487low new

νυχτεσ πρεμιερασ η ιστορια του σημαντικοτερου αθηναϊκου φεστιβαλ

ολα για την αθηνα! free press δωρεαν οδηγοσ τησ πολησ κυκλοφορει καθε πεμπτη

15092016

AΓΙΟΙ ΚΑΙΔΑΙΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ

ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

Αποκλειστικές εικόνες του Πάνου Κέφαλου από το λεύκωμα «Saints»

4 lifo – 15.9.16

Oι αντιδράσεις που δημιούργησαν τα άρθρα και τα posts μας την περασμένη εβδομάδα. ☛ «Μας τα ζαλίσατε με τα κανάλια σας» σχολίασε στη στήλη του την περασμένη εβδομάδα ο Θοδωρής Αντωνόπουλος και πολλοί συμφώνησαν μαζί του. «Επιτέλους, μια σοβαρή προσέγγιση!» έγραψε η ava lanche. «Πήξαμε στους αριστερούς και δεξιούς σε χρόνια ιδεολογική σύγχυση που προκειμένου να υπερασπιστούν την παράταξή τους, απεκδύονται κάθε δυνατότητα προσωπικής άποψης». Η Inanna Reloaded συμπλήρωσε: «Ψύχραιμη προσέγγιση, σπανίζει. Ένα ακόμα θέμα είναι πως ακούγονται συνεχώς φωνές εναντίον αλλαγών (που έπρεπε να έχουν γίνει χρόνια τώρα) από ανθρώπους που δεν παύουν να γκρινιάζουν πως δεν αλλάζει τίποτα σ’ αυτήν τη χώρα». Τέλος, ο Χαρμίδης έγραψε τα εξής οκτώ πράγματα: «1) Καλά, καθίστε να τα εισπράξει πρώτα τα 250 μύρια και μετά πανηγυρίζουμε όλοι μαζί. 2) Αν δεν κάνω λάθος, τα πρώτα κανάλια άρχισαν να εκπέμπουν χωρίς άδεια επί των κυβερνήσεων Τζανετάκη και Ζολώτα, στις οποίες συμμετείχε ο τότε Συνασπισμός. 3) Το τηλεοπτικό τοπίο ξεχαρβαλώθηκε τότε στο όνομα της ασύδοτης “ελευθερίας”. Όπως, έκτοτε, στο όνομα της ελευθερίας καταργούν τα σύνορα οι “No border”, στο όνομα της ελευθερίας διαλύουν τα πανεπιστήμια οι φοιτητοσυνδικάλες και στο όνομα της ελευθερίας καταστρέφεται η αισθητική των πόλεων από τους “urban artists”. Να δούμε τον Παππά να βάζει τάξη και σε αυτά, και τι στον κόσμο! 4) “Θα μπορούσαν τουλάχιστον να μην είναι υπόδικοι”. Ελάτε τώρα. Αφού όλους τους κάλεσαν. 5) “Η πχοιότητα δεν είναι προαπαιτούμενο για τις τηλεοπτικές μπίζνες”. Μέγα λάθος. Μία από τις προϋποθέσεις για να λάβει κανείς άδεια θα μπορούσε να είναι η στήριξη της εγχώριας οπτικοακουστικής βιομηχανίας, όπως κάνουν τόσα χρόνια το Channel Four στην Αγγλία και το Canal Plus στη Γαλλία. 6) Εκτός από τα κρατικά τηλεοπτικά κανάλια, μην ξεχνάμε ότι πληρώνουμε και ένα σωρό πανελλαδικούς και περιφερειακούς κρατικούς ραδιοσταθμούς με μηδαμινή ακροαματικότητα. Και φυσικά το πρόβλημα δεν είναι η μετάδοση εκκλησιαστικών λειτουργιών – οι χιλιάδες θρήσκοι Έλληνες που πληρώνουν την ΕΡΤ σίγουρα τις προτιμούν από τα... αραβόφωνα δελτία ειδήσεων. Από την άλλη, όμως, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αντί να βλέπουμε σε ψηφιακή μετάδοση τον στίβο και το μπάσκετ, βλέπαμε πινγκ-πονγκ και το βράδυ του πραξικοπήματος στην Τουρκία όλη η ΕΡΤ κοιμόταν – η ασχετίλα και το δημοσιοϋπαλληλίκι τους βγάζει μάτι».

feedback486

Να πανηγυρισουμε για τα καναλια;

α π ό τ ον α ρη δ η μ οκ ιδ η

posts γρaμματα e-mails

*Στείλτε μας Feedback: feedback@lifo.gr

☛ Για το βιβλίο «Γκιακ» και το ντοκιμαντέρ «The act of killing» έγραψε στο editorial του ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος και ο αναγνώστης με το ψευδώνυμο Θωρηκτό σχολίασε: «Συμφωνώ, Στάθη, για το Γκιακ και ειδικά για συγγραφείς σαν τον Παπαμάρκο, που είναι ευθείς και αυθεντικοί, με το πάθος που περιγράφει η ρήση του Μπουκόφσκι “Μην το κάνεις”... στο Ώστε θες να γίνεις συγγραφέας! Αυτό το παλικάρι σίγουρα θα γράψει κι άλλα αριστουργήματα, όμως το Γκιακ έχει βάλει πολύ ψηλά τον πήχη στην ελληνική λογοτεχνία! Κάτι σαν το Πίστομα του Θεοτόκη... Χαίρομαι που διαβάζω πόσο έχει διαδοθεί από στόμα σε στόμα, καθώς κι εγώ το πήρα μετά από μια κουβέντα που είχα με τον αγαπητό φίλο και δάσκαλο Βαγγέλη Ραπτόπουλο, που ήταν από τους πρώτους που το διάβασαν. Από τις αρχές του 2015, που εκδόθηκε, πρέπει να το έχω χαρίσει ως δώρο τουλάχιστον σε δεκαπέντε φίλους και φίλες! Ξεχωρίζω ιδιαίτερα το Knocker και το σχόλιο του αφηγητή: “Όλοι θα βρoμιστούμε σε τούτη τη ζωή. Μένει να επιλέξεις με τι θα βρoμιστείς... και να το κάνεις καλά” αλλά και το: “Αυτές οι λάσπες δεν βγαίνουνε ποτές από τα παπούτσια κανενός, γιατί είναι φτιαγμένες από την ψυχή του”! Τώρα, για την αυτοαναφορική σαχλαμάρα, οk, ταιριάζει κάπως στην ηδονικότητα της selfie και στην αυτοπροβολή και επιβεβαίωση όπου έχει βουτήξει η νέα γενιά ανθρώπων με την αρωγή των κοινωνικών μέσων δικτύωσης. Ωστόσο, νομίζω πως αποτελεί και χαρακτηριστικό κάθε νέας γενιάς ανά τους αιώνες, με διαφορετικό μέσο κάθε φορά. Δεν έγινε και τίποτα, κάποιοι όμως πάντα θα ψάχνουν και θα ακολουθούν πιο τραχιές και δύσβατες πορείες κι ας ζούνε μέσα στην ευκολία της “πρώτης εικόνας”. Ίσως και να παίρνουν και από κει έμπνευση... Και κάτι που έγραψε ο γιος μου ο Μίμης στα 10 του χρόνια στον “Τοίχο της Σοφίας” (που έχουμε μετατρέψει ένα δωμάτιο στο σπίτι) και είναι πολύ σχετικό με αυτό που γράφεις για τη βία και τον φόνο, τη λεπτή κόκκινη γραμμή... αν την περάσεις!

“Aν πας στον πόλεμο, ακόμη κι αν νικήσεις, ποτέ δεν θα γυρίσεις”». ☛ Για την «κρυμμένη γοητεία της Αθηναϊκής Ριβιέρας» έγραψε η Νίκη Μηταρέα και ο/η geoathan77 αναρωτήθηκε: «Γιατί το λέμε Ριβιέρα και δεν το λέμε ακτογραμμή; Η παραπομπή και η σύγκριση με τη γαλλική Ριβιέρα είναι για γέλια, και δεν μιλάω για ομορφιά αλλά για νοοτροπία. Α, και επειδή ζω στη νότια Γαλλία, στο Μονακό, να τονίσω ότι με δύο ευρώ πίνεις καφέ/μπίρα σε παραλιακό μαγαζί».

free press Eβδομαδιαίος οδηγός της Αθήνας. Κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη.

15.9.16 – lifo

5

Editorial

www.lifo.gr

aπ ο τ ον σ ταθη τ σ αγκ αρ ουσ ιανο

ΔΥΟ ΔΕΚΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. βoυλης 22 105 63 αθηνα T 210 3254 290 F 210 3249 785 info@lifo.gr

εκδότης Στάθης Τσαγκαρουσιάνος γενικοσ διευθυντής Μιχάλης Μιχαήλ διευθυντής εκδοσησ M. Hulot εμπορική διεύθυνση Δήμητρα Πασομένου υπεύθυνος ψηφιακής ανάπτυξης Νίκος Ζαφείρης art director Χρήστος Τζοβάρας συμβουλοσ σχεδιασμου Γιάννης Καρλόπουλος ––––––

Οι δειλiες μου

αρχισυντακτeσ lifo.gr Άρης Δημοκίδης Θανάσης Χαραμής

Διασώζοντας ένα φιλότιμο στα χρόνια της ξεδιάντροπης ανετίλας. Αποφεύγω να μιλώ για τις αδυναμίες μου πια, αφότου έγιναν της μόδας οι εξομολογήσεις τέτοιου τύπου. Ειδικά μετά την τσαούσικη εισβολή της Λένα Ντάναμ, το να λες ότι είσαι χοντρός ή αγάμητος ή, ακόμη καλύτερα, βιασμένος δεν είναι πλέον ιαματική, ψυχαναλυτική κίνηση αυτογνωσίας – είναι επιθετικός ακτιβισμός. Είναι ο τρόπος των απολίτικων να κάνουν πολιτική. Πολύ συχνά, τραβώντας τα «τραύματά» τους απ’ τα μαλλιά. Αλλά κανείς ποτέ δεν μπορεί να ξέρει τις κινήσεις μιας ψυχής. Ναι, ένα βλέμμα μπορεί να φέρει εφιάλτες σε μια νύχτα παιδική. Λεπτός πάγος και σκοτάδια τυλίγουν τη μικρή ζωή, την εύθραυστη και αφάνταστα μοναχική σε μερικές περιπτώσεις, που η τραμπούκικη άνεση με την οποία χρησιμοποιούν το αρχικό σκεπτικό μου οι Ελληναράδες («Αδερφάκι μου, δεν τολμάμε να πούμε τίποτα και θεωρείται μπούλινγκ», έλεγε ένα τηλεοπτικό κτήνος μεταξύ ρεψιμάτων τις προάλλες) με κάνει να σταματάω. Οπότε σιωπώ, αν και θα ήθελα να πω στην Έιμι Σουμερ να πάψει επιτέλους. Με το να θεωρείς βία τον άνεμο που φύσηξε δυνατά στο πρόσωπό σου δημιουργείς μια λούπα πολιτικής κορεκτίλας που σε πλένει και σε φτύνει σαν υλικό χωρίς ιδιότητες. Σαν άνθρωπο χωρίς ιδιότητες. Ωστόσο, οι αδυναμίες υπάρχουν. Και είναι ένα είδος θριάμβου για πολλούς ανθρώπους. Όταν χάρη σε αυτές κινητοποιούνται να υπερβάλλουν εαυτόν, χαρίζοντας στην κοινωνία (τη διάστικτη από βιαιοπραγίες και ασυνείδητα εγκλήματα) τα δώρα μιας νόησης που άνθισε υπό πίεση. Τα σκέφτηκα αυτά διαβάζοντας ένα σχεδόν συγκινητικό άρθρο στο BBC που εγκωμίαζε τους δειλούς ανθρώπους με αφορμή ένα νέο βιβλίο, το Shrinking Violets του Joe Moran. Από την Αγκάθα Κρίστι και τον Μόρισεϊ ως την Μπιορκ και τον Μπιλ Γκέιτς, η αριστοκρατία των δειλών ή εσωστρεφών ανθρώπων που ασχέτως του image τους έχουν μικρή ιδέα για τον εαυτό τους είναι εδώ. Έξοχα μοναχικοί. Πλήρεις με έναν-δυο φίλους. Άρρωστοι μες στη συνάφεια του πλήθους.

Το άρθρο πληροφορούσε για κάτι ακόμα: σε ορισμένες χώρες (ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες) η δειλία θεωρείται πλέον ψυχική διαταραχή. Συνιστάται ακόμη και η φαρμακευτική αγωγή για εξαιρετικά ντροπαλούς – π.χ. αυτούς που δεν μπορούν να ουρήσουν σε δημόσια τουαλέτα. Τι έλλειψη μέτρου! Απέναντι στην απέραντη «νοσογράφηση» της ανθρώπινης συμπεριφοράς έχω την ίδια στάση που κρατώ απέναντι στην πολιτική κορεκτίλα και την επιθετική εξομολόγηση (;) των παιδικών τραυμάτων. Ο πόνος πρέπει να ελαχιστοποιηθεί, αλλά αν εξαφανιστεί, τη βάψαμε. Αν δεν πάθεις και δεν μάθεις, και προχωράς μόνο με αναίμακτα GPS μέσα σε ακίνδυνους δρόμους που σ' τους ανοίγουν τα χάδια κι οι προστάτες και όπου δεν πρέπει να λυπάσαι για τίποτα και για κανέναν – είναι βέβαιον ότι θα βρεις τοίχο. Έναν λευκό άγραφο τοίχο. Που μπροστά του θα καταρρεύσεις μια και καλή. Όπως τα εκατομμύρια χαϊδεμένα κωλόπαιδα της μοντέρνας ανετίλας. Ή κάτι κραυγαλέες μορφές με κοιλιές και πούρα που βλέπω στα εστιατόρια των πλουσίων, οι οποίες ασχημονούν με την απελπισία ενός ζόμπι που καταριέται τα σκοτάδια του. Σόρι αν ακούγομαι παλιομοδίτης, αλλά για τους δημιουργικούς ενήλικες, ό,τι δίνεις, παίρνεις. Χωρίς να φας τα μούτρα σου ή έστω τα νύχια σου, χωρίς ανασφάλειες, πόνους και πιθανόν δάκρυα, δουλειά δεν γίνεται – τουλάχιστον σοβαρή. Δεν μασάω ούτε καν από τις εικόνες ευτυχίας του Ματίς ή του Πικάσο. Κάπου, κάποιο σκοτάδι κρύβεται κι εκεί. Τα δειλά παιδιά, ο δισταγμός σε μια χειρονομία, οι άνθρωποι που ακόμα κοκκινίζουν, το τραύλισμα όταν πας να πεις κάτι τρυφερό, λίγη ντροπή όταν γδύνεσαι πρώτη φορά μπροστά σε κάποιον – όχι, δεν είναι ψυχική διαταραχή για μένα. Είναι μια ενδιαφέρουσα περιπλοκή που μου υπόσχεται ωραίο γλέντι.

προγραμματισμός lifo.gr Αγγελική Βαξάλη Σπύρος Γκατζούνας Άγγελος Παπαστεργίου –––––– συντονισμός ύλης Μαρκέλλα Ανδρικάκη συντακτική ομάδα columnists: Νικόλας Σεβαστάκης Θοδωρής Αντωνόπουλος Ναταλί Χατζηαντωνίου Δημήτρης Πολιτάκης Δημήτρης Κυριαζής Βιβλίο: Τίνα Μανδηλαρά Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης Κινηματογράφος: Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος Τάσος Μελεμενίδης Θέατρο: Ματίνα Καλτάκη Γεύση: Νίκη Μηταρέα StarFax: Μαριβίκυ Καλλέργη Σύνταξη: Αλέξανδρος Διακοσάββας Βασίλης Καψάσκης Νινέττα Γιακιντζή Φιλιώ Ράγκου Μαρίνα Πετρίδου Γιάννης Πανταζόπουλος Χρήστος Παρίδης Μαρία Παππά Λένα Φουτσιτζή Θεόφιλος Δουμάνης

φωτογραφία εξωφύλλου

Aπό τo λεύκωμα του Πάνου Κέφαλου «Saints», εκδόσεις Fabrica

φωτογράφοι Σπύρος Στάβερης Πάρις Ταβιτιάν Freddie F. aτελιέ Βανέσσα Φερλέ διόρθωση κειμένων Μαρία Δρουκοπούλου γραμματεία σύνταξης Βιβίκα Ανδριανάτου –––––– senior direct market manager Κώστας Μαντάς direct market managers Βούλα Καραβαγγέλη Γιώργος Λυκουργιώτης Σπύρος Αποστολόπουλος υποδοχή διαφήμισης Ξένια Στασινοπούλου συντονισμοσ διαφήμισης Μάγδα Τζακώστα οικονομική διεύθυνση Δημήτρης Τασιόπουλος

www.facebook.com/stathis.tsagar

6 lifo – 15.9.16

λογιστήριο Βασίλης Κοτρωνάκης Άλκηστις Γκούμα εξωτερικες εργασιες Άκης Ιωάννου κωδικος εντυπου 7639

Η πιο δυνατή ομάδα κάνει τα «αδύνατα» δυνατά! Η μία μετά την άλλη έρχονται οι διακρίσεις στη Βραζιλία για την ελληνική παραολυμπιακή ομάδα.

Α

«Είμαι πολύ χαρούμενος. Θέλω ν’ αφιερώσω αυτό το μετάλλιο στη μνήμη του μπαμπά μου που τον έχασα πρόσφατα. Θέλω να ευχαριστήσω τον Θεό που μου έδωσε τη χαρά και την τιμή να ζήσω αυτήν τη μοναδική στιγμή. Είναι πραγματικά μοναδική στιγμή για μένα να ακούω τον Εθνικό Ύμνο και να βλέπω τη σημαία να κυματίζει ψηλότερα απ’ όλες, γιατί εγώ έκανα κάτι για την πατρίδα μου, από τη δική μου προσπάθεια. Με την ευκαιρία, να ευχαριστήσω τον μεγάλο χορηγό μας, τον ΟΠΑΠ, για τη στήριξη που μας προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια».

Θανάσης Κωνσταντινίδης

«Είμαι πολύ χαρούμενος. Νιώθω υπερήφανος. Οι κόποι μας ανταμείφθηκαν με αυτό το χρυσό μετάλλιο. Είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσαμε να ζήσουμε. Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς που στήριξαν την προσπάθεια, είτε αυτοί λέγονται οικογένεια, είτε προπονητές, είτε απλός κόσμος. Ιδιαίτερα θα ήθελα να ευχαριστήσω τους χορηγούς μας και ειδικά τον ΟΠΑΠ που στήριξε την Παραολυμπιακή Επιτροπή αλλά και την ομοσπονδία προκειμένου να κάνει πραγματικότητα το όνειρο όλων των παιδιών που βρισκόμαστε εδώ στο Ρίο».

Μανώλης Στεφανουδάκης

Φωτογραφίες: Νίκος Καρανικόλας

νέβηκαν στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου και με το μεγαλείο της ψυχής τους απέδειξαν ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο, φτάνει να έχεις θέληση και να το λέει η καρδιά σου. Οι Έλληνες αθλητές της ελληνικής αποστολής στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο πέτυχαν σπουδαίες νίκες και έχουν ήδη χαρίσει στη χώρα δύο χρυσά, δύο αργυρά και τέσσερα χάλκινα μετάλλια, κάνοντας περήφανους όλους τους Έλληνες. Την αρχή αυτής της σπουδαίας εμφάνισης στο Ρίο έκαναν ο Θανάσης Κωνσταντινίδης και ο Δημήτρης Ζησίδης, κατακτώντας το χρυσό και το χάλκινο, αντίστοιχα, στη σφαιροβολία. Τη σκυτάλη στην απονομή μεταλλίων πήρε ένα 24ωρο μετά ο Μανώλης Στεφανουδάκης, που ρίχνοντας το ακόντιό του στα 29,45 μέτρα, κατάφερε να προσθέσει ένα ακόμη ολυμπιακό μετάλλιο στο παλμαρέ του και να υψώσει την ελληνική σημαία στον πιο ψηλό ιστό. Και οι επιτυχίες συνεχίστηκαν, με τον Δημήτρη Μπακοχρήστο να κατακτά το χάλκινο μετάλλιο στην άρση βαρών στον πάγκο. Τα προβλήματα που αντιμετώπιζε τον τελευταίο καιρό με το χέρι του δεν στάθηκαν ικανά να του στερήσουν μια σπουδαία εμφάνιση, δείχνοντας σε όλους μας με τη σειρά του ότι η δύναμη της ψυχής είναι η μεγαλύτερη απ’ όλες. Η πέμπτη διάκριση για την ελληνική αποστολή στο Ρίο ήρθε από τον Δημήτρη Σενεκίδη που κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στην κατηγορία F20 της σφαιροβολίας. Οι τελευταίες ημέρες ήταν επίσης πολύ σημαντικές για την ελληνική ομάδα, καθώς μόνο τη Δευτέρα προστέθηκαν τρία ακόμη μετάλλια. Ο Πάνος Τριανταφύλλου κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στη σπάθη κατηγορίας Β, η Δήμητρα Κοροκίδα κατέκτησε το χάλκινο στη σφαίρα και οι Γρηγόρης Πολυχρονίδης, Νίκος Πανανός και Άννα Ντέντα τερμάτισαν τρίτοι και «χάλκινοι» στο μπότσια. Μέγας χορηγός σε όλη αυτή την προσπάθεια των Ελλήνων αθλητών που χάρισαν στιγμές υπερηφάνειας σε όλους είναι ο ΟΠΑΠ, που από το 2011 στέκεται στο πλευρό της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής, πιστός στη δέσμευση για δημιουργία ίσων ευκαιριών και σεβασμό. Μόνο το 2015, με την ουσιαστική συνδρομή του ΟΠΑΠ πραγματοποιήθηκαν διεθνείς αποστολές στις οποίες συμμετείχαν 199 αθλητές και αθλήτριες, 54 προπονητές, 38 συνοδοί και 28 γιατροί και φυσιοθεραπευτές.

15.9.16 – lifo

7

8 lifo – 15.9.16

επιμελεια: the lifo team

{❖} Οι πρώτοι επίσημα οργανωμένοι αγώνες ολυμπιακού χαρακτήρα για αθλητές με αναπηρία έγιναν το 1960 στη Ρώμη, αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Περίπου τετρακόσιοι αθλητές από 23 χώρες συμμετείχαν σε οκτώ αθλήματα, έξι από τα οποία εξακολουθούν να περιλαμβάνονται στο αγωνιστικό πρόγραμμα των Παραολυμπιακών Αγώνων (τοξοβολία, κολύμβηση, ξιφασκία, καλαθοσφαίριση, επιτραπέζια αντισφαίριση, στίβος). Από τότε, οι Παραολυμπιακοί Αγώνες διεξάγονται κάθε τέσσερα χρόνια, πάντα την ίδια χρονιά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

{❖} Το 1976, στο Τορόντο, προστέθηκαν κι άλλες κατηγορίες αναπηρίας και για πρώτη φορά συμμετείχαν αθλητές που δεν χρησιμοποιούν αμαξίδιο. Την ίδια χρονιά έγιναν και οι πρώτοι Παραολυμπιακοί Χειμερινοί Αγώνες στη Σουηδία. Το 1988, στη Σεούλ, οι Παραολυμπιακοί Αγώνες διοργανώθηκαν για πρώτη φορά αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς, στις ίδιες εγκαταστάσεις, κάτι που έκτοτε συμβαίνει σε κάθε διοργάνωση.

{❖}

15-21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2016

Αυτήν τη στιγμή στο πρόγραμμα των Παραολυμπιακών Αγώνων βρίσκουμε τα εξής 22 αθλήματα: αντισφαίριση με αμαξίδιο, άρση βαρών σε πάγκο, γκόλμπολ, επιτραπέζια αντισφαίριση, ιππασία, ιστιοπλοΐα, καλαθοσφαίριση με αμαξίδιο, κολύμβηση, κωπηλασία, μπότσια, ξιφασκία με αμαξίδιο, πετοσφαίριση (καθιστών), ποδόσφαιρο 7x7, ποδόσφαιρο 5x5, ποδηλασία, ράγκμπι με αμαξίδιο, σκοποβολή, στίβος, τζούντο, τοξοβολία, τρίαθλο, κανό. Από αυτά, τα αθλήματα μπότσια, γκόλμπολ, άρση βαρών σε πάγκο και ράγκμπι με αμαξίδιο είναι αποκλειστικά παραολυμπιακά.

{❖} Δεν είναι ασυνήθιστο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες

{❖} Συνολικά επτά αθλήτριες και τρεις αθλητές έχουν λάβει μέρος σε Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς Αγώνες. Η πρώτη εξ αυτών είναι η Νέρολι Φέρχολ (παραπληγία), η οποία το 1980 συμμετείχε στην τοξοβολία των Παραολυμπιακών Αγώνων και τέσσερα χρόνια αργότερα στο ίδιο άθλημα των Ολυμπιακών. Ξεχωριστή περίπτωση αποτελεί ο Ούγγρος ξιφομάχος Παλ Ζέκερες, ο οποίος είναι ο μοναδικός αθλητής που έχει καταφέρει να κατακτήσει μετάλλιο και στις δύο διοργανώσεις. Ο Ζέκερες είχε κερδίσει χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Σεούλ, αλλά το 1991 ένα αυτοκινητικό ατύχημα τον καθήλωσε σε αμαξίδιο. Αρνούμενος να συμβιβαστεί, δήλωσε συμμετοχή τον επόμενο χρόνο στους Παραολυμπιακούς της Βαρκελώνης και κέρδισε το χρυσό. Ως το 2008 ακολούθησε η κατάκτηση άλλων πέντε μεταλλίων. Ο πιο πολυσυζητημένος αθλητής που έλαβε μέρος τόσο σε Ολυμπιακούς όσο και σε Παραολυμπιακούς Αγώνες είναι ο Όσκαρ Πιστόριους. Μετά από σκληρή διαμάχη με την IAAF κατάφερε να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου στα προημιτελικά και στα ημιτελικά των 400 μέτρων, ενώ με την ομάδα σκυταλοδρομίας 4x400 μ. της Νοτίου Αφρικής συμμετείχε στον ημιτελικό αλλά και στον τελικό. Με επίδοση 3:03.46 κατέκτησε την 8η θέση του τελικού.

{❖} Η πρώτη συμμετοχή Έλληνα αθλητή σε Παραολυμπιακούς ήταν το 1976. Από το 1988 η Ελλάδα συμμετέχει στους Αγώνες με επίσημες εθνικές αποστολές. Τότε, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ, οι Έλληνες αθλητές κέρδισαν τα πρώτα μετάλλια, ένα αργυρό και τρία χάλκινα. Το 1992, στη Βαρκελώνη, κέρδισαν δύο αργυρά και ένα χάλκινο μετάλλιο. Το 1996, στην Ατλάντα, κέρδισαν ένα χρυσό, ένα αργυρό και τρία χάλκινα. Το 2000, στο Σίδνεϊ, η ελληνική ομάδα συμμετείχε με 42 αθλητές

aπο τον δημητρη κυριαζη

οι οποίοι αγωνίστηκαν στον στίβο, στην κολύμβηση, στην άρση βαρών, στην καλαθοσφαίριση και στο τζούντο, κερδίζοντας τέσσερα χρυσά, τέσσερα ασημένια και τρία χάλκινα. Το 2004, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, η Ελλάδα συμμετείχε με την πολυπληθέστερη μέχρι στιγμής ομάδα, με 137 αθλητές, κερδίζοντας τρία χρυσά, δεκατρία αργυρά και τέσσερα χάλκινα. Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου ήταν και οι πιο επιτυχημένοι για την Ελλάδα ως τώρα. Συμμετέχοντας σε έντεκα αθλήματα (τοξοβολία, στίβος, μπότσια, ποδηλασία, τζούντο, άρση βαρών σε πάγκο, ιστιοπλοΐα, σκοποβολή, κολύμβηση, ξιφασκία με αμαξίδιο, τένις με αμαξίδιο), οι 53 αθλητές και οι 16 αθλήτριες της εθνικής ομάδας κατάφεραν να κατακτήσουν 24 μετάλλια (πέντε χρυσά, εννέα αργυρά, δέκα χάλκινα), με αποτέλεσμα να βρεθούν στην 20ή θέση της παγκόσμιας κατάταξης μεταξύ 146 κρατών. Στους Παραολυμπιακούς του Λονδίνου η Ελλάδα κατάφερε να κατακτήσει 12 μετάλλια, συμμετέχοντας σε εννέα αθλήματα (τοξοβολία, στίβος, μπότσια, ποδηλασία, άρση βαρών σε πάγκο, ιστιοπλοΐα, σκοποβολή, κολύμβηση, ξιφασκία με αμαξίδιο) με συνολικά 61 αθλητές και αθλήτριες. Ξεχώρισε το χρυσό μετάλλιο στο μπότσια στην κατηγορία ζευγαριών BC-3, ενώ κατέκτησε τρία ακόμη ασημένια και οκτώ χάλκινα μετάλλια. Βρέθηκε, δε, στην 44η θέση των μεταλλίων μεταξύ 165 χωρών που έλαβαν μέρος.

TheBuzz

να σημειώνονται μεγάλες επιδόσεις που ενίοτε ξεπερνούν και τα ρεκόρ των αρτιμελών αθλητών, όπως γίνεται για παράδειγμα συχνά στην άρση βαρών (σε πάγκο). Στο συγκεκριμένο αγώνισμα οι αθλητές ή οι αθλήτριες αγωνίζονται από ύπτια θέση πάνω σε ειδικά διαμορφωμένο πάγκο. Οι επίσημοι βοηθοί δίνουν την μπάρα στον αγωνιζόμενο, στο ύψος των τεντωμένων χεριών του. O αθλητής θα πρέπει μέσα σε δύο λεπτά να ολοκληρώσει την προσπάθειά του, κάνοντας τις εξής κινήσεις: κατεβάζει την μπάρα στο στήθος, την κρατάει για ένα μικρό χρονικό διάστημα ακίνητη και στη συνέχεια την ωθεί προς τα πάνω, μέχρι την πλήρη έκταση των χεριών.

Παραολυμπιακοι Αγωνες

TalkoftheTown

Οι πρώτοι αγώνες για αθλητές με αναπηρία διεξήχθησαν το 1948 στο Στοκ Μάντεβιλ. Στο νοσοκομείο αυτής της αγγλικής κωμόπολης ο νευροχειρουργός Λούντβιχ Γκούτμαν είχε δημιουργήσει από το 1944 κέντρο αποκατάστασης αναπήρων πολέμου και είχε παρατηρήσει πως οι αθλητικές δραστηριότητες λειτουργούν επιτυχώς ως μέσο αποκατάστασης των στρατιωτών με αναπηρία. Αν και οι συγκεκριμένοι αγώνες αφορούσαν λιγοστούς αθλητές με αμαξίδιο, ως επί το πλείστον βετεράνους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έχουν καταγραφεί ως η κοιτίδα του παραολυμπιακού κινήματος.

Μια ιστορία θέλησης που υπερβαίνει τα ανθρώπινα όρια.

{❖} Στους φετινούς αγώνες του Ρίο η ελληνική αποστολή περιλαμβάνει 54 αθλητές και αθλήτριες. Τα αθλήματα που θα έχουν ελληνική εκπροσώπηση είναι τα εξής: αντισφαίριση με αμαξίδιο, άρση βαρών σε πάγκο, ιστιοπλοΐα, κολύμβηση, μπότσια, ξιφασκία με αμαξίδιο, ποδηλασία, σκοποβολή, στίβος, τζούντο και τοξοβολία. Ως τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές η ελληνική αποστολή έχει συγκεντρώσει οκτώ μετάλλια (δύο χρυσά, δύο αργυρά και τέσσερα χάλκινα). Η σφαιροβολία μας έχει χαρίσει τα τέσσερα εξ αυτών: ο Θανάσης Κωνσταντινίδης κατέκτησε χρυσό, ο Δημήτρης Σενικίδης αργυρό, ο Δημήτρης Ζησίδης και η Δήμητρα Κοροκίδα χάλκινο. Επίσης, ο Δημήτρης Μπακοχρήστος κατέκτησε χάλκινο στην άρση βαρών, ο Μανώλης Στεφανουδάκης χρυσό στο ακόντιο, ο Παναγιώτης Τριανταφύλλου αργυρό στην ξιφασκία και χάλκινο η ομάδα του μπότσια (Άννα Ντέντα, Νίκος Πανανός, Γρηγόρης Πολυχρονίδης).

Ελάτε να γνωρίσουμε τα αθλήματα των Παραολυμπιακών αγώνων

Ελάτε να ζήσετε από κοντά τέσσερα συναρπαστικά αθλήματα των Παραολυμπιακών Αγώνων! Την Παρασκευή 16 και το Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου, από τις 6 ως τις 11 μ.μ., επισκεφτείτε το περίπτερο του ΟΠΑΠ στη Μαρίνα Φλοίσβου!

15.9.16 – lifo

9

ΦΩΝΗ ΛΑΟΥ

Talk of the Town

Στεφανος Αλεβιζος Ο ψυχολόγος του Χαμόγελου του Παιδιού μας μιλά για την εκστρατεία του οργανισμού «Πριν χτυπήσει το κουδούνι» που επιδιώκει να ευαισθητοποιήσει γονείς και εκπαιδευτικούς σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά στο σχολείο. α π ό τ ο ν δ η μ ή τ ρ η κ υρ ι α ζ ή

Λυπaμαι βαθyτατα, αλλa δεν…

ShortCut

απ ό το ν δη μ ή τ ρη π ολι τάκη

Το οριστικό τέλος της ψύχραιμης μουσικοκριτικής με αφορμή το νέο άλμπουμ του Nick Cave.

