HET VIJFJE

"WORMEN EN MADEN"

door Paul.

Vroeger, toen deze Paul nog een Paultje was, wonend in het pittoreske dorp genaamd Lemelerveld, was de wereld nog een dorp en alle mensen buren. Fietsend door het dorp ging bij zo’n beetje elke voorbijganger de hand omhoog, gevolgd door een welgemeend ”Hoi!” Uiteraard werd de wat oudere medemens begroet met het wat respectvollere ”Hallo”. Jaren gingen voorbij dat deze jongen vrolijk groetend door het leven ging. Natuurlijk had Paultje al wel door dat het van de gekke was om ook in Zwolle, de grote stad, een ieder te trakteren op een vrolijke groet, maar binnen een dorp leek het me toch de normaalste zaak van de wereld om even ”Hoi!” te zeggen tegen je medebewoners. Toch kwam er een moment, vermoedelijk niet te lang na de kleuterjaren, dat het tot me doordrong dat niet iedereen m’n geste beantwoordde met dezelfde vrolijke vriendelijkheid. Was je daarvoor nog schattig genoeg om een antwoord tegemoet te zien, daarna werd de voorbijganger waarschijnlijk al snel overvallen door een: ”Wat mut die jong’n toch?” Een soort dorps voor: ”Wat mot je?” Op het moment dat je niet meer stelselmatig beantwoord wordt, ga je je toch afvragen of het nou aan jou ligt of aan die ander. Vanaf dat moment werd alleen nog een persoonlijk bekende van mezelf of de familie van een groet en opgestoken hand voorzien. Eigen schuld, dikke bult. Wie niet horen wil, moet maar voelen. Dat idee.

Wel bleef ik, in al mijn goedheid en naïviteit(?), dapper allerlei mensen voorrang verlenen, sloeg (en slaat) er geen deur in iemands gezicht en als er iemand een beschermhoes had laten liggen op het bankje bij de schaatsbaan, dan was Paultje niet te beroerd om die tot in de kantine te bezorgen bij de verbaasde eigenaar. Een soort goedheid die ik ook zo waardeerde in Pietje Puk, de vriendelijke postbode. Helaas groeit met de jaren het besef dat de wereld anders in elkaar steekt en dat je niet moet opkijken van een winkeldeur in je snufferd, een opgestoken vinger in het verkeer of een winkelkarretje op je hielen. Om over een vriendelijk ”Hallo” maar te zwijgen. Harde lessen voor een jochie van gevoelige snit. Voordat je echter een ouwe zuurpruim wordt, die vroeger als het paradijs beschouwt en vandaag als een modderpoel van beschaving, is het zaak het kaf van het koren te scheiden en de klavertjes in de modderpoel te blijven zien.

Het is al enkele maanden geleden. Voor m’n werk was ik op bezoek bij een basisschool in het Friese Oude Bildtzijl, klein dorp waarin kerk, kroeg en school nog een centrale plaats innemen. Na afloop van de cursus op die school (n.b. bij scholen in het ‘landelijke’ gedeelte van Nederland staat immer de koffie voor je klaar, terwijl je in de Randstad regelmatig koffieloos de dag doorkomt, maar dit terzijde), liep ik met m’n spullen terug naar de auto en kwam daar langs een klein trapveldje. Het was een mooie woensdagmiddag en het gras rook zoals het normaal op vroege lentemorgens ruikt. Vier jochies van een jaar of 6 waren aan het voetballen en aan de rode koppies en groene knietjes te zien, ging het er fanatiek aan toe. Drie corners, penalty. Terwijl ik langsliep gingen de geconcentreerde, bezwete koppies echter even omhoog. Vier handen gingen de lucht in, gevolgd door een hartelijk ”Hoi!”, waarna het spel weer een aanvang nam. Ik stak m’n hand op en beantwoordde de vriendelijkheid: ”Hoi!”. De anderhalf uur terug naar Amersfoort glimlachend doorbrengend.

