Το Παγκάκι / Τεύχος 15 - Δεκέμβριος 2020

το παγκάκι! Περιοδική εκδοτική συνάντηση του Συλλόγου Πολιτισμού «Μέδων ‘93» Τεύχος 15 / 2020

[1]

Ο Σύλλογος Μέδων ’93 σας εύχεται Καλή Χρονιά κι Ευτυχισμένο το

2021

Ας είναι το Νέον Έτος Γεμάτο Αγάπη, Ειρήνη, Ελπίδα & Υγεία Γερή!!! Για όλες και όλους!!!!!!!!!!!

[2]

το παγκάκι! Περιοδική εκδοτική συνάντηση του Συλλόγου Πολιτισμού «Μέδων ‘93» Πρώην Κατοίκων, Εργαζομένων, Αθλητών & Μαθητών των Άσπρων Σπιτιών (Παραλία Διστόμου του Νομού Βοιωτίας) Τεύχος 15 – 2020 Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Εν Αθήναις 15 Δεκεμβρίου 2020 Υπεύθυνο για το Νόμο είναι το Δ. Σ. του Συλλόγου Σχεδιασμός, Αρχισυνταξία: Γιώργος - Κωνσταντίνος Ι. Κούκιος

Συνεργάτες στο 15ο παγκάκι Παναγιώτης Αλεβαντής

Γιώργος – Κωνσταντίνος Κούκιος

Ιωάννα Αρβανιτίδου

Γεωργία Κρητικού – Κωσταγιάννη

Ματούλα Βουτσίνου

Νάντα Κυριαζή

Ειρήνη Γεροντάρα

Νίκος Μακρίδης

Ελένη Γκέρτσου

Παντελής Πατσέλας

Δήμητρα Δημάκη

Καίτη Πρίντεζη

Άγγελος Ζαχαρόπουλος

Βαγγέλης Τζιότζιος

Στέφανος Ζερβός

Κώστας Φιλαῒτης

Γιώργος Χ. Θεοχάρης

Ιωάννα Χαραλάμπους - Παπαγεωργίου

Αντώνης Κόντος

Ο Μέδων στο Διαδίκτυο http://syllogosmedwn93.weebly.com/ Facebook: στην Ομάδα Μέδων '93 & Απόφοιτοι Τάξεων Δημοτικού - Γυμνασίου - Λυκείου Άσπρων Σπιτιών

[3]

Περιεχόμενα 15ου τεύχους Εξώφυλλο: Τα Νεράντζια - Φωτογραφία του Νίκου Μακρίδη Ταυτότητα Τεύχους - Συνεργάτες στο 15ο Παγκάκι – σελίδα 3 Περιεχόμενα – σελίδα 4 Ημέρες (και νύχτες) εγκλεισμού κι αφύπνισης - Του Γιώργου Κούκιου – σελίδες 5-6 Ένα μπαλόνι στον ουρανό - Της Ιωάννας Χαραλάμπους – Παπαγεωργίου – σελίδες 7-8 Αλλαγές - Της Ειρήνης Γεροντάρα – σελίδες 9-10 Για ψωμί, στο Κανάλι – Της Ματούλας Βουτσίνου – σελίδα 11 Ο γύπας του Προσκοπείου – Διαφόρων μνήμες & σχόλια – σελίδες 12-13 Στα Άσπρα Σπίτια, ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι – Φωτογραφίες του ΓΚΚ – σελίδα 14-16 Δύο Ποιήματα, μια φωτογραφία και μία carte postale - του Γιώργου Χ. Θεοχάρη – σελίδες 17-20 Το Παγκάκι στην Άσπρη Πολιτεία – Του Κώστα Φιλαῒτη – σελίδες 21-25 Τα χάλια, τα ανεπίτρεπτα στο Προσκοπείο – σελίδα 26 Φωτογραφίες που μας στείλατε – σελίδες 27-31 Στον γιαλό, στ’ Άσπρα Σπίτια – Φωτογραφίες Του Νίκου Μακρίδη – σελίδα 32 Σκωτία – Ελλάδα με το Ποδήλατο! – Του Άγγελου Ζαχαρόπουλου – σελίδες 33-41 Παράξενο Καλοκαίρι… - Του Γιώργου Κούκιου – σελίδα 42-43 Ο Ερμής του Πραξιτέλη – Της Νάντας Κυριαζή – σελίδες 44-47 Βυζαντινών Βίος & Πολιτισμός – Της Γεωργίας Κρητικού – Κωσταγιάννη – σελίδες 48-51 Η ιστορία του Αλέξανδρου - Της Ελένης Γκέρτσου – σελίδα 52 Το εύφορο χωράφι της άγνοιας - Του Παναγιώτη Αλεβαντή – σελίδες 53-55 Στερνή μου Τεχνολογία, να σ’ είχα πρώτα! – Του Κώστα Φιλαῒτη – σελίδες 56-60 Ο Βιβλιοστάτης –Γ.Χ. Θεοχάρης, Αντώνης Κόντος, Γ.-Κ. Κούκιος – σελίδες 61-65 Ρέκβιεμ για μια Ταβέρνα – Του Γιώργου Χ. Θεοχάρη – Σελίδα 66

Εις Μνήμην - Σελίδες 67-79 Andra tutto bene #restate a casa - Φωτογραφίες του Tzio– Σελίδες 80-83 Τα νέα του Εμβολίμου – Σελίδες 84-86 Τα νέα της Α.Ψ. Λέσχης Μεδεών – Σελίδες 87-91 Τα νέα του Συλλόγου Πολιτισμού Μέδων ’93 – Σελίδες 92-96 Οπισθόφυλλο: Χαραυγή στα Άσπρα Σπίτια - Φωτογραφία του Νίκου Μακρίδη

[4]

Ημέρες (και νύχτες) εγκλεισμού κι αφύπνισης Του Γιώργου Κούκιου

Πολλές φορές η ζωή μας αιφνιδιάζει: οδυνηρή, αδιανόητη... Πέρυσι τέτοια εποχή, μέσα σε άλλου είδους δυσκολίες -καθώς η ζωή πορεύεται μέσα από αυτές, δεν γίνεται διαφορετικά- είχαμε την αίσθηση πως η επόμενη χρονιά (το 2020) θα ήταν μια ευκαιρία επούλωσης, ίσως και μια χρονιά που θα έφερνε κάποιο χαμόγελο, σαν απόσταγμα καλά προστατευμένο από τα χρόνια που όλοι μας είμασταν πολύ-πολύ πιο νέοι, κάποιοι δε σχεδόν αμούστακα παιδιά… Πόση διάψευση επήλθε, αλλά και σε πόσο λίγο χρονικό διάστημα… Α. Ακόμη δεν είχαν στεγνώσει τα δάκρυα για την απώλεια -μεταξύ άλλων αγαπητών- καλών παιδικών μας φίλων και συναθλητών το 2019, και ήρθε η θλιβερή είδηση για την απώλεια του Γιώργου Χριστοφόρου τον Φλεβάρη του ‘20… Όχι πως οι επόμενες αποδημίες υπήρξαν λιγότερο οδυνηρές, αλλά του Γιώργου άφηνε ταυτόχρονα ένα χάσμα τρομακτικό, ιδιαίτερα στην Αθλητική Αρχειακή παρακαταθήκη του Τόπου. Β. Η Λέσχη Μεδεών, παρά τις αντιξοότητες και τις δυσχέρειες που επέφερε η τεράστια Οικονομική Κρίση, πάνω που είχε πάρει έναν ρυθμό ακατάπαυστης δημιουργικότητας κι επιτεύξεων αντίστοιχων του ένδοξου παρελθόντος της, χάρι στα Στελέχη και την επιμονή κι υπομονή τους, λίγο μετά τις Αρχαιρεσίες που ανέδειξαν νέο Δ.Σ. με Πρόεδρο τον αγαπημένο και δραστήριο Νίκο Σαλίπα, βρέθηκε στην δίνη της νέας κρίσης, αυτήν της Υγειονομικής, του Κορωνοϊού. Θρηνώντας ταυτόχρονα τον Γ.Χ. είδε να μαραίνονται οι δραστηριότητές της, όπως άλλωστε συνέβη και σε Πανελλήνιο, Πανευρωπαϊκό αλλά και Παγκόσμιο επίπεδο. Γ. Το Εμβόλιμον, ίσα που πρόλαβε να κάνει μετρημένες στα δάχτυλα παρουσιάσεις, παρά την ακούραστη προσφορά του Γιώργου Θεοχάρη ο οποίος ακατάπαυστα δημοσιεύει έργα του αλλά και προσφέρει Βήμα έκφρασης σε εκατοντάδες δημιουργούς. Το περιοδικό βέβαια στοιχειοθετήθηκε και κυκλοφόρησε με ένα ακόμη σπουδαίο αφιέρωμα. Αλλά, η ανθρώπινη επαφή, η δια ζώσης κι από κοινού απόλαυση του Πολιτισμικού γεγονότος ως ακριβή Συνθήκη Κοινωνικής ζωής, ανεστάλη… Δ. Ο δικός μας Σύλλογος τώρα, των διάσπαρτων πρώην Συμμαθητών, Συναθλητών, Συναδέλφων, ο Μέδων ’93, κι αυτός παρά την ανανέωση του Δ.Σ. του, στα μέσα του περασμένου Φλεβάρη (2020), τιμώντας μάλιστα τον θεσμό των αρχαιρεσιών με την ανάδειξη της πανάξιας Δήμητρας [5]

Δημάκη ως Προέδρου, παρά τον προγραμματισμό νέων Δράσεων και την εξαγγελία Συνάντησης Παλαίμαχων Αθλητών και παλαιών Συμμαθητών που θα γινόταν το καλοκαίρι του ‘20, σίγασε κι αυτός διατηρώντας ως μέσον επαφής την Κοινωνική Δικτύωση και τις σποραδικές αναρτήσεις Φωτογραφιών Αρχείου κλπ. Κάπως έτσι, πορεύθηκε σύσσωμος ο κόσμος μας το 2020, που υπήρξε ομολογουμένως μια σκληρή, πολύ σκληρή κι αδυσώπητη Χρονιά. Χάθηκαν χιλιάδες ζωές και δυστυχώς ο θερισμός αυτός δεν έχει σταματημό παρά τα σκαμπανεβάσματα, τα μέτρα που λαμβάνονται κλπ. Είναι αυτή, μια κατάσταση πρωτόγνωρη για τις δικές μας γενιές. Πρέπει να γυρίσουμε πολύ πίσω στον χρόνο για να συναντήσουμε τόσο φονικές πανδημίες και μαζί τόσο ανέτοιμες κοινωνίες που ωστόσο, στο παρελθόν μόχθησαν μα τελικά επιβίωσαν παρά τις τρομακτικές απώλειες. Εμείς;… …δεν μπορεί να υπάρξει στενωπός χωρίς χαρτογράφηση επίγνωσης για μελλοντική χρήση. Δεν μπορεί να λυγίσει τον άνθρωπο στα 2020-21 ένας ιός, όποιος κι αν είναι ο θυελλώδης ανίερος θερισμός του. Δεν μπορεί οι απώλειες Φίλων, Γονέων, Προσφιλών κι Αγαπημένων να μην μας χαράζουν, πέρα από το βαθύ κι αβάσταχτο πένθος, ακόμη βαθύτερα με ελπίδα Ζωής στις καρδιές μας. Ίσα-ίσα, μας γεμίζουν πείσμα και καρτέρεμα. Αμέτρητοι επιστήμονες, εξιδεικευμένοι εργαζόμενοι σε πολλά επίπεδα, χτίζουν την λύση, το ίαμα, πόντο -πόντο. Μυριάδες νοσηλευτές, γιατροί κάθε ειδικότητας, εργαζόμενοι σε κάθε μετερίζι πολεμούν ακατάπαυστα, έναν χρόνο τώρα περίπου… Ήρωες, της διπλανής μας πόρτας άνθρωποι… Φυσικά, η κρίση ταΐζει κι εκείνους που εκμεταλλεύονται τον πόνο του άλλου, τον θρήνο του συνανθρώπου, το σάστισμα των πολιτών, την απόγνωση των νέων, την θλίψη των πιο ηλικιωμένων… Μα έχει ο καιρός γυρίσματα. Ο άνθρωπος δεν μαθαίνει μονάχα μέσα από τις ιώσεις, τις πανδημίες και τις συμφορές. Μαθαίνει κι από τις συμπεριφορές, από την στάση του καθενός, μηδενός εξαιρουμένου. Κι έρχεται κάποτε, μετά τον καιρό της σποράς, ένας άλλος καιρός, αυτός του θερισμού… Με την έννοια όμως, πως όταν έχουμε υπάρξει αγαπημένοι, συντροφικοί, σφιχταγκαλιασμένοι, ακόμη κι ο θάνατος δεν μπορεί να μας αφαιρέσει το δικαίωμα πως Υπήρξαμε. Δεν μπορεί να θολώσει το όραμα της Ελπίδας, να διαγράψει την παρακαταθήκη της Μνήμης, να κλέψει στο παιχνίδισμα της Νοσταλγίας, δεν μπορεί να αναστέλλει εσαεί την ανάταση της Χαράς, δεν μπορεί να εξουσιάσει την επιμονή και την υπομονή της Ανθρωπιάς: πως δηλαδή είμαστε εδώ! Προσφέρουμε από το υστέρημά μας, γαληνεύουμε τα πάθη, γινόμαστε μέσα από κάθε στραπάτσο πιο έμπειροι, πιο γνωστικοί, πιο ευαίσθητοι και αρωγοί στον Συνάνθρωπο, στον Κατατρεγμένο, στον Ανήμπορο. Αφυπνισμένοι κι Έτοιμοι. Γινόμαστε ένα με την Αγάπη. Ο δρόμος αυτής της Έγερσης, είναι το μέγα δίδαγμα και μαζί ο μέγας προορισμός. Μέσα από τις γραμμές αυτού του Τεύχους που δημοσιεύεται κόντρα σε κάθε νοσηρότητα της εποχής, το Δ.Σ. του Μέδωνα σας εύχεται μια Καλή και Δημιουργική Νέα χρονιά, επανάκαμψη σε κάθε δραστηριότητα, με υγεία όλων γερή και φροντισμένη, με χαρές μικρές και μεγάλες και την υπόσχεση μιας Μεγάλης Συνάντησης καλοκαιρινής στα Άσπρα Σπίτια, εφόσον οι συνθήκες το επιτρέψουν. Να είστε όλες και όλοι καλά!! Δεκέμβριος 2020, Αθήνα (Φωτογραφία: Αμοργός, Γιώργος Κούκιος)

[6]

Ένα μπαλόνι στον ουρανό Της Ιωάννας Χαραλάμπους – Παπαγεωργίου

Πάντα, από παιδί, ήθελα να ερμηνεύω τα όνειρα. Είχα τις εικόνες, τις ξεχώριζα και τις τακτοποιούσα ανάλογα με το συναίσθημα που μου προκαλούσαν. Το καθαρό γαλάζιο της θάλασσας ήταν χαρά, αντίθετα το θολό μια στενοχώρια. Και αλήθεια έβγαιναν, πάντα έβγαιναν... Ήμουν στημένη και περίμενα και το καλό και το κακό. Ύστερα ερχόταν το επόμενο, πάλι τα ίδια η ερμηνεία, στενοχώρια - χαρά. Εκείνο που μου ξεφευγε πάντα όμως ήταν ένα μπαλόνι που πετούσε αμέριμνο στον ουρανό. Φωτεινό ή σκοτεινό, πολύχρωμο ή μονόχρωμο μόλις το έβλεπα, χαρούμενη γινόμουν, με έπαιρνε μαζί του, ένιωθα να πετώ σε σύννεφα και σε ήλιους μα και σε φεγγάρια ολόγιομα. Πετούσα με μια καρδιά που ξεφτούριζε σαν πουλί. Δεν κατάφερα ποτέ να το ερμηνεύσω. Όμως μου αρκούσε αυτό το πέταμα γιατί αυτό ζούσα, ανάλαφρα δίχως έννοια δίχως γιατί... Έτσι όταν χάθηκες, πέταξες ψηλά, σ’ ονόμασα "ακριβό μου μπαλόνι" Ερχόσουν στον ύπνο μου σε όλα τα χρώματα κι εγώ πετούσα μαζί σου. Ταξίδευα, χανόμουν στο δικό σου κόσμο, με οδηγούσες κι εγώ σ' ακολουθούσα χωρίς αντιρρήσεις πια δίχως ερωτήσεις. Εσύ ακριβό μου μπαλόνι με οδηγούσες σε δρόμους ανάμεσα από σύννεφα και άστρα μου εξηγούσες τα ονόματα τους κι εγώ σε άκουγα σε θαύμαζα όσο ποτέ... Ένα βράδυ το φεγγάρι ήταν τόσο φωτεινό, η λίμνη ήταν καθρέφτης, μου είπες να κοιτάξω τα νερά, στιγμιαία είδα το πρόσωπο σου γελαστό και όμορφο δίπλα στο δικό μου που έλαμπε, [7]

ήθελα πολύ να κρατήσει αυτή ή στιγμή όμως όχι βιάστηκε το μπαλόνι κι άρπαξε το χέρι μου κι εγώ σφίχτηκα επάνω του, νιώθοντας ότι κρατώ τον κόσμο όλο στα χέρια μου, αυτόν τον κόσμο που ήταν όλος δικός μου. Λίγοι οι εφιάλτες μου, όταν το μπαλόνι κατηφόριζε, πάντα τα κατάφερνε όμως και κέρδιζε το ύψος του. Μια φορά δεν τα κατάφερε, είναι αυτή που δε θέλω να θυμάμαι. Συνεχίζω να λατρεύω αυτό το μπαλόνι, τα ταξίδια μας είναι πιο ήρεμα γεμάτα αγάπη και χρώματα. Κατά ένα παράξενο τρόπο το μπαλόνι ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά, θαυμάζω μαζί του τον ορίζοντα που όλο και μεγαλώνει, μα η θάλασσα και τα βουνά να μικραίνουν. Μήπως φοβάμαι; Ρωτώ τον εαυτό μου. Όχι δεν είναι δυνατόν, ποτέ δε φοβάμαι μαζί του. Μάλλον κουράστηκα λίγο, ίσως μεγαλώνω... Εκείνο όμως απομακρύνεται όλο και πιο πολύ φωτεινό, λάμπει και ζεσταίνεται από τον ήλιο, το φεγγάρι ασημένιο το φωτίζει και μοιάζει κι αυτό φεγγάρι να ’ναι. Έχω την εντύπωση, ότι χάνεται από τα μάτια μου όλο και πιο πολύ, αδύναμη το ακολουθώ πλέον με το βλέμμα. Ένα χαμόγελο διακρίνω, κάτι σαν κοροϊδία, μα και σαν αποχαιρετισμό συνάμα. Αυτό το δικό του ειρωνικό χαμόγελο όταν κάτι δεν καταλάβαινα, όταν όπως έλεγε ήμουν αλλού... Ξεμάκρυνε πια το ακριβό μου μπαλόνι, χάθηκε στον ουρανό ... Όμως είμαι σίγουρη ότι μόλις φτιάξω τα δικά μου φτερά και δυναμώσει η ψυχή μου, με τους ανέμους να με βοηθούν θα το βρω... Έχω τόση ανάγκη να κρατηθώ από εκείνο και να ξεκινήσουμε καινούρια ταξίδια.

[8]

Αλλαγές Της Ειρήνης Γεροντάρα

Το αγαπημένο μου κραγιόν είναι το νούμερο εξήντα, της Σανέλ. Περιμένω κάθε χρόνο την Άνοιξη να το φορέσω. Φέτος δεν ήρθε. Άδικα περίμενα όλη τη χρονιά. Η Άνοιξη απαρνήθηκε τους ανθρώπους. Για την υπόλοιπη φύση όλα βαίνουν κανονικά. Προγραμματισμένα. Προβλέψιμα. Τα έλλογα όντα, μόνο, αναστείλαμε προς το παρών την έλευση της εποχής, στις κοινωνίες μας. Ήρθε η πανδημία. Ντυθήκαμε όλοι με μάσκες και γάντια μιας χρήσης. Λουζόμαστε στο απολυμαντικό και δεν τολμάμε να μιλήσουμε σε άνθρωπο μην και κολλήσουμε τον ιό. Από πού να τρυπώσει η Άνοιξη στη ζωή μας; Κοιμάμαι. Ξυπνάω. Ρίχνω πάνω μου μια ρόμπα και γυροφέρνω στα σαράντα τετραγωνικά του σπιτιού μου, σέρνοντας τις πάνινες παντόφλες μου. Έχω απολυμάνει και την παραμικρή του γωνία. Μυρίζει σαν νοσοκομείο. Κοιμάμαι. Ξυπνάω. Κοιτάω τηλεόραση. Περιμένω την μεγάλη είδηση για το φάρμακο και δεν έρχεται. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Χαιρετώ την κυρία Μυρτώ απέναντι. Παράξενο. Δεν μου φαίνεται πια ξινή και απόμακρη. Η ηλικιωμένη και ατημέλητη γειτόνισσα μου, σε τίποτα δεν θυμίζει την πρύτανη της Φιλοσοφικής από την προηγούμενη καθημερινότητα. Άρχισα να την συμπαθώ τις τελευταίες εβδομάδες. Ίσως που η κοινή μας μοίρα απάλυνε τις γωνίες της επηρμένης εγωπάθειας που ροκάνιζε τις σχέσεις μας στην προ πανδημίας εποχή. Με ενοχλεί αυτή η ησυχία. Τόσες ώρες χαμένες από τη ζωή μου. Αναπολώ το παρελθόν μέσα από τις φωτογραφίες. Τις οργάνωσα όλες από την αρχή. Πενήντα χρόνια ζωής χώρεσαν σε δέκα άλμπουμ. Ακριβώς δέκα. Μετράω την θερμοκρασία μου διαρκώς. Ανακαλύπτω ολοένα πως έχω κάποια συμπτώματα. Δεν ξέρω τι μέρα είναι. Δεν έχει καμιά σημασία. Κατάθλιψη; Όχι. Δεν έχω.

[9]

Στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη και βάφομαι με ανοιξιάτικα χρώματα. Νιώθω καλύτερα σήμερα. Ζωή σε παύση. Αδημονώ να πατήσω πάλι το “play”. Ποιος θα μου επιστρέψει τον χρόνο μου πίσω; Μόνη. Δούλευα δώδεκα ώρες τη μέρα. Τα βράδια πάντα έπαιρνα τηλέφωνο την Νίτσα από το λογιστήριο να κουτσομπολέψουμε. Έχω να της μιλήσω από τότε που άρχισε η καραντίνα. Τι να πούμε; Όλα απομακρύνθηκαν. Σαν να είμαι μια άλλη. Με έχασα ξαφνικά. Αλάργεψε ο προηγούμενος μήνας. Η ζωή μου όλη. Κοιτώ τις στιγμές απ’ τα άλμπουμ. Δεν τις καλοθυμάμαι. Κοιμάμαι. Ξυπνάω. Προσπαθώ να επιβιώσω χωρίς να μπορώ να ζήσω. Νιώθω ανέτοιμη να νικηθώ από ένα μονοκύτταρο οργανισμό. Είναι πολλά που θέλω να κάνω ακόμα. Φορές ακούω μόνο τις ανάσες μου. Και χαμογελώ από ευτυχία. Απορώ με εμένα που χαίρομαι με κάτι που πριν το θεωρούσα απλά δεδομένο. Ανάσες. Κοιμάμαι. Και φορές, θαρρώ, δεν ξυπνάω.