10 lifo – 15.9.16

Η απώλεια έγινε συνήθειά μας, ναι, στην εποχή της αέναης RIPολογίας. Και κάθε δεύτερο μουσικό έργο (άλμπουμ) που κυκλοφορεί, σε μια απέλπιδα προσπάθεια της μουσικής βιομηχανίας (ό,τι απέμεινε απ’ αυτήν) και της μουσικοκριτικής (ό,τι απέμεινε απ’ αυτήν) να διασωθεί το προστατευόμενο πλέον είδος, παρουσιάζεται ως ελεγειακή σπουδή, ως διαλογισμός στο τραύμα, στη μνήμη, στην απώλεια. Απώλεια ρομαντικής σχέσης, απώλεια συντρόφου, γονιού, παιδιού. Το κόνσεπτ είναι τόσο ισχυρό, που καθορίζει καταπιεστικά την εμπειρία ακρόασης και ισοπεδώνει το αποτέλεσμα, απαγορεύοντας στα τραγούδια να σταθούν στα πόδια τους. Αν μπορούν να σταθούν δηλαδή ως κομμάτια που μένουν στη μνήμη και δεν χάνονται στην αχλή μιας ελεγειακής αφήγησης που δεν έχει τα απαραίτητα στηρίγματα μιας στιβαρής τραγουδοποιίας. Εν ολίγοις, τα συγκλονιστικά έργα δεν προκύπτουν απαραίτητα από συγκλονιστικές βιωματικές εμπειρίες, δεν λειτουργεί έτσι η έκφραση, ούτε η προσωπική τραγωδία μετουσιώνεται εύκολα σε υψηλού επιπέδου αφηγηματική πράξη και πολύ περισσότερο σε αθάνατο τραγούδι. Για μένα, και για πολλούς άλλους, ο Nick Cave διαθέτει ένα τεράστιο οπλοστάσιο από αθάνατα τραγούδια, δεν μπόρεσα όμως να διακρίνω ούτε ένα στο νέο του άλμπουμ, που κυκλοφόρησε συνοδευόμενο με promotion τη βαριά αποσκευή της προσωπικής, ανείπωτης τραγωδίας που συνέβη στον ίδιο και την οικογένειά του (να θάβεις παιδί είναι το ταβάνι της φρίκης, της τραγωδίας, της απώλειας, καταργείται κάθε σειρά, κλίμακα και λογική, δεν υπάρχει χειρότερο, ουδείς νομίζω διαφωνεί επ’ αυτού). Ακόμα και πριν από την ακρόαση, που εξελίχθηκε σε πολύ δυσάρεστη εμπειρία για όλους τους λάθος λόγους, ήταν ήδη ανησυχητικά (και δυσοίωνα για την πραγματική αξία του περιεχομένου) όλα τα δημοσιεύματα και οι κριτικές του δίσκου, που ανεξαιρέτως σχεδόν τόνιζαν ντροπιαστικά στην εισαγωγή, με bold γράμματα, το τραγικό γεγονός που ενέπνευσε το ύφος και τη θεματολογία των τραγουδιών του «Skeleton Tree». Οι πιο ψύχραιμοι έγραψαν ότι πρόκειται για το πιο σημαντικό έργο του από την εποχή του «Boatman’s Call», είκοσι χρόνια πριν (ύβρις, εκείνος ο συγκλονιστικός δίσκος, που θριάμβευσε υπό τη σκιά της απώλειας της σχέσης του με την Polly Harvey, περιέχει αιώνιες κι αθάνατες τραγουδάρες), ενώ πολλοί άλλοι, ακόμα και στα πιο «έγκυρα» διεθνή μέσα (ή,

μάλλον, ειδικά σ’ αυτά), ανακήρυξαν το άλμπουμ στο απόλυτο highlight της καριέρας του. Το απόλυτο highlight! Εντάξει, παιδιά, για σας είναι η ζωή, δώστε πόνο φέτος (άντε και του χρόνου) που και καλά συμβαίνουν τα πιο σημαντικά πράγματα στην ιστορία του σύγχρονου πολιτισμού, το παρελθόν είναι μόνο για ασκήσεις ρεβιζιονισμού και ρετροφιλίας. Το θέμα δεν είναι αν έχω δίκιο εγώ ή κάποιος άλλος ξινός αντιρρησίας σε σχέση με την αξία του δίσκου αλλά το γεγονός ότι όλες σχεδόν οι κριτικές δεν κάνουν καν τον κόπο να τραβήξουν το σκοτεινό (βολικό) παραπέτασμα και να εξετάσουν τα τραγούδια πέρα από τις συνθήκες ενός αποπνικτικά ελεγειακού mood, ειδικά από τη στιγμή που κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ακριβώς σε ποιον βαθμό επηρέασε η προσωπική τραγωδία τη διαδικασία παραγωγής του έργου. Δεν έχω δει και το ντοκιμαντέρ που γύρισε ο Andrew Dominik κατά την περίοδο των ηχογραφήσεων με τίτλο One more time with feeling (από τους στίχους του σούπερ creepy τραγουδιού «Magneto», «Ιn love you laugh, in love you move, I move and one more time with feeling») που θα μπορούσε ίσως να με διαφωτίσει κάπως. Είχα δει όμως το προπέρσινο αγιογραφικό ντοκιμαντέρ 20.000 μέρες στη Γη και είχα χαλαστεί (ανεπανόρθωτα μάλλον) από την αβάσταχτης επιτήδευσης εικόνα του καταξιωμένου αναγεννησιακού post-goth τζέντλεμαν δημιουργού/συγγραφέα που μοιάζει να έκανε συμφωνία με τον διάβολο με τον όρο ότι δεν θα τον δουν ποτέ να φοράει, ακόμα και στο σπίτι του, τζιν ή κάποιου άλλου είδους casual εμφάνιση πέρα από τη vintage λούμπεν στολή Ελληνοαυστραλού νταβατζή (ή αφορισμένου πάστορα) στη Μελβούρνη των ’70s. Όχι ότι δεν τον αγαπώ για πάντα, να είμαστε ξεκάθαροι, όποιος αγαπά, όμως, πληγώνεται. Θα προτιμούσα να έλειπε όλο αυτό το βάρος και να ήταν δύσκολη και απαιτητική η ακρόαση του δίσκου για τους σωστούς λόγους. Όπως, ας πούμε, τα τελευταία προσωπικά άλμπουμ του Scott Walker, που μπορεί να μην έχουν «κανονικά» τραγούδια, αλλά αποτελούν συγκλονιστική εμπειρία ως θεατρική πρόζα, με ειδικά εφέ και σκηνικό που συνθλίβεται από το βάρος της Ιστορίας (όπως η εικόνα της κρεμασμένης ανάποδα στα κλαδιά του δέντρου Κλάρα Πετάτσι, ερωμένης του Μουσολίνι) σαν γκραν γκινιόλ Μπέκετ που έχει νόημα να το ακούς μόνο με ακουστικά και σβησμένα φώτα αργά τη νύχτα.

Πείτε μας με δυο λόγια τι είναι το «Πριν χτυπήσει το κουδούνι». Αποτελεί μια διαδικτυακή εκστρατεία ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης των γονέων και των εκπαιδευτικών στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μαθητές και οι μαθήτριες στο σχολείο και στον τρόπο που αυτά μπορούν να επιλυθούν. Σχεδιάστηκε από την ομάδα των ψυχολόγων του Χαμόγελου του Παιδιού και πραγματοποιείται από την ιστοσελίδα και τα social media του οργανισμού. Καλύπτει θέματα όπως η βία και ο εκφοβισμός, ο ρατσισμός και η ομοφοβία, τα ιατρικά και συναισθηματικά προβλήματα, οι οικονομικές δυσκολίες και η φτώχεια, αλλά και ο εφηβικός εθελοντισμός. Ποιο είναι το σκεπτικό πίσω από την πρωτοβουλία; Στόχος είναι η ενημέρωση και ευαισθητοποίηση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μαθητές και οι μαθήτριες στο σχολείο και η ανάληψη πρωτοβουλιών για επίλυσή τους «πριν χτυπήσει το κουδούνι», ώστε να μπουν τα παιδιά στις τάξεις με ασφάλεια. Να προλάβουμε όσες δυσκολίες γίνεται σε συνεργασία με τους γονείς και τους/τις εκπαιδευτικούς, προκειμένου τα παιδιά να βρίσκονται σε ένα ασφαλές σχολείο, μακριά από τη βία, τον εκφοβισμό, τον ρατσισμό ή την ομοφοβία. Μπορεί να αντεπεξέλθει ο εκπαιδευτικός σε όλα αυτά; Ο/η εκπαιδευτικός παραδοσιακά είχε έναν σύνθετο ρόλο στο σχολείο, πέρα από αυτόν του παιδαγωγού. Έτσι, πολλές φορές χρειάζονταν γνώσεις νοσηλευτή, κοινωνικού λειτουργού ή ψυχολόγου. Ωστόσο οι απαιτήσεις έχουν αυξηθεί, τα προβλήματα έχουν αναλυθεί σε έναν βαθμό και πλέον στις σχολικές μονάδες εντοπίζονται και άλλα κοινωνικά θέματα. Επίσης, και η ίδια η έννοια της παιδαγωγικής έχει αλλάξει. Οι ανάγκες δεν αντιμετωπίζονται με μια επιφανειακή αντιμετώπιση της κατάστασης αλλά απαιτούν εξειδίκευση, γι’ αυτό το Χαμόγελο του Παιδιού έχει αναπτύξει δράσεις υποστήριξης αρχικά των εκπαιδευτικών, εκπαίδευσης και επιμόρφωσης. Βασικό εργαλείο σε αυτές τις δράσεις αποτελεί η Εθνική τηλεφωνική γραμμή για τα παιδιά SOS 1056, η οποία λειτουργεί πανελλαδικά, 24 ώρες τη μέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα, είναι δωρεάν και ανώνυμη και σε αυτήν μπορεί να απευθυνθεί οποιοσδήποτε εκπαιδευτικός, γονέας ή παιδί για οτιδήποτε τον/την απασχολεί και να μιλήσει στους ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς του οργανισμού. www.hamogelo.gr. facebook.com/hamogelo.org twitter.com/hamogelo #ΠρινΧτυπήσειΤοΚουδούνι

οχι αλλο δεθ Η ομιλία του πρωθυπουργού έκανε εντονότερες τις μνήμες των όσων ζούμε.

απ ό το ν θ οδωρ η α ντ ων ο π ουλο

CasusBelli

Κάτι τα πρόωρα πρωτοβρόχια, που εννοείται θα μας πνίγανε, εφόσον ζούμε στη χώρα της αιώνιας λιακάδας ενός επιπόλαιου μυαλού.

Kάτι τα σχολεία που ξανάνοιξαν με θυμιατά, πρωινές προσευχές κι άλλα τέτοια σαμανικά, παρά τη σχετική «μηδενική αναφορά» της υπουργικής εγκυκλίου – οι αναχρονισμοί αυτοί είναι, βλέπεις, κατοχυρωμένοι με Προεδρικό Διάταγμα του ’89, ήμαρτον, δηλαδή, σγουρέ βασιλικέ μου!). Kάτι το εντεκάχρονο, πλέον, «φάντασμα» της 11ης Σεπτεμβρίου που έκτοτε σπέρνει αβέρτα φανατισμούς, πολέμους, απελπισία και προσφυγιά, με τη συνωμοσιολογία για «στημένο» χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους να ξαναφουντώνει. Kάτι το αλά Ντούτσε «τελεσίγραφο» Κυριάκου στα Εξάρχεια, κάτι η… ιντερνετική ΕΣΑ του Πάναρου και, στα «καπάκια», η κυνικά ευφάνταστη έκθεση ιδεών του Αλέξη σε έναν παρακμάζοντα θεσμό που, ως έχει σήμερα, μόνο για «δεκάρικους» πρωθυπουργών και δημόσιες σχέσεις χρησιμεύει – λες γι’ αυτό το hashtag της ΔΕΘ στο twitter να ήταν… #Deth; Όταν θα σκάσουν και οι νέες ανατιμήσεις περίπου σε όλα, θα κατανοήσουμε απόλυτα όσους εύχονται «καλό χειμώνα» πριν καν σιγήσουν τα τζιτζίκια! Ένας χειμώνας… ρώσικος για όλους όσοι ήταν «απόντες» από την ανερμάτιστη πρωθυπουργική ομιλία στην αστυνομοκρατούμενη ΔΕΘ που εν είδει σοβιετικού πενταετούς πλάνου παρέθετε τα «πέντε βήματα για την αυριανή Ελλάδα», λίγο μακρύτερα από το Βελλίδειο όπου αναπαύεται εν ειρήνη το πολυθρύλητο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Γιατί απόντες, «άνθρωποι αόρατοι», ήταν τόσο από εκείνη όσο και από τις προκάτ, επιλεκτικές σε αριθμό και μέσα ερωταπαντήσεις, άνθρωποι αντιμέτωποι με κατασχέσεις λογαριασμών και σπιτιών, απολύσεις, «λουκέτα», περικοπές, την ίδια την απόγνωση. Το δε «πρόγκηγμα» της δημοσιογράφου που τόλμησε να ρωτήσει γιατί κινδυνεύει να απολυθεί υπήρξε τουλάχιστον αλαζονικό – πού είναι το πολυδιαφημισμένο ηθικό σου πλεονέκτημα, άμα γίνεσαι σαν τα μούτρα των αντιπάλων σου; Σε άλλα νέα, άλλοι 125.000 οφειλέτες του Δημοσίου είπαν «ως εδώ», στέρεψαν βλέπεις και οι λεμονόκουπες, 90 δισ. ευρώ τα ληξιπρόθεσμα, ένας στους δύο «όμηρος» του κράτους. Μικρομεσαίοι μεροκαματιάρηδες βασικά, όχι τίποτα μεγαλολαμόγια που μας κουνάνε και το δάχτυλο. Αρκετοί άνθρωποι μόνο στον κύκλο μου –που δεν τον λες και προλεταριακό– είτε ζουν έναν εφιάλτη διαρκείας είτε φτιάχνουν μια κοσμάρα να χαθούν είτε τα βροντήξανε και πάνε γι’ άλλα, μη ρωτάς τι, καθείς και τα όπλα του, αυτή είναι άλλωστε η νέα τάση αφότου τα συλλογικά οράματα εξόκειλαν στα ρηχά. Και το «έτος-ορόσημο» 2018, οπότε, λέει, θα γυρίσει ο τροχός, άρα θα βατέψει κι ο φτωχός, ακούγεται αστείο όταν δεν βγαίνει καν ο μήνας. Ίσως πάλι υπερβάλλω, στα 4.512 ευρώ ετήσιο εισόδημα έριξε το όριο της ασφαλούς διαβίωσης η Eurostat (από 7.178 το ’10) – αν είσαι τύπος που ρισκάρει, μπορείς και με λιγότερα, όχι; Αλλά άντε να δεχτούμε ότι, καταπώς μας στρίμωξαν και καταπώς τα καταφέραμε, επόμενο ήταν να συμπεθεριάσουμε με την ΤΙΝΑ. Πάλι καλά να λες, εδώ στην κραταιά Γερμανία 2 εκατ. παιδιά ζουν, διαβάζω, κάτω από το όριο της φτώχειας (έρευνα Ιδρύματος Bertelsmann), στη Βρετανία πάλι τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Όμως οι αυξημένες προσδοκίες σε θέματα ελευθεριών, δικαιωμάτων και κοινωνικής ευαισθησίας που θα είχαμε από μια κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς (sic), τι λέτε, πάπαλα κι αυτές; Δεν λέω ότι δεν κάνατε τίποτα σχετικά, δεν σας συγκρίνω με τους προηγούμενους, παραμένουν όμως λίγα και άτολμα. Γιατί είχατε, π.χ., «γκεστ σταρ» στα εγκαίνια της ΔΕΘ τον Άνθιμο με την αγιαστούρα του, τι σόι ευλογία να δώσει κι αυτός; Γιατί δεν τολμάτε το διαζύγιο Εκκλησίας-πολιτείας, προοπτική που βρίσκει δημοσκοπικά σύμφωνους κάπου τρεις στους τέσσερις Έλληνες; Γιατί δεν βρήκατε μια λέξη για τους νεόπτωχους που η ΔΕΗ τους κόβει κατ’ εντολήν σας πια το ρεύμα, πώς σκοπεύετε να αντιμετωπίσετε το βρικολάκιασμα του σχολικού ρατσισμού, τους φοβικούς εκείνους γονιούς και κηδεμόνες που ανακάλυψαν καινούργιο «εχθρό» στα προσφυγόπουλα, όπως κάνανε παλιότερα με τα παιδιά των Ρομά και των οικονομικών μεταναστών, παραπονούμενοι κιόλας ότι δημιουργούνται «γκέτο»; Αντ’ αυτών, ακούσαμε να κομπάζετε ότι «το τσάμπα πέθανε» (εκτός κι αν είσαι το κράτος, οπότε δεν τρέχει τίποτα άμα χρωστάς 5-6 δισ. στους άγρια φορολογούμενους υπηκόους σου), ότι «η αγορά αυτορρυθμίζεται» (μας τα ’παν κι άλλοι καλύτερα, εσάς υποτίθεται σας ψήφισε ο κόσμος γιατί σιχάθηκε τις νεοφιλελέ δοξασίες!), να επενδύετε στα «ευκολάκια» του εκσυγχρονισμού και της πάταξης της διαφθοράς, λες κι αυτά δεν έχουν ταξικό πρόσημο. Και μας μείνανε «παρηγοριά» οι «Ασκήσεις Ελευθερίας» της documenta14 που έκανε πολλούς Μενουμευρωπαίους να κατσουφιάσουν επειδή τις βρήκανε «παλιομοδίτικα αριστερές», ενώ η μπότα που μας τσαλαπατά το πρόσωπο είναι, προφανώς, ο φουτουρισμός αυτοπροσώπως.

15.9.16 – lifo

11

q Από το 2008 μένω στη Νέα Φιλαδέλφεια, όμως για μένα η πραγματική μου γειτονιά είναι η οδός Πατησίων, στην οποία βρίσκομαι καθημερινά και αποτελεί μεγάλη μου αγάπη και θέμα των περισσότερων φωτογραφιών μου.

Talk of the Town

q Η Πατησίων είναι μια κεντρική αθηναϊκή αρτηρία που σφύζει από ζωή και ενέργεια – θα την παρομοίαζα με μια αστική κρουαζιέρα. Κάθε φορά που την ανεβοκατεβαίνω, νιώθω να με καλωσορίζει στα νησιά που κρύβει σε κάθε της γωνιά. Ίσως για πολλούς Φωτογράφος να μην είναι όμορφη, ωστόσο, όπως όλοι γνωρίζουμε, σε αυτήν τη ζωή Στα σχέδια του τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Γενικότερα, το να Γιάννη είναι μένουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων δεν είναι η δημιουργία κάτι που μπορεί να μας πάει σε ένα άλλο επίπεδο, μιας έκθεσης με να μας φέρει πιο κοντά στην αυθεντικότητα των φωτογραφίες πραγμάτων. Μόνο αν βρούμε τον τρόπο να δούμε αποκλειστικά από τα πέρα από τα φαινόμενα θα μπορέσουμε να ανα«ταξίδια» του στην καλύψουμε τον δικό μας κόσμο, ο οποίος είναι Πατησίων. διαφορετικός για τον καθένα.

α π ό τ ον δ ημήτ ρ η κυρ ια ζ η

UrbanLife

Γιaννης Καλyβας

q Πρόσφατα έμαθα κάτι το οποίο μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Παλαιότερα η Πατησίων ήταν ένας καθαρά εξοχικός δρόμος. Εδώ οι Αθηναίοι συνήθιζαν να απολαμβάνουν τις κυριακάτικες βόλτες τους, καθώς ήταν μάλλον ο φαρδύτερος δρόμος της πόλης. Ίσως, λοιπόν, να μην είναι τυχαίο που μου ενέπνευσε τόσο έντονα συναισθήματα αποφόρτισης και ελευθερίας.

Γωνία Αχαρνών και Χέυδεν, ένα από τα πιο ιστορικά σημεία της πόλης ζωντάνεψε ξανά

q Το αγαπημένο μου μαγαζί και «τοπόσημο» της Πατησίων είναι το μπαρ Au Revoir. Πίνοντας ποτό εκεί νιώθω σαν να πρωταγωνιστώ σε κάποιο φιλμ νουάρ. Εκτιμώ πολύ την επιμονή των ανθρώπων του, που, παρά τις όποιες αλλαγές που έχουν επέλθει στην περιοχή, εξακολουθούν να συντηρούν ένα από τα ιστορικότερα μπαρ, σημείο συνάντησης και ταξίδι σε μια άλλη εποχή.

Η σύντομη ιστορία των δύο κτιρίων που έχουν στεγάσει αριστοκράτες, δυνάμεις κατοχής, το ιστορικό Β’ Γυμνάσιο και τη θρυλική Βίλα Αμαλία.

Οικία πρέσβεων και πρωθυπουργών Η έπαυλη Αργυρόπουλου αποτέλεσε την κατοικία του πρεσβευτή Περικλή Αργυρόπουλου, ενώ η έπαυλη Ράλλη, στην πίσω πλευρά, αποτέλεσε την κατοικία του πρωθυπουργού της κατοχικής κυβέρνησης Ιωάννη Ράλλη.

12 lifo – 15.9.16

Στις 2 Μαρτίου 1990 ο χώρος καταλαμβάνεται από ομάδα αντιεξουσιαστών που είχε εκδιωχθεί από κτίριο επί της οδού Αμαλίας 56, από την οποία δανείστηκαν το όνομα για τη νέα τους στέγη. Η Βίλα Αμαλία υπήρξε για 22 χρόνια ένα από τα πιο γνωστά εναλλακτικά πολιτιστικά κέντρα, όπως θα λέγαμε με σημερινούς όρους, ένα αυτοδιαχειριζόμενο στέκι που στέγασε, αλλά κυρίως συμβόλισε την κουλτούρα μιας φυλής της Αθήνας που κινούνταν εκτός των κυρίαρχων δομών. Στην παρακαταθήκη της κατάληψης πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει η μουσική. Εκατοντάδες (ή ίσως χιλιάδες;) μουσικά συγκροτήματα της ροκ και πανκ σκηνής έδωσαν συναυλίες στον χώρο και κάποια από αυτά, πασίγνωστα σήμερα, ξεκίνησαν από εκεί. Η κατάληψη υπήρξε το ασφαλές καταφύγιο για πολλούς ανέργους, μετανάστες και αστέγους και φιλοξένησε πλήθος πολιτικών και καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων. Στο κέντρο μιας περιοχής που έχει χαρακτηριστεί προπύργιο της Χρυσής Αυγής, η Βίλα Αμαλία συμμετείχε ενεργά στον αντιφασιστικό αγώνα. Τα ξημερώματα της Πέμπτης 20 Δεκεμβρίου 2012 η αστυνομία εκκένωσε τον χώρο και ο Δήμος Αθηναίων ανακοίνωσε τα σχέδιά του για να λειτουργήσει ξανά η Βίλα ως σχολείο. Η ανακαίνιση ξεκίνησε το 2014 και ολοκληρώθηκε ουσιαστικά πριν από λίγες μέρες – έχει μείνει ως εκκρεμότητα η δημιουργία του γηπέδου μπάσκετ στην αυλή. Το εσωτερικό των κτιρίων, σε κακή κατάσταση από εκτεταμένες πυρκαγιές, ανακαινίστηκε πλήρως και ενοποιήθηκε, δίνοντας τη θέση του σε ένα μοντέρνο σχολείο 2.300 τ.μ., το οποίο διαθέτει δέκα αίθουσες διδασκαλίας, τρεις αίθουσες-γραφεία καθηγητών, δύο εργαστήρια (φυσικής, χημείας), βιβλιοθήκη και αρχείο, χώρο για υπολογιστές και αίθουσα εκδηλώσεων. Η αλήθεια είναι ότι η επέμβαση της αστυνομίας στη Βίλα Αμαλία είχε αφήσει μια περίεργη γεύση. Αυτοί οι χώροι, που απαντούν σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, προσδίδουν κάτι διαφορετικό στη ζωή της πόλης και ίσως να αξίζουν κάποιου είδους προστασία, όταν μάλιστα συμβιώνουν αρμονικά με τη γειτονιά που τους περιβάλλει. Από την άλλη, το αποτέλεσμα της ανακαίνισης φαίνεται εξαιρετικό στις πρώτες φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν και εξίσου σημαντική είναι η δέσμευση της διευθύντριας του σχολείου να δουλέψει με πλήθος πολιτιστικών προγραμμάτων. Αν μη τι άλλο, το μάθημα σε χώρους όπου έχουν γραφτεί μερικές χρυσές σελίδες του πανκ στην Αθήνα κι έχουν περάσει κάποια χρόνια της ζωής τους, μεταξύ άλλων, ο εικαστικός Αλέκος Φασιανός, ο σκηνοθέτης Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος και ο ποιητής Μίλτος Σαχτούρης δεν θα είναι και τόσο βαρετό.

Πατησίων

από τον δημήτρη κυριαζή

Μεταξύ των μαθητών που πέρασαν από τις αίθουσες της Βίλας Αμαλία ήταν ο στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο εικαστικός Αλέκος Φασιανός, ο σκηνοθέτης Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος και ο συγγραφέας Χρήστος Γιανναράς.

Hγειτονιάμου

✍

Διασημότητες που φοίτησαν στη Βίλα Αμαλία

Τη Δευτέρα που μας πέρασε χτύπησε το κουδούνι στη συμβολή των οδών Χέυδεν και Αχαρνών και κάποιοι έφηβοι ξεκίνησαν ήδη να πλήττουν, να προβληματίζονται, να κάνουν πλάκα, να μαλώνουν και να ερωτεύονται –ό,τι κάνουν, δηλαδή, και οι υπόλοιποι μαθητές λυκείων στη χώρα– σε έναν χώρο που ξεχειλίζει από ιστορία, στο σημείο όπου στεγαζόταν η θρυλική κατάληψη της Βίλας Αμαλία και παλαιότερα το ιστορικό Β’ Γυμνάσιο Αρρένων. Αρκετοί δεν γνωρίζουν ότι στο σημείο υπήρχαν πάντοτε δύο κτίρια –και όχι ένα– με κοινή αυλή που κτίστηκαν στα τέλη του 19ου αι. για τις οικογένειες Ράλλη και Αργυρόπουλου, υποτίθεται σε σχέδια του Ερνέστου Τσίλερ. Μετά τον θάνατο του πρέσβη Αργυρόπουλου η οικία του νοικιάστηκε από το Δημόσιο και το 1930 εγκαταστάθηκε εκεί το Β’ Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών, το δεύτερο αρχαιότερο σχολείο της πρωτεύουσας, που λειτουργούσε από το 1862, αρχικά στην Πλάκα και έπειτα στο κτίριο του πρώην Βασιλικού Τυπογραφείου στη Σταδίου. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής το κτίριο επιτάχθηκε από τους κατακτητές και συνέχισε τη λειτουργία του ως σχολείο μετά την απελευθέρωση και ως τον Νοέμβριο του 1973, οπότε μεταφέρθηκε στο ανακαινισμένο κτίριο του Αρσακείου στη συμβολή των οδών Αχαρνών και Σουρμελή στην πλατεία Βάθη. Από τότε ως και το 1990 τα κτίρια έμεναν εγκαταλελειμμένα, χωρίς προοπτική.

q Το σημείο, όμως, που είναι καρφωμένο στο μυαλό μου όταν σκέφτομαι την Πατησίων βρίσκεται στο ύψος της Αγίου Μελετίου περίπου, όπου και αρχίζουν να ξεπροβάλλουν τα φώτα της Ακρόπολης. Τέλος, θεωρώ πως το κτίριο που βρίσκεται Λασκαράτου και Πατησίων είναι μοναδικής αισθητικής αξίας. Για μένα αυτό είναι το «παλάτι» της Πατησίων. q Πριν από πολλά χρόνια, όταν ερχόμουν ως επισκέπτης στην Αθήνα, είδα έναν ποδηλάτη στην Πατησίων, που τότε ήταν εξωτικό θέαμα για τα αθηναϊκά δεδομένα. Μου είχε φανεί τόσο, μα τόσο αστείο. Ποιος θα το φανταζόταν ότι κάποτε θα γινόμουν όχι μόνο απλός ποδηλάτης αλλά θα διέσχιζα ολόκληρη την πόλη με ένα ποδήλατο (και μια φωτογραφική μηχανή) σχεδόν καθημερινά! q Το πραγματικό μυστικό της Πατησίων «κρύβεται» σε κοινή θέα και αφορά τον παλαιότερο χαρακτήρα της ως θεατρικής και κινηματογραφικής πιάτσας της πόλης. Πόσα θεατρικά έργα, ταινίες και κυρίως θεατές έχει φιλοξενήσει τόσο ζέστα όλα αυτά τα χρόνια; q Δεν θα άλλαζα τίποτα στην Πατησίων, αλλά αν έπρεπε οπωσδήποτε να επιλέξω κάτι, θα έκλεινα τις λακκούβες της και ίσως θα αναπαλαίωνα κάποια κτίρια-στολίδια, τα όποια έχουν αφεθεί στη μοίρα τους. q Έχω συνδέσει την Πατησίων με το τραγούδι «Οδός Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι. Εκεί υπάρχει ένας στίχος που λέει «κάθε δρόμος έχει μια καρδιά για τα παιδιά». Έτσι και η Πατησίων έχει μια καρδιά ανοιχτή για κάθε πραγματικό αστικό ταξιδευτή.

Φτιάξε το σπίτι των ονείρων σου στα Praktiker! Ένα one-stop-shop, όπου με μια μόνο επίσκεψη θα βρεις όλα όσα θες στις καλύτερες τιμές.

E

φτασε η ώρα να «στήσεις» το δικό σου σπίτι ως φοιτητής ή είσαι απλώς σε φάση ανανέωσης και αλλαγών; Η λύση είναι Praktiker. Εδώ θα βρεις τόσο πολλά είδη σπιτιού, έπιπλα και διακοσμητικά, που θα νιώσεις ότι τα θες όλα.

Μοντέρνα έπιπλα, ιδιαίτερα φωτιστικά, ηλεκτρικές συσκευές για να εξοπλίσεις το νέο σου σπίτι ή να αντικαταστήσεις τις παλιές και όλα όσα χρειάζεται κάθε σπίτι.

Τα καταστήματα Praktiker σε περιμένουν ανανεωμένα με τον νέο κατάλογο σπιτιού 2016 και σου προσφέρουν αμέτρητες προτάσεις κι επιλογές για να φτιάξεις το σπίτι σου όπως το έχεις ονειρευτεί!

e-shop: praktiker.gr 15.9.16 – lifo

13

ρεπορταζ

Οι αγιοι της

πλατειας Βικτωριας

ο πανοσ κεφαλοσ για σχεδον τεσσερα χρονια εζησε απο κοντα τουσ αφγανουσ προσφυγεσ στο κεντρο τησ αθηνασ. οσα κατεγραψε στο φωτογραφικο του ημερολογιο εγιναν ενα εξαιρετικο βιβλιο που μολισ κυκλοφορησε απο τισ ιταλικεσ εκδοσεισ fabrica με εικονεσ μιασ παραλληλης πραγματικοτητασ που συμβαινει γυρω μασ, οπως δεν την εχεισ ξαναδει απο τον m. hulot 14 lifo – 15.9.16

αγρια παιχνιδια Ο Σαγίντ με τον αδερφό του λίγο πριν φύγουν για τη Γαλλία.

15.9.16 – lifo

15

ρεπορταζ

Τ

ΙNFO To «Saints» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Fabrica και μπορείς να το παραγγείλεις από το site τους http://store. fabrica.it/products/ saints.

