Lost & Found Mega*Zine 30/2021 PL

#30 PL !"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

89:&;

Mega*Zine Lost&Found #30/2021 CISZA SPIS TREŚCI:

89:&;

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

GALERIA

Grażyna Ambrożek

Grażyna Ambrożek AEGISart

https://www.facebook.com/ga.aegisart/

89:&;

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Grażyna Ambrożek

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Grażyna Ambrożek

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Grażyna Ambrożek

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Grażyna Ambrożek

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Grażyna Ambrożek

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Grażyna Ambrożek

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Grażyna Ambrożek

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Grażyna Ambrożek

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Grażyna Ambrożek

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Grażyna Ambrożek

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Grażyna Ambrożek

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Grażyna Ambrożek

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Grażyna Ambrożek

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Grażyna Ambrożek

89:&;

POEZJA

Piotr Szreniawski

Nikolaos

to nie jest szept sceniczny aktorzy dostrzegają zawiłości szukają źródeł zakłamania w bliskich gardłu i dłoni sztyletach

dziś mnie nastraszył nagradzając wedle łaski i uznania zły przyjaciel

mam nie mówić o upadku rządów prawa? zakazujecie słyszeć, co mówi los?

Mikołaj po grecku znaczy zwycięstwo ludu demos laos ethnos

89:&;

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

POEZJA

Marek Trusiewicz

Morze ciał. Spiętrzona fala zwłok.

Rozkrwawione, pokryte niespełnieniem usta.

Samobójcy, samotnicy – wykolejeńcy.

Wyrzuceni poza system, przemykający między kropelkami śliny czeladnicy melancholii.

Pokryte szadzią policzki – wtulone w chodniki ciała.

Muśnięte opuszkami opadające powieki.

Zakrzepłe krwawienia.

Bezcenne ukojenie po rozwiązaniu paktu z oddychaniem.

Biorę was w objęcia, moi bracia. Moje dzieci.

Pękniętymi oczami przewracam stronice katorgi.

Zesłany na wyspę Nazino pożeram samego siebie.

Na miazgę rozbijam wszelką formę i wszelką pewność.

Widzę was w każdym żarzącym się papierosie, znamieniu barwnikowym i tiku nerwowym.

Piję was przemieszanych z żalem. Coś wypełza.

Wyłamujący żebra, kąsający pasożyt poszerza gardło, by było gotowe na wywołany świadomością wrzask bezsilności.

89:&;

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

GALERIA

Elena Baila

Elena Baila Homage to John Cage and 4′33″ (four minutes, thirty-three seconds) https://www.instagram.com/elena.baila/ https://www.facebook.com/elenabailalbrizzi/

89:&;

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

GALERIA

Elena Baila

Maze

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

89:&;

GALERIA

Elena Baila

Water Mirror

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

89:&;

GALERIA

Elena Baila

Monumental Cemetery

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

89:&;

GALERIA

Elena Baila

No Roundabout

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

89:&;

GALERIA

Elena Baila

Abandoned Bed

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

89:&;

GALERIA

Elena Baila

Abandoned Bed

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

89:&;

GALERIA

Elena Baila

No Words Needed

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

89:&;

GALERIA

Elena Baila

No Words To Say

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

89:&;

POEZJA

Józef Zdunek

cisza i decybele

na Ziemi nie ma ciszy odpłynęła z decybelowego smogu cywilizacyjnej pandemii teraz jest w zakamarkach Wszechświata i medytuje nad ułomnością ludzkiego myślenia

cisza jest błogosławieństwem Boga-Natury dla człowieka decybele przekleństwem zwariowanym hałasem który kaleczy duszę i ciało a homo cogitans milczy

89:&;

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Ninn Ja Krawędź

Przysiadło na Krawędzi najlepsze z moich Ja a Ona uczyła je ciszeć

mówiła zabierz mu siebie wszak tylko tak potrafię Prawdę wysłyszeć

nie było innej drogi nie a rubin tego strumienia poił spragnione lęki i brzask ocalał od zapomnienia

na tej murawie porośnie maj a Prawda znów się objawi

będzie tam Stała odarta z win i nie pozwoli się zabić ...

89:&;

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

POEZJA

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

Joanna Sarnecka

Tradycyjne baśnie powstawały w innym niż literatura dziecięca kontekście. Ba, dzieciństwo w świecie, z którego się wywodzą, było zupełnie inaczej rozumiane. Można ręcz zaryzykować stwierdzenie, że nie było go wcale. Dopiero od XIX wieku zaczęto wyodrębniać ten etap w życiu, definiując jako szczególnie wrażliwy na oddziaływania edukacyjne i wychowawcze.