Beschouwingen Puntje Aan Zuigen

door Oel Sof

Allereerst allemaal de beste wensen voor het nieuwe jaar. Het is nu eenmaal een traditie om dat te doen, dus doe ik dat dan ook. Eigenlijk zeg ik dat liever bij een verjaardag. Van harte gefeliciteerd en ik wens je een gelukkig en gezond nieuw jaar toe. Al wordt dat dan niet zo spectaculair gevierd met vuurwerk en zo. Gelukkig heb ik ze dan ook nog allemaal op een rijtje. Vingers en tenen wel te verstaan. Maar goed, de kerstboom is afgetuigd. Het leven gaat verder. Met of zonder voetballers. Nee, van de voetballers is er in deze tijd ook geen vuurwerk te verwachten, of het moet in Engeland zijn. Heerlijk om dat positieve commentaar bij die samenvattingen te horen. Reëel, eerlijk en met de nodige humor. Nee, dat zijn niet allemaal azijnpissers zoals hier. Neem mijnheer van Gaal. Een heel aardige en sociale man heb ik mij laten vertellen. Jammer dat hij dat niet laat merken. Als die nou met een vrolijke blik gezegd had:

” Ha, ha, die malle Marco. Had hij maar beter naar mij gekeken toen ik in die WK kwalificatiereeks op weg naar Korea tweemaal niet van die Portugezen kon winnen. Dan had hij het anders kunnen doen met wellicht een beter resultaat, want ik denk nu te weten hoe dat moet”. Daar valt dan toch niemand over. Dacht ik dat het programma Barend en van Dorp gestopt was. Zit bijna de volledige crew daarvan de wedstrijden op Talpa, dat tegenwoordig weer Tien heet, te becommentariëren. Ja hallo. Luister als die Barend nu die reclameblokken van kritisch commentaar zou voorzien, zou dat entertainment zijn. Misschien dan wel een reden om niet te gaan zappen. Dan heb ik meer respect voor die nieuwe van Dorp, Jan van Halst dus. Je ziet dat hij zich regelmatig zit te schamen. Dat is echt een talent. Hij schrijft trouwens ook leuke en kundige columns.

Krijg ik ongevraagd een kast toegestuurd van UPC om dat geleuter digitaal te beluisteren. Nou ja, er lag een briefje in de bus dat ik zo’n kast kon ophalen bij het postkantoor. Nu had ik iemand van UPC aan de lijn gehad en duidelijk gezegd dat ik er geen kast meer bij hoef. Je stopt zo’n kast weer vol spullen, terwijl mijn vrouw de overbodige rommel juist aan het afvoeren is. Bovendien vind ik dat wij een prachtig helder beeld hebben. Als het nog mooier moet, kunnen wij ook nog naar Hans Anders. Maar hoe je door zo’n drammer verkeerd begrepen kan worden. Dan denk je al gauw, zou die van Dorp dan een baan bij UPC aangenomen hebben? Maar ik ben niet in die schijnbeweging van UPC getrapt hoor. Als het goed is, staat die kast nog op het postkantoor te wachten tot het een ons weegt.

Darts is topsport. Ik weet het zeker. Bij de finale van Barney tegen dart gigant Phil Tayler zat ik op het puntje van mijn stoel en ik wilde nog wel op tijd naar bed gaan. Wat een karakter als je na drie sets achterstand toch de partij na drie uur spelen nog naar je hand kunt zetten. Daar kunnen heel wat voetballende elftallen nog een puntje aan zuigen. Als het zitten op een paard, op een motor en in een auto wel sport is en je over denksport bij schaken praat, is darts op zijn minst een indoor atletieksport. Atletiek?