16 lifo – 15.9.16

ο πρώτο πράγμα που έκανε εντύπωση στον Πάνο Κέφαλο από την πλατεία Βικτωρίας ήταν τα παιδιά. Είχε βρεθεί τυχαία εκεί για να βγάλει φωτογραφίες για μια έκθεση που είχε θέμα τους μετανάστες και τους πρόσφυγες στις πλατείες της Αθήνας –η οποία δεν έγινε ποτέ– και ένας νέος κόσμος εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια του. Ήταν Νοέμβριος του 2012, η πλατεία ήταν γεμάτη Αφγανούς (οι Σύριοι δεν είχαν εμφανιστεί ακόμα) και το παιχνίδι των παιδιών, οι κώδικές επικοινωνίας τους, ο τρόπος που αντιμετώπιζαν τη σκληρή (στα όρια του βάναυσου) πραγματικότητα και οι εκρήξεις βίας και τρυφερότητας που συνέβαιναν καθημερινά μεταξύ τους του έκαναν τόση αίσθηση, που τον οδήγησαν πολύ βαθιά στο δικό τους σύμπαν. «Η πλατεία Βικτωρίας ήταν το μέρος όπου πήγαιναν και άραζαν, βρίσκονταν όλοι μαζί, ώστε να συναναστρέφονται ο ένας τον άλλο και να λένε τα προβλήματά τους» λέει. « Έμεναν στις γύρω περιοχές, από Πατήσια μέχρι Φυλής, και αρκετοί στα προσφυγικά στην Αλεξάνδρας. Η αρχή για να μπω πιο έντονα σε αυτό ήταν η γνωριμία μου με τον 12χρονο Σαγίντ, με τον οποίο ήρθα πολύ κοντά, με αποτέλεσμα να με βάλει στην καθημερινότητά του. Μπήκα στην ομάδα αυτών των παιδιών που αγωνίζονταν για να βγάλουν ένα μεροκάματο και παράλληλα έπαιζαν, παρακολουθούσα το παιχνίδι τους, μετά με γνώρισε με άλλους ανθρώπους και με πήγε και στο σπίτι του στη Φυλής, όπου έμενε με άλλες τρεις οικογένειες. Το πρότζεκτ πέρασε από διάφορα στάδια και όσο περνούσε ο καιρός και γνώριζα περισσότερους ανθρώπους, βουτούσα όλο και πιο βαθιά σε έναν κόσμο που ήταν πολύ διαφορετικός από αυτόν που μπορούσες να δεις από απόσταση. Τα προσφυγικά ήταν το τελευταίο στάδιο, περιπλανήθηκα αρκετά στους δρόμους μέχρι να βρεθώ εκεί. Πήγα σε συσσίτια μαζί τους, μπήκα στα σπίτια τους». Το 2014, από τις πρώτες εικόνες του πρότζεκτ που είχε στείλει σε έναν διαγωνισμό στην Ιαπωνία, τον πρόσεξε ο Enrico Bossan, ο υπεύθυνος στο editorial κομμάτι του εκδοτικού οίκου Fabrica και σπουδαίος φωτορεπόρτερ, και του έστειλε ένα μήνυμα με πρόταση για βιβλίο. Τον κάλεσε να πάει στα γραφεία του «Colors», είδε το υλικό και έκλεισαν τη συμφωνία. Τον Οκτώβριο του 2015 ξαναπήγε στην Ιταλία για ενάμιση μήνα και έκαναν μαζί το editing. Έτσι το Saints έγινε παγκόσμια κυκλοφορία ενός από τους πιο εκλε-

κτικούς εκδοτικούς του κόσμου. Το Saints είναι ένα βιβλίο με εικόνες των προσφύγων της Αθήνας που δεν έχεις ξαναδεί. Είναι όλοι Αφγανοί πρόσφυγες. Είναι μάρτυρες ενός πολέμου, μάρτυρες μιας κοινωνίας που δεν τους επιτρέπει να επιλέξουν πού να πάνε για να ξεκινήσουν μια νέα ζωή. Είναι «άγιοι» με έναν δικό τους τρόπο. «Από την αρχή ακόμα, πολύ νωρίς, πριν αρχίσει να ωριμάζει μέσα μου αυτή η δουλειά, ήξερα ότι δεν φωτογραφίζω τη ζωή τους εδώ στην Αθήνα αλλά προσπαθώ να δω τη δική μου διαμέσου αυτών των ανθρώπων που δεν γνώριζα προσωπικά» λέει ο Πάνος. «Μου πήρε αρκετό καιρό να καταλάβω ότι δεν φωτογραφίζω τη ζωή των άλλων και να μπορέσω να αναγνωρίσω τι κοινό έχω μαζί τους. Οι «Saints» είναι κομμάτι δικό μου, ένα ψυχογράφημα. Η επαφή με αυτούς τους ανθρώπους, και συγκεκριμένα με τα παιδιά, μπόρεσε να ξυπνήσει μέσα μου την ένταση των κρυφών μου φόβων. Οι άγνωστοι άνθρωποι και η περιπλάνησή μου στη νύχτα –σχεδόν όλες οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν νύχτα, με φλας–, ψάχνοντας (ή βρίσκοντας) κάτι που να με κάνει να νιώσω μια εσωτερική ορμή και έλξη, μου έδωσαν αλήθεια. Αυτές οι φωτογραφίες δεν αφηγούνται μια ιστορία, απλώς συνδέονται συνειρμικά με τον τρόπο που βίωσα αυτή την επαφή. Η παιδική ηλικία είναι πραγματικά μια πολύ ευαίσθητη και ευάλωτη περίοδος, όλα ξεκινούν από αυτά τα χρόνια, κατά κάποιον τρόπο μπορεί να είναι και καθρέφτης της ενήλικης ζωής. Είναι τα χρόνια της απόλυτης ελευθερίας των συναισθημάτων και των γενετήσιων ενστικτωδών συμπεριφορών. Η ελευθερία εκδηλώνεται συχνά στα παιδιά με ωμότητα και θανατηφόρα παιχνίδια. Ο παραισθητικός κόσμος είναι ένα μυστήριο μέρος γεμάτο εικόνες και ήχους, δεν μπορείς να διαχωρίσεις αν αυτό που βλέπεις ή ακούς πηγάζει από ένα αληθινό γεγονός ή από μια εφιαλτική ψευδαίσθηση. Είναι ένας χώρος όπου κατοικούν το σκοτάδι και οι δαίμονες και μέσα από αυτόν αναζητάς να βρεις το φως, έναν άγγελο να σε τραβήξει από τη δίνη». Οι ιστορίες που έχει να διηγηθεί από την τετράχρονη περιπλάνησή του στους δρόμους, τις πλατείες και τα προσφυγικά είναι συγκλονιστικές.

Σαγιντ 16/2/2013 «Ο Σαγίντ είναι στην Αθήνα με τον πατέρα του και τον μικρότερο αδερφό του Βαχίντ. Είναι 12

ετών. Κάθε μέρα αγοράζει ηλιόσπορους από το σούπερ μάρκετ για 50 λεπτά το πακέτο και τους πουλάει ένα ευρώ. Από το πρωί μέχρι το απόγευμα είναι στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας, στην Αλεξάνδρας, στο Πεδίον του Άρεως, μαζί με άλλα παιδιά, για να τα πουλήσει και παράλληλα να παίξει. Μετά γυρνάει στην πλατεία Βικτωρίας. Αρκετές φορές οι ηλιόσποροι του μένουν. Αγοράζει δέκα πακέτα, τα μισά λεφτά τα δίνει στον πατέρα του και με τα υπόλοιπα αγοράζει ηλιόσπορους για την επόμενη μέρα. Είναι πολύ έξυπνος, μιλάει ελληνικά, δεν πάει σχολείο. Ο αδερφός του δεν δουλεύει μαζί του, το μυαλό του είναι συνέχεια στο παιχνίδι και όλο ζητάει. Ο Σαγίντ μου λέει ότι ο πατέρας του τον αγαπάει περισσότερο απ’ ό,τι αυτόν και ότι ο Σαγίντ είναι μεγάλος. Τα άλλα αδέρφια, μαζί με τη μητέρα του, είναι στη Γαλλία. Ο Σαγίντ είναι ένα παιδί με το οποίο δεθήκαμε πολύ, έζησα την καθημερινότητά του στους δρόμους και στο σπίτι του, όπου συγκατοικούσε με τρεις οικογένειες. Με βοήθησε πολύ. Έχει εσωτερική ωριμότητα: περνούσε πολύ άσχημα εδώ και δυόμισι χρόνια, αλλά πάντα χαμογελούσε και δεν το έδειχνε, συνέχιζε, δεν σου έβγαζε λύπηση. Έζησα πολύ έντονα μαζί του για τέσσερις μήνες στο κέντρο της Αθήνας, με έκανε να δω και να αισθανθώ πολλά. Έφυγε για τη Γαλλία – ήμουν εκεί να του πω “αντίο, φίλε μου”».

στο πεδιον του αρεωσ 23/7/2015 «Φτάνω στο Πεδίον του Άρεως, η μια πλευρά του πάρκου γεμάτη σκηνές και πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, μόλις είχαν φτάσει εκείνες τις μέρες. Καθώς περιφέρομαι ανάμεσά τους, κάτω από τα δέντρα, στο γρασίδι, μια πολύ μικρόσωμη ηλικιωμένη γυναίκα κάνει αέρα με ένα κλαδί φοίνικα σε ένα μικρό αγοράκι κουκουλωμένο, με τα μάτια του κλειστά, που έβραζε από τον πυρετό. Το παιδί δεν μπορούσε ούτε να σηκωθεί, ήταν πολύ άρρωστο, του πήγα λίγα παυσίπονα. Το επόμενο βράδυ το βλέπω όρθιο, να παίζει μέσα στον καταυλισμό. Ο πατέρας του αγοριού που συνάντησα εκεί μου μίλησε για το πώς έφτασαν στην Ελλάδα: “Παντρεύτηκα στο Ιράν, μετά γυρίσαμε πάλι στην Kαμπούλ, η γυναίκα μου είχε μια κάποια εκπαίδευση και βρήκε δουλειά σε ένα σχολείο ως διευθύντρια περίπου. Λίγο καιρό αργότερα αρχίσαμε να λαβαίνουμε προειδοποιήσεις από την ISIS AGF να σταματήσει να πηγαίνει στη δουλειά, να παραιτηθεί.

Μια φορά μου λέει «θα σου πω κάτι, αλλά δεν θα μου θυμώσεις», του λέω «πες μου, τι είναι;». «Με τον πατέρα μου και τα αδέρφια μου πηγαίναμε στις αγορές και δοκιμάζαμε από τα φρούτα και τα φαγητά εκεί, χωρίς να αγοράζουμε τίποτα, αλλά πεινούσαμε και δεν είχαμε καθόλου λεφτά»

Μια μέρα την αποκεφάλισαν στο στενό. Είχαμε κάνει και το τρίτο παιδί μας, τότε ήταν βρέφος. Τα αδέρφια της γυναίκας μου λένε πως εγώ ευθύνομαι γι’ αυτό κι ότι ήθελα να της συμβεί κάτι. Αναγκάστηκα να φύγω με τα παιδιά μου από τη χώρα λόγω των απειλών τους. Πήγα στο Ιράν κι έπειτα πέρασα στην Τουρκία. Εκεί είχα ζητήσει προστασία από τα Ηνωμένα Έθνη και ξεκίνησα να ζω με τα παιδιά μου σε σπίτι. Μετά από κάποιο διάστημα με εντόπισαν τα αδέρφια της γυναίκας μου στην Τουρκία και αναγκαστήκαμε να φύγουμε πάλι, ώσπου περάσαμε στην Ελλάδα με βάρκα». Κάποια στιγμή μου λέει: «Τα λεφτά για να πληρώσω διακινητές από τη μια χώρα στην άλλη για μένα και την οικογένειά μου τα βρήκα γιατί στο Αφγανιστάν πούλησα όλα όσα είχα!». Τη μεθεπόμενη μέρα τον συνάντησα αργά το βράδυ στον καταυλισμό, μου είπε να προσευχηθώ γι’ αυτόν και την οικογένειά του. Έφυγε από την Ελλάδα».

Σαλμαν 16/12/2012 «Ο Σαλμάν είναι 13 χρονών κι έχει μεθύσει στην πλατεία Βικτωρίας με μπίρες μαζί με έναν μεγαλύτερο φίλο του γιατί ένα κορίτσι που του άρεσε έφυγε για τη Γερμανία. Το αλκοόλ τον είχε πειράξει πολύ. Του έδωσα να μου κάνει ένα σκίτσο. Μου ζωγράφισε τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη. Κάποια στιγμή ήρθε ο αδερφός του και του είπε κάτι στα αφγανικά (“τη γάμησες, στο σπίτι ο πατέρας θα σε χτυπήσει”). Μου έχει μιλήσει για τον πατέρα του, μου έχει πει ότι τον δέρνει. Μου λέει χαρακτηριστικά ότι τον χτυπάει, τον βρίζει από μέσα του. Έχει μια μικρή αδερφή που τη φέρνει μαζί του αρκετές φορές στην πλατεία, μου λέει ότι δεν την παίζουν τα άλλα κορίτσια και την προσέχει πολύ. Ο Σαλμάν είναι επιθετικός και βίαιος με τα άλλα παιδιά. Κάνει παρέα μόνο με μεγαλύτερους, καπνίζει κρυφά από τον πατέρα του, είναι ειρωνικός πολλές φορές στον λόγο και στο γέλιο του και θέλει να το παίζει μεγάλος και μάγκας. Τους συνομηλίκους του και τα μικρότερα σε ηλικία παιδιά τα χαρακτηρίζει “βλάκες”, αυτός είναι “μαφία” λέει. Παίζει όμως μαζί τους. Μια μέρα ήρθε στην πλατεία χτυπημένος από καβγά, είχε γδαρσίματα και μελανιές. Εκεί μου πρωτοανέφερε για τον πατέρα του, πως αν τον δει με τα σημάδια θα τον δείρει και αυτός θα τον βρίζει από μέσα του. Κάποια

στιγμή μου μίλησε για τη μαφία και για έναν τύπο, μεγαλύτερό του, που μαχαίρωσε κάποιους άλλους Αφγανούς, τρία-τέσσερα άτομα. Είναι και κάποιοι άλλοι δικοί του που τον καλύπτουν. Τον κυνηγάνε αστυνομία και Αφγανοί, γι’ αυτό είναι κρυμμένος. Ο Σαλμάν ξέρει πού κρύβεται, μόλις τον είχε επισκεφτεί. Ο Σαλμάν χτυπάει με κλοτσιές τα περιστέρια στην πλατεία και πολλές φορές τα σκοτώνει. Έχει σουγιά μαζί του κάποιες φορές. Ο πατέρας του τον αναγκάζει να διαβάζει και να μαθαίνει το Κοράνι. Στην αρχή δεν του άρεσε καθόλου. Τώρα μου λέει ότι του αρέσει. Τελικά, έφυγε στη Γαλλία για να βρει την υπόλοιπη οικογένειά του».

ΤζαμπουρAΪ 22/1/2013 «Ο Τζαμπουράι είναι 14 χρονών, μένει εδώ και πέντε χρόνια στην Αθήνα με τον μικρότερο αδερφό και τον πατέρα του. Μιλάει αρκετά καλά ελληνικά, πηγαίνει σχολείο και δεν του αρέσουν οι κοπάνες. Όταν τελειώνει από το σχολείο, που-

λάει ψωμιά στον δρόμο. Ποτέ δεν μου ζήτησε τίποτα, ζούσε σε άθλιες συνθήκες, αλλά δεν το έδειχνε. Λίγο πριν φύγει από την Ελλάδα, δεν είχαν ούτε νερό στο σπίτι τους. Ο Τζαμπουράι μου είχε πει κάποτε για ένα περιστατικό που συνέβη πριν από κάποια χρόνια στο Αφγανιστάν. Μου είπε πως ένας φίλος του εκεί τον μαχαίρωσε στην κοιλιά σοβαρά, πήγε στο νοσοκομείο και τελικά σώθηκε. Μου έδειξε το σημάδι από τη μαχαιριά. Αφού βγήκε από το νοσοκομείο, ήρθε ο φίλος του και του είπε πως το έκανε έτσι, για πλάκα. Η οικογένεια του Τζαμπουράι είχε ένα όπλο στο σπίτι. Μου λέει πως πήρε το όπλο, ανέβηκε στην ταράτσα του σπιτιού και όταν είδε τον φίλο του να περνάει, τον πυροβόλησε στο κεφάλι. Καθώς μου το έλεγε γελούσε. Ήταν κάπου οκτώ ετών. Έπειτα ήρθε ο πατέρας του φίλου του και τον ρώτησε γιατί τον σκότωσε. Και εκεί έμεινε η ιστορία».

Ελιας 23/4/2015 «Τον Ελίας τον συνάντησα πάλι το διάστημα που έμενε με τον πατέρα και τα μικρότερα αδέρφια του στον δρόμο για δύο περίπου μήνες. Είναι στην Ελλάδα έξι χρόνια. Τον τελευταίο χρόνο έφυγε η έγκυος μητέρα του μόνη της, στη Νορβηγία. Μιλάει πολύ καλά ελληνικά, τον θυμάμαι από παλιά, τότε που ήταν 12. Έχει πολύ ιδιαίτερο

πρόσωπο, λευκό δέρμα και πολύ ανοιχτά πράσινα μάτια, ένα βλέμμα πολύ δυνατό. Έψαχναν σπίτι, γιατί κοιμούνταν έξω κι είχε αρχίσει το κρύο. Μετά από κάποιον καιρό τους δέχτηκαν τελικά σε ένα δωμάτιο στα διαμερίσματα των προσφυγικών. Ήμουν αρκετά κοντά με τον Ελίας, τον συναντούσα πολύ συχνά. Μια φορά μου λέει “θα σου πω κάτι, αλλά δεν θα μου θυμώσεις”, του λέω “πες μου, τι είναι;”. “Με τον πατέρα μου και τα αδέρφια μου πηγαίναμε στις αγορές και δοκιμάζαμε από τα φρούτα και τα φαγητά εκεί, χωρίς να αγοράζουμε τίποτα, αλλά πεινούσαμε και δεν είχαμε καθόλου λεφτά”. Το τελευταίο διάστημα στο δωμάτιο που έμεναν δεν είχαν καθόλου ρεύμα, μόνο κεριά – ούτε μπανιέρα για να πλυθούν. “Θέλω μια μπάλα, αυτό μόνο, δεν είχα ποτέ μια καινούργια, όλο έβρισκα στον δρόμο”. Μπόρεσαν κι έφυγαν στη Νορβηγία να επανενωθούν ως οικογένεια. Ήμουν μαζί τους τα χαράματα που μάζευαν τα πράγματα για να φύγουν με κεριά και φακούς

– ο πατέρας τους τούς είχε πάρει και κάποια καινούργια ρούχα για το ταξίδι. Την μπάλα την είχε ξεφουσκώσει και την είχε βάλει μέσα στη βαλίτσα, δεν έπαιξε ποτέ με αυτήν εδώ. Ο Ελίας είχε ένα μικρό κοτοπουλάκι, τη Μεκ. Του το είχε δώσει κάποιος στην αγορά και το μεγάλωνε μέσα στο δωμάτιό τους. Την αγαπούσε πολύ. Την ημέρα που έφευγε δεν μπορούσε να το πάρει μαζί τους στη Νορβηγία και μου λέει “πάρ’ το εσύ να το φροντίζεις, θα σου φέρει καλή τύχη. Μια μέρα θα έρθω πάλι στην Ελλάδα και θα τo πάρω μαζί μου”. Η αδερφή του η Φερεστέ πιστεύει πολύ, κάνει προσευχή μόνη της πολλές φορές, μέρα και νύχτα, και αυτό τη βοηθάει. Κάποια στιγμή μου είπε “όταν φτάναμε στην Ελλάδα, συναντήσαμε ένα ποτάμι που έπρεπε να διασχίσουμε για να περάσουμε απέναντι, στην άλλη πλευρά. Ήταν βαθύ και φοβόμουν πολύ. Ο μπαμπάς μου πέρασε πρώτα με τη μαμά μου στους ώμους και μετά πέρασε απέναντι ένα-ένα τα αδέρφια μου κι εμένα. Εκεί είδα έναν άνθρωπο πεθαμένο μέσα στο νερό.

Tότε έκλεισα τα μάτια μου και προσευχόμουν στον Θεό μέχρι να φτάσουμε στην όχθη. Πάντα κλείνω τα μάτια μου και προσεύχομαι όταν βλέπω κάτι κακό”. Το ξημέρωμα ήμουν εκεί και τους αποχαιρέτησα, έπειτα έφυγα για το σπίτι, με τη Μεκ μέσα σε ένα κουτί».¶

στη φυλησ, στη βικτωρια, στα προσφυγικα Το Saints είναι ένα βιβλίο με εικόνες των προσφύγων της Αθήνας που δεν έχεις ξαναδεί. Είναι όλοι Αφγανοί πρόσφυγες, μάρτυρες ενός πολέμου, μάρτυρες μιας κοινωνίας που δεν τους επιτρέπει να επιλέξουν πού να πάνε για να ξεκινήσουν μια νέα ζωή. Είναι «άγιοι» με έναν δικό τους τρόπο.

15.9.16 – lifo

17

Η Μπετυ Αρβανιτη ειναι βεβαιη οτι υπαρχουν σημαντικοτερα πραγματα απο την ευτυχια anaμεσα στισ παραστασεισ τησ αντιγονησ kai tiσ προβεσ για τις τρωαδεσ που ετοιμαζει για τον χειμωνα, η σπουδαία ηθοποιοσ μασ μιλησε για το θεατρο, τη ζωη και τη συμφιλιωση με τον χρονο.

Aπό τον Θοδωρή Αντωνόπουλο. φωτογραφιεσ: παρισ ταβιτιαν

Ε

γινε γνωστή μέσα από το παλιό ελληνικό σινεμά, στο θέατρο είναι όμως που έκανε την πιο λαμπρή καριέρα. Φέτος, η εταιρεία θεάτρου Πράξη και το Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, ένα προσωπικό στοίχημα της ίδιας και του συζύγου της Βασίλη Πουλαντζά, κλείνουν τρεις δεκαετίες ζωής, στη διάρκεια των οποίων δόθηκαν εμβληματικές παραστάσεις. Έχοντας εγκαινιάσει το θέατρό της με τα Πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη (1986), σπουδαία παράσταση την οποία είχα την τύχη να δω τότε, πρόκειται να τιμήσει την επέτειο ανεβάζοντας το φθινόπωρο τις Τρωάδες με την ίδια σκηνοθέτιδα. Ως τότε θα «βασανίζεται» λίγο καιρό ακόμα ως Τειρεσίας στην Αντιγόνη του Στάθη Λιβαθινού. Αειθαλής, οξυδερκής, φιλοσοφημένη, σε κερδίζει με την ευθύτητα, την απενοχοποιημένη ειλικρίνεια, τη βαθιά αίσθηση του χιούμορ που τη χαρακτηρίζει αλλά κι εκείνο το ευγενές αίσθημα του καλλιτεχνικού ανικανοποίητου που εξακολουθεί να την κρατά ανήσυχη, δραστήρια και δημιουργική, καθιστώντας την ένα ζωντανό παράδειγμα προς μίμηση για τους νεότερους ηθοποιούς και όχι μόνο.

— Η «Αντιγόνη» καθαυτή θεωρείται το πιο «αντάρτικο» έργο του αρχαίου θεάτρου, σωστά; Ακριβώς, μέχρι φεμινιστικό και αντιεξουσιαστικό θα το λέγαμε, παρότι γράφτηκε τόσο παλιά! Υπάρχει μια έντονη αντιπαράθεση ανάμεσα στην εξουσία και στη λογική, στη συνείδηση και στα πιστεύω, τον ηθικό και τον ανθρώπινο νόμο, για να το πω χοντρά-χοντρά. Βέβαια ο Λιβαθινός το έχει μεταφέρει στο σήμερα όλο αυτό, του έχει δώσει και μια μουσική διάσταση. Μια άλλη ιδιαιτερότητα στη δική μας παράσταση είναι η συνύπαρξη τριών γενεών ηθοποιών, γιατί, εκτός από τους ωριμότερους, παίζουν και πολύ νέα παιδιά. Ειδικά την Αντιγόνη την υποδύεται η Αναστασία Κονίδη, που είναι νεότατη, πράγμα που δεν έχει ξαναγίνει. Ο Αίμονας, η Ισμήνη, ένα τμήμα του Χορού, είναι επίσης «πιτσιρίκια». Υπάρχει λοιπόν αυτή η γενιά, υπάρχει η γενιά του Λιγνάδη, των 50άρηδων ας πούμε, καθώς και η παλαιότερη, που είναι ο Μπουσδούκος, ο Καστανάς, η Σκούντζου κι εγώ.

— Είναι κι ένα έργο που δεν χάνει την επικαιρότητά του... Ναι, γιατί πάντα θα υπάρχει η ανάγκη σε έναν νέο άνθρωπο να εκφραστεί, να επαναστατήσει απέναντι σε μια δεσποτική εξουσία. Oφείλει κιόλας να επαναστατήσει, αλίμονο αν δεν το κάνει! Αλλιώς, βλέπεις, εισπράττουν τα νέα παιδιά την πραγματικότητα που καθορίζεται από νόμους και κανόνες κι αλλιώς οι μεγαλύτεροι, οι οποίοι έχουν αποδεχτεί κάποια πράγματα. Βέ-

18 lifo – 15.9.16

βαια στο τέλος αυτής της τραγωδίας ακόμα και ο Χορός εναντιώνεται στον Κρέοντα, δηλαδή του λέει «καλά να πάθεις». Διότι είναι η εμμονική κατάχρηση της εξουσίας του που τον καταστρέφει.

— Είναι, πάντως, θαυμαστό ότι τόσους αιώνες μετά τα ερωτήματα που έθεσε η «Αντιγόνη» παραμένουν επίκαιρα, σαν να διατυπώθηκαν χτες. Ασφαλώς. Μα δεν είναι τυχαίο, αυτά τα μεγάλα έργα παίζονται και ξαναπαίζονται ακριβώς επειδή δεν έχουν απαντηθεί ακόμα τα ερωτήματα που έθεσαν. Εξακολουθούν να υφίστανται με διαφορετικό τρόπο, διαφορετικό κουστούμι, αλλά η ρίζα και η βάση τους παραμένει αναπάντητη, υπάρχουν δηλαδή ανοιχτοί λογαριασμοί.

— Αν όμως παραμένουν αναπάντητα τόσους αιώνες, πού βρίσκεται η ελπίδα; Δεν είναι πάντα η απάντηση που μετράει. Το να δημιουργούνται ερωτηματικά είναι που φέρνει ελπίδα. Δηλαδή το να ψάχνει ο άνθρωπος, να αναζητά την αλήθεια...

— Αλλά υπάρχει, λέτε, τελικά κάτι που να μπορούμε να ορίσουμε ως αλήθεια; Ναι, πιστεύω ότι η αλήθεια είναι διακριτή αξία, υφίσταται όσο ζητιέται κι όταν πια βρεθεί, δημιουργείται μια καινούργια.

— Ακούμε συχνά να ταυτίζεται η αλήθεια με την αγάπη. Η αγάπη, βεβαίως, είναι αξία πολύ μεγάλη. Και θέλει επίσης ψάξιμο, λέμε συχνά λέξεις που τη διαστρεβλώνουν, την κακοποιούν... Για ποια αγάπη μιλάμε έπειτα, αυτή που αφορά πρώτιστα εμένα ή εκείνη που βάζει τον άλλο πάνω από μένα; — Μήπως, τελικά, είναι ένα εγωιστικό καταρχήν συναίσθημα; Δεν είναι η αγάπη εγωίστρια, ο έρωτας είναι ο μεγάλος εγωιστής. Και καλά κάνει και είναι δηλαδή, γιατί έτσι παίζεται αυτό το παιχνίδι. Όχι με την κατανόηση και τη στοργή αλλά με το αίσθημα, την κόντρα, το πάθος, τη διεκδίκηση... Σε θέλω δικό μου και σε θέλω τώρα, τέρμα!

— Μιλώντας περί έρωτα κι αγάπης, δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι έχετε στο ενεργητικό σας τρεις γάμους... Αλήθεια, πώς πρόεκυψαν; Υπήρξατε ίσως υπερβολικά αυθόρμητη, επιπόλαιη, θέλατε να πειραματιστείτε; Δεν θα πω όχι, αυτά τα πράγματα άλλωστε έχουν να κάνουν με τις ηλικίες. Αλλιώς ερωτεύεσαι και παντρεύεσαι στα 20, αλλιώς στα 40, αλλιώς στα 50. Εξελισσόμαστε, αποκτάμε καινούργιες επιθυμίες κι ανάγκες. Έπειτα, δύσκολα μπορείς να καλυφθείς σε όλη σου τη ζωή από έναν άνθρωπο, εξόν πια και πέτυχες το λαχείο! Ειδικά οι σχέσεις που προκύπτουν από έρωτα κάνουν έναν συγκεκριμένο κύκλο. Το πώς θα μετεξελιχθούν είναι το ζήτημα. Oι δύο πρώτοι γάμοι μου, με τον Κώστα Σταμάτη και τον Φαίδωνα Γεωργίτση, ήταν σχετικά σύντομοι. Τον γιο μου τον Αλέξη τον έκανα με τον Κώστα, ούσα ακόμα πολύ μικρή, στην πρώτη τάξη της σχολής, δεν ήξερα καν τι θα γίνω όταν μεγαλώσω που λένε.

Δεν ήταν δυνατόν να διατηρηθεί ένας γάμος που έγινε σε τόσο μικρή ηλικία... Με τον Φαίδωνα η σχέση μου κράτησε περισσότερο, δέκα χρόνια, από τα οποία τα μισά ήμασταν παντρεμένοι. Με τον τωρινό μου σύζυγο, τον Βασίλη Πουλαντζά, συμβιώνουμε κοντά τρεις δεκαετίες.

— Πώς έγινε και στέριωσε αυτός ο γάμος; Προφανώς επειδή και οι δύο είχαμε ήδη ζήσει τη ζωή μας, είχαμε κάνει τις αταξίες μας όλες, είχαμε ηρεμήσει και κατασταλάξει, οπότε βλέπαμε πια τα πράγματα διαφορετικά. Αυτό δεν απέκλειε καθόλου τον έρωτα, άλλωστε έτσι ξεκίνησε κι αυτή η σχέση, συνέβαλαν όμως κι άλλα δυνατά στοιχεία.

— Αν δεν γίνομαι αδιάκριτος, δεν υπήρξε επιθυμία να κάνετε και μαζί ένα παιδί; Όχι. Άλλωστε, ήμασταν ήδη και οι δύο γονείς... Ήταν κι εκείνος, βλέπεις, ξαναπαντρεμένος. Είχαμε κλείσει αυτούς τους κύκλους, πράγμα σημαντικό, γιατί αλληλοκαταλαβαινόμασταν. Εξάλλου, ούτε εγώ θέλησα δεύτερο παιδί.

— Μοναχογιός, οπότε, ο Αλέξης... Κι εσείς μια μάνα υπερπροστατευτική, όπως το συνηθίζουν οι γονείς με τα μοναχοπαίδια; Όχι, δεν υπήρξα τέτοια μάνα, επειδή με κάποιον τρόπο μεγαλώσαμε μαζί. Ήμουν, άλλωστε, πολύ μικρή όταν τον έκανα. Το κακό είναι ότι αυτή η υπερπροστατευτικότητα μου βγαίνει τώρα. Αφού καμιά φορά μου λέει: «Μα τρελάθηκες, τι είναι αυτά που με ρωτάς, αν έφαγα ή αν έβαλα ζακέτα ολόκληρος μαντράχαλος!». Πάντως, έχουμε αναπτύξει μια σχέση πολύ ουσιαστική και χαίρομαι γι’ αυτό... Αρκετά όμως με τα οικογενειακά, ας γυρίσουμε στο θέατρο!

— Βεβαίως. Για το θέατρο είχατε πει κάπου ότι υπάρχει μόνο για τη στιγμή που γίνεται. Είναι δηλαδή σαν μια φωτογραφία, σαν μια ημερήσια εφημερίδα; Ωραία παρομοίωση! Και ναι, εννοείται ότι το θέατρο είναι κάτι που γίνεται για το εδώ και το τώρα. Κάθε παράσταση, ακόμα και του ίδιου έργου, διαφέρει. Σήμερα είμαι αυτή πάνω στη σκηνή, αύριο θα είμαι μια άλλη, γιατί και το κοινό θα είναι άλλο. Το έχω ξαναπεί, κάθε κοινό έχει, κατά κανόνα, την παράσταση που του αξίζει. Γιατί, κακά τα ψέματα, είναι κι αυτό ένας επιπλέον ηθοποιός, ένας επιπλέον ρόλος που επηρεάζει και την απόδοση των υπολοίπων.

— Ακόμα και όταν το κοινό στέκεται ακίνητο, αμίλητο κι απλώς παρακολουθεί; Κι όμως! Υπάρχουν φορές, ας πούμε, που δεν έχω πάντα το ίδιο κέφι, ειδικά όταν κάνει κανείς παραστάσεις που κρατάνε χρόνια. Μπορεί τότε να σου τύχει ένα κοινό που να σε ανεβάσει τόσο πολύ, ώστε ξέρεις ότι πρέπει να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου. Συμβαίνει όμως και το ανάποδο, να βγαίνεις με πολύ μεγάλη διάθεση και να έχεις απέναντι ένα κοινό που να είναι εκτός, να σε ρίχνει, να σκέφτεσαι «δεν αξίζει τον κόπο». Συνήθως, βέβαια, τέτοιου είδους κοινό σε πει-

15.9.16 – lifo

19

θεατρο

Εθιστήκαμε στην ψευτιά, στο γκλάμουρ, στο δήθεν, στον αέρα τον κοπανιστό. Το θέμα είναι τώρα τι κάνουμε... Και παρότι αριστερών καταβολών, αμφιβάλλω πολύ αν η κυβέρνηση αυτή θα τα καταφέρει.

στις οποίες και συγκαταλέγω τον εαυτό μου, όντως ευθύνονται πάρα πολύ για ό,τι συνέβη. Εθιστήκαμε στην ψευτιά, στο γκλάμουρ, στο δήθεν, στον αέρα τον κοπανιστό. Το θέμα είναι τώρα τι κάνουμε... Και παρότι αριστερών καταβολών, αμφιβάλλω πολύ αν η κυβέρνηση αυτή θα τα καταφέρει. Όχι πως, προς το παρόν, έχω να προτείνω κάτι καλύτερο δηλαδή...

