Kobiety w matematyce

KOBIETY W MATEMATYCE Karolina Stefańska, Agnieszka Makowska, Wiktoria Gwiozda

Marie-Sophie Germain ur. 1 kwietnia 1775 - zm. 27 czerwca 1831

Matematyką zainteresowała się w wieku 13 lat, mimo silnych oporów ze strony rodziców, którzy starali się odciągnąć córkę od zajęć, które wówczas postrzegano jako męskie. Gdy wybuchła rewolucja francuska, pod imieniem Le Blanc zdobyła notatki z wykładów (wtedy wstęp dla kobiet był na nią zamknięty). jeden z profesorów dostrzegł talent, jednak był pewny że na umówione spotkanie przyjdzie mężczyzna.

Największe osiągnięcia Germain dotyczą teorii liczb i teorii sprężystości.

W teorii liczb wiele prac poświęciła dowodu wielkiego twierdzenia Fermata. Wprowadziła tu pojęcie liczb pierwszych Germain i udowodniła, że jeśli p jest taką liczbą, to dla wykładnika p prawdziwy jest szczególny przypadek wielkiego twierdzenia Fermata.

W roku 1811 Germain wzięła udział w konkursie ogłoszonym przez Francuska Akademię Nauk, którego tematem było wyjaśnienie powstawania figur Chladniego.

Wielkie Twierdzenie Fermata:

ZOFIA KOWALEWSKA

(1850–1891)

Była rosyjską matematyczką i pisarką. Zamiłowanie do matematyki zaszczepili jej nauczyciel Józef Malewicz oraz stryj Piotr Wasiljewicz Korwin-Krukowski. Uczyła się podstaw rachunku różniczkowego ( dział matematyki zajmujący się badaniem funkcji zmiennej rzeczywistej lub zespolonej). W 1868 poślubiła paleontologa Włodzimierza Kowalewskiego - jej mąż należał do radykalnego ugrupowania politycznego walczącego o równouprawnienie kobiet i zapewnienie im dostępu do edukacji. To małżeństwo umożliwiało jej studiowanie, gdyż jako kobieta na naukę za granicą potrzebowała zgody ojca lub męża. Z jej studiami wiązały się trudności, ponieważ uniwersytety nie przyjmowały kobiet, musiała więc specjalnie starać się o prawo uczęszczania na wykłady bez formalnego przyjęcia w poczet studentów. W 1874 r. została jedną z pierwszych Europejek z doktoratem w dziedzinie matematyki. W 1884 jako jedna z pierwszych kobiet na świecie uzyskała tytuł profesora na Uniwersytecie w Sztokholmie. Była również nazywana “księżniczką matematyki”.

Maria Gaetana Agnesi

(1718-1799)

Była córką profesora matematyki uniwersytetu w Bolonii i najstarszą spośród 21 rodzeństwa. Ojciec dostrzegając jej niezwykłe zdolności zapewnił dobre wykształcenie. Maria najbardziej upodobała sobie matematykę. Gdy w jej domu gromadzili się uczeni zapraszani przez ojca mogła przysłuchiwać się ich rozmowom, a później uczestniczyć w dyskusjach.Śmierć matki była okazją, by zrezygnować z życia publicznego. Przejęła obowiązki nad domem. Jednak w 1738 r. Agnesi opublikowała zbiór esejów z filozofii przyrody: Propositiones Philosopicae, na podstawie zapamiętanych intelektualnych dyskusji w domu swego ojca.

W 1738 roku zaczęła pracować również nad najważniejszym dziełem: Analitycal Institutions, poświęconą rachunkowi różniczkowemu i całkowemu, z myślą o swoich młodszych braciach. Kiedy tę pracę ukończyła w 1748 r. okazała się ona wielkim wydarzeniem w świecie nauki. Była bowiem pierwszą kompletną pracą na temat analizy skończonych i nieskończenie małych wielkości. Praca ta stała się inspiracją dla wielu matematyków i wielu różnych interpretacji, przykładem jasności myślenia i była tłumaczona na wiele języków jako podręcznik.

Kolejne dzieło – komentarz pt. Traité analytique des sections coniques du marquis de l’Hôpital (Traktat analityczny o krzywych stożkowych markiza de l’Hôpitala) nigdy nie zostało opublikowane.

W 1748 badała krzywą („versiera”), nazwaną od jej nazwiska lok Agnesi.

Po wielkim sukcesie swej książki Agnesi została przyjęta do Bolońskiej Akademii Nauki. Aż do śmierci ojca akceptowała swą pozycję na uczelni jako matematyk, ale po jego śmierci zrezygnowała z pracy naukowej. Poświęciła resztę swego życia biednym i bezdomnym, szczególnie kobietom. Opiekowała się nimi najpierw we własnym domu, zamienionym w przytułek, a od 1785 r. do końca życia jako dyrektorka domu starców w Mediolanie.