(φωτογραφίες από τις ταινίες Betty Blue & Life of Pi)

[10]

Για ψωμί, στο Κανάλι Της Ματούλας Βουτσίνου

Εν έτει 1967 με ‘ 68, τώρα πρόσφατα δηλαδή, έπαιζα, λιαζόμουν και κολυμπούσα, μια απλή καθημερινή… στα Άσπρα Σπίτια. Το σπίτι μας -στην οδό Πλουτάρχου 1- με την τεράστια μπαλκονάρα και την τσιριχτή φωνή της κυρά Ρένας να φτάνει μέχρι τα κουλουάρ και στις εξέδρες: «Πάρε λεφτά να πας να πάρεις ψωμί!»… Μικρή εγώ, αδύνατη, με το μαγιό να κάνει σακούλα στο πίσω μέρος, ξεκίνησα μέσα στα στενά, χωρίς ακόμα πολλά δέντρα, αλλά με πολλά αγριόχορτα... Το μάτι μου πέφτει σε μια άγρια πιπεριά με πολλά μικρά πολύχρωμα πιπεράκια... «Ααα -σκέφτηκα- καλό δώρο στην μάνα που τις λατρεύει, και ίσως έτσι μου δώσει κάνα μισάωρο παραπάνω να παίξω...». Στην πορεία για το κανάλι τα χέρια μου ίδρωσαν... Εκτός από χαριτωμένο αδύνατο.. ήμουν κ έξυπνο το ατιμούλικο, βάζω τις πιπερίτσες στα πλάγια του σέξι φαρδύ μαγιό, χρώματος μελιτζανί αν δεν με απατά η μνήμη μου. Ο δρόμος ατελείωτος και η ζέστη αβάσταχτη. Επιτέλους φτάνω στον φούρνο. Ακόμα δεν υπήρχε η γέφυρα, απλά 2 φανταστικές ξύλινες σκάλες: άντε κατέβα, άντε ανέβα. Εις διπλούν λοιπόν αφού είχα και τον δρόμο της επιστροφής... Μικρό ονειροπόλο χαριτωμένο κι αδύνατο κορίτσι, φτάνω σπίτι, αφήνω το ψωμί, αλλά δεν αφήνω το δωράκι στην γλυκιά μου μαμά. Έχω ακόμα κάνα μισάωρο διασκέδασης και χαράς στην θάλασσα, ξεχνώντας βέβαια την πραμάτεια στο βρακί μου, (το μαγιό, το μελιτζανί). Με την σειρά τους τα γλυκά αλλά καυτερά πιπεράκια γλίστρησαν στην σακούλα του τεράστιου μαγιό μου. Ωσάν παιδί κι εγώ, αρχίζω να παίζω ξέγνοιαστη και τρίβοντας τον πισινό μου στα βοτσαλάκια.. Κι ύστερα, άρχισα να τρέχω σαν μουρλή! Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι τον Ολυμπιονίκη της εποχής στα σπριντ... του είχα βάλει τα γυαλιά. Έκανα την απόσταση Περοκέ - Πλουτάρχου σε 32 δευτερόλεπτα. Κι όταν έφτασα στο σπίτι, ο κώλος είχε γίνει κόκκινος σαν της μαϊμούς και το τρεχούμενο νερό δεν σταμάταγε με τίποτα την κάψα. Κι η μάνα με την παντόφλα, να φωνάζει: «Δεν σου ‘χω πει να προσέχεις τί βάζεις στο βρακί σου;…!!!»… ΥΓ… όποιος ξέρει την κυρά Ρένα θα καταλάβει τί τράβηξα…

Τα couloirs (1971, Ναυτική Εβδομάδα – Άσπρα Σπίτια)

[11]

Ο Γύπας του Προσκοπείου

Σχολιασμοί με αφορμή μια ανάρτηση του Εφόρου μας και μια παλιά φωτογραφία…

Γιώργος Καρυδιάς: Ο γύπας εμφανίστηκε στην παραλία κάποιο πρωϊνό. Ένας παλιός συνάδελφος από τον οικισμό ονόματι Λουκάς, δεν γνωρίζω πως τα κατάφερε και με ένα καδρόνι τον σκότωσε. Τότε υπήρχε κάποια ρήτρα πως άμα έφερνες το κεφάλι ενός αρπακτικού σε αμείβανε μ’ ένα ποσό. Εγώ Τοπικός Έφορος τότε τον πρόλαβα και με την βοήθεια της Εταιρείας μας, στείλαμε με την «liaison» τον Κώστα Θεοδώρου και τον πήγε στην Αθήνα για ταρίχευση. Κι έτσι τον στολίσαμε στην είσοδο της Αγέλης. Αυτό είναι το ιστορικό του γύπα και μην πιστεύετε σε άλλες εκδοχές. Μετά από πολλά χρόνια κάποια «καλά παιδιά» βάνδαλοι, δεν πρέπει να ήσαν Πρόσκοποι, φρόντισαν να τον αποκεφαλίσουν. Τι κρίμα! ΑΙΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ Ο Έφορός σας, Γιώργος Καρυδιάς.

Νίκος Κοκκιναράς: Όταν ήταν το Perroquet στα θεμέλια, έπαιζα γκαζάκια με φίλους, πέρασε ο γύπας πάνω από τα κεφάλια μας κι έπεσε στα σκαλοπάτια, εκεί που είναι ο Ορειβατικός Σύλλογος, ζαλισμένος! Απ' ότι θυμάμαι ήρθε να τον σκοτώσει με το γκλομπ του ένας χωροφύλακας και τον πρόλαβε ο Αρχηγός και τον έστειλε στην Αθήνα για ταρίχευση! Στέφανος Ζερβός: Θυμάμαι μόνο όταν έφτασε ταριχευμένος την πρώτη μέρα στο Προσκοπείο και τον βάλαμε αργότερα πάνω απ’ την είσοδο της Αγέλης. Το Προσκοπείο τότε, ήταν κάπου επάνω εκεί στο σημερινό γήπεδο. Γιώργος Ζαχαρίας: Η Ράξα, η Μαίρη Ιωσηφίδου, ήταν η θεία μου... Ολόκληρη ένα χαμόγελο... Η σπηλιά κατασκευάστηκε με σωλήνες στηριγμένους στη γωνία και στο έδαφος, μετά πλέγμα μεταλλικό και λινάτσα πασαλειμμένη με γύψο και βάψιμο. Η σύλληψη της ιδέας καθώς και η κατασκευή ήταν του Λευτέρη Σαραγά, εμείς βοηθοί. Λίγες πληροφορίες για να γνωρίζουν τα τότε λυκόπουλα. Γιώργος Κούκιος: Μιας κι έγινε όμορφη και διεξοδική συζήτηση για το πως προέκυψε ο Γύπας που κοσμούσε την Αγέλη στο Προσκοπείο των Άσπρων Σπιτιών το πάλαι-ποτέ -απορία που διελευκάνθη με τον πλέον αρμόδιο, τον Έφορό μας Γιώργο Καρυδιά- ιδού! :

[12]

...μιά εκ των ελαχίστων φωτογραφιών, με πολλούς εξ ημών κάτω από τις φτερούγες του Γύπα. Άσκηση για σήμερα... Η φωτογραφία είναι των αρχών του 1971, στο μισό μου πρόσωπο που ίσα-ίσα φαίνεται, δεν φορώ καπέλο Προσκοπικό ή στολή, αλλά πολιτικά. Δεν είχαμε ακόμη παραλάβει τα προσκοπικά! Και, επειδή ήταν κι οικονομικό το θέμα, για να μην χρεωθούμε την στολή του Λυκόπουλου που θα φορούσα για πολύ λίγο λόγω ηλικίας, με την συγκατάβαση και του Αρχηγού έγινα με τη μιά Πρόσκοπος με το Νέον Έτος! Κι έτσι, γλύτωσε η φαμίλια μου το έξτρα κόστος... Στο Προσκοπείο, με πήγε πρώτη φορά το 1970 ο Μιχάλης Σαραγάς, αιωνία του η Μνήμη... *** Το Παγκάκι: την επόμενη φορά, ετοιμαστείτε να μιλήσουμε για την αλεπού!

[13]

Στα Άσπρα Σπίτια, για τρεις μέρες, ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι (φωτογραφίες Γιώργου Κούκιου)

Το πελέκημα και το κουτσούρεμα των ευκαλύπτων της παραλίας στ’ Άσπρα Σπίτια

[14]

… στο εκτυφλωτικό φως του Ήλιου

[15]

Φουρτούνα στην Αντίκυρα

[16]

Δύο Ποιήματα, μια φωτογραφία και μία carte postale Του Γιώργου Χ. Θεοχάρη

Των Παρόντων Καιρών ΙΙ (επίγραμμα για το Πολυτεχνείο) Το ποίημα «Των Παρόντων Καιρών ΙΙ» (επίγραμμα για το Πολυτεχνείο) πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επτάμισυ" (1991), αργότερα στη συλλογή "Αμειψισπορά" (1996) κι ανθολογήθηκε από τον Ηλία Γκρη στην έκδοση "Το Μελάνι φωνάζει". Στη φωτογραφία το 1974, στην οδό Πατησίων, περιμένοντας να ξεκινήσει η πρώτη μεγαλειώδης πορεία για το Πολυτεχνείο.

Των Παρόντων Καιρών ΙΙ (επίγραμμα για το Πολυτεχνείο) Εδώ παλαίψανε οι φοιτητές με το μεγάλο δράκο. Τα χρόνια πέρασαν κι οι πρώτοι τη βολέψανε. Άλλος στο βουλευτήριο, άλλος στη δημαρχία, άλλος κλειδούχος στο κοινό ταμείο κι άλλος παρατρεχάμενος στου αρχηγού τη βίλλα. Οι δεύτεροι, παρέμειναν ανώνυμοι, σαν τους λοιπούς οπλίτες. Της επταετίας αγωνιστές, κορόιδα της μεταπολίτευσης, σαν τα σφαχτάρια κρέμονται απ’ το τσιγκέλι των ιδανικών τους.

[17]

Με ένα καινούργιο του ποίημα, υπό τον τίτλο «Χιόνι στο όνειρο», ακολουθεί η συμμετοχή του Γ. Χ. Θεοχάρη στο αφιέρωμα του Περιοδικού "χάρτη" αρ. 23 -Νοέμβριος 2020-, στον Γιάννη Κοντό.

Χιόνι στο Όνειρο μνήμη Γιάννη Κοντού

Ήτανε ζωντανός με το μεγάλο του κασκόλ στ' όνειρο, μα ήξερα ότι δεν ήταν. Ακολουθούσαμε μια κηδεία αγνώστου, χειμώνας καιρός κι είχε χιονίσει τη νύχτα. Το μάτι του λαμπύριζε. Παιδί με φαντασία ενήλικα, καθώς οι ποιητές. «Τι κάνεις Γιάννη;» τονε ρώτησα, «πώς είναι εκεί κάτω;» «Έχεις στον κάτω κόσμο άνοιξη, βρε Γιάννη; έχεις ανθισμένες κουτσουπιές; Κίσσαβο και Μεταξοχώρι έχεις κάτω εκεί;» «Δες, σκέψου, φαντάσου, τι υπέροχες ζωές χιονοσκέπαστες έχει στους τάφους και παρηγορήσου» –αποκρίθηκε. Ξύπνησα λυπημένος. «Αχ, μωρέ Γιάννη, τι γύρευες στης Ιπποκράτους τα υψίπεδα; Της Γεωργίου Γενναδίου και της στοάς Πανεπιστημίου και Χ. Τρικούπη, των πεδινών εσύ παιδί, του κέδρου τα αρώματα ξεχείλιζε η ψυχή σου, στους χιονισμένους τάφους, Γιάννη, τι γυρεύεις;» – μονολόγησα…

[18]

λιανό δεντρί χρωμάτισε τη σκοτεινήν ημέρα... (φωτογραφία Γ.Χ.Θ.)

[19]

χάριταις των διδασκάλων ημών Μία carte postale της Αθηνάς Παπαϊωάννου στον πρώην μαθητή της Γ.Χ.Θ. το έτος 1961 όταν εκείνη δίδασκε στο ελληνικό σχολείο της Γενεύης. Δύο χρόνια πριν μας δίδαξε την ύλη της Γ' δημοτικού στην ορεινή Δεσφίνα της Παρνασσίδας και, με πρωτοβουλία της, μας εισήγαγε στην εκμάθηση της γαλλικής γλώσσας. Το πιο σημαντικό είναι ότι εκεί στην κοσμοπολίτικη Γενεύη δεν λησμόνησε ποτέ τα φτωχά παιδάκια με τα μπαλωμένα ρούχα και τις υφαντές στον αργαλειό σχολικές τσάντες της ελληνικής άγονης γραμμής... Δεν ξεχάσαμε κι εμείς ποτέ την Κυρία μας Αθηνά...

[20]

Το «παγκάκι!» στην «Άσπρη Πολιτεία» Του Κώστα Φιλαΐτη

Με αφορμή το πολύ ευχάριστο γεγονός της αναβίωσης μετά από 40 ολόκληρα χρόνια του θεσμού του αγώνα δρόμου της «Άσπρης Πολιτείας » από τη δραστήρια –ευτυχώς- Α. Ψ. ΛΕΣΧΗ «ΜΕΔΕΩΝ», θα επιχειρήσουμε να αναβιώσουμε κι εμείς από το δικό μας και δικό σας αυτό βήμα το νοσταλγικό εκείνο κλίμα, μέσα στο οποίο αναδύθηκε ο θρυλικός αυτός θεσμός. Από αυτό το τεύχος θα παραθέτουμε λοιπόν μετά σχολίων αποσπάσματα από τα τεύχη της έντυπης, 15νθήμερης εκείνης περιοδικής επιθεώρησης, της «Άσπρης Πολιτείας», που για πολλά χρόνια ενημέρωνε, πληροφορούσε, προβλημάτιζε τους κατοίκους του οικισμού των Άσπρων Σπιτιών της Παραλίας Διστόμου . Βγάζουμε λοιπόν με προσμονή από το γραμματοκιβώτιο των αναμνήσεων το τσαλακωμένο στα τέσσερα φύλλο και ξεκινάμε: 40 και πλέον χρόνια πίσω…

•

Φύλλο 5, 5-16 Ιανουαρίου 1979

-Στο εξώφυλλο δεσπόζει το άρθρο με τίτλο «Ο ΧΡΟΝΟΣ», όπου ο συντάκτης επιχειρεί να προσεγγίσει εν συντομία το μυστήριο της συνθήκης του χρόνου, με αφορμή την έλευση του νέου-ημερολογιακού- Χρόνου, του 1979. Μεταξύ όλων των άλλων, διαβάζουμε πως ο χρόνος [ …] «Είναι μεγάλος δάσκαλος, μεγάλος θεραπευτής, μεγάλος ισοπεδωτής. Μπορούμε να τον εξοικονομούμε ή να τον…. χάνουμε, να τον ξοδεύουμε ή να τον σπαταλάμε. Ακόμη και ….να τον σκοτώνουμε.»[…]

-Στη 2η σελίδα υπάρχει το «Εορτολόγιο» και τα «Κοινωνικά» με καταγεγραμμένα μια γέννηση, ένα γάμο και τρεις απώλειες. Πέραν τούτων, στην ίδια σελίδα βλέπουμε φωτο-ρεπορτάζ από τη διανομή των χριστουγεννιάτικων δώρων για τα παιδιά των εργαζομένων στο εργοστάσιο, ενώ σε παρακείμενο μονόστηλο, που συνοδεύεται κι από αντίστοιχη φώτο στον μικρό μώλο, πληροφορούμαστε πως […] «Λόγω της κακοκαιρίας παρά λίγο να αναβληθεί η κατάδυση του Τιμίου Σταυρού

[21]

στη θάλασσα, στα Άσπρα Σπίτια.» […] κι ότι […] «…για πρώτη φορά στα Άσπρα Σπίτια δεν βρέθηκε κανένα παλικάρι να αψηφήσει τα …μποφόρ.»[…] Στο τέλος της 2ης σελίδας πληροφορούμαστε πως «Περισσότερους από 700 λαμπτήρες άλλαξε το Συνεργείο της Υπηρεσίας Οικισμού στο 15νθήμερο των γιορτών, στα διακοσμητικά των δρόμων. Θλιβερό και κοινωνικά απαράδεκτο σπορ στο οποίο επιδίδονται μερικοί “σπόροι” στους οικισμούς Άσπρων Σπιτιών και Αγ. Νικολάου.» (Σημ. σύνταξης: Ο βανδαλισμός τελικά δεν είναι μόνο σημείο των καιρών μας… Παρακαλούνται οι … «σπόροι», σημερινοί μεσήλικες, να αποκαταστήσουν τις ζημιές έστω και τώρα, προς εξιλέωσή τους. Ποτέ δεν είναι αργά!)

-Στην 3η σελίδα, η εκλεκτή κι αγαπητή καθηγήτριά μας, κυρία Μαρίνα Αντωνάτου, σε άρθρο της με τίτλο «Με Συγκρατημένη Αισιοδοξία» (allegro ma non troppo), μας προτρέπει να παραμένουμε αισιόδοξοι στο πέρας των ετών, να σκεφτόμαστε πιο ελεύθερα, να μιλάμε με ειλικρίνεια, να βοηθάμε χωρίς ιδιοτέλεια, να δίνουμε τη φιλία μας μην περιμένοντας ανταλλάγματα, να μην απαντάμε σε μικρότητες , να διατηρούμε και να καλλιεργούμε την ανθρωπιά μας πιστεύοντας στον άνθρωπο. Και στην κατακλείδα της γράφει: […] «Και για τον καινούργιο χρόνο; Αυτόν που θεωρητικά φέρνει μαζί του καλύτερες μέρες; Προτείνω να τον αντιμετωπίσουμε σαν φίλο. Ας του χαμογελάσουμε . στο κάτωκάτω, δεν χάνουμε τίποτα!» (Σημ. σύνταξης: Μάλλον προφητικό κι επίκαιρο, δεδομένου πως σήμερα, λόγω της γενικής μας κατάστασης, όλες οι παραπάνω παραινέσεις φαντάζουν πιο επιτακτικές από τότε…) Στην ίδια σελίδα υπάρχει ένα μονόστηλο με τίτλο «η γωνιά του κήπου», το οποίο δίνει συμβουλές για φύτευση και μεταφύτευση ανθέων , ενώ καθοδηγεί για το «…καλλίτερο χειμερινό λίπασμα…».

-Στην 4η σελίδα υπάρχει ένα δίστηλο της Α.Ψ.Λ Μεδεών, όπου ενημερωνόμαστε για τις επιδόσεις των Εφορειών Ποδοσφαίρου και Βόλλεϋ. Μεταξύ άλλων πληροφορούμαστε πως […] «…η λήξη του 1ου γύρου του Πρωταθλήματος Α’ Ερασιτεχνικής κατηγορίας βρίσκει τον ΜΕΔΕΩΝΑ στη 12η θέση.»[…] (ποδόσφαιρο) Ακριβώς δίπλα υπάρχει μονόστηλο με τίτλο «πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν», το οποίο έλαβε χώρα στο τότε εντευκτήριο της Λέσχης. Πληροφορούμαστε λοιπόν πως «Κάηκε το πελεκούδι» και πως συμμετείχαν 230 άτομα , αν και υπήρχε ενδιαφέρον συμμετοχής από 400(!!!) και πλέον άτομα. Αλλά […] «Δυστυχώς στάθηκε αδύνατο να ικανοποιηθούν, γιατί η αίθουσα του Συλλόγου δεν επαρκούσε.» Τον μουσικό τόνο της βραδιάς έδωσε η ορχήστρα του Χρ. Μουραμπά, ενώ κληρώθηκαν λαχνοί για δώρα- προσφορές από καταστήματα της περιοχής. Το μονόστηλο συνοδεύεται κι από αντίστοιχη φώτο, που απεικονίζει ζευγάρια στην πίστα. Τέλος, στην ίδια σελίδα υπάρχει μικρό μονόστηλο αφιερωμένο στο δημοφιλές τότε «ΜΠΡΙΤΖ», όπου πληροφορούμαστε πως «Στους εσωτερικούς αγώνες τετράδων μεταξύ ομάδων του εργοστασίου και Άσπρων Σπιτιών, την πρώτη θέση πήρε η ομάδα του Λιμανιού…»[…] (Σημ. σύνταξης - Συμπέρασμα: Ποτέ δεν τα βάζεις με τα «αλάνια» του Λιμανιού…)

[22]

-Στην 5η σελίδα , το μονόστηλο από το «Σώμα Ναυτοπροσκόπων και Λυκοπούλων Άσπρων Σπιτιών» μας πληροφορεί πως «Στις 4-1-1979 στην αίθουσα της Λέσχης ΜΕΔΕΩΝ έγινε το κόψιμο της πίτας των Ναυτοπροσκόπων και Λυκοπούλων με συντροφιά τους βαθμοφόρους και την επιτροπή κοινωνικής συμπαραστάσεως .»[…] Υπάρχουν δυο φωτογραφίες. Η μία απεικονίζει τον πρόεδρο της επιτροπής –και πλέον αείμνηστο-Ε. Μπακούρο να κόβει την πίτα, ενώ η δεύτερη μέλη της Αγέλης των Λυκόπουλων. (Σημ. σύνταξης: Υπόψιαζόμαστε πως ανάμεσα στα απεικονιζόμενα Λυκόπουλα πιθανώς βρίσκονται και κάποιοι «σπόροι» που ευθύνονται για τους βανδαλισμούς της σελίδας 2…) Ένα μικρό μονόστηλο πιο κάτω μάς πληροφορεί πως «Μεγάλη απήχηση είχε η έκκληση ενάντια στην καταστροφή των ελάτων για Χριστουγεννιάτικα δέντρα.»[…] (Σημ. σύνταξης: Στα τέλη των θρυλικών 70s μάλλον δεν καλλιεργούνταν ακόμα ελατάκια προς τέρψιν των μερακλήδων. Να υποθέσουμε πως δούλευε τσεκούρι;) Δίπλα υπάρχουν δυο μονόστηλα: Το 1ο είναι από το «Σώμα Ελληνίδων Οδηγών», όπου πληροφορούμαστε πως «Το ΣΕΟ στις 21 Δεκεμβρίου έκανε μια έκθεση από σπιτικά γλυκά, κάρτες, γλάστρες , μπουκέτα και χειροτεχνίες των κοριτσιών στην αίθουσα του Καφέ-Πατισσερί. Τα εκθέματα ήταν φτιαγμένα με πολύ γούστο και εντυπωσίασαν τους επισκέπτες.»[…] Υπάρχει και αντίστοιχη φώτο με εκθέματα. Το 2ο είναι από τον Ε.Ο.Σ. και πληροφορεί πως διευθετήθηκε «Το πρόβλημα που αφορούσε την χρήση των εγκαταστάσεων του Χιονοδρομικού Κέντρου Παρνασσού από τα μέλη του Συλλόγου μας.» […] Έτσι, «Η χρήση των αναβατήρων είναι ΔΩΡΕΑΝ για τους μαθητές κατοίκους των Άσπρων Σπιτιών καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας.»[…] Ενώ , το Σάββατο και την Κυριακή οι ενήλικες […] «…θα καταβάλλουν εισιτήριο 100 ΔΡΧ για ημερήσια χρήση των αναβατήρων.»[…] (Σημ. σύνταξης: Εξ αιτίας αυτής της διευθέτησης, ένας εκ των συντακτών ταλαιπωρούνταν επί χρόνια πασχίζοντας άγαρμπα με τις ώρες να φορέσει τα πέδιλα του σκι, ενώ σπαταλούσε την

[23]

υπόλοιπη ώρα του ανασύροντας άλλους, άμοιρους συμμαθητές-συμμαθήτριές του από το –ευτυχώςαφράτο χιόνι…)

-Την 6η σελίδα, όπως και το μισό της 7ης καταλαμβάνει άρθρο του παιδαγωγού Δ. Σακκά, με τίτλο «Βοηθήστε τους νέους». Για την ακρίβεια πρόκειται για αναδημοσίευση από το περιοδικό «Γονείς», τεύχος 36, Δεκέμβριος 1978. Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που πραγματεύεται τα χαρακτηριστικά της πρώτης νεότητας, όπως την τάση αμφισβήτησης, την επαναστατικότητα των νέων, τους προβληματισμούς τους , ενώ αναλύει και την υποχρέωση των ενηλίκων να στέκονται με σεβασμό απέναντι σε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Στο άλλο μισό της 7ης σελίδας διαβάζουμε για τα εγκαίνια του Γραφείου Υποδοχής και Ενημερώσεως Κοινού. Το γραφείο στεγαζόταν στο ισόγειο της «μικρής πολυκατοικίας» κοντά στην κεντρική πλατεία των Άσπρων Σπιτιών και είχε ως στόχο τη διευθέτηση μικρών ή μεγάλων προβλημάτων της καθημερινότητας των κατοίκων του Οικισμού. Υπευθυνη του γραφείου ήταν η κυρία Μαρίνα Αλμπέρτη. Μεταξύ άλλων διαβάζουμε για τις θερμές ευχές και ευχαριστίες προς […] «… τον Πατέρα Μελέτιο, που ευλόγησε τα εγκαίνια, τους εμπόρους, τους καθηγητές, τους Υπαλλήλους των Δημόσιων Υπηρεσιών, τα Μέλη των διαφόρων Συλλόγων και Οργανώσεων και όλους τους κατοίκους και γείτονες που παραστάθηκαν στα εγκαίνια.»[…] Αμέσως πιο κάτω υπάρχει πλαισιωμένη προκήρυξη διαγωνισμού με θέμα τη δημιουργία λογότυπου για το γραφείο. Το επιλεχθέν λογότυπο θα βραβεύονταν με το ποσό των «…3.000 δρχ.»