Skoncentrowano siły, by uzyskać w tych obszarach jak najwięcej.

Jednocześnie dziecko stało się kimś zupełnie INNYM niż każdy dorosły człowiek, wyjętym spod prawa, często, w tzw. wyższych sferach, pozbawione było obowiązków domowych względem rodziny. Infantylizowane i traktowane z przymrużeniem oka, stało się ambitnym projektem, który należało dopiero zrealizować. A czym jest sukces w realizacji tego projektu? Otóż dziś mierzy się go skutecznością nowego człowieka na rynku pracy. Wydajność efektywność – oto kryteria sukcesu w kapitalistycznej rzeczywistości. Oczywiście indywidualne. Z tym, co zbiorowe bowiem mamy coraz mniej wspólnego. A jak było wcześniej?

Prze-życie W Europie, w środowiskach wiejskich do XIX wieku, przeżycie było zadaniem nie lada. Ze śmiercią spotykano się na co dzień. Umierali dorośli, dzieci, z głodu, osłabienia, ciężkiej pracy, czy z powodu chorób, na które nie było lekarstwa.

Jednocześnie nadmiarowa praca na roli, a potem także w fabrykach, sprawiała, że każdy nowy człowiek to były ręce do pracy. Społeczność tworzyła współzależny organizm w stu procentach zaangażowany w przetrwanie. Życie ludzkie rozgrywało się w linearnym planie od narodzin do śmierci, podzielonym na momenty przejścia w kolejne etapy, ale jednocześnie toczyło się ono po kole, w rytmie pór roku i dorocznego świętowania. Kiedy rodziło się dziecko, zanim rytualnie włączono je w społeczność np. poprzez chrzest, traktowano je jako istotę z pogranicza światów. Umarłe przed chrztem, zostawało duchem błądzącym po świecie, niemogącym zaznać spokoju. Kolejnym niezbędnym rytuałem była inicjacja. W różnych społecznościach różnie ją organizowano. Czasem bardziej, a innym razem mniej spektakularnie, niemniej

89:&;

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Dawno, dawno temu

Joanna Sarnecka

stanowiła rytuał obecny niemal we wszystkich kulturach, co świadczy o jej uniwersalnym znaczeniu.

Umrzeć, by narodzić się na nowo Oto młody człowiek ma stać się dorosłym, czyli w pełni odpowiedzialnym za wspólnotę, za przekaz wiedzy i tradycji, w końcu także za przetrwanie. Scenariusz inicjacji zakładał wyłączenie adepta ze społeczności i jego symboliczną śmierć, a następnie ponowne włączenie. Śmierć, z którą zmierzyć się musiał inicjowany, zawarta była w symbolicznych postaciach zjaw, zwierząt, duchów przodków, na poziomie działania przywoływało ją milczenie, głód, samotność w lesie, zagubienie, czasem stosowane substancje halucynogenne. Inicjowany nie tylko mierzył się więc z własnym strachem przed śmiercią, ale także wędrował po zaświatach, gdzie spotykał dziwnych mieszkańców tych krain, pomocników, antagonistów, przechodził próby wysiłku, sprytu, odwagi. Po wszystkim społeczność świętowała jego ponowne narodziny i od tej pory miał pełnię praw i wiedzy. Jednym słowem dorosłość, była gotowością do zmierzenia się zarówno z życiem, jak i ze śmiercią. Obraz rytuałów inicjacyjnych odnajdziemy w tradycyjnych baśniach.

Główny bohater trochę śmieszny, słaby, głupi, najmłodszy brat, wyrusza w nieznane, przechodzi próby, zyskuje przychylność natury, okazując troskę o wspólnotę istot żywych, na koniec dostaje wszystko: królestwo, władzę, bogactwa i piękną królewnę za żonę. To oczywiście obraz symboliczny, który pokazuje wartość dojrzałości, znaczenie nabytych w toku inicjacyjnego procesu kompetencji.

Oczywiście dziś możemy podjąć krytykę męskocentrycznej opowieści. Choć zdarzają się i kobiece narracje. Ot choćby historia czerwonego kapturka, od początku do końca mocno zanurzona w kobiecej symbolice. Czerwień szat, dbałość o wiktuały – jedzenie dające życie, niesione jak ofiara – babci – poprzedniej włodarzyni życia w rodzinnej sadze. Dziewczynka, podążając za kwiatami swoich przygodnych marzeń gubi się w lesie i napotyka wilka – dziką, nieujarzmioną męską naturę, który unicestwia ją. Na ratunek przychodzi inna męska siła – reprezentujący porządek społeczny leśniczy – panujący nad lasem także z pomocą swojej flinty. Można

89:&;

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Dawno, dawno temu

Joanna Sarnecka

powiedzieć, że i ta opowieść, choć z kobiecością w centrum, nie daje nam pełnej sprawczości.