— Κάτι που είχα διαβάσει σε μια άλλη σας συνέντευξη και με εντυπωσίασε ήταν η φράση «υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα από την ευτυχία». Ποια μπορεί να είναι αυτά; Είχα ακούσει τη φράση αυτή στη Νοσταλγία του Ταρκόφσκι, τον οποίο θεωρώ μεγάλο ποιητή! Μπαίνει, λοιπόν, αν θυμάμαι καλά, μια κοπέλα σε μια εκκλησία κι έρχεται ένας, σαν καλόγερος, μαυροντυμένος και της λέει «ξέρω τι ζητά». Μένει αυτή, τον ρωτάει «τι;». «Ευτυχία», αποκρίνεται ο άγνωστος. «Ναι!», συμφωνεί η κοπέλα. «Υπάρχουν όμως πιο σημαντικά πράγματα από την ευτυχία...», της ανταπαντά. Και ναι, το πιστεύω αυτό, με μια έννοια ποιητική. Δηλαδή, μπορεί κανείς να περάσει κάτι πολύ σκληρό και να το πληρώσει αδρά το τίμημα της ευτυχίας του, όμως αυτή η διαδρομή μπορεί να είναι σαφώς σημαντικότερη από μια ευτυχία εύκολη, χαζοχαρούμενη, «light».

— Νιώσατε ποτέ πως παίζοντας έναν ρόλο βρήκατε κάποια απάντηση σε κάποια εσωτερική σας αναζήτηση; Ασφαλώς! Υπάρχουν μεγάλες αποκαλύψεις κατά καιρούς και είναι πολύ ενδιαφέρον να σε εκπλήσσει ο ίδιος σου ο εαυτός. Γιατί όταν υπάρχει μια αποκάλυψη που προέκυψε μέσα από εσένα, ε, αυτό είναι πάρα πολύ ζωτικό.

— Μπορείτε να θυμηθείτε την πιο δύσκολη στιγμή σας στη σκηνή; Να ήταν μόνο μία... Π.χ. παλιότερα είχα κάνει μια εγχείρηση στο μάτι, έπαιζα με γυαλιά και δεν έβλεπα πού πατάω και πού βρίσκομαι! Μια άλλη φορά, στη Μαρία Στιούαρτ, έπαιζα την Ελισάβετ κι εκφωνούσα έναν μονόλογο καθισμένη, ακίνητη και «χτισμένη» σε ένα βαρύ κουστούμι. Ξάφνου παθαίνω ένα φοβερό χάσιμο, που θα μπορούσα άνετα να το καλύψω πηγαίνοντας παρακάτω στο κείμενο. Ένιωσα όμως ότι θα κορόιδευα το κοινό και σταμάτησα. Είπα «με συγχωρείτε, δεν μπορώ να συνεχίσω» και αποχώρησα. Πρώτη φορά μου συνέβη αυτό και τελευταία, ελπίζω! Εκείνο όμως που θυμάμαι πάρα πολύ έντονα ήταν μια στιγμή κινδύνου ταύτισης με τον ρόλο. Στην Κυρία από τη θάλασσα ήταν, που σκηνοθετούσε ο Μίνωας Βολανάκης. Μόλις το συνειδητοποίησα, τρόμαξα, σηκώθηκα κι έφυγα. Ένιωσα ότι τρελαινόμουν... Μάλιστα

ήταν από κάτω κι ο Μίνως, ο οποίος έπιασε αμέσως τι έγινε, αν είναι δυνατόν. Αυτό κι αν δεν θέλω να μου ξανασυμβεί!

— Ο Βολανάκης ήταν ο μέντοράς σας, απ’ ό,τι γνωρίζω. Ναι, αισθάνομαι πραγματικά πολύ τυχερή κι ευτυχής που γνώρισα αυτό τον άνθρωπο.

— Έχουμε σήμερα θεατρανθρώπους αυτού του αναστήματος; Τέτοιον ακριβώς όχι, δεν ξαναβρήκα. Ασφαλώς υπάρχουν σήμερα σπουδαίοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες και θα βγουν κι άλλοι, όμως ορισμένοι άνθρωποι είναι, νομίζω, αναντικατάστατοι.

— Το ίδιο λέγεται και για ορισμένους ηθοποιούς της δικής σας γενιάς... Συμφωνώ απολύτως. Και δεν μετράει μόνο το ταλέντο αλλά και η προσωπικότητα.

— Όσο μεγαλώνουμε, πιστεύετε ότι γινόμαστε καλύτεροι, ανώτεροι, σοφότεροι ή μπορεί να ξεμωραινόμαστε περισσότερο κιόλας; Χα χα, δεν ξέρω αν γινόμαστε πράγματι σοφότεροι, αλλά το οφείλουμε, γιατί δεν γίνεται να χάνουμε μόνο... Μεγαλώνοντας, βλέπεις, ξεμένουμε σταδιακά από νιάτα, ομορφιά, δύναμη. Ε, να μην κερδίζουμε και κάτι, ρε παιδί μου; Εκείνο που νομίζω πως συμβαίνει με το πέρασμα του χρόνου σε πολλούς ανθρώπους είναι ότι γινόμαστε πιο αφαιρετικοί, άρα ουσιαστικότεροι.

— Πιο λιτοί και πιο ανθρώπινοι; Δεν ξέρω, καμιά φορά γίνονται πολύ στριμμένοι αυτοί που μεγαλώνουν ή μάλλον... κακομεγαλώνουν! Είναι συνήθως άτομα με απωθημένα. Ωστόσο και το γήρας, ως διαδικασία, έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Νομίζω ότι το έχουμε δαιμονοποιήσει.

— Με τη φθορά έχετε συμφιλιωθεί; Ε, όχι εντελώς, ποιος μπορεί, εξάλλου; Αλλά την αποδέχομαι, τι να κάνω... Ούτε αγχώνομαι ούτε θα τρέξω να πλακωθώ στις πλαστικές! Το να μπορούσα να παραμείνω πάντα νέα, ένας θηλυκός Ντόριαν Γκρέι ας πούμε, φοβάμαι πως θα αποδεικνυόταν κάπως ανατριχιαστικό και θλιβερό... Ύστερα, πώς θα παίξεις ρόλους, άμα δεν έχεις ούτε ρυτίδα; — Υπάρχει κάτι ακόμα που σας λείπει; Αν δεν πίστευα ότι κάτι ακόμα μου λείπει, αγαπητέ, θα στρογγυλοκαθόμουνα σπίτι ή θα πήγαινα διακοπές! Δεν θα ταλαιπωριόμουνα ούτε με την περιοδεία της Αντιγόνης και τον Τειρεσία ούτε με το θέατρό μου. Αυτό το παραπάνω που κυνηγάω είναι εκείνο που μου λέει πως όχι, Μπέτυ, δεν τελείωσες ακόμα με το θέατρο. Βέβαια, αυτό κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα συμβεί, όμως μέχρι τότε πιστεύω πως έχω ακόμα δρόμους να διαβώ. ¶

☛

20 lifo – 15.9.16

σμώνει και γίνεσαι πιο «επιθετικός»! Για όλους αυτούς τους λόγους το θέατρο συμβαίνει «εν τη γενέσει του», δηλαδή υπάρχει εφόσον γίνεται κι αποτυπώνεται μόνο στη μνήμη, πουθενά αλλού. Το σινεμά, ας πούμε, καταγράφεται σε φιλμ, άνετα ξαναβλέπεις μια ταινία, μπορεί μάλιστα να ανακαλύψεις κι άλλα πράγματα έτσι. Το θέατρο, άπαξ και το είδες, ό,τι εισέπραξες, εισέπραξες. Τέρμα! Ακόμα και σε βίντεο να δεις την ίδια παράσταση, δεν έχει καμία σχέση με τη ζωντανή. Αν δεν ακούς την αναπνοή σου, το τρίξιμο της καρέκλας του θεατή... Υπάρχει κάτι ερωτικό κοντολογίς. Δίνεις και παίρνεις.

— Γι’ αυτό αφοσιωθήκατε πιο πολύ σε αυτό και όχι στο σινεμά, παρότι από εκεί γίνατε γνωστή; Όντως, το σινεμά σε βοηθάει να γίνεις γνωστός, αλλά εγώ πάντα έκανα θέατρο, απλώς οι πολλοί δεν το θυμούνται. Είναι φυσικό βέβαια, ένα παιδί 18 χρονών δεν θα μ’ έχει δει σε μια παράσταση με τον Τριβιζά π.χ., οπότε σου λέει αυτό είναι. Τέλος πάντων, επειδή θέατρο κάνω συστηματικά εδώ και 30 χρόνια –έχουμε και επέτειο στο Κεφαλληνίας φέτος–, εκεί έχω κάνει τις προσωπικές μου επιλογές κι εκεί μπορώ να κριθώ.

— Τι θα κρατούσατε από αυτές τις τρεις δεκαετίες; Καταρχάς το ίδιο το γεγονός ότι μπορέσαμε να κρατήσουμε αυτό το θέατρο 30 ολόκληρα χρόνια! Και φαντάσου ότι ξεκινήσαμε με μεγάλο ρίσκο, με τα Πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ του Φασμπίντερ. Πρώτη φορά ανέβαινε στην Ελλάδα, από τη Ρούλα Πατεράκη, δεν ήταν μεγάλο όνομα ακόμα τότε... Η απροσδόκητα μεγάλη επιτυχία εκείνης της παράστασης που κράτησε δύο χρόνια μας παρακίνησε να προχωρήσουμε, να ρισκάρουμε κι άλλο, και ευτυχώς το κοινό μάς ακολούθησε. Αλλιώς εμένα δεν θα με ενδιέφερε απλώς να έχω ένα θέατρο να παίζω. Για ποιον λόγο, για να ικανοποιήσω μια ματαιοδοξία; Και ήρθαν πιο μετά η Φόνισσα του Παπαδιαμάντη, η Επίσκεψη της γηραιάς κυρίας, το Πριν την αποχώρηση του Μπέρνχαρντ... Ύστερα, είναι και όλη αυτή η δουλειά που κάναμε με τον Μίνωα Βολανάκη, η Κυρία από τη θάλασσα, πολλά αξιόλογα πράγματα.

— Συνεχίζει να παίρνει επιχορήγηση το θέατρο; Όχι βέβαια. Κανείς δεν παίρνει πια. Όσο δίνανε, μπορέσαμε να κάνουμε τη δεύτερη σκηνή, από όπου βγήκαν και πολλοί νέοι άνθρωποι, όμως αυτή δίχως επιχορήγηση δεν συντηρείται, από μόνοι μας δύσκολο πια.

— Χρήματα από το θέατρο δεν βγάλατε; Αστειεύεστε; Ευτυχώς, όμως, δεν ζούσαμε από αυτό. Λέω ευτυχώς γιατί με αυτό τον τρόπο καταφέρναμε, ό,τι περίσσευε, να ξαναμπαίνει στο θέατρο και να αξιοποιείται δημιουργικά. Αν έπρεπε να επιβιώσουμε από τη δουλειά αυτή, μπορεί να ήμασταν πολύ πιο συντηρητικοί. Ενώ έτσι κάναμε διάφορες ωραίες «τρέλες»!

— Ετοιμάζεστε, μαθαίνω, να ανεβάσετε τις Τρωάδες. Θα ξαναδουλέψετε μάλιστα με τη Ρούλα Πατεράκη. Μαζί ξεκινήσαμε, μαζί θα γιορτάσουμε και την επέτειο! Άλλωστε και οι Τρωάδες που θα παρουσιάσουμε είναι σε δική της, επικαιροποιημένη διασκευή. Δεν σταμάτησε, βλέπετε, να συντροφεύει το είδος μας ο πόλεμος και η προσφυγιά...

— Ζούμε βέβαια κι εμείς εδώ έναν άγριο πόλεμο οικονομικό, τα τελευταία χρόνια και κοντά στους πρόσφυγες πολέμου που υποδεχόμαστε έχουμε και τη δική μας προσφυγιά, την οικονομική. Πώς το βιώνετε εσείς όλο αυτό; Όπως όλος ο κόσμος λίγο-πολύ. Εντάξει, δεν λέω ότι πεινάω, αλλά, αλίμονο, μόνο το φαγητό είναι το πρόβλημα; Άμα το στερείσαι κι αυτό, θα μου πεις... Δυστυχώς, η ελληνική κρίση αποδείχθηκε βαθύτατη, δεν είναι καν μόνο οικονομική.

— Νιώθετε καμιά φορά ενοχές του τύπου «γιατί η γενιά μου όταν ήταν στα κουμάντα δεν το πρόλαβε αυτό ή δεν το είδε έγκαιρα ή παρασύρθηκε ως μη όφειλε»; Αν μιλάμε για γενιές, νομίζω ότι οι παλιότερες,

ΙNFO Μετά το πέρας των παραστάσεων της «Αντιγόνης» με το Εθνικό Θέατρο η Μπέτυ Αρβανίτη θα εμφανιστεί στις «Τρωάδες», σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, στο θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας. Η πρεμιέρα αναμένεται τον Νοέμβριο.

15.9.16 – lifo

21

φεστιβαλ

ΝΥΧΤΕΣ ΠΡ

Πώς ένα μικρό φεστιβάλ που δημιούργησε το 1995 ο Γιώργος Τζιώτζιος κατάφερε

22 lifo – 15.9.16

Ανατρέχουμε στην ιστορία των Νυχτών Πρεμιέρας και καλωσορίζουμε την 22η διοργάνωση, μαζί με τον νέο καλλιτεχνικό διευθυντή, Λουκά Κατσίκα. Από τον Αλέξανδρο Διακοσάββα

ΡΕΜΙΕΡΑΣ

ε να γίνει η σημαντικότερη φεστιβαλική διοργάνωση της αθηναϊκής κοινωνίας

15.9.16 – lifo

23

φεστιβαλ

Δεκαετια '90 - H δημιουργια και τα πρωτα βηματα του φεστιβαλ «Είναι απίστευτο πόσο μοιάζουν όλοι με το σινεμά. Ένα φεστιβάλ, ας πούμε, θέλει το σενάριό του (τι θα βάλεις μέσα), τη σκηνοθεσία του (πώς θα τα βάλεις και πώς θα επικοινωνούν) ή την παραγωγή του (χρειάζονται χρήματα), που, στην περίπτωσή μας, είναι “ανεξάρτητη”, όπως ακριβώς και το πνεύμα των ταινιών που θα δείτε». Έτσι άνοιγε το σημείωμα του προγράμματος της πρώτης διοργάνωσης, υπογεγραμμένο από τον Γιώργο Τζιώτζιο. Το όραμα του Τζιώτζιου, ιδρυτή του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, να αποκτήσει η Αθήνα το κινηματογραφικό φεστιβάλ που της αναλογεί ξεκινά διακριτικά, αλλά δυναμικά, το 1995, στις δίδυμες αίθουσες της Σταδίου, το Αττικόν και τον Απόλλωνα. Με περίοδο διεξαγωγής το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Σεπτεμβρίου και κεντρικό άξονα το ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά που ουσιαστικά ο Τζιώτζιος και η ομάδα του σύστησαν στον μέσο Αθηναίο θεατή, οι Νύχτες Πρεμιέρας αρχικά αντιμετωπίζονται με μεγάλο σκεπτικισμό από το πολιτιστικό κατεστημένο της χώρας. Τα πρώτα χρόνια, η στήριξη από τους φορείς πολιτισμού είναι πενιχρή, μια και «υπήρχαν ήδη δύο εθνικά κινηματογραφικά φεστιβάλ, αυτά της Θεσσαλονίκης και της Δράμας» και οι διοργανωτές κάνουν λόγο για «ελεημοσύνη του υπουργείου», στηριζόμενοι σχεδόν αποκλειστικά στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Αντίστοιχη είναι και η αντιμετώπιση μιας μερίδας κριτικών κινηματογράφου που, όπως ανέφεραν τότε οι ιθύνοντες, «δεν περνούν ούτε απ’ έξω». Το κοινό όμως αγκαλιάζει εξαρχής αυτή την προσπάθεια μιας χούφτας ανθρώπων που κινούνται από αγνή και καθαρή αγάπη για το σινεμά. Ο Σεπτέμβριος αρχίζει να αποτελεί σταθερό ραντεβού σε κέντρο και Αμπελόκηπους για τους σινεφίλ της πόλης. Η έλλειψη ενδιαφέροντος από την πλευρά της πολιτείας θα είναι ένας από τους λόγους που θα κάνουν τον Γιώργο Τζιώτζιο να εγκαταλείψει το τιμόνι του φεστιβάλ, τέσσερα χρόνια αργότερα, παράλληλα με την αποχώρησή του από το περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ. Θα παρακολουθεί στενά το πνευματικό του παιδί μέχρι το τέλος της ζωής του, το 2010, ενώ φέτος, 6 χρόνια από τον θάνατό του, οι Νύχτες τον τιμούν με μια ειδική προβολή του Μπλε Βελούδου του Ντέιβιντ Λιντς σε αποκατεστημένη 4K κόπια – μιας ταινίας που βρισκόταν ανάμεσα στις πολύ αγαπημένες του. Η προβολή θα συνοδεύεται από ειδικά μονταρισμένο φιλμάκι με τις «100+ ταινίες που είχε αφήσει ο Τζιώτζιος στους συναδέλφους του στο ΣΙΝΕΜΑ, όταν αποχώρησε». Μέχρι την αποχώρησή του όμως, οι Νύχτες Πρεμιέρας θα έχουν λάβει ήδη τον κατ’ ουσίαν «διεθνή» χαρακτήρα τους, συστήνοντας κινηματογραφίες από όλο τον κόσμο, άγνωστες στο ελληνικό κοινό. Προστίθεται η διπλή αίθουσα του Δαναού, οι προβολές γεμίζουν («ξέσκισε η πουτάνα, με το συμπάθιο» θα αναφωνήσει χαρακτηριστικά ο ιδιοκτήτης του Δαναού μετά την προβολή του Η μαμά και η πουτάνα του Ζαν Εστάς, ατάκα που έχει μείνει στην ιστορία του θεσμού) και τα τμήματα σταδιακά αυξάνονται: Ανεξάρτητοι Αμερικανοί, Πανόραμα, Έλληνες της Διασποράς (ένα από τα πιο ενδιαφέροντα τμήματα που δυστυχώς θα «κοπεί» μερικά χρόνια μετά), Σινεμά στα Όρια, πρεμιέρες, αφιερώματα...

24 lifo – 15.9.16

Από το 1999 καλλιτεχνικός διευθυντής αναλαμβάνει ο Χρήστος Μήτσης, στο πέμπτο κατά σειρά φεστιβάλ, που σημαδεύεται από τον μεγάλο σεισμό της Αθήνας. Στη θητεία του Μήτση το φεστιβάλ απογειώνεται. Εν τω μεταξύ: Οι «Γέφυρες του Μάντισον» του Κλιντ Ίστγουντ είναι η ταινία της πρώτης τελετής έναρξης το 1995. Το Kids συστήνει στο ελληνικό κοινό τον μεγάλο προβοκάτορα Λάρι Κλαρκ, τον σκηνοθέτη που έχει ασχοληθεί με εμμονοληπτική προσήλωση με την αμερικανική νεολαία (1995). Η πρεμιέρα του Trainspotting είναι μια ιστορική προβολή που έχει μείνει αξέχαστη σε όσους κατάφεραν να παρευρεθούν (1996). Το αμφιλεγόμενο Κατά Μέτωπο της Ελληνοαυστραλέζας Άνα Κόκκινος, βασισμένο στο ομώνυμο, αυτοβιογραφικό πρώτο μυθιστόρημα του Χρήστου Τσιόλκα, παρουσία της σκηνοθέτιδος, διχάζει το κοινό και αποκτά φανατικούς οπαδούς και πολέμιους – «ντροπιάζεις την Ελλάδα» γράφει θεατής στο πίσω μέρος του ψηφοδελτίου για την ψηφοφορία του κοινού (1998). Η ξεχωριστή ματιά του Ρομπέρτο Μπενίνι στο Ολοκαύτωμα, το Η ζωή είναι ωραία, κερδίζει το Βραβείο Κοινού, μήνες προτού σαρώσει στα Όσκαρ (1998). Ο Πάνος Χ. Κούτρας συστήνεται στο κοινό με την Επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά, ένα camp, no-budget αριστούργημα του οποίου η πρώτη προβολή αποτελεί μια αξέχαστη queer μάζωξη (1999). Έκτοτε ο Κούτρας θα εξελιχθεί σε έναν από τους πιο αναγνωρισμένους δημιουργούς του νέου ελληνικού σινεμά και όλες του οι ταινίες θα φιλοξενηθούν στις Νύχτες.

Δεκαετια 2000 - Η εδραιωση και η επεκταση του φεστιβαλ Στα ’00s το φεστιβάλ μεγαλώνει αισθητά, υποδέχεται πολλούς και σημαντικούς καλεσμένους, διοργανώνει ζουμερά αφιερώματα σε δημιουργούς, θεματολογίες ή εθνικές κινηματογραφίες και αποκτά φανατικούς οπαδούς. Ο πυρήνας του εξακολουθεί να είναι το ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά, τα διάφορα επιμέρους τμήματα αυξάνονται, ενώ οι μεγάλες πρεμιέρες ταινιών που έχουν λάβει ήδη διανομή αποτελούν τους «κράχτες» και το άνοιγμα του φεστιβάλ σε λιγότερο υποψιασμένο κοινό. Η διοργάνωση του 2001 ανοίγει δύο μέρες μόλις μετά τη 9/11 και το τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους, ο συντονισμός των καλεσμένων είναι δύσκολος και οι κόπιες καθυστερούν να φτάσουν από το εξωτερικό, σε μια εποχή που ακόμα τίποτα δεν είναι ψηφιακό και οι μπομπίνες ταξιδεύουν με τα αεροπλάνα ενός παγκόσμιου αεροπορικού δικτύου σε παράλυση. Το 2002 εγκαινιάζεται αυτό που σταδιακά θα εξελιχθεί σε ένα από τα πιο δημοφιλή τμήματα των Νυχτών, τα μουσικά ντοκιμαντέρ. Το 2003 η διάρκεια του φεστιβάλ επεκτείνεται από 7 σε 10 μέρες, ενώ την αμέσως επόμενη χρονιά θεσπίζεται το επίσημο βραβείο του φεστιβάλ, η Χρυσή Αθηνά, η οποία μέχρι και πέρσι απονεμόταν από επιτροπή νέων κάτω των 25, σπουδαστών κινηματογραφικών και δραματικών σχολών από όλη την Ευρώπη. Από φέτος, για όλα τα βραβεία του φεστιβάλ θα ψηφίζουν πλέον επαγγελματίες του χώρου.

Το 2005, για πρώτη φορά, παρέχεται η δυνατότητα στο κοινό να αγοράσει εκ των προτέρων εισιτήρια για όλες τις προβολές με αριθμημένες θέσεις, κάτι που δημιουργεί μια άτυπη ιεροτελεστία κάθε χρόνο, τη μέρα που ανακοινώνεται το επίσημο πρόγραμμα – και αντίστοιχες ουρές στα ταμεία, με προβολές να γίνονται sold out μέσα σε λίγες ώρες. To σύστημα αυτό θα διατηρηθεί αυτούσιο για έντεκα χρόνια και φέτος έρχεται άλλη μια μεγάλη αλλαγή: μέσω της συνεργασίας του φεστιβάλ με το viva.gr θα μπορεί το κοινό να προαγοράζει ηλεκτρονικά όλα τα εισιτήρια που επιθυμεί. Πίσω στο 2005, οπότε και θεσπίζεται το Επίσημο Διαγωνιστικό Τμήμα που περιλαμβάνει όλες τις ταινίες που διεκδικούν τη Χρυσή Αθηνά. Από το 2007 τα ηνία της καλλιτεχνικής διεύθυνσης του φεστιβάλ καθώς και της διεύθυνσης του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ αναλαμβάνει ο Ορέστης Ανδρεαδάκης. Για τα επόμενα εννέα χρόνια θα αφήσει κι εκείνος με τη σειρά του το στίγμα του στις Νύχτες, επεκτείνοντας κατά πολύ τους ορίζοντες του φεστιβάλ κι επιχειρώντας πολλές συνεργασίες με άλλες μορφές τέχνης και τους ανάλογους φορείς, όπως η Μπιενάλε της Αθήνας. Εν τω μεταξύ: Η Αθήνα γνωρίζει και αγαπά τη Σοφία Κόπολα μέσα από την πρώτη της δουλειά, την κινηματογραφική διασκευή του «Αυτόχειρες Παρθένοι» του Τζέφρι Ευγενίδη (2000). Τέσσερα χρόνια μετά, το αριστουργηματικό της follow-up, «Χαμένοι στη μετάφραση», θα τιμηθεί με την πρώτη Χρυσή Αθηνά (2003). Ο Τομ Τίκβερ, ο Γερμανός σκηνοθέτης του Τρέξε, Λόλα, Τρέξε και μετέπειτα συνεργάτης των αδελφών Γουατσόφσκι, επισκέπτεται το φεστιβάλ, που τον τιμά με ειδικό αφιέρωμα (2001). Η πρώτη ταινία του Τζον Κάμερον Μίτσελ, Hedwig and the angry inch, ενθουσιάζει και κερδίζει το Βραβείο Κοινού, «τρώγοντας» το feelgood μεγαθήριο εκείνης της χρονιάς, την Αμελί του Ζαν-Πιερ Ζενέ (2001). Πέντε χρόνια αργότερα, η δεύτερη ταινία του Μίτσελ, το πανερωτικό, χάρντκορ και απόλυτα ρομαντικό Shortbus γίνεται μία από τις πιο εμβληματικές προβολές στην ιστορία του θεσμού (2006). Ο μουσικός παραγωγός Γιάννης Πετρίδης προλογίζει το ντοκιμαντέρ για τον Ντέιβιντ Μπόουι, Ziggy Stardust and the spiders from Mars, με ανθρώπους να κάθονται ακόμα και στο πάτωμα του Απόλλωνα (2002). Μετά το ισχυρό σοκ που υπέστησαν εκείνη τη χρονιά οι Κάννες, το Μη Αναστρέψιμος του Γκασπάρ Νοέ συγκλονίζει και διχάζει την Αθήνα, με τον ίδιο τον σκηνοθέτη, καλεσμένο του φεστιβάλ για δεύτερη φορά (από τις συνολικά τρεις), να απολαμβάνει τις αντιδράσεις του κοινού χωμένος μέσα στην αίθουσα (2002). Το πρώτο μέρος της τριλογίας της εκδίκησης του Παρκ Τσαν-Γουκ, Sympathy for Mr. Vengeance, προβάλλεται στις Νύχτες. Είναι η αρχή μιας μόδας που θα ακολουθήσει πιστά τα επόμενα χρόνια το ελληνικό κοινό, αυτής του κορεάτικου σινεμά (2003). Ο Παρκ επανέρχεται και φέτος στο φεστιβάλ, με τη νέα του ταινία, The Handmaiden. Καλεσμένη του φεστιβάλ για να παρουσιάσει το ανεξάρτητο ντεμπούτο της, Δεκατριών, η μετέπειτα σκηνοθέτις του Twilight, Κάθριν Χάρντγουικ (2003).

Ποτέ στο παρελθόν η Αθήνα δεν είχε συστηματικά και οργανωμένα την ευκαιρία να φιλοξενήσει cult movies μαζί με μεγάλες πρεμιέρες, να υποδεχθεί καλεσμένους δημιουργούς από όλο τον κόσμο, να ξαφνιαστεί με επιλογές ταινιών εκτός κυκλώματος.

Ριχάρδος Β’ στο θέατρο Ροές, με τον Άρη Σερβετάλη. Φωτό: Γιώργος Καπλανίδης

Septemburger στα Hot Hot Burger Bar Η μεγάλη γιορτή των burgers με πλούσια δώρα και πολλά events.

Γ

ια σένα που το φαγητό δεν είναι μόνο γεύσεις αλλά ολόκληρη ιεροτελεστία και σου αρέσει να το συνδυάζεις με διασκέδαση, τα Hot Hot Burger Bar είναι ο top προορισμός του μήνα! Το Septemburger, η μεγάλη γιορτή μουσικής και γεύσεων, ξεκίνησε στα αγαπημένα burger bars της πόλης κι εσύ δεν έχεις παρά να κάνεις στάση στο δικό σου αγαπημένο Hot Hot Burger. Τα νοστιμότερα burgers γιορτάζουν όλο τον Σεπτέμβριο και σε προσκαλούν σε ένα ξεχωριστό φεστιβάλ με πολλή μουσική, live acts με νέους καλλιτέχνες, photοshoots, selfie booths, πολλά δώρα και, φυσικά, νέες λαχταριστές γεύσεις. Πέντε κεντρικά καταστήματα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη ανεβάζουν τη rock’n’roll διάθεση στα ύψη και μετατρέπονται σε μουσική σκηνή με πολλές εκπλήξεις, με τη γιορτή να μεταφέρεται στο Σοφικό Κορινθίας και στη Σαντορίνη για να αποχαιρετήσεις το καλοκαίρι με τον καλύτερο τρόπο. Μετά τη Γλυφάδα, που υποδέχθηκε πρώτη το Septemburger, σειρά έχουν ο Χολαργός, η Θεσσαλονίκη, η Νέα Σμύρνη και η Πανόρμου, πριν απ' το Μoonshine Festival στο Σοφικό Κορινθίας και τον διαγωνισμό Parkour στη Σαντορίνη. Κάνε στάση σε ένα απ’ τα Hot Hot Burger που συμμετέχουν στη γιορτή και μπες στο παιχνίδι για πλούσια δώρα απλώς και μόνο απολαμβάνοντας το αγαπημένο σου burger. Δοκίμασε την τύχη σου για ένα 3ήμερο ταξίδι στο Βερολίνο (αεροπορικά-διαμονή για 2 άτομα), προϊόντα Alcatel (IDOL 4 & VR BO), ένα 3ήμερο ταξίδι στη Μύκονο για 2 άτομα (ακτοπλοϊκά, διανυκτέρευση, ενοικίαση αυτοκινήτου ή μηχανάκι για δύο άτομα) και 10 συλλεκτικούς δίσκους βινυλίου που θα κληρωθούν στις 2 Οκτωβρίου στο μεγάλο πάρτι στο κατάστημα της Πραξιτέλους. Και μην ξε χ νάς ότι με τ ην αγο ρ ά ε νό ς Μoonshine Βurger μπαίνεις στην κλήρωση για ένα Σαββατοκύριακο στο Σοφικό Κορινθίας για το Μoonshine Festival, με δωρεάν διανυκτέρευση, είσοδο και 5 διπλά ημερήσια free pass. Μπες τώρα στην επίσημη σελίδα στο Facebook της Hot Hot Burger Bar, κάνε like και share το post του διαγωνισμού Parkour που θα γίνει στη Σαντορίνη και διεκδίκησε ένα μοναδικό διήμερο για σένα και την παρέα σου με δωρεάν διαμονή σε 5άστερο ξενοδοχείο, τα μεταφορικά και μια διπλή πρόσκληση για το after party.

Κάνε κλικ στο hothot.gr και μάθε τα πάντα για το Septemburger και τις κληρώσεις των διαγωνισμών!

15.9.16 – lifo

25

φεστιβαλ

Η μεγάλη ειρωνεία είναι πως οι χιλιάδες θεατές που αυξάνονται κάθε χρονιά εξαφανίζονται για το υπόλοιπο της σεζόν, κάνοντας σποραδικά και μόνο αισθητή την παρουσία τους σε επιλεγμένες ταινίες.

Ρετροσπεκτίβες σε δύο σπουδαίους καλλιτέχνες με ταινίες από το σύνολο της σπάνιας φιλμογραφίας τους, τον Ζαν Κοκτό (2003) και τον Γιασουχίρο Όζου (2004). Δέκα χρόνια μετά το Before Sunrise του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, μια ταινία που καθόρισε μεγάλο μέρος της κινηματογραφόφιλης γενιάς των ’90s και είχε προβληθεί στην πρώτη διοργάνωση, το σίκουελ Before Sunset αποτελεί μία από τις πιο νοσταλγικές προβολές στην ιστορία του θεσμού, με τους εικοσάρηδες πρώτους θεατές των Νυχτών να έχουν πια τριανταρίσει, μαζί με τους ήρωες (2004). Ο Φατίχ Ακίν, ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους Τούρκους δημιουργούς, έρχεται στην Αθήνα για να παρουσιάσει το έργο του (2004). Δύο σπουδαίοι καλεσμένοι την ίδια χρονιά: Ντάνιελ Ντέι Λιούις και Κιμ Κι-Ντουκ αποδέχονται την πρόσκληση του φεστιβάλ, ο πρώτος για να παρουσιάσει το The Ballad of Jack and Rose σε μια φιλανθρωπική προβολή και ο δεύτερος για να παραστεί σε αφιέρωμα στις ταινίες του (2005). Η μεγαλύτερη αναποδιά που έχει συμβεί σε τελετή έναρξης: η απαρχαιωμένη μηχανή προβολής του Κολεγίου Αθηνών δεν υποστηρίζει σωστά την υπερσύγχρονη κόπια του Volver του Πέδρο Αλμοδόβαρ, ο ήχος διακόπτεται και η προβολή ακυρώνεται (2006). Φέτος, δέκα χρόνια μετά, οι Νύχτες πρόκειται να ξεκινήσουν και πάλι με ταινία του Αλμοδόβαρ, την Julieta, αυτήν τη φορά χωρίς απρόοπτα (ελπίζουμε!). Το μεγαλύτερο αφιέρωμα που έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα στο ρεύμα του queer cinema, με 16 ταινίες που χρονολογούνται από τις απαρχές του μέχρι σήμερα, αποδεικνύεται ένα από τα πιο πλήρη αφιερώματα στην ιστορία του φεστιβάλ, χαίρει θερμής υποδοχής, προκαλεί αντιδράσεις και μετατρέπει για λίγες μέρες το φεστιβάλ σε pride (2006). Δύο συνεχόμενες τελετές έναρξης, δύο συνεχόμενοι Χρυσοί Φοίνικες από τις Κάννες: Ανάμεσα στους τοίχους του Λοράν Καντέ (2008) και η Λευκή Κορδέλα του Μίκαελ Χάνεκε (2009). Ο Ιταλός Ματέο Γκαρόνε, σκηνοθέτης του Γόμορρα που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Ρομπέρτο Σαβιάνο, έρχεται στην Αθήνα για να παρουσιάσει την ταινία του (2008). Δύο εκκολαπτόμενα αστέρια που θα λάμψουν ιδιαίτερα τα χρόνια που έπονται συστήνονται στο αθηναϊκό κοινό: Στιβ ΜακΚουίν και Μάικλ Φασμπέντερ, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής αντίστοιχα του Hunger (2008). Η σημαντικότερη χρονιά για τον νέο ελληνικό κινηματογράφο ξεκινά φυσικά από τις Νύχτες Πρεμιέρας: η Στρέλλα του Πάνου Χ. Κούτρα, με περγαμηνές από το Φεστιβάλ Βερολίνου, και ο Κυνόδοντας του Γιώργου Λάνθιμου, με το βραβείο του τμήματος Ένα Κάποιο Βλέμμα από τις Κάννες και ενάμιση χρόνο πριν από την υποψηφιότητά του για ξενόγλωσσο Όσκαρ, κάνουν την ελληνική τους πρεμιέρα στο φεστιβάλ, ο δεύτερος μάλιστα στο πλαίσιο μιας «μυστικής» προβολής που γίνεται talk of the town (2009).

