DAYS IN EUTOPIA

1 stasis to eutopia • 2 tangle pockets ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΤΟΣΚΑΝΗ WONDERING AND COLLECTIONS AT TUSCANI - ITALY

ημέρες στην ευτοπία days in eutopia αρχεία γεγονότων και των φαινομένων archives of facts and phenomena*

26 04 13 30 04 13 06 04 10 14 04 10 ημερολόγιο από την επίσκεψη, την διαμονή και την ενεργοποίηση των εργαστηρίων τεκμηρίωσης και σχεδιασμού στην περιοχή της Τοσκάνης, στην Ιταλία με την συμμετοχή ομάδων φοιτητριών και φοιτητών από πανεπιστήμια της Εγίπτου, της Ελλάδας και της Κύπρου ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΜΗΜΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΤΜΗΜΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ FREDERICKS - ΚΥΠΡΟΣ ΤΜΗΜΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ MSA - CAIRO - ΕΓΙΠΤΟΣ

http://6-days-in-eutopia.blogspot.gr/p/sciecom.html

IORDANIS STYLIDIS

BIO

Iordanis Stylidis was born in the Hellenic administrative geography, the city of Edessa-Pella, in 1959. He is a graduate of the School of Architecture of the Aristotle University of Thessaloniki (1987-1992). He is also have a diploma in Εconomics from the University of Macedonia (situated in Thessaloniki-Greece) (1978-1984). Assistand professor at the Department of Architecture at the University of Thessaly where he is teaching 1. ‘’Architectural Composition/ synthesis IV’’, 2. ‘’Designing small scale spaces and objects’’, 3. ‘’Visual Communication’’, 4. ‘’Automated and Autonomous structures-Habitats’’, 5. ‘’The Art of Observing’’ at the postgraduate programm ‘‘ARCHITECTURAL DESIGN’’ (2013 - 2014).

βιο

His is an experience practitioner in the field of the architectural analysis and composition, active as a solo performer or colaborator (mostly between the years1992 and 1999) in minor or big scale projects (from small scale houses to municipal administration buildings, interior restorations and furniture production). Additionally, he is still participating in national and international architectural competitions.

As an artist and a conceptual activist he is the curator of sixteen solo art exhibitions and installations and he has multiple participations to Biennale and Triennale international exhibitions since 1980. He is the writer of many essays, papers, concept manuals for education and six books (2013 / An Urban Block, 2010 / Transportation of Memories, 2009 / Defecators, 2006 / The Geography of Water, 2004 / INDIA through JORDAN, 2001 / Communication and Design) containing a huge variety of information and analysis about 1. the western visual culture, 2. the techniques to create and compose optical information, 3. the stochastic narrations consisting of elements of analysis of the identity in long term voyages to the eastern civilizations, 4. proposals, explanations and directions for the understanding of the landscapes and the habitats, the contemporary urban environment, the multi-cultural ethics and responces. He is the enthusiastic carrier of a vital interest for cartography, semiotics and the concept correlation of the art phenomenon and the sciences into the modern technical and cultural environment.

Coinstantaneously he is organizing, directing or participating to 1. educational voyages (India, Oman, Egypt, Nepal, Germany, Turkey, Syria, Iordan, Italy, Switzerland), 2. documentation and design collective workshops in Greek regional communities and the landscapes of Europe (Tuscany-Italy) and 3. the unfolding and understanding of urban details and events (Berlin, Istanbul, Venezia, Cairo, PortSaid) since 2002.

The clarification, the in depth analysis and the in situ research of the fundamental bedrocks of meaning, including the urban and natural landscape, the multi-cultural urban expressions and the co-existence of multiple and collective entities into a constantly changing environment (…standing as the vital properties of a robust regional identity) and, nevertheless, the detection methodologies of the very core of the contemporary urban life, are the tools and the practices used to activate and upload meditation aiming to a profound understanding of these phenomena.

While he is into the experience of a joyrney, but, mainly, during the active periods of the documentation and design collective workshops (such as 1. the summer multi-national workshop of the U.M.AR.-U.I.A. (Union of the Arhitects of the Mediterannean Sea) held in Cairo, 2009, 2. the international workshop in PortSaid and 3. the multi-national workshop in Tuscany-Italy), where he was participate as a director and a scientific researcher are constantly enriched with detailed and penetrating lectures, round table discussions and successive design methodologies sustaining and accelerating vital architectural issues usually standing in the outscirts of the academic discipline.

iordanis stylidis ΑΡΧΕΙA ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΣΤΗΝ ΤΟΣΚΑΝΗ ARCHIVES OF WONDERING AND COLLECTIONS AT TUSCANY - ITALY translation in english : Elen Tserkezi

βιο

1 iordanis stylidis

ημέρες στην ευτοπία

days in eutopia

οικολογία συλλογικότητα ταξίδι διάλογοι τοπίο ecology collectivity voyage dialogue landscape and locus

stasis to eutopia 2013 iordanis stylidis ΑΡΧΕΙA ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΣΤΗΝ ΤΟΣΚΑΝΗ ARCHIVES OF WONDERING AND COLLECTIONS AT TUSCANY - ITALY

http://6-days-in-eutopia.blogspot.gr/p/sciecom.html

translation in english : Elen Tserkezi

και τόπος χρόνος χώρος σχέσεις time space relations

iordanis stylidis

ημέρες στην ευτοπία

days in eutopia

LIFE IN EUTOPIA The root towards the harbor of Igoumenitsa is a prolonged introduction of a journey ment to gradually present and erase meanings and reassurments regarding the continuous surrounding environmental phenomenon. To present all gains achieved of an altered consciousnes, to accelerate desire for the length of a moment or a longer time of engagement. Keeping self within a spatial and mental enclosure as this wondering has already activated and is keeping on into new and un-identified landscapes, long busky valleys and lines of thoughts expressed into or mirroring towards the interior of the vehicle carrying us far.

This vehicle is firmly protecting all emerged young minds responsive to multiple research demands, as we are drifting away, activating all techniques of observation rituals, penetrating into and re-estimating the shape and the texture of reality. Incoming image-like places are dissolving to minor landscape details. Plateaus, open to reconnaisance or bounded to the exploratory view. Spatial fragments where desire is triggered, emerge around us, thus we have to stop and stay for long. As long as the body will become heavy and excausted because of a long walking, the hands will stop grabing or touching the ephemeral fragments of history, freezed in front of our eyes, the look will withdraw, abandoning all waiting views.

This long trip towards the West, the navigation up to the North, the sailing of the Adriatic sea and the crossing of the Italian mainland towards the Tyrrenian sea, is nursing the seeds of multiple possibilities we wish to be true and, accurately, define all disciplines regarding our scopes.

It is not a well known linear trajectory of essential but familiar incidents standing far enough to be reached but, to the contrary, it constitutes a rizhome of flutterings and furcations, of constand and powerful re-arrangements of the idea we hold for reality. It contains the birth, the definition and the time length of this unique reality phenomenon been active and applied within this time-space pocket engulfing the journey, involving its population of participants and the thick grid of all correlating intelligence and environmental reformations.

THE FIRST FIVE HOURS This navigational heading towards the North is strongly empower every minor or major announcement or debate. Enable all series of examples and experiences reporting and describing everything we desire to become, instantly, real or to activate some time later. There, where we are going to form a living habitat, but, in here too, where we are now stand, waiting. So, now, using short sentences and gestures, unfolding the primar dialogues or becoming the guiding lights and the meaning protectors when a luck of significance explodes, we are detecting.

We are detecting the multiplicity and the density of the changing skies sustaining the flowing clounds, the identity of the passages traversing through the dense forests and the endless cultivations, the envisagement as we are stairing the landscape from high above, the supervision of fog when it flows lower and leave the mountain picks clar to our site, when it sunks and cover the valleys. Some time later we are offering our curiosity to the others. Letting self to disappear and emerge again as a vital presence, into this present or future to be, collective life.

In the begining we will abandon our names. This journey’s reality will be formed and stabilised within this dense web of debading, spreading to constitute a grid made of the first desicions, the primary reassurments, the recordings and the retractions.

Oh, this moment...!

When self will gain and accept its temporary new identity, standing strongly on the belief that we all will remain lonely for the length of this demanding journey, detecting and building the reality that already welcome our existence and mercifully secure our self.

THE NEXT THREE HOURS West is expecting our crossing through and the eventual felicious rest. North will offer the prolonged experience of night sailing. To comprehent these leading trials we have to exersice self to accept the long waiting as one of the learning disciplines of travelling. We also must meditate about the ethos giving meaning to the time length extending in front of us when, standing still, we will continiously wait something, somehow, to be realised, embracing self as a vital element, arousing our concience, transforming the near by environment, realising a promise which, also, is a mental perception.

Till then we have to confront with the meaning identification and the properties of succesive spatial pockets we are shortly living into. What is the importance of these spatial pockets?

What is the nature of this cognitive void torturing self? What is been left to treasure, what is clearly identified and how this definition is accelerating, magnifying desire? The road leading us West is crossing the endless expansions of geography already fall to nutrality, drifted to inexistence. The vehicle’s metal and glass frame is essentially constrain, much more than expecting, every attempt of a triumphal mind motivation, transforming each and every move, every evanescent image of the ‘’outside’’ to a blitz of reality having or having not happent.

Self is rapidly drifting and sunk into oblivion.

STATIONS We have standing at the open where the bus have stop for a while, arranging self as to be part of the landscape. The rythm of the dialectic rituals and the explosions of sentences and desire are scattered maximising the strength of this mixture of events characterizing this tranquil and secluded place found standing in our crossing. The glass cortex of the vehicle that is carrying us stopped imposing the idea of a reality moving slow or fast forward, creating an illustrative field of imaginary cinema-like illusion, while the triumphant force of all dialogues storming into it are defining and fortify the bipartition between the visual images appearing on the glass membrane and the detection and searching intentions of all participants in this journey.

As we are still standing ouside into the actual field of events, the short term, the pending, the accurate or irregular dialoques are worshiping our desire and existence.

- ‘’What are you reading, what are you?’’

- ‘’Do you know anything about the place we are heading to?’’

- ‘’ Show me’’ - ‘’How are you determine time in this trip?’’

- ‘’Drink’’ - ‘’Tell me’’ - ‘’ What are we going to fingure out for the rest of our travel line?’’

- ‘’ Who come to name this area like this, what is this?’’

- ‘’ How much time do we have to reach the sea?’’

- ‘’ Did you spot the mountain peaks? Have you ever walk on a mountain peak?’’

- ‘’What is the name of it?’’

- ‘’ Do you need me? Will we stay together all night?’’

- ‘’ Please, wake me up before sunrise’’ All these Doric*, accurate and strict signs transmitted from the emerging sentences contain the possibility of one or multiple powerful, essential and reconnaisance driven dialoques.

Prove the existence of this active noetic process tightly attached to this on going crossing and its further adjustment to the perfect or distorted series of contigencies constituting and ment to tightly hold the individual or the collective perspective for self and the world. A perspective that is already appeared or will be appear within this or a following time length.

All these phenomena and vivid suppositions altering consiousness are going to be perfectly archived into a memory pocket and, much more than this, be protected from robust fragments of similar future events, able to create new dissolving correlations, in order to evolve to firm living experiences. They are going to sustain the sentences about to be pronounced, already being a vital part and a definitive setting of standing of every personality into this collective

adventure.

- ‘’ shortly after we have to move for three more hours to reach the sea’’ - ‘’ that supposition was immediatelly affirm’’ - ‘’we have to search and clarify the concept, the word and all deviations

and furcations of heterotopia’’ - ‘’ We had travel together two months later’’

THE SAILING TO THE NORTH Into the spatious harbor area, in the middle of the night, the tracking orientations for the heavy vehicles reaching the exact docking station is been set in coded lighted numbers. The ship we are waiting to embark is another vital connector with dinstict geography alternatives, places to fulfill desire, landscapes to reach and stay for long or to rapidly pass by. These places of expectation contain all properties constituting the popular and the demanding comprehention of geography, the properties of a famous or moderate urban entity, the properties of traveling and orienting self into space and time, the properties of the imformatic void and finally those of a prolonged departure.

There we will meet all the declarations and the rituals of a well ordered living setting, the plateau where we can publicly express motivations and feelings or withdraw to self, the motivations to cross a distance and find a micro-landscape where we can create a short term habitat, to welcome and host dialogues and actions. While traveling and living into a ship, every transformation, every acceleration or reconnaissance of the identity manifestations is based to temporary disciplines. The temporary deviation from surtainty and all crucial behavior patterns, the trial and the exercise of self, the manipulation and the identification of a furcation leading to an unknown locomotion.

As we are standing in the upper deck now transformed to a topographic plateau, self is tangle and exercised to the properties of an endless aesthetical field including the visible or obscured line of the horizon and its constituents, the surface of the sea and the long waves, the successively transformed skies, the formation and the disappearance of the clouds, the far, smoothly appearing coastal line. Each one of us is now negociating of moving away from the familiar and the substantial due to a particular self experimentation evolving or undermining its identity.

Approaching in a residence habitat, living there for a vital length of time and returning back, introduce and navigate human through a certain line of trials and purifications, the deprivation and redefinition of a deep sentimental and rational idiomatic content, the extraction of a set of surtainties and the ideosyncartic attempt to organise the remainings.

This perpetual circle of travelling, the exodus to a locus, the adobe and the long waiting of a new approach somewhere else are usualy based on the illusion that we can cross the length of multiple lives, that this mental ability to transform self to a mosaic of multiple selves can and will be realised. All counteract turning points regarding the personal behavior ethics tutelage and the crossing rituals are now uploaded and known building our aesthetic presence.

ENTRANCE TO EUTOPIA The root to Eutopia include countless possible habitats where residency and stochasmos can disclose, transform and stabilise this unique and exceptional living condition. That huge stone building in the peak of a hill surrounded from a cluster of trees, the park in the end of a stone build bridge, the pavillion and the empty canopy by the mountainous lake, the vast expansion of a cultivation, the limit of the alpine village leading to the surrounding scenery, the chain of five exceptional houses build well and in a close distance. There, anywhere, whenever we will enter and settle, when we will feel secure to gather in the center of the deep eventide we have to define the plateau of desire and faculty.

Eutopia is a composition. It contains a geography field. A group of visitors ment to activate and experiment with stochasmos. The thin line of an equilibrium between the sheltering habitat, containing the dialoques and the reconnaissance discipline –all that will soon be transformed to texts, designs, small models and mnemonic fragments- and locus, standing in tranquility, ex-

posed to be identified, deeply detected and learned, a place to stand for a while or dissapear.

Eutopia is offering autonomy from the essential dependencies of life. It offers the fruits from the mature cultivations, the food that will encourage the primar morning questions forming a schedule for the tracking tactics to locate a vital detail that will engage interest for the length of a day. The late noon food that will empower the body, calm and orient thought to the demands of the collective scope. The food in the evening that will arouse and liberate, uncontrolably scatter the ideas, invite and nurture the difference forming the content of a sentence that will add a vital surplace to the collective knowledge apothem.