-Στην 8η και τελευταία σελίδα διαβάζουμε τις ΜΙΚΡΕΣ ΑΓΓΕΛΙΕΣ, όπου πωλούνται «ένα σκάφος με εξωλέμβια μηχανή 3 ΗΡ», «ένα χειμωνιάτικο παιδικό καροτσάκι πορτ-μπεμπέ», «ένα FIAT 128, μοντέλο 73-74 σε άριστη κατάσταση», «όμορφες μπορντούρες από νταντέλλα για τραπεζομάντηλα και σεμέν επί παραγγελία», «ανθοδέσμες από ξερά λουλούδια με πολύ γούστο» και «ένα ηλεκτρικό αρμόνιο τύπου CLIPPER 61, καινούργιο με αυτόματη ντραμς με πολλούς συνδυασμούς». Σε αντίστοιχη καταχώριση, η BOUTIQUE HELENE διαφημίζει «Κουστούμια Van Gils και Braggi από 1.500, 2.500, 3.500 δρχ», καθώς και «Διάφορα άλλα είδη σε καταπληκτικές τιμές.»

[24]

Υπό τον τίτλο «Θ Ε Α Μ Α Τ Α» παρατίθεται το πρόγραμμα προβολής ταινιών του κινηματογράφου «Απόλλων» από τις 15/1 έως τις 31/1/79. Μεταξύ άλλων προβάλλονται οι ταινίες «Ο ΝΕΥΡΙΚΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ», «Η ΓΡΟΘΙΑ ΤΟΥ ΜΠΡΟΥΣ ΛΗ», «ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ», «ΤΖΕΗΜΣ ΜΠΟΝΤ-ΠΡΑΚΤΩΡ 007-Η ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ ΠΟΥ Μ’ ΑΓΑΠΗΣΕ», «ΜΠΕΝ ΧΟΥΡ»

Τέλος, το φύλλο κλείνει με το σημείωμακαταγγελία του ή της ΓΕ.ΠΑ., που με χιουμοριστικό τρόπο καυτηρίαζε την – προφανή – τροφική δηλητηρίαση που υπέστησαν εργαζόμενοι βάρδιας του εργοστασίου, στους οποίους προσφέρθηκε ένα «καλό γεύμα» κατά τη διάρκεια των «Άγιων ημερών»…. Το σημείωμα είχε τίτλο «Πρωτοχρονιάτικο»….

[25]

Βανδαλισμοί στο Προσκοπείο

Την 21η Μαρτίου 2020, καταστεναχωρημένος ο Βαγγέλης Τζιότζιος επικοινώνησε μαζί μου, θέτοντας υπόψη τους βανδαλισμούς που είχε επισημάνει με φωτογραφίες του στο Προσκοπείο ο Χρήστος Λεοτσινίδης. Άναυδος αντίκρυσα τις ολότελα αναίτιες κι αψυχολόγητες καταστροφές, την σύληση ενός χώρου που είναι ταυτισμένος με την Κοινωνική Προσφορά, με έξοχους εμπνευστές κι ευγενείς ηγέτες αλλά και με την συνδρομή -ακούραστη και γεμάτη νεανικά χαμόγελα- του συνόλου σχεδόν της ασπροσπιτιώτικης νεολαίας διαχρονικά. Οι μνήμες όλων μας από τα έργα και τις ημέρες μας εκεί, μονάχα νοσταλγία καθώς και δάκρυα αναπόλησης κι ευτυχίας επιφέρουν. Προς τί λοιπόν η εγκατάλειψη; Και κυρίως: Για ποιόν λόγο έχει επιτραπεί η ασχήμια σε βαθμό ύβρεως; Αυτά είναι τα χάλια, τα ανεπίτρεπτα στο Προσκοπείο στα Άσπρα Σπίτια τούτες τις μέρες. Ποιοί άραγε ευθύνονται για τους βανδαλισμούς αυτούς, και ποιο θα είναι το μέλλον όσων κτίστηκαν με κόπους και προσωπική εργασία και λειτούργησαν επί δεκαετίες εθελοντικά, χωρίς την παραμικρή αμοιβή κι απαίτηση παράγοντας έργο ανθρωπιστικό, κοινωνικό, ψυχαγωγικό, περιβαλλοντολογικό, φυσιολατρικό; Δεν είμαι εγώ που ρωτώ μοναχά. Είναι εκατοντάδες και είμαστε αμείλικτοι... Όταν θα παρέλθει η μπόρα του ιού κι όλης αυτής της λαίλαπας, το ερώτημα -με κάθε απαραίτητη τεκμηρίωση και νομικό υπόβαθρο- θα κατατεθεί στους καθ’ ύλην αρμόδιους. ΓΚΚ Ευχαριστώ τον Χρήστο Λεοτσινίδη για τις φωτογραφίες και την ενημέρωση που μου έκανε, επίσης για την κίνηση του να ενημερώσει τον οικισμό για τις ζημίες και την παραβιασμένη πόρτα. Διότι αυτό είναι ένα κτίριο όχι μόνο με συναισθηματική άξια μα για πολλούς από μας αποτελεί μια προσωπική ιστορία. Είναι το κτίριο που κάθε εβδομάδα βρισκόμασταν, που περάσαμε μαζί από την την ομάδα, από αυτή την μεγάλη ιδέα που λέγεται Προσκοπισμός. Βαγγέλης Τζιότζιος.

[26]

αυτή

Φωτογραφίες που μας στείλατε (ευχαριστούμε πολύ!!!)

Τάξις Δευτέρα - 1966-‘67 - Δημοτικό Σχολείο Άσπρων Σπιτιών (Αρχείο Κυριάκου Μίστηλη)

Τάξις Τρίτη - 1967-‘68 Δημοτικό Σχολείο Άσπρων Σπιτιών (Αρχείο Κυριάκου Μίστηλη) [27]

1969 Τα … Μπακακάκια! (Αρχείο Άγγελου Μπάκα)

Τάξις Α’ – 1971- Γυμνάσιο Άσπρων Σπιτιών (Αρχείο Κυριάκου Μίστηλη)

[28]

1976-‘77 Φροντιστήριο Γαλλικών Τσαούση (Αρχείο Στέφανου Ζερβού)

1997 Από την παράσταση «το κρυφό σχόλιο» του ΣΕΟ στα Άσπρα Σπίτια για την επέτειο της 25 Μαρτίου (Αρχείο Εύας Σακέλλη – Βοναπάρτη)

[29]

Το Σωματείο «Ήφαιστος», υπό την Προεδρία του κ. Μπάκα (Αρχείο Άγγελου Μπάκα)

Θαμώνες στου Σκλήρη, στην Πλατεία των Άσπρων Σπιτιών (Αρχείο Ταξιάρχη Σκλήρη)

[30]

Πρέφα, στο Καφενείο του Σκλήρη (Αρχείο Ταξιάρχη Σκλήρη)

[31]

Στον γιαλό, στ’ Άσπρα Σπίτια (Φωτογραφίες του Νίκου Μακρίδη)

[32]

Από το Μπέλφαστ στην Αλίαρτο… μόνο 2300 χιλιόμετρα πεταλιές! Ποδηλατικό Ημερολόγιο του Άγγελου Ζαχαρόπουλου Επιμέλεια (ΓΚΚ – ΚΦ) Από την αξιοσέβαστη Οικογένεια της αγαπητής Ευαγγελίας και του Θέμου Ζαχαρόπουλου του πιο ήρεμου κι υπομονετικού, πάντα γλυκομίλητου ταυτόχρονα Αθλητή που γνώρισα ποτέ, με πάμπολλες διακρίσεις στους δρόμους αντοχής και στις αθλοπαιδιές – δεν θα μπορούσε να μην ξεπηδήσει κι ένας ακόμη Αθλητής Μεγάλων Αποστάσεων. Όλα τα παιδιά των αγαπημένων μας Ζαχαροπουλαίων έχουν διακρίσεις όπου κι αν έχουν ριζώσει κι ο Μεγαλοδύναμος να τους έχει όλους κι όλες καλά στην υγειά τους, αλλά αυτή του Άγγελου έχει κάτι το ιδιαίτερο, το μεγαλειώδες, πάλι εις ό,τι αφορά την ηρεμία και την υπομονή! Έτσι, με προγραμματισμένες φροντίδες και σχεδιασμούς, ο Άγγελος είχε από διετίας καταστρώσει την …ποδηλατική γέφυρα μεταξύ Ηνωμένου Βασιλείου και Ελλάδας, μα, χωρίς να ξεφύγει από τον κανόνα, έπεσε στις καθυστερήσεις που επέβαλαν ο Covid 19 και οι καραντινικές του συνέπειες. Όπως διηγείται κι ο ίδιος, όταν άρχισαν να ηρεμούν κάπως τα πράγματα, πήρε την μεγάλη απόφαση να ξεκινήσει από το Μπέλφαστ με προορισμό το Πατρικό του στην Αλίαρτο! Αλλά, καλύτερα να μας τα διηγηθεί ο ίδιος, να μας πάρει νοητά μαζί του στα μεγάλα λιβάδια, στις πλαγιές, τα δάση, τις πολιτείες και τα χωριά και τις ομορφιές της Γηραιάς Ηπείρου, σε ένα ταξίδι που τόλμησε και δεν το ονειρεύτηκε απλά όπως ίσως πολλοί από μας. Το Χρονικό του, είναι λακωνικά γραμμένο και διανθίζεται από φωτογραφίες που μας προμήθευσε ο ίδιος φυσικά, μέσα από ένα πολυάριθμο σύνολο. Θα δημοσιευθεί στο «παγκάκι!» σε συνέχειες…

Ποδηλατικό Ημερολόγιο του Άγγελου Ζαχαρόπουλου Belfast – Αλίαρτος, Καλοκαίρι 2020

Το πλάνο έχει ποδήλατο σε Ηνωμένο Βασίλειο, Ιρλανδία, Γαλλία, Ιταλία και Ελλάδα - όλα μαζί γύρω στα 2300 χλμ… Το ταξίδι το είχα ονειρευτεί εδώ και 2 χρόνια, αλλά τελικά τυχαίνει να το κάνω εν μέσω πανδημίας. “Ευτυχώς το COVID έχει ησυχάσει κάπως, ξεκινάμε και βλέπουμε”, σκέφτηκα.

[33]

7/7/2020. Η γάτα ήταν σε βαθύ ύπνο και δεν είχε ιδέα ότι δίπλα της είχα απλώσει όλα μου τα συμπράγκαλα (*) για το 5@50: Ένα ταξίδι από το Μπέλφαστ στην Αλίαρτο, με το ποδήλατο, μέσα από 5 χώρες στα πενήντα μου! (* δεν τα χρειαζόμουν όλα αυτά τα πράγματα!)

Αναχώρηση από Jordanstown, Belfast

[34]

9-10 Ιουλίου, Ηνωμένο Βασίλειο και Ιρλανδία (Belfast to Dublin) Με (καλή) παρέα τον Ίαν, (που θα έρθει μαζί μου έως την νότια Γαλλία) ξεκινάμε ένα όμορφο πρωινό από το προάστιο Jordanstown του Belfast (Βόρεια Ιρλανδία). Η ημέρα περιλαμβάνει 12 ώρες ποδήλατο σε γενικά επίπεδη διαδρομή και θα τελειώσει 196 χλμ πιο νότια, στο Δουβλίνο, πρωτεύουσα της Ιρλανδίας. Πριν φτάσουμε εκεί όμως, και μόλις στα πρώτα 25 χλμ, η σχάρα στο ποδήλατο του Ίαν διαλύεται και αναγκαζόμαστε να κάνουμε μια μεγάλη στάση για να την αλλάξουμε. Στον πανικό της στιγμής νομίζω ότι το ταξίδι έχει κιόλας τελειώσει… Όπως και να έχει, στο τέλος της 1ης ημέρας έχουμε ήδη καλύψει 2 χώρες του 5@50! Το επόμενο απόγευμα το όμορφο WB “Yates” μάς περιμένει στο λιμάνι του Δουβλίνου για το 20ωρο ταξίδι με προορισμό το Cherbourg, στη Β. Γαλλία. Το στομάχι έχει σφίξει λίγο. Την επόμενη μέρα θα είμαστε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τις οικογένειές μας και σε άγνωστες, ποδηλατικές διαδρομές. Σαν έτοιμοι από καιρό (!) ανεβαίνουμε τον καταπέλτη του πλοίου.

Μεσημεριανή στάση στο Newry, 90 χλμ από το Belfast

Απόγευμα στη Drogheda, 40 χλμ πριν το Δουβλίνο

[35]

WB “Yates” ferry, Δουβλίνο

Αναχώρηση από Δουβλίνο με το WB “Yates”

[36]

11-14 Ιουλίου, Β. Γαλλία (Cherbourg, Coutances, Mont Sant Michel, Fougères, Le Mans) Φτάνουμε στο Cherbourg γύρω στις 12μ.μ. τοπική ώρα. Έχουμε κοιμηθεί καλά σε καμπίνα, ο ήλιος λάμπει (24 °C) και είμαστε έτοιμοι για την πρόκληση της Γαλλίας. Φορτώνουμε τα ποδήλατα, κάνω το σταυρό μου και φεύγουμε. Ο στόχος μας είναι να φτάσουμε στο Coutances, 87 χλμ νότια, όπου ήδη έχουμε κλείσει διανυκτέρευση σε ένα μικρό ξενοδοχείο. Ακολουθούμε τις οδηγίες του Google Maps, που στη Γαλλία σού επιτρέπει να βρεις ποδηλατικές διαδρομές. Μας βάζει αρχικά σε “D roads”(σημ. σύνταξης: δευτερεύων δρόμος), που έχουν μία λωρίδα ανά κατεύθυνση, με 90 χλμ/ώρα όριο ταχύτητας για τα αυτοκίνητα, και μας δίνουν ποδηλατική λωρίδα στην άκρη τους (1.5 μ. φάρδος). Τα αυτοκίνητα δεν μπαίνουν στη λωρίδα μας ποτέ και δεν υπάρχουν πουθενά λακκούβες. Ο δρόμοι αυτοί έχουν μεγάλες ευθείες και μακριές αλλά ήπιες αναβάσεις/καταβάσεις. Τα τοπία είναι καταπράσινα! Νιώθουμε ασφαλείς και τα χιλιόμετρα αρχίζουν να “γράφουν”. Κάποια στιγμή αφήνουμε τα D roads και το Google Maps μάς βάζει σε αποκλειστικά ποδηλατικές διαδρομές, οι οποίες έχουν φτιαχτεί εκεί όπου παλιά υπήρχε σιδηρόδρομος! Εκεί γινόμαστε ένα με τη φύση, περνώντας μέσα από δάση, παράλληλα και πάνω από ποτάμια. Πηγαίνουμε λίγο πιο αργά στο ψιλό χαλίκι, αλλά είναι παράδεισος! Τελικά, φτάνουμε στο Coutances γύρω στις 7 το απόγευμα. Check-in, shower και φεύγουμε για να βρούμε εστιατόριο. Η πόλη φαίνεται πολύ ήσυχη. Η αργία για την ημέρα της Βαστίλλης έχει ήδη αρχίσει και σχεδόν όλα είναι κλειστά (!). Βρίσκουμε ένα καλό εστιατόριο μπροστά στον εντυπωσιακό καθεδρικό ναό. Πίσω στο ξενοδοχείο, για να δούμε τη διαδρομή της επόμενης μέρας, να πακετάρουμε τα πράγματα και… ύπνο!

Αποβίβαση στο λιμάνι του Cherbourg, Β. Γαλλία

[37]

Φανταστικές ποδηλατικές διαδρομές σε πρώην σιδηροδρομικές γραμμές κοντά στην Coutances

Καθεδρικός ναός Coutances

[38]

Η επόμενη μέρα (12/7) περιλαμβάνει κυρίως D roads και ήσυχους, επαρχιακούς δρόμους. Ο καιρός είναι ηλιόλουστος αλλά όχι πολύ ζεστός. Στόχος μας είναι η Fougères, γύρω στα 122 χλμ νότια, αλλά το μυαλό μας είναι στον ενδιάμεσο προορισμό, το Mont Saint Michel: ένα Νορμανδικό μοναστήρι, που ιδρύθηκε τον 10ο αιώνα μ.Χ. και ξεπροβάλλει μέσα από τη θάλασσα σαν από παραμύθι! Σταματάμε και το θαυμάζουμε! Αυτό που παρατηρώ είναι ότι όσο πιο κοντά πλησιάζεις, τόσο πιο όμορφο και εντυπωσιακό φαίνεται. Απίστευτο μέρος! Η συνέχεια προς Fougères είναι λίγο δύσκολη, αλλά φτάνουμε καλά γύρω στις 7.30μμ. Το πρόβλημα είναι ότι τα πιο πολλά εστιατόρια κλείνουν νωρίς και μόλις που προλαβαίνουμε να βρούμε κάποιο ανοιχτό, να φάμε κάτι και να πιούμε μια μπύρα….

Το Νορμανδικό μοναστήρι του Mont Saint-Michel (10ος αιώνας μ.Χ.)

[39]

Το Mont Sant Michel είναι ορατό και ενθουσιάζει ακόμα και από 20 χλμ απόσταση!

Στάση στη Mayenne. Άλλος ένας εντυπωσιακός καθεδρικός ναός.

[40]

Μεσημεριανή ξεκούραση στη Jublains (τοποθεσία αρχαίου ρωμαϊκού χωριού)

Μέρα ξεκούρασης και επίσκεψης στο Circuit του Le Mans (Η συνέχεια στο επόμενο Τεύχος)

[41]

Παράξενο καλοκαίρι… Του Γιώργου Κούκιου

Ο Μήτσος, ο βασιλέας των παντοπωλών γέρασε πιά και κρέμασαν τα στήθια και τα μπράτσα του. Τα κουβαλά μες στο κατακαλόκαιρο -ντάλα ο ήλιος- με τα πιθάρια και τις κρησάρες παραμάσχαλα και δε λέει να τ’ ακουμπήσει κατάχαμα, να ξαποστάσει. Έχει βαλθεί να πεθάνει όρθιος μες στο λιοπύρι παρά να παραδοθεί. Θυμωμένος με τον θάνατο, ο Μήτσος είναι θυμωμένος με όλα τελικά, κι έχει τελευταία θυμώσει και με τον κορωνοϊό! Σου λέει: «είναι ένα ψέμα φαρδύ και γελοίο, που το σκαρφίστηκαν οι ντόπιοι και οι ξένοι, οι φίλοι τους. Όλοι μασόνοι είναι αυτοί. Και τις μάσκες, τις φτιάχνει ο υπουργός στο εργοστάσιο που έφτιαξε. Δηλαδή, όλοι φιάξαν’ εργοστάσια. Ακούς εκεί, σε ένα μήνα μέσα, φιάξαν’ εργοστάσιο και μας πουλάνε μάσκες για τις ψευτιές τους, ου να μου χαθούνε. Να δούμε τί άλλο θα σκαρφιστούνε για να μας τα παίρνουν χοντρά»… …κι ανακατεύει στην νταμιτζάνα τις ελιές. Μα κάπου εκεί, αντιλαμβάνεται πως ο συνειρμός του είναι αδιέξοδος. Κι άξαφνα κολλάει ο Μήτσος, και χάνεται προς το ταβάνι το βλέμμα του, κει όπου κρεμιόνται τα μπακίρια και τα τσίγκινα ταψιά. Τους κάνει παρέα μετέωρος… Τί ήθελε να πεί;… κοντοστέκεται… Του υπενθυμίζεις πως είχε ξεκινήσει να λέει για τον γιό του που ζει στην Αμερική και παρότι είναι Τραμπικός, του λέει εξομολογητικά στο σκάϊπ: «μπαμπά, εδώ πέφτουν σαν τις μύγες»… και κοντοστέκεται πάλι, με άδειο βλέμμα ξανά, προς τα τσαπιά και τις αξίνες τώρα που ακουμπάνε στην εξώπορτα του μαγαζιού τσουρουφλιασμένες στον ήλιο του μεσημεριού. Ξύνει με το μικρό του δάχτυλο, όπου έχει το νύχι-εργαλείο, το χοντροκέφαλό του και συνεχίζει νέο παραλήρημα: «…μπα, όλα φτιαχτά είναι. Κι όσους δεν έχουνε βρει -κομπάρσους, αμέτρητους- να δηλώσουν πως είναι άρρωστοι από τον ιό, τους έχουν κάνει εισαγωγή! Τί νομίζεις, πρόσφυγες οι περισσότεροι! Ή πάμπτωχοι, και τους ξοφλάν τα χρέη. Τα άλλα όμως είναι από τα εργαστήρια! Τα κινέζικα, τα δικά τους… τί νομίζεις…»… Ξανασταματάει και περιμένει από μένα τώρα απάντηση. Δε νομίζω κι εγώ τίποτε, παρά μονάχα πως ο Μήτσος, στα 80 του, έχει βλάβη γερή πιά στο νιονιό και χρειάζεται νοσηλεία ή σε κάθε περίπτωση προσοχή αφού… Λάσκαρε που λένε… Κάθομαι τώρα και σημειώνω αυτά και μου τρυπά το έσω ους μα και τον έρωτα, ο αοιδός από το παρακείθε μπιτσόμπαρο. Του κερατά το μαγαζί δηλαδή, που έχει από τα ξημερώματα στη διαπασών τη μουσική -αυτά τα ξεράσματα, το χάλι τους το μαύρο, τα σκουπίδια που ηχορυπαίνουν κι αρέσουν μάλιστα σε μια μεγάλη μερίδα του θεάρεστου λαού μας, μη χέσω τη σοφία του ώρες-ώρες… Άλλα μαγαζιά, σκόρπια πιο δίπλα και πιο πέρα, ρυπαίνουν με άλλον τρόπο ολημερίς, με της μιας χρήσης τα υλικά: πλαστικά ποτήρια, χαρτοπετσέτες, πλαστικά καλαμάκια, πλαστικές σακούλες, πλαστικά μπουκάλια, χαρτοπλαστικά τραπεζομάντηλα, αλουμινένια κουτιά, χάρτινα πανάκριβα κουτιά συσκευασίας… Το τζάμπα και το βόλεμα, μαζί κι η τεμπελιά έχουν πάρει τη θέση κάθε προνοητικότητας, αξιοπρέπειας και τελικά υγιεινής. Κι αν δεχτούμε πως αυτή η τακτική αποτελεί συνέπεια της ανάγκης να μεταφερθεί εκτός μαγαζιού η παραγγελία, τότε πώς και τα περισσότερα μαγαζιά μεταχειρίζονται σωρηδόν αυτές τις αηδίες μιάς χρήσης; Άσε που η ευκολία του στιγμιαίου, του μιάς χρήσης κλπ, έχει διαλύσει την τελετουργία μιάς παραγγελίας, την σχέση μεταξύ θαμώνα και στεκιού. Διότι δεν πας καλοκαιριάτικα στο καφέ ή στο ουζερί να κάτσεις για ξεπέτα. Πας να ξεσκάσεις, να χαλαρώσεις, να απολαύσεις…