Δεκαετια 2010 - Η ενηλικιωση, οι αναποδιες και η κυριαρχια του φεστιβαλ την εποχη του downloading Κι όμως, αν και κάποιος θα περίμενε η συρρίκνωση των κινηματογραφικών εισιτηρίων εξαιτίας της πειρατείας να επηρεάσει το φεστιβάλ, μια και πολλές από τις ταινίες του προγράμμα-

26 lifo – 15.9.16

τος υπάρχουν συχνά, κάθε χρόνο, διαθέσιμες για downloading ή streaming καιρό πριν, το κοινό δεν φαίνεται να χαμπαριάζει και αυτό είναι, αν μη τι άλλο, άλλη μια επιτυχία του: καταφέρνουν να πείθουν ότι «αξίζει τις ταινίες που επιλέγουμε για εσάς να τις δείτε στην αίθουσα και να τις δείτε μαζί με τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται εξίσου γι’ αυτές, να τις δούμε όλοι μαζί». Η τρέχουσα δεκαετία, φυσικά, δυσκολεύει το φεστιβάλ. Οι Νύχτες Πρεμιέρας χάνουν ξαφνικά, άδικα, μέσα σε μια νύχτα το σπίτι τους. Στις 12 Φεβρουαρίου 2012, σε διαδήλωση στο κέντρο, κουκουλοφόροι βάζουν φωτιά στο Αττικόν και η ζημιά στην πρόσοψη και στους βοηθητικούς χώρους του ιστορικού κτιρίου του Τσίλλερ παραμένει μέχρι σήμερα. «Είμαστε στο Φεστιβάλ Βερολίνου και μας ενημερώνουν ότι καίγεται το Αττικόν. Δεν ήξερα αν έπρεπε να εξοργιστώ ή να βάλω τα κλάματα. Αισθάνθηκα εντελώς ανίσχυρος, δεν καίγονταν απλά οι αίθουσες του φεστιβάλ αλλά ένα πολιτιστικό μνημείο της πόλης. Δεν το έχω ξεπεράσει ακόμα» θυμάται ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ, Λουκάς Κατσίκας. Το κενό έρχονται να αναπληρώσουν οι παραπλήσιες και εξίσου ξεχωριστές αίθουσες του Ιντεάλ και της Όπερας, αν και στη συνείδηση του κοινού οι Νύχτες θα είναι πάντα το Αττικόν και ο Απόλλωνας. Έχει προηγηθεί όμως η ευχάριστη γέννηση του μικρού «αδερφού» των Νυχτών: το Athens Open Air Film Festival ζεσταίνει το φεστιβαλικό ενδιαφέρον των Αθηναίων κάθε καλοκαίρι από το 2011, στις πιο όμορφες γωνιές της πόλης. Το εφιαλτικό καλοκαίρι του 2015 με τα capital controls δυσχεραίνει τρομερά τη διοργάνωση που κρέμεται από μια κλωστή, αλλά τελικά οι Νύχτες καταφέρνουν να ξεπεράσουν και αυτό το εμπόδιο, για να φτάσουμε στον πρόσφατο Μάιο, που με την αποχώρηση του Ορέστη Ανδρεαδάκη από το τιμόνι του φεστιβάλ και του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ και τη μετεγγραφή του στην καλλιτεχνική διεύθυνση του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αναλαμβάνει ο Λουκάς Κατσίκας, επί χρόνια συνεργάτης και μετέπειτα αρχισυντάκτης του περιοδικού. Ο κριτικός κινηματογράφου της LifO, Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος, συνοψίζει σε αυτό το σημείο τη σημασία που έχουν οι Νύχτες για το αθηναϊκό κοινό: «Δεν υποθέτουμε απλώς αλλά διαπιστώνουμε, από τη μεγάλη προσέλευση, τη σταθερότητα και την προσδοκία του κοινού, πως οι Νύχτες Πρεμιέρας εξελίχθηκαν σε κινηματογραφικό ραντεβού με ουσία και πυρήνα. Το μεγάλο κοινό των σινεφίλ ταινιών είχε αρχίσει να συρρικνώνεται σταδιακά από τη δεκαετία του ’80 και έφτασε στο ναδίρ αμέσως μετά την επέλαση της οικιακής θέασης. Οι Νύχτες Πρεμιέρας ανανέωσαν το ενδιαφέρον για ένα σινεμά που αγκαλιάζει όλα τα είδη και φρεσκάρει την έννοια της ταινίας που προέρχεται από άλλα φεστιβάλ και δεν απευθύνεται αναγκαστικά στους λίγους και τυχερούς που ταξιδεύουν στο εξωτερικό για να δουν κάποιες από αυτές τις ταινίες που δεν έχουν διανομή στη χώρα μας. Ποτέ στο παρελθόν η Αθήνα δεν είχε συστηματικά και οργανωμένα την ευκαιρία να φιλοξενήσει cult movies μαζί με μεγάλες πρεμιέρες, να υποδεχθεί καλεσμένους δημιουργούς από όλο τον κόσμο, να ξαφνιαστεί με επιλογές ταινιών εκτός κυκλώματος. Απαλλαγμένες από αγκυλώσεις παραδοσιακών φεστιβάλ, οι Νύχτες Πρεμιέρας έδωσαν στο αθηναϊκό κοινό να καταλάβει πως το φεστιβάλ αυτό του ανήκει και πως με την ψήφο του ανα-

δεικνύει την αγαπημένη του ταινία – στη λογική του Τορόντο, για παράδειγμα. Η μεγάλη ειρωνεία είναι πως οι χιλιάδες θεατές που αυξάνονται κάθε χρονιά εξαφανίζονται για το υπόλοιπο της σεζόν, κάνοντας σποραδικά και μόνο αισθητή την παρουσία τους σε επιλεγμένες ταινίες. Ωστόσο, αυτό λειτουργεί και ως φιλοφρόνηση για τις Νύχτες Πρεμιέρας, που στρατηγικά τοποθετούνται στο τέλος του καλοκαιριού, όταν όλοι επιστρέφουν από τις διακοπές ορεξάτοι για σινεμά, έτοιμοι να ανακαλύψουν το καινούργιο και να το δουν σε πρώτη προβολή. Η Αθήνα το χρειαζόταν, γι’ αυτό και το στηρίζει». Εν τω μεταξύ: Μια βωβή ταινία που έχει ήδη εντυπωσιάσει στις Κάννες μεταφέρει τον ενθουσιασμό στην Αθήνα και γίνεται η πρώτη ταινία έναρξης των Νυχτών που, μερικούς μήνες μετά, θα αποσπάσει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας: The Artist του Μισέλ Χαζαναβίσιους (2011). Στην ενηλικίωση του φεστιβάλ προβάλλεται η τρίτη ταινία ενός εξαιρετικά αμφιλεγόμενου δημιουργού που… δεν είναι και πολύ μεγαλύτερος σε ηλικία από το ίδιο το φεστιβάλ: Laurence Anyways του Ξαβιέ Ντολάν (2012). Άλλοι δύο Χρυσοί Φοίνικες, για τη λήξη αυτήν τη φορά: η Ζωή της Αντέλ του Αμπντελατίφ Κεσίς (2013) και Dheepan του Ζακ Οντιάρ (2015). Άλλοι δύο μεγάλοι σκηνοθέτες, άλλες δύο υπέροχες ρετροσπεκτίβες την ίδια χρονιά: Αντρέι Ζουλάφσκι και Ρόμπερτ Όλτμαν (2014). Μόνο για τολμηρούς και υπομονετικούς: το Nymphomaniac του Λαρς φον Τρίερ προβάλλεται στην πλήρη, πεντάωρη μορφή του, με τα δύο μέρη μαζί (2014).

Παμε παρακατω! Ρίχνοντας μια ματιά στο φετινό πρόγραμμα και ακούγοντας τον Λουκά Κατσίκα να μου μιλά γι’ αυτό, συμφωνώ με τη διαπίστωση ότι πρόκειται για το πιο δυνατό πρόγραμμα που έχουν παρουσιάσει οι Νύχτες εδώ και πολλά χρόνια. «Η εντατική δουλειά άρχισε το πρώτο δεκαήμερο του Ιουνίου και ολοκληρώνεται τώρα. Η τελευταία ταινία του προγράμματος, το ντοκιμαντέρ David Lynch: The art life από τη Βενετία, έκλεισε τη νύχτα που οριστικοποιούσαμε το ωρολόγιο πρόγραμμα, το οποίο προέκυψε φέτος μετά από ομαδική συγκατάθεση, μέσω ενός δικού μας κώδικα. Είδαμε ταινίες κι αποφασίσαμε από κοινού. Εγώ θέλω να επιστρέψω τις Νύχτες στο “100% σινεμά”. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Μια γιορτή του σινεμά, όπως ήταν το φεστιβάλ στην αρχή του. Με όλο τον σεβασμό που έχω στους προκατόχους μου, τον Ορέστη και τον Χρήστο, για μένα οι Νύχτες και το περιοδικό ήταν πάντα ο Γιώργος. Θέλω ένα φεστιβάλ με νεανικό παλμό, που σέβεται τις επιθυμίες των θεατών του για καλό σινεμά. Αυτό ήταν το όραμα του Γιώργου, το οποίο προσπαθώ να ξαναζωντανέψω». Ο Λουκάς Κατσίκας παρακολουθεί την ανθρωπογεωγραφία του κοινού των Νυχτών από την πρώτη διοργάνωση μέχρι σήμερα. «Οι θεατές της δεκαετίας του ’90 έρχονται πλέον με τα παιδιά τους. Μου αρέσει να βλέπω νέους να κάθονται δίπλα σε ηλικιωμένους ή τους ανθρώπους που ήταν στο πρώτο φεστιβάλ να συντονίζονται με την ίδια ευλάβεια. Είναι τόσο πολυφωνικό το μείγμα του κοινού, τόσο όμορφος, υποψιασμένος και ευγενής ο κόσμος. Το κοινό των Νυχτών είναι το καλύτερο crowd της Αθήνας!».¶

15.9.16 – lifo

27

q Jo: Γεννήθηκα στο βόρειο Λονδίνο. Η πιο δυνατή παιδική μου ανάμνηση είναι να ακούμε κασέτες των Dexys και των Squeeze με τον μπαμπά μου μέσα σε ένα αμάξι και να μαθαίνω όλα τα λόγια, χωρίς να έχω ιδέα τι σημαίνουν. Όταν ήμουν μικρή, ήθελα να γίνω η Μαντόνα, αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι αυτό δεν γινόταν. Για μικρό χρονικό διάστημα σκεφτόμουν να γίνω γιατρός και να βοηθάω τους ανθρώπους, αλλά ήταν προφανές τι σημαίνει αυτό σε καθημερινή βάση, έτσι αποφάσισα ότι μάλλον έπρεπε να κοιτάξω προς άλλα επαγγέλματα, στα οποία η υπερευαισθησία δεν αποτελεί πρόβλημα. Τελικά, δεν υπάρχει ένα τέτοιο επάγγελμα.

απο ton m. hulot. φωτογραφια: παρις ταβιτιαν.

οιAθηναίοι

q Κωστής: Με την Jo γνωριστήκαμε στο Λονδίνο πριν από χρόνια, στο πανεπιστήμιο. Η Jo ήταν head of music στον ραδιοφωνικό σταθμό του πανεπιστημίου. Έψαχνε τον Ian, που ήταν ο διευθυντής του σταθμού, εγώ δεν είχα ιδέα ποιος ήταν ο Ian, αλλά ήθελα να μάθω ποια ήταν η Jo. Ξεκινήσαμε να κάνουμε εκπομπές μαζί και συνεχίζουμε μέχρι σήμερα, she’s taught me everything I know.

q Η μουσική είναι η ασπίδα μου, με προστατεύει από αυτόν το δύσκολο κόσμο στον οποίο ζούμε. Είναι η δουλειά μου, ο ελεύθερος χρόνος μου, η ζωή μου. Αν χρειαστεί να περάσω ένα διάστημα χωρίς μουσική, αρχίζω να νιώθω κενός μέσα μου. Μην εμπιστεύεστε κάποιον που δεν ακούει καλή μουσική!

q Η εκπομπή ξεκίνησε τον Μάιο του 2007

στο ξενόγλωσσο πρόγραμμα του Αθήνα 9.84. Εκείνο το Σάββατο έπαιζε στην Αθήνα ο Daniel Wang στο Yoga Bala. Μέχρι το 2010 ήταν και στα FM, έχουμε κοινό από όλο τον πλανήτη και, φυσικά, κοινό από την Ελλάδα. Παίζουμε αρκετό ραπ, grime, bass και electronica, αλλά και boogie, house, rare groove και ρέγκε. Όλα αυτά τα χρόνια έχουν περάσει πολλοί μουσικοί και παραγωγοί από το στούντιο, όπως οι Jeru the Damaja, Jovonn, Floating Points, Loefah, Elijah & Skilliam, Mark Pritchard, Steve Spacek και πολλοί ακόμη.

q Jo: Τα τελευταία χρόνια έχω πάθει εμμονή με τους Cas and Trim που διηγούνται ιστορίες με απίστευτα προσωπικές φωνές και στυλ, αλλά και με χιούμορ και αχτύπητο συγχρονισμό. Μου αρέσει το crew της Awful Records της Ατλάντα για τη διαφορετικότητά τους, το μαύρο χιούμορ και την αγάπη τους για το πιο περίεργο hip hop και r’n’b. Μου αρέσουν επίσης οι «επίγονοι» του Weeknd και που το r’n’b έχει επιστρέψει στο mainstream. Ήταν σημαντικός ήχος για μένα όταν μεγάλωνα και το αισθάνομαι πολύ οικείο.

q Κωστής: Με ενοχλεί η αγένεια, ο εγωισμός και το να μη σέβεται κάποιος τους γύρω του. Μου έχουν πει πως στις φυλακές της Αμερικής υπάρχει τρομερή ευγένεια μεταξύ των κρατουμένων, σκεφτείτε τι θα γινόταν εκεί αν δεν υπήρχε ευγένεια.

q Jo: Με ενοχλούν οι άνθρωποι που καπνίζουν. Το ξέρω, βρίσκομαι στη λάθος χώρα, αλλά αυτό είναι το χειρότερό μου. Με ενοχλεί που επιστρέφω στο σπίτι από τη δουλειά και μυρίζω τσιγαρίλα, το ότι δεν μπορώ να κάτσω και να φάω πουθενά σε αυτή την πόλη, ούτε καν έξω, με ενοχλεί επίσης που πετάνε απερίσκεπτα οι άνθρωποι αναμμένα τσιγάρα από τα παράθυρα των αυτοκινήτων τους και ανάμεσά τους στις παραλίες, λες και δεν είναι επικίνδυνο και γι’ αυτούς και για το περιβάλλον. Θα μπορούσα να γκρινιάζω συνεχώς γι’ αυτό, ενώ θα ήταν το δεύτερο καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί στην ενήλικη ζωή μου αν επιτέλους απαγόρευαν μια και καλή το κάπνισμα.

q Κωστής: Όπως λέει και ο φίλος μου ο Μιχάλης Αφολάνιο: «Ποια κρίση; Εμείς ήμασταν πάντα σε κρίση». Από «γενιά των 700 ευρώ» γίναμε «γενιά χωρίς μέλλον». Ποιος ευθύνεται γι’ αυτό; Εκείνοι που εφηύραν αυτούς τους όρους, φυσικά. Το να λες σε κάποιον ότι δεν έχει μέλλον είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για να τον ελέγχεις. Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του νομίσματος, όπως έλεγε ένας Κινέζος στρατηγός: αν κάνεις τον εχθρό σου να πιστεύει πως πολεμάει για να σώσει τη ζωή του, έχεις χάσει από χέρι.

q Jo: Το προνόμιο να γνωρίσω

τόσο πολλούς ανθρώπους σε αυτήν τη χώρα και σε ολόκληρο τον κόσμο που πραγματικά αγωνίζονται μου δίνει μια άλλη προοπτική από την γκρίνια της καθημερινότητας. Ναι, έχω πολλές προσωπικές αγωνίες, αλλά είμαι πολύ πιο τυχερή από πολλούς ανθρώπους.

q Κωστής: Ο πατέρας μου μού έλεγε ότι η ζωή είναι πολύ απλή, τα ίδια πράγματα ανακυκλώνονται και είναι πολύ βασικά. Πόσες φορές βλέπεις κάποιον και νομίζεις ότι τον έχεις ξαναδεί; Μου συμβαίνει συνέχεια. Είμαστε κι εμείς μόνο ένα κομμάτι της ζωής πάνω σε αυτό τον πλανήτη, όπως και τα άλλα ζώα. Τα μωρά χτυπάνε παλαμάκια και είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που κάνουν. Στις συναυλίες, στο θέατρο και αλλού οι ενήλικες εκδηλώνονται χτυπώντας παλαμάκια. Το γέλιο είναι πολύ σημαντικό στη ζωή μας, το ίδιο ισχύει και για τις μαϊμούδες. Επιστρέφουμε στα στοιχειώδη! Το άλλο που μου είχε πει ο πατέρας μου είναι να μην πέφτω ποτέ από τα σύννεφα – «eeexpect the uneeexpected», που λέει και ο Razz Prince!

ΙNFO

www.athina984.gr, www.facebook.com/BlackAthenaPhaseII, www.facebook.com/blackathenarecordings/

28 lifo – 15.9.16

ραδιοφωνικοι και μουσικοι παραγωγοι. Η εκπομπη τους στον 9.84 ειναι η πιο η δημοφιλης αγγλοφωνη εκπομπη στο ελληνικο ραδιοφωνο.

μου έχει καταγωγή από τον Πειραιά και τη Σμύρνη – «εγκαταστάθηκαν εκεί που τους άφησε το καράβι», όπως το είχε θέσει ένας φίλος. Ο πατέρας μου ήταν ποδοσφαιριστής της Λαμίας, αριστερό εξτρέμ, το παλιό νούμερο 11. Από αυτόν κληρονόμησα το αριστερό μου πόδι. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν επτά χρονών, ήμουν το παιδί στην ταινία Κράμερ εναντίον Κράμερ. Μεγαλώνοντας, πέρναγα αρκετό χρόνο με τον παππού μου, τον κυρ-Κώστα, από αυτόν κληρονόμησα το αριστερό μου χέρι – είχε μόνο ένα, οπότε το να γίνει αριστερόχειρας ήταν μονόδρομος για κείνον. Εκείνος μου έμαθε τη λέξη «μπέσα», που δεν την ξέρουν πολλοί, όπως λέει και ο φίλος μου, ο Νέγρος του Μοριά. Είχε έναν πάγκο στη λαχαναγορά από τη δεκαετία του ’60 και πούλαγε καρότα, σέλινα, «μαϊντανά» και άνηθο, αρχικά στα Λεμονάδικα και μετά στου Ρέντη. Νύχτα έφευγε για δουλειά, στις έντεκα το βράδυ, και γύριζε το πρωί. Η μπέσα κράταγε τις ισορροπίες και την κοινωνική ειρήνη στο περιβάλλον της Λαχαναγοράς. Η γιαγιά μου η Στέλλα μ' έμαθε πόσο σημαντική είναι η ευγένεια για την κοινωνική ειρήνη, πόσο λιγότερες συγκρούσεις θα είχε ο κόσμος στην καθημερινότητά του αν φερόταν απλώς με ευγένεια. Η γιαγιά η Λευτερία μ’ έμαθε να αγαπάω και να σέβομαι τους μετανάστες. Υπήρξα για χρόνια κι εγώ «ξένος» σε μια «ξένη» χώρα και, πιστέψτε με, δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα.

Black Athena

q Κωστής: Γεννήθηκα στην Αθήνα και έζησα για χρόνια στο Λονδίνο και στην Κυψέλη. Η οικογένεια της μάνας

IANOS Café Ανακάλυψε το ανανεωμένο IANOS Café στο κέντρο της Αθήνας.

ΔΙΟΡΘΩΣΗ

Eκπαίδευση

BCA

BCA Συνεργασία BCA και Found.ation για τη δημιουργία θερμοκοιτίδας με στόχο τη στήριξη νέων επιχειρηματικών ιδεών. Ο εκπαιδευτικός όμιλος BCA προχώρησε σε συνεργασία με τον επιχειρηματικό φορέα Found. ation, με στόχο τη διασύνδεση των σπουδαστών και αποφοίτων του με το πραγματικό επιχειρηματικό περιβάλλον μέσα από την άμεση επαφή και διάδρασή τους με την κοινότητα των νεοφυών επιχειρήσεων. Το BCA Incubator θα αποτελέσει από τον ερχόμενο Οκτώβριο τη θερμοκοιτίδα νέων επιχειρηματικών ιδεών του ομίλου για την άμεση και ουσιαστική επαφή των σπουδαστών και αποφοίτων του με το τεχνολογικό οικοσύστημα των start-ups, μέσα από μια σειρά οργανωμένων ενεργειών όπως: open-office-hours, community και networking events με επιτυχημένους εκπροσώπους του οικοσυστήματος και corporate innovation workshops.

30 lifo – 15.9.16

Στο προηγούμενο τεύχος εκ παραδρομής αναφέρθηκε το Deree - The American College of Greece ως Deree College. Επιπλέον, γράφτηκε ότι το Deree διαθέτει μεταπτυχιακά προγράμματα Διοίκησης Επιχειρήσεων, τα οποία προσφέρονται από το Alba Graduate Business School at The American College of Greece. Η μεταπτυχιακή σχολή του Deree προσφέρει προγράμματα στην Ψυχολογία, στην Επικοινωνία και στο νέο πρόγραμμα TESOL.

Το γνωρίσαμε πριν από μερικά χρόνια στη Σταδίου, στον πρώτο όροφο του βιβλιοπωλείου IANOS, και σύντομα έγινε αγαπημένο στέκι για πολλούς φίλους του βιβλίου αλλά και φιλόξενη στέγη για ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις. Το ΙΑΝΟS Café, πιστό στη φιλοσοφία με την οποία ξεκίνησε, ανανεώθηκε και μας περιμένει καθημερινά από τις 9 το πρωί με εξαιρετικό χαρμάνι καφέ, δροσερά ροφήματα, υγιεινά σνακ, ολόφρεσκες σαλάτες και χειροποίητα γλυκά ημέρας, ενώ, όσο περνάει η ώρα, στο παιχνίδι μπαίνουν τα νέα καλοκαιρινά του κοκτέιλ. Στον όμορφο και νέο υπαίθριο χώρο του IANOS Café μπορείτε να κάνετε ένα ευχάριστο διάλειμμα από τη δουλειά, ακούγοντας τις εξαιρετικές μουσικές επιλογές του IANOS Radio και να σερφάρετε δωρεάν, αν χρειάζεστε πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Σταδίου 24, 210 3217917

IANOS Café

15.9.16 – lifo

31

32 lifo – 15.9.16

487

Η

ΑΓΟΡ Α

ΤheGoodLIFO

εβδοτησ μαδα σ

μοδΑ

Lommer Bags Μια νέα πρόταση για όμορφα backpacks.

Η Δανάη Γαβρίλη και η Αλκυόνη Ματσουρδέλη είναι οι δημιουργοί των Lommer Bags. Ξεκίνησαν να σχεδιάζουν τις τσάντες με στόχο να αλλάξουν τα δεδομένα στην κατασκευή τσαντών, ακολουθώντας τη φιλοσοφία ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να συμβιβάζεται με αυτά που έχει αλλά να αναζητά συνεχώς νέους δρόμους. Πηγή έμπνευσης για τον σχεδιασμό των προϊόντων τους είναι ο πειραματισμός με τα υλικά και η εμπλοκή του καταναλωτή στη διαδικασία σχεδιασμού. Το κύριο υλικό που χρησιμοποιούν είναι το EVA, υλικό συγγενές με εκείνο που χρησιμοποιείται για την κατασκευή των στρωμάτων της yoga. Η τσάντα EvaPack της τελευταίας συλλογής κατασκευάζεται από ένα ενιαίο κομμάτι EVA με έντονο πιτσιλωτό, πολύχρωμο σχέδιο. Το σκοινί ιστιοπλοΐας δένει έτσι ώστε να λειτουργεί ως αντικλεπτικό σύστημα. Για περισσότερες πληροφορίες και αγορές επισκεφτείτε το www.wearelommer.com.

15.9.16 – lifo

33

Τα καλύτερα παραδοσιακά γαλακτοπωλεία στην Αθήνα

NAL O S R E P ER SHOPP La Vie Jewelry

Κολιέ-μάτι με επιχρυσωμένη ροζ αλυσίδα και μενταγιόν από λευκά και μπλε ζιργκόν. www.laviejewelry.gr

é

Sophia design

«Ο έρωτας είναι σοβαρή πνευματική ασθένεια». Θήκη για μαξιλάρι από βαμβακερό ύφασμα σε ροζ χρώμα, με σχέδιο δαντέλας πάνω σε αρχαιοελληνικό άγαλμα και διαστάσεις 43x43 εκ. www.sophia.com.gr

ê

Αφοί Ασημακόπουλοι Χαριλάου Τρικούπη 82, Εξάρχεια

Λειτουργεί από το 1915 και πλέον το τρέχει η τρίτη γενιά της οικογένειας. Βρίσκεται στα Εξάρχεια από τότε που το άνοιξαν τα τέσσερα αδέλφια της οικογένειας. Εκεί θα βρεις γιαούρτι παραδοσιακό πρόβειο, αγελαδινό και κατσικίσιο, με γάλα από κτηνοτρόφους στα Σπάτα και στο Μαρκόπουλο. Επίσης, παραδοσιακό ρυζόγαλο που παράγεται από αγελαδινό γάλα, έχει πλούσια γεύση, ελαφριά και κρεμώδη υφή, και κρέμες πεντανόστιμες από φρέσκο αγελαδινό γάλα.

Στάνη Μαρίκας Κοτοπούλη 10, Ομόνοια

Το ιστορικό γαλακτοπωλείο λειτουργεί στην Ομόνοια από το 1931 και όταν το επισκέπτεσαι, νιώθεις σαν να κάνεις βουτιά στον χρόνο: η βιτρίνα με τα γλυκά, τα λίγα τραπεζάκια κατά μήκος του τοίχου, οι ήχοι από τα κουτάλια που χτυπάνε στα πιατάκια με τα γλυκά. Είναι όλα τόσο νόστιμα στη Στάνη, που οι περισσότεροι τα καταβροχθίζουν λαίμαργα σε δευτερόλεπτα. Το γιαούρτι είναι το σήμα κατατεθέν του μαγαζιού και λέγεται ότι πουλάνε 300 την ημέρα. Εκεί θα βρεις και μια λιχουδιά που δύσκολα θα βρεις αλλού, ανθόγαλο με μέλι (ένα κεσεδάκι απαιτεί 1,5 λίτρο γάλα). Το ρυζόγαλο και οι κρέμες της είναι επίσης εξαιρετικά.

Mouchmouch

Βάρσος

Θήκη για iΡhone 6/6s από 100% ποιοτικό ξύλο, με σκαλιστά χειροποίητα σχέδια. www.mouchmouch. com

Κασσαβέτη 5, Κηφισιά

Ο Βάρσος, το πιο διάσημο ζαχαροπλαστείο των βορείων προαστίων, είναι οικογενειακή επιχείρηση και έχει ταΐσει τέσσερις γενιές Αθηναίων. Μπορεί να φημίζεται για τα παγωτά και τα γλυκά του, αλλά έχει και φανταστικά παραδοσιακά γαλακτοκομικά. Το πρόβειο γιαούρτι το συσκευάζουν παραδοσιακά σε πήλινο κεσεδάκι και το φτιάχνουν όπως το έφτιαχνε παλιά ο προπάππους Βάρσος. Το ρυζόγαλο με την ιδανική «γαλατίλα» και τη διακριτική γεύση λεμονιού είναι must.

ú

Psarokokalo creative studio ΤheGoodLIFO

Evil cat, χειροποίητη κούκλα σε διαστάσεις 18x7 εκ. www. forgetmenotathens.gr

Μπακογιάννης

ç

Χρυσοστόμου Σμύρνης 15, πλ. Κανάρια, Ηλιούπολη

G-Star Raw

T-shirt μπλε με urban σχέδια, από 100% βαμβακερό ύφασμα.

G-STAR STORE: The Mall Athens, 210 6100760

ê

Λειτουργεί από το 1955, όταν το άνοιξε ο Βασίλης Μπακογιάννης. Σήμερα συνεχίζει το έργο του ο γιος του Γιάννης. Στο μικρό γαλακτοπωλείο φτιάχνουν παραδοσιακά γιαούρτια, παγωτά, ρυζόγαλα και κρέμες όπως όταν άνοιξαν. Χρησιμοποιούν τις πιο εκλεκτές πρώτες ύλες, γι’ αυτό οι γεύσεις των προϊόντων είναι πλούσιες και αυθεντικές.

TOP

4

kειμενο μαρινα πετριδου

φωτογραφια παρισ ταβιτιαν

εχεις γουστο

Μαριλένα Κοντού & Έλενα Χατζή Δημιουργοί του brand unused και vintage ρούχων Lav Unused

Πώς επιλέξατε να ασχοληθείτε επαγγελματικά με το vintage/unused ρούχο; Ασχολούμαστε με τα vintage ρούχα εδώ και πολλά χρόνια, κυρίως για να καλύψουμε προσωπικές μας ανάγκες. Οι γονείς μας μάς είχανε βάλει από μικρές την ιδέα για το πώς μπορείς να χρησιμοποιήσεις παλιά πράγματα, έτσι άρχισε να μας ελκύει η ανακάλυψη παλιών ρούχων και αντικειμένων – βεβαίως, νιώθαμε αισθητά την έλλειψή τους στην Ελλάδα. Από πού τα προμηθεύεστε; Φέρνουμε επιλεγμένα κομμάτια από την Ιταλία, οπού σπουδάζαμε παλιότερα, και από αποθήκες μαγαζιών στην Ελλάδα οι οποίες ήταν ξεχασμένες για χρόνια. Με τι κριτήρια επιλέγετε τα ρούχα; Η επιλογή των ρούχων είναι ελεύθερη και εξαρτάται από το τι μας αρέσει την εκάστοτε περίοδο. Γίνεται αυθόρμητα, ό,τι διαλέγουμε για τους πελάτες θα το διαλέγαμε και για εμάς. Κάθε κομμάτι είναι μοναδικό, σπέσιαλ. Επίσης, έχουμε πιο old time classic κομμάτια, κλασικά τζιν original unused Wrangler, Ralph Lauren jackets, unused μαγιό. Επηρεαζόμαστε σίγουρα από τις τάσεις που ξεκινάνε από νέους ανεξάρτητους καλλιτέχνες, κυρίως από τη νεοϋορκέζικη σκηνή. Μας αρέσουν αυτά που βρίσκουμε δύσκολα, αυτά που έχουμε φέρει με κόπο από μακριά ή κάτι που απλώς το έχουμε ερωτευτεί. Ποιες θα είναι οι τάσεις φέτος τον χειμώνα; Τα τελευταία χρόνια επικρατούν κυρίως τα ’90s-’00s. Πέρσι μας άρεσε πολύ το καφέ με μαύρο, το μπορντό και οι μονόχρωμοι συνδυασμοί έντονων χρωμάτων, όπως πορτοκαλί με κόκκινο, μοβ με λαχανί. Φέτος μπορεί θα κρατήσουμε ό,τι δεν έχουμε βαρεθεί από πέρσι, συν κάτι από ’00 με μία δόση trash. Συνδυασμοί από διαφορετικά patterns, διαφορετικά layers, patchwork. Αλλιώς, σε καθημερινή βάση ένα ψιλόμεσο vintage τζιν είναι πάντα μια καλή λύση. Πώς μπορείς να αποφύγεις ένα στυλ με vintage/unused ρούχα να φαίνεται παλιακό; Ό,τι και να πούμε, μόνο στην πράξη μπορείς να το δεις αυτό. Υπάρχουν vintage κομμάτια τα οποία αποκαλούμε για πλάκα «γιαγιαδέ». Είναι αυτά που έτυχε να βρούμε στην ντουλάπα της γιαγιάς, τα φορέσαμε για ένα διάστημα, αλλά τώρα προτιμάμε τα ρούχα από το ’90 και μετά. Ο συνδυασμός τους με τη σύγχρονη αισθητική έχει ενδιαφέρον, αρκεί να ξέρει κανείς να το κάνει! Αυτό δεν διαφέρει από το πώς θα επιλέξει κανείς vintage έπιπλα για το σπίτι του ή vintage γραφιστικά.