Eutopia include all these moments, the unique and valuable moments, when it is clearly conceived that sole consciousness is simultaneously containing and contained within reality, when the collective gathering is waiting the recording and the distribution of the archives narrating the achievements of each and every paricipant as they are attending and creating multiple mild discussions following the afternoon rain.

Eutopia is a short time pocket way beyond the obvious reality. It does not match nor belong to the strict principles and peculiarities laying into the texts defending its existence. Eutopia is not springing where there is no chance of entering into but at the realm of a time-space pocket allowing arrangement from an ideal crew immediately prepared to habitate its existence. Eutopia is a structure, an experience entity made real because of the collective coordination and desire.

EXIT FROM EUTOPIA The morning rain is spreading silence into the vehicle, crossing the Tuskany landscape heading East, demanding the words leading and igniting the powerful narrations of this mixture of experiences shared together into the space and time pocket we’ve constucted. The places we are moving through salute the apotheosis, the birth of their identity, transluscent and liquid idols extending far yonder the glass surfaces surrounding us. They exist and they are not existing, simultaneously. Obscure or fading formations into the mist. We are returning carrying an allegation, a paradox of thinking, an axiom standing to be confronted, to be distributed as a radical but brilliant adventure or, to the contrary, to fortify and alter our ambition thus to return again and try to live again into its ideological core.

The sky, over that distand harbor we are heading to is dark. The sea is tranquil. The ship is going to sail steadily and for the next hours we will extend our discussions till early in the morning.

We are gradualy using small discontiguous areas spreading questions and building answers.

The ship is now an ark and a city. Noon, sunset, night and dawn constitude the unique time frames of heterotopia.

Into this short and long time, strange sail, the contemplative traversing of the succesive prospectives of living, the entrance and the detection of the content of concepts nevertheless the enterprise to define, to deside and exersice self to the recognition, the regulation and the evaluation of the content of Utopia, Eutopia and Heterotopia, will offer a strong armour to those who insist to recognise gallantly and gallantly break the barriers of meditation.

Soon we will venture for a new land. We will born into its physical presence the next morning, after a demanding adventure to reach its field of existence, the experience of a welcome ritual and the deep sleep. The name, the properties, the definitions and the flexible advancement of life within, the essential confrontation with the strategy to overthrow its identity, to trigger every noetic break through and the design of every detail because of a ferocious desire, is our goal and felicitous chance.

βιο

1 iordanis stylidis

ημέρες στην ευτοπία

days in eutopia

Workshops, such as these, are based on the need of the experimental verification by empirical means, of the validity of symbiosis in eutopia’s constitutional space, time and relations plateau (living and acting together into a communal pocket). These workshops are always triggered by an invitation. The group, being already into a new un-explored and unique landscape will dedicate each and every activity (lectures, field reconnaissance, designs, texts, common long discussions) or meditative means to effectively deal with a given spatial question. Thus, every member is becoming the vital unit of a team working process aiming to reach a result. Combining the personal ability with the communal and general stochastic scope, interpreting the and correlating with locus, landscape, cultural syntax as interpreted through the embeded or the new and ephemeral stereotypes and behavior patterns. It is a robust attempt to earn all empirical data constituting the identity of Eutopia (a term been given by Lewis Mamford in his epic book : The history of Utopias)

participants 2013 UTh - VOLOS - HELLAS Director: STYLIDIS Iordanis, Professor GIAOURI Despoina GRILLIAS Fotios GRYPARI Vertha Vasiliki KALARGALI Elisavet KAFANTARI Aimilia KOUTSOGIANNI Asimina KOUTSOUMBA Katerina BOULIOS Athanasios PAPAGIANNI Nefeli TRIANTAFYLLOU Eirini CHRISTOU Maria CHRISTIA Ioanna ZAKKAS Panagiotis, NTUA ZOUZOULA Dimitra, PS Crete

AUTh - THESSALONIKI - HELLAS LADA Anastasia, Professor GIANNAKOU Elpida DANIEL Nikoletta KAPETANIOS Stavros MELLIOS Christos BAKOUSI Evaggelia BIRDAS Iakovos PANTAZOPOULOU Agni PITIDIS Michalis FRAGIA Valia Chatzopoulos Dimitrios

FREDERICK - NICOSIA - CYPRUS IERIDES Vasilis, Professor ANDREOU Panagiota LEKKOU Aikaterini LEONIDOU Loukas MARGARITI Konstantina MYLIDONI Revekka CHATZINIKOLA Georgia

MSA - CAIRO - EGYPT AHMAD Bedour, Assistant Architect HUSSEIN Heba, Assistant Architect AHMED Sherif Anees ALALAWNEH Waseem AL-JBOUR Manwa Atef FARAG Raymond Michel HARIDY Mohamand Hammam KHILLA Danny Adib LATIF Mira Abdel MUTASIM Walaa SABER Ahmed SALIM Mostafa WAHAB Mohamad Abdel

followers GATOU Evi DIAMANDIDI Marina Eleni KATSIKAVELI Kalliopi KLEFTODIMOS Giorgos BOULIOS Dimosthenis TSIGARIDI Aspasia Tatiana

projects / 1 WAHAB Mohamad Abdel ZAKKAS Panagiotis

The proposal includes, defend and generate the core idea and the companion structure of long term living into the landscape. The structure is consisting of a wooden deck engulfing a tree and a cubic shape cabin hut.

It tends to eliminate the gesture of the architect or the architect itself. The outcome, looks as it is a structure aroused on the landscape because of necessity. But, to the contrary, it sustains and proclaims the human ability to override the essential needs of life and seek the possibilities of meditation and the envisagement while being into the nature through the length of a day or, further more, the changes of the seasons. IS

KHILLA Danny Adib CHRISTIA Ioanna MILIDONI Rebbaka

The proposal includes a variation of bended surfaces over a deep side trench existing along the cultures of the Tuscany landscape. The upper surface is proposed to work as a top covering the underneath wooden deck.

Thus sustaining a short time or a day’s residency. Coincidently it forms and proclaim the idea of an unfinished bridge tending to reach the soil, allowing the walking by visitors to stand high enough, at it’s edge, at an otherwise unapproachable stand to supervise the near territory. A shelter for the land workers and the farmers and an observation post for the visitors.

IS

AL - JBOUR Manwa Atef BULIOS Athanasios KAFANTARI Aimilia

The proposal is a conceptual game sustaining the analysis of the question of the correlation between the idea of the nature as a field of possible and desired processes of understanding and the methodology to achieve and gain the outcome of such an intention. The straight line path targeting a tree, the burrow-obstacle cutting the intention and the economy of moving, the enigmatic covering structure that can be used as a standing point forming the behavior of the user are the essential gestures and bedrocks aiming to create a fruiful narration or a short-term mythology about a local or a general question waiting to be answered. IS

projects / 2 WASEEM Al - Alawneh CHRISTOU Maria

Build as a suspention frame of indigenous flora this structure will be dismantle after a period of time leaving the already grown up plants to form a gallery shape shadowy interior passage. The idea is to alter the interest of the passenger and the viewer looking at or standing under a formation of shaped plants negotiating the contradiction, the optical possibility, the illusion, the statement of a ‘‘natural’’ and ‘‘cultural’’ at the same time structure standing between the idea of a structure and the physical entity, the possibility that can be, once more, provoce the limit between the known and the possible. IS

MOSTAFA Salim LEONIDOU Lukas TRIANTAFYLLOY Eirini

Because of the flora debris that is annually covering the surface of the near by clusters of trees, because of this continuous pattern that is forming the identity of the layer of dead leaves, the huge shelter-like structure stand as the obvious, the easily understood structure belonging and connecting all details and peculiarities of the area, any area within the landscape. This proposal is the outcome of close observation of nature and much more than this the permanent reminder of both scale and time variables expressing and explaining nature as the constand transformation of matter, as the producer and destroyer of forms.

IS

GRIPARI Vertha PAPAGIANNI Nefeli HARIDY Mohamad

Architecture can and is proposing a variety of answers to multiple reasons, thus, include and realize a variety of forms. Through these many and multiple architectural gestures reality has become the fruitful archive of the human creativity although creativity is being constantly enriched by the products of people having the mental capacity to react and create forms in order to answer to some unique spatial questions originate and emerge because of necessity not the rearrangement of style. This proposal is a declaration, a respectful gesture to understand the craftsmanship of the ordinary. An experiment aiming to understand the practice and the practicality of the site-specific ordinary. To eliminate the architect and to understand the site-specific craftsman.

IS

projects / 3 KOUTSOGIANNI Asimina CHADJINIKOLA Georgia MOHAMED Latif Mira The Structure is always a core element and a site-specific momentum for all who penetrate, habituate and live for long into the landscape. Some structures are looking like a warm welcome for the hours of noon and sunset, some others are hostile, declaring this amorphous idea of a solely personal internal, of a belonging to an imaginary icon. Some structures are invite and withheld every additional practice or rearrangement on their form. Some others, the incubator-structures, are force the user to meet its intentions. To experiment with every detail of their form, to experiment with the practices of building and stabilising a field of possibilities, a field of expectations, a waiting area for the next one. IS

PANTAZOPOULOU Agni BAKOUSI Evaggelia ANDREOU Panagiota

A structure is sometimes the outcome, the need of a full day residency in the country. Some times, it is the result of a joyful and playful practice during the summer noon. Some times it is a hideaway for a moment or for the length of a warm day. A structure can be form using materials no more than some steps away. Piling them up, creating a story to sustain the stability of their presence, creating a bond, a powerful relationship to stand against the heat of the summer and the long hours until the evening. A structure, sometimes, can be very weak and very robust at the same time.

Because its nature is antagonizes* time, not the elements. IS

GRILLIAS Fotis FARAG Raymond Michael LEKKOU Katerina

Architecture can and is proposing a variety of answers to multiple reasons, thus, include and realize a variety of forms. Through these many and multiple architectural gestures reality has become the fruitful archive of the human creativity although creativity is being constantly enriched by the products of people having the mental capacity to react and create forms in order to answer to some unique spatial questions originate and emerge because of necessity not the rearrangement of style. This proposal is a declaration, a respectful gesture to understand the craftsmanship of the ordinary. An experiment aiming to understand the practice and the practicality of the site-specific ordinary. To eliminate the architect and to understand the site-specific craftsman.

IS

projects / 4 MELLIOS Christos KALARGALI Elisavet ZOUZOULA Dimitra

Build as a suspention of indigenous flora this structure will be dismantle after a period of time leaving the already grown up plants to form a gallery shape shadowy interior passage. The idea is to alter the interest of the passenger and the viewer looking at or standing under a formation of shaped plants negotiating the contradiction, the optical possibility, the illusion, the statement of a ‘‘natural’’ and ‘‘cultural’’ at the same time structure standing between the idea of a structure and the physical entity, the possibility that can be, once more, provoce the limit between the known and the possible. IS

AHMED Sherif Anees GIAOURI Despoina SABER Ahmed

Build as a suspention of indigenous flora this structure will be dismantle after a period of time leaving the already grown up plants to form a gallery shape shadowy interior passage. The idea is to alter the interest of the passenger and the viewer looking at or standing under a formation of shaped plants negotiating the contradiction, the optical possibility, the illusion, the statement of a ‘‘natural’’ and ‘‘cultural’’ at the same time structure standing between the idea of a structure and the physical entity, the possibility that can be, once more, provoce the limit between the known and the possible. IS

KAPETANIOS Stavros VALIA Fragia

performance

ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ / All that have been done Exhibition of the workshop’s results in Volos - Hellas

iordanis stylidis

ημέρες στην ευτοπία

days in eutopia

chronographia* * chronographia ‘‘the discription of time’’ or chronicle : ‘‘a historical account’’.

From Greek chronos ‘‘time’’ + graphē ‘‘writing, drawing’’

directions The crossing of geography constitutes but the first of many trials that build the decision to follow an invitation. Neither valuable, nor worthless. A decision to confine one’s self to the demands of a strict agreement. To find the way in which together, we will attempt to define, detect and construct a form of collective life and action. The trajectory of our crossing is more than a linear white trace against the sky. It is a multy-line on the surface of the earth containing the slow and the fast crossing of successive landscapes.

Collecting samples of question marks that define the identity of things we left behind.

Fields, crops, sheds, a few houses, the mountain ranges, figures of people, the empty roads, the warm noon and the humid night, the ship we are waiting to come and include us within as it sails from a plain of certainty to that of temporary heterotopy. What lies ahead of us? The next morning, the moon that rises over the Adriatic Sea, the cool wind that twirls the sounds of conversations on the upper deck, the deep night interior with bodies weighted down, sunken into sleep. What could connect all of this? In what way?

To what end? How can these connections take roots and give us the fruit of a solid, common, yet fleeing idea about life? How can these roots intertwine among us? How can we keep them close so that can’t be uprooted in the blink of an eye? We shall see. We shall note. We shall build.

1

26 27

κατευθύνσεις Η διαπέραση της γεωγραφίας αποτελεί το πρώτο από πολλά γυμνάσματα που περιέχονται στην απόφασή μας να ακολουθήσουμε ένα κάλεσμα. Ούτε σημαντικό ούτε ασήμαντο. Να περιορίσουμε τον εαυτό μας στις απαιτήσεις μιας αυστηρής συμφωνίας. Πως, μαζί, θα επιχειρήσουμε να ορίσουμε, να κατασκευάσουμε, να ανιχνεύσουμε ένα τύπο κοινής ζωής και δράσης. Η τροχιά της μετακίνησης μας δεν διαγράφεται στο λευκό ταχύτατο ίχνος ψηλά στον ουρανό. Είναι μιά τεθλασμένη γραμμή στην επιφάνεια της γής που περιέχει την αργή και την ταχύτερη διαπέραση αλλεπάλληλων τοπίων. Τη συλλογή δειγμάτων από ερωτηματικά που ορίζουν την ταυτότητα όσων αφήνουμε πίσω. Λιβάδια, καλλιέργειες, υπόστεγα, μικρούς οικισμούς, οροσειρές, φιγούρες ανθρώπων, άδειους δρόμους, το ζεστό μεσημέρι και την υγρή νύχτα, το πλοίο που περιμένουμε να πλησιάσει και να μας περιλάβει στον κόσμο του εσωτερικού του. Να περιλάβει τον εαυτό μας καθώς μετακινείται από το πεδίο μιάς βεβαιότητας σε εκείνο μιάς πρόσκαιρης ετεροτοπίας. Τι περιμένουμε; Το επόμενο πρωϊνό, το φεγγάρι στη νότια Αδριατική θάλασσα, τον δροσερό αέρα που μπερδεύει τους ήχους από τις κοντινές ομιλίες στο κατάστρωμα, το μεταμεσονύκτιο εσωτερικό με τα βαριά σώματα και το βύθισμα στον ύπνο. Τι μπορεί να συνδέσει όλα αυτά; Με ποιόν τρόπο; Για ποιό σκοπό; Πως αυτοί οι σύνδεσμοι θα ριζώσουν και θα αποδώσουν μια συμπαγή πρόσκαιρη μεριστή ιδέα για τη ζωή; Πως θα απλωθούν ανάμεσά μας; Πως θα παραμείνουν δικοί μας και δεν θα ξεριζωθούν σε μιά ακαριαία στιγμή; Θα δούμε. Θα σημειώσουμε, θα φτιάξουμε.

sailings, arrivals We are constantly collecting a variety of incomprehensible experiences where the connection of ourselves as we navigate through a universe of possibilities to the interior of the ship, gives form to revealing new definitions that undermine our connection to reality. More details. Endless constant attempts to arrange new collections, rapidly collapsed collections, found between the idea of the journey and that ideal possible content of it.