Sporters van gelijke omvang gooien immers ook speren weg en het maakt niet eens uit waar die speer terecht komt. Als het maar ver is. Na maximaal zes worpen zijn ze al klaar. Die darters staan soms uren op hun benen te gooien met weliswaar lichtere speren, maar het moet ook op het eind van de wedstrijd nog secuur zijn. Bovendien zijn bij deze sport de faciliteiten voor de toeschouwers heel wat beter. Daar wordt iedereen op zijn wenken bediend. Bij voetbal bijvoorbeeld gebeurt dit alleen in de skyboxen. Als je op de tribunes bediend wordt, is het meestal door de pastoor na een vechtpartij. Bij verlies is het balen, maar die knuffelberen nemen ook sportief afscheid van elkaar.

De keuze voor een Beaver-line systeem is goed voor het milieu en goed voor uw portemonnee!

Leo Dekker heeft ook in goede harmonie, zoals dat heet, afscheid genomen van Altena. Aan het begin van het seizoen heb ik Leo nog gesproken. Toen was hij nog vol goede moed. Het elftal wat ik onder zijn hoede aan het werk zag, paste bepaald niet bij zijn ambities, terwijl de club Altena waarschijnlijk dacht een wonderdokter in huis gehaald te hebben. Misschien zouden Hans Kreuk en Erwin Esajas eens bij hem langs moeten gaan. Heimwee is toch ook een ziekte? Want als er twee mensen zijn die de zaken van de positieve kant kunnen bekijken en daarmee anderen een plezier doen, zijn zij het wel.

Iets waar al die criticasters dan weer een puntje aan kunnen zuigen.

Beste Zwervers en Zwerfsters. Als ik deze rubriek van onze ziekenboeg weer op papier probeer te zetten, is het alweer bijna Kerstmis 2006. Een tijd van o.m. bezinning, een tijd van licht en vrede, een tijd waarin je weer eens gewezen wordt op de dingen waar het in deze wereld dikwijls om draait. De media, zoals b.v. kranten en tv, staan bol van oorlog en haat jegens elkaar. Was het maar zo dat de mensen die voor deze ellende zorgen, om te beginnen dit nieuwe jaar (maar als het even kan, voor altijd) eens mogen denken als in deze adventtijd, aan dat mooie licht en die fijne vrede! Met onder andere deze wens, maar met nog veel meer goede wensen aan alle Zwervers, willen wij graag weer starten in dit nieuwe jaar met onze Ziekenboeg! Hierop aansluitend is het misschien goed te beseffen dat je, als je als team b.v. verloren hebt, niet die één of die twee medespelers moet uitfoeteren omdat ze zo stom gespeeld hebben, of omdat hij die bal er niet intrapte, terwijl dat zo gemakkelijk leek. Ik denk dat het een goede zaak zou zijn, om als je ooit eens die neiging mocht krijgen, om dan voor de spiegel te gaan staan en dan alleen maar jezelf recht aan te zien en dan te denken aan dat mooie licht en die fijne vrede, dan ben ik zeker dat de teamgeest en de kameraadschap in jouw team alleen maar sterker wordt en lang, heel lang zal blijven duren!

Na deze misschien wat diepgaande inleiding beginnen wij met een prachtig bericht, een bericht van een geboorte. Op 2 december 2006 werden

Dennis en Angela Schutte verblijdt met de geboorte van een schitterende zoon met de al even mooie naam Jayden Ricardo. Voor het zover was, waren wij (de Ziekenboeg) allang uitgenodigd voor de beschuit met muisjes (een traditie die wij koesteren). Wij spraken af om op 14 december de felicitaties van onze club te gaan overbrengen aan deze gelukkige kersverse ouders, met natuurlijk het bekende bloemetje. En omdat we er toch waren, hebben we gelijk ook voldaan aan de al eerder genoemde traditie van die beschuit met muisjes. Toen we die avond arriveerden, werden wij al opgewacht door de terecht trotse nieuwe pappa en mamma, die ons op de inmiddels zo bekende Zwervers gastvrijheid onthaalden en ons voor gingen naar binnen. Binnen gekomen ontdekten we een warme sfeer, maar ook veel licht in huis, iets dat mij misschien wel heeft geïnspireerd tot de bovenstaande inleiding van licht en vrede. We hebben ook nog even ons jongste lid (want dat is hij al) mogen vasthouden en daarbij geconstateerd dat zijn linker voetje ietsje meer krachtig leek dan zijn rechter, waarmee de gedachte direct opkwam dat het wel eens een linksbenige voetballer van De Zwervers zou kunnen worden. Als hij het voetbalkarakter van zijn pappa mag hebben, wat wij hem toe wensen, dan zou het wel eens zo kunnen zijn dat wij in de toekomst nog heel veel plezier van hem kunnen hebben. Wij verlieten deze super gelukkige mensen en gingen weer met dat bekende warme gevoel in ons hart naar huis. Dennis en Angela, wij, en dat zijn weer alle Zwervers, wensen jullie alle geluk en wijsheid toe bij de opvoeding en begeleiding van jullie prachtige Jayden Rocardo!! En tot slot: Dennis bedankt dat je de daarop volgende zaterdag mijn vergeten tas meenam naar ”De Groote Stee” waar ik deze weer mocht ontvangen van jou.