15.9.16 – lifo

35

KET H MARA RC RESE ψαξ’ το κι εσύ στα lidl! εμείς το έχουμε ψάξει με την ποιότητα και την οικονομία!

Σαρώνουν τα μετάλλια οι Έλληνες αθλητές στους Παραολυμπιακούς του Ρίο! Ένα ασημένιο και δύο χάλκινα προστέθηκαν στην ελληνική συλλογή που αριθμεί μέχρι στιγμής οκτώ μετάλλια και συνεχίζει με τη στήριξη του ΟΠΑΠ. «Ασημένιος» ο Τριανταφύλλου στη σπάθη, «χάλκινοι» η Κοροκίδα στη σφαίρα και οι Πολυχρονίδης, Πανανός και Ντέντα στο μπότσια. Με τις εντυπωσιακές επιδόσεις τους έχουν ανέβει ήδη οκτώ φορές στο βάθρο και, με τη στήριξη του ΟΠΑΠ, μεγάλου χορηγού της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής, υπόσχονται ακόμη περισσότερες διακρίσεις. Τα πρώτα πέντε μετάλλια για την Ελλάδα: ο Θανάσης Κωνσταντινίδης κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στη σφαιροβολία της κατηγορίας F32, καταρρίπτοντας τρεις φορές το παγκόσμιο ρεκόρ, ενώ ο Δημήτρης Ζησίδης ήταν «χάλκινος» στην ίδια κατηγορία. Ο Δημήτρης Σενικίδης στη σφαιροβολία F20 πήρε το ασημένιο μετάλλιο. Το δεύτερο χρυσό για την Ελλάδα ήρθε από τον Μανώλη Στεφανουδάκη, ο οποίος διακρίθηκε στον ακοντισμό της κατηγορίας F53/54. Επίσης, ο Δημήτρης Μπακοχρήστος πήρε το χάλκινο μετάλλιο στην άρση βαρών στον τελικό των 54 κιλών.

Από την ημέρα που ανοίξαμε το 1ο μας κατάστημα στην Ελλάδα σκοπός μας είναι να προσφέρουμε κάθε μέρα υψηλή ποιότητα στη χαμηλότερη δυνατή τιμή. Είμαστε μια εταιρεία που πιστεύει στην αποτελεσματικότητα, πάντα προς όφελος του καταναλωτή. Επισκεφθείτε μας και στα: #psaksto, www.lidl-axizei.gr, www.lidl-hellas.gr, www.facebook.com/ lidlgr, www.twitter. comLidl_Hellas_, www.instagram.com/ lidl_hellas, Snapchat: Lidl Hellas

Όταν η συμπεριφορά είναι τρόπος ζωής

ΤheGoodLIFO

Μια εκθαμβωτική μητέρα και η κόρη της ανεβαίνουν μαζί στην πασαρέλα και ροκάρουν για τη νέα διαφημιστική καμπάνια της Sisley Φθινόπωρο/Χειμώνας 2016. Η μητέρα είναι η Yasmin Parvaneh, γνωστή και ως Yasmin Le Bon, μοντέλο και μούσα των μεγαλύτερων σχεδιαστών μόδας παγκοσμίως και εξώφυλλο στα μεγαλύτερα περιοδικά μόδας. Η αθλητική της φιγούρα και η εξωτική ομορφιά της τη βοήθησαν να ξεκινήσει την καριέρα της στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και έκτοτε δεν σταμάτησε να ποζάρει και να κάνει πασαρέλα. Η κόρης της είναι η Amber, 27 ετών, μοντέλο και It girl, ένα από τα πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα της γενιάς της με μεγάλο πάθος για την τέχνη, τη μουσική –είναι και DJ– και τη φωτογραφία. Με τη μόδα και τη μουσική να κυλάνε στις φλέβες τους, οι δύο αυτές γυναίκες είναι τα πρόσωπα της νέας διαφημιστικής καμπάνιας της Sisley για τη σεζόν Φθινόπωρο/Χειμώνας 2016. #LeBonForSisley #SisleyFashion #Sisley sisley.com, facebook. com/sisley, twitter.com/sisley_fashion, youtube.com/user/ sisley, instagram.com/sisley_fashion. Snapchat: sisley_fashion

Ακόμη πιο κοντά στη «Νιρβάνα» της επιδερμίδας Χάρη σε μια νέα επιστημονική προσέγγιση, την «Αντίστροφη Φαρμακογνωσία», η Nuxe ανακάλυψε το φυσικό ενεργό συστατικό που έδωσε αφορμή για τη Nirvanesque: το εκχύλισμα από τη ρίζα του φυτού παιώνια. H Nirvanesque προσφέρει στις γυναίκες των τριάντα και άνω τουλάχιστον δύο ακόμα λόγους για να δουν τον κόσμο μέσα από «ροζ γυαλιά»: τη νευροαγχολυτική δράση σε συνδυασμό με μια νέα νευροχαλαρωτική δράση για ένα αποτέλεσμα που θυμίζει botox. Διανομή αποκλειστικά στα φαρμακεία Pharmathen.

Ο καλύτερος συνεργάτης σου στον αγώνα: NIKE+ RUN CLUB APP Το Nike+ Run Club App ανασχεδιάστηκε και αναβαθμίστηκε, παρέχοντας ένα σύστημα κινήτρων-καθοδήγησης-υποστήριξης ανώτερης ποιότητας, το οποίο βοηθά τους αθλητές να διανύουν μεγαλύτερες αποστάσεις πιο γρήγορα από ποτέ. Κατεβάστε το app για να γίνετε μέλος της κοινότητας Nike+ Run Club. Για περισσότερες πληροφορίες: http://news. nike.com/news/new-nike-run-club-app

Δώρο ένα μπρίκι με την υπογραφή του Παπαγάλου Λουμίδη! Εδώ και έναν αιώνα σχεδόν οι Έλληνες ανοίγουν την καρδιά τους πάνω από ένα φλιτζάνι Παπαγάλος. Ο αγαπημένος καφές, με άρωμα και γεύση αξεπέραστα και πλούσιο, μερακλήδικο καϊμάκι, για να ψηθεί σωστά θέλει το κατάλληλο μπρίκι. Γι’ αυτό, με την αγορά κάθε προωθητικού πακέτου δύο συσκευασιών Λουμίδης Παπαγάλος Παραδοσιακός 340 γρ., η εταιρεία προσφέρει στους καταναλωτές ένα μπρίκι με υπογραφή. Αναζητήστε τις νέες προωθητικές συσκευασίες, σκανάρετε το QR code που θα βρείτε στο πίσω μέρος του πακέτου και παρακολουθήστε μέσω βίντεο τα μυστικά του σωστού ελληνικού. «Έκαστος στο είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες».

Smiles of Mexico Τα Amigos Mexican Bar Restaurants γιορτάζουν την επέτειο της ανεξαρτησίας του Μεξικού και μοιράζουν χαμόγελα! Τη Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου μας προσκαλούν στο Amigos Γλυφάδας σε μια βραδιά προσφοράς για τα παιδιά με τη συμμετοχή του Hugo Daniel, Μεξικανού mariachi από τη Σαλτίγιο. Η διοργάνωση τελεί υπό την αιγίδα της Πρεσβείας του Μεξικού και όλα τα έσοδα θα διατεθούν στον μη κερδοσκοπικό οργανισμό «Το χαμόγελο του παιδιού». Το κόστος του εισιτηρίου θα είναι €25 και θα περιλαμβάνει ειδικό μενού με μεξικάνικες γεύσεις και δροσιστικά ποτά. Ώρα έναρξης: 21:00. Amigos Γλυφάδας, Κύπρου 65, 210 8983167 / Amigos Ν. Σμύρνης, Μεγάλου Αλεξάνδρου 70, (+30) 210 9332220, www.amigos.gr, www.facebook.com/Amigos.gr/, Instagram: Amigos.gr

Blue Athens Initiative Το κεντρικό νεοκλασικό μέγαρο της Εθνικής Τράπεζας επί της οδού Αιόλου στην πλατεία Κοτζιά επιλέχθηκε μεταξύ άλλων εμβληματικών κτιρίων του κέντρου της Αθήνας να φωτιστεί με έντονο μπλε φως προς τιμήν της Ημέρας της Δημοκρατίας. Όπως κάθε χρόνο, η 15η Σεπτεμβρίου έχει οριστεί από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ως η ημέρα εορτασμού της δημοκρατίας και στο πλαίσιο αυτού του εορτασμού φωτίζονται για δεύτερη χρονιά φέτος, με την πρωτοβουλία Blue Athens Initiative του Athens Democracy Forum, κτίρια ιδιαίτερης ιστορικής σημασίας στην Αθήνα, συνδεδεμένα με την καθιέρωση του δημοκρατικού πολιτεύματος.

ΤheWeek ΣΙΝΕΜΑ Ξανά από την αρχή

Τι καινούργιο ξεκινάει αυτή την εβδομάδα; σελιδα

38

βιβλιο

γευση

Η Τίνα Μανδηλαρά γράφει για το βιβλίο Το μπλε είναι φέτος στη μόδα...

Η Νίκη Μηταρέα για τη Σουσουράδα και το Pantera Negra.

σελιδα

42

σελιδα

44

ΣΥΝΑΥΛΙΑ

Επιτυχημένος τραπεζικός επενδυτής προσπαθεί να ξεπεράσει τον θάνατο της γυναίκας του και εκτονώνεται μέσα από μια επιστολή παραπόνων. Κριτική από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο.

σελιδα

εγκαινια πρεμιερες

40

Buika To Gazarte πάει στο Φεστιβάλ Αθηνών για πρώτη φορά και φέρνει μαζί του την Buika, την Κόρη της Φωτιάς, σε μια μεγάλη συναυλία την Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου. Η Buika είχε μαγέψει το 2008 το αθηναϊκό κοινό με την εμφάνισή της στο Φεστιβάλ Αθηνών. Αυτήν τη φορά θα παρουσιάσει ένα συμφωνικό πρότζεκτ με 60 μουσικούς πάνω στην σκηνή υπό τη διεύθυνση του διεθνούς φήμης μαέστρου Toni Cuenca. H Buika, που ολόκληρο το όνομά της είναι Maria Conception Balboa Buika, γεννήθηκε στην Πάλμα ντε Μαγιόρκα της Ισπανίας. Είναι κόρη του συγγραφέα και πολιτικού Juan Balboa. Μεγάλωσε μέσα στις τέχνες. Είναι τραγουδίστρια, συνθέτις, ποιήτρια και παραγωγός. Από το φλαμένκο και την τζαζ μέχρι και τη σόουλ και τις μουσικές της αφρικανικής ηπείρου, η Buika, με τη μουσική και τη φωνή της, μοιάζει να σε ταξιδεύει στη μουσική όλου του κόσμου. Με έντονη αισθησιακή παρουσία πάνω στη σκηνή, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ την έχει χρίσει νέα μούσα του, ενώ τη συγκρίνουν με σπουδαίες ερμηνεύτριες, όπως η Έιμι Γουάινχαουζ, η Eντίθ Πιαφ, η Μπίλι Χόλιντεϊ και η Σεζάρια Εβόρα. «Θέλω την αιωνιότητα» συνηθίζει να λέει και το αποδεικνύει έμπρακτα πάνω στη σκηνή. ä 20/9, Ωδείο Ηρώδου Αττικού, είσοδος: €10-70 15.9.16 – lifo

37

Jay amongst men (2015)

events γι' αυτη την εβδομαδα

Psarokokalo 2016

STOP THE !

PRESS Djangofest, 7th Athens Gypsy Festival Για 7η συνεχόμενη χρονιά έρχεται στην πόλη η μεγαλύτερη γιορτή της gypsy jazz στην Ελλάδα. Σεμινάρια και εργαστήρια, εκθέσεις χειροποίητων οργάνων, προβολές, παιδικό διαδραστικό παιχνίδι, πολλά δρώμενα και, φυσικά, μουσική. Ο χαρακτηριστικός ήχος από τις κιθάρες manouche, η αυτοσχεδιαστική διάθεση των μουσικών, ο χορός και το κέφι θα πλημμυρίσουν την Τεχνόπολη.

20-21/9, από 17:30, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, Πειραιώς 100, είσοδος ελεύθερη

38 lifo – 15.9.16

17/9, Bolivar Beach Bar, Ακτή του Ήλιου, Άλιμος, είσοδος: €10

Ένα ετήσιο φεστιβάλ που διοργανώνεται στην Αθήνα και αποτελεί μέρος ενός σχεδίου που στοχεύει στην προβολή, στην ανάπτυξη, στην έρευνα και στην πρόοδο της κινηματογραφικής τέχνης και πρακτικής. Το πρόγραμμα του φεστιβάλ περιλαμβάνει προβολές βραβευμένων ταινιών μικρού μήκους από όλο τον κόσμο (διαγωνιστικό τμήμα), αφιερώματα και ειδικές προβολές, παράλληλα οπτικοακουστικά δρώμενα, διαλέξεις, συζητήσεις, εκθέσεις, συναυλίες και πάρτι. ä Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Psarokokalo, 15-21/9, Kινηµατογράφος ΑΣΤΟΡ, Σταδίου 28 & THE BOX ATHENS, ∆ορυλαίου 12, πλ. Μαβίλη, είσοδος: €5-20

4. ΦΕΣΤΙΒΑΛ

ΨX 2016 ~ Φεστιβάλ Νέας Ψυχεδελικής Μουσικής

Top

1. ΦΕΣΤΙΒΑΛ

12

6. ΣΥΝΑΥΛΙΑ

Monika presents Planet Tiki

Μετά από 10 χρόνια η Μόνικα επιστρέφει στο Gagarin205. Mαζί με τη νέα της μπάντα, που την έχει βαφτίσει Planet Tiki, έχουν κάνει μια σειρά εμφανίσεων σε πόλεις όπως η Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Παρίσι και οι Βρυξέλλες. Θα παρουσιάσουν το νέο της άλμπουμ, που έχει τίτλο «Secret in the dark». Special guest, ο Moa Bones. ä 16/9, Gagarin205, Λιοσίων 205, είσοδος: €10-12

7. ΘΕΑΤΡΟ Όρνιθες

2. ΣΥΝΑΥΛΙΑ The Warlocks

Οι Warlocks είναι το συγκρότημα του Bobby Hecksher. Είναι γνωστός κυρίως από τη συνεργασία του με τον Beck. Σχημάτισε τους Warlocks το 1999. Ο ήχος τους δανείζεται πολλά στοιχεία από τη space rock ψυχεδελική σκηνή των ’70s, ’80s και ’90s, αλλά και από συγκροτήματα όπως οι Velvet Underground, Hawkwind, Spacemen 3, Spiritualized και Brian Jonestown Massacre, ταυτόχρονα όμως είναι αρκετά σύγχρονος. Μαζί τους οι Holy Monitor. ä 15/9, An Club, Σολωμού 13-15, είσοδος: €15-18

To Φεστιβάλ Νέας Ψυχεδελικής Μουσικής επιστρέφει ανανεωμένο και εμπλουτισμένο για τρίτη συνεχή χρονιά. Πλέον διαρκεί 4 ημέρες και περιλαμβάνει οτιδήποτε ψυχεδελικό, από live και προβολές μέχρι συζητήσεις και περφόρμανς χορού. Στις 16 και 17 Σεπτεμβρίου θα εμφανιστούν οι Kid Flicks, Vagina Lips, Melt Mountain, Bazooka, WhamJah, The Voyage Limpid Sound, Beyond the Blackout κ.ά. Στις 15 και στις 18 Σεπτεμβρίου θα υπάρχουν δράσεις που έχει επιμεληθεί η ομάδα Take Over. ä 15-18/9, Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3-5, είσοδος: €6-10

3. DJ SET

Οι Όρνιθες είναι η ανάγκη του ανθρώπου να πετάξει, να δημιουργήσει έναν νέο κόσμο, να έρθει σε επαφή με την αληθινή του επιθυμία. Ο Νίκος Καραθάνος και ο θίασός του παρουσιάζουν στην Αθήνα, μετά την Επίδαυρο, μια παράσταση-γιορτή των αισθήσεων, ριζωμένη στην αξεπέραστη ποιητική δύναμη της καταπληκτικής αυτής κωμωδίας. ä 17-18 & 21-23/9, 20:30, Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, Συγγρού 107, Νέος Κόσμος, είσοδος: €5-40

5. ΠΑΡΤΙ

Daddy G (DJ set)

Back to the Underground

To καλοκαίρι τελειώνει και το Bolivar Beach Bar κάνει ένα μεγάλο αποχαιρετιστήριο πάρτι με καλεσμένο τον Daddy G των Massive Attack. O Grant Marshall aka Daddy G ήταν ένα από τα κύρια μέλη της κολεκτίβας των Wild Bunch, που διαμόρφωσαν την ηλεκτρονική σκηνή του Μπρίστολ. Εκεί γνώρισε τον Robert del Naya και τον Andrew Vowles και σχημάτισε μαζί τους τους Massive Attack. Τον πλαισιώνουν στα πλατό οι Blend Mishkin, DJ Snatch, Lilis Dimitris καθώς και ο Steph. ä

Σε έναν μυστικό χώρο στο κέντρο της Αθήνας θα γιορτάσει τα γενέθλιά του, όπως κάθε χρόνο εδώ και τρία χρόνια, ένας από τους πιο αγαπημένους DJs της Ελλάδας και θρύλος της jungle και της drum’n’bass LTJ BUKEM. Στα φωνητικά θα τον συνοδεύσει ο MC Yinka. Ο χώρος θα διαμορφωθεί σε κλαμπ μόνο για τη συγκεκριμένη βραδιά. Στο μεγάλο πάρτι θα εμφανιστούν επίσης οι Santoner RPZ, Kill Emil, Greekboy και Lady EMZ. ä 17/9, Secret Location, είσοδος: €8

15–21

ΣΕΠτ.

8. ΘΕΑΤΡΟ Φάουστ

Η πετυχημένη παράσταση, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου, επιστρέφει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Το έργο του Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε (1749-1831) έχει τις ρίζες του στον θρύλο του Φάουστ

που αποτυπώθηκε σε μπαλάντες, ξυλογραφίες και χαρακτικά ήδη από τον 16ο αιώνα. ä 21/9-16/10, Τετ.-Σάβ. 20:30, Κυρ. 19:00, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, Ηρ. Πολυτεχνείου 34, είσοδος: €10-25

9. ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

Ειρήνη Ευσταθίου «Ζωγραφίζω, μαθαίνω την Ελλάδα»

ΣΥΝΑΥΛΙΑ Lara Fabian

Κάθε show της Lara Fabian είναι μοναδικό και η συγκινητική της ερμηνεία την κάνει ξεχωριστή. Η ικανότητά της να ερμηνεύει σε επτά γλώσσες (γαλλικά, αγγλικά, ισπανικά, ιταλικά, φλαμανδικά, γερμανικά, ρωσικά) έχει φτάσει τις πωλήσεις των δίσκων της στα 32 εκατομμύρια, ενώ τα βραβεία και οι παγκόσμιες διακρίσεις είναι αναρίθμητα. Έχει τραγουδήσει και στα ελληνικά, μαζί με τον Μάριο Φραγκούλη, το «All alone am I» («Μην τον ρωτάς τον ουρανό») του Μάνου Χατζιδάκι.

Η γκαλερί Ελένη Κορωναίου παρουσιάζει τη νέα δουλειά της Ειρήνης Ευσταθίου στην τρίτη ατομική της έκθεση. Η έκθεση δανείζεται τον τίτλο της από τις οδηγίες ενός σχολικού άτλαντα της δεκαετίας του 1980 και επεξεργάζεται γεγονότα που εξελίχθηκαν στη γειτονιά των Εξαρχείων τον Δεκέμβριο του 1944 και τον Δεκέμβριο του 2008, εξετάζοντας τι είναι αποδεκτό ως Ιστορία και ως ιστορικό τεκμήριο με μια σειρά από μεταξοτυπίες στις οποίες παρεμβαίνει με χρώμα και δημιουργεί ζωγραφικά έργα. ä 15/9-22/10, Ελένη Κορωναίου Gallery, Δημοφώντος 30 & Θορικίων 7

10. ΠΑΡΤΙ

Γαμήλιο season opening party

☛

21/9, Κεντρικό Γήπεδο Τένις, ΟΑΚΑ, είσοδος: €30-60

ΘΕΑΤΡΟ Ένα πάρτι-ιστορική αναδρομή στη γειτονιά της Αβραμιώτου πριν εμφανιστεί το six d.o.g.s. Πριν από 7 χρόνια υπήρχε το Kinky Kong κι ένα μικροσκοπικό μπαρ που λεγόταν The Bar. Αυτά ενώθηκαν εις χώρον έναν και γεννήθηκε το six d.o.g.s. Αυτή την Παρασκευή κάνει γαμήλιο opening party για να εγκαινιάσει το φθινόπωρο με ένα μαραθώνιο DJ set που θα έχει τα πάντα, ’80s, ’90s, νησιώτικα, ξένα, ελληνικά, παραγγελιές και, κυρίως, ρεφρέν! ä 16/9, six d.o.g.s, Αβραμιώτου 6-9, είσοδος ελεύθερη

11. ΠΡΟΒΟΛΗ

The Callas «La Jalousie» Οι Callas συνεργάζονται με τη σεναριογράφο και σκηνοθέτιδα Ζακλίν Λέντζου και παρουσιάζουν το «Jalousie». Πρόκειται για το δεύτερο single από το τελευταίο άλμπουμ τους, «Half Kiss Half Pain», την παραγωγή του οποίου υπογράφει ο Jim Sclavunos (Nick Cave and The Bad Seeds, Sonic Youth, The Cramps, Lydia Lunch). Η Ζακλίν εμπνεύστηκε από αυτό το κομμάτι κι έφτιαξε ένα βίντεο που θα κάνει πρεμιέρα στο gig space της Αβραμιώτου. ä 20/9, six d.o.g.s, Αβραμιώτου 6-9, είσοδος ελεύθερη

Ο Αδαής και ο Παράφρων Η περσινή μεγάλη επιτυχία της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου επανέρχεται για έναν νέο κύκλο παραστάσεων. Η τέχνη, η επιστήμη, ακόμα και η σχέση γονιού και παιδιού, αποδεικνύονται ανεπαρκείς και καταστροφικές για την πλήρωση των ανθρώπινων αναγκών. Ο Μπέρνχαρντ μετατρέπει την ιατρική σε επιστήμη της αποσύνθεσης και τη μουσική σε τέχνη της αποπροσωποποίησης και της καταστροφής.

8-11/9, 13-17/9, Πέμ.Κυρ., Τρ.-Σαβ., 21:00, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πειραιώς 206, Ταύρος, είσοδος: €8-10

12. ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Ø Zone Festival / 3 Stages Εμπνευσμένο από το σύμβολο του κενού συνόλου (Ø), το φεστιβάλ καλεί το κοινό «σε μια κενή ζώνη γεμάτη μουσική και ανθρώπους μακριά από την πραγματικότητα». Με βάση τη φιλοσοφία ότι η μουσική ενώνει, δημιουργούνται 3 stages (#Resistance Stage, #Reversal Stage, #Raveolution Stage) και πολλές εκπλήξεις. ä 17/9, 22:00, Βυρσοδεψείο, Ορφέως 174, Βοτανικός, είσοδος: €5-7 15.9.16 – lifo

39

H ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Ξανά από την αρχή

Αριστούργημα Πολύ Καλό Καλό Ικανοποιητικό Μέτριο p

Κακό

Demolition

40 lifo – 15.9.16

Κινηματογράφος

απο τον θοδωρη κουτσογιαννοπουλο, συνοψεις ταινιών: τασοσ μελεμενιδησ

Επιτυχημένος τραπεζικός επενδυτής προσπαθεί να ξεπεράσει τον θάνατο της γυναίκας του σε αυτοκινητικό δυστύχημα και εκτονώνεται μέσα από μια εξομολογητική και πολύ προσωπική αλληλογραφία που εγκαινιάζεται με μια επιστολή παραπόνων και απευθύνεται σε μια υπάλληλο εταιρείας αυτόματων μηχανών πώλησης. Οι δυο τους θα έρθουν πολύ κοντά και θα αναπτύξουν έναν στενό δεσμό που αποδεικνύεται από μηχανής θεός και για τους δυο.

VILLAGE RENTI 11 - ODEON STARCITY 5 - ΑΕΛΛΩ 1 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 2 - ΑΙΓΛΗ 2 - ΑΝΕΣΙΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΡΚΑΔΙΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΔΑΝΑΟΣ 1 - ΕΛΛΗ - ΝΑΝΑ 5 - ΑΛΣΟΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΛΕΞ ΘΕΡΙΝΟ - ΡΙΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΣΣΥ ΘΕΡΙΝΟ

Σκηνοθεσία: Άλεξ Ρος Πέρι Πρωταγωνιστούν: Ελίζαμπεθ Μος, Κάθριν Γουότερστον Η Κάθριν περνά μια εξαιρετικά σκοτεινή φάση. Πρόσφατα έχασε τον πατέρα της, έναν διάσημο καλλιτέχνη του οποίου τις υποθέσεις χειριζόταν προσωπικά, και αμέσως μετά ο φίλος της ο Τζέιμς την παράτησε. Αναζητώντας γιατρειά, η Κάθριν σπεύδει στο εξοχικό της καλύτερής της φίλης Βιρτζίνια, δίπλα στη λίμνη, για να βρει την ηρεμία που τόσο χρειάζεται. Μια αναζωογονητική, απόκοσμη ματιά στους γερούς δεσμούς της φιλίας και στις τρομακτικές συνέπειες της φθοράς αυτών των δεσμών, και μια συναρπαστική εξερεύνηση μιας ιδιαίτερα πολύπλοκης σχέσης ανάμεσα σε δύο δυστυχισμένες γυναίκες.

Σκηνοθεσία: Ζαν Μαρκ Βαλέ Πρωταγωνιστούν: Τζέικ Τζίλενχαλ, Νεϊόμι Γουότς

Μετά το Dallas Buyers Club, ο Καναδός Ζαν Μαρκ Βαλέ επιστρέφει στην «ψιλοκομμένη» σκηνοθεσία του C.R.A.Z.Y., με το οποίο τον γνωρίσαμε, δηλαδή σε έναν νευρώδη, jump cut συσχετισμό της κάμερας με τον πρωταγωνιστή που αντιστοιχεί στην ψυχική του κατάσταση. Ο Ντέιβις (Τζέικ Τζίλενχαλ) αρνείται να πενθήσει τη σύζυγό του μετά το αυτοκινητικό δυστύχημα που της στοίχισε τη ζωή (εκείνος δεν γρατζουνίστηκε καν) και υπνοβατεί, ζώντας μηχανικά στο περιθώριο της λύπης ή του οίκτου των άλλων. Όταν στο νοσοκομείο όπου η γυναίκα του έχει μόλις ξεψυχήσει βάζει ένα νόμισμα στον αυτόματο πωλητή για να αγοράσει ένα γλυκό και το προϊόν κολλάει, κολλάει και το μυαλό του σε έναν παράπλευρο σκοπό: ξεκινάει ένα μπαράζ επιστολών, περιγράφοντας ψύχραιμα και πολύ εύγλωττα το ζόρι που τραβάει και που δεν είχε εκμυστηρευτεί σε κανέναν άλλο. Ωραία ιδέα να απευθύνεσαι στον πρώτο τυχόντα, αποφεύγοντας το βλέμμα. Το ευήκοον ους τυχαίνει να είναι της Κάρεν Μορένο, υπεύθυνης πελατών στην εταιρειούλα που χειρίζεται το μηχάνημα, η οποία τσιμπάει στα γράμματα του Ντέιβις, τηλεφωνώντας του εκτός πρωτοκόλλου, σε μια κίνηση αντιδεοντολογική και ανθρώπινη. Ο 15χρονος γιος της, Κρις (εξαιρετικός ο Τζούντα Λιούις), που ψάχνεται σεξουαλικά και δεν έχει πού να ξεσπάσει τη μόνιμη αναστάτωσή του, είναι ο καταλύτης για την αποδέσμευση του Ντέιβις. Η εναλλακτική μητέρα Κάρεν, που σκύβει πάνω του και λειτουργεί ως τρυφερή φίλη, και ο έφηβος Κρις, που απωθεί επιθετικά το συναίσθημα, είναι τα δύο άκρα που ουσιαστικά έψαχνε για να ξεκολλήσει από τη λανθάνουσα ενοχή για μια γυναίκα που ίσως και να μην αγάπησε ποτέ πραγματικά – «ήταν εύκολο», απάντησε στην Κάρεν, όταν τον ρώτησε γιατί την παντρεύτηκε. Μέχρι εδώ, το concept της ληθαργικής μοναξιάς ενός καλού ανθρώπου, υπεύθυνου γιου, σκληρού δουλευτή, και μάλιστα στην επιχείρηση του βαρέως πενθούντος πεθερού του, που επανέρχεται από τη συναισθηματική αδράνεια, πρώτα παρατηρώντας την ίδια τη ζωή που του διέφευγε σταθερά και καθημερινά και ύστερα προκαλώντας με τον ανορθόδοξα επιστολικό του τρόπο τη συνάντηση με μια μίνι οικογένεια που ενεργοποιεί πιεσμένες μνήμες από την παιδική του ηλικία και αχαρτογράφητα γι’ αυτόν απωθημένα, είναι ιντριγκαδόρικο, σαν θέμα που θα κέντριζε το ενδιαφέρον τον Στίβεν Ντάλντρι, αλλά ευδιάκριτα φτιαγμένο από το χέρι του Ζαν Μαρκ Βαλέ. Ωστόσο, η άλλη σοβαρή ιδέα της ταινίας, δηλαδή η πρακτική κατεδάφιση ως μεταφορά/παρομοίωση της εσωτερικής κατάρρευσης, που δεν φαίνεται μεν, γιατί δεν εκφράζεται όπως, όσο και όταν την περιμένουν όλοι, αλλά του συμβαίνει βραδυφλεγώς, είναι μια μάλλον χονδροειδής έμπνευση που πέφτει, ακόμη και στη μαύρη κωμωδία του πράγματος, στο κενό. Ο Ντέιβις εξομοιώνει την ελλειμματική καρδιά του με τον μηχανισμό κάθε ηλεκτρικής ή ηλεκτρονικής συσκευής που βλέπει μπροστά του και ξεμοντάροντάς τες εύχεται να έρθει πιο κοντά στο θαύμα της χαράς ή του πόνου, που δεν του προκύπτει πατροπαράδοτα. Γι’ αυτό και πιάνει τις βαριοπούλες και τα κατεδαφιστικά εργαλεία που έχει αγοράσει και γκρεμίζει με λυτρωτικό μένος. Σε μια ταινία που περιέχει και επεξεργάζεται με φροντίδα και ευαισθησία πολλές λεπτομέρειες και παρατηρήσεις για την ειλικρίνεια στην ανθρώπινη επικοινωνία, την παραδοχή των αισθημάτων και την ουσιαστική πρόθεση εσωτερικής «αναβάθμισης», είναι κρίμα να κατεδαφίζεται τόσο επιφανειακά, εξωτερικά και πρωτοεπίπεδα η λεπτή δουλειά στους χαρακτήρες και τις πολύπλοκες συνδέσεις τους.

Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΓΗΣ Queen of Earth

Ο Άλεξ Ρος Πέρι υπογράφει την πιο μπεργκμανική ταινία, γυρισμένη σε φιλμ 16 mm, που έχουμε δει εδώ και πολύ καιρό, φέρνοντας υπόγεια και εκρηκτικά αντιμέτωπες δύο καλές φίλες, όταν η Κάθριν χάνει τον πατέρα της, χωρίζει από τον φίλο της και επισκέπτεται, όπως κάνει κάθε χρόνο, την καλή της φίλη Βιρτζίνια, σε ένα απόμερο σπίτι στην εξοχή. Με μια σειρά από επισκέψεις και αναδρομές στο αμέσως προηγούμενο καλοκαίρι, όταν η απώλεια ήταν αντίστροφη για τις δύο φίλες, το πένθος απλώνεται στη σιγαλιά του Hudson, στους τέσσερις τοίχους, στο δάσος και στη λίμνη, και οι χαρακτήρες εκδηλώνονται αργά και επίπονα. Ο Πέρι, ένας sui generis σεναριογράφος και σκηνοθέτης, πετυχαίνει τον εσωτερικό ρεαλισμό και μια υπονοούμενη κατάρρευση με τη βοήθεια δύο εξαιρετικών ηθοποιών, της Ελίζαμπεθ Μος, αποκάλυψη στο τηλεοπτικό «Mad Men», και της Κάθριν Γουότερστον, κόρης του γνωστού, και υποψήφιου για Όσκαρ για το Killing Fields, Σαμ Γουότερστον. Το ψυχοσωματικό μαρτύριο της Κάθριν, η οποία σποραδικά ζωγραφίζει το πορτρέτο της φίλης της, παρακαλώντας τη να κάτσει ακίνητη για να μην αλλοιώνονται κάθε φορά τα χαρακτηριστικά της, παίρνει διαφορετικές μορφές όσο περνά η ώρα και αποκαλύπτονται πρισματικά πτυχές του καλά κρυμμένου χαρακτήρα της. Την ίδια στιγμή η εναλλαγή των ρόλων ανάμεσα στις δύο κοπέλες απηχεί μια φορτισμένη, άνιση σχέση, που δεν επιδέχεται δραματικά απλή και ψυχολογικά καθαρή λύτρωση. ΔΑΝΑΟΣ 2 - ΕΚΡΑΝ ΘΕΡΙΝΟ - ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ - ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΛΑΪΣ

Εγώ και ο Καμίνσκι Ich und Kaminski Σκηνοθεσία: Βόλφγκανγκ Μπέκερ Πρωταγωνιστούν: Ντάνιελ Μπρουλ, Γιέσπερ Κρίστενσεν Ένας ανήθικος νεαρός δημοσιογράφος προσπαθεί να κάνει στροφή στην καριέρα του γράφοντας τη βιογραφία του ξεχασμένου μεν, αλλά ολοζώντανου ζωγράφου Καμίνσκι, της ιδιοφυΐας του περασμένου αιώνα. Κατά την κατάστρωση ενός σχεδίου εξαφάνισης του γέρου καλλιτέχνη, για να προκαλέσει τα πρωτοσέλιδα του μελλοντικoύ του βιβλίου, ο δημοσιογράφος καταλήγει σε μια περιπετειώδη εκδρομή με τον ίδιο τον Καμίνσκι.

