Brief aan Karel Dierickx 20 april 1997
Genoteerd van scan print Aan K. D., 20 april 1997 Beste K., Het leven is een 'ménage à trois' met de eenzaamheid en de dood, en de liefde is er de meid voor alle werk. Ik schrijf je dit nu M. en ik weer aan een scheiding 'werken'; God, scheiden, scheiden, het lijkt wel of mijn hele leven één grote scheidingsmachine is: scheiden van moeders, scheiden van vrouwen, scheiden van werken, van kinderen, van landschappen, van haarden, van vrienden, van krachten, van miraculeuze verschijningen, van engelen en zelfs van demonen; het trekt zich terug als een zee, maar bij mijn minste onoplettendheid sleurt een vloedgolf me mee en moet ik vechten voor mijn leven, dat hopeloze gescharrel (om wat liefde?). En hoe naakt is de schilder en hoe sereen komt hij terug (te voorschijn?) uit deze veldbaden of zijn het bloedslagen? Is hij dan gelouterd, is zijn kast eindelijk uitgeveegd of zal dit steeds verloren gevecht met de Engel hem kreupel maken, blind en hatelijk? Ik weet het niet, K., alles verandert gedurig en het werk - onze grote liefde - is taai en wispelturig en mishandelt ons als de meest grootmoedige maar ook de meest perverse van alle maîtresses. Tenslotte hollen wij het schilderij altijd achterna, met ons houten been en ons zielig zicht, weIk schilderij? En waar brengt het ons heen? Ik schreef hier ooit een tekst over in 1993: De deur Als de schilder disponibel is opent hij de deur en het schilderij wandelt binnen lijk een dame op visite Maar zoiets gebeurt bijna nooit de schilder heeft zovele sleutels die niet passen op het slot en tenslotte moet hij de deur rammen of openhakken of desnoods in brand steken om nog net het schilderij om de straathoek te zien verdwijnen