A content that will be activated and expand at that far land we are about to reach a day after. Why there? Why then? The length of a journey, the time it takes, condenses in the special field of a thick with anticipation row of prospects. A short discussion with a stranger about our due time to the port of Angona, the discussion with another traveler about the view and the name of that far away island surrounded by dusk, variations of possibilities that will define the dialogues throughout the night. Narrating a past event , measuring it’s impact in our life since. A question about our destination. Our impression about a woman or a man standing close to us. The waste of a lonely night. He. She. Preparing to sleep on the upper deck. Washing the body and the glass from the leftovers of triviality, of a num desire. The inner world of a ship that sails and as it sails, it seems to expand to infinity. Us, them, those around us, all included, all consisting a full and sufficient constellation of relations. The powerful reach and connection of relations…what a gift to the intellect.

2

28 29

πλόες, καταπλεύσεις Συλλέγουμε συνεχώς πληθυσμούς από ακατανόητες εκτεταμένες εμπειρίες όπου η σύνδεση του εαυτού μας, η περίπλοκη πλεύση του μέσα σε ένα ακαθόριστο σύμπαν δυνατοτήτων, στο εσωτερικό του πλοίου, μορφοποιεί ένα καινοφανές σύνταγμα ορισμών υπονομεύοντας τη σχέση με την πραγματικότητα. Περισσότερες λεπτομέρειες, περισσότερες τακτοποιημενες συλλογές, ρημαγμένες, τοποθετημένες ανάμεσα στην ιδέα του ταξιδιού και στο δυνατό περιεχόμενό του που θα ενεργοποιηθεί εκεί, σε ένα τόπο όπου θα φτάσουμε πολύ αργότερα. Γιατί εκεί; Γιατί τότε; Το διάστημα του ταξιδιού, ο χρόνος του, συγκροτείται στο ειδικό πεδίο μιάς πυκνής και αναμένουσας σειράς ενδεχομένων. Η συζήτηση με ένα άγνωστο άνδρα για την ώρα της προσόρμισής μας στο λιμάνι της Αγκόνα, η συζήτηση με ένα συνταξιδιώτη για τη θέα και το όνομα ενός νησιού πριν το σούρουπο, οι ενδεχόμενες διακλαδώσεις πιθανοτήτων που θα καθορίσουν τους διαλόγους μας στην διάρκεια της νύχτας. Η αφήγηση ενός παρελθόντος γεγονότος και η σημασία του για την συνέχεια της ζωής μας μέχρι τώρα. Μιά ερώτηση για τον τόπο όπου κατευθυνόμαστε. Η ιδέα γι αυτόν ή εκείνη απέναντί μας. Η σπατάλη μιάς μοναχικής νύχτας. Αυτός. Εκείνη. Η προετοιμασία του ύπνου στο ανώτερο εξωτερικό κατάστρωμα. Το πλύσιμο του σώματος και το ποτήρι με ότι απέμεινε από μιά μάταιη υπόθεση, μιά κομμένη επιθυμία. Ο εσωτερικός τόπος του πλοίου που ταξιδεύει και ταξιδεύει και ταξιδεύει φαίνεται έτσι να διαστέλλεται ως το άπειρο. Εμείς, εκείνοι, αυτοί δίπλα μας, περιλαμβάνονται και σχηματίζουν ένα πλήρες και αρκετό σύμπαν σχέσεων. Τι δυνατές εκτάσεις και συναρμογές σχέσεων....! Τι προσφορά σκέψης...!

roots, visits We have already by pass the city of Assisi. Passing through a thick layer of smoke coming from the valley bellow and covering the surface of the road. We pass through three consecutive tunnels and the high raised bridge leading to the hillside where there are hot water springs .We can stop in different spots and remain there for long performing a first reconnaissance of the natural properties of the fragmented natural landscape, allowing gestures to bring us close, to form the bonds we desire, connections upon which we build our first impressions. Into the casing of the bus the silence of meditation is prevailing, keeping the focus of our minds to the memories of past voyages and residencies, to the creation of assumptions and plans for the next hour, to the attempts to accurately schedule the incoming moments of our common life, there.

We will walk together the sharply high country paths, we will gather around the announcement of a proposal, of a comment for the horizon. We will lower our eyes towards a creeping sound coming from the grass. We will taste, form a phrase and declare an objection and an agreement. Creating equilibrium and connections.

3

30 31

διαδρομές, επισκέψεις Έχουμε ήδη προσπεράσει την πόλη της Ασσίζι. Διαπερνούμε ένα πυκνό σύννεφο καπνού που σέρνεται από την κοιλάδα χαμηλότερα έως το ύψος του οδοστρώματος. Ύστερα τρείς συνεχόμενες σύρραγες και την κοιλαδο-γέφυρα που οδηγεί στην πλευρά ενός λόφου με πηγές θερμού νερού. Μπορούμε να σταματήσουμε σε κάθε ένα σημείο και να παραμείνουμε εκεί για πολύ πραγματοποιωντας τις πρώτες αναγνωρίσεις των φυσικών ιδιοτήτων των μικρο-τοπίων τους, αφήνοντας τις πρώτες χειρονομίες να πραγματοποιήσουν τους δεσμούς που επιθυμούμε, τους δεσμούς στους οποίους στηρίζουμε τις πρωτες υποθέσεις μας. Μέσα στο περίβλημα του οχήματος απλώνεται η στοχαστική σιωπή, προδίδοντας την παγίδευση του νου σε μνήμες προηγούμενων ταξιδιών και διαμονών, σε υποθέσεις και σχέδια για την επόμενη ώρα, στις απόπειρες να τακτοποιήσουμε ακριβώς τις επερχόμενες στιγμές της κοινής μας ζωής, εκεί. Θα διασχίσουμε μαζί ανηφορικούς εξοχικούς δρόμους, θα μαζευτούμε γύρω από την εκφώνιση μιάς πρότασης, ενός σχόλιου για τον ορίζοντα. Θα χαμηλώσουμε το βλέμμα προς την διεύθυνση ενός συρσίματος στη χλόη. Θα γευτούμε, θα τακτοποιήσουμε μιά πρόταση, θα δηλώσουμε αμέσως μιά αντίρρηση και μια συμφωνία. Φτιάχνοντας ισορροπίες και συνδέσεις.

tools and techniques The demands of the journey solidify into rows, collections of events and details that are starting to form the background of our relations. We find ourselves awaking in the midst of unknown geography in a universe of connections that rise taking form, next to others waking up into being themselves with what we left behind and what we already feel that cannot support our present thoughts and needs , all that we create and use for a while or during this common net of experiences as defensive shells or offensive pretence. Already they are collecting the first details that define and name the personal level of their experience. Already they abandon the desire to extend and explore with their new self and with the others. Already you’re nesting in what is familiar and you believe it will protect you. We deny and accept. Letting of all certainties we unleash ourselves into winning as much as we can. Closely attending a discussion, passing over the pages of a book, writing a line of words and slowly transform it to a powerful conceptual bond, altering a connection between a concept and a phenomenon.

We are all moving towards a direction. Placing and aligning all meaningful anchors in order to signify the distance between self and the tissue of experience, the correlation with reality. Every incident, every fact, every detail included within our personal archive, have been trans or reformed either by the temporary or the long-term properties already been kept within our consciousness.

Our personal archives contain and represent the tension we are feeling because of the distance we have to cover. They are narrating the difficulty to bridge the gap among one and the other. They illustrate the challenge that lies begin the limits within every community of relations. They describe the rituals through which instruments and are constructed and practices are put to the test.

4

32 33

εργαλεία και τεχνικές Οι απαιτήσεις του ταξιδιού σταθεροποιούνται από τις σειρές, τις συλλογές, των γεγονότων και των λεπτομερειών τους που ήδη άρχισαν να σχηματίζουν τα αρχεία των σχέσεών μας. Με τον εαυτό μας που ξυπνά στην νέα γεωγραφία και στο ειδικό σύμπαν συσχετισμών που πρόκειται να αντιμετωπίσει, με τους άλλους που αναδύονται και σχηματίζουν επίσης τους εαυτούς τους, με ότι αφήσαμε πίσω και, νιώθουμε ήδη, πως δεν μπορεί να υποστηρίξει τις σκέψεις και τις ανάγκες μας, με όσα κατασκευάζουμε και χρησιμοποιούμε πρόσκαιρα ή σε όλη τη διάρκεια αυτού του κοινού πλέγματος εμπειριών σαν αμυντικούς φλοιούς ή επιθετικά προσχήματα. Ήδη, εκείνοι, συλλέγουν τις πρώτες λεπτομέρειες που γρήγορα θα ορίσουν και θα ονομάσουν το προσωπικό πεδίο των εμπειριών τους. Ήδη, αυτοί, εγκαταλείπουν την επιθυμία να απλώσουν και να διαπραγματευτούν με αυτόν τον νέο εαυτό τους και τους άλλους. Ήδη, εσείς, φωλιάζετε σε ό’τι ξέρετε και θεωρείτε πως μπορεί να σας προστατεύσει. Απορρίπτουμε και υιοθετούμε. Εγκαταλείπουμε τις βεβαιότητες και εξαπολύουμε την έφοδό μας ώστε να κερδίσουμε όσα περισσότερα μπορούμε. Παρακολουθώντας μία συζήτηση, φυλλομετρώντας ένα βιβλίο, γράφοντας μία σειρά λέξεων που πρόκειται να μετασχηματιστούν σε ένα ισχυρό νοηματικό δεσμό, ορίζοντας ένα σύνδεσμο μεταξύ μιάς έννοιας και ενός φαινομένου. Κατευθυνόμαστε πρός μία διεύθυνση, τοποθετούμε και ευθυγραμμίζουμε τις νοηματικές αγκυρώσεις που θα συγκρατήσουν την σχέση μας με τα πλέγματα της εμπειρίας, τις διαπλοκές μας με την πραγματικότητα. Κάθε γεγονός και κάθε λεπτομέρειά του περιέχεται, φτιάχνεται, από τις πρόσκαιρες ή ισχυρότερες ιδιότητές του που αποθηκεύονται στο νού. Τα αρχεία αυτών των ιδιοτήτων συγκρατούν και περιγράφουν την ένταση που αισθανόμαστε από την εννόηση της απόστασης που απλώνεται μπροστά μας και πρόκειται να καλυφθεί, περιγράφουν την δυσκολία της κατασκευής ενός προγεφυρώματος με τον άλλο. Περιγράφουν την δυσκολία της οριοθέτησης μιάς κοινότητας σχέσεων. Περιγράφουν τις τελετές της κατασκευής των εργαλείων και τις δοκιμές των τεχνικών μας.

inhabitancy of the near landscape We have created small circles. We gazed deep into the landscape, its limits, the horizon.

We have built a preliminary archive of all phenomena constituting and defining the properties of this land. The deep straight trenches and the clusters of cypresses, the variations of soft shadows melted into this cloudy day, the enormous lone trees standing as if to define a secret network of intentions realized by the farmers through the past centuries. The cultures already completing their progress towards maturity.. Robust dense and endless surfaces of plants swinging in the powerful wind. The silence of the countryside has already taken over our intentions. So we lean closer, shoulder to shoulder whispering the first question feeling it is imperative not to break this silence.

A group has stopped at the side of a path another stood and observed a huge culture of oat. The third group kept on walking till it disappeared over a hill. Some of our companions stood aside looking consistently or for a while towards the big building hosting our intentions, our personal manners, the variety and the authenticity of each one of us beginning to familiarize with the time identity of locus and the landscape. To prepare and exercise self in standing within the landscape early in the morning, at the peak of noon, while the powerful wind and the rain burst.

When the clouds are so low and so dark that force us to retreat into the depths of a dark tunnel. When the night forces the eye to limit itself to the nearby bush. A text flew out of a friend’s hands, maybe release to soar high into the wind, to get wet, to dissolve, to become one with the infinite sky. What was written on it? Could it have marked and guided our life?

5

34 35

η κατοίκηση του εγγύς τοπίου Φτιάξαμε μικρούς κύκλους. Κοιτάξαμε έως τα βάθη του τοπίου, τα σύνορά του, τον ορίζοντα. Φτιάξαμε ένα πρόχειρο αρχείο των φαινομένων που συγκρατούν και ορίζουν τις ιδιότητες αυτού του τόπου. Τα βαθιά ευθύγραμμα χαντάκια και τις συστοιχίες των κυπαρισσιών, τις ποικιλίες της αδύναμης σκιάς σε αυτή τη συννεφιασμένη ημέρα, τα μεγάλα μοναχικά δένδρα που φαίνεται πως ορίζουν ένα μυστικό δίκτυο προθέσεων των κατοίκων του διαμέσου των αιώνων που πέρασαν. Τις καλλιέργειες που βρίσκονται ήδη στο τελευταίο στάδιο της ωρίμανσής τους. Εύρωστες, πυκνές, απέραντες θάλασσες λεπτόκορμων φυτών που λικνίζονται στον δυνατό άνεμο. Η ησυχία της εξοχής δυναστεύει τις δικές μας προθέσεις και, γιαυτό, κυρτώνουμε τους ώμους, ακουμπάμε στον διπλανό μας, απευθύνουμε την πρώτη ερώτηση με ένα συρτό ψίθυρο, σαν να διαισθανθήκαμε, ήδη, προ πολλού, πως δεν πρέπει να διασπάσουμε την ησυχία της υπαίθρου. Η μία ομάδα έχει σταματήσει στην πλευρά του αγροτικού δρόμου. Η άλλη, μακρύτερα, στην άκρη μιας καλλιέργειας βρώμης. Μιά άλλη ομάδα συνέχισε να περπατάει ώσπου χάθηκε πίσω από τον χαμηλό λόφο. Κάποιο συν-οδοιπόροι παρέμειναν μόνοι κοιτάζοντας επίμονα ή πρόσκαιρα προς την διεύθυνση του μεγάλου κτιρίου που φιλοξενεί τις προθέσεις μας, τους τρόπους μας, την ποικιλία και τα δείγματα των εαυτών μας που τώρα μαθαίνουν να ζούν στο χρόνο του τοπίου και του τόπου. Να βρίσκονται εντός του νωρίς το πρωϊ, στην ένταση του μεσημεριού, τη στιγμή του ισχυρού ανέμου και της δυνατής βροχής. Όταν τα σύννεφα είναι πολύ χαμηλά και τόσο σκούρα που να πρέπει να υποχωρήσουμε στο βάθος μιάς σκοτεινής στοάς. Όταν η νύχτα περιορίσει το βλέμμα έως το σύνορο μιας συστάδας θάμνων. Ένα κείμενο ξέφυγε από τα χέρια ενός οδηγού. Ίσως αφέθηκε να χαθεί, να υψωθεί από τον άνεμο, να βραχεί από τη βροχή, να διαλυθεί, να χωνευτεί στον απέραντο ουρανό. Τι περιείχε; Πως θα μπορούσε να σημαδέψει και να καθοδηγήσει τις ζωές μας;

signs and loads Since the afternoon of our arrival, the morning when the heavy rain forced us to seek cover under a dense cluster of trees, that midday we have crossed the endless culture of olive trees, we are bringing a variety of fragile experiences connected with unbreakable links. Experiences, which are now constitute the identity of every intimate idea explaining all that surrounding us. We are accurately remembering the moments when each and every powerful thought emergse. The moments these thoughts conquer our consciousness and orient our desire. The moments we’ve decide the exact spatial detail we will create a structure upon or we will shout a permanent phrase to.