Δώδεκα χρόνια χρειάστηκε ο Βόλφγκανγκ Μπέκερ για να ξεπεράσει την επιτυχία του Goodbye, Lenin! και να παρουσιάσει την επόμενη μεγάλου μήκους ταινία του, για την οποία κατέφυγε σε ένα μυθιστόρημα που γράφτηκε και αυτό το 2003. Το Εγώ και ο Καμίνσκι εκτυλίσσεται με φόντο τη σχέση ενός αμοραλιστή δημοσιογράφου

που πιστεύει πως ήρθε η ώρα να πιάσει την καλή με έναν ζωγράφο που δραστηριοποιήθηκε στον χώρο της τέχνης το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα και που ως φανταστικός χαρακτήρας μοιάζει σαν μια ένωση κυρίαρχων τάσεων και μορφών αυτής της εποχής. Η ταινία ξεκινά με ένα εντυπωσιακό mockumentary που δίνει υπόσταση στον Καμίνσκι και συνεχίζει με μια γρήγορη και χιουμοριστική εξερεύνηση του έτερου χαρακτήρα, του δημοσιογράφου (απολαυστικός ο Ντάνιελ Μπρουλ), που προτιμά τον μύθο από τα γεγονότα και ελπίζει ότι ο Καμίνσκι θα πεθάνει σύντομα για να γίνει η βιογραφία του ανάρπαστη. Όταν οι δυο τους βρίσκονται και περνούν τον περισσότερο φιλμικό χρόνο μαζί, ο Μπέκερ, αν και έχει την ευκαιρία να εμβαθύνει στο τρίπτυχο τέχνη - ποπ κουλτούρα - αληθινή ζωή, κάνει ό,τι και ο δημοσιογράφος. Μετατρέπει την εμπειρία σε κάτι που θα είναι ευπώλητο για να το εκμεταλλευτεί, ζυγίζει τις περί τέχνης συζητήσεις κάνοντάς τες λιγότερο ουσιώδεις και αναζητά μια ελαφριά διάθεση, κάτι που δεν θα ήταν μεμπτό, αν από ένα σημείο κι έπειτα δεν στηριζόταν σε επαναλήψεις για να τη διατηρήσει. ΛΑΪΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΝΑΝΑ 1,5 - ΡΙΒΙΕΡΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΤΡΙΑΝΟΝ

* Κριτική από τον Τάσο Μελεμενίδη

ΤΟ ΜΩΡΟ ΤΗΣ ΜΠΡΙΤΖΕΤ ΤΖΟΟΥΝΣ Bridget Jones’s Baby Σκηνοθεσία: Σάρον Μαγκουάιρ Πρωταγωνιστούν: Ρενέ Ζελβέγκερ, Κόλιν Φερθ, Πάτρικ Ντέμπσι Μετά τον χωρισμό της με τον Μαρκ Ντάρσι, η Μπρίτζετ Τζόουνς βρίσκεται πια στα 40 της και είναι πάλι μόνη. Θα γνωρίσει έναν γοητευτικό Αμερικανό, εντελώς αντίθετο με ό,τι αντιπροσώπευε ο Μαρκ, όμως ένα ξαφνικό περιστατικό περιπλέκει την κατάσταση. Μένει έγκυος, χωρίς να γνωρίζει ποιος από τους δύο είναι ο πατέρας.

Ποιος είναι ο μπαμπάς του μωρού της 43χρονης πλέον Μπρίτζετ; Ο παλιός αγαπημένος της Μαρκ Ντάρσι, ο δικηγόρος που εξακολουθεί να μάχεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα; Ή ο Τζακ Κουάντ, ένας Αμερικανός δισεκατομμυριούχος που θησαύρισε επειδή ανακάλυψε τον αλγόριθμο για τη συμβατότητα των ζευγαριών; Έχοντας κάνει έρωτα, χωρίς να το έχει επιδιώξει, και με τους δύο σε κοντινό χρονικό διάστημα, η Μπρίτζετ εγκαταλείπει δραματικά το πλάνο της για μια ζωή στο ράφι, καθώς και τον συμβιβασμό της με το γεγονός πως δεν είχε καταφέρει να γίνει μητέρα μέχρι τώρα. Διαφορετικότεροι υποψήφιοι για την πατρότητα δεν θα μπορούσαν να της τύχουν και η έγκαιρη αποκάλυψη της πραγματικής ταυτότητας του πατέρα λύνεται πολύ έξυπνα από το σενάριο: σε αυτή την ηλικία η ηρωίδα αρνείται την αμνιοκέντηση, πολύ λογικά, για να μην αποβάλει. Με αυτό τον τρόπο το σασπένς παρατείνεται μέχρι και μετά την αναμενόμενα επεισοδιακή γέννα, χαρίζοντας στους φίλους του αγαπημένου γυναικείου χαρακτήρα ισόποσες στιγμές συγκίνησης και ιλαρότητας. Σε αυτή την ωριμότερη φάση, η αιωνίως γκαφατζού (αλλά με πεσμένα φτερά) Μπρίτζετ Τζόουνς δεν διαθέτει την άναρχη απερισκεψία της πολύ κωμικότερης νιότης της. Φυσικά, δεν παραλείπει να υποπέσει σε ρεζιλέματα, ανάλογα με την ηλικία και τη θέση της παραγωγού σε εκπομπή ενημέρωσης, καθώς και να αναγκαστεί να προσαρμοστεί σε νέα επαγγελματικά δεδομένα με την έλευση μιας καινούργιας, hip ομάδας συμβούλων με χαμηλή αντίληψη περί του τι είναι είδηση, αυθάδεια και «ειρωνικά μούσια». Η ταχύτητα και η αψάδα της πρώτης και καλύτερης από τις τρεις Μπρίτζετ Τζόουνς που έχουν μεταφερθεί στην οθόνη έχει εξατμιστεί στον χρόνο και την επανάληψη, αλλά οι χαρακτήρες

έχουν επιστρέψει με αποτελεσματικότητα, από τους γονείς και την παρέα των φίλων μέχρι τον αμετανόητα βραδυφλεγή Κόλιν Φερθ, και κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Ακόμη και ο προσβλητικός πρώην εραστής της Μπρίτζετ, ο Ντάνιελ Κλίβερ, δίνει το αόρατο «παρών» με την εναρκτήρια κηδεία του, με το φάντασμα του ερωτύλου Χιου Γκραντ να θυμίζει τις παλιές εποχές έντονων προσβολών και σεξουαλικών διλημμάτων. Οι δύο προσθήκες είναι η πάντα απολαυστική, σπουδαία Έμμα Τόμσον στον ρόλο της αγέλαστης γυναικολόγου και σε κύριο ρόλο ο Πάτρικ Ντέμπσι, ιδανικός ως αυτοδημιούργητος γόης που του ξεφεύγει λίγη αμερικάνικη αλαζονεία και πολλή ανταγωνιστικότητα της ελεύθερης αγοράς, όσο κι αν προσπαθεί να το παίξει ταπεινός και γλυκούλης πίσω από την telemarketing εικόνα του προσιτού πετυχημένου. Σε μια υπερατλαντική ιδεατή κατάσταση ταιριάζει με τη γήινη και συναινετική φύση της πρωταγωνίστριας, όπως διαπιστώνει και η μαθηματική θεωρία του, και μαζί συνθέτουν ένα ζευγάρι που ιντριγκάρει για τα κυβικά μιας ρομαντικής κωμωδίας. Το μοντέλο που εφαρμόζει η Μπρίτζετ Τζόουνς και οι τραγικωμικές της περιπέτειες συνεχίζονται χωρίς εκπλήξεις και ό,τι κι αν γράφεται εκτεταμένα στον Τύπο για τη Ρενέ Ζελβέγκερ και τη δραστική αλλαγή των χαρακτηριστικών του προσώπου της δεν επηρεάζει στο ελάχιστο το συμπαθητικό της προφίλ και την ικανότητά της να προσδίδει μια αδέξια ανατρεπτικότητα στον δυσκοίλιο περίγυρό της.

VILLAGE RENTI 1,6,13,17 - VILLAGE MALL 2,7,8,13 VILLAGE PAGRATI 5 - VILLAGE FALIRO 2,7,8 - VILLAGE AG.DIMITRIOS 1,3,4,5 - ODEON ΜΑΡΟΥΣΙ 3 - ODEON STARCITY 1,10 - STER ILION 3 - STER TYMVOS 2 - ΑΕΛΛΩ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΕΛΛΩ4 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ 2 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 3 - ΑΝΟΙΞΗ 2 - ΒΑΡΚΙΖΑ 2 - ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΘΕΡΙΝΟ ΙΝΤΕΑΛ - ΚΗΦΙΣΙΑ CLASS - ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ-ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ 2 - ΝΑΝΑ 1,2,4 - ΣΙΝΕ ΓΑΛΑΤΣΙ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΠΑΡΙ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΦΛΟΙΣΒΟΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 2 - ΑΡΤΕΜΙΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΛΕΞ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΜΙΚΟ ΘΕΡΙΝΟ ΚΟΡΑΛΙ ΘΕΡΙΝΟ - ΜΑΡΙΑ ΕΛΕΝΑ-ΟΝΑΡ ΘΕΡΙΝΟ - ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΓΕΡΑΚΑΣ ΘΕΡΙΝΟ - CINE ΒΟΤΣΑΛΑΚΙΑ ΘΕΡΙΝΟ

Ο Επαναστάτης Free State of Jones Σκηνοθεσία: Γκάρι Ρος Πρωταγωνιστούν: Μάθιου Μακόναχι, Γκούγκου Μπάθα Ρο, Κέρι Ράσελ, Μαχερσάλα Αλί Κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου ένας αγρότης οργανώνει μια εξέγερση με άλλους αγρότες και με τη βοήθεια των σκλάβων κατορθώνει να δημιουργήσει μια ελεύθερη και αυτόνομη διαφυλετική Πολιτεία. Παντρεύεται μια πρώην σκλάβα και ζει μέχρι το τέλος ενάντια στο κατεστημένο, πολεμώντας για τις ιδέες του.

Σε μια πολύ διαφορετική απεικόνιση του Αμερικανικού Εμφυλίου, φτωχοί Νότιοι τα βάζουν με πλούσιους Νότιους όταν αντιλαμβάνονται τις ταξικές αδικίες του πολέμου, καθώς οι πρώτοι αιμορραγούν κυριολεκτικά στα πεδία της μάχης και μεταφορικά με την αρπαγή των λιγοστών περιουσιακών τους στοιχείων, ενώ οι δεύτεροι κρύβονται πίσω από νομικές διατάξεις για οικονομικές και στρατιωτικές απαλλαγές. Σε αυτή την αντιπαράθεση πρωτοστατεί ο Νιούτον Νάιτ που μετατρέπει την αντίθεσή του για τον πόλεμο σε λιποταξία όταν βλέπει τον ανιψιό του να πέφτει νεκρός. Στην πορεία βρίσκει συμμάχους, φτιάχνοντας αρχικά μια αντάρτικη συμμορία φυγόδικων και σκλάβων και προσπαθώντας να εξαλείψει (αν και δεν είναι ευδιάκριτο αυτό από την αρχή) τις φυλετικές διαφορές μεταξύ τους. Το αποτέλεσμα του αγώνα του είναι το Free State of Jones, μια αυτόνομη επαρχία στην καρδιά του Μισισιπή, δηλαδή σε ένα από τα πιο συντηρητικά κομμάτια της χώρας διαχρονικά, κάτι που υποστηρίζεται με εμβόλιμες σκηνές ενός δισέγγονου του Νάιτ που δικάζεται 85 χρόνια

αργότερα (στα μέσα του 20ού αιώνα δηλαδή) επειδή παντρεύτηκε λευκή, ενώ έχει έστω και 1/8 αίμα Αφροαμερικανού – μια αχρείαστη προσθήκη στην ταινία που απλώς υπερθεματίζει πάνω στον ρατσισμό. Στο σύνολό της η ταινία του Γκάρι Ρος, που κάποτε έκανε σπουδαία φιλμ, όπως το Pleasantville, χρόνια πριν από την ενασχόλησή του με το Hunger Games, μοιάζει με μια σειρά αποσπασματικών γεγονότων, χωρίς να δημιουργείται ένα στοιχειώδες κέντρο βάρους που θα μπορούσε να τα ενώσει. Ο χαρακτήρας του Νάιτ γίνεται, από απλός διαφωνών, επαναστάτης, χωρίς να υπάρχει πίσω του μια συγκροτημένη ιδεολογία για τις πράξεις του, πέρα από 2-3 απλοϊκές απόψεις περί ισότητας που θα μπορούσαν να καταρριφθούν όταν και αυτός θα γινόταν ηγέτης, αλλά τέτοια περίπλοκα πράγματα μένουν τις περισσότερες φορές, μάλλον σκόπιμα, έξω από το τελικό μοντάζ. Προτιμάται μια διδακτική αφήγηση που θέλει να ξορκίσει τις αμαρτίες του Νότου δείχνοντας και μια άλλη πλευρά του, εμπλουτισμένη με αρχειακές φωτογραφίες που συνοδεύονται από μικρά κείμενα ως επιφανειακή σύνοψη όλων των συμβάντων. Τι μένει; Ο Μάθιου Μακόναχι να κυριαρχεί στο κάδρο, όταν δεν υπερβάλλει, μια που ο ισχνός δραματουργικά ήρωάς του δεν τον βοηθά.

VILLAGE RENTI 5 - VILLAGE MALL 12 - VILLAGE FALIRO 5 - ODEON STARCITY 3 - STER ILION 1 - ΑΒΑΝΑ ΘΕΡΙΝΟ ΑΕΛΛΩ 1,3 - ΑΛΕΚΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΓΑΛΑΞΙΑΣ 1 - ΔΕΞΑΜΕΝΗ ΘΕΡΙΝΟ - ΚΗΦΙΣΙΑ 2 - ΝΑΝΑ 2 - ΦΙΛΙΠ ΘΕΡΙΝΟ - ΦΙΛΟΘΕΗ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΚΤΗ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΛΟΜΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΤΡΙΑΝΟΝ ΘΕΡΙΝΟ - ΧΛΟΗ ΘΕΡΙΝΟ

* Κριτική από τον Τάσο Μελεμενίδη

ΕΝΝΙΑ ΖΩΕΣ Nine Lives Σκηνοθεσία: Μπάρι Σόνενφελντ Πρωταγωνιστούν: Κέβιν Σπέισι, Τζένιφερ Γκάρνερ, Κρίστοφερ Γουόκεν

Μεγαλοεπιχειρηματίας που έχει απομακρυνθεί από τη σύζυγο και την κόρη του παίρνει δώρο, για το πάρτι γενεθλίων της τελευταίας, μια γάτα. Καθ’ οδόν προς το σπίτι παθαίνει ένα ατύχημα και ξυπνά εγκλωβισμένος στο σώμα της γάτας. Ο ιδιοκτήτης του pet shop τού εξηγεί ότι πρέπει να συμφιλιωθεί με την οικογένειά του μέσα σε μία εβδομάδα, ειδάλλως θα παραμείνει γάτα για πάντα.

Υποθέτω πως ο Κέβιν Σπέισι αποφάσισε να κάνει ένα απαραίτητο, ανακουφιστικό ίσως διάλειμμα από το «House of Cards» και να αποδεχθεί, με το αζημίωτο δίχως άλλο, έναν ρόλο ελαφρύ, όσο πιο μακριά γίνεται από τις μηχανορραφίες του Λευκού Οίκου και τις δολοπλοκίες. Μαζί με την παρένθεση, απομακρύνθηκε όσο γίνεται και από οποιαδήποτε απόχρωση δραματικότητας, εγκαταλείποντας την ταινία σχεδόν από το ξεκίνημα. Επίσης, δεν ρώτησε τον Μπιλ Μάρεϊ τι μπορεί να πάθει ένας μεγάλος ηθοποιός όταν δανείζει τη φωνή του σε μια γάτα. Ή δεν είδε ποτέ τον Γκάρφιλντ. Εννιά ζωές, το αντίστοιχο των εφτά ψυχών που λέμε εμείς, δεν είναι αρκετές για να σώσουν αυτή την κωμωδιούλα με το μαγικό εύρημα της μετενσάρκωσης ενός ματαιόδοξου, και συναισθηματικά απόντα, επιχειρηματία που περνάει τη δοκιμασία της γατίσιας ζωής για να συνειδητοποιήσει τι σημαίνει να είσαι πατέρας, σύζυγος, άνθρωπος. Η απλοϊκότητά της την προορίζει αποκλειστικά για τα παιδιά του δημοτικού, τα μόνα που ίσως θα εκτιμήσουν κάποια αιλουροειδή ακροβατικά και την παντελή έλλειψη οπτικής ή σεναριακής πρωτοτυπίας πίσω από το οικογενειακό μήνυμα.

VILLAGE RENTI 16 - VILLAGE MALL 6,9 - VILLAGE PAGRATI 1,3 - VILLAGE FALIRO 3 - ODEON STARCITY 9 - ODEON GLYFADA 1 - ODEON MAROUSI 2 - STER ILION 7 - STER COOL 3 - ΑΕΛΛΩ 3 - ΟΡΦΕΑΣ ΘΕΡΙΝΟ

15.9.16 – lifo

41

δοκιμιο

Γιατί ο Ρολάν Μπαρτ θα αντιπαθούσε σήμερα τους χίπστερ Ο Ρολάν Μπαρτ διέκρινε από νωρίς ένα ολόκληρο σύστημα στη μόδα, μια γλωσσολογία αλλά και μια ηθική κατάσταση που μας βοηθάει να διακρίνουμε το αυθεντικό από το ψευδεπίγραφο, όπως φαίνεται στο βιβλίο «Το μπλε είναι φέτος στη μόδα...» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πλέθρον.

από την τίνα μανδηλαρά

Βιβλίο

Τ

42 lifo – 15.9.16

ο μπαρούτι που ενεργοποιούσε τις βόμβες που κρατούσε στα χέρια του ο Ρολάν Μπαρτ στην καρδιά του πανεπιστημιακού συστήματος θα καίνε για καιρό: αρκεί κανείς να τον φανταστεί να ξεφυλλίζει περιοδικά μόδας, όπως το «Elle», και να γράφει εκεί κείμενα σημειολογικής ανάλυσης, για να αντιληφθεί τη μεγάλη επανάσταση που επέφερε στους κόλπους των ανθρωπιστικών σπουδών. Με τη δική του ματιά, που δεν χρωστούσε δάνεια σε καμία θεωρητική συνθήκη παρά έπαιρνε από παντού, επέμενε πως αν θέλεις να χτυπήσεις το σύστημα, οφείλεις να το ορίσεις με ενάργεια από μέσα. Η ειρωνεία του έγινε σοβαρότητα και η σοβαρότητα απόλυτη ειρωνεία, ακόμα και όταν ανέλυε σημειολογικά το κατς ή όταν έγραφε τις γλωσσολογικές του αναλύσεις σε περιοδικά μόδας. Σταδιακά θα ανακαλύψει τα δαιμόνια της αμφισημίας στις έννοιες της πραγματικότητας και στα κλισέ, ώστε μια μέρα οι γραφειοκράτες της σκέψης να καταλάβουν πως αυτό που πάντοτε ξέφευγε από τη γλώσσα, αυτό που εκείνοι ξεπέταγαν ως απλοϊκό, αυτό το πολύ απλό «το μπλε είναι πάντοτε της μόδας», είναι που θα ακυρώσει με την αλληγορική του δύναμη ολόκληρο το σύστημα της σκέψης. Ως εκ τούτου, ο Μπαρτ, αναζητώντας τον πλούτο των εννοιών στις παρυφές του λόγου, δεν δίστασε να σκοτώσει τον συγγραφέα ως ναρκισσευόμενο παντοκράτορα και να στήσει παιχνιδιάρικα τα lego μιας σκέψης που δεν χρειαζόταν πια έναν ακκιζόμενο ποιητή παρά έναν ψυχρό αποκρυπτογράφο. Ο ίδιος είχε μια περιέργεια και μια ανάλυση για το καθετί: σίγουρα, αν ζούσε, θα ανέλυε επί μακρόν τις ψευδεπίγραφες εξαγγελίες κινημάτων που αιχμαλωτίζονται στις επιταγές του στυλ, θα είχε πολλά να πει για τους υποτιθέμενους αντιρρησίες που ουσιαστικά ακυρώνονται από την ίδια τους την εκκεντρικότητα. Τότε τολμούσε, φορώντας τα

καλοσιδερωμένα του πουκάμισα και τις επιβλητικές του καμπαρντίνες, να τα βάλει με τους χίπηδες, μιλώντας για ένα «καρικατουρίστικο αντίγραφο της οικονομικής αλλοτρίωσης που διακρίνεται αντίστροφα από μια θετική ανευθυνότητα». Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα από ένα κίνημα που αρνείται την προφάνεια από το να παγιδευτεί σε αυτό που υποτίθεται ότι αρνείται: και εδώ ακριβώς έγκειται η ολοκληρωτική αυτοπαγίδευση ψευδοκινημάτων, όπως είναι σήμερα το κίνημα των χίπστερ. Στα κείμενα του Ρολάν Μπαρτ για την ένδυση και τη μόδα, που περιλαμβάνονται στην άκρως ενδιαφέρουσα συλλογή Το μπλε είναι φέτος στη μόδα... από τις εκδόσεις Πλέθρον, σε ωραία μετάφραση από τον Βασίλη Πατσογιάννη, αναλύονται όλες οι υποτιθέμενες σημειολογικές αντιθέσεις στο σύστημα της μόδας, εντοπίζεται η βαθιά κανονικότητα και κανονιστικότητα που διέπουν τη μόδα και το ένδυμα ως γεγονότα πέρα από την πρακτική και καλλωπιστική τους λειτουργία, αναδεικνύεται η αιώνια δύναμη του γούστου σε αντίθεση με την ευκαιριακή ευτέλεια ενός πρόσκαιρου στυλ και, τέλος, αναλύεται σε βάθος το φαινόμενο του δανδισμού και των αυθεντικών επαναστατών της μόδας, όπως η Σανέλ. Εν προκειμένω, ο Μπαρτ επικαλείται τον δανδισμό για να παραπέμψει σε μια ανατρεπτική διάσταση της μόδας που καμία σχέση δεν έχει με την εφήμερη ευτέλεια ανατρεπτικών κινημάτων όπως ο χιπισμός για τον απλούστατο λόγο ότι ο δανδισμός αναζητούσε, μέσα από τη λεπτομέρεια, την αλλαγή ολάκερου του συστήματος διαμορφωμένης σκέψης. Μέσα από το ελάχιστο «κάτι» ο δανδισμός, ως καλλιτεχνικό πλέον κίνημα, κατάφερνε και «έθραυε» το ένδυμα, καταδεικνύοντας ότι εκείνο οφείλει να είναι κάτι παραπάνω από ένα αντικείμενο χρήσης: ένα ένδυμα επεξεργασίας. Πρόκειται για μια καθαρά ηθική διάσταση του ενδύματος που

roland barthes

Το μπλε είναι φέτος στη μόδα... Κείμενα για την ένδυση και τη μόδα Μτφρ.: Βασίλειος Πατσογιάννης Εκδόσεις Πλέθρον Σελίδες: 122

μεταλλάσσει συστήματα, τεχνικές και συμπεριφορές. Ο δανδισμός ήταν αυθεντικός ακριβώς γιατί δεν ξέπεφτε στην εκκεντρικότητα «που είναι μια μορφή άκρως ευεπίφορη στη μίμηση» και λειτουργούσε αντίθετα με τα νέα τρεντ ή τους κάθε λογής χίπστερ που αναδεικνύουν το διαφορετικό ακριβώς επειδή μιμούνται ένα ολόκληρο σύστημα συμπεριφορών. Επομένως, αυτό που σκότωσε τον δανδισμό είναι ότι απαρνήθηκε την πρωτογενή του ταυτότητα και κάποια στιγμή εξελίχτηκε σε μόδα. Με άλλα λόγια, ο δανδισμός αυτοεξουδετερώθηκε, πέθανε από τα ίδια του τα μέσα ακριβώς τη στιγμή που μετατράπηκε σε χιπστερισμό. Και αυτό ακριβώς είναι το σημείο εγκλωβισμού και για τα υπόλοιπα κινήματα, όταν εγκλωβίζονται σε αυτό που αρνούνται ή μιμούνται, όπως οι χίπηδες που έμοιαζαν να ακυρώνονται όταν μετατοπίστηκαν, έστω και νοερά, σε ένα φτωχό, εργατικό περιβάλλον. Τι νόημα έχει ένας χίπης σε μια φτωχογειτονιά, ένα συγκείμενο που τον καθιστά αυτομάτως γραφικό, ήταν η εύλογη απορία του Ρολάν Μπαρτ που αγνάντευε τις ψευδεπίγραφες κατακτήσεις των χίπηδων κραδαίνοντας ψηλά την παντιέρα της αυθεντικότητας.

Η Σανέλ η μόνη αυθεντική Αυτήν, επομένως, την οντολογική σύσταση της Μόδας που αποθεώνει το ευκαιριακό και δοξάζει αυτό που είναι καταδικασμένο στον θάνατο, έχοντας «καταστρέψει ό,τι μόλις πριν είχε λατρέψει, ενώ λατρεύει αυτό που πρόκειται να καταστρέψει» ορίζει ο Μπαρτ ως αποκλειστικό –με την έννοια του αποκλεισμού– χαρακτήρα της Μόδας. Υπάρχουν, ωστόσο, κάποιοι που, καταφεύγοντας σε αυτές τις ευκαιριακές οντότητες και τα υλικά, έδειξαν να επαναστατούν ενάντια στο εγγενώς εφήμερο της Μόδας, όπως η Σανέλ. Πρόκειται γι’ αυτούς που αναζητούσαν τη λεπτομέρεια χωρίς να το φωνάζουν, που ανέδειξαν με τρόπο ρηξικέλευθο και συνάμα ανεπαίσθητο την κοινωνική-αισθητική λειτουργία του ενδύματος, προασπιζόμενοι μια εντελώς διαφορετική θέαση των όντων: «Η γυναίκα της Σανέλ δεν είναι η αργόσχολη κοπέλα αλλά η κοπέλα που έρχεται αντιμέτωπη με μια εργασία η οποία είναι και η ίδια χαμηλότονη, ακαθόριστη, ενώ αφήνει να φανεί στο απαλό, στο πρακτικό και συνάμα φινετσάτο ταγιέρ της όχι το περιεχόμενο της εργασίας (δεν είναι μια φόρμα) αλλά το αντιστάθμισμά της, μια έξοχη μορφή του ελεύθερου χρόνου, η κρουαζιέρα, το γιοτ, το βαγκόν-λι, εν ολίγοις το μοντέρνο και το αριστοκρατικό ταξίδι, όπως το ύμνησαν ο Πολ Μοράν, ο Βαλερί Λαρμπό. Έτσι, από όλες τις μόδες, το στυλ Σανέλ είναι ίσως, και παραδόξως, το πλέον κοινωνικό, διότι εκείνο εναντίον του οποίου πολεμά, εκείνο το οποίο απωθεί δεν είναι, όπως πιστεύεται, οι φουτουριστικές προκλήσεις της νέας ραπτικής αλλά μάλλον οι χυδαιότητες του μικροαστικού ενδύματος: ενδέχεται, επομένως, η Σανέλ να έχει τη μεγαλύτερη επιτυχία σε κοινωνίες που νιώθουν και πάλι την ανάγκη για μια αισθητική ώθηση, όπως, για παράδειγμα, στη Μόσχα – όπου και πάει συχνά». Κι εδώ ακριβώς έγκειται ο κανονιστικός και θεσμικός χαρακτήρας της Μόδας: στην έντονα κοινωνική της διάσταση, στο ότι ανακυκλώνει, αναδεικνύει ή ενδεχομένως ακυρώνει έναν ολόκληρο μηχανισμό κατασκευής και εδραίωσης στερεοτύπων, συνιστώντας μια ολόκληρη μυθολογία. Με άλλα λόγια, διαμορφώνει ένα σύστημα που ξεπερνά την καλλωπιστική και πρακτική διάσταση του ενδύματος και επιτελεί μια σημασιοδοτική λειτουργία που αυτομάτως την οδηγεί κοντά στη γλώσσα.

Radio Bookspotting από τον γιώργο-ίκαρο μπαμπασάκη

Σάρκα συν λέξεις ίσον πνεύμα Η ποίηση του Γιώργου Κακουλίδη είναι θητεία και θυσία. Ο ποιητής στάλκερ. Κατοικούμε μια γλώσσα, ένα συμπαγές σύμπαν λέξεων που μ’ αυτές χαρτογραφούμε τη σάρκα. Οι λέξεις του ποιητή Γιώργου Κακουλίδη ξεκινάνε από τη σάρκα, γιορτάζουν τη σάρκα, τη ζωή τη χωμάτινη, τη χθόνια, για να την κάνουν πνεύμα, να την εξαϋλώσουν. Ό,τι έχουν δει τα μάτια του ποιητή, και είναι πολλά, βαφτίζονται στην αλφάβητο, έτσι γίνονται μουσική, έτσι γίνονται ποίημα. «Με την αλφάβητο γνώρισα τον τρόμο / με την αλφάβητο γνώρισα τα καλύτερα δηλητήρια / με την αλφάβητο παραδόθηκα στη μαγεία». Ήδη από το 1979, με το Λίμπερτυ που εξέδωσε ο αείμνηστος μάστορας Φίλιππος Βλάχος στα Κείμενα, ο Κακουλίδης παλεύει να ιστορήσει τη ζωή που βολοδέρνει στις κόχες και στις κόγχες, τη ζωή που σουλατσάρει στα σοκάκια της σκιάς. Η ποίηση του Κακουλίδη είναι μια βραχνή προσευχή στο κενό των ημερών, ένα κενό που ο ποιητής δεν το θέλει, το αρνείται, το ξορκίζει. Και το ξορκίζει επικαλούμενος τα σαράκια, τα κακά σπυριά, τους παρίες, τους μεγάλους μάρτυρες της Αίρεσης της Τίγρης, τον άγιο Τζορντάνο Μπρούνο. Στην ποιητική σύνθεση Μην ακούς τον Παράδεισο (εκδ. Γαβριηλίδης), ο Κακουλίδης συνοψίζει όλη του τη στάση απέναντι σε μια κοινοποιημένη διάλυση, όπως από τη δεκαετία του ’80 χαρακτήριζε την εποχή μας, το κενό των ημερών. Βλέπει τις πόρτες να φεύγουν απ’ τους μεντεσέδες, όπως έλεγε ένας άλλος ποιητής, και ανάβει ένα κεράκι στο δάσος. Ο Άλεν Γκίνσμπεργκ αυτό είχε πει για την ποίηση, ότι είναι ένα κεράκι στο δάσος. «Δεν είμαι φτιαγμένος για τίποτα/ και το τίποτα ακολουθώ» ψαλμωδεί ο Κακουλίδης και, ψαλμωδώντας έτσι, αναιρεί την ίδια του την απόφανση, ότι είναι ένα τίποτα, γιατί όταν με τις λέξεις μιλάς για το τίποτα, το υπερβαίνεις, το κάνεις κάτι, ένα πολύτιμο κάτι: ένα ποίημα. Και ιδού, αμέσως μετά, το τίποτα πάει στο τίποτα και ο ποιητής γίνεται ένας στάλκερ στο δάσος, στην ερημιά, μια ερημιά που είναι κατάφορτη με σημασίες και νοήματα, με μνήμες και σιωπές, με σάρκα και με οστά, και με πνεύμα.