Dan op 21 december j.l. zijn we met ons inmiddels bekend geworden troostbloemetje aangeland bij onze wel heel echte trouwe supporter en dat is hij al heel lang, als je bedenkt dat hij de kleuren BLAUW en ROOD al op meer dan sublieme wijze verdedigde toen wij nog in de Tuinenburgstraat voetbalden. Dat is in (als ik mij dat goed herinner) omstreeks de jaren 50. Wij hebben het over de heer Rud(mer) Rispens uit Ridderkerk. Onze arme vriend was even daarvoor geopereerd aan de bloedvaten, waarbij een ader uit zijn been getransplanteerd werd naar elders in zijn lichaam. Alles bij elkaar een niet al te eenvoudige ingreep! Hij heeft dan ook 7 dagen in het ziekenhuis moeten doorbrengen. Wij hebben hem, voor wij hem bezochten, dan ook even de tijd gegeven om een beetje bij te komen. Toen wij op de afgesproken avond bij hem kwamen, stond hij ons al gastvrij op te wachten op de galerij van zijn appartement. We werden dus buiten de deur al welkom geheten en toen hij ons voorging naar binnen, stond daar zijn vrouw in de gang, die ons vertelde: ”wat leuk dat jullie er zijn” en meteen daarna: ”zal ik gelijk koffie zetten?” Om een lang verhaal kort te maken (en dat valt voor mij niet mee), als je daar binnen komt ben je ook gelijk thuis! Gelukkig ging het allemaal weer een stuk beter en om maar een ding te noemen: hij had niet meer zo erge koude voeten en dan mag je als leek o.i. verwachten dat de bloedsomloop toch daarom een stuk beter is gaan werken. We werden die avond enorm verwend met de koffie van moeder, (zoals hij haar zelf menigmaal noemt) ook nog eens met een hele lekkere koek en met de prachtige verhalen van hemzelf van de tijd uit de Tuinenburgstraat, maar ook vlogen de mooiste verhalen over de tafel van de tijd dat hij zeeman was. Natuurlijk spraken wij ook over ons aller club, waarbij hij ons vertelde dat hij zo ontzettend graag op zaterdag op De Groote Stee naar de prestaties van ons eerste komt kijken. Maar ook die gezelligheid, die alleen maar volgens hem zo kenmerkend bij De Zwervers is. En daar waren wij het roerend mee eens!!! De tijd vloog en voor wij het wisten was het weer tijd om naar huis te gaan. Met weer dat warme Zwerversgevoel in ons hart namen we afscheid van deze vriendelijke en gastvrije Zwervers. Wij wensen hem namens alle Zwervers een spoedige en algehele beterschap en hopen hem weer zo snel als mogelijk is te mogen begroeten op De Groote Stee!

