Τεύχος 568

Η ΜΟΥΣΙΚΟΣ NALYSSA GREEN ΕΙΝΑΙ Η ΑΘΗΝΑΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

ΣΤΟ

ολα για την αθηνα! free press δωρεαν οδηγοσ τησ πολησ κυκλοφορει καθε πεμπτη

28062018

Χ Α ΡΤΙ

Τ1ΥΟ ο Ν ΙΑΔΊΚ Βάσει στοιχείων Bari-Focus

ΣΤΟ

Δ

www.lifo.gr Στοιχεία s Google Analytic

ΣΤΟN ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΠΑΓΩΤΟΥ

4 lifo – 28.6.18

☛ Ο Κωνσταντίνος Τζούμας είχε μια σύντομη, αλλά απολαυστική συζήτηση με τον M.Hulot μέσα σ’ ένα ταξί με αφορμή τη συμμετοχή του στην παράσταση «Άγγελος Εξολοθρευτής» που ανεβάζει η Άντζελα Μπρούσκου. Ο Οδυσσέας Ηλιάδης σχολίασε σχετικά: «Είναι στιγμές που ανοίγει κάποιο παράθυρο και μπαίνει λίγο αεράκι αξιοπρέπειας και ευαισθησίας από κάποιον, που, και αν δεν τον ξέρεις, τον αγαπάς». ☛ Το ρεπορτάζ της Βασιλικής Σιούτη για τα παραλειπόμενα της συμφωνίας γύρω από το Σκοπιανό ήταν ένα από τα πιο σχολιασμένα άρθρα της εβδομάδας. Ο/η foodinspector ανέφερε: «Κάθε συμφωνία, κάθε συμβιβασμός, απαιτεί αμοιβαίες υποχωρήσεις. Η δυνατή Ελλάδα δεν μπορούσε (και ακόμη περισσότερο δεν έπρεπε) να ξεφτιλίσει το αδύνατο γειτονικό κράτος που, αν επικυρωθεί η συμφωνία, θα ονομάζεται Βόρεια Μακεδονία. Το κράτος αυτό πρέπει να είναι φιλικό προς τη χώρα μας όχι μόνον όσο πρωθυπουργός θα είναι ο αποδεδειγμένα φιλοευρωπαίος και διαλλακτικός Ζόραν Ζάεφ – ο Ζάεφ είναι κοσμοπολίτης (έχει σπίτι στη Χαλκιδική), η δεξιά στη χώρα του όμως είναι εθνικιστική, ρωσόφιλη και ανθελληνική. Αν η συμφωνία τούς εξευτέλιζε, θα ήταν μια παρακαταθήκη υπέρ των ανθελλήνων για πάντα. Οι υποχωρήσεις μας ήταν υποχωρήσεις που δεν θέτουν σε κίνδυνο δικά μας ζωτικά εθνικά συμφέροντά (εκτός από τη φουσκωμένη μας υπερηφάνεια που θίγεται από το «Μακεδονία» στο όνομα). Αν αρχίσουμε να προσάπτουμε στον ΣΥΡΙΖΑ την κατηγορία της μειοδοσίας, θα ανασυστήσουμε την τραγωδία των κατηγοριών για τους “γερμανοτσολιάδες” από αγανακτισμένους, “δεν πληρώνω” κ.λπ. Η διαίρεση σε πατριώτες και μειοδότες είναι επικίνδυνη. Πρέπει να πάμε μπροστά ενωμένοι, εκμεταλλευόμενοι κάθε πτυχή της συμφωνίας, με σκοπό την ειρήνη και τη συνεργασία». Ο/η Κυκλοδίωκτος διαφώνησε μαζί του: «Αν αυτό καταλαβαίνεις, τότε δεν έχεις διαβάσει τη συμφωνία και δεν καταλαβαίνεις τι λέμε οι περισσότεροι. Δεν είναι καθόλου ευχάριστο το Βόρεια Μακεδονία, αλλά αν το πρόβλημα ήταν το όνομα καθαυτό και όχι όλα τα άλλα, σε βεβαιώ ότι θα υποστήριζα λυσσαλέα τη συμφωνία».

α π ό τ η lif o t ea m

Oι αντιδράσεις που δημιούργησαν τα άρθρα και τα posts μας την περασμένη εβδομάδα.

feedback567

ΤΟ ΣΚΟΠΙΑΝΌ, Ο «ΑΛΒΑΝΙΚΌΣ ΑΕΤΌΣ» ΚΑΙ ΤΟ ΚΉΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΜΑΚΡΌΝ

POSTS ΓΡAΜΜΑΤΑ E-MAILS

*Στείλτε μας Feedback: feedback@lifo.gr

☛ Στη στήλη «Ημερολόγια Μουντιάλ» ο Δημήτρης Πολιτάκης αναφέρθηκε στην πρόσφατη κίνηση δύο Ελβετών ποδοσφαιριστών, του Τζάκα και του Σακίρι, να πανηγυρίσουν τα γκολ που σημειώσαν στον αγώνα με τη Σερβία, σχηματίζοντας με τα χέρια τους τον «αλβανικό αετό» σε μια κίνηση που σχολιάστηκε και ανάγκασε τη FIFA να ξεκινήσει πειθαρχική έρευνα. Ο/η Ατέρμονη Ανία έγραψε: «Βρίσκω εντελώς ακατάλληλο το πλαίσιο του ποδοσφαιρικού αγώνα για να δείξεις τη φιλοπατρία σου, την έχθρα σου και όλα σου τα πολιτικά ιδεώδη. Βέβαια, γενικά ο τρόπος που αντιμετωπίζεται από μεγάλη μερίδα ατόμων που είναι φίλαθλοι με βρίσκει εντελώς αντίθετη, όπως κι αν έχει. Αν θέλουν να κάνουν έναν πολιτικό αγώνα, ας διαλέξουν άλλο πλαίσιο και επιχειρήματα, όσο μεγάλο κι αν είναι το συναισθηματικό τους φορτίο. Αυτά που γίνονται, είτε για τις εντυπώσεις είτε από γνήσιο φανατισμό, δεν βοηθάνε. Κρίμα που τα αθλήματα, και ειδικά το ποδόσφαιρο, όπου πέφτουν τρελά λεφτά, έχουν χάσει τον αρχικό τους σκοπό και την αρχική τους ομορφιά». ☛ To πιο πολυσχολιασμένο post της περασμένης εβδομάδας ήταν η άποψη του Θοδωρή Αντωνόπουλου για το πρόσφατο κήρυγμα του Γάλλου Προέδρου Εμανουέλ Μακρόν σε νεαρό σπουδαστή που τον αποκάλεσε «Μανού». Ο/η tropique τόνισε: «Σε μια χώρα όπου ο προπηλακισμός πολιτικών είναι σχεδόν καθημερινότητα, το να απευθυνθεί ένας 15χρονος στον κατά 25χρόνια μεγαλύτερό του Πρόεδρο της χώρας του στον ενικό είναι προφανώς άνευ σημασίας. Τα όρια ανοχής μας σε αγενείς και προσβλητικές συμπεριφορές έχουν αμβλυνθεί στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Επίσης, ο πληθυντικός στη γαλλική κοινωνία είναι πολύ διαδεδομένος, δεν χρησιμοποιείται κατ’ εξαίρεση σε ειδικές περιπτώσεις. Και αν βάζεις έναν έφηβο που δεν δείχνει σεβασμό σε έναν θεσμό στη θέση του, αυτό δεν σε κάνει “χουντικό γυμνασιάρχη”». Ο Vasilis21 ανέφερε με τη σειρά του: «Δεν είμαστε, όμως, ούτε στο 1968, ούτε στο 1871, ούτε στο 1789. Είμαστε στο 2018. Πολύ καλά έκανε ο Μακρόν και του την είπε του μαθητή. Δεν απευθυνόταν στον κολλητό του ή σε κάποιον συνομήλικό του. Μιλούσε σε έναν άγνωστο μεγαλύτερης ηλικίας και κάτοχο δημόσιου αξιώματος». Ο Μαύρος Γάτος σημείωσε το εξής: «Όσον αφορά τον ενικό, σε μια χώρα όπου όλοι μιλούν στον πληθυντικό, είχε ένα δίκιο (από την άλλη, ο ενικός μπορεί να δείχνει την κάθετη αντιπαράθεση, όταν ο άλλος έχει στείλει πριν από μερικές εβδομάδες τα ΜΑΤ κι έχουν χτυπήσει άγρια πολλούς φοιτητές). Όσον αφορά το “πάρε το πτυχίο, βρες δουλειά και μετά κάνεις την επανάσταση”, εκτός από αφόρητη μούχλα, δείχνει να είναι και εκτός πραγματικότητας. Γιατί δεν του έλεγε δηλαδή: “Δούλεψε μέχρι τα 65 υπηρετώντας το σύστημα και κάνε την επανάστασή σου στη σύνταξη, τότε που θα έχεις άφθονο χρόνο”;»

free press Eβδομαδιαίος οδηγός της Αθήνας. Κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη.

28.6.18 – lifo

5

www.lifo.gr ΔΥΟ ΔΕΚΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. ΒOΥΛΗΣ 22, 105 63 ΑΘΗΝΑ T 210 3254 290 F 210 3249 785 info@lifo.gr

εκδοτης

Στάθης Τσαγκαρουσιάνος γενικός διευθυντής Μιχάλης Μιχαήλ εμπορική διεύθυνση Δήμητρα Πασομένου (dpaso@lifo.gr) διευθυντής lifo.gr Θανάσης Χαραμής διευθυντής mikropragmata.lifo.gr Άρης Δημοκίδης διευθυντής εντυπης εκδοσης Τάσος Μπρεκουλάκης

raoul hausmann, 1927

σύμβουλος σχεδιασμού Γιάννης Καρλόπουλος

Η ΕΚΠΟΜΠΗ aπ ο τ ον σταθ η τ σ α γ κ α ρ ουσ ια νο

Editorial

Ένα πρωτόγονο timeline, με κανέναν φίλο και μηδέν likes.

6 lifo – 28.6.18

Το 1968 πήραμε ένα τρανζίστορ. Το ιδιοποιήθηκα. Άκουγα νυχθημερόν εκπομπές. Ραδιοφωνικός σταθμός Αμαλιάδος, Πύργου, Μεσολογγίου –τραγούδια για την κακόψυχη ελληνική επαρχία, με τα νεράντζια στον αγιασμό και τις δολοφονίες για ένα μέτρο βάλτου, τραγούδια για τα Δουνέικα, την Κάτω Αχαγιά, τη Ζαχλωρού, την Κουρούτα–, ινδορεμπέτικα με φωνές σαν υπερήχους, μαγκίτικα με φωνές απ’ το πηγάδι. Της Λαρίσης το ποτάμι που το λένε Πηνειό, Είμαστε αδέρφια γι’ αυτό και δεν πρέπει… – και ξώφαλτσα κάποια τραγούδια που μάλλον από τύχη έμπαιναν κι έσωζαν κόσμο. Ήταν τέτοιο το κόλλημα, που ένα καλοκαιριάτικο μεσημέρι, στη σιέστα, ο πατέρας μου, αγουροξυπνημένος, σηκώθηκε με τα σώβρακα, μου πήρε το τρανζίστορ από τα χέρια και το έσπασε στο πάτωμα. Πήραμε άλλο. Όσο μεγάλωνα, μεγάλωνε κι η εμμονή μου, σε βαθμό αυτισμού. Εκτός από την εργαλειακή μου προσήλωση στα έντυπα (όχι ακριβώς φετιχιστική· πρόσεχα εξαρχής τις γραμματοσειρές, τη σμίλη της μονοτυπίας πάνω στο χαρτί –σαν κοχύλι πατημένο στην άμμο–, το ράστερ, το offset, την αρχιτεκτονική των τίτλων –φωναχτό ή απάνεμο–, με το μάτι ενός wannabe μάστορα – και τα πρόσεχα πολύ περισσότερο από το νόημα των γραφομένων) – εκτός από αυτό, λοιπόν, ανέπτυξα ένα είδος ανάλαφρης ψυχασθένειας: υποδυόμουν ότι φέρω μέσα μου έναν ραδιοφωνικό σταθμό. Ότι είμαι ένας ραδιοφωνικός σταθμός. Είκοσι τέσσερις ώρες το 24ωρο. Κατάρτιζα το πρόγραμμα με τον τρόπο της «Ραδιοτηλεόρασης» (που επίσης διάβαζα με πάθος, αν και δεν είχε σήμα το νησί – αποστηθίζοντας το περιεχόμενο εκπομπών που δεν άκουγα) και οπουδήποτε βρισκόμουν, ό,τι και να έκανα, «μετέδιδα» εγγαστρίμυθα το πρόγραμμά μου. Φρόντιζα να είμαι ακριβής στο ωράριο, στις αλλαγές των εκπομπών, την αποφώνηση κ.λπ., από το πρωί που πήγαινα σχολείο μέχρι να αποκοιμηθώ. Έλεγα τα τραγούδια το ένα μετά το άλλο, φρόντιζα το στίγμα να είναι ελαφρό, κομψό (όχι πολλά μπουζούκια) και με ενοχλούσε οτιδήποτε ανέκοπτε τη μετάδοση, π.χ. ένα «γεια». Αυτή η λόξα, μεταξύ άλλων, με βοήθησε στα πιο δύσκολα χρόνια του μπούλινγκ, τα οποία τοποθετούνται στην αυγή της σεξουαλικότητας. Ήταν ένα πρωτόγονο timeline, με κανέναν φίλο και μηδέν likes. Ένα ανεπίδοτο παραμιλητό, σαν πολλά που βλέπω τώρα στο Facebook. Κράτησε 3-4 χρόνια μέχρι που δεν τράβαγε άλλο και άρχισα να αναζητώ πιο λεπτουργημένα ψεύδη. Αυτό ήταν η τηλεόραση που δυστυχώς δεν είχαμε. Λόγω ένδειας. Μετά το σχολείο ξεροστάλιαζα στις βιτρίνες των δύο μαγαζιών που πούλαγαν ηλεκτρικά είδη. Δεν είχε ακόμα τοποθετηθεί ο αναμεταδότης του Αίνου και το σήμα ήταν κόσκινο. Η εικόνα ερχόταν κι έφευγε σαν εφιάλτης –Ντέιβιντ Λιντς ή, μάλλον, Αρονόφσκι: τύποι με γυαλαμπούκες που μίλαγαν για το Διάστημα (Μεσθεναίος), θείτσες που έστρωναν το κάπως κοντό φουστάνι τους μιλώντας για το νοικοκυριό–, εξωγήινος κόσμος, πριν βγει ο καταστηματάρχης, ενοχλημένος από την ντάγκλα μου, να ξεροβήξει. Αλλά προς το οικοτροφείο, ανάμεσα στους ευκάλυπτους, υπήρχε

ένα μοναχικό λυόμενο με κήπο ολόγυρα κι εκεί έμενε ένα παραπληγικό παιδί που πέθανε στα 18. Πήγαινα και του έκανα παρέα, κανείς δεν πήγαινε. Ένιωθα συγγενής ως προς αυτό. Το ντιλ ήταν τίμιο. Τις νύχτες του καλοκαιριού, το βγάζανε να πάρει αέρα στη βεράντα και του είχαν αγοράσει τηλεόραση. Πήγαινα κρυφά απ’ τον χωματόδρομο και παραμόνευα πίσω από τα ηλιοτρόπια. Εκεί άκουσα πρώτη φορά, 10 το βράδυ, το μουσικό σήμα του «Χαβάη 5-0». Είδα τα κύματα του ωκεανού κι ανέβασα παλμούς. Οι φαντασιώσεις μου άλλαξαν πίστα. Εισήλθα στη φάση Tropicana. Αργότερα οι δικοί μου έμαθαν ότι ξεροσταλιάζω στα χωράφια και μου απαγόρευσαν να ξαναπάω, ταπεινωμένοι. Κρυφά, έκαναν τα πάντα να αγοράσουν τηλεόραση. Την είδα ξαφνικά ένα Σαββάτο βράδυ που γύρισα από το φροντιστήριο αγγλικών. Έπαθα διάλειψη. Και δεν ξεκόλλησα για τα επόμενα 6 χρόνια. Αργά μια νύχτα είδα την Πλισέσκαγια να χορεύει Λίμνη των κύκνων. Κι ένα άλλο, τον Θησαυρό της Σιέρα Μάντρε. Μια αδηφάγα περιέργεια με κατέκλυσε για συμπεριφορές κι εκφράσεις που ήταν «αφύσικες» όπως εγώ, ο τρόπος που τα χέρια τρέμουν όταν ένας κύκνος πεθαίνει, το κέρδος που κάποτε υπάρχει όταν χάνεις στη ζαριά της φυσικής επιλογής, η κρυφή σημασία του nonsense στο «Εκείνος κι Εκείνος», τυπάκια που λαθραία πέρναγαν κάτω από το μάτι της δικτατορίας, κατέβαιναν απ’ την οθόνη στη σερβάντα με τα σοκολατάκια και τα φουσέκια του πατέρα μου και μου έκαναν πατ-πατ στην πλάτη, καλός είσαι κι εσύ, θα επιζήσεις, όπως επιζήσαμε, σε κάποιο ουράνιο χωράφι υπάρχουν παιδιά που ντύνονται σαν μέλισσες και χορεύουν μέρα-νύχτα, θα βρεις τον δρόμο σου να πας εκεί, να φύγεις από το σκυλάδικο της ετεροκανονικότητας. Κι όντως: ένα μεσημέρι, έχοντας φάει κι άλλη οικογενειακή ήττα που δεν είναι της παρούσης, ήμουν εμβρόντητος στο δωμάτιο με τη σερβάντα της πυρίτιδας και η τηλεόραση έπαιζε «Thunderbirds - Κεραυνούς του Διαστήματος με κούκλες». Υπήρχε κι ένα βάζο, απομίμηση Βοημίας με σκαλιστό γυαλί, και μέσα πέντε έξι άγρια τριαντάφυλλα. Φυλλορροούσαν. Ήταν η αποφασιστική στιγμή: είπα μέσα μου να μη στενοχωριέμαι πια, ότι δεν είναι ακριβώς κοινή η μοίρα του παιδιού με τον γονιό του κι ότι εγώ, που είμαι ένα πλάσμα αυτόνομο και μόνο, ίσως καταφέρω να ζήσω κάτι άλλο, αλλού. Ότι θα αφήσω να εξελίσσεται αμέριμνα η δυστυχία γύρω μου, αρκεί εγώ να φτιάξω ένα κόσμο εσωτερικό, ένα βυθισμένο άντρο, που δεν θα το ξέρει κανείς. Ότι θα φύγω – τέρμα και τελείωσε! Κι έτσι επέζησα: σαν μια «Ραδιοτηλεόραση» με μορφή ανθρώπου: ήξερα εκπομπές που δεν ακούστηκαν· μετέδωσα εκπομπές που δεν άκουσε κανείς. Κι όμως, στο τέλος κάποιο τραγούδι ακούστηκε απ’ το σπασμένο τρανζίστορ: Ζω.

αrt director Χρήστος Τζοβάρας –––––– ε μπο ρικο τμημα διεύθυνση διαφημισησ lifo.gr Βίκυ Καλαντζή (vkalantzi@lifo.gr) διευθυντής ελευθερησ αγορασ Κώστας Μαντάς (kmantas@lifo.gr) senior advertising manager Βάλλη Παπαϊωάννου (vpapaioannou@lifo.gr) digital campaign manager Ελένη Γκοβάτσου (eleni@lifo.gr) yπεύθυνoi διαφήμισης direct market Γιώργος Λυκουργιώτης (likourgiotis@lifo.gr), Ισιδώρα Γενούζου (isidora@lifo.gr), Κωνσταντίνα Τριανταφύλλου (ktriantafyllou@lifo.gr) yποδοχή διαφήμισης & συντονισμός Ξένια Στασινοπούλου (xenia@lifo.gr) –––––– ψηφιακή ανάπτυξη/προγραμματισμός lifo.gr Αγγελική Βαξάλη, Άγγελος Παπαστεργίου, Σπύρος Γκατζούνας –––––– συν ταξη αρχισυνταξία Αλέξανδρος Διακοσάββας, Βασίλης Καψάσκης συντακτικη ομαδα Κυριάκος Αθανασιάδης, Θοδωρής Αντωνόπουλος, Λουίζα Αρκουμανέα, Αναστασία Γαλάνη, Δημήτρης Καβατζικλής, Ευθύμης Κάλφας, Άγγελος Κλειτσίκας, Μερόπη Κοκκίνη, Κατερίνα Κοντίνη, Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος, Μαρία Κοφού, Γιάννης Κωνσταντινίδης, Ανδρέας Λουκάκος, Τάσος Μελεμενίδης, Εύη Μαλλιαρού,Τίνα Μανδηλαρά, Νίκη Μηταρέα, Πάνος Μιχαήλ, Γλυκερία Μπασδέκη, Γιάννης Παπαϊωάννου, Γιάννης Πανταζόπουλος, Σταυρούλα Παπασπύρου, Γεωργία Παπαστάμου, Μαρία Παππά, Χρήστος Παρίδης, Μαρία Πετειναράκη, Μαρίνα Πετρίδου, Δημήτρης Πολιτάκης, Φιλιώ Ράγκου, Πάνος Σάκκας, Ειρήνη Σαρλή-Θεοφυλακτοπούλου, Νικόλας Σεβαστάκης, Βασιλική Σιούτη, Γιώργος Σπύρου, Κορίνα Φαρμακόρη, Λένα Φουτσιτζή, Ελένη Ψυχούλη, aNameToCome υπεύθυνη social media Χριστίνα Γαλανοπούλου –––––– φωτογράφοι Σπύρος Στάβερης, Πάρις Ταβιτιάν, Freddie f. Αναστασία Βουτυροπούλου, Γιώργος Αδάμος ατελιέ αssistant Art Director Rinétta Koskinidou διαμόρφωση ψηφιακής εκδοσης Νινέττα Γιακιντζή, Μαρούσα Θωμά διόρθωση κειμένων Μαρία Δρουκοπούλου, Μπέτυ Σπανοπούλου –––––– λογιστηριο οικονομική διεύθυνση Δημήτρης Τασιόπουλος λογιστήριο Άλκηστις Γκούμα, Βασίλης Κοτρωνάκης διανομή Άκης Ιωάννου γραμματεία Βιβή Ανδριανάτου –––––– κωδικος εντυπου 7639

παρακαλουμε

ανακυκλωστε

28.6.18 – lifo

7

TalkoftheTown 28 ΙΟΥΝΙΟΥ— 4 ΙΟΥΛΙΟΥ 2018

ΤΙ ΠΡΕΣΒΕΥΕΙ Η ΓΡΑΒΑΤΑ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ; Όλες οι πολιτικές εξελίξεις την εβδομάδα που πέρασε.

απ ο τh βα σι λ ι κ η σι ου τη

Πολιτικό7ήμερο

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας βγάζει τη γραβάτα που μόλις φόρεσε στο Ζάππειο. Φωτό: Εurokinissi

Η γραβάτα του Αλέξη Τσίπρα ήταν η επικοινωνιακή κορύφωση της κυβερνητικής πολιτικής της προηγούμενης περιόδου και τώρα περιμένει να δρέψει τους καρπούς για να προχωρήσει στους σχεδιασμούς του επόμενου διαστήματος. Ένα από τα χαρακτηριστικά αυτής της κυβέρνησης, άλλωστε, είναι οι βραχυπρόθεσμοι σχεδιασμοί. Η τακτική του «βλέποντας και κάνοντας». Έτσι πορεύεται από την πρώτη μέρα που πήρε την εξουσία και έτσι συνεχίζει.

— Στήθηκε, λοιπόν, από το Μέγαρο Μαξίμου ένα επικοινωνιακό σόου με κεντρικό θέμα τη γραβάτα του Τσίπρα, αποσιωπώντας το πότε και γιατί είχε πει ότι θα τη φορούσε. Λογικό, αφού κανείς στην κυβέρνηση δεν θέλει να θυμάται ότι ήταν τις παραμονές των εκλογών του Ιανουαρίου του 2015, όταν ρωτήθηκε αν θα φορέσει ποτέ γραβάτα. Ήταν τότε που ο Αλέξης Τσίπρας είχε απαντήσει «θα φορέσω γραβάτα όταν κουρέψω το χρέος».

— Τελικά τη φόρεσε, διοργανώνοντας μια μεγάλη φιέστα γι’ αυτό, χωρίς να κουρέψει το χρέος ούτε ένα ευρώ. Αυτό που συμφωνήθηκε με την απόφαση του Eurogroup ήταν ουσιαστικά επιμήκυνση και ελάφρυνση με «ασπιρίνες», στη λογική της συμφωνίας του 2016 και του 2012 του Αντώνη Σαμαρά. Κάποιοι ξένοι δημοσιογράφοι που παρακολουθούν χρόνια την ελληνική υπόθεση, όπως ο Πίτερ Σπίγκελ των «Financial Times», ισχυρίστηκαν ότι είναι χειρότερη από του 2012 και κάποιοι οικονομολόγοι, όπως ο Κώστας Λαπαβίτσας, που υπήρξε και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ την πρώτη κυβερνητική του περίοδο, υποστήριξε ότι είναι χειρότερη από αυτήν που είχε πάρει το 2016 από τους δανειστές. Δεν ήταν λίγοι κι αυτοί που θυμήθηκαν τι έλεγε ο Αλέξης Τσίπρας για την επιμήκυνση (αντί κουρέματος) του χρέους, όταν πανηγύριζε γι’ αυτήν ο Αντώνης Σαμαράς, τότε που εκείνος δήλωνε πως «η επιμήκυνση είναι ένα μακρύτερο σχοινί για να κρεμαστούμε». Κατά κοινή ομολογία, πάντως, τα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους, τόσο τα παλιότερα που είχε πάρει η κυβέρνηση Σαμαρά όσο και

αυτά τώρα, που δόθηκαν στην κυβέρνηση Τσίπρα, δεν προσφέρουν καμία ουσιαστική λύση στο θέμα του χρέους και επιπλέον απαιτούν την πρόσδεση της χώρας στα μνημόνια για πολλά χρόνια ακόμα, αλλά και νέα, έξτρα μέτρα κάθε φορά που θα υλοποιείται τμηματικά κάποιο από τα μέτρα της (ανεπαρκούς) ελάφρυνσης.

— Πώς να δικαιολογήσει, λοιπόν, η κυβέρνηση Τσίπρα μια συμφωνία που χαρακτήριζε «σχοινί για να κρεμαστούμε» και πώς να δικαιολογήσει όσα έλεγε τα προηγούμενα χρόνια του συμβιβασμού, όταν υποστήριζε πως έκανε όσα της ζητούσαν οι δανειστές για να πετύχει λύση για το χρέος; Όταν, τελικά, όχι μόνο δεν πέτυχε τίποτα περισσότερο από το 2012 αλλά πλέον το χρέος πλησιάζει το 180% του ΑΕΠ.

— Η στάση της κυβέρνησης Τσίπρα, ειδικά το τελευταίο διάστημα, κάνει αριστερούς και δεξιούς να τη χαρακτηρίζουν «την πιο πειθήνια μνημονιακή κυβέρνηση» ή «την καλύτερη μνημονιακή κυβέρνηση», κάτι που για άλλους αποτελεί έπαινο και για άλλους ψόγο. Το βέβαιο είναι ότι οι δανειστές, και ειδικά το Βερολίνο, αλλά και οι ΗΠΑ, δεν κρύβουν την ικανοποίησή τους για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Όχι ότι θα είχαν πρόβλημα με μια κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά σε κάθε περίπτωση η ΝΔ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης θεωρείται πολύ πιο βολική, αφού μηδενίζεται ο κίνδυνος αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής που έχει επιβληθεί. Αυτήν τη στιγμή εφαρμόζεται το τέλειο σενάριο για τους δανειστές: μια απολύτως συνεργάσιμη «αριστερή» κυβέρνηση που περνάει τις απαιτήσεις τους και τις πολιτικές που θέλουν χωρίς αναταράξεις και μια βολική αντιπολίτευση που δεν έχει καμία πρόθεση να αμφισβητήσει την πολιτική αυτή επί της ουσίας και να ξεσηκώσει τα λαϊκά στρώματα για να εξεγερθούν. Ο ιδανικός συνδυασμός δηλαδή. Με παρόμοιο τρόπο σκέφτεται και η οικονομική ελίτ της χώρας που στηρίζει ξεκάθαρα την κυβέρνηση Τσίπρα, με τα ισχυρότερα ονόματα της ελληνικής «ολιγαρχίας» να την επικροτούν και δημοσίως.

— Και πώς να μη χαίρονται, αφού η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. τους εξασφάλισε συνέχιση της σκληρής λιτότητας (που θα ανέτρεπε) ως το 2022 τουλάχιστον, όπως και της άγριας υπερφορολόγησης που έχει επιβάλει κυρίως σε μεσαία και χαμηλά στρώματα, ώστε να πετυχαίνει τα θηριώδη υπερπλεονάσματα (που κάποτε κατήγγελλε). Στο ίδιο πλαίσιο έχει δεσμευτεί για την υλοποίηση δομικών αλλαγών («μεταρρυθμίσεις») νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα, σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Βερολίνου. Οι μόνοι, λοιπόν, που έχουν λόγο να πανηγυρίζουν είναι οι δανειστές και κανένας άλλος, πλην εκείνων που θεωρούν ότι με αυτό τον τρόπο διασφαλίζουν την παραμονή τους στην εξουσία.

— Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Όλαφ Σολτς, που τελικά διέψευσε τις ελπίδες όσων περίμεναν να ακολουθήσει διαφορετική πολιτική από του Σόιμπλε, δεν έκρυβε την ικανοποίησή του, παρουσιάζοντας την εξέλιξη αυτή της ελληνικής υπόθεσης ως ένα καλά σχεδιασμένο πλάνο του Βερολίνου. Όσοι αμφισβητούσαν το ότι οι Γερμανοί είχαν πάντα το πάνω χέρι αποδείχτηκαν αφελείς, όπως και όσοι περίμεναν να γίνει αποδεκτή η γαλλική πρόταση (η οποία συνέφερε την Ελλάδα) για τον μηχανισμό που θα συνέδεε την εξυπηρέτηση του χρέους με την ανάπτυξη.

Αυτό που συμφωνήθηκε με την απόφαση του Eurogroup ήταν ουσιαστικά επιμήκυνση και ελάφρυνση με «ασπιρίνες», στη λογική της συμφωνίας του 2016 και του 2012 του Αντώνη Σαμαρά.

28.6.18 – lifo

9

Η ΖΩΉ, Ο ΘΆΝΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΖΩΉ ΜΕΤΆ ΤΟΥ ΜΙΧΆΛΗ ΚΑΡΑΒΊΔΗ

TalkoftheTown

Μέρος πρώτο: Η Ανάσταση

α π ό τ ο ν ανδρέ α λουκά κο

SweetNothing

Δ

ευτερόλεπτα μετά τον θάνατό του σηκώθηκε από το νοσοκομειακό κρεβάτι, κοίταξε τους συντετριμμένους συγγενείς, είπε ένα «ρε, δε γαμιέστε, βραδιάτικο» και κατέβηκε στην καφετέρια του νοσοκομείου να δει εκείνη τη σερβιτόρα που του άρεσε από την πρώτη μέρα. Βαριότανε ήδη φριχτά, δεν μπορούσε να μιλήσει με κανέναν και δεν έβρισκε κανένα ενδιαφέρον να κάτσει να παρακολουθεί τους συγγενείς που έκλαιγαν. Λιγότερο απ’ όλα ήθελε να κάθεται να βλέπει τη γυναίκα του, καθώς είχε καταλάβει την εξωσυζυγική της σχέση που την απασχολούσε εδώ και δύο χρόνια. Το είχε φάει γιατί, ούτως ή άλλως, σεξ δεν έκαναν και ο χρόνος στο σπίτι κυλούσε πια ήρεμα – μάλλον αυτή η εξωσυζυγική σχέση απορροφούσε την όποια ένταση και αυτό ήταν μάλλον μια καλή εξέλιξη στη σχέση τους. Οι υπόλοιποι που βρισκόντουσαν στο δωμάτιο ήταν από συμπαθητικοί μέχρι αδιάφοροι, αλλά τα κλάματά τους του φαινόντουσαν εντελώς γελοία, μα πιο γελοία και από τα κλάματα του φαινόντουσαν τα λόγια. «Α, ρε μπαγάσα, μας την έκανες» και «Μιχάλη μου, εδώ θα είσαι πάντα, μαζί μας». Κατεβαίνοντας προς την καφετέρια, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη του ασανσέρ. Πίκρα. Δεν φαινότανε τίποτα, καμία αντανάκλαση. Προσπάθησε να ακουμπήσει τον εαυτό του, αλλά δεν έπιανε τίποτα. «Τη γαμήσαμε», σκέφτηκε, «θα βαρεθούμε χοντρά». Μετά προσπάθησε να τρομάξει μια κυρία που έκλαιγε γοερά μέσα στο ασανσέρ και έλεγε «τόσο καλός άνθρωπος, τόσο καλός...», αλλά τίποτα. Φώναξε δυνατά «μαλάκας ήτανε, κυρία μου, σας κεράτωνε, όπως κι εμένα η γυναίκα μου», αλλά ούτε η φωνή του έβγαινε. Σκέφτηκε ότι αν είναι να πάει έτσι η μετά θάνατον ζωή και να κρατήσει αυτό για πάντα, θα είναι μεγάλη ταλαιπωρία και ότι αν είναι να πέθανε για να τραβάει ταλαιπωρίες, τότε καλύτερα να ζούσε ακόμα και ότι, τέλος πάντων, βρέθηκε από το κακό στο χειρότερο. Η πόρτα του ασανσέρ άνοιξε, βγήκε η κλαίουσα και μπήκε ένας γιατρός με μια νοσοκόμα ντυμένοι με τις στολές τους και με το που έκλεισε η πόρτα και πάτησαν το κουμπί με το μηδέν αρχίσανε να φιλιούνται με μανία, κάπως περίεργα όμως, καθώς αυτός έβγαζε πάρα πολύ τη γλώσσα του κι αυτή την ρουφούσε κάνοντας έναν γελοίο ήχο, σαν μωρό που θηλάζει. Η στιγμή αυτή, όσο ερωτικά άτεχνη και αν ήταν, του έδωσε ελπίδες ότι τουλάχιστον η μετά θάνατον ζωή του θα είχε λίγο ενδιαφέρον, πράγμα που σκέφτηκε όταν η νοσοκόμα είπε στον γιατρό «και τώρα πήγαινε στο γυναικάκι σου και φάε τα γεμιστά που σου έφτιαξε και βάλε τα ηλίθια παιδιά σου για ύπνο και ξέχασέ με, εμένα και τις βυζάρες μου, δεν μπορώ να είμαι η κυρία καμία, θέλει να με γαμήσει όλο το νοσοκομείο και κάθομαι και χαραμίζομαι μ’ εσένα». Αυτός την κοίταξε κάπως αναστατωμένος και κάπως μπερδεμένος, καθώς δευτερόλεπτα πριν του ρουφούσε τη γλώσσα με μανία, και της είπε «θες να το συζητήσουμε αύριο;» και αυτή του είπε «όχι, αύριο θα γαμιέμαι με τον Κυριάκο, είναι και πιο πετυχημένος από σένα» και τότε το ασανσέρ έφτασε στο ισόγειο και ο γιατρός βγήκε έξαλλος, φωνάζοντας «πετυχημένος, λέει, το λαμόγιο, ρε, ο φακελάκιας, πετυχημένος» και αυτή η στιγμή, όλη αυτή η αναταραχή από τον 5ο μέχρι το ισόγειο, ήταν η πρώτη ευχάριστη στιγμή στη ζωή του νεκρού ήρωά μας.

Λ

ίγα λόγια τώρα για το ποιος είναι ή, αν θέλετε να είμαστε ακριβείς, ποιος ήταν ο ήρωάς μας. Ο Μιχάλης Καραβίδης ήταν ένας άνθρωπος από αυτούς που τα πράγματα στη ζωή τους συμβαίνουν, δεν τα προκαλούν αυτοί. Θα μπορούσαμε να τον πούμε παθητικό δέκτη της ζωής, αν και κατά βάθος η αδυναμία του αυτή να καθορίσει τη δική του ζωή ήταν κάπως φιλοσοφημένη και αυτό θα το καταλάβουμε καλύτερα αργότερα. Μπήκε σε μια σχολή που του είπανε οι γονείς του να μπει, διάβασε για να τα καταφέρει τόσο-όσο, τα έφτιαξε με τη γυναίκα του επειδή αυτή ενδιαφέρθηκε γι’ αυτόν και, όπως μπορείτε να συμπεράνετε και μόνοι σας, έκανε και ό,τι άλλο έκανε μαζί της, οικογένεια με όσα αυτό συνεπάγεται, επειδή αυτή το ήθελε και το επεδίωξε. Είχε μια αίσθηση του χιούμορ ιδιαίτερη, αλλά δεν την εκδήλωνε συχνά. Πολλές φορές του ’ρχονταν αστεία και δεν τα έλεγε σε κανέναν, σκεφτότανε «δεν πειράζει, και να γελάσουνε, τι έγινε;» κι έτσι κάπως κινούνταν και στα υπόλοιπα πράγματα της ζωής. Έκανε αυτά που έπρεπε να κάνει, βασικά αυτά που δεν μπορούσε να αποφύγει, και τα υπόλοιπα του ήταν από αδιάφορα έως αφόρητα και προσπαθούσε πάντα να τα αφήσει για μια άλλη στιγμή ή να μην τα κάνει ποτέ. Θα πούμε περισσότερα σιγά-σιγά για τον Μιχάλη και θα καταλάβουμε και τους λόγους για τους οποίους αντιμετώπιζε τη ζωή με τέτοια απάθεια. Ο Μιχάλης πέθανε στις 7 Μαΐου με έναν αρκετά γελοίο τρόπο. Έβλεπε αγώνα στην τηλεόραση και σηκώθηκε να βάλει λίγο νερό, διαδικασία που σκεφτότανε ώρα να κάνει, αλλά το καθυστερούσε μέχρι να φτάσει στα όρια της αφυδάτωσης. Όπως πήγε να σηκωθεί πάτησε πάνω στην Μπιζέλα, την κάπως χοντρή γάτα που καθότανε, χωρίς ο ίδιος να το έχει καταλάβει, στα πόδια του. Η γάτα έπαθε παράκρουση, αλλά επέζησε, καθώς δεν είχε εξαντλήσει ακόμα και τις επτά ζωές της, ο Μιχάλης τρόμαξε και έχασε την ισορροπία του, έπεσε με το κεφάλι πάνω στη γωνία του coffee table και λίγη ώρα μετά, στο νοσοκομείο όπου μεταφέρθηκε, αποχαιρέτησε τον κόσμο αυτόν, όπως τουλάχιστον τον ήξερε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Με άλλα λόγια, όπως λέει και το τραγούδι, «ποιος του φταίει του Μιχάλη, το ξερό του το κεφάλι!». Και κάπου εδώ τελειώνει το πρώτο μέρος, με την αφήγηση αυτής της πολύ τραγικής στιγμής, της τελευταίας στιγμής της ζωής του Μιχάλη Καραβίδη. Στο επόμενο μέρος, ο Μιχάλης πηγαίνει στην κηδεία του, κάτι που όλοι μας θα θέλαμε να έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε όταν έρθει αυτή η ώρα. Σημείωση: Όταν ξεκίνησα να γράφω το άρθρο αυτής της εβδομάδας, έχοντας όπως πάντα μια λευκή σελίδα μπροστά μου και ένα κενό ως προς το τι θα γράψω, άρχισα να σκέφτομαι μια ιστορία. Μετά άρχισα να γράφω αυτή την ιστορία και στο τέλος αποφάσισα να τη γράψω σε μέρη, εδώ, σε αυτήν τη στήλη. Η ιστορία είναι για τη ζωή μετά τον θάνατο του Μιχάλη Καραβίδη. Αυτό είναι το πρώτο μέρος, τα επόμενα θα ακολουθήσουν κάποια στιγμή μέσα στις επόμενες εβδομάδες.