Wróćmy jednak do tematu śmierci i inicjacji, bo wszak i czerwony kapturek musi – nie ma rady – wylądować w wilczym brzuchu. Umrzeć musi dziewczynka, nieroztropna, nieuważna by narodzić się mogła kobieta, ręka w rękę ze swoją babcią, z jednego narodzone brzucha natury.

Została opowieść Dziś już nie ma inicjacji. Nikt nikogo nie wystawia na próbę samotności, milczenia czy głodu, nie mamy okazji do zmierzenia się w tak głęboki i rytualny (zatem także społeczny) sposób ze śmiercią, tym bardziej trudno nam zrozumieć sens tego nieuchronnego spotkania. Zostały opowieści, tradycyjne baśnie, w których przetrwało wspomnienie dawnych rytuałów. To nie to samo, ale zawsze coś. Jest pewna opowieść o Widzącym z Lublina. Nie pamiętał on już magicznych miejsc w lesie, gdzie z pomocą pełnych mocy słów modlili się jego wielcy poprzednicy, ba nie znał już słów tamtych niezwykłych modlitw. Została mu jedynie opowieść o tamtych zdarzeniach, ale – jak głosi legenda – opowieść ta była tak samo skuteczna jak działania jego wielkich poprzedników. Sztuka opowieści sięga do tradycji oralnej, czasów sprzed pisma, do których dziś, w pewnym sensie, powracamy. Słowo miało charakter i znaczenie działania. Mówi się o zdarzeniach słownych. Tym właśnie są opowieści. Może więc w czasach, kiedy dostrzegamy już konsekwencje wyrugowania śmierci z naszej codzienności, tabu, które oddziela nas od tak istotnego, kluczowego egzystencjalnego doświadczenia, ważne jest, by opowiadać te historie, mierzyć się w nich ze strachem, okrucieństwem śmierci, wyruszyć z bohaterem czy bohaterką w drogę pełną prób i niebezpieczeństw, zgubić się w labiryncie lasu, spojrzeć w oczy Babie Jadze i choć w ten, subtelny sposób spotkać Ją i wiedzieć, że jest i mieć odwagę to pomyśleć? https://www.opowiescizwalizki.pl/

89:&;

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Dawno, dawno temu

GALERIA

Kuba Żeligowski

Kuba Żeligowski

https://www.facebook.com/wielkowiejskosc/

89:&;

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Kuba Żeligowski

89:&;

POEZJA

Ewa Jakubek

Ostatni spacer

Przykładam ucho do ciszy Ostatni raz jak do muszli zbieram Porannego skowronka i obietnicę kukułki Długie drżenie liści w ciepłym deszczu I ten pomruk rzeki zadowolonej Ze swych pełnych brzegów.

Odrywam mech od zielonych oczu Wilgotnych od patrzenia w dół.

Mijam stosy martwych głazów Uwięzionych w uścisku sieci na zawsze.

Na progu lasu Matka Boska Uśmiecha się do mnie I oddaje mi cichość serca.

89:&;

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

GALERIA

Oliwia Jakiel Hardt

Oliwia Jakiel Hardt Pustka po stracie kogoś bliskiego jest tak samo dotkliwa bez względu na to, czy tracimy człowieka, czy zwierzę. Proces żałoby każdy przeżywa inaczej: jednym każe się zupełnie odciąć od wspomnień, drudzy muszą się w nich zanurzyć, by poczuć ulgę. Kiedy odeszła moja ukochana kotka Shiva, pustka, jaką po sobie zostawiła, była tak ogromna, że poczułam, że muszę ją sfotografować.

(Projekt powstał w ramach Szkoły Karola) https://www.facebook.com/NyxeFotografia

89:&;

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Oliwia Jakiel Hardt

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Oliwia Jakiel Hardt

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Oliwia Jakiel Hardt

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Oliwia Jakiel Hardt

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Oliwia Jakiel Hardt

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Oliwia Jakiel Hardt

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Oliwia Jakiel Hardt

89:&;

POEZJA

Yanko Wojownik

*** Relacje pełne niedomówień.

Brakuje słów, kiedy jest potrzeba.

Gdy kiedy indziej, są podawane w nadmiarze.

Irytujący smak bzdur dominuje.

Zawsze.

Głupota bywa towarzyszem, gdy brak spełnień.

Ludzie jak psy, powinni się poznawać na neutralnym gruncie.