To part with the obvious and imperfect of what we are, to allow the naked body to feel the rain , to clutch the grass and rub our feet on the ground, breathing in the landscape with nothing holding us back. To crush our few remaining certainties about what we left behind.

Living within those afternoons and early mornings, the shadowy midday, we have been built the mythical place of the Sirens, the place of the Laestrygonians, the place of the unstoppable desire, the plateau where self let to be flow.

Either from the high deck of a fragile ship or the peculiar peeks of the landscapes of consciousness we have collect designs, leaves, weeds, conversations, gestures, icons, suppositions. The basic unbreakable materials that will have to carry the weight of the phrase that inevitably follows.

6

36 37

δείγματα και φορτία Από εκείνο το απόγευμα της άφιξης, εκείνο το πρωϊνό που η βροχή μας ανάγκασε να καταφύγουμε στην προστασία μιάς πυκνής συστάδας δένδρων, εκείνο το μεσημέρι που διασχίσαμε τον απέραντο ελαιώνα, μεταφέρουμε μιά συλλογή, μια ποικιλία εύθραυστων δειγμάτων και άθραυστων συνδέσμων για όσα συναπαρτίζουν πλέον την κάθε προσωπική ιδέα για ό,τι μας περιβάλλει. Θυμόμαστε ακριβώς τις στιγμές που αναδύθηκαν η μία και οι πολλές ισχυρές σκέψεις, πότε κυριάρχησαν την συνείδησή μας και προσανατόλισαν την επιθυμία μας. Τις στιγμές που αποφασίσαμε σε ποιό χωρικό σημείο και γιατί, με τι, με ποιούς, θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μία κατασκευή ή να φωνάξουμε προς το τοπίο μία οριστική φράση. Να αποχωριστούμε το προφανές και το ατελές του εαυτού μας. Να αφήσουμε το γυμνό σώμα να βραχεί και να ριγήσει από τις φευγαλέες στάλες της βροχής. Να αρπάξουμε το χορτάρι, να τρίψουμε τα γυμνά μας πόδια στο χώμα, να αναπνεύσουμε αδίστακτα τη μυρωδιά του τόπου, να συντρίψουμε τις τελευταίες λεπτομέρειες της βεβαιότητάς μας για όσα αφήσαμε πίσω. Μέσα σε εκείνα τα απογεύματα και τα πρωϊνά, εκείνα τα σκιερά μεσημέρια, φτιάξαμε τον μυθικό τόπο των Σειρήνων και των Λαιστρυγόνων, τον τόπο της απέραντης επιθυμίας, το πεδίο όπου αφέθηκε να πλεύσει ο εαυτός μας. Είτε από το ψηλό κατάστρωμα ενός εύθραυστου πλοίου είτε από τις παράδοξες κορυφές των τοπίων του νού. Σχέδια, αγριόχορτα, φύλλα, συνομιλίες, χειρονομίες, εικόνες, υποθέσεις, τα πρώτα άθραυστα υλικά που θα σηκώσουν το φορτίο μιας επερχόμενης, οριστικής φράσης.

scorches caused by actions and thoughts We keep wandering freely to the possibilities and the probabilities of debating. To the power of the attached spaces of silence spread in between phrases in vast, essential, or short repeatedly looping, sections. We have shortly displaced the speech-carrier and the writing-archive, the fundamental protectors of all the deficient depictions regarding the content of the paradigms of life, with designs and the primary diffident models.

We are now comprehend that we are forming the leading paths regarding the how and the why a supposition, every supposition followed for a short or bigger time period, can define accurately the living patterns of the residents of this landscape. At the same time, altogether, we are constantly looking at and observe the behavior disciplines of those who are standing and fighting beside us, with us. We are detecting all discussions, we are asking, we are demanding the clarification of all intentions.

The how and the way they are beginning to protect the meaning of a shelter made from debris wood and dry grass, the meaning of a fence made from thin branches, the meaning of an elevated deck made from boards engulfing a young tree. The meaning of a trench, undermining the prospective orientation of a path. The meaning of a wooden narthex, able to invite the knitting of the flexible tentacles of earth. Then, while these exceptional moments are springing in reality, during an afternoon or a sunset, while we are living into our rooms or stroll in the countryside, we stand. To carefully attend a narration, a fertile discourse, arousing a compact, characteristic comment, regarding the positiveness and the power of thought. The bypassing of regularity to create a secure untold hypothesis regarding the ephemeron of all suppositions, the scorches of thought that form designs and scars on the skin and the mnemonic nodes. We are playing with each other. We are debating reforming and re-observing the patterns of our lives. We are sensing and touch our faces. At that precise moment our glowing heads melt to each other. At that moment the courtyard in front of us become a plateau of possibilities, the path transform and reappear as a corridor and a course leading our ephemeral life here.

Our rooms transform to a womb of a coming birth. Our notes become the new languages describing again life in Eutopia.

7

38 39

τα εγκαύματα των πράξεων και των σκέψεων Ελεύθεροι στη δυνατότητα και τις πιθανότητες των διαλόγων. Στη δύναμη των συνοδών διαστημάτων της σιωπής που απλώνεται ανάμεσά τους, σε μεγάλα, καίρια, ή σε σύντομα επαναλαμβανόμενα τμήματα. Σύντομα, αντικαταστήσαμε το λόγο-φορέα και την γραφή-αρχείο, τους προστάτες των ατελών περιγραφών των συστάσεων των μικρών δειγμάτων της ζωής, με τα σχέδια και τις πρώτες άτολμες κατασκευές. Καταλαβαίνουμε πιά πως, ήδη, μορφοποιούμε τους οδηγούς για το πως και το γιατί μπορεί μία υπόθεση, κάθε υπόθεση που ακολουθούμε για λίγο ή για πολύ, να ορίσει την ζωή των κατοίκων του τοπίου. Ταυτόχρονα, όμως, κοιτάζουμε και παρατηρούμε τις συμπεριφορές όσων, εκείνων, βρίσκονται και αγωνίζονται κοντά και μαζί μας. Ανιχνεύουμε τις συζητήσεις των άλλων, ρωτάμε, απαιτούμε την διαλεύκανση των προθέσεών τους. Το πως και το γιατί, δηλαδή, αρχίζουν να υπερασπίζονται τη σημασία ενός υπόστεγου από κλαδιά και ξεραμένα χορτάρια, ενός φράχτη από λεπτόκορμα κλαδιά, ενός υπερυψωμένου δάπεδου από σανίδες που αγκαλιάζει ένα νεαρό δένδρο, ενός σκάματος που υπονομεύει την σχεδιασμένη πορεία ενός μονοπατιού, ενός ξύλινου νάρθηκα που πάνω του θα συρθούν και θα πλεχτούν τα εύκαμπτα πλοκάμια της γης. Τότε, εκείνες τις σημαντικές στιγμές, κάποιο απόγευμα, κάποιο δειλινό, μέσα στα δωμάτιά μας ή στο διάστημα του περιπάτου στην εξοχή, απομένουμε να ακούμε μία διήγηση, μία εύφορη αιτιολογία, ένα ακέραιο σχόλιο για την βεβαιότητα και τη δύναμη μιας σκέψης, ένα πλαγιοκόπημα της κανονικότητας, ένα προστατευμένο ανέκδοτο ποίημα για την προσκαιρότητα των υποθέσεών μας και για τα εγκαύματα της σκέψης που σχημάτισαν σχέδια και ουλές στο δέρμα και στους μνημικούς κόμβους. Παίζουμε μεταξύ μας. Συζητάμε καθώς ανα-σχηματίζουμε και παρατηρούμε τα τυπικά της ζωής μας. Ακουμπάμε τα πρόσωπά μας. Τότε, τα φωτοβόλα κεφάλια μας βυθίζονται το ένα μέσα στο άλλο. Τότε, η αυλή γίνεται ένα πεδίο δυνατοτήτων, το μονοπάτι μετασχηματίζεται και μορφοποιείται σε διάδρομο και πορεία της πρόσκαιρης ζωής μας εδώ, τα δωμάτιά μας γίνονται οι κοίτες μιας νέας γέννησης, τα σημειώματά μας γίνονται οι νέες γλώσσες που περιγράφουν και πάλι τη ζωή στην ευτοπία.

matrixes of relations and plateaus of events The morning breeze and rain deliver our reflections and desire to the fields, the countryside, the path, the trenches around the crops. The same fields, paths, the same familiar yet undiscovered landscape. Available and unattainable to all demands, to the need to interpret and to remain. We can disconnect or connect it’s details, construct and defend one or many ideas about the balance in a complete moment or about an entire day of inward gazing.

The idea we brought with us about the relation and the position of each observer has long been abandoned. We are creating, negotiating the discipline of observation, aware that with each new step, each new position, each new dialog , the conditions transform.

This is why it is called plateaus of events. Into that we enter, we remain and that is what we abandon sooner or later, with the experience of plot and endless possibilities.

8

Likewise and because of a simple or sophisticated gesture, depending to our efforts to define and add a new vivid correlation mark, to seek for a shelter enabling a tranquil life and habitation, to stand on a bedrock of residence into silence, or, finally, to eject from a spring-board thinking motive and achieve an outstanding negotiation with happiness, hedonism and madness, we acknowledge the flow of endless correlations forming its powerful and complex identity.

We are withdrawing, bypassing and abandoning, losing ourselves in joy and meditation.

What a feast for our unique and collective self …!

40 41

πλέγματα σχέσεων και πεδία γεγονότων Ο πρωϊνός αέρας και η βροχή παραδίδουν στο στοχασμό και την αχόρταγη επιθυμία τα λιβάδια, την εξοχή, τα μονοπατια και τις βαθιές τάφρους γύρω από τις καλλιέργειες. Τα ίδια λιβάδια, τα ίδια μονοπάτια, το ίδιο και, ακόμα, ταυτόχρονα, οικείο και ξενό τοπίο. Διαθέσιμο και απροσπέλαστο στα ίδια αιτήματα, στην ίδια ανάγκη ερμηνείας και διαμονής. Μπορούμε να διακόψουμε ή να συνδέσουμε τις λεπτομέρειές του, να κατασκευάσουμε και να υπερασπίσουμε τη μία και τις πολλές ιδέες για την ισορροπία μιάς στιγμής σε πληρότητα ή μιάς ολόκληρης ημέρας ενατένισης στο εσωτερικό του. Η ιδέα που μεταφέραμε μαζί μας, για τη σχέση και τη θέση ενός παρατηρητή, έχει εγκαταλειφθεί προ πολλού. Φτιάχνουμε, διαπραγματευόμαστε την πειθαρχία της παρατήρησής του γνωρίζοντας πως σε κάθε επόμενο βήμα μας, σε κάθε επόμενη θέση, σε κάθε νέο διαλογο, ολόκληρη η σχέση με την συνθήκη του αλλάζει. Γιαυτό το ονομάζουμε πεδίο γεγονότων. Γιαυτό εισερχόμαστε, παραμένουμε και το εγκαταλείπουμε, γρήγορα ή αργά. Έμπειροι/ες πιά από την συνθήκη και τις τελετές της διαπραγμάτευσή του. Έμπειροι/ες από τις πλοκές και τα αλλεπάλληλα γιορταστικά της σκέψης ενδεχόμενά του. Έτσι, με κάθε απλή ή πολύπλοκη κίνησή μας, με κάθε προσπάθειά μας να ορίσουμε και να προσθέσουμε ένα δείγμα σχέσης, ένα καταφύγιο για την ζωή και την διαμονή εντός του, ένα υπόβαθρο παραμονής και ησυχίας ή ένα βατήρα έξαλης διαπραγμάτευσης, ευτυχίας, ηδονής, τρέλλας, γνωρίζουμε πως αφήνουμε μιά πλημμύρα σχέσεων να διαμορφώσει την ισχυρή πλεκτή ταυτότητά του. Αρχίζουμε και οπισθοχωρούμε, πλαγιοκοπούμε και εγκαταλείπουμε, χαιρόμαστε και χανόμαστε στον στοχασμό. Τι γιορτή για τον μοναδικό και κοινό εαυτό μας...!.

introductions and approaches As we were crossing the Tuscany landscape observing its consecutive differentiations, its modifications and its still untouched properties of site-specific plateaus pleasure magnify our desire to approach and define the varieties of this unknown and transient archive of experiences and events to come.

Sometime later, during our lasting strolls and the activation of the research disciplines, we disclose the principal and absolute properties of the landscape and locus we’ve been settled into. Concern and diligence regarding all we have to collect, comprehend and follow and, thus, since, become the orientation paths leading our relation with the in site especial interest, fill our hands and knapsacks with a variety of materials and flora debris, the archive of peculiarities of the landscape. The leafs, the grass, the pieces of thin tree branches, the blossom and full-fledged fruits. The wind, the swinging of the cultures of oath, the human figures moving in the distance through the clusters of trees, the early morning breeze, the calm of the afternoon, the flocks of birds, the still water at the water tanks and the deep ditches rapidly filled due to the heavy rain, the variety of green, the variety of the endless surface formations. A day after we have focused to define the strategy that will lead our actions. To design the forms of our material collections, to match a set of suppositions, to look again towards the pastures now fed from the rain, to run away into the landscape searching and detecting new questions regarding the spatial details we need to rethink and clarify, to fold a piece of paper, to re-design, better, the texture and the actual form of a branch, of a bobble of scions, of a cluster of stems.

9

We are going to design and model our ideas for a minor and short-term living pocket and, co instantaneously; we are collectively feeling the joy of our common residence and shared experience.