10 lifo –

28.6.18

Ο Μιχάλης Καραβίδης ήταν ένας άνθρωπος από αυτούς που τα πράγματα στη ζωή τους συμβαίνουν, δεν τα προκαλούν αυτοί. Θα μπορούσαμε να τον πούμε παθητικό δέκτη της ζωής, αν και κατά βάθος η αδυναμία του αυτή να καθορίσει τη δική του ζωή ήταν κάπως φιλοσοφημένη και αυτό θα το καταλάβουμε καλύτερα αργότερα.

«ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΔΕΝ ΈΧΟΥΝ ΜΝΉΜΗ / ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΌΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΥΛΟΎΝ»

ΤΑ ΠΟΛΛΆ ΈΨΙΛΟΝ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΊΑΣ

TalkoftheTown

Όταν η ελευθερία δεν είναι αυτονόητη.

α π ό τ ο ν ν ι κ όλ α σεβαστάκ η

ΔεύτερεςΣκέψεις

(ΚΙ ΈΤΣΙ ΕΊΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΌ ΔΗΛΑΔΉ) Πρέπει να προσέχουμε τι είδους απόσταγμα κεκτημένης σοφίας και ωριμότητας κερνάμε τους νέους, συνήθως χωρίς να μας το ζητήσουν οι ίδιοι. α π ό τ ον δ ημήτ ρ η π ολιτά κη

ShortCut

Άρχισα να γράφω κάτι για τις τελευταίες πολιτικές πιρουέτες στη χώρα μας, όταν το μάτι μου έπεσε σε κάποιες φωτογραφίες από τις γυναίκες της Σαουδικής Αραβίας που τους επιτράπηκε, επιτέλους, η οδήγηση. Η φρίκη συνήθως τραβάει την προσοχή, όχι η χαρά. Προπαντός όχι η χαρά για κάτι τόσο «ασήμαντο», το οποίο, άλλωστε, εμείς το ’χουμε ξεπεράσει δεκαετίες τώρα ή, μάλλον, δεν το είχαμε ποτέ: ξέρουμε μόνο πως κάποτε οι γυναίκες που οδηγούσαν ήταν λίγες. Καμιά σχέση δεν έχει βεβαίως αυτό με ένα σύμπαν ρητών απαγορεύσεων, με τη βία του θεσμοποιημένου αποκλεισμού. Στέκομαι, παρ’ όλα αυτά, στις φωτογραφίες που είδα αλλά και σε κάποια από τα λόγια των γυναικών. «Νιώθω ελεύθερη σαν πουλί» είπε μία τους. Απλή κουβέντα, στα όρια της συγκινητικής και γραφικής αφέλειας για κάποιους από εμάς. Αναλογίζομαι εδώ και κάμποσους διανοούμενους και κοινωνικούς κριτικούς που μοιάζουν ασυγκίνητοι πια από αυτή την πεζή ελευθερία στη «χαμηλή κλίμακα». Το πολύ-πολύ να πουν ότι οι γυναίκες αυτές ανήκουν στην ελίτ, οπότε η ελευθερία τους είναι πολυτέλεια και δεν αφορά τους άλλους. Μια τέτοια σνομπ πρόσληψη των πραγμάτων μού θυμίζει κάτι κείμενα που τα διαβάζεις και δεν σου μένει τίποτα. Δεν έχουν σάρκα ούτε ύφος και τους λείπει και η παραμικρή εσωτερική θερμοκρασία. Θα ’λεγε κανείς ότι είναι κείμενα που δεν έχουν μάτια για τον έξω κόσμο παρά συνομιλούν μεταξύ τους με έναν κώδικα στεγνής ενδοσυνεννόησης. Στον αντίποδα ορισμένων (σπάνιων πια, αλλά πάντα πολύτιμων) ρεπορτάζ. Παρατηρώ έτσι με ανησυχία και αληθινή ενόχληση πώς αυτή η ελευθερία στα «μικρά πράγματα» κοντεύει να γίνει ένα αόρατο θέμα. Ένα περιφρονημένο αντικείμενο. Είτε γιατί λογαριάζεται αυτονόητη είτε γιατί λέγεται ότι συγκαλύπτει τις άλλες βαρβαρότητες που συνεχίζουν να υπάρχουν. Αυτή όμως η αφ’ υψηλού περιφρόνηση έχει ένα κόστος. Αναρωτιέμαι στα σοβαρά αν μπορούμε τελικά να καταλάβουμε τον κόσμο μας κλείνοντας τα μάτια στο πώς χαίρονται οι άνθρωποι. Αν αδιαφορούμε για τα πένθη, τις ματαιοδοξίες, τις εμμονές ή τις προκαταλήψεις τους. Ή αν συνεχίσουμε να πιστεύουμε πως η χαρά της Ιρανής που έβγαλε τη μαντίλα στο Μουντιάλ ή το γέλιο της γυναίκας που ξεπόρτισε για μια «αυτοκινητάδα» στο νυχτερινό Ριάντ είναι ανάξιες προσοχής λεπτομέρειες. Κακά τα ψέματα, ένα σπουδαίο και πάντα υποτιμημένο κεφάλαιο της ελευθερίας αφορά τη χαρά, την ανακούφιση και το αίσθημα απόδρασης. Όλα αυτά που προφανώς τα χειρίζεται εδώ και πολλές δεκαετίες η διαφήμιση και το μάρκετινγκ των τρόπων ζωής. Για διαφόρους ιστορικούς και πολιτικούς λόγους εμείς έχουμε σταθεί περισσότερο στο άλλο κεφάλαιο της ελευθερίας. Στο κεφάλαιο που μιλάει κυρίως για τη θυσία, τη βία και τον θάνατο. Κάνουμε θέμα την ελευθερία μόνο όταν θέλουμε να πούμε ότι οι εχθροί μας, οι εκάστοτε εχθροί μας, την απειλούν. Ή όταν καλούμε (ο καθένας φυσικά με τον τρόπο του) κάποιους να ελευθερωθούν και να αποτινάξουν τα δεσμά τους. Η ελευθερία που καταλαβαίνουμε καλύτερα είναι είτε σαφής διεκδίκηση είτε κάποιος μεγαλεπήβολος στόχος και ιδεώδες χειραφέτησης. Ξεχνάει τα πιο ανθρώπινα μέτρα και τον τρόπο με τον οποίο, όπως έλεγε ο Πολ Βαλερί, η ελευθερία σχετίζεται πάντα με την αναπνοή, με την ανάσα. Και με την εισπνοή και με την εκπνοή – να συμμετέχεις, εν τέλει, στον κόσμο, έχοντας όμως και ένα μερτικό απόδρασης. Έρχεται έτσι μια φωτογραφία ή ένα βίντεο και διορθώνουν το βλέμμα μας. Μας αποκαλύπτουν το πώς μια αφηρημένη αξία έχει πολλά πρόσωπα και ενσαρκώσεις: πτυχές εμπορικές και μη εμπορικές, πεζές και μεγαλειώδεις, αλαφροΐσκιωτες και μεγαλοφυείς, υλικές και άυλες. Το πώς με άλλα λόγια η ελευθερία περνάει από στιγμιαίες χειρονομίες ή πράξεις που θα γίνουν θεσμοί, κατακτώντας τη διάρκεια. Η ελευθερία, τελικά, γράφεται με πολλά έψιλον και το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι κανένα από αυτά δεν έχει δικαίωμα να σβήνει τα υπόλοιπα.

Μεγαλώνοντας κάποιος, εγκαταλείπει την αλαζονεία και τα ερμητικά, αυτοαναφορικά συστήματα της νιότης και καλλιεργεί εντός του συνδέσεις με την εντοπιότητα, τη λαϊκότητα και το κοινό αισθητήριο. Καλό είναι, πάντως, να διατηρεί και μια πισινή και να μη λησμονεί τις προσμονές και τις ευαισθησίες του νεαρού εαυτού του.

Με αφορμή τον πρόωρο (πενήντα πέντε χρονών) θάνατο του Νίκου Αγγελή, «φίλου» στο Facebook, επιφανούς δικηγόρου, ευαισθητοποιημένου ατόμου και ιδρυτικού μέλους, στιχουργού και ερμηνευτή του συγκροτήματος Χωρίς Περιδέραιο –ένα από τα ξεχωριστά σχήματα των πρώιμων ’80s που επιχειρούσαν ηρωικά να σύρουν τη χώρα, εν μέσω δεύτερου κύκλου Μεταπολίτευσης, στη μετα-πανκ εποχή με τους υπερρεαλιστικούς τους στίχους και την ψυχρή συνθετική υπόκρουση–, θυμήθηκα κάποιες κουβέντες του στο πρόσφατο ντοκιμαντέρ Εδώ δεν υπάρχει άσυλο περί της ανεξάρτητης αθηναϊκής «new wave» σκηνής εκείνης της περιόδου. Έλεγε, λοιπόν, για την ημέρα εκείνη που το γκρουπ αποτόλμησε να χτυπήσει την πόρτα της εταιρείας Lyra, όπου τότε τον ρόλο άτυπου ή επίσημου αρχισυμβούλου έπαιζε ο Διονύσης Σαββόπουλος, στον οποίο είχαν στείλει οι Χωρίς Περιδέραιο δείγμα της δουλειάς τους. Η απάντηση/νουθεσία του Σαββόπουλου ήταν ότι θα έπρεπε τα μέλη του σχήματος να αφουγκραστούν «τον ήχο του περιπτερά», υπονοώντας σαφώς ότι θα έπρεπε να εγκαταλείψουν τη νεανική εσωστρέφεια και τις ξενόφερτες ψευδαισθήσεις μοντερνιστικού μεγαλείου. Το συγκρότημα τον ευχαρίστησε για το ενδιαφέρον και αποχώρησε με ανάμεικτα συναισθήματα απομυθοποίησης και πικρίας. Κατανοητά τα συναισθήματα αυτά, κατανοητό όμως, εν μέρει τουλάχιστον, και το αυτάρεσκο, εκ πρώτης όψεως, πατρονάρισμα του Σαββόπουλου, που θέλει να πιστεύει κανείς ότι δεν έγινε με κακή πρόθεση. Μεγαλώνοντας κάποιος, εγκαταλείπει την αλαζονεία και τα ερμητικά, αυτοαναφορικά συστήματα της νιότης και καλλιεργεί εντός του συνδέσεις με την εντοπιότητα, τη λαϊκότητα και το κοινό αισθητήριο. Καλό είναι, πάντως, να διατηρεί και μια πισινή και να μη λησμονεί τις προσμονές και τις ευαισθησίες του νεαρού εαυτού του, όχι μόνο επειδή είναι γνήσιες και πολύτιμες, όπως κάθε πρώιμη εντύπωση, αλλά και επειδή οι πολλές «εντοπιότητες» μπορούν να σε στείλουν συστημένο στην ύπουλη αγκαλιά του (νεο)συντηρητισμού. Ούτως ή άλλως, νομίζω ότι πρέπει να προσέχουμε τι είδους απόσταγμα κεκτημένης σοφίας και ωριμότητας κερνάμε τους νέους, συνήθως χωρίς να μας το ζητήσουν οι ίδιοι και ασχέτως του αν εκείνοι τα θέλουν όλα δικά τους, όπως κι εμείς κάποτε. Σύμφωνα με το τραγούδι του Χατζιδάκι άλλωστε, «τα παιδιά δεν έχουν μνήμη / τους προγόνους τους πουλούν / και ό,τι αρπάξουν δε θα μείνει / γιατί ευθύς μελαγχολούν…», ούτε όμως οι προσπάθειες του Μεγάλου Εκλιπόντος, που τον μνημονεύουμε κάθε τρεις και λίγο αναζητώντας απεγνωσμένα μπούσουλα, με τους Αγώνες Τραγουδιού της Κέρκυρας ή με τον Σείριο, δεν είχαν καταφέρει να ξορκίσουν τη βαριά «ταγαρίλα» της Μεταπολίτευσης που σκίαζε τα πάντα στο διάβα της, καταδικάζοντας στο βαθύ περιθώριο όποιον αποτολμούσε να εκφραστεί με σύγχρονους και «προχωρημένους» όρους. Μιλάμε για την εποχή που ελληνόφωνο «ροκ» σήμαινε αποκλειστικά Σιδηρόπουλος και Σπυριδούλα και Πουλικάκος. Συγκροτήματα όπως οι αγαπημένοι Metro Decay και οι Χωρίς Περιδέραιο ήταν σαν τη μύγα μες στο γάλα και δέχονταν την περιφρόνηση σύσσωμου του κατεστημένου συστήματος παλιοροκάδων και πάσης φύσεως ινστρουχτόρων που δεν ήθελαν να δουν και να ακούσουν τίποτα που δεν ήταν καθηλωμένο υπό το βάρος των συμβόλων μιας ένδοξης και μουμιοποιημένης αριστεράς. Έπρεπε να περάσουν τρεις δεκαετίες σχεδόν για να εκτιμηθεί από τις μεθεπόμενες γενιές η κληρονομιά τέτοιων «περιθωριακών» συγκροτημάτων, καθώς και η ιδιοσυγκρασιακή χρήση και εκφορά της ελληνικής γλώσσας που είχαν υιοθετήσει και προερχόταν από εντελώς διαφορετική αντίληψη από τη λεβεντοεντεχνίλα που μαστίζει το mainstream ελληνόφωνο ροκ από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και δώθε. Όπως ήταν λογικό και αναμενόμενο πολιτικά, πέσανε να τον φάνε πρόσφατα τον Κυριάκο Μητσοτάκη γι’ αυτό που είπε σχετικά με τη λήθη των νέων (που «θέλουν να βλέπουν μπροστά») όσον αφορά τη δολοφονία Λαμπράκη κ.λπ. (ειλικρινά, δεν μπορώ να βρω την ακριβή δήλωση στο φιλτραρισμένο χάος του Διαδικτύου), όμως… Όμως θυμάμαι καλά πολλούς εφήβους (και τον εαυτό μου μαζί) να μπαίνουμε συχνά στον πειρασμό τότε να ξεφουρνίσουμε αντίστοιχες «αντιδραστικές» ατάκες, αγανακτισμένοι από το πατρονάρισμα και τη λιτανεία της αριστερής κατήχησης που δεχόμασταν από τους κομματικούς νεολαίους (ποτέ μου δεν κατάλαβα τι είδους νεαρό άτομο δεχόταν να αφήσει την προσωπικότητα και τον υγιή μηδενισμό του στην είσοδο, εισερχόμενος στα καταθλιπτικά/υπαλληλικά γραφεία μιας κομματικής οργάνωσης). Τέτοιες «ειλικρινείς« και «αιρετικές» κουβέντες, όμως, φίλτατε και σχεδόν συνομήλικε Κούλη, δεν τις πετάμε δημόσια αλλά μόνο στην παρέα και υποχρεωτικά κατόπιν εισαγωγής τύπου «η μαύρη αλήθεια είναι…» ή «μεταξύ μας, τώρα, παιδιά…». Αλλά μάλλον έχεις κι εσύ κληρονομήσει το κουσούρι του αείμνηστου πατρός σου, που συνήθιζε να πετάει αντιδημοφιλείς «αλήθειες» σε εντελώς λάθος πλαίσιο.

28.6.18 – lifo

11

Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΗΞΕΡΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

TalkoftheTown

Ένα αφιέρωμα στον φίλο και συνεργάτη της LiFO Χρήστο Γραμματίδη που απεβίωσε το Σάββατο 23.06.2018 σε ηλικία 35 ετών.

Ο

Χρήστος μου προκαλούσε άγχος. Ήθελα πάντα να έχω διαβάσει τα βιβλία που είχε διαβάσει. Να ακούω την κλασική μουσική που άκουγε. Ήθελα να έχω την πολιτική του σκέψη. Το αίσθημα δικαιοσύνης που τον διακατείχε. Ήθελα να ήμουν τόσο χαλαρός στις παρέες, να εκφράζομαι ακριβώς όπως θέλω, να γελάω δυνατά όπως αυτός. Εν τέλει, ζήλευα πάντα την ικανότητά του να μιλάει τόσο ελεύθερα για όλα. Μόνο τους φίλους του προστάτευε. Για τα υπόλοιπα ήταν ξεκάθαρος, ειλικρινής, ευγενής, εμπεριστατωμένος, γεμάτος αγάπη, δίκαιος, δεν άφηνε περιθώρια. Πολύ σωστά αρκετοί έγραψαν πως ο Χρήστος ήταν το μέλλον της Ελλάδας. Όλοι πιστεύαμε πως αυτό το λαμπρό παιδί, που εξέφραζε όλα όσα πολλοί από εμάς νιώθαμε αλλά δεν μπορούσαμε να εκφράσουμε, θα γινόταν κάποτε ένας δίκαιος, μορφωμένος, καλλιεργημένος πολιτικός. Δεν ήθελε και πολύ. Στον απέραντο ωκεανό ανοησίας που μας περιβάλλει, ο Χρήστος ξεχώριζε. Άνθρωποι που δεν τον ήξεραν έπαιρναν δύναμη από τα γραπτά του στο Facebook, τον θαύμαζαν, ήθελαν να τον γνωρίσουν. Το μεγάλο έργο του Χρήστου ήταν η δουλειά του, που λάτρευε, η οικογένειά του, που τιμούσε δημοσίως με τον πιο παλιομοδίτικο και υπέροχο τρόπο, οι φίλοι και οι σχέσεις του και οι απόψεις του. Διατηρούσε ένα από τα πιο επιδραστικά διαδικτυακά προφίλ στην Ελλάδα. Ο προσωπικός του λογαριασμός στο Facebook ήταν σημείο αναφοράς. Έδωσε στο διαδικτυακό κοινό του αληθινά σημαντικό, δωρεάν, καλογραμμένο, πολύτιμο περιεχόμενο. Ο Χρήστος μας απέδειξε ότι τα social media έχουν και μια θετική, χρήσιμη, ανακουφιστική, πολλές φορές, πλευρά. Τα κείμενα που αναρτούσε, στην πλειονότητά τους, δεν προορίζονταν για κάπου αλλού. Ήταν πρωτογενές υλικό που έβρισκες μόνο στη σελίδα του. Την εποχή που όλοι συζητούν και ψάχνουν για το περίφημο content, ο Χρήστος μας το έδινε απλόχερα για χρόνια. Το timeline του είναι ένα συγκλονιστικό ημερολόγιο της εποχής που ζούμε. Ένα πολύ καλά ρυθμισμένο σύνολο από πολιτικές απόψεις, χιούμορ, τρέλα, προσωπικά κείμενα και γνώση. Πάντα πίστευα πως ο Χρήστος ήξερε τα πάντα. Διάβαζα με αφοσίωση τα κείμενά του για τον κινηματογράφο, τις αναλύσεις του για τα έργα τέχνης, τις ιστορίες που αντλούσε από τις ζωές μεγάλων προσωπικοτήτων. Μου άρεσε ακόμα και η υπερβολή του. Oι δύσκολες εποχές που ζούμε τον έσπρωχναν συχνά να γράφει κυρίως για την ελληνική πραγματικότητα, όμως ανάμεσα στα τόσα και τόσα σωστά για την πολιτική, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δικαιοσύνη πάντα μας έδινε και ένα διαμαντάκι, έτσι, για να μας θυμίσει πως όλα τα ωραία της ζωής βρίσκονται στην τέχνη, στα βιβλία, στα ωραία πράγματα. Από την ώρα που έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του άρχισα να ανατρέχω στα κείμενα που έγραψε, στις αναρτήσεις του στο Facebook. Δεν μπορούσα να σκεφτώ καλύτερο τρόπο εκείνη τη στιγμή για να θυμηθώ και να τιμήσω έναν φίλο. Απέφυγα τις αναρτήσεις του τελευταίου χρόνου. Ήθελα να τον θυμηθώ έτσι όπως ήταν πριν αρρωστήσει. Να θυμηθώ ποιος ήταν ο Χρήστος που όλοι λατρέψαμε και θέλαμε να γίνουμε σαν αυτόν. Η LifO τιμά τη ζωή του δημοσιεύοντας μια μικρή επιλογή από το πλήθος των κειμένων που δημοσίευε επί τόσα χρόνια. μιχάλης μιχαήλ

31/12/13 Μια κακή χρονιά δεν είναι τίποτα μπροστά στην αιωνιότητα. Καθε πέρσι και χειρότερα. Κοιτάμε μπροστά.

9/11/13 Ξέρω ότι η πτώση του Τείχους το 1989 συμ-

15/8/13 Να πούμε εδώ δυο λόγια για τον George Lucas σε σχέση κυρίως με το πρώτο Star Wars του 1977: ο Lucas ήταν στην ταινία αυτή ένας ποιητής, ένας μανιακός της εικόνας κι ένας άπαιχτος γνώστης της ιστορίας του κινηματογράφου. Το φιλμ Star Wars είναι «καθαρή» εικόνα (ακόμη και οι διάλογοι δεν είναι κυρίως ειπείν λόγος, είναι σαν τα μπαλόνια των κόμικ). Το Star Wars δεν ήταν μια ταινία επιστημονικής φαντασίας (science

fiction). Ήταν ένα αστρικό παραμύθι και ταυτόχρονα ήταν γουέστερν, ήταν μελόδραμα, ήταν ταινία καταδίωξης, ήταν πολεμικό φιλμ, ήταν γκανγκστερικό φιλμ. Ο Lucas στην ταινία αυτή δεν ήταν απλώς σκηνοθέτης, ήταν παραμυθάς μεγάλης κλάσης. Ένας τρίτος αδελφός Γκριμ του σύγχρονου κόσμου. Τα υπόλοιπα (οι συνέχειες, τα πρίκουελ, τα κινούμενα σχέδια, τα βιβλία, τα κουκλάκια) είναι εμπόριο και άρα εξόχως αντιαισθητική υπόθεση. Το καύσιμο όλου αυτού του μυθικού σύμπαντος πάντως ήταν αληθινό (όπως πάντα): ο Lucas υπήρξε δημιουργός έστω και για μία φορά στη ζωή του κι αυτό είναι μεγάλη και σπάνια υπόθεση. Δεν περνάει κάτι τυχαία στον συλλογικό πολιτισμό της ανθρωπότητας. Η συνέχεια (καλή ή κακή) στις οθόνες το 2015.

11/6/13 Καμιά μοναξιά δεν είναι μικρή.

ε π ι μ ε λε ι α l if o t e am

Απώλειες

βολίζει την ελευθερία. Και ήταν βέβαια μια συμβολική απελευθέρωση για ανθρώπους που έζησαν κάτω από ολοκληρωτικά καθεστώτα που δυσφήμησαν τον μαρξισμό σε Ανατολή και Δύση. Όμως έχει και μια άλλη, δευτερεύουσα ίσως, πτυχή: τα δάκρυα στα μάτια των απλών ανθρώπων που πίστεψαν με όλο τους το είναι σε έναν άλλο κόσμο που θα ερχόταν. Τα δάκρυα για τα ιδανικά και τις θυσίες ολόκληρων γενεών που γκρεμίζονταν τώρα σαν χάρτινος πύργος. Κι ας ήταν κάλπικο το όνειρο, δεν πονάει λιγότερο η διάψευση μιας ολόκληρης ζωής. Στέκομαι με σεβασμό απέναντι στα εκατομμύρια των ανθρώπων που πίστεψαν σε έναν πιο δί-

καιο και φωτεινό κόσμο για όλους. Κι ας γελάστηκαν. Κοιτάμε μπροστά. Ποτέ ξανά ολοκληρωτισμός.

εικονογραφηση: athenean sailor

12 lifo –

28.6.18

24/5/13 Δεν πιστεύω σε «ελληνικές μοναδικότητες»

Πάντως, χρωστάμε πολλά στους ανθρώπους που μας μαθαίνουν τις αλήθειες της ζωής. Έστω κι αν η μάθηση είναι επίπονη διαδικασία. Έστω κι αν δεν το κατάλαβαν ότι μας δίδαξαν. Η ζωή δεν έχει νόημα, οπότε δουλειά μας είναι να εφεύρουμε ένα.

22/8/13

μέσα στην Ιστορία. Η ελληνική κρίση συνδέεται με γενικότερες αιτίες και καταστάσεις που ισχύουν και για τον υπόλοιπο κόσμο. Υπάρχει όμως μια ιδιομορφία: η σύγχρονη ελληνική καταναλωτική κοινωνία δεν γεννήθηκε μέσα από «φυσιολογική» διεργασία, μέσα από μια αστική πορεία και πρόοδο. Ήρθε ξαφνικά μετά τον πόλεμο με δανεικά λεφτά και άδικο σύστημα οργάνωσης παραγωγής και, βρίσκοντας τη χώρα απροετοίμαστη, τη διέλυσε. Η παλιά κοινωνία απήλθε ιστορικά χωρίς να υπάρχει ακόμα η νέα κοινωνία για να ενταχθούμε σ’ αυτήν. Και βρεθήκαμε (και είμαστε ακόμα) στο μεταίχμιο δύο εποχών, δύο κοινωνιών. Και ακριβώς «μεταίχμιο» σημαίνει παντού και πάντοτε σύγχυση των ιδεών, ανυπαρξία ιδεών καθαρών και κατευθυντήριων, άρα απιστία στην αξία και στη δύναμη των ιδεών. Σε κάθε τέτοια κρίση όλοι μαθαίνουν να φλυαρούν την έντονη δυσφορία τους για τις κακές πράξεις των άλλων κι ευχαριστιούνται μ’ αυτήν τους τη φλυαρία, νομίζοντας πως έτσι ξεπλένουν τον εαυτό τους. Οι γερές κοινωνικές μονάδες (τα «άξια παιδιά» που λέει ο Ντοστογιέφσκι) σκορπίζουν και σωπαίνουν μέσα στη γενική δυσπιστία και λείπει ένα κέντρο, κάποιος πρώτος πυρήνας που να τα μαζέψει και να τα κινήσει σε κοινούς σκοπούς. Όλοι βρίσκονται μόνοι τους μέσα σ’ όλους τους μόνους. Κι η κακοπιστία αυτή δεν είναι μόνο μεταξύ μας, αφορά και τη σχέση κράτους - πολίτη. Η καχυποψία ότι οι θεσμοί μπορούν εύκολα να μπαίνουν στην υπηρεσία ατομικών συμφερόντων αποτελειώνει την όποια εμπιστοσύνη του ατόμου στη συλλογικότητα. Κι η μοναξιά αυτή η δύσπιστη είναι το τέλειο μέτρο της δυστυχίας. Ένας υπερτροφικός γραφειοκρατικός μηχανισμός του κράτους και ένας ακαταμάχητος εξαλλοιωτικός μηχανισμός της κατανάλωσης απομονώνουν τα άτομα μέσα στις τεράστια υπερανθρώπινες διαστάσεις τους. Και τα συντρίβουν. Κι όμως: τίποτα δεν υπάρχει στον κόσμο να της κόψει τον δρόμο της ελευθερίας. «Τη λευτεριά ως τα ύψη, τη λευτεριά ως τον θάνατο» λέει ο Σικελιανός. Για τη λευτεριά «στους αιώνες το πάλεμα, το φρικτό και το υπέροχο» συμπληρώνει ο Ελύτης. Άντε να μας δω.

22/5/13 Είμαστε αυτό που κάνουμε – κοιτάμε τον ουρανό τη νύχτα και ονειρευόμαστε. Η ικανότητα της ανθρωπότητας να δημιουργεί συλλογικά σε συνδυασμό με την επιδίωξη του ατόμου να πραγματώσει τα όνειρα και τις επιθυμίες του είναι ίσως οι πιο ισχυρές δυνάμεις που γνωρίζουμε.

29/4/13 Ο τιτανοτεράστιος Καβάφης είναι ο μεγαλύτερος νεοέλληνας ποιητής. Από τον Αισχύλο είχε να βγάλει η ελληνόγλωσση γραμματεία τέτοια ποίηση. Ο Καβάφης ίδρυσε νέο πρίσμα της Ιστορίας, δημιούργησε αισθητικά αριστουργήματα και έδωσε στον όρο «στοχαστικός» το πλήρες νόημά του. Οι καθ’ ημάς ηλίθιοι, βέβαια, είτε τον είπαν ατάλαντο (μέχρι τον πόλεμο περίπου) είτε προσπάθησαν να τον περιορίσουν με την ταμπέλα του απλώς «queer poetry». Η αλήθεια είναι ότι τα 154 ποιήματά του στέκονται σαν ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του συλλογικού μας ευρωπαϊκού πολιτισμού.

25/12/14 Εγώ δεν θελω γιατρικά γιατί έχω φίλους. Θα το ξαναπώ σήμερα που γιορτάζω, γιατί η αγάπη, τα φιλιά, οι αγκαλιές και τα δώρα ξεκίνησαν από τις δώδεκα και ένα. Πόση απλοχεριά και ζεστασιά κυκλοφορεί δω τριγύρω; Νιώθω σαν την πόλη, με φωτάκια και στολίδια, και με παρέες, πολλές παρέες να σεργιανάνε. Σινεμά ζούμε, φίλη, αλλά γράφουμε σενάριο. ♥

13/12/14 Οι δικοί μας άνθρωποι είμαστε εμείς. Φύσει. Ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως ετερόφωτος, είναι το σύνολο των σχέσεών του με τους άλλους. Το «έξω» είναι τελικά το μόνο πραγματικό «μέσα» ή το μέσα είναι ουσιαστικά διαθλασμένος αντικατοπτρισμός του έξω. Διάλεξε με προσοχή τους φίλους σου. Να είναι καλύτεροι από σένα, να τους θαυμάζεις, να σε αφήνουν μόνιμα εκστατικό με τα χαρίσματα και τη χρυσόσκονή τους. Όλο το άλλο έρχεται από μόνο του.

25/8/14 Τις προάλλες με τη φίλη μου την Αργυρώ είχαμε μια συζήτηση για την ποδοσφαιρική αντίληψη περί φιλοσοφίας, του τύπου «δεν είμαι με τον Καντ, είμαι με τον Χέγκελ». Αν θέλουμε να καταλάβουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο μας, πρέπει κάποια στιγμή να αναγνωρίσουμε ότι όλοι μας είμαστε πολύπλοκα πλάσματα και αποτελούμε το προϊόν μιας μακράς και σύνθετης ιστορικής ανάπτυξης που αγκαλιάζει εντελώς αντικρουόμενες κατευθύνσεις και τάσεις σκέψης. Έστω κι αν δεν το συνειδητοποιούμε, ο καθένας από

μας φέρει, στη δική του νοοτροπία και τον δικό του τρόπο αντίληψης του κόσμου, τα ίχνη και τα απομεινάρια αυτών των αντικρουόμενων τρόπων σκέψης. Για παράδειγμα, μπορεί στη δημόσια ζωή μας να κινούμαστε με βάση κυρίως αστικές αξίες, όπως η χρήση της λογικής, η εξάρτηση από την εμπειρία και την παρατήρηση, η προσήλωση στον ανταγωνισμό, την αποτελεσματικότητα, την πρακτικότητα και, φυσικά, το κέρδος. Ωστόσο, ο καθένας από εμάς, συνήθως στην ιδιωτική μας ζωή, είναι επίσης εξοικειωμένος με ένα σύνολο αξιών που απορρέουν μερικές φορές από τον χριστιανισμό ή τον ιουδαϊσμό ή τον ισλαμισμό ή τον βουδισμό (πίστη, αφοσίωση, ηθική, αρμονία με το φυσικό περιβάλλον) ή από το μεγάλο ρεύμα του Ρομαντισμού (έμφαση στη φαντασία, στη δημιουργικότητα, στη συγκίνηση και μια αίσθηση του μυστηρίου του κόσμου), καθώς και από τον μαρξισμό/σοσιαλισμό (πίστη στην ισότητα των ευκαιριών, το ευεπίφορο σε διάφορους τρόπους εναλλακτικής σύλληψης της Ιστορίας και ο επαναπροσδιορισμός αστικών αξιών όπως η ελευθερία υπό ευρύτερη έννοια ώστε να ισχύουν για όλους τους ανθρώπους), για να μην αναφέρουμε ορισμένες ριζοσπαστικές ιδέες σχετικά με την ανθρώπινη ψυχή που προέρχονται από τον Φρόιντ και άλλους πρωτοπόρους στους τομείς της ψυχανάλυσης. Συνεπώς, προτού απορρίψουμε έναν στοχαστή ως «παπάρα» ή «μπουρδολόγο», ας έχουμε υπόψη μας ότι το 2014 ακόμα και η γλώσσα που μιλάς, και πολύ περισσότερο οτιδήποτε σκέφτεσαι, είναι ήδη μπολιασμένο και προδιαμορφωμένο με βάση όλα τα αντικρουόμενα συστήματα σκέψης που γνώρισε η ανθρωπότητα.

3/6/14 Ο κόσμος παύει να είναι ανεξήγητος όταν τον αφηγούμαστε. Γι’ αυτό λεμε ιστορίες, γι’ αυτό ποστάρουμε, γι’ αυτό ακούμε, γι’ αυτό διαβάζουμε.

19/8/14 Στις 22 Φεβρουαρίου 1993 ο Μάνος Χατζιδάκις διηύθυνε συναυλία της Ορχήστρας των Χρωμάτων με έργα Κουρτ Βάιλ, Φραντς Λιστ και Μπέλα Μπάρτοκ. Σύμφωνα με τον συνθέτη, η συναυλία ήταν αφιερωμένη «με φανατισμό εναντίον του νεοναζισμού που ξαναγεννιέται στη χώρα μας και σε άλλα μέρη της Ευρώπης». Στο πρόγραμμα της συναυλίας ο Χατζιδάκις έγραφε, μεταξύ άλλων, τα εξής προφητικά: «Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του. Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία. Και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη, αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια… Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Είναι οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης, αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Είναι εκείνοι που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις, σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι από το αστυνομικό τμήμα, άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία, ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνόμους. Φυσικά, ούτε και για τους περιοίκους... Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δύο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα, ή παθητικός, μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών... Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος “αρχηγός” που θα ηγηθεί αυτού του κατάπτυστου περιεχομένου μας. Και τότε θα ’ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά σας. Δεχόμαστε να ’μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS από άγνοια, αλλά και τόσο “ανθρώπινοι” και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά και από φόβο και από συνήθεια. Και το Κακό ελλοχεύει, χωρίς προφύλαξη,

χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστής είναι ο Θάνατος».

9/6/16 Ο Λουκίνο Βισκόντι ήταν ευγενής από καταγωγή, απόγονος του Καρλομάγνου και μιας οικογένειας που κυβέρνησε το Μιλάνο για αιώνες (όταν ήταν μικρός, καθόταν δίπλα στον Πουτσίνι και έβλεπαν όπερες στο ιδιωτικό θεωρείο της οικογένειας στη Σκάλα). Ο πλούσιος μεγαλοαστός, ο κόμης Βισκόντι, αγαπούσε τα μεταξωτά πουκάμισα, τις ακριβές παριζιάνικες γραβάτες, τα χειροποίητα παπούτσια και αγόραζε κολόνιες μόνο από του Penhaligon’s στη Burlington Arcade του Λονδίνου. Ήταν όμως ταυτόχρονα ανοιχτά ομοφυλόφιλος και μαρξιστής διανοούμενος: αγαπούσε τα ωραία αγόρια (και το έδειχνε σε μια εποχή όπου τίποτα δεν ήταν εύκολο) και πίστευε ότι η αστική τάξη είχε κλείσει τον ιστορικό κύκλο της (έγινε μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος με την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου). Ταυτόχρονα αριστοκράτης και ριζοσπάστης, ο Βισκόντι ήταν ο δικαιωματικός κληρονόμος μιας μεγάλης παράδοσης, την ίδια στιγμή όμως πίστευε στην ανάγκη ριζικής ανατροπής της παράδοσης αυτής. Ήταν, επίσης, επιστήθιος φίλος του Λέοναρντ Μπέρνσταϊν, της Κοκό Σανέλ και της Μαρίας Κάλλας, την οποία σκηνοθέτησε αριστουργηματικά στην όπερα. Και, κυρίως, ήταν ένας από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες στην ιστορία του κινηματογράφου (προσωπικά, ο αγαπημένος μου), ένας δημιουργός αδιανόητης ευφυΐας, μοναδικού στοχαστικού βάθους και απαράμιλλης αισθητικής τελειότητας. Το «τιτάνιο βισκοντιανό οικοδόμημα» (όπως το έλεγε ο Βασίλης Ραφαηλίδης) περιλαμβάνει ορισμένες από τις ομορφότερες ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ: Η γη τρέμει, Senso, Ο Ρόκο και τ’ αδέλφια του, Ο Γατόπαρδος, Οι Καταραμένοι, Θάνατος στη Βενετία, Το λυκόφως των Θεών (ή Λούντβιχ). Στα φιλμ του βλέπουμε πραγματωμένο το παράδοξο της ύπαρξής του: ο Βισκόντι έζησε μια ζωή βασισμένη στην παραδοσιακή κοινωνική τάξη, πίστευε στην αναγκαιότητα να ανατραπεί αυτή η τάξη και στα φιλμ του μας άφησε μια μαγική ποιητική αποτύπωση όλων όσα θα έπρεπε να θυσιαστούν ή να χαθούν με τη μετάβαση σε ένα μέλλον χειραφέτησης. Φέτος συμπληρώνονται 110 χρόνια από τη γέννησή του και 40 από τον θάνατό του.

I miei complimenti caro Conte ♥

19/9/17 «Το ξέρει όποιος αγάπησε: στο φως των άλλων ο κόσμος φθείρεται» λέει κάπου ο Γιώργος Σεφέρης (φωτ. με τη γυναίκα της ζωής του, τη Μαρώ). Το έργο του, έργο απαράμιλλης ποιητικής διαύγειας και εκπληκτικού στοχαστικού βάθους, είναι σήμερα το πιο επίκαιρο στολίδι της νεοελληνικής γραμματείας. Η ποίησή του μιλάει για όλα όσα ζούμε, όσα φοβόμαστε, όσα ονειρευόμαστε, όσα μας προβληματίζουν. Ο Σεφέρης ίσως δεν έχει όλες τις απαντήσεις (εκτός εάν η απάντηση είναι πάντα ο άνθρωπος). Αλλά είναι η καλύτερη παρέα για το ταξίδι. Πέθανε στις 20 Σεπτεμβρίου 1971, μεσούσης της σκοτεινιάς. Αυτός που ήταν πάντοτε ζήτημα φωτός. On a personal note: αν έπρεπε να πάρω μόνο ένα βιβλίο μαζί μου στο νησί που θα ναυαγούσα, θα ήταν η ιερά σύνοψη των ποιημάτων του. Ο ένας. Ο μέγας. Ο μείζων.