[42]

Κι εξηγούμαι: ποτήρια, φλυτζάνια κάθε είδους, πιάτα και πιατάκια, μπουκάλια επίσης, κουταλάκια κλπ συνθέτουν τον εξοπλισμό ενός καταστήματος. Γυάλινα, πορσελάνινα, μπακιρένια, πήλινα, ασημένια κλπ. Πίνετε Κυρία μου τον καφέ σας μονό; Μικρό φλυτζάνι! Διπλό τον προτιμά ο κύριος; Έ-φτα-σέϊ! πιάσε Κούπα για τον λεβέντη! Και πάει λέγοντας… Πίνεις νερό; Σου φέρνουνε καράφα και ποτήρι κολονάτο ή κοντόχοντρο, φαρδύ. Με αυλάκια, να μην γλιστρά από το χέρι, εξόν κι έχεις μανταλάκια. Θες ούζο; Σου φέρνουν λεπτό κολονάτο, να χωρά το παγάκι όρθιο. Ρακί; μικρό, το δάκρυ που λέμε. Τώρα το λένε σφήνα. Και δώσ’ του χαβαδάκι. Μόνο που παλιά, αν σου έπεφτε κάτω ένα πιάτο κι έσπαγε μεσιέ; ή ένα ποτήρι μαντάμ; Ε… τα πλήρωνες στο λογαριασμό! Κι έτσι πρόσεχες να μην έχεις μανταλάκια στα χέρια και να παραφορτώνεις το τραπέζι. Πρόσεχες και το καμάρι σου να μην κάνει τρεχαλητά κι ενοχλεί το σκασμένο, των αυτοκρατόρων το τζιμάνι πιά. Το ίδιο πρόσεχε κι ο σερβιτόρος: Δηλαδή, σου έφερνε τόσα, όσα έπρεπε κι όχι όσα να’ναι, που έχεις ολόκληρο σερβίτσιο δεκαέξι τεμαχίων τώρα, για δυο ζευγάρια κι ας πέσουνε κι ας σπάσουν… Υπήρχε δηλαδή μια οικονομία και μια προσοχή. Υπήρχε μια ευπρέπεια κι ένα τακτ. Τώρα, δε βαριέσαι, τζάμπα είναι… Πάρτε και τρία μπουκάλια νερό εμφιαλωμένο «δεν πειράζει, δώρο του καταστήματος»…. Που δηλαδή, τζάμπα δεν είναι, διότι κοστίζουν και χρήμα και κυρίως, στοιχίζουν στο περιβάλλον, στην φύση, στον διατροφικό κύκλο. Και προκαλούν οι συσκευασίες όλες αυτές, μεταξύ άλλων ασθενειών και παθήσεων, κυρίως καρκίνο… Θέλω να γράψω για πολλά, μα έχουν περάσει πιά τα χρόνια και κουράζομαι. Δηλαδή κουράζομαι πιο εύκολα, μα όχι διαρκώς. Τώρα ας πούμε, τούτο το βράδυ, είναι μια αναλαμπή! …σαν τα λαμπάκια που αναβοσβήνουν ρυθμικά στις κορυφογραμμές που γίνανε όλες δέντρα χριστουγεννιάτικα, ετήσιου κι ακατάπαυστου εορτασμού -και μιλάμε για γλέντι που να καούν τα κάρβουνα- με τις ανεμογεννήτριες να θριαμβεύουν πάνω από τις αετοφωλιές, τις κουβέλες και τα Δρακόσπιτα. Στο όνομα της Φύσης… της αλλάζουμε τα φώτα, αχόρταγα… …και σαν τα κομματάκια πλαστικό και τα μαντήλια μιας χρήσης -τα αντισηπτικά- που φωσφορίζουν στον γιαλό σαν αμέτρητες κωλοφωτιές και πλαγκτόν αλήτικο που το πάει και το φέρνει το κύμα κι ύστερα ένα χαρμάνι το χλαπακιάζουν ψάρια και θαλασσινά που θα μπουν την άλλη μέρα στο πιάτο μας... Μα… είμαστε ανόητοι. Το δίχως άλλο. Το αρχέγονο κύμα στον αρχαίο γιαλό. Μεταλλάσσεται σε συνθετικό σάβανο μιάς χρήσης. Μιάς κι έξω… Και τον γιαλό, με την χρυσορόδινη αμμουδιά, τα μικρά του πετραδάκια τα τυρκουάζ και τ’ άλλα στολίδια στο φυσικό του μωσαϊκό, τον στοιχειώνει ύπουλα μα σταθερά, ένα νέφος υπολειμμάτων πλαστικού και χαρτιού, τώρα δα και αντισηπτικού. Κι όλα μαζί καλύπτουν τ’ακρογιάλι. Αυτή είναι και η διαφορά μας με τους αρχαίους (Μεσόγειους, Αφρικανούς, Ασιάτες, Ινδιάνους Εσκιμώους, Αβορίγινες). Επιεικώς αυτή…

[43]

Ερμής του Πραξιτέλη. «Το αινιγματικό χαμόγελο του Ερμή της Ολυμπίας» (αλλιώς, είναι αυτό το πρωτότυπο ελληνικό έργο ή ρωμαϊκό αντίγραφο;) Της Νάντας Κυριαζή

Αύγουστος 2016, απογευματάκι, Μουσείο Ολυμπίας. Ζέστη, η μουσειακή-αρχαιολογική κόπωση στο φουλ… στο εσωτερικό του Μουσείου έχει δροσιά, αλλά η αλήθεια είναι πως ανυπομονούσα να τελειώνω. Άπειρα τα εκθέματα, μετόπες, αγάλματα, προτομές, οικιακά κατάλοιπα, κοσμήματα, είχα ζαλιστεί, που ήταν κι αυτός ο Ερμής;;; Α! να’τος, ακούγονται παιδικές φωνές πίσω μας.. επιτέλους, σε δικό του χώρο, περιφραγμένος, με κάμερες να επιτηρούν, μαζί με το προσωπικό, εμφανίζεται σε όλο του το μεγαλείο ο ΕΡΜΗΣ ΤΟΥ ΠΡΑΞΙΤΕΛΗ. Υπέροχος, αληθινός, αισθησιακός, σχεδόν απόκοσμος. Από πίσω ακούγεται ο πατέρας των παιδικών φωνών, να εξηγεί-αναλύει τα του αγάλματος στα μικρά του.. ωραία σκέφτομαι, τσάμπα ξενάγηση, τα λέει κι ωραία και δείχνει να ξέρει πάρα πολλά. Ακολουθούμε τη φορά του κύκλου ώστε να περιεργαστούμε κάθε λεπτομέρεια του αγάλματος, λαθρακούοντας βεβαίως και τον έρμο πατέρα που προσπαθούσε να περάσει στα παιδιά του ιστορία, τέχνη, γλυπτική μαζί, ενώ αυτά με κόπο συγκρατιούνταν να μην τα κάνουν λαμπόγυαλο σκανδαλισμένα από την «γύμνια» του Ερμή.. μέχρι που φτάσαμε στην πίσω πλευρά του όπου πλέον βλέποντας και τα οπίσθια του Ερμή, δεν άντεξαν, τρελάθηκαν στα γέλια, προτάσσοντας τα χέρια τους …στους γλουτούς του Ερμή, λίγο ακόμη και θα όρμαγαν (αποπειράθηκαν δηλαδή), με πονηρά γέλια και χειρονομίες να αγγίξουν το θαύμα!!! Για πότε μαζεύτηκαν οι φύλακες, ο Διευθυντής και οι συν αυτώ… ο πατέρας να μην ξέρει που να κρυφτεί κι αυτά να έχουν μαζευτεί σε μια γωνιά προσπαθώντας να σοβαρευτούν χωρίς να τα καταφέρνουν!! Τέλος καλό αφού ο Ερμής έμεινε αλώβητος στη θέση του και οι φύλακες γλύτωσαν το καρδιακό.

[44]

Ο Ερμής Ένα γλυπτό, που ήρθε στο φως το 1877 στο Ηραίο της Ολυμπίας και το οποίο σύμφωνα με τον περιηγητή Παυσανία (ο οποίος το είδε στο σημείο όπου βρέθηκε) ήταν έργο του Πραξιτέλη, σώζεται σχεδόν ακέραιο: Eίναι ένα σύμπλεγμα του Ερμή που μεταφέρει τον μικρό Διόνυσο στις Νύμφες για να τον αναθρέψουν και έχει σταθεί για να παίξει μαζί του δείχνοντας του ένα τσαμπί σταφύλια, το δώρο του Διονύσου στους ανθρώπους. Αυτήν την σκηνή απεικονίζει το έργο, το οποίο παρουσιάζει τον Ερμή νωθρό, αλλά αρρενωπό, να ακουμπάει στον κορμό ενός δένδρου. Στα χείλια του, τα οποία αφήνουν μία ελαφρά σκιά, διακρίνεται η αρχή ενός χαμόγελου. Η λεπτότητα του στόματος έρχεται σε αντίθεση με την δυνατή του μύτη. Τα μαλλιά του Ερμή είναι άτακτα και κάνουν να φαίνεται το δέρμα του πιο απαλό και πιο λείο. Η απαράμιλλη τέχνη του Πραξιτέλη, στο να αφαιρεί την σκληράδα από το μάρμαρο, κάνοντας το, το ίδιο με την όψη της σάρκας, οφείλεται στην μεγάλη δεξιοτεχνία του, στην χρήση φωτός και σκιάς. Ο Πραξιτέλης για να δώσει ζωντάνια στο άγαλμα, σκοπίμως δεν κρατάει τις αναλογίες. Εάν κανείς το παρατηρήσει από τ' αριστερά, φαίνεται λυπημένο, από τα δεξιά φαίνεται γελαστό, όταν δε το κοιτάξεις από μπροστά, ήρεμο. Η διατήρηση του γλυπτού είναι γενικά καλή, αν και λείπουν ο δεξιός βραχίονας του Ερμή με το τσαμπί των σταφυλιών, το δεξιό άκρο πόδι του και το κηρύκειο που κρατούσε στο αριστερό χέρι. Τα τεχνοτροπικά χαρακτηριστικά του Ερμή δείχνουν ότι πρέπει να χρονολογηθεί γύρω στο 330 π.Χ. Έχει επιπλέον όλα τα στοιχεία των νεανικών ανδρικών μορφών του Πραξιτέλη: την κλίση του κορμού, το έντονο λύγισμα των γοφών, το μαλακό πλάσιμο, το ωοειδές πρόσωπο με τα σαρκώδη χείλη και τα αμυγδαλωτά μάτια. Το πρόβλημα «ελληνικό πρωτότυπο ή ρωμαϊκό αντίγραφο» Το άγαλμα ανακαλύφθηκε από Γερμανούς αρχαιολόγους-ανασκαφείς τον Μάϊο του 1877, στο ναό της Ήρας, εκεί που και ο Παυσανίας το είχε πρωτοδεί το 175 π.χ.. Το μοιραίο πρόσωπο για τον Ερμή στάθηκε ένας Γερμανός αρχαιολόγος ο Karl Blumel ο οποίος πρώτος αμφισβήτησε την πρωτοτυπία του αγάλματος το 1927, ισχυριζόμενος ότι δεν ήταν πρωτότυπο έργο του Πραξιτέλη αλλά αντίγραφο των Ρωμαίων. Τους ισχυρισμούς του φροντίζει να τους γνωστοποιήσει δημοσιεύοντας, μάλιστα, μελέτη σχετική με την τεχνική της αρχαίας [45]

γλυπτικής, όπου παραθέτει τις παρατηρήσεις του, όλες σχετικές με την κατασκευή του αγάλματος. Δημιουργείται σχετικός σάλος, ωστόσο, στις απορίες που διατυπώνει τότε ο Γερμανός αρχαιολόγος δεν δίνεται καμία απάντηση και η περιπέτεια του Ερμή, αναφορικά με την πρωτοτυπία του, παραμένει σε εκκρεμότητα για αρκετά χρόνια, μέχρι να επιχειρήσει να δώσει απαντήσεις o Oscar Antonsson, το 1937. Ανάμεσα στις διάφορες θεωρίες που αναπτύχθηκαν αυτή αξίζει ιδιαίτερη μνεία για τη μοναδικότητά της. Η μακρά επιχειρηματολογία αυτών των απαντήσεων συναντάται στο σχετικό βιβλίο του Antonsson από τις εκδόσεις του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ και καταλήγει στο ότι το άγαλμα, ναι μεν είναι πρωτότυπο, ναι μεν δημιουργήθηκε από τον Πραξιτέλη, ωστόσο δεν αναπαριστά τον θεό Ερμή, αλλά τον Πάνα (αρχικά) που μεταφέρει τον μικρό Διόνυσο. Η θεωρία αυτή προκαλεί νέο κύκλο αντιδράσεων του αρχαιολόγου που άνοιξε αυτή τη συζήτηση, αναζητώντας απαντήσεις, ο οποίος επανέρχεται 11 ολόκληρα χρόνια μετά – το 1948 για την ακρίβεια- με μία ολοκαίνουρια αυτή τη φορά προσέγγιση: ότι πρόκειται περί πρωτότυπου αγάλματος, αλλά δεν πρέπει να αποδίδεται στον Πραξιτέλη, μα σε κάποιον συνονόματό του γλύπτη των ελληνιστικών χρόνων. Οι ισχυρισμοί του Blümel, στο μεγαλύτερο μέρος τους πυροδοτούνται από κάποια ακατέργαστα σημεία στην πλάτη και στο κεφάλι του περίφημου αγάλματος, δηλ. το έντονο γυάλισμα της πρόσθιας όψης, η χρήση τρυπανιού στα μαλλιά και τα ορατά ίχνη εργαλείων στην πίσω όψη (που μοιάζει ημιτελής), που κατά τη άποψη του «φλυαρούν» και για την προσπάθεια κατοπινών συναδέλφων του αρχικού δημιουργού να παρέμβουν δραστικά στα χαρακτηριστικά του αγαλματικού συμπλέγματος Πιο πρόσφατα η B. Ridgway στην εργασία της για το μεγάλο πρόβλημα των ρωμαϊκών αντιγράφων της ελληνικής γλυπτικής (1984) ισχυρίστηκε ότι το άγαλμα θα πρέπει να τοποθετηθεί στο 2ο αι. π.χ. Εκτός από τον τύπο του αγάλματος που την οδηγεί σε αυτή τη μαρτυρία, στηρίζεται και σε μία διατριβή για τα ελληνικά υποδήματα κατά την οποία τα σανδάλια του Ερμή αποκλείεται να χρονολογούνται πριν από τον 2ο αι. π.Χ. Ίσως το πρόβλημα της πρωτοτυπίας του Ερμή να μη λυθεί ποτέ οριστικά. Από όλες τις τοποθετήσεις όμως όλα αυτά τα χρόνια συνάγονται ενδιαφέροντα συμπεράσματα: Ότι το έργο αυτό δεν είναι και το τελειότερο του καλλιτέχνη καθώς φέρει ίχνη όχι προσεκτικής δουλειάς. Άλλωστε και ο ίδιος σε μία εξομολόγησή του στην ερωμένη του Φρύνη (διάσημη εταίρα της εποχής για την ομορφιά της και τις αναλογίες της) που δόλια του απέσπασε ένα βράδυ (γιατί ο Πραξιτέλης αρνούνταν πεισματικά να της το αποκαλύψει) της είπε ότι το τελειότερο έργο του είναι «Ο Έρωτας», Τον Ερμή άραγε το θεωρούσε δεύτερο; Παρ’ όλα αυτά, συγκρινόμενο με τα αντίγραφα της ρωμαϊκής εποχής είναι σαφώς ανώτερο και σαφώς ταιριάζει με το πνεύμα της γλυπτικής του 4ου αι. π.Χ. και με τα άλλα έργα του καλλιτέχνη. «Η τρυφερότητα και η φροντίδα στην έκφραση του Ερμή, η χιουμοριστική του διάθεση από την άλλη πλευρά, βρίσκονται σε πλήρη συμφωνία με το γεγονός που το σύμπλεγμα αναπαριστά. Ο Θεός μεταφέρει το μικρό Διόνυσο μελλοντικό θεό του κρασιού στις νύμφες για να τον μεγαλώσουν μακριά από την οργή της Ήρας. Έχει αναλάβει ένα σοβαρό καθήκον και αυτό υπογραμμίζει η φροντίδα και η τρυφερότητά του για τον μικρό θεό, όπως εκφράζεται στο πρόσωπό του. Από την άλλη το σχεδόν ειρωνικό χαμόγελό του υπογραμμίζει μια χιουμοριστική διάθεση, είτε γιατί θέλει να διασκεδάσει και να παίξει με το μικρό Διόνυσο σε μια στιγμή που στέκεται να ξεκουραστεί στη διάρκεια του ταξιδιού του, είτε γιατί καθώς κοιτάζει το μικρό θεό σκέφτεται -κι αυτή η σκέψη φαίνεται να τον διασκεδάζειότι παίρνει μέρος σε μια κρυφή αποστολή για χάρη του πατέρα του Δία ξεγελώντας τη ζηλιάρα σύζυγο Ήρα. Μια τέτοια απεικόνιση ψυχικής διάθεσης φαίνεται σύμφωνη με το πνεύμα του Πραξιτέλη ως καλλιτέχνη, όπως αυτό γίνεται αντιληπτό από αντίγραφα, περιγραφές κι ερμηνείες των έργων του. Η παράσταση των αναλογιών και γραμμών του σώματος, από την άλλη είναι επίσης σύμφωνη με το στυλ του Πραξιτέλη ως γλύπτη» (Ντ. Κατσωνοπούλου).

[46]

Επίλογος Η τελειότητα του Ερμή του Πραξιτέλη έλκει και γοητεύει την παγκόσμια κοινότητα 2.500 χρόνια τώρα αποδεικνύοντας την τεράστια σημασία του ως ένα κατεξοχήν κλασσικό έργο τέχνης της αρχαίας Ελλάδας, του μέτρου, της αρμονίας, της ισορροπίας, του κάλλους. Αυτής της τέχνης που έγινε πρότυπο για τις κατοπινές γενιές καλλιτεχνών (ζωγράφων, γλυπτών κ.τ.λ.) όπως ο Δαυίδ του Μιχαήλ Άγγελου και άλλων, και ακόμη και σήμερα είναι σημείο αναφοράς. Σύμφωνα εξάλλου με τον Χρ. Καρούζο: «Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ο 4ος αι. π.X. είναι το μεγαλύτερο θύμα του ρωμαϊκού κλασσικισμού. Τον 4ο αι. π.X. αγάπησε με πάθος κι αυτόν νόθευσε περισσότερο ο κλασσικισμός των ρωμαϊκών χρόνων, τόσο που έκαμε δυσκολότερη σε μας την αίσθηση και την αναγνώριση του πότε και πόσο η ψυχική και πνευματική ουσία βρήκε φόρμα ταιριαστή ή παράταιρη. Ίσως λοιπόν με το άγαλμα, το γνωστό μας ως ο Ερμής του Πραξιτέλη, έχουμε στα χέρια μας μια σπάνια μαρτυρία από την αρχαιότητα: το πρωτότυπο έργο ενός μεγάλου Έλληνα καλλιτέχνη αλλά και τις τροποποιήσεις που του επέβαλε κάποιος Ρωμαίος γλύπτης μερικούς αιώνες αργότερα. Είναι άραγε αυτό το μυστικό που κρύβει το αινιγματικό χαμόγελο του Ερμή της Ολυμπίας; Ένας τίτλος ο οποίος, χωρίς αμφιβολία, θα ταίριαζε να δοθεί στο άγαλμα που, κι αυτό τουλάχιστον κανείς δεν μπορεί να θέσει υπό αμφισβήτηση, ανακαλύφθηκε στην Ολυμπία».

Πηγές •

Falke, Jacob von. «Ελλάς, ο Βίος των Αρχαίων Ελλήνων». Κατά το γερμανικό του Ιακώβου Φάλκε. Ν. Γ. Πολίτης (μετ.), Αθήνα, Κάρολος Βίλμπεργκ/Κάκτος, 1887/2002.

•

Τριανταφυλλόπουλος Κ. «Η μυστηριακή γλώσσα του σώματος των αγαλμάτων». Ο Ερμής του Πραξιτέλη - Μουσείο Ολυμπίας.

•

Βουτυράς Μανόλης & Γουλάκη – Βουτυρά Αλεξάνδρα. «Η Αρχαία Ελληνική Τέχνη και η Ακτινοβολία της». Κέντρο Εκπαιδευτικής Έρευνας & Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών.

•

Κατσωνοπούλου, Ντόρα. «Ο Ερμής του Πραξιτέλη». «Ελληνικό πρωτότυπο ή Ρωμαϊκό αντίγραφο;».

•

Καρούζος, Χρήστος. «Αρχαία Τέχνη». Ανατύπωση. ΕΡΜΗΣ 2000.