Potem ewentualnie odwiedzać, w ten sposób się nie pogryzą – może.

Czasem trzeba brać, by nie sprawić przykrości dającemu.

Kiedy niemoc ma największą siłę, a mózg zatruł się urojonym ratunkiem.

Nieświadomość rzuca najgorszym szmelcem.

Ekrany nie przenoszą odczuć, wkurw na stan rysuje kryształy.

Zamilkł jeden dźwięk.

Cisza będzie już zawsze od tej strony, nie cieszy niepożądany spokój.

Wspomnienie musi wygasnąć, by nie szukać w innych bajkach minionego scenariusza.

Z sentymentu.

89:&;

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

GALERIA

Justyna Sygulska

Justyna Sygulska Prace wykonane w ramach wyzwania INKtober 2021.

89:&;

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Justyna Sygulska

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Justyna Sygulska

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Justyna Sygulska

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Justyna Sygulska

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Justyna Sygulska

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Justyna Sygulska

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Justyna Sygulska

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Justyna Sygulska

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Justyna Sygulska

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Justyna Sygulska

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Justyna Sygulska

89:&;

POEZJA

Adam Michniewicz

wojny ciszy ze słowami

to nigdy nie było dla mnie i nie mogło być rzeczą stałą jednak w wojnach ciszy ze słowami przeważnie faworyzowałem ciszę nie wiem niczego na pewno ale może to dlatego że tylko po zwycięstwie słów następowało niezręczne milczenie

89:&;

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

GALERIA

Błażej Kurowski

Błażej Kurowski Prace wykonane w ramach wyzwania INKtober 2021. https://www.facebook.com/qrjuszart

89:&;

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Błażej Kurowski

89:&;

Kasia Borowczak

Refleksja nad jakością rozmów na temat tego jak przeżywamy śmierć bliskiej osoby, towarzyszy mi nieustannie od momentu pierwszej znaczącej straty w moim życiu, czyli od śmierci mojego taty.

Obserwuję, opierając swoje przekonania na własnych doświadczeniach oraz na rozmowach z innymi osobami, że jakość tych rozmów nie zawsze jest satysfakcjonująca. Czasami też niemożliwym jest zmierzenie tej jakości, jako że pewne rozmowy, które chcielibyśmy odbyć po śmierci bliskiej osoby (i nie mówię tu o rozmowach z osobami zmarłymi) po prostu się nie odbyły albo nigdy nie odbędą.

Następuje cisza.

Następuje jednak ona dopiero po jakimś czasie, bo przecież tuż po wydarzeniu śmierci najpierw jest trochę zgiełku, przygotowań, rozmów przez telefon i tych w domu. Są też często emocje lub stany umysłu, o których wcześniej za dużo się nie wiedziało. Bliscy chcą się angażować, zadziałać, dopomóc. Są też decyzję do podjęcia. Wybrzmiewa dzwoń, trąbka, w niektórych przypadkach może organista lub śpiewak pogrzebowy? Dzieje się.

Przeciwieństwo ciszy, więc. Ale czy napewno?

Potem nie jest już tak harmidelnie. Przynajmniej nie na zewnątrz. Ucichł znany odgłos kroków zmarłej osoby, sposób w jaki się śmiała, kichała, złościła, zamykała drzwi, myła naczynia, czy podgwizdywała. Dużo dźwięków utraconych.

89:&;

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Cisza w żałobie

Kasia Borowczak

Czyli jednak cisza.

A co się dzieje z nami w tym czasie? Oj dużo.

Co chwila nowe emocje. Niektóre spadające na nas jak grom z jasnego nieba, inne już bardziej zaznajomione. Próba rekonstrukcji wydarzeń oraz zmiany w naszej, tak dobrze nam znanej tożsamości („Już nie mam taty, żony, córki czyli czy ja ciągle mogę o sobie myśleć jako o córce, mężu, rodzicu?”). Patrzenie na świat z innej perspektywy, a nawet modyfikacja systemu wartości. Znowu decyzje do podjęcia. („Czy ja na pewno jestem już gotowy/a by zacząć porządkować rzeczy po mojej ukochanej osobie?” albo „Czy ja naprawdę muszę iść na to spotkanie towarzyskie, na które tak bardzo nie mam ochoty?”). Dużo się wydarzyło i zmieniło.

Przeciwieństwo ciszy.

Skoro tyle się zmieniło, to jest tyle do opowiedzenia. Utworzyła się opowieść.

Niepowtarzalna i ważna. O tym co czuliśmy i myśleliśmy. Szkoda, że tak niewielu ją opowie, bo nie ma aż tak wielu chętnych by wysłuchać. Straciliśmy już i nieustannie tracimy wiele unikatowych historii.

