ ότι η Χειλουδάκη αρέσει στον Ζώη επειδή είναι μια ωμή diva. Τα έχει κάνει όλα και είναι unapologetic. Ζ.: Η απόλυτη δικιά μου diva είναι, βέβαια, η Μαντόνα και του Χρήστου η Μαράια Κάρεϊ. Θα σου πω γιατί. Το 2008, που δεν υπήρχαν τα ρούτερ και δεν είχαμε ακόμη ασύρματο ίντερνετ στο σπίτι, είχαμε πάει να αλλάξουμε την τηλεόρασή μας και είχε βάλει ο Κωτσόβολος το βιντεοκλίπ του «Hang Up». Και παθαίνω σοκ. Μετά πήγα στον μοναδικό υπολογιστή που είχε σύνδεση στο σπίτι, πάτησα Μαντόνα και είδα το βίντεοκλίπ του «Like a prayer». Εκείνη τη στιγμή είπα εντάξει, είμαι gay. Δεν γίνεται.

Πώς γνωριστήκατε πρώτη φορά; Ζ.: Γνωριστήκαμε το 2019, μέσω μιας κοινής μας φίλης, της Νάσιας. Έκανε γενέθλια στο Bolivar και ήμασταν όλοι εκεί. Ο Κρις ήταν ο τελευταίος από αυτή την παρέα που γνώρισα. Εμένα, εντάξει, τελείως αδιάφορος μου πέρασε, εκείνος νομίζω με αντιπάθησε κιόλας. Κ.: Μου φάνηκε λίγο ενοχλητικός… Ζ.: Και μετά, το ’20 κατέβηκα στην Αθήνα. Πριν ήμουν στην Καλών Τεχνών στη Φλώρινα μαζί με τη Νάσια – μετακομίσαμε δύο στενά ο ένας από τον άλλο. Κάναμε ένα άραγμα με πολλά τσιγάρα, είχαμε καθίσει κάτω στο χαλί ξαπλωμένοι και μιλούσαμε για ώρες. Μετά από αυτό απλώς δεν ξεκολλήσαμε. Χ.: Νιώθω ότι με τον Ζώη ταυτιζόμαστε πολύ γιατί έχουμε κοινές εμπειρίες και βλέπουμε το τραύμα μας με χιούμορ. Ζ: Με τον Χρήστο έχουμε πολλές σχέσεις. Είμαστε φίλοι, είμαστε ταυτόχρονα και αδέρφια. Τσακωνόμαστε μπορεί και 10.000 φορές τη μέρα, σε κάποια φάση θέλω να του σπάσω τα μούτρα… Επίσης, κάτι άσχετο: δεν τα έχουμε, να σημειωθεί αυτό γιατί σχεδόν όλοι το νομίζουν.

Γιατί όχι; Ζ.: Την κάναμε πρόσφατα αυτήν τη συζήτηση και είπαμε πως αν χρειαστεί να κάνουμε ένα PR move, θα κάνουμε έναν γάμο τελείως ψεύτικο και θα γίνουμε Βουγιουκλάκη - Παπαμιχαήλ, αλλά της ζωγραφικής. Χ.: Νομίζω ότι θα ήταν πιο λεσβιακός γάμος, Βουγιουκλάκη - Λαμπέτη. Ζ.: Πάντως, για να απαντήσουμε, δεν το σκεφτήκαμε ποτέ.

Πού μεγαλώσατε; Χ.: Εγώ μεγάλωσα στο Πέραμα, στον Πειραιά, μια πολύ λαϊκή γειτονιά, με τη Χρυσή Αυγή, το μπούλινγκ, τη βία. Οι γονείς μου είναι άνθρωποι χωρίς πτυχία –ο πατέρας μου είναι ηλεκτροσυγκολλητής–, αλλά καθόλου στενόμυαλοι. Μεγάλωσα χωρίς καθόλου ρατσισμό. Εννοείται ότι δεν είχα καμία ευκαιρία να ασχοληθώ με τέχνη. Έχω δει και έχω βιώσει πολλή βία. Ήμουν emo, ήμουν gay, οπότε μπήκα φουλ στον κόσμο του Tumblr και έβγαλα πανεπιστήμιο στο ίντερνετ μόνος μου.

Χ.: Μέσα από το Tumblr είδα πάρα πολλή τέχνη και κάπως έτσι άρχισε να χτίζεται η ανάγκη μου να δημιουργήσω, που ήρθε το 2019, οπότε είπα «κάτσε και ζωγράφισε» και το έκανα. Το 2020, χωρίς να ξέρω τι μου γινόταν, μετακόμισα από Πειραιά κέντρο, έπιασα μια random δουλειά και ζωγράφιζα μόνο και μόνο επειδή είχα χρόνο. Ένιωθα φουλ τότε ότι οmg, τι κάνω, δεν είμαι καν σε Καλών Τεχνών, και τα παιδιά, ο Ζώης, η Νάσια και η Μαρία η Διαμαντίδου, που ήταν και οι τρεις σε σχολή, μου λέγανε «δεν έχει σημασία, Χρήστο, καθόλου το ότι δεν είσαι σε σχολή». Και κάπως έτσι γίνανε αυτοί η σχολή μου, μαζί με τον ζωγράφο Δαυίδ Σαμπεθάι που είδε σ’ εμένα προοπτικές που δεν μπορούσα να φανταστώ ότι είχα. Αυτό που έχω μάθει απ’ όλα τα creative άτομα γύρω μου είναι ότι δεν υπάρχουν αυστηροί κανόνες. Ζ.: Κι αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο να το τηρείς – πρέπει κάποια στιγμή να πας κόντρα σε όλα αυτά που έχεις μάθει, για να ανακαλύψεις κάτι δικό σου. Εγώ ζωγραφίζω από μωρό παιδί. Μεγάλωσα στη Λιβαδειά και οι γονείς μου παρατήρησαν ότι είχα μια κλίση στη ζωγραφική, οπότε με πήγαν σε μια σχολή, όπου έμαθα κυριολεκτικά τα πάντα από τη δασκάλα μου τη Χιόνα, που είναι πλέον και μέντοράς μου. Ακολούθησα την κλίση μου. Κάπου εκεί, όταν έχασα τον πατέρα μου, στα 14, ήταν τόσο βαρύ το πλήγμα που μετά είπα: «Δεν θα κάτσω να ασχοληθώ με το τι πρέπει να κάνω. Θα κάνω αυτό που θέλω».

@CHRIS_ECHO_ / @ZOISGEROS

Πώς μπήκες, λοιπόν, στον κόσμο της ζωγραφικής;

@AGGELIN.A

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

Γιατί τέτοιο σκάλωμα με την Τζένη Χειλουδάκη, παιδιά;

ΤΟΥ ΊΩΝΑ ΚΑΛΛΙΜΆΝΗ

ΤΗΣ ΔΈΣΠΟΙΝΑΣ ΚΑΚΟΥΛΆΚΗ συγγραφέας και έγραφα πολλά βιβλία, τα οποία δεν τα τελείωνα ποτέ. Ευτυχώς που έγινα τραγουδίστρια και μπορώ να τελειώσω ένα κομμάτι, γιατί είναι μικρό. (γέλια) Το αμάξι μου το λένε Μίμο. Όταν το πήρα, είχε παντού κολλημένες ελληνικές σημαίες – παντού. Και τώρα έχει παντού ουράνια τόξα. (γέλια) Και νιώθω ότι είναι σαν το σπίτι μου. Αν έπρεπε να το σώσω, θα το έσωζα. Πάντα μου άρεσε να δίνω ονόματα στα αντικείμενα. Το κάνω συνέχεια. Μου αρέσει να σκέφτομαι πως τα αντικείμενα βιώνουν την πραγματικότητα που ζούμε κι εμείς, αλλά με άλλο τρόπο. Μπορεί να τη βιώνουν εντελώς διαφορετικά. Κάτι που μου άλλαξε τη διαδρομή ήταν η απόφασή μου να μπω στο ίντερνετ – να μου πεις, όλοι το κάνουμε αυτό. Αλλά εμένα ο αλγόριθμος με πήγε σε μέρη που δεν ήξερα. Όποτε, ναι, το ότι εκτέθηκα στα social media μού άλλαξε τη ζωή. Παράτησα την Αρχιτεκτονική, έφυγα από τη δραματική και μετακόμισα, βρήκα την ελευθερία μου. Είναι τρομακτικό αυτό, μερικές φορές μου λείπει αυτό το πατ-πατ, όταν δεν είσαι καλά και θες να σου πει κάποιος πως δεν πειράζει, είναι όλα καλά. Μπορεί να μην το έχω αυτό τώρα, αλλά έχω την Αγγελίνα, έχω τους φίλους μου. Έχω φίλους που θεωρώ οικογένειά μου κι εκείνοι θεωρούν εμένα οικογένειά τους. Υπάρχει αυτή η βαθιά αγάπη, οπότε δεν νιώθω μόνη. Νιώθω πως είμαι πιο ελεύθερο πνεύμα γενικά. Δεν νιώθω ότι είμαι το παιδί των γονιών μου. Και δεν θέλω να χωρέσω στα πρότυπα του σογιού μου. Έχω συγκρουστεί πολύ με αυτό και δεν έχω άλλη υπομονή πλέον. Δεν πιστεύω πως αλλάζουν τα πράγματα. Είναι μεγάλη κουβέντα η οικογένεια, μεγάλη. Με την τελευταία μου σχέση κατάλαβα τι σημαίνει έρωτας, αλλά δεν θέλω να μιλήσω πολύ γι’ αυτό. Είμαι πολύ αγαπούλας και θα πω τα πάντα όταν τα νιώθω στον άλλον άνθρωπο. Έχω ζήσει και διαφορετικές ποιότητες έρωτα νομίζω. Όταν έγραψα το “Sta Riha”, το έγραψα για έναν τύπο. Ήταν πιο μυθιστορηματικό και dramatic. Κράτησε λίγο. Και τώρα ο έρωτας, έρωτας, έρωτας… Θα βάλω τα κλάματα. Όχι, δεν θα τα βάλω. Ήταν ένας άλλος έρωτας αυτός, δεν ένιωθα καμία κόντρα, υπήρχε θαυμασμός και σεβασμός. Ήταν μια πολύ όμορφη σχέση. Εντάξει, δεν πιστεύω πως η σεξουαλικότητά μου είναι μυστικό, μπορώ να μιλήσω γι’ αυτήν. Για μένα δεν είναι ένας τίτλος, ούτε brand. Είναι απλώς η σεξουαλικότητά μου: είμαι queer. Να σου πω και για το EP μου, που μόλις βγήκε; Το EP αυτό το αγαπώ πάρα πολύ. Από το πρώτο κομμάτι, το «anthropino ki auto», μέχρι το τελευταίο, όλα γράφτηκαν σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μου – για έναν γκόμενο, την κολλητή μου, έναν τσακωμό. Την παραγωγή την έκανε ο Θωμάς Παπαθανάσης, που είναι φοβερός. Μου αρέσει να δουλεύω με φίλους, να γουστάρουμε όλοι, νιώθω πιο ασφαλής έτσι. Η Δήμητρα, ο Βασίλης και ο Θωμάς έχουν γράψει τα όργανα live, τώρα μπήκε και ο Ζήσης στα πλήκτρα. Κάναμε αναλογική μείξη στη Νάξο με τον Μανώλη Παντελιά, τύπου vintage, στο χέρι, και αυτό δίνει ζεστασιά, σαν φωτογραφία σε φιλμ. Το εξώφυλλο το έκανε η φίλη μου η Νεφέλη. Είμαστε μια ωραία ομάδα και φτιάξαμε κάτι που αγαπάω πολύ.

ΧΡΉΣΤΟΣ ΟΙΚΟΝΌΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΖΏΗΣ ΓΈΡΟΣ ΕΊΝΑΙ ΔΥΟ ΝΕΑΡΟΊ ΖΩΓΡΆΦΟΙ ΚΑΙ ΔΥΟ ΠΟΛΎ ΚΑΛΟΊ ΦΊΛΟΙ. ΤΟΥΣ ΈΦΕΡΕ ΚΟΝΤΆ Η ΑΓΆΠΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΥΘΟΛΟΓΊΑ, ΤΗΝ ΤΈΧΝΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΝΕΞΉΓΗΤΗ ΕΜΜΟΝΉ ΜΕ ΤΗΝ ΤΖΈΝΗ ΧΕΙΛΟΥΔΆΚΗ. ΤΑ ΈΡΓΑ ΤΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΕΎΟΝΤΑΙ ΤΟ ΤΡΑΎΜΑ ΜΕ ΤΡΌΠΟ ΩΜΌ ΚΑΙ ΒΑΘΎ. ΠΑΡΆ ΤΑ ΌΣΑ ΘΑ ΠΊΣΤΕΥΑΝ ΠΟΛΛΟΊ, ΔΙΑΨΕΎΔΟΥΝ ΤΙΣ ΦΉΜΕΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΘΈΛΟΥΝ ΖΕΥΓΆΡΙ…

O

49

Π

Παιχνίδια με cult εξώφυλλα από άλμπουμ της ελληνικής δισκογραφίας.

Ο Π

Ελευθερία Αρβανιτάκη, «Μέ νω εκτός», 1991

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΉ ΕΠΙΜΈΛΕΙΑ: ΓΙΏΡΓΟΣ ΚΟΎΜΠΟΣ & ΝΙΚΌΛΑΣ ΓΚΆΤΣΙΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΑ: ΑΛΈΞΗΣ ΤΖΟΥΜΆΝΙΣ EDITING: ΣΤΆΘΗΣ ΝΟΎΛΑΣ STYLING: ΈΜΥ ΜΠΆΚΑ & ΊΡΙΣ ΦΊΛΙΠΣ-ΚΩΣΤΑΡΆ MAKE-UP: ΓΙΟΎΛΗ ΓΙΆΓΚΟΥ

50 08.05.25

Π

Ο Υ

ά Σταλιά», 1969 Μαρινέλλα, «Σταλι

ΕΜΦΑΝΊΖΟΝΤΑΙ: ΝΙΚΌΛΑΣ ΓΚΆΤΣΙΟΣ, ΣΟΦΊΑ ΓΑΡΤΑΓΆΝΗ, ΊΛΥΑ ΔΈΡΒΟΥ, ΕΙΡΉΝΗ ΚΟΚΚΙΝΟΜΆΛΛΗ, ΈΜΥ ΜΠΆΚΑ, ΜΑΡΙΆΝΝΑ ΚΟΣΜΊΔΗ, ΝΆΝΤΑ ΑΜΠΝΤΡΆΜΠΟ, ΜΆΡΙΟΣ ΠΕΡΔΙΚΟΎΛΗΣ, ΜΑΡΓΑΡΊΤΑ ΤΆΣΙ, ΓΚΕΡΑΛΝΤΊΝΑ ΤΌΜΑ, ΤΌΝΙΑ ΝΙΚΟΛΟΠΟΎΛΟΥ, ΜΆΝΤΥ ΣΤΕΡΓΊΟΥ, ΓΙΏΡΓΟΣ ΚΟΎΜΠΟΣ

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

Ι

Ρ 51

Καίτη Γαρμπή, «Το Κάτι», 2000

Antique, «Blue Love», 2003

Δέσποινα Βανδή, «Προφητείες», 1999

Κατερίνα Στανίση, «Άλλαξε η ζωή μου», 1999

52 08.05.25

ΤΟ ΕΞΏΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΔΊΣΚΟΥ «ΓΚΆΛΟΠ» ΕΊΝΑΙ ΠΊΝΑΚΑΣ ΤΗΣ ΊΛΥΑΣ ΔΈΡΒΟΥ

1985 Λένα Πλάτωνος, «Γκάλοπ»,

Νατάσα Θεοδωρίδου, «Δεύτερη Αγάπη», 1998

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

Έλλη Κοκκίνου, «Ανδρική Κολώνια», 2000

Μάνος Χατζιδάκις, «Ποτέ την Κυριακή», 1974

53

ΦΩΤΟ: KONSTANTINOS VAKIDIS / @358O

54 08.05.25

Ο Οδυσσέας Γερονικολός και η θρυλική drag queen, resident του Bequeer, σε μια συνέντευξη με τρελά κέφια, λίγο πριν εκείνη ανέβει στη Θεσσαλονίκη για μεταμόσχευση μαλλιών. Η Χράζα γιορτάζει φέτος τα δέκα χρόνια της στην drag σκηνή, πρωταγωνιστώντας σε μια παράσταση στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης και κυκλοφορώντας το νέο της single. Αφορμή για τη συνέντευξή μας δεν ήταν ο εορτασμός αυτής της επετείου – τη σκεφτόμουν, άλλωστε, πολύ πριν μάθω όλα αυτά που ετοιμάζει. Οι λόγοι της συνάντησής μας είναι απολύτως εγωιστικοί· ήθελα με τη συζήτηση αυτή να της εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για εκείνες τις Παρασκευές των φοιτητικών μου χρόνων που περνούσα στο Bequeer και δεν με έπαιρνε ο ύπνος στον καναπέ, που έδειχναν τότε ότι θα είναι διαρκείς, αν όχι αιώνιες. Δεν θα σποϊλάρω αν πω ότι αποδείχθηκαν συντομότατες. Οι Παρασκευές εκείνες, όσο κοντινές είναι, άλλο τόσο μακρινές μου φαίνονται σήμερα. Συναντηθήκαμε μια Τετάρτη απόγευμα, μετά το γραφείο, σε ένα καφέ στο Μεταξουργείο.

OA IA TH XPAZA

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

55

Οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να δουλεύουν παρά να ζουν. Εγώ, αυτό που μου άρεσε, το έκανα δουλειά και αυτό, βέβαια, προτείνω και στα εκατομμύρια εικοσάχρονα παιδάκια που έχω γύρω μου. Πέρασα τη φάση που αναρωτιόμουν αν είμαι ή όχι καλλιτέχνις, αν είμαι ή δεν είμαι τρελή.

Τα χρήματα δεν είναι κι αυτά ένα κίνητρο;

Πλούσια είσαι αν έχεις γεννηθεί πλούσια, αν έχεις γεννηθεί φτωχιά, θα παραμείνεις φτωχιά, με ελάχιστες εξαιρέσεις οι οποίες επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αν στοχεύεις να βγάλεις χρήματα και να πετύχεις τους στόχους των γονιών σου, θα σε φάει το άγχος. Όταν πρωτοξεκίνησα, το drag δεν ήταν δουλειά στην Ελλάδα, θεωρώ ότι τα κατάφερα επειδή λύσσαξα. Κάποτε είχα έναν γκόμενο δικηγόρο που ήμασταν καλά όσο εγώ ήμουν στον στρατό, αλλά, όταν βγήκα και είχα ελεύθερο χρόνο, συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούμε να είμαστε μαζί γιατί αυτός είναι όλη τη μέρα δικηγόρος, οπότε τον χώρισα.

Πότε πήγες στον στρατό;

Στα 23 προς 24. Πιο πριν σπούδαζα Φιλολογία στην Αθήνα, με κατεύθυνση τη Γλωσσολογία.

Συστήνεσαι ως Χράζα;

Κυρίως ναι, αλλά εξαρτάται από το περιβάλλον. Το βαφτιστικό μου είναι Χρύσος, μου αρέσει πάρα πολύ, απλώς σε κάποια φάση είχα την ανάγκη να αποστασιοποιηθώ από την ανδρική μου υπόσταση. Λίγο μετά τον στρατό, είχα ανάγκη να έρθω σε επαφή με άλλες πτυχές του εαυτού μου, που δεν είχα ζήσει πολύ ως τότε. Αυτή η κατάληξη «-ος» στο τέλος των ελληνικών ονομάτων μού κλοτσάει, οπότε άρχισε το Χράζα να καπελώνει το Χρύσος. Αρκετά χρόνια μετά, νιώθω άνετα με το «Χρύσος». Έτσι με λέει η μαμά μου, η αδελφή μου και το αγόρι μου. Αν γνωρίσω έναν καινούργιο άνθρωπο, για να μην το πολυζαλίσω, μπορεί να πω «Χρύσος» – βέβαια, και με αυτό πάντα παίζει ένα «τι» και «πώς». Αλλά το Χράζα, σε ένα άγνωστο περιβάλλον, με straight κόσμο κ.λπ., είναι ακόμα πιο δύσκολο και δημιουργεί μια αμηχανία. Αν είμαι, όμως, με δικά μου άτομα και πω «Χρύσος», νιώθουν περίεργα – οι κολλητές μου δεν μπορούν να το διαχειριστούν.