Net na de kerst kregen wij de mededeling dat op tweede kerstdag dhr. Kasius plotseling is overleden. De heer Kasius, de opa van Niels, was vaak te zien op De Groote Stee om naar de prestaties van zijn kleinzoon te kijken en hij genoot dan ook zichtbaar als Niels en zijn makkers een goede partij op de mat zetten. Op dinsdag 2 januari jl. zijn wij op condoleancebezoek gegaan. Als je dan het verdriet een beetje mag delen met mensen van je club en als je dan ook die verbondenheid met elkaar mag ervaren, dan weet je ook dat we lid van een club zijn die je terecht in je hart mag sluiten. De heer Kasius mocht 86 jaar worden, maar als je van iemand houdt is elke leeftijd te jong! Wij bidden de familie Kasius alle kracht en troost toe die zij in de komende tijd zo nodig zullen hebben.

Op 4 januari ben ik (Erwin was er dit keer niet bij omdat hij zijn vrouw Nora uit het ziekenhuis moest halen) langs gegaan bij onze grote vriend Ger van Dijk. Ger had een licht maar niet te onderschatten hartinfarct gehad toen hij op weg was op de fiets naar De Zwervers. Hij kreeg het benauwd en pijn op de borst en armen. Gelukkig was hij zo verstandig om direct terug te keren naar huis, vanwaar de dokter werd gebeld, die ook meteen kwam en er voor zorgde dat hij in de kortste keren in het Zuiderziekenhuis terecht kwam. Daar werd het hartinfarct geconstateerd. Na behandeld te zijn werd hij ook gelijk aan 2 aders gedotterd. Op zaterdag 30 december mocht hij weer naar huis, waar hij in alle rust samen met zijn vrouw Nel oud en nieuw kon vieren. Het bezoek was, ondanks dat Erwin er niet bij was, gelukkig weer heel gezellig, de koffie was overheerlijk en Nel vertelde dat zij diezelfde middag ook nog even bij de dokter langs moest om een controlebeurtje te ondergaan, zodat we besloten dat het troostbloemetje dit keer ook een beetje voor haar bestemd was, wat zij dan ook in dank aanvaardde. Vanaf hier, Ger en Nel, van harte beterschap gewenst namens alle Zwervers!!!

Diezelfde middag hebben we (dit keer was Erwin er gelukkig weer wel bij) nog 2 bezoeken mogen afleggen en wel bij de 2 oudste leden van onze club, te weten: de heer Anton v.d. Graaff en ome Cor Tuinenburg. Eerst gingen we naar Anton v.d. Graaff op de Koninginneweg. Zijn dochter Ina, de moeder van Mark v.d. Heuvel, was daar ook aanwezig en zorgde voor een heerlijk drankje, alcoholvrij hoor. Anton was heel blij met een bezoekje van mensen van De Zwervers en hij stak dat niet onder stoelen of banken. En dat is natuurlijk ook wel te begrijpen, als je bedenkt dat Anton zeg maar gerust zijn hele leven lid van De Zwervers is geweest en hij is nu toch al 93 jaar. De club De Zwervers heeft een heel groot deel van zijn toch wel lange leven beheerst. En het is daarom dan ook geweldig als diezelfde club samen met jou lief en leed wil delen! Alle leden hebben naar mijn gevoel dan ook een morele taak hierin, maar daar kom ik aan het eind van dit artikel graag nog even op terug. Wij wensen van hieruit Anton niet alleen een goed Nieuwjaar toe, maar ook heel veel sterkte en kracht voor de komende tijd!