[47]

Βυζαντινών Βίος και Πολιτισμός (Η Διάλεξη έλαβε χώρα στις 12 Μαρτίου στην «Αίθουσα Εμβόλιμον», στα Άσπρα Σπίτια)

Της Γεωργίας Κρητικού – Κωσταγιάννη

Η εργασία αυτή σκοπό έχει να παρουσιάσει μόνο τον πολιτισμό και όχι πολεμικά γεγονότα. Ο Βύζας και η ίδρυση της Αποικίας των Μεγάρων Βυζάντιον Ο Βύζας αφού πήρε μέσα σε ένα καράβι τους ανεπιθύμητους και ταραχοποιούς ξεκίνησε από τα Μέγαρα για να ιδρύσει αποικία στη χώρα των τυφλών, όπως του είχε δώσει χρησμό η Πυθία. Η πορεία του ήταν προς «βορράν». Τα καράβια τότε ταξίδευαν μόνο την ημέρα και τη νύχτα αγκυροβολούσαν σε κάποιο νησί μέχρι το ξημέρωμα. Ο Βύζας ρωτούσε τους ντόπιους για τη χώρα των τυφλών, αλλά κανείς δεν την ήξερε. Κάποτε αφού πέρασε τον Ελλήσποντο άραξε και στο Βόσπορο. Με την ανατολή του ήλιου την αναγνώρισε: «εδώ είναι η χώρα των τυφλών» φώναξε. Και έτσι η ζωή του Βυζαντίου αρχίζει το 650 περίπου π.Χ. με τον Βύζα, που ξεκίνησε από τα Μέγαρα για να ιδρύσει μια αποικία στη χώρα των τυφλών, την οποία ονόμασε Βυζάντιον. Ίδρυση της Κωνσταντινούπολης από τον Μ. Κωνσταντίνο Η Κωνσταντινούπολη είναι το Βυζάντιο, που την έκανε πρωτεύουσα ο Μέγας Κωνσταντίνος. Τα εγκαίνια της Πόλης έγιναν το 330 μ. Χ. κράτησαν 30 ημέρες. Ο ίδιος την ονομάζει Ανθούσα, γιατί θέλει να ανθίσει. Κτίζονται ναοί, η Αγία του Θεού Ειρήνη και η Αγία του Θεού Σοφία. Ο Ιππόδρομος με βασιλικό θεωρείο, όπου οι αυτοκράτορες δέχονταν τις επευφημίες του λαού. Αλλά εκεί ακούγονταν και οι κακές κριτικές από τους Δήμους. Οι Πράσινοι ήταν από τις λαϊκές τάξεις και οι Βένετοι από τις ανώτερες τάξεις. Μετέφερε από τους Δελφούς το άγαλμα του Απόλλωνα, έργο του Φειδία και το έστησε στο Forum και τον τρίποδα των Δελφών από τη μάχη των Πλαταιών. Ασχολήθηκε όμως και με τη νομοθεσία. Κατήργησε τη δουλεία. Απαγόρευσε τις θηριομαχίες και μονομαχίες. Κατήργησε το Σταυρικό θάνατο και απαγόρευσε να σημαδεύονται οι κατάδικοι με καυτό σίδερο. Κατήργησε τις ποινές για τους άτεκνους και τους άγαμους. Επέβαλε την αργία της Κυριακής. Θέσπισε τη μονογαμία. Νομοθέτησε το δικαίωμα να βλέπει ο φυλακισμένος κάποιες ώρες της ημέρας τον ήλιο. Μερίμνησε για την προστασία των παιδιών σε ευαγή ιδρύματα. Ίδρυσε ορφανοτροφεία. Κυρίως όμως ψήφισε και καθιέρωσε την Ανεξιθρησκεία. Συγκάλεσε την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο το 325 στη Νίκαια, η οποία συνέταξε το Σύμβολο της Πίστεως και καταδίκασε τον αιρετικό Άρειο. Αυτός ήταν ιερέας από την Αλεξάνδρεια και κήρυττε ότι ο Χριστός είναι το τελειότερο κτίσμα του Θεού και όχι ομοούσιος του Πατρός. Τότε ορίσθηκε ο [48]

εορτασμός του Πάσχα να γίνεται την πρώτη Κυριακή μετά την Πανσέληνο της εαρινής ισημερίας. Η Αγία Ελένη, η μητέρα του Κωνσταντίνου, βρήκε τον Τίμιο Σταυρό και ίδρυσε εκκλησίες στα Ιεροσόλυμα. Το 337 ο Μ. Κ. βαπτίσθηκε Χριστιανός, αφού με το λάβαρο Εν Τούτω Νίκα βάδιζε στους πολέμους. Μετά τον Μ. Κωνσταντίνο ήρθε στην εξουσία ο Ιουλιανός, που ονομάσθηκε αποστάτης γιατί προσπάθησε να ξαναφέρει την ειδωλολατρία. Βελτίωσε τα οικονομικά του κράτους.

Ο Θεοδόσιος ο Μέγας συγκάλεσε την Τρίτη Οικουμενική Σύνοδο, που έγινε στη Έφεσο το 431 και καθιερώθηκε το όνομα Θεοτόκος. Η Τέταρτη Οικουμενική Σύνοδος έγινε το 451 στη Χαλκηδόνα και καταδίκασε τον Μονοφυσιτισμό. Ο Θεοδόσιος κατήργησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η Εκκλησία τον ονόμασε Μέγα, γιατί με διάφορα διατάγματα πολέμησε την ειδωλολατρία. Ίδρυσε το Πανδιδακτήριο- και το Θεοδοσιανό τείχος. Ιουστινιανός και Θεοδώρα Αγία του Θεού Σοφία - Το μνημείο του Χριστιανισμού και σύμβολο του Βυζαντινού κράτους. Αρχιτέκτονες ήταν ο Ανθέμιος και ο Ισίδωρος. Ο τρούλος στηρίζεται σε 40 μικρά παράθυρα, τα οποία δεν είναι μόνο για το φως του ήλιου αλλά απαραίτητα ανοίγματα για την εκτόνωση του σεισμού. Τα εγκαίνια του ναού έγιναν τα Χριστούγεννα του 537. Όμοιος ναός οι Άγιοι Απόστολοι με υλικά από την Αγία Σοφία. Ήταν οι τάφοι των αυτοκρατόρων από τον Μ. Κωνσταντίνο ως τους Μακεδόνες. Μεταφέρθηκαν κίονες από το ναό του Απόλλωνα στη Δήλο και μάρμαρα από όλη την επικράτεια. Ο Τρούλος είναι στοιχείο Ανατολής, είναι η θέα του έναστρου ουρανού κατά τη νύχτα, οι Έλληνες έχουν την ευθεία γραμμή, που είναι η γραμμή της ήρεμης θάλασσας και οι Δυτικοί τα οξυκόρυφα τόξα, που είναι η θέα των πανύψηλων δέντρων στα δάση. Το Βυζάντιο δεν στολίζει την πρόσοψη των ναών σε αντίθεση με τη Δύση. Σπουδαίο έργο ήταν η Βασιλική Κινστέρνα, που ήταν χρήσιμη για την ύδρευση της Πόλης σε καιρό πολιορκίας, έργο που σώζεται μέχρι σήμερα. Η Θεοδώρα ίδρυσε ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα, την Μετάνοια όπου στέγασε 500 παραστρατημένες γυναίκες .

[49]

Αξιόλογο υπήρξε το νομοθετικό έργο Corpus Juris civilis, που είναι η Κωδικοποίηση παλαιών νόμων και Ερμηνείες νομομαθών. Διδάσκεται ακόμη στη Νομική Σχολή ως Αστικό Δίκαιο. Εξαίρετος νομοθέτης ήταν ο Τριβωνιανός. Ιστορικά έργα επί Ιουστινιανού Ο σπουδαίος ιστορικός Προκόπιος, που τον τοποθετούν μετά τον Ηρόδοτο και τον Θουκυδίδη. Αξιόλογα τα τρία έργα του: 1. ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ = πολεμικές επιχειρήσεις.

2. ΠΕΡΙ ΚΤΙΣΜΑΤΩΝ 3. ΑΝΕΚΔΟΤΑ, ή ΜΥΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ όπου ομιλεί περιφρονητικά για τη Θεοδώρα. Γράφει ότι ήταν κόρη αρκτοτρόφου από την Κύπρο, μίμος και γελωτοποιός και πολλά άλλα . Κατά την εποχή του Ιουστινιανού εκδηλώθηκε η Στάση του Νίκα: Αντίπαλοι ήταν οι Πράσινοι και Βένετοι ,που είναι οργανωμένες συντεχνίες των διαφόρων επαγγελμάτων. Αρνητικό έργο: Έκλεισε την Ακαδημία του Πλάτωνα το 529, μετά από λειτουργία 900 χρόνων και τις άλλες Φιλοσοφικές Σχολές της Αθήνας. Την ίδια εποχή διακρίνεται ο Μεγάλος ποιητής Ρωμανός ο Μελωδός, που η μνήμη του εορτάζεται την 1ην Οκτωβρίου. Καταγόταν από τη Συρία. Στη Βυρηττό ήταν διάκος και ήρθε στην Κωνσταντινούπολη.

[50]

Στα τροπάρια οι Άγιοι παρουσιάζονται ως άνθρωποι και εντάσσονται στη ζωή με γήινο πρόσωπο. Δανείζεται στοιχεία από τις Γραφές, Παλαιά και Καινή, και δημιουργεί διαλόγους στους ύμνους. Δικό του έργο το γνωστό των Χριστουγέννων: Η Παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει. Στον ύμνο αυτό συνυπάρχουν τα θεία πρόσωπα, η Παρθένος Μαρία, ο Άγιος Ιωσήφ, οι άγγελοι, οι ποιμένες, οι μάγοι, η γη, το σπήλαιο, η φάτνη. Έγραψε περί τους 1000 ύμνους. Ας σημειωθεί ότι κάθε ύμνος έχει από 5 στίχους και πάνω, επομένως σκεφτείτε πόσο πλούσιο έργο έχει αφήσει! Ονομάζεται ο Πίνδαρος της Εκκλησίας. Έζησε ταπεινός και έφυγε ταπεινά και αθόρυβα. Μάξιμος Ο Ομολογητής Άλλος σπουδαίος εκκλησιαστικός υμνογράφος ήταν ο Μάξιμος ο Ομολογητής. Αρχικά ήταν στην αυτοκρατορική διοίκηση, έγινε μοναχός, πήγε στη Β. Αφρική και πολέμησε τις αιρέσεις Μονοφυσιτισμό και Μονοθελητισμό. Ήρθε σε σύγκρουση με τον αυτοκράτορα και καταδικάστηκε σε ακρωτηριασμό του δεξιού χεριού και κόψιμο της γλώσσας. Εξορίστηκε στη Λαζική του Πόντου και πέθανε εκεί. Γιορτάζεται στις 21Ιανουαρίου. Την ίδια εποχή δεν γράφονται μόνο εκκλησιαστικοί ύμνοι αλλά και σατιρικά ποιήματα, όπως το παρακάτω που σατιρίζει κάποιον αυτοκράτορα: Πάλι τον καύκον έπιες / Πάλι τον νουν απώλεσας .

(Τέλος 1ου Μέρους)

[51]

Η ιστορία του Αλέξανδρου Της Ελένης Γκέρτσου

Στην ευρύτερη οικογένειά μου ανήκε η θεία Πηνελόπη, εξαδέλφη της μητέρας μου από την πλευρά του πατέρα της, του Αλέξανδρου δηλαδή. Έμενε στην Αθήνα, στην Πλάκα, συγκεκριμένα στην οδό Ηπίτου στον αριθμό 4 αλλά είχαν και ένα ωραίο σπίτι στην Εκάλη. Όταν πολύ αργότερα επισκέφτηκα αυτό το ωραίο σπίτι είδα στον τοίχο του σαλονιού το πορτραίτο ενός μικρού κοριτσιού. Ήταν το πρώτο παιδί της θείας μου που είχε πεθάνει σε μικρή ηλικία από οστρακιά. Έτσι η θεία Πηνελόπη είχε μείνει με τους δυο της γιους: τον Αλέξανδρο και τον Νικολάκη, που είχε γίνει γιατρός γυναικολόγος σαν τον πατέρα του Μιχαήλ Καΐρη, ενώ ο πρώτος ήταν δικηγόρος, σπουδαγμένος στη Γερμανία. Με τη θεία Πηνελόπη τηλεφωνιόνταν συχνά. Και κάποια στιγμή έμαθε ότι τον Αλέξανδρο τον είχαν συλλάβει οι Γερμανοί. Ήταν 27 Απριλίου του1943 και είχε πάει όπως πάντα στο γραφείο του. Αν και τον είχε ειδοποιήσει να μην πάει. Τις πληροφορίες που παραθέτω πιο κάτω πήρα από το βιβλίο του Αλέξανδρου Μ. Καΐρη «Χειρόγραφα της Φυλακής» που εκδόθηκε το 1970 από τον αδελφό του, μετά από παρότρυνση της δικής μου αδελφής Κυβέλης, ως ένα είδος μνημόσυνου. Για εξώφυλλο έχει μια ξυλογραφία του Γιώργη Βαρλάμου εμπνευσμένη από το όνειρο που είδε τη νύχτα της καταδίκης του σε θάνατο. Έχει επίσης έναν πρόλογο εξαιρετικό, γραμμένο από την φίλη της αδελφής μου, την ποιήτρια Λίνα Κάσδαγλη. Σε αυτό αναφέρεται διεξοδικά ότι ο Αλέξανδρος από το φθινόπωρο του 1941 είχε φροντίσει να προσληφθεί από τους Γερμανούς στη «Γερμανική Διεύθυνση Μηχανικού-Οχυρώσεων Νοτίου Ελλάδος και Κρήτης» και από την καίρια αυτή θέση δούλευε εναντίον των Γερμανών στους οποίους έκανε μεγάλη ζημιά. Ολοκληρωτικά δοσμένος στον αγώνα ανήκε στη μυστική οργάνωση 5165. Οι αριθμοί αντιστοιχούν στα τα αρχικά Ε.Π.Ε. που σήμαιναν Ελληνική Πατριωτική Εταιρία. Φαινομενικά λοιπόν είχε γίνει συνεργάτης των Γερμανών με ό,τι αυτό μπορεί να σήμαινε για το περιβάλλον του, τους φίλους, τους συνεργάτες του. Είχε γίνει για όλους ένας κατάπτυστος προδότης. Προκειμένου όμως να ακολουθήσει τον δρόμο που τόσο άμεσα και αυθόρμητα είχε επιλέξει άντεχε την κοινωνική καταφρόνια. Ο Αλέξανδρος έμεινε στη φυλακή, στην απομόνωση, έξι μήνες. Βασανίστηκε άγρια, δεν μαρτύρησε τίποτε και κανέναν, υπερασπίστηκε άψογα τον εαυτό του, τόσο επιδέξια μάλιστα που η δίκη του αναβλήθηκε δυο φορές «ελλείψει επαρκών αποδείξεων» και στο χρονικό περιθώριο που του έμενε έγραφε για να ξεχνάει τις ώρες της φυλακής. Έγραφε γράμματα, κάποια ποιήματα και τρεις επιστημονικές μελέτες.

Και έτσι κάποια μέρα είδα τη μάνα μου να κλαίει στο κλασσικό τηλεφώνημα, γιατί η θεία Πηνελόπη της είχε πει: Σοφία, δεν έχω πια Αλέξανδρο… Τον Αλέξανδρο τον είχαν τουφεκίσει οι Γερμανοί στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής…

[52]

Το εύφορο χωράφι της άγνοιας Χρειάζεται αξιολόγηση των ειδήσεων και κοινός νους για την απόρριψη των θεωριών συνομωσίας …

Του Παναγιώτη Αλεβαντή Διαβάζω πολύ. Έχω σπουδάσει φυσικός κι έχω δουλέψει ως επιστημονικός συντάκτης στην εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Larousse-Britannica και στα περιοδικά Επίκαιρα, 4Τροχοί και Πτήση. Ως μεταφραστής έχω μεταφράσει πλήθος εξειδικευμένα κείμενα. Συνεχίζω να διαβάζω πολύ και να διασταυρώνω κάθε είδηση που μου φαίνεται περίεργη ... Όμως όταν με ρωτάνε κάτι που δεν το ξέρω απαντώ «πως αντίθετα με τις φήμες ότι τα ξέρω όλα, υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που δεν ξέρω». Δυστυχώς, με αυτά που έχω ακούσει και διαβάσει τις τελευταίες μέρες έχω φρίξει. Με το επίπεδο ανευθυνότητας και άγνοιας ορισμένων που θεωρούνται «μορφωμένοι». Με τις ψευδείς ειδήσεις και τις θεωρίες συνομωσίας που κυκλοφορούν. Αλλά και με τις πολυάριθμες επιστημονικές ανακοινώσεις (συχνά) χωρίς περιεχόμενο σχετικά με την αντιμετώπιση της πανδημίας. Ο πυρετός για δημοσίευση. Σύμφωνα με τους ειδικούς επιστήμονες σε κάθε μεγάλη καταστροφή παρατηρείται μια έξαρση δημοσιεύσεων και προδημοσιεύσεων συχνά χωρίς τον απαραίτητο επιστημονικό έλεγχο από άλλους επιστήμονες (peer review). Το φαινόμενο έχει χαρακτηριστεί ως ο πυρετός για δημοσίευση ερευνών για τις καταστροφές (disaster research gold rush). Στην τριετία μετά το σεισμό και το πυρηνικό ατύχημα της Φουκουσίμα δημοσιεύτηκαν τουλάχιστον 2.000 ανακοινώσεις και διάφορα βιβλία. Από την 1η Ιανουαρίου ως τις 3 Απριλίου 2020 έχουν δημοσιευτεί 6.659 ανακοινώσεις για τον Covid-19, δηλαδή 67 την ημέρα! Οι περισσότερες (83%) ήταν επιστημονικά ελεγμένες και οι υπόλοιπες (17%) μη ελεγμένες προδημοσιεύσεις. Και δεν βρισκόμαστε ούτε καν στη μέση της πανδημίας! Πολλές από αυτές τις ανακοινώσεις ίσως αποδειχτούν επαναλήψεις, πρώιμες, μη επιστημονικά επαληθεύσιμες, με περιορισμένες προοπτικές και χωρίς αυστηρή επιστημονική μεθοδολογία. Στην πράξη τις περισσότερες θα τις διαβάσουν μόνο οι συντάκτες και μερικοί επιστημονικοί επιμελητές. Ίσως μερικές να περιέχουν ψήγματα χρυσού αλλά αυτό θα το ανακαλύψουν όσοι έχουν υπομονή και χρόνο για να τις αναλύσουν. Παρόμοια φαινόμενα παρατηρούνται και στο χώρο των επιχειρήσεων που βιάζονται να ανακοινώσουν ότι βρίσκονται κοντά στην ανάπτυξη εμβολίου ή καινοτόμου θεραπείας κατά του Covid-19. Τέτοιες προ-αναγγελίες μπορούν να αποτρέψουν τους ανταγωνιστές να εισέλθουν στην αγορά ή να επηρεάσουν κάποιες αποφάσεις εξαγοράς ή συγχώνευσης επιχειρήσεων.

[53]

Ωστόσο, περικλείουν επίσης τον κίνδυνο αρνητικών επιπτώσεων σε περίπτωση ανεκπλήρωτων υποσχέσεων. Γενικά, τέτοιες προ-αναγγελίες μπορεί να έχουν θετικά αποτελέσματα μόνο αν τις ακολουθήσει τακτική ενημέρωση της προόδου των εργασιών και εφόσον η επιχείρηση θεωρείται αξιόπιστη. Εύχομαι οι ανακοινώσεις ότι θα υπάρξει εμβόλιο και αξιόπιστη θεραπεία σε λίγους μήνες να αποδειχτούν αληθινές. Ωστόσο, επιτρέψτε μου να διατηρώ κάποιες πολύ σοβαρές επιφυλάξεις με βάση τα μέχρι σήμερα δεδομένα …

Η γενίκευση της άγνοιας. Είχαμε γράψει και παλιότερα για την άγνοια (ΧΝ 25/10/2016) και πως η καπνοβιομηχανία εφάρμοσε «μεθοδολογία της προμελετημένης διάδοσης συγκεχυμένων και παραπλανητικών πληροφοριών με στόχο την απόκρυψη των γεγονότων που συνέδεαν το κάπνισμα με τον καρκίνο και την υποβάθμιση της υγείας γενικότερα». Ο Ρόμπερτ Πρόκτορ, ένας ιστορικός της επιστήμης από το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ μελέτησε συστηματικά το φαινόμενο αυτό και ονόμασε «αγνωσιολογία» (agnotology) τη μελέτη της σκόπιμης διάδοσης της άγνοιας από εταιρείες ή άλλους οργανισμούς με στόχο την πώληση προϊόντων ή τον επηρεασμό της κοινής γνώμης. Κατά τον Πρόκτορ, η άγνοια είναι εξουσία. Η αγνωσιολογία δεν εξετάζει αυτά που δεν γνωρίζουμε ακόμη, δηλαδή τα μεγάλα ερωτήματα τα οποία θέτει η επιστημονική έρευνα, αλλά [54]

την σκόπιμη δημιουργία άγνοιας από ισχυρούς φορείς που δεν θέλουν τον κόσμο να γνωρίζει! Το αποτέλεσμα είναι να ζούμε σε ένα κόσμο ριζικής άγνοιας. Παρόλο που η γνώση είναι προσπελάσιμη, αυτό δεν σημαίνει ότι ο κόσμος έρχεται σε επαφή μαζί της. Επιπλέον, η γνώση που έχει ο κόσμος στηρίζεται συχνά στην πίστη ή στην παράδοση ή είναι το αποτέλεσμα καθαρής προπαγάνδας. Ο Πρόκτορ διαπίστωσε ότι η άγνοια διαδίδεται κατ' αρχάς όταν ο επιστημονικά αγράμματος πολίτης δεν κατανοεί έννοιες ή γεγονότα και στη συνέχεια όταν κάποιες ομάδες συμφερόντων εταιρείες ή πολιτικοί οργανισμοί - προσπαθούν να δημιουργήσουν σύγχυση σχετικά με ένα θέμα. Κλασικό παράδειγμα η κλιματική αλλαγή, όπου συχνά η διαμάχη δεν αφορά την ύπαρξη ή όχι του φαινομένου αλλά αν ο Θεός έφτιαξε τη γη για να την κατακυριεύσει ο άνθρωπος, αν η κυβέρνηση μπορεί να νομοθετεί για την βιομηχανία ή αν οι οικολόγοι θα πρέπει να έχουν εξουσία … Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσουμε και το διαδίκτυο, όπου ο καθένας είναι «ειδικός» του εαυτού του, τότε η διάδοση της άγνοιας είναι ευκολότερη, αφού ο κάθε άσχετος αναμεταδίδει ως καθολικές αλήθειες τα αμφισβητήσιμα «γεγονότα» ή τις απάτες που του πουλάνε κάποια ισχυρά συμφέροντα. Μάλιστα, η άγνοια συχνά χρησιμοποιεί και τον μανδύα της ισορροπημένης διαλεκτικής προσέγγισης. «Αν δεν συμφωνείς με την άποψη μου ας το συζητήσουμε …» είναι η προσέγγιση του άσχετου που έχει επηρεαστεί και προσπαθεί να διαδώσει κάποια αντιεπιστημονική ή προπαγανδιστική άποψη … Διάφορες θεωρίες ευδοκιμούν σε αυτό το εύφορο χωράφι της άγνοιας. Δεν υπάρχει κορωνοϊός – όλα είναι ένα ψέμα. Στόχος τους είναι να μας εμφυτεύσουν ένα τσιπάκι. Ο ιός προήλθε από κινεζικά (ρωσικά, αμερικανικά, …) εργαστήρια. Υπάρχει το εμβόλιο και μας το κρύβουν. Στόχος είναι η μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού, η εγκαθίδρυση δικτατορίας, ο περιορισμός της ελευθερίας μας. Όλα είναι σχέδια των (διαλέξτε) σιωνιστών, καπιταλιστών, κομμουνιστών … κλπ. κλπ. Όλα τα παραπάνω καταρρίπτονται με δύο δράμια κοινού νου. Τον οποίο όμως το εκπαιδευτικό σύστημα, τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, ορισμένοι πολιτικοί και η διανοητική τεμπελιά των περισσότερων έχουν από καιρό εξουδετερώσει. Και οι λίγοι μετρημένοι στα δάκτυλα που εξακολουθούν να τα αξιοποιούν θεωρούνται από τους υπόλοιπους ιδιόρρυθμοι, κομματικά εξαρτημένοι, ή και αναξιόπιστοι. (Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Χανιώτικα Νέα στις 28 Απριλίου 2020 στη στήλη Προστασία του Πολίτη και Καθημερινότητα-419) Περισσότερα Κείμενα και Σκέψεις του Παναγιώτη Αλεβαντή μπορείτε να διαβάσετε στο https://alevantis.blogspot.com/

[55]

Στερνή μου τεχνολογία, να σ’ είχα πρώτα! (Ή αλλιώς: Πρόσεχε τι εύχεσαι ανάμεσα σε 7χρονα!*) Του Κώστα Φιλαῒτη

*Αφιερωμένο στον καλύτερό μου μαθητή, τον λαμπερό Π.Λ., που ήταν 7χρονο πριν από τρία 7χρονα! (21 χρόνια) Ξέρει αυτός.