Νομίζω και σήμερα, αν βρισκόμασταν, θα περνάγαμε τέλεια, αλλά στο φιλί δεν κολλάγαμε καθόλου.

Θα σoυ πω για το πρώτο μου ερωτικό τρίγωνο. Η Φ. δεν μου καθόταν και για να την κάνω να ζηλέψει έφερα μια φίλη από την Αθήνα, τη Σ., με την οποία παριστάναμε ότι τα είχαμε. Εν τέλει πέφτει εκείνη, τα φτιάχνουμε, αλλά εγώ ήθελα και τη Σ., η οποία έμενε στο σπίτι μου. Το βράδυ ήμουν με τη Σ. στο σπίτι, και το πρωί έβγαινα με τη Φ. Βέβαια η Σ. δεν άργησε να το πει στη Φ., έγιναν φίλες –γυναικεία αλληλεγγύη– και με ξέχεσαν. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η Φ. το επόμενο καλοκαίρι τα έφτιαξε με τον κολλητό μου.

Μα η Φ. δεν φάσωνε καλά, είπες…

Πώς νιώθεις όταν ξαναβλέπεις αυτά τα βίντεο;

Μπορεί να μη φιλιόμασταν πολύ ωραία, αλλά ήμουν ερωτευμένος μαζί της και τη γούσταρα πολύ.

Άρα κάπως έτσι πήγε η εφηβεία; Ήταν ήρεμη;

Γενικά, ήμουν καλό παιδί, τοπ μαθητής, απουσιολόγος. Πήγα σχολείο στους Αγίους Αναργύρους. Δεν απασχόλησα καθόλου τους γονείς μου. Το πρόβλημα ήταν ότι έτρωγα πολύ bullying, αλλά ευτυχώς είχα την ομάδα άμυνάς μου, τα κορίτσια μου, που αργότερα κατάλαβα ότι ήμασταν τα mean girls της ιστορίας, «you can’t sit with us», τοπ μαθήτριες, οι αγαπημένες των καθηγητών. Αλλά με απασχολούσε να μη μάθουν οι γονείς μου το πόσο bullying έτρωγα. Μεγάλο κομμάτι του χρόνου μου το εξαντλούσα σε αυτό…

Η Φ. σήμερα μπορεί να έχει βελτιωθεί πολύ…

Αμφιβάλλω! Βεντούζωνε και έκανε με τη γλώσσα της χλάπατις-χλούπατις. Τη λάτρευα. Ήμασταν πραγματικά πολύ αγαπημένοι και τη θεωρούσα πάντα κουκλάρα. Της είπα αργότερα ότι είμαι gay, κάναμε και μαζί διακοπές στην Ίο.

Έχεις ντραπεί ποτέ να κάνεις κάτι in drag; Πού βάζεις τα όρια;

Πότε βγήκες πρώτη φορά έξω in drag;

Εκεί μεγάλωσες;

(Γέλια) Ελπίζω να το διαβάσει αυτό η φίλη μου η Φ. Με τη Φ. ήμασταν summer sweethearts. Ήμασταν δημοτικό και κάθε καλοκαίρι τα φτιάχναμε. Ήταν, και είναι κουκλάρα, και είχε πολλή πλάκα. Κάναμε μαζί χορογραφίες των Hi-5, χωρίς ντροπή. Έκανα παρέα μόνο με κορίτσια, και είχα και μια πέραση. Μάλλον συμβαίνει αυτό με τα gay αγοράκια γιατί είναι πιο γλυκούλια και όχι τόσο μαλακιστήρια. Είχα τις κατακτήσεις μου και πάντα είχα κορίτσια στο σχολείο, όπως και αγόρια στην ενήλικη ζωή μου. Το καλοκαίρι της Α’ Γυμνασίου δώσαμε το πρώτο μας φιλί. Θυμάμαι ακριβώς πού ήταν: στην πλατεία της Παναγίας Ευαγγελίστριας, κάτω από το σπίτι μου, στο πλατύσκαλο, εκεί που λέγαμε «καληνύχτα». Ήταν χάλια, μόνο γλώσσα, μηδέν χημεία. Η Φ. έκανε αυτό το βεντουζωτό, που βεντουζώνει σαν το alien. Φ., συγγνώμη!

Γενικά, το drag είναι πολύ ωραία δικαιολογία για να κάνεις ό,τι γουστάρεις, αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να τα βλέπω αυτά. Τότε, επειδή ήμασταν παιδάκια, δεν υπήρχε κανένα φίλτρο. Κρίντζαρα με το πόσο χώρο έπιανα. Με αυτό είχα πάντα πρόβλημα, γιατί είμαι πληθωρική περσόνα. Ένιωθα υπερβολικά loud, δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Τα ’20s είναι η δεκαετία που χάνεις φίλους και σε πολλές φάσεις βρέθηκα να αναρωτιέμαι αν έφταιγα εγώ, που ήμουν too much. Γι’ αυτό δεν μπορούσα να τα δω αυτά τα βίντεο και να χαρώ. Παραέπιανα χώρο, τόσο που ίσως οι άλλες δεν ένιωθαν άνετα.

Τείνω να λέω ότι έχω να ντραπώ πολλά χρόνια. Δεν πιστεύω ότι είμαι και τόσο ακραία.

Είναι το όνομα του παππού μου, από την Παναγία τη Χρυσοπηγή στη Σίφνο. Τα κορίτσια τα βγάζουν Χρυσοπηγές και τα αγόρια Χρύσους. Βέβαια, νομίζω, το όνομα πλέον έχει εκλείψει.

Πρώτο φιλί;

Γιατί δεν τα ανεβάζεις στο κανάλι σου;

Είναι εσωτερικής κατανάλωσης, ένα underground παιχνίδι με περιορισμένο κοινό. Εκείνη την περίοδο ήταν όλη μας η ζωή, ασχολούμασταν όλη μέρα με αυτό. Ήμασταν πολύ ανταγωνιστικές, κάναμε κανονικό σόου και κανονικές εμφανίσεις. Είχαμε μπλέξει και με κάτι πλούσιες φίλες, κάναμε τα σόου στα σπίτια τους – είχε έναν όροφο η καθεμία. Λυσσάξαμε! Καταφέραμε να παίξουμε όλα τα παιχνίδια που μας είχαν απαγορεύσει ως queer παιδιά. Εκεί φτιάχτηκε η Χράζα, η Darla Qubit, η Φιλοθέη… Η Φιλοθέη ήταν το άνοιγμα στις πλούσιες φίλες, γιατί πήγαινε στου «Γείτονα».

Μου αρέσει το «Χρύσος».

Μεγάλωσα μεταξύ Αθήνας και Σερίφου. Ο μπαμπάς μου είναι από τη Σίφνο και η μαμά μου από τη Σέριφο. Οι γονείς μου είχαν μεζεδοπωλείο στη Σέριφο, οπότε αρκετούς μήνες τους περνούσα εκεί. Ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, οι πιο σημαντικές εμπειρίες –το πρώτο φιλί, οι πρώτες κακοποιητικές συμπεριφορές– ήταν εκεί. Στα όνειρά μου είμαι πάντα στη Σέριφο, τα πάντα τα ζούσα εκεί. Στην Αθήνα πήγαινα σχολείο, φροντιστήριο, και γυρνούσα σπίτι.

σε βίντεο, δύο κύκλοι πέντε επεισοδίων.

Η δεύτερη έντονη εμπειρία;

ΦΩΤΟ: STEFANOS KAITATZIS @FOTO.STEFANOS

Χράζα, σκεφτόμουν καθώς ερχόμουν εδώ πως το επάγγελμά σου είναι μάλλον επισφαλές στην Ελλάδα…

Το ήξερες αυτό και όταν φασωνόσουν με τη Φ.;

Όχι, τότε απλώς μου άρεσαν τα αρκουδάκια και οι κούκλες. Μου άρεσε να παίζω με κορίτσια. Ένα καλοκαίρι που είχα εξαντληθεί από το bullying, θυμάμαι να λέω ότι δεν θα ξαναπαίξω ποτέ με τα αρκουδάκια μου. Θυμάμαι να τα κρύβω. Ήμουν, νομίζω, στην ΣΤ’ Δημοτικού.

Έχεις διατηρήσει κάποια συνήθεια από τότε;

Χορεύω, βάζω μουσική και κάνω την τραγουδίστρια. Το ίδιο έκανα και στο γυμνάσιο που κατέβαζα βιντεοκλίπ από το Torrent και μάθαινα χορογραφίες στο δωμάτιό μου. Όλη μου τη ζωή προετοιμαζόμουν για τη δουλειά που κατέληξα να κάνω. Δεν το πιστεύω ότι μου χρησίμευσαν όλα αυτά! Κάθε ώρα που δεν διάβαζα έκανα αυτό. Pussycat Dolls και Beyonce.

Μεταξύ Γλωσσολογίας και drag τι μεσολάβησε;

Το «RuΡaul’ s Drag Race». Όταν ήμουν 18, φοιτητής, είδα την τρίτη σεζόν με φίλες και γουστάραμε. Είχα κάνει κάποιες «gay φίλες» και κάθε Παρασκευή βρισκόμασταν –πλέον κάθε Παρασκευή εμφανίζομαι στο Bequeer–, οργανώναμε καλλιτεχνικές συναντήσεις: η μία τραγούδαγε, η άλλη έπαιζε κιθάρα, η άλλη πιάνο. Τότε κάτι άρχισε να γίνεται, κατεβάζαμε μια κουρτίνα, την τυλίγαμε στο κεφάλι. Καταλήξαμε να μαζευόμαστε και να ντυνόμαστε, μέχρι που κάναμε και το δικό μας reality που λεγόταν «Real Drag Housewives of Athens», και είχε δύο σεζόν. Ό,τι γινόταν στη ζωή μας το γυρνάγαμε in drag σε reality. Αυτό υπάρχει μονταρισμένο

Απόκριες. Πήγα στο S-cape. Φορούσα ένα ζεβρέ one zip, ροζ γόβες και ξανθιά καούκα. Το πρώτο μου σόου ήταν σε ένα κλαμπ στο Σύνταγμα που λεγόταν «Kitty Cat» και έκανε βραδιές lip sync. Με τόση προπόνηση που είχαμε κάνει, πήγαμε και τα σαρώσαμε όλα. Στον τελικό κέρδισα και ένα διήμερο ταξίδι στη Μύκονο, off season, αλλά σε πεντάστερο. Οπότε γλυκάθηκα και σκέφτηκα μήπως το προσπαθήσω. Αυτά στο τέλος της σχολής που υποτίθεται ότι ήθελα να κάνω ακαδημαϊκή καριέρα. Αρίστευσα στις σπουδές, αλλά κατάλαβα ότι δεν θα ήμουν ευτυχισμένος μια ζωή μέσα στα βιβλία, οπότε με το που τελείωσα έφυγα για φαντάρος – και καλά! Στην πραγματικότητα, όσο ήμουν στο Ναυτικό, ξεκίνησα τις πρώτες μου drag εμφανίσεις. Είχα τον υπολογιστή μαζί μου στις σκοπιές και έκανα μείξεις. Έτσι πέρασε εύκολα ο στρατός γιατί, κατά τ’ άλλα, ήταν μια φριχτή εμπειρία. Έχουν περάσει δέκα χρόνια απ’ όταν ξεκίνησα. Πέρασα και από το Shamone και από το Lohan. Ό, τι κάνει η Τάμτα τώρα το κάναμε στο Lohan! Αυτό το περίεργο, freak show, mad house.

Πώς ξεκίνησε η συνεργασία με το Bequeer;

Το Bequeer ήταν ιδέα της Αγγελικής και του Μίνου, των ιδιοκτητών, που δούλευαν στην Teleperformance και είχαν βαρεθεί. Η Αγγελική ήταν κολλητή με την Daglara, η οποία ήξερε εμένα, με έντυνε και με βοηθούσε. Και σκέφτηκε να ανοίξει ένα μαγαζί για να φιλοξενήσει το νέο κύμα drag που είχε ξεπηδήσει. Στα εγκαίνια ήμασταν εγώ, η Zackie Oh, η Daglara, η Darla Qubit, η Viscosity και η Φιλοθέη. Ξεκίνησα παίζοντας μουσική in drag και στο τέλος της βραδιάς κάναμε ένα ομαδικό σόου – αυτά ήταν τα πιο ωραία μας σόου.

Περίπου εκείνη την περίοδο δολοφονήθηκε και η Zackie.

Τη θυμάμαι πολύ έντονα, έκανε απίστευτο σόου. Τώρα πραγματικά έχω εκτιμήσει την καλλιτεχνική της υπόσταση. Τότε δεν την καταλάβαινα, ήμουν πολύ μικρή και χαζή. Ήταν αρκετά μεγαλύτερή μου, αυτά που έγραφε στο Τwitter δεν τα καταλάβαινα, ήμουν βαθιά απολιτικό άτομο. Ψήφιζα Britney Spears μέχρι τα 22, δεν καταλάβαινα τίποτα. Τη θυμάμαι να χορεύει στο άρμα στο πρώτο Pride που είχα πάει, στα 18 μου, με το γνωστό μπλουζάκι «Sluts Do It Better» και λέω «εδώ είμαστε!».

Τι άλλαξε μετά τη δολοφονία της Zackie;

H δολοφονία της Zackie μάς έφερε όλες κοντά. Ήταν η μόνη στιγμή που θυμάμαι να είναι ενωμένη αυτή η κοινότητα, και αμφιβάλλω αν θα ξανασυμβεί. Άλλαξε το drag,

56 08.05.25

άλλαξα κι εγώ. Έχω μεγαλώσει στους Αγίους Αναργύρους, σε φτωχογειτονιά, η κολλητή μου τα είχε πάντα με κάποιον αεκτζή που έκανε ντίλια και βάραγε παντού ταγκιές ACAB. Για μας το ACAB δεν ήταν κάτι περίεργο, ήταν δεδομένο. Μεγαλώνοντας και βλέποντας τα πράγματα στην gay κοινότητα, απογοητεύτηκα. Με σοκ έβλεπα ότι οι αδερφές μια ζωή φτιαχνόντουσαν με μπάτσους, το είχαν κανονικοποιήσει εντελώς. Τότε δεν μιλούσα, αν και ήμουν ήδη έξαλλη, περίμενα στωικά την κατάλληλη ευκαιρία. Με τη δολοφονία της Zackie βγήκαμε στους δρόμους, φωνάξαμε, με την Τίλα κάναμε vogue στις πορείες υπό τους ήχους των συνθημάτων και σε κάποια φάση βγάζω το κινητό, ηχογραφώ τα συνθήματα, τα μιξάρω πάνω από ένα vogue beat κι έτσι έφτιαξα το «Κλοτσιές με δωδεκάποντα». Άρχισε να κυκλοφορεί και είδα ότι υπάρχει αντίκτυπος.

Έτσι φτιάχτηκε και το «Πες στον μπάτσο bye»;

Ναι, μου μπήκε η ιδέα να κάνω ένα χιτάκι το οποίο θα λέει ότι οι μπάτσοι είναι ντεκαυλέ, και τίποτε άλλο! Για το «Bye» όλα ξεκίνησαν στην πορεία του Pride στο Άμστερνταμ το 2017, αν δεν απατώμαι. Ήταν μία φρίκη, θρίλερ: κάτι βαρκούλες εταιρειών με το λευκό straight προσωπικό τους, μια ντραγκουίνα πάνω σε κάθε καράβι και όλο αυτό να το παρακολουθούν σαν σαρδέλες χιλιάδες λευκοί τουρίστες. Αποφασίζουμε σε αυτή την κατάσταση να πιούμε ένα τσιγάρο, από τα ολλανδικά τα ωραία. Κάνουμε δυο τζούρες ζουπηγμένες στο φριχτό αυτό θέαμα και περνάει μια βάρκα στην οποία έπαιζε ρεγκετόν, και ο ήχος μού κόλλησε. Η επόμενη βάρκα ήταν γεμάτη μπάτσους, στον απόηχο του ρεγκετόν. Με τη φίλη μου αρχίζουμε να φωνάζουμε «έσπασα τα ZARA και πήρα παντελόνι, μπάτσοι, φασίστες, δολοφόνοι». Φουλ κλασμένη, πάω στην άκρη και γράφω σημείωση στο κινητό μου «ρεγκετόν-αντιμπατσικό τραγούδι-σύνθημα». Για να επανέλθω: ο λόγος που έγινε το τραγούδι μου αποδεκτό από την κοινότητα ήταν ακριβώς η δολοφονία της Zackie. Αυτό ενισχύθηκε και στον Covid, που η κατάσταση με τους μπάτσους ξέφυγε τελείως. Πήρα την Dolly Vara και της είπα: «Πάμε, τώρα μπορούμε να κάνουμε το κομμάτι!».

βαια, πιο κοντά σε αυτήν λόγω του Ballroom. Μπορεί να μην είναι το ίδιο, αλλά προήλθε από drag καλλιστεία. Οι δικές μου μη ελληνικές drag αναφορές προέρχονται περισσότερο από το Ανατολικό Λονδίνο, το οποίο έχει την πιο φανταστική drag σκηνή που γνωρίζω και συμμετέχω τα τελευταία χρόνια, και ειλικρινά με εκφράζει απόλυτα.

Ποια είναι τα τολμηρά πράγματα που έχεις κάνει στο drag;

Μπήκα σε ένα φέρετρο ντυμένη έγκυος ζόμπι. Η αδελφή μου και η μαμά μου δεν με έχουν συγχωρέσει ακόμα γι’ αυτό. Θα έπαιζα μουσική σε ένα Ηalloween πάρτι του Κωνσταντίνου Μενελάου στο six d.o.g.s, και σκέφτηκε να κάνω είσοδο στο πάρτι με ένα φέρετρο. Είχα την ιδέα να ντυθώ έγκυος ζόμπι και να σηκωθώ από το φέρετρο τραγουδώντας το «Die for you». Με κουβάλησαν κάτι μαλάκες με μάσκες Scream που δεν ήξεραν να σηκώνουν το φέρετρο. Τους άκουγα να λένε «όχι από δω, ρε! Πιάσ’ το αλλιώς!» και σκεφτόμουν ότι θα πεθάνω έτσι.

Γιόρτασες και την επέτειο των 200 χρόνων από την Επανάσταση ως σουβλισμένος Αθανάσιος Διάκος…

Τα μέλη του House of Kareola μάς ένωσε η μεγάλη μας αγάπη για αηδίες. Θέλαμε να κάνουμε ένα βιντεάκι για τα

μου αρέσει που νιώθουμε ασφαλείς με τα κουτάκια και τις ταμπέλες! Όπως είχε πει ο Leigh Bowery: «Τo label me is to negate me». Αυτά αξίζει να τα συζητάμε ανοιχτά.

Αν βγάλουμε το ερωτικό από τη συζήτηση;

Όλοι οι άνθρωποι μπορούμε να δούμε και ωραία και άσχημα πράγματα, είναι θέμα προσπάθειας. Δεν είναι δικαιολογία το ότι η κοινωνία μάς έκανε έτσι. Αν μέναμε σε όσα μας έδωσαν, χέσ’ τα κι άσ’ τα. Πιστεύω ότι είστε όλοι δυνητικά γαμεύσιμοι! Βέβαια, οι στενοί μου φίλοι πιστεύουν ότι είμαι αρκετά λιγούρω.

Τι ετοιμάζεις αυτή την περίοδο;

Ετοιμάζω το βιντεοκλίπ του καινούργιου τραγουδιού μου που λέγεται «Σου ’πα μου ’πες», για το οποίο είμαι πάρα πολύ ενθουσιασμένη. Επίσης, θα παίξω σε μια νέα θεατρική παράσταση, τα Πλεκτά στην ντουλάπα, σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ευστρατίου. Έχω πολλή αγωνία καθώς πατάω πρώτη φορά τσόκαρο στο θεατρικό σανίδι. Η παράσταση αφορά δύο θηλυκότητες, μία μεγαλύτερη cis και μία νεότερη trans. Στους μονολόγους μου θα ακούσετε και ιστορίες από τη ζωή τη δική μου και των φίλων μου.