Na het afscheid reden we naar onze volgende klant, ook weer iemand die net als Anton v.d. Graaf zeg maar zijn hele leven lid was van zijn club en deze geweldige man is 94 jaar! Dus ook hier weer iemand waarvan je met recht kunt zeggen een trouw lid, een voorbeeld voor iedereen! Deze keer waren we op bezoek in zorgcentrum ”Smeetland” waar ome Cor Tuinenburg al weer enkele jaren verblijft. Ome Cor is wat in de war en is in gewicht ook behoorlijk afgevallen, we schrokken daar wel een beetje van. Maar nadat wij ons bekend hadden gemaakt, herkende hij meteen Erwin (de vader van Les, zo wist hij gelijk) ”ja natuurlijk ken ik jou wel” zo zei hij. Met mij had hij ietsje meer moeite, maar na even nadenken zei hij: ”Oh, ja natuurlijk jij bent Kreuk, natuurlijk”! Toen wij daarna voornamelijk over De Zwervers spraken, kwamen er toch wel aardig wat herinneringen bij hem boven water. Hij was zeer geïnteresseerd in het wel en wee van zijn cluppie, zoals hij dat noemde. Vaak vergat hij dingen waarover wij het net hadden gehad, dan vroeg hij soms een paar maal achter elkaar weer naar hetzelfde, maar dan vertelden wij het nog een keer, zodat hij voor zijn gevoel aardig op de hoogte werd gebracht van nog steeds ”zijn cluppie”. Wij namen afscheid van ome Cor en hij zwaaide ons na tot wij uit zijn zicht waren verdwenen.

Toen werd het woensdag 5 januari 2007, een trieste dag, want wij moesten naar een wel heel verdrietige samenkomst, namelijk een begrafenis. De begrafenis van ook weer iemand die heel veel jaren lid was van De Zwervers en ook nog een een trouw lid! Wij gingen deze keer naar de man die wij in deze zelfde rubriek al hebben beschreven, namelijk de heer Rud Rispens Toen we het bericht van zijn overlijden aanhoorden, reageerden we met ”dat kan niet, want we zijn er anderhalve week geleden nog geweest toen hij uit het ziekenhuis was en toen ging het juist zo goed met hem”. Een misschien wat begrijpelijke reactie, omdat je dat niet verwacht en het als een bliksemslag uit heldere hemel komt, maar natuurlijk ook omdat we na het ziekenbezoek aan hem juist zoveel goede wensen aan hem toedichtten. Maar zo zie je maar weer, het loopt vaak anders dan je wilt, zo ook nu weer. Tijdens het rouwbezoek zag ik tot mijn gepaste vreugde toch weer een aantal Zwervers, want zoals wij steeds weer zeggen: ”het is goed dat wij er voor elkaar zijn in vreugde en verdriet.” Wij hopen van harte dat het verdriet van zijn vrouw en kinderen hierdoor een heel klein beetje draaglijker is geworden, weliswaar wordt dat verdriet hier- door niet geheel weggenomen, maar toch! Rud was in zijn leven nog een hele tijd zeeman, we hebben tijdens onze bezoeken aan hem en zijn vrouw mogen genieten van zijn prachtige zeemansverhalen. Met o.a. die momenten zal hij altijd in onze herinneringen blijven voortleven, waarmee wij maar willen zeggen: ”laat hem nog lang leven in onze gedachten en gesprekken, datzelfde geldt natuurlijk ook voor de opa van Niels, de heer Kasius.” Zij hebben allebei aangemonsterd voor hun laatste reis, maar hun schip is achter de horizon, wel uit het zicht, maar niet verdwenen!!! Met deze filosofie wensen wij de nabestaanden voor de komende tijd heel veel kracht en sterkte toe en de troost om dit allemaal te kunnen verwerken.

Als je dit allemaal voor jezelf aan het verwerken bent, ook nog eens ten tijde van de jaarwisseling, dan denk je veel na over het leven, over vriendschap en vooral over het met elkaar omgaan. Je kijkt en door ook veel naar andere mensen te luisteren ervaar je allerlei zaken die het leven toch zo mooi maken, ondanks vaak verdriet en pijn. Zo zag ik (en daar wil ik een beetje de nadruk op leggen) tijdens het oliebollentoernooi, dat een paar selectiespelers een team van kinderen begeleidden. Voor, tijdens en na de wedstrijden. Denkend aan wat er de laatste weken allemaal was gebeurd, trof dit mij echt diep in mijn hart toen ik die gezichtjes van de kinderen zag, die van trots straalden, omdat hun leider die voetballer van het eerste of tweede was. Ook hierin zijn we samen één. Voetballen kun je niet alleen, daarom een vereniging van voetballers en supporters. Leven kan je ook niet alleen, daarom een vereniging van mensen, die er voor elkaar zijn!! Om een lang verhaal kort te maken: ”Zou het niet oneindig mooi zijn als alle selectie spelers tijdens bijzondere dagen, zoals bv. een mixtoernooi of een oliebollentoernooi, het leiderschap op zich namen voor die paar wedstrijdjes van onze prachtige jeugd?” Hoe mooi is het als die kinderen op de dag zelf, maar ook daarna op school, vol trots vertellen wie hun leider die dag wel niet was!! Maar hoe mooi is het ook niet om als selectiespeler te weten dat je er echte supporters hebt bij hebt gekregen. En weet dat de beste supporters kinderen zijn!!!