89:&;

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Cisza w żałobie

Kasia Borowczak

Wracam więc do ciszy i do wspomnianych na początku rozmów, które się nie odbędą, bo nie każdy ma je ochotę i siłę podejmować. Tyczy się to dwóch stron – wspierającej i wspieranej.

Rozmawiam z osobami wywodzących się z różnych kultur i religii o tym jakie wsparcie od samych siebie oraz innych osób było dla nich kojące i pomocne po śmierci ukochanej osoby. Poruszamy często też zagadnienie umiejętności innych osób do udzielenia otuchy w tym czasie. Wspólnie dochodzimy do wniosku, że jako jednostki i społeczeństwo, mamy jeszcze dużo do zrobienia w tym temacie.

Chyba każdy kto doświadczył bolesnej straty w swoim życiu, doświadczył nieumiejętnej próby wsparcia od innych, która pozostała w pamięci na długo („Wierzę, że patrzy na Was z góry i jest w lepszym miejscu” – gdy jesteś ateistą, „jesteś taka młoda, urodzisz jeszcze wiele dzieci” – gdy właśnie doświadczyłaś poronienia, czy „Przynajmniej była w twoim życiu tak długo. Ja swoich dziadków w ogóle nie poznałam” – gdy tak trudno ci po śmierci twojej ukochanej babci).

Zawsze proszę o komentarz w tej sprawie. Od jednych słyszę: „Myślę, że dużo lepiej jest coś powiedzieć, nawet jeśli będzie to coś nieodpowiedniego, niż nic nie mówić. Jeśli nie rozmawiamy o śmierci naszych bliskich i nie wspieramy w smutku i żałobie to prawie tak, jakbyśmy zaprzeczali istnieniu osoby, która umarła i za którą tęsknimy”.

A od drugich:

89:&;

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Cisza w żałobie

Kasia Borowczak

„Lepiej by było gdyby ludzie, którzy nie chcą się z tym zmierzyć (żałobą innych osób) nie zadawali pytań, bo to jest bardziej raniące niż taka szczera intencja przyjęcia tego co się ze mną dzieje”.

Czyli cisza kontra brak ciszy. Zagmatwane to wszystko.

Zastanawiam się nad rozwiązaniem i chyba tylko jedno przychodzi mi do głowy. Może warto zacząć pytać co robić i mówić aby wspierać, oraz komunikować jak sami byśmy chcieli być wspierani? Nawet jeśli polegało to by na powiedzeniu: „Chciałbym umieć Cię lepiej wspierać ale nie wiem jak” albo „Nie wiem jak możesz mnie wesprzeć w tej chwili, to wszystko jest teraz za trudne”.

Wydaje mi się, że dzięki takiej formie komunikatu, dajemy sobie, przestrzeń na naszą bezradność, nieumiejętność radzenia sobie w każdej sytuacji, odpowiedzialność za nasze słowa i uczucia ale też na uważność w kierunku potrzeb drugiej osoby. Przełamujemy ciszę, jednocześnie ją zachowując. ______ Przytoczone cytaty pochodzą z rozmów przeprowadzonych w ramach Projektu Rozmowa – https://pl.project-conversation.com/

89:&;

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Cisza w żałobie

GALERIA

Katarzyna Świętochowska

Katarzyna Świętochowska

https://www.facebook.com/krajuobrazy

89:&;

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Katarzyna Świętochowska

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Katarzyna Świętochowska

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Katarzyna Świętochowska

89:&;

GALERIA

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

Katarzyna Świętochowska

89:&;

POEZJA

Magdalena Zawadzka

ktoś zobaczył piękno w kontraście rozpaczy rzeczywistość pomuskana pędzlem artysty pomieszana w szarość biel z czernią złuda życia ciemność i jasność w ciemności niejasność realnego widzenia w galopie wolność ucieczki w milczeniu wymowność słowa co ucieka między wierszami w ciszy realność sytuacji ulotność życia mała nadzieja w sekundzie pożegnania

89:&;

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

GALERIA

Daria Solar

Daria Solar

https://www.facebook.com/DariaSolarART

89:&;

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

GALERIA

Daria Solar

Ascension, olej na płótnie, 100x100cm, 2018 !"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

89:&;

GALERIA

Daria Solar

Bez tytułu 110x90 olej na pł tnie 2021

ó

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

89:&;

GALERIA

Daria Solar

Lustro olej na pł tnie 110x60cm 2021

ó

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467

89:&;

Mega*Zine Lost&Found #30/2021 CISZA W(y)STĘP

89:&;

!"#$%&'(")*+,-./+0(1)23456467