Εσύ ποια απ’ τις δύο θα κάνεις;

Εγώ θα κάνω τη νεότερη. Ναι… Και όμως…

Πότε ανεβαίνει;

Ξεκινάμε στις 30 Μαΐου στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, και θα είναι για 8 παραστάσεις. Έχω την τιμή να συμπρωταγωνιστήσω σε αυτή την παράσταση με τη Μαριάννα Τουμασάτου. Στα δέκα μου χρόνια θα συμβεί και αυτό!

Αύριο φεύγεις;

Ναι, πάω στη Θεσσαλονίκη να βάλω μαλλιά.

Θα πονέσει;

Έμαθα ότι σου κάνουν τοπική αναισθησία. Πονάει για κανένα δεκαήμερο, μου είπαν, αλλά αξίζει! Μετά έχεις μαλλιά!

Ποια εσωτερική διεργασία προηγήθηκε του εξωγήινου στον Λυκαβηττό;

Η πολιτική μου αφύπνιση σε σχέση με το ότι ανήκω σε ένα σύνολο και δεν είμαι μονάδα δεν ήρθε επειδή με αφορούσε τι έλεγε ο Μητσοτάκης αλλά επειδή με αφορούσε το πώς με κακοποιούσε ο πατέρας μου. Πρώτα άρχισα να επεξεργάζομαι την ενδοοικογενειακή κακοποίηση και μετά άρχισα να σκέφτομαι τι πέρασα στον στρατό. Προηγήθηκαν αυτά ως εμπειρίες για να σταματήσω να είμαι το χαρούμενο παιδάκι που ακούει όλη μέρα Britney, ξεκίνησα ψυχοθεραπεία και σιγά σιγά πίστεψα στον εαυτό μου, βήμα βήμα. Νιώθω ότι όλα μου τα βήματα τα έχω κάνει αιμόφυρτη, με τη μούρη μου στο πάτωμα, πάνω σε πέτρες. Έτσι, φτάνεις στο τέλος να κοροϊδεύεις αυτό που λέει ο Μητσοτάκης για σένα. Σκέψου ότι στο πρώτο μου σόου έκανα κάτι με βυζαντινούς ύμνους, Kanye West και Πλοκάμι του Καρχαρία. Ένιωθα στο πετσί μου ότι έπρεπε να μιλήσω για κάτι με νόημα. Και έχει νόημα ότι δεν είμαστε απλώς Έλληνες αλλά Έλληνες ορθόδοξοι. Έβρισκα ότι πολλά από τα προβλήματα που αντιμετώπιζα στη ζωή μου σχετίζονταν με έναν συντηρητισμό συνδεδεμένο με αυτή την ταυτότητα. Αυτό ήταν ένστικτο, δεν το έκανα για να προκαλέσω.

Τι είναι το drag; Πώς το νοηματοδοτείς;

Δεν ξέρω. Μια μεταμόρφωση ίσως; Δεν είμαι σίγουρη.

Κάνεις ένα διαφορετικό drag, όμως, από αυτό που βλέπουμε στο «RuΡaul’s».

Ναι, καμιά φορά είναι διαφορετικό αυτό που κάνω. Το πιο «καλλιστείο» που περιγράφεις είναι μια πανδύσκολη μορφή τέχνης, πολύ πλούσια σε ιστορικές αναφορές, που μας έχει επηρεάσει όλους. Σέβομαι αυτή την τέχνη γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολη, εγώ δεν μπορώ να την κάνω. Έχω έρθει, βέ-

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

200 χρόνια από την Επανάσταση και αποφάσισα να κάνω αυτό. Όλος ο κόσμος είχε γίνει έξαλλος. Δεν το καταλαβαίνω! Αποκλείεται ο Αθανάσιος Διάκος να ήταν μπότομ; Δεν μπορεί ένας εθνικός ήρωας να είναι μπότομ; Δεδομένου ότι το 99,9% των ανθρώπων δεν κάνει τοπ και προτιμά το μπότομ, οι πιθανότητες είναι με το μέρος μου. Οι άνθρωποι κοιτάζουν πάντα τι θα πάρουν από σένα και όχι τι θα δώσουν. Δυστυχώς!

Μια κοινή μας φίλη σε θαυμάζει πολύ γιατί καταφέρνεις να βρίσκεις κάτι όμορφο και ελκυστικό σε κάθε άνθρωπο, όχι απαραίτητα γκομενικά, λιγούρικα.

Ισχύει αυτό! Ίσως να σχετίζεται με το ότι είμαι βαθιά κομπλεξικιά – πάντα ένιωθα άσχημη και πάντα θα νιώθω έτσι, αυτό δεν αλλάζει. Ταυτόχρονα, έχω και πολύ έντονη σεξουαλικότητα, βράζει το αίμα μου! Δυστυχώς, ο περισσότερος κόσμος σοκάρεται που μπορεί ο γκόμενός μου να είναι χοντρός. Έχω σκεφτεί ότι στο παρελθόν προσέγγιζα ένα χοντρό άτομο π.χ. γιατί πίστευα βλακωδώς ότι θα αισθάνεται κι αυτό άσχημο, και ίσως ένιωθα ότι δεν θα με απορρίψει. Αλλά κι αυτό δεν ξέρω αν πραγματικά το πιστεύω, γιατί πάντα μου άρεσαν τα χοντρά άτομα. Γενικά, είναι κρίμα που κάνει εντύπωση το τι με ελκύει, κι αν μας φαίνεται περίεργο, καιρός να προσπαθήσουμε περισσότερο για όσα δεν μας δόθηκαν έτοιμα, γιατί αυτά που μας δόθηκαν έτοιμα είναι σίγουρα λίγα. Ας προχωρήσουμε παρακάτω. Πάρα πολλές αδερφές έχουμε σπάσει το ένα κουτί για να μπούμε σε ένα άλλο. Εγώ πειραματίζομαι και με αυτό, με τη σεξουαλικότητά μου. Δεν

ΦΩΤΟ: ΚANGWEIPENG

OA IA TH XPAZA

57

23:41

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΈΝΑ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΌ

ΠΡΌΤΖΕΚΤ

ΤΗΣ

ΔΏΡΑΣ

ΠΑΠΑΝΙ

58 08.05.25

ΚΑΗΜΟΣ

ΚΉΤΑ

ΚΑΙ

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

ΜΙΑ

Α Γ Γ Ε Λ ΊΑ

ΤΟΥ

ΠΆΝΟΥ

Μ Ι Χ ΑΉ Λ

59

23:54

60 08.05.25

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

61

00:12

62 08.05.25

ΖητAω επειγOντως Y ο μ η α κ η σ υ ε χ σ O μ μετα

και κα) το άνω χείλος γκώνουν (ναζιάρι δα ι νο μέ ουν νω άν αυ πι οχ ι νεόγεροι απ καριστά χάχανα Μεσόκοποι αλλά κα ροκάγκουρες με κα τε πσ χι να ό οι θμ έν ρυ μμ να pe μα αλλού, ξα ς νιώθουν τον hy στρέφουν το βλέμ λύγισμα της μέση το ου κά ογ σι ολ α ομ έν α έν με ι ωμ ιτ ασίδι κα eaks κουνάνε (χαρ πρώτοι πρώτοι στ ούροι γωμένα tourist fr βαδ λι ξε τρο , ς, ι) ύλ του δο ό με λή τον διπλαν εισχωρεί (μέχρι το αναπόφευκτη υπερβο α ακόμα θεαμακαι στεφανώνουν με αναπόφευκτο με μι το ος πρ μένως) τον καρπό ξη έλ υς το α αί ιρ ίζουν δήθεν μο λογούν τη χέρια και μουρμουρ της σάρκας δικαιο οί σταυρώνουν τα ικ ντ μα ρεύση τους ρο ν κη ώη ρι πρ ωτοι ά με τη σουξεδιά τική παρλάτα, έκπτ της νύχτας, αγκαλι ς άλιαζαν, νε στ βά ρο ρα ξε κα ος ές ιν λι ότ πα εί όπου μέχρι πρ ανέμελες ατάκες, εκ ν ου ύν φτ ), υς τη μοναξιά το ση καημού. (και την αξεπέρασ γόντως μεταμόσχευ εβαιώ ζητάνε επει αβ δι σε οι όλ μα αλλά όλοι, ύμαστε να ανεξαιρέτως καλο ο καμβάς που όλοι ι να εί ή ημός είζω κα η ο αν υ παιδί, ς δεν την έζησες), Βλέπεις, καλό μο ζωή, σημαίνει πω τη υ δεν το ς πο ει ίσ εί αλ εκ νδ ν βα ου δεν ικά να σε πλακώσ ετ ον βανδαλίσουμε (αν ομ υπ υν ρονο μέ μεγάλες αυτοκαταστ πατούσες που περι α στις μικρές και ναι οι ιδρωμένες εσ άμ αν α, , άρ ις χτ νε λα μέ ρι με ακόμα το πε θώς τις γλείφεις περιμένεις. Κι αν ύ ψιθυρίζουν, κα ν σο το ου α, ώπ έν θρ εμ αν σ’ θε υ ζωή κά , οπότε παραδώσο φές που ορίζουν τη στραβά, my friend σά υτ κο υ σο ι άτ κομμ πως το έκανες το ις ανεξίκωλο καημό. νήθως κατοικούν στ ράξενα όντα που συ πα τι α κά υ εσ το άμ ς αν ει ις αντανακλάσ τους αμφιθυμία Στον καημό και στ την ψυχοβγαλτική ο ιμ σ’ ύσ ν κα δε μο αν τι ει λύ ς, με πο ι τη ζωή ν’ αξίζ κρύπτες ολωνών μα σε αυτό που κάνε ν εγχώριων κρα, επιδίδονται πί ην στ ι όχαστα κλανιάρικω κα στ α θυ κρ βα στο λύ ς λαϊκισμός των κό νι ούζας, της κυ ρτ ο πα τε ής εί ακ ι φι σε επιβεβαίωση της ψη έχει ακόμη διαβρώ t en nt co α γι @ σχεδόν κη υστερική ανάγ συναντιόμαστε όλ cokeheads είτε η θέμα), εκεί όπου ι τα θε τί εν (δ ς παρτούζα μόνης κοινής μας d every day. μάρα μας– each an ρο –τ ά ικ στ νι κομμου λο να τον κάνω Πάνο, τι στο διάο κιο σου, ρε μαλάκα δί το με #athensisdead ι κα ate , ια est βα μεσα στους real ανά Θα με ρωτήσεις, βέ νο υμέ ιδε παγ ν εγωχία των σερνάμενω πασχίζω να ελιχθώ τον καημό, καθώς αναγκαστική κυριαρ ψυχ ν στη τους ο και έν γμ δια ury γκρεμί ο κρωγμό και το λη ευνούχους, στα lux υς σε παραπονιάρικ αι το οντ ιο αίν όμ σιχ ον πρ ικά το ζουν dummies, ενώ βασ παθών που μεταμφιέ κή πορνογραφία for πτι ιλη ; περ υς το συμ ια μου α puppy κατάντ entitlement σε τάχ υτό για τη slime ν ίδιο τους τον εα ρές και εμάς μα και το ίνουμε πολλές φο άπη μου, και πεθα αγ , ές ζω και ές υς λλ το πο νά ότι ζούμε πια indexing τους θα Θα σου απαντήσω κάνει ασταμάτητα ος ουόν έχ χρ να ο ε ς αμ θώ άσ κα 24ώρου, ιάζομαι πως φτ στη διάρκεια του κλοπαίδειας. Υποψ σε κυ ν εγ εω ς ώσ κή πτ νι ρι κο πε ει ν ς τω ής μα ς στην καλύτερη φή ρο τις ζωές της κοιν στ τα κα λά ς αλ τη tor νεκροφάνεια, τον ίλιγγο αυτής ματισμένη wowfac με μεταμορφώσει υμ θρ σε α, η υλ ερ χο ότ ψί ιρ ά mbness, στη χε πως με αλγοριθμικ ναρκισσιστικό nu προλάβω να σου πω να αγ α πρ γι τε ιο ού τα κά μά τι σω ό,τι ούτε ζεις πραγμα προσπαθώ να γκρεμί ελείς υπεκφυγές αφ ι κα υ χο έγ ελ αυτο περαστικές ριπές ς. ει ίν θα πε κά τι λη μα δήθεν ανήξερη απ υχία, αρνούμαι τη οτ απ ια άσ και υμ ζω θα θί ι αγκαλιάζω τη υς, την καταβροχ Καημός πάει να πε γχυσμένη καρδιά το συ τη α, όλ νω ’ ζώ απ ρι νω ξε ι πά ψοφίμια κα σκεπάζει. Μα, στία, καρφώνω τα που η ομίχλη τους α τό πί αυ το σε άς ώ φι εθ ορ αφ ομ ν’ νόητης υπόσχονται και αποκαθιστώ τα αδια λυτρωθώ απ’ ό,τι αλέα υγ να φε ω ίζ νη ασ μέ οφ γη απ λο ς ευ πω ι όταν σε μια καημός πάει να πε ερα το ξεχάσαμε) πλατύτεροι και (αλλά τα περισσότ ρανό και γίναμε ου ν το που όλα το ζήσαμε με σα φή ρο ορ απ , ρι μεταμόσχευση χέ απ’ το ζητάω επειγόντως στιγμή πιαστήκαμε ίνεις τώρα γιατί βα λα τα Κα ς. μα ό εαυτ βαθύτεροι απ’ τον ς; μα @ όλ α γι ού ημ κα ΧΑΉ Λ

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

ΠΆ ΝΟ Σ ΜΙ

63

Τι φοράς για να πας για

«Ρούφα βαθιά και φύσα». Γύρω στα δέκα σταματημένα αυτοκίνητα έχουν πάρει θέση στην πιάτσα των ταξί επί της Σταδίου. Πίσω τους και δίπλα τους κολλάνε κι άλλα. Ένας στρατός μεθυσμένων οδηγών πλημμυρίζει την Ομόνοια ξημερώματα Σαββάτου. Με ένδειξη πάνω από 25 δίνεις 200 ευρώ και παίρνεις 5 πόντους. Με ένδειξη πάνω από 40, δίνεις 700 ευρώ, παίρνεις 9 πόντους και σου παίρνουν την άδεια κυκλοφορίας για 90 μέρες. Με ένδειξη πάνω από 60, δίνεις 1.200 ευρώ, σου παίρνουν την άδεια κυκλοφορίας για 6 μήνες και σου δίνουν μπόνους φυλακή για 2 μήνες. Μαζεύεις πόντους σαν να μαζεύεις αυτοκόλλητα και όταν φτάσεις τους 25 ξαναδίνεις για δίπλωμα – ωραίο δώρο. Αν είσαι νέος οδηγός, το δώρο είναι ακόμα πιο μεγάλο. Είμαστε σταματημένοι στην ουρά. Έχουμε πιει; Σιγά που έχουμε πιει. Τι είναι τρία ποτά, μωρέ; Δεν έχουμε πιει. Όλα καλά. Έχουμε τσίχλες; Νερό; Να πιεις νερό, πολύ νερό. Α, και Hell, αυτό με τον καφέ κάνει θαύματα. Ο περιπτεράς δεν μιλάει. Ξέρει τι θέλουμε. Είναι λες κι έχει έτοιμες τις σακούλες από πριν. Δεν το έχει σκεφτεί, μου απαντάει, αλλά του αρέσει η ιδέα. «Όλοι παίρνουν νερά και σοκολάτες, αλλά η ζάχαρη, λένε, δεν βοηθάει, οπότε δεν ξέρω γιατί τις παίρνουν. Η τσίχλα έχω μάθει ότι πιάνει, αυτή με τον δυόσμο. Τώρα τελευταία πολλοί παίρνουν αυτά τα τενεκεδάκια με την καφεΐνη. Παλιά παίρνανε Redbull. Πολύ Redbull. Mετά βγήκαν αυτά, και μάλλον είναι καλύτερα. Εγώ δεν ξέρω, δεν πίνω, τους βοηθάω. Έρχονται έτσι όπως είναι αγχωμένοι και πιωμένοι και δεν ξέρουν τι να πάρουν. Είναι κρίμα αυτό που συμβαίνει. Πίνουν και οδηγούν και μετά χτυπάνε», θα πει σε σπαστά ελληνικά, ενώ μια κοπέλα σταματάει τη συζήτησή μας για να προμηθευτεί τα απαραίτητα.

64 08.05.25

αλκοτέστ; ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟ ΣΑΡΆΝΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΕΣ: ΑΘΗΝΆ ΒΑΣΊΛΟΓΛΟΥ, ΝΙΚΌΛΑΣ ΓΚΆΤΣΙΟΣ

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

Μια άλλη κοπέλα έχει σταθεί στη μέση του δρόμου και φωνάζει στους αστυνομικούς πως πρέπει να την αφήσουν να φύγει γιατί είναι έγκυος και δεν μπορεί την πίεση. Βέβαια, η πίεσή της έχει ήδη πέσει από τις τέσσερις βότκες και τα μπέργκερ δεν φαίνεται να τη βοήθησαν. Το αγόρι δίπλα της ακουμπάει το κεφάλι του στο τιμόνι και κοιτάει το κενό, κάπου ανάμεσα στη μέθη, τη λιποθυμία και τη μαστούρα. «Άδεια έχετε;» Έχουμε; Ντουλαπάκια ανοιγοκλείνουν. Αποδείξεις κι άλλες χαζομάρες πέφτουν στο πατάκι. Κι αν δεν έχουμε; Κι άλλο πρόστιμο. Η Μ. δεν πίνει όταν οδηγεί και «κάπως θέλω να με σταματάνε στα μπλόκα για να τους πω “χα, σας την έφερα, τζάμπα χάσατε τον χρόνο σας μαζί μου”. Ναι, ίσως είναι σαν το σύνδρομο της καλής μαθήτριας, αλλά νιώθω σωστή. Μου αρέσει να πίνω, αλλά όχι όταν οδηγώ». Αγαπημένο ποτό; «Μάλλον η μαργαρίτα». Και αγαπημένο μαγαζί; «Στην Ελλάδα, το Soyuz». Η κοριτσοπαρέα στα πίσω καθίσματα συμφωνεί. «Τις ακούω τις μαργαρίτες. Εμένα, βέβαια, μου αρέσουν τα πιο γλυκά ποτά, τύπου Pornstar», συμπληρώνει η Σ. και συνεχίζουν προς τα σπίτια τους, ακούγοντας Πέγκυ Ζήνα. Η Ν. γυρνάει από τα μπουζούκια με τους στίχους και τα ποτά ακόμη φρέσκα στο στόμα. «Σήμερα μάλλον ήπια λίγο παραπάνω. Συνήθως πίνω δύο ποτά όταν οδηγώ, ε, τώρα μπορεί να έχω πιει και τρία. Τουλάχιστον είναι και τα παιδιά μαζί μου, αν χρειαστεί θα το πάρουν αυτά, αλλά το ’χω. Με έχουν ξανασταματήσει, αλλά δεν έχει γίνει κάτι. Δεν πιστεύω, ρε συ, να φάω πρόστιμο σήμερα. Στην πρώτη μέτρηση ήμουν λίγο πάνω από το όριο. Τώρα θα έχει πέσει. Τι ήθελα και κατέβαζα το τελευταίο ποτό μονορούφι πριν φύγω;»

65

11:28 Ταξί. Διαδρομή Κουκάκι - Γκάζι. Δίπλα μου ένα αγόρι που γνώρισα

πριν από μια ώρα. Ποιος ηλίθιος φέρνει πρώτο ραντεβού σε γκέι σάουνα; Μιλήσαμε για τη Φοίβη Γιαννίση και τη Μαρία Παπαδημητρίου, ήπιαμε ένα γρήγορο ποτό στο κέντρο. Του διάβασα λίγη ποίηση του Ασλάνογλου κι έπειτα του είπα: «Έλα, μας περιμένει ο φίλος μου, πάμε…» Λίγο μικρότερος, ντροπαλός και κάπως φοβισμένος, αλλά έρχεται.

11:32 Ταξιτζής υπερ-ομιλητικός. Μας πρήζει. Το ένα μου χέρι πάνω από το πα-

ντελόνι του, το άλλο από πίσω. Ο Φ. είναι έξω από το Alexander’s, εκείνου είναι η πρώτη του φορά στην Ελλάδα. Φτάνω κρατώντας το χέρι του αγοριού, νιώθω τη μείξη αγωνίας και ενθουσιασμού που κυλά στο αίμα του.

