VAKINHOUD – INTERVIEW MET TEUN TOEBES OVER

ZORG VOOR MENSEN MET DEMENTIE VANUIT HET HART VERANDEREN

"Er is een beweging gaande om op een andere manier te kijken naar mensen die leven met dementie. Hoe zorgen we voor een fijne laatste levensfase voor deze mensen, waarin de focus niet ligt op de ziekte. Zorg voor mensen die leven met dementie verander je niet door regels aan te passen, maar vanuit het hart. Met mensen die hart voor de zorg hebben.”

Dat is de stellige overtuiging van Teun Toebes. Twintiger, verpleegkundige, student zorgethiek en beleid én sinds anderhalf jaar bewoner van een verpleeghuis in Utrecht. Over de belevenissen met zijn medebewoners schreef Teun ‘VerpleegThuis’. Het boek is een hartenkreet aan de samenleving om anders te gaan kijken naar mensen met dementie. Menselijke waarden in plaats van regels “Het allerbelangrijkste vind ik dat we leven met dementie buiten de context van zorg gaan zien”, zegt Teun. “Menselijke waarden in plaats van regels. Bijvoorbeeld veiligheid. Dat staat soms ver weg van het belang van mensen die in een verpleeghuis wonen. Ik vind het waanzin dat hier in het verpleeghuis geen echte planten staan, omdat bewoners die zouden kunnen gaan eten. Of dat een zachtgekookt eitje niet mag uit angst voor salmonella. Het gaat om de laatste fase van iemands leven. Waarom willen we overal controle op hebben? Wat wil je liever? Dat iemand vrijheid heeft, met kans om te vallen of dat iemand de kans niet meer krijgt om te vallen. Ik vind dat we ons best moeten doen om mensen die leven met dementie fijne dagen te bezorgen, samen met familie en naasten. Dat ze wonen op een plek waar ze graag zijn en dat het gaat over de kwaliteit van leven.”

Wat kun jij doen om dingen te veranderen? “Het begint door jezelf een aantal vragen te stellen”, aldus Teun. “Vraag je eens af hoe jij het zou vinden om bijvoorbeeld vastgebonden te zijn? Of voor een dichte deur te staan als je naar buiten wilt. Zorg dat de normale dingen die iedereen thuis doet, zoals koken, koffiezetten en schoonmaken onderdeel blijven van het leven

van bewoners. Dat voelt als thuis. Anders kijken is anders doen. Ik weet zeker dat er heel veel ideeën naar boven komen als je anders gaat kijken. Is het bijvoorbeeld nodig om iemand in de laatste fase van zijn leven elke week te wegen?”

“En stimuleer elkaar in menselijkheid. Beoordeel een collega niet op het niet aanvullen van kastjes, maar kijk naar hoe iemand het gezellig heeft gemaakt aan tafel. Leer elkaar kennen, vraag hoe het is. Dát is goede zorg en dat voelen mensen. En dat is niet een kwestie van géén tijd, maar van prioriteit!” Citaat uit het boek VerpleegThuis van Teun Toebes: ‘Help mee om van de toekomst voor mensen met dementie een hoopvolle toekomst te maken, een toekomst waarin ze waardig en gelijkwaardig worden behandeld en waarin ze niet uitgesloten worden, maar onderdeel zijn van de maatschappij. Kortom, een toekomst waarin mensen met dementie ertoe doen!’ Op deze plek lees je in elke Aand8 een blog van een VAR-lid. Deze keer: Sjulie Iedema

Een blog over trots op je werk en dat in coronatijd. Daar heb ik wel even over na moeten denken. Ben ik eigenlijk wel trots op mijn werk?

Mijn pieper gaat. Het is mevrouw S. Ik trek mijn blauwe pak aan en ga naar binnen. Mevrouw is erg verdrietig. Ze mag geen bezoek ontvangen, want ze zit in isolatie. Eigenlijk heb ik hier geen tijd voor, want er moet nog zoveel gebeuren. Maar ik ga even bij haar zitten en we drinken samen een kopje thee. Mevrouw praat en ik luister. Als ik wegga geeft ze mij een dikke tút op mijn wang. Oei denk ik…..corona en 1,5 meter….maar het is al gebeurd.

Ik trek mijn pak uit, ontsmet me helemaal en denk….woh wat heb ik een mooi beroep. Dat voor mij zoiets kleins, voor haar zoveel betekent. En ik ben blij dat ik even de tijd heb genomen om naar mevrouw S. te luisteren. En ik realiseer me dat ook dit ‘werken’ in de zorg is.

Om terug te komen op de vraag of ik trots ben op mijn werk; het antwoord is luid en duidelijk JA!

Sjulie Iedema Verzorgende IG en lid van de VAR