42 43

εισαγωγές και προσεγγίσεις Καθώς διασχίζαμε το τοπίο της Τοσκάνης, οι αλλεπάλληλες αλλαγές του, οι μεταβολές του και οι ανέγγιχτες, ακόμη, ιδιότητες του ειδικού πεδίου του μεγέθυναν την επιθυμία της προσέγγισης των ποικιλιών αυτού του νέου, πρόσκαιρου, αρχείου δειγμάτων και γεγονότων. Ύστερα, αργότερα, όταν οι περίπατοι και οι τακτικές διερευνήσεις αποκαλυψαν τις ορίζουσες και πλήρεις ιδιότητες αυτού του τοπίου και του τόπου της πρόσκαιρης διαμονής μας, η φροντίδα, η μέριμνα για τα όσα χρειαζόταν να δείξουμε, να κατανοήσουμε τόσο ώστε, έκτοτε, να μεταβληθούν σε κατευθύνσεις της σχέσης μας με την εκεί ιδιάζουσα πραγματικότητα, γέμισε τα χέρια και τα σακίδιά μας με τα υλικά και τις αποθέσεις του τοπίου, με όλες τις ιδιοτροπίες του. Τα φύλλα, τη χλόη, τα κομμάτια από λεπτόκορμα κλαδιά, τους ώριμους και ανθισμένους καρπούς. Τον άνεμο, τον κυματισμό των καλλιεργειών, τις φιγούρες που κινούνταν μακριά ανάμεσα στις συστάδες των δένδρων, την ψύχρα του πρωϊνού, την άπνοια του απογεύματος, τα σμήνη των πουλιών, το στάσιμο νερό στις δεξαμενές και τα βαθιά χαντάκια που γέμιζαν γρήγορα από τη βροχή, την ποικιλία του πράσινου, την ποικιλία των σχηματισμών του εδάφους και του συνεχούς ανάγλυφου. Μετά, συγκεντρώσαμε το ενδιαφέρον και καθορίσαμε την τακτική των πράξεών μας. Να σχεδιάσουμε τις μορφές των δειγμάτων μας, να ταιριάξουμε δύο τρείς υποθέσεις, να κοιτάξουμε έξω προς τα λιβάδια που τρέφονται από τη βροχή, να βγούμε έξω και πάλι κυνηγώντας τα νέα ερωτηματικά και τις λεπτομέρειες που χρειάζονται ακόμη, να διπλώσουμε ένα φύλλο χαρτί, να σχεδιάσουμε και πάλι, καλύτερα, την υφή και το σχήμα ενός κλαδιού, ενός θύσανου βλαστών, μιάς δέσμης μίσχων. Πρόκειται να σχεδιάσουμε την ιδέα μας για ένα μικρό και σύντομο τρόπο κατοίκησης αλλά, ταυτόχρονα, κατοικούμε και χαιρόμαστε με όσα συναπαρτίζουν την κοινή εμπειρία μας.

γέννηση και ίχνη ενός μετασχηματισμού Κάθε σκέψη μπορεί να αποτελέσει την μήτρα μιάς γέννησης. Ενός ιδιώματος της συμπεριφοράς, μιάς χειρονομίας που ακαριαία θα προσθέσει ένα πλεόνασμα νέων υποθέσεων για το χωρικό και χρονικό πεδίο εντός του οποίου ο εαυτός-διεγέρτης και ο εαυτός-παρατηρητής στέκεται ή επιχειρεί μιά διαπέραση. Αυτή και κάθε σκέψη μπορεί να εγγραφεί σε μία ισχυρή θέση μνήμης ώστε η γέννησή της, το πρόσκαιρο πέρασμά της από την πραγματικότητα και τα υπολλείμματα των υποθέσεων και των ερμηνευτικών δυνατοτήτων που εκτόξευσε, να μεταπλαστούν σε κείμενα και προφορικές αφηγήσεις. Τα κείμενα, με τη σειρά τους, μπορεί να διασπαρούν στο εύφορο πεδίο μιάς καλλιέργειας ανθρώπων που μένουν και παρατηρούν τις κινήσεις και τις υποθέσεις δύο λεπτόκορμων νεαρών ανθρώπων που άγονται και φέρονται από τους κυματισμούς και τις ριπές του ανέμου. Διασχίζουν την απόσταση, επιθυμούν, συνδέονται, τυλίγονται και ξετιλύγονται, πατούν σε ένα βυθό και αναδύονται σε μία επιφάνεια, επιχειρούν. Τα κείμενα αυτής καί κάθε περιγραφής συναντώνται συνήθως και επιταχύνουν τις υποθέσεις για την πρόθεση, για την τεχνική, για την δυσκολία, για τα ύστερα ίχνη, για την νυχτερινή συνομιλία των σωμάτων, για την ευκολία και την ανησυχία ενός γεγονότος που ακόμα βασανίζει τον γυμνό εαυτό, την μνήμη, την συνείδηση, ξεκολλώντας κομμάτια ανεπεξέργαστης επιθυμίας, συνδέοντας κομμάτια απόλαυσης, φτιάχνοντας έναν ορισμό και μία βεβαιότητα, προσέχοντας και παρατηρώντας τη διάρκεια του διαστήματος που αυτό το σύνολο, η ποικιλία των σημείων, ακτινοβολεί και πλοηγεί τη σκέψη, τις σκέψεις, προς μία κοινή στάση για τη ζωή. Μιά στάση απελευθερωμένη από την τακτικότητα και την οδηγία. Μιά στάση που απελευθερώνει τη σκέψη και διαθέτει τα υλικά της ώστε, ύστερα, αμέσως μετά, ό,τι ειδώθηκε να γίνει βάση, ό,τι στερήθηκε να γίνει ορμή, ό,τι εγκαταλήφθηκε να γίνει η πρόθεση μιάς νέας αναζήτησης. Το δυνατό και γιγάντιο άλμα αυτής της διάσπασης της κανονικότητας παρέσυρε μαζί του όλους εκείνους τους παρόντες, όλους τους επόμενους μάρτυρες της αφήγησης, όλους τους τολμηρούς που πρόκειται να επιχειρήσουν να δημιουργήσουν μία νέα ρωγμή στην πραγματικότητα. Είμασταν έξω για ένα σύντομο διάστημα χρόνου. Βρισκόμαστε ήδη σε μία εξώτερη της πραγματικότητας περιοχή. Είμαστε, ήδη, προ πολλού, κάποιοι άλλοι.

10

birth and the traces of a transformation Every thought is a womb that can give labor. Of a pure behavior tendency, of a gesture which, instantaneously, will add a surplus of fresh suppositions regarding the spatial and time plateau where the self-igniter and the self-observer stand or attempt to penetrate. This present and every other thought can be archived to a mnemonic cell thus, its birth, its presence, its ephemeral pass from reality, tightly attached to the side effects of suppositions and interpretational possibilities it launches, can and will be transformed to texts or oral narrations. Texts, additionally, can be spread to the fertile plateau of a human culture, a group of people, now standing and looking the acts and the gesturesuppositions of two thin young humans swinging rhythmically back and forth due to the force of the wind. They cross the distance, they desire, they connect, they wrap and unwrap, they touch the depth and emerge to the surface, they are acting. Every text referring to this present and every other future depiction is usually connected to and accelerate all essential suppositions regarding the vital intentions, the technique applied, the hardship of this on going venture, the traces left untranslated, the deep night loving ritual, the convenience and the anxiety that still torture the naked self, the memory, the consciousness. Tearing away pieces of raw desire, uniting pieces of pleasure, creating a definition and a certainty, forcing the attention and the observation of the length of time when this totality, this variety of signals is glowing, navigating thought towards a common life pattern. A life pattern emancipated from the ordinary and the directive.

A life pattern deregulating thought and provide its substance so, some time later, at once, everything being witnessed to become a basement, everything being withhold to become a brunt, everything being abandoned to become the essence of a new exploration. This powerful and tremendous leap disrupting regularity sweeps everyone present, every subsequent audience of its narration, all brave followers that will soon attempt to create another crack to the plateau of reality.

We were away for a short period of time.

We are already far away from the order of reality.

We are, already, long enough, different.

44 45

το ταξίδι και ο ορισμός της επιστροφής Καθώς διασχίζουμε την απόσταση προς το λιμάνι της πόλης Αγκόνα, διαπερνώντας την ορεινή ράχη της Ιταλικής χερσονήσου, προσφέρουμε και υποδεχόμαστε τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις, τις υποθέσεις και τις βεβαιότητες από εκείνο το διάστημα χρόνου, σε εκείνο το διάστημα χώρου, όπου αφήσαμε και παραλάβαμε ένα πλήθος εμπειριών για τη ζωή και τις επιθυμίες, τις δυνατότητες και τις υστερήσεις των άλλων, για την τεχνική και τις πρακτικές της διαμονής, της εννόησης και της περιγραφής του τόπου, του τοπίου και του συνδυασμού τους με τον ειδικό και τον κοινό εαυτό. Έγινε και προσφέραμε μερικές φράσεις και ορισμένες οδηγίες, υποδεχτήκαμε μία ευφυή παρατήρηση, γεμίσαμε τα ποτήρια μας και ευχηθήκαμε για την συνέχεια και την ευρωστότητα της ζωής καθώς θα συνεχίσει να εκτυλλίσσεται εκεί όπου πρόκειται να βρεθουμε σε λίγο, στο καθημερινό και οικείο πεδίο. Ξεχωριστά για κάθε έναν μας και κάθε μία ή κάτω από την ισχύ της κοινής συνέπειάς μας. Θα διασχίσουμε την Αδριατική θάλασσα, τα εγγύς τοπία της οροσειράς της Πίνδου. Έτσι, εκεί, θα ανανεώσουμε και θα συγκρίνουμε την εμπειρία της γεωγραφίας, την εμπειρία των ποικιλιών της. Έτσι, καθώς μετακινούμαστε, πλέουμε, μέσα στην νύχτα προς τον Νότο θα επιδιώξουμε να στοχαστούμε για την πιθανότητα της παράλογης συνέχειας του ταξιδιού μας, έως το ΠορτΣαϊντ ή Νοτιότερα προς το Άντεν, το Ομάν, τις Ινδίες, την Άπω Ανατολή. Ο εαυτός μας, ο άστατος νούς μας, επιχειρεί να ελιχθεί, να παρεκκλίνει από την κανονικότητα. Ο βαρυφορτωμένος από επιθυμία και δυνατότητα εαυτός φέρεται ακομη στο ίχνος μιάς διαδρομής έως ότου απελευθερωθεί και εμπλακεί και πάλι σε μία νέα δράση. Αυτή η σύντομη εκγύμναση στην ποικιλία των γυμνασμάτων και των τεχνικών τους διαμόρφωσε και σταθεροποίησε τους ειδικούς και δικούς μας νόμους για την σχέση μας με την πραγματικότητα. Βρισκόμαστε και παλι στο πεδίο της κοινής ζωής, πρόκειται να επιστρέψουμε σε εκείνα και στα όσα γνωρίζουμε αλλά με ένα νεό τρόπο, εξαιτίας ενός εμπειρικού ριζώματος που φέρει τον εαυτό λίγο ψηλότερα, σε μία νέα θέση εποπτείας, με περισσότερη δύναμη και ευλυγισία, με αυτοτέλεια και επάρκεια για τις νέες προκλήσεις του καθημερινού και του οικείου. Αγγίζουμε ελαφρά το κάθε διπλανό και διπλανή μας. Πληρώνουμε μία μικρή ανησυχία και ένα ερωτηματικό που αναφέρεται στην κοινή διαδρομή μας. Προχωρούμε. Στέλνουμε τις ήσυχες χειρονομίες και τις απαραίτητες λέξεις σε όσους εξέρχονται από την διαδρομή και σταματούν στους τόπους τους. Και εμείς, θα φτάσουμε, σε λίγο.

11

the jurney and the definition of return As we are driving the distance towards the harbor of Ankona, crossing the mountainous center spine of the Italian peninsula, we are offering and welcoming a flood of questions and answers. The suppositions and the certainties emerged within that time pocket, that spatial plateau where we have exercise and receive the results of multiple experiences regarding life and the essential rituals, the potentialities and the failures, the technique and the habitation practices, the comprehension and the narration disciplines of locus, of the endless landscape and, above all, their correlation with the specific and the collective self. We have offered some vital phrases tightly attached to direct instructions.

We have applause for the content of a brilliant notice, we have filled our glasses with wine and toast for the blissful continuity and vigorousness of life keep flowing where we will soon be present, at the familiar and ordinary plateau of everyday correlations.

Standing strong in solitude or enjoying the collective outcome of each and every deed our punctuality.

Further on we will sail the Adriatic Sea and the familiar terrain of Pindos mountainous range. There, during that coming crossing through we will compare the experience of geography and its diversity. As we will soon drift southward we will let ourselves to meditation regarding an irrational continuation of our sail till the gates of PortSaid or even more yonder, to Aden, the India, the Far East. Our capricious mind, already let loose, will shift, deviating from regularity. The fertile and raving self, fully stretched in desire, is still navigate on the trail of a fading course till the appearance of a new vivid possibility.

This short time training to exercises and methods form and stabilize a set of particular and unique disciplines regarding our correlation with reality. We are, once again, entering into the common plateau of ordinary living, returning back to everything we are familiar to, following a new leading paradigm that spring out from an experience based rhizome shifting self to a new position of supervision, more powerful, more flexible, autonomous and efficient to confront with the provocations of the everyday living.

We are softly touching our comrades sitting beside us. We are paying the price for the minor worries and the spatial question marks forming our common route. We are advancing. Sending a mild gesture and all the appropriate phrases to all who have reached their birthplaces. We, will reach our homes, shortly.