11:39 Πληρώνω και για εκείνον και μπαίνουμε. Ατελείωτος κόσμος. Πάνω από

Ι Ο Λ Β Α Τ Σ ΟΙ ΓΚΕΪ uising r c υ ο τ ο π ω σ ) πρό Tο νέο (παλιό

60-70 άτομα μέσα, πολλά νέα. Ένας guy μας κοιτά λιγάκι ξελιγωμένος, ενώ περνά από μπροστά μας. H τηλεόραση στο lounge ας πούμε παίζει κάτι σε National Geographic, μέλισσες που πάνε σε λουλούδια, κι άλλα έντομα που ίσως κάνουν κάτι σαν σεξ. Τους δείχνω τον δρόμο από τις σκάλες ως τον 2ο, όπου θ’ αφήσουμε πράγματα. Πρώτο ραντεβού και ξεντυνόμαστε με γυρισμένες πλάτες. Δεν κοιτάω ενώ βγάζει τα ρούχα του και τυλίγεται με την πετσέτα.

11:40 Δεν είναι η πρώτη μου φορά, οπότε ξέρω πώς νιώθει. Ενθουσιασμός

HMEPOΛOΓIO 1

μαζί με καύλα, περιέργεια και μια μεγάλη δόση αηδίας. Στιγμές που νιώθεις πως ανακαλύπτεις από την αρχή την ψίχα της ζωής, για να αποτραβηχτούν τα συναισθήματα αυτά τη στιγμή της εκσπερμάτωσης, όπως αποτραβιέται το θαλασσινό νερό απ’ τα βότσαλα.

11:45 Από εκεί, στον 4ο. Steam room: γεμάτο. Πάνω από 10 άτομα. Τους το έχω περιγράψει αλλιώς: όταν το μέρος είναι άδειο, μοιάζει με το πιο φτηνό σπα που μπορείς να βρεις στην Αθήνα. Τώρα, γεμάτο, θυμίζει λιγάκι στάβλο. Ξεκινάω να τον φιλάω. Νιώθω τις τρίχες του ποδιού του να αραιώνουν καθώς το χέρι μου ανεβαίνει το πόδι του και φτάνει κάτω από την πετσέτα. Ξεχνάμε πως σε έναν τέτοιο χώρο το παιχνίδι είναι ομαδικό. Πως όταν η δράση ξεκινά μεταξύ δύο ανθρώπων, είναι game-on και για όλους τους γύρω.

12:33 Ο Φ. μας έχει από ώρα χαιρετήσει και χαθεί, κυνηγώντας τη μία ή την άλλη σκιά που του φάνηκε ελκυστική καθώς περνούσε.

Aλλάζουμε χώρους, ψάχνοντας ιδιωτικότητα εκεί όπου το όλο νόημα είναι πως δεν υπάρχει καμία. Καθόμαστε για λίγο σε ένα κελί. Κάνει κάποιες στροφές γύρω από τον εαυτό του, κοιτά ντροπαλά γύρω του και πέφτει στα γόνατα.

12:55 Περνάνε πολλά αγόρια από τον διάδρομο μπροστά μας, κοντοστέκονται λίγο, ακουμπάνε τα καυλωμένα τους πέη και περιμένουν. Κάποιοι ωραίοι, αλλά εκείνος δεν μοιάζει να θέλει να παίξουμε με άλλο κόσμο. Τους χαζεύω με την άκρη του ματιού. «Δεν θα ήταν καλύτερα να είμαστε τώρα στο κρεβάτι σου;», μου λέει. Δεν είμαι σίγουρος.

01:54 Το αγόρι έχει φύγει. Έχω τελειώσει μία φορά. Συνεχίζω τις βόλτες. Οι σκάλες θυμίζουν κλιμακοστάσιο πολυκατοικίας. Κινούμαι τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνω να κοιτάξω τους ανθρώπους που περνάνε μπροστά μου. Νιώθω σαν κυνηγημένος.

02:21 Το καρουζέλ δεν σταματά. Νέα αγόρια μπαίνουν συνεχώς.

Οι ίδιοι συνεχίζουν τις βόλτες τους. Όλοι τους πρέπει να χύσουν οπωσδήποτε, και πολλές φορές το ίδιο βράδυ. Ένα ωραίο αγόρι με μακριά μαλλιά, λεπτό μουστάκι και καθόλου λίπος στο σώμα κάθεται απέναντί μου στο chill out area. Τζάμπα δρόμος. Ντρέπομαι να του την πέσω ακόμη κι εκεί, στον ναό της καύλας, τρόπος του λέγειν. Τον καλώ προς το μέρος μου με τη δύναμη της σκέψης. Αρχίδια. Μένει εκεί, ακίνητος, μιλά με τον φίλο με τον οποίο έχει έρθει και σχολιάζουν TikTok. Ένα γατάκι τυλίγεται γύρω από τα πόδια μου. Χαζεύω στα ντοκιμαντέρ καθώς περιμένω τον Φ. Θέλω να πάω σπίτι μου.

02:55 Ο ταξιτζής που μας γυρνά σπίτι κάνει 3 φορές τον σταυρό του. Αυτό σημαίνει πως από το Γκάζι ως το σπίτι περνάμε τρεις εκκλησίες. Είμαστε οι μόνοι άνθρωποι στους δρόμους με νωπά μαλλιά, λες και βγήκαμε μόλις από το μπάνιο – αλλά εγώ δεν νιώθω καθόλου καθαρός. Το χέρι μου μυρίζει το άρωμα του πρώτου αγοριού, και λίγο του δεύτερου.

It was a spring day, a day for a lay when the air Smelled like a locker-room, a day to blow or get blown.

02:56 Αυτό σημαίνει να είσαι γκέι; Να κουρνιάζεις σε μέρη σαν αυτά; Όπου το

ανθρώπινο χρυσάφι που κυλά το καταπίνει ολόκληρο το σιφόνι; Κάνω τρεις φορές τον σταυρό μου και στέλνω μήνυμα στο αγόρι, να δω αν κοιμήθηκε. Ίσως τον ξαναδώ.

ΦΩΤΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΛΛΙΔΑΣ

66 08.05.25

Σ Α Ν Η Θ Α ΤΗΣ

ΤΟ ΘΈΜΑ ΞΕΠΕΡΑΣΜΈΝΟ ΚΑΙ ΠΑΣΈ, ΌΠΩΣ ΣΧΕΔΌΝ ΌΛΑ. ΠΡΆΓΜΑΤΑ ΧΙΛΙΟΕΙΠΩΜΈΝΑ ΑΠΌ ΆΛΛΟΥΣ, ΚΑΙ ΚΑΛΎΤΕΡΑ. ΣΤΗ ΣΆΟΥΝΑ ΤΗΣ M. ΑΛΕΞΆΝΔΡΟΥ ΣΤΟ ΓΚΆΖΙ ΟΡΔΈΣ ΑΝΔΡΏΝ ΕΠΙΔΊΔΟΝΤΑΙ, ΜΈΣΑ ΣΤΑ ΣΚΟΤΆΔΙΑ, ΣΕ ΑΥΤΆ ΠΟΥ ΠΛΈΟΝ ΜΠΟΡΟΎΝ ΝΑ ΚΆΝΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΟ ΦΩΣ. ΔΥΟ ΦΊΛΟΙ ΜΑΣ, ΓΚΈΙ ΆΝΔΡΕΣ, ΚΡΑΤΆΝΕ ΗΜΕΡΟΛΌΓΙΟ ΑΠ’ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΊΑ ΤΟΥΣ ΕΠΊΣΚΕΨΗ, ΕΠΙΧΕΙΡΏΝΤΑΣ ΝΑ ΕΞΗΓΉΣΟΥΝ ΓΙΑΤΊ ΤΌΣΑ ΑΓΌΡΙΑ, ΜΙΚΡΆ ΚΑΙ ΠΟΛΎ ΠΙΟ ΏΡΙΜΑ, ΕΠΙΛΈΓΟΥΝ ΝΑ ΠΆΝΕ ΕΚΕΊ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΆΣΟΥΝ ΚΑΛΆ…

11:02 Στον Ηλεκτρικό για Μοναστηράκι και από εκεί για Γκάζι. Ο Με-

γάλος Περίπατος του cruising. Έχει φαγωθεί ο φίλος μου να πάμε σε γκέι σάουνα. Έχω ξαναπάει αρκετές φορές σε πόλεις του εξωτερικού. Την αθηναϊκή δεν την είχα τιμήσει ως τώρα. Φτάνω απ’ έξω και το κτίριο μού φαίνεται πολύ μεγάλο. Δεν είμαι σε φάση καλή στα ερωτικά μου. Έχω καιρό να κάνω σεξ. Καιρό νιώθω μη διαθέσιμος συναισθηματικά, όσο κι αν λέω πως θα ήθελα κάτι στη ζωή μου. Είναι η ιδανική ευκαιρία για λίγο ή και πολύ σεξ χωρίς πολλά-πολλά.

11:33 Ο Ν. ακόμα να έρθει. Έρχεται, λέει, με ταξί και πρόσωπο. Φέρνει πρώτο ραντεβού στη σάουνα η κουλή.

11:34 Έφτασαν.

12:10 Πληρώσαμε και μας έδωσαν από ένα προφυλακτικό. Δεν μ’ αρέσει πολύ που μας το έδωσαν στο χέρι. Δεν έχει, άραγε, μέσα στους χώρους της σάουνας; Ανεβήκαμε στον 1ο όροφο. Πολύς κόσμος. Μεγάλα αποδυτήρια. Γδυνόμαστε, τυλιγόμαστε με τις πετσέτες και ξεκινάμε την εξερεύνηση.

12:21 Πίσω από τα αποδυτήρια έχει μια μικρή σάουνα με μερικούς

12:26 Αράζω στη σάουνα και σύντομα βλέπω κάποιον που μ’ αρέσει. Γεροδεμένος, με ένα μεσανατολίτικο μουστάκι. Κάθομαι δίπλα του. Με κοιτάει. Χαλαρώνει επιδεικτικά την πετσέτα που τυλίγει τη μέση του. Κάνω το ίδιο κι εγώ. Μου κάνει νόημα να σκύψω. Σκύβω.

12:36 Λέω στον τύπο να πάμε αλλού. Προχωράμε κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου. Σταματάμε κάθε λίγο και φιλιόμαστε. Μπλέκουμε τους ιδρώτες μας.

HMEPOΛOΓIO 2

άντρες. Μπαίνω, ρίχνω δυο ματιές και βγαίνω. Δεν μ’ άρεσε κανείς και προτιμώ να δω πρώτα όλους τους χώρους. Ανεβαίνω τα σκαλιά, στον δεύτερο έχει τα δωματιάκια. Ανεβαίνω κι άλλο. Στον τρίτο έχει το τζακούζι και τις μεγάλες σάουνες. Προσπερνώ το τζακούζι. Και μόνο η σκέψη ότι θα βουτηχτώ σε ζεστά νερά που έχουν μπει ένα σωρό καυλωμένα άτομα πριν με κάνει να νιώθω άβολα. Βέβαια, είναι όλα στο μυαλό. Σάμπως τα πλακάκια της σάουνας όπου αραδιάζουμε τα κορμιά μας είναι ανέγγιχτα; Ή μήπως πιο καθαρά;

01:10 Κατεβήκαμε στον 2ο, στα δωματιάκια. Με φιλάει με δύναμη. Με κολλάει στον τοίχο του δωματίου, σηκώνοντάς με ψηλά. Τυλίγω τα πόδια μου γύρω του και τον φιλάω με όλη την ένταση που μαζευόταν μέσα μου τόση ώρα. Μου ψιθυρίζει στο αυτί ότι παίρνει προφυλακτική αγωγή για τον HIV. Επιμένω ότι δεν κάνω ελεύθερο σεξ σε καμία περίπτωση. Με τα πολλά μού λέει να φέρω προφυλακτικό. Κάπου έχασα αυτό που μου έδωσαν στην είσοδο. Το δέρμα μου δεν έχει τσέπες… Κατεβαίνω να ζητήσω άλλο.

01:45 Στην είσοδο μού το χρεώνουν 50 λεπτά. Γι’ αυτό δεν έχει που-

θενά σε όλη τη σάουνα, τα χρεώνουν. Ανεβαίνω πάνω, ξαναβρίσκω τον Μάικλ γρήγορα (έτσι μου είχε πει πως τον λένε). Του δείχνω την καπότα και μπαίνουμε σε ένα δωμάτιο. Μετά από λίγα δεύτερα ανοίγει την πόρτα και καλωσορίζει έναν κοντό τριχωτό τύπο. Ξεκινούν να με χαϊδεύουν και οι δυο. Τους λέω: «Guys, if you’re into a threesome, i’m not». Στο φινάλε, δεν με ρώτησε κανείς. Ήταν το αγόρι του και ήθελαν τρίο. Η φάση έσπασε. Και καλά έκανε και έσπασε. Consent is gold.

02:10 Αράζω στη σάουνα. Τυλιγμένος. Ιδρώνω άκοπα. Δεν δίνω σημασία σε κανέναν.

02:22 Σηκώνομαι να περιηγηθώ στους λαβυρίνθους της σάουνας. Βλέπω ένα παιδί που μου έχει στείλει αρκετές φορές στο Grindr, αλλά δεν έχω απαντήσει ποτέ, γιατί δεν είναι ο τύπος μου. Τον προσπερνώ και νιώθω κάποιον να μου τσιμπάει τον κώλο. Γυρνάω και είναι αυτός. Όσο γρήγορα το έκανε, άλλο τόσο γρήγορα έφαγε ξυλιά στο χέρι από μένα.

02:30 Σάουνα πάλι. Ένα ξανθό μυώδες αγόρι γύρω στα 30 που ορκίζο-

μαι πως είναι Άγγλος αράζει με τα μάτια κλειστά. Είναι πανέμορφος. Κάθομαι δίπλα του και του πιάνω δειλά το χέρι. Ανοίγει τα μάτια, χαμογελά και γέρνει προς το μέρος μου. Φιλώντας ο ένας τον άλλο κατεβαίνουμε πάλι στα δωματιάκια.

PYROS ΦΩΤΟ: S

RENNT

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

02:45 Βρίσκω τον κολλητό μου να πίνει νερό στο μπαρ μόνος. Παίρνω κι εγώ ένα μπουκάλι. Καθόμαστε πλάι πλάι χωρίς να μιλάμε. Πίνουμε παγωμένο νερό και κοιτάμε τον κόσμο.

67

Σε βλέπω στο ποτήρι σου…

ΣΤΗΝ ΠΌΛΗ ΑΥΤΉ ΜΕΡΙΚΟΊ ΆΝΘΡΩΠΟΙ, ΣΑΝ ΚΡΕΜΑΣΜΈΝΟΙ ΜΕ ΠΡΌΚΑ ΠΆΝΩ ΣΕ ΤΟΊΧΟ, ΒΓΑΊΝΟΥΝ ΤΑ ΒΡΆΔΙΑ ΜΌΝΟΙ ΚΑΙ ΓΥΡΝΆΝΕ. ΕΥΤΥΧΏΣ, ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΤΑ ΣΤΈΚΙΑ ΤΟΥΣ. ΑΠΟ ΤΗ ΝΑΥΣΙΚΆ ΚΊΡΚΗ

Η Αλεξάνδρας είναι πάντα γεμάτη ζωή. Τα αυτοκίνητα που τη διασχίζουν παίζουν κι αυτά τον ρόλο τους στο μελόδραμα μιας πόλης που ποτέ δεν κοιμάται στ’ αλήθεια. Μουσική ξεχύνεται απ’ τα αμάξια, απ’ τα μαγαζιά, από τα στόματά μας, που άλλα θέλουν να πουν κι άλλα λένε τελικά. Δύο κάγκουρες κάνουν επίδειξη, τραβάνε χειρόφρενο και γεμίζουν τον δρόμο με καπνό. Κάποιοι ψάχνουν να παρκάρουν, άλλοι απλώς ψάχνουν λόγο να μη γυρίσουν σπίτι. Στα στενά των Εξαρχείων τα μπαρ ξεχειλίζουν. Τα μπουφάν παντού: στις καρέκλες, στα πατώματα, στους ώμους σαν κουβέρτες επιβίωσης για μια νύχτα που δεν σηκώνει αποτυχία. Δεν ζητάει πολλά η Αθήνα τέτοια ώρα. Μονάχα να αντέχεις λίγο στρίμωγμα και λίγο σκοτάδι. Είναι Παρασκευή βράδυ. Χώνομαι σε μια μισάνοιχτη πόρτα. Ο καπνός πυκνός, σχεδόν ζωντανός. Το απαγορευτικό καπνίσματος στην κόκκινη ταπετσαρία μοιάζει με ανέκδοτο από άλλη δεκαετία. Ξεχειλισμένα τασάκια. Κολλώδες πάτωμα. Ποτήρια μισογεμάτα. Δίπλα τους καπνοί και κασετίνες κάθε λογής. Ο φωτισμός κόκκινος. Στον χώρο αντηχούν «αυστηρά» τραγούδια σε CD. «Γεια σου, κυρ-Σωτήρη, με τα ωραία σου» – έτσι τον λένε αυτόν που το έχει. Κανένας δεν θυμάται το όνομα του μαγαζιού. Απλώς λένε: «Πάμε στον κυρ-Σωτήρη». Αυτό όμως που ξεχωρίζει δεν είναι τα ποτά ούτε ο καπνός. Είναι όλοι εκείνοι οι μη μοναχικοί μόνοι. Κάθε βράδυ παρατάσσονται ένας-ένας στην μπάρα και κάθονται εκεί σαν να βλέπουν όλοι την ίδια ταινία: οι μη μοναχικοί, μόνοι θαμώνες. Δεν μιλούν πάντα. Μερικές φορές απλώς μοιράζονται τη σιωπή τους. Καμιά φορά ταιριάζουν οι ανάσες τους, το πότε θα ανάψουν τσιγάρο ή το πώς θα ξύσουν αφηρημένα το κεφάλι τους. Σαν παρτιτούρα

μεταξύ αγνώστων. Σαν να δίνουν σήμα ότι είναι εκεί. Όχι για να τους προσέξεις αλλά για να τους αναγνωρίσεις. Και ίσως αυτή η σιωπηλή συνεννόησή τους να είναι η πιο αληθινή κουβέντα που μπορείς να κάνεις μια Παρασκευή βράδυ. Πάω να πιάσω το σκαμπό στο τέλος της μπάρας. «Εδώ κάθεται ο κύριος Φώτης, πήγε για τσιγάρα», μου λένε. Δεν είναι φίλοι. Δεν ήρθαν μαζί. Ξέρουν απλώς ότι θα τον βρουν εδώ. Ο κύριος Γιώργος ήρθε πρώτη φορά το 2003. Τυχαία, με μια παρέα. Γνώρισε τον Σωτήρη, κόλλησε. Από τότε, σταθερή ώρα, σταθερό ποτό, σταθερός κόσμος. Το μαγαζί, άλλοτε γεμάτο, άλλοτε ήσυχο, αλλά πάντα κάποιος θα είναι εδώ. Δουλεύει σαν ρολόι χωρίς δείκτες. Ξέρεις πότε να έρθεις χωρίς να κοιτάξεις την ώρα. Δίπλα του ο Κώστας. Πιο πίσω, ένα ζευγάρι. Όταν μπήκα, μιλούσαν με μια αμηχανία που έμοιαζε σκόπιμη. Λίγο μετά φιλιόντουσαν. Η μπάρα έχει τον τρόπο της. Ο κύριος Γιώργος μου ψιθυρίζει, δείχνοντας με τρόπο, «αυτού μην του μιλάς, πίνει πολύ και λέει ό,τι να ’ναι…», και έπειτα φεύγει. Πίσω από την μπάρα είναι η Μαρίνα. Την είχα ξαναδεί μια Παρασκευή που δεν κατάφερα να μπω. Μου λέει πως κι αυτή πρώτη φορά ήρθε με έναν φίλο. Δούλευε τότε κάπου αλλού, σ’ ένα πόστο με πίεση και άθλια tips. Μια μέρα έχασε 30 ευρώ και ήρθε να τα πιει. Μόνη. « Έκατσα στην μπάρα, κουβαλούσα τα ποτήρια μόνη μου. Ο Σωτήρης με ρώτησε αν θέλω να δουλέψω. Κι έτσι ξεκίνησα». Λέει πως το μέρος αυτό δεν το διαφημίζεις. Το προσέχεις. «Gatekeep δεν το λένε;» γελάει. Της λέω πως φοβάμαι μην το «χαλάσω» άμα έρθω εδώ με ραντεβού. Κουνάει το κεφάλι. Υπάρχει κανόνας, μου λέει, δεν φέρνεις άσχετους στον κυρ Σωτήρη. Μια φορά το έκανε, από τότε βλέπει φαντάσματα.

