'Mankepoot' - Woensdag 05/08/2020

Mankepoot

Woensdag 5 augustus

Ik bevind me terug in het land van Hasselt. Mijn ouders zijn op vakantie vertrokken en ik ben alleen met mijn gedachten in hun huis op de katten aan het passen.

Sinds kort loopt ĂŠĂŠn van onze katten mank. Ze heeft een vergroeiing in haar linkervoorpoot en de dierenarts heeft gezegd dat het weinig zin heeft om op zo een late leeftijd nog een risicovolle, dure ingreep uit te voeren. Het is al een oude kattin en ze zal haar laatste kattenjaren mank moeten bewandelen. Het pijnigt me om haar zo te zien hinken. Maar ergens is het ook vertederend om te zien dat ze nog even speels en aanhankelijk is. Misschien zelfs meer.

Ze zeggen: vanaf dat een knuffeldier een naam krijgt, wordt het lid van het gezin. We hebben gek genoeg geen naam gegeven aan deze kat. Troetelnaampjes wel, afhankelijk van hoe we ons die dag voelden. We hebben haar gevonden in een kartonnen doos op de cul-de-sac in onze straat. Het gebeurde wel eens dat we kittens in het wild aantroffen: regelmatig werden ze gedumpt op het plein, en aangezien wij het dichtste bij het einde van de straat woonden, sukkelden er dus ook regelmatig een paar onze tuin in. Ik herinner me dat we vroeger veel katers hebben gehad. Die katers brachten we naar de dierenarts om te laten castreren en na een jaar liepen ze dan weer weg. Of waren ze meegelokt door dat figuur uit Slumdog Millionaire die hen in de straten van Mumbai heeft laten bedelen voor geld. Na de vijfde kater zijn we gestopt met namen te geven.

Deze kartonnen kat is nooit weggelopen. Het was de eerste kattin die we hadden. En vergaten te castreren.

Zestien jaar geleden was ze opeens zwanger van vier kittens, twee jongens en twee meisjes. Toen kreeg ze plechtig de naam ‘De Mama’. De Mama had op een woensdag ervoor gekozen in onze leren zetel te bevallen. Mijn vader was niet akkoord, en greep snel in. Ik mocht vroeger weg van school om te gaan kijken hoe de kat op een keukenhanddoek, in de hoek van de kamer vier natte proppen wierp. Het was walgelijk en wonderlijk. Mijn schoolvriendjes kwamen na school ook op bezoek, maar wat ze toen allemaal zeiden ben ik vergeten.

De wereld van de huiskat is nooit zonder gevaren. Twee kittens gaven we weg en zijn ondertussen helaas al overleden. De twee anderen bleven bij ons: een jongen en een meisje. Tenminste, als de katten zichzelf zouden identificeren met deze heteronormatieve, binaire constructie.

Beiden werden gesteriliseerd, dus op basis van primaire geslachtskenmerken was hun genderspectrum sowieso al vertroebeld geraakt. Maar ik dwaal af.

Frits heeft (of had) de gouden kloten van Forrest Gump. Hij geraakte al tussen een klapraam verzeild tot hij bijna lam was, werd ge-opereerd aan zijn nieren voor nierstenen (godbetert) én hij ontsnapte aan de verdrinkingsdood in onze wasmachine. Hij heeft nog vier levens.

Schart had minder geluk. Op een dag kwam ze thuis en kon ze zichzelf alleen nog maar op haar voorste poten voorttrekken.

We moesten elke dag tweemaal eigenhandig haar blaas leegknijpen. Dat was ook geen leven voor dat beestje. Na veel op en af gesprekken met de dierenarts hebben we besloten

haar te laten inslapen. Toen we haar voor de laatste keer bij de dierenarts zagen, heb ik snel afscheid genomen om me niet te verdrietig te voelen. Maar op de terugweg naar huis overviel mij een grote golf van weemoed.

De Mama bleef altijd ongedeerd. Het voelt vreemd aan om mijn onoverwinnelijk huisdier, dat ik al meer dan zeventien jaar ken, zo te moeten zien sukkelen om de leren zetel op te geraken. Ik noem haar plagerig ‘mankepoot’. Ik vraag me af of ze zichzelf bewust is van haar naam. Of van haar handicap. Ik hoop alleszins van niet. Want het is erg zielig om een dier te zien lijden. Al moet ik ook niet té pathetisch doen. Ik eet nog steeds vlees en ik moet me daar eigenlijk zeer christelijk om schamen. Maar toch.

Ten slotte nog dit: ik heb zojuist voor de eerste keer naar Ex Machina gekeken. In de film zag ik hoe een robot haar stukgeslagen arm vrijwel meteen kon inwisselen voor een nieuwe. Ik dacht: ‘hè, wat saai. Zo word je nooit lid van een gezin.’