Όποιος είναι εκπαιδευτικός, θα με καταλάβει… Υπάρχουν στιγμές στην τάξη, που εύχεσαι να είχες τη δυνατότητα να κάνεις ως δια μαγείας…mute! (σίγαση ήχου) Τι γίνεται, όμως, όταν όντως σου δίνεται αυτή η δυνατότητα; Και όχι μόνο αυτή αλλά και άλλα “καλούδια”; (φαινομενικά) Τι γίνεται; Αυτό που ακολουθεί: (Διαβάζεται ως κόμιξ. Θα μπορούσε να είναι, άλλωστε…)

[56]

-Ναι; Μ’ ακούτε; -………………………..

-Μ’ ακούτε; Μ’ ακούει κανείς; -………………….μπιπ…

-………………….μπιπ…

-………………….μπιπ…

-Παιδιά, μην ανοίγ….., Ευάγγελε!!! Κλείσ’ την κάμερα, θα πέσει το σήμ…..

-Ναιαι; Μ’ ακούτε πάλι;

-…Ναι!…….μπιπ…

-ΠΑΦ!-

-…Ακούω, κύριε…….μπιπ…

-“Το πρόγραμμα δεν ανταποκρίνεται”-

-……Α-κού-γγγγ……….μπιπ…

-Φτου!!! [esc]

-…Χι χι χι, ναι!……….μπιπ…

-…Μ’ ακούτε εσείς;……….μπιπ…

-…Μελίνα;…….μπιπ…

-……Δε σας ακούω…….μπιπ…

-…Μαμά, το βιβλίο, το άλλο!….μπιπ…

-…Κύριε, δε δουλεύει το μικρόφωνο…….μπιπ…

-…Να ανοίξω την κάμερα;…….μπιπ… [Μην τολμήσεις, μη!!!] Πάμε πάλι απ’ την αρχή:

Την ανοίγει….!!!

Και περνάει η ώρα…

-…Κύριε, έβαψα τα νύχια μου!Μπλε!….μπιπ…

Έλα, έλα…!

Την κλείνει. Ουφ! Την ανοίγει άλλος: -……Σας αρέσουν τα α-κου-κο-κο-στικά μου;…….μπιπ…

[57]

-Παιδιά, μην ανοίγετε την κάμερα!!! [Θα κλάψουνε μανούλες!!!]

-Ωραία! Ξεκινάμε. Θα ανοίξετε το βιβλίο της γλώσσας στη σελίδα….

-……Εντάξει!….μπιπ…

-…Το χοντρό;…….μπιπ…

-…Εντάξει….μπιπ…

-…Το χοντρό;;;…….μπιπ…

-……Εντάξειειειειειει….….μπιπ…

-…Το χοντρό;…….μπιπ…

-……Οκ….μπιπ…

-……Ποιο;……….μπιπ…

-………………….μπιπ…

-……Το λεπτό;…….μπιπ…

-………………….μπιπ…

-…Το …ποιο;…….μπιπ…

-………………….μπιπ…

-…Ποια σελίδα;…….μπιπ…

-………………….μπιπ…

-………………….μπιπ…

-…Γεια σου, Στέλλα, γεια σου, Γιάννη!…….μπιπ…

-………………….μπιπ…

-…Το χοντρό;…….μπιπ…

-……Μαμά;……….μπιπ…

-……Ποια σελίδα;…….μπιπ…

-Ωραία, θα σας κάνω mute, να ξεκινήσουμε!

-…Κύριεεεεε, να πω κάτιιιι;….μπιπ… [Δεν είπα σελίδα, δεν πρόλαβα….]

-Μισό, Γιώργο, να κάνω admit τους υπόλοιπους… [Περιμένουν άλλοι τρεις στο “lobby”…]

-…Κύριεεεε, δεν το’χωωωω το βιβλίοοοοοο…….μπιπ…

-…Κύριεεεεεεεεεεε, να πω κάτιιιιιιιιιιι;….μπιπ…

-………………….μπιπ…

-………………….μπιπ…

-………………….μπιπ…

-Παιδιά, παιδιά, παιδιά! Ακούστε με λίγο: Έκλεισα τα μικρόφωνά σας, μιλάτε όλοι μαζί και δεν ακούω κανέναν! Τι λέγαμε χθες; Λέγαμε πως θα έχετε τα μικρόφωνά σας κλειστά. Αν κάποιος από εσάς θέλει να πει κάτι, θα πατήσει το “χεράκι” που είναι δίπλα στο όνομά του, θα ξεκλειδώσω το μικρόφωνο και θα μιλήσει, εντάξει;

[58]

-………………….μπιπ…

-………………….μπιπ…

-………………….μπιπ…

-………………….μπιπ…

-………………….μπιπ…

-………………….μπιπ…

-………………….μπιπ…

-Λοιπόν, λέγαμε να πάτε στο βιβ…., εεε,στο χοντρό,στο ΧΟΝΤΡΟ, της γλώσσας στη σελίδα 53. 5-3! Πρώτα θα μου πει κάποιος μία παρομοίωση.

-………………….μπιπ…

Ο Λευτέρης. Μ’ ακούει ο Λευτέρης; -………………….μπιπ…

-Λευτέρη, μ’ ακούς; Λευτέρη; -…Κύριε;….μπιπ…

-…Κύριεεεε, πού είναι το χεράκι;…….μπιπ…

-Έλα, Στέλλα μου. [Η αδερφή του] -…Έχει πάει τουαλέτααααααα….μπιπ…

-……Κύριε, σηκώνω εδώ και ώρα το χέρι μου!…….μπιπ…

-Κωνσταντίνε, όχι το δικό σου χέρι, αγόρι μου. Δε σε βλέπω. Έχεις κλειστή την…..όόόχι, μην- την- α-νοί-γεις….!

-…μπλιπ-μπλιπ……….μπιπ…

-Εεε, καλά. Να μας πει μία παρομοίωση ο……η……..Σαββίνα! Μ’ακούει η Σαββίνα;

-………………….μπιπ…

-…Ναι….μπιπ…

-………………….μπιπ…

-Σ’ ακούμε.

-………………….μπιπ…

-Σαββίνα; -…Κύριεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε, να πω κάτιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι;….μπιπ…

-………Εεε, ναι, εεε, η μαμά μου είναι…….…….μπιπ…

-Πες μου, Γιώργο μου!

-Ναι;

-…Να πάω τουαλέτααααααα;;;….μπιπ…

-………Η μαμά μου είναι π-ο-ν-η-ρ-ή σαν αλεπού!…….…….μπιπ…

-Γιωργάκη μου, να πας, σπίτι σου είσαι! Παιδιά, όταν θέλετε τουαλέτα, μη με ρωτάτε. Είστε σπίτι σας, οκ; ΟΚ;;;

[59]

[Ακούγεται αγωνιώδης φωνή στο παρασκήνιο: “Μα-τι-‘ναι-αυτά-που-λες-τουανθρώπου;;;”…]

-……Κύριε; Κύριεεεε; Πού είμαστε; Είχα πάει για κακά!………….μπιπ… (Λευτέρης)

[…]

Αυτό, φίλοι μου αγαπημένοι, είναι ένα μικρό σπάραγμα (ή μήπως σπαραγμός;;;) από τη νέα… τρέλα που βιώνουμε καθημερινά τον τελευταίο καιρό. Βέβαια, το πράγμα σχετικά έστρωσε, τα παιδιά προσαρμόστηκαν –αλλοίμονο-κι εμείς προσαρμοστήκαμε. Τσουλάει καλύτερα τώρα. Τα «χεράκια» σηκώνονται αβίαστα πια, τα μικρόφωνα μπαίνουν σε φάση mute και unmute άνετα πλέον, στο lobby συνωστίζονται όλοι υπομονετικά καρτερώντας το admit ώστε να συμμετέχουν στο “πολυπόθητο” personal room μου. Κι η αρχική τρέλα έχει μετασχηματιστεί σε «τρέλα», σε «μούρλια», σε μια διασκεδαστική, νέα πραγματικότητα, πράγματι απολαυστική και χαριτωμένη, γεμάτη ευτράπελα και μοναδικές στιγμές, γεύση των οποίων μόλις και μετά βίας πήρατε! Ζούμε τις στιγμές, προσδοκώντας όλοι μας ωστόσο να επιστρέψουμε στον φυσικό μας χώρο της δια ζώσης επαφής σύντομα! Αμήν! Αν και όπως αφοπλιστικά «ομολόγησε» ένα από τα παιδιά: «Ωραία είναι κι έτσι, κύριε. Δε φοράμε μάσκες!»

[60]

Ο Βιβλιοστάτης (γράφουν κι επιμελούνται: Γιώργος Χ. Θεοχάρης – Αντώνης Κόντος – Γ.-Κ. Κούκιος) «Ένας στρατευμένος της ζωής. Ο Ποιητής Τίτος Πατρίκιος (1928)» Εισαγωγή – Ανθολόγηση Γ. Χ. Θεοχάρη. Ίδρυμα Τάκη Σινόπουλου & Εκδόσεις Γαβριηλίδης. Αθήνα 2019. Το βιβλίο Ένας στρατευμένος της ζωής - Ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος, με εισαγωγή και ανθολόγηση του έργου του Πατρικίου από τον Γιώργο X. Θεοχάρη, είναι το δέκατο πέμπτο της σειράς "Δύο αιώνες ελληνικής ποίησης", που εκδίδει το Ίδρυμα Τάκης Σινόπουλος - Σπουδαστήριο Νεοελληνικής Ποίησης, σε συνεργασία με τις εκδόσεις Γαβριηλίδης, στο πλαίσιο τριετούς κύκλου εκδηλώσεων που πραγματοποιούνται στην έδρα του Ιδρύματος. Στο πλαίσιο του κύκλου αυτού, σύγχρονοι Έλληνες ποιητές ανθολογούν και παρουσιάζουν σημαντικούς εκπροσώπους της ελληνικής ποίησης από τη μεγάλη ιστορική τομή του αγώνα της Ανεξαρτησίας έως τις απαρχές του 21ου αιώνα, επιχειρώντας ένα ανθολογικό πανόραμα της ποιητικής μας παραγωγής των διακοσίων τελευταίων ετών.

«Ατελές Κολλάζ». Του Σταύρου Σταμπόγλη. Εκδόσεις Κουκκίδα 2020. Η εξαιρετική συλλογή του Σταμπόγλη που πρωτοκυκλοφόρησε σε αυτέκδοση, με χειροτεχνία του ίδιου του ποιητή, σε λίγα αντίτυπα για φίλους, βρήκε τώρα τον εκδότη που την αγκάλιασε.

[61]

«Όσα ο Αφρός Φλοισβίζει». Ένας πολυσέλιδος τόμος ελληνικών ποιημάτων που ανθολόγησε ο ποιητής Γιώργος Χ. Θεοχάρης. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ρώμη. Το εξώφυλλο είναι έργο του ζωγράφου Σπύρου Κουρσάρη. Η παρούσα Ανθολογία είναι αποτέλεσμα της διαδικτυακής επαφής και «φιλίας» κάποιων ανθρώπων που, στην ηλεκτρονική εποχή του διαδικτύου, επιμένουν να υπερασπίζονται την ποιητική δημιουργία και να μεταφέρουν ποιήματα από το τυπωμένο χαρτί στην άυλη αυλή των θαυμάτων· στο διαδίκτυο. Πρόκειται για Ανθολογία Ποιημάτων και όχι ποιητών. Αναντιρρήτως δεν ανταποκρίνεται καθόλου στη λογική της γραμματολογίας. Θα λέγαμε με παρρησία ότι δεν είναι καν Ανθολογία, αλλά μία τεράστια ανθοδέσμη φτιαγμένη από εκατοντάδες ξεχωριστά άνθη που μάζεψε με ευαισθησία ο ανθολόγος για να στολίζει καθημερινά το βλέμμα του και το βλέμμα των διαδικτυακών του «φίλων». Δεν χωρίζεται σε θεματικές ενότητες, ούτε σε ποιητικές γενιές. Η έκδοση αφιερώνεται σε όλους τους δημιουργούς που τα ποιήματά τους την συγκροτούν καθώς και στους αναγνώστες της ποίησης. Γιατί, θα λέγαμε, παραφράζοντας ένα στίχο του Τάσου Λειβαδίτη, η ποίηση είναι σαν μια εξομολόγηση, νωρίς το πρωί, σε πρόσωπα που δεν ξέρουμε αν μας ακούνε – κι εμείς συνεχίζουμε να μιλάμε, γιατί δεν έχουμε άλλον τρόπο να αναπνέουμε… *** Ανακοινώθηκε για την Άνοιξη του 2021 το βιβλίο του Γιώργου Χ. Θεοχάρη «Δίφορη μνήμη» στις εκδόσεις Πόλις. Πρόκειται για μικρής έκτασης πρόζες. *** «Σπάνιες Ηχογραφήσεις Μικρών Εταιρειών 1905 -1930». Πρώιμα Ρεμπέτικα, Δημοτικά, «Ελαφρά» και Λυρικά Τραγούδια. Του Αριστομένη Α. Καλυβιώτη. Καρδίτσα 2020. Κυκλοφόρησε το καινούργιο βιβλίο του Μένιου Καλυβιώτη. Είναι μια έρευνα πάνω στις μικρές εταιρίες δίσκων της περιόδου από το 1905 ως το 1930. Πρόκειται για το 5ο βιβλίο του, που δίνει πληροφορίες για την δράση όχι μόνον των εταιρειών, αλλά και των καλλιτεχνών και του έργου τους, της πρώιμης περιόδου της δισκογραφίας. Μιάς περιόδου για την οποία ελάχιστα γνωρίζουμε. Το βιβλίο, από το οποίο θα μάθουμε πράγματα που μέχρι τώρα αγνοούσαμε, συνοδεύεται και από ένα CD με σπάνια τραγούδια της ίδιας εποχής: Πρώιμα Ρεμπέτικα, Δημοτικά, «Ελαφρά» και Λυρικά. Τα τραγούδια του CD που συνοδεύουν το βιβλίο, είναι 20 σπάνιες ηχογραφήσεις, από το αρχείο του Μένιου, καθώς και από συλλέκτες που συμπλήρωσαν από τις συλλογές τους το ανεκτίμητης αξίας CD που μας δίνει άγνωστες μέχρι τώρα πληροφορίες...

[62]

Ο Μ. Καλυβιώτης είναι ένας από τους συλλέκτες - ερευνητές, με βαθιά γνώση της Ελληνικής Δισκογραφίας. Κάθε βιβλίο του περιέχει πολύτιμες πληροφορίες, για τους ερευνητές και φίλους της Ελληνικής μουσικής. Σοβαρός και ψαγμένος όσο δεν παίρνει, προσέχει πάρα πολύ για τις πληροφορίες που δίνει, αφού τις διασταυρώνει προσεχτικά και τις τεκμηριώνει, μέσα από ντοκουμέντα που έχει μαζέψει στην πολύχρονη πορεία τους ως συλλέκτης. Τα βιβλία του Μένιου Καλυβιώτη, βγαίνουν σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων. Οι ενδιαφερόμενοι γι΄αυτά τα πραγματικά σπάνια όσο και όμορφα από πλευράς εκτύπωσης βιβλία, καλά θα κάνουν να σπεύσουν για να τα προμηθευτούν. Με την άδεια του αναγράφω το τηλέφωνο του για να επικοινωνήσουν μαζί του όσοι ενδιαφέρονται για τα πραγματικά σπάνια όσο και όμορφα από πλευράς εκτύπωσης βιβλία του. Το τηλέφωνο του συγγραφέα είναι 697 611 0319. (Α.Κ.)

Τετράς Η Ξακουστή του Πειραιώς. Των Γιώργου Σκαμπαρδώνη & Δημήτρη Κερασίδη. Εκδόσεις Μικρός Ήρως, 2020. (Α.Κ.) Επίσης, Το 2009 στη Γαλλία κυκλοφόρησε το κόμικ του David Prudhomme ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ (ΤΟ ΚΑΚΟ ΒΟΤΑΝΙ). Ένα χρόνο αργότερα μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα. Ο σπόρος που έπεσε τότε θα ανθίσει 10 χρόνια αργότερα με το κόμικ Δημήτρη Κερασίδη σε σενάριο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη από το μυθιστόρημα του 2008 ''ΟΛΑ ΒΑΙΝΟΥΝ ΚΑΛΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣ'' (Α.Κ.)

[63]

Μικρή Βιβλιοθήκη Τοπικού Ενδιαφέροντος (Φωκίδα – Βοιωτία – Αττική - Κορινθιακός / Κρισαίος Κόλπος) Μέρος 1ο Έρευνα – Καταγραφή Γ.Κ.Κ. (διατηρείται η ορθογραφία Συγγραφέων κι Εκδοτών) Ακροπολίτης Γεώργιος – Χρονική Συγγραφή. Εκδόσεις Κανάκη. Κείμενα βυζαντινής ιστοριογραφίας – 12. Αθήνα 2003 Ανωνύμου – Το χρονικό της Πρώτης Σταυροφορίας – Gesta francorum et aliorum hierosolimitanorum - Μετάφραση Κ. Αντύπα, εισαγ. Γιώργου Σαραφιανού – Εκδόσεις Χατζηνικολή, Αθήνα 1986. Βενιαμίν εκ Τουδέλης Το Βιβλίο των ταξιδιών στην Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική 11591173. Εκδόσεις Στοχαστής. Αθήνα 1994 Γκίκας, Γιάννη Π. – Κάστρα – ταξίδια στην Ελλάδα του θρύλου και της πραγματικότητας – 5 τόμοι. Εκδοτικός οίκος Αστήρ (και Παπαδημητρίου)– Αθήνα 1979 - 1995 Γοδεφρείδου Βιλλαρδουίνου – Η Κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης - Μετάφραση Κ. Αντύπα, εισαγ. Γιώργου Σαραφιανού – Εκδόσεις Χατζηνικολή, Αθήνα 1985. Ερρίκος της Βαλανσιέν – Η Ιστορία του Αυτοκράτορα Ερρίκου της Κωνσταντινούπολης (συνέχεια του Χρονικού του Βιλλαρδουίνου) – Μετάφραση Κ. Αντύπα, εισαγ. Γιώργου Σαραφιανού – Εκδόσεις Χατζηνικολή, Αθήνα 1987. Ευθύμιος Ιερομόναχος «Χρονικό του Γαλαξειδίου» - επιμέλεια Ηλία Αναγνωστάκη, εικονογράφηση Σπύρου Καρδαμάκη - εκδ. Ακρίτας – Αθήνα 1985 Λιούκ Αντώνιος Ρουβιό «Περί των Καταλανικών φρουρίων της Ηπειρωτικής Ελλάδος». Μετάφρ. Γ.Ν. Μαυράκη. Εκδ. Κουλτούρα, αναστατική έκδοσις. Αθήνα, 1991. Μίλλερ, Φραγκοκρατία εν Ελλάδι. 1204 – 1566. Μετ. Άγγελου Φουριώτη και σχόλια. Εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1960 (Επίσης και σε μετάφραση - σχολιασμό Σπυρίδωνος Λάμπρου). Μουντανέ, Ραμόν – Η εκστρατεία των Καταλανών στην Ανατολή – Απόσπασμα από το Χρονικό. Μετάφραση, πρόλογος, εισαγωγή, σχόλια Νίκος Πρατσίνης. Εκδ Στοχαστής. Αθήνα 2014 Ντε Μονκάδα, Φρανθίσκο – Εκστρατεία των Καταλανών και Αραγωνέζων κατά Τούρκων και Ελλήνων. Εκδόσεις Εστία, Αθήνα 1984 Ντόκος Κωνσταντίνος «Η Στερεά Ελλάς κατά τον Ενετοτουρκικόν Πόλεμον 1684-1699 και ο Σαλώνων Φιλόθεος» - Διατριβή επί Διδακτορία - Εταιρεία Στερεοελλαδικών Μελετών, Κείμενα και Μελέται αρ. 1 . Αθήναι 1975 Πάνου Δημήτρης «Οι Καταλανοί στη Βοιωτία». Δημόσια κεντρική βιβλιοθήκη Λεβαδειάς, 1994. Ροβέρτου του Κλαρί – Η Κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης – Μετ. Μπ. Λυκούδη, επ. Κ. Αντύπα – Γ. Σαραφιανού, εις. Γ.Σ. – Εκδόσεις Χατζηνικολή, Αθήνα 1990. Σάθας Κωνσταντίνος Ν. - «Χρονικό Ανέκδοτον Γαλαξειδίου» - ή Ιστορία Αμφίσσης, Ναυπάκτου, Γαλαξειδίου, Λοιδορικίου και των περιχώρων, από των αρχαιοτάτων μέχρι των καθ’ημάς χρόνων – Μετά προλεγομένων και άλλων ιστορικών σημειώσεων, νυν πρώτον εκδιδόντος Κωνσταντίνου [64]

Ν. Σάθα – εκδόται Θ. Γυφτάκης, Κ. Καμαρινόπουλος – Αθήναι 1962 – ανατύπωση εκδ Καραβία, Αθήνα Σταματιάδης Επαμεινώνδας Ι. «Οι Καταλανοί εν τη Ανατολή». Οις προσετέθη και ανέκδοτός τις χρονολογία των Αθηνών. Αθήνα 1869. Δαπάνη Κ. Αντωνιάδου. Β’ ανατύπωση απί τις εκδ. Καραβία 2002 (Α’ 1970). Σταματιάδης, Ι. Επαμεινώνδας – Οι Καταλανοί εν τη Ανατολή – Οις Προσετέθη και ανέκδοτος τις χρονολογία των Αθηνών – Τυπογραφείο Κ. Αντωνιάδου, 1869 Αθήνα – Αναστ. Βιβλιοπωλείου Δ. Καραβία (Ν32) Χρονικόν του Μωρέως (το) – Εκδόσεις Εκάτη, Αθήνα, 1989.