68 08.05.25

Δεν πάει η ζωή, ρε φίλε. Δεν πάει… ΓΙΑ ΔΎΟ ΏΡΕΣ ΣΤΗ ΣΤΆΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΊΟΥ, ΒΡΆΔΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΉΣ, ΒΛΈΠΟΝΤΑΣ ΤΑ ΛΕΩΦΟΡΕΊΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ ΝΑ ΠΕΡΝΆΝΕ. ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟ ΣΑΡΆΝΤΗ

Την Αθήνα τη γνωρίζεις από τα ΜΜΕ της. Όταν στριμώχνεσαι με μια δόση εκνευρισμού και βιασύνης ανάμεσα σε αγνώστους που σου μοιάζουν, έχουν το ίδιο αυτό συναίσθημα. Εγώ τη γνώρισα στο 790, βράδια καθημερινής, γυρνώντας από Δάφνη, Εξάρχεια. Φρέσκος φοιτητής στην Αθήνα, το δίκτυο των συγκοινωνιών μού φάνταζε τότε σαν μια ξένη γλώσσα που κανείς δεν θα μπορούσε να μου μάθει. Έμπαινα γύρω στη 1 ή 2 το χάραμα και χωνόμουν σε μια κενή θέση κάτω από κάποια μασχάλη – όταν ερχόταν. Όταν δεν ερχόταν, το έκοβα με τα πόδια, γιατί το ταξί ήταν πολυτέλεια. Εκεί ήταν και ο Τάσος, που έβλεπε στο κινητό του περασμένες σεζόν «Survivor» χωρίς ακουστικά και ακούγαμε όλοι τον Ντάνο να γιορτάζει τη νίκη του – δεν του άρεσε το «Survivor», προσπαθούσε να μάθει ελληνικά. Ιζμάλ τον έλεγαν και η Ρούλα που καθόταν δίπλα του ήταν καθαρίστρια σε ένα ξενοδοχείο προς τα δυτικά. Εκείνη του μιλούσε για τα πρωινά της, αλλά δεν την ένοιαζε αν ο Τάσος-Ιζμάλ την άκουγε. Και μετά κατέβαινα στην Πανεπιστημίου κι εκείνοι συνέχιζαν, ο καθένας με τις ιστορίες του. Τώρα κάθομαι στην ίδια στάση πάλι, χωρίς να περιμένω κάποιο λεωφορείο. Το 790 σταματάει μπροστά μου. Άνθρωποι ορμάνε στις πόρτες του μήπως και κατοχυρώσουν μια θέση. Δεν τα καταφέρνουν. Το 11 ακολουθεί. Μια νέα φουρνιά φερέλπιδων επιβατών φτάνει στη στάση. Η ώρα είναι δύο το πρωί και όλοι θέλουν κάπου να πάνε.

Η ΝΟΥΡ ΕΊΝΑΙ 20 ΧΡΟΝΏΝ ΚΑΙ ΑΥΤΉ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ ΘΈΛΕΙ ΝΑ ΓΥΡΊΣΕΙ ΣΠΊΤΙ ΑΣΦΑΛΉΣ Ε, currently το 11 θα μου σώσει τη ζωή, γιατί τα μετρό δεν λειτουργούν. Δεν γίνεται η πράσινη γραμμή να σταματάει τόσο νωρίς κι εγώ να πρέπει να γυρίσω σπίτι μου. Οπότε, τελευταία είναι ο σωτήρας μου, αλλά το κακό είναι ότι αργεί. Α, να το, σε 22 λεπτά. I love. Κοίτα, είναι μια καλή εναλλακτική, αλλά αργούν και δεν υπάρχει ένα για όλες τις κατευθύνσεις. Ωραίο δεν θα ήταν αυτό; Εγώ παίρνω το 11, όχι συχνά. Αλλά όταν το χρειάζομαι, είναι εκεί για μένα και σήμερα νιώθω πολύ chill. Δηλαδή από τη μια λέω ότι, οk, μπορεί να ζήσω και κάποιο experience που δεν περιμένω. Έχω δει έναν άνθρωπο να φορά μόνο την μπλούζα του και τίποτε άλλο, butt ass naked. Like, το κωλαράκι του

πάνω στη θεσούλα. Και, ναι, ξαναμπαίνεις γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή. Το expectation, λοιπόν, για σήμερα είναι να γυρίσω σπίτι μου ασφαλής και να έχω ένα easy ride home. Αυτό. Περιμένω να βάλω τα ακουστικά μου και να γυρίσω σπίτι μου. Όχι experience σήμερα. Άντε, μόνο κάτι κλασικό. Να υπάρχει κάποιος ο οποίος, ξέρω γω, τραγουδάει, μιλάει μόνος του ή μιλάει σ’ εμένα χωρίς να του έχω μιλήσει – άβολο. Γιατί δεν είμαι σε αυτή την κατάσταση και δεν θέλω να μου μιλάς αν δεν θέλω να σου μιλήσω. Και δεν θα σου απαντήσω κιόλας αν μου λες «γαμώ το σπίτι σου, γαμώ τη μάνα σου». Ρε φίλε, μου έχει τύχει μια γυναίκα να φωνάζει «έλα μύρισε το μουνί μου».

ΔΈΣΠΟΙΝΑ, ΜΑΡΊΝΑ, ΓΙΆΝΝΗΣ, ΒΑΣΊΛΗΣ, 22 – ΜΑΘΑΊΝΟΥΝ ΠΏΣ ΝΑ ΜΠΑΊΝΟΥΝ ΣΤΑ ΛΕΩΦΟΡΕΊΑ Δ.: Ξέρεις όλα τα προσωπικά μου τώρα, θα τα βγάλεις κι αυτά; Γ.: Περιμένουμε το λεωφορείο, το 11, αλλά δεν θα το πάρω από εδώ. Μάλλον από Σύνταγμα προς Βύρωνα. Το παίρνω συχνά. Πολύ περισσότερο από μετρό. Η εμπειρία μας; Είναι κάποια δρομολόγια, ας πούμε αυτό, το 11, που είναι πάντα φίσκα. Δηλαδή μπορεί να τύχει πολλές φορές απλώς να μην μπεις. Να μην μπορείς να μπεις και να κάθεσαι άλλα 45 λεπτά, εδώ ακριβώς, να περιμένεις το επόμενο. Μ.: Μακάρι να ερχόντουσαν πιο συχνά. Β.: Το 45λεπτο είναι παλούκι. Και το 400, που ξεκίνησε ως η καλύτερη γραμμή ever; Το καλοκαίρι, ναι. Και είναι το μόνο που πηγαίνει δυτικά. Δηλαδή και τώρα, αν θες να πας Περιστέρι ή Αιγάλεω, δεν έχει κάτι άλλο. Τουλάχιστον από εδώ έχεις επιλογή. Δ.: Νομίζω ότι θα πάθω κρίση πανικού. Ήταν μια κοπέλα που προσπαθούσε να βγει και είχε πιαστεί το αλυσιδάκι από το τσαντάκι της στο παντελόνι μιας άλλης κοπέλας και δεν μπορούσε να βγει και άρχισε να κλαίει. Να το το τρόλεϊ. Πάλι φίσκα είναι. Δεν θα φύγω σήμερα. Μ.: Και να πώς χάθηκε ένα τρόλεϊ. Πίσω νομίζω μπορείς να χωρέσεις. Καληνύχτα! Γ.: Έχω βρει τεχνική. Απλώς σπρώχνεις κόσμο, γιατί μέσα έχει χώρο, στις πόρτες είναι που μαζεύονται. Γενικά, αυτό που έχω δει στα νυχτερινά λεωφορεία –σε ημερήσια μη σου πω ότι έχω δει και χειρότερα– είναι ότι κάποιοι δεν πλένονται και πολύ, αλλά εγώ, ρε φίλε, δεν θα αρχίσω να τους βρίζω. Τι να κάνω; Είναι κάποιοι που βγάζουν όλα τους τα κόμπλεξ και αρχίζουν τα «βρομάς, φύγε από εδώ». Μ.: Η ενήλικη ζωή είναι δύσκολη.

Η ΜΑΡΊΑ ΣΤΑ 28 ΤΗΣ ΘΥΜΆΤΑΙ ΈΡΩΤΕΣ ΠΟΥ ΈΦΥΓΑΝ ΣΑΝ ΝΥΧΤΕΡΙΝΆ ΛΕΩΦΟΡΕΊΑ Παλιά, έπαιρνα πολύ συχνά νυχτερινά λεωφορεία. Τώρα έχω κουραστεί και παίρνω ταξί, αλλά καμιά φορά παίρνω ακόμη λεωφορεία. Δεν έχω τόσα λεφτά, αλλά κάποιες φορές είμαι πολύ κουρασμένη. Μικρότερη τα έπαιρνα. Θυμάμαι να το έχω πάρει και να είμαι τόσο μεθυσμένη που να ανακατεύομαι σε όλη τη διαδρομή και λίγο πριν κατεβώ, που είχα ένα εικοσάλεπτο περπάτημα για το σπίτι, να πέφτω κάπου

στον διάδρομο και να ξερνάω με τα γόνατα ανοιχτά. Πλέον είμαι αρκετά μεγάλη και ο μετωπιαίος μου έχει αναπτυχθεί αρκετά ώστε να μην το κάνω. Θέλω να σου πω την αγαπημένη μου ιστορία: το λεωφορείο έχει αργήσει ένα βράδυ κι εγώ έχω πάρει μία από εκείνες τις μαλακίες που έπαιρνα τότε – νομίζω ήταν από τις τελευταίες φορές που πήρα. Α, ήμουν και πολύ ερωτευμένη τότε και έγραφα και μαλακίες του τύπου «δεν έρχεσαι ποτέ κι εγώ σε περιμένω» – είναι από εκείνες τις στιγμές που όλα φαίνονται πιο σημαντικά απ’ ό,τι πραγματικά είναι και μετά απλώς απογοητεύεσαι. Κάπως έτσι είναι και τα νυχτερινά λεωφορεία. Τέλος πάντων, είμαι στο Χ14 και βλέπω ότι δεξιά μου είναι ένας τύπος ο οποίος πιάνει το πουλί του, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω αν πιάνει όντως το πουλί του ή αν απλώς ξύνεται και εγώ είμαι προκατειλημμένη γιατί ζούμε σε αυτόν τον κόσμο και είμαι σε ένα διαρκές αλέρτ. Καταλαβαίνω όμως ότι σίγουρα πιάνει το πουλί του, με πιάνει πανικός και κοιτάω γύρω να τσεκάρω ποιοι μπορούν να με κάνουν back-up. Βλέπω ότι υπάρχει μια παρέα με τρία άτομα πίσω μου. Λέω, οk, να και κάποιοι κομπλέ, και ένας στο παράθυρο μπροστά από τον τύπο που πιάνει το πουλί του. Οπότε σηκώνομαι να πάω προς την πόρτα και βλέπω ότι έχει κι ένα τσιγάρο στο χέρι στριμμένο και μου φαίνεται πολύ κομπλέ. Λέω «εντάξει είμαστε». Σηκώνονται οι πίσω να κατέβουν, αλλά λέω «δεν πειράζει, έφυγαν αυτοί, έχω μείνει με τον άλλον». Και βλέπω ότι έχει αναμμένο τσιγάρο. Μετά από πολύ λίγο συνειδητοποιώ ότι κανείς δεν είναι καλά εδώ μέσα, ενώ είναι Χ14 που πηγαίνει βόρεια, οπότε είναι σχετικά αξιοπρεπές νυχτερινό – ο τύπος αρχίζει να ρίχνει ροχάλες από το παραθυράκι. Και κάπου εκεί ένιωσα ότι αυτό είναι το dating life στα 20 σου. Ένα νυχτερινό λεωφορείο όπου όλοι φαίνονται κομπλέ μέχρι να τους παρατηρήσεις λίγο περισσότερο. Δηλαδή οριακά ο άνθρωπός μου ήταν αυτός που έπιανε το πουλί του, που ήταν και σαφές τι ήθελε κιόλας. Αυτή είναι η αγαπημένη μου ιστορία.

Ο ΓΙΏΡΓΟΣ ΣΤΑ 21 ΤΟΥ ΦΤΙΆΧΝΕΙ ΑΥΤΟΚΊΝΗΤΑ, ΑΛΛΆ ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΑΚΌΜΗ ΤΟ ΔΙΚΌ ΤΟΥ Στριμωξίδι, φίλε. Πίτα. Πάντα. Αυτό είναι το 11. Πάει στις περιοχές που είναι πυκνοκατοικημένες, που δεν πάει κανένα άλλο. Μην το πάρεις ποτέ από Ομόνοια, είναι ακόμη χειρότερα. Ξέρεις, έχει πίσω μια μπαγκαζιέρα το 11, αυτή είναι η θέση μου. Πάω εκεί και είμαι άνετος. Τώρα απλώς προσπαθώ να μη δουλεύω τόσο αργά. Κοίτα, όλα πάνε λάθος και σου λένε μετά ότι η Αθήνα αλλάζει. Τι αλλάζει; Μόνο αυτές οι αφίσες εδώ στο πλάι στη στάση που μια σου δείχνουν έναν που μαγειρεύει και μια τον καιρό. Αυτό πληρώνουμε. Έρχεται σε 8. Σχόλασα λίγο αργότερα σήμερα. Κανονικά θα έπαιρνα το τρένο ή θα το έκοβα με τα πόδια μέχρι τη Βικτώρια. Δεν πάει η ζωή, ρε φίλε. Δεν πάει. Είμαι 21 και μόνο δουλεύω. Μόνο δουλειά. Και τώρα θα γυρίσω σπίτι, στην κοπέλα μου. Είναι δύσκολες και οι σχέσεις. Είμαστε μαζί από το σχολείο. Μια χαρά περνάμε δηλαδή. Αυτό είναι το σημαντικό, να περνάμε καλά. Είναι κάτι καλό αυτό, το να μοιραζόμαστε. Θέλετε να μιλήσουμε λίγο ακόμα;

ΦΩΤΟ: DOUGLAS MARTIN EVELEIGH

LiFO ΚΟΚΕΤΑ

69

SALMAN TOUR, THE TEXTER, 2009

Θέλω να μας πάρει μαζί ο ύπνος… Κάνουμε αύριο κάτι, πειράζει; Πριν από λίγο καιρό μού φαινόταν πολύ

κουλ. Το να πηγαίνουν τα πράγματα γρήγορα, εννοώ. Με έφτιαχνε το να είμαι έξω με κάποιον και να σκέφτομαι πόσο γρήγορα μπορώ να τον κολλήσω σε έναν τοίχο. Η συζήτηση ήταν σαν τάβλι, έπαιζες μηχανικά, και ήσουν εκεί μόνο για τη νίκη. || Συναντήσεις που πολλές φορές δεν κατέληγαν σε τίποτα παραπάνω από άβολες ανταλλαγές υγρών, μέχρι που έμαθες να λες όχι. Και μέχρι που, από άβολες ανταλλαγές, γίνονται, μια-δυο φορές, εκστατικές. Κάτι σε βεγγαλικά, πεταλούδες, όταν όλα τα υγρά του κόσμου μετατρέπονται σε γευστικά, ωραία ή και σέξι. Και νομίζω πως από εκείνη τη στιγμή αρχίζεις να το βαριέσαι το άλλο. || Σαν μικρό παιδί που εξαντλείται, βαριέται το παιχνίδι του και προχωρά. || Βλέπω, βέβαια, κάτι κουρασμένες φιγούρες over 50 να το παίζουν ακόμη. Και αναρωτιέμαι «τι φάση», το πιθάρι τους δεν έχει πάτο; Δεν έφαγαν αρκετό φαγητό στην ώρα του, οπότε τώρα κρύο και τι πειράζει; Μήπως όλα αυτά κάνουν κύκλους και η σοφία του σήμερα είναι η βλακεία του αύριο; Μήπως σε λίγα δευτερόλεπτα θα έχω κι εγώ αναδιπλωθεί; || Ας σας μιλήσω, λοιπόν, μονάχα για το πεντακάθαρο και ευανάγνωστο παρόν, όπου βαριέμαι γιατί ξέρω τι θα γίνει και οι μόνες απορίες μου σε όλα αυτά είναι κατασκευαστικές και δευτερεύουσες αν δεν είσαι ακόμη 18 – ή δεν φέρεσαι έτσι.

Ζηλεύω λίγο τα παιδάκια που στο σχολείο ακόμα βγαίνουν έναν μήνα μέχρι να φιλήσουν κάποιον. Και μετά, κάπως διστακτικά, θα χαϊδέψουν έναν λαιμό. Θα δαγκώσουν ένα αυτί. Και μετά, θα αρχίσουν όλα τα υπόλοιπα. Που ακολουθούν τους χρόνους της φύσης. Αργά, και όχι λαίμαργα. Φιλάω πλέον κάποιον και σκέφτομαι «ικανοποιώ ποιον;». Εμένα, εσένα ή τον μπαμπούλα ανασφάλειας που κρύβω κάτω από το χαλί; Με ενδιαφέρεις πραγματικά; Ποιος είσαι; Τι λέγαμε τόση ώρα; || Σκέφτομαι: Το ότι έχω τόσο χρόνο να κόβω βόλτες μέσα στο κεφάλι μου, ενώ είμαι έξω μαζί σου, ενώ η γλώσσα σου κάτι ψάχνει στο στόμα μου, λέει πολλά. || Από τον ανάποδο κόσμο, η φίλη μου, η Κατερίνα, μου θυμίζει πως το πρώτο της βράδυ με τον τελευταίο της έρωτα στην Αμβέρσα του είχε πει: «Έλα να κοιμηθούμε μαζί, αλλά δεν θέλω να κάνουμε κάτι. Απλώς κοιμήσου δίπλα μου». Και την πήρε αγκαλιά και κοιμήθηκαν. || Διάφορες σεξουαλικές φαντασμαγορίες διασχίζουν τον νυχτερινό ουρανό της Αθήνας, αυτόν τον καιρό, ή και πάντα. Πολλοί θα προσπαθήσουν να σας τραβήξουν απ’ το χέρι και από μακριά τα φώτα όλων τους θα λάμπουν πολύ φωτεινά. Φαντασμαγορίες Βερολίνου… Αιώνιοι έρωτες. Queer DIY παράγκες με κενά βιβλία θεωρίας ως άχρηστα presse-papier. || Ακούω πλέον για ελεύθερες σχέσεις και poly κόσμο και σκέφτομαι, παρακαλώ προσδεθείτε. Γιατί αυτά τα σχήματα μοιάζει να αφήνουν έναν μαλάκα κι ένα πτώμα. Κι ας αλλάζει η διανομή κυκλικά, οι ρόλοι είναι κλειστοί. Ας κοιμηθούμε, λοιπόν, σήμερα μαζί. || Κάνουμε αύριο κάτι, πειράζει; || Ι.Κ.

70 08.05.25

φωτο: βασίλης κεχαγιάς

855

72

THE WEEK Όσα ξεκινάνε αυτή την εβδομάδα

74

ΣΙΝΕΜΑ Οι νέες ταινίες της εβδομάδας

ΧΟΡΟΣ

Χρυσή Εποχή Ο Κωνσταντίνος Ρήγος επιχειρεί να συνοψίσει τις αναφορές που τον σημάδεψαν, τις εμμονές με τις οποίες ενηλικιώθηκε, τις εικόνες που τον καθόρισαν και το χορευτικό λεξιλόγιο που δημιούργησε, τη δική του εκδοχή για την έννοια του σκηνικού θεάματος και τις ετερόκλητες μουσικές που παίζουν διαρκώς στα ακουστικά του. H Χρυσή Εποχή δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο αλλά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα συναισθηματικό mixtape της 35ετούς πορείας του Ρήγου στον χορό, όπου οι έννοιες της ειρωνείας και της νοσταλγίας μοιάζουν ταυτόσημες.