12/5/17 Υπάρχουν έργα τέχνης που αναπαράγουν, μιμούνται ή αναπαριστούν τη ζωή. Και υπάρχουν και κάποια ξεχωριστά έργα που κατοικούν εντός της ζωής, είναι ζωή τα ίδια. Όπως στην τέχνη γενικά, έτσι και στο σινεμά: υπάρχουν φιλμ που ζουν μέσα σου. Και σου μιλάνε όποτε θέλουν. Ας πούμε ένα μεσημέρι την ώρα που κοιτάς αφηρημένα έξω από το παράθυρο.

7/5/17 Ένας σοφός λέει ότι «ζωή ονομάζεται ο χρόνος που δαπανάται μέχρι να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος ότι ο κόσμος δεν έχει νόημα». Θα διαφωνήσω με τον σοφό. Ζωή ονομάζεται ο χρόνος που ξοδεύουμε προσπαθώντας να δώσουμε νόημα στον κόσμο. Και αποτυγχάνουμε, βεβαια, αλλά δεν έχει σημασία. Προσπαθώντας, καταφέραμε και ζήσαμε.

Στις 4 το πρωί η πόλη είναι όμορφη και οι δρόμοι σινεμά. Η ασχήμια, η πίκρα, τα άγχη, το κακό, όλα κρυμμένα, δεν φαίνονται κάτω απ’ τα κίτρινα φώτα. Μασκαρεμένα στη νυχτερινή σεκάνς της πόλης που κοιμάται. Εδώ ζήσαμε. Και το πρωί, ξεμέθυστοι, θα το θυμηθούμε. Ας είναι. Για τώρα, όλα καλά.

14/12/14

22/1/17 Προσωπική μυθολογία: ο Ρολάν Μπαρτ, ο Σεφέρης, ο Μπαχ, ο Λουκίνο Βισκόντι, ο Ντίκενς, ο Σοστακόβιτς, η Ντάστι Σπρίνγκφιλντ, ο Καραβάτζιο, ο Αγγελόπουλος, ο Χάινριχ Μπελ, ο Ρίτσος, ο Μπόουι, ο Σκορτσέζε, ο Γκορ Βιντάλ, ο Μαρξ, ο Μπρους Σπρίνγκστιν, ο Πίτερ ντε Χουχ, ο Λέοναρντ Μπέρνσταϊν, ο Ταρκόφσκι, ο Χατζιδάκις, ο Βασίλης Ραφαηλίδης, ο Μπραμς, ο Όζου, η Γκρέις Σλικ, ο Αναγνωστάκης, ο Τέρι Ίγκλετον, η Σούζαν Σόνταγκ, η Άννα Βίσση, ο Φρανσουά Τριφό. #birthday 28.6.18 – lifo

13

TalkoftheTown

ΠΛΗΓΕΣ ΤΗΣΑΘΗΝΑΣ

Όλα όσα μας ενοχλούν και πρέπει να αλλάξουν στην Αθήνα. από th lifo team

παρισ ταβιτιαν

1 ΤΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΕ ΤΑ ΘΕΡΙΝΑ ΣΙΝΕΜΑ

UrbanLife

απ ό το ν γι άν ν η π α νταζ ό π ουλο

Αυτή είναι η ιστορία τους.

14 lifo –

28.6.18

Ρομαντικά, νοσταλγικά, ανεκτίμητα, τα θερινά σινεμά της Αθήνας παραμένουν εδώ και πολλές δεκαετίες μια αγαπημένη καλοκαιρινή ψυχαγωγική συνήθεια. Σε ταράτσες, κήπους και δημόσιους χώρους, με την κινηματογραφική ατμόσφαιρα, την ανεμελιά, τις μυρωδιές λουλουδιών, τον έναστρο ουρανό αλλά και το φως του φεγγαριού, αποτελούν την ιερή τελετουργία των μικρών οάσεων της πόλης. Τα θερινά σινεμά δεν είναι μια απλή επιλογή διασκέδασης για τα καυτά καλοκαιρινά βράδια. Είναι σημεία αναφοράς για πολλές γειτονιές της Αθήνας αλλά και τόποι συνάντησης ετερόκλητων ανθρώπων, οι οποίοι, μακριά από την πίεση της καθημερινότητας, αναζητούν τη μυσταγωγική τους διάσταση. Ιστορικά, τα πρώτα θερινά σινεμά κάνουν την εμφάνισή τους στις αρχές του περασμένου αιώνα. Συγκεκριμένα, άρχισαν να διαδίδονται από πλανόδιους που έστηναν ένα μεγάλο λευκό πανί σε υπαίθριους χώρους, πλατείες ή ασβεστωμένες αυλές και εκεί πρόβαλλαν τα φιλμ. Αρχικά, η είσοδος ήταν ελεύθερη, χωρίς κάποιο αντίτιμο, και για την εποχή εκείνη θεωρήθηκε κάτι μοναδικό και πρωτοποριακό. Ήδη, όπως αναγράφεται σε ιστορικές πηγές, στην πλατεία Συντάγματος τα συναντάμε από το καλοκαίρι του 1900, ενώ το 1904 προβάλλεται εκεί η γαλλική βωβή ταινία του Ζορζ Μελιές Ταξίδι στη Σελήνη. Παράλληλα, υπολογίζεται ότι από το 1907 υπήρχαν στην πρωτεύουσα περίπου τριάντα θερινοί κινηματογράφοι. Το παλιότερο θερινό σινεμά της πόλης είναι η Αίγλη στο αίθριο του Ζαππείου. «Το πλέον απολαυστικόν κέντρον των Αθηνών» έγραφε μια διαφήμιση της εποχής, ενώ από τις αρχές του 20ού αιώνα το Ζυθεστιατόριον Η Αίγλη είχε συνδεθεί με τη μικρή Αθήνα της Βelle Époque και των Βαλκανικών Πολέμων. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1910, οπότε λειτούργησε, ο κινηματογράφος της Αίγλης δεν άργησε να εξελιχθεί σε σήμα-κατατεθέν της κοινωνικής ζωής της Αθήνας. Στους παλιότερους θερινούς ανήκει και το Cine Paris, που άνοιξε για πρώτη φορά το 1920. Μάλιστα, η ιδέα για τη δημιουργία του θερινού κινηματογράφου ήταν ενός Έλληνα κομμωτή ο οποίος ζούσε πολλά χρόνια στο Παρίσι και γι’ αυτό το ονόμασε «Paris». Έπειτα, στις αρχές της δεκαετίας του ’60 δημιουργείται το κτίριο όπου στεγάζεται μέχρι σήμερα, στην πιο γοητευτική περιοχή της Αθήνας, και λειτουργεί ως θερινό και χειμερινό σινεμά. Στα τέλη του ’60 κλείνει και ανοίγει ξανά το 1986, υπό νέα ιδιοκτησία. Έως και σήμερα, τοποθετημένο ακριβώς κάτω από την Ακρόπολη, θεωρείται

από τα ομορφότερα θερινά της πόλης. Επίσης, από τα παλιότερα θερινά είναι και το Σινέ Θησείον, το οποίο λειτουργεί από το 1935. Με μία μόνο, μικρή, αναγκαστική διακοπή κατά τη διάρκεια της Κατοχής, λειτουργεί αδιάκοπα, έχοντας το προνόμιο της μοναδικής θέας στη φωταγωγημένη Ακρόπολη. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλά ξένα μέσα ενημέρωσης το περιλαμβάνουν διαρκώς στα καλύτερα θερινά του κόσμου. Από το 1932, στην περιοχή των Άνω Πετραλώνων λειτουργεί και ο θερινός κινηματογράφος «Ζέφυρος». Συγκεκριμένα, πρωτοξεκίνησε ως χώρος παρουσίασης παραστάσεων θεάτρου σκιών αλλά από το 1988 εδραιώθηκε ως θερινό σινεμά και σήμερα αποτελεί ένα ξεχωριστό στέκι για τους σινεφίλ. Σταδιακά, λοιπόν, όλη αυτή η κινηματογραφική εμπειρία αναπτυσσόταν ολοένα και περισσότερο, γι’ αυτό και κάποια στιγμή καθιερώθηκε εισιτήριο. Το 1938 οι θερινοί κινηματογράφοι στην Αθήνα ήταν πάνω από εξήντα. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής πολλοί πρόβαλλαν πολεμικά χρονικά, ενώ μεταπολεμικά η προσέλευση του κόσμου αυξήθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό. Έτσι, «χρυσή» περίοδος για τα θερινά σινεμά χαρακτηρίζεται η δεκαετία του ’60, όταν σε Αθήνα και Πειραιά άγγιζαν τα 300, ενώ στις αρχές του ’70 ξεπερνούσαν τα 500. Αργότερα, λόγω της κυριαρχίας της τηλεόρασης αλλά και του βίντεο, παρατηρήθηκε κάμψη και πολλοί θερινοί έβαλαν «λουκέτο». Από το 1997 σαράντα επτά θερινοί κινηματογράφοι κρίθηκαν διατηρητέοι με στόχο την επιβίωση και την αδιάκοπη λειτουργία τους. Μεταξύ αυτών το Βοξ, η Αίγλη, το Cine Paris, η Αθηναία και η Ριβιέρα. Αναμφίβολα, πρόκειται για μια ξεχωριστή εμπειρία, η οποία εξακολουθεί να μας γοητεύει ακόμη και στα χρόνια της τεχνολογικής επανάστασης. Μερικές πλαστικές καρέκλες, λίγο αμμοχάλικο, κάποια τραπεζάκια και το λευκό πανί συνεχίζουν να συνοδεύουν τις γλυκές αθηναϊκές βραδιές του καλοκαιριού. Συνυφασμένα με την αστική παράδοση, τα θερινά σινεμά, εκτός από δροσερά μέρη που προσφέρουν ηρεμία και χαλάρωση εντός του αστικού ιστού, αποτελούν αξιοθέατα της πόλης αλλά και έναν σημαντικό πόλο έλξης για κατοίκους και τουρίστες. Όπως έλεγε και το γνωστό τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη: «Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι μες στα θερινά τα σινεμά, νύχτες που περνούν, που δεν θα ξαναρθούν, μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά».

οι πεταμένες σύριγγες στο πάρκο έξω από τη νομική: Η συστηματική χρήση

σκληρών ναρκωτικών από τοξικοεξαρτημένους στον χώρο έξω από τη Νομική Σχολή και το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων πάνω από την Ακαδημίας έχει επισημανθεί πολλάκις σε δημοσιεύματα, επιστολές διαμαρτυρίας κ.λπ. Ο υγειονομικός κίνδυνος από τις πεταμένες σύριγγες που μπορεί κανείς να παρατηρήσει με μια απλή βόλτα στο σημείο είναι πολύ υψηλός τόσο για τους ίδιους χρήστες τους όσο και για τους περαστικούς. Ίσως η δημιουργία κλειστών χώρων ιατρικώς εποπτευόμενης χρήσης για τους ανθρώπους αυτούς να είναι μια κάποια λύση.

2

οι λακκούβες του δρόμου που γεμίζουν με νερό σε κάθε καταιγίδα: Από αυτήν

τη στήλη έχουμε αναφερθεί στο ζήτημα των βουλωμένων φρεατίων που προκαλούν πλημμύρες σε κάθε καταιγίδα. Οι λακκούβες και η κακή ποιότητα του οδοστρώματος σε αρκετά σημεία της πόλης επιτείνουν, όμως, το πρόβλημα, αφού το νερό συσσωρεύεται, εγκλωβίζεται και δημιουργεί μικρές λίμνες στην άσφαλτο, ακόμα και όταν οι μπόρες είναι σύντομες, όπως αυτές των τελευταίων ημερών.

3

ο πεζόδρομος-πάρκινγκ της οδού δερβενίων: Στο τμήμα της οδού από Χαρι-

λάου Τρικούπη μέχρι Ζωοδόχου Πηγής, ένα «ατού» κατοίκων και εργαζομένων της περιοχής που δεν χολοσκάνε, ψάχνοντας πού θα παρκάρουν τζάμπα κατά τις ώρες γραφείου.

Στείλτε μας τις δικές σας ιστορίες στο loveathens@lifo.gr

α π ό τ ο ν σ π υ ρο σταβ ερ η

Αλμανάκ

κουρδιστάν τουρκίας 1985

Κορίτσια στο νεκροταφείο.

28.6.18 – lifo

15

κ ει μ εν ο : m . hu l o t , φωτ ο γ ραφi a: γ ι ωργ οσ π λ ανακ ησ

To «Stath Lets Flats» είναι μία κωμική αγγλική σειρά έξι ημίωρων επεισοδίων που ξεκίνησε χθες (27 Ιουνίου) στο Channel Four. Σεναριογράφος της είναι ο Jamie Demetriou, ένας από τους ανερχόμενους κωμικούς της Βρετανίας με κυπριακή καταγωγή. Στη σειρά, όπου πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο Jamie (υποδύεται τον Stath, έναν δεύτερης γενιάς Κύπριο στο Λονδίνο που πρόκειται να κληρονομήσει το μεσιτικό γραφείο του πατέρα του), συμπρωταγωνιστεί ο Χρήστος Στέργιογλου στον ρόλο του πατέρα, του Βάσου. «Παίζω έναν Έλληνα ο οποίος πήγε στην Κύπρο, παντρεύτηκε μια Κύπρια, χώρισαν και αυτός πήρε τα παιδιά και πήγαν στην Αγγλία» εξηγεί. «Αυτή είναι η προϊστορία. Η ιστορία αρχίζει όταν εγώ, ως πατέρας σε ηλικία που πρέπει να μεταβιβάσω την οικογενειακή επιχείρηση, το μεσιτικό μου γραφείο, στα παιδιά μου, μπαίνω στη διαδικασία της μεταβίβασης, η οποία πρέπει να γίνει στο τέλος του έκτου επεισοδίου. Ο γιος μου και η κόρη μου, όμως, είναι δύο παιδιά που δεν έχουν και πολύ μυαλό. Για να καταλάβεις, σε ένα επεισόδιο ο Στάθης, ο ήρωας της σειράς, πάει να δείξει ένα σπίτι σε πελάτη και το καίει. Ή πάει να τακτοποιήσει κάτι και τα σπάει όλα – δεν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να αναλάβει την επιχείρηση. Η σειρά έχει πολύ ωραίο αγγλικό χιούμορ και ταιριάξαμε πάρα πολύ με τους δύο νέους ηθοποιούς που υποδύονται τα παιδιά μου, τον Jamie και τη Natasia Demetriou, που, εκτός από αδέρφια στη σειρά, είναι και πραγματικά αδέρφια». Τον ρωτάω αν η νέα γενιά Κυπρίων που ζει στο Λονδίνο διαφέρει από τους άλλους Κύπριους. Είναι διαφορετική η νοοτροπία τους; «Αυτά τα δύο παιδιά που γνώρισα εγώ δεν έχουν καμία σχέση με τους Κύπριους» λέει. «Η μητέρα τους είναι Αγγλίδα και είναι και οι δύο πάρα πολύ Άγγλοι. Να φανταστείς, δεν ξέρουν καθόλου ελληνικά. Γνώρισα και τον πατέρα τους, τον πραγματικό, ο οποίος είναι όντως γνήσιος Κύπριος. Γνώρισα και κάποιους άλλους Κύπριους, κλασικούς μετανάστες, οι οποίοι ήρθαν για να κάνουν τους κομπάρσους στα γυρίσματα – υποτίθεται ότι ήταν παλιόφιλοι που είχα καλέσει στα γενέθλιά μου. Έζησα δύο χρόνια στην Αμερική, στη Νέα Υόρκη, και γνώρισα τους εκεί μετανάστες, τους Έλληνες. Γι’ αυτούς που μένουν στην Αγγλία δεν μπορώ να έχω γνώμη, γιατί δεν τους έχω ζήσει πάρα πολύ. Νομίζω, όμως, ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν την ίδια νοσταλγία για την πατρίδα όπου και να είναι». «Νομίζω ότι στην Αμερική είναι ακόμα μεγαλύτερη η νοσταλγία και ότι έχουν μείνει πολύ πίσω, σε άλλες δεκαετίες, είναι αρκετά συντηρητικοί. Είναι πολλοί οι Έλληνες που στήριξαν τον Τραμπ». «Είδα ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν μια αλληλεγγύη μεταξύ τους και μια νοσταλγία για την πατρίδα που δεν την έχουμε εμείς εδώ, κι αυτό είναι συγκινητικό. Μήπως κι εδώ δεν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μείνει πίσω; Δεν ξέρω αν όντως στήριξαν τον Τραμπ, αλλά, αν το έκαναν, κακό του κεφαλιού τους. Δυστυχώς, αυτό δεν έχει να κάνει με τη νοσταλγία και τον νόστο, έχει να κάνει με τον άνθρωπο». «Ως κάτοικος της Θεσσαλονίκης, όλη αυτή η αντίδραση για το Μακεδονικό πώς σας φάνηκε;» «Στενοχωριέμαι πάρα πολύ με αυτό που συμβαίνει, που δεν υπάρχει συνεννόηση για να λυθεί. Δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει αυτό το πράγμα, τι αντίκτυπο έχει, δεν ξέρω αν είναι μόνο εθνικιστικό ζήτημα ή αν είναι ουσιαστικό, δεν μπορώ να το καταλάβω. Και επειδή δεν μπορώ να το καταλάβω, δεν μπορώ να έχω άποψη. Οι βίαιες αντιδράσεις με ενοχλούν πάρα πολύ, οτιδήποτε βίαιο με ενοχλεί. Από κει και πέρα, δεν μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει αυτή η ονομασία, αν με αυτή την ονομασία διεκδικείται κάτι άλλο εκτός από το όνομα, αν είναι θέμα τιμής, αν είναι θέμα Ιστορίας, αν είναι θέμα διεκδίκησης εδαφών. Αυτό δεν το ξέρω. Αν είναι κάτι τέτοιο, αν δηλαδή είναι θέμα μόνο ονομασίας, δεν θα ήθελα να συμβαίνει».

60 16 lifo –

28.6.18

«Πείτε μου για τον Ορέστη». «Α, με τον Ορέστη έχω δύο ιστορίες. Έπαιξα στον Ορέστη που είχε σκηνοθετήσει ο Γιάννης Χουβαρδάς πριν από δέκα χρόνια περίπου και τώρα ξαναπαίζω με σκηνοθέτη τον Γιάννη Αναστασάκη. Είναι ένα έργο που αφορά ακριβώς αυτά που συζητάμε, τη βία, το πώς οι νέοι αντιμετωπίζουν το θέμα της ζωής και του θανάτου, της επιβίωσης. Τα πράγματα γίνονται πιο σκληρά όταν απειλούνται αυτά τα τρία νέα παιδιά, ο Ορέστης, ο Πυλάδης και η Ηλέκτρα, που διεκδικούν το δικαίωμά τους στη ζωή, και φτάνουν σε ακραία βία. Εγώ παίζω τον Τρώα, τον Φρύγα, ο οποίος είναι δούλος και συνοδός της Ελένης. Η Ελένη, ερχόμενη από την Τροία και μετά από επτά χρόνων ταξίδι με τον Μενέλαο, “φιλοξενείται” στο Άργος, μετά τον φόνο της Κλυταιμνήστρας. Η συνθήκη είναι πάρα πολύ άγρια κι εγώ βγαίνω απ’ το παλάτι μετά το μακελειό που κάνουν ο Ορέστης, ο Πυλάδης και η Ηλέκτρα, το σκάω και αφηγούμαι αυτό που συμβαίνει εκεί μέσα. Ξέρεις τι μου έρχεται στο μυαλό όταν εξιστορώ αυτό το τραγικό γεγονός; Οι μετανάστες που έρχονται να βρουν σωτηρία εδώ πέρα και παλεύουν για την επιβίωσή τους».

«Κάποια στιγμή στο έργο λέει ο Ορέστης: “Αφού είναι να τα πάθουμε όλα αυτά, ας πάθει και ο Μενέλαος μαζί μας”». «Ναι, δυστυχώς, η τραγωδία τα λέει όλα, “εγώ θα πεθάνω, αλλά θέλω να πεθάνεις κι εσύ μαζί μου, γιατί θα είναι πιο ελαφρύς ο θάνατός μου”, αλλά όλα στην τραγωδία μιλάνε για τα κακώς κείμενα στη συμπεριφορά των ανθρώπων με τόσο ακραίο τρόπο ώστε να τα καταλαβαίνει ο θεατής και να μην τα υιοθετεί. Όλες οι τραγωδίες είναι “αιμόφυρτες”, περιέχουν όλες ανθρώπινες πράξεις που δεν πρέπει να γίνονται. Δυστυχώς, πολύ λίγοι είναι θετικοί ήρωες στις τραγωδίες. Ένας θετικός ήρωας στον Ορέστη είναι αυτός που υποδύομαι εγώ και ο αγγελιοφόρος που ανακοινώνει ότι το Άργος αποφάσισε να εκτελέσει τον Ορέστη και την Ηλέκτρα. Υπάρχουν και θετικοί άνθρωποι, που συνήθως είναι λαϊκοί». «Επιτυχία τι είναι για σας;» «Να κάνεις αυτό που σου αρέσει και να μη φοβάσαι». «Σας ενδιαφέρει η επιτυχία;» «Δεν με ενδιαφέρει καθόλου η κορυφή, αν εννοείς αυτό. Είναι μια συνεχής προσπάθεια η δουλειά του ηθοποιού. Και τι σημαίνει να φτάσεις στην κορυφή; Δηλαδή, έφτασα και τελείωσα; Τι δυστυχία είναι αυτή; Δεν έχεις κανέναν άλλο αγώνα να κάνεις; Όταν έχεις φτάσει στην κορυφή, σημαίνει ότι έχεις τελειώσει, πεθαίνεις, δεν ζεις, δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσεις. Δεν σημαίνουν τίποτα για μένα ούτε η διασημότητα, ούτε η κορυφή, ούτε η αναγνωρισιμότητα. Θεωρώ επιτυχία το να κάνεις τη δουλειά σου έντιμα, αυτό που κάνεις να το κάνεις ολοκληρωμένα, να κάνεις το καλύτερο που μπορείς και να μη λες “θα κάνω κάτι άλλο πιο καλό μετά”. Επιτυχημένοι άνθρωποι είναι αυτοί που κάνουν με ολοκληρωμένο τρόπο τη δουλειά τους, που τους αρέσει κιόλας, δεν προσδοκούν τίποτε από αυτό και συνεχίζουν». «Όλα αυτά τα παιδιά που θέλουν να γίνουν ηθοποιοί, που ξεκινούν με τόσα όνειρα, τι θα απογίνουν;» «Πάντα υπάρχει χώρος για κάποιον που αγαπάει αυτό που κάνει. Πάντα. Δεν είναι δύσκολα τα πράγματα μόνο για έναν ηθοποιό. Ξέρεις πουθενά που να είναι εύκολα; Τίποτα δεν είναι εύκολο, αλλά πάντα υπάρχει χώρος γι’ αυτόν που αγαπάει αυτό που κάνει. Κάποια στιγμή, αν συνεχίσεις να δουλεύεις με αυτό τον τρόπο, η ανταμοιβή θα έρθει. Τουλάχιστον εγώ έτσι έχω μάθει. Ας πούμε, το δικό μου όνειρο ήταν να παίξω στον κινηματογράφο. Ξέρεις πόσων χρονών κατάφερα να παίξω σε ταινία; Στα 49 μου, σχεδόν 50. Και από τα 21 μου, που αποφάσισα ότι θα είμαι ηθοποιός, αλλά και νωρίτερα, από μικρό παιδί που ήθελα να γίνω ηθοποιός, ήθελα να παίξω στον κινηματογράφο. Το θέατρο το αγαπώ εξίσου, αλλά ήθελα τον κινηματογράφο. Δόξα τω Θεώ, έχω διαγράψει μια πορεία, παίζω και στο εξωτερικό. Μπορεί όλα να έγιναν αργά, αλλά τη δουλειά μου την έκανα. Πολλά λεφτά δεν έβγαλα ποτέ, αλλά είμαι πάρα πολύ καλά με αυτά που βγάζω. Αν συνεχίσεις να είσαι συνεπής και πιστός σε αυτό που αγαπάς, χωρίς, όσο μπορείς, να κάνεις εκπτώσεις, κάποια στιγμή αμείβεσαι.»

με τoν

ΧΡHΣΤΟ ΣΤEΡΓΙΟΓΛΟΥ Μια κουβέντα με τον δημοφιλή ηθοποιό για τον ρόλο του πατέρα στην κωμική σειρά του Channel Four και τον Τρώα στον «Ορέστη» σε μία από τις καλοκαιρινές παραστάσεις της Επιδαύρου.

Ορέστης του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Γιάννη Αναστασάκη, Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, 3-4/8, 21:00

Οδηγίες για τέλεια

ΟΥΖΟΜΠΕΡΔΈΜΑΤΑ

πάνω στο κύμα

Κ

Ραντεβού στον ήλιο με την παρέα σου.

αλοκαίρι χωρίς ουζάκι και ουζομεζέδες είναι μισό καλοκαίρι, γι’ αυτό φροντίστε από τώρα να το τιμήσετε όπως του αξίζει. Βγείτε σε ταβερνάκια, πάτε τις εκδρομούλες σας στη θάλασσα και οργανώστε τη δική σας ουζοκατάνυξη πάνω στο κύμα. Τι πιο ωραίο, άλλωστε, από το να βρίσκεσαι με την παρέα σου σε μια παραλία, μακριά απ' όλους και απ’ όλα, έχοντας όλα τα καλά που μπορεί να χρειαστείτε και, φυσικά, τη σωστή μουσική επένδυση. Ευτυχώς, η Ελλάδα είναι ένας ευλογημένος τόπος γεμάτος παραμυθένια μέρη, γραφικά τοπία και φοβερές παραλίες για κάθε γούστο (οργανωμένες ή ελεύθερες, απόμερες ή πολυσύχναστες, γνωστές ή «μυστικές»). Αν, βέβαια, διαθέτετε τη δυνατότητα να νοικιάσετε κάποια βάρκα ή φουσκωτό, τότε οι πιθανότητες να βρείτε τον μικρό, κατάδικό σας παράδεισο αυτόματα πολλαπλασιάζονται. Μικρά, ακατοίκητα νησιά και απόμεροι κολπίσκοι μπορούν να αποτελέσουν τον ιδανικό προορισμό μιας ολοήμερης εκδρομής. Φανταστείτε το λίγο: αλάτι, ήλιος, κρυστάλλινα νερά και ατέλειωτος ορίζοντας από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου. Ακόμη, όμως, και αν δεν έχετε τη διάθεση για μια τέτοια «περιπέτεια», μπορείτε απλώς να μαζευτείτε στην πιο κοντινή σας ακτή, να αφεθείτε στα έμπειρα χέρια του Ισιδώρου Αρβανίτου, τον δημιουργό του Ούζο Πλωμαρίου, και να νιώσετε για λίγο ότι έχετε αποδράσει στο νησί των ονείρων σας. Αυτό που εγώ αποκαλώ «τέλεια μέρα». Και αν δεν με πιστεύετε ότι μπορεί να ζήσετε κι εσείς μια τέτοια μέρα χωρίς να χρειαστεί να οργανώσετε κάτι μεγαλεπήβολο, επιτρέψτε μου να σας αφηγηθώ μια δική μου, σχετικά πρόσφατη ιστορία. Τις προάλλες, ένα σαββατιάτικο μεσημέρι, έτυχε όλοι στην παρέα να είμαστε διαθέσιμοι. Πήραμε τα μαγιό μας και φύγαμε για τη θάλασσα. Έκανε ζέστη –ο καιρός θύμιζε επιτέλους ελληνικό καλοκαίρι– και στις παραλίες γινόταν χαμός. Ήμασταν, όμως, προετοιμασμένοι. Διαλέξαμε ένα απόμερο σημείο, κάτι μεγάλα άσπρα βράχια που έκαναν το μέρος να μοιάζει με σεληνιακό τοπίο, και απλώσαμε τις πετσέτες. Είχαμε ετοιμάσει διάφορους μεζέδες από το σπίτι, είχαμε μαζί μας και μερικά μπουκαλάκια Ούζο Πλωμαρίου, ενώ ο Γιώργος είχε φέρει μαζί του φορητά ηχειάκια. Ήπιαμε, φάγαμε, γελάσαμε με την ψυχή μας (κάποιοι χορέψανε κιόλας, αλλά ονόματα δεν λέμε) και στο τέλος κάτσαμε όλοι μαζί να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Τέλεια μέρα, δεν συμφωνείτε; Και αφού τη ζήσαμε εμείς, μπορείτε σίγουρα να τη ζήσετε κι εσείς, αρκεί να οργανωθείτε λίγο. Γι’ αυτό, ας δούμε (αναλυτικά) τι πρέπει να κάνετε. Από πόσιμα θα χρειαστείτε, ανάλογα με τα άτομα, 1-2 μπουκάλια Ούζο Πλωμαρίου. Το ξέρουμε, το αγαπάμε και το εμπιστευόμαστε. Μπόλικο πάγο σε ψυγειάκι και ασφαλώς μπόλικο νερό. Αν και συνήθως όλοι παίρνουν ποτηράκια μίας χρήσης, αν είστε μέχρι 6 άτομα θα πρότεινα να πάρετε γυάλινα ποτηράκια για να ακούγεται το τσιν-τσιν και να έχουμε τη σωστή ατμόσφαιρα του «γεια μας!» (… και ασφαλώς λιγότερα σκουπίδια στο μάζεμα). Από βρώσιμα θα παίξουν ταπεράκια που θα φροντίσει ο καθένας βάσει λίστας. Άλλος θα φέρει μαναβική που θα κοπεί επί τόπου, άλλος θα φέρει κριτσίνια, (χαρουπο)ντάκους, ελιόψωμα/τυρόψωμα, και μην ξεχνάμε τα βασικά μας πιάτα: χταπόδι λαδορίγανη, γαύρος μαρινάτος, σαρδέλες, ντοματοκεφτέδες, κολοκυθοκεφτέδες, βασικά ό,τι ακούει στο «κεφτέδες». Όλα αυτά τρώγονται εύκολα, ακόμα και με το χέρι, και δεν θα συζητήσω πόσο ταιριάζουν με το Ούζο Πλωμαρίου μας.

θα μοιραστούν τα πιάτα, που, συν τοις άλλοις, δεν είναι δύσκολα στην εκτέλεσή τους. Γι’ αυτούς που δεν είναι της κουζίνας, υπάρχουν πάντα τα μαγέρικα, όπου παίρνεις πακέτο έναν σκασμό λιχουδιές. Η παραπάνω εικόνα απογειώνεται με τη σωστή μουσική να παίζει από πίσω. Επειδή όμως η μουσική είναι και λίγο προσωπική υπόθεση, θα μπορούσε να κινηθεί σε πιο traditional ήχους, βλέπε παλιά ελαφρολαϊκά και ρεμπέτικα, αλλά και σε νεότερες, πολύ ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις. Εγώ θα πρότεινα αν όχι συγκεκριμένα τραγούδια, σίγουρα κάποιους καλλιτέχνες, όπως οι αγαπημένοι Imam Baildi, Μαρίνα Σάττι, Gadjo Dilo, Vassilikos, The Burger Project, Villagers of Ioannina City, και τους πιο καλοκαιρινούς Locomondo. Πάρτε, λοιπόν, την παρέα σας, τα απολύτως απαραίτητα και δώστε ραντεβού στον ήλιο.

ΚΑΛΌ ΜΑΣ ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ! #ExeiHlioExeiPlomari

Ποιος θα κάτσει τώρα να τα φτιάξει; Μα,

www.apolafste.ypefthina.eneap.gr

Aπολαύστε υπεύθυνα 28.6.18 – lifo

17

Η

VINIETA

ιστορία του Γιάννη και του Θανάση Αντετοκούνμπο έχει ξεπεράσει εδώ και καιρό τα σύνορα της Ελλάδας. Η διαδρομή τους από τα Σεπόλια μέχρι τα παρκέ των γηπέδων μπάσκετ και από κει στον «μαγικό» κόσμο του NBA θα μπορούσε να αποτελέσει υλικό για μυθιστόρημα ή ταινία του Χόλιγουντ. Μια ιστορία έμπνευσης και δικαίωσης. Ένα μάθημα ζωής για τα όνειρα και τις επιθυμίες που εκπληρώνονται. Αν έχεις θέληση, ταλέντο και όρεξη για δουλειά, κανείς δεν μπορεί να σου αφαιρέσει το δικαίωμα να ονειρεύεσαι. Όμως, το σημαντικότερο που έχουν καταφέρει τα αδέρφια Αντετοκούνμπο δεν μπορεί να μετρηθεί γιατί είναι όλα εκείνα τα παιδιά που αποφάσισαν να πάρουν μια πορτοκαλί μπάλα, να βγουν στο γήπεδο και να προσπαθήσουν να τους μοιάσουν. Στα χρόνια που ο Γιάννης εξελίχθηκε σε έναν από τους καλύτερους παίκτες του κόσμου και ο Θανάσης κάνει τη δική του καριέρα στα γήπεδα της Ευρώπης, ποτέ τους δεν ξέχασαν τις ρίζες τους.

ΙNFO AntetokounBros 5K Run Σάββατο 7 Ιουλίου 20:00, Σεπόλια Τα έσοδα των συμμετοχών του αγώνα θα διατεθούν για την ενίσχυση της ΜΚΟ Ειδικής Μέριμνας και Προστασίας Μητέρας και Παιδιού Κιβωτός του Κόσμου. Ακολουθήστε τους AntetokounBros στο Instagram: giannis_an34 & thanasis_ante43 #antetokounbros #weareallbros Κλείστε τη θέση σας στο myrace.gr/ antetokounbros. html

18 lifo –

5.4.18

Kάθε χρόνο επιστρέφουν εδώ, στην Αθήνα, στη γειτονιά τους, για να θυμίζουν σε όλους από πού ξεκίνησαν, γιατί, όπως λένε και στη συνέντευξη που ακολουθεί, «η αφετηρία είναι πάντα το σημείο αναφοράς στη ζωή του ανθρώπου, αυτό που σε βοηθάει να παραμείνεις προσγειωμένος και σε επαφή με την πραγματικότητα». Έτσι, λοιπόν, φέτος, ο Γιάννης και ο Θανάσης Αντετοκούνμπο, με σύνθημα το «We Αre Αll Βros», διοργανώνουν το Antetokounbros 5K Run, μια συμβολική διαδρομή 5 χιλιομέτρων με σκοπό να μεταδώσουν σε όλη την πόλη το μήνυμα της αλληλεγγύης και της ισότητας. Με αφορμή αυτό μιλούν στη LiFO για τα στερεότυπα, την πατρίδα τους την Ελλάδα και τη διαδρομή τους που δεν ήταν σπριντ αλλά μαραθώνιος.

— Θα μας πείτε δυο λόγια για το φετινό Antetokounbros 5K Run; Γιατί προτιμήσατε τους δρόμους της Αθήνας από το γήπεδο μπάσκετ, όπως πέρσι; Γιάννης & Θανάσης: Φέτος αποφασίσαμε να έρθουμε κοντά με τους φίλους μας που δεν έχουν σχέση αποκλειστικά με το άθλημα του μπάσκετ. Έτσι, σκεφτήκαμε να μεταφέρουμε το «παιχνίδι» εκτός παρκέ, στη γειτονιά μας, και να τρέξουμε στην Αθήνα μαζί με όσο περισσότερο κόσμο μπορούμε. Στόχος μας είναι να διανύσουμε μια συμβολική διαδρομή 5 χιλιομέτρων και να μεταδώσουμε δυνατά το μήνυμα της αλληλεγγύης και της ισότητας με σύνθημα το «We Αre Αll Βros».

— Ο αγώνας θα ξεκινήσει μπροστά από το γήπεδο του Τρίτωνα στα Σεπόλια. Η αφετηρία επιλέχτηκε τυχαία και αν όχι, τι συμβολίζει για σας; Γ. & Θ.: Κάθε άλλο παρά τυχαία είναι η επιλογή της αφετηρίας του AntetokounBros 5K Run! Αρχικά, θέλουμε να «φωτίσουμε» τη γειτονιά μας, τα Σεπόλια. Δυστυχώς, τα «φώτα» στρέφονται προς τα δω μόνο όταν συμβαίνει κάτι κακό. Ωστόσο, ο λόγος που επιλέξαμε το γήπεδο του Τρίτωνα είναι καθαρά συμβολικός. Θέλουμε

να δείξουμε σε όλους ότι δεν έχει σημασία από πού ξεκινάει κάποιος το «ταξίδι» για την πραγματοποίηση των ονείρων του. Η αφετηρία είναι πάντα το σημείο αναφοράς στη ζωή του ανθρώπου. Είναι αυτό που σε βοηθάει να παραμένεις προσγειωμένος και σε κρατά σε επαφή με την πραγματικότητα. Ταυτόχρονα, σε γεμίζει κουράγιο και πίστη να συνεχίσεις το ταξίδι προς την επίτευξη των στόχων σου.

— Όσο μακριά κι αν πάνε τα αδέρφια Αντετοκούνμπο, όπου κι αν βρίσκονται, φαίνεται πως πάντα επιστρέφουν στα μέρη όπου μεγάλωσαν. Τι είναι αυτό που σας τραβάει πίσω; Γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν έχετε περάσει εύκολα εδώ. Γ. & Θ.: Εδώ είναι η πατρίδα μας. Στην Ελλάδα βρίσκεται το σπίτι μας, η γειτονιά μας και οι φίλοι μας. Τα βιώματα και οι αναμνήσεις μας δεν παύουν να είναι αυτά που έχουν διαμορφώσει τον χαρακτήρα μας.

— Ο δικός σας αγώνας δρόμου μέχρι εδώ ήταν σπριντ ή μαραθώνιος; Τι θα συμβουλεύατε κάποιον που θέλει να ακολουθήσει τα δικά σας βήματα; Να πάει σιγά-σιγά ή να τρέξει με όλες του τις δυνάμεις; Γ. & Θ.: Σπεύδε βραδέως, όπως έλεγε και ένας προπονητής μας. Κάθε μέρα που περνά δεν γυρίζει πίσω, οπότε οφείλεις να βάζεις τα δυνατά σου καθημερινά, ανεξάρτητα από αυτό με το οποίο ασχολείσαι. Παράλληλα, τα βήματά σου πρέπει να είναι σταθερά, σίγουρα και χωρίς βιασύνη. Εάν βάζεις μυαλό και καρδιά σε ό,τι κάνεις, χωρίς να παρεκκλίνεις από τις αρχές σου, σίγουρα θα βγεις κερδισμένος.