In de afgelopen periode is er veel gebeurd. Eén vraag rest nog: lees deze rubriek nog eens overnieuw. Alvast bedankt, tot de volgende keer maar weer.

door Kevo

De tijd van kerstkransen, oliebollen en appelflappen is weer voorbij. De voetbalschoenen worden weer uit het vet gehaald en de eerste trainingen zitten er weer op. Met goede moed en vol vertrouwen gaan wij aan de 2e helft van de kompetitie beginnen. Na de wedstrijd tegen Smitshoek hebben wij niets meer gedaan. Ja, wel getraind tot 14 december. Op die laatste trainingsavond hebben wij helaas afscheid moeten nemen van onze verzorger Arie v.d. Bos die om privé redenen onze vereniging ging verlaten. Hij gaat nu met zijn vrouw genieten van een vrije zaterdag, 20 jaar iedere zaterdag weg vond hij genoeg. Namens de selectie werd hem door de aanvoerder van het 1e, Arie Heiden, een spel en cadeaubon overhandigd . Ook waren er mooie woorden van onze voorzitter Karel Jungheim, woorden die vergezeld werden door een cadeaubon en voor zijn vrouw, die deze avond ook aanwezig was, een boeket bloemen.

Als ik dit schrijf, maandag 8 januari, ben ik op mijn vakantieadres in Spanje al door Paul Kranendonk geïnformeerd over onze nieuwe verzorger. Zijn naam is Sandro van der Hoek en ik mag u verklappen dat het de vader is van Jasper van der Hoek, één van onze selectiespelers. In de volgende uitgave zullen wij nader kennis met hem maken. Door werkzaamheden en eerdere afspraken zal Sandro voorlopig alleen op de donderdagavondtraining en op de wedstrijddag aanwezig zijn en zal op de dinsdagavondtraining Hans v.d. Molen zijn werkzaamheden waarnemen. Met het binnenhalen van Sandro is de gehele staf rond de selectie weer kompleet. Jeffrey Montfrooij is bij het 2e toegevoegd als leider, zodat Hans v.d. Molen zich alleen maar met de verzorging kan bezighouden en als het nodig is met de vlag langs de lijn.

Verheugend is ook te noemen dat onze beide trainers, Daan v.d. Meer en Patrick Schaerlaeckens, hun contract met een jaar hebben verlengd. Ook Hans v.d. Molen en ikzelf hebben te kennen gegeven er voorlopig nog een jaar aan vast te knopen.

HIJ IS ER WEER.

En daarmee bedoel ik Mario

Spencer, die weer voor 100 % aan de trainingen meedoet en zo zijn plaats in het team af wil dwingen na op zaterdag 26 augustus zijn laatste halve wedstrijd gespeeld te hebben tegen Excelsior P. Toen viel Mario helaas uit met een gescheurde milt. Nu, na 5maanden verplichte rust, wensen wij Mario veel succes met zijn strijd om terug te keren bij de eerste 11.

HANDHAVEN.

Dat is het enige waar wij als selectie de tweede helft van deze kompetitie aan moeten denken. Wat kunnen wij daar aan doen? Wel het volgende:

1. één team vormen.