[65]

Ρέκβιεμ για μια Ταβέρνα Του Γιώργου Χ. Θεοχάρη

Μετά από 60 χρόνια λειτουργίας κλείνει η ταβέρνα "Χαμομήλια", στην Αντίκυρα, λόγω συνταξιοδοτήσεως του ιδιοκτήτη της. Ξεκίνησε τη λειτουργία της αρχές της δεκαετίας του 1960, όντας ένα παλιό κτίσμα με μικρά δωματιάκια όπου αναπτύχθηκαν τα τραπέζια. Την περίοδο εκείνη γινόταν η κατασκευή του εργοστασίου αλουμίνας - αλουμινίου και χτιζόταν ο οικισμός των Άσπρων Σπιτιών. Οι ανάγκες σίτισης χιλιάδων εργαζομένων στις κατασκευές έγιναν αφορμή για την ανάπτυξη χώρων εστίασης στο μικρό ψαροχώρι που ήταν η Αντίκυρα. Στον εξωτερικό χώρο της ταβέρνας (που σήμερα έχει περιοριστεί, αφού διαμορφώθηκε ο δρόμος και το κτήριο αναδομήθηκε) φύτρωνε κι άνθιζε, τότε, άφθονο αρωματικό χαμομήλι. Ένας Γάλλος, πελάτης (από τους πάμπολλους που, τότε, εργάζονταν στην κατασκευή του εργοστασίου) πρότεινε στον ταβερνιάρη Μπάμπη Σαμουήλ, τον επιλεγόμενο Μπαλιατσάκο, να ονομάσει το μαγαζί Camomille. Έτσι και έγινε. Η ταβέρνα πήρε το όνομα "Χαμομήλια" και λειτούργησε μέχρι σήμερα περνώντας από τον πατέρα Μπάμπη και τη μητέρα Ασπασία (μιαν αλέγρα γυναίκα που έψηνε τα κρέατα) στους γιους, τον Δημήτρη και τον Μηνά και στις συζύγους τους, τη Βούλα (αγαπημένη μου συμμαθήτρια) και τη Γεωργία και με την συνεπικουρία της τρίτης γενιάς στο πρόσωπο της γλυκύτατης Μαρίας, θυγατέρας του Δημήτρη. Στην ταβέρνα έλαβαν χώρα: γλέντια, τραπέζια βαπτίσεων αρραβώνων και γάμων, παρηγορητικές συναθροίσεις κηδειών και μνημόσυνων, επαγγελματικά γεύματα, κ.ά. Η ποιότητα των προσφερομένων εδεσμάτων ήταν απαράμιλλη. Η καθαριότητα επαινετή. Όμως εκείνο που χαρακτήρισε τα «Χαμομήλια» ήταν τα παϊδάκια του. Μοναδικής γεύσης και ποιότητας εκλεκτής κρέατα, ψημένα με τρόπο που στον ουρανίσκο προσφέρονταν με όλα τους τα αρώματα. Και μαζί οι γευστικές, απλές, σαλάτες του: αγγουροντομάτα, ραδίκια, βραστά λαχανικά. Και τα συνοδευτικά: τζατζίκι, ψωμοτύρι, τυροκαυτερή, φέτα και πατάτες καθαρισμένες και κομμένες στο χέρι. Και το κέρασμα, στο τέλος, με γιαούρτι στραγγιστό, γλυκό σταφύλι και γλυκό καρότο, παρασκευής του μαγαζιού. Στα «Χαμομήλια» καταλήξαμε πάμπολλες φορές με δημιουργούς, μετά την παρουσίαση των έργων τους στο εντευκτήριο του περιοδικού Εμβόλιμον. Χάρηκαν κι εκείνοι τις ποιότητες και τις νοστιμιές της ταβέρνας. Ένα χαρακτηριστικό σημείο συνάντησης των κατοίκων παύει να λειτουργεί. Μένει στις πιο όμορφες αναμνήσεις μας η ευγένεια των λειτουργών της και οι ποιότητες της ταβέρνας «Χαμομήλια». Πρωτίστως τα αξεπέραστης νοστιμιάς παϊδάκια.

[66]

Εις Μνήμην… (Συνεργάστηκαν: Δήμητρα Δημάκη, Ιωάννα Αρβανιτίδου, Παντελής Πατσέλας, Καίτη Πρίντεζη, Στέφανος Ζερβός. Επιμέλεια: Κώστας Φιλαῒτης, Γιώργος Κούκιος)

Λάμπρος Τραυλοστάθης (22 Φεβρουαρίου 2020) Έφυγε από τη ζωή ο Λάμπρος Τραυλοστάθης. Ο εκλιπών ήταν παλαιός κάτοικος των Άσπρων Σπιτιών, για χρόνια εργαζόμενος στο Χυτήριο. Στους παλαιότερους ήταν γνωστός και ως "Λαμπρούκος". Στη σύζυγό του, Θεοδώρα και στα παιδιά του Σοφία, Ξένια και Κωνσταντίνο εκφράζουμε τα θερμότατα μας συλλυπητήρια. Ελαφρύ το χώμα. *** Γιώργος Χριστοφόρου (29 Φεβρουαρίου 2020) Έφυγε από τη ζωή, αιφνιδιαστικά, στις 29 Φεβρουαρίου 2020 ο Γιώργος Χριστοφόρου. Ο Άνθρωπος, ο Οικογενειάρχης, ο Συνάδελφος, ο Φίλος, ο Πρόσκοπος κι ο Αθλητής, πάντοτε ακούραστος στο να προσφέρει με το έργο και την στάση του στον συνάνθρωπο, στις αθλητικές δράσεις, στις κοινωνικές & στις εργασιακές παρεμβάσεις, σε όλη του τη ζωή αγαπημένος από όλες κι όλους. Ακούραστος κι ακρογωνιαίος σε οτιδήποτε δραστηριοποιήθηκε, ιδιαίτερα μάλιστα στην Α.Ψ. Λέσχη Μεδεών όπου αφιερώθηκε σε Αθλήματα και Δράσεις, στο Hand Ball που υπεραγαπούσε, με την σοβαρότητα και το μοναδικό χιούμορ που διέθετε πάντα. Ο Γιώργος, μας λείπει ήδη μετά το ξαφνικό φευγιό του. Και μένει μέσα μας νοσταλγικά για τόσα και τόσα που ζήσαμε μαζί του οι περισσότεροι από μας... Μένει ως παρηγοριά μας η αγαθή του Ψυχή και μια Καρδιά γεμάτη αγάπη που μοίραζε απλόχερα σε ό,τι καταπιάστηκε, που δεν πρόδωσε ποτέ κανέναν, παρά μονάχα αυτόν τον ίδιο και του στέρησε την δημιουργική ξενοιασιά στην σύνταξη που προ λίγων ετών είχε αρχίσει να βιώνει... Τον στέρησε από την σύζυγο και τα παιδιά του, την αδελφή του, την οικογένειά του, τους αμέτρητους φίλους και συναδέλφους, τους συναθλητές κι αθλητές του… Θερμότατα συλλυπητήρια... Στην οικογένειά του που υπεραγαπούσε και για την οποία τόσο μόχθησε. Στους φίλους, τους συμμαθητές, τους συναθλητές, τους συναδέλφους, τους συντοπίτες εκεί και στο νησί... Στη σύζυγό του, Μαίρη, στα παιδιά του, Φραγκίσκο και Νικόλα, καθώς και στην αδερφή του, Πόπη, εκφράζουμε τα θερμότατα μας συλλυπητήρια.

[67]

Πενθούμε έναν πολυαγαπημένο φίλο, έναν μοναδικό άνθρωπο που θα μείνει για πάντα κεντημένος στην μνήμη και στην καρδιά μας με τα πιο όμορφα και τίμια γράμματα...

[68]

Αντίο Γιωργάρα μου… και πόσο, μα πόσο λυπάμαι που δεν ήμουν εκεί να σε αποχαιρετήσω για τελευταία φορά, ότι μόλις είχα φτάσει στο δικό μου νησί κι έμαθα τα μαντάτα τα πικρά… Όπου κι αν είσαι τώρα, βάστα την αγάπη μου και την παντοτινή μου φιλία, και δώσε χαιρετίσματα στους άλλους μας φίλους εκεί… Καλήν Αντάμωση… Αντίο Γιώργο…

[69]

… Με βαθιά οδύνη αποχαιρετούμε τον φίλο, συμμαθητή και συνάδελφο Γιώργο Χριστόφορου, που έφυγε αιφνιδιαστικά από τη ζωή. Ο Γιώργος, υπήρξε Επίτιμο Μέλος του Μέδωνα ’93 με σημαντικότατη προσφορά στις Αθλητικές Συναντήσεις Παλαιμάχων μας και πάντα πρόθυμος να συνεργαστεί με το Περιοδικό μας. Στη σύζυγό του, Μαίρη, στα παιδιά του, Φραγκίσκο και Νικόλα, καθώς και στην αδερφή του, Πόπη, εκφράζουμε τα θερμότατά μας συλλυπητήρια. Το Δ.Σ. του Συλλόγου Πολιτισμού Μέδων ’93.

…

[70]

Καλό ταξίδι Γιώργο Το Σάββατο 29 Φεβρουαρίου 2020 έφυγε από κοντά μας ο Γιώργος Χριστοφόρου, Γενικός Γραμματέας της Α.Ψ.Λ. ΜΕΔΕΩΝ. Ένας σπάνιος άνθρωπος, μία δυνατή προσωπικότητα, ένας καλός οικογενειάρχης. Με ανιδιοτελή Προσφορά στον αθλητισμό και τα κοινά, Όραμα για το σύλλογό μας και μεγάλη Αγάπη για τους νέους. Μεθοδικός και ακούραστος, γενναιόδωρος, άξιος σεβασμού και αγάπης. Μας αφήνει ως παρακαταθήκη του το ήθος, την υπευθυνότητα, τη συνέπεια λόγων και πράξεων. Σήμερα τον αποχαιρετήσαμε. Κώστας Μπαρτσώτας (Γενικός Γραμματέας της Α.Ψ. Λέσχης Μεδεών)

***

[71]

Γιάννης Γκέρτσος (11 Μαρτίου 2020) Ο Γιάννης Γκέρτσος «έφυγε» για το στερνό ταξίδι στις 11 Μαρτίου 2020 από ανακοπή. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1931 και ήταν εκ των πρώτων εργαζομένων του Αλουμινίου της Ελλάδος (ADG) από την αρχή της κατασκευής και λειτουργίας του Εργοστασίου της Pechiney κι εκ των πρώτων κατοίκων του νεότευκτου οικισμού των Άσπρων Σπιτιών. Στο AL εργάστηκε 28 χρόνια, ως προϊστάμενος Προσωπικού και Σύμβουλος Διευθύνσεως. Αγαπητός, εργατικός και πάντα με το χαμόγελο (με μια μοναδική αίσθηση του χιούμορ), ο Γιάννης Γκέρτσος ήταν ιδιαίτερα ευγενής και με μια λέξη Gentleman. Στην σύζυγό του Ελένη -πολυαγαπημένη καθηγήτρια των περισσοτέρων εξ ημών στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο Άσπρων Σπιτιών-, στα παιδιά τους Πέτρο, Άρη και Αλέξη -τους αγαπητούς μας φίλους και συμμαθητές- καθώς και στις οικογένειες αυτών, εκφράζουμε τα βαθύτατα συλλυπητήρια και την συμπάθειά μας…

*** Άλκης Παπακώστας (29 Μαρτίου 2020) Οι Απόφοιτοι των Σχολείων Άσπρων Σπιτιών Παραλίας Διστόμου, οι Συνάδελφοι Καθηγητές & Καθηγήτριες, οι Φίλοι και Τα Μέλη Του Μέδωνα, εκφράζουμε τα θερμότατα και ειλικρινή συλλυπητήρια στον Λευτέρη Παπακώστα και την οικογένειά του για την οικτρή απώλεια του γιού του, Άλκη. Αγαπημένε Λευτέρη, η αγάπη και η σκέψη μας συμπορεύονται μαζί σας τις τραγικές αυτές στιγμές… Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάσει τον Άλκη κι αιωνία του η μνήμη…

***

Γεράσιμος Δόριζας (22 Απριλίου 2020) Ένας ακόμη δικός μας άνθρωπος έφυγε από τον κόσμο αυτό, στα τέλη του Απρίλη 2020. Καλό σου ταξίδι Γεράσιμε Δόριζα. Είχες τόσα πολλά να μας πεις ακόμη για την ιστορία του τόπου μας. Δεν σου δόθηκε όμως ο καιρός. Συλλυπητήρια σε όλη την οικογένεια του. Με όλη μας τη δύναμη μαζί τους.

[72]

Γιάννης Σαλίπας (27 Απριλίου 2020) Έσβησε στο νοσοκομείο της Λειβαδιάς ο αγαπητός σε όλες κι όλους μας Γιάννης Σαλίπας. Ο Γιάννης ήταν εκ των στυλοβατών του Προσκοπισμού της Αντίκυρας και των Άσπρων Σπιτιών Παραλίας Διστόμου, ακούραστος, πολύτιμος και πολυπράγμων τόσο στα διοικητικά όσο και τα πρακτικά θέματα του Προσκοπισμού που λάτρευε κι υπηρετούσε. Ήταν αγαπητός πολύ στους συναδέλφους του στο Αλουμίνιο, στους φίλους και στην παρέα. Εκφράζουμε τα βαθύτατα κι ειλικρινή μας συλλυπητήρια στην Οικογένεια… Ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει, κάτω από τον ουρανό της αγαπημένης του Αντίκυρας…

***

Άννα Πατσέλα (19 Μαΐου 2020) «Έφυγε» στα 81 της χρόνια η Άννα Μαυρομάτη-Πατσέλα. Γεννήθηκε το 1939 στο Πορτ-Σάιντ της Αιγύπτου. Στα 14 της σε ένα πάρτι γνωρίζει τον κιθαρίστα Γιώργο Πατσέλα, γοητεύεται απ’ αυτόν και το επόμενο χρόνο παντρεύονται και μετακομίζουν στην Αλεξάνδρεια. Σε ηλικία 16 χρονών αποκτούν το πρώτο τους παιδί, τον Παντελή. Εξαιτίας του επαγγέλματος του συζύγου της μοιράζει την ζωή της ανάμεσα σε Κάιρο- Αλεξάνδρεια- Κύπρο μέχρι το 1962, οπότε παίρνουν την απόφαση να έρθουν για πρώτη φορά στην Αθήνα. Δύσκολα χρόνια, μεγάλη προσπάθεια επιβίωσης, αλλά υπήρχε πολλή αγάπη στο σπιτικό της, ήταν ο βράχος της οικογένειας. Το 1965 έρχεται το νέο μέλος της οικογένειας, ο Στέλιος και το αμέσως επόμενο χρόνο έρχεται μια πολύ καλή επαγγελματική πρόταση από την Ν. Αφρική, και συγκεκριμένα από το Γιοχάνεσμπουργκ, όπου πηγαίνουν μετανάστες με σκοπό να μείνουν για πάντα. Δυστυχώς τα πράγματα δεν πήγαν καλά: λόγω των ταραχών του καθεστώτος Απαρτχάϊντ, η ζωή έγινε επικίνδυνη και έτσι το 1967 γυρίζουν στην Αθήνα με τα δυο τους παιδιά και ξεκινούν από την αρχή. Τα πράγματα πάνε από το καλό στο καλύτερο και το 1973 γίνεται καταστηματάρχης, ανοίγοντας ένα κοσμηματοπωλείο, το όποιο διατηρεί μέχρι την γέννηση της εγγονής της από γιο της, Παντελή. Το 1980, επειδή ο μεγάλος της γιος, Παντελής δούλευε στα Άσπρα Σπίτια, στην Παράλια Δίστομου στην Βοιωτία, κάνει προσπάθεια η οικογένεια να βρει τρόπο να μετακομίσουν εκεί, πράγμα που το καταφέρνουν. Για 10 χρόνια μένουν εκεί βρίσκοντας πολλούς φίλους και συγγενείς από την Αίγυπτο.. Η οικογένεια Σακελαρίου και Νικολή ήταν ξαδέλφια της. Μετά από 10 χρόνια συνταξιοδοτείται ο άντρας της από το εργοστάσιο του αλουμινίου και με την λαχταρά του να γυρίσει στην ζωή του, στην μουσική, τον ακολουθεί και για μια πενταετία μοιράζει την ζωή της μεταξύ Χίου-τόπος καταγωγής του συζύγου της- και Αθήνας. Η ίδια καταγόταν από Κεφαλονιά (νησί που ποτέ δεν είδε) και Κάσο. Το 2009 ξεπερνά με επιτυχία μια μεγάλη δοκιμασία με την κάρδια της, ενώ το 2018 χάνει τον σύζυγο της μετά [73]

από 67 χρόνια κοινού βίου. Αυτό την έριξε ψυχολογικά για 2 χρόνια και, παρόλη την προσπάθεια των παιδιών της, δεν άντεξε. Μετά από ένα άτυχο γεγονός, μια πτώση και ένα σπάσιμο του ισχίου, μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου στις 19 Μαΐου του 2020 έφυγε από την ζωή… Θερμά συλλυπητήρια στους φίλους, συναθλητές και συναδέλφους μας Παντελή και Στέλιο, καθώς και στις οικογένειές τους.

*** Ελένη Σταρά (2 Ιουλίου 2020) Στις 2 Ιουλίου 2020 έφυγε από τη ζωή η πολυαγαπημένη σε όλες και όλους Ελένη Σταρά. Η Ελένη Σταρά, Μητέρα και Γιαγιά, ήταν ένας γλυκός και πρόσχαρος άνθρωπος και θα μας μείνει αξέχαστη για την αγάπη της αλλά και το μοναδικό της χαμόγελο… Θερμά Συλλυπητήρια στην Ράνια και τον Μιχάλη, στις Οικογένειές τους και στους Φίλους…

*** Αγνή Βαρθαλίτου (18 Ιουλίου 2020) Έφυγε από τη ζωή η αγαπημένη μας Αγνή Βαρθαλίτου πλήρης ημερών. Θερμά συλλυπητήρια στα παιδιά, τα εγγόνια, και τα δισέγγονά της.

***

Λεωνίδας Σαραντίδης (1 Σεπτεμβρίου 2020) (Αναδημοσίευση από το pisina.net). Ο Λεωνίδας Σαραντίδης «έφυγε» σε ηλικία 83 ετών, αφήνοντας πιο φτωχό το χώρο της κολύμβησης. Διετέλεσε επί σειρά ετών προπονητής και έφορος διαφόρων τμημάτων κολύμβησης καθώς και αφέτης σε πολλούς κολυμβητικούς αγώνες. Η κηδεία του έγινε την Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2020 στον Ιερό Ναό Αγίας Βαρβάρας, στην Άνω Τούμπα. Ας είναι ελαφρύ το χώμα... Ο Λεωνίδας αγαπούσε τόσο πολύ το χώρο που τον υπηρέτησε και από δημοσιογραφικής πλευράς. Τις δεκαετίες του 80, του 90 και του 2000, δηλαδή για περισσότερα από 30 ολόκληρα χρόνια, από την πένα του μαθαίναμε τα πάντα για το χώρο της κλασικής κολύμβησης στην Θεσσαλονίκη και την Μακεδονία γενικότερα. Ήταν ακέραιος, μοναδικός και αναντικατάστατος.

[74]

«Σεντόνια» (δημοσιογραφικός όρος που καταδεικνύει αμέτρητα άρθρα σε καθημερινή βάση) διαβάζαμε τις δεκαετίες του 80 και του 90 από τον αείμνηστο Λεωνίδα στα «Σπορ του Βορρά». Ήταν η πιο πλήρης στήλη για τα δρώμενα στον κολυμβητικό χώρο της συμπρωτεύουσας αλλά και της Βορείου Ελλάδας γενικότερα. Ο Λεωνίδας ηξερε τους πάντες και τα πάντα. Το έκανε γιατί αγαπούσε τον χώρο και όχι για να ζήσει από αυτόν. Ήταν μοναδικός, ανεπανάληπτος. Η περιοδική έκδοση της ιστοσελίδας μας (pisina.net), που μονοπώλησε το ενδιαφέρον της δεκαετίας του 90 και του 2000, του χρωστάει πολλά. Αμέτρητοι ήταν οι συνδρομητές του μηνιαίου περιοδικού μας επειδή ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ ο Λεωνίδας ήθελε να είναι «ζωντανή» η φωνή της κολυμβητικής Θεσσαλονίκης. Όλοι όσοι ασχολούνται τα τελευταία 15 χρόνια με τον χώρο στην γειτονιά του Λευκού Πύργου και οι οποίοι προφανώς δεν είδαν ή δεν συνάντησαν ποτέ τον γέρο Λεωνίδα, πρέπει να μάθουν ότι έφυγε από την ζωή ένας «πατριάρχης». Πρέπει οι ιθύνοντες να κάνουν κάτι για να διατηρήσουν ζωντανή την μνήμη του. Λεωνίδα θα είσαι πάντα στη σκέψη και στην καρδιά μας… Η παραπάνω δημοσίευση, αναδημοσιεύτηκε στην Ομάδα του Μέδωνα στο FB, με την υποσημείωση του γιού του εκλιπόντος Λεωνίδα Σαραντίδη, Βασίλη: “Κατ'αρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τους διαχειριστές της ομάδας που επέτρεψαν και την δική μου συμμετοχή. Την πρωτοβουλία της κοινοποίησης του δημοσιεύματος της Pisina.net την θεώρησα ως ένα τρόπο επικοινωνίας του αείμνηστου πατέρα μας με όλους εσάς, για να σας διαβεβαιώσει πως ότι σπουδαίο φτιάξατε όλοι μαζί στην λατρεμένη μας πατρίδα τα Άσπρα Σπίτια, φρόντισε να το μεταλαμπαδεύσει και σε μια άλλη περιοχή του τόπου μας, κρατώντας άσβεστη την φλόγα που ανάψατε εκείνη την εποχή, και να την παραδώσει στους νεότερους.

[75]

Στο αρχείο του υπάρχει πλούσιο υλικό της εποχής και με την πρώτη ευκαιρία αν φυσικά επιθυμείτε, θα μπορούσα να σας το προμηθεύσω. Να κλείσω λέγοντας πως η αγάπη του πατέρα μας & όλων των μελών της οικογένειας για τα Άσπρα, τους ανθρώπους, και τα χρόνια που ζήσαμε εκεί... δύσκολα περιγράφεται!! Β.Σ.” Καλό ταξίδι Δάσκαλε και καλή αντάμωση... Γ.Κ. Προπονητής, Φίλος, Πατέρας. Καλό του ταξίδι. Κ. Μ.

Τα θερμά τους συλλυπητήρια και την συμπαράστασή τους στην οικογένεια, εξέφρασαν στις Ομάδες του Συλλόγου & των Αποφοίτων εκατοντάδες πρώην και νυν Ασπροσπιτιώτες που υπήρξαν Αθλητές κι Αθλήτριες του εκλιπόντος.

[76]

Γαρυφαλλιά Γιαννάκη (14 Οκτωβρίου 2020) «Εκοιμήθη» η Κυρία Γαρυφαλλιά, Μάνα του Λουκά και του Χρήστου Γιαννάκη, στα 79 της χρόνια. Ήταν Σύζυγος του Παναγιώτη Γιαννάκη, εργαζόμενου επί χρόνια στην Αλουμίνα. Το ζεύγος Γιαννάκη, εγκαταστάθηκε στα Άσπρα Σπίτια το 1974 απ’ όπου έφυγαν το 1992, όταν συνταξιοδοτήθηκε ο Π. Γιαννάκης ο οποίος απεβίωσε την ίδια ακριβώς χρονιά. Εκφράζουμε τα Θερμά Συλλυπητήριά μας στους φίλους και συμμαθητές, συναθλητές και συναδέλφους μας Λουκά και Χρήστο καθώς και στις οικογένειές τους.