46 47

followers. Εγώ και εκείνος που ήμουν) Τώρα, θυμάμαι με ακρίβεια, την τελετή και την απόπειρα, να τακτοποιήσω τις εκκρεμείς σειρές των σκέψεων που έστειλα και έδειξα στην ομάδα των φοιτητών και των φοιτητριών με ‘’...strange and broken english sentences...’’. Επιθυμώντας να ορίσω ένα σύνδεσμο αλλά, ταυτόχρονα να βρώ εκείνη την μεγάλη και αδιάσπαστη γέφυρα που φέρει και φέρεται στο μεταξύ μας διάστημα. Με έναν νέο ανιχνευτή, όταν μείναμε κάτω από τη βροχή, για λίγο, σχεδιάζοντας μία τακτική και, αργότερα, με μία έξοχη συνομιλήτρια, όταν συναντηθήκαμε και διασχίσαμε τον φωτισμένο διάδρομο προς τα δωμάτιά μας, αλλάζοντας δύο γραπτά μηνύματα και ένα συνοδό σχέδιο φτιαγμένα σε ένα τσαλακωμένο χαρτί. Έναν και μία άγνωστους και γνωστούς στα ελάχιστα κοινά διαβήματά μας. Αυτούς και όσους επιθύμησαν και ακόμη επιθυμούν. Έχω ήδη φτιάξει ένα αρχείο μνημικών λεπτομερειών για όσα ήθελα, για εκείνα που ήθελα πολύ, για τα ελάχιστα που θα επέτρεπαν να μείνω στην περιοχή και το ειδικό της τοπίο μετά από την αποχώρηση όλων όσων έπρεπε να αποχωρήσουν. Με μία άλλη απαιτητική συντροφιά, με άλλους, τους ίδιους, ωριμότερους και έμπειρους συντρόφους. Δεν έγινε να ‘’...began to collect wood, stones and leaves...’’ αλλά ανταποκρίθηκα στην επιθυμία και την επιμονή της νεότατης Ελένης και της Τατιάνας. Δεν κάθησα δίπλα στον Βασίλη όταν ξεκίνησε μία ζωτική και εύρυθμη συζήτηση, ούτε ακολούθησα την Bedour όταν περπάτησε για πολύ προς τον μικρό οικισμό και την εξοχή. Η Heba με ρώτησε για την πρόθεσή μου να εργαστώ ώστε να συναντηθούμε τον χειμώνα και πάλι στην μακρινή όαση της Sewa για ένα νέο εργαστήριο. Τέτοιες προτάσεις δεν απαντιούνται με λόγια αλλά με αγκαλιές...!. Σύντομα θα αναγνωρίσει ο ένας τον άλλο, και πάλι. Με τη Σάσα πρέπει να εμπλακούμε σε μία ακόμη σημαίνουσα συζήτηση. Η Εύη, η Καλλιόπη, ο Δημοσθένης και ο Γιώργος αλλοίωσαν και διέβαλαν την πρόθεσή μου ώστε να προσανατολιστώ για πολύ και για καλό στις δοκιμές που έκαναν με την δική τους αλλά και την κοινή συνθήκη. Ίσως, θα έπρεπε να αντικατασταθώ ...για πολύ. Να βλεπώ εγώ και να ακολουθώ την δική τους διάβαση, την δική τους ορμή, τα δικά τους επίμαχα και σημαντικά διαβήματα. Αυτοί οι κατάλογοι των ποικιλιών των προθέσεων, των διασπάσεων και των επιδιώξεων που αστραποβολούν ακόμη ισχυρά στο νού μου βεβαιώνουν για την ισχύ του παρελθόντος διαβήματος και την σύνταξη ενός νέου. Χαιρετισμούς...!

12

followers. I and the man I was I can remember accurately, right now, the ceremony and the attempt to settle the pending series of thoughts I have send and shown to the group of students in “strange and broken English sentences”. Desiring to create a bond but find at the same time that great uncrossed bridge that lies between us. With a new tracker when we stayed behind under the rain for a while designing a tactic and later when I joined an excellent in conversations friend, exchanging a few texts with the company of a worn our paper. More than one people, known and unknown in our common efforts. Maybe people who desired and continue to desire.

I already have built an archive of detailed memories of my desires, of what I craved the most, the things that would allow me to remain in the unique landscape even after the departure of everything that had to depart. With demanding company, with others, with the same as before, more mature, more experienced companions. I didn’t ”begun to collect wood, stones, leafs” but I believed and responded to the wish and persistence of young Elen and Tatiana. I didn’t sit nex to Bill when he begun a vital and minimal discussion nor did I follow Bedour when she walked for long roaming the village and the countryside. Heba asked me about my intent to work so that we can meet again next winter in the far-off oasis of Sewa for another lab. Offers like these are not met with words but with open arms. We shall meet again soon. Sasa and I need to plan yet another powerful and meaningful conversation. Eve, Kalliope, Dimosthenis and George have altered and shifted my intent so that I was navigated into the tests they did in their own as well as collective. Maybe I should be replaced.. for a long time. I seem me follow their paths, their momentum, their important crossings. All those listings of intentions, of fragmentation, of expectation shine bright in me and my mind, assuring me of the power of a gathering, the very power of this endeavor.

48 49

βιο

2 iordanis stylidis

ημέρες στην ευτοπία

days in eutopia

οικολογία συλλογικότητα ταξίδι διάλογοι τοπίο ecology collectivity voyage dialogue landscape and locus

tangle pockets 2010 iordanis stylidis ΑΡΧΕΙA ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΣΤΗΝ ΤΟΣΚΑΝΗ ARCHIVES OF WONDERING AND COLLECTIONS AT TUSCANY - ITALY

http://6-days-in-eutopia.blogspot.gr/p/sciecom.html

translation in english : Elen Tserkezi

και τόπος χρόνος χώρος σχέσεις time space relations

βιο

2 iordanis stylidis

ημέρες στην ευτοπία

days in eutopia

Workshops, such as these, are based on the need of the experimental verification by empirical means, of the validity of symbiosis in eutopia’s constitutional space, time and relations plateau (living and acting together into a communal pocket). These workshops are always triggered by an invitation. The group, being already into a new un-explored and unique landscape will dedicate each and every activity (lectures, field reconnaissance, designs, texts, common long discussions) or meditative means to effectively deal with a given spatial question. Thus, every member is becoming the vital unit of a team working process aiming to reach a result. Combining the personal ability with the communal and general stochastic scope, interpreting the and correlating with locus, landscape, cultural syntax as interpreted through the embeded or the new and ephemeral stereotypes and behavior patterns. It is a robust attempt to earn all empirical data constituting the identity of Eutopia (a term been given by Lewis Mamford in his epic book : The history of Utopias)

participants 2010 UTh - VOLOS - HELLAS Director: STYLIDIS Iordanis, Professor APOSTOLOPOULOU Ioli APOSTOLOU Angelina CHRYSAGI Ismini FILLIPAS Stefanos KONSTAKI Sevasti KYROUDI Archontia MANTE Elisa MELISSA Thalia MOSCHOPOULOU Irini NINOU Klelia OIKONOMOU Katerina PANTELIDOU Anastasia PAPAGIKAS Giorgos PAPASTAMOU Valia PARASKEVA Anna PATELIDA Mariana SIERRA Emi SKIADA Aliki SOFTAS Michalis STAMOULIDIS Kostas THEODOSOPOULOY Melani

AUTh - THESSALONIKI - HELLAS APOSTOLAKEAS Vasilis APOSTOLINAS Apostolos KALOU Natassa KASSIMATI Efi KOUMBLI Eleni KOUVATA Loukia KITTAS Theodoros NIAKA Alexandra PANAGOULIA Eleana PETRIDIS Pantelis STYLIDIS Efstathios

projects / 1 MANTE Eliza

PANOPLY

...The man is under the influence of some kind of mental panoply.

This armor is not covering the body but creates a kind of behavior keeping him off the fundamental knowledge of nature.

Touch, lay, smell, hear, inhabit nature...

A performative demonstration representing and activating the idea that we need to deeply educate ourselves to the multiple and peculiar phenomena of nature as we are searching and living into a site specific place, any place. To understand the concept and its diverse deviations engulfing and shaping the very core of its identity. To understand the properties, the qualities of the environment as we choose to diffuse, to take off our spectacle oriented surface ‘‘skin’’ and activate the sensory-nerve system.

I.S.

APOSTOLAKEAS Vasilis, KOUBLI Eleni

OBSERVATORY / HABITAT

...BACKFALL: The flow of the installation enables the gradual detection of the landscape. The spiral ascension that leads to a summit (observatory) makes the view to the olive plantations easy while the user is constantly exposed to the elements of nature...

A gesture - manifestation of the idea of a ribbon-like smoothly elevated observatories forming a grid, scattered within an olive trees cultivation, which coincidently acts as a habitation possibility. As the visitor is using this structure, standing, sitting, meditating about the variations of the immediate landscape details he/she can navigate self smoothly up till the top, to a height above the cultivation plateau where he/she can supervise the far surface and landscape properties adding a surplus vital information. Locus, time, weather and the sensory correlation of a human being with the variety of all elements is the key purpose of this structure. I.S.

projects / 2 PANTELIDOU Anastasia

NESTS

...Man stands in silence in front of the arranged landscape and the cultivations. Animals are exiled from properties. I am offering small ephemeral structures scattered in landscape. Shelters, nests. Permanent or mobile, constructed from recyclable materials or debris collected from the area.

ReUse of materials for the creation of sculpture formations of habitatlike pockets but, mainly, the embedded meditation possibility springing from the very existence of the proposed aesthetic formations, regarding the nature and the origin of the powerful gestures in manipulating materials, are the constituents of this proposal. Altering the idea that man must stand and supervise beyond the obvious, the familiar and mediocrity, while acting and living into an exploration discipline, within the very core of a landscape. The idea that we are sole personalities among thousands of living beings drifting occasionally in endless landscapes, needed to be sheltered. I.S.

SKIADA Aliki

FORTUITY OF DENSITY

...The olive grove, the vineyard, the bare hill. Human activity becomes density, becomes depth. The third dimension and the fortuity of mind, of choice. A structure. A combination producing billions space possibilities.

Passing, stasis, observing, living, sitting, lying, raising and submerging.

Firmness and fluidity combine in a unity.

This proposal can be seen as a narration regarding the existence of a habitat - observatory created using a mass of wooden poles, accurately positioned on the slope of a hill, waiting to be discovered in the silence of a site-specific plateau of possibilities. This is an idea regarding the flexible, easily constructed and removed structures that can be transformed endlessly by will. The idea of the unstable, dynamic, chaotic formation of elementary as-found units of meaning, the expression of nature’s most profound property, constant change.

I.S.

SOFTAS Michael

TRAP

...Light construction, reversible, transparent, dispersed or not. Causes pain, creating a traumatic experience. A bond with the landscape.

Return to the urban environment and it’s expected risks.

A typical trap, offering space for sleep, hide and trap food. Τhe project is based on a research and an experience paradox that alters the content of a powerful idea, regarding what nature really consists of and acivates as a primary and crucial or secondary, but vivid, functional signaling priority. It consists the flow and the ethos of the profound and extraordinary body actions and needs, the inspection and activation of the networks of connectors and sensors (sensing the nature), the alteration of the scouting rhythms and edge processes, demostrating the human ability, the reformation and reconsideration of stereotypes, the typical views and certainties.The idea that comprehension protocols, optimal behaviorist acts and the achievement of fruitful archives must include, firstly, the body of discipline and ethos orientation. Finally, the acknowledgement of human existence as one among thousand others. I.S.

projects / 3 SIERRA Emi

SLANTWISE

...lift up the ground/ground slightly damp/shadow/temperature low/ above me someone is running/a soft cover of pine tree leaves/smell of grass and soil/I count the olive trees/nest/hideout/refuge/full overlook, full isolation/protection against the sun and the rain.

A proposal presenting a search for forgotten relational qualities, exceptional environmental tangle generators, extreme chain processes promising to unfold and stabilize the long abandoned definitions of human being living in unity into environment set and understood coincidently as the known and the other. Understanding nature means to exercise self acting as animal, play or use the ground, feel the wet soil, cover and create holes using bare hands. Secure self and observe.

I.S.

KYTTAS Theodore

GRAPEVINEPHILOSOPHIES

...an old barrel for wine creates the tangle. Man is using this container to protect self from the environment. The same container which, long before, was used to protect the wine.

A manifestation of the idea of a womb container, a wooden barrel converted to contain a human body. It is an ideologically driven hypothesis presuming the exercise of the human body while living under conditions of fragility and reconnaissance preciousness. Surrounded by an external wooden skin, sunk in the landscape, hidden in a plateau of possibilities.

An educational protocol exercising self in perspectives and behaviors of animal life. The habitant becomes animal, thus add an additional comprehension value regarding the living aesthesis.

I.S.

CHRYSAGI Ismini

NEST

...I could place a rope in the ground, cross the rungs of soil, form a path between the olive trees, climb up their branches and then return to the ground. This action guide me to the top of the olive tree and help me stay there, forming a nest.

The first act is to observe the landscape and then activate self, adopt a ritual, embrace a tree. This act of embracement will soon provide a powerful idea we can depend on. The idea that we can simulate all moves and life processes of a bird thus understand and clarify the connection between a tree and a bird inside an environmental frame. This network of paths creates the pattern of a nest.

I.S.

projects / 4 APOSTOLINAS Apostolos, APOSTOLOPOULOU Ioli GEORGOPOULOU Athina, KASSIMATI Efi, PANAGOULIA Eleana STYLIDIS Efstathios TREE TRUNK STORY

...Once upon a time there was a tree living in Tuscany. But, suddenly, man cut it off. The bark of the tree resist decomposition and ask nature how it can be saved and live onwards. The answer was to find another place to live, be secure and keep on living....

Creating a story, a myth, about every element carrying a correlation possibility between the environment and the observer, every active process within nature, prove, once again, the capacity of human cultures to use metaphors (words, phrases, texts, gestures) in order to secure and fortify all aspects and perspectives of its thesis inside the environment. This collective stochastic effort provide all successive civilizations with powerful educational tools and tactics. The idea to inhabit a tree trunk becomes, through myth, a vital gesture in understanding nature.

I.S.

KOUVATA Loukia, PAPASTAMOU Valia

PROTECTION NET

...A net is erected around a tree. The tree is wearing it. In time, this net is taken off and the tree grows high. Then the meaning from this correlation between the tree and the net is shifted. The net, this second skin, becomes a fragment between man and the tree.

Transforming an element, observing and manipulating all its properties as they are upload and disperse in time can establish and orient new dynamic methodologies regarding the correlation between natural entities and human acts. An act (by a human) can protect an entity (a tree) from weather and later on a new act (re-position, re-form of material) can activate a new correlation. Understanding such an endless, perpetual process, indicate that a new educational layer aiming to fortify self, appear.

I.S.

projects / 5 KYROUDI Archondia, PATELIDA Marianna

LEAFing CONTITIONS

...a point of rest at the end of a route. The walker can enjoy the view of the Tuscany plain under the shade provided by the artificial leafage.

The structure provide a variety of body correlations. An Ef-topia tangle pocket.

Metaphor is a powerful thinking mechanism adding value either to a given phrase or to a line of thoughts aiming to fortify a meaning. Beyond language we can use metaphors to accelerate and enhance the meaning of a model structure. This process ignite when, already inside a dialogue forming a possible meaning, we are provided with an extra, interstitial, question and then, the meaning of that question is causing a furcation into two coherent mixtures melt together with information taken from nature.

I.S.

MOSHOPOULOU Eirini

vineYARD CORTEX

...a multipurpose pavilion over the vine.

Nature is a complex system of relations that we need to penetrate in and explore. This thin and penetratable wire grid lessens the intervention to the environment and at the same time provide a view surface for the world underneath. Watch, learn, play, relax.

Living in a world of stereotypes signifies that we are educated to understand environment using typical phenomenal information captured from senses. Senses provide a partial truth. We can’t see, for example, beneath the surface of the earth where a whole world of living beings is living.

We can, possibly, react, as a comment on that previous ascertainment, by structuring a new surface above the ground thus create and represent an appropriate concept model of significant educational value.

I.S.

NIAKA Alexandra

SATURN

...a journey to Saturn... a journey to Earth.

The ceaseless circle of contact between Human and Nature.

The primary action as we suffer and fight to understand nature is to put the hands on the soil, dig a hole in the Earth. Stand still for a while and then add in it all knowledge. The body is the carrier of knowledge through senses and manipulation of concepts. We can situate the body in that hole and then meditate the Universe or we can radically cut a section and penetrate in order to see clearly some details using minor sensory information. Simulate the entity of an insect.

I.S.

projects / 6 OIKONOMOU Katerina

TRACTOR SHED-HOUSE

...the olive trees come into fruition every once a year.