Οδοιπόρος της μεγάλης πόλης. Η ποίηση του Κακουλίδη είναι θητεία και θυσία. Ο ποιητής πυκνώνει στις σαράντα σελίδες της σύνθεσης Μην ακούς τον Παράδεισο τη φιλοσοφία μιας ολόκληρης ζωής. Είναι η φιλοσοφία του καταζητούμενου από το Κομάντο των Αντιφάσεων, που θα γυρίσει το παιχνίδι και θα γίνει διώκτης και θα κάνει κουμάντο στις αντιφάσεις. Για τον Κακουλίδη η ποίηση είναι η αέναη οδοιπορία στη μεγάλη πόλη που θέλει να τη βλέπει σαν οροσειρά, με πρανή, πλαγιές, ποτάμια, φιλόξενες κουφάλες δέντρων, πελώρια μοναξιά που καταργείται διαρκώς από αναπάντεχες συναντήσεις. Ένας στάλκερ της μεταβιομηχανικής εποχής, κάτοχος μυστικών, κληρονόμος μυστικών. «Κατεβαίνω από το τρένο», γράφει ο Κακουλίδης, «με άδεια χέρια/ και μια παγωμένη ανάσα/ στην πλάτη μου// Μπροστά μου ένας τραγοπόδαρος/ ψαρεύει αγέρωχος/ από ένα βαρέλι σκουπιδιών/ τα μυστικά του κόσμου// Μου χαρίζει ένα/ ψάχνω να βρω ίσκιο/ να κάτσω να το δω». Θητεία και Θυσία. Ναι, η ποίηση του Κακουλίδη είναι θητεία και θυσία. Θητεύει στα μυστικά του κόσμου. Θυσιάζει άνεση και βολή για να πάει να προσκυνήσει ευλαβικά σ’ εκείνο το «υπόγειο υπερώο», το καμαράκι του Καρούζου. Θητεύει στα ερημικά καφενεία του Μίλτου Σαχτούρη, εκεί όπου είσαι η σκιά της σκιάς κι έχουν ανάποδα γυρίσει τα ρολόγια. Θυσιάζει καλλιέπεια και ευφράδεια για να κάνει τις λέξεις αγκομαχητά, βόγκους, γόους, αλυχτίσματα, οιμωγές, μαγγανείες. Θητεύει στο ραφτάδικο που έφτιαξε το μακρύ γκρίζο παλτό του Μιχάλη Κατσαρού και φτιάχνει εκεί το δικό αμπέχονο, αυτό που φόρεσε για να πάει στο κονάκι του Κατσαρού, στους πέντε δρόμους, στο Everyday, και να δώσουν χέρια, και να κινηθούν λίγο καταπίσω, σαν τα μικρά παιδιά. Θυσιάζει την «πολλή συνάφεια», την κοσμική αβρότητα, τις δεξιώσεις στα μέλαθρα, για να πάρει το καλντερίμι του παρία και να πάει στο χαμόσπιτο της αθωότητας. Γράφει: «Σαν ένα τυφλό χτύπημα γυρίζω/ ανάμεσα στους ανθρώπους/ διαλέγοντας τον αδύναμο/ που σέρνει η αθωότητα σαν σκυλί». Κι όταν πρωτοδιάβασα αυτούς τους στίχους, στην πρώτη σελίδα της ποιητικής σύνθεσης Μην ακούς τον Παράδεισο, το θολωμένο μου μυαλό τούς διάβασε λάθος, διάβασε «το σκυλί της αθωότητας». Γιατί η ποίηση του Κακουλίδη είναι γεμάτη σκυλιά, και γιατί τα σκυλιά έχουν το βλέμμα της αθωότητας, τα σκυλιά είναι η αθωότητα. radiobookspotting.blogspot.gr/

γιώργος κακουλίδης

Μην ακούς τον Παράδεισο Εκδόσεις Γαβριηλίδης Σελίδες: 48

15.9.16 – lifo

43

TAste of the week γεύση». Σε μαύρο πιάτο σερβίρεται το χταπόδι που έχει ψηθεί στη robata και έρχεται πάνω σε κρέμα αβοκάντο, πατητές πατάτες με μαύρο σκόρδο και καπνιστό φρέσκο κρεμμύδι, ενώ πασπαλίζεται με σκόνη μαύρης ελιάς (€18). Πρόκειται για μια διαφορετική γευστική εκδοχή του χταποδιού που δένει με τη σύνθεση των υλικών. Εντυπωσιακό είναι το βιολογικό λαβράκι μαγειρεμένο στον ατμό μέσα σε φύλλο μπανανιάς με ντρέσινγκ κίτρινης περουβιανής πιπεριάς aji amarillo που έρχεται πάνω σε ξύλο, με το μπανανόφυλλο διακοσμημένο με τσιπς μπανάνας, και δίπλα, σε ένα μαύρο La pantera negra μπολάκι, το sticky ρύζι με γεύση καρύδας (€22,50). Τη γεύση του ψαριού ανεβάζει η ένταση της περουβιανής πιπεριάς και του ταιριάζει από δίπλα το ρύζι με γεύση καρύδας. Προκλητικά γευστικό αποδείχθηκε το πιάτο με τα σιγομαγειρεμένα μοσχαρίσια πλευρά στα κάρβουνα που συνοδεύονται με πουρέ περουβιανής πατάτας και πληθωρικής νοστιμιάς σάλτσα (€28,50). Καλές πρώτες ύλες, εξωτικές, και ευφάνταστοι γευστικοί συνδυασμοί από τα χέρια του Δημήτρη Κατριβέση που είναι σε φόρμα και δηλώνει: «Θέλω στο τέλος της βραδιάς η δική μου χαρά να έχει περάσει στο τραπέζι». Πράγματι, το πετυχαίνει. ☛ La pantera negra, Καλογριώνη 6, Πλάκα, 213 0364214

Επιστροφή στην πόλη! Στο Pantera Negra του Δημήτρη Κατριβέση και στη Σουσουράδα στα Εξάρχεια.

γευσιγνωσία

Βγες

aπο τη νικη μηταρεα

επιτέλους

«Πίσω στα βασικά»… είναι ο τίτλος της πρώτης γευσιγνωσίας της φετινής χρονιάς στο Vinoterra, που θα καταπιαστεί με μια δημοφιλή και δροσιστική ποικιλία. Πρόκειται για τη Sauvignon Blanc. Τρεις εξαιρετικές εκφράσεις του από την ελληνική επικράτεια θα βρεθούν απέναντι σε τρεις εγνωσμένης αξίας εκπροσώπους του παγκόσμιου αμπελώνα την Τετάρτη, 21 Σεπτεμβρίου, στις 20:30. Θα γίνει συζήτηση για την ιστορία της ποικιλίας και των κτημάτων που θα δοκιμαστούν, τις εκφράσεις της ανά τον κόσμο. Η δοκιμή περιλαμβάνει head-to-head έξι διαφορετικά κρασιά. Το κόστος της γευσιγνωσίας θα ανέλθει στα €20 με συνοδεία πιάτου αλλαντικών-τυριών. info@vinoterra.gr

44 lifo – 10.1.13

syros greatings

r «La pantera negra», «Ο μαύρος πάνθηρας» λέγεται το ολοκαίνουριο εστιατόριο του σεφ Δημήτρη Κατριβέση που άνοιξε αρχές καλοκαιριού στη γοητευτική Πλατεία της Ρωμαϊκής Αγοράς. Ο Δημήτρης μας προτείνει μια σειρά πιάτων που αντλούν έμπνευση από την περουβιανή κουζίνα. Την όμορφη διακόσμηση του εστιατορίου ανέλαβε ο ίδιος ο σεφ, συνθέτοντας ένα σκηνικό από πέτρα, λευκά γύψινα, βιομηχανικά στοιχεία, καναπέδες-αντίκες με πολύχρωμα μαξιλάρια, καρέκλες με διαφορετικό ντιζάιν και μεγάλα τραπέζια. Φυσικά η κουζίνα είναι ανοιχτή, ενσωματωμένη στη σάλα και σε επαφή με τα τραπέζια. Τα τραπεζάκια στην πλατεία κάτω από τις μουριές είναι ό,τι πρέπει για να χαρείς το δείπνο σου. Ο Δημήτρης είναι χαρούμενος για το καινούργιο του «απόκτημα» και μας κάνει την έκπληξη, φτιάχνοντας ο ίδιος εξαιρετικά piscos που μπορούν να συνοδέψουν το σεβίτσε. Το μενού είναι ξεκάθαρο, με προτάσεις από σεβίτσε, tiradito και causas για αρχή. Ακολουθούν σούπες, anticucho, που είναι La pantera negra μια ποικιλία από σουβλάκια περουβιανά, πάστες, ψάρι και κρέας. Έχοντας δουλέψει και πειραματιστεί πολύ πάνω στην περουβιανή κουζίνα, ο Δημήτρης μας λέει: «Το δικό μου Mistura είναι το ανακάτεμα της ελληνικής κουζίνας με περουβιανά υλικά και γιαπωνέζικες τεχνικές». Τον απολαμβάνεις καθώς ετοιμάζει τα πιάτα με κινήσεις σίγουρες κι επιδέξιες, γι’ αυτό και δεν είναι τυχαίο ότι στο τραπέζι μας προσγειώνονται εντυπωσιακά πιάτα. Δείγμα της υπογραφής του δίνει το hot ceviche, λαβράκι που συνδυάζεται με γλυκό καλαμπόκι, κίτρινη περουβιανή πιπεριά aji amarillo, γιούκα, αμάρανθο, πινελιές φρέσκου βασιλικού και πιπεράτου τζίντζερ και φίνο ντρέσινγκ λευκής τρούφας, ενώ στο πιάτο φιγουράρουν και τραγανά τσιπς λεπτοκομμένης πράσινης μπανάνας (€14). Ακολουθεί το εξαιρετικό Leche de la pantera negra με λευκό La pantera negra ψάρι σε κύβους που ενισχύεται γευστικά από καπνιστή γλυκοπατάτα, μαύρη κινόα, γάλα πάνθηρα και σκεπάζεται από φυλλαράκια κόλιανδρου και ψιλοκομμένο κρεμμύδι (€14,5). Ένα από τα βασικά ντρέσινγκ για τα σεβίτσε και τα tiraditos είναι το γάλα τίγρη. «Πρόκειται για μια καυτερή βινεγκρέτ με βάση την καυτερή κίτρινη πιπεριά και τους χυμούς του σεβίτσε», εξηγεί ο σεφ και προθέτει: «Πήρε την ονομασία του από το γαλακτερό χρώμα και την πικάντικη

Τι γεύση έχει η κουζίνα της Σύρου; Μπορείτε να τη δοκιμάσετε από αύριο Παρασκευή 16 έως και την Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου στο φεστιβάλ γαστρονομικού πολιτισμού της Σύρου «Syros GrEATings». Η συριανή γαστρονομική κουλτούρα είναι έτοιμη να σας ενθουσιάσει. Κατά τη διάρκεια του τριημέρου τα 17 εστιατόρια του δικτύου Aegean Cuisine στην Ερμούπολη και τα χωριά του νησιού θα προσφέρουν, παράλληλα με τα μενού τους, ειδικά μενού με πιάτα που εμπνέονται από τη γαστρονομική παράδοση του νησιού. Ο χώρος που άλλοτε στέγαζε την Αγορά της Ερμούπολης μεταμορφώνεται για να υποδεχθεί live μαγειρέματα συριανής κουζίνας και έκθεση τοπικών προϊόντων. Στο πλαίσιο του φεστιβάλ εντάσσεται και η έκθεση για την ιστορία του συριανού λουκουμιού. Αυτό το τριήμερο η Σύρος θα είναι νοστιμότερη από ποτέ και αξίζει να πάρετε μια γεύση.

Facebook page: Syros Greatings

r «Οι σουσουράδες (πουλιά) που κόβουν βόλτες στα οικογενειακά αμπέλια μας έδωσαν την ιδέα για το όνομα του μαγαζιού» λέει ο Γιάννης Ραχούτης, συνιδιοκτήτης του καινούργιου all day χώρου «Σουσουράδα», ο οποίος έκανε το ντεμπούτο του στην καρδιά του καλοκαιριού. Στη θέση που ήταν ο εκδοτικός οίκος Αλκυών στα Εξάρχεια στήθηκε ένας χαλαρός, νεανικός χώρος που προσφέρει από το πρωί καφέ, χυμούς, σάντουιτς και πίτες, για να ακολουθήσουν οι μεζέδες που θα συνοδεύσουν το κρασί και το τσίπουρο. Πολλά είναι τα μεζεδοπωλεία που ανοίγουν σε διάφορες γωνιές της πόλης διεκδικώντας την εύνοιά μας. Κάποια όμως καταφέρνουν να ξεχωρίσουν. Η Σουσουράδα στη Μαυρομιχάλη συνδυάζει με όμορφο τρόπο το καλής ποιότητας φαγητό με καλοδιαλεγμένα υλικά, την αίσθηση της φιλοξενίας και τις προσιτές τιμές. Εδώ υπάρχει η προσωπική σφραγίδα του εστιάτορα που φροντίζει τις λεπτομέρειες, π.χ. το ζυμωτό ψωμί από τη Θήβα έρχεται μέσα σε χαρτοσακούλα, το τσίπουρο και το κρασί είναι φτιαγμένα από τα χεράκια του Γιάννη. Άλλωστε η ενασχόληση και η αγάπη του Γιάννη Ραχούτη με τα αμπέΣουσουράδα λια του τον οδήγησαν στα μονοπάτια της εστίασης, αν και οι σπουδές του είναι διαφορετικές. «Ήθελα πάντα να προσφέρω φιλοξενία, μεζέδες και καλό κρασί και τώρα κατάφερα να πραγματοποιήσω το όνειρό μου», λέει ο ίδιος. Ο χώρος είναι ευχάριστος, με βιομηχανικά στοιχεία, καναπέδες με μαξιλάρες, κεριά στα τραπέζια, μπάρα, και σε περίοπτη θέση βρίσκεται η ωραία φωτισμένη κάβα με τα κρασιά. Η ζωή μεταφέρεται στα τραπεζάκια του πεζοδρομίου που είναι πνιγμένα στα φυτά όσο ο καιρός είναι καλός. Οι μεζέδες που προσγειώνονται στο τραπέζι σε πείθουν ότι ο σεφ Γιώργος Νεστορίδης μαγειρεύει με κέφι στην ανοιχτή κουζίνα. Δοκιμάζεις ντοματίνια με παξιμάδι από χαρούπι, καππαρόφυλλα και ξινομυζήθρα Πάρου (€5,50), μια σαλάτα με γεύση που θυμίζει τις Κυκλάδες. Η φάβα είναι από τα πιάτα που έχουν την τιμητική τους στις παρέες. Εδώ σερβίρουν τη φάβα Φενεού που συνδυάζεται νόστιμα με χταπόδι και καπνιστή πιπεριά η οποία ανεβάζει τους γευστικούς πόντους (€5). Βουτάς την μπουκιά από το ζυμωτό ψωμί στην καλοφτιαγμένη λευκή ταραμοσαλάτα που συνοδεύεται όμορφα με λεπτές φέτες από πληθωρικό σαλάμι Λευκάδος και πίκλες κρεμμυδιού (€4). Τη νοστιμιά την ανακαλύπτεις σε απλά πράγματα, μεζέδες φτιαγμένους με ποιοτικά υλικά και προϊόντα εξαιρετικά που δίνουν το στίγμα από κάθε γωνιά της Ελλάδας. Τα χοιρινά κεφτεδάκια ευωδιάζουν δυόσμο και τους πάει από δίπλα το ντιπ γιαουρτιού με μοσχολέμονο (€5) – μια μερίδα δεν φτάνει. Εξαιρετικά τα πέτουρα, ένα παραδοσιακό ζυμαρικό από τα Γιαννιτσά, που σερβίρονται με καβουρμά, φρέσκια ντομάτα και ξερή μυζήθρα (€7,50). Η κουζίνα είναι σοφά μελετημένη, ακολουθώντας τη φιλοσοφία του χώρου. Λίγα πιάτα, καλοφτιαγμένα, γεύσεις οικείες, χωρίς φιοριτούρες. Ρώτησε για το πιάτο ημέρας που θα βγάζει η κουζίνα: από παστίτσιο και γεμιστά έως σουτζουκάκια. Μπορείς να χαρείς το κρασί με την παρέα σου συνοδεία ελληνικών τυριών και αλλαντικών. Άλλωστε αυτό που ζητάς για την έξοδό σου είναι να μη σε προβληματίσει το φαγητό και να χαρείς τις καθαρές γεύσεις που εκφράζουν ειλικρίνεια, χωρίς να βάλεις το χέρι βαθιά στην τσέπη. ☛ Σουσουράδα Σουσουράδα, Μαυρομιχάλη 44, Αθήνα, 210 3647936

ΚΡΙΟΣ

ΛΕΩΝ

Η Πανσέληνος και η έκλειψη Σελήνης στους Ιχθύς την Παρασκευή απαιτούν ιδιαίτερο χειρισμό των καταστάσεων, καθώς είναι μια εβδομάδα έντονων προκλήσεων και δεν αποκλείεται να χάσετε την υπομονή σας και να φερθείτε επιπόλαια. Αν είστε ελεύθεροι επαγγελματίες, φοροτεχνικά θέματα θα σας φέρουν σε αδιέξοδο και ενδεχομένως να πρέπει να κάνετε κάποιες περικοπές στα έξοδά σας, ώστε να καταφέρετε να αντεπεξέλθετε εγκαίρως σε καθετί που μπορεί να φρενάρει τις ενέργειές σας. Αποφύγετε την επίλυση παρεξηγήσεων και δώστε τον απαραίτητο χρόνο ώστε να καταλαγιάσουν τα έντονα συναισθήματα. Ιδανική εποχή για να κόψετε βλαβερές συνήθειες καθώς και για να εντάξετε στο καθημερινό σας πρόγραμμα τη σωματική άσκηση, ώστε να βελτιώσετε τη φόρμα σας και να ανακτήσετε τη χαμένη σας αυτοπεποίθηση.

Η Πανσέληνος/έκλειψη Σελήνης την Παρασκευή επηρεάζει άμεσα εσάς τους Λέοντες. Έτσι έρχεστε αντιμέτωποι με τις παράλογες απαιτήσεις των εργοδοτών, με αποτέλεσμα να σκέφτεστε σοβαρά το ενδεχόμενο αλλαγής κατεύθυνσης. Οι προσδοκίες σας δεν ικανοποιούνται και η ανάγκη σας να ξεκινήσετε μια δική σας επιχείρηση σας ωθεί στην αναζήτηση συνεταίρων. Αποφύγετε τις δεσμεύσεις και τις υπογραφές συμβολαίων προτού σιγουρευτείτε για τις δυνατότητες των μελλοντικών συνεργατών σας. Στον τομέα της φιλίας προκύπτουν θέματα που σας προκαλούν δυσαρέσκεια και απογοήτευση, με αποτέλεσμα να απομακρύνεστε από άτομα που δεν κατανοούν τους προβληματισμούς σας και σας δίνουν συμβουλές που δεν έχουν κανένα νόημα. Επιλέξτε πρόσωπα που δεν επιβαρύνουν τον ψυχισμό σας και κρατήστε τα προβλήματά σας για τον εαυτό σας, μια και η ανταπόκριση που δέχεστε είναι ελάχιστη με αποτέλεσμα να εκτίθεστε αδίκως.

ΤΑΥΡΟΣ

Οι επόμενες μέρες είναι καθοριστικής σημασίας για τα επαγγελματικά σας και θα χρειαστεί να δουλέψετε ομαδικά, ώστε να ξεπεράσετε τυχόν δυσκολίες που προκύπτουν. Η εποχή παρουσιάζει έντονη αστάθεια στον οικονομικό τομέα, οι ανάγκες και οι υποχρεώσεις είναι πολλές, ειδικά για τους γονείς, οπότε καλύτερα να αποφύγετε το ρίσκο καινούργιων συνεργασιών και να δώσετε την προσοχή σας στην τρέχουσα εργασία σας. Βελτιώστε τις γνώσεις σας, εκσυγχρονίστε τις μεθόδους σας οι ελεύθεροι επαγγελματίες και δώστε έμφαση στις επαφές με πελάτες, προμηθευτές κ.λπ. Οι δύσκολες όψεις Αφροδίτης - Ουρανού συν η Πανσέληνος/έκλειψη Σελήνης την Παρασκευή προμηνύουν προβλήματα στον τομέα των διαπροσωπικών σας σχέσεων, εξαιτίας της ψυχρότητας με την οποία αντιμετωπίζετε ευαίσθητα θέματα που αφορούν τρίτους. Προσπαθήστε να προσεγγίσετε με περισσότερη κατανόηση όσα συμβαίνουν κι αν δεν το καταφέρνετε, καλύτερα να μην εκφέρετε γνώμη, ώστε να μην προκαλείτε δυσαρέσκεια.

ΠΑΡΘΕΝΟΣ Την Παρασκευή πραγματοποιείται η Πανσέληνος στους Ιχθύς, προκαλώντας ένα ασταθές κλίμα στον επαγγελματικό και οικονομικό τομέα, οπότε θα πρέπει να αποφύγετε σημαντικές αλλαγές στη δουλειά σας. Όσοι έχετε δική σας επιχείρηση έρχεστε αντιμέτωποι με βάρη δυσβάσταχτα που έχουν σχέση με φόρους, δάνεια και οφειλές, μπορείτε όμως να τα διευθετήσετε. Ακατάλληλη στιγμή για επενδύσεις, ανοίγματα και καινούργιους συνεταιρισμούς. Προτιμήστε την ασφαλή οδό της τρέχουσας δουλειάς σας και αναβάλετε για λίγο τα μελλοντικά σας σχέδια. Ιδιαίτερη προσοχή στη διαχείριση του θυμού σας. Σίγουρα είναι ένα διάστημα που δέχεστε πολλές πιέσεις, όμως το να ξεσπάτε σε οικεία σας πρόσωπα δεν σας ωφελεί. Μην περιμένετε να στρώσουν όλα στη ζωή σας για να φερθείτε με ευγένεια στους άλλους και αντιμετωπίστε τις όποιες διαφορές με ψυχραιμία. Οι ελεύθεροι χαρείτε τη ζωή.

ΖΥΓΟΣ Οι Ζυγοί αντιμετωπίζετε με θετικότητα

πονται αλλαγές που θα ταράξουν τις ισορροπίες σας, αργότερα όμως θα επωφεληθείτε από τις εξελίξεις, καθώς ανοίγουν νέοι δρόμοι για εσάς, αρκεί να κάνετε υπομονή, μια και η αύξηση του εισοδήματός σας δεν θα είναι άμεση. Η διαχείριση των οικονομικών σας θέλει ιδιαίτερη προσοχή, ώστε να ξεπεραστούν τα εμπόδια δίχως απώλειες. Τακτοποιήστε εγκαίρως δάνεια και φόρους και φανείτε προνοητικοί με τα έξοδα. Η Πανσέληνος/ έκλειψη Σελήνης την Παρασκευή βγάζει στην επιφάνεια απωθημένα και ανεκπλήρωτες επιθυμίες, κάτι που σας προκαλεί έντονες τάσεις απομόνωσης και περισυλλογής. Ξεκαθαρίστε τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας και αν δεν τα καταφέρνετε, μιλήστε σε κάποιον που εμπιστεύεστε για να ξεμπλοκάρετε. Σίγουρα είναι μια εποχή έντονων προκλήσεων και είναι λογικό να έχετε κλατάρει, υπάρχουν όμως λύσεις, αρκεί να τις αναζητήσετε.

τις καταστάσεις μια και το έχετε πάρει απόφαση πως εκ των πραγμάτων θα υπάρχουν δυσκολίες, όμως δεν αφήνετε τα γεγονότα να φρενάρουν τις ενέργειές σας. Όσοι σκοπεύετε να ξεκινήσετε μια καινούργια συνεργασία, καλό είναι να τρενάρετε υπογραφές συμβολαίων, καθώς οι επόμενες μέρες δεν ευνοούν τη λήψη σημαντικών αποφάσεων. Οργανώστε με προσοχή τις μελλοντικές σας κινήσεις, επανεξετάστε τον προϋπολογισμό σας και αποφύγετε το ρίσκο. Στον οικογενειακό τομέα υπάρχει τεταμένη ατμόσφαιρα η οποία μπορεί να εκτονωθεί μέσα στο τριήμερο της Πανσελήνου (Πέμπτη-Σάββατο), οπότε θα πρέπει να μετριάσετε την έντασή σας, ειδάλλως προβλέπονται διαπληκτισμοί με τους γονείς. Οι νεότεροι που αναζητάτε την ανεξαρτησία σας φροντίστε να έχετε τα απαραίτητα εφόδια, ώστε να πατήσετε γερά στα πόδια σας.

Οι Καρκίνοι διανύετε μια εποχή έντονων ανακατατάξεων και καλείστε να προσαρμόζεστε συνεχώς σε νέες συνθήκες με επιτυχία μεν, αλλά με ψυχικό κόστος, γι’ αυτό καταβάλλετε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μη δώσετε στόχο στο περιβάλλον σας. Το θετικό είναι πως οι κόποι σας ανταμείβονται και σας δίνεται η ευκαιρία να αντιμετωπίσετε ανάγκες που προκύπτουν, παρ’ όλα αυτά θα πρέπει να κρατήσετε αμυντική στάση με τα χρήματά σας. Η Πανσέληνος/ έκλειψη Σελήνης την Παρασκευή σας προκαλεί έντονα την ανάγκη να επανεξετάσετε τις σχέσεις σας, προσέξτε όμως καθώς υπάρχει κίνδυνος να διογκωθούν στο μυαλό σας τα γεγονότα και να φερθείτε απότομα σε άτομα που σας έχουν στηρίξει στο παρελθόν. Στον ερωτικό τομέα παραμένει στάσιμη η κατάσταση, δίχως αυτό να σημαίνει πως δεν μπορεί να βελτιωθεί.

Starfax

ΚΑΡΚΙΝΟΣ

από τη μαριβίκυ καλλέργη (starfax@lifo.gr)

ΔΙΔΥΜΟΣ Στον επαγγελματικό τομέα προβλέ-

ΣΚΟΡΠΙΟΣ

Η επιπολαιότητα με την οποία αντιμετωπίζετε σημαντικές οφειλές προς το Δημόσιο θα σας οδηγήσει σε αδιέξοδο και οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές για τα περιουσιακά σας, καθώς τα περιθώρια στενεύουν. Στον επαγγελματικό τομέα υπάρχουν κάποιες προοπτικές για να αυξήσετε τα κέρδη σας, θα πρέπει όμως να επενδύσετε ορισμένα χρήματα στην προώθηση των υπηρεσιών σας. Βρίσκεστε σε μεταβατικό στάδιο και θα πρέπει να αποφύγετε το ρίσκο. Θέματα σπουδών μπορούν να εξελιχθούν θετικά, αρκεί να είστε πρόθυμοι να εντείνετε τις προσπάθειές σας, αφήνοντας για λίγο στην άκρη αισθηματικά ζητήματα που σας απασχολούν. Όσοι είστε σε σχέση και σκέφτεστε να την επισημοποιήσετε, ενδεχομένως να συναντήσετε αντιδράσεις από το ταίρι σας εξαιτίας της ανασφάλειάς του για τα οικονομικά, οπότε δείξτε κατανόηση.

ΤΟΞΟΤΗΣ Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζετε είναι συνεχείς, παρ’ όλα αυτά καταφέρνετε να βρίσκετε λύσεις για τα προβλήματά σας και θα μπορούσε να πει κανείς πως είστε οι τυχεροί του ζωδιακού κύκλου, αφού προχωράτε ακάθεκτοι στην υλοποίηση των σχεδίων σας. Μια καινούργια συνεργασία σας απαλλάσσει από τα οικονομικά βάρη και καθώς σας δίνεται η ευκαιρία να βελτιώσετε τον εξοπλισμό και τις μεθόδους σας, η επιτυχία είναι εξασφαλισμένη. Φανείτε προνοητικοί με τα έξοδά σας. Θέματα εκπαίδευσης των παιδιών απορροφούν αρκετό από τον χρόνο σας, υπάρχουν όμως περιθώρια για να εξοικονομήσετε χρόνο για τον εαυτό σας και τις προσωπικές σας ανάγκες. Μην παραμελείτε τον εαυτό σας και την προσωπική σας ζωή και προσπαθήστε να εξισορροπήσετε τον χρόνο που αφιερώνετε σε σημαντικούς τομείς της ζωής σας, ώστε να μη διαταραχθούν οι ισορροπίες.

DARILFY AX STA

Καθημερινές αστρολογικές προβλέψεις στο www.lifo.gr από τη Μαριβίκυ Καλλέργη

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ

Μέσα στις επόμενες μέρες οι Αιγόκεροι να πρέπει να κρατήσετε αμυντική στάση με τα χρήματά σας και να δώσετε έμφαση στο επικοινωνιακό κομμάτι της δουλειάς σας, ώστε να ενδυναμώσετε τις σχέσεις σας με συνεργάτες και να επιλυθούν θέματα που φρενάρουν τις ενέργειές σας. Η εποχή δεν είναι κατάλληλη για να ξεκινήσετε ένα καινούργιο εγχείρημα μια και επικρατεί έντονη αστάθεια στον επαγγελματικό τομέα, οπότε κινηθείτε για λίγο με ευελιξία, αρπάζοντας μικρές ευκαιρίες που θα σας δοθούν. Ένα νομικό ζήτημα που προκύπτει θα είναι αντιμετωπίσιμο. Η ερωτική σας ζωή πλέον δεν σας καλύπτει και αναζητάτε το πάθος μέσα από παράλληλες σχέσεις, οι οποίες στο τέλος σας αφήνουν την αίσθηση του ανικανοποίητου. Η ανάγκη σας για συνεχή επιβεβαίωση σας ωθεί σε παρακινδυνευμένες ενέργειες και αργά η γρήγορα θα βρεθείτε αντιμέτωποι με τις συνέπειές τους. Αντιμετωπίστε υπαρξιακά ζητήματα με περισσότερη ωριμότητα.

ΥΔΡΟΧΟΟΣ Αν καταφέρετε μέσα στο επόμενο διάστημα να βάλετε σωστές προτεραιότητες στα έξοδά σας, θα ξεπεράσετε κάποια εμπόδια που σας έχουν φέρει σε αδιέξοδο σε σχέση με τη δουλειά σας. Είναι ένα διάστημα απαιτητικό και δύσκολο, κάτι που θα σας κάνει να χάσετε την υπομονή σας πολλές φορές, πρέπει όμως να δράσετε, αλλιώς θα μείνουν στάσιμες οι υποθέσεις σας. Αποφύγετε τον δανεισμό από τράπεζες και αναζητήστε τη στήριξη μέσα από το οικογενειακό σας περιβάλλον, αν χρειαστεί. Την Παρασκευή η Πανσέληνος δημιουργεί εντάσεις στον τομέα της φιλίας, καθώς έρχονται στο προσκήνιο ίντριγκες και κουτσομπολιά που θα προκαλέσουν ρήξη, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό, μια και σας δίνεται η ευκαιρία να κάνετε ένα καλό ξεσκαρτάρισμα. Άτομα που σας προκαλούν αρνητικά συναισθήματα καλό είναι να τα αποφύγετε, ώστε να προστατέψετε την ψυχική σας υγεία.

✍

ΙΧΘΥΣ Είστε αγανακτισμένοι από τις συνεχείς ανάγκες που προκύπτουν και αρχίζετε να χάνετε το κουράγιο σας, καθώς θεωρείτε πως ό,τι και να κάνετε θα συνεχίσετε να έχετε απώλειες. Το θέμα είναι να παραμείνετε σταθεροί στους στόχους σας και να αντιμετωπίζετε ψύχραιμα τις καταστάσεις, ώστε να μην μπλοκάρετε χάνοντας πολύτιμο χρόνο. Μη βιαστείτε ούτε να απορρίψετε ούτε όμως και να δεσμευτείτε με καινούργιες προτάσεις συνεργασίας, καθώς υπάρχει κίνδυνος να πέσετε έξω στις εκτιμήσεις σας. Γάμος/σχέση ενδεχομένως να περάσουν κάποια κρίση η οποία θα είναι παροδική, αρκεί να κάνετε κι εσείς κάποια προσπάθεια. Αφιερώστε περισσότερο χρόνο στην προσωπική σας ζωή και εντάξτε στην καθημερινότητά σας δραστηριότητες που θα κάνετε από κοινού, ώστε να αρχίσει να στενεύει το χάσμα ανάμεσά σας και να βάλετε πιο σταθερά θεμέλια στη σχέση σας.

sudoku No 481 3

2

4 7 8 3

4

7 9 2 6 9 5

5

2 3 6 5

4

7 4 1 8

1

7

Η λύση του προηγούμενου 3 6 7 4 5 9

9 4 8 7 2 1

1 2 5 3 6 8

8 7 6 5 4 3

5 1 4 9 8 2

2 9 3 1 7 6

4 3 2 6 9 7

6 5 9 8 1 4

7 8 1 2 3 5

1 6 9 2 7 5 8 3 4 8 3 7 1 6 4 5 2 9 2 5 4 9 3 8 1 7 6

15.9.16 – lifo

45

ΕΛΕΥΣΙΝΑ (ΑΙΣΧΥΛΕΙΑ 2016) Η εγκατάσταση FEED ME. Ένα δημιούργημα της Noper & Saint Machine, δηλαδή των Radu Pop και Marilena Oprescu Singer, σε μουσική του Mitos Micleusanu και animation των Tudor Calnegru και Sergiu Negulici. Πρόκειται για μια υπερμεγέθη κάψουλα στο σχήμα του κουκουλιού, τη «Μήτρα TRA», η οποία αποτελείται από 699 τμήματα που μοντάρονται στην εκάστοτε παρουσίαση του έργου και στο εσωτερικό του οποίου περιλαμβάνονται περισσότερα έργα.

LastPage 46 lifo – 15.9.16

15.9.16 – lifo

47