— Το φετινό σύνθημα είναι το «We Are All Bros». Μπορούμε πράγματι μέσω του αθλητισμού να υπερβούμε στερεότυπα και εμπόδια; Και αν ναι, τι χρειάζεται; Αθλητές σαν εσένα και τον Θανάση δίνουν το παράδειγμα; Γ.: Τα στερεότυπα είναι για να καταρρίπτονται και μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να το κάνουμε, αν έρθουμε πιο κοντά, ξοδέψουμε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο μας για να ακούσουμε τον διπλανό μας και να μπούμε έστω για λίγο στη θέση του. Τότε μόνο μπορούν να προκύψουν καλά πράγματα για την κοινωνία μας. Εμείς, ως οικογένεια, έχουμε εισπράξει πολλή αγάπη από τον περίγυρό μας και είμαστε πεπεισμένοι ότι αυτή είναι η λύση για όλα. Πιο πολλά είναι αυτά που μας ενώνουν και δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

— Αν συμπληρωθούν και οι 3.500 συμμετοχές, σημαίνει ότι για ένα απόγευμα οι δρόμοι της Αθήνας θα γεμίσουν με ανθρώπους που επιζητούν μια πιο ανοιχτή κοινωνία πολιτών. Πώς θα σας κάνει να νιώσετε αυτό; Γ. & Θ.: Αν, ως οικογένεια, καταφέρουμε να εμπνεύσουμε έστω και έναν άνθρωπο να αλλάξει τον τρόπο σκέψης του και να έρθει να τρέξει μαζί μας στο AntetokounBros 5K Run, θα αντλήσουμε σίγουρα κουράγιο για να συνεχίσουμε την προσπάθεια. Στόχος μας είναι να εμπνεύσουμε τους νέους να ζήσουν σε μια ελεύθερη κοινωνία και να ξεπεράσουν τα εμπόδια και τις δυσκολίες μέσω του αθλητισμού.

— Εκτός από τον αγώνα, υπάρχει και η πρόκληση του 34Κ στο Nike Running App, μέσω του οποίου οι δρομείς καλούνται να τρέξουν 34 χλμ. σε έναν μήνα για να «ξεκλειδώσουν» το σήμα «We Are All Bros». Μόλις συμπληρωθούν 10.000 σήματα, η Nike θα προσφέρει 10.000 ευρώ στην Κιβωτό του Κόσμου. Αν δεν τους αρκεί αυτό, τι θα λέγατε εσείς στον κόσμο για να τον ενθαρρύνετε να τρέξει; Γ. & Θ.: Στενοχωριόμαστε κάθε φορά που ακούμε τους «σοφούς γέροντες» περασμένων γενεών να κατηγορούν εμάς τους νεότερους ότι αδιαφορούμε για τα κοινά, λέγοντας ότι είμαστε η γενιά του καναπέ και αλλά πολλά απαξιωτικά... Σας προσκαλούμε όλους στο AntetokounBros 5K Run το Σάββατο 7 Ιουλίου στις 20:00 για να δώσουμε ένα μήνυμα σε όλο τον κόσμο ότι είμαστε εδώ, παρόντες, και, πάνω απ’ όλα, να φωνάξουμε δυνατά «We Αre Αll Βros»! Λάβετε μέρος τώρα, μπαίνοντας στο myrace.gr/antetokounbros.html.

Ο ΓΙΆΝΝΗΣ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΆΣΗΣ ΑΝΤΕΤΟΚΟΎΝΜΠΟ ΜΙΛΟΎΝ ΣΤΗ LIFO ΓΙΑ ΤΑ ΣΤΕΡΕΌΤΥΠΑ ΠΟΥ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΡΡΊΠΤΟΝΤΑΙ, ΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΌ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΞΕΠΕΡΝΆ ΕΜΠΌΔΙΑ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΊΕΣ ΑΛΛΆ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ANTETOKOUNBROS 5K RUN ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΏΝΕΤΑΙ ΣΤΙΣ 7 ΙΟΥΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΆ ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΨΑΣΚΗ

Γιάννης και Θανάσης Αντετοκούνμπο

ΕΊΜΑΣΤΕ ΌΛΟΙ ΑΔΈΡΦΙΑ 5.4.18 – lifo

19

q Είμαι Νικαιώτισσα, με καταγωγή από τη Μάνη. Eίχα όμως καλή σχέση με τον Πειραιά, γιατί εκεί πήγα σχολείο. Ο μπαμπάς μου ζωγράφιζε και έγραφε ποιήματα από χόμπι και η μαμά μου νομίζω ότι είχε μια κλίση προς τη διακόσμηση, αλλά όλος ο οικογενειακός περίγυρος ήμασταν αθλητές. Η μαμά μου ήταν γυμνάστρια και προπονήτρια και παίζαμε όλοι βόλεϊ. Ως νεαρή, ήμουν βολεϊμπολίστρια φουλ.

q Γενικά δηλώνω αυτοδίδακτη στη μουσική, γιατί μαθήματα έχω κάνει μόνο στο Δημοτικό, αρμόνιο στην Α’ και στη Β’ και ακορντεόν στην ΣΤ’, τα βασικά τα έχω μάθει από κει. Στο Γυμνάσιο πήρα μια κιθάρα και έπαιζα πολύ στο χαλαρό. Η σοβαρή ανάγκη να ασχοληθώ με τη μουσική ήρθε μετά το σχολείο. Δεν ήμουν ούτε σε σχολικές μπάντες ούτε στη χορωδία, στις φίλες μου δεν έλεγα ότι παίζω κιθάρα και τραγουδάω, γιατί ντρεπόμουν. Μου άρεσε κυρίως να τραγουδάω. Στο σπίτι υπήρχαν τα βινύλια που είχαν οι γονείς μου (Beatles, Poll, Σταυρός του Νότου, Pink Floyd), τα οποία άκουγα καθημερινά με εμμονή, κυρίως το «Dark side of the moon», είχα φοβερό κόλλημα μαζί του. Νομίζω ότι ήταν ο πρώτος δίσκος που ένιωσα κάτι πιο υπερβατικό ως προς το τι είναι η μουσική και τι μπορεί να σου κάνει. Όπως όλοι στον Πειραιά, άκουγα ροκ, ελληνικό ροκ, χαλαρό μέταλ, αυτά που άκουγαν τότε οι εναλλακτικοί Πειραιώτες. Οι Nirvana ήταν η μεγάλη μου λατρεία, με αυτούς αισθάνθηκα να γίνεται κάτι σοβαρό, και με τους Radiohead συγκλονίστηκα.

απο τον m. hulot. φωτογραφια: παρις ταβιτιαν.

ΟΙAΘΗΝΑΊΟΙ

q Η μεγαλύτερη δυσκολία που έχει να αντιμετωπίσει ένας καλλιτέχνης σήμερα είναι ο βιοπορισμός. Είναι ένα πολύ δύσκολο θέμα, μεγάλο αγκάθι. Ειδικά όσο περνάει ο καιρός και δεν αλλάζει κάτι σημαντικά, νιώθεις μια απογοήτευση. Όταν ήμουν μικρή, μου έλεγαν «κάνε την τέχνη σου, αλλά πάρε κι ένα πτυχίο να είσαι καλυμμένη, να έχεις τον μισθό σου», όμως την εποχή που μεγαλώσαμε εμείς αυτό δεν υπήρχε. Και οι φίλοι μου, οι συμφοιτητές μου οι πτυχιούχοι, είναι κυρίως άνεργοι ή μετανάστες, οπότε, αν έκανα μια «κανονική» ζωή, πάλι θα είχα πρόβλημα βιοπορισμού. Υπάρχει μεγάλη δυσκολία και στο κομμάτι της συνεργασίας με άλλους ανθρώπους, δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σχετικοί με τη μουσική που να θέλουν να γίνουν συμμέτοχοι και να βοηθήσουν. Μουσική υπάρχει, και πολλοί μουσικοί, σκηνή με την έννοια της μουσικής ομοιογένειας δεν ξέρω αν υπάρχει. Υπάρχουν όμως πολλές μπάντες που τις νιώθω πολύ συντροφικά γύρω μου και είμαστε όλοι μαζί, δόξα τω Θεώ. Δεν υπάρχουν όμως πολλοί χώροι, τα μέσα για να σε στηρίξουν. Είμαστε μια παρέα στην Αθήνα όσοι φτιάχνουμε αυτό το είδος της μουσικής, αλλά είμαστε μόνοι μας. Ακόμα και κάτι απλό, το να κάνεις ένα live, γίνεται πολύ δύσκολο, με πολύ κόπο, και αυτό είναι αποκαρδιωτικό. Δεν υπάρχει κοινό και για να χτιστεί πρέπει κάποιος να βοηθήσει. Άμα δεν στηρίξεις κάτι, ακόμα και αν προσπαθείς να το βγάλεις προς τα έξω, ποτέ δεν θα έρθει το κοινό να το ακούσει. Καταλαβαίνω ότι επειδή οι εποχές είναι δύσκολες οι επαγγελματίες του χώρου θέλουν να πάνε σε κάτι πιο safe, αλλά αυτό σε βάθος χρόνου δεν βοηθάει, αν δεν επενδύσεις σε κάτι, δεν ελπίζεις σε κάτι καλύτερο. Από την άλλη, χαίρομαι που υπάρχει δημιουργία, μουσική που έχει νόημα, που υπάρχει κόσμος με τον οποίο νιώθω μια καλλιτεχνική συγγένεια και μπορώ να αλληλοεπιδρώ μαζί του, που αισθάνομαι ότι έχει ανέβει πολύ το επίπεδο, που γίνεται κάτι.

q Ο νέος μου δίσκος είναι όλος ελληνόφωνος. Τον έφτιαξα με τον παραγωγό μου, τον Βασίλη Ντοκάκη, τον Λευτέρη Βολάνη, που βοήθησε στις ενορχηστρώσεις (κιθάρες μπάσο κυρίως), και τον ντράμερ μου, τον Βαγγέλη τον Ασλανίδη. Υπήρχαν οι συνθέσεις εδώ και καιρό και με τον Ντοκάκη κάτσαμε και τις ξαναείδαμε από την αρχή και στήσαμε τα τραγούδια. Πέρσι τα Χριστούγεννα πήγαμε στο χωριό μου, στη Λάγια, στη Μάνη, στο πιο ωραίο χωριό, στήσαμε στούντιο και το γράψαμε όλο εκεί. Ήταν μια εβδομάδα μαγείας. Μετά συμπληρώσαμε φωνές, μιξάραμε και σιγά-σιγά το τελειοποιήσαμε. Θα βγει τον Σεπτέμβριο από την Inner Ear σε βινύλιο. Eίναι στα σκαριά τουλάχιστον δύο χρόνια τώρα και ανυπομονώ να βγει. Λέγεται «Μπλουμ» και περιέχει δέκα κομμάτια πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, από μπαλάντες μέχρι ποπ τραγούδια, και ένα πιο σκληρό, αλλά στο ίδιο κλίμα. Είναι άλμπουμ και λόγω του τρόπου γραφής αλλά και ως γενική αίσθηση.

q Η πρώτη φορά που ασχολήθηκα με το θέατρο ήταν σε μια παράσταση που έκανα με μια φίλη στη Χίο, στα χιώτικα, όπου έπαιζα live. Μετά απ’ αυτό με προσέγγισε η κ. Μπρούσκου και κάναμε μια συνάντηση για να γνωριστούμε. Έψαχνε ένα κορίτσι να παίζει ένα παράξενο όργανο και της προτείναν εμένα και το θέρεμιν. Τα βρήκαμε και κάναμε μαζί την Ψύχωση 4,48 στο bios, το οποίο πήγε πολύ καλά, μετά κάναμε τα Δάκρυα της Πέτρα φον Καντ στο Εθνικό, την Έντα Γκάμπλερ στο Μπάγκειον και μετά έκανα άλλες δύο δουλειές στο Εθνικό. Γενικά, από τότε δουλεύω συνέχεια στο θέατρο. Τώρα παίζω για πρώτη φορά ως ηθοποιός, στον Άγγελο Εξολοθρευτή. Είναι πολύ σκληρή ως εμπειρία και πολύ ενδιαφέρουσα. Ο φόρτος της δουλειάς για τα δικά μου δεδομένα είναι πολύ μεγάλος, γιατί, εκτός από το ότι παίζω, γράφω και το σάουντρακ, οπότε είναι διπλή εργασία. Γενικά, ο χώρος του θεάτρου έχει πολλή δουλειά, που είναι εντελώς διαφορετική από τον τρόπο που δουλεύουμε εμείς τη μουσική. Στη μουσική μπορεί να δουλεύεις πολλές ώρες και σκληρά, αλλά πάντα υπάρχει το στοιχείο του fun, περνάμε καλά. Στο θέατρο δεν υπάρχει αυτό ακριβώς, είναι πιο βαριά τα πράγματα, πιο ψυχοφθόρα κάπως, πιο εσωτερικά. Ίσως κι εγώ να ασχολούμαι με βαριά έργα...

q Η τέχνη σε βάζει να καταπιαστείς με πράγματα πιο εσωτερικά, πιο ανθρώπινα, πιο κοντά στο συναίσθημα, αυτά, νομίζω, είναι που ομορφαίνουν τον άνθρωπο. Και σε σχέση με αυτή την πολύ καπιταλιστική κατάσταση που ζούμε τριγύρω, το κυνήγι του κέρδους, τις αξίες του χρήματος και διάφορα άλλα πράγματα σκληρά, νομίζω ότι η τέχνη στέκεται απέναντι από αυτά και με έναν τρόπο μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.

q Τελευταία έχω ένα θέμα με τον θάνατο. Με τρομάζει πολύ και έχω μια δυσκολία να μιλήσω γι’ αυτόν, να έρθω σε επαφή με οποιονδήποτε τρόπο, ενώ μικρότερη ένιωθα ότι έχω πολύ καλύτερη σχέση. Μεγάλωσα δίπλα στο νεκροταφείο και πάντα με ιντρίγκαρε αυτό, μου άρεσε που ήταν οι νεκροί δίπλα όπως και η σιωπή τους, ένιωθα ότι είμαι πάρα πολύ εξοικειωμένη, αλλά όσο μεγαλώνω καταλαβαίνω ότι δεν εξοικειώνεσαι με τον θάνατο και με τρομαζει ως θέμα, δεν μπορώ να το διαχειριστώ, παρόλο που το χρησιμοποιώ αρκετά στιχουργικά.

q Η ζωή με έχει μάθει ότι, συνήθως, όταν αφήνεσαι και ακολουθείς την παρόρμηση και το ένστικτό σου, μάλλον σου βγαίνει σε καλό. Όταν έχεις μια τάση να λες «ναι» γενικά σε αυτό που σου κάνει κλικ. Συνήθως ξεκινάω με μια παρόρμηση προς το θετικό και αυτό μου έχει ανοίξει πολλές πόρτες. Νομίζω ότι είναι μια καλή στάση ζωής.

20 lifo – 28.6.18

ΜΟΥΣΙΚΌΣ. ΓΕΝΝΉΘΗΚΕ ΣΤΗ ΝΊΚΑΙΑ, ΖΕΙ ΣΤΟΝ ΒΟΤΑΝΙΚΌ.

Τότε έγραφα στίχους στα αγγλικά. Ήταν η εποχή, στα 18-19 μου, που το ελληνικό ροκ το σνόμπαρα, ενώ πριν από τρία χρόνια άκουγα μόνο αυτό, για να μη μιλήσω για το έντεχνο, που τότε ήταν «εχθρός». Τα βασικά ακούσματά μου ήταν αγγλόφωνα, αλλά νομίζω ότι ο αγγλικός στίχος σε βοηθάει να κρύβεσαι. Φοράς μια μάσκα, την οποία τη χρειάζεσαι και λίγο, ειδικά όταν γράφεις προσωπικά. Δηλαδή η μαμά μου δεν κατάλαβε ποτέ τι λέω κι αυτό είναι κάτι. Ο στίχος με ενδιέφερε πάντα πολύ και το πολέμαγα, δεν έγραφα ό,τι μου ’ρχότανε. Δεν ήταν απλώς τι ταίριαζε ηχητικά, προσπαθούσα πάντα οι στίχοι μου να βγάζουν κάποιο νόημα. Εννοείται ότι έχω γράψει και αγγλικά που δεν είναι αγγλικά και πράγματα που δεν στέκουν πάρα πολύ, ποιητική αδεία όλα αυτά, αλλά πάντα ήθελα να έχουν μια λογική αυτά που λέω.

NALYSSA GREEN

q Έγραφα κομμάτια με πολλή ένταση και κάποια στιγμή αισθάνθηκα την ανάγκη να κάνω live. Με έπιασε εμμονή.

ΙNFO

Άντζελα Μπρούσκου, «Άγγελος Εξολοθρευτής» Διασκευή στο ομώνυμο κινηματογραφικό έργο του Λουίς Μπουνιουέλ.

15-17/7, 21:00, Πειραιώς 260 (Η) greekfestival.gr

28.6.18 – lifo

21

22 lifo – 28.6.18

ΟΛΗ ΣΤΟΝ Τ Σ Ο ΚΟ ΑΠ ΣΜ

Ο ΤΗ

ΣΓ

ΕΥ Σ ΗΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚ Α Ι

ΡΙ Ο Υ

ICE CREAM PLANET 28.6.18 – lifo

23

12

ΞΕΧΩΡΙΣΤΈΣ ΓΕΎΣΕΙΣ ΠΑΓΩΤΏΝ ΠΟΥ ΑΞΊΖΕΙ ΝΑ ΔΟΚΙΜΆΣEΤΕ ΑΠΌ ΤΟΝ ΑΛΈΞΑΝΔΡΟ ΔΙΑΚΟΣΆΒΒΑ

ΡΑΚΌΜΕΛΟ Fatto a mano, Κώστα Βάρναλη 21, Περιστέρι, 210 5777407

Μια γεύση που θυμίζει ξεκάθαρα Κρήτη, με αυθεντική ρακή από το νησί και θυμαρίσιο μέλι.

ΤΡΙΑΝΤΆΦΥΛΛΟ Χαρά, Πατησίων 339, Άνω Πατήσια, 210 2287266

Όταν δοκιμάζεις αυτήν τη γεύση του παραδοσιακού ζαχαροπλαστείου στα Πατήσια, είναι σαν να γεύεσαι το πατροπαράδοτο λουκούμι τριαντάφυλλο.

ΣΟΡΜΠΈ ΣΟΥΣΆΜΙ Παγωτό -14, Αθηναΐδος 3, πλ. Αγ. Ειρήνης / Διαγόρα 28, Σπάτα, 210 6025130

Πρωτότυπος συνδυασμός από σουσάμι και ταχίνι σε ένα σορμπέ χωρίς γάλα που τιμά την ελληνική διατροφή.

FONDENTE L’ arte del gelato, λεωφ. Ελ. Βενιζέλου 136, Ηλιούπολη, 210 9901669

Το παγωτό είναι υποκειμενική υπόθεση, περίπου όπως το σουβλάκι και το μπέργκερ. Οι υφές, οι γεύσεις και τα έξτρα συστατικά που προτιμά ο καθένας ποικίλλουν, όμως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως οι αγνές πρώτες ύλες και η φαντασία των ζαχαροπλαστών μπορούν να απογειώσουν το τελικό αποτέλεσμα. Εδώ ξεχωρίσαμε 12 πρωτότυπες γεύσεις που είναι διαθέσιμες σε μερικά από τα αγαπημένα μας ζαχαροπλαστεία και που θέλουμε να απολαμβάνουμε ξανά και ξανά.

Σορμπέ σκούρας σοκολάτας χωρίς γάλα που κυκλοφορεί περιοδικά, αρωματισμένο με διαφορετικά συστατικά, όπως η κανέλα, ο αστεροειδής γλυκάνισος, το πορτοκάλι, τα φρούτα του δάσους και η πιπεριά τσίλι.

ZUPPA INGLESE Mattonella, Ερμού 82, Μοναστηράκι, 210 3315165

Ιταλική κρέμα με χυμούς εσπεριδοειδών, ρούμι χωρίς αλκοόλ και παντεσπάνι με λικέρ τριαντάφυλλο σε έναν γεμάτο συνδυασμό.

RED VELVET Zuccherino, Πρωτέως & Σειρήνων 48, Π. Φάληρο, 210 9830869 / Αγίου Αλεξάνδρου & Ναϊάδων, Π. Φάληρο, 210 9830049 / 2ας Μαΐου 12, πλ. Ν. Σμύρνης, 210 9357590 / Μητροπόλεως 80, Μοναστηράκι, 210 3213015

Το πιο αγαπημένο μας κέικ σε βερσιόν παγωτού με αληθινά κομμάτια red velvet.

ΦΙΣΤΊΚΙ ΜΕ ΑΛΑΤΙΣΜΈΝΗ ΚΑΡΑΜΈΛΑ The Ice Cream Shop, πλ. Μοναστηρακίου 7, 210 3213153

Συνήθως τα απολαμβάνουμε ξεχωριστά, γι’ αυτό ο συνδυασμός της αλατισμένης καραμέλας με το γνωστό μας αράπικο φιστίκι είναι δυναμίτης.

ΠΡΆΣΙΝΟ ΜΉΛΟ ΜΕ ΜΟΎΡΑ Gatoh – Desserts - Dodoni, Μαρίνου Γερουλάνου & 25ης Μαρτίου, Αργυρούπολη, 210 9960600

Γεύση από τις επιλογές με άρωμα Ελλάδας της δημοφιλούς εταιρείας, που ενώνει δύο φαινομενικά ετερόκλητα φρούτα σε ένα γευστικό αποτέλεσμα.

MEDITERRANEO Solo Gelato, Ανδρ. Παπανδρέου 44, Χαλάνδρι, 210 6813622

Πάστα αμυγδάλου και πάστα φιστικιού μαζί με ξύσμα λεμονιού και πορτοκαλιού σε μια γεύση που φωνάζει «Μεσόγειος».

ΙΝΔΙΚΉ ΚΑΡΎΔΑ/ΚΑΡΑΜΈΛΑ Άρτιστον, Σπυρίδωνος Τρικούπη 61, 210 8211029 / Σόλωνος 91, 210 3629489 / Σκουφά 41, 210 3607907 / Χαριλάου Τρικούπη 80, 211 1838071

Άλλη μια δημιουργία που αγκαλιάζει δύο πολύ αγαπημένες γεύσεις σε έναν αναπάντεχο συνδυασμό.

ΜΟΥΣΤΆΡΔΑ Τούλα, Ευτυχίδου 41, Παγκράτι, 210 7218255

Η διάσημη γεύση της Τούλας περιέχει ανθόνερο, μέλι, καραμελωμένα αμύγδαλα, πρόβειο βιολογικό γάλα, αλλά όχι πραγματική μουστάρδα (θυμίζει όμως το χρώμα της).

ΜΑΣΤΊΧΑ ΡΟΖ ΠΙΠΈΡΙ Kayak

Από τις πιο ιδιαίτερες γεύσεις της αγαπημένης εταιρείας, συνδυάζει τη δροσιά της μαστίχας με τη διακριτική ένταση που προσθέτει το ροζ πιπέρι.

24 lifo – 28.6.18

28.6.18 – lifo

25

ΞΕΧΩΡΙΣΤΈΣ ΔΗΜΟΥΡΓΊΕΣ ΜΕ ΒΆΣΗ ΤΟ ΠΑΓΩΤΌ (ή ΚΑΙ ΌΧΙ) To παγωτό ήταν ανέκαθεν ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς του κα-

ΤΟ ΠΑΡΦΈ

Γαλλική πατέντα, με την αρχική συνταγή να εμφανίζεται το 1894, το παρφέ (που σημαίνει «τέλειο») είναι ένα παγωμένο γλυκό με βαριά, πλούσια γεύση που διαφέρει από αυτήν του παγωτού και του σορμπέ. «Το παρφέ δεν είναι παγωτό» εξηγεί ο Βασίλης Παπαματθαίου, ο ιδιοκτήτης της τζελατερίας Κόκκιον στην Πρωτογένους, ο οποίος

λοκαιριού. Τα τελευταία, όμως, χρόνια οι άνθρωποι που αγαπούν

φτιάχνει καθημερινά και μια διαφορετική γεύση παρφέ στο μαγαζί

το καλό παγωτό έχουν βαλθεί να το πάνε ένα βήμα παρακάτω, προ-

του. «Είναι πατ-α-μπομπ (pâte à bombe, πάστα μπόμπα, η γαλλική

τείνοντας ευφάνταστες, πρωτότυπες και κυρίως απολαυστικές δη-

βουτυρόκρεμα) που έχει ως βάση τα αυγά και τη ζάχαρη. Ανεβάζουμε

μιουργίες.

το μείγμα σε μια συγκεκριμένη θερμοκρασία και το ρίχνουμε ως

Στα καταστήματα IceRoll μπορείς να φτιάξεις το παγωτό της αρε-

σιρόπι σιγά-σιγά στα αυγά. Άλλοι βάζουν κρέμα, άλλοι πραλινέ, άλλοι

σκείας σου μέσα από μια σειρά κλασικών και αναπάντεχων γεύσεων

κακάο, προσθέτεις ό,τι θέλεις για διαφορετικό γευστικό αποτέλεσμα.

όπως τσουρέκι, espresso ή πρωτεΐνη. Το Chocotopia στην Πανεπι-

Συνήθως έχει κι ένα φύλλο ζελατίνης και όλο αυτό, όταν θα έρθει σε

στημίου προσφέρει μια εκδοχή του ice cream roll, κατοχυρώνοντας

θερμοκρασία δωματίου πάνω-κάτω, για να μην είναι πολύ ζεστό, το

εμπορικά την ελληνική λέξη «Παγωτορολό». Μπορείς να το συνδυ-

ανακατεύουμε με αφρατεμένη κρέμα. Χρησιμοποιούμε μια τεχνική

άσεις με είκοσι πέντε από τις καλύτερες σοκολάτες του κόσμου.

για να προσθέσουμε στο μείγμα αέρα, ανακατεύοντας απαλά. Πολλά

Πιθανότατα το μπισκότο είναι το καλύτερο συνοδευτικό για το

pâte περιέχουν αλκοόλ, το δικό μου έχει ρούμι, κι έχουμε φτιάξει

παγωτό, επομένως στο Cookieland ήξεραν τι έκαναν όταν δημιουρ-

καμιά δεκαριά διαφορετικά παρφέ, ανάλογα με το τι έχουμε στην

γούσαν ένα café-patisserie με τουλάχιστον 20 γεύσεις παγωτού

κουζίνα και τι υλικό θέλουμε να “διώξουμε” σιγά-σιγά. Αυτή την

και φρεσκότατα, λαχταριστά cookies (σ.σ. μπορείτε, επίσης, να

περίοδο θα βρεις στο Κόκκιον παρφέ αμύγδαλο με ρούμι παλαιωμένο,

συνδυάσετε το παγωτό της επιλογής σας με μια φρεσκοψημένη

με κόκκο κακάο καβουρδισμένο και με καρύδα. Στο παρφέ έχει πολύ

χειροποίητη βάφλα που ψήνεται στη στιγμή ή μια λαχταριστή σο-

μεγάλη σημασία η θερμοκρασία καθ’ όλη τη διαδικασία παρασκευής

κολατόπιτα).

του και το να είσαι ακριβής στη δοσολογία. Στη ζαχαροπλαστική,

Παγωτό με κρέπα σημαίνει ευτυχία. Τα Crepe Diem σε Χαλάνδρι και Νέα Φιλαδέλφεια είναι γνωστά για τις τέλειες και λαχταριστές κρέπες τους αλλά και το τέλειο παγωτό μηχανής που μπορείς να δοκιμάσεις σκέτο ή σε συνδυασμό με τις πέντε απίθανες γεύσεις (σοκολάτα, βανίλια, φράουλα, μπανάνα, Bueno). Extra tip: Η γεύση-έκ-

γενικά, είναι δύσκολο πράγμα το παρφέ. Είναι πιο βαρύ από το παγωτό, είναι γλυκό, απλώς, επειδή η υφή του μπορεί να μοιάζει με του παγωτού, οι Έλληνες το έχουμε ταυτίσει με το παγωτό, ότι είναι παγωτό, κρέμα ή σοκολάτα, με κομματάκια ξηρών καρπών και φρούτα, αλλά αυτό δεν ισχύει, γιατί παρφέ μπορείς να κάνεις και

πληξη που προστίθεται κάθε μήνα.

σκέτη κρέμα. Στη ζαχαροπλαστική

To frozen yogurt και τα αμέτρη-

θα το βρεις και μέσα σε άλλες

τα toppings που μπορείς να του βάλεις δεν αποτελεί απλώς μια τάση των τελευταίων ετών αλλά ένα ελαφρύ, φουλ δροσιστικό επιδόρ-

παρασκευές, σε τούρτες π.χ., αλλά στο 99% των περιπτώσεων το παρφέ στην Ελλάδα είναι παγωτό». Το κλασικό Παρφέ Ρουαγιάλ

πιο που έχει έρθει για να

του Βάρσου, με πλούσια

μείνει.

κρέμα με φρουί γλασέ και

Και μπορεί, όπως

καβουρδισμένους ξηρούς

είπαμε, το παγωτό να

καρπούς, είναι ταυτισμένο

είναι διαχρονική αξία,

με το καλό παγωτό εδώ

αλλά αυτό που γίνεται

και τρεις γενιές, ένα από

όλο και πιο δημοφιλές

τα πιο χαρακτηριστικά

τα τελευταία χρόνια, και

αθηναϊκά γλυκά, όπως και

μάλιστα σε μεγάλη ποικι-

το παρφέ σοκολάτα που έχει

λία γεύσεων, είναι το σορμπέ. Δροσιστικό, ελαφρύ και τονωτικό, έχει ως βάση τους χυμούς ή την πούλπα φρούτων. Φυσικά, δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε το semifreddo, ένα είδος παγωτού –για την ακρίβεια είναι κάτι μεταξύ κρέμας και παγωτού– με τελείως διαφορετική υφή που είναι ό,τι πρέπει για όσους δεν είναι και τόσο φαν του κλασικού παγωτού, αν δηλαδή υπάρχουν τέτοιοι.

26 lifo – 28.6.18

υφή παγωμένης μους. Το ίδιο πλούσιο και με έντονη γεύση γάλακτος είναι το παρφέ των αδελφών Ασημακόπουλων, κρέμα και σοκολάτα (και σοκολάτα χωρίς ζάχαρη), και ένα πολύ ιδιαίτερο παρφέ κρέμα με περγαμόντο. Κόκκιον, Πρωτογένους 2, Μοναστηράκι Βάρσος, Κασσαβέτη 5, Κηφισιά Αδελφοί Ασημακόπουλοι, Xαριλάου Τρικούπη 82

28.6.18 – lifo

27

Π

A

Γ

Ω

Τ

13 MEΡH ΓΙΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΑΓΩΤΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

28 lifo – 28.6.18

Ο

IceRoll

Λαχταριστό παγωτό που ετοιμάζεται μπροστά στα μάτια σου. Φέτος το καλοκαίρι, αν ψάχνεις για πραγματικά φρέσκο και χειροποίητο παγωτό δεν έχεις παρά να επισκεφτείς κάποιο από τα καταστήματα IceRoll και να δεις το παγωτό που επιθυμείς να ετοιμάζεται μπροστά στα μάτια σου! Αρχικά, διαλέγεις τη βάση, η οποία αποτελείται από 100% φυσικά υλικά. Μετά, σειρά έχει η επιλογή των υλικών: μπορείς είτε να διαλέξεις κάποια από τις έτοιμες γευστικές τους προτάσεις είτε να δημιουργήσεις τον δικό σου συνδυασμό, επιλέγοντας από μια μεγάλη ποικιλία φρέσκων

φρούτων, ξηρών καρπών αλλά και από διάσημες σοκολάτες. Στη συνέχεια, η ομάδα του IceRoll αναλαμβάνει να ετοιμάσει το παγωτό σου. Πέρα όμως από τις κλασικές επιλογές, εκεί σε περιμένει και ένας ολοκαίνουριος κατάλογος με καλοκαιρινές προτάσεις όπως daiquiri και μιλφέιγ αλλά και αναπάντεχες γεύσεις, όπως τσουρέκι –και μιλάμε για πραγματικό κομμάτι τσουρέκι που κόβεται μπροστά σου και γίνεται παγωτό–, espresso και πρωτεΐνη.

Άρτιστον

Γλυφάδα, Μοναστηράκι, Χαλάνδρι, Λάρισα, Ρόδος (Παλιά Πόλη), 210 8945009 FB: IceRollGR, Instagram: @iceroll.gr, Site: iceroll.gr

Εκεί σε περιμένουν υπέροχα αρτοσκευάσματα και θεϊκό παγωτό. Αν ψάχνεις για εξαιρετικής ποιότητας προϊόντα αρτοποιίας και ζαχαροπλαστικής, τότε το Άρτιστον είναι ο προορισμός σου. Χάρη στις γνώσεις και την παράδοση τριών γενεών και σε συνδυασμό με την καινοτομία καθημερινά μας προσφέρουν μια μεγάλη ποικιλία λιχουδιών, όπως τυρόπιτες, σπανακόπιτες, σάντουιτς κ.ά., που θα σε ξετρελάνουν με την καταπληκτική τους γεύση και τη μοναδική τους ποιότητα. Στο Άρτιστον, πέρα από λαχταριστές αλμυρές προτάσεις, θα βρεις και πολλές επιλογές από ολόφρεσκα γλυκά, με το πλούσιο σε μαστίχα και μαχλέπι τσουρέκι να ξεχωρίζει και να θεωρείται ένα

από τα καλύτερα των Αθηνών. Βέβαια, τώρα το καλοκαίρι η καλύτερη επιλογή για να γλυκαθείς και να δροσιστείς λιγάκι είναι το απίθανο παγωτό του Άρτιστον. Δημιουργημένο με μεράκι και τις πιο αγνές πρώτες ύλες, η πλούσια γεύση του θα σε κάνει να εθιστείς σε αυτό. Στο Άρτιστον σε περιμένει μια μεγάλη γκάμα παγωτών που θα ικανοποιήσει όλα τα γούστα, ενώ υπάρχει και συχνή εναλλαγή γεύσεων (δεν βρίσκεις πάντα τα ίδια παγωτά) αλλά και ιδιαίτερες γευστικές προτάσεις, πέραν των συνηθισμένων, όπως ινδική καρύδα/καραμέλα, κανέλα/μπισκότο κ.ά.

Σπυρίδωνος Τρικούπη 61, 210 8211029 / Σόλωνος 91, 210 3629489 / Σκουφά 41, 210 3607907 / Χαριλάου Τρικούπη 80, 211 1838071 FB: Άρτιστον, Instagram: @artiston_bakery, Site: www.artiston.gr 28.6.18 – lifo

29

Cookieland

Ένα από τα καλύτερα σημεία στην καρδιά της Αθήνας σε περιμένει για χειροποίητο παγωτό gelato. Το Cookieland έκανε το ντεμπούτο του το 2000 ως εργαστήριο ζαχαροπλαστικής και ζαχαροπλαστείο και από το 2012 απέκτησε στην καρδιά του κέντρου, Ερμού και Καπνικαρέας, σε ένα από τα ωραιότερα σημεία της Αθήνας, το δεύτερο κατάστημά του, ένα καθιστικό café-patisserie με γαλλικό vintage ύφος. Εκεί σε περιμένουν πάνω από 20 γεύσεις που εναλλάσσονται τακτικά, καθώς και τα πιο φρέσκα και λαχταριστά cookies. Η ποικιλία των γεύσεων είναι τέτοια, που όσο απαιτητικός κι αν είσαι αποκλείεται να μη βρεις αυτό που θα σου ταιριάξει. Ακολουθώντας την εποχή του healthy eating, στα highlights των επιλογών, για όσους αποφεύγουν τη γλουτένη και το γάλα, είναι τα παγωτά σορμπέ σε φρουτώδεις γεύσεις, όπως μάνγκο, passion fruit, αλλά και το σορμπέ πικρής σοκολάτας για τους chocolate lovers. Αν, πάλι, προτιμάς πιο ψαγμένες γεύσεις, το must

try και ένα από τα best-seller του καταστήματος είναι η αλμυρή καραμέλα. Όσο για τους λάτρεις των ξηρών καρπών, το φιστίκι και το κρεμίνο φουντούκι είναι κορυφαίες επιλογές. Μην ξεχάσεις να συνδυάσεις το παγωτό της επιλογής σου με μια φρεσκοψημένη χειροποίητη βάφλα που ψήνεται στη στιγμή ή μια λαχταριστή σοκολατόπιτα. Φυσικά, θα είναι μεγάλη παράλειψη να μη δοκιμάσεις και τα υπέροχα ροφήματα με παγωτό, όπως το κλασικό ιταλικό Affogato, το Espresso Milkshake και το Milkshake με παγωτό ή συνδυασμό παγωτών της επιλογής σου.

Extra Tip: Στο Cookieland, πέρα από λαχταριστά μπισκότα και χειροποίητο παγωτό gelato, θα βρεις και παραδοσιακά σιροπιαστά γλυκά, πάστες, τάρτες και αλµυρές δημιουργίες, ενώ διαθέτει και υπηρεσία catering.

30 lifo – 28.6.18

Εκεί σε περιμένει φανταστικό ιταλικό παγωτό. Στην πλατεία Μοναστηρακίου, την πιο πολυσύχναστη, ιστορική και γραφική πλατεία της Αθήνας, θα βρεις το Ice cream shop. Άνοιξε τις πόρτες του το 2013 και έκτοτε μας σερβίρει φρέσκο ιταλικό παγωτό με σεβασμό στις πρώτες ύλες, χωρίς χρώματα, συντηρητικά και τεχνητά αρώματα. Εκεί σε περιμένουν ιδιαίτερες γεύσεις, όπως βανίλια Ταϊτής, αράπικο φιστίκι με αλμυρή καραμέλα, σοκολάτα Domori 100%-peru, λευκή σοκολάτα με φρούτα του πάθους, cheesecake κ.ά. Το Ιce cream shop διαθέτει και απίθανες βάφλες, ελαφριές, τραγανές και αρωματισμένες με ελληνικά παραδοσιακά μυρωδικά, αλλά και αυθεντική βάφλα Λιέγης (βάφλα με κομμάτια ζάχαρης που καραμελώνουν όταν ψήνεται), η οποία είναι τόσο νόστιμη που τρώγεται και σκέτη, στο χέρι: όλα αυτά θα ταιριάξουν με το παγωτό σου σε έναν απολαυστικό συνδυασμό.

Extra Tip: Στο Ιce cream shop, εκτός από υπέροχες βάφλες και παγωτά, θα βρεις και ποικιλία γλυκών καθώς και specialty καφέ.