The weather gets cold then. There is a need of a shelter, a temporary hide-out till the dusk of the day. This is a winter olive harvesting “box�.

Just like a christmas present, it is used once a year. As a pic-nic table, a bed, a prayer room. Stretch out to relax. Work, sleep, eat and the olive harvesting season will pass in the most calm manner like a serene childhood memory.

We can think of that day in future when all tiny actions will be excepted as the conceptual carriers of fruitful and vivid knowledge. A stroll in the countryside, the writing of a text, a dialogue under a tree in heavy rain.

We are comprehend knowledge as if it is a stereotype process, appearing only under specific circumstances. To the contrary, knowledge stands where an active human mind can deviate from the ordinary and observe the aesthetics of self. We can start designing and meditating on structures that activate this kind of delicate understanding.

I.S.

PARASKEVA Anna, MELISSA Thalia, PAPAGICAS George, NINOU Klelia, THEODOSOPOULOU Melani

PASSAGE

...There is no need for marks or paths. No need for sighs or roads. The landscape can show the way. But, do you know how to look at? Have you found the way to stare and meditate about? What makes this world bearable are our Utopias. The hunt for a certain place. The picture of a place. We are trying to frame these very same images. To live with them for a while.

The act of prosthesis (addition) is the most intelligent of all acts. It presupposes that sensory and mnemonic connectors are active instantly correlating with nature. It presupposes that we understand that the open landscape need a rigid but temporary structure. The structure that can bring us higher than the level of the soil, the structure that can teach us the meaning of the wind swinging the leaves, the structure that will offer us the concept of exodus from presuppositions.

I.S.

projects / 7 KALLOU Anastasia, PETRIDIS Pantelis

POLYMORPHIC CUBE

...The cube has the ability to transform.

From a closed, protected habitat to an open, convertible shelter waiting in the landscape. The removable surfaces can be used as cantilevers and shades or remain closed in order to protect from bad weather. The user can choose the extent of his contact with nature.

Educating self in stochastic variations is a process well connected with the knowledge of nature. We should live in the open fields in order to understand the concept of transition, the instant when cool becomes cold, the moment when north-east breeze stops and temperature makes the human unfold all clothing, the moment when the habitant should close one frame and open the opposite in order to enjoy the last beams of the sun.

I.S.

KONSTAKI Sevastiana

HANGING LIVING

...The intention is to shape a background which will provoke a range of behaviors. The intermediary space become a “topos”. Inside all human actions can be deployed. Climbing, ascent, sleep, rest, meditate, observe.

All actions can be seen as body-games. Different positions in a constantly reshaping interior. Multiple lighting conditions connecting with time. Ηuman conscience and the body sensors are under a constant process of folding. Textile coverings, space enclosures, mental hideouts. To expose self in nature we need a protection step, a secure background space. This structure should be a tricky one. Looking like secure and clear but offering exits to the environmental diversity. As we are living inside this space paradox we will, in a certain moment in time, stop clearing its surface from the fallen leaves. Experience nature embracing us.

I.S.

FILLIPAS Stefanos

NATURAL ARCHITECTURE

...I am going to dig a hole. An animal could dig a hole. Put branches to cover it. The wind might brought them. And then what? I will build a tower, like a landmark, around a tree using wooden planks, pretending to be blend in with the scenery. What if I could climb on the tall tree and, from there, gaze the entire landscape deeply pleased, once again, that I have discovered, once again, a perfect piece of natural architecture.

When a civilization paradigm is accepted, long series of behavior rituals are believed to be unique, substantial, robust concepts and acts for centuries. The idea of nature, derived mostly from pictures and interpretations of their content stands waiting the first gesture of disobedience, the first written paragraph that will lead to the next paradigm. Before acting we need to be familiar with the context. Stand in a distance and meditate about the details we need to step on and all others we will abandon.

I.S.

iordanis stylidis

ημέρες στην ευτοπία

days in eutopia

chronographia* * chronographia ‘‘the discription of time’’ or chronicle : ‘‘a historical account’’.

From Greek chronos ‘‘time’’ + graphē ‘‘writing, drawing’’

skies We had to talk about the facts and details of a choice we made. The reasons why we decided to spend a considerable amount of time travelling together, talking, expecting to arrive at that unknown point of geography and inhabit it.

Travelling alone, reminiscing past experiences, memorizing them or allowing them to be forgotten. Hours spent travelling, great spaces of silence connected through the power of an observing eye, frequently inspecting the sky. Upon our arrival we will attempt to design a small protective construction, to protect us not from the vast sky above but from the pouring rain. Not from the powerful wind that carries seeds but from the hard cold of the night. Not from others. The sounds of avid conversation show us the way to quickly abandon ourselves and detect the properties of our common life.

1

70 71

ουρανοί Χρειάστηκε να συζητήσουμε για το γεγονός και τις λεπτομέρειες μια επιλογής. Γιατί δηλαδή αποφασίσαμε να περάσουμε ένα μεγάλο διάστημα χρόνου ταξιδεύοντας μαζί, συζητώντας, προσμένοντας να φτάσουμε σε εκείνο το άγνωστο σημείο της γεωγραφίας και να το κατοικήσουμε. Ταξιδεύοντας μόνοι, αναπολώντας σειρές περασμένων εμπειριών, σταθεροποιώντας ή αφήνοντας τες να βυθιστούν στη λησμονιά. Οι ώρες των ταξιδιών, τα μεγάλα διαστήματα της σιωπής, συνδέονται από τη δύναμη του βλέμματος που στρέφεται τακτικά προς τον ουρανό. Οταν φτάσουμε θα επιχειρήσουμε να σχεδιάσουμε μια μικρή κατασκευή προστασίας. ‘Οχι από την απέραντη έκταση της εικόνας του ουρανού αλλά από την δυνατή βροχή. Οχι από τον δυνατό άνεμο που μεταφέρει τους σπόρους αλλά από το κρύο της νύχτας. Από τους άλλους. Oι ήχοι των ζωτικών συζητήσεων φανερωνουν πως εγκαταλείπουμε γρήγορα τους εαυτούς μας και ανιχνεύουμε τις ιδιότητες της κοινής ζωής.

quest and discovering Volumes on Utopia have been written to illustrate different theories concerning the ideal relationship between a person-observer-writer and the Universe. “News from Nowhere” “City of the Sun” and “Utopia” are all based on the idea of a place submerged in harmony. Early in the afternoon we arrived in Eutopia. We stood upon the dock and then crossed the inland towards the place where we’d spend a brief yet infinite part of our lives. We visited some of the most known cities in the area and the great hall where we were welcomed, soon transformed into a vault of ideas. The treasures in it were not collected from the immediate or distant plain of wars, conquests and destruction; they sprung into being from the tank of our common life and the gradual understanding of its details.

αναζητώντας και ανακαλύπτωντας Tα βιβλία για τις Ουτοπίες γράφτηκαν για να εικονογραφήσουν διαφορετικές θεωρίες για την ιδεώδη σχέση ενός ατόμου/παρατηρητή/συγγραφέα με το όλον. Τα “Νέα από το Πουθενά”�, η “Πόλη του Ήλιου”², η “Ουτοπία”³, βασίζονται στην ιδέα ενός τόπου καλυμμένου από την αρμονία. Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στη Ευτοπία. Σταθήκαμε για λιγο στο λιμάνι της και ύστερα διασχίσαμε την εσωτερική χώρα προς τον τόπο όπου θα περάσουμε ενα σύντομο και απέραντο διάστημα της ζωής μας. Γνωρίσαμε μερικές από τις φημισμένες της πόλεις αλλά αυτή η μεγάλη αίθουσα που μας περίμενε μεταμορφώθηκε γρήγορα σε ένα θησαυροφυλάκιο ιδεών. Οι θησαυροί αυτοί δεν συλλέγονταν από το κοντινό ή μακρύτερο πεδίο, πολέμων, κατακτήσεων και καταστροφών. Ξεπηδούσαν ανεξέλεγκτα από τη δεξαμενή της κοινής ζωής και της βαθμιαίας κατανόησης των λεπτομερειών της.

1. News from Nowhere: William Morris, 2. The city of the sun: Tomasso Campanella, 3. Utopia: Thomas Moore

2

backgrounds That line on the map, the route of a desire, the path that leads gradually from the countryside to the city, is what we will attempt to comprehend. Early in the morning as the sound of a singing choir fades behind us. From the low hills and the crops, the soft sounds between the trees, the chill of the morning that is now subsiding, the brief conversations, the stops to see medieval villages, the Dystopia of Florence welcomed us presenting its violent face. Great crowds, dark defensive narrow passes, birth and crushing of assumptions as we follow a path towards its religious center. As we enter a crossroad, the imposing figure of a building that defended for centuries the idea of a Utopia crushes the body standing under it. Unnecessary tall, deep in its conviction about the distance separating it from the joy and lightness of the ideal it defended. A threat that shadows all bodies and thoughts as they gather around it. As if afraid by the warmth of this noon, we quickly return to the island where we are protected by a sea of leafs and grass.

3

72 73

υπόβαθρα Αυτή τη γραμμή στο χάρτη, την πορεία μιας επιθυμίας, το μονοπάτι που οδηγεί βαθμιαία από την ύπαιθρο στην πόλη θα επιχειρήσουμε να κατανοήσουμε. Νωρίς το πρωϊ, καθώς ο βαρύς ήχος από τις φωνές μιας χορωδίας έσβησε πίσω μας. Από τους χαμηλούς λόφους και τις καλλιέργειες, τους αδιόρατους ήχους μέσα στις συστάδες των δένδρων, την ψύχρα του πρωϊνού που πέρασε, τους σύντομους διάλογους, τις στάσεις πριν τα μεσαιωνικά χωριά. Η Φλωρεντινή Δυστοπία μας υποδέχτηκε παρουσιάζοντας το βίαιο πρόσωπό της. Τα πλήθη, τα σκιερά αμυντικά στενά, τις αιωρήσεις και την συντριβή των υποθέσεων καθώς ανιχνεύουμε μια πορεία που οδηγεί στο θρησκευτικό κέντρο της. Καθώς εξέχουμε στο σταυροδρόμι, η τρομερή μορφή ενός οικοδομήματος που υπερασπίστηκε για αιώνες την ιδέα της ουτοπίας συμπιέζει αφόρητα το σώμα. Ψηλό, όσο ποτέ δεν χρειάστηκε, βαρύ ώστε να πείθει για την απόστασή του από την ελαφρότητα και την χαρμοσύνη της ιδέας που υπεράσπιζε. Μια απειλή πάνω από τα σώματα και τις σκέψεις που συσσωρεύονται γύρω του. Φοβισμένοι από αυτή την παράξενη ζέστη του μεσημεριού, επιστρέφουμε γρήγορα, στο νησί. Προστατευμένοι από τη θάλασσα των φυλλωμάτων και της χλόης.

specifications

crew

specifications The decision to take a journey is the primary condition. Having heard a rumor or having made an extraordinary or a paradox choice, we must head towards a point of geography. People will be there to welcome us, offer us shelter, lead us into the rooms where we are to live for a while; they’ll set the dinner table for us all and care for our worries.

They will ask about the places we left behind and listen to our stories till the fall of dusk. Next morning we’ll start creating shapes and figures, write texts, collect pieces of nature and examine them closely as if we are meant to spend the rest of our lives with them. Two designs. An idea that will change their lives, a paper fragile model. A design that will shelter not only their dreams, but ours too.

4 74 75

προδιαγραφές Η απόφαση για το ταξίδι είναι η πρωτεύουσα συνθήκη. Πρέπει, ακούγοντας μια φήμη ή έχοντας κάνει μια επιλογή υπερβολική ή παράδοξη, να κατευθυνθούμε προς ένα σημείο της γεωγραφίας. Εκεί οι άνθρωποι θα μας υποδεχτούν, προσφέροντας ένα κατάλυμμα, οδηγώντας μας στα δωμάτια όπου θα ζήσουμε για λίγο. Μετά, θα ετοιμάσουν το βραδυνό τραπέζι. Θα φροντίσουν τις ανησυχίες μας, θα ρωτήσουν για τους τόπους από όπου ξεκινήσαμε, τα ονόματα των βουνών και των πόλεων που αφήσαμε πίσω. Θα ακούνε έως το δειλινό όλες τις αφηγήσεις. Το επόμενο πρωϊ θα ξεκινήσουμε να δημιουργούμε σχήματα και μορφές, να γράφουμε κείμενα, να συλλέγουμε κομμάτια από την φύση και να τα κοιτάζουμε σαν να πρόκειται να ζήσουμε όλη την υπόλοιπη ζωή μας με αυτά. Δύο σχέδια. Μιά ιδέα που θα αλλάξει τις ζωές τους, ένα χάρτινο εύθραυστο πρόπλασμα. Tο σχέδιο που θα προστατέψει όλα τα όνειρά τους ...και τα δικά μας.

team We constantly transfer our desires and thoughts. We welcome ideas and events. The distance between us sometimes feels small, others vast. This design can cause a series of additional thoughts, this accumulation and entwining of papers can be just steps from totality, the solution that will withstand the passing of time. Light conversation and soft whispers indicate that a number of issues have been dealt with. The texts should be completed by later this afternoon containing as many information needed to explain an image or the way a construction melts and becomes absorbed by its surroundings. In this level of search, here where a small distance of thought is charted, sharp gestures, introductions of silence and vibrant explosions of thoughts, gradually the number of offers that will enhance ideas and practices about the thriving life in teams, emerges and condenses. In the morning we will travel for a while and stand grateful, joyous on the steps of an unknown to us square. The spatial epitome of all the goals we also desire to approach.

5

habitat I moved my bed towards the window and lifted the blinds a bit. I did the same with the next window. That way, every morning I see the birds landing on the ledge and tapping the glass. They keep turning their heads sideways, watching me and the moment I move towards them, they fly away. There are other smaller birds that live on the hedges out front. Birds wake me up. I think about the concrete floor between the trees, a little further away, in the garden and the crops. There must have been a plan to build something that got cancelled. There are two wooden benches where it’s hard to sit for long in an early spring crisp cool morning such as this. Not to gaze at the landscape around but to turn your head right and reflect for a while on the children that may have lived in this building, plans they made, conversations, exits and returns, classes and field trips. This place contains and protects the idea of short journeys, of walks, of a late quiet morning awakening, within it one can find a number of places to stay till the deepest night, places where you can lay on the grass, absorb the moisture and smell the ground.