9-17/5, 19:30, Εθνική Λυρική Σκηνή, λεωφ. Συγγρού 364, Καλλιθέα, είσοδος: 10-70 ευρώ

LiFO 08.05.25

71

the week

γρή που συνεχίζει την εξερεύνηση της ανάρρωσης, του οπτικού πυρετού, της αντίληψης και του σώματος. Η λέξη «Κore» φέρει πολλαπλές σημασίες: είναι το άγαλμα που στέκεται ελεύθερα, σημαίνει «κόρη» στα ελληνικά και αναφέρεται επίσης στην κόρη του ματιού. Κάθε έργο λειτουργεί ως ένα είδος αυτοπροσωπογραφίας, όχι με την παραδοσιακή έννοια της απεικόνισης μιας σταθερής ταυτότητας αλλά ως προσωπογραφία καταστάσεων και μεταβαλλόμενων όρων.

8/5-7/6, Τhe Breeder, Ιάσονος 45, Κεραμεικός

6 ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ MOTHERTONGUE

STOEP TH S PR ES

ΕΚΔΗΛΩΣΗ Miss Hellas Drag Pageant

8- 1 4 μ αΐου 2 0 25

1 ΧΟΡΟΣ My Fierce Ignorant Step Στο νέο του έργο ο Χρήστος Παπαδόπουλος θέλει να επεξεργαστεί συνειδητά την επιρροή που έχει ασκήσει πάνω του το μνημειώδες «Άξιον εστί» του Μίκη Θεοδωράκη (σε ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη), εξερευνώντας πόσο ο ήχος και ο λόγος μπορούν να διασταλούν ώστε να φτάσουν τον βαθμό αφαίρεσης που έχει μια κίνηση – ένα χέρι που σηκώνεται, ένα σώμα που ταλαντώνεται, ένα πόδι που τρέμει.

γεμάτο από ετερόκλητα εικαστικά ερεθίσματα. Σε δραματουργία και σκηνοθεσία της Βέρας Ιόνας Παπαδοπούλου, η παράσταση αγγίζει το τραύμα, τη βία, την οικογένεια και τη μνήμη.

8-18/5, 19:30, 20:30, Plex, Κεραμεικού 28, Μεταξουργείο, είσοδος με ελεύθερη συνεισφορά

4 ΘΕΑΤΡΟ Frida Kahlo: O μαύρος γλάρος καταμεσής στα πτώματα

8-18/5, 20:30, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, λεωφ. Συγγρού 107-109, Αθήνα, είσοδος: 15-28 ευρώ

10/5, 21:00, Buddha Live Club stage, λεωφ. Ανδρέα Συγγρού 137, Νέα Σμύρνη, είσοδος: 10 ευρώ

2 ΦΕΣΤΙΒΑΛ Σάτυροι και Μαινάδες: Athens Porn Film Festival Η έκτη έκδοση του φεστιβάλ πορνό ταινιών της Αθήνας επιστρέφει στο Ρομάντσο. Για 4 ημέρες θα μπορείτε να παρακολουθήσετε πάνω από 110 ταινίες μικρού μήκους και δύο μεγάλου, οργανωμένες σε 12 ενότητες. Επίσης, θα υπάρχουν μπαζάρ, δρώμενα, εργαστήρια, πάρτι και πάνελ. Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ, www. athenspff.com.

8-11/5, Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3-5, Ομόνοια, είσοδος: από 5-40 ευρώ

3 ΘΕΑΤΡΟ Στον Λαιμό απο τη μαρια παππα

72

LiFO

Η αυλή του PLEX μεταμορφώνεται στο χωριό Λαιμός, όπου οι θεατές καλούνται, μέσα από την αφήγηση, να περιηγηθούν σε ένα μεθυστικό περιβάλλον

Tα πέμπτα σε σειρά καλλιστεία για drag queens απ’ όλη την Ελλάδα και την Κύπρο. Οι συμμετέχουσες θα διαγωνιστούν σε δύο κατηγορίες, «Pageant Queen in an Evening Gown-Βραδινό ένδυμα» και «Δείξε μας το ταλέντο σου - Drag show/Performance». Στην κριτική επιτροπή θα είναι η τραγουδίστρια Μαρίνα Σάττι, ο ηθοποιός Μίνως Θεοχάρης κ.ά. Παραγωγός και παρουσιάστρια της βραδιάς η drag queen Δούκισσα.

Λίγο πριν περάσει στην αιωνιότητα, η Φρίντα ισορροπεί μεταξύ των αναμνήσεων και του πόνου: την πολιομυελίτιδα, που ήρθε στα έξι της χρόνια, τον «βιασμό» από μια λαμαρίνα στα 18, τον γάμο της με τον «Ελέφαντα», τις γεμάτες χρώμα σχέσεις της. Τα πρόσωπα διαδέχονται το ένα το άλλο, εκείνα που πέρασαν ως αναμνήσεις και τα άλλα με τα οποία έγινε ένα. Οι μορφές παίρνουν σάρκα και οστά, πολλαπλασιάζονται, αναμειγνύονται, αποκτούν φωνή.

9-18/5, Θέατρο επί Κολωνώ, Ναυπλίου 12, Κολωνός, είσοδος: 7-20 ευρώ

5 ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ Kore Η έκθεση συγκεντρώνει νέα έργα της Γεωργίας Σα-

Πρέπει κανείς να ανακαλύψει τα έργα του Harm Gerdes διά ζώσης για να αντιληφθεί ότι αυτό που από μακριά ή μέσω οθόνης μοιάζει με ψηφιακή δουλειά είναι στην ουσία αφηρημένες ζωγραφικές συνθέσεις όπου τα έντονα χρώματα, οι οργανικές φόρμες, η υλικότητα και η κίνηση συνδιαλέγονται δυναμικά. Ο Harm Gerdes είναι Γερμανο-κύπριος εικαστικός καλλιτέχνης, ο οποίος από το 2022 ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

8/5-7/6, Kalfayan Galleries, Χάρητος 11, Κολωνάκι, Δευτ. 11:00-15:00, Τρ.-Παρ. 11:00-19:00, Σάβ. 11:00-15:00

7 ΜΟΥΣΙΚΗ 20 Velvet Years Tα 20 χρόνια κλείνει το δημιουργικό σύμπαν του Velvet που οραματίστηκαν οι Callas μαζί με μερικές από τις μπάντες που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της Velvet κοινότητας, οργανώνοντας ένα δυνατό line-up με θραύσματα της βελούδινης ιστορίας που εξακολουθεί να γράφεται από το 2005.

Live εμφανίσεις θα κάνουν οι: Δεσποινίς Τρίχρωμη + Guest Nalyssa Green, The Callas, S.W.I.M., Victory Collapse, Nerrves, Rita Moss, Papithedog tv, The Velvoids, Omonoia Circus, Love Beverly.

10/5, 19:00, Μπάγκειον, πλ. Ομονοίας 16, είσοδος: 10 ευρώ προτεινόμενη συνεισφορά.

8 ΘΕΑΤΡΟ Παραλήρημα για δύο

Ένα ανώνυμο ζευγάρι ζει απομονωμένο στο εσωτερικό ενός διαμερίσματος, καθώς έξω επικρατεί πολεμική ατμόσφαιρα επειδή οι άνθρωποι έχουν επιδοθεί σε έναν πόλεμο-παιχνίδι. Έχοντας υποστεί τη φθορά του χρόνου, καβγαδίζει συνεχώς. Κι ενώ ο πόλεμος είναι μια καλή δικαιολογία για να μένουν σε αδράνεια και παραιτημένοι, η ειρήνη που έρχεται απρόσμενα στο τέλος τούς πανικοβάλλει.

9-20/5, Θέατρο επί Κολωνώ, Ναυπλίου 12, Κολωνός, είσοδος: 7-20 ευρώ

08.05.25

9 ΘΕΑΤΡΟ Family Secrets

ΠΑΡΤΙ

Adriatique X Show Οι FOR303 παρουσιάζουν το Adriatique X Show για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε ένα ιστορικό μέρος, την πηγή του πεντελικού μαρμάρου που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή της Ακρόπολης. Στο πάρτι, που ξεκινάει στις 5 το απόγευμα και τελειώνει στις 3 το πρωί της επόμενης μέρας, θα πρωταγωνιστήσει το ελβετικό ηλεκτρονικό ντουέτο των Adrian Shala και Adrian Schweizer, κάνοντας ένα συναρπαστικό σόου με house και techno.

10/5, 17:00, Λατομεία Μαρμάρου Διονύσου, λεωφόρος Διονύσου, Διόνυσος

Μέσα από κλαυσίγελο, χιουμοριστικές ατάκες κι ένα ταξίδι μπρος-πίσω στον χρόνο, ο Enrico Luttmann θίγει θέματα της εποχής μας με κυρίαρχο την αιώνια και ατελεύτητη αγάπη μεταξύ μητέρας και γιου, ζητήματα όπως το δικαίωμα στη ζωή και στον θάνατο, η απελευθέρωση από νόρμες που μας έχουν «φορέσει» και από τις οποίες αρνούμαστε να απαλλαγούμε.

the week

EKΔΗΛΩΣΕΙΣ

12/5-3/6, θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 8, Κεραμεικός, Δευτ.-Τρ. 21:15, είσοδος: 13-16 ευρώ

10 ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ Allspice

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ Μια έκθεση αποτελεί το πρώτο μέρος της τριλογίας «Παρουσίαση αρχαίων πολιτισμών και σύγχρονης τέχνης», μιας συνεργασίας του υπουργείου Πολιτισμού, του Μουσείου Ακρόπολης και του Οργανισμού ΝΕΟΝ με επίκεντρο το πολυδιάστατο έργο του Michael Rakowitz, όπου παρουσιάζονται έργα σύγχρονης τέχνης σε διάλογο με αντικείμενα αρχαίων πολιτισμών από τις περιοχές της Μέσης Ανατολής και της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Η τριλογία αγγίζει θέματα πολιτιστικής κληρονομιάς, απώλειας και αποκατάστασης, επιβίωσης και δημιουργίας πολιτισμού.

13/5-31/10, Μουσείο Ακρόπολης, Διονυσίου Αρεοπαγίτου 15, Αθήνα

11 ΘΕΑΤΡΟ Σιωπή

cardόn, carm n y ola Η ζωγραφική της Ximena Maldonado Sanchez διερευνά τις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και οικοσυστημάτων, εστιάζοντας στις υφές, στα χρώματα και στα μοτίβα φυτών και ορυκτών. Εμπνεόμενη από τις αισθητηριακές εμπειρίες και τα ερεθίσματα in situ, η καλλιτέχνις θίγει μέσα από το έργο της θέματα οικολογικής αμοιβαιότητας και αλληλεπίδρασης, ενώ επιχειρεί να αποτυπώσει τις αφανείς δυναμικές που διαμορφώνουν την τοπογραφία.

8/5-10/7, Bernier/ Eliades, Επταχάλκου 11, Θησείο, Τρ.-Παρ.

11:00-18.30, Σάβ.

12:00-16:00

Ποια είναι τα όρια μεταξύ της πραγματικότητας και της αναπαράστασής της; Ποιοι είναι οι μηχανισμοί, γλωσσικοί, ψυχολογικοί και πολιτισμικοί, που δημιουργούν, συντηρούν και μεταφέρουν τα ζωτικά ψέματα που είναι απαραίτητα για τη διατήρηση κάθε ανθρώπινης κοινωνίας; Ο Θοδωρής Αμπαζής σκηνοθετεί σε πρώτη παρουσίαση το νέο έργο του Γρηγόρη Λιακόπουλου, δημιουργώντας μια ατμοσφαιρική παράσταση υπαρξιακής αγωνίας και υποδόριου χιούμορ.

8-25/5, Θέατρο Τέχνη Κάρολου Κουν (Υπόγειο), Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα, Τετ. 20:00, Πέμ.- Σάβ.

21:00, Κυρ.18:00, είσοδος: 5- 18 ευρώ

LiFO 08.05.25

73

Σινεμά

The ugly stepsister

απο toν θοδωρη κουτσογιαννοπουλο

Μια σκοτεινή version της «Σταχτοπούτας» με αρκετό gore. ΣΥΝΟΨΗ: Σε ένα παραμυθένιο βασίλειο όπου η

ομορφιά είναι μεγάλη υπόθεση, η Ελβίρα είναι διατεθειμένη να ανταγωνιστεί τη θετή αδελφή της και να κάνει τα πάντα για να τραβήξει το βλέμμα του πρίγκιπα.

Η

Αριστούργημα Πολύ Καλό Καλό Ικανοποιητικό Μέτριο Κακό

74

LiFO

Ελβίρα είναι μία από τις ετεροθαλείς αδελφές της απρόθυμα και αβίαστα σέξι Άγκνες, πιο άχαρη και από την αδιάφορη αδελφή της Άλμα, άσχημη για τα δεδομένα της εποχής και σίγουρα outsider στην κούρσα γάμου και στον πανικό που επικρατεί ανάμεσα στις επίδοξες νύφες του ονειρικού πρίγκιπα. Όταν η μάνα της, η Ρεμπέκα, ανακαλύπτει πως ο φρέσκος της σύζυγος, και πατέρας της Άγκνες, δεν έχει την περιουσία που φανταζόταν, μπαίνει στη διαδικασία να μεταμορφώσει την Ελβίρα από ασχημόπαπο σε κύκνο. Αυτό το procedural δράμα παρουσιάζει η Νορβηγίδα Έμιλι Μπλίσφελντ ως τη δική της εκδοχή της Σταχτοπούτας, μετατοπίζοντας το επίκεντρο από τη συνήθη παραμυθένια καλλονή ή ακόμη και από τη μητέρα/μητριά –την απέδωσε με υποκριτικό οίστρο η Κέιτ Μπλάνσετ στην πρόσφατη και πιο ενδιαφέρουσα version της Disney απ’ όλες τις υπόλοιπες «ανθρώπινες» μεταφορές των παλιών κινουμένων σχεδίων– στη στοχοποιημένη κακομοίρα της υπόθεσης, ενώ η πλεκτάνη δεν υπήρξε ποτέ δική της ιδέα και το concept της επιδερμικής της βελτίωσης κινήθηκε από τις περιστάσεις και τον περίγυρο· μια ταξική και οικογενειακή τραγωδία που αναβαθμίζεται από μυθιστορηματική υποσημείωση σε σεναριακή ανακάλυψη, όπως αντίστοιχα η περίπτωση των Ρόζενκραντζ και Γκίλντενστερν από τον Τομ Στόπαρντ. Η Μπλίσφελντ φυσικά και προτιμά τη ζοφερή πρώτη ύλη των αδελφών Γκριμ έναντι της παραποιημένης διασκευής με την οποία έχει εμβολιαστεί όλος ο πλανήτης από τη βρεφική του ηλικία, αλλά το Ugly stepsister κολλάει μονότονα στον χειρουργικό, στεγνό φεμινισμό της σχεδόν φετιχιστικής απεικόνισης των βασανιστηρίων της Ελβίρα, από τη ραφή βλεφαρίδων στα διάτρητα τσίνορά

της μέχρι το σκουλήκι που καταπίνει για να τρώει το φαγητό της και να αδυνατίζει όσο το δυνατό περισσότερο. Η διαφορά της από το φανταχτερά φρικιαστικό ταξίδι της Ελίζαμπεθ Σπαρκλ στην αιωνιότητα της νεότητας είναι ότι το Substance δεν παύει ποτέ να είναι συναρπαστικό υβρίδιο επιστημονικής φαντασίας και χολιγουντιανού ρεαλισμού, διανθισμένο με άπειρες κινηματογραφικές αναφορές, ενώ το ανάποδο στόρι της άτυχης αδελφής μια ταινία στοχευμένων μηνυμάτων, μαστόρικα κατασκευασμένη, με μερικές ωραίες σκηνοθετικές στιγμές, όπως τα βλέμματα της Ελβίρας και της Άγκνες που διασταυρώνονται στην κρίσιμης σημασίας, αν και αναμενόμενης εξέλιξης, χοροεσπερίδα.

VILLAGE RENTI 11,16 - VILLAGE MALL 3,9 - VILLAGE PAGRATI 3 - NANA CINEMAX 4 - ΑΕΛΛΩ CINEMAX 3 - ΚΗΦΙΣΙΑ CINEMAX 2 - OPTIONS ILION 6 - OPTIONS GLYFADA 4 - ΔΑΝΑΟΣ 2 - ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ - ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΛΑΪΣ 1 - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 1 - ΑΡΤΕΜΙΣ

Όταν το φως πέφτει

INFO THE UGLY STEPSISTER ΣΚΗΝΟΘΕΣIΑ:

Έμιλι Μπλίσφελντ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟYΝ:

Λέα Μίρεν, Τέα Σόφι ΛοκΝες, Αντ Νταλ Τορπ

ξενοδοχείου (ένα εξαιρετικό brutalist απομεινάρι στα γυρίσματα στην Ανάβυσσο), η Κλάρα ψάχνει απεγνωσμένα βοήθεια και για κακή της τύχη πέφτει πάνω σε τρεις Αλβανούς που παρεπιδημούν στην περιοχή, τους αδελφούς Αλτίν και Έντι και τον επιθετικό ξάδελφό τους Βέτον, ο οποίος νωρίτερα είχε εξαναγκασθεί να κάνει στοματικό έρωτα στον αστυνομικό του νησιού (Μάκης Παπαδημητρίου). Η νέα γυναίκα αδυνατεί να επικοινωνήσει σε οποιαδήποτε γλώσσα με τους τρεις άνδρες και η αρχική αμηχανία καταλήγει σε ομηρία με εξαιρετικά δυσάρεστες συνέπειες: οι ειδυλλιακές καλοκαιρινές στιγμές παραχωρούν τη θέση τους σε ένα ιδρωμένο θρίλερ με αλυσιδωτές αντιδράσεις. Ο σπουδαίος διευθυντής φωτογραφίας Φαίδων Παπαμιχαήλ, με 6 υποψηφιότητες για το ASC και 2 για Όσκαρ στον τομέα του, για το Νεμπράσκα και τη Δίκη των 7 του Σικάγο, μόνιμος συνεργάτης του Αλεξάντερ Πέιν και του Τζέιμς Μάνγκολντ, με πενήντα ταινίες στο ενεργητικό του, ξεκίνησε νεότατος την καριέρα του ως σκηνοθέτης, και πάλι με θρίλερ, το Sketch Artist με την Ντρου Μπάριμορ το 1992, γύρισε ένα στην αγαπημένη του Αρκαδία με τον Νικ Νόλτε και επιστρέφει στη χώρα μας με τη συμπαραγωγή Γεωργίας - Αλβανίας - Γερμανίας - Ελλάδας, Όταν το φως πέφτει, υπηρετώντας ένα είδος που του αρέσει, αυτήν τη φορά ενσωματώνοντας κοινωνική παρατήρηση στους χαρακτήρες. Οι τουρίστριες κινούνται σε μια φούσκα προνομίων, σαν δυο όμορφες ερωτευμένες που δεν νοιάζονται για τις συνέπειες, επιλέγοντας την αμερικανική νοοτροπία ελαφριάς αλαζονείας έναντι της καταγωγής τους αλλά και των κατώτερων ντόπιων, που διόλου τυχαία είναι Αλβανοί – ένας Έλληνας στο κλαμπ τούς εξηγεί τη σημειολογική αντιμετώπιση στη χώρα μας. Ο τρόπος που ο Παπαμιχαήλ συνδέει τις εικαστικές διακυμάνσεις με τη δραματική ανάπτυξη, κυρίως προσαρμόζοντας το φως στις καταστάσεις που περιγράφει και αλλάζοντας τη διεύθυνση των ηθοποιών ανάλογα με τις φάσεις του σεναρίου, δείχνει τον δρόμο προς μια δημιουργική μετάβαση από τα στενά όρια του θρίλερ εκδίκησης στο δράμα χαρακτήρων. Η ταινία κινείται σε διαφορετικά είδη και μιλάει για θύματα διαφορετικών ταχυτήτων με αφορμή το κενό επικοινωνίας. Ως θρίλερ έχει ενδιαφέρον και ένταση, έστω κι αν η κατάσταση ομηρίας φαντάζει λίγο παρατεταμένη για να γίνει εντελώς πιστευτή.