Πλ. Μοναστηρακίου 7, Αθήνα, 210 3213153 FB: The ice cream shop, Instagram: the.icecreamshop Site: the-ice-cream-shop-ice-cream-shop.business.site

Solo Gelato

The ice cream shop

Καπνικαρέας 3, Αθήνα, 211 0121416 / Παπαδιαμαντοπούλου 150, Ζωγράφου, 210 7771695, FΒ: Cookieland, Site: cookieland.gr

Για όσους ότι πιστεύουν ότι ένα «Italian style gelato» δεν είναι αρκετό. Στο Χαλάνδρι θα βρεις το καλύτερο παγωτό της Ευρώπης, βραβευμένο με την 1η θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Παγωτού που πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο το 2012. «Ηθικός αυτουργός» είναι ο Νίκος Χριστογεώργος, ιδιοκτήτης και δημιουργός του Solo Gelato, όπου το παγωτό γίνεται μια απόλυτη γευστική εμπειρία. Με το που μπαίνεις στο μαγαζί νιώθεις να κατακλύζει τις αισθήσεις σου ένας έντονος συνδυασμός λεπτών αρωμάτων. Εκεί θα δεις την ιταλική παράδοση να συναντά την ελληνική παγωτοποιία και το φρέσκο χειροποίητο ιταλικό παγωτό (με ελάχιστα λιπαρά) να γίνεται ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Παραδοσιακό καϊμάκι με σαλέπι και μαστίχα Χίου, στρατσιατέλα, καζάν ντιπί (με βουβαλίσιο γάλα), βανίλια Μαδαγασκάρης, φιστίκι Σικελίας, φουντούκι Πιεμόντε, σοκολάτα τζιαντούγια, είναι μερικές μόνο από τις γευστικότατες και δροσερές επιλογές που σε περιμένουν, ενώ θα βρεις και νέες υπέροχες γεύσεις όπως cremino, από το παραδοσιακό ιταλικό σοκολατάκι, κρέμα αμυγδάλου solo Gelato με Αμαρέτο, Μεντιτερανέο με αμύγδαλο φυστίκι, αρωματισμένο με εσπεριδοειδή και αλατισμένη καραμέλα.

Α. Παπανδρέου 44, Χαλάνδρι, 210 6813622 FΒ: Solo Gelato gelateria www.sologelato.gr

Σε μία από τις ομορφότερες στοές της Αθήνας, τη στοά Νικολούδη, θα βρεις την Chocotopia. Άνοιξε τις πόρτες της τον Γενάρη του 2017 και από τον Μάρτη της ίδιας χρονιάς ξεκίνησε, πρώτη στην Αθήνα, την ιστορία των ice cream rolls. Όμως δεν τα ονόμασε icerolls ή icecream rolls, όπως είναι η διεθνής ονομασία τους, αλλά συνέθεσε και κατοχύρωσε εμπορικά την ελληνική λέξη Παγωτορολό® ή Παγωτό Ρολό®. Ο λόγος; Μα, φυσικά, η συνταγή! Πρόκειται για το παλιό παγωτό του ελληνικού χωριού που έχει χαθεί εδώ και λίγες γενιές. Φρέσκο γίδινο γάλα, μέλι αντί για σταθεροποιητές, λίγη μαύρη ζάχαρη, καθόλου συντηρητικά, ενισχυτικά γεύσης, αυγά και λευκή ζάχαρη. Στην Chocotopia θα δεις το Παγωτορολό να συνδυάζεται μπροστά στα ματιά σου με 25 από τις καλύτερες σοκολάτες του κόσμου. Σοκολάτες ινδιάνικες ψυχρής έκθλιψης, οργανικές

ΦΩΤΟ: JOHN D. KARNESSIOTIS

Chocotopia

Αν δεν έχεις ήδη δοκιμάσει το Παγωτορολό®, τότε δεν ξέρεις τι χάνεις. ή τζιαντούγιες είναι μερικές από τις επιλογές. Αν, πάλι, δεν θέλεις σοκολάτα, τότε δοκίμασε το αυθεντικό καϊμάκι που γίνεται με σαλέπι και μαστίχα. Στην Chocotopia σε περιμένουν περίπου 200 έτοιμες επιλογές, όπως το απίθανο παγωτοπροφιτερόλ, ενώ μπορείς να χτίσεις το δικό σου Παγωτορολό®. Από τον Μάιο του 2017 το Παγωτορολό® βρίσκεται στο Ναύπλιο, στο κατάστημα Vanilla & Pepper, και στον Κεραμεικό, στο εστιατόριο Mentaleaty, ενώ φέτος το καλοκαίρι ετοιμάζονται τρία ακόμα καταστήματα σε Αιγάλεω, Χαλάνδρι και Ιωάννινα.

Extra Tip: Φέτος τον χειμώνα η Chocotopia ετοιμάζεται να εκπλήξει με μία ακόμα καινοτομία, παγκόσμιας εμβέλειας αυτήν τη φορά, τους λάτρεις της καλής και υγιεινής σοκολάτας. Για περισσότερα νέα μείνε συντονισμένος.

Πανεπιστημίου 41, Στοά Νικολούδη, Αθήνα, 211 4001515, FΒ: Chocotopia.gr

Gatoh-Desserts δωδώνη

Απολαυστικές δημιουργίες ζαχαροπλαστικής και θεϊκό παγωτό δωδώνη.

Στην Αργυρούπολη, κοντά στην κεντρική πλατεία, υπάρχει ένα ζαχαροπλαστείο-καφετέρια που γεννήθηκε από την αγάπη για το γλυκό, το Gatoh. Ο λιχούδης γατούλης του Gatoh και το έμπειρο προσωπικό του ετοιμάζoυν καθημερινά υπέροχα γλυκά που κολάζουν. Πέρα, όμως, από τη θεϊκή γεύση τους, τα γλύκα τους ξεχωρίζουν και για την εξαιρετική τους ποιότητα, όπως το προφιτερόλ και η μους σοκολάτα με φράουλα. Άλλωστε, το μότο τους είναι «την τιμή τη διαπραγματεύεσαι, την ποιότητα όχι», γι’ αυτό χρησιμοποιούν πάντα τις καλύτερες πρώτες ύλες, προσφέροντάς τες και σε υπηρεσίες catering και αναλαμβάνοντας την οργάνωση εκδηλώσεων. Εκεί θα βρεις κρουασάν, βάφλες, muffins, cookies,τούρτες, milkshakes, γρανίτες αλλά και αλμυρά σνακ, panini, σάντουιτς, καταπληκτικό καφέ από χαρμάνι Dimello, smoothies, χυμούς, κοκτέιλ και άλλα πολλά. Φυσικά, τώρα το καλοκαίρι μεγάλος πρωταγωνιστής του Gatoh είναι τα

παγωτά δωδώνη που σερβίρει καθημερινά το προσωπικό του με χαμόγελο και κέφι. Σε περιμένουν 48 γεύσεις, όπως σοκολάτα γάλακτος, φράουλα ή φιστίκι, αλλά και πιο ιδιαίτερες, όπως dark chocolate, παρφέ magic, φουντούκι με τζιαντούγια, Caribbean - ανανάς - καρύδα, σορμπέ πεπόνι, γιαούρτι nuts & berries και γιαούρτι αγριοκέρασο. Βέβαια, οι γεύσεις που κλέβουν την παράσταση δεν είναι άλλες από αυτές με άρωμα Ελλάδας, όπως σοκολάτα με αλατισμένη καραμέλα - Ντίνα Νικολάου, καϊμάκι πολίτικο, μαστίχα με ρόδι και πράσινο μήλο με μούρα. Φυσικά, από τον κατάλογο δεν λείπουν και διεθνείς γεύσεις όπως τιραμισού, vanila caramel brownie και στρατσιατέλα.

Extra Tip: Πηγαίνοντας στο Gatoh, θα είναι παράλειψη να μη δοκιμάσεις τις υπέροχες δημιουργίες με παγωτά όπως τα Brownie Passion, Chocorrello και Crunchy Love που θα σε κάνουν να παραμιλάς.

Μαρίνου Γερουλάνου & 25ης Μαρτίου, Αργυρούπολη, 210 9960600, 212 1064648 FB: Gatoh-Desserts/Dodoni ice creams, Site: www.dodoni-gatoh.gr 28.6.18 – lifo

31

Το καλοκαίρι έφτασε και το παγωτό είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Στα ζαχαροπλαστεία Zuccherino θα βρείτε ό,τι γεύση παγωτό βάλει ο νους σας. Οι all time classic γεύσεις, όπως καϊμάκι, φράουλα και κρέμα, θα σας ταξιδέψουν στα παιδικά σας χρόνια, ενώ οι λάτρεις του gelato σίγουρα θα ξετρελαθούν με τις best seller γεύσεις cookies, death by chocolate, caprice και bueno. Τέλος, αν αναζητάτε ποικιλία, οι νέες γεύσεις που έρχονται στις βιτρίνες ξεπερνούν κάθε προσδοκία: αλατισμένη καραμέλα, μαύρη βανίλια, καραμελωμένη λευκή σοκολάτα, είναι ενδεικτικά κάποιες από τις επιλογές. Όλες οι γεύσεις είναι φτιαγμένες αποκλειστικά με φρέσκο γάλα, χωρίς συντηρητικά και περιττές θερμίδες, ενώ υπάρχει και πλήθος επιλογών για όσους ακολουθούν διατροφή χωρίς γλουτένη, ζάχαρη ή γάλα. Πριν φύγετε, μην ξεχάσετε να δοκιμάσετε τα sorbetto. Επιλέξτε ανάμεσα σε καρπούζι, μάνγκο, dark chocolate, lime κ.ά.

Extra Tip: Απολαύστε το παγωτό σας με φρεσκοψημένα βαφλάκια ή με κάποια από τις γλυκές προτάσεις των Zuccherino.

δωδώνη

Zuccherino

Γευστικότατες και δροσερές προτάσεις μας περιμένουν στα αγαπημένα ζαχαροπλαστεία.

Εκεί σε περιμένουν υπέροχες κρέπες και απίθανο παγωτό μηχανής. Τα Crepe Diem σε Χαλάνδρι και Νέα Φιλαδέλφεια είναι γνωστά για τις τέλειες και λαχταριστές κρέπες τους που σε περιμένουν σε φοβερούς αλμυρούς και γλυκούς συνδυασμούς αλλά και με μεγάλη ποικιλία σε ολόφρεσκα υλικά για να κάνεις τον συνδυασμό που προτιμάς. Πέρα όμως από τις απίθανες κρέπες τους, εκεί θα βρεις και θεϊκό παγωτό μηχανής που θα δοκιμάσεις σκέτο ή σε συνδυασμό με πέντε απίθανες γεύσεις (σοκολάτα, βανίλια, φράουλα, μπανάνα, Bueno), ενώ κάθε μήνα προστίθεται και μια νέα γεύση-έκπληξη.

Τα βραβευμένα ελληνικά παγωτά αυτό το καλοκαίρι έρχονται με νέες, υπέροχες γεύσεις. Το μυστικό της επιτυχίας των παγωτών Kayak είναι το φρέσκο ελληνικό γάλα, τα πραγματικά φρούτα και τα ολόφρεσκα υλικά που συνδυάζονται μαγικά σε ένα μοναδικό αποτέλεσμα, ενώ κατά καιρούς η συνεργασία με βραβευμένους pastry chefs, όπως ο Pierre Hermé και ο Gaille Ghislain, έχει επιδείξει τους πιο αναπάντεχους συνδυασμούς! Φέτος το καλοκαίρι στον κατάλογο των αμέτρητων επιλογών έρχονται να προστεθούν νέες υπέροχες γεύσεις όπως το Sea Breeze Αlmond Caramel με πλούσια αλατισμένη καραμέλα και καραμελωμένα αμύγδαλα, το Salted Caramel Whiskey, ένα πλούσιο παγωτό whiskey με βανίλια Μαδαγασκάρης, αλατισμένη καραμέλα και καραμελωμένα pecan, και το Lemongrass με δροσερή και κρεμώδη γεύση. Δοκίμασε οπωσδήποτε και τα μοναδικά σορμπέ, όπως το Sorbet Σαμπάνια Τριαντάφυλλο, το Mango Sorbet και το Chocolate Sorbet με πραγματική σοκολάτα Valrhona.

Extra Tip: Ανακάλυψε τις γευστικές προτάσεις Kayak στις ομώνυμες μπουτίκ (Γλυφάδα, The Mall Athens, Μύκονος, Κέα) και σε επιλεγμένα σημεία πώλησης σε όλη την Ελλάδα.

Σωκράτους 6, Χαλάνδρι, 210 685 8418 Εθ. Αντιστάσεως 96, Νέα Φιλαδέλφεια, 210 2520880 FΒ: Crepe diem, Site: www.crepediem.gr

32 lifo – 28.6.18

Με το καλοκαίρι να έχει μπει για τα καλά, είναι η κατάλληλη εποχή για παγωτό. Γι’ αυτό και μια επίσκεψη σε ένα από τα αγαπημένα καταστήματα δωδώνη επιβάλλεται. Άλλωστε, πού θα βρεις καλύτερα παγωτά; Φτιαγμένα με 100% φρέσκο γάλα και αγνά υλικά, έχουν γίνει η απόλυτη καλοκαιρινή μας απόλαυση. Φέτος, τα αγαπημένα παγωτά ανανεώνονται και πλάι στις κλασικές γεύσεις, όπως το υπέροχο παρφέ τους, έρχονται να προστεθούν 4 νέες γεύσεις-σκέτος πειρασμός! Μαύρη σοκολάτα, φουντούκι με τζιαντούγια, λευκή σοκολάτα και Caribbean (ανανάς με καρύδα) σε περιμένουν να τις δοκιμάσεις και είναι σίγουρο πως θα τις λατρέψεις! Είτε είσαι λάτρης του κλασικού, λοιπόν, είτε σου αρέσει να δοκιμάζεις νέες γεύσεις, μια επίσκεψη στα καταστήματα δωδώνη θα σου χαρίσει την πιο γευστική και δροσερή καλοκαιρινή εμπειρία.

Μάθε περισσότερα εδώ: www.dodoni.com.gr

Kayak

Crepe Diem

Μητροπόλεως 80, Μοναστηράκι, 210 3213015 / Πρωτέως & Σειρήνων 48, Π. Φάληρο, 210 9845238, 210 9830869 / Αγ. Αλεξάνδρου 41 & Ναϊάδων, Π. Φάληρο, 210 9830049 / 2ας Μαΐου 12, πλατεία Ν. Σμύρνης, 210 9357590, Site: www.zuccherino.gr FΒ: Zuccherino Ζαχαροπλαστείο, Instagram: @zuccherino.gr

Φέτος το καλοκαίρι τα θεϊκά παγωτά εμπλουτίζονται με 4 ολοκαίνουριες γεύσεις και μας καλούν σε ένα ταξίδι στην απόλαυση.

FΒ: It is Kayak, Instagram: itiskayak, Site: www.kayak.gr

Κόκκιον

Μοναδικές γεύσεις από άριστης ποιότητας υλικά στις δημιουργίες ενός παγωτατζή με εμπειρία σε 3άστερα εστιατόρια. Ο Βασίλης Παπαματθαίου είναι ο άνθρωπος πίσω από τις «Παράξενες Ύλες», την εταιρεία που προμηθεύει με τις καλύτερες και τις πιο σπάνιες πρώτες ύλες ζαχαροπλαστικής τους επαγγελματίες της γεύσης σε όλη την Ελλάδα: αξιόλογες κουζίνες σε εστιατόρια, ξενοδοχεία, γενικά καταστήματα εστίασης. Τα τελευταία χρόνια κατάφερε να βάλει την υπογραφή του στις τάσεις της αγοράς σε ό,τι έχει σχέση με το φαγητό και το γλυκό στην Ελλάδα. Έχοντας στα χέρια του αυτό το μεγάλο ατού και εμπειρία στη ζαχαροπλαστική με ειδικότητα στον τομέα του παγωτού (σπούδασε ζαχαροπλαστική στην Espaisucre στη Βαρκελώνη, μάλλον την πιο σύγχρονη σχολή μαγειρικής παγκοσμίως, και δούλεψε σε 2άστερα και 3άστερα εστιατόρια ως ζαχαροπλάστης, στις κουζίνες του Joël Robuchon και του Marco Pierre White, μεταξύ άλλων), αποφάσισε να ζωντανέψει το στενό

της Πρωτογένους, δημιουργώντας ίσως το καλύτερο παγωτό της Αθήνας. Η τζελατερία του ονομάστηκε Κόκκιον (η αρχαία ονομασία του χαρουπιού) και περιλαμβάνει μια πολύχρωμη παλέτα 20 γεύσεων που εμπλουτίζονται και αλλάζουν συνεχώς με άριστης ποιότητας υλικά, καρπούς, φρέσκα φρούτα, πούλπες μοναδικές, εξαιρετική σοκολάτα Weiss και φρέσκο γάλα ΕΒΟΛ, μασκαρπόνε και ανθότυρο δικής του κατασκευής. Όλα στο χέρι, με τη σωστή υφή και στη σωστή θερμοκρασία, παγωτά και σορμπέ, συνδυασμοί μελετημένοι και γεύσεις ασυνήθιστες που δεν μπορείς να βρεις αλλού: παγωτό χαλβάς, αλατισμένο φιστίκι με καραμέλα, παρφέ κουκουνάρι με βερίκοκο, πλούσια κρέμα, ελαφρώς πικάντικη σοκολάτα-πορτοκάλι. Όλα σε χωνάκι ή σε κυπελλάκι. Το Κόκκιον της Πρωτογένους έχει το καλύτερο παγωτό της Αθήνας!

–14

Πρωτογένους 2, Αθήνα, 6981 563511 FΒ: KokkionIceCream, Instagram: @kokkionicecream

Παγωτό όπως αυτό που τρώγαμε παιδιά. Όλα ξεκίνησαν το 2004, όταν πρωτόανοιξε η βιοτεχνίας παγωτού «-14».Όνειρο των δημιουργών της ήταν να ξαναφέρουν στη βιοτεχνική παραγωγή τις γεύσεις του παγωτού που τρώγαμε μικροί. Χρησιμοποιώντας φρέσκο γάλα, φρέσκα φρούτα και ατόφια σοκολάτα, σε συνεργασία με ένα σύνολο μικρών παραγωγών απ’ όλη την Ελλάδα αλλά και επιλέγοντας υλικά απ’ όλο τον κόσμο, η βιοτεχνία «-14» παρασκευάζει παγωτό από το μηδέν. Υπέροχο παγωτό καϊμάκι από φρέσκο πρόβειο γάλα Ηπείρου και μαστιχέλαιο από την Ένωση Μαστιχοπαραγωγών Χίου, παγωτό βανίλια, αρωματισμένο με βανίλια Μαδαγασκάρης, παγωτό γιαούρτι με πρόβειο και αγελαδινό στραγγιστό γιαούρτι αλλά και σορμπέ λεμόνι με φρεσκοστυμμένα λεμόνια, σορμπέ φράουλα ή πεπόνι είναι ενδεικτικά κάποιες από

τις λαχταριστές δημιουργίες του «-14». Πριν από λίγο καιρό, στις αρχές του χρόνου, πέρα από τη χονδρική παραγωγή στα Σπάτα, η βιοτεχνία «-14» άνοιξε και το πρώτο της κατάστημα λιανικής στο Μοναστηράκι, μια ανάσα μόλις από την πλατεία Ειρήνης. Εκεί σε περιμένουν 18 διαφορετικές και υπέροχες γεύσεις που εναλλάσσονται αυτούσια ή σε συνδυασμό με χειροποίητα γλυκά. Με τα γλυκά αυτά το παγωτό γίνεται πρώτη ύλη για νέες, απίθανες δημιουργίες! Θα το βρεις κρυμμένο σε ζεστό σιμιγδαλένιο χαλβά, «καθιστό» μέσα σε φωλιές ξεροψημένου σιροπιασμένου κανταϊφιού, ξαπλωμένο σε εκμέκ πολίτικο αλλά και με τραγανές βάφλες, τάρτες κ.ά. Μπορείς ακόμη να το γευτείς μέσα σε ζεστό ή κρύο espresso ή χτυπημένο σε φυσικό χυμό πορτοκάλι!

Αθηναΐδος 3, Αθήνα, 213 0889072, www.pagoto-14.gr FΒ: pagotominus14, Instagram: @icecream_minus14athens 28.6.18 – lifo

33

KET H MARA RC RESE

1.400 ΕΘΕΛΟΝΤΈΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΈΡΑ ΚΑΛΉΣ ΠΡΆΞΗΣ 2018 ΤΗΣ ΚΩΤΣΌΒΟΛΟΣ

Το Hendrick’s Gin γιόρτασε την Παγκόσμια Ημέρα Αγγουριού 2018! Στις 14 Ιουνίου το Hendrick’s, το πιο ασυνήθιστο τζιν, γιόρτασε την Παγκόσμια Ημέρα Αγγουριού με ένα εντυπωσιακό πάρτι, προσθέτοντας μια φέτα «ασυνήθιστου» εκεί που δεν το περιμέναμε! Το αγαπημένο Uberness στην Κεντρική Λαχαναγορά του Ρέντη μεταμορφώθηκε για ένα βράδυ σε μια ασυνήθιστη λαϊκή αγορά για να υποδεχτεί τους εκλεκτούς καλεσμένους και λάτρεις του super premium Hendrick’s gin και, φυσικά, του αγγουριού! Σε ένα μοναδικό σκηνικό, οι μανάβηδες της «αγγουρένιας» αγοράς προ(σ)κάλεσαν τους καλεσμένους, δημοσιογράφους, celebrities, φίλους και συνεργάτες, να διαλέξουν το αγγούρι τους, την αγαπημένη γαρνιτούρα του Hendrick’s, και να ανακαλύψουν την ασυνήθιστη πλευρά τους! Διακοσμημένα με τριαντάφυλλα, το ιδιαίτερο συστατικό του μοναδικού τζιν, η καντίνα και το βανάκι του Uberness σέρβιραν τους καλεσμένους απολαυστικά Hendrick’s Gin & Τonics και δροσιστικά Hendrick’s cocktails, όσο εκείνοι απολάμβαναν τις μουσικές της Claudia Matola. H διασκέδαση απογειώθηκε όταν ξαφνικά στον χώρο εμφανίστηκαν οι Bon Viveurs (ex-Burger Project). Ως άλλοι μανάβηδες, το συγκρότημα «αναστάτωσε» τους πάγκους, τραβώντας την προσοχή των καλεσμένων και κλείνοντας με τον πιο ασυνήθιστο τρόπο την Παγκόσμια Ημέρα Αγγουριού!

Για 6η συνεχή χρονιά η μεγαλύτερη ενέργεια εθελοντισμού, η Ημέρα Καλής Πράξης της Κωτσόβολος, χάρισε «χρώμα» και χαρά σε κάθε γωνιά της Ελλάδας με τις δράσεις των εθελοντών της. Οι 1.400 εθελοντές της εταιρείας, συνεπείς στο ραντεβού τους την Κυριακή 3 Ιουνίου, μοιράστηκαν σε 67 ομάδες και συμμετείχαν δυναμικά σε πολλαπλές δράσεις με επίκεντρο τα παιδιά, τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, την τρίτη ηλικία ή το περιβάλλον. Οι εθελοντές του καταστήματος στο Αγρίνιο ανέλαβαν να μαγειρέψουν 200 μερίδες φαγητού για οικογένειες που σιτίζονται εξ ολοκλήρου από την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου. Η ομάδα του καταστήματος στη Χαλκίδα συγκέντρωσε 240 κιλά σκουπιδιών από την ακτή της Λιανής Άμμου Χαλκίδος! Η ομάδα των Σερρών ανέλαβε να καλλωπίσει τους εξωτερικούς χώρους του Πειραματικού Δημοτικού Σχολείου Σερρών. Οι εργαζόμενοι στο κατάστημα της Λαμίας επέλεξαν να ενισχύσουν περαιτέρω το Ορφανοτροφείο Θηλέων Λαμίας «Ο Ευαγγελιστής Λουκάς». Παράλληλα, η ομάδα των Κεντρικών Γραφείων της Κωτσόβολος ανέλαβε την αναβάθμιση του Ιδρύματος Χατζηκώνστα στο Χαλάνδρι που φιλοξενεί 55 παιδιά, ορφανά, άπορα ή απομακρυσμένα από το οικογενειακό τους περιβάλλον με εισαγγελική παρέμβαση και στηρίζει 170 οικογένειες που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα επιβίωσης.

ΤheGOODLIFO

To επίσημο running παπούτσι για την καμπάνια Run For The Oceans από την adidas To UltraBOOST Parley είναι το επίσημο παπούτσι της καμπάνιας Run For The Oceans 2018 που καλεί τα running communities σε όλο τον κόσμο να ευαισθητοποιήσουν το κοινό όσον αφορά την απειλή της θαλάσσιας ρύπανσης από πλαστικό. Για την κατασκευή του επάνω μέρους του παπουτσιού από 85% Parley Ocean Plastic Primeknit χρησιμοποιούνται περίπου 11 πλαστικά μπουκάλια που συγκεντρώνονται από ακτές και παραλίες. Το νέο Deep Ocean Blue colourway αντλεί έμπνευση από τα βάθη του Mariana Trench. H adidas και η Parley For The Oceans παρουσιάζουν το νέο UltraBOOST Parley στον μοναδικό χρωματικό συνδυασμό Deep Ocean Blue. Το νέο colourway εμπνέεται από το Mariana Trench, το βαθύτερο σημείο των ωκεανών του πλανήτη και την περιοχή με την πιο αυξημένη θαλάσσια ρύπανση από πλαστικές σακούλες μιας χρήσης. Το καινούργιο UltraBOOST Parley Deep Ocean Blue είναι το επίσημο παπούτσι του Run For The Oceans 2018, του παγκόσμιου running κινήματος της adidas και της Parley, που στοχεύει να ευαισθητοποιήσει το κοινό ως προς την απειλή της θαλάσσιας ρύπανσης από πλαστικό.

New Cult X Surf Art Festival Vol. 5 Για πέμπτη φορά το Surf Art Festival έδωσε δυναμικό «παρών» και αυτό το καλοκαίρι και το street σήμα της New Cult δεν θα μπορούσε να λείπει. Σε μια μοναδική τοποθεσία από λευκή άμμο και φοίνικες το Surf Art Festival Vol. 5 φιλοξενήθηκε στον χώρο των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων του beach volley. Σινεμά, skin board, skate contests και μοναδικά lives ήταν λίγα μόνο από τα happenings που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια του event. Η ομάδα της New Cult με street brands όπως τα Diamond Supply Co., Staple Pigeon, Crooks & Castles, The Pack Society και Knockaround συγκέντρωσε τα βλέμματα. Μπλουζάκια και t-shirts σε ανοιχτόχρωμες αποχρώσεις είχαν την τιμητική τους, όπως ήταν αναμενόμενο. Φίλοι της εταιρείας και μη πέρασαν από το περίπτερο της New Cult για να μάθουν και να ενημερωθούν για ό,τι νέο παίζει στη street κουλτούρα της πόλης και να μυηθούν σε καινούργιες εταιρείες ρούχων. Ανάμεσα στους επισκέπτες της New Cult ήταν και το κανάλι RISETV, το οποίο με χαρά ξεναγήσαμε στους χώρους του φεστιβάλ. Αν η Γλυφάδα σού πέφτει μακριά, επισκέψου το ενημερωμένο e-shop και κάνε την παραγγελία σου. Street Store: Δημάρχου Μεταξά Αγγ. 9, Γλυφάδα, 210 8940362, Premium Store: Δημάρχου Μεταξά Αγγ. 11, Γλυφάδα, 210 8980854, Facebook: NewCult Gr, Instagram: newcultgr, site: www.newcult.gr

Η υποβολή προτάσεων για τον διαγωνισμό Life Innovation από την Apivita έχει ξεκινήσει ήδη! Πρόκειται για τη δεύτερη χρoνιά που διοργανώνεται ο Διαγωνισμός Καινοτομίας από την APIVITA σε συνεργασία με το Διιδρυματικό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Βιοεπιχειρείν». Ο διαγωνισμός «Life Innovation» αφορά την κατάθεση μιας καινοτόμου ιδέας σε τρεις εναλλακτικές θεματικές ενότητες: 1) Καινοτόμο Καλλυντικό Προϊόν, 2) Καινοτόμο Διατροφικό Προϊόν, 3) Καινοτόμο Συμπλήρωμα Διατροφής. Ο διαγωνισμός αποσκοπεί στην ανάδειξη και επιβράβευση πρωτότυπων ιδεών και θα προσφέρει σε έναν/ μία τυχερό/-ή υποτροφία στο πρωτοποριακό πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών «Βιοεπιχειρείν» που έχει σχεδιαστεί από το Τμήμα Βιοχημείας & Βιοτεχνολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και το Ινστιτούτο Βιολογίας, Φαρμακευτικής Χημείας και Βιοτεχνολογίας του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών. Στον διαγωνισμό έχουν δικαίωμα συμμετοχής πτυχιούχοι σχολών Επιστημών Υγείας, Θετικών Επιστημών, Γεωπονικών Επιστημών, Πολυτεχνικών Σχολών και άλλων τμημάτων των πανεπιστημίων της ημεδαπής ή αναγνωρισμένων ομοταγών ιδρυμάτων της αλλοδαπής καθώς και πτυχιούχοι Τμημάτων ΑΤΕΙ συναφούς γνωστικού αντικειμένου. Η διαδικασία αξιολόγησης των αιτήσεων συμμετοχής με τις προτάσεις που θα υποβληθούν θα διενεργηθεί σε τρεις φάσεις και για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να μπείτε στη σελίδα του διαγωνισμού https://www.apivita.com/hellas/new/deuteros-diagwnismoskainotomias-life-innovation/.

ΤheWeek

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΠΡΕΜΙΕΡΕΣ Τι καινούργιο ξεκινάει αυτή την εβδομάδα. σελιδα

36

ΒΙΒΛΙΟ

ΘΕΑΤΡΟ

ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Τα βιβλία της Δήμητρας Κολλιάκου και της Μαριαλένας Σεμιτέκολου.

Όλα για τη Λούλα στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Η ομάδα χορού El Conde de Torrefiel.

σελιδα

40

σελιδα

42

σελιδα

44

ΣΙΝΕΜΑ Darling Η Τζούλι Κρίστι προσπαθεί να φτάσει στην κορυφή με θεμιτά και αθέμιτα μέσα, στα swinging sixties. Κριτική από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο

σελιδα

38

EIKAΣTIKA Δαυίδ Μπενφοράδο, Γίδες and the Abstract Truth

Η Εκάτη, η Ολυμπία, η Μαρίτσα και ο Γιάννης είναι μερικές από τις γίδες που ζωγράφισε ο Δαυίδ Μπενφοράδο και θα κοιτάζουν επίμονα μέσα από τα λεπτομερή ποπ πορτρέτα τους τους επισκέπτες στην γκαλερί Gallery Kourd (Κασσιανής 2, Λυκαβηττός) μέχρι και τις 7 Ιουλίου. Άλλες φορές ξαφνιασμένες, σαν να παρακολούθησαν μόλις κάποιο δραματικό συμβάν που προσπαθούν να κοινοποιήσουν, άλλες φορές αστείες κι άλλες περήφανες και μυστηριώδεις, παίρνουν τον ρόλο του πρωταγωνιστή και διεκδικούν τον χαμένο θαυμασμό και σεβασμό μας. ä Συνέντευξη με τον καλλιτέχνη στη σελίδα 37 28.6.18 – lifo

35

απο τη γεωργια παπασταμου

SmallTalk

Δαυίδ Μπενφοράδο Έλληνας ζωγράφος. Ζει στο Βερολίνο. Φτιάχνει «προσωπογραφίες» για τις κατσίκες των Κυκλάδων.

EVENTS

ΓΙ' ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

THE FACE

Top

7

Πες μου μερικά πράγματα που σου αρέσει να κάνεις. Να παίζω νέι, να απολαμβάνω την ησυχία του εργαστηρίου μου. Να χάνομαι σε πόλεις και μουσεία. Να διαβάζω και να περνάω χρόνο στις καλαμιές, στη θάλασσα. Λατρεύω τις Κυκλάδες και συνεχώς έχω στον νου μου το θυμάρι, τη ρίγανη, τον μάραθο, την κάππαρη, τον αέρα και την ξεραΐλα που αντανακλά αυτό το εκτυφλωτικά λυτρωτικό φως.

1. ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

3. ΘΕΑΤΡΟ

Jenny Saville

Δον Κιχώτης, Βιβλίο 2ο, κεφ. 23ο

Από τα μνημειώδη γυναικεία γυμνά μέχρι τους πιο πρόσφατους πίνακές της με τις πολλαπλές φιγούρες, η Saville έχει δημιουργήσει δυνατά έργα και θεωρείται μία από τις πιο ενδιαφέρουσες παραστατικές ζωγράφους στον κόσμο. Η έκθεση στη Συλλογή Γιώργου Οικονόμου παρουσιάζει μια σφαιρική εικόνα της δουλειάς της από το 1993 έως το 2015, ενώ περιλαμβάνει και το σημαντικό πρώιμο έργο της «Cindy» (1993), μια εισαγωγή στις καλλιτεχνικές ανησυχίες της Saville όσον αφορά την υλικότητα του σώματος. ä Μέχρι 30/4/2019, Συλλογή Γιώργου Οικονόμου, λεωφ. Κηφισίας 80, Μαρούσι, Δευτ.-Παρ. 10:00-18:00

2. ΜΟΥΣΙΚΗ Calexico

28

IOYN.-

4

IOYΛ.

36 lifo – 28.6.18

Οι Calexico μετράνε πάνω από 20 χρόνια καριέρας με φανατικό κοινό σε όλο τον κόσμο. Στη μουσική τους, κράμα από παραδοσιακούς λάτιν ήχους (mariachi, conjunto, cumbia, tejano), country, τζαζ και postrock, αποδίδεται ο όρος desert noir. Το συγκρότημα θα παρουσιάσει για πρώτη φορά στο Ηρώδειο επιτυχίες απ’ όλη τη δισκογραφία του αλλά και από το νέο άλμπουμ του «The thread that keeps us». ä 3 & 4/7, Ηρώδειο, Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Αθήνα, 21:00, εισ.: 30-60 ευρώ

STOEP TH S PR ES ΘΕΑΤΡΟ Τρύπωσα / Carve a Niche

Βασισμένη στο αριστούργημα του Μιχαήλ Θερβάντες, η πέμπτη σκηνοθετική δουλειά της Έφης Μπίρμπα ανεβαίνει για έξι μόνο παραστάσεις στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά με πρωταγωνιστές τον Άρη Σερβετάλη και τους Αχιλλέα Χαρίσκο, Ιωάννα Τουμπακάρη, Effi Rabsilber, Διογένη Σκαλτσά, Gema Galiana, Κυριάκο Σαλή. Στο 23ο κεφάλαιο του 2ου βιβλίου ο Δον Κιχώτης διαγράφει μια κατακόρυφη πορεία προς το εσωτερικό της σπηλιάς του Μοντεσίνου, έχοντας παραμερίσει κάθε κοινό φόβο κι αψηφώντας τον κίνδυνο. ä 28/6-4/7, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, Ηρώων Πολυτεχνείου & Βασ. Γεωργίου, Πειραιάς, Πέμ.Παρ.-Σάβ.-Δευτ.-Τετ. 20:30 & Κυρ. 19:00, εισ.: 10-22 ευρώ

4. ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ Werkraum, Αγαθόφρων / Ο άτλας του συλλέκτη Το 1840, 3.696 σπάνιοι τίτλοι βιβλίων, τοποθετημένοι σε ξύλινα κιβώτια, εγκαταλείπουν μια σοφίτα της οδού Castillon 12 στο Παρίσι με προορισμό την Πελοπόννη-

Η ομάδα La Coja Dansa δημιουργεί ένα έργο με επίκεντρο έναν συμπαγή κύβο που καταλαμβάνει τη σκηνή. Κάθε μέρα όλοι οι συμμετέχοντες θα διαπραγματεύονται τις πιθανότητες να κόψουν, να αδειάσουν, να χτίσουν, να μετακινήσουν, να καταλάβουν, να τρυπήσουν και να ανακυκλώσουν αυτόν τον συμπαγή όγκο που αντιμετωπίζουν.

28/6-8/7, Bios, Πειραιώς 84, Πέμ.Κυρ. 21:00, εισ.: 10 ευρώ

Εκτός από τις ορθογώνιες κόρες, πες μου ένα ακόμη ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που έχουν οι κατσίκες και ίσως δεν ξέρουμε. Λόγω των ορθογώνιων κορών, οι γίδες έχουν πανοραμικό πεδίο όρασης μεταξύ 320 και 340 μοιρών – μιλάμε για τρομερή περιφερειακή όραση, προφανώς για να εντοπίζουν εύκολα και γρήγορα επίδοξους θηρευτές. Ο άνθρωπος έχει μόλις 210 μοίρες περιφερειακής όρασης. Δεν έχουν όμως καλό πεδίο βάθους και στην ευθεία μπορούν να εστιάσουν μονάχα μεταξύ 20 και 60 μοιρών, ενώ ο άνθρωπος περίπου στις 114 μοίρες. Πιθανότατα θα γνωρίζετε ότι οι γίδες τρώνε τα πάντα! Ένας φίλος που έχει κτήμα στην Κέρκυρα πήρε γίδες για «χορτοκοπτικό», όπως είπε, καθώς έχει βιολογική καλλιέργεια ελιάς. Γρήγορα αντελήφθη ότι έπρεπε κάπως να τις περιορίσει, γιατί τα τρώνε όλα! Οι τράγοι πολλές φορές απομακρύνονται από το μαντρί για να ελέγχεται ευκολότερα ο πληθυσμός των κατσικιών. Δεν γνωρίζουν από συγγενείς, κοινώς θα συνουσιαστούν με οποιαδήποτε γίδα στο διάβα τους. Μπορούν να πιουν θαλασσινό νερό για να επιβιώσουν και είναι ευρηματικοί στους τρόπους που ψάχνουν τροφή. Ο άνθρωπος έχει χάσει τον θαυμασμό και τον σεβασμό του για τα ζώα και τη φύση; Προσπαθείς με έναν τρόπο να το αποκαταστήσεις αυτό; Ίσως προσπαθώ να αποδώσω έναν ελάχιστο φόρο τιμής σε αυτά τα υπέροχα και τόσο παρεξηγημένα ζώα, που είναι μέρος της ζωής μας πλέον σχεδόν μόνο μέσω των προϊόντων τους, και ταυτόχρονα τόσο ταπεινά, περήφανα και ελεύθερα στο πνεύμα. Οι γίδες έχουν εξημερωθεί εδώ και 10.000 χρόνια από τους ανθρώπους. Νομίζω ότι ο άνθρωπος έχει προσωρινά χάσει τη σύνδεσή του με τη φύση. Όσο δύσκολο και αν είναι στην παρούσα φάση, πιστεύω στην ανθρωπότητα και ευελπιστώ ότι θα βρεθεί κάποιου είδους ισορροπία. Έως 7/7, Gallery Kourd, Κασσιανής 2, Λυκαβηττός, Τρ.-Παρ. 11:00-19:00 (για οποιαδήποτε άλλη ώρα, κατόπιν ραντεβού)

5. ΘΕΑΤΡΟ Llawfall

DANCE Chinese Man Το τρίο Chinese Man που αποτελείται από τους Γάλλους High Ku, Sly και Ze Mateo, διάσημο για τον ιδιαίτερο ήχο του (χιπ-χοπ με στοιχεία reggae, dub, funk, τζαζ), έρχεται στο Bolivar Beach Bar. 28/6, Bolivar Beach Bar, Ακτή του Ήλιου, Άλιμος, 21:00, εισ.: 5-10 ευρώ

Kormoranos Party Ο Κορμοράνος επιστρέφει στον αίθριο χώρο της Πραξιτέλους για ένα μεγάλο καλοκαιρινό πάρτι με special guest την υπερδραστήρια DJ/ promoter Charlie από την Κρακοβία, τους residents Blue Lagoon και Body Double πριν και μετά αντίστοιχα και τη Noff Weezy στο opening.

