Welkom bij Amsterdam Yacht Consultancy

Uw aanspreekpunt voor de aan- en verkoopbegeleiding van uw jacht. Met meer dan 30 jaar ervaring in de watersport kan Joost Kempers u advies geven over vrijwel elk vraagstuk met betrekking tot uw jacht en alles wat daarbij komt kijken.

AMSTERDAM YACHT CONSULTANCY KUDELSTAARTSEWEG 228 A • 1433 GR KUDELSTAART +31 20 303 2160 • INFO@AMSTERDAMYACHTCONSULTANCY.NL WWW.AMSTERDAMYACHTCONSULTANCY.NL broer Rien was naar Israël geëmigreerd. De derde broer Bas was beroepsmilitair. De vierde broer Rudolf (Ruud) was uitgeloot en dus dacht de staat, onterecht, dat het de beurt van Ron was om het land te dienen. Dat was ook nog eens op een heel verkeerd moment want Ron was net aangenomen als charterpiloot en vlieginstructeur bij het Duitse bedrijf waar hij de opleidingen had gevolgd. Na twee dagen in hechtenis te hebben gezeten mocht hij een paar dagen terug naar Duitsland om zijn spullen te pakken en zich vervolgens binnen 5 dagen te melden bij de kazerne voor het vervullen van de dienstplicht. Omdat hij piloot was wilden ze hem daar opleiden tot verkeersleider. Eenmaal terug in Duitsland heeft Ron direct een advocaat in de arm genomen en de staat aangeklaagd. Aan het einde van de basistraining en zo’n 8 weken dienstplicht te hebben vervuld, werd Ron ontboden bij de commandant van de kazerne. Zijn eerste zin was ‘dag soldaat van Breemen’ en de volgende ‘goedemorgen meneer van Breemen’. Dat betekende dus dat Ron van dienstplicht was ontslagen. Hij heeft zich omgedraaid en is weggereden.

Inmiddels had iemand anders in Duitsland de baan gekregen waar Ron twee maanden eerder aan zou zijn begonnen, ware het niet dat hij onterecht als dienstweigeraar stond geregistreerd. We hebben het over de jaren 70 en de banen lagen niet voor het oprapen, dus is Ron een paar maanden ingetrokken bij zijn broer Ruud om zich te oriënteren waar hij de meeste kans van slagen had om als piloot aan de slag te gaan. Vervolgens heeft hij een koffer en twee plastic zakken gepakt en is met een one-way ticket op zak vertrokken naar New York. Uiteindelijk heeft hij daar 25 jaar gewoond.

Nadat hij zijn brevetten had omgeschoold naar de Amerikaanse eisen is hij uiteindelijk gaan vliegen in kleine beroepsvliegtuigen voor bedrijven en is hij vlieginstructeur geweest. Eén van die bedrijven was eigendom van een Italiaan die een aantal fabrieken had op het gebied van restaurant equipment. Op een gegeven moment is Ron bij hem in dienst gekomen, eerst als piloot en later werd hij financieel verantwoordelijk en vloog hij nog zo nu en dan nog als privé-piloot.

Ron vertelt dat hij al bijna 38 jaar in herstel van verslaving is. Tot zijn 32e was hij verslaafd aan alcohol en drugs en vanaf die tijd heeft hij zich, ook in zijn vrije tijd, beziggehouden met verslaving en mensen in herstel. Verslaving gaat nooit weg en blijft altijd een onderliggend probleem. Als je daar op een gezonde manier mee bezig kunt zijn, kun je in herstel van verslaving blijven. Doe je dat niet, dan verval je hoogstwaarschijnlijk op den duur in je oude gedrag en het oude gebruik. Ron heeft geen enkel probleem om dit allemaal zo te vertellen en dat mensen dit van hem weten, want het is een heel belangrijk deel van zijn leven en heeft hem gevormd tot de man die hij nu is. Sinds hij weer in Nederland woont stelt hij zijn leven vooral in dienst van verslaafden. Toen hij rond 2000 terugkeerde naar Nederland heeft hij een bedrijf opgericht dat herstellende verslaafden helpt om te re-integreren in de samenleving en tot op de dag van vandaag werkt hij in dit bedrijf.

In 2007 is bij Ron diabetes geconstateerd. Tot die tijd stond ‘vakantie’ niet in zijn woordenboek en werkte hij tot 80 uren in de week. Maar er zo nu en dan even tussenuit om op te laden bleek wel noodzakelijk. Omdat veel van zijn vrienden regelmatig naar Thailand gingen en daar erg enthousiast over waren, heeft hij ook een weekje Bangkok geboekt. Dat leek hem lang genoeg. Dat beviel zo goed dat hij de jaren erna vaker en voor langere tijd naar Bangkok vertrok om te ontspannen. Maar nietsdoen beviel Ron niet, dus ook daar heeft hij in de periode dat hij er vaak kwam (iedere 6 weken 10 dagen), twee verslavingsklinieken en een safe house opgericht. Eind 2008 leerde Ron Santi kennen en in 2012 zijn ze getrouwd. Santi kwam bij Ron in de kliniek werken als locatiemanager en dat heeft hij, vooral ook omdat hij de cultuur en de taal van de medewerkers kende en sprak, uitstekend gedaan. In 2016 heeft Ron zijn klinieken in Thailand gesloten en heeft Santi besloten om bij zich bij Ron in Nederland te vestigen. Inmiddels is Santi ingeburgerd en heeft hij de Nederlandse nationaliteit.