2. strijden voor iedere meter,voor iedere bal, maar ook voor elkaar.

3. koppen allemaal dezelfde richting op (dus weg van die onderste 3 plaatsen).

4. trainen met z’n allen 2x per week.

5. er van doordrongen zijn dat wij beter kunnen dan wat wij tot nu toe hebben laten zien (op een enkele wedstrijd na ).

Als wij er zo met ons allen aan werken, dus niet alleen de spelers maar ook begeleiders dan ben ik er van overtuigt dat wij ook het volgende seizoen in de 2e klasse zullen spelen en dat iedere tegenstander dan respect voor ons zal hebben en dat wij dan een goede middenmoter zullen zijn. Maar dat voor later. Wij gaan nu eerst voor handhaven.

Gaan wij nu kennis maken met 2 spelers, waarvan de eerste nieuw is op ”De Groote Stee” en de tweede is wat bekender. Het zijn Mark van Rietschoten en Wesley Wouden

”Hallo mensen. Mijn naam is Mark van Rietschoten. Ik ben 24 jaar. Ik ben een zoon van Jan en Lineke en broer van Evelien en Bart. Ik ben geboren en getogen in Barendrecht, maar woon sinds 2006 in Rotterdam, samen met m'n vriendin Debby. Ik heb mijn hele leventje als voetballer in Barendrecht meegemaakt, ik ben als 7-jarige op voetbal gegaan. Ik heb in de jeugd alle hoogste elftallen doorlopen, waarna ik in de A selectie van BVV Barendrecht kwam. Ik heb 1 jaar in Barendrecht 2 gespeeld, waarna ik de kans kreeg om me bij het vlaggenschip van de BVV te bewijzen. Maar in dat jaar raakte ik na 2 oefenduels geblesseerd, waardoor ik mezelf niet kon bewijzen en weer terug naar BVV 2 ging. Na daar 2 jaar te hebben gespeeld en een ruzie met de toenmalige trainer heb ik besloten om in BVV 3 m'n kunsten te gaan vertonen. BVV 3 was op dat moment een heel gezellig, maar goede voetballend team, waarin ik me dan ook zeer goed kon vinden. Afgelopen zomer heb ik samen met m’n vrienden Bas en Remy besloten om toch maar eens te gaan kijken of we niet ergens in een eerste elftal konden voetballen, want de spirit om je te bewijzen aan een trainer om te laten zien dat je het eerste waard ben, is een uitdaging op zich. Na een gesprek met de nieuwe trainer te hebben gehad, waren we om, wij wilden Zwervers worden (al ben ik erachter dat je je niet snel Zwerver mag noemen, want we worden nog steeds als de Barendrechters gezien). Ik heb het bij IJVV De Zwervers tot op heden goed naar m’n zin. Ik kan goed opschieten met al mijn teamgenoten, maar ook de spelers van 2 en 3 begin ik nu langzamerhand beter te kennen. De sfeer in de kantine van IJVV De Zwervers is ook steeds beter, zeker als we met het eerste weer punten gaan pakken. Ik ben er namelijk van overtuigd dat IJVV De Zwervers 1 ook volgend jaar weer in de 2e klasse is terug te vinden, want er zit genoeg strijd in ons, alleen moet het geluk af en toe eens onze kant op vallen. Ik ben een jongen van niet al te veel woorden, dus hierbij zal ik het laten. Groeten, Mark.”

Tot zover Mark en nu Wesley: ”Ik zal mezelf eerst even voorstellen. Ik ben Wesley Wouden, 21 jaar en HBOrechtenstudent aan de Hogeschool InHolland. Voordat ik bij De Zwervers speelde heb ik vanaf mijn 8e t/m mijn 13e (1e jaars C) bij r.v.v. Hillesluis gespeeld. Ook een heel gezellige en gemoedelijke club, waarbij plezier hebben belangrijk is. Jammer genoeg speelden wij vooral in de lagere klassen. Uiteindelijk wilde ik samen met een paar teamgenoten hoger gaan