29/6, Praxitelous Bar, Πραξιτέλους 33, 23:00, είσοδος ελεύθερη

Purple Night Τα Purple Nights καταλαμβάνουν την ταράτσα του «Ρομάντσο». Στις μουσικές επιλογές οι The Dreamer, Wrapped in Plastic και Denis D’ or.

30/6, Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3-5, Αθήνα, 22:00

Ο Μάξιμος Μουμούρης στήνει μαζί με την Underground Youth Orchestra μια ζωντανή μουσική παράσταση με αφετηρία το «Atom Ηeart Μother» των Pink Floyd. Η μηχανική πραγματικότητα και οι κυνικοί στίχοι του Roger Waters έρχoνται συνεχώς σε αντίθεση με τις εφηβικές φωνές της χορωδίας, ενώ παρακολουθούμε τη διαδρομή του Ενός μέσα στην καθημερινότητα, τη σχέση του με τον καθρέφτη, το είδωλό του και τη συνείδησή του. ä 29/6-1/7, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πειραιώς 206, Ταύρος, 21:00, εισ.: 10-15 ευρώ

6. ΜΟΥΣΙΚΗ Blend: Loco Dice

ΜΟΥΣΙΚΗ Dead Kennedys

Ο Loco Dice θα βρεθεί την Παρασκευή 29 Ιουνίου στα decks του Bolivar Beach Bar για μια ατμοσφαιρική βραδιά. Ο Γερμανός DJ και παραγωγός με τις τυνησιακές ρίζες που δημιούργησε το πρότυπο label της Desolat και μέντορας για πολλά από τα ανερχόμενα ταλέντα της tech house επιστρέφει για μια νύχτα αυθεντικής minimal tech και house. ä 29/6, Bolivar Beach Bar, Ακτή του Ήλιου, Άλιμος, 21:00, εισ.: 10- 13 ευρώ

7. ΧΟΡΟΣ La Plaza

Οι Dead Kennedys, ένα από τα μεγαλύτερα αμερικανικά punk hardcore συγκροτήματα των late ’70s και early ’80s, έρχεται στην Αθήνα. Μαζί τους οι Panx Romana.

1/7, Piraeus 117, Πειραιώς 117, 20:30, εισ.: 20-25 ευρώ

Όλοι μαζί μπορούμε: Παίξε Τσιτσάνη μου Το «Όλοι μαζί μπορούμε» παρουσιάζει φέτος ένα αφιέρωμα στον σημαντικό δημιουργό της ελληνικής λαϊκής μουσικής. Στη φιλανθρωπική συναυλία συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Σταμάτης Φασουλής, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη, ο Λεωνίδας Μπαλάφας, η Μαρίζα Ρίζου και πολλοί άλλοι.

4/7, Καλλιμάρμαρο Στάδιο, 21:00, εισ.: 6-12 ευρώ

ΜΈΣΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΚΑΤΆΒΑΣΗ ΣΤΗ ΣΠΗΛΙΆ ΤΟΥ, ΑΝΑΔΎΕΤΑΙ ΈΝΑΣ ΚΟΡΥΦΑΊΟΣ ΔΟΝ ΚΙΧΏΤΗΣ

σο. Πρόκειται για το έργο ζωής του Κωνσταντίνου Αγαθόφρονα Νικολόπουλου, που αποφάσισε να δωρίσει μία από τις πιο σπάνιες ιδιωτικές συλλογές της εποχής. Ο ίδιος τραυματίστηκε κατά τη συσκευασία των κιβωτίων και υπέκυψε από τέτανο, μόνος, στο Παρίσι, ενώ τα βιβλία συνέχισαν το ταξίδι τους. Με όχημα αυτή την ιστορία η πλατφόρμα Werkraum επιχειρεί μια βιωματική εγκατάσταση για τους κρυμμένους θησαυρούς της γνώσης. ä 28-29/7, Μουσείο Μπενάκη, Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου, Γκάζι, Πέμ. & Κυρ.

10.00-18.00, Παρ. & Σάβ. 10.00-22.00

ΜΙΑ ΚΑΘΌΛΟΥ ΣΥΝΗΘΙΣΜΈΝΗ PERFORMANCE

ΠΟΥ ΘΑ ΣΥΖΗΤΗΘΕΊ Στον κόσμο του Δον Κιχώτη μας μεταφέρει η νέα παράσταση της Έφης Μπίρμπα και του Rēs Ratio Network φέτος το καλοκαίρι, και για 6 μόνο παραστάσεις, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Βασισμένη στο ομώνυμο έργο

INFO

του Μιγκέλ Θερβάντες, η παράσταση Δον Κιχώτης, Βιβλίο 2ο, κεφ. 23ο ακο-

28-30/6, 1-4/7 Ώρες παραστάσεων: Πέμ.-Σάβ., Δευτ.-Τετ.

20:30 & Κυρ. 19:00 Διάρκεια: 120 λεπτά Εισ.: διακεκριμένη €22, κανονικό €20, φοιτητικό €15, άνεργοι-ατέλεια €10 Προπώληση: www.ticketservices.gr

λουθεί τον γνωστό ιππότη, καθώς διαγράφει μια κατακόρυφη πορεία προς το εσωτερικό της σπηλιάς του Μοντεσίνου, όπως εισέρχεται το παιδί σ’ ένα περιβάλλον που διέπεται από τους ιδιόμορφους κανόνες του παιχνιδιού. Με αφορμή την κατάβαση και την απόκρυφη, ενύπνια περιπλάνηση του Δον Κιχώτη-Homo Ludens εντός του περιβάλλοντος του σπηλαίου, στην παράσταση παρακολουθούμε μια αλληλουχία επεισοδίων υπό τους ιδιόμορφους κανόνες που ορίζει η τάξη του παιχνιδιού, όπου όλα

To καλλιτεχνικό ζευγάρι El Conde de Torrefiel, που αποτελείται από την Ελβετίδα Tanya Beyeler και τον Ισπανό Pablo Gisbert, στο έβδομο κατά σειρά έργο τους μετά το Guerilla, που επίσης είχε παρουσιαστεί στην Αθήνα, διερευνούν την έννοια του χωροχρόνου. Στο La Plaza, συνδέοντας κείμενο, εικαστικές τέχνες και χορογραφία, οι καλλιτέχνες παρατηρούν τα φυσικά όρια που θέτει ο χώρος και τις φυσικές δυνάμεις που καθορίζουν τις ζωές μας. ä 30/6-1/7, Πειραιώς 260, Αίθουσα Δ, 21:00, εισ.: 15-25 ευρώ

πολλαπλασιάζονται, καθώς ανακλώνται αδιάκοπα στα κάτοπτρα ενός ιδιωματικού οράματος της πραγματικότητας, και όλα συνδέονται, μέσω του κατακόρυφου άξονα της κατάβασης, με τη μεγαλύτερη ιδέα της ζωής. ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟYΝ: Άρης Σερβετάλης, Αχιλλέας Χαρίσκος, Ιωάννα Τουμπακάρη, Effi Rabsilber, Διογένης Σκαλτσάς, Gema Galiana, Κυριάκος Σαλής

ΔΗΜΟΤΙΚΌ ΘΈΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΆ Λεωφ. Ηρ. Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς, 210 4143310

28.6.18 – lifo

37

H ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ Sicario 2: Η μάχη των εκτελεστών

Αριστούργημα Πολύ Καλό Καλό Ικανοποιητικό Μέτριο p

Κακό

38 lifo – 28.6.18

VILLAGE RENTI 4,7,8,13 - VILLAGE MALL 7,10,12,14 - VILLAGE PAGRATI 2,5 - VILLAGE FALIRO 6,8 - VILLAGE AG.DIMITRIOS 1 - ODEON MAROUSI 1 - ODEON ESCAPE 6 - ODEON STARCITY 6 - ΑΒΑΝΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΕΛΛΩ 4 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ 1,2 - ΑΛΕΚΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΝΕΣΙΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΤΤΙΚΟΝ ΑΛΣΟΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΒΟΞ ΘΕΡΙΝΟ - ΔΕΞΑΜΕΝΗ ΘΕΡΙΝΟ - ΦΙΛΙΠ ΘΕΡΙΝΟ - ΦΙΛΟΘΕΗ ΘΕΡΙΝΟ - ΝΕΑ ΜΑΣΚΩΤ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΙΓΛΗ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΚΤΗ ΘΕΡΙΝΟ ΑΛΕΞ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΛΟΜΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ ΘΕΡΙΝΟ

απο τον θοδωρη κουτσογιαννοπουλο

ει χυδαίες βρισιές σε μια συμμαθήτριά της που τόλμησε να την κακοχαρακτηρίσει στο προαύλιο του κυριλέ ιδιωτικού της σχολείου) ρίχνει καπνό στις πραγματικές επιδιώξεις της ομάδας, αλλά ταυτόχρονα ο Αλεχάντρο Γκίλικ, που στο προηγούμενο επεισόδιο είχε καταφέρει, με μεγάλη υπομονή και απόλυτη αυταπάρνηση, να τρυπώσει σε απαγορευμένα εδάφη, το παίρνει προσωπικά, αφού ο Ρέγιες ήταν εκείνος που είχε δώσει το πράσινο φως για να αλλάξει τραγικά η ζωή του και να χάσει την οικογένειά του για παραδειγματισμό. Ο δεσμός που σταδιακά σχηματίζει με την Ιζαμπέλα γίνεται πιστευτός χάρη στην ικανότητα του Σολίμα να δίνει χρόνο για ανθρώπινη διάδραση, συχνά χωρίς λόγια, ανάμεσα σε εκρηκτικές σκηνές δράσης. Αντίβαρα στους δύο αυτούς πρωταγωνιστές είναι ο Ματ Γκρέιβς του Τζος Μπρόλιν, μπαρουτοκαπνισμένος εκπρόσωπος της βρόμικης εφαρμογής της «ρεαλιστικής πολιτικής», και ένας νεαρός χωρίς έρμα και στίγμα (θαυμάσιος ο Ελάιτζα Ροντρίγκεζ), ο οποίος με το διπλό του διαβατήριο βγάζει χαρτζιλίκι και καλοβλέπει μια θέση στη συμμορία των «διακινητών» που θα παίξει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ταινίας. Ο Ντελ Τόρο, ωστόσο, είναι η καρδιά του Sicario, οπλισμένος με βλέμμα που τρομάζει και ζωώδεις κινήσεις. Το έχει κάνει αρκετές φορές στην καριέρα του, αλλά δεν παύει να φαίνεται φρέσκος ως κυνηγός και να δίνει κίνητρο με γνήσιους κινηματογραφικούς όρους κοντινού πλάνου. Επιπρόσθετα, υποστηρίζει ένα τραβηγμένο φινάλε και τηρεί τα εχέγγυα αξιοπρέπειας ενός σκοτεινού, σχεδόν αμείλικτου concept που δεν είναι καθόλου απίθανο να μετατραπεί σε απρόμενο franchise.

Κινηματογράφος

Σκηνοθεσία: Στέφανο Σολίμα Πρωταγωνιστούν: Μπενίσιο ντελ Τόρο, Τζος Μπρόλιν

Ο Μπενίσιο ντελ Τόρο ο εκτελεστής, ο Τζος Μπρόλιν ο αρχηγός των μυστικών ειδικών δυνάμεων, ο σεναριογράφος Τέιλορ Σέρινταν και το γενικότερο πλαίσιο της εξάρθρωσης των μεξικανικών καρτέλ επιστρέφουν σε μια άτυπη συνέχεια του Sicario του 2015. Με τον Καναδό Ντενί Βιλνέβ να έχει αντικατασταθεί από τον Ιταλό Στέφανο Σολίμα, ο οποίος έχει σκηνοθετήσει δύο ταινίες, ανάμεσά τους το Suburra, και δύο σειρές (η τηλεοπτική μεταφορά του Gomorrah είναι η μία από αυτές) και σίγουρα γνωρίζει πώς να ξεδιπλώνει το αστυνομικό θρίλερ με φόντο το οργανωμένο έγκλημα. Η μετάβαση μοιάζει φυσική και, όπως δήλωσε ο Σέρινταν, το στοιχείο της αστυνομικής εμπλοκής στην πλοκή έχει αφαιρεθεί. Όντως, η Μάχη των Εκτελεστών επικεντρώνεται διαυγέστερα στα πρόσωπα και ξεκινά από την απαγωγή της Ιζαμπέλα Ρέγιες, κόρης ενός σημαντικού Μεξικανού βαρόνου των ναρκωτικών. Έχουν προηγηθεί δύο σκηνές όπου ένας άνδρας που έχει περάσει από τα σύνορα ψιθυρίζει «Αλαχού Ακμπάρ» και πυροδοτεί έναν εκρηκτικό μηχανισμό κι ένας άλλος κάνει ακριβώς το ίδιο σε ένα σούπερ-μάρκετ στο Κάνσας, αγνοώντας μια μητέρα με τη μικρή της κόρη που τον παρακαλεί να τις αφήσει να φύγουν, στην έξοδο του κτιρίου. Οι τζιχαντιστές τρυπώνουν πιο εύκολα οδικώς, μέσω του Τέξας, παρακάμπτοντας τους απαγορευτικούς ελέγχους στα αεροδρόμια, και το σχέδιο αναχαίτισης των συγκεκριμένων κινήσεων αποκτά μια ενδιαφέρουσα δραματική και επίκαιρα γεωπολιτική εκτροπή στην ταινία: ενώ η αμερικανική κυβέρνηση καίγεται για άμεσα αποτελέσματα με προφανές όφελος, η ομάδα κρούσης που γνωρίσαμε στο προηγούμενο Sicario συνδυάζει τις νέες εντολές με την πείρα της στη δύσβατη διείσδυση στο κλειστό καρτέλ των Μεξικανών ναρκεμπόρων μέσω της διακίνησης μεταναστών. Η απαγωγή της τραχιάς κόρης του Ρέγιες (τη βλέπουμε να ρίχνει γροθιές και να εκτοξεύ-

Σκηνοθεσία: Τζον Σλέσιντζερ Πρωταγωνιστούν: Τζούλι Κρίστι, Λόρενς Χάρβεϊ, Ντερκ Μπόγκαρντ Στους ξέφρενους ρυθμούς και την τρέλα της δεκαετίας του ’60 μια όμορφη Αγγλίδα που εργάζεται ως μοντέλο είναι αποφασισμένη να πετύχει και να φτάσει στην κορυφή, χρησιμοποιώντας θεμιτά και αθέμιτα μέσα.

Sicario: Day of the Soldado

Τα καρτέλ ναρκωτικών ξεκινούν τρομοκρατικές ενέργειες στα σύνορα ΗΠΑ και Μεξικού και ο ομοσπονδιακός πράκτορας Ματ Γκρέιβερ προσπαθεί να κερδίσει αυτό τον πόλεμο.

DARLING (1965)

Ολόκληρο το ευρωπαϊκό νέο κύμα περνάει σαν αφρός μέσα από το Darling, από τον Βρετανό Τζον Σλέσιντζερ, ο οποίος μοιάζει να κάνει πλάκα στον υποτιθέμενα προχωρημένο Ότο Πρέμιντζερ με τα τολμηρά θέματα και τον σοβαροφανή χειρισμό, πασπαλίζοντας με μοιχεία, έκτρωση, ομοφυλοφιλία, live sex παράσταση, περιστασιακό τρανσβεστισμό και το θανάσιμο αμάρτημα της ανίας την ανερμάτιστη διαδρομή της νέας, όμορφης, άστατης και μνημειωδώς αναποφάσιστης Νταϊάνα Σκοτ από το μόντελινγκ και τα φευγαλέα όνειρα μιας οικογενειακής σταθερότητας στο Λονδίνο στις κινηματογραφικές αποδράσεις στο Παρίσι, στην εναλλακτική παρένθεση στην Ιταλία και στα μεγαλεία με έναν γαλαοζαίματο, εξωτικό γάμο. Η Νταϊάνα ή Darling είναι το μήλον της έριδος για τρεις άνδρες διαφορετικούς όσο η μέρα με τη νύχτα και η προσωποποίηση των mod ’60s, η ζωντανή διαφήμιση της μόδας της οδού Κάρναμπι αυτοπροσώπως. Είναι τόσο αναπόσπαστα ταυτισμένη με την ηθοποιό που την ενσαρκώνει, την ακαταμάχητη Τζούλι Κρίστι, που ως έναν βαθμό η Κρίστι έκανε χρόνια να ξεφύγει από την εικόνα αυτή, παρά τον θηριωδώς επιτυχημένο Δόκτωρ Ζιβάγκο την ίδια χρονιά, την ψυχεδελική Πετούλια λίγο αργότερα και τους ρόλους της δίπλα στον Γουόρεν Μπίτι στα ’70s – την ανακαλύψαμε ξανά σε μια διάττουσας διάρκειας εξαιρετική ωριμότητα σε δύο καταπληκτικούς ρόλους, στο Afterglow (αναφορά του τίτλου, ενδεχομένως, στο «Honeyglow» από ένα εξώφυλλο που έκανε στο Darling) και στο Away from her. Χωρίς να είναι ατάκτως ή τυχαία ερριμμένες, οι γαργαλιστικές τομές στα ταμπού της εποχής και το ψευδοντοκιμαντερίστικο κατά τόπους ύφος φανερώνουν ρυτίδες (το Όσκαρ στον σεναριογράφο Φρέντερικ Ραφαέλ δείχνει έναν ενθουσιασμό, αν και αναδρομικά είναι τραβηγμένο), αλλά το πορτρέτο μιας νέας γυναίκας που κινείται με μοτέρ την ανατροφοδοτούμενη βαρεμάρα, διστάζοντας αυθεντικά, ανάλαφρα και πικρά ανάμεσα στο καθημερινό κυνήγι του fun και τη γλυκιά ποιότητα της οικόσιτης εγκατάλειψης, παραμένει ζωντανό και διαχρονικό, κυρίως μέσα από τις εναλλασσόμενες διαθέσεις που αποδίδει ανάγλυφα η Κρίστι, η οποία, σε μια ενδιαφέρουσα βραδιά στα Όσκαρ της επόμενης χρονιάς, κέρδισε τη συμπατριώτισσα και συνονόματή της Τζούλι Άντριους, η Μαρία φον Τραπ της οποίας (θυμίζω, μια μοναχή που κι εκείνη δεν καθόταν στα αυγά της και ερωτεύτηκε έναν άνδρα γοητευτικό και μεγαλύτερό της, με πολυμελέστατη οικογένεια) στην υγιεινή, κολλώδη, άψογα εκτελεσμένη Μελωδία της Ευτυχίας φαινόταν το ακριβώς αντίθετο από την κοσμική πεταλούδα Νταϊάνα, αν και μερικές ομοιότητες των δύο θηλυκών αρχέτυπων είναι διασκεδαστικές στο περίεργο μάτι μέσα στην εντυπωσιακή αντίθεσή τους. ΔΙΑΝΑ - ΛΑΪΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ - ΟΑΣΙΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΡΙΒΙΕΡΑ ΘΕΡΙΝΟ

ΚΑΡΔΙΟΚΑΤΑΚΤΗΤΗΣ Le retour du héros

τόνο, για να μη γίνουν εντελώς προσχήματα μέσα στο στενό πλαίσιο του συγκεκριμένου genre.

Σκηνοθεσία: Λοράν Τιράρ Πρωταγωνιστούν: Ζαν Ντιζαρντέν, Μελανί Λοράν

ΑΕΛΛΩ ΘΕΡΙΝΟ,1 - ΑΙΓΛΗ 2, 3 ΘΕΡΙΝΟ - ΑΝΕΣΙΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΡΙΑΝ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΔΑΦΝΗ ΘΕΡΙΝΟ - ΘΗΣΕΙΟΝ ΘΕΡΙΝΟ - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΙΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΚΤΗ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΛΕΞ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΛΙΚΗ ΘΕΡΙΝΟ - ΜΙΜΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΠΑΛΛΗΝΗ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΣΣΥ ΘΕΡΙΝΟ

Ένας άνδρας επιστρατεύεται και αφήνει πίσω τη μέλλουσα σύζυγό του με ραγισμένη καρδιά. Η αδελφή της αποφασίζει να της γράφει γράμματα εκ μέρους του για να την κάνει χαρούμενη.

Πάνω που ο γοητευτικός λοχαγός ετοιμάζεται να κάνει πρόταση γάμου στην αριστοκράτισσα αγαπημένη του, το καθήκον τον καλεί, παρατάει το ρόδινο μέλλον του στη μέση και φεύγει για να υπηρετήσει τη Γαλλία και τον Ναπολέοντα – βρισκόμαστε στο 1809. Όταν επιστρέφει, έχει καταντήσει σκιά του εαυτού του, ένας απαξιωμένος μέθυσος, αλλά η αδελφή της αρραβωνιαστικιάς έχει φροντίσει να κρατήσει τη φλόγα ζωντανή, γράφοντας ψεύτικα γράμματα αντ’ αυτού και παρουσιάζοντάς τον ως ήρωα πολέμου. Έτσι, ο Νεβίλ επανεμφανίζεται στο προσκήνιο, ηθικά ελεγχόμενος, αλλά γνωρίζοντας πως η νόστιμη Ελιζαμπέτ είναι υπεύθυνη για τις πλαστές επιστολές. Φυσικά, ένα νέο ειδύλλιο θα προκύψει μέσα από προσβολές και ίντριγκες. Ο Λοράν Τιράρ του Μικρού Νικολά θέλει να ζωντανέψει την κωμωδία εποχής στο στυλ του Φιλίπ ντε Μπροκά, σπάζοντας το καλούπι της επαναλαμβανόμενης σύγχρονης κομεντί που κυριαρχεί στο γαλλικό σινεμά και όχι μόνο. Ο Καρδιοκατακτητής δεν είναι ακριβώς αστεία ή πρωτότυπη φάρσα με πρωταγωνιστές φωτογενείς απατεώνες με στυλ και ηθική αναξιοπρέπεια, αλλά ο Ζαν Ντιζαρντέν, ένας ηθοποιός με δυναμική στόφα, πολύ «γρήγορο» πρόσωπο και ερμηνευτική ευστροφία, κρατάει τα σχήματα σε αληθινό

ΔΕΚΑ ΥΠΟΠΤΟΙ ΓΙΑ ΦΟΝΟ Crooked House Σκηνοθεσία: Ζιλ Πακέ Μπρένερ Πρωταγωνιστούν: Γκλεν Κλόουζ, Μαξ Άιρονς, Τζούλιαν Σαντς Ένας ιδιωτικός ερευνητής καλείται να εξιχνιάσει ένα βίαιο έγκλημα στο πλαίσιο του οποίου κανένας από τους υπόπτους δεν είναι υπεράνω υποψίας.

Η Άγκαθα Κρίστι έγραψε το Crooked House το 1949 και οι παραγωγοί της ταινίας μετέφεραν τη δράση στα τέλη της δεκαετίας του ’50, σε μια Αγγλία που βρίσκεται στο μεταίχμιο της αγκυλωμένης, συντηρητικής μεταπολεμικής κοινωνίας και της έκρηξης του rock‘n’roll. Κυριαρχεί, βέβαια, το στοιχείο του παλιομοδίτικου jet set, με τον νέο και γοητευτικό ιδιωτικό ντετέκτιβ, με παρελθόν στη κατασκοπεία και πατέρα με μεγάλη υπόληψη στη Σκότλαντ Γιαρντ, να ερευνά τον μυστηριώδη και ύποπτο θάνατο ενός Έλληνα μεγιστάνα, του αυτοδημιούργητου, αντικομμουνιστή Αριστείδη «Ari» Λεωνίδη – σοβαρή ομοιότητα με τον Ωνάση. Η εγγονή του Σοφία είναι αυτή που τον κάλεσε. Τη γνωρίζει από παλιά, και είχαν ένα σύντομο φλερτ στο Κάιρο, αλλά εκείνη υποτίθεται πως διέκοψε τον πολλά υποσχόμενο δεσμό γιατί δεν ήθελε να τον μπλέξει με την

ανισόρροπη οικογένειά της: ο πατέρας της είναι τζογαδόρος, η μητέρα της μια απογοητευμένη, μέθυση ηθοποιός, ο θείος της, αγαπημένο παιδί του Λεωνίδη, ένας άχρηστος επιχειρηματίας, η γυναίκα του, εξαιρετικά χειριστική, ο αδελφός της, ατίθασο νιάτο της γενιάς του πρωτο-ροκ και η μικρή της αδελφή, μια αεικίνητη και πανέξυπνη πιτσιρίκα που κρατάει σημειώσεις μανιωδώς και δείχνει να γνωρίζει τι έχει συμβεί. Τον «θίασο», που από ανάγκη έμενε στην αχανή, εντελώς βρετανική έπαυλη (με πολλά νεύρα), πλαισιώνουν η κάποιας ηλικίας εκκεντρική αδελφή του Λεωνίδη και εκείνη που αντικατέστησε τη μεγάλη του αγάπη, τη χορεύτρια Σοφία, η τελευταία του σύζυγος, μια χυμώδης Αμερικανίδα πρώην αρτίστα στο Λας Βέγκας που, απ’ ό,τι φαίνεται, είχε παράνομο ερωτικό δεσμό με τον οικότροφο δάσκαλο των παιδιών. Το γνωστό και μη εξαιρετέο πλέγμα χαρακτήρων με τις απατηλές κατευθύνσεις της Κρίστι, που διατηρεί, όπως και τα περισσότερα, ανέπαφα τα ιδιαίτερα συστατικά του (δηλητήρια και δεύτερος φόνος), έχει υποστεί ένα ευπρόσδεκτο κινηματογραφικό lifting και φαντάζει πιο σύγχρονο από τον Ζιλ Πακέ Μπρένερ, ο οποίος τροχονομεί με υπομονή ένα μεγάλο επιτελείο γνωστών ηθοποιών, που με τη σειρά τους αντικατέστησαν αναλόγως μεγάλους ηθοποιούς στην πρώτη διανομή που είχε αναγγελθεί πέντε χρόνια νωρίτερα. Από τους καινούργιους, ξεχωρίζουν η τρεκλίζουσα ερμηνεία της Γκίλιαν Άντερσον, το πονεμένο ύφος της ακατέργαστης σουμπρέτας από την Κριστίνα Χέντριξ και η Κάθριν Χέπμπορν μίμηση της Γκλεν Κλόουζ – περισσότερο και από την αυθεντική της Κέιτ Μπλάνσετ στο Aviator. Ένοχη απόλαυση πλοκής. ΑΕΛΛΩ 3 - ΑΜΥΝΤΑΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΝΟΙΞΙΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΒΑΡΚΙΖΑ 1,3 ΘΕΡΙΝΟ - ΕΚΡΑΝ ΘΕΡΙΝΟ - ΕΛΛΗΝΙΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΛΑΟΥΡΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΛΙΛΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΠΑΡΙ ΘΕΡΙΝΟ - ΦΛΕΡΥ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΡΤΕΜΙΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΚΟΡΑΛΙ ΘΕΡΙΝΟ - ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΜΑΡΙΕΛ ΘΕΡΙΝΟ - ΧΛΟΗ ΘΕΡΙΝΟ - CINE ΒΟΤΣΑΛΑΚΙΑ ΘΕΡΙΝΟ

Ο ΓΊΓΑΝΤΑΣ Handia / Aundiya Σκηνοθεσία: Αϊτόρ Αρέγκι, Τζον Γκαράνιο Πρωταγωνιστούν: Ρ. Αγκίρε, Ι. Αράνμπουρου Β. Ισπανία, 1843. Ο Μάρτιν, επιστρέφοντας στο σπίτι του μετά τον πόλεμο, βρίσκει τον αδελφό του να έχει μεγαλώσει τόσο, που μοιάζει με αληθινό γίγαντα.

Ερχόμενο από τη Χώρα των Βάσκων, άρτιο τεχνικά και με αξιοσημείωτες εμπνεύσεις που προσπαθούν να χτίσουν μια ποιητική αφήγηση, το φιλμ που έφυγε με 10 βραβεία από τη φετινή τελετή των Goya, όχι όμως με κάποιο από τα μεγάλα, ακολουθεί την παράδοση της χώρας να χρησιμοποιεί την Ιστορία της ως πεδίο για μεταφορικές ιστορίες. Αντί του πολυχρησιμοποιημένου εμφύλιου πολέμου, εδώ το ιστορικό πλαίσιο είναι ο Πρώτος Καρλικός Πόλεμος στα μέσα του 19ου αιώνα, στον οποίο εμπλέκεται παρά τη θέλησή του ένας Βάσκος που γυρνά σώος στο σπίτι του για να διαπιστώσει πως ο αδερφός του είναι πλέον ένας γίγαντας. Η σχέση των αδερφών, τα όνειρα του ενός για ένα ταξίδι στην Αμερική και η αναζήτηση του γίγαντα για τη θέση του στον κόσμο χρησιμοποιούνται ως μέσα για να καταδειχθούν η απομόνωση των Βάσκων και οι πολλαπλές όψεις της Ισπανίας που αδυνατεί να ενωθεί, όμως οι διάλογοι και η εξέλιξη της ιστορίας δεν μπορούν να φτάσουν σε επίπεδα ίδια με αυτά της δύναμης της εικόνας (εξαιρετική δουλειά του ταλαντούχου Χαβιέρ Αγκίρε), οδηγώντας σε ένα άνισο αποτέλεσμα με πολλές επιμέρους αρετές, δοσμένες με ανοικονόμητο τρόπο. * Κριτική από τον Τάσο Μελεμενίδη ΑΒΑΝΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΔΙΑΝΑ - ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ ΘΕΡΙΝΟ ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΜΑΡΙΑ ΕΛΕΝΑ-ΟΝΑΡ ΘΕΡΙΝΟ

28.6.18 – lifo

39

EBOOKS

Οθόνη από χαρτί! Ποια η πορεία του ηλεκτρονικού βιβλίου σήμερα και ποιο το μέλλον του βιβλίου επί χάρτου; O Κώστας Δαρδανός των εκδόσεων «Gutenberg» εξηγεί :

Βιβλίο

Τ

40 lifo – 28.6.18

ο βιβλίο πέθανε!», «καλύτερο το e-book από το τυπωμένο· γλιτώνεις χώρο· βρίσκεις ό,τι θες σε ελάχιστο χρόνο μόνο με ένα κλικ. Άσε που είναι φθηνότερο». Οι ηλεκτρονικές συσκευές ανάγνωσης (e-readers) έδωσαν τη χαριστική βολή στο χάρτινο βιβλίο! Συχνά, όσους τολμούν να διατυπώσουν επιχειρήματα υπέρ του τυπωμένου τους λένε ρομαντικούς ή, στη χειρότερη εκδοχή, χαρτέμπορους! Ποια η πορεία του ηλεκτρονικού βιβλίου σήμερα και ποιο το μέλλον του βιβλίου επί χάρτου; Αναμφισβήτητα, το e-book ήρθε για να μείνει. Επιστημονικά άρθρα και συγγράμματα διατίθενται και ηλεκτρονικά. Τηλεφωνικοί κατάλογοι, λεξικά και εγκυκλοπαίδειες επίσης. Ακόμα και στη λογοτεχνία, πολλοί έχουν αγοράσει ηλεκτρονικές συσκευές ανάγνωσης. Μήπως το μέλλον προοιωνίζεται απολύτως ψηφιακό; Η οθόνη πρόκειται να αντικαταστήσει πλήρως το χαρτί και αν ναι, πότε; Πριν αποφανθούμε για τα παραπάνω, θα ήταν χρήσιμο να δούμε τι λένε οι σύγχρονες έρευνες στις προηγμένες χώρες. Συγκεκριμένα: Pew Research Center, Washington. Έρευνα: Book Reading 2016. Μόνο το 6% των

ερωτηθέντων έχει διαβάσει αποκλειστικά ηλεκτρονικά βιβλία. Στις ηλικίες 18-29 ετών το 72% εξέφρασε την προτίμησή του στο τυπωμένο.

American University, Washington. Φεβρουάριος 2016. Ερευνήτρια: Naomi S. Baron, καθηγήτρια γλωσσολογίας. Το 92% των φοιτητών προτιμά τα βιβλία του τυπωμένα και όχι ψηφιακά. Συμφωνεί το 95% των Γερμανών φοιτητών και το 77% των Ιαπώνων. Οι λόγοι: δυσκολία συγκέντρωσης και διάσπαση προσοχής, ειδικά αν πρόκειται για διδακτικά εγχειρίδια. Μετά από μερικές ώρες δήλωσαν ότι παθαίνουν πονοκέφαλο ή έχουν άλλες σωματικές ενοχλήσεις.

J o u r n a l o f E d u c at i o n a n d H u m a n Development, Ιούνιος 2014, Vol. 3 p.p. 243258. Εκδότης: American Research Institute for Policy. Το ποσοστό των πρωτοετών φοιτητών που προτιμούν τα ψηφιακά βιβλία μειώνεται διαρκώς και δεν ξεπερνά το 5%. Ακόμα και στα τμήματα Πληροφορικής, το ποσοστό αυτό δεν ξεπερνά το 30%.

Association of American Publishers. Οι πωλήσεις των e-books μειώθηκαν κατά 18,7% το πρώτο 9μηνο του 2016.

Euromonitor International. Οι πωλήσεις

O Κώστας Δαρδανός των εκδόσεων «Gutenberg».

Μην ξεχνάμε όμως τους κινδύνους που ενέχει η πειρατεία ηλεκτρονικών βιβλίων. Η διάθεση ηλεκτρονικών βιβλίων χωρίς την απαραίτητη προστασία –σχεδόν ανύπαρκτη στην εποχή των χάκερ– θέτει σε κίνδυνο την ύπαρξη του είδους (βλ. άρθρο μου: www.efsyn.gr/ arthro/pneymatikodikaioma-stinpeirateia).

των e-readers μειώθηκαν κατά 40% την περίοδο 2011-2016.

U.K. Publishers Association. Οι πωλήσεις των e-books το 2016 βυθίστηκαν κατά 17%.

J o u r n a l o f E d u c at i o n a n d H u m a n Development, Vol. 58, 2013. Μελέτη σε σχολεία στη Νορβηγία. Οι μαθητές που διαβάζουν στο χαρτί έχουν πολύ καλύτερους βαθμούς σε τεστ κατανόησης κειμένου. Η οθόνη έχει πολλούς «πειρασμούς» και η προσοχή αποσπάται συνεχώς. Με το τυπωμένο βιβλίο οι μαθητές αφοσιώνονται στο διάβασμα και το γύρισμα των σελίδων βοηθά τη μνήμη τους να συγκρατήσει πληροφορίες.

Stavanger University, Νορβηγία. Ερευνήτρια: Anne Mangen. Δύο ομάδες αναγνωστών διάβασαν το ίδιο μυθιστόρημα σε βιβλίο και σε e-reader. Η δεύτερη ομάδα αναγνωστών δυσκολευόταν να θυμηθεί την πλοκή του έργου. Ο λόγος: το ξεφύλλισμα του βιβλίου βοηθά στην απομνημόνευση.