CINOBO OPERA 1 - ΔΑΝΑΟΣ 1,2 - ΖΕΑ

LIGHT FALLS

Ο καλός καθηγητής ΣΚΗΝΟΘΕΣIΑ: Φαίδων Παπαμιχαήλ

THE GOOD TEACHER

Π Ρ Ω ΤΑ Γ Ω Ν Ι Σ Τ ΟΥ Ν : Ελένσιο, Νίνι Νεμπιρίτζε,

Μάκης Παπαδημητρίου ΣΥΝΟΨΗ: Η Κλάρα, ένα μοντέλο από τη Γεωργία,

βρίσκει δουλειά στην Ελλάδα και παίρνει μαζί της τη φίλη της Έλα για διακοπές στα ελληνικά νησιά. Ο Aλτίν, ο Βέτον και ο Έντο είναι νεαροί Αλβανοί λαθρομετανάστες που ζουν σε ένα εγκαταλελειμμένο παραθαλάσσιο ξενοδοχείο. Οι δρόμοι τους θα διασταυρωθούν όταν συμβεί ένα ατύχημα. Δύο Γεωργιανές που διαμένουν στο Λος Άντζελες, η φωτογράφος Έλα και η σύντροφός της Κλάρα, περνούν τις διακοπές τους σε ένα τυπικό ελληνικό θέρετρο. Όταν σε μια βόλτα τους η Έλα πέφτει στο κενό του ασανσέρ ενός εγκαταλελειμμένου

ΣΚΗΝΟΘΕΣIΑ: Τέντι Λούσι-Μοντέστ Π Ρ Ω ΤΑ Γ Ω Ν Ι Σ Τ ΟΥ Ν : Φρανσουά Σιβίλ, Mπακαρί

Κεμπέ, Μάλορι Βανέκ ΣΥΝΟΨΗ: O Zιλιέν, ένας νεαρός δάσκαλος, κατηγο-

ρείται για σεξουαλική παρενόχληση από μια έφηβη της τάξης του. Καθώς αντιμετωπίζει αυξανόμενες πιέσεις από τον μεγαλύτερο αδελφό του κοριτσιού και τους συμμαθητές της, η κατάσταση ξεφεύγει. Το Children’s Hour (1961) του Γουίλιαμ Γουάιλερ είναι μία από τις πληρέστερες ταινίες που γυρίστηκαν για τη διαβρωτική δύναμη του κουτσομπολιού, την ενδιάθετη επιθυμία μας να τσακίσουμε τον

08.05.25

ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΟΛΗ άλλο και, βέβαια, την επονομαζόμενη «κουλτούρα της ακύρωσης», που μπορεί να μην υπήρχε ως έννοια στα ’60s, μα αναφέρεται σε μια διαχρονική συνήθεια της συμπεριφοράς μας στο πλαίσιο όχλου, ανεξαρτήτως ηθικού προσήμου και πλεονεκτήματος. Ο λόγος που επικαλούμαστε εκείνη τη σπουδαία ταινία –οι φίλοι της Όντρεϊ Χέπμπορν δείτε τη χτες– δεν είναι μόνο για τις εμφανείς ομοιότητες και θεματικές που μοιράζεται με το Good Teacher αλλά για να εντοπίσουμε μια ειδοποιό διαφορά. Η ταινία του Γουάιλερ διατείνεται ότι ακόμα και αν οι δύο καθηγήτριες που «κατηγορήθηκαν» για λεσβιακή σχέση μεταξύ τους πράγματι συνδέονται κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν (θα έπρεπε να) μας ενδιαφέρει και σίγουρα αυτό δεν σχετίζεται με το διδασκαλικό τους έργο. Αντίθετα, στο Good Teacher η ομοφυλοφιλία του κεντρικού ήρωα, ενός δασκάλου που κατηγορείται ότι παρενόχλησε μια μαθήτριά του, επιστρατεύεται από τον Τέντι Λούσι-Μοντέστ και τη συνσεναριογράφο του Οντρέ Ντιγουάν –ναι, αυτή του L’Evenement– για να μας πείσει για την αθωότητα του κεντρικού χαρακτήρα. Πέρα από την έλλειψη αιτιώδους συνδέσμου μεταξύ του Α και του Β, πρόκειται (και) για εργαλειοποίηση της σεξουαλικής ταυτότητας και είναι ένας από τους ουκ ολίγους φαλτσαριστούς σεναριακούς ελιγμούς του σεναρίου που προσπαθεί να δώσει σαφείς, κάποτε απλουστευτικές απαντήσεις σε κάθε πολύπλευρο ζήτημα που ανοίγει, τουλάχιστον μέχρι το καίρια συμβολικό φινάλε του. Ωστόσο, διαθέτει μια αρετή, πέρα από την πρώτη πραγματικά καλή ερμηνεία του Φρανσουά Σιβίλ, που το αναδεικνύει σε απαραίτητη προβολή. Ο τρόπος που ένας ιδεαλιστής (άρα και αφελής;) δάσκαλος που (προσπαθεί να) κάνει καλά τη δουλειά του και (μάλλον) τα καταφέρνει σταδιακά μετατρέπεται σε έναν κακό δάσκαλο καταδεικνύει αποτελεσματικά τις πλημμέλειες ενός εκπαιδευτικού συστήματος αφοσιωμένου κυρίως στην αποσόβηση νομικών και πάσης φύσεως ευθυνών των ενήλικων φορέων του και λιγότερο στη διαπαιδαγώγηση των ανηλίκων. Και για ένα τέτοιο σύστημα καλός δάσκαλος είναι μόνο ο προσεκτικός δάσκαλος, με αυτόν τον διεστραμμένο τρόπο που γίνεται αντιληπτή η «προσοχή».

Aπό τον Γιάννη Βασιλείου NANA CINEMAX 6 - ΑΕΛΛΩ CINEMAX 1 - ΚΗΦΙΣΙΑ CINEMAX 1 - CINOBO OPERA 1 - ΔΑΝΑΟΣ 1,2 ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΛΑΪΣ 2 - ΖΕΑ

Πρώτος έρωτας ΥOUNG HEARTS

ΣΚΗΝΟΘΕΣIΑ: Άντονι Σάτεμαν ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Λου Γκούσενς, Μάριους Ντε Σέεγκερ, Ντερκ βαν Ντάικ

ΣΥΝΟΨΗ: Στη μέση της σχολικής χρονιάς, ο 14χρονος

Ελιάς γνωρίζει τον νέο του γείτονα, τον Αλεξάντερ, ένα αγόρι από τις Βρυξέλλες με αυτοπεποίθηση. Οι δυο τους γίνονται γρήγορα φίλοι. Ο Αλεξάντερ ρωτάει τον Ελιάς αν έχει κοπέλα και του αποκαλύπτει ότι του αρέσουν τα αγόρια. Μπορεί οι queer αφηγήσεις να πληθαίνουν, ωστόσο παραμένει το έλλειμμα σε queer ταινίες απευθυνόμενες στο εφηβικό κοινό, δηλαδή σε μια ηλικία όπου μπορεί να αποδειχθούν, μεταξύ άλλων,

ακόμα πιο χρήσιμες. Δεν μπορούμε παρά να χαιρετίσουμε μια ταινία που αναλαμβάνει περήφανα αυτό τον ρόλο, απευθυνόμενη πρωτίστως σε νεανικό κοινό που βρίσκεται σε μια φάση και σε μια κατάσταση εφάμιλλη του ανήλικου ήρωα, ο οποίος τώρα ανακαλύπτει τη σεξουαλικότητά του. Η σύγκρουση με την ετεροφυλόφιλη πατρική φιγούρα υπογραμμίζεται, χωρίς να διογκώνεται για να μας χειραγωγήσει συναισθηματικά, η αμφιθυμία του κεντρικού χαρακτήρα αναδεικνύεται με έγνοια και κατανόηση και η σχέση του με το αγόρι που προκαλεί την ερωτική του αφύπνιση καταγράφεται με τρυφερότητα, κάποτε ίσως πιο καλλωπισμένα, αλλά με πλήρη συνείδηση ενός ευρύτερου κοινού στο οποίο απευθύνεται – εμφανώς, οι δημιουργοί της ταινίας δεν θέλουν να δουν την ταινία τους μόνο οι (ως επί το πλείστον) ενήλικοι θαμώνες των φεστιβάλ. Αν υποθέσουμε ότι σκοπός μιας κινηματογραφικής κριτικής είναι (και) να εξετάσει κατά πόσο μια ταινία εκπληρώνει τελικά τους στόχους που έθεσε –και όχι κατά πόσο ταυτίστηκε με την ταινία που θέλαμε να δούμε–, οι δημιουργοί του Young Hearts έκαναν καλή δουλειά.

Aπό τον Γιάννη Βασιλείου NANA CINEMAX 5 - CINOBO OPERA 2 - ΓΑΛΑΞΙΑΣ 1 - ΣΙΝΕ ΠΑΡΙ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΛΙΚΗ

Πέρα από τη θάλασσα LA MER AU LOIN

ΣΚΗΝΟΘΕΣIΑ: Σαΐντ Χαμίς Π Ρ Ω ΤΑ Γ Ω Ν Ι Σ Τ ΟΥ Ν : Αγιούμπ Γκρετά, Ανά Μου-

γκλαλίς, Γκρεγκουάρ Κόλιν ΣΥΝΟΨΗ: Ο 27χρονος Νουρ έχει μεταναστεύσει

παράνομα στη Μασσαλία. Με τους φίλους του ζει μια περιθωριακή, αλλά ευχάριστη ζωή. Ωστόσο, όταν γνωρίζει τον Σερζ, έναν χαρισματικό και απρόβλεπτο αστυνομικό, και τη σύζυγό του, Νοέμι, η ζωή του ανατρέπεται. Αν και η σύνοψη της ταινίας παραπέμπει σε γαργαλιστικές ερωτικές περιπτύξεις –που (μπορούν να) είναι κι αυτές μια πολύ σοβαρή υπόθεση, δεν λέμε– το Πέρα από τη θάλασσα διαθέτει στοχοθεσία ευρύτερη, σχετιζόμενη με τη μεταναστευτική εμπειρία, την έννοια της ταυτότητας και της πατρίδας. Η πρώτη αναδεικνύεται δίχως προσφυγή στο σύνηθες πορνό δυστυχίας που μαστίζει το σχετικό σινεμά, η αρμοδιότητα του προσδιορισμού της δεύτερης εκχωρείται ξεκάθαρα στο ενδιάθετο φρόνημα και όσο για την τρίτη, αυτή, σύμφωνα με το φιλμ, υπερβαίνει σύνορα και γεωγραφικά όρια και μπορεί, εντελώς αγαπητικά, να συνοψίζεται σε μια αγκαλιά. Ντυμένο με (παραδοσιακούς και σύγχρονους) αλγερινούς ήχους, με την Ανά Μουλγκλαλίς σε ρόλο αξιώσεων έπειτα από καιρό, με κάποιες συναντήσεις σε μπαρ και σε δωμάτια που φέρουν κάτι από τη στυλιζαρισμένη «βρομιά» του Φασμπίντερ, το Πέρα από τη θάλασσα φανερώνει έναν (πολύ) κινηματογραφικό δημιουργό που καταδεικνύει την ταξικότητα (και) μέσω της διαφοροποίησης στη χρωματική παλέτα, αλλά ταυτόχρονα μοιάζει να θέλει να τα πει όλα, σαν να ήταν η πρώτη ταινία του – δεν είναι. Άνισο, αλλά αξιοπρόσεκτο.

4ο Dare Dance Festival Φέτος, μας καλεί να ανακαλύψουμε το σώμα στο οποίο κατοικούμε.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΓΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ, προσφέροντας δύο διήμερα γεμάτα δημιουργία. Στις 15-16 και 17-18 Μαΐου ο κινηματογράφος Δαναός και επιλεγμένοι χώροι της πόλης θα φιλοξενήσουν το Dare Dance Festival. Με φετινό θέμα «Η έννοια του Κενού», το φεστιβάλ φιλοξενεί ταινίες χορού μικρού μήκους/videodance από την Ελλάδα και από όλον τον κόσμο, των οποίων η εντυπωσιακή κινηματογράφηση, η κίνηση των χορευτριών/-τών, η αισθητική αλλά και το περιεχόμενο υπόσχονται να ταξιδέψουν το κοινό. Ειδικά φέτος το φεστιβάλ μεγαλώνει, γίνεται διεθνές και πολυθεματικό. Περιλαμβάνει, εκτός από τα videodance, τρία σεμινάρια χορού και μια εντυπωσιακή performance-έκπληξη στη σκηνή του σινεμά Δαναός με τίτλο Οn Stage. Στο φουαγέ του κινηματογράφου (15-16/5) και στο 1927 Art Space (17/5) οι επισκέπτες θα απολαύσουν την έκθεση «Moving parts a bridge to heaven» σε συνεργασία με την Cheap Art, σε επιμέλεια Γιώργου Γεωργακόπουλου και Φωτεινής Καπίρη. Οι εικαστικοί καλλιτέχνες που συμμετέχουν είναι οι: Μπέττυ Αγγελοπούλου, Μαριλένα Κρανιώτη, Στρατής Δάνος, Christian Rupp, Marion Fischer, Νεφέλη Χυντηράκη. Ταυτόχρονα, με στόχο την ανάδειξη και τη σύνδεση επιστήμης και τέχνης, το Dare Dance Festival φιλοξενεί σύντομες ομιλίες και ενδιαφέρουσες συζητήσεις με σημαντικούς ομιλητές, ενώνοντας τις ποιητικές εικόνες με τομείς όπως η ψυχολογία, η αρχιτεκτονική και οι πολιτικές επιστήμες. Εμπνευστές του φεστιβάλ είναι ο Αντώνης Μπέρτος, διαθεματικός καλλιτέχνης-ψυχολόγος, η Άρτεμις Μανάκου, performer σωματικού θεάτρου-κινησιολόγος, και ο Βαγγέλης Παπαευαγγελίου κινηματογραφιστής-σκηνοθέτης. Ο Κυριάκος Καλογερίνης δημιούργησε την αφίσα του φεστιβάλ. Όπως λένε, μέσα από το Dare Dance Festival στοχεύουν στην καλλιέργεια ενός όλο και περισσότερο ολιστικού χαρακτήρα του ανθρώπου και των τεχνών. «Να σταθούμε, να αναλογιστούμε τον κόσμο και το σώμα που κατοικούμε και μας κατοικεί. Τους αναρίθμητους τρόπους που υπάρχουμε και σχετιζόμαστε». Το Dare Dance Festival είναι μια πολύπλευρη εμπειρία που δεν πρέπει να χάσεις. Η είσοδος στις προβολές/ομιλίες/performance και στην έκθεση του φεστιβάλ είναι ελεύθερη. Με τη στήριξη του ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστόπουλου Χορηγοί Επικοινωνίας: ΕΡΤ / Kosmos / Dancetheater / Culturenow.gr/ Infowoman/ Hellenic Youth Participation https://daredancefestival.gr, Facebook/YouTube: dare dance festival, Instagram: dare dance digitalize

Aπό τον Γιάννη Βασιλείου ΑΣΤΥ

LiFO 08.05.25

75

î

Vans Καπέλο Jockey Court Side. epapoutsia.gr

THE

good LiFO

PERS O N A L S H OP P E R

ô

Affari Χειροποίητο βάζο Lemona με σχέδιο λεμονιών, internistore.com

ñ

Diesel Unisex denim jacket.

ò

gr.diesel.com

Edifier Aσύρματα ακουστικά W800BT Plus σε κόκκινο χρώμα.

Public.gr

î

Ölend Αδιάβροχο σακίδιο Holden από ελαφρύ νάιλον. olend.net

î

Xiaomi

kotsovolos.gr

Michael Kors Φλατ εσπαντρίγιες Lynn με ανάγλυφο logo. kalogirou.com

î

Ikea Καλάθι SNIDAD, πλεγμένο στο χέρι από ρατάν.

Ikea.gr

ΑΠΟ

ΤΗ

LIFO

TEAM

ö

Smartwatch Redmi Watch 5 Lite σε μαύρο χρώμα.

76

LiFO

08.05.25

ΜΙΑ ΒΑΛΊΤΣΑ ΓΕΜΆΤΗ ΆΝΟΙΞΗ

THE

good LiFO

Μεγαλώνεις όταν αρχίζεις να κουβαλάς την άνοιξή σου παντού.

Ο

Νικόλας δεν το σκέφτηκε πολύ. Είχε αποφασίσει εδώ και καιρό ότι φέτος θα έφευγε σεζόν, να δοκιμάσει κάτι άλλο, να κάνει τόπο του για πρώτη φορά έναν άλλον τόπο. Κι όμως, την ίδια στιγμή που ετοιμάζει κάπως άτσαλα τα πράγματά του, νιώθει σαν να πρόκειται να χάσει όλα τα «καλά» της τελευταίας πράξης της άνοιξης, της αγαπημένης του εποχής. Το ’χει αυτό ο Μάιος. Όμως, όπως ακριβώς οι πρώιμες καλλιέργειες ετοιμάζονται για συγκομιδή, έτσι κι εκείνος ωριμάζει καιρό τώρα αθόρυβα και ίσως ήρθε η ώρα να βγάλει στον κόσμο… τους δικούς του καρπούς. Βέβαια, υπάρχουν και όλα εκείνα που θα μείνουν πίσω: τα κυριακάτικα ψησίματα που παίρνουν θάρρος από τη συνεχόμενη καλοκαιρία, το μπουκέτο για τη μαμά –αγορασμένο βιαστικά, αλλά διαλεγμένο με αγάπη– για τη δική της ημέρα, τα χρώματα της πλατείας, τα γεμάτα καλάθια, τα φρέσκα φρούτα και λαχανικά που μυρίζουν καλοκαίρι πριν καλά-καλά φτάσει και επίσημα. Η μαμά Φλώρα δεν αφήνει τον χρόνο να την προλάβει. Αρπάζει την τσάντα της και τρέχει στο πιο γνώριμο μέρος. Φοράει όπως όπως το ανοιξιάτικο μαντίλι της και το μυαλό της γεμίζει λίστες. Στα Lidl της πόλης διαλέγει με μαμαδίστικη φροντίδα ένα-ένα τα καλούδια που θα στρώσουν το τραπέζι του γλυκού αποχαιρετισμού. Δεν έχει αντίρρηση με τα νέα ξεκινήματα. Υποστηρίζει από πάντα και ιδιαίτερα σθεναρά τις «ανθήσεις». Mυρωδάτες φράουλες, τρυφερά ροδάκινα, φρέσκος μάραθος και άνηθος για τη σαλάτα, δροσερά αγγουράκια και ντοματίνια που σκάνε στο στόμα σαν καλοκαιρινή υπόσχεση. Στο καρότσι της βρίσκουν θέση, μαζί με αυτά, και φρέσκες πατάτες για το ψητό αλλά και ζεστό ψωμί που φτάνει στο ταμείο ανυπόμονο να ξεκουραστεί σε μια λινή πετσέτα στο κέντρο του τραπεζιού. Η μεγάλη γιορτή ξεκινά και το ίδιο απόγευμα ο Νικόλας αναχωρεί για τη δική του περιπέτεια. Το πλοίο φτάνει στο νησί τα μεσάνυχτα. Το μικρό σπίτι που θα μοιραστεί με τον συγκάτοικό του είναι χωμένο στα καλντερίμια του νησιού, όμως από την ταράτσα ο ουρανός έχει άλλο χρώμα. Το έχει σταμπάρει ήδη. Κούραση και αγωνία αφήνουν το τιμόνι στα χέρια της επόμενης μέρας. Οι πρώτες εβδομάδες κυλούν νεράκι. Στο οινοποιείο που εργάζεται είναι όλοι τους νέοι. Φρέσκοι και ορεξάτοι, τα «κλωνάρια» τους αχνοφαίνονται

καταπράσινα, προσπαθούν, δουλεύουν, πειράζουν ο ένας τον άλλον, γελούν και απολαμβάνουν τα βράδια. Σαν «Φλώρες» του σήμερα, στρώνουν τα δικά τους τραπέζια, απλά και αυτοσχέδια στημένα. Ο Νικόλας γνωρίζει τη συνταγή από κούνια. Δική του ιδέα οι ολονύχτιες μαζώξεις στην ταράτσα. Τα Lidl του νησιού, ο πιο γνώριμος τόπος ανάμεσα στο απόλυτα άγνωστο. Τα κρασιά έρχονται απευθείας από τα βαρέλια, όμως όλα τα υπόλοιπα είναι γραμμένα στο τεφτέρι της άνοιξης, από μάνα σε γιο και από φίλο σε φίλο: φρέσκο ψάρι, τυριά, λαχανικά και μυρωδικά. Τα αστέρια στον ουρανό σαν από ζήλια σχηματίζουν το δικό τους πάρτι. Ο Νικόλας χάνεται για μερικά λεπτά στις σκέψεις του, παρατηρώντας τα «πηγαδάκια» του σύμπαντος. Τελικά, όλα αυτά τα καλά της άνοιξης δεν φαίνεται να έμειναν πίσω, κατάφερε να τα πάρει μαζί του, χωρίς τα λευκά, καλοσιδερωμένα τραπεζομάντιλα του σπιτιού, αλλά με την ίδια, απολαυστική γεύση της φροντίδας για τον εαυτό του και για τους άλλους. Στη νέα του πραγματικότητα δεν υπάρχουν δοκιμασμένες παραδόσεις, ούτε και η σοφία της εμπειρίας. Υπάρχουν, όμως, κάτι φρεσκοφυτεμένοι καρποί που σημαίνουν ανεξαρτησία, προσπάθεια, ανακάλυψη μιας νέας εκδοχής του εαυτού και απόλυτη συμφωνία μαζί του. Φρέσκο και ντελικάτο το μέλλον του καλοκαιριού μακριά από το σπίτι, ανοιξιάτικο. Έτσι προβλέπεται. Με τις δυσκολίες, τις ζέστες και την κούρασή του. Αλλά φωτεινό, σχεδόν εκτυφλωτικό. Όπως το φως που εισβάλλει αργά στο δωμάτιο το πρωί μετά τις μαζώξεις. Ωραία η ζωή που φτιάχνεται από την αρχή. Αλλά και τα ξεκινήματα είναι ακόμη καλύτερα, όσο αβέβαια κι αν φαίνονται στην αρχή, σαν άνοιξη που δεν έχει αποφασίσει ακόμη για τα καλά. Και ο Νικόλας, καμιά φορά, για λίγο, το μετανιώνει – δεν γίνεται να μην. Ακόμη και ο Μάιος κρύβει κάτι τελευταίους παγετούς στις βουνοκορφές, σαν να μην θέλει να παραδώσει τελείως το βασίλειο του χειμώνα. Κάθε αρχή και δύσκολη. Έτσι είναι όμως πάντα αυτές οι στιγμές, λίγο πριν από το καθολικό ξύπνημα του κόσμου. Ο ήχος τους μοιάζει με το ενοχλητικό ξυπνητήρι του Νικόλα. Αλλά ξυπνάει τους πάντες! Και την ημέρα τα πράγματα είναι πάντα καλύτερα, γεμάτα δυνατότητες. Άλλωστε, είναι αδύνατο να ξεφύγει κανείς από τη φυσική ροή των εποχών, αρκεί να μπορεί να κουβαλά μαζί του καθεμιά από αυτές, όποτε και όταν τις έχει ανάγκη.

