Per Helge genberg
Finna kyrkjedøra i meg, 2018
Å bera nakne nyklar, 2019
Og prosjekta skal bleikne, 2020
Per Helge Genberg
trekkje seg attende, snøstrimestilt
Messa er til ende. Gå i fred, og ten Herren og din neste med glede.
Slutte på Mari bodskapsdag, som skulle noko nytt skje på underfullt vis. Arbeidslivet ligg att som ei ekre som bonden i meg slepp hauste fleire gonger. Ho ville seg aldri heilt, denne ekra, avlinga vart ofte dårleg, og voks graset snøgt eit år, var næringsinnhaldet for lågt. Men i nørdste hyrnet, ved heggtrea, kom det somme tider rikt med ville urter, kryddersøte, uventa; oppgåver, ansvar. Resten skal gløymast, kverve som ein nedriven kongrovev. Eg er ein trulaus tenar for minna, eg vil søkje ei framtid i jordbærstiklingane, i påsettlamma, i ein varsam strid mot det dårlege i meg.
Eg skjer av ei grein på treet, men det blør ikkje.
Avskilsmarkering, stil, regi, middag, gåver, talar. Ei brokut historie lagd i mappe og forsegla med silkeband.
No er bekkane tørre. No løyar vinden.
Isproppen losnar og blir vaska bort, og eg prøver nesten halde på vonbrota, vil kjenne korleis dei gnaurar over botnen min.
Dei brytest mot kvarandre; det evige arret etter gammal og ny avvising og vissa om respekt og verd.
Er det denne striden som vart meg?
For eit halvt hundreår sidan:
På tverråsane under taket i sommarfjøset låg kjårman, store trekarmar utan botn, brukte til fôringskassar for sauene i ein stutt periode om hausten.
Eg hugsar aldri at eg såg korleis nokon lyfta karmane opp. Størstedelen av året berre fanst dei der, vekte av lufta ein junimorgon, lyttande under fuglevenger, verna mot piskande regn eller tung snø, til stades utan å krevje plass, lik menneske som ikkje lenger trur at andre bryr seg, og lell veit dei har ei oppgåve å fylle.