Susan Greenfield, Oxford University. Βιβλίο: Mind Change, Rider 2015. Ο εθισμός στην οθόνη προκαλεί εγκεφαλικές βλάβες. Η χρήση μέσων κοινωνικής δικτύωσης περιορίζει την προφορική επικοινωνία, δεν δίνει χρόνο στην ανάπτυξη σοβαρής σκέψης και εθίζει στη γρήγορη ανάγνωση και στην επιπόλαια σχέση με τα κείμενα αλλά και με τους ανθρώπους. Η χρήση των links στα ηλεκτρονικά κείμενα όχι μόνο δεν αυξάνει τις γνώσεις μας αλλά εμποδίζει να απορροφήσουμε έστω και ελάχιστες απ’ όσες περιλαμβάνουν. Η διαδικασία απόκτησης γνώσεων απαιτεί χρόνο, προχωρά βήμα-βήμα και αναπτύσσει σταδιακά τον εγκέφαλό μας. Ωθώντας μαθητές και φοιτητές να διαβάζουν με τον τρόπο που το ίδιο το μέσο επιβάλλει, στην πραγματικότητα εμποδίζουμε την ανάπτυξη του εγκεφάλου τους. Παρότι τα e-books βοηθούν στην έρευνα και στη γρήγορη πρόσβαση στη γνώση, τα αρνητικά στοιχεία για τη χρήση του ηλεκτρονικού βιβλίου, σε συνδυασμό με την πτώση των πωλήσεων e-books και e-readers, μας κάνουν επιφυλακτικούς ως προς την πλήρη αντικατάσταση των έντυπων βιβλίων από e-books στην εκπαίδευση μαθητών και φοιτητών. Τέλος, δεν έχουμε αναφέρει τη σημασία του βιβλίου ως φορέα αισθητικής και τον ρόλο της τυπογραφίας στην πρόσληψη της πληροφορίας. Ίσως αυτά είναι ψιλά γράμματα για εποχές προόδου. Δεν αποκλείεται όλα αυτά να αλλάξουν πάλι, όταν η οθόνη γίνει χάρτινη. ΠΗΓΕΣ www.pewinternet.org/2016/09/01/bookreading-2016/ www.latimes.com/books/jacketcopy/ la-et-jc-92-percent-college-studentsprefer-paper-over-pixels-20160208story.html jehdnet.com/journals/jehd/Vol_3_No_2_ June_2014/13.pdf money.cnn.com/2017/04/27/media/ ebooks-sales-real-books/index.html money.cnn.com/2017/04/27/media/ ebooks-sales-real-books/index.html money.cnn.com/2017/04/27/media/ ebooks-sales-real-books/index.html www.sciencedirect.com/science/article/ pii/S0883035512001127 www.theguardian.com/books/2014/ aug/19/readers-absorb-less-kindlespaper-study-plot-ereader-digitisation

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Δύο Ελληνίδες συγγραφείς γράφουν για τα αδιέξοδα του σύγχρονου κόσμου Η αναγνωρισμένη Δήμητρα Κολλιάκου και η πρωτοεμφανιζόμενη Μαριαλένα Σεμιτέκολου με διαφορετικές αφορμές και με τρόπο ευρηματικό κάνουν τη διαφορά. Από την Τίνα Μανδηλαρά ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΟΛΛΙΑΚΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΕΝΤΟΜΩΝ Πατάκης Όλα ξεκινούν από το εξώφυλλο του Πάρι Μέξη, το οποίο προμηνύει, με τον δικό του τρόπο, όσα εκπληκτικά θα ακολουθήσουν: άνθρωποι δυσδιάκριτοι με την πρώτη ματιά, οι οποίοι από μακριά δίνουν την αίσθηση εντόμου, συνευρίσκονται στο ίδιο πλάνο, χωρίς συγκεκριμένη διάταξη, φανερώνοντας την έμφυτη διάθεση για δημιουργία μιας κοινωνίας. Μέσα από αυτή την αραίωση ή τη συμπύκνωση δείχνουν να ξεκλειδώνουν το μαγικό Αλφαβητάρι Εντόμων της Δήμητρας Κολλιάκου, ένα μοναδικά αταξινόμητο λογοτέχνημα, για τη συναρμογή των διαφορετικών τρόπων ζωής ανάμεσα σε έντομα, άτομα και λέξεις που διασταυρώνονται στο μεταίχμιο, σε αυτό το όριο που χωρίζει την αγάπη από τον φθόνο και τη ζωή από τον θάνατο. Ομολογώ πως, δυστυχώς, δεν έχω διαβάσει τα πέντε προηγούμενα βιβλία της αναγνωρισμένης συγγραφέως, αλλά ίσως έπρεπε να περιπλανηθώ σε αυτά τα σπαράγματα, όπως ενδεχομένως θα ήθελε να αποκαλούνται η ίδια οι ιστορίες της, τα οποία, μεταμφιεσμένα σε αλφαβητάρι, σαν ιδανικά ίχνη γραμμάτων που οιστρηλατούν έναν ολόκληρο κόσμο, αποκαλύπτουν ένα βιβλίο που φαντάζει ιδανικός λαβύρινθος, όπου η μια αναφορά οδηγεί στην άλλη και όλες μαζί στο όλο. Καταρχάς, το αλφάβητο είναι ακροφωνικό (λι λιβελούλα, μυ μυρμήγκι), με το ένα γράμμα να συνδέεται με το άλλο και άπαντα συνολικά τα σημεία με έναν τρόπο που φέρνει πολύ στον νου τον Μπόρχες, αποκαλύπτοντας έναν ατελείωτο κόσμο από συναρμογές και αποκωδικοποιήσεις. Ερμηνεία και σχεδιασμός της δράσης είναι τοποθετημένα με μια σχολαστικότητα που δεν αντιβαίνει ούτε αντικρούει την ιδιαίτερα έντονη τρυφερότητα με την οποία αντιμετωπίζει η συγγραφέας τις δυνατές κινήσεις της ποιητικής μεταφοράς. Είναι πραγματικά πολύ όμορφος ο τρόπος που σκύβει η Κολλιάκου τόσο στο Άσμα Ασμάτων, το οποίο υπάρχει στο κέντρο των δύο πιο ωραίων ιστοριών της, όσο και στο αμφίσημο νόημα ενός ποιήματος της Σαπφούς. Ο αφιερωμένος στη Λέσβια ποιήτρια «Τέτιγξ» εν προκειμένω δείχνει να βρίσκεται πολύ κοντά στην εβραϊκή ιστορία για το «Ωρολόγιο του θανάτου»: συνομιλούν μεταξύ τους μέσα από κοινούς μύθους, λέξεις και κοινή μεταφυσική, ίδιους συμβολισμούς στα χρώματα, όπως το μοβ, και ανάλογες αναφορές στους ανθρώπους που παραμένουν πάντοτε απρόβλεπτοι και στο γήρας που χτυπάει πάντα ανελέητα τα σώματα και τις ψυχές. Η αντιστροφή του μύθου, η διαρκής δύναμη της μεταμόρφωσης, είναι ακριβώς η ανεξάντλητη πηγή απ’ όπου παίρνει διαρκώς το υλικό της η/ο λογοτέχνης. Και όσο κι αν η μύγα, που παραπέμπει στη δολοφονία έναν μετανάστη από την Γκάμπια, αποκαλύπτει πώς ακριβώς κατασκευάζονται ο φόβος, η βία, οι ψεύτικες αφηγηματικές κατασκευές, άλλο τόσο βαριά και έντονη απλώνεται η σκιά της τρομοκρατίας σε αρκετές από τις ιστορίες. Συγκινητικό το διήγημα που αντιστοιχεί στο Μ (Μυρμήγκι) για τη σχέση μιας χαρισματικής μαθήτριας που βρίσκεται σύντομα περιθωριοποιημένη και ενός δασκάλου σε ένα σχολείο στη σύγχρονη Γαλλία, όπου η εφηβική αθωότητα τεμαχίζεται κάτω από τη σκιά της τρομοκρατίας και της απομάγευσης σαν το πιο ανυπεράσπιστο έντομο. Προφανώς, οι πειστικές περιγραφές με τις οποίες αναδεικνύονται διάφορα περιστατικά στην τάξη αναφέρονται στις προσωπικές εμπειρίες της συγγραφέως. «Πάντα ο λόγος που επιλέγουμε κάτι στο βάθος είναι βιωματικός» γράφει κάποια στιγμή στο βιβλίο και πάντα αρκεί ένα τόσο διεισδυτικό βλέμμα, όπως αυτό της Κολλιάκου, για να διακρίνει κανείς τους διαφορετικούς χρωματισμούς, τους ιριδισμούς στην πλάτη μιας πεταλούδας, για να έρθουν κοντά οι διαφορετικοί πολιτισμοί που ενώνουν την Ευρώπη.

ΜΑΡΙΑΛΕΝΑ ΣΕΜΙΤΕΚΟΛΟΥ ΟΙ ΚΥΡΙΑΚΕΣ, ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ Ίκαρος O μόνος τρόπος για να αντισταθεί κανείς στην άσκοπη δράση είναι η σκέψη, ακόμα και αν είναι αναγκαστικές οι συνθήκες που το επιβάλλουν. Κάτι τέτοιο συμβαίνει στην περίπτωση της Μαρίνας, η οποία, είτε από ανάγκη, είτε από κατάθλιψη, είτε γιατί κάτι τέτοιο προστάζει ο καιρός, μένει μόνη στο σπίτι, σε ένα μηδενικό, δηλαδή, τοπίο δράσης, θυμίζοντας τι ακριβώς σημαίνουν «οι Κυριακές, το καλοκαίρι», όπως είναι ο τίτλος του βιβλίου της Μαριαλένας Σεμιτέκολου από τις εκδόσεις Ίκαρος (με υπέροχο εξώφυλλο σε σχεδιασμό Γιάννη Καρλόπουλου). Για την ακρίβεια, η Σεμιτέκολου επιλέγει ως ηρωίδα της τη Μαρίνα χωρίς επίθετο και χωρίς λοιπές ιδιότητες, μια νεαρή κοπέλα, όπως τόσες άλλες, δίχως κανένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό, πέρα από τη δυνατότητα να μετατρέπει την έλλειψη ιστοριών σε άπειρους κόσμους, τον σπασμένο ή τραυματισμένο ψυχισμό σε ένα πολύχρωμο καλειδοσκόπιο από εικόνες. Φαινομενικά, στο βιβλίο η δράση είναι περιορισμένη στο ελάχιστο, όπως συνήθως συμβαίνει με τις Κυριακές του καλοκαιριού, οπότε η ραστώνη υποκαθιστά τη φρενήρη αστική επάρκεια: το μόνο που ακούγεται από το διαμέρισμά της είναι οι εξωτερικοί ήχοι της πόλης ή της τηλεόρασης, του νερού ή των άλλων παρεμβολών ενός κόσμου που συνήθως υπάρχει σε δεύτερο πλάνο. Η χρονική έκταση αφορά μία μόλις μέρα χωρισμένη σε πρωί, μεσημέρι και απόγευμα, αναδεικνύοντας μια modernité που έχει μέσα της πολλά από τα αντίστοιχα εσωτερικά εγχειρήματα του Ίταλο Σβέβο, ο ήρωας του οποίου απλώς αναστοχάζεται την καθημερινότητα, χωρίς να δίνει κανένα βάρος στην πλοκή. Και όμως, τη στιγμή που το σύμπαν βυθίζεται φαινομενικά στην αδράνεια ή ο χρόνος της δράσης περιορίζεται στη μία μέρα και ένα πρωινό, ουσιαστικά, και σε ένα άλλο επίπεδο, συμβαίνουν τα πάντα. Κυριολεκτικά. Γιατί στον σχετικό χρόνο της ακηδίας, ακόμα και της κατάθλιψης, από την οποία δείχνει να υποφέρει η Μαρίνα, ανασύρονται από τη μνήμη γεγονότα αναρίθμητα, πολύ σημαντικά για τη συγκρότηση του χαρακτήρα: οι παλιές υποτιθέμενες θωπείες των μεγαλύτερων ανδρών, μια ενδεχόμενη σεξουαλική παρενόχληση, οι αποξενωμένες παρέες, η σχέση με τα αντικείμενα, τα τραυματικά παιδικά χρόνια και κυρίως τα δύο σημαντικά γεγονότα που φαίνεται να έχουν επιφέρει μεγάλες αλλαγές στον ψυχισμό της Μαρίνας. Η απώλεια της αγαπημένης της μητέρας, έναν μόλις χρόνο πριν, και ο χωρισμός της από τον σύντροφό της, τον Μιχάλη, με τον οποίον έμεναν στο ίδιο σπίτι. Παρότι πρόκειται για δυο συμβάντα που έχουν ανατρέψει τις λεπτές ισορροπίες, τίποτα στην εξιστόρηση δεν επιτρέπει, ευτυχώς, τη δραματοποίησή τους. Τα πάντα υψώνονται, ενίοτε απειλητικά, και υπερμεγεθύνονται, όπως ακριβώς συνέβαινε την πρώτη περίοδο του έρωτα της Μαρίνας με τον Μιχάλη, όταν «κάποια μυστήρια δύναμη κατέγραφε λεπτομερώς τον σταθερό βόμβο ενός σμήνους εντόμων που πετούσαν αδιάκοπα μέσα της, πάνω κάτω στην κοιλιακή της χώρα. Κάποια μυστήρια δύναμη είχε, παρά τη θέλησή της, εγκαταστήσει μέσα της ένα σόναρ που πάσχιζε να εντοπίσει την κίνηση παλιών, βυθισμένων αντικειμένων αγνώστου προέλευσης», επιτείνοντας κάθε λεκτική ή αισθαντική απόχρωση. Γιατί η αλήθεια είναι ότι οι Κυριακές το καλοκαίρι μπορεί να γίνουν πολύ σκληρές, όπως το αδίστακτο φως που χτυπάει τα πρόσωπα στην ανυπόφορη ζέστη ή τονίζει τις ατέλειες στους πίνακες του κιαροσκούρο. Σημασία δεν έχει επομένως να ανταμώσει κανείς τον ευκαιριακό χώρο της εύκολης αφήγησης αλλά να κατακτήσει τον χώρο έξω από αυτήν, αυτόν της ψυχής. Και αυτό είναι ένα δύσκολο εγχείρημα, όσο αντίστροφα εύκολο είναι να βυθιστούμε στον εαυτό μας, γιατί ξεχνάμε πόσο εύκολα μπορούμε να βρεθούμε μόνοι μας κάποια Κυριακή το καλοκαίρι.

Με το Bookoo γίνεσαι εσύ εκδότης του βιβλίου σου Η μοναδική online πλατφόρμα που δίνει τη δυνατότητα σε κάθε συγγραφέα να διαμορφώσει όπως θέλει το βιβλίο του και να το εκδώσει με κόστος από €45.

Η

έκδοση ενός βιβλίου, ειδικά όταν μιλάμε για κάποιον νέο συγγραφέα, δεν είναι τόσο απλή υπόθεση όσο μπορεί να φαντάζει σε κάποιους. Χάρη στην τεχνολογία όμως τα πράγματα γίνονται πολύ πιο εύκολα και το Bookoo, βασιζόμενο στις δυνατότητές της, είναι η απόδειξη ότι ο καθένας μπορεί, γρήγορα και οικονομικά, να εκδώσει το βιβλίο του. Η μοναδική online πλατφόρμα www.bookoo.gr, υπό την αιγίδα των εκδόσεων Ψυχογιός, δίνει τη δυνατότητα στον κάθε συγγραφέα να δημιουργήσει μόνος του το βιβλίο του, ηλεκτρονικό ή έντυπο, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να «παραγγείλει» υπηρεσίες εικονογράφησης, επιμέλειας, σχεδιασμού εξωφύλλου και να πουλήσει το έργο του σε όλο τον κόσμο μέσα από τα iTunes, Kobo, bookoo.gr και άλλα διεθνή ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία, κρατώντας όλα τα κέρδη για τον εαυτό του. Κι όλα αυτά χωρίς σφιχτά χρονοδιαγράμματα, αφού ο συγγραφέας μπορεί να ξεκινήσει και να ολοκληρώσει την έκδοση του έργου του όποτε θέλει, με τη βοήθεια και τη γνώση του Bookoo.

28.6.18 – lifo

41

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Όλα για τη Λούλα Αναγνωστάκη Μια βουτιά στο σύμπαν της κορυφαίας Ελληνίδας συγγραφέως στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών – Σκέψεις, εντυπώσεις, προοπτικές.

Η

ιδέα του Φεστιβάλ Αθηνών να τιμήσει το έργο και τη μνήμη της Λούλας Αναγνωστάκη στο πλαίσιο της φετινής διοργάνωσης αποδείχτηκε μία από τις πιο γόνιμες των τελευταίων ετών. Ακόμη κι αν υπήρχαν ελλείψεις ή αδυναμίες, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πως «Το μήνυμα» (με ή χωρίς τον «Αντόνιο»1) ελήφθη. Γέννημα συλλογικής προσπάθειας κι έρευνας, το αφιέρωμα στη σημαντικότατη Ελληνίδα συγγραφέα (1928-2017) πραγματώθηκε με διάφορους τρόπους: με μια αναδρομική έκθεση και σκηνική εγκατάσταση («Δωμάτια Μνήμης: Περιπλάνηση στον κόσμο της Λούλας Αναγνωστάκη» ως τις 19 Ιουλίου), με μια παράσταση, ένα συμπόσιο καθώς και δύο δραματοποιημένα αναλόγια με τη συμμετοχή γνωστών ηθοποιών, όλα αυτά συγκεντρωμένα στα κτίρια της οδού Πειραιώς 260.

απο τη λουίζα αρκουμανέα

Θέατρο

Ο ΣΕΙΣΜΌΣ ΚΑΙ Η ΚΟΥΚΟΥΒΆΓΙΑ

42 lifo – 28.6.18

Στα χέρια του Γιάννη Μόσχου και της σκηνογράφου του Τίνας Τζόκα το μονόπρακτο έργο Η πόλη –μέρος της θρυλικής πλέον Τριλογίας της πόλης που είχε ανεβεί στο Θέατρο Τέχνης το 1965 και σήμανε την αρχή μιας λαμπρής συνεργασίας ανάμεσα στον Κουν και την Αναγνωστάκη– τοποθετήθηκε σε ένα σύγχρονο σκηνικό περιβάλλον, πολυεπίπεδο, σκοτεινό, με λιγοστά έπιπλα και πολλές γωνιώδεις επιφάνειες. Μερικά συμβολικά αντικείμενα –ένα φωτιστικό-φεγγάρι, μια μυστηριώδης και φωνακλού κουκουβάγια-ρομπότ, ένας κήπος με τριαντάφυλλα σε διάφορα στάδια αποσύνθεσης– έρχονταν να συμπληρώσουν την αίσθηση του ανοίκειου. Λεπτομέρειες από τη δράση, από τα πρόσωπα και τα σώματα των ηθοποιών –μια νευρική χειρονομία, ένα στόμα ή ένα μάτι– προβάλλονταν σε μεγέθυνση σε μια οθόνη πίσω από τους ηθοποιούς. Ένας χώρος κλειστός, ένα ανήλιαγο δωμάτιο, ένα μυαλό που δέχεται διαρκώς πιέσεις και εισβολές από τον εξωτερικό κόσμο: η σκηνοθεσία εστίασε στην ψυχολογική διάσταση, στη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας κλειστοφοβικής και απειλητικής –όπως εξάλλου προτάσσει και το κείμενο–, η οποία εντεινόταν από τα ανατριχιαστικά κρωξίματα της κουκουβάγιας αλλά και από τους «σεισμούς» που ταρακουνούσαν σε

τακτικά διαστήματα ηθοποιούς και θεατές – ένα απροσδόκητα ρεαλιστικό εφέ. Η Λουκία Μιχαλοπούλου ως Ελισάβετ, νευρική και ηλεκτρισμένη, αλλά ελαφρώς μονότονη στις επιλογές της, δεν βρήκε επαρκές αντίβαρο στην ισχνή, θολή παρουσία του Μιχάλη Συριόπουλου ως Κίμωνα. Ως εκ τούτου, η δυναμική του ζεύγους των εραστών-«κυνηγών» που επιδίδονται σε τελετουργική παγίδευση και ταπείνωση των θυμάτων τους έμεινε μετέωρη. Εξαιρετικός αποδείχτηκε ο Θέμης Πάνου στον ρόλο του μοναχικού φωτογράφου-θύματος των εραστών. Οι άνισες ερμηνείες καθώς και η αδυναμία οργανικής ενσωμάτωσης των συμβολικών ευρημάτων δεν επέτρεψαν στην παράσταση να εκπληρώσει όλες τις υποσχέσεις της. Πότε ο σεισμός, πότε το «πουλί», πότε ο βομβαρδισμός του θεατή με τις φετιχιστικές εικόνες-προβολές, δημιουργούσαν πρόβλημα στον ρυθμό και στη ροή, αποσπώντας συχνά τη συγκέντρωσή μας. Αυτή η ανώνυμη, αλλά δυσοίωνη «πόλη» που γεννά αρρωστημένες φαντασιώσεις και εξωθεί τους κατοίκους της σε παιχνίδια θανάτου και απόγνωσης παραδίδεται στις φλόγες, έχοντας προηγουμένως αναδυθεί μόνο μερικώς μπροστά μας.

ΤΑΞΊΔΙ ΣΤΟΝ ΧΡΌΝΟ Με αυτό το μετέωρο συναίσθημα βγήκα από τον Χώρο Β της οδού Πειραιώς, δρασκέλισα το κατώφλι του απέναντι κτιρίου και βρέθηκα στο πρώτο από τα δώδεκα «Δωμάτια Μνήμης», όπως τιτλοφορείται η έκθεση. Ο παλιός καναπές, τα αμπαζούρ με τα κρόσσια, ο φθαρμένος χλοοτάπητας, οι ασπρόμαυρες ιστορικές φωτογραφίες, περίμεναν σιωπηλά τον επισκέπτη. Κάθισα αναπαυτικά και φόρεσα τα ακουστικά: οι φωνές της Ελένης Χατζηαργύρη, του Νίκου Κούρκουλου και του Λυκούργου Καλλέργη επαναλάμβαναν τα ίδια λόγια που είχα ακούσει πριν από λίγο στην παράσταση. Ήταν η Πόλη ηχογραφημένη το 1966 σε ραδιοσκηνοθεσία Μηνά Χρηστίδη. Διαφο-

1 «Αντόνιο ή Το μήνυμα», 1972 2 Συζήτηση με τον Γιώργο Ζεβελάκη, η απομαγνητοφώνηση της οποίας περιλαμβάνεται στο αφιέρωμα του περιοδικού «Εντευκτήριο», τεύχος Μαρτίου 2018.

3 Η Ζυράννα Ζατέλη γράφει για την Αναγνωστάκη, επίσης στο «Εντευκτήριο».

4 Τη βιντεοσκόπηση του Συμποσίου, που έγινε από το Ίδρυμα Μποδοσάκη, μπορείτε να παρακολουθήσετε στον εξής σύνδεσμο: https:// bit.ly/2Il2tiz.

5 Το γνωστό παράδοξο της «Γάτας του Σρέντινγκερ» είναι ένα νοητικό πείραμα που «θέτει το ερώτημα αν μια γάτα μπορεί να είναι ταυτόχρονα ζωντανή και νεκρή, ενώ βρίσκεται κλεισμένη σ’ ένα κουτί και τη σημαδεύει ένα όπλο με οπλισμένη τη σκανδάλη». Προτάθηκε από τον Αυστριακό φυσικό Έρβιν Σρέντινγκερ το 1935.

ρετικές τονικότητες, άλλο ύφος, φωνές από το μακρινό παρελθόν· ένα ταξίδι στον χρόνο που σπάνια επιτυγχάνεται τόσο αβίαστα όσο εκείνο το κυριακάτικο βράδυ, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα. Συνέχισα την «περιπλάνηση στον κόσμο της Λούλας Αναγνωστάκη». Κάθε δωμάτιο, ένα έργο. Δώδεκα δωμάτια, δώδεκα έργα. Η πορεία μιας γυναίκας από το 1965 ως σήμερα. Σύμφωνα με τη Δήμητρα Κονδυλάκη, σύμβουλο για το σύγχρονο ελληνικό θέατρο στο Φεστιβάλ και επιμελήτρια της εν λόγω έκθεσης, στόχος των συντελεστών υπήρξε όχι η πιστή αναπαράσταση των χώρων που περιγράφει η συγγραφέας στις οδηγίες της αλλά μια ελεύθερη ερμηνεία τους, βασισμένη σε τρεις άξονες: στην προσωπική ιστορία της Αναγνωστάκη, στο ψυχολογικό υπόστρωμα του έργου καθώς και στην ιστορική συγκυρία της εποχής. Στο δωμάτιο της Διανυκτέρευσης (1965), το καφενείο «Η Ωραία Σελήνη» που αναφέρει ο ήρωας του έργου, ο Μίμης, βρίσκει την αντιστοιχία του στο ομότιτλο ποίημα του αδελφού της Λούλας, Μανόλη Αναγνωστάκη, από τους σημαντικότερους Έλληνες μεταπολεμικούς ποιητές, που φυλακίστηκε το 1948 για την πολιτική δράση του στο φοιτητικό κίνημα και καταδικάστηκε σε θάνατο έναν χρόνο αργότερα (αφέθηκε ελεύθερος με τη γενική αμνηστία του 1951). Φωτογραφίες της νεαρής Λούλας και του Μανόλη με τη μητέρα τους βρίσκονται στα ράφια της βιβλιοθήκης. Τα φαντάσματα του Εμφυλίου δίνουν διακριτικά το «παρών»: ένας καβαλάρης/ αντάρτης, κολλημένος στον τοίχο, εποπτεύει βλοσυρά τις κινήσεις μας, ενώ απέναντί του ποζάρει τσαχπίνικα η αφίσα από τις Ερωτικές Ιστορίες, μια σπονδυλωτή ταινία του 1959 στην οποία συμμετείχε η Λούλα ως σεναριογράφος. Ο Μανόλης Αναγνωστάκης διανυκτερεύει φυλακισμένος μέσα στο δωμάτιο, ενώ ο Μανούσος Φάσσης (η «άλλη» σατιρική περσόνα του ποιητή που ξεγέλασε τους πάντες τη δεκαετία του ’80) στέκεται απέξω και τραγουδάει. Οι διάδρομοι που οδηγούν στα δωμάτια είναι

φωτο εκθεσησ: φιλιπποσ λεμονησ, φωτο παραστασησ:ελινα γιουνανλη, πορτρετο: σπυροσ σταβερησ

γεμάτοι με άλλου είδους κειμήλια, χάρτινα: ανατυπωμένες κριτικές από τις εφημερίδες εκείνων των δεκαετιών, προγράμματα παραστάσεων, στιγμιότυπα από τα πρώτα ανεβάσματα ή από πρόβες. Όσο περνούν τα χρόνια, φτάνουμε και στα βίντεο (βλ. Ο ουρανός κατακόκκινος με τη Βέρα Ζαβιτσιάνου στο Εθνικό, Η Νίκη επίσης στο Εθνικό, Σ’ εσάς που με ακούτε στο θέατρο του Λευτέρη Βογιατζή κ.ο.κ.). «Το ενιαίο ύφος του “εξωτερικού χώρου” μεταξύ των δωματίων με το ενοποιητικό μαύρο τονίζει την αντικειμενική πραγματικότητα των παραστάσεων, ενώ στο εσωτερικό των δωματίων τον λόγο έχει η υποκειμενικότητα, το φανταστικό, η εσωτερικότητα» σημειώνουν οι αρχιτέκτονες Λουκία Μάρθα και Αλέξανδρος Βαζάκας που υπογράφουν τη σκηνογραφική μελέτη και την εικαστική επιμέλεια της έκθεσης. Την αρχειακή έρευνα και τη δραματουργική συνεργασία ανέλαβαν ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Μάνος Καρατζογιάννης και ο κριτικός θεάτρου και επίκουρος καθηγητής του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών Γρηγόρης Ιωαννίδης. Το δωμάτιο της Κασέτας (1982) είναι ίσως το πιο γοητευτικό, με το τεράστιο πορτρέτο του Γιώργου Χειμωνά, συζύγου της Αναγνωστάκη, να δεσπόζει στον έναν τοίχο και μια συστάδα χειρογράφων του να κρέμονται από το «ταβάνι». Το λογότυπο του Αιγινήτειου Νοσοκομείου, στο οποίο ο γνωστός συγγραφέας εργάστηκε ως ψυχίατρος, είναι εμφανές στα περισσότερα από αυτά. Στην τηλεόραση-αντίκα παίζονται εμμονικά η απόπειρα δολοφονίας του Πάπα στην κατάμεστη πλατεία του Αγίου Πέτρου τον Μάιο του 1981 και πλάνα από τα αιματηρά επεισόδια της Θύρας 7 που συγκλόνισαν την Ελλάδα την ίδια χρονιά. Αυτά τα γεγονότα καθορίζουν τη δράση του έργου. Η λαχτάρα για μια Μεγάλη Πράξη, ακόμα και δολοφονική, που θα διαλύσει την κενή καθημερινότητά του, κατατρώει τον Παύλο της Κασέτας: «Μπορεί ο ήρωάς μου αυτός να είναι ένας άνθρωπος αγράμματος, το γεγονός όμως ότι καταγράφει σε μια κασέτα την αγωνία του για μια αληθινή ζωή τού προσδίδει ένα μέγεθος που αποτελεί συστατικό στοιχείο τόσο του ίδιου του Χειμωνά όσο και των ηρώων του» είχε δηλώσει η συγγραφέας στα «Νέα» το 2014.

«ΜΌΝΟΝ Ο ΓΙΏΡΓΟΣ» «Η νίκη και η ήττα είναι, νομίζω, τα δύο θεμελιώδη μοτίβα στη δραματική ποιητική της Αναγνωστάκη» παρατηρεί ο θεατρικός συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης στο κείμενό του Μια νεωτερική ηθογραφία που περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα της έκθεσης. «Η νίκη και η ήττα συναιρούνται σε μια παρεμφερή, αλλά όχι ταυ-

Ξύπνησε αναμνήσεις στους μεγαλύτερους, γέννησε ερεθίσματα στους νεότερους, έστειλε σήματα συγκίνησης σε όλους. Έφερε κοντά ανθρώπους που τη γνώρισαν και την αγάπησαν με άλλους που τη συνάντησαν για πρώτη φορά. Δημιούργησε αφορμές διαλόγου, αναστοχασμού, επανεκτίμησης, εμβάθυνσης.

τόσημη λέξη, τη λέξη αποτυχία: αποτυχία σε κάθε επίπεδο προσωπικής ζωής, αποτυχία τάξεως ιδιωτικής και συλλογικής, η οποία φέρει και το μεγαλύτερο βάρος του αιτήματος για υπέρβαση, για αποτίναξη μιας καταναγκαστικής μοίρας». Η φωνή της Λούλας, στο φουαγέ, περιγράφει το αίσθημα αποτυχίας που κουβαλάει μέσα της και δεν ξέρει πώς να το εξηγήσει. Η Λούλα παιδί, χωρίς τα γυαλιά ηλίου, που τα φόρεσε πρώτη φορά όταν πήγε να επισκεφτεί τον αδελφό της στη φυλακή. Ο Κάρολος, ο Μανόλης, ο Γιώργος, οι τρεις άνδρες που σημάδεψαν τη ζωή της. «Μόνον ο Γιώργος μ’ ενδιαφέρει στη ζωή, τίποτε άλλο»2 έλεγε το 2010, παρόλο που ο σύζυγός της είχε αποβιώσει πολλά χρόνια πριν. Το παραβάν που είχε φιλοτεχνήσει ο εικαστικός Νίκος Αλεξίου το 1995 για το Ταξίδι μακριά σε σκηνοθεσία Μίμη Κουγιουμτζή το είχε αγαπήσει τόσο, ώστε το είχε πάρει σπίτι της. Τώρα, ύστερα από ευγενική παραχώρηση του γιου της Θανάση, βρίσκεται στο Δωμάτιο Χ. Ο καναπές της, εκείνος ο καναπές στον οποίο περνούσε ατέλειωτες ώρες, και που η φίλη της Ζυράννα Ζατέλη, βρίσκοντάς τον άδειο μια φορά που την επισκέφτηκε, ανησύχησε.3 «Όχι δεν μ’ αρέσει να βγαίνω έξω, ίσως θα μου άρεσε καμιά φορά, ναι, μπορεί να μου άρεσε. Θα μου άρεσε να βγω, αλλά όχι πολύ νωρίς. Θα’θελα να περνούσε κάποιος να με πάρει μ’ αυτοκίνητο. Δεν μ’ αρέσει να ψάχνω για ταξί»2 έλεγε το 2010. Τώρα ο καναπές βρίσκεται στο Δωμάτιο Ι («Η πόλη»). Η Ρένη Πιττακή, φωτογραφημένη ξανά και ξανά, σε διάφορες ηλικίες, σε διάφορες παραστάσεις, αλλά και μαγνητοσκοπημένη στον Ήχο του όπλου, στην τελευταία σκηνοθεσία του Κουν, το 1987, μαζί με τον Στράτο Τζώρτζογλου. «Τηλεφωνούσα στη Λούλα και τη ρωτούσα ποια είναι αυτή η γυναίκα (η Έλσα από το Σ’ εσάς που

με ακούτε), τι κάνει, πώς έχει ζήσει» θυμάται η καταξιωμένη ηθοποιός στη μεγάλη συνέντευξη που περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα της έκθεσης: «... Αλλά από τη Λούλα, όπως ούτε από τον Κουν, δεν έπαιρνες ποτέ ανάλυση, δεν έπαιρνες ποτέ φράσεις που να συνιστούν “κλειδί”. Ήσουν κάπως στον αέρα, με νύξεις...». Τα «Δωμάτια Μνήμης» είναι μια έκθεση συμπαγής, με συνοχή, συνέπεια και καθαρό στίγμα: μια έκθεση που εξασφαλίζει ήχους, εικόνες και αισθήσεις στον επισκέπτη, βυθίζοντάς τον στο σύμπαν της σπουδαίας συγγραφέως και φέρνοντάς τον σ’ επαφή με σημαντικές στιγμές της πρόσφατης ιστορίας του ελληνικού θεάτρου. Αν μου έλειψε κάτι, προσωπικά, ήταν μια εντονότερη σύνδεση με το παρόν και το μέλλον. Ο Αντι-Κήπος με τα χάρτινα φυτά, μια εικαστική παρέμβαση που φιλοξενείται στο δωμάτιο του «Αντόνιο ή Το μήνυμα», γνέφει διστακτικά προς αυτή την κατεύθυνση, όπως επίσης οι μακέτες και τα βίντεο που προέκυψαν από το εργαστήριο σκηνογραφίας που πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής. Η γενικότερη αίσθηση που υπερισχύει, όμως, έλκει τη δύναμή της από το παρελθόν και ενσαρκώνεται μέσα από μια «βίντατζ» αισθητική, η οποία κυριαρχεί σε όλα σχεδόν τα δωμάτια. Αναρωτιέται κανείς μήπως η μοίρα της συγγραφέως είναι συνυφασμένη με τις αντίκες, τα ξεφτισμένα υφάσματα και τις ξεθωριασμένες μνήμες. Το στοιχείο της έκπληξης καθώς και το στοιχείο του παραλόγου και του φανταστικού αποδεικνύονται μάλλον υποτονικά.

Η ΓΆΤΑ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΌΝΙΟ Παράθυρα προς το μέλλον, αντιθέτως, άνοιξε η ομιλία του Δημήτρη Τσατσούλη, καθηγητή του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών, που δόθηκε στο πλαίσιο του Συμποσίου για το θέατρο της Λούλας Αναγνωστάκη στις 11 Ιουνίου4. Αναλύοντας το έργο της Αντόνιο ή Το μήνυμα, ο Τσατσούλης συνέδεσε το κείμενο αυτό του 1972 με την κβαντική φυσική και τη Θεωρία των Πιθανών ή Παράλληλων Κόσμων. Η θεωρία μπορεί να είναι παλιά, η εφαρμογή της, όμως, ως ενός εργαλείου για την ερμηνεία του κειμένου ξεφεύγει από τις τυπικές αναγνώσεις του και εξάπτει ιδιαίτερα τη φαντασία. Δύο παράλληλα σύμπαντα, το ελεύθερο Λονδίνο, στο οποίο εκτυλίσσεται θεωρητικά η δράση, και η Αθήνα της δικτατορίας, από την οποία έχουν «δραπετεύσει» οι ήρωες, υπάρχουν το ένα μέσα στο άλλο. Όπως υποστηρίζει ο μελετητής, «... για το πραγματικό Λονδίνο της συγκεκριμένης ιστορικής εποχής η πολιτικοκοινωνική κατάσταση που επικρατούσε στην Αθήνα τοποθετούσε την ελληνική πρωτεύουσα αυτόματα σε ένα παράλληλο και πλήρως ανοίκειο σύμπαν, όπου όλοι οι νόμοι της λογικής είχαν παραβιαστεί από το στρατιωτικό καθεστώς... Δύο κόσμοι εξίσου πειστικά πραγματικοί, ορατοί έξω από το ίδιο παράθυρο ταυτόχρονα, αλλά σε σύγκρουση

μεταξύ τους... Ο δε διπλός “Αντόνιο” είναι σαν τη “γάτα του Σρέντινγκερ”5: στο ένα σύμπαν είναι αδρανής και στο άλλο μαχητής».