*** Γεωργία Θεοδωροπούλου Κώστας Θεοδωρόπουλος (14 Ιουνίου & 27 Νοεμβρίου 2020) Με διαφορά λίγων μηνών έφυγαν από την ζωή η Γεωργία και ο Κώστας Θεοδωρόπουλος. Η Γεωργία Θεοδωροπούλου, εργάστηκε στο Αλουμίνιον της Ελλάδος ως -εξ αρχής- πρώτη Γραμματεύς Διοικήσεως για πάρα πολλά χρόνια κι ως την σύνταξή της. Ήταν ιδιαίτερα αγαπητή τόσο ως Συνάδελφος όσο και στην Κοινωνία των Άσπρων Σπιτιών και της Αντίκυρας όπου εγκαταστάθηκε οικογενειακώς. Η κηδεία της έγινε στις 14 Ιουνίου 2020 στο Κοιμητήριο της Αντίκυρας. Στις 27 Νοεμβρίου, «έφυγε» από τη ζωή και ο Κώστας Θεοδωρόπουλος, εκ των ακρογωνιαίων λίθων της Λέσχης Μεδεών στην οποία πρόσφερε τα φώτα και το μεράκι του ως Αθλητής, Έφορος και βεβαίως ως Πρόεδρος. Αγάπησε κι εμφύσησε την ιδέα της αρωγής και του Αθλητισμού όσο λίγοι στη ζωή του και ιδιαίτερα στα Άσπρα Σπίτια. Οι συμμετοχές του σε αγώνες Volley, Basket, Bridge είναι αμέτρητες, όπως και οι διακρίσεις του. Πολύ αγαπητός στους Συναδέλφους στο Εργοστάσιο AL, στους Φίλους και τους Γνωστούς, κι εν πρώτοις στους Συναθλητές και τους Αθλητές εν γένει, ο Θεοδωρόπουλος υπήρξε ένας υπέροχος Άνθρωπος, ένας υποδειγματικός οικογενειάρχης, συνυφασμένος με την αξιοπρέπεια, μια σπάνια κι ανεπανάληπτη μορφή της

[77]

Άσπρης Πολιτείας από την εγκαθίδρυσή αυτής ως τα στερνά του, αλλά και της Αντίκυρας που αγαπούσε τόσο ώστε εγκαταστάθηκε εκεί από την Σύνταξη κι έως το τέλος. Πάντα πιστοί κι αγαπημένοι, η Γεωργία και ο Κώστας, υπόδειγμα Ζεύγους και Οικογενειαρχών, συντροφεύουν πιά για πάντα ο ένας τον άλλον και στην Άλλη Ζωή… Θα μας λείψετε πολύ. Θερμότατα συλλυπητήρια στη Νέλλη, την Μπρούνα, την Χριστίνα και τις οικογένειές τους, στους παλιούς συναδέλφους, συναθλητές και φίλους…

27 Νοεμβρίου 2020

***

Σωτήρης Αρβανιτίδης (27 Νοεμβρίου 2020) Ο μπαμπάς μου γεννήθηκε το 1941 σε ένα χωριό της Ξάνθης, το Άβατο, όπου και μεγάλωσε μέχρι να φύγει για σπουδές στην Τουρκία ως Ηλεκτρολόγος Μηχανολόγος. Ήταν πέντε αδέρφια εν ζωή από 9 αγόρια συνολικά. Έζησε αρκετά χρόνια στη Θεσσαλονίκη και όταν έμαθε για τις προσλήψεις που γίνονταν στο εργοστάσιο της πρώην Πεσινέ στα Άσπρα Σπίτια το 1969 πήρε την μεγάλη απόφαση να μετακομίσει μαζί με την μαμά μου την Κατερίνα που μόλις είχε γνωρίσει και να κάνει μια όμορφη οικογένεια με τρία παιδιά: εμένα, τον αδερφό μου Παναγιώτη και την αδερφή μου Σοφία... Ζήσαμε πολύ όμορφα χρόνια και έχουμε τόσες γλυκές αναμνήσεις: εκεί πήγαμε σχολείο, κάναμε ωραίες φιλίες, γνωρίσαμε ωραίους ανθρώπους... O μπαμπάς υπήρξε Υπεύθυνος Σύνταξης του Περιοδικού «Άσπρη Πολιτεία» για κάποιο διάστημα. Όσο ήμασταν στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, ήταν Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, όπου εκτός από πολλά πράγματα που κατάφερε ήταν και η εισαγωγή των ηλεκτρονικών υπολογιστών στο σχολείο... Ήταν ένας δραστήριος άνθρωπος που ενδιαφερόταν για τα κοινά, πολύ κοινωνικός, αξιοπρεπής, δοτικός, καλός σύζυγος, μπαμπάς, παππούς για τον γιο μου τον Σωτήρη και όχι μόνο.... Ήταν ένας καλός Άνθρωπος με Α κεφαλαίο που αγαπάμε, έχουμε μέσα στην καρδιά μας και θα θυμόμαστε πάντα με πολύ αγάπη... (Σημείωμα που είχε την καλοσύνη να μας στείλει η Ιωάννα Αρβανιτίδου κόρη του εκλιπόντος. Θερμότατα συλλυπητήρια Ιωάννα, στην οικογένεια σας, στους συναδέλφους και τους φίλους. Ας είναι ελαφρύ το χώμα…)

***

[78]

Επί του πιεστηρίου Παρότι δεν είχαμε έγκαιρα τα όσα θα θέλαμε, ώστε να στοιχειοθετήσουμε την μεγάλη απώλεια των (επιφυλασσόμεθα όμως σε επόμενο αφιέρωμα), μνημονεύουμε στο μακρύ κατάλογο των Εκλιπόντων αυτού του Τεύχους που κλείνει το 2020, μια -ομολογουμένως χρονιά γεμάτη δοκιμασίες… Ελαφρύ το χώμα… Αναστασία Σκληβανιώτη. Σύζυγος του Γιάννη Σκληβανιώτη και μητέρα της Μαρίας Σκληβανιώτη – Μαρίνου) που «έφυγε» το Φθινόπωρο του 2020. Η Αναστασία Σκληβανιώτη ήταν μια θαυμάσια γυναίκα, ένας ανεπανάληπτο άνθρωπος, με μεγάλη κοινωνική προσφορά, Μάνα και Γιαγιά. Θερμότατα Συλλυπητήρια στην Μαρία, τον Κοσμά και τα παιδιά τους, τον Γιάννη Σκληβανιώτη και στην ευρύτερη Οικογένεια και τους φίλους… Γιώργος Μαλαμάκης. Ο Γιώργος «έφυγε» στις αρχές Αυγούστου). Θερμότατα συλλυπητήρια στην Οικογένεια, στους φίλους, στους συναδέλφους. Παρά τις μεγάλες ταλαιπώριες που πέρασε στη ζωή του, ήταν -όπως το λέει και το επώνυμό του, ένα κομμάτι Μάλαμα… Σταύρος Σταράς. Ο εκλιπών υπήρξε ένας από τους πρώτους αθλητές του Μεδεώνα, με διακρίσεις στον Στίβο, στο Basket και κυρίως στο Volley που υπεραγαπούσε, όπως επίσης και το ping-pong. Ιδιαίτερα αγαπητός στους Συναθλητές και Συναδέλφους, ο Σταράς ήταν από τους παλαιότερους που εγκαταστάθηκαν στα Άσπρα Σπίτια. Αιωνία του η Μνήμη… Θερμά συλλυπητήρια στην Οικογένεια και στους φίλους… Αθηνά Γιακουμίδου. Στις 12 Δεκεμβρίου 2020, «εκοιμήθη» η Μητέρα του Γιώργου και του Κώστα, η αγαπημένη σε όλους Κυρία Αθηνά Γιακουμίδου. Εκφράζουμε τα θερμότατα συλλυπητήρια μας στην Οικογένειά τους… Ελαφρύ το χώμα…

[79]

Andra tutto bene #restate a casa Μέρες του Covid 19 στην Ιταλία, από το πρώτο κύμα της Πανδημίας…

Φωτογραφίες (και λεζάντες) του Βαγγέλη Τζιότζιου

Πρωί Κυριακής άδεια παιδική χαρά Ουρά στο σούπερ μάρκετ Φαρμακείο απόγευμα

[80]

Ένας σκίουρος κατεβαίνει από το δέντρο καθώς η ησυχία έχει αφυπνίσει την φύση στην πόλη των εγκλεισμένων

[81]

Μια ημέρα στο Πάρκο, μόνος του έπαιζε ένας Ασιάτης και κοιτούσε τον ουρανό

[82]

Το νεαρό ζευγάρι αυτό ζει στην ίδια πολυκατοικία με εμάς, η κοπέλα έφτιαξε μια κατασκευή και την τοποθέτησε στην είσοδο της πολυκατοικίας. Με το μήνυμα.... Θα πάνε όλα καλά. Μια ηλικιωμένη κύρια την επόμενη το πρωί ρώτησε «μα γιατί γράφει θα πάνε όλα καλά αφού δεν συμβαίνει τίποτα στην χώρα μας»... Επίλογος ευτυχίας: η κοπέλα έμεινε έγκυος στην πρώτη κλεισούρα μας… Σημείωση (ΓΚ) Ο Βαγγέλης Τζιότζιος, αγαπημένος μας φίλος από τα «παλιά» στα Άσπρα Σπίτια, έζησε από κοντά την συμφορά της Πανδημίας και τον αγώνα της Ιταλικής κοινωνίας, κάνοντας συχνά reportages για τα Ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Είχε την καλοσύνη να μας στείλει το υλικό αυτό που δημοσιεύουμε και τον ευχαριστούμε θερμά.

[83]

Τα νέα του Εμβολίμου

Τον Νοέμβριο κυκλοφόρησε το Τεύχος αρ. 91-92 του περιοδικού «Εμβόλιμον». Το περιοδικό, διανύοντας τον 31ο χρόνο της έκδοσής του, παραδίδει με το νέο του Τεύχος, κείμενα από το έργο τριών καλών ποιητών: Του Αντικυραίου Σταύρου Σταμπόγλη, του Λαρισαίου Κώστα Λάνταβου και της Θεσσαλονικιάς Έλσας Κορνέτη.

• Στα αφιερώματα περιλαμβάνονται ανέκδοτα ποιήματα των τριών ποιητών και πλέον των 60 σελίδων εργασίες προσέγγισης της ποίησης του καθενός.

[84]

Εντευκτήριον Εμβολίμου Στις 24 Φεβρουαρίου 2020, έλαβε χώρα η Διάλεξη του π. Μιχαήλ Ρούσσου για τον ποιητή Τάκη Παπατζώνη.

Στις 12 Μαρτίου 2020, στην αίθουσα του Εμβολίμου, στα Άσπρα Σπίτια, παρουσιάστηκε η Διάλεξη της φιλολόγου Γεωργίας Κρητικού – Κωσταγιάννη με τίτλο «Βυζαντινών Βίος και Πολιτισμός». (Η Διάλεξη δακτυλογραφημένη, δημοσιεύεται στο παρόν Τεύχος «Παγκάκι 15», βλ. περιεχόμενα)

[85]

Στις 7 Οκτωβρίου 2020, λίγο πριν τον φθινοπωρινό νέο εγκλεισμό, παρουσιάστηκε στο εντευκτήριο του Εμβολίμου, η ποιητική συλλογή "Χαμένης Άνοιξης εγκώμια" της Βασιλικής Αλαφογιάννη. Την προσέγγιση της ποιητικής της έκανε ο δημοσιογράφος συγγραφέας Δημήτρης Λάμπρου.

[86]

Τα νέα της Α. Ψ. Λέσχης Μεδεών

Παρά τις αντιξοότητες (Covid 19, εγκλεισμός, καραντίνα) και το Πένθος (Γιώργος Χριστοφόρου), η Λέσχη με δυναμική αυταπάρνηση δραστηριοποιήθηκε ανάμεσα στις Συμπληγάδες που επιφύλαξε το 2020 καθ’ όλη του την διάρκεια. Με νέο Δ.Σ. ως πλήρωμα και τον αγαπητό μας Νίκο Σαλίπα στο τιμόνι, ευχόμαστε με όλη μας την αγάπη Καλή Δύναμη! Και με το καλό να απελευθερωθεί η δράση, αθλητική, κοινωνική, πολιτιστική ώστε να συνεχίσει το έργο της η Α.Ψ.Λ. Μεδεών. Στην σελίδα της Λέσχης -στην Κοινωνική Δικτύωση- οι πρώην Συναθλητές και Κάτοικοι – Εργαζόμενοι στα Άσπρα Σπίτια κ.α. μπορούν να ενημερώνονται από την τακτική ανάρτηση Ανακοινώσεων, Φωτογραφιών κι Αποτελεσμάτων διεξαγωγής Αγώνων από τις Ακαδημίας του Μεδεώνα. Στην παρούσα δημοσίευση, παρουσιάζουμε το σύνολο εκείνων των Ανακοινώσεων που εκπορεύτηκαν από το Δ.Σ. της Λέσχης από την στιγμή της εκλογής του, τις οποίες θεωρήσαμε σημαντικό να υπάρχουν κάπου συγκεντρωμένες, ώστε να έχουν μια εικόνα της αθλητικής δράσης στ’ Άσπρα Σπίτια οι απανταχού πρώην Ασπροσπιτιώτες που ενημερώνονται από το «Παγκάκι». Η παρουσίαση αυτών, δείχνουν και την μάχη που έδωσε η Λέσχη στ’ Άσπρα Σπίτια, έως την παροδική -κι ελπίζουμε σύντομη αναστολή εργασιών- που επιβλήθηκε λόγω Covid 19- τον περασμένο Νοέμβρη Πανελλαδικά. Καλή επάνοδο!... κι ως τότε, ας μείνουμε ασφαλείς… (ΓΚΚ)

[87]

[88]

[89]

[90]

[91]

Τα νέα του Συλλόγου Πολιτισμού

«Μέδων ‘93» Πρακτικά 16ης Φεβρουαρίου 2020 Γενική Συνέλευση – Εκλογές νέου Δ.Σ. – Κοπή της Πίττας Στην Αθήνα, την Κυριακή, 16 Φεβρουαρίου 2020, έλαβε χώρα στην αίθουσα «Διοτίμα», στο Παγκράτι, η Γενική συνέλευση των Μελών του Συλλόγου Πολιτισμού «Μέδων 93» με σκοπό: 1. Τέλεση εκλογών για την ανάδειξη: • Α. Νέου Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Πολιτισμού «Μέδων 93» • Β. Εκλογές και για την ανάδειξη Ελεγκτικής Επιτροπής 2. Κοπή πίτας για το 2020 Των Αρχαιρεσιών προηγήθηκε Γενική Συνέλευση Μελών του Συλλόγου πολιτισμού «Μέδων 93» με σκοπό: Α. Εκλογή νέου Δ.Σ. του συλλόγου Β. Εκλογή Ελεγκτικής Επιτροπής Γ. Κοπή της πίτας για το έτος 2020 Η προσέλευση των Μελών ξεκίνησε λίγο μετά τις 17:00. Στις 17:45 έγινε η κοπή της πίτας και αμέσως μετά, αφού διαπιστώθηκε πλήρης απαρτία, ξεκίνησε η Γενική Συνέλευση των Μελών και η εκλογική διαδικασία. Ο πρόεδρος του απερχόμενου Δ.Σ., Ν. Γκαβογιαννάκης, απηύθυνε χαιρετισμό προς τα παριστάμενα Μέλη και εξέφρασε θερμές ευχαριστίες για την μέχρι τώρα συνεισφορά τους στους σκοπούς και τις δραστηριότητες του Συλλόγου «Μέδων 93». Στις 19:00 ολοκληρώθηκε ομαλά η διαδικασία. Στο ψηφοδέλτιο υποψηφίων Μελών του νέου Δ.Σ. συμμετείχαν οι: 1. Γκαβογιαννάκης Νίκος 2. Δημάκη Δήμητρα 3. Κιμωλιάτης Νίκος 4. Κούκιος Γιώργος 5. Μπαζάκη Μαρία 6. Σκοπελίτης Νικήτας 7. Φιλαῒτης Κώστας 8. Χαλκίτη Αντιγόνη Κατά την καταμέτρηση των ψηφοδελτίων διαπιστώθηκε ότι έλαβαν: Κούκιος Γιώργος: 25 ψήφους. Σκοπελίτης Νικήτας: 19 ψήφους. Φιλαῒτης Κώστας: 19 ψήφους. Γκαβογιαννάκης Νίκος: 18 ψήφους. Δημάκη Δήμητρα: 16 ψήφους. Χαλκίτη Αντιγόνη: 13 ψήφους. Κιμωλιάτης Νίκος: 12 ψήφους. Μπαζάκη Μαρία: 6 ψήφους. Η Ελεγκτική Επιτροπή απαρτίστηκε από τους : Βγόντζα Μανώλη, Ελευθέρογλου Κώστα, Κασσωτάκη Καλλιόπη.

[92]

Αμέσως μετά το πέρας των εργασιών ακολούθησε η πρώτη σύσκεψη των Μελών του νέου Δ.Σ., όπου κατόπιν προτάσεων και εισηγήσεων, δια ψήφου αναδείχτηκαν ως: Πρόεδρος Δήμητρα Δημάκη Αντιπρόεδρος Νίκος Γκαβογιαννάκης Γενικοί Γραμματείς Γιώργος Κούκιος και Κώστας Φιλαῒτης Ταμίες Νικήτας Σκοπελίτης και Νίκος Γκαβογιαννάκης Μέλη Δ.Σ. Μαρία Μπαζάκη, Αντιγόνη Χαλκίτη και Νίκος Κιμωλιάτης Επίσης, αποφασίστηκε πως η 1η Τακτική (ανοικτή) Συνάντηση του συλλόγου θα διεξαχθεί τη Δευτέρα 9 Μαρτίου 2020 σε χρόνο και τόπο που θα ανακοινωθούν εν ευθέτω χρόνω. Ο Σύλλογός ΜΑΣ, «Μέδων 93», είναι εδώ, ακόμα πιο δυνατός και διευρυμένος! Θέλουμε να ευχαριστήσουμε θερμά όλα τα Μέλη που οδοιπόρησαν και συνεισέφεραν στις σημερινές εργασίες και τίμησαν με την εμπιστοσύνη και την πολύτιμη ψήφο τους όλα τα υποψήφια Μέλη. Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε με στόχο την επίτευξη των στόχων του συλλόγου μας κι ακόμα περισσότερο έργο και δραστηριότητες, που να ενισχύουν τους στόχους αυτούς. Από εσάς ζητούμε την στήριξή σας με κάθε μέσον και τρόπο. Συνεχίζουμε! ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ! Το νέο Δ.Σ. (ΚΦ)

Το νέο Δ.Σ. του Συλλόγου Μέδων ’93, υπό την Προεδρία της Δήμητρας Δημάκη

[93]

Στιγμιότυπα από την Συνέλευση & τις Αρχαιρεσίες καθώς και την Κοπή της Βασιλόπιττας, τον Φεβρουάριο του 2020.

[94]

*** * *** Σύλλογος Πολιτισμού Μέδων ΄93 Ανοιχτή Συνάντηση – Δευτέρα 9 Μαρτίου 2020 Η 1η Ανοιχτή Συνάντηση του νέου Δ.Σ. του Συλλόγου μας, έλαβε χώρα την Δευτέρα 9 Μαρτίου 2020, στο Café «Αθηναίων Πολιτεία» στο Θησείο, Ακάμαντος 1 & Αποστόλου Παύλου 33, στις 8:00 μ.μ. Η συζήτηση έγινε με βάση τις Προτάσεις που εισήχθησαν λίγες βδομάδες πριν, με έγγραφο εργασίας που ακολουθεί:

Προτάσεις του Γραμματέα του Συλλόγου ΓΚΚ για την προετοιμασία της Τακτικής Συνάντησης του Μαρτίου 2020 (*). *Οι προτάσεις υπεβλήθησαν κι έγιναν αποδεκτές επί της Αρχής παμψηφεί, ωστόσο, τα γεγονότα ανέστειλαν κάθε είδους δραστηριότητα είχαμε συναποφασίσει να δρομολογήσουμε. Ελπίζοντας σε μια ομαλοποίηση της κατάστασης το συντομότερο, οι συναποφασισθείσες Θέσεις -πλέον-, ισχύουν για το 2021. Ως τότε, μένουμε ασφαλείς κι αφυπνισμένοι (ΓΚΚ).

20 Φεβρουαρίου 2020 - Αθήνα, Προς το Δ.Σ. του Συλλόγου Πολιτισμού Μέδων ‘93

[95]

Καλή και φωτισμένη, δημιουργική πορεία στην Πρόεδρο και σ΄ όλα τα Μέλη μας που μοχθούν για τα όσα πρεσβεύει ο Σύλλογος. Ο καιρός, τρέχει και σύντομα (9/3/20) θα έχουμε Συνάντηση, στην οποία πρέπει να θέσουμε τα ζητήματα που μας απασχολούν, άλλα ευχάριστα κι άλλα με τις δυσκολίες τους, που οφείλουμε να επιλύσουμε. Διότι αυτό έχουμε υποστηρίξει άπαντες, σε οποιαδήποτε σύνθεση κι αν συνεδριάσαμε, κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη. Η δέσμη των θεμάτων μας, η δρομολόγησή τους, και -κυρίως- η υλοποίησή τους, θα αναζωογονήσει τον Μέδωνα και θα τον βάλουν σε καλό δρόμο, νομίζω. Είναι λοιπόν καιρός να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να εκπληρώσουμε τα καθήκοντά μας και να μην μείνουμε σε λόγια κι υποσχέσεις που έχουν κουράσει αρκετά από τα Μέλη μας, αλλά κι εμάς τους ίδιους συχνά. Πάντα με σύνεση και μειλίχιο τρόπο, να βρούμε την χρυσή τομή και να προχωρήσουμε: 1. Στην Διοργάνωση Δράσεων Κοινωφελών – Περιβαλλοντικών – Ανθρωπιστικών 2. Στην Διοργάνωση Εκδρομών 3. Στην Διοργάνωση Συνεστιάσεων, Χορών κλπ 4. Στην Συν-Διοργάνωση Αγώνων Παλαιμάχων, Συνάντησης Μελών & Φίλων, Συμμαθητών στα Άσπρα Σπίτια & την Αντίκυρα, Συναυλιών, Εκθέσεων κλπ, με ταυτόχρονη ενεργοποίηση και παλιών φίλων, συμμαθητών κλπ στις τριγύρω πόλεις (Λιβαδειά, Δίστομο, Στείρι, Κυριάκι, Δεσφίνα κλπ) 5. Στην Διοργάνωση Εκθέσεων Ζωγραφικής, Φωτογραφίας κλπ τόσο στην Αθήνα όσο κι αλλού 6. Στην Συντήρηση κι αύξηση του Φωτογραφικού Αρχείου μας, καθώς και την διαρκή ψηφιοποίησή του 7. Στην Συνέχιση της δημοσίευσης του Περιοδικού μας «Το Παγκάκι» με ενεργοποίηση ανθρώπων που έχουν πέρα από την όρεξη, το ταλέντο και τις προτάσεις, την πένα, το ενδιαφέρον να προσθέσουν ενότητες ή να ενισχύσουν με την συμμετοχή τους τις ήδη υπάρχουσες 8. Στην Δημοσίευση Μουσικών κλπ εκδόσεων υπό μορφή cd, βιβλίων κλπ 9. Στην Ανανέωση και δραστηριοποίηση της ιστοσελίδας μας, της παρουσίας μας στα Κοινωνικά Δίκτυα 10. Στην διατήρηση των ευγενών μας σχέσεων με τα Σχολεία, την ΑΨΛ Μεδεών, τα Σωματεία εκεί, τις Δημόσιες Σχέσεις του Αλουμινίου, τους Πολιτισμικούς πόλους, στα Άσπρα Σπίτια και την Αντίκυρα, αλλά και με την ευρύτερη περιοχή, όπου υπάρχουν πρώην εργαζόμενοι, αθλητές, μαθητές που δραστηριοποιήθηκαν μ’ επίκεντρο τον τόπο που αγαπήσαμε κι αγαπάμε. Τα παραπάνω, πηγάζουν από δράσεις που έχουν ήδη συζητηθεί και δρομολογηθεί ή και διεκπεραιωθεί, κάποιες από αυτές έχουν ήδη αποδώσει καρπούς με μεγάλη ή μικρότερη επιτυχία. Σας παραπέμπω στα Αρχεία των Πρακτικών μας, καθώς και στις Δράσεις μας που ο Κώστας Φιλαῒτης κι εγώ απαράλειπτα κι αδιάλειπτα δημοσιεύουμε στις Ομάδες μας στο fb, στο διαδίκτυο, στο Παγκάκι. Ρίξτε μια αναδρομική ματιά, έχει χυθεί πολύ μελάνι κι έχουμε κάνει πάρα πολλά ως τώρα. Δεν είναι όμως παρά η αρχή σε ό,τι μας απομένει να κάνουμε. Καλή Δύναμη σε όλες κι όλους, Γιώργος Κούκιος

[96]

[97]