6

76 77

κατοίκηση Μετακίνησα το κρεββάτι προς το παράθυρο και άνοιξα λίγο τις περσίδες. Το ίδιο έκανα και με το διπλανό παράθυρο. Έτσι, κάθε πρωϊ, βλέπω τα πουλιά να φτάνουν στο περβάζι και να κτυπούν με το ράμφος το τζάμι. Στρέφουν συνεχώς το κεφάλι παρατηρώντας και, αν κινηθώ προς αυτά, πετάνε μακριά. Υπάρχουν και άλλα μικρότερα, πολύ περισσότερα, που κατοικούν στους ψηλούς θάμνους μπροστά. Τα πουλιά με ξυπνούν. Σκέφτομαι το τσιμεντένιο επίπεδο ανάμεσα στα δένδρα, λίγο μακρύτερα, στον κήπο και τις καλλιέργειες. Κάτι θα πρέπει να σχεδιάστηκε για να κτιστεί και ύστερα εγκαταλείφθηκε. Υπάρχουν δύο ξύλινα παγκάκια όπου, τώρα την άνοιξη, αυτό το πρωϊνό, είναι δύσκολο να καθίσεις για πολυ ώρα. Όχι για να ατενίσεις το τοπίο που απλώνεται μπροστά σου αλλά, στρέφοντας δεξιά, να σκεφτείς για λίγο για όσα παιδιά κατοίκησαν σε αυτό το κτίριο, όσα σχέδια προετοιμάστηκαν, τους διάλογους, τις εξόδους και τις επιστροφές στην αυλή, τα μαθήματα και τις εκδρομές στην εξοχή. Αυτός ο τόπος περιέχει και προστατεύει την ιδέα των σύντομων ταξιδιών, των περιπάτων, του πρωϊνού ήσυχου και αργού ξυπνήματος. Περιέχει αναρίθμητα σημεία όπου μπορείς να μείνεις μέχρι τη βαθιά νύχτα. Σημεία όπου μπορείς να ξαπλώσεις στη χλόη, να βραχείς και να μυρίσεις.

findings What is included in the area we enclose when we frame our fingers? We detect some furthest points of the horizon, some others close, then the lagoon, behind the low hill.

The sky fills with clouds. Then they’re gone and the sun is allowed the flood the landscape giving volume to the shadows. The sun enforces our intention and desire to fit such details and findings, to defend our opinions, create an expanding discussion if necessary that will stretch through the night. About the places that contain and protect the idea of heaven, the drama, the building ingredient of all spatial manipulation that attributes specific properties to the plateau of this geography , the idea that a walk by the water includes all the details about life one might need. Ideas about the way the leftovers of a building can dominate our thoughts for days. The idea that if we stand still in this place, all of its properties will present themselves before us.

7

78 79

προδιαγραφές Τι περιέχεται στη περιοχή που μπορούμε να περικλείσουμε στο κάδρο που σχηματίζουμε με τα δάχτυλα του χεριού μας; Καθώς ανιχνεύουμε τα σημεία του ορίζοντα, μακριά, ίσως κοντύτερα, μετά την λιμνοθάλασσα, στον χαμηλό λόφο. Ο ουρανός γεμίζει με σύννεφα. Υστερα αδειάζει και αφήνει τον ήλιο να πλημμυρίσει το τοπίο δυναμώνοντας τις σκιες. Ενισχύει τις προθέσεις μας, την επιθυμία να ταιριάξουμε λεπτομέρειες και ευρήματα, να υπερασπιστούμε τις σκέψεις μας αν χρειαστεί να ξεκινήσει μια συζήτηση που θα εκταθεί, θα διασχίσει το δειλινό ως τη βαθιά νύχτα. Για τους τόπους που περιέχουν και προστατεύουν την ιδέα του παραδείσου, το δράμα, συστατικό περιεχόμενο των χωρικών χειρισμών που αποδίδουν ιδιότητες στο πεδίο αυτής της γεωγραφίας, την ιδέα πως ο περίπατος δίπλα στο νερό περικλείει όλες τις λεπτομέρειες για τη ζωή. Την ιδέα πως ένα υπόλλειμα κτίσματος μπορεί να τυρρανήσει την σκέψη για μέρες. Την ιδέα πως μπορουμε να σταθούμε σε αυτό τον τόπο και έτσι, μετά από λίγο, όλες οι ιδιότητές του να παρουσιαστούν μπροστά μας.

rain There’s a heavy dark cloud in the North that shades the plains we’re crossing as we travel towards the sea. Just before we reach the city of Sienna, we will turn east. We talk in low voices. We gaze upon the landscape looking for signs, causes, spatial samples, ruins, scattered constructions and clusters of trees on the hilltops. The details have their own power, they accelerate the desire. We should stop there for a while, in the rain.

There’s snow on the higher levels. Once we get there, we allow ourselves the pleasure of a stop, allowing our conversations to define the world around us. Here we should stay throughout the day, till we’re frozen and tired staring at a bridge. Within this moment, time is relevant and makes it seem like eternity, the certainty of the return journey is undermined. The rain distorts the image of the landscape and the objects in it loose gradually their outline, start to look like something else. Words on road signs imply the existence of a city but then again, they may imply a different kind of city, much further away.

8

80 81

βροχή Στο Βορρά η βαριά νέφωση σκορπίζει άφθονο σκούρο στις πεδιάδες που θα διασχίσουμε ταξιδεύοντας προς τη θάλασσα. Λίγο πριν φτάσουμε στην Σιένα θα κατευθυνθούμε Ανατολικά. Συζητώντας χαμηλόφωνα. Ατενίζουμε το τοπίο αναζητώντας σημεία, ενδείξεις, αιτίες, δείγματα χώρων, ερείπια, κατασκευές σκορπισμένες και συστάδες δένδρων στις κορυφές των λόφων. Οι λεπτομέρειες συσσωρεύουν την ισχύ τους. Επιταχύνουν την επιθυμία. Να σταματήσουμε, για λίγο, στη βροχή. Ψηλότερα χιονίζει. Εκεί, όταν φτάσουμε θα παραδοθούμε στην απόλαυση μιας στάσης. Αφήνοντας τους διαλόγους να ορίσουν τον κόσμο γύρω μας. Εδώ, θα έπρεπε να μείνουμε για το μήκος της υπόλοιπης ημέρας, ώσπου να κουραστούμε και να παγώσουμε κοιτώντας μια γέφυρα. Αυτή η στιγμή συγκρατεί ένα μεγάλος μήκος χρόνου, η βεβαιότητα της επιστροφής υπονομεύεται. Η βροχή παραμορφώνει την εικόνα του τοπίου, τα αντικείμενα που περιέχονται σε αυτό χάνουν βαθμιαία το περίγραμμά τους και αρχίζουν να μοιάζουν με άλλα. Οι λέξεις σημαίνουν την ύπαρξη μιας πόλης αλλά ίσως όχι, ίσως δηλώνουν μιά άλλη πόλη, μακρύτερα.

guests in Utopia “The buildings have many floors and extend on the hillside above the port” The lighthouse of Utopia is off. Only experienced sailors are familiar with the route and the dangerous waters so close to shore. Access on the inland is difficult because of a barrier of tall mountains that predispose us for a lengthy journey. It is Utopia’s way of staying safe, yet doesn’t fail to welcome those who reach the shores and begin climbing to the hilltop, where the city is.

There lies the garden and the purgatory of memories. In this place the thinker will comprehend the context of two actions. Of he looks towards the sea he’ll understand the significance of waiting for a vessel to carry a new idea, an artifact, a book that adds something, help make sense of the world.

If he looks towards the garden, he’ll understand the significance of being in peace, the value of reflection, the exercise in observing nature’s endless details. The tall buildings of the city protect the workshops, the libraries, the weather towers, the records and statistics. There all visitors, their names and their countries are kept, the ideas they carried, sentences they donated to this town.

9

82 83

φιλοξενούμενοι στην Ουτοπία “…τα οικοδομήματα είναι πολυώροφα και απλώνωνται στήν πλαγιά ενός λόφου πάνω από το λιμάνι…” Ο φάρος της Ουτοπίας είναι σβηστός. Οι έμπειροι ναυτικοί γνωρίζουν ακριβώς την πορεία και τα επικίνδυνα σημεία κοντά στις ακτές. Η πρόσβαση από την ενδοχώρα είναι δύσκολη επειδή το φράγμα των ψηλών βουνών προϋποθέτει πολλές ημέρες κοπιαστικού ταξιδιού. Έτσι, η ουτοπία παραμένει ασφαλής, υποδέχεται όμως όσους τελικά φτάσουν και αρχίσουν την σύντομη ανάβαση μέχρι την κορυφή του λόφου της πόλης. Εκεί βρίσκεται ο κήπος και το καθαρτήριο των αναμνήσεων. Το σημείο όπου ο στοχαστής θα εννοήσει το περιεχόμενο δύο πράξεων. Αν κοιτάξει προς το πέλαγος θα καταλάβει την σημασία της προσμονής ενός πλοίου που μεταφέρει μια καινούργια ιδέα, ένα τεχνούργημα, ένα βιβλίο που προσθέτει σημαντικά στοιχεία στην κατανόηση του κόσμου. Αν κοιτάξει προς τον κήπο, θα καταλάβει την σημασία της διαμονής σε ησυχία, την αξία του στοχασμού, την άσκηση του εαυτού στην παρατήρηση ατελείωτων λεπτομερειών της φύσης. Τα ψηλά κτίρια της πόλης προστατεύουν τα εργαστήρια, τις βιβλιοθήκες, τα παρατηρητήρια του καιρού, τα αρχεία και τις στατιστικές. Εκεί γράφονται τα ονόματα και οι τόποι καταγωγής όλων των επισκεπτών, οι ιδέες που μετέφεραν, οι φράσεις που δώρισαν στην πόλη.

heaven Utopias* are shaped and distilled inside our conscience, our thoughts, our memories without need of fixed points and positions in time. Every utopia contains the essence of every other that has been or will be created. In utopia we are now crossing, that first utopia, the heavenly garden is included. The heave blue sky, the rain, the life giving humidity , the tree of knowledge, the places from where to supervise a different world so that it later it can be measured, the places for reflection, the Gateway. At the same time a second larger utopia is found within this, the building of a tower to reach heaven (Babel). A construction that contains only the body symbol and celebrates the raise from the ground, showing off the artifact as the first additional unnecessary construction. Also the next great utopia of a city is here; the accumulation of all potential and desire of the people that agreed to live together, to carry and defend the weight of their common living. The Utopia of spirituality and science, the Utopia of sailing through seas, the Utopia that is born during a journey and dies before it ends.

10

84 85

παράδεισος Οι Ουτοπίες* σχηματίζονται και σταθεροποιούνται στη συνείδηση, το στοχασμό, τη μνήμη, χωρίς στηρίγματα και θέσεις στον χρόνο. Κάθε ουτοπία περιέχει την ουσία όλων των άλλων. Που σχηματίστηκαν ή θα σχηματιστούν. Στην ουτοπία που τώρα διασχίζουμε περιέχεται ακριβώς η πρώτη Ουτοπία, ο παράδεισος (ο κήπος). Ο βαρύς μπλέ ουρανός, η βροχή, η ζωοφόρος υγρασία, το δένδρο της γνώσης, η θέσεις της εποπτείας ενός κόσμου διαφορετικού ώστε να εννοείται με τι μετριέται, οι θέσεις για το στοχασμό, η Πύλη. Ταυτόχρονα, περιέχεται ακριβώς η δεύτερη μεγάλη Ουτοπία, το κτίσιμο ενός πύργου με κατεύθυνση τον ουρανό (Βαβέλ). Ενός οικήματος που χωρά μόνο το σώμα σύμβολο, γιορτάζει την πράξη της εξοχής από το έδαφος, επιδεικνύει το περιτείχισμα ως την πρώτη πρόσθετη, μη αναγκαία κατασκευή. Ακόμη, περιέχεται η επόμενη μεγάλη Ουτοπία, η πόλη. Η συσσώρευση όλων των δυνατοτήτων και των επιθυμιών των ανθρώπων που συμφώνησαν να ζήσουν μαζί, να παραλάβουν και να υπερασπίσουν το βάρος της κοινής ζωής. Η Ουτοπία της πνευματικότητας και της επιστήμης, η Ουτοπία των ποντοπόρων πλεύσεων, η Ουτοπία που γεννιέται και σβήνει στο μήκος ενός ταξιδιού.

1. Αναφορά στα κείμενα που έχουν γραφεί αλλά και τον τρόπο που συλλέγονται και τροποποιούν τη συνείδηση.

1. A quote on the texts that have been written and the process used to be collected and transform consciousness.

return to Utopia We didn’t manage to meet and have a great discussion. If we did, the prospects of the world we interpreted would unfold before us one after another, the rich details of every narration about the same route, the same horizon, the same cluster of trees, would scatter and fill the texts of any future attempt of description. We ‘d be able to understand and as our bodies would show our excitement to get more details, more pieces of narrations, more than we can take, the idea of an arc would tune in our lives. Seeds of past texts and journeys that, among constant travels and searches, would give a result, a text, a conversation, a reference to a landscape, a hand that extends a finger and points to something. The ship is our arc, another utopia. It holds our lives and our desire to avoid looking at the horizon a while more in the hope that where the ship docs the landscape won’t be familiar nor will the language, to hope that we’ll have to prepare ourselves for yet another journey.

11

86 87

επιστροφή στην Ουτοπία Δεν καταφέραμε να συναντηθούμε σε μια μεγάλη συζήτηση. Τότε, καθώς οι προοπτικές του κόσμου που ερμηνεύαμε, ο ένας μετά τον άλλο, θα απλώνωνταν μπροστά μας, ο πλούτος κάθε αφήγησης για την ίδια διαδρομή, τον ίδιο ορίζοντα, την ίδια συστάδα δένδρων, θα σκόρπιζε και θα γέμιζε τα κείμενα των μελλοντικών αφηγήσεών μας. Θα εννοούσαμε, και, καθώς τα σώματά μας εκδήλωναν τον ενθουσιασμό τους, μαζεύοντας όσα άλλα κομμάτια αφηγήσεων μπορούσαμε να αντέξουμε, η ιδέα της κιβωτού θα συντόνιζε τις ζωές μας. Σπόροι από ένα παρελθόν κειμένων και ταξιδιών που, κάποτε, ανάμεσα στις συνέχειες των νέων αναζητήσεων θα απέδιδαν ένα αποτέλεσμα. Ένα κείμενο, μιά συζήτηση, μια αναφορά σε ένα τοπίο, τη στροφή του χεριού και την έκταση του δείκτη προς εκεί. Το πλοίο είναι η κιβωτός μας, ακόμη μία ουτοπία. Μεταφέρει τις ζωές μας αλλά επιθυμούμε, για λίγο ακόμη, να μην κοιτάζουμε στον ορίζοντα. Ελπίζουμε, εκεί όπου θα σταματήσει, το τοπίο να μην είναι οικείο, να ακούσουμε μια άλλη γλώσσα, να ετοιμάσουμε και πάλι τους εαυτούς μας για ένα νέο ταξίδι.

links to webpages

ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΤΟΣΚΑΝΗ WONDERING AND COLLECTIONS AT TUSCANI - ITALY

ημέρες στην ευτοπία days in eutopia

http://6-days-in-eutopia.blogspot.gr/

http://iordanisstylidis.gr/books/Serres/

http://www.arch.uth.gr/PAW2015/enter.php

http://www.arch.uth.gr/DDW2014/enter.php

stasis

days in eutopia

IORDANIS STYLIDIS