ΜΙΑ ΘΆΛΑΣΣΑ ΑΠΌ ΘΡΑΎΣΜΑΤΑ Όσον αφορά το τελευταίο μέρος του αφιερώματος, αυτό πήρε τη μορφή δύο δραματοποιημένων αναλογίων υπό τον ευρύτερο τίτλο Εργοτάξιο Λούλα Αναγνωστάκη (17-19 Ιουνίου). Το event ήταν διπλής «όψης»: η Λευκή Παράσταση φιλοδοξούσε να παρουσιάσει το έργο της συγγραφέως ως πρότυπο ψυχαναλυτικής γραφής, ενώ η Κόκκινη Παράσταση ως πρότυπο πολιτικής γραφής. Ιδέα ενδιαφέρουσα, που όμως ατύχησε στη σκηνική της υλοποίηση, ειδικότερα στη λευκή εκδοχή της. Περίπου δέκα ηθοποιοί σπαρμένοι στη σκηνή, άλλοι όρθιοι, άλλοι καθιστοί, άλλοι περιφερόμενοι, διάβαζαν αποσπάσματα των έργων, συνθέτοντας ένα ατελείωτο κολάζ από στιγμιότυπα, φράσεις, σκηνές, τις οποίες συνέλεξαν προκειμένου ν’ αναδείξουν το ψυχολογικό βάθος της γραφής της Αναγνωστάκη. Νομίζω, δυστυχώς, πως ακόμα κι ένας γνώστης του έργου της θα χανόταν –όχι με την καλή έννοια– μέσα σε αυτήν τη θάλασσα από θραύσματα. Όλοι αυτοί οι λίθοι, πλίνθοι και κέραμοι άφηναν στο τέλος –και κατά τη διάρκεια– ένα χαοτικό αποτύπωμα. Το μόνο που θα θυμόμαστε εν τέλει θετικά είναι η σπασμένη φωνή της Ρούλας Πατεράκη να διαβάζει τον μονόλογο Ουρανός Κατακόκκινος. Η άλλη περφόρμανς, η «κόκκινη», ήταν πιο οργανωμένη, τουλάχιστον είχε θέσει έναν χρονολογικό άξονα πάνω στον οποίο πορευόμασταν. Μέσα από ηχητικά ντοκουμέντα, ομιλίες του Ανδρέα Παπανδρέου, τραγούδια της δεκαετίας του ’80 και πληροφορίες γύρω από φλέγοντα ζητήματα της εποχής προσπάθησαν οι συμμετέχοντες να αναπλάσουν το κοινωνικο-πολιτικό πλαίσιο των κειμένων, τα οποία αποδίδονταν αποσπασματικά, όπως και στη λευκή εκδοχή. Μετά τον αρχικό ενθουσιασμό, όμως, η ίδια νοητική κόπωση καιροφυλακτούσε και εδώ: το νήμα του ενδιαφέροντός μας κόπηκε μέσα στον λαβύρινθο των λέξεων. Ο παπανδρεϊκός καταιγισμός, οι νεαρές κοπέλες που χόρευαν ανέμελες σε κάθε ευκαιρία, ο μεγάλος αριθμός των ηρώων και των ιστοριών, τα λόγια των ηθοποιών που εκφέρονταν «επάνω» στους στίχους των τραγουδιών, στάθηκαν αρκετά για να μας αποξενώσουν. Ας είναι. Όπως είπα και στην αρχή, σε γενικές γραμμές το πείραμα είχε ουσία. Ήταν η πρώτη προσπάθεια του Φεστιβάλ να παρουσιάσει στο κοινό μια ολοκληρωμένη ενότητα εκδηλώσεων, συγκροτημένων γύρω από ένα πρόσωπο πανελλήνιας ακτινοβολίας και αξίας. Εύχομαι η πρόταση να καθιερωθεί, κάθε φορά με νέο αντικείμενο. Κι έτσι, αν επιμείνουμε, ίσως μπορέσουμε ν’ ανακαλύψουμε εκ νέου τους συγγραφείς και τους δημιουργούς που μας καθόρισαν. ¶ 28.6.18 – lifo

43

© LUISA GUTIÉRREZ

XOΡΟΣ

«La Plaza»: Ένας ζωντανός ιμπρεσιονιστικός πίνακας με κενά που περιμένουν να γεμίσουν

Φεστιβάλ Αθηνών

Η χορευτική ομάδα El Conde de Torrefiel με έδρα τη Βαρκελώνη επιστρέφει στην Αθήνα με μια παράσταση που διερευνά την έννοια του χωροχρόνου μέσα από τις απρόβλεπτες αλλαγές που προκύπτουν στη ζωή των ανθρώπων. Από τον Αλέξανδρο Διακοσάββα

44 lifo – 28.6.18

Η

προηγούμενη επίσκεψη των El Conde de Torrefiel στην Αθήνα τούς έχει μείνει αξέχαστη. Το χορευτικό δίδυμο με έδρα τη Βαρκελώνη, που αποτελείται από τον Ισπανό Pablo Gisbert και την Ελβετή Tanya Beyeler, είχε παρουσιάσει πριν από ενάμιση χρόνο την παράσταση Guerilla και, όπως αναφέρει η Tanya, «η Αθήνα την έκανε να νιώσει σαν να χτυπήθηκε από ένα βέλος». Η χορογράφος έχει έντονες προσωπικές αναμνήσεις από τον έναν μήνα που πέρασαν εδώ, με την ίδια την πόλη να της προκαλεί αντικρουόμενα συναισθήματα: «Τα όρια ανάμεσα στο κοινό, το έργο και εμάς ήταν σχεδόν ανύπαρκτα και μετά τις παραστάσεις περάσαμε πολύ χρόνο με τους θεατές, με τους οποίους μοιραστήκαμε λόγια πολύ ξεχωριστά. Είναι σημαντικό για εμάς να επιστρέφουμε εκεί. Κάθε φορά που βρισκόμαστε στη Μεσόγειο, νιώθουμε ότι η δουλειά μας βρίσκει ρίζες, ότι γίνεται δυνατότερη. Νιώθουμε σαν στο σπίτι μας». Τώρα οι El Conde, καλεσμένοι του Φεστιβάλ Αθηνών με το έβδομο κατά σειρά έργο τους με τον τίτλο La Plaza, το οποίο έκανε πρεμιέρα πριν από λίγο καιρό στις Βρυξέλλες, ανοίγουν έναν νέο κύκλο στην πορεία τους, που συνήθως συνδέει χορογραφία, κείμενο και πρόζα. Σε αυτό συμμετέχουν μάλιστα και εννέα Έλληνες περφόρμερ, αφού σε κάθε χώρα όπου το παρουσιάζουν προκύπτουν ντόπιοι συμμετέχοντες μετά από αντίστοιχα καλέσματα, στοιχείο που κάνει κάθε παράσταση ξεχωριστή, σαν πρεμιέρα. Μετά την ενασχόλησή τους, λοιπόν, με τους τριγμούς που αντιμετωπίζει συθέμελα η

Ευρώπη, εστιάζουν πλέον στο άτομο και στις απρόβλεπτες αλλαγές στη ζωή του. Επιχειρούν μάλιστα μια προσέγγιση στον χωροχρόνο, μια έννοια δύσκολη, που απασχολεί ολοένα και περισσότερους καλλιτέχνες. Παράλληλα εγείρει υπαρξιακά ερωτήματα που, σύμφωνα με την Tanya, είναι μάλλον η κινητήριος δύναμη σε κάθε μορφή τέχνης. «Η προσέγγισή μας σε αυτήν τη δημιουργία γίνεται περισσότερο με όρους φόρμας παρά με όρους περιεχομένου» εξηγεί η καλλιτέχνις. «Από άποψη περιεχομένου, το κοινό θα βρει θέματα που χαρακτηρίζουν τις προηγούμενες δουλειές μας, τα οποία θα συνόψιζα ως ερωτήματα πάνω στη φύση των δυνάμεων που αναπτύσσονται μεταξύ ατόμου και κοινωνίας, στο τώρα, μέσα από τα μεγάλα ζητήματα της εποχής. Η πρώτη μας παρόρμηση εδώ ήταν να τα εξερευνήσουμε από την προοπτική του μέλλοντος, όμως σύντομα συνειδητοποιήσαμε ότι ο καλύτερος τρόπος για να μιλήσεις για το μέλλον και να αγγίξεις το κοινό είναι μέσω του παρόντος, καθώς οι σημερινές αποφάσεις καθορίζουν το μελλοντικό τοπίο. Ενώ, λοιπόν, βρισκόμασταν μόλις μία εβδομάδα πριν από την πρεμιέρα, ανακαλύψαμε ότι η δύναμη των εικόνων είχε γιγαντωθεί, οπότε έγινε εντονότερη η υποκειμενική θεώρηση της πραγματικότητας. Φυσικά, υπάρχει σύνδεση με τα προηγούμενα έργα μας αναφορικά με τα ερωτήματα που προανέφερα, αλλά αυτό που αλλάζει ριζικά εδώ είναι η προοπτική που αφορά περισσότερο το άτομο. Το Guerilla ήταν πολύ πιο συμπαγές, αφού παρουσίαζε βιωματικές ιστορίες ανθρώπων επί σκηνής, θέλοντας να δώσει μια πιο ρεαλιστική

EL CONDE DE TORREFIEL La Plaza Πειραιώς 260 (Δ) 30/6-1/7, 21:00 Με ελληνικούς υπέρτιτλους

εικόνα ενός σημείου του κόσμου στον σημερινό χάρτη. Βλέπω το La Plaza περισσότερο ως ιμπρεσιονιστικό πίνακα, κάπως άδειο όμως, με αρκετό κενό χώρο που το κοινό μπορεί να γεμίσει με τον δικό του τρόπο – ή να αποφασίσει πως δεν θέλει να το κάνει». Τροφή για σκέψη, λοιπόν, το La Plaza, όπου μια μάζα ανώνυμων ανθρώπων διασταυρώνεται σε μια δημόσια πλατεία στην οποία «δεν συμβαίνει τίποτα και συμβαίνουν τα πάντα», ενώ το αποτέλεσμα, όπως περιγράφει η δημιουργός του, προκαλεί ένα αίσθημα αποξένωσης και απόστασης στο κοινό, που ενδεχομένως εντείνεται από τη χρήση του ζεντάι, της άφυλης στολής στο χρώμα του δέρματος που αφαιρεί εντελώς τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά από το πρόσωπο των ερμηνευτών. Πώς υποκινήθηκε, αισθητικά και πρακτικά, η χρήση αυτού του ασιατικής προέλευσης κοστουμιού, για το οποίο, μάλιστα, οι χορογράφοι ενημέρωναν στις οντισιόν ότι ενδέχεται να είναι άβολο και να περιορίζει την όραση, προκαλώντας ένα αίσθημα εγκλεισμού, οπότε οι υποψήφιοι συμμετέχοντες δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζουν πρόβλημα κλειστοφοβίας. «Όλο και περισσότεροι άνθρωποι το φορούν, είτε επειδή αισθάνονται κατά κάποιον τρόπο ασφαλείς μέσα σε αυτό είτε επειδή έχουν κάποια φετιχιστική σχέση μαζί του» σημειώνει η Tanya. «Το πρώτο βήμα στη δημιουργία της παράστασής μας έγινε όταν πέσαμε πάνω σε μια φωτογραφία ενός ανθρώπου που φορούσε ζεντάι. Ήταν καθαρά αισθητικό το θέμα, αλλά βρήκαμε αυτή την εικόνα πολύ υπαινικτική. Στο έργο μας, τα άτομα επί σκηνής είναι συνέχεια εκτός πρώτου πλάνου, κανονικά δεν μιλάνε, κι αν το κάνουν τους “σβήνουμε” όσο περισσότερο μπορούμε, βάζοντάς τους να είναι πλάτη. Συνήθως κοιτάμε ένα πρόσωπο για να καταλάβουμε ποιον έχουμε μπροστά μας. Λαμβάνουμε πληροφορίες από το πρόσωπο και από το παρουσιαστικό. Εδώ ο θεατής έχει μόνο το περίβλημα, τα κοστούμια, που είναι κάπως μίνιμαλ, και αυτό κάνει τον εγκέφαλο αυτόματα να ψάχνει για περισσότερες πληροφορίες μέσω άλλων στοιχείων. Θεωρήσαμε ότι έτσι θα κινητοποιηθεί το κοινό, σε συνδυασμό με το γραπτό κείμενο, όπως σε ένα μυθιστόρημα όπου τοποθετείς το πρόσωπο και τις κινήσεις των χαρακτήρων σύμφωνα με τη δική σου αντίληψη περί του κειμένου. Βρήκαμε ενδιαφέρον στη μεταφορά αυτού του λογοτεχνικού στοιχείου επί σκηνής, αντί της συνήθους θεατρικής σύμβασης των χαρακτήρων που μιλούν, νιώθουν και κινούνται σαν αληθινοί». Αναρωτιέμαι αν προκύπτουν καλλιτεχνικές ή ιδεολογικές διαφωνίες ανάμεσα στους δύο χορογράφους όταν ετοιμάζουν ένα νέο έργο. Η Tanya αναφέρει πως οι δυο τους λειτουργούν αλληλένδετα, παρά τις όποιες αποστάσεις: « Έχουμε σχεδόν ίδιο γούστο στο τι θέλουμε να χτίσουμε κάθε φορά στη σκηνή, αλλά είμαστε εντελώς αντίθετοι στη φόρμα. Ο Pablo είναι γρήγορος, δημιουργικός και παρορμητικός. Εγώ παρατηρώ περισσότερο, είμαι πιο λογική και “τακτοποιημένη”. Ο Pablo παίρνει απόσταση και βλέπει πολύ καλά τι γίνεται επί σκηνής, εγώ προτιμώ να δουλεύω στις λεπτομέρειες. Μετά από αυτά τα οκτώ χρόνια νιώθω ότι αλληλοσυμπληρωνόμαστε, ακόμα και όταν περνάμε πολύ χρόνο συζητώντας για να βρούμε έναν κοινό δρόμο. Όλο αυτό το ξεκινήσαμε επειδή θέλαμε να μοιραζόμαστε τον χρόνο μας με ανθρώπους που μας αρέσουν, για να περνάμε καλά. Το δυσκολότερο είναι να το κρατήσουμε ζωντανό επαγγελματικά. Αυτή είναι η βασική μας έγνοια».

ΚΑΡΚΙΝΟΣ [22.6/22.7] Η Πανσέληνος

ΛΕΩΝ [23.7/23.8] Η Πανσέληνος της Πέ-

ΤΟΞΟΤΗΣ [23.11/21.12] Για εσάς αρχίζουν

της Πέμπτης στον Αιγόκερω θα έχει να κάνει με τις σχέσεις και τις συνεργασίες σας και θα είναι ιδανική στιγμή για να επανεξετάσετε τη συμπεριφορά σας ώστε να κλείσετε μέτωπα που έχετε ανοίξει με τη στάση σας. Αποστασιοποιηθείτε από τα γεγονότα, κάντε την αυτοκριτική σας, καθώς πολλές φορές μπορεί να φταίμε εμείς οι ίδιοι γι’ αυτά που μας συμβαίνουν και να μην το παραδεχόμαστε ούτε στον εαυτό μας. Την Παρασκευή περνάει ο Ερμής στον Λέοντα και μέχρι τις 6/9 που θα παραμείνει εκεί οι διαπραγματευτικές σας δεξιότητες θα είναι άριστες, οπότε θα είναι μια καλή εποχή για να κυνηγήσετε ευκαιρίες αλλά και για να βελτιώσετε τον τρόπο διαχείρισης των χρημάτων σας. Η ερωτική σας ζωή αυτή την εποχή είναι πολύ περιπετειώδης και ο Ιούλιος θα φέρει εξελίξεις στον αισθηματικό τομέα που θα αλλάξουν ευχάριστα τη ζωή σας.

μπτης στον Αιγόκερω πραγματοποιείται στον 6ο οίκο σας, που είναι της εργασίας και της υγείας, και σας καλεί να ρίξετε λίγο τους ρυθμούς, ώστε να ασχοληθείτε περισσότερο με τον εαυτό σας. Ιδανική ευκαιρία για να κάνετε ένα τσεκ-απ και ένα γενικότερο ρετουσάρισμα, ώστε να βρείτε και πάλι την ενέργεια και το κέφι σας. Ιδιαίτερη προσοχή, καθώς την ίδια μέρα έχουμε και τη σύνοδο Σελήνης - Κρόνου και Πλούτωνα. Δεν αποκλείεται να νιώσετε απογοητευμένοι από τη δουλειά σας ή μπουχτισμένοι, ίσως να μη διαχειριστείτε ψύχραιμα τα γεγονότα. Την Παρασκευή ο Ερμής περνάει στο ζώδιό σας και μέχρι τις 6/9 θα είστε περισσότερο επικοινωνιακοί, θα παρατηρείτε καλύτερα τις αντιδράσεις των άλλων και δύσκολα θα μπορούν να σας κοροϊδέψουν, κυρίως όμως θα θέλετε να εκφράσετε όλα αυτά που σκέφτεστε ή που σας έχουν δυσαρεστήσει και δεν θα μασάτε τα λόγια σας.

ΚΡΙΟΣ [21.3/20.4] Η Πανσέληνος στον Αι-

ΠΑΡΘΕΝΟΣ [24.8/22.9] Αποστασιοποιη-

να εξομαλύνονται οι καταστάσεις στον οικονομικό τομέα και με την Πανσέληνο της Πέμπτης στον Αιγόκερω είναι πολύ πιθανό να βρείτε μια νέα πηγή εσόδων που θα σας βγάλει από το άγχος και την ανασφάλεια. Μέσα στο επόμενο διάστημα θα διαπραγματευτείτε με αποφασιστικότητα και θα φέρετε τις συνθήκες στα μέτρα σας, ενώ θα συναντήσετε σημαντικά πρόσωπα που θα παίξουν καταλυτικό ρόλο στην εφαρμογή ενός σχεδίου. Την Παρασκευή περνάει ο Ερμής στον Λέοντα και μέχρι τις 6/9 θα κάνετε πολλά ταξίδια, θα ασχοληθείτε πιο εντατικά με θέματα σπουδών και με τη βελτίωση των γνώσεών σας, ενώ θα γνωρίσετε καινούργια μέρη και άτομα με διαφορετικές κουλτούρες. Οι πρώτες μέρες του Ιουλίου είναι αρκετά ενθαρρυντικές για τα επαγγελματικά και τα οικονομικά σας, θα πρέπει όμως να εξοικονομείτε χρόνο και για τον εαυτό σας, ώστε να απολαμβάνετε τους καρπούς των κόπων σας.

γόκερω την Πέμπτη πραγματοποιείται στον τομέα της καριέρας, που σημαίνει πως μπορεί να κλείνει ένας κύκλος κατά τον οποίο ολοκληρώθηκε ένα σημαντικό σας έργο ή να παίρνετε εργασίες που έχουν σχέση με το σπίτι. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και η σύνοδος Σελήνης με Κρόνο και Πλούτωνα που μπορεί να προκαλέσει ανασφάλειες και εντάσεις με πρόσωπα εξουσίας, οπότε θα πρέπει να είστε ευέλικτοι και διπλωμάτες. Την Παρασκευή ο Ερμής εισέρχεται στον Λέοντα και μέχρι τις 6/9 θα είστε πιο ενθουσιώδεις και δημιουργικοί, αρκετοί μπορεί να πάρετε ρίσκα που θα είναι ριψοκίνδυνα, θα έχετε όμως και μια ακαταμάχητη γοητεία που θα συμβάλει στη βελτίωση της κοινωνικής και ερωτικής σας ζωής. Επίσης, θα είναι ένα διάστημα κατά το οποίο θα έχετε τη δυνατότητα για περισσότερη επικοινωνία με τα παιδιά ή με τον ερωτικό σας σύντροφο και θα έρθετε πιο κοντά με τα αγαπημένα σας πρόσωπα.

θείτε από τα γεγονότα, καθώς αυτή η Πανσέληνος της Πέμπτης στον Αιγόκερω μπορεί να επιφέρει σημαντικές αναταράξεις στις σχέσεις με τα παιδιά ή τον ερωτικό σας σύντροφο. Ωστόσο θα είναι μια καλή στιγμή για να ασχοληθείτε με την ολοκλήρωση ενός έργου και για να δώσετε έμφαση στην ψυχαγωγία και στις προσωπικές σας επιθυμίες. Οι ελεύθεροι θα συναντήσετε τον έρωτα της ζωής σας. Το θέμα είναι, θα τον δείτε; Την Παρασκευή περνάει ο κυβερνήτης σας Ερμής στον Λέοντα και μέχρι τις 6/9 που θα παραμείνει εκεί θα είστε πιο εσωστρεφείς, αλλά θα έχετε πολλή έμπνευση και θα αναζητήσετε εσείς οι ίδιοι τη μοναξιά προκειμένου να ασχοληθείτε με τα έργα σας. Ωστόσο οι συναλλαγές και οι διαπραγματεύσεις σας δεν θα είναι και τόσο πετυχημένες και καλό θα είναι να τις περιορίσετε. Τα ερωτικά σας θα ευνοηθούν και θα έχετε αρκετές κατακτήσεις οι ελεύθεροι.

ΖΥΓΟΣ [23.9/22.10] Στον τομέα της οι-

ΔΙΔΥΜΟΣ [21.5/21.6] Η πρώτη Πανσέληνος του καλοκαιριού την Πέμπτη στον Αιγόκερω πραγματοποιείται στον άξονα έρωτα - οικονομικά και είναι πολύ πιθανό σχέσεις που δεν εξελίχθηκαν αρμονικά να λήξουν μια ώρα αρχύτερα, ωστόσο θα είναι μια καλή ευκαιρία για να ανοίξετε ένα νέο κεφάλαιο στην ερωτική σας ζωή. Η διαχείριση των οικονομικών σας θα είναι το βασικό σας μέλημα και επειδή θα είστε πιο συντηρητικοί με το ξόδεμα των χρημάτων σας θα μπορέσετε να τακτοποιήσετε εκκρεμότητες και οφειλές ή μπορεί να εξοικονομήσετε χρήματα για να οργανώσετε ένα ταξίδι. Την Παρασκευή ο Ερμής περνάει στον Λέοντα και μέχρι τις 6/9 που θα διανύει τον τρίτο σας οίκο θα είναι ένα διάστημα πολλών μετακινήσεων και επαφών για εμπορικούς σκοπούς, οι μαθησιακές δυνατότητες θα είναι αυξημένες, όπως και οι επικοινωνιακές δεξιότητες, και θα είναι καλή εποχή για σύσφιξη των αδελφικών σχέσεων. Ο Ιούλιος φέρνει θετικές εξελίξεις στα οικονομικά σας.

StarFax

Η Πανσέληνος της Πέμπτης στον Αιγόκερω πραγματοποιείται στον τομέα της εκπαίδευσης και των ταξιδιών και θα έχετε την ευκαιρία να γνωρίσετε καινούργια μέρη, ενδεχομένως κάποιοι να ολοκληρώνετε έναν κύκλο σπουδών ή μπορεί να ξεμπερδέψετε με ένα νομικό ζήτημα. Την Παρασκευή ο Ερμής περνάει στον Λέοντα και μέχρι τις 6/9 θα έχετε μια ιδιαίτερη προτίμηση για συζητήσεις και επικοινωνία με την οικογένεια και με οικεία σας πρόσωπα, ενδεχομένως να είστε λίγο επιφυλακτικοί απέναντι σε νέα πρόσωπα, ενώ δεν αποκλείεται να κάνετε και μια μετακόμιση. Οι πρώτες μέρες του Ιουλίου θα είναι αρκετά καλές, ειδικά την Τρίτη που ο Δίας θα σχηματίζει τρίγωνο με Ήλιο - Σελήνη και Ποσειδώνα θα ευνοηθούν πολύ οι καινούργιες συνεργασίες, τα ταξίδια καθώς και θέματα εκπαίδευσης. Ιδανική εποχή για γάμο για εσάς που είστε κατασταλαγμένοι ή για ανανέωση των όρκων σας.

α πό τη μ αρι βίκυ κα λλέρ γη (starf a x@lif o.g r)

ΤΑΥΡΟΣ [21.4/20.5]

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ [22.12/19.1] Η Πανσέληνος της Πέμπτης στο ζώδιό σας θα ενισχύσει τη διάθεσή σας να βάλετε μια τάξη στη ζωή σας και το επόμενο διάστημα θα έχετε τη δυνατότητα να επανεξετάσετε τις επιθυμίες σας και να αφήσετε πίσω σας καθετί που δεν σας εξυπηρετεί σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Η ερωτική σας ζωή μπορεί να μη σας ικανοποιεί και να θέλετε να δοκιμάσετε την τύχη σας σε νέες αγκαλιές, ενώ θα είναι μια καλή ευκαιρία για να ξεκαθαρίσετε τι θέλετε και τι δεν θέλετε από τις σχέσεις σας. Την Παρασκευή ο Ερμής εισέρχεται στον Λέοντα και μέχρι τις 6/9 θα ασχοληθείτε πολύ με τον έρωτα και το χρήμα. Ταξίδια για εμπορικούς σκοπούς ή για λόγους ψυχαγωγίας θα σας δώσουν ευκαιρίες να επεκτείνετε τις δραστηριότητές σας, το κυριότερο όμως είναι πως θα γνωρίσετε ενδιαφέροντα πρόσωπα και θα είναι ένα διάστημα έντονου ερωτικού παιχνιδιού.

ΥΔΡΟΧΟΟΣ [20.1/19.2] Η Πανσέληνος της

κογένειας και του σπιτιού πραγματοποιείται η Πανσέληνος της Πέμπτης στον Αιγόκερω και αρκετοί από εσάς θα κλείσετε μια οφειλή που αφορά την περιουσία σας, ενώ κάποιοι άλλοι μπορεί να ολοκληρώσετε κάποιες εργασίες που σας είχαν γίνει πονοκέφαλος. Την ίδια μέρα θα είναι και η σύνοδος της Σελήνης με Κρόνο και Πλούτωνα και θα υπάρχει «πρόσφορο έδαφος» για καβγάδες με αγαπημένα πρόσωπα. Την Παρασκευή ο Ερμής εισέρχεται στον Λέοντα και μέχρι τις 6/9 θα είναι πολύ καλή εποχή για την κοινωνική σας ζωή. Θα έχετε περισσότερες συναντήσεις με τους φίλους σας, ενώ η αλτρουιστική σας διάθεση θα σας φέρει σε επαφή με άτομα με τα οποία θα έχετε κοινές ιδέες και όραμα. Ο Ιούλιος φέρνει μεγάλη βελτίωση στα οικονομικά σας και θα το διαπιστώσετε από τις πρώτες μέρες. Κάντε τον προγραμματισμό σας ώστε να εξοικονομήσετε χρήματα για ταξίδια και απολαύσεις.

Πέμπτης στον Αιγόκερω θα έχει να κάνει κυρίως με την ψυχολογία σας και το επόμενο δεκαπενθήμερο θα είστε πιο εσωστρεφείς και απόμακροι, ενώ η φαντασία σας θα οργιάζει, που σημαίνει πως θα είναι ιδανική εποχή για να εξασκήσετε τα ταλέντα σας και για να βάλετε σε εφαρμογή ένα καινούργιο έργο. Την Παρασκευή ο Ερμής περνάει στον Λέοντα και μέχρι τις 6/9 που θα παραμείνει εκεί θα είναι ένα ευνοϊκό διάστημα για τα επαγγελματικά σας, καθώς η ευστροφία και η ευφράδειά σας θα είναι σε υψηλά επίπεδα και θα κερδίζετε τους συνομιλητές σας με ιδιαίτερη άνεση. Τώρα θα πρέπει να ασχοληθείτε περισσότερο και με την υγεία σας, μια και το άγχος και οι ρυθμοί της καθημερινότητας εξασθενούν τις άμυνες του οργανισμού σας. Ο Ιούλιος σας βρίσκει στις θάλασσες και στις παραλίες και ο έρωτας θα είναι η βασική σας προτεραιότητα.

ΣΚΟΡΠΙΟΣ [23.10/22.11] Η Πανσέληνος

ΙΧΘΥΣ [20.2/20.3] Για εσάς η Πανσέλη-

της Πέμπτης στον Αιγόκερω σηματοδοτεί την ολοκλήρωση ενός σημαντικού σας έργου που μπορεί να έχει να κάνει με σπουδές ή ένα ταξίδι. Το επόμενο διάστημα θα έχετε πολλές ευκαιρίες για μετακινήσεις και εμπορικές συναλλαγές, ενώ θα βρίσκεστε πιο συχνά με αδέλφια και οικεία σας πρόσωπα. Ωστόσο την ίδια μέρα πραγματοποιείται και η σύνοδος της Σελήνης με Κρόνο και Πλούτωνα και θα πρέπει να είστε προσεχτικοί στην έκφραση των απόψεών σας. Την Παρασκευή ο Ερμής περνάει στον Λέοντα και μέχρι τις 6/9 θα έχετε πολλές ευκαιρίες για να προωθήσετε τις ιδέες σας και για να αυξήσετε την αναγνωρισιμότητά σας, ενώ δεν αποκλείεται να βρείτε μια νέα επαγγελματική κατεύθυνση που θα είναι περισσότερο στα μέτρα σας. Οι πρώτες μέρες του Ιουλίου φέρνουν ευχάριστες παρουσίες στη ζωή σας και θα είναι αρκετά περιπετειώδης η ερωτική σας ζωή, ενώ δεν θα λείψουν και οι προκλήσεις.

νος της Πέμπτης θα είναι πολύ φιλική, καθώς πραγματοποιείται στον τομέα της κοινωνικής σας ζωής, οπότε το επόμενο δεκαπενθήμερο θα έχετε συχνές συναντήσεις με τα αγαπημένα σας πρόσωπα, σίγουρα θα κάνετε νέες γνωριμίες που κάποιες από αυτές μπορεί να εξελιχθούν σε καλές φιλίες και γενικά θα είστε πιο κοινωνικοί. Την Παρασκευή ο Ερμής περνάει στον Λέοντα και μέχρι τις 6/9 που θα διανύει τον τομέα της εργασίας και της υγείας θα διαπραγματευτείτε με επιτυχία. Γενικά θα είναι ένα διάστημα που οι επικοινωνιακές σας ικανότητες θα σας βγάλουν ασπροπρόσωπους. Ωστόσο θα πρέπει να κάνετε και πράγματα για τον εαυτό σας ώστε να αναπληρώνετε τις δυνάμεις σας και να ασχοληθείτε περισσότερο με τις προσωπικές σας ανάγκες. Κάντε όσο το δυνατόν περισσότερα μπάνια, που θα συμβάλουν στη βελτίωση της υγείας σας, και μην το παρακάνετε με τον ήλιο.

Sudoku No 560 8 2 6

6

9 4 1 7 5 6

9 1 4 7 2 8 3 4 8

1 4

2 8

6

4

Η λύση του προηγούμενου 9 7 4 8 5 2

8 6 3 7 1 9

2 5 1 4 6 3

1 2 8 9 7 5

6 9 5 1 3 4

4 3 7 2 8 6

3 4 9 6 2 7

5 1 6 3 9 8

7 8 2 5 4 1

6 5 9 4 2 1 8 7 3 3 2 8 6 7 5 1 4 9 1 4 7 3 8 9 5 2 6

28.6.18 – lifo

45

28.06—04.07.2018

TheLiFOTeamPicks

aπό ό σα ζήσα μ ε την προηγ ο ύμεν η ε βδομάδ α

!

46 lifo – 28.6.18

Κοντεύει να βγει ο Ιούνιος και ο καιρός έχει εντελώς σαλτάρει. Για τύπους σαν εμένα, που αντιπαθούν την πολλή ζέστη και ψιλοβαριούνται τα μπάνια, δεν είναι κι άσχημα. Επειδή, όμως, ακόμα κι εμείς οι γκρινιάρηδες θέλουμε το καλοκαιράκι μας, σκοπεύω, όταν μπει ο Ιούλιος, να κάνω την πρώτη βουτιά. Και αυτό είναι δέσμευση.

Ένα από τα πιο καταθλιπτικά δώρα που μπορεί να προσφέρει κανείς δίνει ο Χατζηνικολάου στην εκπομπή του στο ραδιόφωνο. Όλες οι αιματολογικές και αξονικές εξετάσεις δωρεάν για έναν χρόνο. Για ενήλικες και νεαρά άτομα από 14 χρονών. Μπορεί να μην έπρεπε να μου κάνει τόση εντύπωση, ενδεικτικό της φάσης είναι –τα δώρα των πρωινάδικων άλλωστε έχουν περάσει εδώ και χρόνια από τα ταξίδια και τα κοσμήματα στις πάνες και τις προτηγανισμένες πατάτες–, αλλά ακούγοντάς το πρωί πρωί μέσα στο ταξί μού έγδαρε κάπως τα αυτιά.

Λόγω φόρτου εργασίας (ναι, οk, «τυχερός» που έχω δουλειά, αν και η τύχη δεν είναι καθόλου σχετικό φαινόμενο αλλά προϊόν συγκυρίας, όπως και το λάθος, αμφότερα ανώτερα της τέχνης), βρέθηκα στη θέση πριν από κάνα δυο Σάββατα να στέλνω (πρώτη φορά) sms στο Kosmos fm για μια πρόσκληση που αφορούσε την παράσταση(;), δρώμενο(;) του Demetrio Stratos στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής. Κάτι το στόρι που άκουσα από τον παραγωγό για τη ζωή του καλλιτέχνη, κάτι που δεν είχα επισκεφτεί ακόμα την ΕΛΣ, μπιπμπιπ το μήνυμα από ΕΡΤ «κερδίσατε». Πιο πολύ όμως για να δω ένα θέαμα που να με εκπλήξει, να αφεθώ να με παρασύρει, να με βγάλει από το «τώρα». (με το ανάλογο ρίσκο βεβαίως). Εν τέλει, σταθήκαμε τυχεροί όσοι βρέθηκαμε στη μικρή σκηνή.

Μόλις επέστρεψα σπίτι απ' το Pride της Θεσσαλονίκης έμαθα ότι κάποιοι είχαν σπρώξει δυο διαδηλωτές στη θάλασσα. Πέρσι, χρυσαυγίτες είχαν στήσει καραούλι στην Τσιμισκή και πετούσαν πράγματα κι έγινε μεγάλη συμπλοκή με την αστυνομία. Παρ’ όλα αυτά, απ’ ό,τι φάνηκε, ο κόσμος δεν φοβάται. Το Pride ήταν το πολυπληθέστερο της δεκαετίας, γεμάτο με νέους και νέες (οι μεγαλύτερες ηλικίες σαν να απείχαν κάπως – μήπως ντρέπονται πιο πολύ απ’ τους σημερινούς εφήβους; Καλό αυτό πάντως), συμμάχους και χαμογελαστά πρόσωπα. Και του χρόνου!

Φαίνεται ότι υπάρχουν χίλια δυο θέματα τελευταία για να σου τη σπάσουν σε μια συναυλία, από το πώς στέκεται ο άλλος μέχρι το πώς κρατάει το κινητό του. Δεκτές όλες οι ενστάσεις, αλλά αν το μόνο που μπορείς να αναφέρεις από ένα μουσικό event είναι το πόσο σου τη δίνει ο διπλανός σου, αυτό πάει να πει, φίλε, ότι δεν έχεις πάει για να δεις συναυλία και ότι έχεις ξεχάσει σίγουρα πώς περνάνε καλά.

Κορίνα Φαρμακόρη

Γεωργία Παπαστάμου

Γιάννης Καρλόπουλος

Άρης Δημοκίδης

Μαρία Παππά

Γιάννης Πανταζόπουλος

Βαγγέλης Λιακόγκονας

Χρήστος Παρίδης

Άγγελος Κλειτσίκας

Είναι πολύ συγκεκριμένος ο λόγος για τον οποίο μπορώ να χαίρομαι που στα μέσα του Ιουνίου ο καιρός θυμίζει φθινόπωρο. Κι αυτό γιατί οι εικόνες που προσιδιάζουν σε όσα ματαιόδοξα μας χαρακτηρίζουν ως λαό είναι αναρίθμητες. Αλλά με τα τερτίπια του καιρού μερικώς χάνονται. Έτσι, οι κόποι του γυμναστηρίου ολόκληρου του χειμώνα δεν εξαργυρώνονται από νωρίς στην παραλία. Επίσης, δεν λύνονται εγκαίρως στις ακτές το Μακεδονικό, το προσφυγικό, η κρίση χρέους. Τίποτα. Άλυτα όλα. Βρεγμένα όλα. Δροσερά. Περπατάς και μπορείς να ανασάνεις. Δεν ιδρώνεις και προς στιγμήν εντυπωσιάζεσαι. Μέχρι να ξανανέβει η θερμοκρασία. Ή μέχρι το επόμενο πρωθυπουργικό διάγγελμα.

Παρευρέθηκα στην προβολή της ταινίας του Ταμίρ ελ Σαΐντ In the last days of the city που οργάνωσε το Εργαστήριο για τα Αστικά Κοινά στην Ταινιοθήκη. Πέρα από τη μεγάλη αγάπη που τρέφω για την αραβική κουλτούρα, είχα μεγάλη περιέργεια γι’ αυτή την ταινία, που ο σκηνοθέτης της πάσχιζε να την ολοκληρώσει περί τα δέκα χρόνια. Μου άρεσε, αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα μια ποιητική ημερολογιακή ελεγεία, δεν συγκλονίστηκα. Είδα εικόνες από το αγαπημένο Κάιρο, αναγνώρισα δρόμους, πλατείες, μυρωδιές, αλλά εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν η θλίψη που εξέφρασε ο σκηνοθέτης όταν μας είπε που δεν του δίνουν άδεια να τη δείξει στην πόλη του! Τι κι αν σαρώνει τα φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Μεγάλος καημός!

Παρατηρώντας τους ανθρώπους, διαβάζοντας άρθρα, αφουγκραζόμενος το κλίμα τριγύρω μου την τελευταία εβδομάδα, συνειδητοποίησα πόσο έντονα έχει εισχωρήσει στη ζωή των ανθρώπων μια μόνιμη κατάσταση γκρίνιας και μεμψιμοιρίας. Οπωσδήποτε, υπάρχουν άπειροι λόγοι για να γκρινιάξει κανείς αν κρατάει στενή επαφή με την ελληνική πραγματικότητα, αλλά αυτή η παράδοσή μας στη μιζέρια περνάει τα όρια του φυσιολογικού. Η μιζέρια είναι κι αυτή μια επιλογή, όπως όλες οι άλλες. Χωρίς καμία διάθεση για διδακτισμό, υπάρχουν κι άλλες οπτικές να βλέπουμε τον κόσμο και να απολαμβάνουμε την καθημερινότητά μας από το να στάζουμε χολή για καθετί που μπαίνει στην τροχιά της τόσο γαμάτης και πολύτιμης ζωής μας.

Θοδωρής Αντωνόπουλος

Γιάννης Κωνσταντινίδης

Νικόλας Σεβαστάκης

Μαρία Δρουκοπούλου

Μήνας Μουντιάλ ο φετινός Ιούνιος και ανεξάρτητα από τα ποδοσφαιρικά γούστα του καθενός, αξίζει, νομίζω, να στηρίξουμε συλλογικά τη «Γενναία Ομάδα» που θα συνεχίσει να «παίζει μπάλα» και μετά τη λήξη της διοργάνωσης κι ας μη διεκδικεί κανέναν τίτλο ή Κύπελλο, παρά μόνο ελευθερία, δικαιοσύνη, ισότητα και ανθρωπιά. Πρόκειται για την ομώνυμη καμπάνια της Διεθνούς Αμνηστίας που προβάλλει 11 περιπτώσεις «πρωταθλητών» στον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα –είτε καταγγέλλοντας φαινόμενα αυταρχισμού, διαφθοράς και βασανιστηρίων είτε αγωνιζόμενοι/-ες υπέρ μειονοτικών, περιβαλλοντικών, γυναικείων, λοατ+ και εργασίας στο σεξ ζητημάτων– που έχουν υποστεί διώξεις, φυλακίσεις ή επιθέσεις στη Ρωσία για τη δράση τους. Πληροφορίες eng.teambrave.ru και amnesty.gr/news/ press/article/21409.

Ωραία θα ήταν να υπήρχε ανεξάρτητη αρχή που να μας ειδοποιούσε «την περασμένη εβδομάδα η δημόσια υπηρεσία που εκνεύρισε τους περισσότερους πολίτες ήταν η τάδε», ώστε να μαθαίνουμε πού συσσωρεύεται κακή ενέργεια και να αποφεύγουμε την εστία. Γιατί, ο κόσμος, μη γνωρίζοντας τις τάσεις, αιφνιδιάζεται και προκαλούνται ρεκόρ νεύρων. Επιπλέον, επειδή ο κόσμος βρίζει χοντρά, δημιουργείται η εσφαλμένη εντύπωση ότι το αδιέξοδο είναι του τύπου «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;» Ενώ είναι σαφές ότι το αυγό το έκανε η κόταΔημόσιο. Προς το παρόν, ας σημειωθεί ότι «αρχικοτάρα» της περασμένης εβδομάδας ήταν ο ΟΑΣΑ, που, κλείνοντας τις πύλες των σταθμών, δημιούργησε ξανά απελπιστικό κομφούζιο στα εκδοτήρια καρτών, ενώ όφειλε να προβλέψει και να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.

Καλά: Οι φωτογραφίες της Jordanka Tenova στη συλλογική έκθεση «Aspects of Balcan Photography» του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης. Ο Ξακουστός Γκωντισάρ του Μπαλζάκ στην έξοχη μετάφραση του Αντώνη Καραβασίλη. Το κομμάτι «Νέα Μόδα» των Στέρεο Νόβα, παρά τα παράπονα και τις ενστάσεις των καθαρολόγων περί ποπ ευκολίας. Βγαίνουν τόσο ψυχρά πράγματα, ώστε έχει πάντα νόημα και η απλόχωρη ποπ τραγουδοποιία. Κακά: Οι βροχές και οι καταιγίδες που δεν λένε να κοπάσουν. Με τη δουλειά και με όλα τα άλλα ξεχνάς πως είναι τέλος Ιουνίου. Η ακροδεξιά, εθνικιστική «Αγανάκτηση» που αρπάχτηκε από τη συμφωνία των Πρεσπών για να δηλώσει την παρουσία της.

Και εκεί που κάνεις τις βραδινές σου βόλτες, απολαμβάνοντας την ασυνήθιστη για Ιούνιο τα τελευταία χρόνια δροσιά, ακούς έναν γνώριμο θόρυβο που σε κάνει να θέλεις να θέσεις το εξής ερώτημα σε όλη τη γειτονιά: «Γιατί, αγαπημένε μου γείτονα, νιώθεις την ανάγκη να ανοίξεις το κλιματιστικό στους 20 και βγάλε βαθμούς; Κατανοώ ότι είναι παβλοφική η αντίδραση και ο συνειρμός "καλοκαίρι στο κέντρο της πόλης– κλιματιστικό στο φουλ" αναπόφευκτος λόγω κακού ιστορικού, ιδίως στο κέντρο, αλλά μήπως να σκεφτόμασταν λίγο πιο οικολογικά; Ο τύπος ή η τύπισσα που ροχαλίζει και τώρα με τα ανοιχτά παράθυρα ακούγεται παντού στην πολυκατοικία, προκαλώντας ηχορρύπανση, δεν έχει off, δυστυχώς, το aircondition, όμως, έχει. Πάτα το!»

Δύο όμορφες στιγμές της προηγούμενης εβδομάδας: η παράσταση Cuckoo του Γιάχα Κου στο Φεστιβάλ Αθηνών, ουσιαστική μέσα στην απλότητα και στην εκκεντρικότητά της, και η ταινία The Cakemaker του Ισραηλινού Οφίρ Ραούλ Γκράιτσερ, ένα συγκινητικό γκέι δράμα από μια κινηματογραφία της οποίας δείγματα αξίζει να βλέπουμε συχνότερα. Αλέξανδρος Διακοσάββας

Παρακολουθώντας τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, ανακαλύπτεις την απουσία γεγονότων που προσφέρουν ουσιαστική ενημέρωση. Κάποτε θεωρούσαμε «είδηση» μια σημαντική πληροφορία, εξακριβωμένη και επεξεργασμένη. Σήμερα είδηση αποτελεί η εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα με γραβάτα, συνοδευόμενη από αναλυτικό ρεπορτάζ για τους κατάλληλους κόμπους. Άλλο θέμα αποτελεί το πώς να προφυλαχτείς από τους επίδοξους διαρρήκτες αλλά και το πόσο κόσμο είχαν οι παραλίες, παρά την καλοκαιρινή βροχή, με ανθρώπους που μιλούν στην κάμερα φορώντας ζακέτες και μπουφάν. Πραγματικά, ποιος ιεραρχεί τις ειδήσεις στα δελτία ειδήσεων; Λίγος σεβασμός στον τηλεθεατή δεν βλάπτει. Όχι άλλος φθηνός εντυπωσιασμός.

28.6.18 – lifo

47