Ron heeft bijna zijn hele leven gevaren. Als tiener bracht hij, samen met zijn broer Ruud, de zomervakanties door bij zijn vader in Duitsland die daar een prachtige houten zeilboot had. In de VS heeft hij altijd boten gehad. Eerst motorboten en later ook zeilboten. Zijn broer Ruud had een boot en natuurlijk ging Ron vaak mee, maar zijn eerste boot hier kocht hij toen hij bijna 10 jaar terug in Nederland was. Een vriend vertelde dat de ex van zijn zus een metalen roestbakje had. Dat vond hij wel wat voor Ron omdat hij het altijd over varen had. Dit bootje heeft hij gekocht voor € 1.500,- om er vervolgens een kapitaal in te steken, zoals een herstellende verslaafde zonder grenzen betaamt, om er een prachtig jacht van te maken. Dat laatste was niet helemaal gelukt maar het was wel fantastisch om te doen. Op zoek naar onderdelen voor dat kleine ding kwam hij een heel leuk omgebouwd zeilbootje van 10 meter tegen ten zuiden van Maastricht. Hij was helemaal verliefd en nadat het zeilbootje van eigenaar was gewisseld heeft hij, samen met Santi, het bootje van Maastricht naar Amsterdam gevaren. Dat bootje werd opgetuigd tot een mega superjacht, inclusief afstandsbediening, boeg- en hekschroef. Nadeel van dit bootje was dat Ron er net niet rechtop in kon staan en het geen douche had.

Toen Ron in 2017 in de gelegenheid werd gesteld om een grotere boot te kopen waarop hij ook zou kunnen wonen en werken, heeft hij de huidige boot gekocht. Met name ook omdat deze een ruim woongedeelte heeft en een keuken in de kajuit, zodat hij tijdens het varen ook een hapje eten klaar kan maken en een kopje koffie kan zetten. Belangrijk, omdat Ron meestal alleen vaart en zichzelf moet kunnen redden. Ook dit schip is weer helemaal gerestyled en ook technisch is, behalve de motor en de generator, alles aangepast. Drie jaar geleden is Ron met dit schip gaan zwerven. Voorjaar, zomer en najaar vind je Ron op zijn schip en onderweg gaat hij zo nu en dan met het openbaar vervoer een dagje naar kantoor om de vinger aan de pols te houden en wat zaken te regelen. Ondanks het feit dat Ron aan zijn 70e levensjaar is begonnen, is hij nog dagelijks actief voor zijn bedrijf.

Ron is lid geworden van de KNMC omdat hij totaal wat anders wilde en zijn hobby, die hij zo ontzettend leuk vindt en zijn leven verrijkt, achterna wilde. Broer Ruud heeft een Stentor en hij werd lid gemaakt van de Stentorclub door Peter en Nicole Holleman, die daarin actief waren (en zijn). Peter vertelde hem over de toertochten bij de KNMC. Omdat Ron meestal alleen vaart leek hem dat fantastisch. In 2019 heeft hij zich dan ook aangemeld bij de KNMC en toen kwam corona… Inmiddels heeft hij wel een paar tochten mee kunnen varen en hij vindt het helemaal te gek. Samen varen, over bootjes praten en de gezelligheid vindt hij geweldig.

Nadat Aart hem had gevraagd om toe te treden tot het bestuur in de rol van secretaris heeft hij wat tijd genomen om daarover na te denken. Tijdens de laatste winterkosttocht heeft hij daar met een aantal mensen over gesproken en tenslotte heeft hij nog contact opgenomen met Hans Hogenbirk en Martin Kersten. Toen had hij de beslissing genomen en heeft hij ja gezegd tegen Aart, met wie hij graag wilde gaan samenwerken.

Inmiddels is het tijd voor een tweede kopje koffie en een tweede plakje cake. En omdat de wijzer van de klok de 12 is gepasseerd, doet Ron ook gezellig mee!

Na nog een aantal zaken besproken te hebben die ons bezig houden, nemen we afscheid. Ron, hartelijk dank voor je openheid. We wensen je niet alleen een hele mooie bestuursperiode, maar vooral heel veel vaarplezier en gezelligheid bij ‘onze KNMC’.

Marjo Haitjema i.s.m. Lisa van Gent