LiFO 08.05.25

77

ΠΑΡΘΕΝΟΣ [24.8/22.9] Νέες ευκαιρίες

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ [22.12/19.1] Η πανσέληνος

ή επαγγελματική ολοκληρώνεται με την πανσέληνο στις 12/5, η οποία αφορά τους γεννημένους το 3ο δεκαήμερο και τα πράγματα μπορεί να γίνουν έντονα, καθώς πέφτει στον Σκορπιό, στο αντίθετο ζώδιό σας. Αν βιώσετε ένα τέλος, να ξέρετε ότι είναι για καλό. Ενδεχομένως να είστε εσείς που αναλαμβάνετε δράση και ενεργείτε αυθόρμητα ή ίσως ένα σημαντικό άτομο στη ζωή σας με ασταθή συμπεριφορά, που πλέον οι δρόμοι σας θα χωρίσουν. Ο Ουρανός είναι ενεργός κατά τη διάρκεια της πανσελήνου και ευνοεί την καινοτομία και την αλλαγή. Έως τις 18/5, που κορυφώνεται η σύνοδος με τον Ήλιο στο ζώδιό σας, θα σας δοθεί η ευκαιρία να ακολουθήσετε το δικό σας μονοπάτι. Το τετράγωνο Ερμή - Πλούτωνα, επίσης στις 12/5, επηρεάζει το 1ο δεκαήμερο και προμηνύει ασυνεννοησία. Το 2ο δεκαήμερο προσέξτε στις 18/5 πιθανή διαμάχη στην οικογένεια.

φέρνει η πανσέληνος στον Σκορπιό στις 12/5 και αφορά τους γεννημένους το 3ο δεκαήμερο. Μπορεί ένας συνάδελφος ή κάποιος που συναντάτε απροσδόκητα να σας παρουσιάσει μια εναλλακτική οπτική ή έναν νέο τρόπο να αυξήσετε το εισόδημά σας. Η συμμετοχή του Ουρανού έως τις 18/5 που κορυφώνεται η σύνοδος με τον Ήλιο σας ωθεί να πάρετε ένα ρίσκο με καλές αποδόσεις. Ωστόσο, πρέπει να είστε προετοιμασμένοι για το απροσδόκητο, ειδικά αν θέλετε να ταξιδέψετε ή να σπουδάσετε στις ημερομηνίες που αναφέρονται ή κοντά σε αυτές. Δώστε στον εαυτό σας επιπλέον χρόνο και να είστε πρόθυμοι να κάνετε μια αλλαγή αν χρειαστεί. Το 1ο δεκαήμερο, στις 12/5, με το τετράγωνο Ερμή - Πλούτωνα, προσέξτε την υγεία σας αν κάνετε ένα ταξίδι, και το 2ο δεκαήμερο αποφύγετε τη βιασύνη στις μετακινήσεις στις 18/5 που πραγματοποιείται το τετράγωνο Ερμή - Άρη.

στον Σκορπιό στις 12/5 σηματοδοτεί μια ιδανική στιγμή για να χαλαρώσετε, να είστε κοινωνικοί και να διασκεδάσετε και επηρεάζει τους γεννημένους το 3ο δεκαήμερο. Ο Ουρανός συμμετέχει έως τις 18/5, που κορυφώνεται η σύνοδος με τον Ήλιο, οπότε όλα είναι επιτρεπτά. Στην καλύτερη περίπτωση, ο Ουρανός ασκεί μια αυθόρμητη επιρροή που σας παροτρύνει να χαρείτε τη ζωή και να δώσετε έμφαση στη δημιουργικότητα και στις απολαύσεις. Ένας τυπικός Αιγόκερως συνήθως δεν είναι παρορμητικός. Ωστόσο, αυτόν τον μήνα μπορεί να διαπιστώσετε ότι άλλοι άνθρωποι και εξωτερικά γεγονότα είναι ο καταλύτης ή το έναυσμα για εκπλήξεις. Στις 12/5 το τετράγωνο Ερμή - Πλούτωνα αφορά το 1ο δεκαήμερο και δείχνει πιθανή απώλεια χρημάτων. Αποφύγετε τις επενδύσεις και τις περιττές δαπάνες. Το 2ο δεκαήμερο με το τετράγωνο Ερμή - Άρη στις 18/5 να αναμένετε εντάσεις.

ΔΙΔΥΜΟΣ [21.5/21.6] Θέματα εργασίας και

ΖΥΓΟΣ [23.9/22.10] Η ανάγκη σας για οικονομική ανεξαρτησία είναι αυξημένη και είναι συνετό να στρέψετε την προσοχή σας σε οικονομικά ζητήματα. Ο πλανήτης της αλλαγής, ο Ουρανός, είναι ενεργός και αυτή η ταχέως εξελισσόμενη πλανητική δραστηριότητα κορυφώνεται κατά την πανσέληνο στις 12/5, που τέμνει τον οικονομικό άξονα του ωροσκοπίου σας και αφορά τους γεννημένους το 3ο δεκαήμερο. Πρόκειται για μεγάλη πλανητική ενέργεια, συναισθηματική, ασταθή και συναρπαστική. Το να ρισκάρετε θα μπορούσε να αποφέρει καρπούς, ωστόσο θα πρέπει να είστε σίγουροι ότι έχετε την οικονομική δυνατότητα να χάσετε ό,τι επενδύετε πριν αναλάβετε δράση. Το 1ο δεκαήμερο αποφύγετε τις δεσμεύσεις που έχουν να κάνουν με οικονομικά θέματα στις 12/5 που πραγματοποιείται το τετράγωνο Ερμή - Πλούτωνα, ενώ το 2ο δεκαήμερο τις οικονομικές δοσοληψίες με φίλους στις 18/5. Το τετράγωνο Ερμή - Άρη σάς καλεί να μην μπλέξετε τη φιλία με τα επαγγελματικά.

ΥΔΡΟΧΟΟΣ [20.1/19.2] Νέες ευκαιρίες εμ-

starfax

ΤΑΥΡΟΣ [21.4/20.5] Μια σχέση προσωπική

12- 1 8 μ αΐου 2 0 25

υγείας τονίζονται με την πανσέληνο στον Σκορπιό στις 12/5 που επηρεάζει τους γεννημένους το 3ο δεκαήμερο. Εάν η εργασία ή η υγεία σας αποτελούν πρόβλημα, μπορεί να είστε ανήσυχοι και θα ήταν συνετό να εφαρμόσετε τεχνικές χαλάρωσης. Η συμμετοχή του Ουρανού έως τις 18/5, που κορυφώνεται η σύνοδος με τον Ήλιο, κάνει τη διαίσθησή σας ασυνήθιστα ισχυρή, ταυτόχρονα όμως φέρνει απροσδόκητα γεγονότα που μπορεί να αλλάξουν την καθημερινότητά σας. Την ίδια ημέρα το τετράγωνο Ερμή - Πλούτωνα ρίχνει φως σε μια σχέση ή συνεργασία και θα απογοητεύσει το 1ο δεκαήμερο. Στις 18/5 ο Ερμής, καθώς θα διανύει πλέον το 2ο δεκαήμερο, σε τετράγωνο με τον Άρη δείχνει μυστικούς εχθρούς και έντονο παρασκήνιο. Ιδιαίτερη προσοχή στις μετακινήσεις και σε ό,τι μπορεί να σας φέρει αντιμέτωπους με το νόμο.

ΚΑΡΚΙΝΟΣ [22.6/22.7] Η πανσέληνος στις 12/5 διασχίζει τον άξονα Ταύρου-Σκορπιού και ουσιαστικά είναι μια κοινωνική πανσέληνος για τους γεννημένους το 3ο δεκαήμερο. Κάτι έχει κάνει τον κύκλο του που αφορά την ερωτική σας ζωή ή την υλοποίηση μιας ιδέας και σας δίνεται η ευκαιρία να κάνετε ένα νέο ξεκίνημα. Η συμμετοχή του Ουρανού έως τις 18/5, οπότε κορυφώνεται η σύνοδος με τον Ήλιο, φέρνει νέα πρόσωπα στη ζωή σας είτε μέσω της συμμετοχής σας σε μια ομάδα, είτε μέσω ενός χόμπι, είτε μέσω φιλικών σας πρόσωπων και θα ζήσετε έναν μεγάλο έρωτα. Στις 12/5, επίσης, πραγματοποιείται το τετράγωνο Ερμή - Πλούτωνα που επηρεάζει το 1ο δεκαήμερο και δείχνει πιθανή σύγκρουση συμφερόντων με άτομα με τα οποία έχετε κοινούς πόρους ή κοινό σκοπό. Το 2ο δεκαήμερο αποφύγετε να δανείσετε ή να δανειστείτε χρήματα, καθώς στις 18/5 το τετράγωνο Ερμή Άρη δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για εντάσεις.

ΛΕΩΝ [23.7/23.8] Η καριέρα και η οικογένεια

από τη μα ρ ιβ ίκυ καλλέ ρ γ η (s tar f ax@ li f o. g r )

78

LiFO

θα σας απασχολήσουν με την πανσέληνο στον Σκορπιό στις 12/5 που αφορά τους γεννημένους το 3ο δεκαήμερο και ίσως θέλετε να αξιοποιήσετε περισσότερο χώρο και ελευθερία στα επαγγελματικά ή να εργαστείτε διαφορετικά με κάποιον τρόπο. Αν δεν μπορείτε να κάνετε τα πράγματα όπως τα κάνατε στο παρελθόν, η ζωή παρεμβαίνει για να σας δείξει πού απαιτείται αλλαγή. Ωστόσο, θα μπορούσε να υπάρξει μια έκπληξη, καθώς εμπλέκεται και ο Ουρανός έως τις 18/5 που κορυφώνεται η σύνοδος με τον Ήλιο, φέρνοντας συναρπαστικά γεγονότα για το άλλο σας μισό ή μια απροσδόκητη γνωριμία με κάποιον μέσω της εργασίας σας. Το 1ο δεκαήμερο να αναμένετε μια κρίση στις σχέσεις με εργοδότες στις 12/5, ενώ το 2ο δεκαήμερο θα πρέπει να διαχειριστείτε οικογενειακά γεγονότα με ψυχραιμία.

φανίζονται στον δρόμο σας με την πανσέληνο στον Σκορπιό στις 12/5 που αφορά τους γεννημένους το 3ο δεκαήμερο και είναι ιδανική στιγμή να σκεφτείτε έξω από τα συνηθισμένα όσον αφορά την καριέρα και τη φήμη σας. Με τη συμμετοχή του Ουρανού μπορεί να βρεθείτε σε ένα σταυροδρόμι και να έχετε περισσότερες από μία επιλογές. Έως τις 18/5, που κορυφώνεται η σύνοδος με τον Ήλιο στον τομέα της οικογένειας, είναι πιθανό να επιλέξετε το μονοπάτι που σας δίνει περισσότερη ελευθερία και χώρο στη ζωή σας. Ωστόσο, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι πρέπει να αποχαιρετήσετε κάτι ή κάποιον, προκειμένου να κλείσει ένα κεφάλαιο. Το 1ο δεκαήμερο, με τον Πλούτωνα στο ζώδιό σας, στις 12/5 θα νιώσετε την ανάγκη για περισσότερο προσωπικό χώρο και χρόνο, κάτι που μπορεί να μην αρέσει στους άλλους, ενώ το 2ο δεκαήμερο θα αντιμετωπίσετε εντάσεις.

ΙΧΘΥΣ [20.2/20.3] Η πανσέληνος στις 12/5

ΣΚΟΡΠΙΟΣ [23.10/22.11] Η πανσέληνος του

φωτίζει τον άξονα Ταύρου-Σκορπιού του ζωδιακού κύκλου και επηρεάζει τους γεννημένους το 3ο δεκαήμερο. Αυτή είναι μια ιδανική στιγμή για να διευρύνετε τους ορίζοντές σας, να επεκτείνετε τη μάθηση, τη σκέψη και την έρευνά σας. Κάποιοι άνθρωποι στη ζωή σας θα μπορούσαν να έχουν βαθιά επίδραση πάνω σας και να σας οδηγήσουν σε νέα μονοπάτια. Η καινοτόμος και αφυπνιστική επιρροή του Ουρανού παραμένει ισχυρή έως τις 18/5 που κορυφώνεται η σύνοδος με τον Ήλιο και αν αναλάβετε δράση, τα πράγματα θα συμβούν γρήγορα. Μερικές φορές, ωστόσο, ο Ουρανός μπορεί να σας αποπροσανατολίσει, επομένως δώστε στον εαυτό σας χρόνο να είστε ευέλικτοι και χώρο για να αλλάξετε γνώμη. Το 1ο δεκαήμερο, με το τετράγωνο Ερμή - Πλούτωνα στις 12/5, αποφύγετε τις μυστικές διαπραγματεύσεις και υπογραφές συμβολαίων. Ακατάλληλη στιγμή για αποστολή βιογραφικών και συνεντεύξεις για το 2ο δεκαήμερο στις 18/5.

μήνα πραγματοποιείται στο ζώδιό σας στις 12/5, επηρεάζοντας τους γεννημένους το 3ο δεκαήμερο. Ο Ουρανός είναι εμφανής στη φάση της πανσελήνου και έως τις 18/5 που κορυφώνεται η σύνοδος με τον Ήλιο θα εντείνονται τα συναισθήματα και μπορεί να δοκιμαστούν οι σχέσεις σας. Η συγκεκριμένη πανσέληνος είναι έντονη, βαθιά και απελευθερωτική για εσάς, οπότε σκεφτείτε τι θέλετε ή τι χρειάζεται να αφήσετε πίσω σας. Στις 12/5, επίσης, το τετράγωνο Ερμή - Πλούτωνα φέρνει στην επιφάνεια αποκαλύψεις που θα ταράξουν τις οικογενειακές σας σχέσεις και αφορά το 1ο δεκαήμερο, ενώ στις 18/5 το τετράγωνο Ερμή - Άρη θα ζορίσει το 2ο δεκαήμερο, επειδή θα είναι υψηλές οι απαιτήσεις εργοδοτών σας. Ενδεχομένως να σας απασχολήσει και η φροντίδα ενός μέλους της οικογένειας και να αλλάξει η καθημερινότητά σας.

ΤΟΞΟΤΗΣ [23.11/21.12] Η εργασία είναι το θέμα της πανσελήνου στις 12/5, η οποία τέμνει τον άξονα Ταύρου-Σκορπιού και επηρεάζει το 3ο δεκαήμερο. Εμπιστευτείτε τη διαίσθησή σας όσον αφορά τα επαγγελματικά και την υγεία και αφιερώστε χρόνο, εάν χρειάζεται, για να επανεκτιμήσετε τη συνολική εικόνα της ζωής σας. Επίσης, μπορεί να ανταμειφθείτε για προηγούμενες προσπάθειες. Επιπλέον, δεν μπορείτε να αγνοήσετε την επιρροή του Ουρανού, του πλανήτη της αλλαγής, που είναι ενεργός κατά τη διάρκεια της πανσελήνου έως τις 18/5 που κορυφώνεται η σύνοδος με τον Ήλιο. Το 2ο δεκαήμερο θα βρεθείτε σε δίλημμα αν έρθετε αντιμέτωποι με επικοινωνιακά προβλήματα στη δουλειά σας στις 12/5 που πραγματοποιείται το τετράγωνο Ερμή - Πλούτωνα, αλλά δεν πρέπει να πάρετε βιαστικές αποφάσεις. Το 2ο δεκαήμερο αποφύγετε επαγγελματικά ταξίδια στις 18/5. Το τετράγωνο Ερμή - Άρη προμηνύει εμπόδια ή καθυστερήσεις.

Sudoku No 855 5 1 2 4 9 8 5 2 6 8 8 7

8

4

8 5 4

2 7 6 1 9 3 4

1 6

Η λύση του προηγούμενου 8 9 5 6 7 4 3 1 2

7 4 2 3 9 1 6 5 8

1 3 6 2 8 5 7 4 9

5 7 9 8 3 2 4 6 1

4 8 3 1 6 9 2 7 5

2 6 1 4 5 7 8 9 3

3 1 4 9 2 6 5 8 7

9 5 8 7 4 3 1 2 6

6 2 7 5 1 8 9 3 4

ΚΡΙΟΣ [21.3/20.4] Οικονομικά ζητήματα θα σας απασχολήσουν ανάλογα με το δεκαήμερο στο οποίο ανήκετε. Η πανσέληνος αυτού του μήνα στις 12/5 τέμνει τον άξονα Ταύρου-Σκορπιού, τονίζοντας τους οικονομικούς τομείς του ωροσκοπίου σας, και επηρεάζει τους γεννημένους το 3ο δεκαήμερο. Η συμμετοχή του Ουρανού έως τις 18/5, οπότε κορυφώνεται η σύνοδος με τον Ήλιο, σας ενθαρρύνει να εμπιστευτείτε τη διαίσθησή σας· να προσέχετε τα απρόβλεπτα έξοδα και να γνωρίζετε τα όριά σας. Την ίδια ημέρα με την πανσέληνο πραγματοποιείται το τετράγωνο Ερμή - Πλούτωνα που αφορά το 1ο δεκαήμερο και δείχνει πιθανή σύγκρουση με φιλικό σας πρόσωπο λόγω οικονομικών διαφορών. Το 2ο δεκαήμερο πρέπει να είστε ιδιαίτερα προσεκτικοί αν έρθετε σε αντιπαράθεση με το ταίρι σας ή τα παιδιά για οικονομικά ζητήματα. Ακατάλληλη στιγμή για διαπραγματεύσεις.

08.05.25

LiFO 08.05.25

79